Ελλάδα, το λίκνο του σουρεαλισμού.

Τα τελευταία δέκα χρόνια, η χώρα είδε να γίνονται πέντε φορές εκλογές και να περνάνε έξι πρωθυπουργοί. Μόνο το 2012 έγιναν δύο, με μεγαλύτερο πρωταγωνιστή τον Κουβέλη που το Μάιο δήλωνε ότι δεν υπήρχε περίπτωση να συνεργαστεί με ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και ένα μήνα μετά το έκανε. Γιατί ή μιλάμε ή βήχουμε. Βέβαια, ο Φώτης έχει ένα χρόνιο βήχα που μάλλον του έμεινε από τις καρπαζιές που έτρωγε από Βενιζέλο και Σαμαρά όσο τους κρατούσε από το σακάκι για να τον παίρνουν μαζί όπου πήγαιναν. 

Το βήχα του τον έκοψε ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος αφού τον ιντρίγκαρε να νομίζει ότι θα παίξει συνεργασία ώστε να μην ψηφίσει για Πρόεδρο, του είπε τελικά “Φωτάκο, ευχαρίστως να έρθεις μαζί μας, αλλά όχι Επικρατείας, στο ψηφοδέλτιο κανονικά σαν τους άλλους. Θες;” “Όχι”, είπε αυτός και τώρα κατεβαίνει “αυτόνομα, αλλά σε συνεργασία”. Έτσι, γιατί μπορεί. Μέχρι τις 25 του μήνα που θα καταλάβει ότι δεν μπορεί και θα πάει σπίτι του.

Αυτός είναι ο μεγαλύτερος φόβος των περισσότερων βουλευτών αυτή τη στιγμή. Ότι θα πάνε σπίτι τους. Και καλά να έχεις κλέψει, να έχεις εξασφαλίσει την οικογένεια και να σε στείλουν σπίτι (βλέπε μερικά πρώην κεφάλια του ΠΑΣΟΚ), αλλά να είσαι το τίποτα, ένα απόλυτο πολιτικό μηδενικό, να έχεις πει και πέντε μαλακίες κατά καιρούς και να βλέπεις ότι έρχεται η ώρα να επιστρέψεις στην κανονική σου ζωή, όπου δε σου πληρώνει κανείς ένα πεντοχίλιαρο το μήνα μαζί με τηλέφωνα, εισιτήρια και αμάξια; Πίκρα.

Να, πάρε πχ τη Μίκα Ιατρίδη. Την ξέρεις; Όχι. Και γιατί να την ξέρεις; Η γυναίκα υπηρέτησε όλη της την ζωή τη ΝΔ και όταν αρνήθηκε να ψηφίσει το δεύτερο Μνημόνιο, διεγράφη από το κόμμα και πήγε στους Ανεξάρτητους Έλληνες. Τότε έγινε αντάρτισσα. Τα τουί της εναντίον Σαμαρά και ΝΔ θα τα βρεις όλα μαζί εδώ. Βέβαια, μόλις είδε ότι δε θα έβγαινε Πρόεδρος της Δημοκρατίας και θα πηγαίναμε σε εκλογές, θυμήθηκε ότι της έκανε ο Δήμας κι έτσι τον ψήφισε τη δεύτερη και τρίτη φορά. Την επόμενη μέρα έκλεισε το λογαριασμό της στο τουήτερ και επέστρεψε στη Νέα Δημοκρατία και τώρα λέει ότι “σε μια δύσκολη στιγμή για τη χώρα και την παράταξη αυτή δηλώνει παρούσα”.

Μαζί με αυτήν βέβαια και άλλοι τρεις πολιτικάντηδες του ίδιου βεληνεκούς, που αν έμεναν εκτός ΝΔ θα τους έτρωγε ο λύκος και η μαρμάγκα.

Και εκεί, λοιπόν, που όλα έβρισκαν τον προεκλογικό τους ρυθμό τον καλό, το γνήσιο, τον ελληνικό, αυτόν που ξέρουμε και έχουμε αγαπήσει, βγαίνει ο ΓΑΠ και λέει “κάνω κόμμα” και τραβάει μια πεταλιά στο ποδήλατο. Μαλάκες όλοι. Ντάξει, λογικό είναι στην αρχή να νομίζεις ότι κάποιος με το παρελθόν του αποκλείεται να το εννοεί. Εδώ ένα σουβέρ κλέβεις από μια μπυραρία και ντρέπεσαι να ξαναπατήσεις, και ο ΓΑΠ, που μας έβαλε στο Μνημόνιο και θυμήθηκε μετά να μας το πει, βγαίνει τώρα και ανακοινώνει το “Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών”. Το οποίο θυμίζει δραματικά το κόμμα που είχε ιδρύσει ο παππούς του το 1935: “Δημοκρατικό Σοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδος”.

Το ότι ο ΓΑΠ (ο ΓΑΠ, ρε φίλε!) επικαλείται ακόμα το σοσιαλισμό είναι τόσο σουρεάλ που λιώνουν μέχρι και οι πίνακες του Νταλί, αλλά για περισσότερο σουρεάλ, συνέχισε να διαβάζεις:

Μαθαίνουν στο ΠΑΣΟΚ για το κόμμα και τους λούζει κρύος ιδρώτας. Γιατί, σου λέει, οι ΠΑΣΟΚοι που πήγανε στο ΣΥΡΙΖΑ, πάνε, δεν ξαναγυρίζουν. Άντε λίγοι να ψηφίσουν το ΓΑΠ. Από πού λοιπόν θα κόψει; Από μας, τους σοσιαλδημοκράτες, τους κεντροαριστερχαχαχα! Γιατί μόνο εμείς μείναμε εδώ, στο κυβερνητικό καθήκον και τη μάσα. Εμείς μείναμε εδώ να φυλάμε το μαντρί. Κάτι Συμμαχίες για Νέα Ελλάδα, κάτι Νέοι Μεταρρυθμιστές, κάτι Πρωτοβουλία β’, κάτι Μπίστηδες δηλαδή.

Και βγαίνει λοιπόν το ΠΑΣΟΚ και αποκαλεί “ανήθικη και παράλογη” την απόφαση του ΓΑΠ. Ανήθικη! Που το να μιλάει το ΠΑΣΟΚ για ηθική είναι σαν να ακούς serial killer να διδάσκει Ποινικό Δίκαιο. Ο δε Βενιζέλος το χαρακτήρισε “θλιβερό γεγονός” και είπε με τον τρόπο του ότι ο ΓΑΠ δεν είναι ρυθμιστής των εκλογών. Hello, Beni! Ο ΓΑΠ μπορεί να πάρει και μεγαλύτερο ποσοστό από σένα!

Τα ξέρουν όμως αυτά ο Μπένι και ο Σαμαράς, δεν είναι βλάκες. Ξέρουν τι πού… τσουνάμι έρχεται. Το βλέπουν. Γι’ αυτό και ο Σαμαράς αρνείται να συμμετάσχει σε debate με τον Τσίπρα. Δεν θέλει, λέει, να “νομιμοποιήσει την πολιτική αθλιότητα” και τον αποκαλεί υβριστή. Γι’ αυτό, για να μην νομιμοποιήσει την πολιτική αθλιότητα, επιλέγει να δίνει μόνο συνεντεύξεις με autocue και να απαντάει “ζωντανά” σε ηχογραφημένες ερωτήσεις δημοσιογράφων. Επαναλαμβάνω: για να μην νομιμοποιήσει την πολιτική αθλιότητα τα κάνει όλα.

Πάντως, πρέπει να του αναγνωρίσουμε κάτι. Μπορεί ο κόσμος να φτωχοποιήθηκε επί της κυβέρνησής του, αλλά νιώθει ασφάλεια. Για παράδειγμα, δεν πρόλαβε να χάσει η ΝΔ στις Ευρωεκλογές πέρυσι το καλοκαίρι, και αμέσως συνέλαβε το Μαζιώτη. Δεν πρόλαβε να ανακοινώσει τις βουλευτικές και συνέλαβε τον Ξηρό. Αυτά δεν είναι τυχαία πράγματα. Η ΝΔ έχει αντανακλαστικά. Και μην ακούτε τώρα κάτι συνωμοσιολόγους σαν τους από κάτω που το είχαν προβλέψει:

Οι @33_3_33 και @blacktom1961 είναι προφανώς τίποτα άπλυτοι θολοκουλτουριάρηδες ΣΥΡΙΖΑίοι που δεν πατάνε ποτέ στην εκκλησία. Σαν τη Δούρου, που την κατήγγειλαν ο Πλεύρης και ο Άδωνις, που κάποτε αποκαλούσε τρικ το Άγιο Φως, ότι έλειπε από την Πρωτοχρονιάτικη δοξολογία στον Άγιο Διονύσιο. Γιατί, κυρά μου, πώς θες να κυβερνήσεις και δεν πας να ανάψεις ένα κεράκι, να κάνεις το σταυρό σου, να πεις την προσευχή σου, να κάνει έτσι ο θεός το αυτί του να ακούσει τι έχεις να του πεις; Γίνεται διακυβέρνηση σε ευρωπαϊκή χώρα το 2015 χωρίς το Θεό αγκαζέ;

Δεν αισθάνομαι καλά.

Μόλις είδα ότι είπε ο ΓΑΠ: Θα πολεμήσουμε αυτούς που θέλουν την εξουσία για δικό τους όφελος.

LOL, ρε φίλε! Δεν υπάρχει αυτή η χώρα.

 Πηγή

Η επίκληση της αλήθειας και η επιτυχία των μνημονίων

Του Δήμου Χλωπτσιούδη

 Η σαμαρική ΝΔ κατέρχεται στις εκλογές με κεντρικό σύνθημα την αλήθεια. Ίσως είναι η πρώτη φορά που ένα απερχόμενο κόμμα εξουσίας δεν προχωρά σε εκλογική αναμέτρηση χωρίς να υπόσχεται ένα όραμα, χωρίς να στηρίζεται σε μία συνθηματολογία ελπίδας και βελτίωσης.  Ο Σαμαράς υπόσχεται την υιοθέτηση ενός προγράμματος που και κατά τον ίδιο είναι ένα πρόγραμμα αιματηρών θυσιών. Οι "καλύτερες μέρες" δεν υπάρχουν, αλλά αποτελούν μια εσχατολογική προσέγγιση της αλήθειας διά του φόβου μήπως χαθούν οι θυσίες.

Στην πολιτική, η επίκληση της αλήθειας αποτελεί τη μόνιμη επωδό του λαϊκισμού. Με ελιτίστικη αντίληψη ο πολιτικός ενημερώνει τον αμαθή ψηφοφόρο. Μέσω της επικαλούμενης αλήθειας προσπαθεί να απομακρύνει το δέκτη από τη βιωμένη πραγματικότητα και να του εμφανίσει μία άλλη αλήθεια, μία αλήθεια υπερατομική, συνολική. Τα ψέματα του παρελθόντος ξεχνιούνται μπροστά στην επίκληση της αλήθειας. Και φυσικά αυτή πάντα συνοδεύεται με την επιλεκτική προσέγγιση αποδεικτικών στοιχείων.

Η δε επίκληση εθνικού κινδύνου αποτελεί ένα βασικό χαρακτηριστικό του λαϊκισμού ήδη από τις απαρχές της αστικής δημοκρατίας στην Ευρώπη. Συνδέεται άμεσα με την ακροδεξιά ρητορεία για το έθνος και την ταυτότητα, τις "εθνικές" θυσίες.  Παράλληλα, στην επίκλησή της (όποια κι αν είναι αυτή) υπάρχει το λανθάνον μήνυμα ότι ο άλλος, ο αντίπαλος, ο διαφωνών, λέει ψέματα. Ο λαϊκισμός λανθάνει στην αντίληψη ότι μόνο ο πομπός λέει την αλήθεια, και τούτη προσεγγίζεται φυσικά ως μοναδική, χωρίς να επιτρέπονται άλλες οπτικές.

Στο ίδιο πλαίσιο, η κινδυνολογία στηρίζεται πάντα στη ρητορεία της αλήθειας και το λαϊκισμό. Αδυνατεί να αντιτάξει μία διαφορετική πρόταση, αφού επιλέγει κομφορμιστικά τη διατήρηση του παρόντος, όποιο κι αν είναι αυτό, όπως κι αν διαμορφώθηκε τούτο. Είναι η αλήθεια του συντηρητισμού που προσπαθεί να εμποδίσει κάθε άλλη οπτική, κάθε άλλη οδό προς την πρόοδο.

