Ο Γύρος της Κρήτης σε 5 λεπτά (βίντεο)

Η Κρήτη είναι ένας τόπος ευλογημένος με φυσική ομορφιά, γεμάτος ιστορία και πολιτισμό και ανθρώπους μοναδικούς. Ας την απολάυσουμε σε ένα υπέροχο βίντεο 5 λεπτών.

 

Πηγή

Οι εραστές μιας ξεπεσμένης σαραντάρας

Του Ανδρέα Ζαμπούκα

Όσο ο Πρωθυπουργός αγόρευε στο βήμα, εγώ έψαχνα στο ακροατήριο. Πάγωνα την εικόνα να τσεκάρω πρόσωπα που βρέθηκαν χθες στα γενέθλια. Και κάθε φορά που ο «αποφασιστικός» λόγος του Αντώνη έπιανε κορύφωση αυτοί χειροκροτούσαν.

Κατέγραψα πρώην και νυν υπουργούς, κρατικοδίαιτους εκδότες, κομματάρχες, πρώην διοικητές οργανισμών, «θαμώνες» τηλεοπτικών εκπομπών και μέλη επιχειρηματικών οικογενειών, συνδεδεμένων δεκαετίες με τη μεγάλη «κεντροδεξιά» παράταξη. Ήθελα να ήξερα τι σκέφτεται ο καθένας τους σε κάθε ρίμα κενού λόγου που ο ομιλητής ξεστόμιζε στην ομιλία του.

Πιστεύω ότι κυριαρχούσαν δύο σκέψεις στα μυαλά όλων. Μια πρώτη φυσιολογική και μια δεύτερη, τεχνηέντως αποδεκτή. Επειδή είχα κάποιες λίγες ευκαιρίες να ακούσω τις απόψεις κάποιων από αυτούς για τον Σαμαρά και την πολιτική του, ξέρω καλά ότι ούτε ένας από το ακροατήριο δεν συμμερίζεται την ελάχιστη ελπίδα προόδου για το κόμμα και το μέλλον του αρχηγού του. Από την άλλη, όμως, η ταυτότητά τους, το προφίλ τους, η υπόστασή τους δεν τους επιτρέπει να μην χειροκροτούν. Αυτό το κόμμα ήταν το «σπίτι» τους, η «πατρίδα» τους, ο χώρος κοινωνικής και οικονομικής δραστηριότητας που τους εξασφάλισε κύρος, δύναμη και αναγνώριση για δεκαετίες. Δεν θα ήταν ανέντιμο να το απαρνηθούν;

Κακά τα ψέματα, η Νέα Δημοκρατία εξέθρεψε μόνη τους «εραστές» της, διεγείροντας πάθη και μοιραία ένστικτα σε τρεις γενιές. Μπορεί να μην ήταν τόσο φλογερή, όσο το ΠΑΣΟΚ, αλλά υπήρξε γενναιόδωρη και γαλαντόμα με τόσα αδηφάγα μάτια και κορμιά που έβρισκαν καταφύγιο στο «νεοκλασικό» της. Κάποιοι μπαινόβγαιναν στην κρεβατοκάμαρά της τακτικά και κάποιοι άλλοι ενίοτε και περιστασιακά. Για τους περισσότερους όμως είχε φλογερή διάθεση ή τουλάχιστον μια ζεστή αγκαλιά.

Να γιατί χειροκροτούν ακόμα οι εραστές της. Γιατί αυτή η «αρχόντισσα» της μεταπολίτευσης, γερασμένη πια και ζαρωμένη σαν ξεπεσμένη θεούσα, τους εξασφάλισε τα δύο μεγαλύτερα αφροδισιακά που κάθε Έλληνας πάντα επιθυμεί: Δύναμη  και εξουσία. Το ΠΑΣΟΚ μπορεί να έχτισε τη νεόπλουτη αστική τάξη μετά το ΄81, μπορεί να πήρε τη μερίδα του λέοντος στη μεταπολίτευση αλλά και η Ν.Δ. δεν έχασε τη δυναμική της. Από τη μια συντήρησε τα παλιά της δίκτυα, και από την άλλη έγινε κάποια στιγμή και η ίδια ΠΑΣΟΚ…

Αυτό είναι πλέον το στενό ακροατήριο της Ν.Δ. Κι από πίσω καμία ανανέωση, καμία καινούρια τάση, κανένα ενδιαφέρον από σοβαρούς ανθρώπους που θα ήθελαν να συνδράμουν σε μελλοντικές «κατακτήσεις». Στο αμφιθέατρο δεν υπήρχε ούτε ένας επιστήμονας, ένας σημαντικός καλλιτέχνης, ένας νέος επιχειρηματίας, ένας νέος άνθρωπος που διέπρεψε κάπου. Δεν υπήρχε έστω μια μικρή αντιπροσώπευση των πνευματικών ανθρώπων της χώρας, της υγιούς οικονομίας. Υπάρχουν άραγε ακόμα μέλη του κόμματος; Πώς πιστεύει ο Σαμαράς και η παρέα του ότι θα συνεχίσει να υφίσταται, όταν εκλείψει ο φόβος του ΣΥΡΙΖΑ; Όταν ο Τσίπρας κυβερνήσει και αποδειχθεί πόσο «αρνάκι» και πειθήνιος στο σύστημα είναι…

Δυστυχώς για την κοινωνία μας, και τα δύο μεγάλα κόμματα της μεταπολίτευσης έχουν πεθάνει. Ποτέ δεν μπόρεσαν να σταθούν «κυρίες», εκπροσωπώντας αξιοπρεπώς τις προοδευτικές και τις συντηρητικές τάσεις, όπως σε άλλες χώρες. Παραδόθηκαν γρήγορα στις ορέξεις των «εραστών» τους, χωρίς αιδώ και συστολή. Αυτοί είναι που κρατούν τώρα τα κακοφορμισμένα κουφάρια τους στο υπόγειο για να εισπράττουν τη σύνταξή τους… Για πόσο, όμως, ακόμα;

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών

Άσωτοι φίλοι

Του Θανάση Καρτερού

Μη μου το πεις, οι παλιοί μου φίλοι μη μου πεις για πάντα φύγανε. Έτσι τραγουδάει ο Διονύσης Σαββόπουλος. Ο πικρός του στίχος όμως δεν ισχύει για όλους και για όλες τις περιστάσεις. Γιατί υπάρχουν και παλιοί φίλοι που επιστρέφουν στις παλιές γειτονιές, στα πατρώα εδάφη, στην οικογενειακή εστία. Ως άσωτοι φίλοι κατά κάποιον τρόπο, που όμως γίνονται δεκτοί όπως ακριβώς στην ευαγγελική παραβολή: Με τη θυσία του μόσχου του σιτευτού.

Τελευταίο παράδειγμα ο Θοδωρής Ρουσόπουλος. Ο οποίος επέστρεψε στο ίδιο σπίτι το οποίο, με πρωτομάστορα τον Κώστα Καραμανλή, πρώτα έκανε ό,τι μπορούσε για να το αναβαθμίσει σε ανάκτορο εξουσίας και ύστερα για να το κάνει καλοκαιρινό. Με αποτέλεσμα τότε, το 2009, να δηλώνει ο Αντώνης Σαμαράς: Δεν απολογούμαι για νοοτροπίες και συμπεριφορές τύπου Παυλίδη ή Βουλγαράκη ή Ρουσόπουλο. Ο ίδιος Σαμαράς που τώρα σφάζει τον μόσχο τον σιτευτό για τον ίδιο Ρουσόπουλο.

Αλλάζουν όμως οι καιροί και οι πρώτοι που έγιναν έσχατοι επανέρχονται, αν όχι ως πρώτοι, τουλάχιστον όμως στην πρώτη γραμμή. Διότι είναι, σου λέει η ευθύβολη διαρροή, μεγάλο ζήτημα η επιστροφή του Θόδωρου. Συμβολίζει με εντυπωσιακό τρόπο την επανένωση της Ν.Δ. -με τον εαυτό της. Δίνει υπόσταση στο μήνυμα του Σαμαρά για ανασυγκρότηση και ευρεία συσπείρωση της Κεντροδεξιάς. Όσοι πιστοί προσέλθετε. Ακόμα και οι κακήν κακώς δεδιωγμένοι. Απετάξω τω Σατανά! Απεταξάμην.

Απεταξάμην βρε και τον Σατανά και ό,τι θέλετε. Στο χθες θα μένουμε κολλημένοι όταν το σήμερα και το αύριο το σκιάζει η φοβέρα του Τσίπρα; Σωστό από την πλευρά τους, δεν μπορείς να πεις. Αλλά με το χθες μπορούν να συμβούν περίεργα πράγματα. Εσύ, ας πούμε, να θες να το ξεχάσεις, αλλά αυτό να μη θέλει να σε ξεχάσει. Ή εσύ να θες να ξεκολλήσεις απ' αυτό, αλλά αυτό να έρχεται και να κολλάει πάνω σου, σαν να μην πούμε τι. Όταν μάλιστα διαφημίζεις την επιστροφή του παλιού φίλου ως νέα κατάκτηση.

Εν γένει με τους παλιούς φίλους χρειάζεται προσοχή. Διότι υπάρχουν κι εκείνοι που επιμένουν να θυμούνται. Κι έτσι υπάρχει ο κίνδυνος παλιοί φίλοι μεν να επιστρέφουν, νέοι φίλοι όμως να αποστρέφουν την κεφαλή. Διότι το σύμπλεγμα Σαμαρά - Ρουσόπουλου δεν είναι δα και το πιο υγιές...

Πηγή 

Σύντομο ανέκδοτο: “Ψήφος εμπιστοσύνης”

Του Νίκου Μπογιόπουλου

Αφού αυτά που εφαρμόζουν και όσα ετοιμάζονται να εφαρμόσουν είναι η«σωτηρία της Ελλάδας», αφού μέσω αυτών των αποφάσεων υπηρετείται το «καλό» του ελληνικού λαού, τότε:

• Γιατί η κυβέρνηση εμφανίζει αυτή την εικόνα αποσάθρωσης;
• Γιατί οι υπουργοί βγαίνουν και βρίζουν ο ένας τον άλλον στα τηλεπαράθυρα;
• Γιατί αναζητούν καταφύγιο στο ένα επικοινωνιακό κόλπο μετά το άλλο;
• Γιατί η κυβέρνηση δείχνει να παραπαίει και να αναζητά πατερίτσα σε μια ψήφο εμπιστοσύνης που φυσικά δεν θα την λάβει από την κοινωνία, αλλά από τον… εαυτό της;

    Ακόμα και πλήρη άγνοια να έχει κάποιος, ακόμα κι αν υπήρχε παντελής έλλειψη πληροφόρησης για το τι θα ακολουθήσει μέσα και από τις νέες «διαπραγματεύσεις» με την τρόικα, κοινή λογική χρειάζεται:

    Όσα ετοιμάζουν από δω και πέρα για το λαό θα είναι πανομοιότυπα με τους «ΕΝΦΙΕΣ» και όλα όσα ζούμε εδώ και χρόνια: Λαιμητόμος καιοδοστρωτήρας μαζί. Όσα (εκ νέου) θέλουν να επιβάλουν στα εργασιακά, στο ασφαλιστικό, στο ξεπούλημα των ιδιωτικοποιήσεων, στα δημοσιονομικά, είναι τόσο βάρβαρα, τόσο επώδυνα, τόσο καταστροφικά όσο και κείνα τα «σωτήρια» μέτρα που ήδη οδήγησαν 6,3 εκατομμύρια Έλληνες κάτω από το όριο της φτώχειας.

    Γι' αυτό τρέχουν. Γι' αυτό κλυδωνίζονται. Γι' αυτό «ψάχνονται». Γι’ αυτό επιχειρούν να κερδίσουν χρόνο κλείνοντας την έννοια δημοκρατία στους τέσσερεις τοίχους μιας απονομιμοποιημένης πολιτικά και κοινωνικά κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, που δεν την εμπιστεύονται ούτε εκείνοι που θα της παράσχουν ψήφο εμπιστοσύνης.

     Είναι προφανές: Αν όσα μεθοδεύονται για το μέλλον του τόπου, αν οι θεατρινισμοί τους είχαν την ελάχιστη βάση, αν η πολιτική τους σχετιζόταν κατ’ ελάχιστο με την «έξοδο της Ελλάδας από την κρίση», τότε τίποτα από όλα αυτά τα κολπάκια δεν θα χρειαζόταν. Κολπάκια που ξεκίνησαν με τις βόλτες από το Παρίσι στο Βερολίνο για να καταλήξουν σε δηλώσεις εμπιστοσύνης του Βενιζέλου προς τον Σαμαρά και τούμπαλιν…

     Αν, με δυο λόγια, τα «σκίζουμε τα Μνημόνια» δεν ήταν αντίστοιχης ποιότητας με τα προ τετραετίας δήθεν «όχι» του κ.Σαμαρά στα Μνημόνια, τότε αντί να ψάχνουν υποστυλώματα για να εμφανίζουν το μέτωπό τους «αρραγές», αντί να αναζητούν πλαστή εμπιστοσύνη σε μια πολιτική που έχει απολέσει κάθε ίχνος λαϊκής εμπιστοσύνης, θα έκαναν το εξής απλό: Θα τα… «έσκιζαν»  τα Μνημόνια και θα μας... «έσωζαν». Χωρίς να χρειάζονται να δηλώσει ο Γεωργιάδης και ο Γιακουμάτος, η Βούλτεψη και ο Βρούτσης, ο Χρυσοχοίδης και οι κάθε λογής «δεν διάβασα το Μνημόνιο» ότι τους… εμπιστεύονται.

    Αλλά τόσο οι Σαμαράς και Βενιζέλος όσο και οι εσωκομματικοί τους «αντάρτες» (εδώ γελάνε) το ξέρουν πολύ καλά: Τα μέτρα που συνοδεύουν την περιλάλητη «έξοδο από το Μνημόνιο» είναι εξίσου εγκληματικά με τα «εντός του Μνημονίου» μέτρα. Τα μέτρα για να παραμένει «πιστοποιημένα (!) βιώσιμο» το χρέος είναι εξίσου απάνθρωπα με τα μέτρα για να γίνει – τάχα – βιώσιμο το χρέος. Τα μέτρα που εφαρμόζουν από το 2010 στο πλαίσιο της τροικανής επιτήρησης δεν θα σταματήσουν ποτέ, αφού θα εφαρμόζονται στο πλαίσιο της ευρωενωσακής επιτήρησης, την οποία έχουν υπογράψει και η οποία εκτείνεται χρονικά στα επόμενα 50 χρόνια!

    Οι κκ. Σαμαράς – Βενιζέλος ξέρουν, όμως, και κάτι επιπλέον: Ότι είναι τέτοια η κουφόβραση της οργής του λαού, που δεν έχουν άλλη επιλογή από το να εξαντλήσουν κάθε μέθοδο αποπροσανατολισμού. Θα εξαντλήσουν κάθε τερτίπι κοινοβουλευτικό. Επικοινωνιακό. Εκβιαστικό. Τρομολαγνικό. Δεν έχουν να επιδείξουν τίποτε άλλο ώστε να επεκτείνουν χρονικά όσο γίνεται περισσότερο την κοινή «περπατησιά» τους για την εφαρμογή της  καταστροφικής πολιτικής τους.

    Τόσο καταστροφικής που, τελικά, ένας ασφαλής τρόπος υπάρχει για να καταδειχτεί ότι δεν διαθέτουν «καμία εμπιστοσύνη» στην κοινωνία. Και ότι η ψήφος εμπιστοσύνης που θα λάβουν στη Βουλή την επόμενη βδομάδα, δεν είναι παρά εικονική: Να ορθώσει ο λαός το ανάστημά του, να αντιπαραθέσει στη δημοκρατία των μετρημένων και σημαδεμένων «κουκιών» τη δημοκρατία των αγώνων του, να τους ανατρέψει και να τους σαρώσει!

Πηγή: enikos.gr

Πάμε για εκλογές;

Του Κώστα Βαξεβάνη

Για κάθε κυβέρνηση υπάρχει, όπως σωστά γράφει στο τεύχος 60 του HOT DOC ο Θανάσης Καρτερός, το σημείο «Κ» (από το «καληνύχτα»). Το σημείο αυτό όπου η κάθε κυβέρνηση καληνυχτίζει και μάλλον απέρχεται, δεν δηλώνεται τόσο από τις δημοσκοπήσεις όσο από την εσωτερική εικόνα. Δηλαδή την εσωκυβερνητική γκρίνια, τις διαρροές παραπόνων στον Τύπο, την προσπάθεια αποστασιοποίησης των πρωταγωνιστών από το θλιβερό έργο τους και σίγουρα από τη μετάθεση ευθυνών.

