Η mega-λη κατάρρευση της κυβέρνησης

Του Στέλιου Κούλογλου
Ακόμη και αν είχαμε κυβέρνηση Τσίπρα και συζητιόταν πρόταση μομφής εναντίον της, δεν θα άρμοζε στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης Α. Σαμαρά να αναφερθεί στο μποϊκοτάζ της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ στην εκπομπή του Γιάννη Πρετεντέρη ή σε αυτές που συμμετέχει ο Αδωνις Γεωργιάδης. Πολύ περισσότερο που χθες στη Βουλή συζητιόταν η ψήφος εμπιστοσύνης που η ίδια η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ είχε ζητήσει. Και σε τέτοιες κορυφαίες κοινοβουλευτικές αναμετρήσεις δεν θυμάσαι ούτε το Mega ούτε τον Αδωνι, όσο και αν τους αγαπάς. 

Και όμως, αυτό έκανε χθες ο πρωθυπουργός στην ομιλία του, με την οποία έκλεισε η τριήμερη συζήτηση για την ψήφο εμπιστοσύνης: «Και μένα μου έχει ασκήσει σκληρή κριτική ο Πρετεντέρης και με αδίκησε, αλλά ποτέ δεν διανοήθηκα να επιτεθώ εναντίον του». Οι παρευρισκόμενοι δεν πίστευαν στα αυτιά τους: πως του ήρθε ξαφνικά να κατηγορήσει τον ΣΥΡΙΖΑ ότι δεν πηγαίνει στην "Ανατροπή";  

Δύο είναι οι αιτίες για την απροσδόκητη αναφορά. Πρώτον, ο πρωθυπουργός προσπάθησε να κάνει άνοιγμα στο Mega. Τις τελευταίες εβδομάδες, με αφορμή κάποιες μικρές αποστάσεις που το "Μεγάλο Κανάλι" παίρνει από την κυβέρνηση προκειμένου να επανακτήσει τηλεθέαση, τόσο ο κ. Σαμαράς όσο και ο κ. Βενιζέλος πιστεύουν ότι οι εκδότες του Mega έχουν αρχίσει να τους υπονομεύουν. Φαντασιώνουν ότι πρόκειται ίσως και για ξένο δάκτυλο, ερμηνεύοντας με αυτόν τον τρόπο κατά καιρούς δηλώσεις διεθνών αξιωματούχων που διαφοροποιούνται από την επίσημη αφήγηση της κυβέρνησης.  Το να πιστεύεις ότι σε υπονομεύουν αυτοί χάρις στους οποίους υπάρχεις, δείχνει οπωσδήποτε μία νοσηρότητα. Αλλά το βέβαιο είναι ότι, εν όψει και των αλλαγών στην διευθυντική ομάδα του σταθμού,ο πρωθυπουργός θεώρησε σωστό να θυμίσει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ το πολεμάει, κάνοντας άνοιγμα στο Mega ή τουλάχιστον στην πτέρυγα που πρόσκειται πιο φιλικά στο Μέγαρο Μαξίμου. 

Η δεύτερη αιτία για την αναφορά στο Mega αλλά και στον Αδωνι Γεωργιάδη, είναι το στρατηγικό αδιέξοδο της κυβέρνησης, όπως εκφράστηκε και στην τριήμερη συζήτηση. Από τον Ντράγκι μέχρι την Λαγκάρντ, οι συνεχείς δηλώσεις των δανειστών έχουν πλήρως αποδομήσει την κυβερνητική προπαγάνδα, που θα ήθελε την τροίκα να φεύγει μαζί με τα μνημόνια. Η κυβέρνηση δεν έχει περιθώρια κινήσεων για την άρση έστω και μέρους των πολιτικών λιτότητας και των φορολογικών βαρών. Ούτε τον ακριβή αριθμό των δόσεων  για την εξόφληση των χρεών δεν μπορούσε να δώσει χθες ο πρωθυπουργός. Ετσι, αντί για την υπεράσπιση του κυβερνητικού έργου ώστε να ζητηθεί η ψήφος εμπιστοσύνης, υπουργοί και βουλευτές του κυβερνητικού στρατοπέδου έκαναν αντιπολίτευση στον ΣΥΡΙΖΑ. Το ίδιο έκανε και ο κ. Σαμαράς στην ομιλία του, η οποία έμοιαζε να απαντάει σε κάποια φανταστική πρόταση μομφής της αξιωματικής αντιπολίτευσης. 

Η απόφαση των κ.κ. Σαμαρά-Βενιζέλου να ζητήσουν ψήφο εμπιστοσύνης, είχε ως βασικό στόχο την ανάκτηση της πρωτοβουλίας των κινήσεων από την κυβέρνηση καθώς και την συσπείρωση  κάποιων από τους ανεξάρτητους βουλευτές, που θα αποτελούσαν την μαγιά για τους 180 της προεδρικής εκλογής. Η κυβέρνηση απέτυχε παταγωδώς και στους δύο στόχους. Ούτε ένας βουλευτής δεν προστέθηκε στους 155 του κυβερνητικού στρατοπέδου. Από τους ανεξάρτητους οι 18 καταψήφισαν την κυβέρνηση, δύο ψήφισαν παρών  (Γρ. Ψαριανός και Κατ. Μάρκου) και δυο απουσίαζαν(Γ. Νταβρής, Χρ. Αλεξόπουλος). 

Η δε κυβέρνηση όχι μόνο δεν κατάφερε να αλλάξει το πολιτικό κλίμα, αλλά είδε την συζήτηση να στρέφεται σαν μπούμεραγκ εναντίον της:  εκμεταλλευόμενοι την ευκαιρία, πολλοί  βουλευτές της πλειοψηφίας πήραν αποστάσεις από την κυβερνητική πολιτική ή ζήτησαν να δημιουργηθεί νέα κυβέρνηση "ειδικού σκοπού" με νέο πρωθυπουργό. Ότι χρειαζότανε για να απογειωθεί στα ύψη η διάχυτη ανασφάλεια του κ. Σαμαρά, την ώρα που οι δελφίνοι,  στο ΠΑΣΟΚ με τον Χρυσοχοίδη και  στην ΝΔ με τις εμφανίσεις Βορίδη και Δένδια, διαγκωνίζονταν προκειμένου να καταλάβουν θέσεις για την επόμενη μέρα..

Με την σειρά τους, όλοι αυτοί οι βουλευτές που πήραν αποστάσεις φώναζαν με το δικό τους τρόπο το σύνθημα που πάει να γενικευθεί στο κυβερνητικό στρατόπεδο: ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Οι περισσότεροι ξέρουν ότι δεν θα επανεκλεγούν ή ελπίζουν ότι οι διαφοροποιήσεις τους θα τους κάνουν περισσότερο αρεστούς στους ψηφοφόρους.  Για να διατηρήσουν την έδρα τους έδωσαν στην κυβέρνηση ψήφο εμπιστοσύνης , που θυμίζει αυτήν που είχε εξασφαλίσει το φθινόπωρο του 2011 η κυβέρνηση Παπανδρέου, για να αντικατασταθεί λίγες μέρες μετά. 

Σε πολιτικό επίπεδο, η κυβέρνηση βγήκε πλήρως αποσταθεροποιημένη από την διαδικασία που η ίδια ξεκίνησε. Ξεκινάει μια πορεία Mega-λης κατάρρευσης, που ίσως καταστεί αναπόφευκτη πριν τον Ιανουάριο, όταν θα ξεκινήσουν οι διαδικασίες εκλογής προέδρου της Δημοκρατίας και πρόωρων εκλογών. 

Πηγή

Ψάχνονται πως και πως για κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας…

Μιχαλού
Μιλάμε ότι στη ΝΔ διαδραματίστηκε μια παρωδία τόσο για την ψήφο εμπιστοσύνης όσο και για τα παρελκόμενα …Το τι δεν ειπώθηκε στη βουλή!
 
Όσο  για τη συζήτηση περί σχηματισμού κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας που είχαν ξεκινήσει  την περασμένη εβδομάδα βαρυσήμαντα στελέχη της ΝΔ που ζητούσαν την αποχώρηση από την πρωθυπουργία του Σαμαρά και τη δημιουργία κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας, δεν φταίμε εμείς που θα γίνουμε κακοί, αλλά κύριοι τη μια πετάτε  ωραία ωραία τις π@π@ρες σας στη Βουλή και μετά πάτε και ψηφίζετε; Προς τι τότε τέτοιου είδους δηλώσεις… Μήπως κάτι ξέρετε; Ότι δηλαδή θα ξαναζήσουμε το σκηνικό του ΓΑΠ όπου τη μία ζήτησε ψήφο εμπιστοσύνης και την άλλη οι ΜερκοΣόιμπλε τον έστειλαν σπίτι τους, όποτε παίρνετε θέση για το αύριο!!! Μήπως κόπτεστε να προλάβετε να πάρετε θέση μην τυχόν μείνετε στην απέξω!!!
 
Και σαν να μην έφτανε αυτό στο ίδιο μήκος κύματος εμφανίστηκε και η ομάδα των δεκαπέντε Ανεξάρτητων Δημοκρατικών Βουλευτών!!! Προφανώς  θέλουν και αυτοί το  μερίδιο τους από την ..καινούργια πίτα.
 
Την ίδια ώρα  ο Σαμαράς δίνει άρον άρον στον «τσεκουράτο» Βορίδι το δαχτυλίδι για αρχηγό του κόμματος… Με το σκεπτικό μήπως καταφέρουν και ξεκλέψουν καμιά ψήφο από τη Χρυσή Αυγή!!!
 
Μα να μην αφήνει τίποτα η ΝΔ από το ΠΑΣΟΚ… Μα να θέλει να τα κάνει όλα ίδια;

Το Ποντίκι

ΚΟΙΝΟΙ ΣΥΚΟΦΑΝΤΕΣ

Εξεμάνη το γαλάζιο σύμπαν όταν ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Γιάννης Δραγασάκης, είπε πως «σήμερα αρκεί ένας ισχυρός επιχειρηματίας, ένας εφοπλιστής, ένας εκδότης μεγάλος ή μεσαίος ή ένας φίλος του πρωθυπουργού να τηλεφωνήσει στο Μαξίμου και να ακυρώσει ένα νόμο ή ένα πρόστιμο».

Η Εντιμότητα έβγαλε φωνή μέσα από τα χείλη του υπουργού Επικρατείας, Δημήτρη Σταμάτη και είπε: «Ο κ. Δραγασάκης διατύπωσε ή μια βαριά κατηγορία ή μια βαριά συκοφαντία» και στη συνέχεια ζήτησε από τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ να πει συγκεκριμένα ονόματα.

