Οι εραστές μιας ξεπεσμένης σαραντάρας

Του Ανδρέα Ζαμπούκα

Όσο ο Πρωθυπουργός αγόρευε στο βήμα, εγώ έψαχνα στο ακροατήριο. Πάγωνα την εικόνα να τσεκάρω πρόσωπα που βρέθηκαν χθες στα γενέθλια. Και κάθε φορά που ο «αποφασιστικός» λόγος του Αντώνη έπιανε κορύφωση αυτοί χειροκροτούσαν.

Κατέγραψα πρώην και νυν υπουργούς, κρατικοδίαιτους εκδότες, κομματάρχες, πρώην διοικητές οργανισμών, «θαμώνες» τηλεοπτικών εκπομπών και μέλη επιχειρηματικών οικογενειών, συνδεδεμένων δεκαετίες με τη μεγάλη «κεντροδεξιά» παράταξη. Ήθελα να ήξερα τι σκέφτεται ο καθένας τους σε κάθε ρίμα κενού λόγου που ο ομιλητής ξεστόμιζε στην ομιλία του.

Πιστεύω ότι κυριαρχούσαν δύο σκέψεις στα μυαλά όλων. Μια πρώτη φυσιολογική και μια δεύτερη, τεχνηέντως αποδεκτή. Επειδή είχα κάποιες λίγες ευκαιρίες να ακούσω τις απόψεις κάποιων από αυτούς για τον Σαμαρά και την πολιτική του, ξέρω καλά ότι ούτε ένας από το ακροατήριο δεν συμμερίζεται την ελάχιστη ελπίδα προόδου για το κόμμα και το μέλλον του αρχηγού του. Από την άλλη, όμως, η ταυτότητά τους, το προφίλ τους, η υπόστασή τους δεν τους επιτρέπει να μην χειροκροτούν. Αυτό το κόμμα ήταν το «σπίτι» τους, η «πατρίδα» τους, ο χώρος κοινωνικής και οικονομικής δραστηριότητας που τους εξασφάλισε κύρος, δύναμη και αναγνώριση για δεκαετίες. Δεν θα ήταν ανέντιμο να το απαρνηθούν;

Κακά τα ψέματα, η Νέα Δημοκρατία εξέθρεψε μόνη τους «εραστές» της, διεγείροντας πάθη και μοιραία ένστικτα σε τρεις γενιές. Μπορεί να μην ήταν τόσο φλογερή, όσο το ΠΑΣΟΚ, αλλά υπήρξε γενναιόδωρη και γαλαντόμα με τόσα αδηφάγα μάτια και κορμιά που έβρισκαν καταφύγιο στο «νεοκλασικό» της. Κάποιοι μπαινόβγαιναν στην κρεβατοκάμαρά της τακτικά και κάποιοι άλλοι ενίοτε και περιστασιακά. Για τους περισσότερους όμως είχε φλογερή διάθεση ή τουλάχιστον μια ζεστή αγκαλιά.

Να γιατί χειροκροτούν ακόμα οι εραστές της. Γιατί αυτή η «αρχόντισσα» της μεταπολίτευσης, γερασμένη πια και ζαρωμένη σαν ξεπεσμένη θεούσα, τους εξασφάλισε τα δύο μεγαλύτερα αφροδισιακά που κάθε Έλληνας πάντα επιθυμεί: Δύναμη  και εξουσία. Το ΠΑΣΟΚ μπορεί να έχτισε τη νεόπλουτη αστική τάξη μετά το ΄81, μπορεί να πήρε τη μερίδα του λέοντος στη μεταπολίτευση αλλά και η Ν.Δ. δεν έχασε τη δυναμική της. Από τη μια συντήρησε τα παλιά της δίκτυα, και από την άλλη έγινε κάποια στιγμή και η ίδια ΠΑΣΟΚ…

Αυτό είναι πλέον το στενό ακροατήριο της Ν.Δ. Κι από πίσω καμία ανανέωση, καμία καινούρια τάση, κανένα ενδιαφέρον από σοβαρούς ανθρώπους που θα ήθελαν να συνδράμουν σε μελλοντικές «κατακτήσεις». Στο αμφιθέατρο δεν υπήρχε ούτε ένας επιστήμονας, ένας σημαντικός καλλιτέχνης, ένας νέος επιχειρηματίας, ένας νέος άνθρωπος που διέπρεψε κάπου. Δεν υπήρχε έστω μια μικρή αντιπροσώπευση των πνευματικών ανθρώπων της χώρας, της υγιούς οικονομίας. Υπάρχουν άραγε ακόμα μέλη του κόμματος; Πώς πιστεύει ο Σαμαράς και η παρέα του ότι θα συνεχίσει να υφίσταται, όταν εκλείψει ο φόβος του ΣΥΡΙΖΑ; Όταν ο Τσίπρας κυβερνήσει και αποδειχθεί πόσο «αρνάκι» και πειθήνιος στο σύστημα είναι…

Δυστυχώς για την κοινωνία μας, και τα δύο μεγάλα κόμματα της μεταπολίτευσης έχουν πεθάνει. Ποτέ δεν μπόρεσαν να σταθούν «κυρίες», εκπροσωπώντας αξιοπρεπώς τις προοδευτικές και τις συντηρητικές τάσεις, όπως σε άλλες χώρες. Παραδόθηκαν γρήγορα στις ορέξεις των «εραστών» τους, χωρίς αιδώ και συστολή. Αυτοί είναι που κρατούν τώρα τα κακοφορμισμένα κουφάρια τους στο υπόγειο για να εισπράττουν τη σύνταξή τους… Για πόσο, όμως, ακόμα;

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών