Δεν είναι τοξική η προσφυγή στη λαϊκή βούληση...

Γινονται, λοιπόν, ευρωεκλογές τον ιούνιο. Χαλαρή ψήφος, μειωμένης σημασίας θεωρητικά το διακύβευμα, ψηφίζει ο κοσμάκης μπαφιασμένα και βγάζει μπροστά τον σύριζα με +4 περίπου. Αυτό κανονικά, για να κάνω quote τον βενιζέλο του 2009, δημιουργεί *εκ των πραγμάτων* ζήτημα προσφυγής στις κάλπες λόγω "δυσαρμονίας της τυπικής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας με τον πραγματικό συσχετισμό δυνάμεων στο εκλογικό σώμα". Τώρα όμως που ο βενιζέλος δεν είναι ο εκλογικός νικητής, αλλά ο ηττημένος κυβερνητικός συνεταιρος, δε υπάρχει κανένα *εκ των πραγμάτων* ζήτημα εκλογων, αλλά υποκρύπτεται απλως στο αποτέλεσμα λαική *επιθυμία* για lifting στην κυβέρνηση με μετασχηματισμό.

Γίνεται, λοιπόν και ο μετασχηματισμός. Και καίγεται το πελεκούδι. Διεστραμμένοι πολιτικοί εγκέφαλοι "διάβασαν" το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών ως στροφη του εκλογικού σώματος προς τον λαικισμό. Την ώρα λοιπόν που θεωρητικά αρχίζουμε να απομακρυνόμαστε από το μάτι του κυκλώνα και μία ώριμη κυβέρνηση με συναίσθηση της ευθύνης της χρησιμοποιεί το πλέον αξιόλογο έμψυχο δυναμικό της για να σωθεί η η χώρα από τα βράχια, η εθνοσωτήριος κάνει τη διαφορά. Ανοίγει το τεφτέρι με τους καταχωνιασμένους στα αζήτητα, διώχνει τα υπολείμματα σοβαρών που τη συγκροτούσαν και βγάζει από το καπέλο, αντί για κυβέρηση, ένα πάνελ με παρατράγουδα πρωινού του αυτιά. Σοκ και δέος. Πρώτη φορά αστράφτει για τα καλά το φλας ότι οι τύποι δεν είναι ακριβώς εθνοσωτήριοι, αλλά απλώς αποφασισμένοι πάση θυσία να κυβερνούν. Δεν ξορκίζουν με αυτοθυσία και κόστος τους την καταστροφή από την κρίση. Ξορκίζουν με κόστος μας και με θυσία μας μόνο την πιθανότητα εκλογών.

Λίγο νωρίτερα, έχουν αντικαταστήσει αναγκαστικά τον θεοχάρη από τη γγε, εναν ανθρωπο που, παρά το αχαρο έργο του, δημιουργούσε την εντύπωση ότι σκίζεται για να γίνει όσο καλύτερα μπορεί η δουλειά και ήταν αγαπητός. Λίγο αργότερα μαθαίνουμε ότι ο ανεκδιήγητος λαζαρίδης παρίσταται στις διαπραγματεύσεις της τρόικας με τον χαρδούβελη γιατί "ξέρει τους αριθμούς". Ενδιάμεσα έχουμε υποστεί όλες τις εκπυσοκροτήσεις της βούλτεψη, τις σπέκουλες του γεωργιάδη, τις πατάτες του χαρδούβελη και τα "τις πταίει; Πταίνε οι κομμουνισταί" όλων των ανωτέρω όταν κάνουν ταμείο για τα δικά τους λάθη. Ο κοινοβουλευτικός έλεγχος είναι, πια, σύντομο ανέκδοτο, η βουλή ανοιγοκλείνει αναλόγως σκοπιμοτήτων και όχι αναγκών, στα θερινά τμήματα περνάει η μιση sos νομοπαραγωγή της κυβέρνησης, οι βουλευτές αγνοούν τι ψηφίζουν και διαμαρτύρονται όταν αναδρομικά το συνειδητοποιούν, ενώ ο πρωθυπουργός σχεδόν κρυμμένος αποφεύγει τη βουλή όπως ο διάολος το λιβάνι και προτιμά να κυβερνά με "εντολές". Ειναι πια πιο οριστικό από ποτέ: δεν είμαστε ακυβέρνητο καράβι αλλά κάτι ακόμα χειρότερο. Είμαστε καράβι που το κυβερνάει (στα ρεπό του μπαλτάκου) το δίκτυο 21 -και ο βενιζέλος.

Τι σημαίνει αυτό; Αυτό σημαίνει ότι η χώρα υποχρεωτικά θα φάει στο κεφάλι όλες τις θολοεθνικές εμμονές μεγαλείου και αυτοδιάσωσης του καθενός τους. Πρώτη και καλύτερη την αναγέννηση της αντιμνημονιακής υστερίας της μνημονιακής κυβέρνησης (ακριβώς τόσο σουρρεάλ, όσο ακούγεται). Θεωρητικά το μνημόνιο έφτανε σιγά σιγά στη λήξη του και φυσιολογικοί άνθρωποι θα προετοιμαζόντουσαν για την ομαλή μετάβαση στην επόμενη μέρα. Το εθνικό νηπιαγωγείο της συγγρού, όμως, είχε άλλη εικόνα στο μυαλό του: τον σαμαρά να σκοτώνει σαν αη γιώργης τον μνημονιακό δράκο και μετά δαφνοστεφανωμένος να εισέρχεται στα εκλογικά ιεροσόλυμα. Ξεκίνησαν να χτίζουν αυτη την εικόνα, φυσικά τους ξέφυγε και ετσι καταληξαμε να ζούμε τη μέρα της μαρμότας στης άρτας το γεφύρι.

Το κόλλημά τους με το σκισμένο μνημόνιο πέρασε από διάφορα στάδια με πολλά αρνητικά προειδοποιητικά σημάδια, αλλά προτίμησαν να τα αγνοήσουν. Ας πούμε ο πρέσβης στο βερολίνο έφτασε, λένε, στην παραίτηση επειδή υπογράμμιζε ότι δεν ήταν κατάλληλο το κλίμα για να επισκεφτεί τη μέρκελ ο σαμαράς τον σεπτεμβριο για ανακοινώσεις, αλλα αρχικά τον έγραψαν, μετά του ζήτησαν τα ρέστα και στο τέλος πλακώθηκε και με τον πανταχού παρόντα λαζαρίδη και παραιτήθηκε. Αποτέλεσμα της επιλογής να μη λάβουν υπ όψιν τον πρέσβη, μια πολική συνέντευξη μέρκελ-σαμαρά που ο δικός μας εξήγησε ότι δεν υπάρχει ακριβώς διαζύγιο με το δντ αλλά φάση "θα κρατήσουμε καλές σχέσεις για το καλό των παιδιών" και η μέρκελ έλεγε κάτι άλλα-λόγια-να-αγαπιόμαστε για γερμανούς τουρίστες που πάνε με χαρά στην ελλάδα. Επίσης, πτώση του χρηματιστηρίου.

Στη συνέχεια, προχωρησαν τις διαπραγματεύσεις αλλά ζητηθηκαν απο την τρόικα μέτρα που δεν ήθελε η κυβέρνηση να λάβει, ενόψει και προεδρικής εκλογής τον φεβρουάριο (τότε), άρα επίσης πιθανων εκλογών και μαύρου από τον μπαιλντισμένο κοσμάκη. Σταματάν τις διαπραματεύσεις, πέφτει το χρηματιστήριο. Ακούγονται ξανά σενάρια για grexit, δραχμή, πτώχευση. Επισπεύδουν τις διαδικασίες για εκλογή προέδρου, πέφτει το χρηματιστήριο. Ανακοινώνουν την υποψηφιότητα δήμα, πέφτει το χρηματιστήριο.

Μέσα σε όλο αυτό το σύστριγκλο, επιχαίρουν κιόλας: εχουν, λέει, σχέδιο: αν εκλεγεί πρόεδρος, ωραία, τις γλίτωσαν τις εκλογές. Αν δεν εκλεγεί, και πάμε τελικά σε κυβέρνηση αριστεράς, ο συριζα θα πρέπει σε dt να υπογράψει τα μέτρα που ζητάει η τρόικα, τα οποία είναι αβάσταχτα σκληρά. Αρα θα θυμώσει ο κόσμος με τον συριζα (που εύχονται γενικώς να τα θαλασσώσει όσο καλύτερα μπορεί), δε θα έχουμε αριστερή κυβέρνηση αλλά αριστερή παρένθεση, η πτώση του θα γίνει εντός λίγων μηνών και να, η εθνοσωτήριος σε κάποια αλλη ίσως version θα είναι πάλι "σύντομα κοντά μας μετα από τις διαφημίσεις". Για να είναι σίγουροι ότι θα ευδοκιμήσει ένα από τα δύο σενάρια, με το δεξί χέρι περνάν ευνοικές τροπολογίες για συγκεκριμένες συνομοταξίες εκλογικά ενδιαφέρουσες και με το αριστερό σπέρνουν πανικό για bank run, λιμό, λοιμό, σεισμό και καταποντισμό αν πέσουν τούτοι οι "ικανοί" και μας έρθουν οι αλλοι που "δεν τους εμπιστεύονται οι αγορές". Και μετράμε κουκιά για τους 180 και κοιτάμε σενάρια για αλλαγή δήμα στην τρίτη ψηφοφορία και πέφτει, πέφτει, πέφτει το χρηματιστήριο.

Συμπέρασμα. Ακόμα και με κίνδυνο ο σοφός ελληνικός λαός να ξαναεκλέξει αυτούς τους ανεκδιήγητους τύπους, ένα είναι πια το αίτημα: απελευθέρωση των εκλογών. Δεν είναι τοξική η προσφυγή στη λαική βούληση. Προβλεπόμενη ειναι. Η παρούσα κυβέρνηση απέδειξε ότι είναι ικανή να κάνει ό, τι περνάει από το χέρι της για να σώσει το τομάρι της.
Θα ήθελα να μας δοθεί η ευκαιρία να ελέγξουμε μήπως υπάρχει κυβέρνηση που θα έκανε ό, τι περνάει από το χέρι της για να σώσει τη χώρα.

Απο το fb της Φιλοθέης Βαρσαμή

https://www.facebook.com/filothei.varsami/posts/10152651854913292

Τρομολαγνεία

Του Αχιλλέα Πατσούκα

Προσπαθώ να φανταστώ πώς θα αντιδρούσε το μέρος εκείνων των πολιτικών, αλλά και των δημοσιογράφων που στοχευμένα εδώ και τέσσερα χρόνια, με αποκορύφωμα το τελευταίο δεκαήμερο εκβιάζουν και τρομοκρατούν μια ολόκληρη χώρα, για τις συνέπειες που θα την περιμένουν σε περίπτωση που γίνουν εκλογές και βγει ο ΣΥΡΙΖΑ, αν αυτές τις μέρες βρίσκονταν οι συγκεκριμένοι «άνθρωποι» στη Ρωσία και παρακολουθούσαν από κοντά μια πραγματική νομισματική κρίση να βρίσκεται σε εξέλιξη. 

Στην καλύτερη των περιπτώσεων θα ξεφτιλίζονταν. Έχοντας βιώσει κατά το πρόσφατο παρελθόν μια πραγματική χρεοκοπία, οι Ρώσοι τις τελευταίες ημέρες είναι αντιμέτωποι ξανά με μια νέα σκληρή οικονομική κρίση. Δεν θα σταθώ σε αυτό το άρθρο στην ίδια τη νομισματική κρίση της Ρωσίας, αλλά στον τρόπο που αντιμετωπίζουν τα ρωσικά ΜΜΕ, οι πολιτικοί αλλά και η πλειονότητα των Ρώσων την κούρσα ανόδου του Ευρώ και του Δολαρίου, έναντι του ρουβλίου.

Στην πλειονότητα τους λοιπόν και μέχρι στιγμής η διαχείριση της κατάστασης είναι εξαιρετικά ψύχραιμη, χωρίς ίχνος πανικού και σε αρκετές περιπτώσεις με χιούμορ. Και μην ακούσω πως τα ρωσικά ΜΜΕ δεν είναι αντικειμενικά, όπως είναι τα ελληνικά, γιατί μια βδομάδα αν έλθει να δουλέψει κάποιος Έλληνας δημοσιογράφος στη Ρωσία, αυτόματα θα δει τον μύθο που επί χρόνια του έχουν καλλιεργήσει συγκεκριμένοι δημοσιογράφοι στην Ελλάδα να τους διαλύεται με συνοπτικές διαδικασίες.

Πραγματικά δεν ξέρω που μπορεί να φτάσει η ρωσική κρίση, ίσως και η αντίδραση του κόσμου. Δυο μόνο πράγματα ξέρω, πως υπεύθυνα για την Ελληνική και τη Ρωσική κρίση είναι τα ίδια κέντρα, με τη διαφορά πως στην Ελλάδα βρήκαν πολύ πιο πρόθυμους δημοσιογράφους, το είχε άλλωστε πει και το ΔΝΤ, να παίξουν το άθλιο παιγνίδι τους.

Πηγή

Η διαγραφή της …διαγραφής του χρέους

του ΛΕΩΝΙΔΑ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗ

Πλήγμα στην προσπάθεια επιστημονικής τεκμηρίωσης και επιθετικής προβολής της θέσης για διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του δημόσιου χρέους και στην αναγκαία συγκέντρωση πολιτικών και κινηματικών δυνάμεων που θα υπηρετήσουν αυτό το στόχο αποτελεί η επαναφορά από τις στήλες της Αυγής την Κυριακή 14 Δεκεμβρίου της πρότασης των Σωτηρόπουλου – Μηλιού – Λαπατσιώρα για χρονική μετάθεση της αποπληρωμής του.

Η πρόταση των τριών οικονομολόγων διατυπώθηκε αναλυτικά στο τρέχων τεύχος του περιοδικού Θέσεις, ενώ δημοσιεύτηκε και στο εξωτερικό από το Ινστιτούτο Levy. Η βασική της ιδέα περιλαμβάνει την μεταβίβαση στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα του τμήματος εκείνου του χρέους των 18 κρατών μελών της ευρωζώνης που υπερβαίνει το 50% του ΑΕΠ τους και την επαναγορά του από τα κράτη μέλη στο μέλλον. Όταν συγκεκριμένα θα έχουν διαμορφωθεί εκείνες οι συνθήκες οικονομικής ανάπτυξης, στο έδαφος του δημοσιονομικού χώρου που θα έχει εν τω μεταξύ διαμορφωθεί ελλείψει των ασφυκτικών περιοριστικών πολιτικών που επιβάλλει η εξυπηρέτηση του χρέους.

Η πρόταση των τριών οικονομολόγων του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί παραλλαγή του σχεδίου PADRE που διατυπώθηκε τον Ιανουάριο του 2014. Συγγραφείς του ήταν οι οικονομολόγοι Pierre Paris και Charles Wyplosz, οι οποίοι αναζήτησαν μια Πολιτικά Αποδεκτή Αναδιάρθρωση του Χρέους της Ευρωζώνης (Politically Acceptable Debt Restucturing in the Eurozone)∙ εξ ου και το ακρωνύμιο.

Στο βασικό της σενάριο προέβλεπε να αναλάβει η ΕΚΤ την αναδιάρθρωση του 50% του χρέους της ευρωζώνης, με βάση την συμμετοχή κάθε κράτους μέλους στο μετοχικό κεφάλαιο της. Ο συντηρητικός της χαρακτήρας δηλωνόταν από την αποδοχή της λιτότητας και την πρόταση των συγγραφέων να γίνει ακόμη πιο δεσμευτικό το Δημοσιονομικό Σύμφωνο, ώστε να εκλείψει κι η τελευταία οδός διαφυγής από τη λιτότητα από τα κράτη μέλη της ευρωζώνης.

Η πρόταση των Σωτηρόπουλου – Μηλιού – Λαπατσιώρα παρότι όχι μόνο ρητά απορρίπτει την εφαρμογή προγραμμάτων λιτότητας, αλλά χαρακτηρίζεται κι ως μέσο αναίρεσης της λιτότητας, για πάντα μάλιστα, είναι μια πρόταση κενή περιεχομένου και συντηρητική για πέντε τουλάχιστον λόγους.

Πρώτο, επειδή αντιμετωπίζει την ΕΚΤ ως ένα ουδέτερο παράγοντα στην κρίση, παραγνωρίζοντας έτσι ότι η ευρωζώνη, δηλαδή το κοινό νόμισμα, φέρει σημαντική ευθύνη για την όξυνση της κρίσης, ενώ κι η ΕΚΤ λειτούργησε σαν ενορχηστρωτής των καταστρεπτικών για την κοινωνική πλειοψηφία πολιτικών λιτότητας που εφαρμόστηκαν στο έδαφος της κρίσης, σε πλήρη αρμονία μάλιστα με το καταστατικό της. Από πού κι ως πού τώρα να αναλάβει τον διευκολυντικό, εξομαλυντικό ρόλο που της αναθέτουν;

Δεύτερο, επειδή υποτιμάται η αντίδραση που θα εμφανιστεί από την ΕΕ κι όχι μόνο απ’ όσους σήμερα αρνούνται την έγκριση των προγραμμάτων νομισματικής χαλάρωσης, τους Ταλιμπάν δηλαδή του νεοφιλελευθερισμού. ΕΕ και ΕΚΤ επικαλούμενοι για παράδειγμα το σημαντικό κόστος ύψους 1,36 τρις. ευρώ με κανέναν τρόπο δεν θα δεχτούν να θυσιάσουν ένα εργαλείο, την κρίση χρέους, χάρη στο οποίο πέτυχαν την μεγαλύτερη κοινωνική οπισθοδρόμηση ολόκληρης της μεταπολεμικής περιόδου.

Τρίτο, επειδή η επίκληση των ζημιών των ασφαλιστικών ταμείων και της ανάγκης ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, σε περίπτωση διαγραφής του χρέους, σιωπηρά αλλά σαφώς υιοθετεί την επιχειρηματολογία της Μέρκελ, εξαφανίζοντας την ανάγκη ανάδειξης αυτών που ωφελήθηκαν από την μεταφορά του χρέους στον επίσημο τομέα: των γερμανο-γαλλικών τραπεζών, οι οποίες μέχρι τις 31.12.2009 διατηρούσαν ελληνικά ομόλογα ύψους 122,9 δισ. ευρώ. Επομένως καμία ανάγκη επανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών δεν υφίσταται. Πολύ περισσότερο αν το αίτημα της εθνικοποίησής τους παραμένει επίκαιρο…

Τέταρτο, επειδή παραβλέπει το προφίλ του χρέους των υπερχρεωμένων χωρών και δη όσων δανειοδοτήθηκαν από τον μηχανισμό από το 2010 μέχρι σήμερα (Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία, Κύπρος), που το χρέος τους κατά κύριο λόγο δεν είναι ομολογιακό. Η ανάληψή του επομένως από την ΕΚΤ ή η μετατροπή του εκ νέου σε ομολογιακό, βάσει της πρότασης των Θέσεων και του PADRE προσκρούει επιπλέον σε τεχνικά εμπόδια. Το σχέδιο επομένως ούτε τεχνικά, εκεί που πρωτίστως αναζητά τη δικαίωση, είναι ολοκληρωμένο και συνεκτικό.

Τέλος, επειδή καταλήγει στην πληρωμή του χρέους, έστω μετά το 2020 ή όταν θα το επιτρέψουν οι συνθήκες. Το μορατόριουμ των πληρωμών δεν καταλήγει στην διαγραφή του δημοσίου χρέους, όπως έχουν φτάσει να ζητούν ακόμη και εργατικές ομοσπονδίες (πχ ΟΛΜΕ) δείχνοντας πόσο έχει ριζώσει πλέον το αίτημα σε πρωτοπόρους αγωνιστές, αλλά στην πληρωμή του. Έτσι, η παραλλαγή του σχεδίου PADRE το μόνο που καταλήγει να διαγράψει, σηματοδοτώντας την υποταγή στους αρνητικούς συσχετισμούς και τα αστικά συμφέροντα, είναι το αίτημα της διαγραφής του δημοσίου χρέους…

* Αναφερόμενος στο κείμενο του Λεωνίδα Βατικιώτη, το οποίο φιλοξενεί και στο site του, ο καθηγητής της σχολής SOAS του πανεπιστημίου του Λονδίνου Κώστας Λαπαβίστας ανέφερε:

«Σπάνια φιλοξενώ κείμενα άλλων, όπως γνωρίζουν όσοι παρακολουθούν το μπλογκ μου. Σήμερα θα κάνω μια εξαίρεση γιατί, πρώτον, το θέμα της διαγραφής του χρέους έχει μεγάλη οικονομική, κοινωνική και πολιτική σημασία και, δεύτερον, ο Λεωνίδας Βατικιώτης ασχολείται συστηματικά με το ζήτημα ήδη από το 2010 και κατέχει πολλές πλευρές του.

Η πρόταση των Σωτηρόπουλου-Μηλιού-Λαπατσιώρα έλαβε μεγάλη δημοσιότητα στην Ελλάδα. Από μόνη της δε συνιστά καινοτομία διότι, όπως ορθά αναφέρει ο Βατικιώτης, αποτελεί μια εκδοχή της πρότασης των Paris και Wyplosz. Και η τελευταία όμως δεν είναι στη ουσία παρά μια εκδοχή της πρότασης που είχαν νωρίτερα καταθέσει οι Buiter και  Rahbari, αλλά και ο De Grauwe και άλλοι.

Η ιδέα ότι η ΕΚΤ μπορεί να λειτουργήσει ως μηχανισμός επίλυσης του προβλήματος του ευρωπαϊκού χρέους στερείται βάσης στην πολιτική οικονομία. Από δε τεχνικής πλευράς δημιουργεί, αφ΄ενός, τον κίνδυνο να βρεθεί η ΕΚΤ σε θέση χρεοκοπίας για πολλά χρόνια και, αφ΄ετέρου, να μεταβιβαστούν απώλειες στις χώρες του κέντρου αναγκάζοντας την ΕΚΤ να λειτουργήσει στην ουσία ως δημοσιονομικός μηχανισμός.

Δεν είναι καθόλου παράδοξο ότι δεν υπήρξε πολιτική στήριξη για την πρόταση αυτή. Το πραγματικό παράδοξο είναι ότι μπορεί να εμφανίζεται τώρα με ριζοσπαστικό αριστερό μανδύα».

Πηγή

Κατηγορηματικό όχι Δούρου στη μεταφορά των λυμάτων της Αν. Αττικής στη Ψυτάλλεια ...!!

Ξεκάθαρη θέση ενάντια στη μεταφορά των λυμάτων της Ανατολικής Αττικής στη Ψυτάλλεια έλαβε η νέα ηγεσία της Περιφέρειας Αττικής .

Παρότι προεκλογικά κορυφαία στελέχη και σήμερα Αντιπεριφερειάρχες , όπως ο κ. Φιλίππου αλλά και οι οργανώσεις και οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ στην Ανατολική Αττική , δήλωναν και …διαδήλωναν  υπέρ  της μεταφοράς στο ΚΕΛ της Ψυτάλλεια , η  Περιφερειάρχης, κυρία Δούρου , κατέληξε σε διαφορετική από εκείνους θέση .

Κατόπιν συνεννόησης μαζί της ,  έκανε παρέμβαση για το θέμα της μεταφοράς λυμάτων των περιοχών της νοτιοανατολικής Αττικής στο ΚΕΛ Ψυτάλλειας ,  ο Αντιπεριφερειάρχης Πειραιά Γιώργος Γαβρίλης. Αφορμή την απόφαση της ΕΥΔΑΠ να αναθέσει την εκπόνηση μελέτης για να εξεταστεί η δυναμικότητα του Κέντρου.

Ο Αντιπεριφερειάρχης Πειραιά σε επιστολή του προς τον υπουργό ΠΕΚΑ κ. Γιάννη Μανιάτη εκφράζει την αντίθεση του συνόλου των φορέων της περιοχής στη μεταφοράς λυμάτων των περιοχών της νοτιοανατολικής Αττικής στο ΚΕΛ Ψυτάλλειας επισημαίνοντας ότι:

«Η λύση μεταφοράς λυμάτων από τη Νότιο και Ανατολική Αττική σε αποστάσεις, που φτάνουν και ξεπερνούν τα 50 χιλιόμετρα αντίκειται στις βασικές επιστημονικές και τεχνικές αρχές διαχείρισης λυμάτων, δηλαδή την εγγύτητα στον τόπο παραγωγής, το κόστος λειτουργίας και τους περιβαλλοντικούς κινδύνους».

Ακόμα, στην επιστολή σημειώνονται ως αποτρεπτικοί παράγοντες για ένα τέτοιο έργο: α)  το υψηλό κόστος κατασκευής και λειτουργίας των αναγκαίων υποδομών για μεταφορά λυμάτων στην Ψυτάλλεια και β) ο σοβαρότατος περιβαλλοντικός κίνδυνος για ολόκληρο τον Σαρωνικό.

Σ΄ανακοίνωσή του , ο Γαβρίλης , επισημαίνει ακόμη ότι η ΕΥΔΑΠ καταβάλει μεγάλο κόστος για την απομάκρυνση της παραγόμενης λυματολάσπης από το ΚΕΛ Ψυτάλλειας, το οποίο επίσης θα αυξηθεί, με άμεσες συνέπειες για όλους τους κατοίκους της Αττικής, εφόσον γίνουν περισσότερες οι ποσότητες λυμάτων που καταλήγουν εκεί και κατ’ επέκταση της παραγόμενης λυματολάσπης.

Πηγή

Αχ, αυτό το plan Β…

Του Χριστόφορου Κάσδσαγλη 

Τώρα που τέλειωσε η πρώτη συνέχεια της τριλογίας «Εκλογή προέδρου Δημοκρατίας», καλό είναι να ξαναγυρίσουμε στη συζήτηση για τα πραγματικά προβλήματα του τόπου.

Τελικά, μου φαίνεται ότι θα πεθάνουμε (έπειτα από πολλά χρόνια, ελπίζω) και δεν θα έχουμε μάθει αν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε ή δεν είχε plan B.
 
Αυτό είναι το συμπέρασμά μου, δεδομένου ότι όλοι αυτή την ερώτηση κάνουν επίμονα στους συριζαίους, αλλά εκείνοι δεν λένε κουβέντα – είναι τάφοι. Ρωτάει ο πρωθυπουργός, ρωτάει ο αντιπρόεδρος, ρωτάει η κυβερνητική εκπρόσωπος, ρωτάνε οι εκπρόσωποι των αγορών στο City του Λονδίνου - ακόμα κι ο Λαπαβίτσας ρωτάει, από άλλη οπτική γωνία, προφανώς.
 
Με τόσες ερωτήσεις που τους γίνονται, αν είχαν plan B όλο και κάποιος θα το είχε ξεφουρνίσει. Οι συριζαίοι, ούτως ή άλλως, δεν εκτιμούν ως γνωστόν όσο θα ’πρεπε την αξία της σιωπής.
 
Από την άλλη, έχω την εντύπωση πως όσοι κακοπροαίρετα υποβάλλουν την ερώτηση, έχουν προεξοφλήσει την απάντηση. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει plan B αλλά δεν μας το λέει εκ του πονηρού, αυτός είναι ο υπαινιγμός.
 
Οπότε, έρχομαι κι εγώ με τη σειρά μου και ρωτάω: Η κυβέρνηση έχει plan Β; Ας κάνει τον κόπο κάποιος από τους λαλίστατους συναδέλφους που εγκαλούν τον ΣΥΡΙΖΑ για την απουσία plan B, να υποβάλει την ίδια ερώτηση και στον πρωθυπουργό ή, εν τη απουσία του, καθώς ο πρωθυπουργός δεν καταδέχεται να απαντάει σε δημοσιογραφικές ερωτήσεις, ας ρωτήσει κάποιον από τους λαλίστερους συνεργάτες του.
 
Ρωτήστε τους, λοιπόν, ξανά και ξανά, πιέστε τους όπως κάνετε με τους εκπροσώπους της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ρωτήστε τους και ξαναρωτήστε τους, μήπως βγάλουμε τελικά κάποιο συμπέρασμα.
 
Η απορία δεν είναι μόνο δική μου. Το καίριο ερώτημα το διατύπωσε ο πολύς Πάσχος Μανδραβέλης στην Καθημερινή, στις 8 Δεκεμβρίου , εκκινώντας βέβαια από δική του -εντελώς διαφορετική από τη δική μου- αφετηρία: «Plan B έχει η κυβέρνηση ή αυτά είναι ερωτήματα που αρμόζουν μόνο στον ΣΥΡΙΖΑ; Δηλαδή: αν η Ελλάδα παραμείνει σταθερή στις θέσεις της και δεν αποδεχθεί νέα μέτρα, και οι εταίροι παραμείνουν επίσης σταθεροί στις θέσεις τους και ζητούν νέα μέτρα, τι θα κάνουμε; Θα βγούμε στις αγορές ή θα δανειστούμε από τη Ρωσία;».
 
