Ιδού, λοιπόν, πού μπορούν να βρεθούν τα λεφτά!

Μεσ’ την πολλή σκοτούρα τους και απελπισία τους, ενόψει των εκλογών, η κυβερνητική κουστωδία και τα εξαπτέρυγά της, έβαλαν μπρος τη μόνη μηχανή που τους έχει απομείνει: Αυτή της κινδυνολογίας και των ψευτοδιλημμάτων, με κυρίαρχο το ερώτημα «πού θα τα βρουν τα λεφτά;».

Δύο από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα είναι αυτά των αρθρογράφων των «Νέων» Γ. Πρετεντέρη και του «Έθνους» Π. Καψή (31-12-2014). Γράφει ο πρώτος: «Θεωρώ στοιχειώδες και θεμελιώδες λοιπόν να εξηγήσει ο ΣΥΡΙΖΑ πού θα βρει 29 δισ. (και μάλλον περισσότερα) για το 2015 και 21 δισ. (και ίσως περισσότερα) για το 2016. Θα κηρύξει στάση πληρωμών; Θα κάνει κωλοτούμπα και θα πάει σε νέο Μνημόνιο; Ή θα προχωρήσει σε διαδικασίες αναγκαστικού εσωτερικού δανεισμού;». Παράλληλα ο δεύτερος, αναφέρει: «Με δεδομένο ότι σήμερα για να λειτουργούν οι τράπεζες χρειαζόμαστε ένα κυλιόμενο δάνειο 45 δισεκατομμυρίων από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, οι συνθήκες στην οικονομία θα είναι ασφυκτικές. Γιατί βέβαια εκτός Μνημονίου η ΕΚΤ θα πάψει να μας δανείζει και οι αγορές μάς έχουν ήδη στα αζήτητα»…

Δε θα σταθούμε κυρίως στο γεγονός ότι τα «διλήμματα» αυτά εμπεριέχουν και την αυτοαναίρεσή τους. Διότι αν μπορεί η προηγούμενη κυβέρνηση να τα βρει, άρα τα λεφτά υπάρχουν. Και γιατί να μην μπορεί να τα βρει και η επόμενη; Ασφαλώς όχι με το μονόδρομο χαρατσώματος του λαού που επέλεξε η συγκυβέρνηση…

Θα σταθούμε, όμως, στο γεγονός ότι, όπως ομολογούν και οι ίδιοι οι διακινητές των «επιχειρημάτων», τα λεφτά αυτά τα θέλουμε για την αποπληρωμή των δανείων. Θα πρέπει όμως οι ίδιοι να μας απαντήσουν: Αλήθεια που πήγε όλος αυτός ο πακτωλός χρημάτων που δανείστηκε (γύρω στα 300 δισ. ευρώ) τα τελευταία χρόνια η χώρα; Πήγε σε μισθούς και συντάξεις; Πήγε στην υγεία, την Παιδεία ή μήπως στην ασφάλιση των εργαζομένων και σε άλλους τομείς πρόνοιας; Η απάντηση είναι αυτονόητη: Ασφαλώς όχι. Οι μισθοί και οι συντάξεις όλα αυτά τα χρόνια καταβαραθρώθηκαν. Οι ελλείψεις στα νοσοκομεία, τα σχολεία και τα πανεπιστήμια, εξαιτίας των ασύδοτων περικοπών σε λίγο θα τα καταντήσουν να μην μπορούν καν στοιχειωδώς να λειτουργήσουν. Πέρα από το ότι η άθλια ρύθμιση του PSI περιέκοψε δραστικά τα αποθεματικά Ασφαλιστικών Ταμείων, Πανεπιστημίων και Νοσοκομείων…

Και πού πήγαν λοιπόν τα δανεικά; Πήγαν για να σωθούν μερικές τράπεζες και μερικοί τραπεζίτες. Πάνω από 300 δισ. ευρώ δόθηκαν την τελευταία πενταετία, είτε για την ανακεφαλαιοποίησή τους, είτε ως εγγυήσεις ρευστότητας, είτε ως απευθείας επιχορηγήσεις. Κι όλα αυτά με το πρόσχημα ότι θα αποκτήσουν ρευστότητα και θα αρχίσουν να δίνουν δάνεια στις επιχειρήσεις για να επενδύσουν, ώστε να πάρει μπρος η μηχανή της ανάπτυξης. Είδατε εσείς κάτι τέτοιο; Όχι βέβαια. Κανείς δεν το είδε. Αντίθετα. Το μόνο που βλέπουμε είναι να στέλνουν σωρηδόν διαταγές πληρωμής στους δανειολήπτες – αυτούς δηλαδή που η κυβέρνηση χαρατσώνει ανελέητα για να αποπληρώσουν τα δάνεια από το …σώσιμο των ίδιων των τραπεζών – και απειλές ότι θα τους πάρουν ό,τι έχουν και δεν έχουν, ακόμη και την πρώτη κατοικία τους, καταδικάζοντας χιλιάδες οικογένειες να κοιμούνται στα παγκάκια!

Ιδού, λοιπόν, ένας τρόπος για να βρεθούν τα λεφτά. Ας απαλλαγούμε από αυτό το βάρος των δανείων προς τις τράπεζες. Ας καταστραφούν και μερικές τράπεζες, προκειμένου να σωθεί ο λαός. Τι πειράζει; Στο κάτω-κάτω της γραφής ελεύθερη οικονομία έχουμε. Ας μείνει μόνο μία υπό τον κρατικό έλεγχο – δεν είμαστε δα και καμιά τεράστια χώρα – κι ούτε είδαμε ο υποτιθέμενος ανταγωνισμός μεταξύ τους να ωφελεί κανέναν. Ίσα-ίσα, τις είδαμε να λειτουργούν ως τραστ, με προσυνεννοήσεις και αδηφάγες συμπεριφορές. Και ως προς τους δανειολήπτες και ως προς τους εργαζομένους. Σήμερα πάνω από 3.000 άτομα εργάζονται στις τράπεζες ως δουλοπάροικοι, ενοικιαζόμενοι εργαζόμενοι, χωρίς δικαιώματα…

Πάνω από 10 δισ. ευρώ δίνονται από τον κρατικό κορβανά στους μεγαλοεργολάβους για να κατασκευάσουν με τη μέθοδο των περιβόητων Συμπράξεων του Δημοσίου με τον Ιδιωτικό Τομέα (ΣΔΙΤ) ή «συμβάσεων παραχώρησης», αυτοκινητόδρομους, εγκαταστάσεις διαχείρισης σκουπιδιών, λιμάνια, αεροδρόμια, αθλητικά κέντρα, ακόμη και σχολεία. Ουσιαστικά αυτές οι συμπράξεις αποτελούν «θεία δώρα» προς τους ιδιωτικούς ομίλους, που χωρίς να βάζουν δεκάρα από την τσέπη τους κατασκευάζουν, διαχειρίζονται και εκμεταλλεύονται αναγκαία έργα υποδομής χαρατσώνοντας το λαό για δεκαετίες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι μεγάλοι αυτοκινητόδρομοι. Με νόμο πριν ένα χρόνο η συγκυβέρνηση έκανε ένα πρόσθετο δώρο στους τέσσερις ομίλους 2,2 δισ. ευρώ και άλλα 500 περίπου εκατ. ευρώ ετοιμαζόταν να δώσει και στην πέμπτη κοινοπραξία. Και την ίδια στιγμή ο ελληνικός λαός που στενάζει είδε να αυξάνονται μέχρι και 60% τα ήδη πανάκριβα χαράτσια διοδίων!

Ιδού, λοιπόν, μία ακόμη πηγή από όπου μπορούν να βρεθούν λεφτά. Αρκεί να ακυρωθούν όλες αυτές οι λεόντειες συμβάσεις.

Εδώ και τέσσερα χρόνια η κοινή γνώμη βομβαρδίζεται από ειδήσεις σχετικά με διάφορες «λίστες Λαγκάρντ» και άλλες με τις οποίες μεγαλοσχήμονες Έλληνες έβγαλαν τεράστια ποσά στο εξωτερικό ασκώντας το πολύ προσοδοφόρο σπορ της φοροδιαφυγής. Οι υπεύθυνοι της συγκυβέρνησης, ωστόσο, παρακολουθούν με απόλυτη και ένοχη αμεριμνησία τις υποθέσεις αυτές που όζουν λαμογιά και σαπίλα.

Ιδού, λοιπόν, άλλος ένας τρόπος να βρεθούν – και μάλιστα πολλά – λεφτά όταν τα κεφάλαια που έχουν βγει εκτός χώρας από τους «έχοντες» ανέρχονται σε 140 δισ. ευρώ, δηλαδή πλησιάζουν σχεδόν το 80% του συνολικού ΑΕΠ της Ελλάδας: Από αυτούς που φοροδιαφεύγουν ασύστολα και βρίσκονται καταγεγραμμένοι στις λίστες αυτές. Τόσο δύσκολο είναι;

Στην Ελλάδα το 2014 οι υπερδισεκατομμυριούχοι από 9 αυξήθηκαν στους 11 με την περιουσία τους να αυξάνεται από τα 16 δισ. δολάρια στα 18 δισ. δολάρια. Σύμφωνα με την τελευταία έκθεση της ελβετικής τράπεζας «Credit Suisse» στην  Ελλάδα το πλουσιότερο 10% του πληθυσμού συγκεντρώνει το 56,1% του εγχώριου πλούτου από το 48,6% που συγκέντρωνε το 2007. Όπως δημοσιεύτηκε πρόσφατα («Βήμα», 24/8/2014) στην Ελλάδα έχουν καταμετρηθεί 559 Κροίσοι με περιουσία 76 δισ. δολάρια. Με άλλα λόγια σε μια χώρα 10 εκατομμυρίων, 559 ολιγάρχες κατέχουν πλούτο που αντιστοιχεί στο 45% του συνολικού ΑΕΠ της χώρας.