Εδώ γεννάται ένα θέμα. Ο κ. Σταμάτης ζητά «ονόματα» για να αθωώσει τον κ. Δραγασάκη από την κατηγορία της συκοφαντίας ή για να ενεργήσει τα δέοντα και να ζητήσει άμεση παρέμβαση όλων των εισαγγελέων της χώρας ταυτόχρονα;

Αν συμβαίνει μόνο το πρώτο και ο κ. Σταμάτης ενδιαφέρεται αποκλειστικά για το ήθος του κ. Δραγασάκη, τότε ομολογεί ότι ακόμη κι αν δοθούν «ονόματα» δεν θα υπάρξει κάποια συνέχεια. Αν, όμως, ισχύει το δεύτερο κι άλλωστε αυτό είναι το ουσιαστικό που ενδιαφέρει την κοινωνία, τότε μπορεί να ζητήσει αυτά τα «ονόματα» από τον πρώην πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή, που «αποτελεί κεφάλαιο για τον τόπο».

Ο Κώστας Καραμανλής, ως γνωστόν, είχε πει ότι «μας κυβερνούν πέντε νταβατζήδες» και μάλιστα είχε υποσχεθεί πόλεμο εναντίον τους. Επειδή είναι σχεδόν βέβαιο ότι Δραγασάκης και Καραμανλής αφήνουν υπονοούμενα για τα ίδια «ονόματα», είναι λογικό ότι ο κ. Σταμάτης θα πρέπει να ρωτήσει και τον κ. Καραμανλή. Εκτός κι αν στην πραγματικότητα δεν ενδιαφέρεται να μάθει τα «ονόματα», αλλά να δηλώσει τη δειλία και την εξάρτηση ΟΛΟΥ του πολιτικού συστήματος από τα συγκεκριμένα «ονόματα». Σε αυτή την περίπτωση ομολογώ πως τα κατάφερε.

Στο γνωστό ανέκδοτο, ο … ρεσεψιονίστ του μπουρδέλου λέει στον πελάτη: «Ξέρετε, από οργάνωση σκίζουμε, από πουτάνες πάσχουμε». Στη γνωστή μας πραγματικότητα όμως, από πουτάνες πάμε πολύ καλά. Κάντε έναν κόπο να διαβάσετε αυτό. Επίσης, όταν το 2011 ο σημερινός «κακός» Φωτόπουλος ήταν ακόμη στο ΠΑΣΟΚ, έλεγε «Κάποιοι αποδεικνύεται ότι δεν είναι βουλευτές του ελληνικού λαού, αλλά βουλευτές των συμφερόντων. Είναι γραμμένοι στα payroll συγκεκριμένων επιχειρηματικών συμφερόντων, καναλιών και λεσχών. Και υπουργοί και βουλευτές. Το είδαμε τι συνέβη. Όλος ο κόσμος έχει κρίση και βλέπει». Ονόματα, δεν είπε…

Και επειδή για το θέμα της κόντρας Δραγασάκη – Σταμάτη δείχνουν τεράστιο ενδιαφέρον τα ΜΜΕ που πρόσκεινται στο Μαξίμου, ας διαβάσουμε εδώ τι έγραφαν τα γαλάζια site φέτος, τον Ιανουάριο, για κάποιους μεγαλοδημοσιογράφους. Μήπως θα ήταν χρήσιμο να θυμηθούμε και την καταγγελία Βερελή για τους «60 δημοσιογράφους που βρίσκονταν στο payroll της SIEMENS»; Μήπως θα ήταν ακόμη πιο χρήσιμο να θυμηθούμε τις σχέσεις πολιτικών με τη SIEMENS; Μήπως θα ήταν ακόμη πιο χρήσιμο να θυμηθούμε ποιος βουλευτής έκανε τη ντουντούκα του Μπόμπολα στις Σκουριές και ποιοι – τότε – κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι είχαν αποστείλει επιστολές στήριξης στην «ευλογημένη επένδυση»;

Τελειώνοντας, καλό είναι να έχουν στο μυαλό τους οι νιόφερτες πουτάνες ότι οι πολίτες είναι στο κουρμπέτι πολύ περισσότερα χρόνια από αυτές, οπότε όχι στην πουτάνα πουτανιές. Απ’ όπου κι αν προέρχονται…

Πηγή

Καφέ, beauté, καράτε

Καφενεία, ταχυφαγεία, μεζεδοπωλεία, σουβλατζίδικα, αρτοποιεία, κομμωτήρια, μανικιούρ, αρωματοπωλεία του χύμα, σχολές αυτοάμυνας. Α, και «Αγοράζω Χρυσό Τιμαλφή». Ιδού, η επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα της κρίσης. Στην Αθήνα της Μεγάλης Υφεσης.

Προ κρίσης, στις οικονομικές σελίδες των εφημερίδων, τα μαγαζάκια που ανοιγόκλειναν σταθερά, Εβγες, μίνι μάρκετ και ψυλικατζίδικα κυρίως, περιγράφονταν ως επιχειρηματικότητα ανάγκης. Θυμάμαι τον όρο από τα τέλης της δεκαετίας ’90. Χωρίς ιδιαίτερες δεξιότητες ενδεχομένως, χωρίς δυνατότητες να εργαστούν στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, ίσως επειδή δεν ήταν επαρκώς ενταγμένοι σε ένα πελατειακό δίκτυο ή επειδή δεν διέθεταν τα τυπικά προσόντα και μόρια, χωρίς δυνατότητες να απορροφηθούν από τον καχεκτικό παραγωγικό ιστό, για πολλούς λόγους τέλος πάντων, πολλοί συμπολίτες αποφάσιζαν να στήσουν δική τους δουλειά. Ενα μαγαζί.

Ακόμη και χωρίς προτέρα εμπειρία, με ένα μικρό κεφάλαιο ή με δανεικά· πάνω σε μια δική τους ιδέα, όχι ιδιαιτέρως πρωτότυπη συνήθως, ή αγοράζοντας μια άδεια franchise. Δέκα ξεκινούσαν, δώδεκα έκλειναν. Στην αρχή δυσκολεύονταν να πληρώσουν το ΤΕΒΕ, κατόπιν το ΙΚΑ και τον ΦΠΑ, λίγο αργότερα καθυστερούσαν το ενοίκιο. Εκλεινε ένα μαγαζάκι και δίπλα άνοιγε άλλο. Προ κρίσης.

Κάποια περίοδο στο οικοδομικό μας τετράγωνο είχαμε πέντε ψιλικατζίδικα (τώρα, δύο), τρία φαρμακεία (τώρα δύο), τρία καθαριστήρια (τώρα ένα), δύο κομμωτήρια (τώρα, τέσσερα). Καινούργια: δύο μανικιούρ, δύο σχολές αυτομάνυνας, πολεμικών τεχνών, καράτε κ.λπ. Οποιος τεχνίτης καταστηματάρχης βγαίνει στη σύνταξη, το κλείνει και σχεδόν πάντα χάνεται το μαγαζί: συμβαίνει με καθαριστήρια, χασάπικα, ψαράδικα. Υποκαθίστανται από αλυσίδες και μεγάλα σούπερ μάρκετ. Κάπως έτσι ανοίγουν τα κλειστά επαγγέλματα, χωρίς εργαλειοθήκες OOΣΑ και καραμούζες.

Στο καινοφανές εμπορικό περιβάλλον της Μεγάλης Υφεσης, μεγαλύτερη εντύπωση προξενεί η άνθηση των καφενείων, των μανικιούρ-κομμωτηρίων και των σχολών αυτοάμυνας. Ποια ζήτηση έρχονται να καλύψουν; Μπορούμε ευκολότερα να προσεγγίσουμε τα μαγαζιά φτηνής εστίασης, το σουβλάκι, το ρακάδικο, τη νεοταβέρνα· είναι τόποι παρηγοριάς, τόποι που ξεχνιέσαι και συνευρίσκεσαι, συνεχίζουν το καπηλειό του Παπαδιαμάντη και του Βάρναλη, την παράδοση της Ανατολής και της Μεσογείου. Δεν είναι μόνο η οικονομική στενότης, είναι και το ξεκούκκισμα του χρόνου.

Ας δούμε το καφενείο της Μεγάλης Υφεσης. Εκεί ροκανίζεται ο χρόνος της σχόλης, της αργίας, της ανεργίας και της αεργίας. Τα καφενεία εκτείνονται σαν αποικίες μυκήτων, απεγνωσμένες και συγχρόνως αυθάδεις, κατατρώγουν τον λιγοστό δημόσιο χώρο των Αθηνών, πεζοδρόμια, στοές, εσοχές. Οι περιπατητές ελίσσονται ανάμεσα σε τραπεζοκαθίσματα και ομπρέλες, υπαίθριες θερμάστρες, ακροβάτες σερβιτόρους, πλανόδιους μουσικούς και επαίτες ― ή κατεβαίνουν στο οδόστρωμα. Τις καθημερινές στα καφενεία αναπαράγεται πλήξη και κατήφεια, οι περισσότεροι σκαλίζουν σμάρτφοουν, μόνο η νεολαία τιτιβίζει ανέμελη. Συχνά δίνουν η εντύπωση ότι λειτουργούν σαν τέλματα με αργή ανάδευση.

Τα μανικιούρ-κομμωτήρια υπάρχουν εντελώς εξωστρεφή: τζάμι παντού, όλο το μαγαζι είναι μια βιτρίνα-installation και οι πελάτες με τους εργαζόμενους υποκείμενα μιας διαρκούς performance. Τα πιο αγωνιώδη αναγράφουν στη βιτρίνα ή σε πινακίδα πεζοδρομίου τις προσφορές τιμών για νύχια, φορμάρισμα, κούρεμα, από 5 ευρώ, πακέτα και προσφορές. Είναι το τελευταίο αποκούμπι του well being, αχνή υπόμνηση των παλαιών χρόνων, είναι η παραμυθία του beauté με ένα πεντάευρο, είναι η καταφυγή στο σώμα, η περιποίηση του σάρκινου χιτώνα για ελάχιστη ανακούφιση του φέροντος. Βeauté, γυμναστική, τατουάζ: όχι τριμπαλισμός, αλλά το μοναχικό άτομο που πάει να ξεχωρίσει με τα σημάδια της σωματικής αυτάρκειας.

Μόνος με το σώμα σου. Και εναντίον όλων. Στο Depression Εra δεν εμπιστεύεσαι κανέναν. Η κοινωνία ράγισε και σπάει, σπάνε οι συνεκτικοί δεσμοί, τα συμβατικά ήθη του καιρού ειρήνης αλλάζουν. Τώρα είναι πόλεμος. Η άφιλη πόλη κρύβει απειλές, στους δρόμους, στα πάρκα, στις πλατείες. Αστυνομικοί-αστακοί περιπολούν· ματαίως, επιτείνουν την ανασφάλεια. Οι σχολές αυτοάμυνας υπηρετούν αυτή την ανάγκη: τον φόβο και το ένστικτο αυτοσυντήρησης το μοναχόλυκου, αυτού που νιώθει ότι ζει εκτός πλαισίου, εκτός κοινωνικής συστοιχίας, άνευ προστασίας, του ξεμοναχιασμένου ή απορριφθέντος που νιώθει ότι δεν υπάρχει γι’ αυτόν κράτος πρόνοιας και κράτος δικαίου, δεν υπάρχει θεός και αφέντης, μόνο ο εαυτός του, το σώμα του, οι γροθιές και η διαρκής του επαγρύπνηση. Μαθαίνει πάλι την ξεχασμένη τέχνη του πολέμου, κουνγκ φου, καράτε, ζίου ζίτσου, αναπνέει βαθιά, είναι έτοιμος για όλα. Η μητρόπολη έχει γίνει σκοτεινή Γκόθαμ Σίτυ και ο flaneur είναι πληβειο-Μπάτμαν.