Χωρίς αμφιβολία βρισκόμαστε στο σημείο «Κ» (ίσως και από το «καήκαμε»), πράγμα το οποίο φαίνεται από τις συμπεριφορές των κυβερνητικών στελεχών. Η αντιπαράθεση κύκλων της κυβέρνησης και υπουργών με τον Χρύσανθο Λαζαρίδη στον οποίο αποδίδουν εξωθεσμική συμπεριφορά, δεν θα υπήρχε αν οι «μέσα» δεν διαισθάνονταν ότι έρχεται η ώρα που θα βρεθούν «έξω». Άλλωστε, με τόσα χρόνια θεσμικής εκτροπής στη χώρα να σε ενοχλεί η εξωθεσμική δραστηριότητα του Χρύσανθου την ώρα του καφέ με την τρόικα, θυμίζει το γνωστό «σιγά μη στάξει η ουρά του γαϊδάρου».

Η ανησυχία λοιπόν είναι ουσιαστικότερη και βαθύτερη και λέγεται “εκλογές”. Οι από πάνω δεν μπορούν να κυβερνούν όπως παλιά και οι από κάτω δεν το θέλουν πια και δεν το ανέχονται. Αν βέβαια μπορεί κάποιος να χαρακτηρίσει διακυβέρνηση την επιβολή του οθωμανικού Δικαίου, δηλαδή την ταύτιση της λειτουργίας του κράτους με τον αυταρχισμό και την επιβολή φόρων.

Είναι πολύ πιθανόν λοιπόν να πάμε σε εκλογές.

1. Ο Σαμαράς αντιλαμβάνεται εδώ και καιρό πως η ψαλίδα με τον ΣΥΡΙΖΑ ανοίγει όσο περνάει ο καιρός. Τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των δημοσκοπήσεων είναι ακόμη χειρότερο μήνυμα απ ό,τι τα ποσοτικά για την κυβέρνηση. Ο φόβος για τον ΣΥΡΙΖΑ μειώνεται, ο Τσίπρας σιγά-σιγά εμφανίζεται ως καταλληλότερος και η θετική άποψη για την αξιωματική αντιπολίτευση έναντι της αρνητικής σε διάφορα θέματα ανεβαίνει.

2. Τον Σαμαρά φαίνεται να εγκαταλείπει και το Βερολίνο, ή τουλάχιστον αρνείται να παίξει το παιχνίδι των εντυπώσεων και της επικοινωνίας με τον τρόπο που θέλει ο Σαμαράς. Η πρόσφατη συνάντηση με τη Μέρκελ και η αποτυχημένη επίσκεψη που οδήγησε στην παραίτηση του έλληνα πρέσβη στο Βερολίνο, είναι μερικά από τα δείγματα.

3. Η εσωκομματική συνοχή γίνεται όλο και πιο δύσκολη. Ο Σαμαράς αντιλαμβάνεται πως με κάθε ευκαιρία ο Βενιζέλος τον αδειάζει, ετοιμάζοντας το έδαφος για τη διαφωνία όταν τα πράγματα δυσκολέψουν κι άλλο.

4. Η εξασφάλιση των 180 βουλευτών για εκλογή Προέδρου και απομάκρυνση των εκλογών δεν είναι εφικτή. Το χρηματιστήριο της εξασφάλισης ψήφου (μεταφορικά και κυριολεκτικά) έχει γίνει ένα επικίνδυνο παιχνίδι για την κυβέρνηση.

Έτσι, είναι πολύ πιθανόν, ο Σαμαράς να πεισθεί να πάει για εκλογές άμεσα. Είναι βέβαιο πως θα χάσει με διαφορά εκτιμούν οι δημοσκόποι, αλλά εύχεται να εξασφαλίσει μετεκλογικές συμμαχίες σωτηρίας με κόμματα και κομματίδια που θα του δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης σε μια νέα εκστρατεία «σωτηρίας». Ουσιαστικά, καλείται να επιλέξει μια ήττα, από την ολοκληρωτική καταστροφή.

Οι εκλογές μπορεί να προκηρυχθούν μετά από μια στημένη διαφωνία με την τρόικα και την ηρωική έξοδο του Σαμαρά με συνθήματα «αγάπη μόνο», «ενότητα των Ελλήνων», «η Παναγιά μαζί μας» κλπ. Δεν είναι απίθανο σε εκλογές να οδηγήσουν και εσωκομματικές ρήξεις ή δηλώσεις από άτομα που θέλουν να ηγηθούν της ΝΔ στο μέλλον. Ο Αντώνης Σαμαράς είναι ο τελευταίος που μπορεί να κατηγορήσει οποιονδήποτε για αποστασία και προδοσία.

Η νέα εκλογική μάχη αν γίνει άμεσα, θα έχει πρωτόγνωρα χαρακτηριστικά. Κατ' αρχήν οι κυβερνώντες δεν θα μπορούν να στηριχτούν στο μιντιακό σύστημα το οποίο είναι πιο αναξιόπιστο από ποτέ. Το δεύτερο είναι πως το κόστος στην αντιπαράθεση δεν θα το έχουν μόνο από το ΣΥΡΙΖΑ αλλά από τη δικιά τους προσπάθεια να μεταθέσουν τις ευθύνες διακυβέρνησης ο ένας στον άλλο. Από αυτό που απλά λέγεται «ο σώζων εαυτόν σωθήτω».

Πηγή

"Τα ευρήματα στον βυθό των Αντικυθήρων θα έχουν τον ίδιο αντίκτυπο με την Αμφίπολη" (video)

"Τα αποτελέσματα των ερευνών στα Αντικύθηρα θα έχουν τον ίδιο αντίκτυπο με την Αμφίπολη" δήλωσε η Αγγελική Σίμωσι προϊσταμένη της Εφορίας Εναλίων Αρχαιοτητων. Την ίδια στιγμή που η αρχαιολογική περιπέτεια της Αμφίπολης έχει ακόμα πολύ δρόμο μπροστά της οι αρχαιολόγοι εκτιμούν ότι σύντομα θα έχουμε νέο αρχαιολογικό "θαύμα" στον βυθό των Αντικυθήρων, όπου και ανακαλύφθηκε ο περίφημος Μηχανισμός των Αντικυθήρων που απεικονίζει τις κινήσεις των πλανητών! Ένα τεχνολογικό επίτευγμα της ελληνικής Αρχαιότητας που προκαλεί δέος ακόμα και σήμερα.

 

Τώρα οι αρχαιολόγοι αναζητούν το περίφημο δέυτερο κομμάτι του Μηχανισμού κάτι που αποτελεί θρύλο σαν το Άγιο Δισκοπότηρο.

 

Με μεγάλη αγωνία αναμένονται οι καταδύσεις που θα γίνουν με τη χρήση των στόλων «διαστημικού τύπου» Exosuit Μέχρι σήμερα έχει ολοκληρωθεί η χαρτογράφηση του σχήματος του πλοίου με τους αρχαιολόγους της Διεύθυνσης Εφορίας Ενάλιων Αρχαιοτήτων να κάνουν λόγο για πολύ σημαντικό εύρημα, το οποίο αναμένεται να έχει διεθνή απήχηση.

 

Οι υποθαλάσσιες ανασκαφές (σε βάθος 55 μέτρων) ξεκίνησαν με εντατικούς ρυθμούς στις 15 Σεπτεμβρίου του 2014 με τη συνδρομή διεθνούς ομάδας εξερευνητών. Στόχος είναι να ανακαλύψουν τον «κρυμμένο θησαυρό» του ναυαγίου (σ.σ. ανακαλύφθηκε το 1900 μ.Χ.) και -εάν καταστεί δυνατό- να εντοπίσουν το «θρυλικό» δεύτερο κομμάτι του Μηχανισμού των Αντικυθήρων που απεικονίζει τις κινήσεις των πλανητών!

 

Η θάλασσα των Αντικυθήρων κρύβει πολλά αντικείμενα, όπως αμφορείς και αγάλματα που είναι ώρα να δουν το φως του ήλιου.

 

Την ώρα που τηρείται σιγή ιχθύος για τα αποτελέσματα των ερευνών, σίγουρο θεωρείται ότι έως τις 15 Οκτωβρίου που θα διαρκέσουν οι έρευνες, θα ολοκληρωθεί ένα τεράστιο έργο, το οποίο είχαν ξεκινήσει ερευνητές - θρύλοι όπως ο Γάλλος Ζακ Υβ Κουστώ.

 

Οι καταδύσεις που θα γίνουν τις επόμενες ημέρες, με τη χρήση των υπερσύγχρονων στόλων «διαστημικού τύπου» Exosuit, εκεί όπου βρίσκεται το διασημότερο αρχαίο ναυάγιο του κόσμου.