Καλή η ερώτηση, και θα ’πρεπε και άλλοι ομοϊδεάτες του Μανδραβέλη να την υποβάλλουν στα κυβερνητικά στελέχη όχι ρητορικά, όπως εκείνος, αλλά κατάμουτρα, μπροστά στον φακό, όπως κάνουν με τους συριζαίους.
 
Βέβαια, ο Μανδραβέλης βιάστηκε λίγο. Αν είχε λίγη υπομονή, να περιμένει, ας πούμε, ως την επομένη της υπερψήφισης του Προϋπολογισμού, θα είχε πάρει την απάντηση. Και βέβαια η κυβέρνηση έχει plan B! (Το αν έχει plan A, παρεκτός το πρόγραμμα της τρόικας και του ΔΝΤ, αποτελεί άλλο ζήτημα). Plan B πάντως έχει, και το απέδειξε. Το οποίο βέβαια δεν έχει να κάνει ούτε με την έξοδο στις αγορές (προστατευτικό δίχτυ αναζητούν οι άνθρωποι, το οποίο ασφαλώς θα τους χρειαστεί γενικότερα), ούτε βέβαια με δανεισμό από τη Ρωσία.
 
Ας δούμε λοιπόν πώς έχουν τα πράγματα, ακολουθώντας το νήμα της ερώτησης αλλά και την κυβερνητική αφήγηση για τις εξελίξεις:
 
Η κυβέρνηση, λοιπόν, παρέμεινε τρόπον τινά σταθερή στις θέσεις της. Ή, τέλος πάντων σε κάποιες απ’ αυτές. Όχι τόσο λόγω συνέπειας σε συγκεκριμένες αρχές, αλλά μάλλον λόγω μιας ρεαλιστικής επιμέτρησης του πολιτικού κόστους που θα υφίστατο αν υποχωρούσε πλήρως. Αυτό προκύπτει από την ανταλλαγή των email με την τρόικα και από όσα μέσες άκρες είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε γι’ αυτή τη διαπραγμάτευση. Η κυβέρνηση είχε δεσμευτεί ότι δεν θα πάρει άλλα μέτρα με οικονομικές επιπτώσεις στους πολίτες. Ότι δεν θα πειράξει το ασφαλιστικό. Ότι δεν θα προβεί σε περαιτέρω απολύσεις στο Δημόσιο. Ότι θα καταργήσει την έκτακτη εισφορά. Ότι θα επιμείνει στη ρύθμιση των οφειλών προς το Δημόσιο και τα ασφαλιστικά ταμεία σε 100 δόσεις. Ότι θα προχωρήσει στη ρύθμιση των κόκκινων δανείων. Ότι δεν θα δεχτεί αλλαγή του καθεστώτος του ΦΠΑ στα νησιά. Και, το κυριότερο, ότι ζητάει τη διευθέτηση της αποπληρωμής του δημόσιου χρέους. Ειδικά αυτό το τελευταίο, δεν ήταν καν ελληνική διεκδίκηση. Αποτελούσε δέσμευση του Eurogroup του Δεκεμβρίου του 2013, απόφαση που είχε ληφθεί έπειτα από θυελλώδεις διαπραγματεύσεις όχι με την ελληνική κυβέρνηση (μην τρελαίνεστε), αλλά με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Μια δέσμευση η οποία δεν υλοποιήθηκε ποτέ, παρά την επίτευξη όλων των προαπαιτούμενων που είχαν τεθεί και παρά την παρέλευση κάθε σχετικού χρονοδιαγράμματος.
 
Δεν μπορείς λοιπόν να το πεις όλο αυτό ότι «η κυβέρνηση παρέμεινε σταθερή στις θέσεις της». Αλλά όπως και να το κάνουμε, η διαπραγμάτευση δεν είχε αίσιο τέλος.
 
Τι κάνει, λοιπόν η κυβέρνηση σ’ αυτό το κρίσιμο σημείο; Ούτε βγήκε στις αγορές αλλά ούτε και στράφηκε προς τη Ρωσία. Και πώς να βγει στις αγορές, άλλωστε, όταν, παρά τις πολύμηνες διαβεβαιώσεις της ότι όλα είναι εντάξει σ’ αυτό το κομμάτι, οι αγορές έχουν αρχίσει εδώ και καιρό τα δικά τους και πιέζουν την Ελλάδα με τρόπο απροκάλυπτο. Αλλά ούτε και κάποια από τις άλλες διαθέσιμες κινήσεις επέλεξε ο κ. Σαμαράς. Δεν χτύπησε το χέρι στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, δεν προχώρησε σε μονομερείς ενέργειες (με εξαίρεση τις 100 δόσεις), δεν απείλησε με βέτο στη Συνάντηση Κορυφής.
 
Και όμως, η κυβέρνηση είχε plan Β! Και το ξεδίπλωσε με διπλωματική μαεστρία, στον κατάλληλο χρόνο. Όταν έγινε σαφές ότι δεν θα έπαιρνε τίποτα από όσα είχε υποσχεθεί, ενώ αντιθέτως θα υπαναχωρούσε σημαντικά από τις ρητές δεσμεύσεις τους πρωθυπουργού, προχώρησε σε μια κίνηση ματ: Με μια αιφνιδιαστική κίνηση, προχώρησε με τόλμη στην… επίσπευση των διαδικασιών εκλογής του προέδρου της Δημοκρατίας. Τους τσάκισε, δηλαδή. Κι έπειτα άρχισε να φωνασκεί ότι το μέτωπο της διαπραγμάτευσης είναι ανοιχτό, κι ότι η χώρα κινδυνεύει και πάλι να χρεοκοπήσει, να αποβληθεί από τη ζώνη του ευρώ, να κατρακυλήσει στο χάος.
 
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι κι αυτή η κίνηση είχε ένα στοιχείο διαπραγματευτικής πίεσης. Αφού με πιέζετε, αφού συμπεριφέρεστε σαν να με θεωρείτε καμένο χαρτί και έχετε ξεκινήσει ήδη τη διαπραγμάτευση με τον επόμενο, πάρτε κι εσείς μια προεδρική εκλογή και βουλευτικές, να σας έρθει ο επόμενος και βρείτε εσείς μόνοι σας την άκρη.
 
Αλλά όχι, ούτε αυτή η εκδοχή φαίνεται να ισχύει, αν κρίνει κανείς από τις δηλώσεις των Ευρωπαίων την επόμενη μέρα, που έσπευσαν να υποστηρίξουν την απόφαση Σαμαρά και να δείξουν τα δόντια τους στον ελληνικό λαό σε σχέση με τα σενάρια της επόμενης μέρας. Όπως όλα δείχνουν, τα πράγματα έγιναν ανάποδα: Εκείνοι ήταν που ζήτησαν από την κυβέρνηση να ξεκαθαρίσει το πολιτικό τοπίο και να επανέλθει. Εκείνοι εξυπηρετούνται πρωτίστως φέρνοντας την επόμενη κυβέρνηση σε εκπρόθεσμες διαπραγματεύσεις, ώστε να είναι (έτσι πιστεύουν) περισσότερο ευάλωτη και υποχωρητική.
 
Και η κυβέρνηση έσπευσε να τους κάνει το χατήρι, γιατί αυτό βέβαια είναι το δικό της plan Β. Εφόσον δεν μπορούμε εμείς, ας δυσχεράνουμε το έργο του επόμενου. Ας μείνουμε πιστοί στους συμμάχους μας, κι έχει ο καιρός γυρίσματα.
 
Μιλούν βέβαια τώρα για εθνική συνεννόηση, αρκεί να είναι εκείνοι στα πράγματα. Αλλά το δικό τους plan B, εφόσον χάσουν την εξουσία, δεν περιλαμβάνει καμία εθνική συναίνεση – αυτό είναι από τώρα σαφές, και θα με θυμηθείτε. 



Πηγή

Το κυνήγι της ευτυχίας

by To Skouliki Tom

Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα της ΕΛΣΤΑΤ, οι Έλληνες είναι οι πιο δυστυχισμένοι της Ευρώπης, σε αντίθεση με την εντύπωση που μας είχαν προκαλέσει ότι είναι οι πιο χαζοχαρούμενοι.

Δυσαρεστημένοι με τη ζωή και την εργασία τους εμφανίζονται 4 στους 10 Έλληνες, ενώ οι υπόλοιποι 6 δεν έχουν ούτε ζωή ούτε εργασία και πλέουν σε πελάγη ευτυχίας.

Επιπλέον, 4 στους 10 Έλληνες δεν είναι καθόλου ικανοποιημένοι με τη ζωή, την οικονομική τους κατάσταση, την εργασία τους και το περιβάλλον διαβίωσης, οπότε είναι να απορεί κανείς που δεν έχουμε καθημερινά μαζικές αυτοκτονίες στην πλατεία Συντάγματος.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, το 51% των ανέργων δεν εμπιστεύονται καθόλου το πολιτικό καθεστώς αλλά θα ψηφίσουν ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία, γιατί φοβούνται μήπως έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ και τους βάλει να δουλέψουν.

Σχεδόν 1 στους 2 Έλληνες πιστεύει ότι η οικονομική κατάσταση θα χειροτερέψει τους προσεχείς 12 μήνες κι αυτό είναι πολύ λογικό, αφού, σύμφωνα με τον Ευάγγελο Βενιζέλο, η τρόικα θα φύγει από την Ελλάδα κι ο έλεγχος της ελληνικής οικονομίας θα περάσει αποκλειστικά σε ελληνικά χέρια.

Ταυτόχρονα, περισσότεροι από 7 στους 10 θεωρούν ότι η ποιότητα ζωής στη χώρα μας δεν είναι καλή και πρέπει να επιστρέψουμε επειγόντως στα χρόνια πριν την κρίση που τα σπάγαμε ποιοτικά στα μπουζούκια και παίρναμε διακοποδάνεια για να παρτάρουμε στη Μύκονο.

Το 82% του συνολικού πληθυσμού αισθάνεται μεγάλη πίεση αλλά αυτό μάλλον οφείλεται στο υπερβολικό σφιχτοκώλιασμα, αφού το 82% του συνολικού πληθυσμού αναγκάζεται να κάνει το σκατό του παξιμάδι για να ζήσει.

Η έκθεση της ΕΛΣΤΑΤ κλείνει με μια ακόμα έρευνα που λέει ότι οι Έλληνες βαθμολογούν με “0” την ικανοποίηση που αντλούν από τη ζωή τους, οπότε ευτυχώς που πλησιάζει η Πρωτοχρονιά κι οι περισσότεροι από αυτούς θα αυτοκτονήσουν, ώστε να απαλλαχτούμε εμείς οι ευτυχισμένοι από τη μιζέρια τους.

Γενικά, η ευτυχία κι η δυστυχία είναι λίγο υποκειμενικές έννοιες αλλα η πλύση εγκεφάλου που έχουν υποστεί οι Έλληνες όλα αυτά τα χρόνια τούς έχει κάνει να νομίζουν ότι η ευτυχία τους εξαρτάται από το μέγεθος του κοκτέιλ που πίνουν και το νούμερο του σουτιέν που φοράει η γκόμενά τους.

Εγώ φυσικά δεν καταλαβαίνω τί νόημα έχουν όλες αυτές τις έρευνες αλλά συνεχίζω να τις δημοσιεύω στο μπλογκ , αφού έχω διαπιστώσει ότι στους περισσότερους Έλληνες αρέσει πολύ να διαβάζουν για τα χάλια τους και να γελάνε.

Αλλιώς, πώς εξηγείται που δεν έχουν πάρει ακόμα στο κυνήγι τον Αντώνη Σαμαρά και τη συμμορία του; Το κυνήγι της ευτυχίας μπορεί να ξεκινήσει από αυτούς.

Βέβαια, ευθύνονται κι οι ίδιοι κάπως για τη δυστυχία τους αλλά αυτό ούτε που τους έχει περάσει από το μυαλό, αφού είναι εντελώς ευθυνόφοβοι και περιμένουν να έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ και να τους κάνει ευτυχισμένους, οπότε μάλλον θα περιμένουν για πάντα.

Φίλε δυστυχισμένε, μην περιμένεις κανέναν. Αν θες να είσαι ευτυχισμένος, απλά γίνε.

Πρόσεξε όμως μην το παρακάνεις, γιατί, ως γνωστόν, μονίμως ευτυχισμένοι είναι μόνο οι ηλίθιοι.

by To Skouliki Tom

(Ανήθικο δίδαγμα: Το καλό με όλους εμάς τους ευτυχισμένους πλούσιους είναι ότι μπορούμε να κοιτάμε αφ’ υψηλού τους δυστυχισμένους φτωχούς και να τους δίνουμε συμβουλές σαν καλοί σαδιστές που είμαστε, αν κι οι περισσότεροι από αυτούς είναι μαζοχιστές, οπότε καλά να πάθουν που έχουν και παράπονο.)

Η χαζοχαρούμενη σελίδα μας είναι facebook.com/TheThreeMooges

Πηγή

Η φωτογραφία της ημέρας ... και ένα σχόλιο. Για τους αντιπάλους, τις μάχες και την "τέχνη του πολέμου".

Γράφει: Κώστας Φουρίκος - Απόψεις - 18/12/2014

Η παραπάνω φωτογραφία κάνει τον γύρο του διαδικτύου τις τελευταίας ώρες (credits : Μάριος Λώλος). Είναι αντικειμενικά η «φωτογραφία της ημέρας» αλλά μπορεί να αποδειχτεί μάλλον και φωτογραφία «της χρονιάς», στο βαθμό που θα θυμίζει την αρχή του τέλους μιας διακυβέρνησης που τα τελευταία χρόνια έχει σημάνει πολλά βάσανα για τη θιγόμενη κοινωνική πλειοψηφία.

Στο βαθμό δηλαδή που η σημερινη ημέρα και η ψηφοφορία στη Βουλή (160 υπέρ Στ. Δήμα, 135 παρών και 5 απουσίες) θα σηματοδοτήσουν όντως την πτώση της μνημονιακής συμμαχίας ΝΔ- ΠΑΣΟΚ και μία νέα περίοδο (γεμάτη σταυροδρόμια) για την χώρα και την συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων της.

Βουλή, ψήφιση προϋπολογισμού 2013, φωτ: John Kolesidis/Reuters

Όμως κανείς από όσους εξόχως δικαιολογημένα αισθάνονται ικανοποίηση (κι εμείς μαζί τους) με την κατήφεια σε αυτά τα πρόσωπα, αυτών των κυβερνώντων (ειδικά αν τα συγκρίνουν με άλλες στιγμές -όχι πολύ μακρινές- της αλαζονείας και του καθημερινού τσαμπουκαλεμένου αυταχισμού τους, όπως στην παραπάνω εικόνα ) δεν πρέπει να ξεχνάει το εξής απλό:

Ότι τόσο αυτή κυβέρνηση και το πολιτικό προσωπικό που την απαρτίζει όσο (και πολύ περισσότερο) όλο αυτό το σύστημα συμφερόντων , επιλογών και πολτικών που αυτό το πολιτικό προσωπικό εξυπηρετεί φανατικά δεν έχουν πει προφανώς ακόμη την τελευταία λέξη τους. Ακόμη και αν δεν γίνει κατορθωτό να αλλάξει το σκηνικό σχετικά με την εκλογή του ΠτΔ στις επόμενες ψηφοφορίες (ακόμη και γι αυτό χρειάζεται εγρήγορση) το σκηνικό του τρόμου που έχει στηθεί και του μπαμπούλα των αγορών, της ΕΚΤ, του ΔΝΤ, της ΕΕ, του Γιούνγκερ, του Χρηματιστηρίου, των επενδύσεων, της ανάπτυξης, του μονόδρομου του ευρώ, των νεοφασιστικών θυλάκων στην αστυνομία, των επικείμενων «εθνικών κινδύνων», του Μπαλτάκου και των «σοβαρών χρυσών αυγών», της υποδαύλισης των ακροδεξιών, ρατσιστικών, ακροδεξιών, αντιαριστρών και αντικομμουνιστικών πολιτικών ιδεολογημάτων δεν θα εξαφανιστεί εν μία νυκτί.

Όλο αυτό το μείγμα πολιτικής άλλωστε, πρέπει να αντιληφθούμε ότι έχει ήδη δημιουργήσει σε ένα σημαντικό βαθμό το πλαίσιο στο οποίο θα διεξαχθούν οι πιθανές εκλογές (συζήτηση, ερωτήματα, κλίμα) αλλά  ακόμη και τις επόμενες μέρες μετά από αυτές. Όλοι όσοι δραστηριοποιούνται στα πλαίσια της ελπίδας που γεννιέται για την αλλαγή σελίδας σε σχέση με όλα όσα συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια, πρέπει να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων. Και να κατανοήσουν ότι δεν αρκεί να χάσει πρόσκαιρα «ο αντίπαλος» ή κάποιες από τις δυνάμεις του.

Αυτές άλλωστε μπορεί να αντικατασταθούν με χίλια πρόσωπα και μείγματα. Πρέπει να χάσει η πολιτική, πρέπει να χάσει το σύστημα που αυτή συγκροτεί και συντηρεί. Γι” αυτό -»για παράδειγμα»- οι απαντήσεις στα εκβιαστικά διλήμματα που έχουν τεθεί πρέπει να είναι καθαρές. Σε σχέση με το χρέος, τις συμβάσεις, τους δανειστές, την ΕΕ, την ευρωζώνη. Διαφορετικά οι νίκες θα είναι πύρρειες και η ελπίδα θα υπονομεύεται. Γι αυτό ο κόσμος, στον οποίο η όποια αλλαγή αναφέρεται, πρέπει να βρίσκεται στο προσκήνιο και όχι μόνο θεατής των όποιων κοινοβουλευτικών διαξιφισμών. Γι αυτό, συγκεκριμένα περιστατικά που σχετίζονται με τον τρόπο που πολιτεύεται ο ΣΥΡΙΖΑ, φερ” ειπείν, ο οποίος προβάλλει  -εκ των πραγμάτων- ως κύριος εκφραστή της ελπίδας της μεγάλης πλειοψηφίας του κόσμου σήμερα, γεννούν -τουλάχιστον- ερωτηματικά και ανησυχίες.

Γιατί ισχύει -εν τέλει- αυτό που είχε πει και ο γνωστός, σε θέματα τακτικής και στρατηγικής, κινέζος στρατηγός Σουν Τζου:

Εάν γνωρίζεις τον εχθρό και τον εαυτό σου, δεν έχεις ανάγκη να φοβάσαι για το αποτέλεσμα ακόμα κι εκατό μαχών. Εάν γνωρίζεις τον εαυτό σου αλλά δεν γνωρίζεις τον εχθρό, για κάθε νίκη που θα κερδίζεις θα έχεις και μια ήττα. Εάν δεν γνωρίζεις ούτε τον εαυτό σου, ούτε τον εχθρό, θα νικηθείς σε κάθε μάχη.

Sun Tzu, «H Τέχνη του Πολέμου»

Πηγή

Η κακή μέρα από το πρωί φαίνεται...

γράφει ο Λευτέρης Γαλανός
Με... κακούς οιωνούς άρχισε για την κυβέρνηση η πολιτική «τριλογία» της προεδρι­κής εκλογής, καθώς η υποψηφιότητα του Σταύρου Δήμα στην πρώτη ψηφοφορία δεν κατάφερε να συγκεντρώσει περισσότερες από 160 ψήφους, που ήταν ο διακαής πόθος του Μεγάρου Μαξίμου.
 