Νίκος Ξυδάκης

 Πηγή

Φοροκανίβαλοι!

 Για ένα πια μπορούμε να είμαστε σίγουροι: Οι κυβερνώντες διαθέτουν ανεξάντλητη εφευρετικότητα όσον αφορά τους τρόπους φορολόγησης του κόσμου.

    Το καθεστωτικό πολιτικό σύστημα, που μια από τις «σημαίες» του είναι εκείνο το «έκανε ένα δωράκι στον εαυτό του», αποφάσισε να φορολογεί σαν εισόδημα του εργαζόμενου τις… δωροεπιταγές των επιχειρήσεων προς τους υπαλλήλους.

    Σε μια χώρα που οι εγγραφές της «λίστας Λαγκάρντ» μένουν στο απυρόβλητο, που οι φόροι της «Χόχτιφ» παραμένουν ανείσπρακτοι και που οι ενδεχόμενες φορολαμογιές της «Μερσεντές» και της «BMW» έχουν μετατραπεί σε λαϊκό ανάγνωσμα αλλά όχι σε φορολογητέο έσοδο για το κράτος, το πολιτικό σύστημα  αποφάσισε να φορολογεί… τα κουπόνια.

    Στη χώρα του ΕΝΦΙΑ, εδώ όπου δεν υπάρχει τίποτα πιο μόνιμο από τα «έκτακτα χαράτσια», τώρα πλέον θα φορολογούνται και τα κουπόνια  που μπορεί να λαμβάνουν οι εργαζόμενοι το Πάσχα για την προμήθεια αρνιού από σούπερ μάρκετ…

    Ανήμερα της κατάθεσης του προσχεδίου του προϋπολογισμού, ο οποίοςπροσθέτει για το 2015 επιπλέον φορολογικά βάρη ύψους 1,735 δισ. ευρώ, με την απόφαση της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων για την φορολόγηση ακόμα και των παροχών… σε είδος, η κυβέρνηση έδωσε ένα λαμπρό δείγμα της λογικής της. Αν υπάρχει τέτοια, λογική δηλαδή, αυτή  ισοδυναμεί με διαρκή «αναβάθμιση» (ποσοτική και ποιοτική)  της φορολεηλασίας που βιώνει ο ελληνικός λαός.

     Έτσι, αφού έφτασαν στο σημείο να φορολογήσουν και τις δωροεπιταγές ή τα κουπόνια, τότε το μόνο που μένει πλέον είναι να φορολογήσουν ακόμα και τις φιλικές ή τις συγγενικές σχέσεις. Δεν κάνουμε καθόλου χιούμορ. Μετά την συγκεκριμένη απόφαση κανείς πλέον δεν μπορεί να είναι σίγουρος ότι αύριο δεν θα αποφασίσουν να φορολογούν ακόμα και τα δώρα που ανταλλάσουν οι άνθρωποι μεταξύ τους στις γιορτές. Η’ να φορολογήσουν ακόμα και το  χαρτζιλίκι που μπορεί να δίνει ο πατέρας στον γιο και ο θείος στον ανιψιό. 

    Ορισμένοι ισχυρίζονται ότι η φοροληστεία που υφίσταται ο ελληνικός λαός διαπράττεται με τακτικές… οθωμανικού τύπου. Η κατηγορία είναι βαριά. Για το αν είναι και κακόβουλη, όμως, δεν είμαστε καθόλου σίγουροι.

    Ας ληφθεί υπόψη ότι μέσα στο 2015 και βάσει του Προσχεδίου του προϋπολογισμού που κατέθεσε η κυβέρνηση, έρχονται να προστεθούν επιπλέον φόροι ύψους 47,4 δισ. ευρώ που ως συνήθως στη συντριπτική τους πλειοψηφία βαραίνουν τα λαϊκά στρώματα.

    Αυτό στη γλώσσα του κ.Σαμαρά και του κ.Χαρδούβελη λέγεται«φοροελάφρυνση» και «φορολογική δικαιοσύνη» απέναντι σε ένα λαό που - κατά τον πρώην υπουργό Οικονομίας και νυν διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας -  «δεν» υπερφορολογείται!

    Ας ληφθεί υπόψη, επίσης, ότι αυτοί οι νέοι φόροι έρχονται να προστεθούν σε μια υπερδεκαετή περίοδο ανελέητης φορολόγησης:

    Με άλλα λόγια, από το 2004 μέχρι και το 2014, οι φόροι που κλήθηκε να πληρώσει ο ελληνικός λαός ξεπερνούν σωρευτικά το μισό τρισεκατομμύριο ευρώ! Για την ακρίβεια ανέρχονται στα 513,243 δισ. ευρώ. Το αστρονομικό αυτό ποσό, είναι σχεδόν τρεις φορές μεγαλύτερο από ολόκληρο το ΑΕΠ της χώρας! Είναι σχεδόν δυο φορές μεγαλύτερο από ολόκληρο το δημόσιο χρέος της χώρας! 

    Το ερώτημα, επομένως, τίθεται και ξανατίθεται: Πού έχουν πάει αυτά τα λεφτά; Και μη μας πουν ότι έχουν πάει σε μισθούς και σε συντάξεις. Γιατί υπάρχει ένα ακόμα στοιχεία που τους εκθέτει: Από το 2004 και μετά ο ελληνικός λαός έχει πληρώσει για την εξόφληση τόκων και χρεολυσίων πάνω από 540 δισ. ευρώ!

Τι να υποθέσουμε, λοιπόν; Ότι αυτοί που μας κυβερνούν και που δεν έχουν αφήσει αφορολόγητο ούτε τον αέρα που αναπνέουμε, με το ένα χέρι φοροληστεύουν το λαό και με άλλο ταΐζουν δανειστές και τοκογλύφους; Και γιατί συμβαίνει αυτό αν όχι για να βαφτίζουν «βιώσιμο» ένα χρέος που άλλοι το δημιουργούν, άλλοι το ξεκοκαλίζουν, και που ο λαός το πληρώνει;

email: mpog@enikos.gr 

Tags: ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Πηγή

Γαλαζοπράσινοι πολιτοφθόροι…

Γράφει ο Διογένης ο Κυνικός

Σύμφωνα με το λεξικό του Δημητράκου πολιτοφθόρος είναι ο ολέθριος, ο επιβλαβής στους πολίτες και την πολιτεία… Τέτοιοι μας κυβερνούν σήμερα… Πολιτοφθόροι, πολιτικάντηδες της κακιάς ώρας που το μόνο που βλέπουν είναι το προσωπικό τους συμφέρον και μόνον αυτό… Και αδιαφορούν για τα όσα δεινά έχουν επιβάλλει στον δύστυχο αυτό λαό.

Είμαστε τυχεροί που έχουμε τόσο πλούσια γλώσσα γιατί μας πνίγει η οργή για τα όσα συμβαίνουν στην χώρα μας και αν δεν είχαμε το λεξιλόγιο που έχει η γλώσσα μας θα εκφραζόμαστε χρησιμοποιώντας την γλώσσα του πεζοδρομίου που ίσως να είναι η μόνη που αξίζει σε αυτούς που μας κυβερνούν…

Χθες στον βωμό της λιτότητας, της βλακείας, της αδιαφορίας θυσιάστηκαν τρία παλληκάρια.  Τρεις πεζοναύτες… Όχι λουφαδόροι, όχι σαν κάποιους πολιτικούς που υπηρέτησαν από το σπίτι τους ή και δεν υπηρέτησαν καθόλου… Οι δεκανέας Φώτης Ανδρικόπουλος 19 ετών,  λοχίας Γιώργος Ορφανίδης 33 ετών και λοχίας Αναστάσιος Μεζάλας 34 ετών.  Οι δύο ήταν επαγγελματίες και ο Φώτης έκανε την στρατιωτική του θητεία και απολυόταν σε είκοσι ημέρες.  Και όταν οι αξιωματικοί του του πρότειναν να πάρει την άδεια του εκείνος προτίμησε να πάει στην άσκηση που αποδείχθηκε μοιραία…

Στους κυβερνώντες την χώρα αυτή δεν αρκεί απλά το να στέλνει στην ξενιτειά την αφρόκρεμα των νέων μας, τα καλύτερα μυαλά, ή ακόμη και εκείνους που φεύγουν από αξιοπρέπεια για να βγάλουν το μεροκάματο αφού δεν βρίσκουν στην πατρίδα τους δουλειά… Ελληνόπουλα είναι όλα, πολύ χρήσιμα όλα, ασχέτως μυαλού, εκπαίδευσης και άλλων λεπτομερειών, σε μια χώρα που γερνά επικίνδυνα. Διψούν προφανώς οι κυβερνώντες και για αίμα… Γιατί διαφορετικά δεν θα επέτρεπαν να χρησιμοποιούνται πυροσωλήνες τρέχα γύρευε πόσων δεκαετιών… Προμήθεια όμως νέων πυροσωλήνων είχε γίνει…. Αυτό να λέγεται!!! Σιγά μην δεν αγοράζανε… Τίποτα το σπουδαίο… Το 2000 το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας αγόρασε ένα εκατομμύριο νέους πυροσωλήνες αντί 12 δις δραχμών… Όχι τρίχες, όχι παίξε γέλασε…12 δις δραχμές όταν η δραχμούλα έσκιζε για τους Έλληνες. Και από την κρατική ΠΥΡΚΑΛ παρακαλούμε…

Τι να πει κανείς σε αυτές τις οικογένειες των θυμάτων; Μπορεί κάποιος να πει ότι οι δύο ήταν επαγγελματίες στρατιώτες άρα γνώριζαν τους κινδύνους… Ναι γνώριζαν του κινδύνους του πολέμου, του να υπερασπιστούν την πατρίδα τους όχι της λιτότητας της Μέρκελ, του Σαμαρο-Βενιζέλου και των άλλων… Τι να πει κανείς στο 9μηνών μωράκι του λοχία Μεζάλα;  Ότι η πολιτεία «σκότωσε» τον πατέρα για οικονομία; Δυστυχώς η οικογένεια Μεζάλα έχει νιώσει με δύο θύματα στο πετσί της όπως και πολλά εκατομμύρια Έλληνες τις επιπτώσεις της λιτότητας.  Και γράφουμε εκατομμύρια Έλληνες γιατί τόσοι είναι οι άνεργοι, οι ανασφάλιστοι, οι φτωχοί, αυτοί που βρίσκονται στο όριο της φτώχειας!

Ο πατέρας του Λοχία Μεζάλα σε μήνυμα του στο FACEBOOK ορκίζεται στο ΜΟΝΑΧΟΠΑΙΔΙ του πως θα πληρώσουν οι δολοφόνοι… Και συγκλονίζει γράφοντας και κάτι άλλο.  Ότι «Θα πληρώσουν για τις περικοπές στην υγεία που στέρησαν την ζωή στην Αύρα μας…» η οποία ήταν η μητέρα του αδικοχαμένου λοχία…  Ακούει κανένας πολιτικός σε αυτή τη χώρα;  Η λιτότητα σκότωσε την γυναίκα του και το μοναχοπαίδι του!!!

Ναι αλλά δεν γίναμε Αργεντινή όπως μας λέει και ο Άδωνις μας… Μας είπαν ακόμα τέσσερεις πρώην και νυν υπουργοί Υγείας για τις ιδιωτικές κλινικές που χρέωναν ακόμη και τοκετούς ανδρών, λες και ο λαός επέτρεψε στις κλινικές να κλέβουν, αν έκλεβαν… Και σήμερα, ναι σήμερα, στην Βουλή από Νεοδημοκράτες και Πασόκους θα ακούσουμε για τα οφέλη από την καταστροφική λιτότητα στην συζήτηση για την ψήφο εμπιστοσύνης που θα αρχίσει με ομιλία όχι του κ. Σαμαρά αλλά του κ. Βορίδη!  Σίγουρα θα είναι ένας «τσεκουράτος» λόγος με ύφος, με ειρωνεία, με στόμφο…  Άλλωστε όλα αυτά τσάμπα είναι…  Αυτοί καλοπερνάνε. Μία αγωνία έχουν μόνο.  Να μην χάσουν την εξουσία.  Ο κύριος Σαμαράς απουσιάζει στο εξωτερικό, για αυτό δεν μπορεί να είναι σήμερα στην Βουλή.  Ούτε καν στο καφενείο της που βρέθηκε πριν από λίγες ημέρες και μετά από πολύ καιρό απουσίας του από την Βουλή!!!

Κατά τα άλλα, οι τράπεζες θα ρυθμίσουν τα δάνεια του ΠΑΣΟΚ, όπως ακούγεται με μια διευκόλυνση 20 ετών, ποιος ζει ποιος πεθαίνει σε 20 χρόνια, των ολιγαρχών που χρωστούν 10-11 δις ευρώ, θα αποφυλακιστεί κανένας καταχραστής δημοσίου χρήματος, κατά λάθος πάντοτε, θα ξεπουλήσει η κυβέρνηση την δημόσια περιουσία, και θα κάνει ότι μπορεί για να παραμείνει στην εξουσία δίνοντας τα πάντα σε όποιον έχει δύναμη να την κρατήσει στην «ζωή»… Και πάνω από όλα θα μας κάνει μαθήματα ηθικής, πολιτικής και σωτηρίας της χώρας κανείς ο αρχισωτήρας ο κ. Βενιζέλος…

Είναι τόσο λυπηρά τα όσα συμβαίνουν στην χώρα μας.  Οι πολιτικοί όλα αυτά τα χρόνια έκαναν τους Έλληνες να ξεχάσουν τι πάει να πει Έλληνας, τι πάει να πει Ελλάδα. Χάνεται η χώρα, χάνεται ο Έλληνας, χάνονται τα παιδιά μας και η πλειοψηφία του λαού άδει! Και αφού εμείς  δεν θυμόμαστε τι πάει να πει Έλληνας και Ελλάδα θα σας μεταφέρουμε τα λόγια ενός Ελληνόφωνου από τα χωριά της Κάτω Ιταλίας που τα ακούσαμε στην εκπομπή 360 Μοίρες της Σοφίας Παπαϊωάννου στην τηλεόραση του ALPHA.. Όπως είπε ένας προσκεκλημένος της εκπομπής, ο Ραφαέλο Ροδά, «όποιος έρχεται στην Ελλάδα με αεροπλάνο, με αυτοκίνητο, με πλοίο, πριν μπει στην Ελλάδα πρέπει να καθαρίσει τα πόδια του γιατί η Ελλάδα είναι ιερή….» 

Αυτή είναι η Ελλάδα… Και πως την καταντήσατε… Βέβαια όλα εξηγούνται σε αυτή τη ζωή γιατί «οι υψηλές θέσεις είναι σαν τα απότομα βράχια: μονάχα οι αετοί και τα ερπετά μπορούν να φτάσουν στην κορυφή».  Α και κάτι άλλο.  Όπως είχε πει και ο Wilson Mizner «Να είσαι καλός με τους ανθρώπους όταν ανεβαίνεις, γιατί θα τους ξανασυναντήσεις όταν κατεβαίνεις» και ποιος ξέρει τι μπορεί να συμβεί τότε, θα συμπληρώσουμε εμείς….

Πηγή

Όποιος κερδίζει στα χαρτιά…

Του Στρατή Μπουρνάζου

Δεν θέλω –Παρασκευή πρωί που γράφω και Κυριακή πρωί που διαβάζετε το σχόλιο αυτό– να αποπειραθώ κάποια πρόγνωση για το τι ακριβώς θα συμβεί την επόμενη εβδομάδα στη Βουλή, με την ψήφο εμπιστοσύνης: πόσες απώλειες θα έχει η κυβέρνηση, αν θα υπάρξουν νέες «προσκτήσεις» από ανεξάρτητους, τι θα κάνει ο Γιώργος Παπανδρέου, αν θα πει το (μεγάλο) «Παρών» ο Σπ. Λυκούδης κ.ο.κ. Όχι μόνο επειδή, σε τόσο άστατες εποχές, και οι πιο σιγουρατζίδικες προβλέψεις αποδεικνύονται συχνά οικτρές, αλλά, κυρίως, επειδή δεν είναι αυτό το σημαντικότερο: όλοι θυμόμαστε ότι στις 4 Νοεμβρίου 2011 η κυβέρνηση Παπανδρέου έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης και μία εβδομάδα μετά παραιτήθηκε. Δεν θέλω να υπαινιχθώ αναλογίες· θέλω όμως να πω ότι, ακόμα και αν η κυβέρνηση πάρει την ψήφο εμπιστοσύνης (και κατά τη γνώμη μου θα τα καταφέρει) αυτό θα έχει μικρή σημασία (ενώ αν δεν την πάρει, βέβαια, θα έχει πολύ μεγάλη…). Δεν το λέω καθόλου με κυνισμό, ούτε με την απόγνωση του  εφημεριδογράφου, που ποιείται την ανάγκην φιλοτιμία, καθώς δεν προλαβαίνει τη βροχή των εξελίξεων. Το λέω επειδή η κυβέρνηση, ακόμα κι αν επιβεβαιώσει την ψήφο εμπιστοσύνης (των βουλευτών της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και κάποιων που επανακάμπτουν στο «μαντρί», κατά την αβερώφειο ρήση), έχει απολέσει οριστικά την εμπιστοσύνη και την αξιοπιστία της: έναντι των ψηφοφόρων (και των δικών της), μεταξύ των ίδιων των βουλευτών της, ακόμα και μεταξύ των πιστωτών — αν και για αποκλίνοντες λόγους. Με άλλα λόγια, κι αν κερδίσει στα χαρτιά, αυτό δεν φτάνει για να ανακόψει τον κατήφορό της, και πολύ περισσότερο για να κερδίσει στην αγάπη (του λαού).

Η κυβέρνηση έχει εξαντλήσει εντελώς το πολιτικό κεφάλαιο το οποίο διέθετε τον Ιούνιο του 2012, όταν εξελέγη με τις σημαίες της επαναδιαπραγμάτευσης του Μνημονίου και τον «αέρα» της τρικομματικής συνεννόησης «για το καλό του τόπου». Το έχει εξαντλήσει, και γι’ αυτό ζούμε όσα ζούμε το τελευταίο διάστημα: το ρεσιτάλ του Άδωνη που καταρρίπτει και τα δικά του ρεκόρ· τις παλινωδίες για τον ΕΝΦΙΑ· τους νεοδημοκράτες βουλευτές που ζητάνε να φύγει ο Σαμαράς· την Α. Μ. Ντόρα Μπακογιάννη η οποία έσπασε την αυτοκρατορική της σιωπή και κατεβαίνοντας για λίγο από το απόκοσμο φιλελεύθερο βάθρο της μίλησε για την ανάγκη εθνικής συνεννόησης· βουλευτές και μεγιστάνες να δίνουν διαπιστευτήρια στους χρυσούς γάμους του Τέως· την κυβέρνηση να απαγορεύει τη μετάδοση της ομιλίας Τσίπρα στη ΔΕΘ (και μετά να χαρακτηρίζει «ανίκανους» τους παραιτηθέντες Α. Μακρυδημήτρη και Ρ. Μορώνη, που η ίδια είχε διορίσει)· το πρωθυπουργικό γραφείο να ξιφουλκεί εναντίον γελοιογραφιών («Πόσο την έχεις, νεαρέ;», του Solup στο Ποντίκι) κλπ. κλπ.

Αν έτσι έχουν τα πράγματα, τότε ο ΣΥΡΙΖΑ δεν χρειάζεται, πιστεύω, να ρίξει το βάρος του στο πόσο αξιοθρήνητη είναι η κυβέρνηση. Το βλέπουν όλοι — ή, έστω, ολοένα και περισσότεροι. Εκείνο που πρέπει να κάνει είναι να συνεχίσει να οικοδομεί το δικό του πολιτικό κεφάλαιο, για την προοπτική της αριστερής κυβέρνησης. Δηλαδή, όχι να επιμείνει πόσο ανθυγιεινά είναι τα μέτρα για την υγεία, πόσο άδικος ο ΕΝΦΙΑ, πόσο εφιαλτική η εμπέδωση της ανεργίας και της επισφάλειας, πόσο φαύλος κύκλος η περαιτέρω συρρίκνωση των εισοδημάτων κ.ο.κ. Το κρίσιμο –παρά τα προβλήματα ασφαλώς που θέτει ο αποκλεισμός από τα κυρίαρχα media και η προπαγάνδα τους– είναι να δείξουμε πώς όλα αυτά δεν είναι μονόδρομος. Πώς, για όλα τα παραπάνω, υπάρχουν άλλες πολιτικές, και κοινωνικά δίκαιες και ρεαλιστικές. Πώς, δηλαδή, μια αριστερή κυβέρνηση θα σημάνει απτές αλλαγές στην καθημερινότητα. Πώς, χωρίς να τάζει λαγούς με πετραχήλια, αλλά και χωρίς να παραπέμπει τη λύση των ζητημάτων στον σοσιαλισμό και την επουράνια βασιλεία, μπορεί να δώσει λύσεις: για τη φορολογία, την υγεία, την ανεργία, τις εργασιακές σχέσεις και, πάνω απ’ όλα, τη ζωή των ανθρώπων. Η ομιλία Τσίπρα στη Θεσσαλονίκη ήταν μια καλή αρχή της φετινής χρονιάς· ας είναι οι μέρες της συζήτησης για την ψήφο εμπιστοσύνης μια αντάξια συνέχεια.

Πηγή

Τα… καλά παιδιά της φοροδιαφυγής!

Στο φως στοιχεία - «φωτιά» για δωρεά του παππού τους, ύψους 9.200.000 δολαρίων που… ξέχασαν να δηλώσουν στα εισοδήματά τους – Αναγκαία η άμεση παρέμβαση του οικονομικού εισαγγελέα

Αποτελεί συνήθεια των αδερφών Αγγελόπουλων η επίκληση, (τόσο στο επιχειρηματικό όσο και στο αθλητικό περιβάλλον τους), της τήρησης των νόμων, της δικής τους -σύμφωνα πάντα με τα λεγόμενά τους- εφαρμογής όλων των φορολογικών διαδικασιών και διαφόρων άλλων, όμορφων λόγων, που όμορφα ακούγονται, σε όσους δεν ξέρουν...

Είναι ο Παναγιώτης και ο Γιώργος Αγγελόπουλος, τα δύο... καλά παιδιά που για εκείνους ουδείς μπορεί να πει το παραμικρό, ενώ εκείνοι με τεράστια άνεση και απίστευτη ευκολία που σε πολλές περιπτώσεις ξεπερνά και τα όρια του θράσους, εξαπολύουν επιθέσεις γεμάτες λάσπη, ύβρεις και αβάσιμες κατηγορίες, έναντι εκείνων που δεν μπορούν να κοιτάξουν στα μάτια;

Είναι, όμως, ο Παναγιώτης και ο Γιώργος Αγγελόπουλος και στην πραγματικότητα, τόσο καλά παιδιά που δικαιούνται να προβαίνουν σε μια τέτοια στάση... ζωής και να κρίνουν τους πάντες και τα πάντα; Να καθορίζουν τις ζωές οικογενειών; Να πετούν στο δρόμο οικογενειάρχες, μειώνοντας δραστικά το εργατικό δυναμικό στη Χαλυβουργική, στο βωμό της οικονομικής κρίσης;

Το Newsbomb.gr έχει στην κατοχή του στοιχεία που ανατρέπουν αυτή την εικόνα των... καλών παιδιών που με τόσο κόπο προσπαθούν να χτίσουν εδώ και χρόνια οι ιδιοκτήτες της ΚΑΕ Ολυμπιακός και της Χαλυβουργικής.

Στοιχεία «φωτιά» που η δημοσιοποίησή τους θα προκαλέσει σεισμό στα επιχειρηματικά δρώμενα της χώρας και δεδομένα θα απασχολήσει τους οικονομικούς εισαγγελείς και τις διωκτικές υπηρεσίες του Υπουργείου Οικονομικών.

Στοιχεία για φοροδιαφυγή εκατομμυρίων ευρώ, καθώς από τον Απρίλιο του 2001, οι αδερφοί Αγγελόπουλοι έγιναν κάτοχοι δωρεάς ύψους 9.200.000 δολαρίων ΗΠΑ από τον παππού τους Παναγιώτη Αγγελόπουλο, την οποία φέρονται να μην δήλωσαν ποτέ στο δημόσιο. Ούτε ένα... ευρώ, αποφεύγοντας έτσι και τους φόρους επί της δωρεάς. Μιλάμε για φόρους εκατομμυρίων ευρώ για τη διαχειριστική περίοδο του 2001, που εφόσον αυτή η διαδικασία επιβεβαιωθεί επιβάλλει ακόμα και την ποινική τους δίωξη για υποβολή ανακριβών δηλώσεών τους και μάλιστα σε βαθμό κακουργήματος.

Ο ογκώδης φάκελος με τα στοιχεία που προέκυψαν και εξακολουθούν να προκύπτουν από την έρευνα του Newsbomb.gr δεν κλείνει εδώ...

Σύμφωνα με απόλυτα έγκυρες πηγές, μέγα ζήτημα που χρήζει έρευνας προκύπτει και για τον τρόπο με τον οποίο περιήλθαν στην κατοχή τους, μέσω του πατέρα τους Κωνσταντίνου, περιουσιακά στοιχεία αξίας τουλάχιστον 500 εκατομμυρίων δολαρίων ΗΠΑ, ο οποίος μέχρι το 1998 φέρεται να στερούταν αξιόλογης περιουσίας και έκτοτε να μην τα δήλωσε στο δημόσιο, άρα και να μην φορολογήθηκε. Πλήθος ερωτηματικών προκαλεί η μεταβίβαση αυτής της περιουσίας μέσω αφορολόγητων δωρεών στον Παναγιώτη και το Γιώργο Αγγελόπουλο.

Προφανώς, την ύπαρξη και το μέγεθος της φοροδιαφυγής θα μπορέσουν να το αποτιμήσουν μόνο οι ελεγκτικοί μηχανισμοί και οι οικονομικοί εισαγγελείς, μέσω της έρευνας που θα πραγματοποιήσουν.

Το Newsbomb.gr έχει στην κατοχή του όλα τα στοιχεία που απαιτούνται και συγκεντρώνει συνεχώς και νέα, φτάνοντας μέχρι και στα... ίχνη του αμφιλεγόμενου τραπεζίτη που διαχειριζόταν επί μια δεκαετία στην Ελβετία, τραπεζικούς λογαριασμούς πολλών εκατομμυρίων της οικογένειας.

Μείνετε συντονισμένοι...

Έρχονται αποκαλύψεις που θα συγκλονίσουν τον επιχειρηματικό και αθλητικό κόσμο της Ελλάδας.

Πηγή

 

Έμπολα: Η πανδημία της παγκοσμιοποίησης

Η «ιδιωτικοποίηση» του ΠΟΥ και η ενίσχυση των ΜΚΟ επιδεινώνουν την εξάπλωση του ιού

Το φόβο τους ότι ο ιός έμπολα θα σκοτώσει τουλάχιστον 20.000 άτομα το επόμενο διάστημα εκφράζουν επιστήμονες από ολόκληρο τον κόσμο καθώς οι αναπτυγμένες χώρες του πλανήτη γυρίζουν την πλάτη τους στο πρόβλημα. «Είναι σαν να πεθαίνω από ασιτία και να μου προσφέρουν μόνο ένα μικρό ορεκτικό» δήλωνε πριν από μερικές ημέρες η επικεφαλής των Γιατρών Χωρίς Σύνορα αναφερόμενη σε χώρες όπως η Γερμανία, οι οποίες έχουν συνεισφέρει μόλις 2 εκατομμύρια ευρώ στην παγκόσμια προσπάθεια αντιμετώπισης του ιού.

Ενώ η προσοχή της διεθνούς κοινής γνώμης στρέφεται στις προσπάθειες παραγωγής εμβολίων (από τα οποία αναμένεται να πλουτίσουν συγκεκριμένες φαρμακοβιομηχανίες) επιστήμονες προειδοποιούν ότι έχουν την τεχνογνωσία αλλά όχι τα απαιτούμενα κονδύλια για να αναχαιτίσουν την εξάπλωση του ιού. «Ξέρουμε πως να σταματήσουμε τον έμπολα αλλά δεν μπορούμε να φτάσουμε τα επίπεδα αντίδρασης που απαιτούνται» προειδοποιούσε ο Τομ Φρίντεν, διευθυντής του Κέντρου Ελέγχου Ασθενειών των ΗΠΑ.

Αρκετοί ακόμη επιστήμονες κατήγγειλαν ότι ενώ αρκετές χώρες έχουν επενδύσει δισεκατομμύρια σε εξοπλισμό βιολογικού πολέμου, αρνούνται να συνεισφέρουν έμπρακτα στην αντιμετώπιση ενός υπαρκτού κινδύνου.

Η ταχύτητα εξάπλωσης του ιού συνδέεται άμεσα και με τις περικοπές, ύψους ενός δισεκατομμυρίου δολαρίων, που υπέστη τα τελευταία χρόνια ο προϋπολογισμός του παγκόσμιου οργανισμού υγείας (ΠΟΥ). Οι χιλιάδες απολύσεις και κυρίως η μείωση κατά 35% στο προσωπικό, που αναλάμβανε την αντιμετώπιση καταστάσεων εκτάκτου ανάγκης, είχε ως αποτέλεσμα ο ΠΟΥ να μην μπορεί να βρίσκεται ταυτόχρονα σε όλες τις εστίες εμφάνισης του ιού με επαρκές προσωπικό. Παράλληλα ο ΠΟΥ είχε υποστεί ένα είδος «ιδιωτικοποίησης» της λειτουργίας του, καθώς το 80% του προϋπολογισμού του στηρίζεται πλέον σε δωρεές και μόνο το 20% έρχεται απευθείας από το ταμείο του ΟΗΕ.

Το αποτέλεσμα είναι ότι συνήθως τα χρήματα ρέουν ανάλογα με τη δημοσιότητα που λαμβάνουν ορισμένες ασθένειες στα διεθνή μέσα ενημέρωσης και όχι ανάλογα με τον κίνδυνο που προκαλούν για την παγκόσμια υγεία. Η πρόσφατη μόδα του «μπουγελώματος», που γίνεται για να συγκεντρωθούν χρήματα για τους ασθενείς με Αμυοτροφική Πλευρική Σκλήρυνση, δηλαδή μια σχετικά άγνωστη ασθένεια, αποδεικνύει ότι στο μέλλον είναι πιθανότερο να αποφασίζει η βιομηχανία του θεάματος την παγκόσμια πολιτική υγείας και όχι ένας διεθνής οργανισμός.

Το πρόβλημα, όπως εξηγούσε και ο εκπρόσωπος των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, Τζέισον Κόουν, είναι η «τεράστια απουσία ηγεσίας και κεντρικού συντονισμού», που θα έπρεπε να ασκεί ο ΠΟΥ. Το παράδοξο είναι ότι αυτοί που ασκούν κριτική στον παγκόσμιο οργανισμό υγείας, παρά το τιτάνιο έργο που προσφέρουν, αποτελούν μάλλον μέρος του προβλήματος παρά τις λύσης. Η διεθνής τάση στο χώρο της υγείας για την αντικατάσταση των κεντρικών κυβερνητικών δομών με ΜΚΟ είναι ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες για την αδυναμία κεντρικού συντονισμού στην αντιμετώπιση μιας πανδημίας.

Τα πραγματικά αίτια της ταχύτητας εξάπλωσης του έμπολα όμως σχετίζονται με τις καταστροφικές συνέπειες που έχει η νεοφιλελεύθερη πολιτική της Δύσης στην Αφρική. Πέρα από τις διαχρονικές συνέπειες της αποικιοκρατίας, οι χώρες στις οποίες παρουσιάστηκαν τα πρώτα κρούσματα, δηλαδή η Γουινέα, η Σιέρα Λεόνε και η Λιβερία, συγκαταλέγονται ανάμεσα στα μεγαλύτερα θύματα της πολιτικής της Ουάσινγκτον, του ΔΝΤ και άλλων εκπροσώπων του παγκόσμιου τραπεζικού συστήματος. Παρά το γεγονός ότι και οι τρεις χώρες διαθέτουν πλούσιους φυσικούς πόρους, η επιβολή της λεγόμενης Συναίνεσης της Ουάσινγκτον και η πυροδότηση εμφυλίων συγκρούσεων (συχνά με άμεση παρέμβαση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ) οδήγησε στην ολοκληρωτική καταστροφή του ούτως η άλλως ανεπαρκούς συστήματος υγείας. Στη Σιέρα Λεόνε το δημόσιο σύστημα υγείας διαθέτει μόλις 200 γιατρούς για έξι εκατομμύρια κατοίκους και στη Λιβερία αντιστοιχούν 50 γιατροί για κάθε τέσσερα εκατομμύρια κατοίκους ενώ η κυβέρνηση δεν διέθετε επαρκές προσωπικό ούτε καν για να περισυλλέγει τα πτώματα των θυμάτων του ιού που παρέμεναν άταφα και μετατρέπονταν σε εστίες μετάδοσης.

Είναι χαρακτηριστικό ότι κορυφαίοι επιστήμονες που ασχολούνται με πανδημίες υποστηρίζουν ότι ο έμπολα θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί σχεδόν σε όλες τις χώρες της Δύσης, που διαθέτουν ένα στοιχειώδες σύστημα υγείας για τον πληθυσμό τους – όχι όμως και στις συνθήκες που δημιούργησε η Δύση στην Αφρική.

Το δεύτερο χαρακτηριστικό, της ταχείας μετάδοσης του ιού είναι η συνεχής γιγάντωση των παραγκουπόλεων ως αποτέλεσμα της συνεχώς διευρυνόμενης οικονομικής ανισότητας. Η συγκέντρωση τόσο μεγάλου αριθμού ανθρώπων σε περιοχές με ανεπαρκή δίκτυα ύδρευσης και αποχέτευσης αποτελεί τη «μαγική συνταγή» για την εξάπλωση ασθενειών όπως ο έμπολα. Αυτό όμως σημαίνει ότι ο έμπολα και ασθένειες με παρόμοια χαρακτηριστικά μετάδοσης, αποτελούν μια εικόνα από το μέλλον όχι μόνο για την Αφρική αλλά και για αρκετές αναπτυσσόμενες χώρες, από τη Βραζιλία μέχρι την Ινδία, όπου η «ανάπτυξη» συνοδεύεται από την «γκετοποίηση» μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού σε φαβέλες και παραγκουπόλεις.

Άρης Χατζηστεφάνου
Εφημερίδα ΠΡΙΝ 14/9/2014

http://info-war.gr/

Μαθητές στερούνται το δικαίωμα στη μετακίνηση προς το σχολείο τους

Τα τελευταία χρόνια αυξήθηκαν οι αναφορές προς τον Συνήγορο του Παιδιούσε σχέση με τη μετακίνηση ευρύτερου μαθητικού πληθυσμού. Διαπιστώθηκε ότι η μεταφορά πολύ συχνά πραγματοποιείται με προβλήματα και καθυστερήσεις ή ότι αποκλείονται από τη μεταφορά ομάδες μαθητών, για τις οποίες θα έπρεπε να διασφαλίζεται η δυνατότητα αυτή.

Μετά από σειρά παρεμβάσεων, ο Συνήγορος απέστειλε Πόρισμα στα συναρμόδιαΥπουργεία, Παιδείας και Θρησκευμάτων και Εσωτερικών, με το οποίο ζήτησε επανεξέταση του θεσμικού πλαισίου, λαμβάνοντας υπόψη την ασφάλεια των μαθητών, πληθυσμιακές, ηλικιακές, ή/και γεωγραφικές ιδιαιτερότητες και την απόσταση της κατοικίας του μαθητή από το σχολείο σε συνάρτηση με τη διάρθρωση των αστικών συγκοινωνιών και τον πραγματικό χρόνο, που απαιτείται για τη μετακίνηση.

Στο Πόρισμα συνοψίζονται τα προβλήματα της Κ.Υ.Α. που διέπει τις μετακινήσεις μαθητών και διατυπώνονται προτάσεις, με στόχο την επίλυση των προβλημάτων την ερχόμενη χρονιά.

Μεταξύ άλλων, ο Συνήγορος προτείνει:

α) Να επανεξετασθούν και να απλοποιηθούν οι προβλέψεις της Κ.Υ.Α., σχετικά με τις αποστάσεις που καθορίζουν τους δικαιούχους μεταφοράς, ώστε να διασφαλίζεται ότι οι προβλεπόμενες αποστάσεις είναι εφικτό να διανυθούν πεζή με ασφάλεια από μαθητές στις αντίστοιχες ηλικίες.

β) Οι μαθητές νηπιαγωγείου και δημοτικού σχολείου να μεταφέρονται, σε κάθε περίπτωση, για λόγους ασφάλειας με δημόσια σύμβαση υπηρεσιών και με συνοδό, όταν η συνολική απόσταση της κατοικίας τους από το σχολείο είναι πάνω από 1.200 μ..

γ) Η μεταφορά μαθητών Β/θμιας εκπαίδευσης να πραγματοποιείται με δημόσια σύμβαση υπηρεσιών, όταν για την πρόσβαση στο σχολείο απαιτούνται πολλαπλές μετεπιβιβάσεις σε ΜΜΜ, που είναι εκ των πραγμάτων επισφαλείς και χρονοβόρες. Σε κάθε περίπτωση, να προβλέπεται σαφώς η συνεκτίμηση από την Περιφέρεια παραγόντων, όπως ο συνολικός χρόνος περπατήματος και αναμονής σε στάσεις, το φορτίο των μαθητών ορισμένων κατευθύνσεων και πληθυσμιακά – γεωγραφικά κριτήρια.

δ) Να ρυθμιστεί από το Υπουργείο Παιδείας με τρόπο σαφή και συγκεκριμένο η ασφαλής παραμονή στον χώρο του σχολείου των μαθητών που χρειάζεται να περιμένουν λόγω του χρόνου εκτέλεσης των δρομολογίων.

ε) Να συσταθεί άμεσα η προβλεπόμενη στην Κ.Υ.Α. Ομάδα Διαχείρισης Έργου (ΟΔΕ).

στ) Να επανεξετασθεί με απολογιστική μελέτη από το ίδιο Υπουργείο το μέτρο των συγχωνεύσεων σχολείων, στις περιπτώσεις που συνεπάγεται τη μετακίνηση των μαθητών, καθώς φαίνεται ότι το όφελος από τη συγχώνευση αντισταθμίζεται σε μεγάλο βαθμό από το σημαντικό κόστος μεταφοράς, που επιβαρύνει το Υπουργείο Εσωτερικών.

ζ) Να ληφθεί ειδική μέριμνα για τους μαθητές Ρομά, που διαμένουν σε απομονωμένους οικισμούς ή καταυλισμούς (δημόσια σύμβαση υπηρεσιών και πρόβλεψη ειδικών κινήτρων για τους μεταφορείς), καθώς και για τους μαθητές υπερτοπικών σχολείων, δηλ. των μουσικών, καλλιτεχνικών και ΕΠΑΛ (δημόσια σύμβαση υπηρεσιών εφόσον είτε διαμένουν σε συνολική απόσταση μεγαλύτερη από εκείνη που θα καθοριστεί, είτε δεν εξυπηρετούνται από αστική/υπεραστική συγκοινωνία χωρίς μετεπιβίβαση).

Πηγή

Η Κρήτη τη δεκαετία του 60: Καταπληκτικό και σπάνιο βρετανικό ντοκιμαντέρ (ΒΙΝΤΕΟ)

Ένα μίνι ντοκιμαντέρ - "διαμάντι" για τη Κρήτη των 60s ανακάλυψε ο ιστότοπος ekriti.gr  στο διαδίκτυο, το οποίο δημοσιεύτηκε από την British Pathé και χαρακτηρίστηκε ως μια ζωντανή καρτ-ποστάλ του 60'.

Παρουσιάζει τη Κρήτη του 1964, όπου πρωταγωνιστούν ο ήλιος,η θάλασσα, ο μινωικός πολιτισμός και γενικά όλα εκείνα που αντιπροσωπεύουν το νησί και προβάλλονται στα διάφορα σποτάκια κατά καιρούς.

Υπάρχουν όμως και κάποιες εμφανείς αλλαγές. Πέρα από τη  διαφορά στο στυλ ντυσίματος, βλέπουμε την Ελούντα λιγότερο χτισμένη, γαϊδούρια εν δράσει, γυναίκες να γνέθουν και να υφαίνουν στον αργαλειό, ανεμόμυλους με πανιά, οι οποίοι κατά πάσα πιθανότητα βρίσκονται στο οροπέδιο Λασιθίου, τότε που εξακολουθούσαν να υπάρχουν και να αποτελούν το σήμα κατατεθέν της περιοχής, αλλά και ένα ωραίο υπαίθριο κρητικό γλέντι με τους χορευτές να χορεύουν με τη συντροφιά λύρας. Και το πιο εντυπωσιακό; Πριν την επέλαση των χίπις, οι σπηλιές στα Μάταλα χρησίμευαν σαν εξοχικές κατοικίες των ντόπιων!

Πηγή

Οδοί Ονείρων

Στα επόμενα χιλιόμετρα συμβαίνουν θανατηφόρα όνειρα 

Πολύ μου άρεσε το παλιό μας αυτοκίνητο, το “σαραβαλάκι” μας, όπως συνηθίζαμε να το λέμε. Μπορεί να μην είχε τις ανέσεις που διαθέτουν όλα τα σύγχρονα οχήματα, να μην είχε αυτόματο air condition που ενεργοποιείται μόνο από το πόσο καυτή ή ψυχρή είναι η ανάσα σου, να μην είχε αισθητήρα στάθμευσης που σε ειδοποιεί αν πίσω σου βρίσκονται κάγκελα, γλάστρες ή άνθρωποι την ώρα που παρκάρεις, να μην είχε αερόσακους που πετάγονται μπροστά σου και γίνονται τα πιο απαλά μαξιλάρια σε περίπτωση που συγκρουστείς και κοιμηθείς αιώνια, μπορεί να μην είχε τηλεχειριστήρια στο τιμόνι για να διαλέγεις ανάμεσα σε άπειρους ραδιοφωνικούς σταθμούς την ώρα που στρίβεις στις πιο δύσκολες μανούβρες, μπορεί να μην είχε τίποτα από όλα αυτά, είχε όμως μέσα του πολλά σημαντικότερα. Είχε στιγμές. Στιγμές από εκδρομές οικογενειακές, μέσα στο κατακαλόκαιρο, με τα παράθυρα ανοιχτά, κατεβασμένα, για να μπαίνει εντός μας ο αέρας και να μας δροσίζει τα μάγουλα και μαζί τα φευγαλέα όνειρα που κάναμε παράλληλα με τα εναλλασσόμενα χιλιόμετρα, καθώς δακρύζαμε όχι από στενοχώρια αλλά από μικρά-μικρά, τόσο δα, σκουπιδάκια που ερχόντουσαν και καθόντουσαν και ξεκολλούσαν διαρκώς από τα μάτια μας μέσα. Στιγμές από τραγούδια φωναχτά που λέγαμε όλοι δυνατά αγκαλιασμένοι, την ώρα που οι φωνές μας ακουγόντουσαν μέχρι τους κάμπους πέρα, τότε που, χωρίς να το συνειδητοποιούμε, τα ρεφρέν αυτά ήταν γραφτό να γίνουν οι στίχοι που θα μας ακολουθούν για όλη την υπόλοιπη ζωή μας, τα λόγια που πάντοτε θα σιγοτραγουδάμε κάθε φορά που θα βρισκόμαστε με τους ίδιους ανθρώπους πίσω απ’ τα ίδια τιμόνια.

Όπως τα σπίτια μας γίνανε ψυχρά, έτσι και τα κινούμενά μας σπίτια, τα αυτοκίνητα, χάσανε με τον καιρό αυτή τους την οικογενειακή ατμόσφαιρα. Τι κι αν έχουν τις πιο σύγχρονες προδιαγραφές, τα πιο εξελιγμένα συστήματα ασφαλείας, δεν πρόκειται ποτέ να σου προκαλέσουν εκείνη την πρώτη, αυθόρμητη συναισθηματική ασφάλεια. Σήμερα πια, το μόνο που φέρνεις στο νου σου, με το που βάζεις την πρώτη ταχύτητα, είναι πόσες δόσεις απομένουν για να ξεχρεώσεις ακόμα και αυτόν το λεβιέ που τώρα σφίγγεις, καθώς οι σκέψεις σε σφίγγουν σαν το λεβιέ, όπως υπολογίζεις πόσα λεπτά και πόσα δευτερόλεπτα έχεις να μετρήσεις πάλι αντίστροφα μέχρι να φτάσεις ακριβώς και παρά πέντε και παρά τέταρτο στην απαιτητική δουλειά σου, κι αν θα βρεις να παρκάρεις κάπου κοντά ή αν θα κάνεις γύρες στα γύρω τετράγωνα, μήπως και κάπου το στριμώξεις το γαμημένο, έτσι γαμημένα στριμωγμένος όπως είσαι. Κι ύστερα, όταν θα συμπληρώσεις το ψυχαναγκαστικό ωράριό σου, θα πατήσεις σχεδόν μηχανικά από πενήντα και βάλε μέτρα το κουμπάκι για το πολυπόθητο ξεκλείδωμα, αλλά, επειδή θα είσαι κουρασμένος, θα βαδίσεις λιγάκι πιο αργά και το σύστημα θα ξανακλειδώσει αυτόματα γιατί πέρασε ο διαθέσιμος χρόνος που σου δίνεται μέχρι να ανοίξεις την πόρτα τού οδηγού και τη στιγμή ακριβώς εκείνη που πας να την ανοίξεις, αυτή δεν ανοίγει αλλά το μόνο που ανοίγει είναι ο χαρτοφύλακάς σου και τώρα πέφτουνε όλα τα κωλόχαρτα κάτω, μέσα στα νερά, άι στο διάολο, την καθυστερημένη τεχνολογία μου μέσα. Και αφού τα καταφέρεις, μουσκεμένος από βροχή κι από ιδρώτα, σε πονάει το κεφάλι σου, αλλά αερόσακος για τους πονοκεφάλους δεν έχει ακόμα ανοίξει.

Τα ίδια συμβαίνουν και με τα συνεχόμενα τεστ ασφαλείας. Ακόμα θυμάμαι τη χαρακτηριστική εκείνη εικόνα από τα ρεπορτάζ με τις πειραματικές τις κούκλες που τις βάζανε στις θέσεις των επιβατών και κάνανε το όχημα να τρέξει μέσα σε ειδικούς διαδρόμους με σκοπό να συγκρουστεί μετωπικά, να γίνει σχεδόν σμπαράλια, προκειμένου να τσεκάρουν το πώς θα αντιδράσει η κούκλα, καθώς κάθε μέλος της πλαστικό διαμελιζόταν. Λες κι ο άνθρωπος μπορεί ποτέ να γίνει το ίδιο με μια κούκλα, όλοι αυτοί οι φοβεροί επιστήμονες ξεχάσανε ότι οι κούκλες μπορεί όλα να τα έχουνε αλλά δεν έχουνε ψυχή, δεν έχουνε αισθήσεις να αντιληφθούνε τον επερχόμενο το θάνατό τους, δεν έχουν μάτια να δούνε κατάματα τις σιδεριές και τα παρμπρίζ την ώρα που χίλια κομμάτια γίνονται μαζί με μάτια ραγισμένα. Δεν έχουνε ακοή να ακούσουνε τις έσχατες πνιχτές κραυγές, την ανάσα που γίνεται ρόγχος επιθανάτιος, τις εκκωφαντικές απορίες των παιδιών που νομίζουν ότι όλο αυτό είναι ένα παιχνίδι και ότι δεν πέφτουμε στ’ αλήθεια στον γκρεμό. Δεν έχουνε αφή να νιώσουν το τελευταίο σφίξιμο στα ματωμένα χέρια, έτσι όπως η αγάπη ξεψυχάει πάνω από μια ζώνη που δεν λέει με τίποτα να λύσει, γιατί έτσι κατασκευάστηκε, να μη λύνεται ποτέ, ακόμα και τη στιγμή εκείνη που η ψυχή σου κόμπος γίνεται και λύνεται και πάει. Δεν μπορούνε να μυρίσουνε το άρωμα που είχε ο λαιμός σου, όπως σου έδινα την πιο σφιχτή αγκαλιά στον κόσμο ολόκληρο και σερνόμουνα πάνω στο δέρμα σου και μπέρδευα τη μυρωδιά που έχει η φλογερή αγάπη με τη βενζίνη και τη φωτιά. Δεν έχουνε γεύση να καταλάβουνε πως είναι να γεύεσαι καπνό κι αέρα και φιλιά συγγενών που οι Αρχές κάνουνε πιο πέρα.

Τις πιο ισχυρές πόρτες να βάλεις στο σπίτι σου, εκείνες με τα πολλά, τα αλλεπάλληλα κλειδώματα, τους πιο έξυπνους συναγερμούς να αγοράσεις, με κέλυφος ολόκληρο να σκεπαστείς και να κρυφτείς απ’ τον Θεό τον ίδιο, αν πρόκειται να συμβεί το κακό, θα συμβεί. Αυτό ισχύει και με τα τροχαία περιστατικά.  Όσο προηγμένο και αν είναι το όχημα που κουβαλάς, αν δεν έχεις την τύχη με το μέρος σου, μπορεί ανά πάσα στιγμή να ταξιδέψεις σε κόσμους άλλους, διαφορετικούς. Ο θάνατος άλλωστε είναι σαν τον κλέφτη, πάντα βρίσκει τρόπους να τρυπώσει από τα πιο περίεργα μέρη, από χαραμάδες που νομίζεις ότι έχεις σταμπάρει για όλα τα πιθανά ενδεχόμενα παραβίασης. Βέβαια, παίζει ρόλο και ο ανθρώπινος παράγοντας. Αν θα έχεις την προσοχή σου τεταμένη, αν τα αντανακλαστικά σου θα ανταποκριθούν την κρίσιμη την ώρα, αν θα έχεις το νου σου στο δρόμο ή στο αν θα απαντήσεις στο τηλέφωνο που επιμένει και χτυπάει συνεχώς, τι να κάνεις, το τηλέφωνο είναι σύγχρονο εργαλείο δουλειάς, με αυτό ταΐζεις το σπίτι σου, δεν γίνεται να μην απαντάς μία και δύο και τρεις φορές σε εκείνον που σε ψάχνει, που ξέρεις, μπορεί σε αυτό το αναπάντητο τηλεφώνημα να κρύβεται η μεγαλύτερη ευκαιρία που είχες ποτέ στη ζωή σου, εσύ θα προτιμήσεις να μην απαντήσεις για να προσέξεις την επικίνδυνη προσπέραση; Κι αν το μέλλον σε προσπεράσει, αν μείνεις πίσω, καθισμένος αγχωτικά σε μια θέση οδηγού, νομίζοντας ότι εσύ οδηγείς τις εξελίξεις αλλά τελικά οι εξελίξεις οδηγούν εσένα; Πάντως ακόμα κι ο άνθρωπος αποδεικνύεται πολλές φορές τυχαίος, αφού την ώρα που εσύ θα προσέχεις, ο απέναντί σου θα είναι απρόσεκτος και θα πέφτει κατά πάνω σου κατά τύχη.

Όλα αυτά γίνονται ακόμα πιο περίπλοκα όταν οι δρόμοι που κυκλοφορούνε αμάξια και πεζοί είναι εντελώς τυχαίοι. “Προσοχή! Στα επόμενα επτά χιλιόμετρα συμβαίνουν θανατηφόρα ατυχήματα”. Δηλαδή, αν διανύσεις το όγδοο χιλιόμετρο, τη γλίτωσες. Και γι’ αυτόν το μελλοθάνατό σου δρόμο καλείσαι να πληρώσεις ανταποδοτικό τέλος, διόδιο, πρέπει δηλαδή να ανταποδώσεις το ενδεχόμενο του θανάτου σου, όπως ακριβώς καλείσαι να κάνεις όταν δίνεις το κέρμα στο βαρκάρη που θα σε μεταφέρει μέχρι τις πύλες του Άδη, κατά τον μύθο. Αλλά ακόμα και από το συνδυασμό των λέξεων “θανατηφόρα ατυχήματα” πρέπει να πονηρευτείς, αφού κατά τους γραμματικούς και συναισθηματικούς κανόνες, σε περίπτωση θανάτου έχουμε κυρίως δυστυχία κι επομένως πάντα αυτά θα λέγονται και θα είναι δυστυχήματα, ποιος ξέρει, ίσως το γράφουν έτσι, επιτηδευμένα λάθος, για να αποδώσουν εξ αρχής το μοιραίο γεγονός στην ατυχία. Και πιο κάτω, εναλλασσόμενες, επικίνδυνες στροφές, με αντίθετη κλίση. Και πιο πέρα, σκοτάδια μαύρα, χωρίς τον παραμικρό φωτισμό επί του οδοστρώματος, παρά μόνο εκείνον που θα πρέπει να διαθέτει το υποχρεωτικά εξελιγμένο όχημά σου, με φώτα πάνω, φώτα κάτω, φώτα ομίχλης, φώτα έκτακτης ανάγκης, φώτα αμηχανίας, φώτα που μπερδέψανε το φως για δρόμο και το κενό για μπάρα προστατευτική και όλα ‘γίναν φως με ταχύτητα φωτός, κι έλαμψε η ζωή μας όλη, έτσι όπως λαμπάδιαζαν όνειρα και σίδερα μαζί, γι’ αυτό φτιάχτηκε στου δρόμου την άκρη το πιο φωτεινό το εκκλησάκι, με το πιο φωτεινό το καντήλι να φωτίζει τα μάτια μου τα λαμπερά. Τόσο που, αν πλησιάσεις, θαρρείς ότι είναι ακόμα ζωντανά.

Βλέπουνε πάντοτε στο δρόμο τους, μπροστά.

