Αναρτήσεις
Πάνε πέντε χρόνια από τότε που ο Γιώργος Παπανδρέου μας κήρυξε τον πόλεμο. Έκτοτε βρέθηκαν ακόμη πιο φανατικοί διάδοχοί του στον πόλεμο των αγορών κατά των κοινωνιών με την κλίμακα γελοιότητας και απανθρωπιάς να κλιμακώνεται κατακόρυφα με κάθε επόμενη κυβέρνηση.
Ένας από τους πνευματικούς πατέρες αυτών των πειραματιστών που είχαν μητέρες τις ακόλαστες τράπεζες, δε θα μπορούσε παρά να είναι ο Μένγκελε
«Όσα περισσότερα σας κάνουμε, τόσο λιγότερο φαίνεται να πιστεύετε ότι μπορούμε να σας τα κάνουμε», έτσι περιέγραφε την ψυχολογική αντίδραση των θυμάτων του ο άγγελος του Θανάτου. Και μετά την συντριβή του κινήματος των πλατειών, έτσι ακριβώς αντιδράσαμε και εμείς όντας πειραματόζωα.
Ήταν αναμενόμενο πως πρόθυμοι βασανιστές θα βρισκόντουσαν εύκολα:
Από τη πτώση της Σοβιετίας και μετά, οι αμερικάνοι εξαπέλυσαν επίθεση διαφθοράς με χρηματοπιστωτικές φούσκες και η παραγόμενη χρηματοπιστωτική δραστηριότητα ήταν υπεραρκετή για να λαδώσει τα περισσότερα κόμματα και πολλούς δημοσιογράφους σε όσες περιοχές οι αμερικάνοι θέλαν υπό την πατρωνία τους.
Ιδιαίτερα στις χώρες της πρώην Σοβιετίας, οι αμερικάνοι για να ρεφάρουν βάζαν τις κυβερνήσεις να βγάζουν στο κλαρί το συσσωρευμένο δημόσιο πλούτο.
Αυτό είναι ο νεοφιλελευθερισμός και αυτή είναι η δουλειά του ΔΝΤ: Μια κομπίνα και τίποτε παραπάνω για να εξαπατώνται λαοί και να εκχωρούν ότι έχουν και δεν έχουν.
Η Γερμανία μπήκε και αυτή δυνατά στο παιχνίδι του λαδώματος μετά την επανένωσή της, ιδιαίτερα σε χώρες εντός της ΕΕ όπως η Ελλάδα, παίρνοντας δανεικούς από τις αμερικάνικες λίστες δωροδοκίας πολλούς από τους «Έλληνες» «πολιτικούς» «άντρες».
Βλέπετε, η διαφθορά κανιβαλίζει καθώς τρέφεται από τη διαφθορά. Έτσι λοιπόν, παρότι η Ελλάδα ήταν πάντα χώρα πλούσια σε παραγωγή διαφθοράς, πάντα χρειαζόταν να εισάγει ακόμη περισσότερη.
Με την κρίση της φούσκας των στεγαστικών δανείων το 2007, οι αμερικάνοι καταλαβαίνουν ότι το όπλο που χρησιμοποιούσαν εναντίον άλλων λαών ήταν ένα μπούμερανγκ.
Παρότι πολλές ευρωπαϊκές τράπεζες ήταν εκτεθειμένες στα τοξικά κερδοσκοπικά σκουπίδια των αμερικανών, η ευρωπαϊκή οικονομία πατούσε σε στέρεες βάσεις και η αμερικάνικη κρίση δε μεταδόθηκε στην Ευρώπη παρότι την κλυδώνισε αρκετά.
Όλα αυτά θα ήταν ένα κακό όνειρο που θα είχε περάσει αν δεν έφερνε ο άνθρωπος των αμερικάνων, ο Γιώργος Παπανδρέου την αμερικανική κρίση από την πίσω πόρτα στην ευρωπαϊκή οικογένεια.
Η ευρωπαϊκή κρίση αναζωογόνησε το ΔΝΤ, εργαλείο αμερικάνικης εξωτερικής πολιτικής που κινδύνευε να περιπέσει σεαχρηστία.
Και οι Γερμανοί, οι μόνοι που συμφώνησαν να εφαρμοστούν πρακτικές που ρήμαξαν τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και στην υπόλοιπη Ευρώπη, αρχής γενομένης της Ελλάδας, βρήκαν την χρυσή ευκαιρία για να επιδιώξουν το όραμα μιας ενιαίας, ολοκληρωτικής Γερμανικής Ευρώπης.
Έτσι γεννήθηκε η Τρόικα, παιδί των αμερικανών, των γερμανών των τραπεζιτών που γκάστρωσε τον ευρωπαϊκό Νότο έχοντας και λίγο σπέρμα Παπανδρέου μέσα της.
Άλλωστε πως μπορεί να εκλάβει κάποιος τον Γιώργο Παπανδρέου ως οτιδήποτε άλλο πέρα από σπέρμα;
Έτσι ξεκίνησε η οδύνη του τοκετού της νέας ολοκληρωτικής Ευρώπης και της χούντας των αγορών, ακριβώς επειδή κάποιοι δε φορούσαν καπότα και κάποιοι δεν έπαιρναν αντισύλληψη ή δεν έκαναν την έκτρωση αυτού του τερατομορφώματος έστω και καθυστερημένα.