Βέβαια, σε συνθήκες κρίσης κάθε προσέγγιση της ρητορικής της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, φαντάζει πολύ μικρή, ακριβώς λόγω της απουσίας κάθε δημοκρατικής αντίληψης στη διακυβέρνηση της χώρας. Μία διακυβέρνηση που στηρίχτηκε στον -εκούσιο- παραμερισμό των βουλευτών, στην περιθωριοποίηση του πολίτη, στην πλήρη αδιαφορία προς τα ανθρώπινα δικαιώματα και ακόμα και την υποταγή σε ένα εξωθεσμικό φορέα εξουσίας (τρόικα).

Ωστόσο, αν κι ο Σαμαράς επικαλείται την αλήθεια, αποκρύπτει μία βασική της πτυχή… Ότι δηλαδή το μνημόνιο πέτυχε τους στόχους του. Κατά τη γνώμη μας βασικός στόχος της νεοφιλελεύθερης πολιτικής είναι η αναδιοργάνωση του παραγωγικού ιστού και η διάλυση της μεσοαστικής οικονομίας. Και σε τούτα η πολιτική μεταρρυθμίσεων και μονόπλευρης λιτότητας πέτυχαν απόλυτα τους στόχους τους.

Το Δημόσιο διαλύθηκε (ειδικά σε ό,τι συνιστά την κοινωνική πρόνοια και υποστήριξη), αναδιαρθρώθηκε κατά τις ανάγκες των επιχειρηματικών ελίτ και τέθηκαν οι πυλώνες για περαιτέρω διάλυση (αξιολόγηση-απολύσεις, συγχωνεύσεις κι ενίσχυση της γραφειοκρατίας, ασφυκτικός έλεγχος κάθε δημόσιας δομής από την υδροκέφαλη Κεντρική Εξουσία, υποβιβασμός της αυτοδιοίκησης σε δημόσια υπηρεσία χωρίς πολιτικό χαρακτήρα κλπ). Παράλληλα, αναπτύχθηκε η ιδέα της ιδιωτικοποίησης των πάντων και της αναγκαιότητας να χαρίζονται εκτάσεις, δάση και περιουσίες του δημοσίου σε ιδιώτες με κάθε κόστος στην υγεία…

Η οικονομική πολιτική πέτυχε (κι ας το κρύβει ο Σαμαράς) όπως αποδεικνύει ο παραγωγικός χάρτης της χώρας. Χιλιάδες μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις έκλεισαν, εκατοντάδες χιλιάδες μεσοαστοί πληβειοποιήθηακν αναζητώντας ένα εξευτελιστικό μεροκάματο για την επιβίωση. Την ίδια στιγμή ο τομέας που δραστηριοποιούνταν μένει ελεύθερος ή χαρίζεται στις πολυεθνικές και τους ντόπιους εκπροσώπους τους. Και όσες επιχειρήσεις εμφανίζονται τούτες αναφέρονται κατά βάση σε υπηρεσίες εστίασης και διασκέδασης.

Εμφανίζεται δηλαδή μια μονοδιάσταση ανάπτυξη του τουρισμού και της διασκέδασης στο πρότυπο της προεπαναστατικής Κούβας. Ο παραγωγικός ιστός της χώρας διαμορφώθηκε σύμφωνα με τις ανάγκες των εθνικών κι ευρωπαϊκών οικονομικών ελίτ που αναζητούν νέες επιχειρηματικές διεξόδους.

Πηγή

Ο ΓΑΠ και η ηθική του πολιτικού μεταμοντερνισμού. Ενα κείμενο εν'όψει του νέου κόμματος του Γιώργου Παπανδρέου

Του Χριστόφορου Βερναδάκη

Με την εξαγγελία της νέας πολιτικής του κίνησης ο Γιώργος Παπανδρέου ξεπέρασε κάθε όριο ανορθολογικής (μετεφηβικής) συμπεριφοράς. Το εγχείρημά του με δυό λόγια παραπέμπει σε κάποιον που κληρονομεί από τον πατέρα του, π.χ., τη Μεγάλη Βρετάνια και αφού τη χρεωκοπήσει και τη χαρίσει σε έναν περαστικό κατόπιν πηγαίνει απέναντι στην Ερμού και ανοίγει «ενοικιαζόμενα διαμερίσματα».  

Μένει κανείς έκπληκτος από τις επιλογές αυτού του πολιτικού, αλλά και από τη συγκεκριμένη κάθε φορά «στιγμή» που κάνει αυτές τις επιλογές. Αυτό που είναι εντυπωσιακό στον ΓΑΠ είναι ότι δεν έχει καμία απολύτως αίσθηση της πολιτικής συγκυρίας και του πολιτικού χρόνου. Κάνει πάντοτε λάθος πράγματα σε λάθος χρόνο και για λάθος λόγους. Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι η αντιστροφή του Ανδρέα Παπανδρέου.

Ας θυμηθούμε ορισμένα χαρακτηριστικά στιγμιότυπα της πολιτικής του καριέρας.  

Ο ΓΑΠ αναλαμβάνει τη διακυβέρνηση το 2009 και επιτυγχάνει σε χρόνο-ρεκόρ, δηλαδή μέχρι τις αρχές του 2011, να φέρει τη χώρα σε κατάσταση ανάλογη με αυτήν που είχε βρεθεί μετά την Κατοχή. «Κλειδί» αυτής της πολιτικής υπήρξε η υπογραφή του Μνημονίου το 2010. Τότε είχε επιλέξει συμβολικά ως τόπο για να εξαγγείλει το διάγγελμά του, το Καστελλόριζο, δηλαδή ένα νησάκι απομονωμένο, φτωχό και βασανισμένο από αλλεπάλληλες οικονομικές και φυσικές καταστροφές στις αρχές του 20^ου αιώνα, οι οποίες είχαν ισοπεδώσει κυριολεκτικά έναν ανθηρό οικονομικά και κοινωνικά οικισμό. Και δεν υπήρξε δυστυχώς κανείς νουνεχής στο περιβάλλον του να του επισημάνει τους επικίνδυνους συμβολισμούς που ανέσυρε στη συλλογική μνήμη. Ακόμα και ένας «τυχαίος τουρίστας» που πηγαίνει στο Καστελλόριζο μαθαίνει την ιστορία του τόπου αυτού. Δυστυχώς, όχι και ο Πρωθυπουργός της χώρας….  