 

Η πρώτη επίσημη ενημέρωση για τα ευρήματα θα γίνει εντός των επομένων ημερών από τον υπουργό Πολιτισμού κ. Κώστα Τασούλα, και όλοι περιμένουν ότι πρόκειται περί θαλάσιας "Αμφίπολης"

 

Αξιοσημείωτο είναι ότι αγάλματα και σιδερένια αντικείμενα που εντοπίστηκαν από τις πρώτες μελέτες εικάζεται πως είναι ανάμεσα στα πρώτα ευρήματα που όμως φέρονται να μην σχετίζονται με τον περίφημο Μηχανισμό των Αντικυθήρων.

 

Να σημειωθεί ότι την ελληνική ερευνητική ομάδα πλαισιώνουν Αμερικανοί δύτες και επιστήμονες από το Ωκεανογραφικό Ινστιτούτο Woods Hole της Μασαχουσέτης.

 

Σε δηλώσεις της η Αγγελική Σίμωσι η προϊσταμένη της Εφορίας Εναλίων Αρχαιοτήτων, ανέφερε μεταξύ άλλων «υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον για την έρευνα, ενδιαφέρον που αξίζει τον κόπο… Πρέπει να διαδοθεί παντού».

 

«Η Αμφίπολη και το ναυάγιο των Αντικυθήρων δεν μπορούν να συγκριθούν από επιστημονικής άποψης. Η Αμφίπολη αφορά σε έναν αρχαιολογικό χώρο στο έδαφος, το ναυάγιο είναι υποθαλάσσιο. Ωστόσο θεωρώ ότι θα έχουν τον ίδιο αντίκτυπο, καθώς τα ευρήματα πιστεύω ότι θα είναι εξίσου σημαντικά», εκτίμησε η κα. Σίμωσι. Εξάλλου, όπως είπε αναφερόμενη στο ναυάγιο των Αντικυθήρων, πρόκειται για ένα πλοίο που μετέφερε θησαυρούς, από διάφορες χρονικές περιόδους «τα ευρήματα δεν είναι όλα της ίδιας εποχής, ανάγονται σε πολλούς αιώνες».

 

Αναφορικά με την εξέλιξη των ερευνών σημείωσε ότι έχει ολοκληρωθεί η χαρτογράφηση του πλοίου από την οποία προκύπτει ότι υπάρχουν σημαντικά ευρήματα που είναι ορατά, ωστόσο απομένει τώρα να «δούμε τι είδους κινητά ευρήματα υπάρχουν εκεί».

 

«Μέχρι τώρα είχαν βρεθεί στον βυθό της θάλασσας κάποια κομμάτια, τώρα όμως έχουμε να κάνουμε με ένα ολόκληρο πλοίο το οποίο μετέφερε πολύ σημαντικά αντικείμενα», πρόσθεσε.

 

Δίνοντας έμφαση στη σπουδαιότητα της ανακάλυψης, μεταξύ άλλων είπε: «Είχαμε στοιχεία για έργα τέχνης που μεταφέρονταν από την Ελλάδα στη Ρώμη για να στολίζουν οι πλούσιοι Ρωμαίοι τα σπίτια τους», ωστόσο δεν είχαν βρεθεί τα πλοία που τα μετέφεραν.

 

«Είχαμε αγάλματα αλλά όσες έρευνες κι αν είχαν γίνει δεν είχαμε βρει το πλοίο. Το πλοίο πουθενά δεν φαινόταν εκτός από λίγα ξύλα που είχαν βρεθεί από την έρευνα του Κουστώ. Τώρα ξέρεις από πού έχουν βγει» ανέφερε μεταξύ άλλων η κα. Σίμωσι.

 

Να σημειωθεί ότι ακόμα πιο ενδιαφέρον είναι το γεγονός ότι υπάρχουν υποψίες περί ύπαρξης δεύτερου ναυαγίου, περίπου 200 μέτρα μακριά από το πρώτο. Προς το παρόν όμως η διενέργεια αυτοψίας έχει καταστεί αδύνατη, λόγω της κακοκαιρίας.

 

Η ρομποτική στολή Εxosuit ζυγίζει περίπου 240 κιλά και θα χρησιμοποιηθεί για πρώτη φορά σε τέτοιου είδους επιχείρηση προκειμένου να γίνει εξερεύνηση σε μεγάλo βάθος. Η στολή διαθέτει μηχανικούς βραχίονες – σαν χέρια – που επιτρέπουν στον δύτη όχι μόνο να κινείται στον πυθμένα αντέχοντας τη μεγάλη πίεση αλλά και να ανασηκώνει αντικείμενα από τον βυθό. Διαθέτει επίσης συστήματα οξυγόνου που παρέχουν αυτονομία μέχρι και 50 ώρες.

 

Η Αμφίπολη προξένησε στο ελληνικό κοινό ένα τεράστιο ενδιαφέρον για την αρχαιολογία και την ελληνική Ιστορία. Τα Αντικύθηρα αναμένεται να προξενήσουν μια νέα φρενίτιδα, αλλά και να τοποθετήσουν την Ελλάδα ξανά στο επίκεντρο των αναφορών των ξένων ΜΜΕ. Η Ελλάδα έχει ανάγκη να γνωρίσει την Ιστορία της, μόνο έτσι θα επιβιώσει, μόνο έτσι θα προχωρήσει. Έρχεται η 28η Οκτωβρίου και πάλι θα ρωτάνε τα παιδιά τι γιορτάζεται την ημέρα αυτή και πολλά δεν θα ξέρουν. Είναι ευθύνη ολων να ανακαλύψουμε ξανά τους εαυτούς μας.

Πηγή

Ακίνητα που πωλούνται σε τιμές... αυτοκινήτων: «Κατρακύλα» για τις αξίες -Ιδιοκτήτες σε απόγνωση

Σε ελεύθερη πτώση εξακολουθούν να βρίσκονται οι τιμές των ακινήτων τα οποία οι ιδιοκτήτες τους πλέον ξεπουλούν με την αξία τους να θυμίζει πωλήσεις αυτοκινήτων.

Χαρακτηριστικά είναι τα παραδείγματα που παρουσιάζει το «Βήμα της Κυριακής» όπως εκείνο ενός δυαριού σε πάροδο της οδού Ριζάρη το οποίο πουλήθηκε για μόλις 10.000 ευρώ.

Την ίδια στιγμή στο Κολωνάκι αγοραστής φαίνεται να «χτυπάει» διαμέρισμα 100 τ.μ. 5ου ορόφου, του 1971, σε πάροδο της πατριάρχου Ιωακείμε για 150.00 ευρώ.

Οπως αναφέρει η εφημερίδα σε περιοχές όπως η Γλυφάσα και το Νέο Ηράκλειο οι τιμές των ακινήτων έχουν πέσει ακόμη και στο μισό, ενώ, στην οδό Ευελπίδων ρετιρέ 90 τ.μ. απέναντι από τα δικαστήρια πουλήθηκε έναντι 33.000 ευρώ, στην ίδια τιμή με ένα δυάρι στη Μητροπόλεως στο ύψος της Καπνικαρέας.

Στο Νέο Ηράκλειο διαμερίσματα του 2010 που οι τιμή τους ήταν 3.000€/τ.μ. σήμερα είναι στα 1.500€/ τ.μ.
Όπως αναφέρει η εφημερίδα, υπάρχουν 3 βασικές δυνάμεις που επενεργούν στην κτηματαγορά κι εξακολουθούν να ισοπεδώνουν τις τιμές.

• τα ενοίκια έχουν πέσει υπερβολικά την ώρα που οι φόροι έχουν πολλαπλασιαστεί
• η πλειονότητα των ιδιοκτητών έχει υποστεί μεγάλη μείωση εσόδων (κλείσιμο επιχειρήσεων, απώλεια εργασίας, μείωση εισοδημάτων)
• οι τράπεζες έχουν αποσυρθεί από τη στήριξη της κτηματαγοράς, αφού σπάνια δίνουν στεγαστικά χωρίς ο αγοραστής να καταθέσει ως ενέχυρο της αξία του ακινήτου σε μετρητά.

Πηγή:  iefimerida.gr  

Το χρέος βασανίζει τον ΣΥΡΙΖΑ

Διαγραφή, «απόσυρση» ή επιμήκυνση; Ποια είναι η ιδανικότερη λύση για τη διαχείριση του χρέους από μια κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ; Αυτό το ερώτημα φαίνεται ότι απασχολεί έντονα το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης το τελευταίο διάστημα σε επιτελικό επίπεδο.

Μπορεί η προγραμματική θέση του ΣΥΡΙΖΑ, με βάση την οποία τοποθετήθηκε και ο Αλέξης Τσίπρας στη ΔΕΘ, να μιλάει για διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, με μορατόριουμ και ρήτρα ανάπτυξης στα πρότυπα της Διάσκεψης του Λονδίνου το 1953, ωστόσο φαίνεται ότι οι... αναζητήσεις των οικονομολόγων του ΣΥΡΙΖΑ δεν σταματούν εκεί.

Η πρόσφατη αναφορά του επικεφαλής της Επιτροπής Προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ Γιάννη Δραγασάκη στην πρόταση για «απόσυρση» ή «πάγωμα» του χρέους, εύλογα, δεν πέρασε απαρατήρητη.

Σύμφωνα με τα όσα είπε στη συνέντευξή του στη «Real News», «αντί για “κούρεμα” μπορεί να υπάρξει απόσυρση του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, δηλαδή ένα μέρος του χρέους να αποσυρθεί από τις αγορές ή τους φορείς που το κατέχουν σήμερα και να κρατηθεί “παγωμένο” στα πλαίσια της ΕΚΤ».

Η πρόταση αυτή, την οποία διατύπωσαν οι οικονομολόγοι Πιερ Παρί και Σαρλ Βιπλόζ, είναι, σύμφωνα με τον κορυφαίο οικονομολόγο του ΣΥΡΙΖΑ, «μία από τις πολλές» ρυθμίσεις «που μπορούν να υλοποιηθούν σε ευρωπαϊκό επίπεδο». «Η τακτική, λοιπόν, και οι τεχνικές για την απομείωση ή την απόσβεση του χρέους μπορούν να συζητηθούν» συνέχισε, στο πλαίσιο μιας πανευρωπαϊκής διάσκεψης, αλλά ο στρατηγικός στόχος του ΣΥΡΙΖΑ για διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους (με ρήτρα ανάπτυξης και διεκδίκηση αναπτυξιακών κονδυλίων) δεν αλλάζει, κατέληξε.

Με άλλα λόγια, ο Δραγασάκης υποστηρίζει ότι η «απόσυρση» ή το «πάγωμα» χρέους αποτελεί μια από τις τεχνικές διαγραφής χρέους, οι οποίες μπορούν να επιφέρουν το ίδιο ουσιαστικά αποτέλεσμα. Στην ίδια πρόταση είχε αναφερθεί προ μηνών και ο υπεύθυνος Οικονομικής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ Γιάννης Μηλιός, όπως θύμισε ο ίδιος, χρησιμοποιώντας τον όρο «θάψιμο του χρέους», παραπέμποντας ωστόσο στην ίδια μελέτη των παραπάνω οικονομολόγων.

Επιδίωξη συμβιβασμού

Σύμφωνα με παράγοντες του ΣΥΡΙΖΑ, πάντως, η αναφορά αυτή δεν είναι τυχαία.

Αντανακλά την προσπάθεια του οικονομικού επιτελείου να «αποφορτίσει» τη διαδικασία της διαπραγμάτευσης του χρέους από το πιο «συγκρουσιακό» πλαίσιο που υποδηλώνει η διαγραφή, επιλέγοντας πολιτικά πιο αποδεκτούς όρους και τεχνικές σε ευρωπαϊκό επίπεδο, όπου είναι κυρίαρχες οι συστημικές αντιλήψεις για το χρέος, ώστε να διευκολυνθεί μια ενδεχόμενη σύναψη συμμαχιών, ιδιαίτερα με τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι κυβέρνηση και θα κληθεί να διαπραγματευτεί με τους δανειστές.

Την ίδια ώρα, ο Δραγασάκης φαίνεται να επιχειρεί με αυτόν τον τρόπο να απαντήσει στις επιθέσεις του κυβερνητικού στρατοπέδου περί απουσίας ενός Plan B (σε περίπτωση που οι δανειστές δεν αποδεχτούν τη θέση του ΣΥΡΙΖΑ περί κουρέματος), εμφανίζοντας σειρά εναλλακτικών προτάσεων εντός του πλαισίου της ευρωζώνης, δυνάμει αποδεκτών από τους δανειστές.

Της τοποθέτησης αυτής είχε προηγηθεί στις αρχές Σεπτεμβρίου αναφορά του Γιώργου Σταθάκη, κοινοβουλευτικά αρμόδιου για θέματα Ανάπτυξης, η οποία παρέπεμπε ευθέως στην επιμήκυνση. Τότε ο Γ. Σταθάκης σημείωνε ότι «δεν έχει σημασία η μορφή με την οποία γίνεται η μείωση του χρέους» και πώς, αν το χρέος «πάει» στα 100 χρόνια, αυτό ισοδυναμεί με κούρεμα 50%.

Πάντως, ο γραμματέας της Κ.Ε. Δημήτρης Βίτσας σε δηλώσεις του τη Δευτέρα διευκρίνισε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «δεν έχει προσχωρήσει στη λογική της επιμήκυνσης» προσθέτοντας ότι «η επιμήκυνση δεν είναι διαγραφή, είναι πολιτική επιτήρηση».

Ο Γιώργος Σταθάκης, πριν από λίγες μέρες, τόνιζε εκ νέου ότι το χρέος χρειάζεται μια γενναία «απομείωση», όρος που εκ τότε φαίνεται ότι καθιερώθηκε στην Κουμουνδούρου ως μια πιο γενική διατύπωση που μπορεί να καλύψει μια σειρά ενδεχόμενων τεχνικών αναφορικά με τη ρύθμιση χρέους.

Οι αντιρρησίες

Όλα τα παραπάνω έχουν προκαλέσει ανησυχία στα στελέχη της Αριστερής Πλατφόρμας, τα οποία στις δημόσιες τοποθετήσεις τους σπεύδουν να υπενθυμίσουν τη θέση του ΣΥΡΙΖΑ περί «διαγραφής του μεγαλύτερου μέρους του χρέους», σύμφωνα με τη συνεδριακή απόφαση του ιδρυτικού συνεδρίου του 2013.

Σε συνέντευξή του στον «Ελεύθερο Τύπο της Κυριακής» ο Παναγιώτης Λαφαζάνης υπογραμμίζει με νόημα τα εξής: «Ο ΣΥΡΙΖΑ θα απομακρύνει άμεσα την τρόικα και θα ακυρώσει τα μνημόνια και τους εφαρμοστικούς νόμους, ενώ θα προχωρήσει σε διαπραγμάτευση επί του χρέους με στόχο τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του, όπως ορίζει το πρόγραμμά μας. Εμείς τις προγραμματικές μας δεσμεύσεις, που θα έχει εγκρίνει ο ελληνικός λαός, θα τις τιμήσουμε και θα τις υλοποιήσουμε, σε κάθε περίπτωση, ανεξάρτητα από τις απειλές και τους εκβιασμούς που ενδεχομένως δεχθούμε».

Παράλληλα, σε αρθρογραφία / σχολιογραφία στην ιστοσελίδα του Αριστερού Ρεύματος Iskra ασκείται κριτική στην πρόταση για «απόσυρση» του χρέους, υπό το σκεπτικό ότι φορτώνει το χρέος στις μελλοντικές γενιές και δεν καταργεί την υποχρέωση εξυπηρέτησής του. Επιπλέον εκφράζεται η εκτίμηση ότι κορυφαία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ επιχειρούν να «λειάνουν» τη θέση του ΣΥΡΙΖΑ για το χρέος.

Στην Πολιτική Γραμματεία της Τρίτης το θέμα τέθηκε από τα στελέχη της Αριστερής Πλατφόρμας και από άλλους, ενώ είναι ενδεικτικό ότι στη συνεδρίαση μετείχε και ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, αν και δεν είναι μέλος του οργάνου, επισημαίνοντας ότι δεν βοηθά η «πανσπερμία» δηλώσεων για τη διαπραγμάτευση του χρέους.

Η απάντηση από τον Αλέξη Τσίπρα, προκειμένου να κάμψει τις όποιες ανησυχίες εκφράστηκαν, είχε δύο σκέλη:

◆ Αφενός τόνισε ότι η θέση του ΣΥΡΙΖΑ για το χρέος δεν αλλάζει και είναι σαφής.