Πηγή

Η διαπλοκή στο προσκήνιο

Ήταν ο υπουργός Υποδομών Μιχάλης Χρυσοχοίδης και όχι κάποιο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ που έψεξε τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης Ευάγγελο Βενιζέλο για την αφορολόγητη πλουτοκρατία. Στη χθεσινή συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ η ένταση ήταν μεγάλη και ο καβγάς αγρίεψε όταν ο κ. Χρυσοχοίδης έβαλε στο τραπέζι τη λίστα Λαγκάρντ, τη φορολογική αδικία και τα μεγάλα συμφέροντα που εξαιρούνται από τα βάρη. Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, εξοργισμένος, σήκωσε το γάντι και μίλησε για "συνωμοσίες" και άλλα σχετικά, όμως αυτό που μένει είναι ότι ένας κορυφαίος υπουργός της κυβέρνησης αναγνωρίζει ότι κάτι πολύ σάπιο υπάρχει στο ελληνικό βασίλειο, θέτοντας το θέμα των προνομίων της ολιγαρχίας.

Ενώ, λοιπόν, το ζήτημα είχε ανοίξει νωρίτερα από τον Μ. Χρυσοχοίδη, όταν ο Γ. Δραγασάκης μίλησε για επιχειρηματίες και εκδότες που με ένα τηλεφώνημα στο Μέγαρο Μαξίμου σβήνουν πρόστιμα και προωθούν τροπολογίες η κυβέρνηση ξέσπασε ζητώντας εδώ και τώρα ονόματα και διευθύνσεις. Δεν ξέρουν, δεν είδαν, δεν άκουσαν, αντιδρούν σαν πρώτη φορά να βρέθηκαν απέναντι σε μια τέτοια κατηγορία και επειδή δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους περιμένουν από την Κουμουνδούρου τα στοιχεία. Αλλά ποια στοιχεία; Πώς μπορεί να αποδειχθεί με όρους ανακριτικής διαδικασίας η διαπλοκή;

Όταν ο Μ. Χρυσοχοίδης έθεσε το θέμα της αφορολόγητης πλουτοκρατίας στη συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ, ο Ευ. Βενιζέλος φέρεται να απάντησε διερωτώμενος: «Ποια είναι τα συμφέροντα και ποιοι είναι οι πλούσιοι που δεν φορολογούνται; Και εσείς που είσαστε; Γιατί αναφερόσαστε σε θέματα για τα οποία θα μπορούσατε να έχετε αναλάβει πρωτοβουλίες; Δεν είσαστε υπουργοί; Δεν είσαστε βουλευτές;».

Πολύ πρόσφατα πέρασε μια τροπολογία σε νομοσχέδιο του υπουργείου Παιδείας για την εθελοντική φορολογική συνεισφορά των εφοπλιστών, ενώ νωρίτερα είχε ψηφιστεί ο αναβαλλόμενος φόρος για τις τράπεζες. Σχετικά με το λαθρεμπόριο καυσίμων, τα στοιχεία δείχνουν ότι εξακολουθεί να οργιάζει, ενώ η Πανελλήνια Ομοσπονδία Πρατηριούχων Εμπόρων Καυσίμων καταγγέλλει ότι ακόμη και η τοποθέτηση συστημάτων εισροών-εκροών βενζίνης και ντίζελ στα βενζινάδικα, δεν έχει ολοκληρωθεί παρά τη θέσπισή του από το 2009.

Ως προς τη φορολόγηση του μεγάλου πλούτου, τα πρόσφατα στοιχεία της Γενικής Γραμματείας Εσόδων είναι αποκαλυπτικά:

• Ελέγχονται 468 φορολογούμενοι μεγάλου πλούτου. Για τις 59 υποθέσεις ο έλεγχος ολοκληρώθηκε και το ποσό που βεβαιώθηκε από φόρους και πρόστιμα ανήλθε σε 17,3 εκατ. ευρώ.
• Βρίσκονται σε εξέλιξη 657 έλεγχοι σε φορολογούμενους με εμβάσματα στο εξωτερικό. Ο έλεγχος έχει ολοκληρωθεί μόνο για 31 υποθέσεις με τους φόρους και τα πρόστιμα που επιβλήθηκαν να ανέρχονται σε 3,3 εκατ. ευρώ.
• Ελέγχονται 152 υποθέσεις offshore εταιριών αλλά έχουν ολοκληρωθεί μόλις 4 έλεγχοι με τα ποσά φόρων και προστίμων που βεβαιώθηκαν να φθάνουν τα 5,7 εκατ. ευρώ.

Πηγή

Άλλο Βουλή, άλλο Συμβουλευτική του Παπαδόπουλου

Του Στέλιου Κούλογλου
H Συμβουλευτική Βουλή, ήταν ένα "μαϊμού" Κοινοβούλιο που λανσάρισε  η χούντα το 1970. Η εκλογή των 92 μελών της, από εργατικές κι άλλες οργανώσεις που ελέγχονταν από τους συνταγματάρχες ήταν μια παρωδία. Από τους 92 "βουλευτές"  ο δικτάτορας Παπαδόπουλος επέλεγε τους 46, ενώ  διόριζε ακόμη 10 της απολύτου αρεσκείας του. Αυτοι οι 52 εκλεκτοί δεν είχαν νομοθετική εξουσία, απλώς συμβούλευαν τον Παπαδόπουλο, όπως φρόντιζε να υπογραμμίζει και το όνομα της "Βουλής". Κάπου κάπου, πέρναγε και ο δικτάτορας και τους έβλεπε, για τα μάτια του κόσμου.

Ο κ. Μάκης Βορίδης ήταν την δεκαετία του 80 από τους εκλεκτούς, του έγκλειστου τότε στον Κορυδαλλό, Παπαδόπουλου. Ηταν γενικός Γραμματέας της Νεολαίας της ΕΠΕΝ, διαδεχόμενος τον Ν. Μιχαλολιάκο, που σε ένα παιχνίδι της ιστορίας είναι σήμερα φυλακισμένος στο Κορυδαλλό. Η ΕΠΕΝ ήταν το κόμμα που συγκέντρωνε τους νοσταλγούς της χούντας και είχε ιδρύσει ο δικτάτορας από την φυλακή. Το 1993, ο σημερινός υπουργός Υγείας της Νέας Δημοκρατίας τέθηκε επικεφαλής του ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου, κάτι σαν την Χρυσή Αυγή της εποχής.  Είχε επίσης πρωτοστατήσει και σε τραμπούκικες  επιθέσεις με τσεκούρια,  για τις οποίες μηνύθηκε τότε από την ΕΦΕΕ. Με την σύμφωνη γνώμη και της ΔΑΠ, της φοιτητικής παράταξης της ΝΔ. Αν η χούντα δεν είχε πέσει προδίδοντας την Κύπρο και ο Παπαδόπουλος παρέμενε στην εξουσία, πιθανότατα ο κ. Βορίδης θα ήταν ένας από τους εκλεκτούς του για την Συμβουλευτική.

Σε μια άλλη ιστορική σύμπτωση, ο κ. Σαμαράς επέλεξε τον κ. Βορίδη να αναπτύξει σήμερα τις θέσεις της κυβέρνησης για την ψήφο εμπιστοσύνης που ζητάει. Κανονικά, απόντος του πρωθυπουργού, θα έπρεπε την κυβέρνηση να εκπροσωπήσει ο λαλίστατος αντιπρόεδρος κ. Βενιζέλος. Φυσικά ο κ. Σαμαράς μπορεί να επιλέγει όποιον θέλει για να εκπροσωπήσει την κυβέρνηση στη Βουλή. Από την στιγμή όμως που ούτε από τα στελέχη της ΝΔ ούτε από την συγκυβερνώσα συνιστώσα του ΠΑΣΟΚ  υπάρχουν αντιδράσεις για τον κ. Βορίδη, θα μπορούσε να αλλάξει και το σήμα της ΝΔ με το πουλί της χούντας. Δικό του είναι το κόμμα, ότι θέλει το κάνει.

Αυτό που ως πρωθυπουργός δεν επιτρέπεται να κάνει, είναι να υποτιμά συστηματικά το ελληνικό Κοινοβούλιο.  Στην σημερινή συνεδρίαση δεν θα παρευρίσκεται λόγω διεθνών υποχρεώσεων, την στιγμή που  η συζήτηση για την ψήφο εμπιστοσύνης θα μπορούσε να ξεκινήσει αύριο, ώστε  να παρουσιάσει ο ίδιος  ο πρωθυπουργός τις θέσεις της κυβέρνησης του, σύμφωνα με την πάγια κοινοβουλευτική πρακτική.

Δεν είναι σαφές αν ο κ. Σαμαράς επέλεξε να ξεκινήσει η διαδικασία την Τετάρτη, ακριβώς για να έχει ένα πρόσχημα να την αποφύγει. Το βέβαιο είναι ότι παρουσιάζει μια περίεργη αλλεργία για το Κοινοβούλιο, όπου εμφανίστηκε την προηγούμενη εβδομάδα μετά από 303 ημέρες, σχεδόν ένα χρόνο απουσίας. Οταν σπανίως εμφανίζεται δείχνει να βαριέται και όταν μιλάει το παίζει κουτσαβάκη, υποβαθμίζοντας τον διάλογο και τους θεσμούς. Την τελευταία φορά που μίλησε, είπε στον κ. Τσίπρα, που είχε τον λόγο, ότι δεν τον κοιτάει για να μην βάλει τα γέλια. Οπως δικαιούται από τον κανονισμό της Βουλής, η αξιωματική αντιπολίτευση έχει ζητήσει από την άνοιξη να γίνει προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση για τις σχέσεις της Χρυσής Αυγής με τον κ. Μπαλτάκο, στενό συνεργάτη του κ. Σαμαρά. Αλλά η κυβέρνηση έγραψε στα παλιά της τα παπούτσια όλους τους κοινοβουλευτικούς κανόνες και η συζήτηση δεν έχει γίνει, σχεδόν 6 μήνες μετά την αποκάλυψη του σκανδάλου.

Για τη λειτουργία της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, υπάρχει ένα σοβαρό θέμα.  Δεν αρέσει στον κ. Σαμαρά ο κοινοβουλευτικός διάλογος γενικώς; Δεν μπορεί να ανεχθεί να του ασκούν κριτική, όπως συμβαίνει πάντα στα Κοινοβούλια; Θεωρεί ότι δεν πρόκειται για πολιτικά προστατευμένο περιβάλλον, ανασφάλεια την οποία εκφράζει αποφεύγοντας ζωντανές συνεντεύξεις και debate; Προτιμά να κυβερνά με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου και τίποτα επιστρατεύσεις, απ' αυτές που η σημερινή κυβέρνηση έσπασε κάθε προηγούμενο ρεκόρ; Νομίζει ότι χάνει τον χρόνο του; Είναι προφανές ότι ο κ. Σαμαράς έχει εδώ κάποιο ψυχολογικό πρόβλημα. Είναι όμως  πρωθυπουργός εκλεγμένος  από τον λαό και δεν είναι χουντικός. Γι αυτό θα έπρεπε να ξεχωρίζει την Βουλή των Ελλήνων από την Συμβουλευτική της χούντας.

Πηγή