Αφού καταφέρνει να ξεσηκώσει ένα πρωτοφανές κύμα κοινωνικής οργής, παραδίδει εκουσίως την Κυβέρνηση στον τραπεζίτη Παπαδήμο, ολοκληρώνοντας έτσι μια πρωτοφανή θεσμική εκτροπή: άλλη κυβέρνηση με άλλο πρόγραμμα και άλλα πρόσωπα επέλεξε ο λαός το 2009, με άλλη Κυβέρνηση με άλλο πρόγραμμα και άλλα πρόσωπα βρέθηκε δύο χρόνια μετά. Λίγους μήνες νωρίτερα είχε αποφευχθεί την τελευταία στιγμή και το τραγικότερο απ’όλα, να παραδόσει απευθείας την εξουσία στον παλιό του συγκάτοικο, Α.Σαμαρά. Ο πατέρας του για όλη αυτή την κωμωδία είχε μία μόνο λέξη: Αποστασία. Ναι, αλλά θα μας πουν διάφοροι «κολλητοί» του, ο ΓΑΠ είχε χάσει τον έλεγχο του κόμματος και τη δεδηλωμένη, γιατί οι βαρώνοι του κόμματος με πρώτον τον Βενιζέλο είχαν συνωμοτήσει εναντίον του. Αν ο ΓΑΠ θυμόταν και εκτιμούσε περισσότερο τον πατέρα του θα έκανε κάτι που εκείνος σίγουρα θα είχε κάνει: Εκλογές, πορεία στο λαό και ξεκαθάρισμα του κόμματος από τους «υπονομευτές» του. Τα υπόλοιπα είναι βολικά άλλοθι, για κάποιον που αποδείχθηκε εντελώς ανεπαρκής στην άσκηση της εξουσίας. Και κατόπιν βεβαίως, έδωσε ψήφους και ψήφους εμπιστοσύνης, ψήφισε όλα τα νομοσχέδια, τις συμβάσεις και τα PSI και χαρούμενος κατέβηκε στις εκλογές του 2012 υπό την αρχηγία του ανθρώπου που υποστήριξε ότι τον ανέτρεψε, του Βενιζέλου!!!  Και έκτοτε, ξαναέδωσε ψήφους και ψήφους εμπιστοσύνης, ψήφισε προϋπολογισμούς, ανέχτηκε όλα τα θεσμικά και κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα, ψήφισε και τον Σταύρο Δήμα και ……… ξαφνικά ξύπνησε από ένα κακό όνειρο!!! Οποιος καταλαβαίνει κάτι περισσότερο θα ήταν χρήσιμο να το καταθέσει.  Σίγουρα πάντως αν ζούσε ο πατέρας του όλο και κάποια ξυλιά θα του έδινε….

Ο ΓΑΠ είναι η πεμπτουσία του πολιτικώς ακατανόητου, το ανώτατο στάδιο του «πολιτικού αυτισμού». Τον τελευταίο καιρό πύκνωνε τις δημόσιες παρεμβάσεις του, χωρίς κανείς να αντιλαμβάνεται τι ήθελε να πει (ίσως μόνον ο γραφικός Πεταλωτής). Κατηγορούσε ας πούμε την Κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου για διάφορα πράγματα, χωρίς όμως να διαφωνεί με τα Μνημόνια και τις δεσμεύσεις που δένουν τη χώρα. Υπαινισσόταν κάτι περί γενικής πολιτικής και επιμέρους πολιτικών που είναι τάχα ασαφείς, χωρίς να διαφωνεί – αντιθέτως μάλιστα – με καμία απολύτως μνημονιακή πολιτική. Θεωρεί δική του επιτυχία τον «νόμο Διαμαντοπούλου», αυτόν  που διέλυσε τα Πανεπιστήμια στη χώρα και που αποτελεί την πεμπτουσία του νεοφιλελευθερισμού στην ανώτατη εκπαίδευση. Θεωρεί δική του επιτυχία τον «Καλλικράτη», αυτόν που αφυδάτωσε θεσμικά και οικονομικά την αυτοδιοίκηση, κατασκευάζοντας ένα διοικητικό τέρας. Θεωρεί δική του επιτυχία το opengov, αυτός που διέλυσε τις διοικητικές δομές των υπουργείων, μη λέγοντας ποτέ βεβαίως κουβέντα για τις διαθεσιμότητες και τις απολύσεις στο δημόσιο. Θα τον θυμόμαστε βεβαίως και γι’αυτά που – ευτυχώς – δεν πρόλαβε να κάνει. Τον «γερμανικό» εκλογικό νόμο, π.χ., που αν τον είχε ψηφίσει θα είχε κατασκευάσει μια ακραία για την Ελλάδα χειραγώγηση της εκλογικής βούλησης.  

Ας πάμε λίγο πιο παλιά. Το 2004, τέτοιες μέρες, δεχόταν από τον Σημίτη το «δαχτυλίδι» της διαδοχής στην προεδρία του ΠΑΣΟΚ, σε μια απελπισμένη προσπάθεια της μηντιακής-οικονομικής διαπλοκής να εμποδίσει τον Κώστα Καραμανλή να κερδίσει τις εκλογές. Τότε, δεν είχε γνωρίσει ακόμα τη διαφθορά και τη διαπλοκή των εκσυγχρονιστικών κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, δεν είχε ακούσει τίποτα για τον «κυβερνητισμό» του, για την κρατικοποίησή του, κοκ., παρά το γεγονός ότι τύγχανε Υπουργός Εξωτερικών της χώρας.  Αν ο ΓΑΠ κατανοούσε πράγματι το σύνθημα «Γιώργο άλλαξέ τα όλα», θα έπρεπε ΤΟΤΕ να κάνει κάτι απλό: να ευχαριστήσει τον Σημίτη και τους βαρώνους της διαπλοκής, να πάρει το δακτυλίδι και να πάει σε ένα ξενοδοχείο να διαβάσει την ιδρυτική διακήρυξη του νέου, του δικού του κόμματος. Όπως ακριβώς είχε κάνει ο πατέρας του το 1974, όταν οι προδικτατορικοί βουλευτές και κομματάρχες του προσέφεραν την Ενωση Κέντρου, αλλά αρνήθηκε και τους είπε ότι είναι καιρός για κάτι «νέο και διαφορετικό». Ο ΓΑΠ απλώς διαδέχθηκε τον Σημίτη, ανακύκλωσε τον ίδιο μηχανισμό με την ίδια νοοτροπία, πρόσθεσε δε τον Μάνο, τον Ανδριανόπουλο, την Δαμανάκη και τον Ανδρουλάκη, τα ρετάλια δηλαδή του νεοφιλελευθερισμού και της νεοφιλελεύθερης «αριστεράς».