Eπιπλέον όμως ο Αντώνης Σαμαράς φαίνεται να στρι­μώχνεται άσχημα, κάτι που αποτυπώνεται και στη συ­ντονισμένη πίεση που του άσκησαν χθες ο Ευάγγελος Βενιζέλος και η Ντόρα Μπακογιάννη. Την ίδια ώρα ο Αλέξης Τσίπρας δήλωνε τη βεβαιό­τητά του για αποτυχία εκλογής Προέ­δρου και προσφυγή σε εκλογές.
 
Το χθεσινό αποτέλεσμα ήταν σα­φώς κατώτερο των κυβερνητικών προσδοκιών, κάτι το οποίο ομολο­γούσαν χθες κυβερνητικά στελέχη στους διαδρόμους της Βουλής. Το Μέγαρο Μαξίμου είχε θέσει ως ψυ­χολογικό όριο τους 163, ωστόσο, λαμβάνοντας κάποια αρνητικά μηνύ­ματα, το είχε κατεβάσει πριν από την ψηφοφορία στους 161 και δεν κατά­φερε να πιάσει ούτε αυτό.
 
Όσο όμως απομακρύνεται ο στό­χος για τους 180, τόσο πλησιάζουν οι πρόωρες εκλογές, την ίδια στιγμή που φουντώνουν τα σενάρια για πο­λιτικές πρωτοβουλίες από την πλευ­ρά της κυβέρνησης μεταξύ δεύτερης και τρίτης ψηφοφορίας. Αυτό ζήτησε ευθέως χθες η Ντόρα Μπακογιάννη αμέσως μετά την άκαρπη ψηφοφο­ρία. Αυτό υπαινίχθηκε - στην ουσία... το ζήτησε - πριν από την ψηφοφορία ο Βενιζέλος μιλώντας στην Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ:
 
«Προχωράμε», τόνισε, «περι μέ­νοντας μέχρι τον τρίτο γύρο την ανταπόκριση των κομμάτων της αντιπολίτευσης, φυσικά και των βουλευτών ατομικά, αλλά των κομμάτων πρω- τίστως σε αυτό που είπα.
 
Σε μια προσέγγιση η οποία συνδέει την εκλογή του Προ­έδρου της Δημοκρατίας με την κρίσιμη εθνική διαπραγμάτευση και την εθνική ομάδα διαπραγμάτευ­σης. Και μετά, τουλάχιστον εμείς, εί­μαστε ανοιχτοί να τα συζητήσουμε όλα, γιατί αυτό που μας ενδιαφέρει είναι το εθνικό συμφέρον. Ας δούμε την ανταπόκριση».
 
Πρόσθεσε, μάλιστα, με νόημα: «Να ολοκληρώσουμε την αλλαγή σελί­δας και μετά, βλέποντας πώς έχουν διαμορφωθεί οι συνθήκες, βλέπουμε και πώς πρέπει να πορευτεί η χώρα».
 
Πάντως η πρώτη ανεπίσημη αντί­δραση από το Μέγαρο Μαξίμου ήταν ότι ο πρωθυπουργός επιμένει σε... «καθαρές επιλογές», αποκλείοντας σε πρώτη φάση κάθε σενάριο και αί­τημα για πολιτικές πρωτοβουλίες - δηλαδή... υποχωρήσεις Σαμαρά. Αλλά και πριν από την ψηφοφορία το Μέγαρο Μαξίμου είχε σπεύσει να διαψεύσει τα σενάρια περί συναινετι­κής εκλογής ΠτΔ με ορισμό εκλογών μέσα στο 2015, ωστόσο τίποτε δεν μπορεί να αποκλειστεί μέχρι την τρί­τη ψηφοφορία στις 29 Δεκεμβρίου. Η δεύτερη ψηφοφορία θα διεξαχθεί την προσεχή Τρίτη 23 Δεκεμβρίου, στις 12 το μεσημέρι.
 
Πώς ψήφισαν

Στη χθεσινή πρώτη ψηφοφορία, πέραν των 155 κυβερνητικών βουλευτών, πέντε ανεξάρτητοι βουλευτές υπερ­ψήφισαν την υποψηφιότητα Δήμα. Πρόκειται για τους Σπ. Λυκούδη, Γρ. Ψαριανό, Γ. Νταβρή, Χρ. Αηδόνη και Κατερίνα Μάρκου, τους οποίους συνεχάρη δημοσίως ο πρωθυπουρ­γός εξερχόμενος της Βουλής, ο οποί­ος πάντως δεν μπορούσε να κρύψει την απογοήτευσή του για το χθεσινό αποτέλεσμα, καλώντας και τους υπό­λοιπους βουλευτές να αντιληφθούν την «κρισιμότητα της κατάστασης».
 
Η... ψυχρολουσία για την κυβέρ­νηση ήρθε από τους ανεξάρτητους βουλευτές Π. Μελά και Ι. Κουράκο, τους οποίους το Μέγαρο Μαξίμου υπολόγιζε στις θετικές ψήφους. Πά­ντως, ο Μελάς ανακοίνωσε μετά την ψηφοφορία ότι στις άλλες ψηφοφο­ρίες θα είναι «προς θετική κατεύθυν­ση»! Δικαιολόγησε μάλιστα τη στά­ση του με μία... απίστευτη δήλωση: «Είχα πει ότι 80% είμαι υπέρ, σήμερα (χθες) υλοποίησα το 20%».
 
Αναλυτικά, υπέρ της υποψηφιότη­τας του Στ. Δήμα ψήφισαν 155 βου­λευτές, 135 ψήφισαν «παρών» (δεν προβλέπεται αρνητική ψήφος στη διαδικασία), ενώ απουσίαζαν πέντε βουλευτές: οι ανεξάρτητοι Γ. Κασαπίδης λόγω του θανάτου του πατέρα του και ο Κ. Γιοβανόπουλος, ο οποίος συνόδευε τον Κασαπίδη, οι πρώην χρυσαυγίτες Στ. Μπούκουρας (που αποφυλακίστηκε χθες) και ο Χρ. Αλεξόπουλος, καθώς και η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Άννα Χα- τζησοφιά, η οποία με επιστολή της δήλωσε πως ψηφίζει «παρών», αλλά η ψήφος της δεν προσμετράται.
 
«Πρωτοβουλία» ή εκλογές
 
Το χθεσινό αποτέλεσμα έδειξε ότι η υποψηφιότητα Δήμα δεν έχει σημα­ντική διείσδυση στους ανεξάρτητους βουλευτές, ενώ δείχνει να μην έχει επιρροή στις Κοινοβουλευτικές Ομά­δες της ΔΗΜΑΡ και των Ανεξάρτητων Ελλήνων, που αποτελούν τις «δεξα­μενές» για την προεδρική εκλογή.
 
Το «Ποντίκι» πάντως αποκαλύπτει μία δήλωση του βουλευτή των Ανε­ξάρτητων Ελλήνων Μ. Ουζουνίδη στο site ithraki χθες πριν από την ψη­φοφορία: «Δεν ψηφίζω σήμερα Πρό­εδρο, αλλά ώς τις 29 μπορεί να τρελα­θώ...».
 
Αινιγματικός ήταν χθες το πρωί ο Β. Πολύδωρας, που ψήφισε πάντως «παρών». «Θα ψηφίσω», τόνισε, «κα­τά συνείδηση, που είναι άγρυπνη, εθνική, χαλύβδινη, και όχι πλαστι­κή».
 
Από την πλευρά του ο Μ. Μπόλαρης εξήγησε «γιατί δεν θα ψηφίσει Πρόεδρο της Δημοκρατίας». «Έτσι κι αλλιώς», εξήγησε, «το θέμα δεν είναι ποιος είναι ο υποψή­φιος, αλλά τέθηκε από την αρ­χή στη βάση της συνέχισης του βίου της συγκυβέρνη­σης και των πολιτικών λιτότη­τας. Μια τέτοια πολιτική δεν μπορώ να την εγκρίνω, δεν την εγκρίνω και φυσικά δεν προτίθεμαι να της δώσω παράταση».
 
Το μπαλάκι, ύστερα από όλα αυτά, βρίσκεται στην πλευ­ρά του πρωθυπουργού. Αν αποδεχθεί να αναλάβει την «πολιτική πρω­τοβουλία», τότε θα παί­ξει το τελευταίο του χαρτί για εκλογή Προέδρου. Αν επιμείνει στις... «κα­θαρές λύσεις», στις οποίες επιμένει, πάρτε τις ταυτότητες στα δόντια και ετοιμαστείτε για κάλπες...
 
Διότι, προφανώς, κανείς δεν μπορεί να γίνει προφήτης για την 29η Δεκεμβρίου. Ωστόσο είκοσι βουλευτές δεν βρίσκονται στα... γαριδάκια.

Πηγή

Να κάτσει επιτέλους ο Βενιζέλος στο σκαμνί - Μηνυτήρια αναφορά στην Εισαγγελία Αθηνών κατέθεσε ο Κώστας Βαξεβάνης

Μηνυτήρια αναφορά στην Εισαγγελία Αθηνών κατέθεσε ο Κώστας Βαξεβάνης για την κατοχή της λίστας Λαγκάρντ από τον Ευάγγελο Βενιζέλο κατά την περίοδο που δεν ήταν υπουργός Οικονομικών. Καθώς το βούλευμα  του Δικαστικού Συμβουλίου του Ειδικού Δικαστηρίου για την παραπομπή του Γιώργου Παπακωνσταντίνου επιβεβαιώνει πως η συγκεκριμένη λίστα είναι δημόσιο έγγραφο που παραδόθηκε επίσημα στο ελληνικό κράτος από τις γαλλικές αρχές και δεδομένου πως  ο κ. Βενιζέλος είχε στην κατοχή του το έγγραφο αυτό για σημαντικό χρονικό διάστημα κατά το οποίο δεν ήταν υπουργός, ο νυν πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ φέρει ευθύνη για υπεξαγωγή δημοσίου εγγράφου και κατοχή κι ενδεχομένως επεξεργασία προσωπικών δεδομένων που προστατεύονται από το τραπεζικό απόρρητο. 