Ιδού, λοιπόν, άλλος ένας τρόπος – και μάλιστα – εντελώς δίκαιος. Να φορολογηθούν αυτοί οι ελάχιστοι ολιγάρχες, που κέρδισαν στην κρίση, όταν τα εκατομμύρια των μισθωτών και συνταξιούχων έχαναν έως και 40% των αποδοχών τους από τα μνημονιακά μέτρα. Ας δώσουν, λοιπόν, κι αυτοί το 40% της περιουσίας τους στο κράτος. Έτσι κι αλλιώς τα υπόλοιπα, όχι μόνο τους φτάνουν, αλλά τους περισσεύουν. Εδώ η συγκυβέρνηση απαίτησε ΕΜΦΙΑ ακόμη κι από τους άνεργους που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα…

Όσον αφορά τις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές, και εδώ υπάρχουν «όπλα» διαφορετικά από αυτά των μνημονίων που τσαλάκωσαν την κοινωνία και οδήγησαν 6,3 εκατομμύρια Έλληνες στο έρεβος της φτώχειας, της ανέχειας και της πείνας. Ποια είναι τα «όπλα» αυτά;

• Υπάρχουν προηγούμενες αποφάσεις διεθνών δικαστηρίων και άλλων οργανισμών που ελάφρυναν δραστικά το χρέος χωρών, χαρακτηρίζοντάς το ως επονείδιστο, άδικο και καταχρηστικό. Γιατί να μην ισχύσει αυτό και για μας; Να αρχίσουμε να πληρώνουμε όταν θα ξέρουμε τι πληρώνουμε και γιατί;
• Υπάρχει το τεράστιο χρέος (μελέτες το ανεβάζουν ακόμη και πάνω από 150 δισ. ευρώ) από τα κατοχικά δάνεια της Γερμανίας. Γιατί να μην το επικαλεστούμε; Και γιατί να μην τους πούμε ότι δεν πληρώνουμε ευρώ, αν δεν δεχτούν – και για όσο δεν δέχονται – τουλάχιστον να το συμψηφίσουμε; Επειδή θα μας πουν ότι κάνουμε στάση πληρωμών; Κι όλα αυτά τα χρόνια που αυτοί κάνουν το κορόιδο, αρνούμενοι να μας δώσουν αυτά που μας χρωστάνε, τι είναι;

Αναγκαία σημείωση: Όλα αυτά βέβαια μπορούν να γίνουν πράξη από μια κυβέρνηση αποφασισμένη να υπερασπίσει τα συμφέροντα του λαού και όχι να ακολουθήσει την πολιτική του «στρίβειν διά του αρραβώνος», όπως του Γιωργάκη Παπανδρέου με το προεκλογικό «λεφτά υπάρχουν» και του Αντωνάκη Σαμαρά με τις προεκλογικές «κόκκινες γραμμές» των Ζαππείων, που αποδείχτηκαν πομφόλυγες. Και βέβαια όταν πας σε μια τόσο σκληρή μάχη δεν μπορείς να αποκλείεις ή να παραιτείσαι από τα σοβαρότερα «όπλα» που διαθέτει η φαρέτρα σου, καθιστώντας εκ των προτέρων ανίσχυρη την οποιαδήποτε διαπραγμάτευση, αναφωνώντας σε όλους τους τόνους πως «όλα θα επιτευχθούν μέσα στο πλαίσιο του ευρώ και της ΕΕ». Αυτοί οι μονόδρομοι κοντεύουν να καταντήσουν τη χώρα μας αποικία και τους Έλληνες σύγχρονους σκλάβους…

ΝΙΚΟΣ ΠΕΠΡΕΡΑΣ για τον ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟ

Έλα να ονειρευτούμε..

 γράφει η Λίλα Μήτσουρα

 Και το 2015 ήρθε επιτέλους. Φορές σκεφτήκαμε πως δεν θα προλάβουμε την αλλαγή του χρόνου ή σε τι κατάσταση θα είμαστε τότε. Αλλά να μαστε όλοι εδώ πάλι. Όλοι??  Όσοι λοιπόν είμαστε εδώ, δώσαμε και πήραμε ευχές πολλές όπως συνηθίζετε  άλλωστε. Ξέρεις φορές αναρωτιέμαι αν τις δίνουμε από συνήθεια ή τις πιστεύουμε πράγματι. Ευχές -ευχές - ευχές.....προσδοκίες ίσως και όλες ειπωμένες με ελπίδα.

Όμως η ελπίδα αν αναγραμματιστεί γίνεται λεπίδα!

Λεπίδα δίκοπη που κόβει και κόβεσαι σαν δεις ότι η ελπίδα σου δεν έχει αντίκρισμα, σαν ανακαλύψεις ότι είχε σαθρά στηρίγματα. Ανταμοιβή ο παράδεισος ή δικαίωμα άραγε? Και τώρα στηρίξαμε την ελπίδα μας σε αυτό που έφερε από το χτες μαζί του ο νέος χρόνος. Εκλογές. Κρυφός φόβος όλων νομίζω είναι μήπως προδοθούμε. Η προδοσία όμως είναι στο τέλος πάμε εμείς να το πάρουμε από την αρχή?

Όλοι θέλουμε το καλύτερο για την πατρίδα μας. Και αυτό που πιστεύει ο καθένας είναι καλύτερο από του διπλανού νομίζουμε. Σκοπός τους να μας διαιρέσουν, σκοπός μας να μείνουμε ενωμένοι γιατί αγαπάμε την Ελλάδα. Αυτό θαρρώ είναι μια καλή αρχή τι λες και συ? Ας ανεβούμε το πρώτο σκαλί με οδηγό την αγάπη, γιατί αλήθεια πιστεύω ότι το μόνο που χρειαζόμαστε είναι η αγάπη. Αγάπη για την πατρίδα, για τον συνάνθρωπο μας, για τον εαυτό μας. ΑΓΑΠΗ και πάμε όλοι μαζί να αλλάξουμε ότι δεν μας αρέσει, αγάπη και πάμε να νικήσουμε τον φόβο, αγάπη και πάμε να τσακίσουμε το κατεστημένο, αγάπη και πάμε να αλλάξουμε ζωή.....

Πρόσφατα διάβασα κάπου ,ότι υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων, αυτοί που παλεύουν για το δίκιο τους και αυτοί που παλεύουν για το δίκιο τους και το δίκιο σου. Αυτό είναι αγάπη και έτσι θέλω να ξεκινήσω. Αν ψηφίσεις μόνο και μόνο με γνώμονα το δικό σου καλό και μόνο τότε εσύ μόνος σου έκανες την ελπίδα σου λεπίδα και θα κοπείς είναι βέβαιο. Αν ο καθένας μας κοιτάξει το προσωπικό του συμφέρον τότε ποιός θα κοιτάξει το συμφέρον της πατρίδας μας?

Το βλέμμα μας πρέπει να στραφεί μακριά από την δική μας τσέπη και να κοιτάξει πέρα και μακριά και γύρω - γύρω, να γυρέψει το όραμα και να ονειρευτεί ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε. Όλοι μαζί για όλους και όχι μόνο για να βρει το δικό μου παιδί δουλειά ή να γεμίσει κόσμο το δικό μου μαγαζί. Σε αυτό το κόσμο κανείς δεν ζει μόνος του, αν πιάσει φωτιά το σπίτι του γείτονα περίμενε να φτάσει η φωτιά και σε σένα.

Αν περιμένουμε το Χαρι Πόττερ και το μαγικό του ραβδί στις 26 του Γενάρη να αλλάξει τον κόσμο θα απογοητευθούμε. Οι ήρωες με τις κόκκινες μπέρτες και τις υπερφυσικές δυνάμεις δεν υπήρξαν ποτέ. Όπως επίσης και τιμωροί εκδικητές. Αν έχει γκρεμιστεί το σπίτι μου κι εγώ ψάχνω να εκδικηθώ αυτόν που με κατέστρεψε, θα αναλώσω όλη την ενέργεια σε λάθος σκοπό. Και δεν θα ’χω καμία δύναμη και διάθεση μετά να αρχίσω να πετώ τα συντρίμμια για να ξαναχτίσω. Σκοπός είναι να δημιουργήσουμε από την αρχή ότι καταστράφηκε και όχι να εκδικηθώ.

Ψάχνω αυτόν που ονειρεύεται, αυτόν που έχει όραμα, αυτόν που θα με κάνει και μένα να ονειρεύομαι, μια νέα αρχή μια νέα πατρίδα και συμπορεύομαι μαζί του και γίνομαι εγώ το ραβδί του το μαγικό που θα κάνει την γη να ανθίσει από την αρχή. Ανασηκώνω τα μανίκια και τον βοηθώ κι εγώ στην κάθαρση και στην αναδημιουργία. Και αυτό θέλει δουλειά, αντοχή, πάθος, όραμα, θέλει νιάτα, κατάλαβες?

Προσδοκώ δεν προδικάζω. Καθαρίζω δεν τιμωρώ. Δημιουργώ δεν συντηρώ. Ξαναχτίζω από την αρχή. Δίνω τόπο στα νιάτα για να δώσουν ζωή σε ότι ψυχορραγεί. Ανοίγω τα παράθυρα να μπει φρέσκος αέρας να πάρει την οσμή της αποσύνθεσης πέρα μακριά, φορώ την ελπίδα μου κατάσαρκα, ανασηκώνω τα μανίκια και ξεκινώ. Σου απλώνω το χέρι και ζητώ και την δική σου βοήθεια και σου ζητώ να πάρεις το βλέμμα σου από το δέντρο που στέκεται αριστερά και όχι εκεί που είχες συνηθίσει και να δεις ολόκληρο το δάσος για να ονειρευτείς.

Να ονειρευτείς ένα κόσμο καινούργιο, μια νέα ζωή, μια νέα αρχή. Πάμε να κάνουμε τις ευχές πραγματικότητα? Φόρα την αγάπη κατάσαρκα και πάμε. ΕΛΑ.......

     

Αν σήμερα ζούσε ο Ειρηναίος…

Η ΑΝΕΚ ήταν, είναι και θα είναι η εταιρία καύχημα της εσπερίας Κρήτης. Την αγαπούμε γιατί γεννήθηκε στα συντρίμμια μια άλλης τραγωδίας ως ελπίδα, ως γέφυρα που θα ένωνε την Κρήτη και την στερεά Ελλάδα με ασφάλεια κι αξιοπρέπεια για τον ταξιδιώτη….

Αν σήμερα ζούσε ο ιδρυτής μεγαλόνησο και πρωτεργάτης Μητροπολίτης Ειρηναίος Γαλανάκης ο από Κισάμου και Σελίνου κι έβλεπε την τραγωδία δίπλα στις Ιταλικές ακτές είμαι σίγουρος ότι θα διέλυε το σύμπαν με τον θρήνο του…

Σαν άλλος Ποσειδώνας θα προκαλούσε τσουνάμι με την ποιμαντική επιστυπτική και παιδευτική ράβδο του…

Ο άνθρωπος, ο κάθε άνθρωπος δεν είναι σκουπίδι, δεν είναι αντικείμενο και ευκαιρία για μαύρο χρήμα.

Δεν πειραματιζόμαστε και δεν κερδίζουμε παραπάνω χρήματα εις βάρος καμιάς ζωής.

Όλα αυτά ασφαλώς σε άλλες εποχές, σε εποχές οραματισμών που η εταιρία ήταν δική μας, του κόπου και του μόχθου των αγροτών, των εμπόρων, των βιοτεχνών, της εκκλησίας με τον πάλαι ποτέ τίτλο τιμής της λαϊκής βάσεως.

Σήμερα είναι κτήμα εφοπλιστών η ΑΝΕΚ, δηλαδή σημαία της έχει το κέρδος

Αλλά το κέρδος το φέρνει η εμπιστοσύνη του επιβατικού κοινού, η αγάπη των Χανιωτών που πάντα πλην εξαιρέσεων σφιχταγκαλιάζουμε την εταιρία που ακόμα τη θεωρούμε δικιά μας όσο κι αν μας απογοητεύει κατά καιρούς.

Όταν το χρήμα πάρει την θέση της ανθρωπιάς τότε τα μέσα και οι σκοποί μιας εταιρίας γίνονται ύποπτοι έως επικίνδυνοι.

Έκκληση να προσέξουν οι υπεύθυνοι γιατί η ιστορία επαναλαμβάνεται και είναι αβάσταχτη η ζωή όταν στον λαιμό κρέμονται πτώματα και αθώες ψυχές.

Εμείς και θα αγαπούμε την εταιρία μας άχρι καιρού και αναμένουμε σύντομα στο λιμάνι της Σούδας το πλοίο που θα φέρει το βαρύτιμο άγιο όνομα του ανθρώπου σύμβολου της ανθρωπιάς, της δημιουργίας, της ειρήνης και της αγάπης, ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ ΓΑΛΑΝΑΚΗΣ…

Κι αν εμάς δεν μας υπολογίζουν και πολύ πολύ τουλάχιστον ας κρατήσουν ψηλά τους στόχους και την ποιότητα και την ασφάλεια και την ανθρωπιά της εταιρίας σεβόμενοι την μνήμη και τους αγώνες του οραματιστού και ιδρυτού της και Παππού της Κρήτης.

Πρεσβύτερος Εμμ. Γεωργιακάκης 

sadentrepese.blogspot.com

Τακτική του απελπισμένου

Με όπλο την κινδυνολογία πορεύεται ο Σαμαράς προς τις εκλογές απογυμνώνοντας την ιστορική παράταξη της Κεντροδεξιάς από τις φιλελεύθερες καταβολές της, τις οποίες, με αντιφάσεις έστω, υπηρέτησε κατά τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης.

Ακόμη και σε στιγμές που η Νέα Δημοκρατία ορκιζόταν στις νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις για την οικονομία, δεν έπεσε τόσο χαμηλά στην πολιτική αντιπαράθεση με τους αντιπάλους της.

Δεν είναι τυχαίο που στελέχη της συντηρητικής παράταξης είτε παίρνουν αποστάσεις από τη στρατηγική της έντασης και της κινδυνολογίας, που προωθεί το σύστημα Σαμαρά, είτε αρνούνται να μπουν ακόμη και στα "γαλάζια" ψηφοδέλτια. Ο Σαμαράς δεν διαθέτει θετική πρόταση για τη χώρα. Αντιμετωπίζει τους πολιτικούς του αντιπάλους ως εχθρούς. Ετεροπροσδιορίζεται ως αντι-ΣΥΡΙΖΑ...

Τι να πει ο σημερινός αρχηγός της Ν.Δ. για την προοπτική της χώρας, που λεηλατήθηκε από τις μνημονιακές πολιτικές, από τη στιγμή που το e-mail Χαρδούβελη προς την τρόικα είναι αποκαλυπτικό των δεσμεύσεων που έχει αναλάβει για την επομένη των εκλογών; Ο Σαμαράς έχει δεσμευτεί προς τους δανειστές για νέες περικοπές στις συντάξεις, για την επιβολή νέων φόρων, με αύξηση συντελεστών του ΦΠΑ, για μείωση του ΕΚΑΣ και για την ιδιωτικοποίηση δημόσιων επιχειρήσεων, πολλές από τις οποίες είναι μονοπωλιακού χαρακτήρα και θα φέρουν σίγουρα κέρδη στους αγοραστές. Τι να πει ο Σαμαράς και για τους συμμάχους του στην Ευρώπη; Συντάχθηκε από την πρώτη στιγμή με τη στρατηγική της Μέρκελ και την τιμωρητική πολιτική της λιτότητας, που έχει καταστροφικά αποτελέσματα, ιδιαίτερα στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου.

Ο Σαμαράς καταφεύγει στην κινδυνολογία προσδοκώντας ότι έτσι θα σωθεί πολιτικά. Εγκλωβιζεται όμως στην τακτική του απελπισμένου. Ελπίζει, μάταια, ότι θα μπλοκάρει τη μετακίνηση των ψηφοφόρων, που τον εγκαταλείπουν εξαιτίας της πολιτικής του και των δεσμεύσεων που έχει αναλάβει. Η κινδυνολογία δεν περνά στους πολίτες, που δοκιμάζονται σκληρά από τις μνημονιακές πολιτικές. Οι πολίτες αναζητούν στον ΣΥΡΙΖΑ την ελπίδα για αλλαγή πολιτικής στην Ελλάδα και την Ευρώπη κόντρα στις πολιτικές της λιτότητας, της εξυπηρέτησης συμφερόντων, της διαφθοράς και της διαπλοκής, που γονάτισαν τη χώρα και τους εργαζόμενους.

Ο κύβος ερρίφθη, το σύστημα Σαμαρά καταρρέει, ανοίγει ο δρόμος της πολιτικής αλλαγής. Ο λαός κρατά στα χέρια του το κλειδί για αλλαγή πορείας.

Πηγή: Αυγή

Αντιστρέφοντας την καταστροφή: Πως φθάσαμε και πως φεύγουμε απ’ εδώ;

Πάνε πέντε χρόνια από τότε που ο Γιώργος Παπανδρέου μας κήρυξε τον πόλεμο. Έκτοτε βρέθηκαν ακόμη πιο φανατικοί διάδοχοί του στον πόλεμο των αγορών κατά των κοινωνιών με την κλίμακα γελοιότητας και απανθρωπιάς να κλιμακώνεται κατακόρυφα με κάθε επόμενη κυβέρνηση.
Ένας από τους πνευματικούς πατέρες αυτών των πειραματιστών που είχαν μητέρες τις ακόλαστες τράπεζες, δε θα μπορούσε παρά να είναι ο Μένγκελε

«Όσα περισσότερα σας κάνουμε, τόσο λιγότερο φαίνεται να πιστεύετε ότι μπορούμε να σας τα κάνουμε», έτσι περιέγραφε την ψυχολογική αντίδραση των θυμάτων του ο άγγελος του Θανάτου. Και μετά την συντριβή του κινήματος των πλατειών, έτσι ακριβώς αντιδράσαμε και εμείς όντας πειραματόζωα.
Ήταν αναμενόμενο πως πρόθυμοι βασανιστές θα βρισκόντουσαν εύκολα:

Από τη πτώση της Σοβιετίας και μετά, οι αμερικάνοι εξαπέλυσαν επίθεση διαφθοράς με χρηματοπιστωτικές φούσκες και η παραγόμενη χρηματοπιστωτική δραστηριότητα ήταν υπεραρκετή για να λαδώσει τα περισσότερα κόμματα και πολλούς δημοσιογράφους σε όσες περιοχές οι αμερικάνοι θέλαν υπό την πατρωνία τους.

Ιδιαίτερα στις χώρες της πρώην Σοβιετίας, οι αμερικάνοι για να ρεφάρουν βάζαν τις κυβερνήσεις να βγάζουν στο κλαρί το συσσωρευμένο δημόσιο πλούτο.
Αυτό είναι ο νεοφιλελευθερισμός και αυτή είναι η δουλειά του ΔΝΤ: Μια κομπίνα και τίποτε παραπάνω για να εξαπατώνται λαοί και να εκχωρούν ότι έχουν και δεν έχουν.

Η Γερμανία μπήκε και αυτή δυνατά στο παιχνίδι του λαδώματος μετά την επανένωσή της, ιδιαίτερα σε χώρες εντός της ΕΕ όπως η Ελλάδα, παίρνοντας δανεικούς από τις αμερικάνικες λίστες δωροδοκίας πολλούς από τους «Έλληνες» «πολιτικούς» «άντρες».
Βλέπετε, η διαφθορά κανιβαλίζει καθώς τρέφεται από τη διαφθορά. Έτσι λοιπόν, παρότι η Ελλάδα ήταν πάντα χώρα πλούσια σε παραγωγή διαφθοράς, πάντα χρειαζόταν να εισάγει ακόμη περισσότερη.

Με την κρίση της φούσκας των στεγαστικών δανείων το 2007, οι αμερικάνοι καταλαβαίνουν ότι το όπλο που χρησιμοποιούσαν εναντίον άλλων λαών ήταν ένα μπούμερανγκ.
Παρότι πολλές ευρωπαϊκές τράπεζες ήταν εκτεθειμένες στα τοξικά κερδοσκοπικά σκουπίδια των αμερικανών, η ευρωπαϊκή οικονομία πατούσε σε στέρεες βάσεις και η αμερικάνικη κρίση δε μεταδόθηκε στην Ευρώπη παρότι την κλυδώνισε αρκετά.
Όλα αυτά θα ήταν ένα κακό όνειρο που θα είχε περάσει αν δεν έφερνε ο άνθρωπος των αμερικάνων, ο Γιώργος Παπανδρέου την αμερικανική κρίση από την πίσω πόρτα στην ευρωπαϊκή οικογένεια.

Η ευρωπαϊκή κρίση αναζωογόνησε το ΔΝΤ, εργαλείο αμερικάνικης εξωτερικής πολιτικής που κινδύνευε να περιπέσει σεαχρηστία.
Και οι Γερμανοί, οι μόνοι που συμφώνησαν να εφαρμοστούν πρακτικές που ρήμαξαν τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και στην υπόλοιπη Ευρώπη, αρχής γενομένης της Ελλάδας, βρήκαν την χρυσή ευκαιρία για να επιδιώξουν το όραμα μιας ενιαίας, ολοκληρωτικής Γερμανικής Ευρώπης.
Έτσι γεννήθηκε η Τρόικα, παιδί των αμερικανών, των γερμανών των τραπεζιτών που γκάστρωσε τον ευρωπαϊκό Νότο έχοντας και λίγο σπέρμα Παπανδρέου μέσα της.

Άλλωστε πως μπορεί να εκλάβει κάποιος τον Γιώργο Παπανδρέου ως οτιδήποτε άλλο πέρα από σπέρμα; 
Έτσι ξεκίνησε η οδύνη του τοκετού της νέας ολοκληρωτικής Ευρώπης και της χούντας των αγορών, ακριβώς επειδή κάποιοι δε φορούσαν καπότα και κάποιοι δεν έπαιρναν αντισύλληψη ή δεν έκαναν την έκτρωση αυτού του τερατομορφώματος έστω και καθυστερημένα.
Η ελληνική πολιτική τάξη, παραδοσιακά διαφθαρμένη και στη τελική της φάση πλήρως εξαρτημένη από τα γερμανικά ευρώ, ήταν αναμενόμενο να αποδειχθεί πλήρως πειθήνια.

Και κάτι παραπάνω από αυτό: Και πανούργα: γιατί οταν το αφεντικό ζητούσε από τον επιστάτη μεταρρυθμίσεις που έπλητταν το δικό του σύμπαν, ο επιστάτης προσέφερε σαν αντάλλαγμα στο αφεντικο κι άλλες «θυσίες» του ελληνικού λαού. Ναι, υπήρξαν «ισοδύναμα»: περισσότερος πόνος στο λαό για να δέχεται λιγότερη πίεση η ελληνική ολιγαρχία. Υπήρξαμε υπηρέτες πολλών αφεντάδων. 

Η μη εκλογή προέδρου χθες, είναι ικανή να βάλει ένα τέλος σε αυτό το φαύλο κύκλο διαφθοράς δεκαετιών, τουλάχιστον στην κεφαλή της. Αν και αυτή τη φορά οι Έλληνες επιλέξουν αφέντη αντί για διαχειριστή ακόμη και μετά το ασήκωτο κόστος των λαθών τους, είναι απολύτως άξιοι της μοίρας τους.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι πιθανή. Με επαναληπτικές εκλογές και η αυτοδυναμία είναι όχι μόνο πιθανή αλλά και απαραίτητη.
Ας δούμε όμως σε τι συμπληγάδες θα βρεθεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ξεκινώντας από το εσωτερικό:

Με την εξαίρεση των ΑΝΕΛ, αν φυσικά μπούνε στη βουλή μετά τους τόσους φουνταριστούς που βρέθηκαν στην ομάδα τους από την κακή κρίση του Καμμένου, ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει να αντιμετωπίσει μόνο φανατική αντιπολίτευση. Θα έχει απέναντι του από ένα εώς τρία ΠΑΣΟΚ (Ποτάμι, Ελιά και Σοκ Παπανδρέου - έτσι σκεφτόταν να το ονομάσει το κόμμα του ο ΓΑΠ εμπνευσμένος από το ΣΟΚ και Δέος που έφερε στη χώρα ο Νερωνικός ηλίθιος). Θα έχει μια αντιαριστερή ΝΔ τους ακροδεξιούς της ΧΑ. Και θα έχει το φρενιασμένο ΚΚΕ που θα κάνει ότι είναι δυνατό, περιλαμβανομένων και μαζικών κινητοποιήσεων- πολύ συχνότερων από ότι έκανε στα χρόνια των μνημονίων- για να αποτύχουν οι ρεφορμιστές, αδιαφορώντας για το πόσο πόνο θα προκαλέσει μια τέτοια αποτυχία στη χώρα καθως και για το ότι θα την επιστρέψει στα χέρια των ακροδεξιών…
Αντίστοιχη στάση μπορεί να έχουν και θύλακες της αναρχίας.

Με άλλα λόγια ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει εσωτερικό περιβάλλον εχθρικό όσο είχε και η διακυβέρνηση Καραμανλή, αν οχι περισσοτερο.
Μέρος της σπαζοκεφαλιάς αυτής λύνεται μόνο αν ο ΣΥΡΙΖΑ κινηθεί από τις πρώτες ήδη μέρες αποφασιστικά και διαλύσει με κάθε νόμιμο μέσο τα οργανωμένα συμφέροντα, φέρνοντας την οικονομική και πολιτική ολιγαρχία ενώπιον των ευθυνών της και ενώπιον του Νόμου. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος.
Στο εξωτερικό τώρα, τα πράγματα είναι ακόμη πιο ζόρικα από ότι για τον Καραμανλή καθώς οι Αμερικάνοι είναι πάντα πρόθυμοι να ενεργοποιήσουν τους μηχανισμούς τους σε περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ αρχίζει να φλερτάρει με Κίνα ή Ρωσία, κάτι που καθιστά τη δημιουργία μιας υπηρεσίας που θα ελέγχει την ίδια την ΕΥΠ μια εξαιρετικά καλή ιδέα…

Απέναντι του ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει και τη Γερμανία αλλά και την ΕΚΤ και μάλλον και το ΔΝΤ.
Συνδυάστε τώρα τα μέτωπα και του εσωτερικού και του εξωτερικού και πάρτε μια ιδέα για το τι μπελάδες θα έχει να αντιμετωπίσει ο ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη κι αυτοδύναμος.

Ας δώσουμε ένα παράδειγμα: αν ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει μια συμφωνία με την COSCO όχι ιδιωτικοποίησης αλλά συνεκμετάλλευσης π.χ λιμανιών με αυστηρές ρήτρες προστασίας των εργαζομένων, την επομένη το ΚΚΕ θα έχει πάρει τα όπλα του, αναρχικοί τις μολότωφ τους και η ΕΕ θα βρει τρόπο να επιβάλει κυρώσεις καθώς έχει κάθε λόγο να μη θέλει η Ελλάδα να γιγαντωθεί ως εμπορικός κόμβος καθως κατι τετοιο θα υποβαθμίζε πχ το Άμστερνταμ και αλλους ευρωπαικους κομβους.

Για να μπορέσει να χαράξει ο ΣΥΡΙΖΑ ανεξάρτητη πολιτική, θα πρέπει να υπάρχει μια ασπίδα κυβερνήσεων μέσα στην Ευρώπη με παρόμοια «αποκλίνοντα» συμφέροντα. Και κάτι τέτοιο θα γίνει σταδιακά εφικτό μετά τα εκλογικά αποτελέσματα του 2016 και του 2017. Προς το παρόν η μόνη ευρωπαϊκή κυβέρνηση που ξέφυγε από τη συναίνεση της Ουάσιγκτον, τις επιβολές του Βερολίνου και τη χούντα των αγορών είναι αυτή της Ουγγαρίας αλλά είναι εκτός ευροζώνης και οι Συριζαίοι τη θεωρούν ακροδεξιά. Η μοναξιά του πρωτοπόρου θα είναι πολύ σκληρή για το ΣΥΡΙΖΑ. Από κάπου πρέπει να ξεκινήσει κανείς όμως.

Με ποιον να μιλήσει ο ΣΥΡΙΖΑ και πως λοιπόν θα διαμορφώσει στρατηγικές συμμαχίες; Σε αντίθεση με την γελοία άποψη του ΚΚΕ ότι ο κομμουνισμός είναι άνοσος στα δηλητήρια του καπιταλισμού και ότι είναι η μοίρα της σοσιαλδημοκρατίας να αφομοιώνεται από τη διαφθορά, σχεδόν όλα τα κομμουνιστικά κόμματα της Ανατολικής Ευρώπης έχουν αφομοιωθεί από τη χρηματοπιστωτική διαφθορά και μετέχουν εξαρτημένων κυβερνήσεων που πάνε αντίθετα με τα συμφέροντα των χωρών τους.

Ακόμη και όταν η πολιτική τράπουλα θα έχει ανακατευτεί με την εμφάνιση και σε άλλες χώρες κυβερνήσεων ανυπότακτων στο Βερολίνο και την Ουάσινγκτον, πιθανόν καμία από αυτές να μην είναι αριστερή και σχεδόν όλες τους να είναι εθνικιστικές.
Είναι λογικό: δύο μόνο αντιλήψεις μπορούν να σταθούν απέναντι στη χούντα των αγορών και τον ολοκληρωτισμό της παγκοσμιοποίησης: Η αριστερά και ο εθνικισμός. Κι αν ο εθνικισμός θεωρείται από την αριστερά να είναι αναχρονιστική δύναμη, σε ελάχιστες χώρες έχει η ιδια καταφέρει να αποδείξει ότι είναι η δύναμη του μέλλοντος.

To Die LInke στη Γερμανία θα ενισχυθεί αλλά δε βλέπουμε το πως θα μπορούσε να διαμορφώσει κυβερνητικό συνασπισμό ενώ η μόνη μας ελπίδα από αριστερά έρχεται από τους Podemos της Ισπανίας (τους οποίους το ΚΚΕ σιχαίνεται μόλις λίγο λιγότερο από το Σύριζα) .Παρά την ραγδαία άνοδό τους όμως, δεν είναι βέβαιο πως οι Podemos θα σχηματίσουν την επόμενη ισπανική κυβέρνηση, όσο κι αν ευχόμαστε κάτι τέτοιο. 
Ένας από τους πολλούς λόγους που ευχόμαστε κάτι τέτοιο , είναι πως οι Podemos ήδη αναγνωρίζουν το ΣΥΡΙΖΑ και την Ελλάδα ως φίλια δύναμη που θα διαμορφώσει μαζί τους ένα μικρό μπλοκ δυνάμεων, ένα μικρό φράγμα απέναντι στην εισβολή των αγορών και την κυριαρχία της αγοραίας πολιτικής.
Αναμενόμενο ήταν λοιπόν ο επικεφαλής των Podemos Πάμπλο Ιγκλέσιας να χαιρετήσει την προκήρυξη βουλευτικών εκλογών με τον εξής συναγωνιστικό τρόπο: «Ξεκινάμε από την Ελλάδα, εμπρός Αλέξη, εμπρός Σύριζα»

Και δεν ήταν η μοναδική ανερχόμενη πολιτική δύναμη που χαιρέτησε τις εκλογές. Μια απρόσμενη γέφυρα φιλίας στήθηκε μπροστά στα πόδια του Αλέξη Τσίπρα και του Σύριζα. Το τι θα επιλέξουν να την κάνουν είναι άλλο θέμα. Σας μεταφέρω λοιπόν το μήνυμα γιατί είμαι σίγουρος ότι θα το αποκρύψουν τα συστημικά μήντια μέχρι να είναι έτοιμοι να το παίξουν ως «τεκμήριο» της θεωρίας των δύο άκρων:
«Το Εθνικό Μέτωπο καλωσορίζει θερμά τα αποτελέσματα της ψήφου του ελληνικού κοινοβουλίου και το χαστούκι στο πρόσωπο του υποψηφίου της ΕΕ της ΕΚΤ και του ΔΝΤ κυρίου Δήμα στο πλαίσιο των προεδρικών εκλογών.

Είναι νίκη του λαού και των αντιπροσώπων του απέναντι στην Ευρωπαϊκή ολιγαρχία και το κεφάλαιο.
Οι πολιτικές της κοινής λογικής απέναντι στη λιτότητα που εφαρμόστηκε στην Ελλάδα με τον πιο βίαιο τρόπο είναι οι μόνες ικανές να αποκαταστήσουν την οικονομία αυτής της χώρας που διαλύθηκε από την ΕΕ, το ευρώ και τα καταστροφικά του δόγματα.
Οι αγορές που αντιδρούν τώρα, αγχωμένες από κάποια ανατάραξη, δε θα έπρεπε να είναι υπεράνω της Δημοκρατίας που επιβάλλει τους ρυθμούς και τις απόψεις του και που μόνο αυτή μπορεί να καταστήσει την οικονομία βιώσιμη.

Τα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα στην Ελλάδα αποτελούν εφιάλτη για την ΕΕ και τις μαριονέτες βουλευτές της μα είναι ένα δημοκρατικό όνειρο για τον ίδιο το λαό.
Η κρίση που γεννήθηκε γυρνάει σήμερα εναντίον της ευρωπαϊκής κάστας, και τι πιο όμορφος συμβολισμός το να φέρει η Ελλάδα στην ευρωπαϊκή Ύδρα ένα πλήγμα- ελπίζουμε θανάσιμο»
Μαρίν Λε Πεν.

Αδυνατώ να καταλάβω για ποιο λόγο η αριστερά περνά τόσο καιρό για να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας, για ποιο λόγο πετά τόσο χρόνο για να αποδείξει ότι δεν ισχύει η θεωρία των δύο άκρων, για πιο λόγο πρέπει να νιώθει μονίμως αμυνόμενη και απολογούμενη για πράγματα που δεν την βαρύνουν. Τόσες και τόσες μεγαλειώδεις θεωρίες, στην θεωρία των δύο άκρων κολλήσατε. 

Κάποτε, όχι πολύ καιρό πριν, ο Αλέξης ο Τσίπρας είχε πει ότι θα συμμαχούσε και με τον ίδιο το Διάβολο. Οι πολιτικοί του αντίπαλοι -αποδεδειγμένα εχθροί του λαού- το έχουν ήδη κάνει αυτό. Το ζήτημα είναι ποιος είναι ο διάβολος για τον καθένα. Γιατί για μένα ο υπέρτερος διάολος είναι οι καταστροφείς των λαών, των κοινωνιών, των κεκτημένων.
Ο ματοβαμμένος κομμουνιστής Στάλιν δε δίστασε να συμμαχήσει με τον ματαβαμμένο Ιμπεριαλιστή Τσώρτσιλ απέναντι στην εισβολή του υπέρτερου κακού, του Χίτλερ που ισοπέδωνε λαούς. 

Σήμερα, το υπέρτερο κακό, αυτοί που ισοπεδώνουν λαούς, είναι η Ουάσινγκτον, το Βερολίνο και οι «Αγορές».
Οποιαδήποτε συμμαχία, έστω συμμαχία μερικών σημείων απέναντι τους είναι θεμιτή, τουλάχιστον μέχρι να αλλάξουν το πολιτικό τους παράδειγμα, τουλάχιστον μέχρι να βρεθεί μια νέα μορφή «υπέρτερου κακού»
Υπάρχει ακόμη χρόνος να ξαναδιεκδικήσουμε μια ανθρώπινη Ελλάδα, να επαναδιεκδικήσουμε μια ανθρώπινη Ευρώπη.
Το πρώτο βήμα για αυτό είναι η αυτοδυναμία Σύριζα. Το δεύτερο βήμα είναι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να συνθλίψει το βρώμικο ντόπιο κατεστημένο. Το τρίτο είναι να ζυμωθούν συμμαχίες με πολιτικές δυνάμεις χωρών που απειλούνται από τις ίδιες δυνάμεις που απειλούν και εμάς και η συγκρότηση μετώπου ανεξαρτήτως ιδεολογίας.

Το τέταρτο και δυσκολότερο βήμα είναι η συγκρότηση μιας νέας ευρωπαϊκής πολιτικής που να αναστρέψει τις ζημιές που έκανε η χούντα των αγορών και τα ιμπεριαλιστικά της κέντρα. 

Μόνο για το πρώτο είμαστε υπεύθυνοι. Απόλυτα υπεύθυνα. Όσο υπεύθυνοι για το κατάντημα μας είναι και τα πρόβατα που ψήφισαν τους λαοπλάνους Παπανδρέου και Σαμαρά. Οι λύκοι τη βγάλαν τη προβιά τους. Εσείς γιατί ακόμη τη φοράτε; Δε σας φτάνει το πόσους ήδη φάγαν από εμάς; 

Πέτρος Αργυρίου

Πηγή: AgriaZwa

Δριμεία κριτική στη Μέρκελ για την Ελλάδα

Εκτενές άρθρο του γερμανού δημοσιογράφου Γιάκομπ Άουγκσταϊν για τις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα και τον τρόπο που αντιδρούν οι Ευρωπαίοι στην είδηση των πρόωρων εκλογών, φιλοξενεί το Der Spiegel.

Σε άρθρο του στο Spiegel με τίτλο «Υπάρχει λόγος να υποφέρουν οι Έλληνες;», ο Γιάκομπ Άουγκσταϊν ασκεί δριμεία κριτική στον τρόπο με τον οποίο αντέδρασαν στη Γερμανία πολιτικοί αλλά και μέσα ενημέρωσης στην προκήρυξη των πρόωρων εκλογών στην Ελλάδα.

«Ποιος κυβερνά σε μια δημοκρατία;», αναρωτιέται ο δημοσιογράφος. «Ο λαός ή το κεφάλαιο; Απλό το ερώτημα, θα έλεγε κανείς. Γιατί αυτό που διαφοροποιεί τη δημοκρατία από τη δικτατορία είναι οι εκλογές. Η Δύση είναι περήφανη γι΄ αυτό. Εκτός κι αν υπάρχει απειλή ο λαός να ψηφίσει αριστερό κόμμα. Τότε το δημόσιο δελτίο ειδήσεων της γερμανικής κρατικής τηλεόρασης Tagesthemen εξοργίζεται με τη δημοκρατία των Ελλήνων (σσ. και σχολιάζει): ‘Και πάλι θέλουν να ψηφίσουν!΄. Η δε Bild γράφει: «Η Άγκελα Μέρκελ δεν θα πρέπει να το δεχτεί αυτό’, αλλά να καταστήσει σαφές στους Έλληνες ‘τι περιμένει δικαίως η Γερμανία από μια μελλοντική ελληνική κυβέρνηση’. Προφανώς πρέπει να έχεις χρήματα για τη δημοκρατία. Και οι Έλληνες είναι χρεοκοπημένοι. Θα έπρεπε λοιπόν να αφήσουν τις εκλογές. Μα τι θράσος!», γράφει σκωπτικά ο Γ. Άουγκσταϊν.

Αντιθέτως, όπως τονίζει ο γνωστός γερμανός δημοσιογράφος, «η Ελλάδα θα μπορούσε να γίνει αχτίδα ελπίδας για τη δημοκρατία στην Ευρώπη. Κατά τη διάρκεια της ευρωκρίσης η δημοκρατία στην Ευρώπη έχει λάβει έναν αυταρχικό χαρακτήρα».

«Ο Τσίπρας δεν είναι παρανοϊκός»

Εκτενείς είναι οι αναφορές του στον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα, σημειώνοντας ότι «δεν πρόκειται για κάποιον παρανοϊκό». Δεν θέλει να βγει από την ΕΕ, ούτε θέτει εν αμφιβόλω το ευρώ. Θέλει όμως να σπάσει το βίαιο δόγμα της λιτότητας το οποίο επέβαλαν Ευρώπη και ΔΝΤ στη χώρα του. Θέλει να αυξήσει τους φόρους, να εισαγάγει κατώτατο μισθό, να δώσει κουπόνια φαγητού στους φτωχούς και να παράσχει δωρεάν υγειονομική περίθαλψη στους ανέργους. Αυτή είναι η Ευρώπη. Από τις απαιτήσεις του ξεχωρίζει απλώς μία: το κούρεμα του χρέους. Είναι όντως επαναστατικό, αλλά αναγκαίο. Η Ελλάδα πρέπει να απαλλαγεί από τα χρέη της. Η αποπληρωμή τους δεν είναι δυνατή».

Όπως σημειώνει ο Γιάκομπ Άουγκσταϊν, ο ίδιος δεν διαφωνεί με τη λογική των περικοπών, «όποιος όμως κάνει περικοπές σε περιόδους κρίσης, έχει τελειώσει. Υπήρξαν προειδοποιήσεις. Εντούτοις η Άγκελα Μέρκελ και οι ιδεολόγοι στην καγκελαρία δεν ήθελαν να παραδεχθούν ότι μπορεί να μιλάμε για προϋπολογισμούς κρατών, ωστόσο αυτοί δεν μπορούν να εξυγιανθούν στη βάση υπολογισμών της σουηβής νοικοκυράς».

Η Μέρκελ δεν έχει όραμα

Η έλλειψη οραμάτων της Μέρκελ (...) οδηγεί την Ευρώπη στην καταστροφή

«(…) Γιατί αφήνουν τους Έλληνες να υποφέρουν; Ως τιμωρία για τις αμαρτίες του παρελθόντος; Για να φοβηθούν άλλες χώρες με μεγάλα χρέη; Για να μπορεί η Άγκελα Μέρκελ να λέει στους ψηφοφόρους της ότι δεν υπάρχουν γερμανικά χρήματα για τεμπέληδες νοτιοευρωπαίους;».
Σύμφωνα με τον Γιάκομπ Άουγκσταϊν, το πρόβλημα έγκειται στο γεγονός ότι «από την αρχή της ευρωκρίσης η Μέρκελ ακολουθεί μια σουρεαλιστική στρατηγική, σύμφωνα με την οποία, θέλουμε να διατηρήσουμε την νομισματική ένωση, γιατί οι εξαγωγές μας επωφελούνται από αυτή και επειδή φοβόμαστε τις πολιτικές συνέπειες της κατάρρευσης. Ωστόσο δεν θέλουμε να υλοποιήσουμε τη βασική προϋπόθεση για την επιτυχία του κοινού νομίσματος, που είναι η πολιτική ένωση».

«Η έλλειψη οραμάτων της Μέρκελ, η οποία στην γερμανική εσωτερική πολιτική εκλαμβάνεται ως προτέρημα -τόσο μίζερη είναι η γερμανική εσωτερική πολιτική- οδηγεί την Ευρώπη στην καταστροφή. Από κοινού με τον γάλλο πρόεδρο, ο Χέλμουτ Κολ θα είχε προτείνει προ πολλού ένα 10ετές σχέδιο για τη δημοσιονομική ένωση».

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Γιάκομπ Άουγκσταϊν είναι εκδότης της εβδομαδιαίας εφημερίδας Der Freitag ενώ έχει εργαστεί στο παρελθόν για την Süddeutsche Zeitung και την Zeit.

Κώστας Συμεωνίδης

Πηγή Μετάφρασης: Deutsche Welle

Αρχικό Κείμενο: Spiegel Online

Ντράγκι: «Δεν υπάρχει ενδεχόμενο διάλυσης της Ευρωζώνης, γι’ αυτό δεν υπάρχει Plan B»

Εμμεση απάντηση Ντράγκι στα περί Grexit…

Ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας απέκλεισε το ενδεχόμενο διάλυσης της ευρωζώνης, απαντώντας έτσι εμμέσως σε όσους μιλούν για Grexit. «Διάλυση της ευρωζώνης; Αυτό δεν θα γίνει. Γι’ αυτό δεν υπάρχει Plan B» δήλωσε στην Handelsblatt.

Ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας ζήτησε να εφαρμοστούν οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις για να στηριχεί η εύθραυστη και άνιση ανάκαμψη της ευρωζώνης, ενώ υπογράμμισε πως θεωρεί πως ο κίνδυνος αποπληθωρισμού στη ζώνη του ευρώ είναι περιορισμένος.

«Διεξάγουμε τεχνικές προετοιμασίες για να προσαρμόσουμε το μέγεθος, την ταχύτητα και τη σύνθεση των μέτρων μας από τις αρχές του 2015, στην περίπτωση που είναι απαραίτητο να αντιδράσουμε σε μια παρατεταμένη περίοδο χαμηλού πληθωρισμού» δήλωσε ο Ντράγκι στην Handelsblatt.

Ο ίδιος σημείωσε πως τα επιτόκια του ευρώ κινούνται εδώ και πολύ καιρό σε χαμηλά επίπεδα και πως αυτό είναι πιθανό να παραμείνει έτσι για κάποιο χρονικό διάστημα.

Προσέθεσε δε πως οι αγορές κρατικών ομολόγων είναι μεταξύ των εργαλείων που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει η ΕΚΤ για να εκπληρώσει την εντολή της, όμως σε κάθε περίπτωση η απευθείας κρατική χρηματοδότηση θα πρέπει να αποφευχθεί, καθώς αντιβαίνει στη Συνθήκη της ΕΕ.

Ακόμη, ο Ντράγκι απέκλεισε το ενδεχόμενο διάλυσης της ευρωζώνης, απαντώντας έτσι εμμέσως σε όσους μιλούν για Grexit. «Διάλυση της ευρωζώνης; Αυτό δεν θα γίνει. Γι’ αυτό δεν υπάρχει Plan B» δήλωσε στην Handelsblatt.

Τέλος, ο επικεφαλής της ΕΚΤ ξεκαθάρισε πως δεν έχει πολιτικές βλέψεις και πως δεν τον ενδιέφερε να διαδεχθεί τον Ιταλό πρόεδρο Τζόρτζιο Ναπολιτάνο, καθώς η θητεία του ως προέδρου της ΕΚΤ εκπνέει το 2019.

Πηγή

Ανυπότακτη Κρήτη: “Ούτε στους χειρότερους εφιάλτες τους δε μπορούσαν να φανταστούν οι Κρητικοί το κατάντημα της ΑΝΕΚ”

Ανακοίνωση της παράταξης «Ανυπότακτη Κρήτη» για τα γεγονότα με το NORMAN ATLANTIC, το πλοίο που είχε ναυλώσει η ΑΝΕΚ:

Ούτε στους χειρότερους εφιάλτες τους μπορούσαν να φανταστούν το κατάντημα του δημιουργήματος τους, οι Κρητικοί που συγκεντρώθηκαν στα Χανιά στις 10 Απριλίου του 1967 για να ιδρύσουν την ΑΝΕΚ. Την ΑΝΕΚ, μια εταιρεία λαϊκής βάσης, που ιδρύθηκε μετά από το φρικτό ναυάγιο του επιβατηγού-οχηματαγωγού πλοίου “ΗΡΑΚΛΕΙΟΝ”, στις 8 Δεκεμβρίου 1966, όταν το σαπιοκάραβο του εφοπλιστή Τυπάλδου πήρε στο βυθό μαζί του 224 επιβάτες στη θαλάσσια περιοχή της Φαλκονέρας.

Κι ενώ ιδρύθηκε ως εταιρεία λαϊκής βάσης για να εξασφαλίσει τη σταθερή και ασφαλή σύνδεση της Κρήτης με τον Πειραιά και να προστατεύσει τους Κρητικούς από την εφοπλιστική ασυδοσία, κατέληξε να μισθώνει σαπιοκάραβα και να κάνει στους επιβάτες της ότι έκανε ο Τυπάλδος πενήντα χρόνια πριν !!!

Το Σεπτέμβρη του 1970 ξεκίνησαν τα δρομολόγια Χανιά – Πειραιάς με το θρυλικό ΚΥΔΩΝ.

Μεγάλη η περηφάνια και ο ενθουσιασμός για τη χανιώτικη εταιρεία και καθώς δημιουργήθηκαν κι άλλοι συνεταιρισμοί στο νησί, ορισμένοι άρχισαν να τρέφουν αυταπάτες περί λαϊκού καπιταλισμού και άλλα φούμαρα. Τα χρόνια πέρασαν κι αντί για το λαϊκό καπιταλισμό επικράτησε ένας άγριος φιλελευθερισμός που κάτι τέτοια εγχειρήματα τα θεωρούσε αναχρονιστικά. Είναι τότε που πρόβαλε η “χρυσή” εποχή του εκσυγχρονισμού και του χρηματιστηρίου.

Το 1998 η ΑΝΕΚ άλλαξε εταιρική μορφή και διάβηκε την πόρτα του “πορνείου του καπιταλισμού”, του χρηματιστηρίου κατά τον Μαρξ. Φτωχομεσαίοι ή και κάπως ευπορότεροι Κρητικοί είδαν τις περιουσίες τους αρχικά να πολλαπλασιάζονται, είδαν το τυρί. Τη φάκα όμως δεν την είδαν.

Η εταιρεία κατέληξε στην οικογένεια Βαρδινογιάννη και τα “κορόιδα” άρχισαν να βλέπουν την τιμή της μετοχής να κατρακυλά. “Ας πρόσεχαν” είπε ο Σημίτης, ο μεγάλος “τιμονιέρης” του εκσυγχρονισμού.

Την περίοδο 1998-2001 οι εφοπλιστές της ακτοπλοΐας, μαζί τους κι η ΑΝΕΚ, κυριολεκτικά τα πήραν όλα: εκατοντάδες εκατομμύρια από το χρηματιστήριο, άφθονα κέρδη, ακριβά εισιτήρια, τραπεζικά δάνεια και προπαντός άγρια εργατική εκμετάλλευση. Κι όμως κατέρρευσαν.

Από το 2008 μέχρι το τέλος του 2013 ο στόλος τους μειώθηκε από 81 πλοία σε 65. Σήμερα είναι ακόμη λιγότερα. Τα καράβια σήμερα κινούνται με ταχύτητες που κινούνταν 30 χρόνια πριν. Οι εταιρείες εισπράττουν κάθε χρόνο εκατ. ευρώ σαν επιδοτήσεις για τις άγονες γραμμές και συχνά δεν κάνουν καν τα δρομολόγια!!

Όσο για τα μέτρα ασφαλείας, τα είδαμε με το ΣΑΜΙΝΑ τα βλέπουμε και τώρα. Ειδικά η ΑΝΕΚ το 2012 είχε 60,8 εκ. ζημιές, το 2013 35,7 εκ. και το 2014 το εννεάμηνο είχε 11 εκ. ζημιές. Την 1η Αυγούστου 2014 πούλησε δυο πλοία της αντί 21 εκατ. ευρώ. Οι εργαζόμενοι, όσοι δεν έχουν απολυθεί ακόμα, δουλεύουν για μήνες απλήρωτοι και μόνο χάρη σ” αυτούς συνεχίζει να υπάρχει η εταιρεία.

Πρόσφατη μελέτη της Mc Kinsey για λογαριασμό της τράπεζας Πειραιώς πρότεινε για να επιστρέψουν οι επιχειρήσεις της ακτοπλοΐας σε κερδοφορία, να προχωρήσουν όλες οι μεταξύ των εταιρειών δυνατές συνεργασίες, υπό οποιαδήποτε μορφή, ώστε να εξαχθούν οι μέγιστες δυνατές συνέργειες.

Κι εμείς που νομίζαμε ότι ο ανταγωνισμός έχει μόνο οφέλη, όπως για χρόνια μας παραμύθιαζαν. Αλλά τίποτα δεν είναι τυχαίο. Στις 18 Δεκέμβρη ανακοινώθηκε ότι το μερίδιο της Τράπεζας Πειραιώς στην ΑΝΕΚ φτάνει στο 24,5% και γίνεται η δεύτερη ναυτιλιακή, μετά την Hellenic Seaways, που βάζει πόδι ο Σάλλας.

Τα ξημερώματα της 28ης Δεκεμβρίου φτάσαμε στο τραγικό γεγονός της πυρκαγιάς στο «NORMAN ATLANTIC», που όσο κι αν προσπαθήσει κανείς, τυχαίο δεν μπορεί να το πει. Υπερφόρτωση, έλλειψη καμπινών, άθλιες συνθήκες μέσα στο πλοίο, απουσία ακόμα και συναγερμού και δεν ξέρουμε τι άλλο θα δείξει η έρευνα. Δεν είναι ούτε η τσαπατσουλιά ούτε η προχειρότητα που οδήγησαν στο έγκλημα αυτό.

Είναι μια τυπική περίπτωση “εξορθολογισμού του κόστους” και η εφαρμογή της αρχής της μέγιστης κερδοφορίας. Με αποτέλεσμα να υπάρχουν προς το παρόν, δέκα νεκροί και δεκάδες αγνοούμενοι και η ΑΝΕΚ να μη γνωρίζει καλά καλά πόσοι ακριβώς είναι οι επιβάτες. Ότι υπάρχουν ένοχοι είναι σίγουρο. Ότι θα αποδοθούν ευθύνες με τον τρόπο που έγινε και με το ΣΑΜΙΝΑ είναι το πιθανότερο.

Κι όταν όλα θα έχουν ξεχαστεί θα επιστρέψουμε στην “κανονικότητα” της λογικής του ανθρωποβόρου αυτού συστήματος που σκοτώνει τους ανθρώπους για να επιβιώνουν οι εταιρείες και να εξασφαλίζουν την κερδοφορία τους. Δεν μου καίγεται καρφί τι θ” απογίνει ο μεγαλομέτοχος Γ. Βαρδινογιάννης.

Μαζί με τη θλίψη και την οργή για τους νεκρούς και τους αγνοούμενους του «NORMAN ATLANTIC», το μυαλό μας βρίσκεται και στους εργαζόμενους της ΑΝΕΚ που κινδυνεύουν να βρεθούν στο δρόμο μετά από τόσα χρόνια σκληρής δουλειάς, θύματα κι οι ίδιοι των τυχοδιωκτών με τα μεγαλεπήβολα σχέδια που άρπαξαν την εταιρεία από τους μικρομετόχους της και τώρα την οδηγούν στο τελικό της ναυάγιο.