Αυτό που δεν έκανε το 2004 ετοιμάζεται να κάνει το 2015. Τώρα όμως η δεξαμενή του, δηλαδή το ΠΑΣΟΚ, είναι ένα κόμμα του 5% και το πιθανότερο αποτέλεσμα θα είναι και να «εξαφανίσει» το ΠΑΣΟΚ αλλά και να αναλώσει ο ίδιος και το τελευταίο σεντ από το πολιτικό κεφάλαιο (δηλαδή το όνομα) που του κληρονόμησε ο πατέρας του. Λειτουργεί με το πιο ξεπερασμένο και άχρηστο ιδεολογικό σχήμα, θεωρεί δηλαδή ότι τα κόμματα είναι προϊόντα προσωπικών βουλήσεων και όχι γεννήματα των ιστορικών συνθηκών και των διαιρετικών τομών. Θεωρεί ότι το όνομα «Παπανδρέου» αρκεί για να φτιάξει δομές αντιπροσώπευσης, αγνοώντας ότι το όνομα αυτό δεν είναι ουδέτερο, αλλά σφυρηταλήθηκε από τον πατέρα του με ένα κοινωνικό και ιδεολογικό φορτίο στα χρόνια της έντασης στη δεκαετία του ’60, στη δικτατορία και στην πρώτη μεταπολίτευση. Το όνομα είναι φορέας ενός συμβολισμού, δεν είναι στοιχείο του διαβατηρίου του, όπως πιστεύει ο μενταμοντέρνος ΓΑΠ. Ο σημερινός «Παπανδρέου» είναι το συνώνυμο της καταστροφής για το λαό, ο «Ανδρέας Παπανδρέου» υπήρξε το συνώνυμο της ελπίδας του λαού για μια καλύτερη ζωή. Αν αρκούσε το να σε λένε Παπανδρέου για να κάνεις καριέρα, τότε όλοι/ες θα άλλαζαν το όνομά τους για να πολιτευθούν ως «Παπανδρέου» και η Βάσω Παπανδρέου θα ήταν ακόμα στα πράγματα. Ευτυχώς η ζωή είναι αλλιώς….

Ο ΓΑΠ, βαδίζοντας πλέον στα 64 χρόνια του, νομίζει ότι έχει ακόμα ανοικτές ιδεολογικές και προσωπικές διαφορές με τον πατέρα του. Προσπαθεί εδώ και πενήντα χρόνια να τον αμφισβητήσει, να κερδίσει την εμπιστοσύνη του, την αγάπη του, την εκτίμησή του. Για να το καταφέρει αυτό καταφεύγει στον παππού του, στη μαμά του, στον Σημίτη, στο ΔΝΤ, σε όλους τους πραγματικούς και φαντασιακούς εχθρούς του Ανδρέα. Σήμερα, αποφάσισε να σκοτώσει το τελευταίο πράγμα που θύμιζε από μακριά τον πατέρα του, το ΠΑΣΟΚ. Μόνο που και εδώ κάνει λάθος. Το ΠΑΣΟΚ το είχε σκοτώσει ήδη ο Σημίτης και οι εκσυγχρονιστές από το 1996. Αυτό που σκοτώνει σήμερα ο ΓΑΠ είναι το φάντασμα του νεκρού ΠΑΣΟΚ.

Δυστυχώς για τον ΓΑΠ το παιχνίδι έχει τελειώσει. Δεν είναι πια έφηβος, ούτε παιδί. Η μόνη του λύση είναι να ακολουθήσει το δρόμο του «ετεροθαλούς» αδελφού του, του Κώστα Λαλιώτη και να πνιγεί μέσα στην αφάνεια και στη σιωπή. Στον ελληνικό λαό μία εξήγηση χρωστάει: Για ποιόν λόγο επέλεξε τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου το 2009 στη θέση του Υπουργού Οικονομικών, «αδειάζοντας» την Κατσέλη; Τι γνωρίζει για τις διάφορες λίστες Λαγκάρντ που διαχειριζόταν ο «έμπιστός» του; Aς απαντήσει σε αυτά πρώτα και ας αφήσει τον ελληνικό λαό στην ησυχία του.    

Πηγή

 

 

 

Ψηφίζουμε ΓΑΠ και μετά ?

Την προηγούμενη φορά, το έκτρωμα της κάλπης το δικαιολογήσαμε από την τρομοκρατία και το φόβο. Τώρα πια δεν υπάρχει καμία δικαιολογία.

Ο Έλληνας και η Ελληνίδα από 18 μέχρι 88 χρονών, γνωρίζουν πολύ καλά τι τους περιμένει αν ξαναψηφίσουν Σαμαρά ή ΠΑΣΟΚ.

Αυτό που δεν ξέρουν ίσως είναι τι σημαίνει να ψηφίσουν (ξανά) Γιωργάκη. Ο «Τρομοκράτης» έχει την απάντηση. Εν έτει 2014, με την Ελλάδα διαλυμένη, την ανεργία να καλπάζει, συμπατριώτες μας να ψάχνουν φαί στα σκουπίδια και στέγη σε παγκάκι, παιδιά εγκαταλελειμμένα σε ορφανοτροφεία κλπ. ψήφος σε αυτόν που οδήγησε τη χώρα στα νύχια των δανειστών, ισοδυναμεί με πιστοποιητικό ηλιθιότητας.