Για το εξάμηνο στο οποίο αναφέρεται η μηνυτήρια αναφορά ο Ευάγγελος Βενιζέλος δεν καλύπτεται από τον νόμο περί ευθύνης υπουργών κι ως εκ τούτου θα οδηγηθεί σε δίκη με απλή άρση της ασυλίας του από την ελληνική Βουλή. 

Παραθέτουμε ακέραια τη μηνυτήρια αναφορά του Κώστα Βαξεβάνη:

Προς

Τον Προιστάμενο της Εισαγγελίας Αθηνών

κο Ηλία Ζαγοραίο

                          

                                                      ΑΝΑΦΟΡΑ

του Κωνσταντίνου Βαξεβάνη,δημοσιογράφου,κατοίκου Άνοιξης, στην οδό Αναχωρητών 8 α

Το Δικαστικό Συμβούλιο του Ειδικού Δικαστηρίου, με το υπ αριθμόν 3/2014 Βούλευμά του, παραπέμπει τον πρώην υπουργό Οικονομικών Γεώργιο Παπακωνσταντίνου, για την υπόθεση της λίστα Falciani, γνωστή ως λίστας Λαγκάρντ. Τη λίστα αυτή παρέλαβε η Ελλάδα επισήμως από τις γαλλικές Αρχές, προκειμένου να κάνει φορολογικούς ελέγχους σε 2062 έλληνες καταθέτες της Τράπεζας HSBC. Αντίστοιχες λίστες είχαν παραλάβει η Ισπανία, η Γερμανία, η Πορτογαλία και άλλες ευρωπαικές χώρες και κατάφεραν να εισπράξουν έσοδα μέσα από φορολογικούς ελέγχους. Αξίζει να σημειωθεί πως η Ιταλία παρέλαβε μία τέτοια λίστα καταθετών-πιθανών φοροφυγάδων με απλή αίτηση δικαστικής συνδρομής στην Εισαγγελία της Νίκαιας της Γαλλίας.

Το ιστορικό παραλαβής της ελληνικής λίστας Λαγκάρντ, περιγράφεται ως εξής στο Βούλευμα το Δικαστικού Συμβουλίου του Ειδικού Δικαστηρίου:

«Στις αρχές Ιουλίου του έτους 2010, η Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών (ΕΥΠ) μετέφερε στο Υπουργείο Οικονομικών της Ελλάδος πληροφορίες που είχε λάβει από την αντίστοιχη αρχή της Γαλλίας, σύμφωνα με τις οποίες το Υπουργείο Οικονομικών της Γαλλίας κατείχε και είχε επεξεργαστεί τη γνωστή διεθνώς ως «λίστα Falciani», που περιελάμβανε σύνολο αρχείων με ονόματα ευρωπαίων καταθετών σε υποκατάστημα της τράπεζας ΗSBC του Χόνγκ – Κόνγκ στην Ελβετία, μεταξύ των οποίων και αρχεία με ελληνικά ονόματα φυσικών και νομικών προσώπων. Στο χρόνο αυτό είχαν ήδη αξιοποιήσει τη λίστα, με σημαντικά μάλιστα δημοσιονομικά οφέλη, ευρωπαϊκές χώρες κατά την αναζήτηση
φορολογητέας ύλης, αφού προηγουμένως απευθύνθηκαν επισήμως και έλαβαν στοιχεία και σχετικές πληροφορίες από τις γαλλικές αρχές. Στις 13-9-2010, το Υπουργείο Οικονομικών της Ελλάδος, με έγγραφο του Γενικού Γραμματέα Ηλία Πλασκοβίτη, ζήτησε, στα πλαίσια διοικητικής συνδρομής, επικαλούμενο τα άρθρα 23 της από 21-8-1963 φορολογικής σύμβασης μεταξύ Ελλάδος και Γαλλίας και 21 της από 19 Δεκεμβρίου 1977 Οδηγίας 77/799/ΕΕ, ενδιαφέρουσες συναφείς πληροφορίες και στοιχεία από τη Γενική Διεύθυνση Δημοσίων Οικονομικών της Γαλλίας. Η αρχή αυτή σύντομα ανταποκρίθηκε. Στις 29-9-2010 και ώρα 11.00, παρέδωσε, παρακάμπτοντας τη συνήθη διπλωματική διαδικασία διαβίβασης των αιτηθέντων, απευθείας, με επίσημο, βεβαίως, διαβιβαστικό έγγραφο, στον Κωνσταντίνο Χαλαστάνη, πρεσβευτή της χώρας μας στο Παρίσι, εντός σφραγισμένου φακέλου, ψηφιακό δίσκο CD στον οποίο είχαν καταχωρηθεί και εγγραφεί από τις γαλλικές αρχές τα αιτηθέντα στοιχεία, που, όπως και για καταθέτες άλλων χωρών, είχε ταξινομήσει και τηρούσε πλέον το Υπουργείο Οικονομικών της Γαλλίας. Την κατά τον τρόπο αυτό διαβίβαση των αιτηθέντων στοιχείων ακολούθησε η αρμόδια γαλλική αρχή αφού, από τα μέσα του μηνός αυτού (Σεπτέμβριος 2010), ο τότε Υπουργός Οικονομικών, κατηγορούμενος Γεώργιος Παπακωνσταντίνου, ευρισκόμενος υπηρεσιακώς στη Γαλλία, είχε παρέμβει στις γαλλικές αρχές και είχε ζητήσει να γίνει η παράδοση και η διαβίβαση των πληροφοριών και των στοιχείων προσωπικώς στον ίδιο, μέσω του ανωτέρω πρεσβευτή, τον οποίο ενημέρωσε τον χρόνο αυτό, χωρίς ειδικότερες διευκρινίσεις και πληροφορίες γι’αυτήν τη διαβίβαση του φακέλου και του απαίτησε την άμεση προς αυτόν, μετά την παραλαβή, αποστολή του. Ο Κωνσταντίνος Χαλαστάνης, πράγματι, μερίμνησε και με υπάλληλο της ελληνικής πρεσβείας, που αποκλειστικά για το σκοπό αυτό ταξίδευσε, την ίδια μέρα, αεροπορικώς, από το Παρίσι στην Αθήνα και προσήλθε στο Υπουργείο Οικονομικών της Ελλάδος την 19.00 ώρα της ιδίας 29-9-2010, παρέδωσε το φάκελο αυτό, ενυπογράφως, στη διευθύντρια του γραφείου του κατηγορουμένου υπουργού, που και
αυτήν προηγουμένως είχε ενημερώσει ο ίδιος για την αποστολή του φακέλου και της είχε ζητήσει να τον παραλάβει και να του τον παραδώσει κατά την επάνοδό του στο γραφείο, όπως και επισυνέβη, τις τελευταίες νυκτερινές ώρες της ιδίας, στις 29-9-2010 δηλαδή, που για το λόγο αυτό, παρά την προχωρημένη ώρα, επανήλθε στο γραφείο του. Η διαβίβαση των στοιχείων από τις γαλλικές αρχές δεν μπορεί, υπό τα δεδομένα αυτά, να θεωρηθεί άτυπη. Συνοδευόταν από σχετικό διαβιβαστικό έγγραφο της Γενικής Διεύθυνσης Δημοσίων Οικονομικών της Γαλλίας, έγινε στα πλαίσια ενεργοποίησης διοικητικής συνδρομής προβλεπόμενης από σύμβαση μεταξύ Ελλάδας και Γαλλίας, καθώς και από ευρωπαϊκή οδηγία και μετά από έγγραφο αίτημα της χώρας μας».

Συνεπώς η Ελλάδα παρέλαβε επίσημα τη λίστα Λαγκάρντ ως επίσημο έγγραφο με σκοπό την αξιοποίησή του. Όπως επίσης σημειώνει  το βούλευμα, ο ψηφιακός δίσκος που παραδόθηκε είναι έγγραφο αφού :

«Έγγραφο είναι και κάθε μέσο το οποίο χρησιμοποιείται από υπολογιστή ή περιφερειακή μνήμη υπολογιστή, με ηλεκτρονικό, μαγνητικό ή άλλο τρόπο, για εγγραφή, αποθήκευση, παραγωγή ή αναπαραγωγή στοιχείων, που δεν μπορούν να
διαβαστούν άμεσα, όπως επίσης και κάθε μαγνητικό, ηλεκτρονικό ή άλλο υλικό στο οποίο εγγράφεται οποιαδήποτε πληροφορία, εικόνα, σύμβολο ή ήχος, αυτοτελώς ή σε συνδυασμό, εφ’ όσον τα μέσα και τα υλικά αυτά προορίζονται ή είναι πρόσφορα να αποδείξουν γεγονότα που έχουν έννομη σημασία».