Κι εμείς, οι κάτοικοι της δυτικής Κρήτης , κινδυνεύουμε να μείνουμε χωρίς ακτοπλοϊκή σύνδεση με τον Πειραιά. Όπως συνέβαινε προπολεμικά και στα χρόνια της κατοχής.

Πηγή

Νικάει πάντα ο επιμένων..

Έχω μια ιδιαίτερη φίλη. Δούλευε κάποτε στη γειτονιά, πέρναγα από το μαγαζί της στο σχόλασμα, πρώτα, της Σχολής, μετά, αργότερα, στο σχόλασμα του γραφείου. Πιάναμε κουβέντα -αρχικά τα τυπικά, μετά πιο πολλά, μετά ακόμα και τα σοβαρά μας.

Ένα καλό, κεφάτο κορίτσι με όρεξη για εργασία και χαρά.

Στη βιοπάλη από μικρή. Σκυλί στη δουλειά της. Όλο το μαγαζί το κρατούσε μόνη της. Το αφεντικό της είχε τυφλή εμπιστοσύνη και, ακόμα και όταν προστέθηκαν υπάλληλοι γιατί ανέβαινε η δουλειά, αυτή ήταν η τύποις προϊσταμένη, αν και δεν διέθετε καν απολυτήριο γυμνασίου.

 

Λέγαμε για τη ζωή της. Αρχικά όλα πήγαιναν ρολόι. Ευχαριστημένη στη δουλειά, την αγαπούσαν τα αφεντικά, παντρεύτηκε το παιδί που ήθελε, περνούσε ωραία. Μετά, όλα στράβωσαν. Όχι απροσδόκητα, γιατί οι προϋποθέσεις του στραβώματος ενυπήρχαν σε όλους τους τομείς. Στράβωσαν, όμως, μαζεμένα. Μέσα σε δύο χρόνια: Χώρισε. Έχασε γονιό. Κάποιος δικός της είχε ένα τρομερό ατύχημα. Του άλλου γονιού σοβάρεψε επικίνδυνα η αρρώστια. Ο αδελφός της προέκυψε άνεργος, χωρισμένος με παιδί. Το μαγαζί έκλεισε. Έχασε δουλειά και χρήματα. Δεν πήρε αποζημίωση. Έμεινε με ένα δάνειο να τρέχει. "Δεν αντέχω" μου έλεγε και έκλαιγε. "Δεν έχω καν απολυτήριο γυμνασίου, πού θα με πάρουν;" Αλλαξε γειτονιά, κουτσοβρήκε δουλειά, παρέμενε πνιγμένη στα προβλήματα. Και έγινε 40.

 

Μιλάμε ακόμα. Λέμε για τη ζωή της. Η εταιρία που για λογαριασμό υπεργολάβου της δούλευε, τα έσπασε με τον υπεργολάβο. Από όλους τους εργαζόμενούς του μόνο σε αυτή πρότειναν να μείνει. Αλλά με τι πρόταση! 480 ευρώ για πλήρες, εξοντωτικό οκτάωρο. Που δεν είναι οκτάωρο αλλά παραπάνω.

- Και τι τους απάντησες (ας πούμε) Ρούλα;
- Αρνήθηκα Φιλοθέη.
- Και τι θα κάνεις;
Χαμόγελο.
- Σχολείο! Γράφτηκα στη β' γυμνασίου, νυχτερινό. Θα το τελειώσω που το' χα καημό. Και δουλειά θα βρω.

 

Βρήκε. Έβγαλε και μέσο όρο 18,3 και στο τρίμηνο. Περνάει καμιά φορά από το γραφείο με μια τσάντα που δεν υποψιάζεσαι ότι μέσα έχει Φυσικομαθηματικά και Κείμενα. Αυτή ψιλοντρέπεται, εγώ την καμαρώνω. Έχω κατεβάσει τη Χημεία της β' γυμνασίου σε pdf και κουβεντιάζουμε, αν χρειαστεί, για τήξη, πήξη και εξάχνωση. Αλλά δεν χρειάζεται. Γιατί η (ας πούμε) Ρούλα, το έχει πάρει το σχολείο σοβαρά. Παρακολουθεί, διαβάζει, συμμετέχει. Σκίζει! Όταν τη ρωτάω "πώς τα πας" μου απαντάει με αυτοσαρκασμό και στίχους από την Ποιμενική Ροκ: "με ζόρισαν, τους ζόρισα, με ζόρισαν, αλλά νικάει πάντα ο επιμένων".

 

Της το λέω της (ας πούμε) Ρούλας και δε με πιστεύει: Είναι το πρότυπό μου. Δεν έμεινε να κλαίγεται, δεν κατέθεσε τα όπλα με "πήραμε τη ζωή μας λάθος και αλλάξαμε ζωή" θλιβερές διαπιστώσεις. Αυτά είναι για τους ποιητές που αναπτύσσουν στίλβοντα ποδήλατα. Για τους μαχητές, για τα καλά, κεφάτα κορίτσια με όρεξη για εργασία και χαρά, η ζωή είναι "μίμησις πράξεως σπουδαίας και τελείας" που μέσα από έλεος και από φόβο θα καταλήξει στην κάθαρση και ας χαλάει ο κόσμος. Δεν θα αφήσουν τη ζωή να τα πάει όπου να 'ναι -στην ανεργία, στην κατάθλιψη, στην απομόνωση, στην απαισιοδοξία, στην καταστροφή. Όταν όλα μαυρίζουν, αυτά παλεύουν με όλη τους τη δύναμη, μετράν τα λάθη τους, μαζεύουν τα πάθη τους, κάνουν restart χωρίς να κλαίγονται για τον χρόνο που χάθηκε και τελειώνουν μετ' επαίνων τη β' γυμνασίου στα 40 τους.

 

Εκπνέοντας το '14 και μπαίνοντας το '15 αυτή είναι η ευχή μου και για την θλιβερά γκροτέσκο τρελή σαραντάρα, τη μεταπολίτευσή μας:

Να αποφασίσει ότι δεν ανήκει στο Δράμα, αλλά στην Τραγωδία. Στο είδος που δεν ολοκληρώνεται με δυστυχή κατάληξη, αλλά με κάθαρση περασμένη μέσα από το έλεος και τον φόβο. Συζητήσαμε εξαντλητικά από την αρχή της κρίσης τα αίτια και αιτιατά της κατάστασής μας, τα αναλύσαμε απέραντα, καταλήξαμε σε θλιβερές διαπιστώσεις, κουνήσαμε τα κεφάλια μας με απόγνωση, υποκριθήκαμε ότι βάλαμε μυαλό, κλαφτήκαμε πως "φταίει το ζαβό το ριζικό μας/ φταίει ο θεός που μας μισεί" για τα δεινά μας, εφηύραμε 1002 τρόπους όλα τριγύρω να αλλάζουνε κι όλα ίδια να μένουν. Τα κάναμε όλα αυτά για να κλέβουμε, όχι να κερδίζουμε, χρόνο, γιατί κατά βάση ήμασταν πολύ βολεμένοι στην κατάσταση που "όλα πήγαιναν ρολόι αλλά στράβωσαν, αφού οι προϋποθέσεις του στραβώματος ενυπήρχαν σε όλους τους τομείς". Ξέρουμε μετά από πέντε πλήρη ανάποδα χρόνια ότι, οι από μηχανής θεοί δεν θα μας κάνουν τη χάρη να εμφανιστούν, όσο και να επαναλαμβάνουμε κυκλικά το μοτίβο ύβρις-άτις-νέμεσις-τίσις. Επίσης ξέρουμε πως, όπως πάντα, δεν έχουμε ξεμείνει από -δύσκολες και σκληρές- επιλογές:

 

Αλλάζουμε. Ή βουλιάζουμε. Μένουμε και φέτος μια θλιβερή, βαλκάνια ψαροκωστούλα, ζητιάνα, ψεύτρα, αλανιάρα, θλιβερή αρχαιοκάπηλος παλαιών μεγαλείων, μεταπράτης κοπανιστού αέρα και ελληνικού φωτός, που κηδεύει νεκροζώντανη, χωρίς ιδιαίτερη θλίψη, τη μεταπολίτευση στα σαράντα της. Ή "παλεύουμε με όλη μας τη δύναμη, μετράμε τα λάθη μας, μαζεύουμε τα πάθη μας, κάνουμε restart χωρίς να κλαιγόμαστε για τον χρόνο που χάθηκε" και τη γυρνάμε, όχι εύκολα και μαγικά, αλλά δι' ελέου και φοβου, στα 40 της τη μεταπολίτευση από βρωμερή ψωροκώσταινα που με κατάθλιψη και απαισιοδοξία οδεύει προς την καταστροφή, σε ωραία (ας πουμε) Ρούλα που στα 40 της τολμά "αλλαγή παραδείγματος" και από την Ποιμενική Ροκ κρατάει και τραγουδάει το "νικάει πάντα ο επιμένων".

 

Μας εύχομαι να διαλέξουμε το σενάριο που καταλήγει σε κάθαρση.

 

Καλή μας χρονιά!

Από το facebook της Φιλοθέης Βαρσαμή

Οι αργίες του 2015

Δεν φαίνεται να μας κάνει και πολύ τη χάρη το 2015 με τις αργίες και τα τριήμερα, καθώς μόλις μία αργία του έτους πέφτει Παρασκευή και… βολεύει για τριήμερο!

Μαζί με την Καθαρά Δευτέρα και του Αγίου Πνεύματος, λοιπόν, σύνολο μόλις τρία είναι τα τριήμερα της καινούριας χρονιάς.

Δείτε τη λίστα με τις αργίες του 2015:

Πρωτοχρονιά: Πέμπτη 1 Ιανουαρίου
Θεοφάνεια: Τρίτη 6 Ιανουαρίου
Καθαρά Δευτέρα: Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου
Ευαγγελισμός της Θεοτόκου: Τετάρτη 25 Μαρτίου
Μεγάλη Παρασκευή: Παρασκευή 10 Απριλίου
Κυριακή του Πάσχα: Κυριακή 12 Απριλίου
Δευτέρα του Πάσχα: Δευτέρα 13 Απριλίου
Πρωτομαγιά: Παρασκευή 1 Μαϊου
Πεντηκοστή: Κυριακή 31 Μαϊου
Αγίου Πνεύματος: Δευτέρα 1 Ιουνίου
Κοίμηση της Θεοτόκου: Σάββατο 15 Αυγούστου
Επέτειος του ΟΧΙ: Τετάρτη 28 Οκτωβρίου
Χριστούγεννα : Παρασκευή 25 Δεκεμβρίου
Σύναξη της Θεοτόκου: Σάββατο 26 Δεκεμβρίου

Η εποχή είναι για ανήθικους ανθρώπους

Η ζωή μας, τρέχει.

Τα βάρη που κουβαλάμε, γίνονται συνεχώς μεγαλύτερα.

Πιο πιεστικά.

Γεννιέται το ερώτημα, γιατί ορισμένοι δεν αντέχουν;

Είναι οι αξίες τους, τα βιώματά τους, η ηθική τους, αυτά που γέρνουν την ζυγαριά της ζωής τους;

Την περασμένη εβδομάδα προστέθηκε ένα ακόμη άτομο, στον μακρύ κατάλογο των αυτοκτονιών.

Την γνώριζα. Όπως γνώριζα και τον προηγούμενο από τον χώρο της Διαφήμισης, που έφυγε από κοντά μας τον Σεπτέμβριο του 2011.

Είναι εύκολο να παρατηρείς τους αριθμούς και να μένεις απαθής, συνεχίζοντας την ζωή σου, σαν να μην συμβαίνει τίποτα.

Σαν να είναι φυσιολογική παράπλευρη απώλεια, η ζωή.

Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί πως το άτομο μπορεί να φτάσει να κάνει κακό στο σώμα του. Να τερματίσει την ύπαρξη του, θεωρώντας το διέξοδο στα προβλήματά του.

Για ορισμένους, στην οικονομία ή στις επιχειρήσεις, τα άτομα αυτά μπορεί να είναι απλά ένας αριθμός με αρνητικό πρόσημο, που στα λογιστικά τους βιβλία πρέπει να μηδενιστεί.

Γνωρίζουν ότι δεν τα καταφέρνουν πάντοτε καλά όλοι κι όμως τους πιέζουν (με θεμιτούς και αθέμιτους τρόπους) βασιζόμενοι σε ένα σύστημα απάνθρωπο, που δεν μπορεί να ξεχωρίσει την ήρα από το στάρι και θεωρεί όλους το ίδιο.

Ορισμένοι όμως από αυτούς που δεν τα καταφέρνουν είναι εδώ, παρόντες. Ζουν τις οικογένειές τους από την δουλειά τους. Δεν πλουτίζουν σε βάρος άλλων. Στις δυσκολίες συνεχίζουν να είναι εδώ. Δεν την κοπανάνε από μια εταιρία, φτιάχνοντας μία άλλη δίπλα, για να κοροϊδέψουν και να συνεχίζουν να κάνουν λαμογιές.

Ποιος όμως είναι ο κριτής που ξεχωρίζει;

Οι άνθρωποι της πεντάρας και της μετριότητας, που συμπεριφέρονται ως δήμιοι όταν ο άλλος αντιμετωπίζει μια δυσκολία, χωρίς να τους ενδιαφέρουν οι επιπτώσεις των πράξεών τους. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχουν επιπτώσεις. Τα όρια όμως του καθενός, εξαντλούνται.
Όχι αυτά που η ταπεινωτική πρακτική προκαλεί, αλλά αυτά που η παντελής έλλειψη αξιών δημιουργεί. Αγορά γεμάτοι από άπληστους και μέτριους, που θριαμβεύουν διότι έχουν τα μέσα να το κάνουν. Μαζί με αυτούς που τους υποστηρίζουν. Και όλοι μαζί στην πλάτη μας.

Γνωρίζω και συνεργάζομαι με δεκάδες Έντιμους που ανεξαιρέτως όλοι, αγχώνονται για το πως θα πληρώσουν καθημερινά τους εργαζόμενούς τους. Πως θα εξασφαλίσουν ένα αποδεκτό ετήσιο εισόδημα για τις οικογένειές τους. Πως θα δημιουργήσουν μια παρακαταθήκη για τα παιδιά τους. Πολλοί από αυτούς κουράστηκαν στον δρόμο. Άλλοι ταπεινώθηκαν στην κυριολεξία.

Υπάρχουν όμως και αυτοί που γελούν, όταν καταφέρνουν να κοροϊδέψουν έναν πελάτη, έναν προμηθευτή, έναν συνεργάτη και να αισχροκερδούν στην πλάτη τους. Τα τελευταία χρόνια αναδύθηκε η δυσοσμία τους.

Εμείς, εργαζόμενοι και επιχειρηματίες, παιδιά των αξιών, της ειλικρίνειας, του σεβασμού θα γίνουμε πιο δυνατοί. Θα θυμόμαστε τι σημαίνει ζωή. Οι εταιρίες και τα νούμερα δεν είναι πάνω από εμάς. Η συμπεριφορά μας είναι (θα είναι) αυτή που αρμόζει σε ανθρώπους με ευγένεια και σεβασμό. Κάθε μέρα, κάθε ώρα. Πάντοτε.

Σε πείσμα των καιρών, που βασιλεύουν οι ανήθικοι.

Θεόφιλος Κωτσίδης

Πηγή

Γιατί οι περισσότεροι τζογαδόροι είναι ηλικιωμένοι και πάσχουν από άνοια;

Το 2013 η βιομηχανία του τζόγου στις ΗΠΑ παρουσίασε στοιχεία, σύμφωνα με τα οποία, οι περισσότεροι από τους μισούς πελάτες της, είναι άνω των 50 ετών. Ο David Oslin, ερευνητής από το Πανεπιστήμιο της Πενσιλβανίας, αναφέρει ότι την προηγούμενη χρονιά, το 70 % των ατόμων που συμμετείχαν σε τυχερά παιχνίδια ήταν ηλικιωμένοι, ηλικίας άνω των 65 ετών κι ότι από αυτούς, ο 1 στους 11 είχε ποντάρει και χάσει, περισσότερα χρήματα από αυτά που είχε την πολυτέλεια να χάσει.

Αυτό που γνωρίζουμε είναι ότι οι ηλικιωμένοι που παρουσιάζουν παθολογική προσκόλληση στον τζόγο, είναι πιθανόν να έχουν κακή ψυχική και σωματική υγεία και να ανήκουν στα χαμηλότερα εισόδηματα. Αυτοί αποτελούν και τη βασική πελατεία, που τροφοδοτεί με τα περισσότερα κέρδη την βιομηχανία του τζόγου.

Οι περισσότεροι ηλικιωμένοι διστάζουν να αποδεχθούν τον εθισμό τους. Αυτό διαπίστωσε ο ερευνητής D.Oslin, όταν οι μισοί από τους ηλικιωμένους τζογαδόρους στους οποίους απευθύνθηκε, αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στην έρευνα. Οι περισσότεροι αρνούνται να εξωτερικεύσουν το πρόβλημά τους, δεδομένου ότι είναι πρόβλημα που περιλαμβάνει χρήματα και μυστικά. Δηλαδή, πώς θα βρούνε τα χρήματα για να παίξουν, αλλά και πώς θα διαχειριστούν τις απώλειες ή τα κέρδη τους. Για τους εθισμένους παίκτες, πάντως, τόσο οι ζημιές όσο και τα κέρδη είναι υψηλά, ενώ τα καζίνα από την άλλη, πάντα έχουν κέρδος. Τα καζίνα δεν θα μπορούσαν να έχουν κέρδη, άλλωστε εάν δεν είχαν ψυχαναγκαστικούς παίκτες.

Η εφημερίδα Wall Street Journal αναφέρει σε ρεπορτάζ της πώς το έτος 2007, το 5,6% των εσόδων της εταιρείας ψυχαγωγικών παιχνιδιών Harrah’s Entertainment Inc. από παιχνίδι της στο Λας Βέγκας, προήλθαν από έναν και μόνο άνθρωπο, τον κ.Τerry Watanabe, ο οποίος ήταν μανιώδης τζογαδόρος και αλκοολικός.

***Ο παθολογικός τζόγος ή εθισμός στα τυχερά παιχνίδια ( Gambling Disorder (GD) όπως λέγεται), χαρακτηρίζεται από σταθερή και επαναλαμβανόμενη εμμονή στον τζόγο και ανεπιτυχείς προσπάθειες για διακοπή. Η G.D. ανήκει στις «διαταραχές ελέγχου των παρορμήσεων» και έχει εντοπιστεί σε ασθενείς με νόσο του Πάρκινσον, μετωποκροταφική άνοια , και η αμυοτροφική πλευρική σκλήρυνση.

Ωστόσο , δεν υπάρχει καμία ολοκληρωμένη μελέτη για το πόσοι ασθενείς με άνοια, συμμετέχουν ποντάροντας σε τυχερά παιχνίδια. Μελέτες που υπάρχουν και αφορούν στα οφέλη των τυχερών παιχνιδιών μεταξύ ηλικιωμένων ασθενών σε γηροκομεία, gambling8δεν αναφέρονται στην απώλεια ελέγχου των παικτών ή στα χρήματα που έπαιξαν και έχασαν . Υπάρχουν επίσης αμφίβολα αποτελέσματα σχετικά με την επίδραση που μπορεί να έχει στον εγκέφαλο, η φαρμακευτική αγωγή που παίρνουν οι ηλικιωμένοι με άνοια ή Parkinson.

Ο εθισμός στα τυχερά παιχνίδια (GD) οι επιστήμονες υποστηρίζουν, ότι είναι διαφορετικός από την απλή συμμετοχή σε τυχερά παιχνίδια για ψυχαγωγία. Ωστόσο, με την αύξηση του ποσοστού των ανθρώπων που εμφανίζουν απώλεια και μείωση της νοητικής τους ικανότητας, οι γραμμές γίνονται θολές. Και έχει και τις επιπτώσεις του. Οι ηλικιωμένοι δεν μπορούν να ανακτήσουν τα χαμένα χρήματά τους, ενώ πολύ συχνά πληρώνουν το κόστος και οι οικογένειές τους, οι οποίες υπόκεινται σε απώλεια εισοδημάτων.

Στο βραβευμένο και εξαιρετικά ευανάγνωστο βιβλίο του 2013 «Addiction by Design» η ανθρωπολόγος Νατάσα Dow Schüll από το Massachusetts Institute of Technology περιγράφει ακριβώς το πώς οι κουλοχέρηδες και τα καζίνο που τους φιλοξενούν, έχουν σχεδιαστεί ειδικά για να δημιουργούν εθισμό και να ενθαρρύνουν τους παίκτες να «παίζουν μέχρι τελικής πτώσεως» .

Mario D. Garrett Ph.D., καθηγητής γεροντολογίας στο San Diego State University.

Πηγή : Psychology Today

Β© USA Copyrighted 2014

 http://www.invitromagazine.gr

Καλή Χρονιά με υγεία.! Καλή Λευτεριά συνέλληνες!

Εύχομαι από καρδιάς το 2015 να είναι χρονιά ανατροπής - ελπίδας - δημιουργίας και ελευθερίας για την Πατρίδα μας.