◆ Αφετέρου πρότεινε τη συγκρότηση μιας επιτροπής για το θέμα της διαπραγμάτευσης του χρέους, την ευθύνη της οποίας θα έχει ο πρώην ευρωβουλευτής Νίκος Χουντής – πρόταση η οποία, σύμφωνα με πληροφορίες, έγινε αποδεκτή από όλους.

Πάντως η συζήτηση θα συνεχιστεί...


Πηγή

Η ύποπτη στάση της Τουρκίας σε σχέση με το Ισλαμικό Κράτος

Του Θέμη Τζήμα
Ο Αχμέντ Νταβούτογλου και φυσικά ο Ταγίπ Ερντογάν εμφανίστηκαν στο προσκήνιο πριν από αρκετά χρόνια με το δόγμα των μηδενικών προβλημάτων της Τουρκίας με τους γείτονές της και ταυτόχρονα με έναν σχεδόν απροκάλυπτο νεοοθωμανικό μεγαλοϊδεατισμό σε σχέση με την ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής και των Βαλκανίων.

Η ένταση μεταξύ των δύο αντιφατικών αυτών επιδιώξεων έγειρε την πλάστιγγα υπέρ του μεγαλοϊδεατισμού και έστειλε στον κάλαθο των αχρήστων τη ρητορική περί μηδενικών προβλημάτων με αρκετές από τις γείτονες χώρες. Το πιο εμφανές δε, παράδειγμα είναι η περίπτωση της Συρίας.

Στη χώρα αυτή που εδώ και σχεδόν 4 χρόνια ρημάζει από την εσωτερική σύγκρουση, την έμμεση ιμπεριαλιστική επέμβαση, το γιγαντιαίο ανθρώπινο και οικονομικό κόστος, τις βαρύτατες παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και φυσικά την επέκταση του “Ισλαμικού Κράτους”, όπως και άλλων σκοταδιστικών και βάρβαρων οργανώσεων, το δόγμα των μηδενικών προβλημάτων έχει εξελιχθεί σε καθαρή επιθετικότητα και σε προσπάθεια της Τουρκίας να πλασαριστεί ως ο περιφερειακός τοποτηρητής του ιμπεριαλισμού αποκομίζοντας για την ίδια τα αντίστοιχα οφέλη.

Μετά τις αρχικές προσπάθειες- προ του συριακού εμφυλίου- να επιτύχει σχέσεις συνεργασίας με το καθεστώς Άσαντ, η Τουρκία- εν μέσω εμφυλίου- αποτέλεσε και
αποτελεί την κύρια βάση εκπαίδευσης και αποστολής στο εσωτερικό της Συρίας κάθε λογής αντικαθεστωτικών.

Η σχέση της δε με τους φανατικούς ισλαμιστές, τόσο σε ό,τι αφορά τα προαναφερθέντα- εκπαίδευση, περίθλαψη, αποστολή, υποστήριξη- όσο και σε ό,τι αφορά τα έσοδα του Ισλαμικού Κράτους χάρη στη μαύρη αγορά πετρελαίου που λαμβάνει χώρα μέσα στην Τουρκία- προφανώς όχι εν αγνοία της κυβέρνησης- είναι καταφανής.

Πληρεί όλες τις προϋποθέσεις του εγκλήματος της επιθετικότητας εις βάρος κυρίαρχου κράτους, έγκλημα που ενίσχυσε και κάλυψε η Δύση, συμπεριλαμβανομένης και της ψοφοδεούς συγκυβέρνησης της Ελλάδας, σε ένα κρεσέντο ανόητης για την ίδια τη Δύση και καταστροφικής για την περιοχή πολιτικής.

Οι “τζιχαντιστές” δεν εμφανίστηκαν από το πουθενά, ούτε είναι άγνωστοι στη Δύση και στους συμμάχους της στην περιοχή. Οι τελευταίοι μάλιστα, ουδόλως τους υποτίμησαν σε αντίθεση ίσως με την εμφανώς βραχυκυκλωμένη ως προς το ζήτημα αυτό- και όχι μόνο- ηγεσία του Λευκού Οίκου.  

Η Τουρκία του Ερντογάν, επιδιώκοντας να προωθήσει με την ίδια στο επίκεντρο ένα συγκεκριμένο τύπο πολιτικού Ισλάμ ως μοντέλο για την ευρύτερη Μέση Ανατολή έχει βάψει τα χέρια της  με το αίμα του συριακού λαού και φέρει βαρύτατη ευθύνη για τις εγκληματικές αυτές ομάδες που επεκτείνονται στην περιοχή.

Σήμερα δε, επιδιώκει να αναβαπτιστεί μέσα από τη θολή συμμαχία κατά του Ισλαμικού Κράτους και εμφανιζόμενη ως άμεσα κινδυνεύουσα να πετύχει με ένα σμπάρο τρία τρυγόνια.

Μέσα από την πιθανότητα περιορισμένης ή πιο εκτεταμένης εισβολής της στη Συρία, επικαλούμενη επιθέσεις από το Ισλαμικό κράτος επιδιώκει πρώτον να “πουλήσει εκδούλευση” στις ΗΠΑ ενισχύοντας συγκεκριμένες αντικαθεστωτικές δυνάμεις. Δεύτερον να αποπειραθεί να ελέγξει τις αυτόνομες κουρδικές περιοχές που βάσει της συμφωνίας του με τον Άσαντ επιχειρούν να δομήσουν στη Συρία ένα μοντέλο αντίστοιχο με αυτό του Β. Ιράκ. Και τρίτον να δημιουργήσουν μια de facto ζώνη κατοχής ή άμεσης τουρκικής επιρροής μέσα στη Συρία επικαλούμενες την ανάγκη μιας ουδέτερης ζώνης προστασίας της Τουρκίας.

Πρόκειται για παιχνίδι υψηλού ρίσκου από πλευράς Τουρκίας που πολύ πιθανά δε θα έχει αίσιο τέλος για την ίδια.

Σίγουρα πρόκειται για μια πολύ άσχημη εξέλιξη για τη Δύση και για την Ελλάδα. Μπορεί κανείς να μη συμπαθεί ιδιαίτερα το καθεστώς Άσαντ αλλά αν πραγματικά θέλει να πολεμήσει το Ισλαμικό Κράτος και να πετύχει προοπτικά κάποια σταθεροποίηση στη Συρία και ίσως μεσοπρόθεσμα κάποιου είδους ομαλότητα οφείλει να αναγνωρίσει ότι η de facto και de jure κυβέρνηση της Συρίας είναι αυτή του Άσαντ. 

Και βεβαίως η Δύση για τη δική της εν τέλει ασφάλεια- αφού για την ευημερία των λαών της περιοχής ελάχιστα ενδιαφέρεται- πρέπει να τερματίσει τις τυχοδιωκτικές παρεμβάσεις γειτονικών χωρών, με πρώτη αυτήν της Τουρκίας, η οποία οφείλει να κατανοήσει ότι η επέμβαση στο εσωτερικό άλλων χωρών έχει κόστος, αντί να τυγχάνει επιβράβευσης.

Αλλιώς η επίπτωση της ανοησίας, του χάους, του φανατισμού και της αιματοχυσίας θα είναι μεγάλο και για όλους μας.

Πηγή

Στερεύει η δεξαμενή των ανεξάρτητων για τους Σαμαρά-Βενιζέλο…

Ένας - ένας βγαίνουν και δηλώνουν ότι δεν θα δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης

Τελικά μάλλον η έμπνευση του πρωθυπουργού και του αντιπροέδρου του (στον οποίο λένε ότι ανήκε η πρωτοβουλία) να πάνε στη Βουλή και να ζητήσουν ψήφο εμπιστοσύνης θα τους προκύψει μπούμερανγκ!

Εμπειρότατος πολιτικός, ο οποίος ανήκει στη συντηρητική παράταξη, μας έλεγε ότι «στο τέλος δεν θα μετρηθεί το πόσοι ψήφισαν την κυβέρνηση, αλλά πόσο απέχουν απ’ το  180 οι ψήφοι που θα λάβει».

Εξηγώντας περαιτέρω τη θέση του αυτή μας επεσήμανε, ότι «λογικά η κυβέρνηση θα λάβει ψήφο εμπιστοσύνης. Αλλά από κει και πέρα, θα έχει μεγάλη σημασία η διαφορά μεταξύ αυτών που θα την ψηφίσουν και του αριθμού των 180, που απαιτούνται για την εκλογή Προέδρου, ώστε να αποφύγουν τις πρόωρες εκλογές, εκεί τελικά θα κριθεί η μάχη των εντυπώσεων, αλλά και της ουσίας».

Και όσο πιο μακριά, προσθέτει, είναι οι ψήφοι που θα λάβει η κυβέρνηση απ’ αυτό το 180, τόσο θα φαίνεται πως οι εξελίξεις είναι αναπόφευκτες, θα οδηγηθούμε δηλαδή σε πρόωρες εκλογές το αργότερο το Μάρτη, διότι «δεν θα πρέπει να αποκλειστεί και το ατύχημα», όπως χαρακτηριστικά μας υπογράμμισε.

Με βάση λοιπόν τα δεδομένα που υπάρχουν έως αυτή τη στιγμή, η μόνη επιπλέον ψήφος στην οποία μπορεί να προσδοκά η συγκυβέρνηση, πέραν των 154 βουλευτών που διαθέτει, είναι αυτή του Χρ. Αηδόνη, ο οποίος ακολούθησε τον Α. Λοβέρδο στο εγχείρημα της «Νέας Ελλάδας», αλλά όχι και στην επιστροφή του στο ΠΑΣΟΚ και παραμένει ανεξάρτητος.

Κατά τα άλλα η δεξαμενή των ανεξάρτητων, στους οποίους προσβλέπουν Σαμαράς και Βενιζέλος, στερεύει.

Ένας-ένας βγαίνουν και δηλώνουν ότι δεν θα δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης.

Και μάλιστα ακόμα και βουλευτές οι οποίοι θεωρούνταν βολικοί ή είχαν βολιδοσκοπηθεί. Αναφερόμαστε, για παράδειγμα, στους Γ. Νταβρή, στον κ. Κουράκο, στο Νικ. Κακλαμάνη, στον Β. Πολύδωρα.

Αυτοί και άλλοι ακόμα δηλώνουν πως ψήφο εμπιστοσύνης δεν θα δώσουν.

Ίσως να μην ψηφίσουν «όχι» και να επιλέξουν (κάποιοι απ’ αυτούς) το «παρών» ή την αποχή.

Στην αποχή μαθαίνουμε ότι προσανατολίζεται κατ’ αρχήν ο Νικ. Κακλαμάνης, ενώ ο Β. Πολύδωρας δηλώνει κατηγορηματικά ότι θα ψηφίσει «όχι».

Ενώ στο «παρών» προσανατολίζεται ο εκ της ΔΗΜΑΡ προερχόμενος Γρ. Ψαριανός.

Άλλος προερχόμενος εκ της ΔΗΜΑΡ, ο Σπ. Λυκούδης, επίσης λέει ότι δεν θα δώσει ψήφο εμπιστοσύνης.

Κι όταν αυτή η δεξαμενή, των ανεξάρτητων, στερεύει για τη συγκυβέρνηση, τότε μάλλον θα χαθούν στο τέλος και οι εντυπώσεις, όταν θα φανεί ότι το «180» είναι ένα άπιαστο όνειρο…

Πηγή

 

Εχουν να δουν τα μάτια μας "τρομοκράτες" μέχρι να ψηφίσουμε..

Κοιτάξτε κάτι συμπτώσεις που φέρνουν η ζωή και οι...δημοσκοπήσεις. Την ώρα που η κυβέρνηση απελπισμένη αναζητά ψήφο εμπιστοσύνης κι ο διοικητής τής ΕΚΤ εκβιάζει για τρίτο μνημόνιο, έρχονται βροχή οι "αποκαλύψεις" για επιθέσεις σε εφοπλιστές, μεγαλοεπιχειρηματία και πολυεθνικές. Παραλλήλως, καταδικάστηκαν με βαριές ποινές κάθειρξης τα άτομα, όλα τους νεαρής ηλικίας, που συμμετείχαν στη ληστεία στο Βελβεντό όταν ο ίδιος ο εισαγγελέας είχε αναφέρει στην αγόρευσή του πως πρώτη φορά έβλεπε ληστεία που να αφήνουν τους όμηρους ελεύθερους, κατά δε την καταδίωξη, ενώ είχαν το επάνω χέρι διαθέτοντας βαρύ οπλισμό, ούτε πυροβόλησαν τους αστυνομικούς που τους καταδίωκαν ούτε χρησιμοποίησαν τον όμηρο σαν ασπίδα για να διαφύγουν. Για κανένα τους, εξάλλου, δεν αποδείχθηκε συμμετοχή σε "τρομοκρατική οργάνωση". Τί θέλω να πω; Πώς κάποιοι βιάζονται να δημιουργήσουν ενόχους και να αγιοποιήσουν λαμόγια στο όνομα της ησυχίας, της τάξης, της ασφάλειας και της νεκρικής σταθερότητας. Συνηθισμένη ιστορία... 

Δεν αισθάνομαι πιο ασφαλής ύστερα από τη σύλληψη του νεαρού στο Βύρωνα. Δεν είμαι ούτε εφοπλιστής, ούτε μεγαλοεπιχειρηματίας, ούτε πολυεθνική που να διαπρέπει σε μίζες, ούτε πολιτικό κόμμα που εξυπηρετεί τα συμφέροντα της ελίτ για να φοβάμαι τους αντάρτες πόλης. Το ίδιο, βεβαίως, συμβαίνει με την πλειονότητα των ελλήνων. Τόσο οι αρχές, ωστόσο, όσο και τα διαπλεκόμενα μίντια σπαταλούν δυσανάλογο χρόνο για την προστασία τής ελίτ, όταν για το μεροκαματιάρη άνεργο που βρίσκεται κρεμασμένος στο σπίτι του δεν θα κλάψει κανείς άλλος πέρα από τους δικούς του ανθρώπους. Δεν ντρέπομαι να γράψω πως δεν θα στενοχωριόμουν αν πετύχαινε η βομβιστική επίθεση και σκοτώνονταν μερικοί εφοπλιστές από αυτούς που γλεντοκοπούν στην υγειά των κορόιδων που πληρώνουν φόρους και χαράτσια από το υστέρημά τους προκειμένου να αισθανόμαστε εθνικώς υπερήφανοι για τη ναυτιλία μας. Την ίδια ναυτιλία τα περισσότερα έσοδα της οποίας καταλήγουν αφορολόγητα σε εξωχώριες εταιρίες και σε ακίνητα στο εξωτερικό και στην οποία οι περισσότεροι εργαζόμενοι είναι αλλοδαποί (δεν το αναφέρω ρατσιστικά, απλώς για να καταδείξω το μέγεθος του ψέματος ότι συμβάλλει στην καταπολέμηση της ανεργίας). Είμαι αντίθετος, όμως, σε μια τέτοια ενέργεια γιατί θα απελευθέρωνε όλα τα συντηρητικά αντανακλαστικά ενός λαού που άγεται και φέρεται από απατεώνες που του τάζουν ασφάλεια για να του αφαιρούν ελευθερίες...

Είναι αλήθεια ότι αν πετύχαινε μια τέτοια επίθεση, ο εφοπλιστικός υπόκοσμος δεν θα κοιμόταν τόσο ήσυχα τα βράδια όσο σήμερα, ούτε θα βούλιαζε τα πλοία του με τόση ευκολία για να καρπώνεται ασφάλιστρα. Η εμπειρία, ωστόσο, της 17 Νοέμβρη θα έπρεπε να μας έχει διδάξει ότι το σύστημα έχει πολύ βαθιές ρίζες και δεν γκρεμίζεται με κάποια πυροτεχνήματα αραιά και πού. Η άσκηση βίας για να είναι αποτελεσματική πρέπει να διαθέτει λαϊκή νομιμοποίηση κι όχι απλώς την αποδοχή ενός μέρους τής κοινής γνώμης, όσο μεγάλο κι αν είναι αυτό. Το αντάρτικο πόλης όσο δεν ξεφεύγει από τα στενά όρια της παρανομίας, δεν αποκτά κομματική συγκρότηση, δεν ανοίγεται στην ευρύτερη κοινωνία και δεν αποκτά σύστημα και χρονική τακτικότητα είναι καταδικασμένο να συγκινεί κατά βάση το περιθώριο. Πόσω μάλλον όταν πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτό παίζουν ημιμαθή, καλοζωισμένα από τις οικογένειές τους πλουσιόπαιδα, τα οποία δεν έχουν τη στερεή ιδεολογική συγκρότηση ώστε να δικαιολογούν τις πράξεις τους είτε αυτοβούλως είτε κατόπιν σύλληψής τους. Αφήστε που η αστυνομία και οι λοιπές μυστικές υπηρεσίες και παρακρατικές ομάδες αλωνίζουν στο εσωτερικό "τρομοκρατικών ομάδων". Επομένως, ακόμα κι αν ξεκάνουν και τις 800 εφοπλιστικές οικογένειες, θα "φυτρώσουν" άλλες στην θέση τους όσο θα χτυπούμε τον κορμό και τα κλαδιά, αλλά όχι τις ρίζες τού πιο σάπιου των συστημάτων, του καπιταλιστικού...   



Πηγή

Είναι ελεύθερη και κρύα κι αχαλίνωτη η πτώση

Η κυβέρνηση Σαμαρά έχει γίνει κυβέρνηση viral. Πάει από την μία επιτυχία στην άλλη. Από το κακό ραντεβού με τη Μέρκελ στην “παραίτηση” του πρέσβη στη Γερμανία μετά από καυγά με τον πιστό συνεργάτη του πρωθυπουργού, από την δήλωση Άδωνη (που χαίρει της εμπιστοσύνης του πρωθυπουργού) για κίνδυνο των καταθέσεων στην αποτυχία του φεστιβάλ… νεκρών της Αμφίπολης, αμέσως μετά το συνέδριο όπου βρέθηκε η πλειοψηφία της παράταξης έρχεται η ξαφνική παραίτηση τριών γενικών γραμματέων της κυβέρνησης και άμεση ανάληψη της Πολιτικής Προστασίας από άλλον πιστό συνεργάτη του πρωθυπουργού,  έπεται η  δύσκολη κατάσταση με την τρόικα και προβλήματα στις σχέσεις του υπουργού Οικονομικών με τον πιστό συνεργάτη  του πρωθυπουργού, τον οποίο υπουργό φημολογείται πως θα αντικαταστήσει ένας τρίτος πιστός συνεργάτης του, για να φτάσουμε στην προσφυγή στη βουλή για ψήφο εμπιστοσύνης.

Είχε προηγηθεί η παρέμβαση για τη μη μετάδοση της ομιλίας Τσίπρα στη ΔΕΘ από την κρατική τηλεόραση, τα τηλέφωνα του πρωθυπουργού σε κανάλια και εφημερίδες για το “μαύρο” Τσίπρα, η προσπάθεια Βενιζέλου να ματαιώσει την επίσκεψη Τσίπρα στο Βατικανό. Τίποτα από τα παραπάνω δεν διαψεύστηκε.

Η ξέφρενη πορεία αυτής της κυβέρνησης μπορεί να προκαλεί ναυτία, ωστόσο τίποτα δεν πείθει πως αυτή θα καταλήξει σε προ-πρόωρες εκλογές. Τουλάχιστον όχι επειδή είναι στις προθέσεις της.

Αν ήταν στο χέρι της, δεμένους θα τους έβαζε τους 180 να ψηφίσουν για τον Πρόεδρο της  Δημοκρατίας. Μπορεί και να τους έχει ήδη δεμένους δηλαδή, τώρα που το σκέφτομαι.

Πάντως οι 148 ψήφοι που χρειάζεται από την ψήφο εμπιστοσύνης είναι πολύ εύκολο να μαζευτούν, συνεπώς ο πρωθυπουργός δεν ζητάει επιβεβαίωση επειδή φοβάται πως την έχασε εντός βουλής.

Τα σενάρια που διακινούνται από τα συστημικά μέσα περί αντικατάστασης του υπουργού Οικονομικών και βασικού συνομιλητή από πλευράς Ελλάδας, προδίδουν τακτική τζογαδόρου. Είτε επιθυμεί να εμφανιστεί ως τέτοιος στο ελληνικό κοινό, είτε στους εκπροσώπους της τρόικα.

Το δεύτερο είναι κομμάτι δύσκολο από τη στιγμή που λίγες μόλις ημέρες πριν συναντήθηκε με τη Μέρκελ, και τίποτα δεν πρόδιδε κάποιον απογαλακτισμό από τη φράου.

Συνεπώς το σενάριο έχει γραφτεί για να παίξει στα ελληνικά, χωρίς υπότιτλους και με ελληνικές διαφημίσεις.

Το σίγουρο είναι πως σ’ αυτό μεγάλοι παίκτες αποδεικνύονται οι βασικοί συνεργάτες του πρωθυπουργού, οι οποίοι υπό την μορφή του αναγκαίου φαίνεται πως ετοιμάζονται να αποκτήσουν το δικό τους γραφείο ώστε  να μην ξεροσταλιάζουν πλέον στον καναπέ του πρωθυπουργικού γραφείου.

Όποια κίνηση κι αν ετοιμάζεται να κάνει ο πρωθυπουργός, φαίνεται να είναι μια απολύτως προσωποκεντρική κίνηση, αφού είναι ξεκάθαρο πως δείχνει να μην εμπιστεύεται ούτε τη σκιά του.

Τη στιγμή που όλα δείχνουν ξεκάθαρα πως η κοινωνία έχει γυρίσει την πλάτη και αρχίζει να πιστεύει σε μια άλλη πολιτική λύση, ο πρωθυπουργός και το επιτελείο του συμπεριφέρονται ωσάν πολύ πρόσφατα να ανακάλυψαν μία μεγάλη συνωμοσία που παίζεται στις πλάτες τους και σκοπό έχει να τους ρίξει από την εξουσία.

Έτσι αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα. Ή τουλάχιστον, έτσι επιθυμούν να δείξουν προς τα έξω πως είναι η πραγματικότητα.

Ίσως να πιστεύουν πως έτσι θα κρατηθούν στην εξουσία.

Τι λέει παιδιά; Τσιμπάει, τσιμπάει;

Πηγή

Επιτήρηση επ’ αόριστον

H αποσαφήνιση των σχεδίων της ευρωζώνης για την Ελλάδα δεν ήρθε δια της πολιτικής οδού, από τις Βρυξέλες ή κάποια ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, αλλά από την κεφαλή του Ευρωσυστήματος, τον Μάριο Ντράγκι. Ο πρόεδρος της ΕΚΤ διευκρίνισε ότι για να περιληφθούν οι ελληνικές τράπεζες στο διετές πρόγραμμα χορήγησης ρευστότητας, έναντι καλυμμένων ομολόγων και τιτλοποιημένων δανείων, η χώρα θα πρέπει να βρίσκεται σε πρόγραμμα προσαρμογής ή υπό επιτήρηση.

Είναι εύκολα αντιληπτό ότι οι προϋποθέσεις που θέτει η ΕΚΤ συμβαδίζουν με τη βούληση των Βρυξελών και του Βερολίνου για τον βαθμό ελευθερίας που θα έχει εφεξής οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση κατά τη χάραξη και εφαρμογή οικονομικής και συνεκδοχικά παραγωγικής και κοινωνικής πολιτικής.

Είναι φανερό ότι οι εταίροι-δανειστές δεν εμπιστεύονται την Ελλάδα, ακόμη και μετά την επίπονη εφαρμογή του υπερτετραετούς προγράμματος προσαρμογής. Η Ελλάδα θα παραμείνει στο ευρωσύστημα, αλλά με αυστηρά ελεγχόμενες και περιορισμένες εισροές, τραπεζικές και κοινοτικές, τέτοιες που να επιτρέπουν στη χώρα να μη σβήσει, αλλά που μάλλον δεν θα της επιτρέπουν να ανακάμψει, τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα.

Σημειώνουμε ότι οι ελληνικές τράπεζες διαθέτουν τιτλοποιημένα δάνεια ύψους περίπου 44 δισ. ευρώ, ενώ το εγκριθέν ΕΣΠΑ 2014-2010 ανέρχεται σε 26 δισ. ευρώ. Με τους πόρους αυτούς, και τα κεφάλαια που μπορούν να μοχλευθούν επιπλέον, η ανάκαμψη και η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας φαίνεται δυνατή.

Το κρίσιμο ερώτημα που εγείρεται τώρα είναι: Η Ευρώπη επιθυμεί ανάκαμψη της Ελλάδας σε εύλογο χρόνο; Προς ποια κατεύθυνση; Με ποιο τίμημα; Δύσκολη η απάντηση. Εξαρτάται από τις εξελίξεις σε Γαλλία και Ιταλία και στο άτυπο μέτωπο Ολάντ-Ρέντσι κατά Βερολίνου, εξαρτάται από τις κατευθύνσεις της έκτακτης συνόδου κορυφής στις 8 του μηνός, δηλαδή από τη ρευστή ισορροπία στον πυρήνα της ευρωζώνης. Και από τις πολιτικές εξελίξεις στο εσωτερικό της χώρας.

Πηγή