Όποιος ψηφίσει λοιπόν ΓΑΠ, μετά μπορεί να... αλλάξει χώρα ελεύθερα! Ένας ηλίθιος λιγότερος, δεν έβλαψε ποτέ κανέναν.

 Πηγή

Οι 48 ώρες που ο Γιώργος Παπανδρέου προσπάθησε να με δολοφονήσει

Με χιούμορ και πολλά και πολλά υποτιμητικά σχόλια σχετικά με το επίπεδο της νοημοσύνης του Γιώργου Παπανδρέου αντιμετωπίστηκε η απόφασή του να ιδρύσει ένα νέο κόμμα, το οποίο φέρεται να λειτουργεί σε μια βάση αντιμνημονιακή με σκοπό την επαναφορά της χώρας στην κατάσταση που βρισκόταν πριν την οικονομική κατάρρευση και –κυρίως- την κρίση αξιών, δικαιοσύνης, θεσμών και δημοκρατίας.

Σκοπός του κειμένου δεν είναι να πει για την πολιτική που ο Γιώργος Παπανδρέου ακολούθησε από τη στιγμή που ανέλαβε την εξουσία το 2009.

Δεν θα μιλήσω, λοιπόν, για την απόφαση του Γιώργου Παπανδρέου να χρησιμοποιήσει το γνωστό σύνθημα «λεφτά υπάρχουν», το οποίο πρώτες πρόβαλαν με τεράστια προθυμία στα πρωτοσέλιδα τους όλες οι εφημερίδες της εποχής γράφοντας τίτλους για τις παροχές που το ΠΑΣΟΚ υποσχόταν την προεκλογική περίοδο σε ό,τι πετούσε, περπατούσε, κολυμπούσε και σερνόταν.

Δεν θα μιλήσω για της καταγεγραμμένες παραδοχές των συνομιλιών του Γιώργου Παπανδρέου με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο του Ντομινίκ Στρος Καν, την περίοδο κατά την οποία ο ίδιος χαρακτήριζε σε ομιλίες και συνεντεύξεις του ως το μεγαλύτερο κακό που μπορούσε να συμβεί στη χώρα, τονίζοντας την αναγκαιότητα να μείνουμε όσο το δυνατόν πιο μακριά του no matter what, που λένε και στο χωριό του.

Δεν θα μιλήσω για τα μπλουζάκια με στάμπες που έλεγαν ότι η ΕΥΑΘ δεν πουλιέται, και τον αγώνα του, ως αντιπολίτευση, κατά της επέκτασης της COSCO στο λιμάνι του Πειραιά.

Δεν θα μιλήσω για τη δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης μεταναστών, τη διαπόμπευση αδύναμων και απροστάτευτων κοινωνικών ομάδων, την ποινικοποίηση της διαφορετικότητας και την ενοχοποίηση της διαμαρτυρίας.

Δεν θα μιλήσω για την ανακοίνωση της ένταξης της χώρας σε έναν εφιάλτη ο οποίος έφερε την απώλεια του 25% του πλούτου των πολιτών σε τέσσερα χρόνια, την εκτόξευση της επίσημης ανεργίας από το 9% στο 29%, τη μετανάστευση περισσότερων από 200.000 ανθρώπων -ως επί το πλείστον νέων πτυχιούχων-, την οδήγηση του ενός έκτου του εγχώριου πληθυσμού στα όρια της φτώχειας –ή κάτω από αυτά-, την εξαφάνιση της λεγόμενης μεσαίας τάξης, την κατάργηση όλων των εργασιακών δικαιωμάτων που κερδήθηκαν με αίμα τους δύο τελευταίους αιώνες, τις εκατοντάδες αυτοκτονίες απελπισμένων.

Δεν θα μιλήσω για την ταπείνωση σε απευθείας τηλεοπτική μετάδοση από τις Κάννες, που οδήγησε στον διορισμό ενός τραπεζίτη στο ανώτατο κυβερνητικό αξίωμα της χώρας.

Δεν θα μιλήσω για την πιο χυδαία και τραγική παράπλευρη δημοκρατική απώλεια που έφερε η νομιμοποίηση του ναζισμού και το άνοιγμα της βουλής στη χρυσή αυγή και τους φασίστες, μετά την συγκυβέρνησή του με το λεγόμενο «σοβαρό» τους παράρτημα· τον Γιώργο Καρατζαφέρη και τους σημερινούς αυλικούς του Αντώνη Σαμαρά.

Θα μιλήσω για τις 28 και 29 Ιούνη του 2011. Τις δύο μέρες στις οποίες ο Γιώργος Παπανδρέου προσπάθησε να με δολοφονήσει. Εμένα, και δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους οι οποίοι βρέθηκαν στο κέντρο της Αθήνας και βίωσαν τη μαζικότερη και πιο βίαιη επίθεση των δυνάμεων καταστολής που είδε η πόλη στη νεότερη ιστορία της.

Τις μέρες στις οποίες έπεσαν στο οδόστρωμα, το μετρό, τα μαγαζιά, τα ξενοδοχεία και τα πρόχειρα ιατρεία της πλατείας Συντάγματος περισσότερα από 5.000 κάνιστρα χημικών ουσιών. Ληγμένων και «φρέσκων».

Ήταν οι ώρες όπου τα ατομικά δικαιώματα δεν είχαν καμία αξία και ο κόσμος έπεσε θύμα ενός από τα πιο αρρωστημένα πειράματα καταστολής που είδε η πρωτεύουσα.

Ναι, τα λέω έτσι τραγικά γιατί με αυτόν τον τρόπο τα έζησα εκείνες τις ώρες.

Όταν βρέθηκα στο ιατρείο του μετρό στο Σύνταγμα ανάμεσα σε ανθρώπους οι οποίοι ήταν λουσμένοι στο αίμα ή ξέρναγαν τα σωθικά τους από τα χημικά που μπήκαν στα πνευμόνια τους.