Ο πρώην υπουργός Γεώργιος Παπακωνσταντίνου πρόκειται να δικαστεί με απόφαση του Δικαστικού Συμβουλίου του Ειδικού Δικαστηρίου, για πράξεις που αφορούν τους χειρισμούς του για ένα δημόσιο έγγραφο, δηλαδή τη λίστα Λαγκάρντ. Αυτό το επίσημο έγγραφο το οποίο η Ελλάδα παρέλαβε για να το αξιοποιήσει, στη συνέχεια δόθηκε από τον γενικό γραμματέα του ΣΔΟΕ Ιωάννη Διώτη στον μετέπειτα υπουργό Οικονομικών Ευάγγελο Βενιζέλο. Όπως σημειώνει το βούλευμα:

«το παρέδωσε (σ.σ. ο Διώτης) στον Ευάγγελο Βενιζέλο, ο οποίος ήταν ήδη Υπουργός Οικονομικών και, με την ιδιότητα αυτή , πολιτικός προιστάμενός του. Ο τελευταίος το διατήρησε στην κατοχή του για περίπου 15 μήνες, οπότε, μετά από δημοσιογραφικό θόρυβο, που δημιουργήθηκε κατά το Σεπτέμβριο του επόμενου έτους, παρέδωσε το «Π1-USΒ» στο γραφείο του Πρωθυπουργού. Αυτό συνέβη την 2-10-2012 και την ίδια μέρα, με επίσημη, σχετική αλληλογραφία, το «Π1-USB» απεστάλη από το γραφείο του Πρωθυπουργού στο Στυλιανό Στασινόπουλο, που είχε τοποθετηθεί ήση στη θέση του Ειδικού Γραμματέα του ΣΔΟΕ, «για τις δικές του ενέργειες»»

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος κατείχε τη λίστα Λαγκάρντ ως υπουργός Οικονομικών από 17 Ιουνίου 2011 -21 Μαρτίου 2012 και από 22 Μαρτίου 2012 - 2 Σεπτεμβρίου 2012 χωρίς να έχει την υπουργική ιδιότητα. Για το χειρισμό της λίστας από τον κύριο Βενιζέλο το πρώτο διάστημα όταν ήταν υπουργός, υπεύθυνη να διερευνήσει τις πιθανές ποινικές του ευθύνες είναι η Ελληνική Βουλή με βάση το νόμο περί Ευθύνης Υπουργών.
Προκύπτει ωστόσο πως ο Ευάγγελος Βενιζέλος κατείχε τη λίστα για 6 μήνες, χωρίς να έχει την υπουργική ιδιότητα και χωρίς να έχει κανένα δικαίωμα να την κατέχει. Φεύγοντας από το υπουργείο, πήρε μαζί του ένα δημόσιο έγγραφο μεγάλης σημασίας, το οποίο μάλιστα περιείχε απόρρητα προσωπικά και τραπεζικά δεδομένα  2059 τουλάχιστον καταθετών. 

Η αποκάλυψη της κατοχής της λίστας παρανόμως από τον Ευάγγελο Βενιζέλο, δημιούργησε στην Ελληνική Βουλή σχόλια από την Αντιπολίτευση και ερωτήματα όπως το «τι κάνατε 6 μήνες με τη λίστα στην τσέπη κύριε Βενιζέλο;» Ξένα Μέσα Ενημέρωσης διακωμωδούσαν το γεγονός πως ο υπουργός που ήταν υπεύθυνος για τον έλεγχο της λίστας Λαγκάρντ, έφυγε από το υπουργείο παίρνοντας μαζί του το ντοκουμέντο.

Ο πολιτικός και δημοσιογραφικός θόρυβος όμως, δεν ακολουθήθηκε από κανένα νομικό έλεγχο. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος πρέπει να ελεγχθεί γιατί χωρίς να έχει υπουργική ιδιότητα ή άλλη σχετιζόμενη με το φορολογικό έλεγχο, έκανε υπεξαγωγή δημοσίου εγγράφου. Το έγγραφο αυτό επιπλέον περιείχε προσωπικά δεδομένα και δεδομένα που καλύπτονται από το τραπεζικό απόρρητο. Η κατοχή αυτών των δεδομένων δεν συνοδεύτηκε από κάποια λειτουργία που αφορούσε την υπεράσπιση του Δημοσίου συμφέροντος όπως συνέβη με τη δημοσιοποίηση μέρους αυτών των στοιχείων από το περιοδικό HOT DOC. Αντιθέτως υπήρξαν σοβαροί υπαινιγμοί μέσα στη Βουλή πως αυτή η λίστα μπορεί να χρησιμοποιήθηκε για άνομη χρήση. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος δεν απάντησε ποτέ σε αυτές τις αιτιάσεις.

Σε κάθε περίπτωση, ο Ευάγγελος Βενιζέλος πρέπει να ελεγχθεί ποινικά γιατί ως απλός έλληνας πολίτης, απέσπασε από το υπουργείο δημόσιο έγγραφο ύψιστης σημασίας και το κατείχε χωρίς η κατοχή αυτή να δικαιολογείται από ρόλο που είχε από το Ελληνικό Κοινοβούλιο ή την πολιτική του ιδιότητα. Πρέπει να ελεγχθεί γιατί επί 6 μήνες κατείχε προσωπικά και απόρρητα τραπεζικά δεδομένα, όπως επίσης και για το αν χρησιμοποίησε αυτά τα δεδομένα για άλλους σκοπούς πέρα από αυτόν για τον οποίο του παραδόθηκε η επίσημη λίστα.

Ακόμη και αν ο Ευάγγελος Βενιζέλος προφασίζεται πως η λίστα ήταν ανεπίσημη και προιόν υποκλοπής, παραμένει υπόλογος γιατί κατείχε εις γνώση του προιόντα εγκληματικής ενέργειας τα οποία μάλιστα κοινοποίησε με καθυστέρηση στο πρωθυπουργικό γραφείο. Ο ισχυρισμός αυτός εξάλλου δεν αναιρεί το περιεχόμενο της λίστας, δηλαδή το είδος και τη σημαντικότητα των δεδομένων.

Πιστεύω πως η Εισαγγελία πρέπει να ερευνήσει τις ευθύνες του Ευάγγελου Βενιζέλου την περίοδο που υπήρξε απλός βουλευτής και κατείχε τη λίστα. Είναι μια υποχρέωση όχι μόνο απέναντι στην απονομή Δικαιοσύνης αλλά στο κοινό περί δικαίου αίσθημα και την κοινωνία η οποία παρακολουθεί συνεχώς την ατιμωρισία Υπουργών για όσα εγκληματικά πράττουν. Δεν μπορεί η ατιμωρισία να επεκτείνεται και στις περιόδους που δεν καλύπτονται από το νόμο περί Ευθύνης Υπουργών γιατί υπόλογοι δεν θα είναι οι νομοθετούντες αδίκως, αλλά αυτοί που μπορούν να αποδώσουν Δικαιοσύνη και δεν την αποδίδουν.

Πηγή

Αριστεροί, αριστερούληδες, εαυτούληδες

Του Γιώργου Καρελιά

Σε μια κρίσιμη ψηφοφορία, όπως είναι αυτές για την εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας, ο βουλευτής έχει δύο πράγματα να κάνει. Πρώτον, να πει τι θα ψηφίσει. Και, δεύτερον, να εξηγήσει γιατί το κάνει.

Οσοι θεωρούν ότι οι εκλογές θα προκαλέσουν ζημιά στην οικονομία ψηφίζουν «ναι» στον πρόεδρο. Οσοι, αντίθετα, πιστεύουν ότι οι εκλογές θα λύσουν το πρόβλημα της χώρας ψηφίζουν «όχι». Λογική η στάση και των δύο κατηγοριών. Συνέπεια λόγων και πράξεων.

Αυτός θα έπρεπε να είναι ο κανόνας. Αμ δε.

Ας δούμε τέσσερα χαρακτηριστικά παραδείγματα από τη χτεσινή ψηφοφορία:

1. Παναγιώτης Μελάς, δεξιός, προερχόμενος από τη ΝΔ, τώρα στους Ανεξάρτητους Ελληνες. Εχει δηλώσει ότι δεν θέλει να γίνουν εκλογές, αλλά χτες ψήφισε «όχι» στον πρόεδρο, δηλαδή «ναι» στις εκλογές. Μετά την ψηφοφορία δήλωσε ότι ψήφισε «το 20%» αυτού που έχει αποφασίσει και στις άλλες δύο θα ψηφίσει «το άλλο 80%». Δεν ξέρω αν αυτή η στάση είναι παράλογη, αλλά εδώ έχουμε τον πρώτο βουλευτή δηλώνει ότι ψηφίζει με δόσεις!

2. Πέτρος Τατσόπουλος. Εχει εκλεγεί με τον ΣΥΡΙΖΑ, τώρα είναι ανεξάρτητος. Δηλώνει ότι θέλει να εκλεγεί πρόεδρος της Δημοκρατίας, άρα να μη γίνουν εκλογές. Το κόμμα στο οποίο θέλει να πάει (Το Ποτάμι) τάσσεται υπέρ τη εκλογής προέδρου. Τι λέει η πολιτική λογική; Ότι ο βουλευτής αυτός θα ψήφιζε υπέρ. Αμ δε. Ο κ. Τατσόπουλος ψηφίζει κατά! Πώς λέγονται όλα αυτά; Πολιτικός παραλογισμός, κατά την επιεικέστερη εκδοχή.

3. Βασίλης Οικονόμου, εκ του ΠΑΣΟΚ προερχόμενος, εξελέγη με την ΔΗΜΑΡ στις τελευταίες εκλογές, σήμερα ανεξάρτητος. Δηλώνει ότι δεν πρέπει να γίνουν εκλογές, αλλά ψηφίζει «όχι» στην εκλογή προέδρου. Ανευ ετέρου χαρακτηρισμού.

4. Σπύρος Λυκούδης, εκ της ανανεωτικής αριστεράς. Εξελέγη με την ΔΗΜΑΡ το 2012, σήμερα ανεξάρτητος. Δήλωσε εξαρχής ότι δεν πρέπει να γίνουν εκλογές, ψήφισε υπέρ του προέδρου. Λογικό επακόλουθο. Και συνέπεια μεταξύ λόγων και πράξεων. Ακούγεται τόσο απλό, αλλά δεν είναι σε μια χώρα όπου το αυτονόητο είναι είδος εν ανεπαρκεία.

Εν κατακλείδι: καθένας από τους τέσσερις αυτούς βουλευτές- ένα δείγμα σχεδόν όλων  των πλευρών του πολιτικού φάσματος- αντιπροσωπεύουν αυτό που λέμε αριστερός, αριστερούλης και εαυτούλης (τους). Η κατάταξή τους σε κάθε μια κατηγορία είναι εύκολη.

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών