Θέλουν να αντικαταστήσουν και το Σύνταγμα με το …μνημόνιο!

Ο Α. Σαμαράς, με το διάγγελμά του προσπάθησε να δώσει επιχειρήματα σε όποιους πρόθυμους ανεξάρτητους – ή και δήθεν «ανεξάρτητους» - βουλευτές, να ψηφίσουν Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Ο πρωθυπουργός Α. Σαμαράς, με το διάγγελμά του προσπάθησε ουσιαστικά την ύστατη στιγμή να δώσει επιχειρήματα σε όποιους πρόθυμους ανεξάρτητους – ή και δήθεν «ανεξάρτητους» – βουλευτές, να ψηφίσουν Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Ωστόσο τα «επιχειρήματα» αυτά, αντί να καθησυχάσουν το λαό που ζει στη φτώχεια και την ανέχεια, εξ αιτίας και των μνημονίων, έδωσαν μία ακόμη αφορμή για να τρομοκρατηθεί από το μέλλον που του επιφυλάσσουν, αν μείνουν έστω και μια μέρα παραπάνω οι Σαμαροβενιζέλοι στην κυβερνητική εξουσία. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από τη αρχή.

Ο κύριος Σαμαράς είπε πως «ο Ελληνικός λαός δεν θέλει να γίνουν πρόωρες εκλογές». Αλλά γιατί να μη θέλει εκλογές ο ελληνικός λαός; Επειδή γουστάρει τόσο πολύ την ανεργία, τη λιτότητα, τις περικοπές μισθών και συντάξεων, το μπαράζ στυγνής φορολεηλασίας και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας που του προσφέρει αφειδώς η σημερινή κυβέρνηση; Και ποιος τον ρώτησε; Μήπως οι …στημένες δημοσκοπήσεις;

Είπε επίσης ότι πρέπει να τελειώσουμε την περίοδο της αβεβαιότητας. Αλλά ποιος την προκάλεσε αυτήν την αβεβαιότητα; Δεν είναι ο ίδιος, με τις εκβιαστικές του πολιτικές κινήσεις, προκειμένου να σώσει το τομάρι του; Και από πότε οι εκλογές σε μια δημοκρατική χώρα δεν αποτελούν σταμάτημα της αβεβαιότητας και την παρατείνουν; Εκτός κι αν και ο ίδιος ο πρωθυπουργός παραδέχεται έτσι, εμμέσως πλην σαφώς, πως η δημοκρατία έχει καταλυθεί πλέον στην χώρα μας…

Ο πρωθυπουργός δήλωσε πως πρέπει να βγει τώρα Πρόεδρος της Δημοκρατίας προκειμένου να συνεχιστούν και ολοκληρωθούν οι διαπραγματεύσεις με την τρόικα. Αλλά τότε γιατί βιάστηκε να αρχίσει τη διαδικασία για τον Πρόεδρο; Μήπως επειδή ήδη έχει συμφωνήσει με τα 17 σημεία του e-mail της τρόικας με τα οποία, εκτός των άλλων, αυξάνονται οι φόροι σε είδη πρώτης ανάγκης, επιταχύνονται οι πλειστηριασμοί ακινήτων, απελευθερώνονται οι απολύσεις και διαλύεται το Ασφαλιστικό Σύστημα; Μα ακριβώς αυτό είναι που φοβάται ο λαός γιατί ξέρει πως στη συνέχεια θα ακολουθήσει και ένα νέο μνημόνιο με τον ψευδεπίγραφο τίτλο «προληπτική πιστωτική γραμμή», που θα βυθίσει και τα δισέγγονά του στη λιτότητα και την απελπισία.

Ο πρωθυπουργός, ενώ από τη μια μίλησε για «όργιο αστήρικτων και άθλιων κατηγοριών για δήθεν προσπάθεια εξαγοράς βουλευτών», από την άλλη πλευρά υποσχέθηκε «διεύρυνση του κυβερνητικού σχήματος», κλείνοντας ουσιαστικά το μάτι σε όσους ανεξάρτητους ή από άλλα κόμματα ψηφίσουν τον Πρόεδρο! Αν αυτό δεν λέγεται αθλιότητα, τότε πώς μπορεί να το πει κανείς;

Τέλος, ο κ. Σαμαράς επικαλέστηκε τη συνταγματική αναθεώρηση, ως δέλεαρ για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας από την παρούσα Βουλή.

Καταρχήν το πόσο σέβεται η κυβέρνησή του το Σύνταγμα αποδείχτηκε περίτρανα μόλις χτες όπου με νομοσχέδιο και μια σειρά (ν)τροπολογίες, βάζει μπουρλότο στα δάση, παρά τη συνταγματική τους προστασία! Εκτός των άλλων μνημονιακών μέτρων (λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων, προστασία των δικαιωμάτων των εργαζομένων, απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, προστασία της περιουσίας κ.ά.) που θεσμοθετήθηκαν σε πείσμα διατάξεων του Συντάγματος. Άλλωστε και το ίδιο το μνημόνιο ψηφίστηκε με απλή πλειοψηφία της Βουλής, αντί ενισχυμένης όπως επιτάσσει το Σύνταγμα, για νόμους που δένουν χειροπόδαρα τους πολίτες και τη χώρα για ολόκληρες δεκαετίες στην ομηρία των δανειστών.

Και ακριβώς γι’ αυτό βιάζεται η κυβέρνηση να γίνει η αναθεώρηση του Συντάγματος. Για να το αντικαταστήσει με το μνημόνιο και να παγιώσει τα άθλια μνημονιακά μέτρα, ώστε να ισχύουν στον αιώνα τον άπαντα!

Ε, όχι, κύριε πρωθυπουργέ. Κανένας Έλληνας πολίτης δεν μπορεί να συναινέσει με το μονόδρομο της καταστροφής του που του υπόσχεστε. Και ελπίζουμε και κανένας βουλευτής δεν θα θελήσει να σας συνοδεύσει σ’ αυτόν τον κατήφορο, όσο σαγηνευτική και …ανταποδοτική και αν είναι η φωνή των σειρήνων σας.

Νίκος Περπέρας για τον ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟ

Κι αυτοί, απέναντι, είναι οι τύραννοι!

 γράφει ο Alexandros Raskolnick

Ανάμεσα σε αυτούς που σπεύσαμε να συγχαρούμε τον κ. Χαϊκάλη για τον καλύτερο, ίσως, ρόλο της καριέρας του, ομολογούμε ότι ενώ είχαμε πιστέψει πως βρισκόταν πολύ κοντά στην προδοσία της σημαίας των Ανεξέλεγκτων  Ελλήνων, κάτω από την οποία εξελέγη βουλευτής, αυτός κατάφερε να προσκομίσει ακόμα περισσότερα στοιχεία μπροστά στα –όχι πια και τόσο- έκπληκτα μάτια μας, για την βρωμιά του πολιτικού μας συστήματος. Υποκλινόμαστε, λοιπόν, και χειροκροτούμε όρθιοι για την επιτυχία του -εφόσον, φυσικά, η παράσταση έχει λάβει τέλος! 

Το σημαντικότερο, ίσως, χαρακτηριστικό στοιχείο σε αυτό το τελευταίο επεισόδιο της πολιτικής φαρσοκωμωδίας που βιώνουμε, είναι η εκ νέου εμπλοκή αυτού του -κατά πάσα πιθανότητα παρανοϊκού- τύπου που μας έχει κατσικωθεί στον σβέρκο ως πρωθυπουργός. 

Πάλι εμπεπλεγμένος αυτός που, εν τω μεταξύ επιμένει να μιλάει, μυστηριωδώς και παρά κάθε πολιτική λογική, για την δυνατότητα συγκέντρωσης των 180 ανέντιμων ψήφων -και δεν λέει επιτέλους να ξεκουμπιστεί και να πάει στον αγύριστο της Ιστορίας. Στον έξω από δω να πάει, αυτός και το συνονθύλευμα των εξωνημένων, των ανίκανων και των πολιτικών παρασίτων που υπό αυτόν τον ανισόρροπο εθνικό ολετήρα, κυβερνούν τον τόπο μας, αυτά τα τελευταία πέτρινα χρόνια! 

Να εξοστρακιστούν πρέπει, αυτοί οι άθλιοι, που κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν πόσο χαμηλά έχουν φέρει την πατρίδα μας κι όλους εμάς, επιμένοντας οι ανόητοι σπουδαρχίδηδες, να συνεχίσουν το βλαπτικό τους έργο!

Αλλά πρέπει να δούμε και την μικρότητα, μα και την μικρόνοια του ανδρός: 

Πρώτος τη τάξει πολιτικός αγύρτης, αυτός που δεν πειράχτηκε από τις βιντεοσκοπημένες αποκαλύψεις του δεξιού του χεριού, προ καιρού.  

Πρώτος τη τάξει κακοποιός, ψευδοκουτσαβάκι της πολιτικής, που τόση αίσθηση προκάλεσε στο πανελλήνιο η ηχογράφηση της φωνής του, να δίνει εντολή σε κάποιον «ψηλό» της δικαιοσύνης, έναν «Παναθηναϊκάκια» και να περνάει κατά πολύ τα εσκαμμένα.

Πρώτος τη τάξει πολιτικός φασουλής, αυτός που – κατά τα άλλα- έσπευσε να μηνύσει για τις μαγνητοσκοπήσεις του, τον κ. Χαϊκάλη! Τέτοια κατάντια: ίσως να είναι η πρώτη φορά στην ιστορία, όπου πρωθυπουργός –ο Θεός να τον κάμει, δηλαδή- μηνύει βουλευτή! Ανήκουστα πράγματα, αδιανόητη η κατάπτωση και άγνωστη έννοια η αιδώς! 

Δεν χρειάζονται άλλες αποδείξεις για να πειστούμε ότι έχει ανέβει ο βόρβορος και ξεπερνάει πια τα απόνερα αυτού του θλιβερού πολιτικού μας συστήματος, αλλά ούτε είναι δυνατόν πια, αυτή η απίστευτη δυσωδία να μολύνει τον αέρα που αναπνέουμε!

Δεν είναι πια το θέμα ιδεολογικό κι ασφαλώς ξεπερνάει τις πολιτικές -πόσο μάλλον τις κομματικές  παρατάξεις, αυτή η κατάσταση που έχει δημιουργήσει το ανερμάτιστο συνονθύλευμα των αθλίων που μας κυβερνούν, με τις όποιες κατ' εξαίρεση και κατά παρέκκλιση, θετικές πρωτοβουλίες τους, να αυτοακυρώνονται μέσα σε αυτόν τον πολιτικό βούρκο.

Αφορά όλους τους Έλληνες αυτή η άθλια κατάσταση, εσάς τους δεξιούς, τους αριστερούς κι όλους εμάς τους υπόλοιπους. Κι όλοι μαζί πρέπει να ελπίζουμε ότι μέχρι τις 29 του Δεκέμβρη θα έχουν βρεθεί ανάμεσα στους 300, οι 121 έντιμοι κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι που θα δώσουν ένα τέλος σε αυτή την άθλια Βουλή. Την αθλιότερη, ίσως, Βουλή της νεότερης πολιτικής μας ιστορίας -που με την δική μας ψήφο στελεχώθηκε από ανίκανους, εξωνημένους και φετιχιστές της εξουσίας, ένα συνονθύλευμα πολιτικών αγυρτών που συνιστούν ή υποστηρίζουν τη μακροημέρευση αυτής της απίστευτης κυβέρνησης.

Στο κάτω-κάτω της γραφής, ακόμα κι αν νοιώθουμε φόβο για το μέλλον μας, ας έχουμε τουλάχιστον στο μυαλό μας ότι χειρότερα δε γίνεται. Ή αυτοί ή εμείς λοιπόν. Κι εμείς είμαστε οι περισσότεροι, είμαστε η συντριπτική πλειοψηφία! 

Κι αυτοί, είναι οι τύραννοι!

Ας είναι αυτή, λοιπόν, η χριστουγεννιάτικη ευχή μας: Να βρεθούν αυτοί οι 121 κι ύστερα, έχει ο Θεός!

Γιατί, αν είναι να μας βρει κι ο νέος χρόνος με δαύτους που έχομε σήμερα στο σβέρκο μας, τότε μένουμε ξανά στα περσινά και τα προπέρσινα και τότε, με τι καρδία να "καυχηθεί" κανείς, καλά Χριστούγεννα? 

Η σύνθεση είναι από την OKTANA

Πηγή

Όλα λάθος, κύριε πρωθυπουργέ

Σημείο προς σημείο αναίρεση των επιχειρημάτων που διατύπωσε στο διάγγελμά του ο κ. Σαμαράς, στην προσπάθεια του να γαντζωθεί στην εξουσία και να αποκρύψει ότι εκλογή του κ. Δήμα συνεπάγεται νέα οδυνηρά μέτρα.

γράφει ο Χρσοστόφορος Κάσδαγλης
Συνήθως στα διαγγέλματα λέγονται βαρυσήμαντες κουβέντες, όπως εκείνη η φοβερή ατάκα του Τζον Κένεντι, «Μη ρωτάς τι έκανε η πατρίδα για σένα, να ρωτάς τι έκανες εσύ για την πατρίδα». Αντ’ αυτού, ο πρωθυπουργός στο διάγγελμά του απλώς επανέλαβε το γνωστό και φθαρμένο «Φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ!».
 
Είναι γνωστό ότι ο κ. Σαμαράς αποφεύγει κάθε είδους διάλογο. Με τους πολιτικούς του αντιπάλους, στη Βουλή ή εκτός αυτής, με δημοσιογράφους, με την κοινωνία. Η φόρμα του διαγγέλματος, λοιπόν, ταιριάζει κουτί στον μοναδικό τρόπο με τον οποίο αρέσκεται να επικοινωνεί: τον μονόλογο.
 
Καλύπτοντας το κενό που δημιουργεί αυτή η τακτική, σπεύδω να σχολιάσω, σημείο προς σημείο, το πρωθυπουργικό διάγγελμα. Φυσικά το εγχείρημα δεν είναι ισοδύναμο με αυθεντικό διάλογο, ελπίζω όμως ότι κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση.
 
«Ο Ελληνικός λαός δεν θέλει να γίνουν πρόωρες εκλογές. Και έχει δίκιο…» 
 
Αυτό αφήστε καλύτερα να το πει κάποιος άλλος, κ. Σαμαρά. Είστε ο τελευταίος άνθρωπος που δικαιούται να αποφανθεί επ’ αυτού. Κι εκείνος, επίσης, που έχει το μεγαλύτερο συμφέρον να μη γίνουν πρόωρες εκλογές.
 
«…Από την πλευρά μας κάνουμε ό,τι επιβάλλει το Σύνταγμα και το συμφέρον της Χώρας, ώστε να εκλεγεί  Πρόεδρος της Δημοκρατίας από αυτή τη Βουλή…»
 
Όχι, δεν κάνετε ό,τι επιβάλλει το Σύνταγμα. Για το συμφέρον της χώρας δεν μιλάω, είναι υποκειμενικό. Είναι κακό, πάντως, να συγχέει κανείς το συμφέρον της χώρας με το ατομικό του ιδιοτελές συμφέρον. Όσον αφορά τώρα την επιταγή του Συντάγματος, το Σύνταγμα πουθενά δεν λέει ότι πρέπει ψυχαναγκαστικά να εκλεγεί πρόεδρος της Δημοκρατίας από την εκάστοτε Βουλή. Αντιθέτως, προβλέπει ρητά την καταφυγή σε βουλευτικές εκλογές σε περίπτωση που η Βουλή δεν κατορθώσει να εκλέξει πρόεδρο με την απαιτούμενη αυξημένη πλειοψηφία των 180 βουλευτών. Ακριβώς η περίπτωσή μας, δηλαδή.
 
«…Πρέπει να μη γίνουν εκλογές… Πρέπει να τερματισθεί η πολιτική αβεβαιότητα. Πρέπει να προχωρήσει η Ελλάδα στην επόμενη μέρα…» 
 
Πάλι συγχέετε το «πρέπει» με το «θέλω». Για αλλάξτε το λίγο να δω κάτι… «Θέλω να μη γίνουν εκλογές». Τώρα μάλιστα, ακούγεται ακριβέστερο. Αλλά το «πρέπει» είναι άλλη υπόθεση. Στο κάτω κάτω, εκλογές σημαίνει προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία. Τι καλύτερο, λοιπόν, εφόσον μόνος σας παραδέχεστε ότι διανύουμε περίοδο «πολιτικής αβεβαιότητας»; Την πολιτική αβεβαιότητα τη δημιούργησαν και την επέτειναν οι πολιτικές σας. Ας μη λησμονούμε ότι εσείς κυβερνάτε – όσο κυβερνάτε. Γιατί να πιστέψει κανείς ότι ένας πρόσκαιρος συμβιβασμός στο θέμα του προέδρου της Δημοκρατίας θα άρει την πολιτική αβεβαιότητα, όσο οι συνθήκες που την παράγουν θα παραμένουν αλώβητες;
 
«…Δεν μπορούμε να τελειώσουμε μια περίοδο αβεβαιότητας και να μπούμε αμέσως σε μιαν άλλη…»
 
Αυτό ακριβώς υποστηρίζω κι εγώ. Η κυβέρνησή σας απέτυχε να ολοκληρώσει αισίως τις από πολλού προγραμματισμένες διαπραγματεύσεις με τους δανειστές, τις οποίες διέκοψε με το πρόσχημα της επίσπευσης των διαδικασιών για την εκλογή προέδρου. Εάν τυχόν η Βουλή έστεργε σ’ αυτή την εκλογή, όπως εσείς ζητάτε, θα βρισκόσασταν στην ίδια ακριβώς αδυναμία να ολοκληρώσετε τις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές. Δηλαδή «θα τελειώναμε μια περίοδο αβεβαιότητας για να μπούμε αμέσως σε μιαν άλλη…». Ε, αυτό ακριβώς θέλουμε κι εμείς να αποφύγουμε…
 
Εκτός αν θέλετε να πείτε ότι εγγυάστε πως μετά την εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας οι διαπραγματεύσεις θα ευοδωθούν. Σωστά. Αλλά αυτό ισοδυναμεί με ομολογία ότι το αδιέξοδο στις διαπραγματεύσεις είναι προσχηματικό. Ότι είστε έτοιμος να υποκύψετε πλήρως στις απαιτήσεις των δανειστών, αλλά δεν θέλετε να το ομολογήσετε. Αυτό κι αν θέλουμε να το αποφύγουμε!
 
«…Τα προβλήματα της Χώρας δεν μπορούν να βαλτώνουν σε μια μόνιμη προεκλογική περίοδο…»
 
Δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω και σ’ αυτό το σημείο. Ότι «τα προβλήματα της χώρας δεν μπορούν να βαλτώνουν σε μια μόνιμη προεκλογική περίοδο». Αλλά ο μόνος τρόπος για να μη συμβεί αυτό, είναι να γίνουν εκλογές τώρα. Αν γίνουν εκλογές το 2016, όπως διατυμπανίζατε τόσον καιρό, τότε τα προβλήματα της χώρας θα βαλτώνουν σε μια προεκλογική περίοδο 17 μηνών. Κι αν έστω γίνουν εντός του 2015, όπως αφήνετε να διαφανεί τώρα, χωρίς καν να δεσμεύεστε σ’ αυτό, τότε τα προβλήματα της χώρας θα βαλτώνουν σε μια προεκλογική περίοδο 10-12 μηνών. Όχι ότι προσωπικά σας πολυενδιαφέρει, ούτως ή άλλως, μήπως βαλτώσουν τα προβλήματα της χώρας, αλλά λέμε τώρα.
 
«…Ούτε και μπορεί να συνεχίζεται αυτό το όργιο αστήρικτων και άθλιων κατηγοριών για δήθεν προσπάθεια εξαγοράς βουλευτών, που πάντα διαψεύδεται, αφού όμως στο μεταξύ έχει δηλητηριάσει τη Δημοκρατία μας…»
 
Αυτό τώρα δεν θέλω να το σχολιάσω εκτενώς. Είναι δουλειά της Δικαιοσύνης, είπαμε, όχι δική σας. Και της αστυνομίας επίσης.
 
«…Κατηγοριών, στις οποίες δυστυχώς πρωταγωνιστεί ο ίδιος ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, κορυφαία στελέχη του και ο γνωστός συνεργάτης του, αρχηγός τρίτου κόμματος…» 
 
Σπεύδετε να «πολιτικοποιήσετε», δηλαδή να «αποποινικοποιήσετε», ένα θέμα το οποίο άπτεται ευθέως του κοινού ποινικού δικαίου (ασχέτως αν δευτερογενώς παράγει πολιτικά αποτελέσματα) ή μου φαίνεται; Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, από ό,τι βλέπουμε, κρατάει χαμηλούς τόνους επί του θέματος. Απλώς σας βολεύει εσάς να τον βάζετε στο κάδρο. Αντιθέτως, παρατηρώ ότι αποφεύγετε ακόμα και να αναφέρετε το όνομα του κ. Καμμένου, που είναι εκ των πραγμάτων εκείνος που πρωταγωνιστεί στην καταγγελία. Δεν ξέρω γιατί το κάνετε αυτό, υποθέτω απλώς ότι δεν σας βολεύει, τόσο επειδή είναι παλιός συνεργάτης σας, γέννημα – θρέμμα της παράταξής σας, όσο και επειδή απευθύνεται στο ίδιο εκλογικό ακροατήριο με σας.
 
«…Θυμίζω ότι ο κύριος Τσίπρας, ήδη από την πρόταση εμπιστοσύνης στη Βουλή, δυο μήνες πριν, είχε πει το απίστευτο, ότι δηλαδή, όποιος βουλευτής τολμήσει να ψηφίσει Πρόεδρο της Δημοκρατίας θα είναι και εξαγορασμένος! Ενώ προχθές, συνεργαζόμενοι μαζί του βουλευτές, τόλμησαν να πουν το ίδιο για εκείνους τους πέντε συναδέλφους που στην πρώτη ψηφοφορία ψήφισαν σύμφωνα με τη συνείδησή τους τον Σταύρο Δήμα!...» 
 
Ο κύριος Τσίπρας δεν είχε πει αυτό που λέτε, είχε μιλήσει πολιτικά επί του θέματος. Σας είχε επίσης προειδοποιήσει ότι με την τακτική σας να προβάλλετε ως δεδομένο έναν στόχο που πήγαινε κόντρα στα δεδομένα της κοινοβουλευτικής αριθμητικής, δίνατε λαβές για κάθε είδους φημολογία και σκανδαλολογία. Δυστυχώς δεν εισακούστηκε, και ιδού το αποτέλεσμα. Όσον αφορά την ατυχέστατη δήλωση των κυρίων Βουδούρη και Παραστατίδη, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης κράτησε από την πρώτη στιγμή εύλογες αποστάσεις, δεν αποκλείεται δε να τους κοστίσει ακόμα και την είσοδό τους στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ, όπως ζήτησε ήδη δημοσίως ο Μανώλης Γλέζος. Αλλά το πρόβλημα είναι αλλού, κύριε πρωθυπουργέ. Είθισται τα διαγγέλματα να καταπιάνονται με τα μεγάλα και τα εθνικά, να διαπνέονται από ευρύτητα και ενωτικό πνεύμα, και όχι να ασχολούνται «με τα μικρά και τα μίζερα» όπως εσείς (για να χρησιμοποιήσω τα σημερινά λόγια από τη δήλωση του κ. Βενιζέλου).
 
«Όμως οι βουλευτές δεν υποκύπτουν σε τέτοια εκστρατεία σπίλωσης. Ο φόβος και η τρομοκρατία δεν πρέπει να περάσουν! Και αυτό είναι το στοίχημα της Δημοκρατίας σήμερα!».
 
Μέχρι στιγμής, εκείνο στο οποίο δεν έχουν υποκύψει οι βουλευτές είναι η πίεση που τους ασκείτε εσείς, και ένα ολόκληρο και πανίσχυρο σύστημα εξουσίας εντός και εκτός Ελλάδος, να ψηφίσουν τον πρόεδρο της Δημοκρατίας της αρεσκείας σας,  επιτρέποντάς σας να παραμείνετε στην εξουσία. Όσο για τα στοιχήματα της Δημοκρατίας, είναι σήμερα πάρα πολλά και υπερβαίνουν κατά πολύ την υπερψήφιση του κ. Δήμα ή την δικαίωση της πολιτικής σας.
 
«…Τους καλώ λοιπόν όλους, να ακούσουν τη φωνή της συνείδησής τους, την ψυχή τους, τη φωνή του εθνικού συμφέροντος αλλά και της κοινής λογικής…»
 
Ωραία λόγια, κ. πρωθυπουργέ, αλλά εντελώς άσχετα με το θέμα που συζητάμε.
 
«…Τους καλώ σε συναίνεση για την εκλογή του Σταύρου Δήμα στην Προεδρία της Δημοκρατίας. Αυτό άλλωστε προβλέπει η συνταγματική επιταγή…»
 
Για τη συνταγματική επιταγή τα είπαμε, μην επιμένετε. Αν ο συνταγματικός νομοθέτης ήθελε να εκλέγεται οπωσδήποτε ο πρόεδρος της Δημοκρατίας από την εκάστοτε Βουλή, θα προέβλεπε μια τέταρτη ψηφοφορία με τον πήχυ της εκλογής χαμηλότερα. Αντιθέτως, προέβλεψε την προσφυγή στις κάλπες.
 
«…Είναι εξαιρετικά σημαντικό για την πορεία της χώρας να διαπραγματευθούμε στη συνέχεια την επόμενη μέρα, μετά το τέλος του Μνημονίου, και την νέα συμφωνία θωράκισης της Ελλάδας….»
 
Είχατε όλο τον χρόνο να το κάνετε αλλά αποτύχατε. Και όχι μόνον αυτό, αλλά όπως σας απέδειξα παραπάνω, με το διάγγελμά σας αυτό ουσιαστικά ομολογείτε ότι είστε έτοιμος να ολοκληρώσετε τις διαπραγματεύσεις αποδεχόμενος τις απαιτήσεις των δανειστών, δηλαδή νέα επώδυνα μέτρα που παριστάνετε ότι τα απορρίπτετε. Με μόνη τη διαφορά ότι χρειάζεστε 180 ψήφους στην προεδρική εκλογή για να το πετύχετε αυτό. Και είναι αυτός ακριβώς ο λόγος γι τον οποίο δεν πρόκειται να τα καταφέρετε.
 
«…Ακόμα προσδοκώ τη στήριξη όλων των βουλευτών για να προχωρήσουμε και να ολοκληρώσουμε τη Συνταγματική αναθεώρηση, ώστε πολύ σύντομα η Ελλάδα να έχει το νέο Σύνταγμα που χρειάζεται. Να μη μπει σε περιπέτειες και να μην αναβάλει τη Συνταγματική αλλαγή για πολλά ακόμα χρόνια…»
 
Ωραίο αυτό το κόλπο με τη συνταγματική αναθεώρηση, που την ανασύρετε κάθε φορά που αντιμετωπίζετε δυσκολίες. Αλλά η χώρα δεν πάσχει πρωτίστως από Σύνταγμα, στο κομμάτι της κυβέρνησης πάσχει. Μιας κυβέρνησης, μάλιστα, που δεν φημίζεται καθόλου για τον σεβασμό της στο πνεύμα, ακόμα και στο γράμμα, του Συντάγματος.
 
«Επίσης, μετά την προεδρική εκλογή, μπορούμε να διευρύνουμε το κυβερνητικό σχήμα, με τη συμμετοχή και άλλων προσώπων που πιστεύουν στην Ευρωπαϊκή προοπτική της Χώρας, ώστε η επόμενη φάση να μας βρει πιο ενωμένους…»
 
Να και το δέλεαρ της υπουργοποίησης! Και μετά θέλετε να μας πείσετε ότι η αντιπολίτευση επιχειρεί να εκμαυλίσει τους βουλευτές.
 
«Είναι λοιπόν Εθνική υποχρέωση, αλλά το λέει και η κοινή λογική, πρώτα να τελειώσουμε τη διαπραγμάτευση με τους δανειστές και να ολοκληρώσουμε τη συνταγματική αναθεώρηση σε συνθήκες ηρεμίας και ασφάλειας. Και μετά, θωρακισμένοι οικονομικά και πολιτικά, μπορούμε να βρούμε το κατάλληλο χρονοδιάγραμμα για Εθνικές εκλογές, ακόμα και στο τέλος του 2015…»
 
Εκτός από την επανάληψη της πεζής συσχέτισης των εθνικών συμφερόντων με την κοινή λογική, πράγμα παράξενο για έναν πατριώτη σαν κι εσάς, παρατηρώ ότι και σ’ αυτήν ακόμα τη μικρή παραχώρηση που επιχειρείτε να αρθρώσετε σχετικά με την ημερομηνία των εκλογών, αποφεύγετε πάση θυσία να δεσμευτείτε. Μου φαίνεται λογικό. Οι εκλογές, όποτε και αν γίνουν, φαίνεται μαθηματικά βέβαιο ότι θα σημάνουν το τέλος της εξουσίας σας. Ποια γαλοπούλα συμβιβάζεται με το έθιμο των Χριστουγέννων, για να επικαιροποιήσω μια δική σας παλιά ρήση στη Βουλή, τότε που είχατε επιλέξει τη ρητορική της μαγκιάς, και όχι τη ρητορική της σύνεσης και της εθνικής συμφιλίωσης που πολύ καθυστερημένα υιοθετήσατε σήμερα.

Πηγή

Γιορτές έχουμε, ώρα για... ψώνια!

Του Γιώργου Δελαστίκ

Ο ουρανός σφοντύλι ήρθε στον Σαμαρά και τον Βενιζέλο με το αποτέλεσμα της πρώτης ψηφοφορίας στη Βουλή για την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας! Μόνο 160 ψήφοι υπέρ του Σταύρου Δήμα! Μόνο 5 όλοι κι όλοι από τους 24 ανεξάρτητους βουλευτές συμπαρατάχθηκαν με τον κυβερνητικό υποψήφιο από την πρώτη ψηφοφορία, με επικεφαλής τον Λυκούδη και τον Ψαριανό! Ως κι ο διαβόητος Μελάς ψήφισε «παρών» - δηλαδή «όχι»! – όσο κι αν έσπευσε στα κανάλια να αναγγείλει από τηλεοράσεως ότι μεθαύριο και την άλλη Δευτέρα θα ψηφίσει «ναι»! Τους έζωσαν τα φίδια τον πρωθυπουργό και τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ!

Είδαμε βουλευτές που ξέρουμε ότι τελικά θα ψηφίσουν «ναι», να ψηφίζουν «όχι» στην πρώτη ψηφοφορία. Πέρα από τον ποταπό καιροσκοπισμό των βουλευτών και της ανάγκης «ξεπλύματος» από πολιτική σκοπιά κάποιων από αυτούς –συν τις ανάγκες «μετάθεσης» στο χώρο της νέας κυβέρνησης ορισμένων ύποπτων τύπων – η ουσία είναι ότι το κλίμα σαρωτικής ήττας της ΝΔ που επεκτείνεται και εδραιώνεται στη χώρα υποχρεώνει και τους πολιτικά αθλιότερους εκ των βουλευτών να κάνουν ελιγμούς και να το ξανασκεφθούν αν θα συμπλεύσουν με την κυβέρνηση. Πώς να πάνε με μια κυβέρνηση που την άλλη Δευτέρα θα ανατραπεί και θα διαλυθεί, αφού η χώρα θα οδεύσει προς τις εκλογές, με το αποτέλεσμα προκαθορισμένο εις βάρος της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ; Αν μάλιστα υποθέσουμε ότι ενδεχομένως ίσως και να υπάρχουν βουλευτές με πτυχές της προσωπικής και πολιτικής τους ζωής που δεν θα ήθελαν να γίνουν γνωστές δημόσια, πτυχές τις οποίες γνωρίζουν οι κρατικές υπηρεσίες, μήπως η νέα κυβέρνηση τις αξιοποιήσει για να τους διασύρει πολιτικά, εκδικούμενη για την ψήφο τους την άλλη Δευτέρα υπέρ του κυβερνητικού υποψηφίου για την προεδρία της Δημοκρατίας; Τα διλήμματα αυτού του τύπου αφήνουν αδιάφορους τους ψηφοφόρους που καθορίζουν την ψήφο τους βάσει της στάσης του κάθε βουλευτή, αν ψηφίζει δηλαδή υπέρ ή κατά της κυβέρνησης, ταλανίζουν όμως ίσως κάποιους βουλευτές.

Η βιντεοσκοπημένη καταγγελία της απόπειρας χρηματισμού του βουλευτή των ΑΝΕΛ και μέχρι πρότινος προσωπικού φίλου του Αντώνη Σαμαρά, του Παύλου Χαϊκάλη, πόλωσε πολύ περισσότερο την κατάσταση ανάμεσα στο μνημονιακό στρατόπεδο της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ από τη μία μεριά και την αντιμνημονιακή αντιπολίτευση από την άλλη. Ιδιαίτερη περίπτωση η υπό κοινοβουλευτική εξαφάνιση και διάλυση ΔΗΜΑΡ, ένα μνημονιακό καθαρό κόμμα που όμως έφυγε από την κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚμήπως και συνεχίσει να υπάρχει, πράγμα το οποίο αποδεικνύεται ανέφικτο. Η ΔΗΜΑΡ αποκλείεται να μπει στη Βουλή, οπότε είναι ο εύκολος στόχος για την κυβέρνηση προκειμένου να στρατολογήσει βουλευτές της στην κυβερνητική πλειοψηφία. Βουλευτές των ΑΝΕΛ (από τους 12 που έχουν απομείνει στο κόμμα του Πάνου Καμμένου, το οποίο τον Ιούνιο του 2012 εξέλεξε 20) είναι πλέον εξαιρετικά δύσκολο να αποσπαστούν και να ψηφίσουν «ναι», παρατείνοντας τη ζωή της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου για ενάμισι χρόνο, ως τον Ιούνιο του 2016. Το κλίμα εναντίον τους θα είναι βαρύτατο. Αντίθετα, οι βουλευτές της ΔΗΜΑΡ είναι όλοι τους τελειωμένοι, εκτός κι αν κάποιος διασωθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος όμως ως κόμμα σχεδόν καμιά δυνατότητα δεν έχει να περάσει «γραμμή» ποιοι βουλευτές θέλει η ηγεσία του να εκλεγούν. Απλώς μπορεί να τους συμπεριλάβει στα ψηφοδέλτια. Μέχρι εκεί. Με τη ΝΔ όμως να πέφτει από τους 129 βουλευτές στους… 50-60 (!) και το ΠΑΣΟΚ από τους 35 στους καμμιά δεκαπενταριά το πολύ, αν ο Γιώργος Παπανδρέου δεν φτιάξει δικό του κόμμα, είναι εξόφθαλμο ότι κανένας βουλευτής της ΔΗΜΑΡ δεν έχει ελπίδα να εκλεγεί ξανά μέσω των ψηφοδελτίων της ΝΔ ή του ΠΑΣΟΚ.

Ένα πρόσθετο κέρδος της υπόθεσης Χαϊκάλη είναι ότι τινάχτηκε εντελώς στον αέρα η κυβέρνηση «ειδικού σκοπού» συνεργασίας ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ που προσπαθούσε ο Βενιζέλος να καταφέρει, ελπίζοντας μέσω αυτής να γλιτώσει το πολιτικό του «τομάρι». Όχι φυσικά ότι υπήρχαν σοβαρές πιθανότητες να φτιαχτεί τέτοια κυβέρνηση. Δεν την ήθελαν ούτε ο Σαμαράς ούτε ο Τσίπρας. Ο Σαμαράς δεν την ήθελε για τον απλούστατο λόγο ότι η κυβέρνηση αυτή προϋποθέτει την απομάκρυνση του από την πρωθυπουργία. Είναι δυνατό να θέλει ο Σαμαράς μια κυβέρνηση στην οποία δεν είναι αυτός πρωθυπουργός; Σε καμιά απολύτως περίπτωση! Ούτε ο Τσίπρας υπήρχε περίπτωση να συναινέσει στη συγκρότηση τέτοιας κυβέρνησης. Σε λιγότερο από ενάμισι μήνα από τώρα ο Τσίπρας θα είναι πρωθυπουργός, αν ο Σαμαράς δεν μαζέψει 180 βουλευτές την άλλη Δευτέρα. Είναι δυνατόν να αφήσει την… πρωθυπουργία για μετά από… έναν-ενάμισι χρόνο(!), όταν κανένας δεν μπορεί να προβλέψει τι θα γίνεται τότε, οπότε μπορεί να μη γίνει και ποτέ πρωθυπουργός ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ; Θα πρέπει να ήταν απολύτως ηλίθιος πολιτικά ο Αλέξης Τσίπρας για να δεχόταν τέτοια κυβέρνηση «ειδικού σκοπού»… σωτηρίας του Βενιζέλου με θυσία του Σαμαρά και δική του! Χαρακτηριστικό πάντως του πανικού που επικρατεί στο επιτελείο του Βενιζέλου τώρα που εκδιώκονται από την εξουσία είναι το γεγονός ότι έχει κατακλυστεί η δημοσιογραφική πιάτσα από ΠΑΣΟΚικής προέλευσης διαρροές ότι ο Βενιζέλος την «κάνει» από τον Σαμαρά και προσπαθεί να τα βρει με τον… Τσίπρα!

Ελπίζει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ αφενός να μην έχει ο ΣΥΡΙΖΑ αυτοδυναμία στις πρώτες βουλευτικές εκλογές και αφετέρου… να μην μπουν οι ΑΝΕΛ στη Βουλή, να μην φτιάξει κόμμα ο Γιωργάκης και να περάσει το ΠΑΣΟΚ το Ποτάμι του Θεοδωράκη, οπότε ο Τσίπρας να πέσει στα… γόνατα, ικέτης του Βαγγέλη Βενιζέλου, ο οποίος και θα αποφασίσει αν θα τον κάνει πρωθυπουργό ή όχι!!! Όνειρα χειμερινών νυκτών…

Αντών Κορλεόνε

Του Κώστα Βαξεβάνη

Δεν υπάρχει πιο σκληρό αποδεικτικό στοιχείο από το βίντεο. Οι πρωταγωνιστές είναι εκεί μπροστά σου,τους ακους και τους βλέπεις να μιλάνε. Κανένας ενδιάμεσος. Εσύ απέναντι στην πραγματικότητα που έχει καταγραφεί. Η σκληρή πραγματικότητα του βίντεο αλλά και των ηχητικών ντοκουμέντων, επί μήνες εκθέτει τον Αντώνη Σαμαρά αποκαλύπτοντας εκτός από ομιλούσες μορφές και ένα φλύαρο παρακράτος.

Το βίντεο με τον Μπαλτάκο να αποκαλύπτει εκτός από τις σχέσεις της ΝΔ με τη Χρυσή Αυγή, και την παρέμβαση της κυβέρνησης στη Δικαιοσύνη εμφανίστηκε ως παρεκτροπή Μπαλτάκου. Δεν ήταν καμιά παρεκτροπή Μπαλτάκου αλλά της νομιμότητας και της Δημοκρατίας. Ο γενικός γραμματέας της κυβέρνησης αποκάλυπτε αυτό που ήξερε. Αλλά, ω του θαύματος, ενώ ο Κασιδιάρης διώχθηκε για το «παράνομο βίντεο» ούτε η Δικαιοσύνη, ούτε φυσικά η κυβέρνηση ξεκίνησαν έρευνα για την ουσία όσων αποκαλύπτονταν στο βίντεο. Για την παρέμβαση δηλαδή και τη χειραγώγηση της Δικαιοσύνης που αφορούσε την εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, τον Υπουργό Δικαιοσύνης και τον ίδιο τον πρωθυπουργό.Είναι δηλαδή σαν κάποιος να συλλαμβάνεται να μεταφέρει ναρκωτικά με αμάξι με πλαστές πινακίδες και να διώκεται για τις πινακίδες αλλά όχι για τα ναρκωτικά.

Στο ηχητικό που δημοσιοποιήθηκε πρόσφατα με τον «παναθηναικάκια» να παίρνει εντολή για δικαστικό πορνό από το Σαμαρά, η ηχητική πραγματικότητα ήταν επίσης αδυσώπητη. Ο πρωθυπουργός δίνει εντολή για παρέμβαση στη Δικαιοσύνη. Αποδεικνύεται επίσης πως κάποιος προφανώς από το περιβάλλον του τον ηχογραφεί και διαρρέει τα ηχητικά προς τη Χρυσή Αυγή. Ούτε για αυτό το σοβαρό θέμα κουνήθηκε φύλλο αν και αποκαλύφθηκε πως ο Σαμαράς και μετέρχεται παρακρατικών μαφιόζικων μεθόδων και το περιβάλλον του τον καθιστά θύμα τους. Εν ολίγοις καταγράφει ο ένας τον άλλο (για να μη χρησιμοποιήσω άλλο ρήμα της αγοραίας αργκώ Σαμαρά) στο Μέγαρο Μαξίμου και όλοι μαζί σκίζουν τη Δημοκρατία.

Στο τρίτο τηλεοπτικό «επεισόδιο Σαμαρά» ,κάποιο άτομο το οποίο δούλευε για τον ίδιο στο παρελθόν, καταγράφεται να επιχειρεί να χρηματίσει το βουλευτή Χαικάλη. Η πράξη είναι προς το συμφέρον Σαμαρά,στο βίντεο καταδεικνύεται η ηθική αυτουργία Σαμαρά και μένει να αποδειχθεί και η εντολή Σαμαρά. Εν ολίγοις ο πρωθυπουργός βρίσκεται και πάλι στο επίκεντρο της εκτροπής

Όλα τα στοιχεία που έχουν κατατεθεί στην Εισαγγελία είναι προς έρευνα. Ποιό δάνειο θα έσβηνε ο Αποστολόπουλος στο Χαικάλη,ποιός είναι τραπεζίτης που θα το έκανε,ποιόν εξυπηρετούσε πολιτικά; Κανένα από τα λογικά και δημοσιογραφικά επιχειρήματα δεν μπαίνει στο τηλεοπτικό τοπίο. Αντιθέτως γίνεται συζήτηση για τη νομιμότητα του βίντεο ή για τη σχέση του μεσάζοντα με άλλους. Ο πρωθυπουργός φτάνει στο σημείο να καταθέσει μήνυση στο Χαικάλη,στο θύμα δηλαδή και αυτόν που αποκαλύπτει τι έγινε, αντί να μηνύσει έστω τον Αποστολόπουλο που τον κατονομάζει ως ενεχόμενο.

Οι πρωθυπουργοί δεν κάνουν μηνύσεις όπως και δεν εκλέγονται από δικαστήρια. Απευθύνονται στους πολίτες και δίνουν εξηγήσεις. Δεν κρύβονται πίσω από νομοτυπίες ή την αντιστροφή της κοινής λογικής.

Για κάνενα από τα ντοκουμέντα που τον ενοχοποιούν δεν έχει απαντήσει ο Σαμαράς. Εξακοντίζει κατηγορίες για αθλιότητες εναντίον του, αλλά δεν δίνει καμιά εξήγηση για την καταγεγραμένη αθλιότητα που τον εμφανίζει ως κοινό μαφιόζο της πολιτικής διαπλοκής.

Την ίδια ώρα που επικαλούνται τη νομιμότητα βέβαια, δεν την επεκτείνουν στο άνοιγμα των τηλεφωνικών συνομιλιών για να διαπιστωθεί με ποιούς από το Μαξίμου ή τις τράπεζες μιλούσε ο Αποστολόπουλος;Την ώρα που καταγράφουν πάνω από 40.000 τηλέφωνα ελλήνων για ψύλου πήδημα, αρνούνται να άρουν το απόρρητο που ρίχνει φως σε ένα έγκλημα κατά του Συντάγματος και της Δημοκρατίας στη χώρα. Χρειάζεται άλλο αποδεικτικό στοιχείο;

Η νομολαγνεία Σαμαρά θυμίζει εκείνο το αμίμητο του Σημίτη, ο οποίος την εποχή που η οσμή σκανδάλων και διαφθοράς άρχιζε να γίνεται μπόχα Άκη,Μαντέλη Χριστοφοράκου, η μόνιμη επωδός του ήταν «όποιος έχει στοιχεία να τα πάει στον εισαγγελέα». Ας κάνει όμως ο Αντώνης Σαμαράς τον κόπο να δει και τη συνέχεια της ιστορίας. Σε τελευταία ανάλυση μπορεί να τηλεφωνήσει στον Άκη στο κελί του με τον οποίο διατηρούσαν άριστες σχέσεις.

Από ΤΟ ΚΟΥΤΙ ΤΗΣ ΠΑΝΔΩΡΑΣ

Η Αριστερά να μην μπει στο κάδρο!

Τη θέλουν εκεί, θέλουν να υποδηλώσουν ότι πρόκειται για παιχνίδι πολιτικών σκοπιμοτήτων, όχι για υπόθεση του υποκόσμου που εμπίπτει στη δικαιοδοσία της δικαιοσύνης - ασχέτως αν εν συνεχεία παράγει πολιτικά αποτελέσματα.

Παρακολουθούσα χθες στα δελτία ειδήσεων εκείνο το βίντεο, ξανά και ξανά. Μόνο σε σλόου μόσιον δεν το έπαιζαν, όπως γίνεται με τις επίμαχες φάσεις στις αθλητικές μεταδόσεις. Λες και ο Αποστολόπουλος ήταν συνεργάτης του Τσίπρα και όχι του Καμμένου! Ουδεμία έκπληξις, θα μου πεις.

Είμαι βέβαιος πως έχουν έτοιμη τη δικαιολογία στο πιάτο. Δεν είχαμε άλλο βίντεο του… «φερόμενου ως διαμεσολαβητή» (το να αναφέρουν το όνομά του, βέβαια, τους πέφτει κομμάτι δύσκολο). Ναι, αλλά για φαντάσου να ήταν στο βίντεο ο Αποστολόπουλος μαζί με τον Σαμαρά, και τότε θα ’βλεπες αν θα το έπαιζαν με τέτοιο ζήλο. Άσε που θα δούλευε η μονταζιέρα κανονικά, ώστε να απομονωθεί η φάτσα του ακατονόμαστου και να μη συνδεθεί με το σεπτό πρόσωπο του πρωθυπουργού.

Η εντύπωση ενισχύεται αν διαβάσεις την ανακοίνωση της Νέας Δημοκρατίας: «Σήμερα παρακολουθήσαμε σε επανάληψη την παρωδία ‘Ο κουμπαράς’. Σενάριο: Π.Καμμένος – Α. Τσίπρας…».

Προσωπικά, δεν σπεύδω να υιοθετήσω ούτε να απορρίψω τις καταγγελίες των ΑΝΕΛ. Ας αποφανθεί η Δικαιοσύνη – ούτως ή άλλως, η υπόθεση δεν μπορεί πλέον να συγκαλυφθεί.  Είναι μια συνετή στάση που σωστά επέλεξε ο Αλέξης Τσίπρας. Πράγμα που δεν έκανε πάντως ο πρωθυπουργός, ο οποίος έσπευσε να κάνει δύο κινήσεις: πρώτον, να στείλει το βίντεο στον εισαγγελέα επικαλούμενος ότι είναι προϊόν παράνομης καταγραφής. Και δεύτερον, να προαναγγείλει μήνυση εναντίον του κ. Χαϊκάλη, όχι όμως και του Αποστολόπουλου. Μήνυση που δεν είχε πάντως διανοηθεί να κάνει κατά το παρελθόν ούτε εναντίον του Κασιδιάρη ούτε εναντίον του Μπαλτάκου, όπως επισήμανε μέσω του twitter ο κ. Παπαδημούλης. Μήνυση, επίσης, η οποία -ακόμα και αν κατατεθεί- δεν πρόκειται να παίξει κάποιο ρόλο, δεδομένου ότι ο κ. Χαϊκάλης τυγχάνει βουλευτικής ασυλίας και επομένως η υπόθεση θα διεκπεραιωθεί εκ των πραγμάτων κατόπιν εορτής.

Ο πρωθυπουργός έχει σοβαρούς λόγους -προσωπικούς και πολιτικούς- να προτρέξει της δικαστικής έρευνας. Η Αριστερά δεν έχει κανέναν. Τα μείζονα θέματα αυτή τη στιγμή είναι η προεδρική εκλογή και οι βουλευτικές εκλογές. Και στα δύο διατηρεί  την πρωτοβουλία των κινήσεων. Έχει κάθε λόγο να επιμείνει με σταθερότητα στην προδιαγεγραμμένη πορεία των πραγμάτων. Έχει κάθε λόγο να παραμείνει προσηλωμένη στα κρίσιμα θέματα της συγκυρίας: Στην ανθρωπιστική κρίση, στο χρέος, στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές, στο πρόγραμμα παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας.

Βεβαίως -και ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα της δικαστικής έρευνας- έχει δικαιωθεί η άποψη ότι ο τρόπος με τον οποίο μεθοδεύτηκε η προεδρική εκλογή και οι επίμονοι ισχυρισμοί της κυβερνητικής πλειοψηφίας ότι θα κατορθώσουν να πιάσουν  τους 180 βουλευτές σε πείσμα της πολιτικής αριθμητικής, δημιουργεί νοσηρό πολιτικό κλίμα που κυοφορεί φημολογία και σκανδαλολογία. Εφόσον δε τυχόν επιβεβαιωθούν οι καταγγελίες του κ. Χαϊκάλη, η εικόνα θα γίνει ακόμα πιο σαφής.

Αλλά δεν είμαι σίγουρος εντέλει αν η Αριστερά θα ωφελούνταν πραγματικά απ’ αυτό. Πρόκειται ούτως ή άλλως για βόρβορο, πρόκειται για βόθρο, αλλά αν δεν κρατηθείς σε κάποια απόσταση απ’ αυτόν, κινδυνεύεις να γίνει μέρος του προβλήματος, όπως είναι αυτή τη στιγμή οι ΑΝΕΛ.

Ας μη δεχτεί λοιπόν η Αριστερά να μπει στο κάδρο αυτής της άθλιας ιστορίας. Τη θέλουν εκεί, μέσα στο κάδρο, θέλουν να υποδηλώσουν ότι πρόκειται για παιχνίδι πολιτικών σκοπιμοτήτων και όχι για υπόθεση του υποκόσμου, που εμπίπτει στη δικαιοδοσία της δικαιοσύνης και της αστυνομίας - ασχέτως αν εν συνεχεία παράγει πολιτικά αποτελέσματα. Δεν έχει κανένα λόγο να σπεύσει η Αριστερά να μπει μόνη της στην εικόνα. Εδώ δεν πρόκειται για τη θεωρία του ώριμου φρούτου, πρόκειται απλώς για πολιτική ωριμότητα ενός χώρου που βρίσκεται σε τροχιά εξουσίας.




Υ.Γ. Θεωρώ πολύ σημαντικό το γεγονός ότι αρκετά sites, ανάμεσά τους και το The Press Project, έσπευσαν να δημοσιοποιήσουν το βίντεο, παρά τις πιέσεις που ασκούνται. Είναι εντελώς απαράδεκτο να κυκλοφορεί σαν φέιγ βολάν στα γραφεία των κομμάτων και των ΜΜΕ, να μιλούν γι’ αυτό οι άνθρωποι της εξουσίας με κάθε λογής υπονοούμενα, δημιουργώντας εντυπώσεις, και να μην έχει την ευκαιρία να το παρακολουθήσει η κοινωνία. Κάτι σαν τα προεκλογικά γκάλοπ, δηλαδή, που απαγορεύεται η δημοσίευσή τους τις τελευταίες ημέρες, όχι όμως και η αξιοποίησή τους από τα κάθε λογής κέντρα εξουσίας, μια πραγματικότητα που επιπλέον δίνει λαβή για κάθε είδους φημολογία και πολιτική εκμετάλλευση.

Από το thepressproject.gr/

Επιτέλους, ένας γάτος που να πιάνει ποντίκια

Του Μάκη Ανδρονόπουλου

«Η πολιτική πρέπει να είναι σε θέση προσταγή, είναι η ουσία κάθε πράγματος»

Λιν Πίαο

Μπορεί ο Λιν Πιάο, να ήταν ο μεγάλος θεωρητικός της «μορφωτικής επανάστασης» που τόσο θαύμασαν οι πανεπιστημιακοί και οι αριστεριστές στην Ευρώπη των 70s, αλλά ήταν ο Τενγκ Χσιαοπίνγκ που αδιαφόρησε για το χρώμα του γάτου, φτάνει να έπιανε τον ποντικό και έτσι, μέσα σε ελάχιστες δεκαετίες η Κίνα, όχι μόνο έπιασε τον ποντικό, αλλά έγινε η δεύτερη (;) οικονομία του κόσμου επ΄ ωφελεία  τεραστίων μαζών. Ήταν η εποχή που η «μάστιγα των ιδεολογιών»  μπήκε στην πάντα … απελευθερώνοντας απίστευτες κοινωνικές δυνάμεις.

Η Ελλάδα την έχει πληρώσει ακριβά αυτή τη μάστιγα των ιδεολογιών,  είτε από κουταμάρα κάποιων, είτε γιατί πίσω από τις ιδεολογίες κρύβονται φρικαλέες πτυχές της ανθρώπινης φύσης, είτε γιατί οι προφήτες είναι απλώς κυνικοί λαοπλάνοι. Σήμερα, μπορούμε να υποθέσουμε με σχετική βεβαιότητα ότι οι ιδεολογίες έχουν μπει στην πάντα. Αυτό είναι ενδεχομένως μία καλή προϋπόθεση για θετικές εξελίξεις, μπορεί όμως από την άλλη να εξηγεί και την εγκατάλειψη των περισσότερων στη θαλπωρή του καναπέ.

Η κρίση όμως με τον ακραίο της χαρακτήρα, όπως αυτός επιλέχθηκε να «εφαρμοστεί στην πράξη» από τους ιθύνοντες, είναι και μια μεγάλη ευκαιρία της ανατροπής, η οποία φαίνεται να έρχεται. Εδώ, δεν είναι μόνο ευκαιρία να πάρει την εξουσία μια αριστερή κυβέρνηση, αλλά είναι μια βαθύτερη ιστορική πρόκληση. Να απαλλαγεί το -όχι πλέον νέο- έθνος των Ελλήνων, από τις κακοδαιμονίες που κουβαλάει και το ταλανίζουν με δραματικά -πάντοτε- υψηλό κόστος. Είναι μια ιστορική ευκαιρία μεγάλης εσωτερικής αλλαγής και απελευθέρωσης δυνάμεων, όπως είχε συμβεί το 1981, με την γνωστή τραυματική κατάληξη.

Παρά την εκθεμελίωση του παραγωγικού ιστού της χώρας, υπάρχουν μεγάλες δυνατότητες ταχείας ανάπτυξης, «επειδή η ελληνική οικονομία είναι λεπτή και με ένα μικρό φύσημα μπορεί να απογειωθεί», όπως συνήθιζε να λέει ο Τίμος Χριστοδούλου.  Αυτό είναι δυνατό, αν τα σκυλιά των ιδεολογιών  δεν φοβίσουν  με τα γαυγίσματά τους και τελικά διώξουν  τον γάτο που πιάνει ποντίκια. Διότι, πρέπει να σκεφτούμε σοβαρά την ιστορική φάση της ταξικής πάλης, την εμβέλεια των ιδεολογιών στην πράξη, τους νέους ρόλους που κατακτούν η επιστήμη και η τεχνολογία και η χρήση του από τις μάζες των καταναλωτών (που είναι ταυτόχρονα και ιστορικό υποκείμενο) και κυρίως, τι αντιπαρατίθεται σήμερα στις κυρίαρχες τάξεις.  Όλα έχουν σημασία. Ο αντικειμενικός και ο υποκειμενικός παράγοντας, τα πρόσωπα, οι δεξιότητες, η τεχνογνωσία. Θα χρειαστούν όλα σε υπέρτατο βαθμό. Βέβαια, ελληνικές επεξεργασίες δεν υπάρχουν, ούτε καν μεταφορές θεωρητικών εργαλείων στην ελληνική πραγματικότητα, εκτός κι αν κάποιοι τα φυλάνε στο κουζινάκι του φαντασιακού τους…

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα διαπραγματευτεί με τη νέα κυβέρνηση, όποια κι αν είναι αυτή. Το είπαν στο Παρίσι στον Χαρδούβελη, το είπε ο Φιλανδός αντιπρόεδρος της Κομισιόν Γιούργκι Κατάινεν που ξεκαθάρισε: «Είμαστε μια Επιτροπή 28 κρατών μελών και πρέπει να σεβόμαστε το δημοκρατικό σύστημα. Επομένως, είμαστε έτοιμοι να συνεργαστούμε με οποιοδήποτε σέβεται τα βασικά δικαιώματα και τις αξίες της ΕΕ». Ε! Αυτό θα το χειριστεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, όπως άλλωστε έχει ήδη δηλωθεί επισήμως. Και αυτό είναι το κλειδί των πάντων. Γιατί το να εγγραφούν κι άλλοι ήρωες-θύματα στην γενναία ιστορία της αριστεράς δεν έχει νόημα. Νόημα έχει η μεγάλη αλλαγή και αυτή παίρνει χρόνο για να συντελεστεί. Άλλωστε, πρέπει να ξέρεις πότε οι συνθήκες σε ευνοούν για να δώσεις την τελική μάχη. Και τελική μάχη μπορεί να μην είναι η υπόθεση του χρέους, αλλά κάτι άλλο, πολύ πιο μεγάλο που δεν είναι του παρόντος.

Συνεπώς, και το Βερολίνο θα διαπραγματευτεί με μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, είχε εκτιμήσει από τον Οκτώβριο ο πρώην υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας Γιόσκα Φίσερ. Ο εκπρόσωπος της γερμανικής κυβέρνησης Στέφεν Ζάιμπερτ, διευκρίνισε τελευταία ότι «η γερμανική κυβέρνηση μιλάει εντατικά, συνεργάζεται εντατικά με την ελληνική κυβέρνηση, όπως συνεργάστηκε και με τις προηγούμενες κυβερνήσεις» και επεσήμανε την βαρύτητα που έχει για το Βερολίνο η εκτίμηση της τρόικας για την ελληνική κατάσταση και την υλοποίηση του προγράμματος. Άλλωστε, ήδη το γερμανικό κοινοβούλιο εξουσιοδότησε τον κ. Σόιμπλε να διεξάγει τις διαπραγματεύσεις με την Ελλάδα για το χρέος.

Άρα, το ζήτημα αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο γάτος που πιάνει ποντίκια και ποιος θα παίζει κάθε φορά που χρειάζεται το ρόλο αυτού του γάτου, είναι κρίσιμο (ΣΣ: φανταστείτε πόσο διαφορετικές θα ήταν οι εξελίξεις αν δεν είχε ορίσει ο Παπανδρέου υπουργό τον Παπακωνσταντίνου). Προφανώς, πρέπει να είναι ένα πρόσωπο με πολιτικό βάρος και εμπειρία, και κυρίως στομάχι, πλαισιωμένο με ένα δεινό δημοσιονομικό-οικονομέτρη  και έναν εικονοκλάστη διεθνοποιημένο οικονομολόγο. Δεν πρέπει να μπει απέναντι στον Σόιμπλε ούτε ένας «αριστεριστής», ούτε ένας φαντεζί που θα τον εκνευρίσουν, θα τον πολώσουν και θα του ενεργοποιήσουν το imperium. Χρειάζεται κάποιος με ιώβια υπομονή, στιβαρή λογική και πολιτικότητα  που θα αντλεί επιχειρήματα και ιδέες από τους δύο νεώτερους, αλλά μόνο αυτός θα απευθύνει  τον λόγο στον Σόιμπλε… και ο νοών νοείτο. (ΣΣ: και μετά την ευτυχή κατάληξη της διαπραγμάτευσης, αλλάζεις ρόλους…).

***

Στα περισσότερα συνέδρια που διοργάνωσε τα δύο τελευταία χρόνια το Ινστιτούτο Πουλαντζάς και ο ΣΥΡΙΖΑ, οι ξένοι ομιλητές, κυρίως ακαδημαϊκοί και διανοούμενοι της αριστεράς, έδειξαν  αγωνιώδες  ενδιαφέρον για τη δυνατότητα να εκλεγεί στην Ελλάδα μια κυβέρνηση της αριστεράς και το τι και πώς θα πράξει. Και αυτό είναι εύκολα κατανοητό, αφού η αριστερά έχει υποχωρήσει δραματικά στην Ευρώπη και στην Αμερική και οι όποιες μεταλλάξεις της δεν έχουν συμπαγή κοινωνικά ερείσματα, ούτε μια συνολική και πειστική στρατηγική. Τα διεθνή κινήματα έχουν μάλλον περάσει την κορύφωσή τους και είναι σε αμηχανία. Όσο για την «ανακάλυψη» του «επαναστατικού» ρόλου του facebook και των social media είναι μάλλον φαντασιώσεις.

Παράλληλα, ο αντικαπιταλιστικός λόγος και τα πάλαι ποτέ σοσιαλιστικά πειράματα μοιάζουν  πλέον γραφικά  και το μόνο που έχει κάποια σοβαρότητα είναι η κριτική του νεοφιλελευθερισμού και της τάσης του να εφαρμόζει όλο και πιο ακραίες πολιτικές. Αλλά και η κριτική αυτή γίνεται πάλι περισσότερο με όρους αστικής ιδεολογίας και ανθρωπισμού, παρά με όρους ταξικούς ή μαρξιστικούς.

Το ενδιαφέρον, λοιπόν, των ξένων ομιλητών επικεντρωνόταν στις διαπιστώσεις ότι: Πρώτον, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το κόμμα που βρίσκεται πιο κοντά στην εξουσία από κάθε άλλο. Δεύτερον, θα αναλάβει την εξουσία σε συνθήκες μνημονίου και κρίσης και τρίτον, πρόκειται για ένα κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς. Συνεπώς, το τι θα συμβεί στην Ελλάδα με την αριστερά φαίνεται ότι θα έχει σημαντική απήχηση στην Ευρώπη, αλλά και στη Δύση με την ευρεία έννοια και όχι μόνο.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο (που άλλωστε προκύπτει και από την ρητορική του Αλέξη Τσίπρα)  ο ΣΥΡΙΖΑ, ιδιαίτερα μετά τη νίκη του στις ευρωεκλογές τον Μάιο του 2014, ανέπτυξε μια στρατηγική blietzkrieg (κεραυνοβόλου πολέμου) προκειμένου να προκαλέσει πρόωρες εκλογές και να τις κερδίσει. Προς την κατεύθυνση αυτή παρουσίασε στη ΔΕΘ τον Σεπτέμβριο ένα στρογγυλό και ρεαλιστικό πρόγραμμα. Έκτοτε επιχειρεί να δημιουργήσει ένα νέο ωστικό κύμα υπέρ του, εκμεταλλευόμενος αφ΄ ενός την δυσαρέσκεια των πολιτών που καλούνται να πληρώσουν φόρους που δεν μπορούν να πληρώσουν και αφ΄ ετέρου, την ευκαιρία που του δίνει η μη εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας από τη Βουλή, εφόσον η κυβερνητική πλευρά δεν συγκεντρώσει τους απαραίτητους 180 ψήφους.   

Η στρατηγική αυτή θα δικαιωθεί αν δεν εκλεγεί πρόεδρος Δημοκρατίας και γίνουν εκλογές στο τέλος Ιανουαρίου, τις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ θα κερδίσει με αυτοδυναμία, για να εφαρμόσει το πρόγραμμά του και να διαπραγματευτεί α) την απαγκίστρωση της χώρας από τις πολιτικές που έχουν διαλύσει την κοινωνία και β) την διευθέτηση του χρέους. Αν όμως εκλεγεί πρόεδρος, θα είναι ένα μεγάλο πρόβλημα που θα επιβάλει αλλαγή στόχων, προγραμματικές προσαρμογές και νέα στρατηγική.

Αν τελικά και σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις δεν εκλεγεί πρόεδρος και ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίσει τις εκλογές με αυτοδυναμία, θα πρέπει να χρησιμοποιήσει την εντολή με σύνεση και  ευστοχία, ώστε να μην καταλήξει σύντομα σε αριστερή παρένθεση, εξέλιξη που θα κοστίσει στη χώρα αλλά και στην αριστερά διεθνώς. Αν βγει πρώτο κόμμα χωρίς αυτοδυναμία, θα πρέπει πάλι με ρεαλισμό και ευελιξία, να σχηματίσει κυβέρνηση. Τα σενάρια για αλλεπάλληλες  εκλογές μέχρι την αυτοδυναμία που κάποιοι διακινούν είναι απλώς αυτοκτονικά, υπό τις παρούσες συνθήκες. Βέβαια, η πολιτική παραμένει πάντα ανοιχτή και διαμορφώνεται ανάλογα με τις συνθήκες.

Τούτων δεδομένων και επειδή ο δρόμος μέχρι τις κάλπες είναι -πολιτικά - μάλλον μακρύς, επειδή οι αγορές σπεκουλάρουν όταν υπάρχουν πολιτικές ευκαιρίες, αλλά και επειδή οι γκάφες (προγραμματικές, τακτικές, ατομικές) μεγεθύνονται από τα κανάλια που υπηρετούν όλα τη μνημονιακή  διαπλοκή, είναι σκόπιμο να διαμορφωθεί μια αυστηρή εκλογική στρατηγική (από χθες) που θα περιορίσει τα λάθη και θα δημιουργήσει την αναγκαία δυναμική στο εκλογικό σώμα που τελεί υπό την πίεση αφόρητου εκφοβισμού. Η στρατηγική του φόβου που αναπτύσσει η αντίπαλη πλευρά είναι τόσο ισχυρή που κάνει τον εκλογέα να μπερδεύεται και να ξεχνά ότι το σπίτι, την σύνταξη, την υγεία και την παιδεία θα του τα πάρει ο κ. Σαμαράς και οι τράπεζες και όχι οι επελαύνοντες «κομμουνισταί»!...

Άρα, ο λόγος των εκπροσώπων του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και του ίδιου του Αλέξη του Τσίπρα (εκείνη τη νέα κρατική αεροπορική εταιρεία, τι την ήθελε;) πρέπει να είναι πιο προσεκτικός. Το γνωστό πρόγραμμα της ΔΕΘ έχει υπεραρκετό σοσιαλισμό γι΄ αυτή τη φάση. Δεν χρειάζεται άλλον, ούτε εμμονές με τον κρατισμό. Στην Κούβα, άλλωστε, μόλις χαλάρωσε λίγο το κρατικό σύστημα, ο μικρός ιδιωτικός τομέας άρχισε να ανδρώνεται  και τώρα μετά τη μερική άρση του αμερικάνικου εμπάργκο, θα μεγαλουργήσει.

Φιλοσοφικά και αυτό πρέπει να γίνει πιο έντονο στο λόγο των εκπροσώπων του ΣΥΡΙΖΑ (ο Τσίπρας τα πάει καλά εδώ), το κόμμα πρέπει να κατέβει στις εκλογές με την αισθητική ενός εθνικού απελευθερωτικού (από τα μνημόνια και την επικυριαρχία των δανειστών) μετώπου.  Οι διατάξεις των 400 εφαρμοστικών  νόμων δεν είναι όλες για πέταμα και περιλαμβάνουν πολλές από αυτές πράγματα που αν είχαν γίνει στον καιρό τους, ίσως η χώρα να ήταν σε καλύτερη θέση σήμερα. Τα γράφω έτσι ωμά, γιατί αυτά είναι που φοβίζουν τον κόσμο, που βλέπει τον Τράγκα (μετά την τούμπα που έκανε εξ αιτίας των γνωστών εκκρεμοτήτων του) να κουνάει το δάκτυλο στον τηλεθεατή λέγοντας πως οι έξω δεν θα ανεχθούν μια ρεβάνς του ’49!... και να θυμίζει ποιοι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ προέρχονται από το ΚΚΕ και ότι παραμένουν κομμουνιστές. Ήταν τόσο σατανικός που απευθυνόμενος στον Πάνο Καμένο, του έθετε το δίλημμα αν θα βοηθήσει να ανέβουν οι κομμουνιστές στην εξουσία.

Επειδή λοιπόν οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν όρια (ούτε και περιθώρια) πρέπει το παιγνίδι να παιχτεί με μαεστρία. Κάθε πράγμα στον καιρό του και η εσωκομματική αντιπολίτευση στον ρόλο της διακριτικά, μέχρι να κριθούν τα κρίσιμα. Πρώτα η εξουσία, μετά η αποφυγή κραχ, μετά μια ρεαλιστική και έξυπνη διαπραγμάτευση (εξαιρετικές οι θέσεις Τσίπρα στο Reuters), μετά η εφαρμογή του προγράμματος και η ανάπτυξη με στόχο την γοργή άρση των κοινωνικών συνεπειών της πολιτικής που εφαρμόστηκε. Και στη δεύτερη τετραετία, αρχίζεις να σκέπτεσαι το μετασχηματισμό. Παρενθετικά εδώ, ο Ανδρέας Παπανδρέου με τις δύο αυξήσεις 25% που έδωσε το 1982-83 στον ιδιωτικό τομέα για να τονώσει τη ζήτηση, έκανε δύο κακά: πρώτον, εξουθένωσε την ήδη προβληματική βιομηχανία εκτινάσσοντας το κόστος της στον αέρα και δεύτερον, όλη η ρευστότητα πήγε στα εισαγόμενα ρούχα, παπούτσια και άλλα καταναλωτικά -καθώς ανταγωνιστική ελληνική παραγωγή σε κόστος και ποιότητα δεν υπήρχε- τινάζοντας το ισοζύγιο στον αέρα. Και έτσι, άρχισαν οι υποτιμήσεις … Άρα, θέλει σκέψη για το momentum που θα ενεργοποιήσεις την ζήτηση (πόσους φούρνους, μπαρ και σουβλατζίδικα χωράει ακόμη η Αθήνα;)…

***

Δεν πρέπει να ξεχνάμε άλλωστε ότι η συντριπτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων που ανέδειξαν  τον ΣΥΡΙΖΑ στην Αξιωματική αντιπολίτευση δεν είναι κομμουνιστές, είναι κυρίως το πάλαι ποτέ κοινωνικό ΠΑΣΟΚ, δηλαδή πρόκειται για δημοκρατικούς και προοδευτικούς ψηφοφόρους  που αντιλαμβάνονται την ανάγκη των μεταρρυθμίσεων και που έχουν αντιληφθεί τις βλαβερές συνέπειες του κρατισμού και του κομματισμού. Είναι φιλελεύθεροι αριστεροί , δηλαδή ανήκουν στην αισθητική του ΕΑΜ, του Λαμπράκη, της Β΄ Πανελλαδικής και γενικά της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας (πριν καταντήσει νεοφιλελεύθερη).  Οι μάζες αυτές είναι μεσοαστικά στρώματα που έχουν απολέσει οριστικά την πολιτική εμπιστοσύνη και την νομιμοφροσύνη (loyalty) μετά την προδοσία που υπέστησαν από το ΠΑΣΟΚ. Συνεπώς, τα πράγματα είναι ρευστά, οριακά και κυρίως, είναι αλλιώς.

Ως εκ τούτου, πρέπει να ξεχνάμε ότι «επαναστατικό υποκείμενο» δεν υπάρχει, ίσως ούτε καν ρεφορμιστικό. Η ελληνική κοινωνία που ενίοτε δείχνει ένα αναρχίζοντα χαρακτήρα, είναι κατ΄ ουσία συντηρητική, καλομαθημένη, ξενοφοβική και πλεγματική. Άλλωστε, πέντε χρόνια μνημόνια που έφεραν τα πάνω κάτω, επανάσταση δεν έφεραν. Ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το κόμμα των μπολσεβίκων. Είναι κάτι πολύ πιο σημαντικό, όπως θα αναλύσουμε παρακάτω.

Με δυο λόγια, το όποιο βιομηχανικό προλεταριάτο υπάρχει στην Ελλάδα είναι πλήρως ενσωματωμένο στο αστικό σύστημα. Στα δημόσια έργα της ολυμπιακής περιόδου ήταν εργοδηγοί των ξένων εργατών. Οι αγρότες, ειδικά μετά την έλευση των Πακιστανών, έγιναν αφεντικά και η νέα γενιά έχει ψυχολογία στυγνού εκμεταλλευτή και δεν εργάζεται καν χειρονακτικά. Οι φράουλες της Αμαλιάδας είναι η ελληνική πραγματικότητα… Το 1,5 εκατ. ανέργων δεν εμφανίζεται στις διαμαρτυρίες και τις διαδηλώσεις που σημαίνει ότι δεν έχει ακόμα ριζοσπαστικοποιηθεί επαρκώς και κυρίως, υπό τις γνωστές συνδικαλιστικές ηγεσίες, δεν πρόκειται να εμπλακεί άμεσα, και απλώς -στην καλύτερη περίπτωση- ψηφίζει απαλλαγή. Απ΄ εναντίας, οι δανεισμένοι είναι μάλλον το πιο ριζοσπαστικοποιημένο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας, καθώς τελεί υπό απειλή... και ακολουθούν οι ελευθεροεπαγγελματίες και οι τελειωμένοι από την παγκοσμιοποίηση μικρομεσαίοι που ούτως ή άλλως ήταν ή φοροφυγάδες ή αντιπαραγωγικοί. Τέλος, είναι ένα μεγάλο ερώτημα πόσο ριζοσπαστικοποιημένοι  είναι οι νέοι που απολαμβάνουν τον φραπέ που πληρώνει η οικογένεια, περιμένοντας ένα διορισμό που δεν πρόκειται πια να έρθει.

Επαναλαμβάνω εδώ (για δεύτερη φορά) την πιο θαρραλέα περιγραφή της κατάστασης, όπως την έκανε πριν από μήνες ο Στέλιος Ελληνιάδης στον «Δρόμο της Αριστεράς» υπό τον τίτλο «Συμβολή στο αύριο: Μανιφέστο ανάτασης!»:  «Η Αριστερά πρέπει ή να κάνει επανάσταση και άμεσα σοσιαλισμό, που –για αντικειμενικούς και υποκειμενικούς λόγους- το βλέπω πολύ χλωμό, ή να παίξει δέκα ρόλους ταυτόχρονα για να ξαναστήσει τη χώρα στα πόδια της, που είναι πολύ δύσκολο, αλλά μονόδρομος. Δέκα ρόλους plus, γιατί πρέπει να καλύψει το κενό της αστικής τάξης, το κενό της σοσιαλδημοκρατίας, το κενό του κέντρου, το κενό που δημιουργεί η πολυδιάσπαση στην Αριστερά χωρίς ένα ενωμένο σύγχρονο επαναστατικό φορέα, να καλύψει το κενό της συνδικαλιστικής οργάνωσης των εργαζομένων, το κενό του διαλυμένου κράτους, τα κενά ταμεία, το κενό της ανεργίας, το κενό της στραπατσαρισμένης κοινωνίας, το κενό της έλλειψης συμμάχων, το κενό του οράματος και το κενό από τις πάσης φύσεως ανεπάρκειες της υπαρκτής Αριστεράς». Και καταλήγει: «Το έργο είναι πολυσχιδές και δύσκολο, αλλά ίσως είναι και μια σπάνια ευκαιρία για να γίνουν μερικά σημαντικά πράγματα σε άλλη βάση, εξ αρχής. Να ξαναστηθούν αλλιώς».

***

Ας βγάλουμε λοιπόν το κεφάλι από την άμμο. Ο μηδενισμός και η δυσπιστία κυριαρχούν στην ψυχολογία των περισσότερων πολιτών, ενώ η κατάθλιψη επεκτείνεται αλματωδώς. Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις δείχνουν πως χρειάζεται αναπροσαρμογή της τακτικής, ίσως και στρατηγικοί ελιγμοί, ώστε οι σπασμοί του καταρρέοντος καθεστώτος να μην τρομάξουν το συντηρητικό εκλογικό σώμα και ως εκ τούτου, να μην ενθαρρυνθεί μια απόπειρα μεταμφίεσης του κράτους της δεξιάς με κάποιο νέο μανδύα. Εκτός κι αν κάποιοι προτιμούν τον ασφαλή ρόλο της αντιπολίτευσης και στην πραγματικότητα εύχονται να βγει αληθινός ο Τράγκας που λέει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα χάσει τις εκλογές.

Συνεπώς, πρώτον πρέπει να διασφαλισθεί το ότι πάμε τώρα σε εκλογές και δεύτερον ότι όταν θα γίνουν, ο ΣΥΡΙΖΑ θα κερδίσει με αυτοδυναμία. Η μη αυτοδυναμία μπορεί να αποδειχθεί  επικίνδυνη πύρρειος νίκη.

Λοιπόν, έχουμε και λέμε: 300 μείον 50 του μπόνους του πρώτου κόμματος και μείον 12 του επικρατείας, μένουν να μοιραστούν 238 έδρες. Το ποσοστό που δίνει σχεδόν σίγουρη αυτοδυναμία είναι το 42%, αλλά τελικά η αυτοδυναμία εξαρτάται από το συνολικό ποσοστό που θα πιάσουν τα κόμματα που δεν θα μπουν στη Βουλή, δηλαδή δεν θα πιάσουν το κατώφλι του 3% (που αφαιρεί 6 - 7 έδρες από το πρώτο). Δηλαδή, αν μπουν λίγα κόμματα στη Βουλή, τότε η αυτοδυναμία μπορεί να προκύψει με πολύ μικρότερο ποσοστό. Δηλαδή και με 37% η αυτοδυναμία βγαίνει αν τα κόμματα που δεν θα μπουν στη Βουλή και τα λευκά και άκυρα είναι πάνω από 7%. Το σύστημα είναι περίπλοκο. Έχει σημασία και η διαφορά πρώτου δεύτερου. Το ελπιδοφόρο είναι ότι με τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών, υπολογίζεται από τους ειδικούς, επειδή οι ψήφοι που δεν αντιπροσωπεύτηκαν τελικά ανήλθαν στο 17,13%, η αυτοδυναμία (151 έδρες) έβγαινε με 33,5%! Αλλά όλα αυτά είναι μίζερα. Η ιστορική συγκυρία απαιτεί μια νίκη αλλαγής με 42% τουλάχιστον…

Από ΤΟ ΚΟΥΤΙ ΤΗΣ ΠΑΝΔΩΡΑΣ