Η ελληνική πολιτική τάξη, παραδοσιακά διαφθαρμένη και στη τελική της φάση πλήρως εξαρτημένη από τα γερμανικά ευρώ, ήταν αναμενόμενο να αποδειχθεί πλήρως πειθήνια.
Και κάτι παραπάνω από αυτό: Και πανούργα: γιατί οταν το αφεντικό ζητούσε από τον επιστάτη μεταρρυθμίσεις που έπλητταν το δικό του σύμπαν, ο επιστάτης προσέφερε σαν αντάλλαγμα στο αφεντικο κι άλλες «θυσίες» του ελληνικού λαού. Ναι, υπήρξαν «ισοδύναμα»: περισσότερος πόνος στο λαό για να δέχεται λιγότερη πίεση η ελληνική ολιγαρχία. Υπήρξαμε υπηρέτες πολλών αφεντάδων.
Η μη εκλογή προέδρου χθες, είναι ικανή να βάλει ένα τέλος σε αυτό το φαύλο κύκλο διαφθοράς δεκαετιών, τουλάχιστον στην κεφαλή της. Αν και αυτή τη φορά οι Έλληνες επιλέξουν αφέντη αντί για διαχειριστή ακόμη και μετά το ασήκωτο κόστος των λαθών τους, είναι απολύτως άξιοι της μοίρας τους.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι πιθανή. Με επαναληπτικές εκλογές και η αυτοδυναμία είναι όχι μόνο πιθανή αλλά και απαραίτητη.
Ας δούμε όμως σε τι συμπληγάδες θα βρεθεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ξεκινώντας από το εσωτερικό:
Με την εξαίρεση των ΑΝΕΛ, αν φυσικά μπούνε στη βουλή μετά τους τόσους φουνταριστούς που βρέθηκαν στην ομάδα τους από την κακή κρίση του Καμμένου, ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει να αντιμετωπίσει μόνο φανατική αντιπολίτευση. Θα έχει απέναντι του από ένα εώς τρία ΠΑΣΟΚ (Ποτάμι, Ελιά και Σοκ Παπανδρέου - έτσι σκεφτόταν να το ονομάσει το κόμμα του ο ΓΑΠ εμπνευσμένος από το ΣΟΚ και Δέος που έφερε στη χώρα ο Νερωνικός ηλίθιος). Θα έχει μια αντιαριστερή ΝΔ τους ακροδεξιούς της ΧΑ. Και θα έχει το φρενιασμένο ΚΚΕ που θα κάνει ότι είναι δυνατό, περιλαμβανομένων και μαζικών κινητοποιήσεων- πολύ συχνότερων από ότι έκανε στα χρόνια των μνημονίων- για να αποτύχουν οι ρεφορμιστές, αδιαφορώντας για το πόσο πόνο θα προκαλέσει μια τέτοια αποτυχία στη χώρα καθως και για το ότι θα την επιστρέψει στα χέρια των ακροδεξιών…
Αντίστοιχη στάση μπορεί να έχουν και θύλακες της αναρχίας.
Με άλλα λόγια ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει εσωτερικό περιβάλλον εχθρικό όσο είχε και η διακυβέρνηση Καραμανλή, αν οχι περισσοτερο.
Μέρος της σπαζοκεφαλιάς αυτής λύνεται μόνο αν ο ΣΥΡΙΖΑ κινηθεί από τις πρώτες ήδη μέρες αποφασιστικά και διαλύσει με κάθε νόμιμο μέσο τα οργανωμένα συμφέροντα, φέρνοντας την οικονομική και πολιτική ολιγαρχία ενώπιον των ευθυνών της και ενώπιον του Νόμου. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος.
Στο εξωτερικό τώρα, τα πράγματα είναι ακόμη πιο ζόρικα από ότι για τον Καραμανλή καθώς οι Αμερικάνοι είναι πάντα πρόθυμοι να ενεργοποιήσουν τους μηχανισμούς τους σε περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ αρχίζει να φλερτάρει με Κίνα ή Ρωσία, κάτι που καθιστά τη δημιουργία μιας υπηρεσίας που θα ελέγχει την ίδια την ΕΥΠ μια εξαιρετικά καλή ιδέα…
Απέναντι του ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει και τη Γερμανία αλλά και την ΕΚΤ και μάλλον και το ΔΝΤ.
Συνδυάστε τώρα τα μέτωπα και του εσωτερικού και του εξωτερικού και πάρτε μια ιδέα για το τι μπελάδες θα έχει να αντιμετωπίσει ο ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη κι αυτοδύναμος.
Ας δώσουμε ένα παράδειγμα: αν ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει μια συμφωνία με την COSCO όχι ιδιωτικοποίησης αλλά συνεκμετάλλευσης π.χ λιμανιών με αυστηρές ρήτρες προστασίας των εργαζομένων, την επομένη το ΚΚΕ θα έχει πάρει τα όπλα του, αναρχικοί τις μολότωφ τους και η ΕΕ θα βρει τρόπο να επιβάλει κυρώσεις καθώς έχει κάθε λόγο να μη θέλει η Ελλάδα να γιγαντωθεί ως εμπορικός κόμβος καθως κατι τετοιο θα υποβαθμίζε πχ το Άμστερνταμ και αλλους ευρωπαικους κομβους.
Για να μπορέσει να χαράξει ο ΣΥΡΙΖΑ ανεξάρτητη πολιτική, θα πρέπει να υπάρχει μια ασπίδα κυβερνήσεων μέσα στην Ευρώπη με παρόμοια «αποκλίνοντα» συμφέροντα. Και κάτι τέτοιο θα γίνει σταδιακά εφικτό μετά τα εκλογικά αποτελέσματα του 2016 και του 2017. Προς το παρόν η μόνη ευρωπαϊκή κυβέρνηση που ξέφυγε από τη συναίνεση της Ουάσιγκτον, τις επιβολές του Βερολίνου και τη χούντα των αγορών είναι αυτή της Ουγγαρίας αλλά είναι εκτός ευροζώνης και οι Συριζαίοι τη θεωρούν ακροδεξιά. Η μοναξιά του πρωτοπόρου θα είναι πολύ σκληρή για το ΣΥΡΙΖΑ. Από κάπου πρέπει να ξεκινήσει κανείς όμως.
Με ποιον να μιλήσει ο ΣΥΡΙΖΑ και πως λοιπόν θα διαμορφώσει στρατηγικές συμμαχίες; Σε αντίθεση με την γελοία άποψη του ΚΚΕ ότι ο κομμουνισμός είναι άνοσος στα δηλητήρια του καπιταλισμού και ότι είναι η μοίρα της σοσιαλδημοκρατίας να αφομοιώνεται από τη διαφθορά, σχεδόν όλα τα κομμουνιστικά κόμματα της Ανατολικής Ευρώπης έχουν αφομοιωθεί από τη χρηματοπιστωτική διαφθορά και μετέχουν εξαρτημένων κυβερνήσεων που πάνε αντίθετα με τα συμφέροντα των χωρών τους.
Ακόμη και όταν η πολιτική τράπουλα θα έχει ανακατευτεί με την εμφάνιση και σε άλλες χώρες κυβερνήσεων ανυπότακτων στο Βερολίνο και την Ουάσινγκτον, πιθανόν καμία από αυτές να μην είναι αριστερή και σχεδόν όλες τους να είναι εθνικιστικές.
Είναι λογικό: δύο μόνο αντιλήψεις μπορούν να σταθούν απέναντι στη χούντα των αγορών και τον ολοκληρωτισμό της παγκοσμιοποίησης: Η αριστερά και ο εθνικισμός. Κι αν ο εθνικισμός θεωρείται από την αριστερά να είναι αναχρονιστική δύναμη, σε ελάχιστες χώρες έχει η ιδια καταφέρει να αποδείξει ότι είναι η δύναμη του μέλλοντος.
To Die LInke στη Γερμανία θα ενισχυθεί αλλά δε βλέπουμε το πως θα μπορούσε να διαμορφώσει κυβερνητικό συνασπισμό ενώ η μόνη μας ελπίδα από αριστερά έρχεται από τους Podemos της Ισπανίας (τους οποίους το ΚΚΕ σιχαίνεται μόλις λίγο λιγότερο από το Σύριζα) .Παρά την ραγδαία άνοδό τους όμως, δεν είναι βέβαιο πως οι Podemos θα σχηματίσουν την επόμενη ισπανική κυβέρνηση, όσο κι αν ευχόμαστε κάτι τέτοιο.
Ένας από τους πολλούς λόγους που ευχόμαστε κάτι τέτοιο , είναι πως οι Podemos ήδη αναγνωρίζουν το ΣΥΡΙΖΑ και την Ελλάδα ως φίλια δύναμη που θα διαμορφώσει μαζί τους ένα μικρό μπλοκ δυνάμεων, ένα μικρό φράγμα απέναντι στην εισβολή των αγορών και την κυριαρχία της αγοραίας πολιτικής.
Αναμενόμενο ήταν λοιπόν ο επικεφαλής των Podemos Πάμπλο Ιγκλέσιας να χαιρετήσει την προκήρυξη βουλευτικών εκλογών με τον εξής συναγωνιστικό τρόπο: «Ξεκινάμε από την Ελλάδα, εμπρός Αλέξη, εμπρός Σύριζα»
Και δεν ήταν η μοναδική ανερχόμενη πολιτική δύναμη που χαιρέτησε τις εκλογές. Μια απρόσμενη γέφυρα φιλίας στήθηκε μπροστά στα πόδια του Αλέξη Τσίπρα και του Σύριζα. Το τι θα επιλέξουν να την κάνουν είναι άλλο θέμα. Σας μεταφέρω λοιπόν το μήνυμα γιατί είμαι σίγουρος ότι θα το αποκρύψουν τα συστημικά μήντια μέχρι να είναι έτοιμοι να το παίξουν ως «τεκμήριο» της θεωρίας των δύο άκρων:
«Το Εθνικό Μέτωπο καλωσορίζει θερμά τα αποτελέσματα της ψήφου του ελληνικού κοινοβουλίου και το χαστούκι στο πρόσωπο του υποψηφίου της ΕΕ της ΕΚΤ και του ΔΝΤ κυρίου Δήμα στο πλαίσιο των προεδρικών εκλογών.
Είναι νίκη του λαού και των αντιπροσώπων του απέναντι στην Ευρωπαϊκή ολιγαρχία και το κεφάλαιο.
Οι πολιτικές της κοινής λογικής απέναντι στη λιτότητα που εφαρμόστηκε στην Ελλάδα με τον πιο βίαιο τρόπο είναι οι μόνες ικανές να αποκαταστήσουν την οικονομία αυτής της χώρας που διαλύθηκε από την ΕΕ, το ευρώ και τα καταστροφικά του δόγματα.
Οι αγορές που αντιδρούν τώρα, αγχωμένες από κάποια ανατάραξη, δε θα έπρεπε να είναι υπεράνω της Δημοκρατίας που επιβάλλει τους ρυθμούς και τις απόψεις του και που μόνο αυτή μπορεί να καταστήσει την οικονομία βιώσιμη.
Τα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα στην Ελλάδα αποτελούν εφιάλτη για την ΕΕ και τις μαριονέτες βουλευτές της μα είναι ένα δημοκρατικό όνειρο για τον ίδιο το λαό.
Η κρίση που γεννήθηκε γυρνάει σήμερα εναντίον της ευρωπαϊκής κάστας, και τι πιο όμορφος συμβολισμός το να φέρει η Ελλάδα στην ευρωπαϊκή Ύδρα ένα πλήγμα- ελπίζουμε θανάσιμο»
Μαρίν Λε Πεν.
Αδυνατώ να καταλάβω για ποιο λόγο η αριστερά περνά τόσο καιρό για να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας, για ποιο λόγο πετά τόσο χρόνο για να αποδείξει ότι δεν ισχύει η θεωρία των δύο άκρων, για πιο λόγο πρέπει να νιώθει μονίμως αμυνόμενη και απολογούμενη για πράγματα που δεν την βαρύνουν. Τόσες και τόσες μεγαλειώδεις θεωρίες, στην θεωρία των δύο άκρων κολλήσατε.
Κάποτε, όχι πολύ καιρό πριν, ο Αλέξης ο Τσίπρας είχε πει ότι θα συμμαχούσε και με τον ίδιο το Διάβολο. Οι πολιτικοί του αντίπαλοι -αποδεδειγμένα εχθροί του λαού- το έχουν ήδη κάνει αυτό. Το ζήτημα είναι ποιος είναι ο διάβολος για τον καθένα. Γιατί για μένα ο υπέρτερος διάολος είναι οι καταστροφείς των λαών, των κοινωνιών, των κεκτημένων.
Ο ματοβαμμένος κομμουνιστής Στάλιν δε δίστασε να συμμαχήσει με τον ματαβαμμένο Ιμπεριαλιστή Τσώρτσιλ απέναντι στην εισβολή του υπέρτερου κακού, του Χίτλερ που ισοπέδωνε λαούς.
Σήμερα, το υπέρτερο κακό, αυτοί που ισοπεδώνουν λαούς, είναι η Ουάσινγκτον, το Βερολίνο και οι «Αγορές».
Οποιαδήποτε συμμαχία, έστω συμμαχία μερικών σημείων απέναντι τους είναι θεμιτή, τουλάχιστον μέχρι να αλλάξουν το πολιτικό τους παράδειγμα, τουλάχιστον μέχρι να βρεθεί μια νέα μορφή «υπέρτερου κακού»
Υπάρχει ακόμη χρόνος να ξαναδιεκδικήσουμε μια ανθρώπινη Ελλάδα, να επαναδιεκδικήσουμε μια ανθρώπινη Ευρώπη.
Το πρώτο βήμα για αυτό είναι η αυτοδυναμία Σύριζα. Το δεύτερο βήμα είναι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να συνθλίψει το βρώμικο ντόπιο κατεστημένο. Το τρίτο είναι να ζυμωθούν συμμαχίες με πολιτικές δυνάμεις χωρών που απειλούνται από τις ίδιες δυνάμεις που απειλούν και εμάς και η συγκρότηση μετώπου ανεξαρτήτως ιδεολογίας.
Το τέταρτο και δυσκολότερο βήμα είναι η συγκρότηση μιας νέας ευρωπαϊκής πολιτικής που να αναστρέψει τις ζημιές που έκανε η χούντα των αγορών και τα ιμπεριαλιστικά της κέντρα.
Μόνο για το πρώτο είμαστε υπεύθυνοι. Απόλυτα υπεύθυνα. Όσο υπεύθυνοι για το κατάντημα μας είναι και τα πρόβατα που ψήφισαν τους λαοπλάνους Παπανδρέου και Σαμαρά. Οι λύκοι τη βγάλαν τη προβιά τους. Εσείς γιατί ακόμη τη φοράτε; Δε σας φτάνει το πόσους ήδη φάγαν από εμάς;
Πέτρος Αργυρίου
Ένας από τους πνευματικούς πατέρες αυτών των πειραματιστών που είχαν μητέρες τις ακόλαστες τράπεζες, δε θα μπορούσε παρά να είναι ο Μένγκελε
«Όσα περισσότερα σας κάνουμε, τόσο λιγότερο φαίνεται να πιστεύετε ότι μπορούμε να σας τα κάνουμε», έτσι περιέγραφε την ψυχολογική αντίδραση των θυμάτων του ο άγγελος του Θανάτου. Και μετά την συντριβή του κινήματος των πλατειών, έτσι ακριβώς αντιδράσαμε και εμείς όντας πειραματόζωα.
Ήταν αναμενόμενο πως πρόθυμοι βασανιστές θα βρισκόντουσαν εύκολα:
Από τη πτώση της Σοβιετίας και μετά, οι αμερικάνοι εξαπέλυσαν επίθεση διαφθοράς με χρηματοπιστωτικές φούσκες και η παραγόμενη χρηματοπιστωτική δραστηριότητα ήταν υπεραρκετή για να λαδώσει τα περισσότερα κόμματα και πολλούς δημοσιογράφους σε όσες περιοχές οι αμερικάνοι θέλαν υπό την πατρωνία τους.
Ιδιαίτερα στις χώρες της πρώην Σοβιετίας, οι αμερικάνοι για να ρεφάρουν βάζαν τις κυβερνήσεις να βγάζουν στο κλαρί το συσσωρευμένο δημόσιο πλούτο.
Αυτό είναι ο νεοφιλελευθερισμός και αυτή είναι η δουλειά του ΔΝΤ: Μια κομπίνα και τίποτε παραπάνω για να εξαπατώνται λαοί και να εκχωρούν ότι έχουν και δεν έχουν.
Η Γερμανία μπήκε και αυτή δυνατά στο παιχνίδι του λαδώματος μετά την επανένωσή της, ιδιαίτερα σε χώρες εντός της ΕΕ όπως η Ελλάδα, παίρνοντας δανεικούς από τις αμερικάνικες λίστες δωροδοκίας πολλούς από τους «Έλληνες» «πολιτικούς» «άντρες».
Βλέπετε, η διαφθορά κανιβαλίζει καθώς τρέφεται από τη διαφθορά. Έτσι λοιπόν, παρότι η Ελλάδα ήταν πάντα χώρα πλούσια σε παραγωγή διαφθοράς, πάντα χρειαζόταν να εισάγει ακόμη περισσότερη.
Με την κρίση της φούσκας των στεγαστικών δανείων το 2007, οι αμερικάνοι καταλαβαίνουν ότι το όπλο που χρησιμοποιούσαν εναντίον άλλων λαών ήταν ένα μπούμερανγκ.
Παρότι πολλές ευρωπαϊκές τράπεζες ήταν εκτεθειμένες στα τοξικά κερδοσκοπικά σκουπίδια των αμερικανών, η ευρωπαϊκή οικονομία πατούσε σε στέρεες βάσεις και η αμερικάνικη κρίση δε μεταδόθηκε στην Ευρώπη παρότι την κλυδώνισε αρκετά.
Όλα αυτά θα ήταν ένα κακό όνειρο που θα είχε περάσει αν δεν έφερνε ο άνθρωπος των αμερικάνων, ο Γιώργος Παπανδρέου την αμερικανική κρίση από την πίσω πόρτα στην ευρωπαϊκή οικογένεια.
Η ευρωπαϊκή κρίση αναζωογόνησε το ΔΝΤ, εργαλείο αμερικάνικης εξωτερικής πολιτικής που κινδύνευε να περιπέσει σεαχρηστία.
Και οι Γερμανοί, οι μόνοι που συμφώνησαν να εφαρμοστούν πρακτικές που ρήμαξαν τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και στην υπόλοιπη Ευρώπη, αρχής γενομένης της Ελλάδας, βρήκαν την χρυσή ευκαιρία για να επιδιώξουν το όραμα μιας ενιαίας, ολοκληρωτικής Γερμανικής Ευρώπης.
Έτσι γεννήθηκε η Τρόικα, παιδί των αμερικανών, των γερμανών των τραπεζιτών που γκάστρωσε τον ευρωπαϊκό Νότο έχοντας και λίγο σπέρμα Παπανδρέου μέσα της.
Άλλωστε πως μπορεί να εκλάβει κάποιος τον Γιώργο Παπανδρέου ως οτιδήποτε άλλο πέρα από σπέρμα;
Έτσι ξεκίνησε η οδύνη του τοκετού της νέας ολοκληρωτικής Ευρώπης και της χούντας των αγορών, ακριβώς επειδή κάποιοι δε φορούσαν καπότα και κάποιοι δεν έπαιρναν αντισύλληψη ή δεν έκαναν την έκτρωση αυτού του τερατομορφώματος έστω και καθυστερημένα.
Η ελληνική πολιτική τάξη, παραδοσιακά διαφθαρμένη και στη τελική της φάση πλήρως εξαρτημένη από τα γερμανικά ευρώ, ήταν αναμενόμενο να αποδειχθεί πλήρως πειθήνια.
Και κάτι παραπάνω από αυτό: Και πανούργα: γιατί οταν το αφεντικό ζητούσε από τον επιστάτη μεταρρυθμίσεις που έπλητταν το δικό του σύμπαν, ο επιστάτης προσέφερε σαν αντάλλαγμα στο αφεντικο κι άλλες «θυσίες» του ελληνικού λαού. Ναι, υπήρξαν «ισοδύναμα»: περισσότερος πόνος στο λαό για να δέχεται λιγότερη πίεση η ελληνική ολιγαρχία. Υπήρξαμε υπηρέτες πολλών αφεντάδων.
Η μη εκλογή προέδρου χθες, είναι ικανή να βάλει ένα τέλος σε αυτό το φαύλο κύκλο διαφθοράς δεκαετιών, τουλάχιστον στην κεφαλή της. Αν και αυτή τη φορά οι Έλληνες επιλέξουν αφέντη αντί για διαχειριστή ακόμη και μετά το ασήκωτο κόστος των λαθών τους, είναι απολύτως άξιοι της μοίρας τους.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι πιθανή. Με επαναληπτικές εκλογές και η αυτοδυναμία είναι όχι μόνο πιθανή αλλά και απαραίτητη.
Ας δούμε όμως σε τι συμπληγάδες θα βρεθεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ξεκινώντας από το εσωτερικό:
Με την εξαίρεση των ΑΝΕΛ, αν φυσικά μπούνε στη βουλή μετά τους τόσους φουνταριστούς που βρέθηκαν στην ομάδα τους από την κακή κρίση του Καμμένου, ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει να αντιμετωπίσει μόνο φανατική αντιπολίτευση. Θα έχει απέναντι του από ένα εώς τρία ΠΑΣΟΚ (Ποτάμι, Ελιά και Σοκ Παπανδρέου - έτσι σκεφτόταν να το ονομάσει το κόμμα του ο ΓΑΠ εμπνευσμένος από το ΣΟΚ και Δέος που έφερε στη χώρα ο Νερωνικός ηλίθιος). Θα έχει μια αντιαριστερή ΝΔ τους ακροδεξιούς της ΧΑ. Και θα έχει το φρενιασμένο ΚΚΕ που θα κάνει ότι είναι δυνατό, περιλαμβανομένων και μαζικών κινητοποιήσεων- πολύ συχνότερων από ότι έκανε στα χρόνια των μνημονίων- για να αποτύχουν οι ρεφορμιστές, αδιαφορώντας για το πόσο πόνο θα προκαλέσει μια τέτοια αποτυχία στη χώρα καθως και για το ότι θα την επιστρέψει στα χέρια των ακροδεξιών…
Αντίστοιχη στάση μπορεί να έχουν και θύλακες της αναρχίας.
Με άλλα λόγια ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει εσωτερικό περιβάλλον εχθρικό όσο είχε και η διακυβέρνηση Καραμανλή, αν οχι περισσοτερο.
Μέρος της σπαζοκεφαλιάς αυτής λύνεται μόνο αν ο ΣΥΡΙΖΑ κινηθεί από τις πρώτες ήδη μέρες αποφασιστικά και διαλύσει με κάθε νόμιμο μέσο τα οργανωμένα συμφέροντα, φέρνοντας την οικονομική και πολιτική ολιγαρχία ενώπιον των ευθυνών της και ενώπιον του Νόμου. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος.
Στο εξωτερικό τώρα, τα πράγματα είναι ακόμη πιο ζόρικα από ότι για τον Καραμανλή καθώς οι Αμερικάνοι είναι πάντα πρόθυμοι να ενεργοποιήσουν τους μηχανισμούς τους σε περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ αρχίζει να φλερτάρει με Κίνα ή Ρωσία, κάτι που καθιστά τη δημιουργία μιας υπηρεσίας που θα ελέγχει την ίδια την ΕΥΠ μια εξαιρετικά καλή ιδέα…
Απέναντι του ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει και τη Γερμανία αλλά και την ΕΚΤ και μάλλον και το ΔΝΤ.
Συνδυάστε τώρα τα μέτωπα και του εσωτερικού και του εξωτερικού και πάρτε μια ιδέα για το τι μπελάδες θα έχει να αντιμετωπίσει ο ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη κι αυτοδύναμος.
Ας δώσουμε ένα παράδειγμα: αν ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει μια συμφωνία με την COSCO όχι ιδιωτικοποίησης αλλά συνεκμετάλλευσης π.χ λιμανιών με αυστηρές ρήτρες προστασίας των εργαζομένων, την επομένη το ΚΚΕ θα έχει πάρει τα όπλα του, αναρχικοί τις μολότωφ τους και η ΕΕ θα βρει τρόπο να επιβάλει κυρώσεις καθώς έχει κάθε λόγο να μη θέλει η Ελλάδα να γιγαντωθεί ως εμπορικός κόμβος καθως κατι τετοιο θα υποβαθμίζε πχ το Άμστερνταμ και αλλους ευρωπαικους κομβους.
Για να μπορέσει να χαράξει ο ΣΥΡΙΖΑ ανεξάρτητη πολιτική, θα πρέπει να υπάρχει μια ασπίδα κυβερνήσεων μέσα στην Ευρώπη με παρόμοια «αποκλίνοντα» συμφέροντα. Και κάτι τέτοιο θα γίνει σταδιακά εφικτό μετά τα εκλογικά αποτελέσματα του 2016 και του 2017. Προς το παρόν η μόνη ευρωπαϊκή κυβέρνηση που ξέφυγε από τη συναίνεση της Ουάσιγκτον, τις επιβολές του Βερολίνου και τη χούντα των αγορών είναι αυτή της Ουγγαρίας αλλά είναι εκτός ευροζώνης και οι Συριζαίοι τη θεωρούν ακροδεξιά. Η μοναξιά του πρωτοπόρου θα είναι πολύ σκληρή για το ΣΥΡΙΖΑ. Από κάπου πρέπει να ξεκινήσει κανείς όμως.
Με ποιον να μιλήσει ο ΣΥΡΙΖΑ και πως λοιπόν θα διαμορφώσει στρατηγικές συμμαχίες; Σε αντίθεση με την γελοία άποψη του ΚΚΕ ότι ο κομμουνισμός είναι άνοσος στα δηλητήρια του καπιταλισμού και ότι είναι η μοίρα της σοσιαλδημοκρατίας να αφομοιώνεται από τη διαφθορά, σχεδόν όλα τα κομμουνιστικά κόμματα της Ανατολικής Ευρώπης έχουν αφομοιωθεί από τη χρηματοπιστωτική διαφθορά και μετέχουν εξαρτημένων κυβερνήσεων που πάνε αντίθετα με τα συμφέροντα των χωρών τους.
Ακόμη και όταν η πολιτική τράπουλα θα έχει ανακατευτεί με την εμφάνιση και σε άλλες χώρες κυβερνήσεων ανυπότακτων στο Βερολίνο και την Ουάσινγκτον, πιθανόν καμία από αυτές να μην είναι αριστερή και σχεδόν όλες τους να είναι εθνικιστικές.
Είναι λογικό: δύο μόνο αντιλήψεις μπορούν να σταθούν απέναντι στη χούντα των αγορών και τον ολοκληρωτισμό της παγκοσμιοποίησης: Η αριστερά και ο εθνικισμός. Κι αν ο εθνικισμός θεωρείται από την αριστερά να είναι αναχρονιστική δύναμη, σε ελάχιστες χώρες έχει η ιδια καταφέρει να αποδείξει ότι είναι η δύναμη του μέλλοντος.
To Die LInke στη Γερμανία θα ενισχυθεί αλλά δε βλέπουμε το πως θα μπορούσε να διαμορφώσει κυβερνητικό συνασπισμό ενώ η μόνη μας ελπίδα από αριστερά έρχεται από τους Podemos της Ισπανίας (τους οποίους το ΚΚΕ σιχαίνεται μόλις λίγο λιγότερο από το Σύριζα) .Παρά την ραγδαία άνοδό τους όμως, δεν είναι βέβαιο πως οι Podemos θα σχηματίσουν την επόμενη ισπανική κυβέρνηση, όσο κι αν ευχόμαστε κάτι τέτοιο.
Ένας από τους πολλούς λόγους που ευχόμαστε κάτι τέτοιο , είναι πως οι Podemos ήδη αναγνωρίζουν το ΣΥΡΙΖΑ και την Ελλάδα ως φίλια δύναμη που θα διαμορφώσει μαζί τους ένα μικρό μπλοκ δυνάμεων, ένα μικρό φράγμα απέναντι στην εισβολή των αγορών και την κυριαρχία της αγοραίας πολιτικής.
Αναμενόμενο ήταν λοιπόν ο επικεφαλής των Podemos Πάμπλο Ιγκλέσιας να χαιρετήσει την προκήρυξη βουλευτικών εκλογών με τον εξής συναγωνιστικό τρόπο: «Ξεκινάμε από την Ελλάδα, εμπρός Αλέξη, εμπρός Σύριζα»
Και δεν ήταν η μοναδική ανερχόμενη πολιτική δύναμη που χαιρέτησε τις εκλογές. Μια απρόσμενη γέφυρα φιλίας στήθηκε μπροστά στα πόδια του Αλέξη Τσίπρα και του Σύριζα. Το τι θα επιλέξουν να την κάνουν είναι άλλο θέμα. Σας μεταφέρω λοιπόν το μήνυμα γιατί είμαι σίγουρος ότι θα το αποκρύψουν τα συστημικά μήντια μέχρι να είναι έτοιμοι να το παίξουν ως «τεκμήριο» της θεωρίας των δύο άκρων:
«Το Εθνικό Μέτωπο καλωσορίζει θερμά τα αποτελέσματα της ψήφου του ελληνικού κοινοβουλίου και το χαστούκι στο πρόσωπο του υποψηφίου της ΕΕ της ΕΚΤ και του ΔΝΤ κυρίου Δήμα στο πλαίσιο των προεδρικών εκλογών.
Είναι νίκη του λαού και των αντιπροσώπων του απέναντι στην Ευρωπαϊκή ολιγαρχία και το κεφάλαιο.
Οι πολιτικές της κοινής λογικής απέναντι στη λιτότητα που εφαρμόστηκε στην Ελλάδα με τον πιο βίαιο τρόπο είναι οι μόνες ικανές να αποκαταστήσουν την οικονομία αυτής της χώρας που διαλύθηκε από την ΕΕ, το ευρώ και τα καταστροφικά του δόγματα.
Οι αγορές που αντιδρούν τώρα, αγχωμένες από κάποια ανατάραξη, δε θα έπρεπε να είναι υπεράνω της Δημοκρατίας που επιβάλλει τους ρυθμούς και τις απόψεις του και που μόνο αυτή μπορεί να καταστήσει την οικονομία βιώσιμη.
Τα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα στην Ελλάδα αποτελούν εφιάλτη για την ΕΕ και τις μαριονέτες βουλευτές της μα είναι ένα δημοκρατικό όνειρο για τον ίδιο το λαό.
Η κρίση που γεννήθηκε γυρνάει σήμερα εναντίον της ευρωπαϊκής κάστας, και τι πιο όμορφος συμβολισμός το να φέρει η Ελλάδα στην ευρωπαϊκή Ύδρα ένα πλήγμα- ελπίζουμε θανάσιμο»
Μαρίν Λε Πεν.
Αδυνατώ να καταλάβω για ποιο λόγο η αριστερά περνά τόσο καιρό για να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας, για ποιο λόγο πετά τόσο χρόνο για να αποδείξει ότι δεν ισχύει η θεωρία των δύο άκρων, για πιο λόγο πρέπει να νιώθει μονίμως αμυνόμενη και απολογούμενη για πράγματα που δεν την βαρύνουν. Τόσες και τόσες μεγαλειώδεις θεωρίες, στην θεωρία των δύο άκρων κολλήσατε.
Κάποτε, όχι πολύ καιρό πριν, ο Αλέξης ο Τσίπρας είχε πει ότι θα συμμαχούσε και με τον ίδιο το Διάβολο. Οι πολιτικοί του αντίπαλοι -αποδεδειγμένα εχθροί του λαού- το έχουν ήδη κάνει αυτό. Το ζήτημα είναι ποιος είναι ο διάβολος για τον καθένα. Γιατί για μένα ο υπέρτερος διάολος είναι οι καταστροφείς των λαών, των κοινωνιών, των κεκτημένων.
Ο ματοβαμμένος κομμουνιστής Στάλιν δε δίστασε να συμμαχήσει με τον ματαβαμμένο Ιμπεριαλιστή Τσώρτσιλ απέναντι στην εισβολή του υπέρτερου κακού, του Χίτλερ που ισοπέδωνε λαούς.
Σήμερα, το υπέρτερο κακό, αυτοί που ισοπεδώνουν λαούς, είναι η Ουάσινγκτον, το Βερολίνο και οι «Αγορές».
Οποιαδήποτε συμμαχία, έστω συμμαχία μερικών σημείων απέναντι τους είναι θεμιτή, τουλάχιστον μέχρι να αλλάξουν το πολιτικό τους παράδειγμα, τουλάχιστον μέχρι να βρεθεί μια νέα μορφή «υπέρτερου κακού»
Υπάρχει ακόμη χρόνος να ξαναδιεκδικήσουμε μια ανθρώπινη Ελλάδα, να επαναδιεκδικήσουμε μια ανθρώπινη Ευρώπη.
Το πρώτο βήμα για αυτό είναι η αυτοδυναμία Σύριζα. Το δεύτερο βήμα είναι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να συνθλίψει το βρώμικο ντόπιο κατεστημένο. Το τρίτο είναι να ζυμωθούν συμμαχίες με πολιτικές δυνάμεις χωρών που απειλούνται από τις ίδιες δυνάμεις που απειλούν και εμάς και η συγκρότηση μετώπου ανεξαρτήτως ιδεολογίας.
Το τέταρτο και δυσκολότερο βήμα είναι η συγκρότηση μιας νέας ευρωπαϊκής πολιτικής που να αναστρέψει τις ζημιές που έκανε η χούντα των αγορών και τα ιμπεριαλιστικά της κέντρα.
Μόνο για το πρώτο είμαστε υπεύθυνοι. Απόλυτα υπεύθυνα. Όσο υπεύθυνοι για το κατάντημα μας είναι και τα πρόβατα που ψήφισαν τους λαοπλάνους Παπανδρέου και Σαμαρά. Οι λύκοι τη βγάλαν τη προβιά τους. Εσείς γιατί ακόμη τη φοράτε; Δε σας φτάνει το πόσους ήδη φάγαν από εμάς;
Πέτρος Αργυρίου
Πηγή: AgriaZwa
0 comments :
Δημοσίευση σχολίου