Όταν είδα τις γιαγιάδες που καθόντουσαν σε μια γωνιά και μοιράζονταν μια μάσκα με οξυγόνο για να συνέλθουν, τους τρομοκρατημένους γονείς που έψαχναν τα παιδιά τους, τους επιβάτες του τρένου που μας είπαν να μην πάμε στον επόμενο σταθμό γιατί είναι γεμάτος χημικά, τις αστυνομικές δυνάμεις να αποκλείουν για ώρες τις εξόδους κινδύνου αφήνοντας εκατοντάδες ανθρώπους κάτω από τη γη να περιμένουν την επόμενη χημική επίθεση, τις εκατοντάδες προσαγωγές και συλλήψεις ανθρώπων οι οποίοι βρέθηκαν από τη μία στιγμή στην άλλη να βαρύνονται με ασύλληπτες κατηγορίες, τα βασανιστήρια απεργών και αλληλέγγυων σε όλους τους δρόμους της πόλης, το μηχανάκι του αστυνομικού που έπεφτε με φόρα πάνω στο πλήθος -για να αποδειχθεί μετά από μερικούς μήνες στο δικαστήριο ότι ο άνθρωπος που βρέθηκε μπροστά του έπεσε θύμα τροχαίου- τα αστυνομικά δίκυκλα που λίγο πριν επιτεθούν με μανία στο πλήθος στεκόντουσαν για αρκετή ώρα μπροστά από το άγαλμα του Βενιζέλου στη λεωφόρο Αμαλίας κορνάροντας και μαρσάροντας με μανία – σαν ντοπαρισμένα κτήνη που μετά από λίγο ξεχύνονταν στους γύρω δρόμους και τα στενά αδειάζοντας τα κάνιστρα που έφεραν στις ζώνες τους και πετώντας πέτρες και άλλα βαριά αντικείμενα στους διαδηλωτές.

Όταν είδα πολλά ακόμη σαν αυτά που έγραψα με τέτοια σύγχυση χωρίς να θέλω να διορθώσω λέξη, ούτε να τα κάνω πιο ποιητικά με επικότερες εικόνες κι άλλες τέτοιες σάλτσες που βάζουμε για να διανθίσουμε τα κείμενά μας.

Ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν ο επικεφαλής των ανθρώπων που εκείνες τις 48 ώρες προσπάθησαν να με δολοφονήσουν. Εμένα και χιλιάδες ακόμη ανθρώπους.

Ο Γιώργος Παπανδρέου δεν είναι αυτό που λέμε ηθικός αυτουργός μιας διήμερης αβυσσαλέας επίθεσης ενάντια σε περισσότερους από 100.000 ανθρώπους. Είναι ο άνθρωπος που φέρει την πρώτη και κυριότερη ευθύνη των αμέτρητων θηριωδιών που διεπράχθησαν εκείνες τις ώρες. Θηριωδίες οι οποίες προβλήθηκαν -κατά πολύ παράξενο τρόπο- από όλα τα μέσα ενημέρωσης, ιδιωτικά και δημόσια.

Αυτός ο άνθρωπος προσπαθεί και πάλι να δείξει το αγαστό του πρόσωπο, εκμεταλλευόμενος το προφίλ του αφελούς φαλακρού με τις υγιεινές συνήθειες, το κανό, και την αλλαγή της αλυσίδας εν κινήσει, που τόσο ευχάριστα αποδέχτηκε τα πέντε τελευταία χρόνια.

Ο άνθρωπος αυτός δεν είναι ούτε χαζός, ούτε αφελής. Παρά το αντίθετο του επικοινωνιακού του σχεδιασμού.

Αυτός ο άνθρωπος προσπάθησε να δολοφονήσει ανθρώπους.

Προσπάθησε να δολοφονήσει κι εμένα.

Αυτό δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Όσο κι αν η υπερ-προβολή της ηλιθιότητάς του, στοχεύει το αντίθετο.

(Κι εγώ αντιμετώπισα με χιούμορ την απόφαση του Γιώργου Παπανδρέου να ιδρύσει το κόμμα της σοσιαλιστικής του αμνησίας, και το θράσος του να παρουσιάζεται και πάλι ως ένας νέος εθνικός σωτήρας. Μπορεί το μπλογκ αυτό να χρησιμοποιεί πολλές φορές το χιούμορ και τον σαρκασμό για να περιγράψει μέσω της υπερβολής την πραγματικότητα -με απόλυτα υποκειμενική ματιά- όμως η κοροϊδία έχει κάποια όρια. Όπως και η υπομονή)

Πολύφημος

Εντός ή εκτός ευρώ...

γράφει η Παναγιώτα Μπλέτα*

Είναι άραγε σωστή η διλληματική προοπτική εντός ή εκτός ευρώ, ή απλά εξυπηρετεί ανάγκες επιβίωσης φθαρμένων πολιτικών μορφωμάτων, που έχουν δημιουργηθεί μέσα στην Ευρωπαική Ένωση και εξυπηρετούν συγκεκριμένα οικονομικά και πολιτικά καρτέλ;

Κι αν ισχύει το δεύτερο, τότε μπορεί οι αιτίες να κρύβονται :

-στην ελλειμματική δομή της Ευρωπαικής Ένωσης;

-στην έλλειψη μιας ισχυρής πολιτικής προσωπικότητας, που δεν θα εκτελεί απλά θεσμικά, αλλά θα οραματίζεται μια δικαιότερη Ευρώπη, μια Ευρώπη των λαών και όχι μια Ευρώπη των τραπεζών;
Σήμερα από την Ευρώπη λείπει, η μελέτη, το πρόγραμμα εκείνο, το οποίο θα εξελίξει τη δομή της, με βάση τις ανάγκες των κρατών μελών της, σε έναn ισότιμο άξονα διαχείρισης των συναλλαγών τραπεζικών, εμπορικών και κοινωνικών.

Σήμερα από την Ευρώπη λείπει, μια ενιαία ομοσπονδιακή πολιτική σε κοινωνικοοικονομικό και δημοσιονομικό επίπεδο.

Σήμερα από την Ευρώπη λείπουν καινούργιες οικονομικές θεωρίες-προγράμματα, που θα συμπεριλαμβάνουν τις ανθρωπογεωγραφικές ιδιαιτερότητες των εθνών, ως απαραίτητα συστατικά στοιχεία, για την διαιώνιση του Ευρωπαικού ιδεώδες. Η Ευρωπαική οντότητα μπορεί να κρατηθεί ζωντανή, μόνο αν εξυπηρετεί έθνη και όχι κράτη με αλλοιωμένες εθνικές συνειδήσεις.

Σήμερα από την Ευρώπη λείπει, ένας ισχυρός ηγέτης, που θα μπορεί να διαπραγματεύεται, με κάθε χώρα, με βάση το όραμα της κοινωνικής και οικονομικής ειρήνης.

Η περίοδος εκείνη που θριάμβευε ο μονεταρισμός ή αλλιώς φιλελευθερισμός, έχει κλείσει οριστικά και έχει αφήσει πίσω της μόνο συντρίμμια κρατών, που προσπαθούν ενεργοποιήσουν τη Δημοκρατία τους, προκειμένου να σταθούν στα πόδια τους.

Η γρήγορη και προχειροφτιαγμένη θέσπιση του ευρώ, που άφησε πίσω του ο μονεταρισμός, προκειμένου να οικοδομήσει μια Νομισματική Ένωση μια Νομισματική Ευρώπη και όχι μια Ευρώπη των λαών, κατέλυσε και τους θεσμούς και τις δικλείδες ασφαλείας του πολιτεύματος της Δημοκρατίας.Άρα λοιπόν δεν τίθεται δίλλημα για «Ναι ή Όχι στο Ευρώ». Τίθεται δίλλημα σχετικά με το ποιό Ευρώ θέλουμε. Γιατί το ενιαίο νόμισμα πρέπει να είναι το επιστέγασμα μιας πολιτικής, οικονομικής και δημοσιονομικής ένωσης. Και σ’ αυτή τη βάση θα πρέπει να γίνονται οι διαπραγματευτικές διαδικασίες, πόσο μάλλον, όταν έχουν αποδειχθεί ατελέσφορες οι προηγούμενες προσεγγίσεις, που έχουν προκαλέσει πολιτική και οικονομική αρρυθμία στην πλειοψηφία των κρατών.

Όλα τα μέτρα που έχουν ληφθεί μέχρι σήμερα για τις Ευρωπαικές Δημοκρατίες , που υποφέρουν από οικονομική δυσπραγία, έχουν αποδειχθεί ανεπαρκή και επικίνδυνα.

Οι χώρες του Βορρά (Γερμανία, Ολλανδία, Φινλανδία), που ουσιαστικά επωφελούνται από την κρίση και χρησιμοποιούν ένα άλλης ταχύτητας ευρώ, τηρούν στάση τιμωρίας, προς τις χρεωκοπημένες χώρες του Νότου, που το ευρώ τους δεν επαρκεί για να αγοράσει ούτε τα στοιχειώδη αγαθά, ενώ οι τράπεζες χαίρουν απόλυτης προστασίας εξασφαλίζοντας τα κέρδη τους και τζογάροντας με τοξικά ομόλογα.  

Οι χρεωκοπημένες χώρες, όπως η Ελλάδα υποβάλλονται σε ληστρικό δανεισμό, από μια Αρχή της Ευρωπαικής Ένωσης, για να τα δώσουν αμέσως σε μια άλλη Ευρωπαϊκή Αρχή, καθώς και στις τράπεζες και μάλιστα κάτω από όρους με τους οποίους δεν θα μπορέσουν να εξοφλήσουν τα χρέη τους ποτέ. Ταυτόχρονα τους επιβάλλονται μέτρα λιτότητας, τα οποία τις οδηγούν στην οικονομική, κοινωνική και ηθική εξαθλίωση. 

Η όδευση προς την καταστροφή δεν αποτελεί πολιτική λιτότητας. Η πραγματική πολιτική λιτότητας δεν στηρίζεται στη θεωρία ότι μπορεί κανείς να περιορίσει το δημόσιο χρέος, μειώνοντας τις δημόσιες δαπάνες και ταυτόχρονα αυξάνοντας τους φόρους. Αυτή η πολιτική, αποτελεί πολεμική πολιτική ολικής κατάρρευσης της οικονομίας των κρατών, εφόσον οδηγεί στην κατάρρευση της κυκλοφορίας του χρήματος στις αγορές τους.

Άρα λοιπόν η ευνοημένη Γερμανία, που στήριξε την ενοποίησή της στην πλάτη της Ευρωπαικής Ένωσης και δεν έχει προσφέρει ποτέ τίποτα ανταποδοτικά, καλά θα κάνει αντί να σπέρνει την τρομολαγνία, μιλώντας για GREXIT, να συζητά για έξοδο της Γερμανίας από την Ενωμένη Ευρώπη, αν δεν μπορεί να συμπλεύσει με τα ιδεώδη της πλειοψηφίας των κρατών της Ευρωπαικής Ένωσης.

Και καλά θα κάνουν, να πράξουν το ίδιο και οι «εθνικοφανείς» κυβερνήσεις, ανά την Ευρώπη, που αποδείχθηκε, ότι βρίσκονταν σε διατεταγμένη υπηρεσία, λειτουργώντας ως δούρειος ίππος και να σχεδιάσουν στρατηγικές υπεράσπισης των λαών τους.

ΓΙΑΤΙ ΔΙΛΛΗΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΥΡΩ ΔΕΝ ΤΙΘΕΤΑΙ – ΤΙΘΕΤΑΙ ΟΜΩΣ ΔΙΛΛΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΙΡΗΝΗ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

*Η Παναγιώτα είναι συγγραφέας. Γεννήθηκε στην Λακωνία ενώ μεγάλωσε στο Χαλάνδρι. Σπούδασε στη Νέα Υόρκη: 
ΜΒΑ - Μεταπτυχιακός τίτλος στη Διοίκηση και Οργάνωση Επιχειρήσεων, New York Institute of Technology
BSc Marketing-Management - Πτυχίο στην Οργάνωση και Διοίκηση Επιχειρήσεων και Marketing, City University of New York
Δραστηριοποιήθηκε έντονα στο χώρο της Τοπικής αυτοδιοίκησης όπου και διακρίθηκε:
Αντιδήμαρχος Χαλανδρίου - Πρόεδρος των Δημοτικών Επιχειρήσεων Πολιτισμού και Ανάπτυξης στο Δήμο...

Πηγή 

Φωνάζει ο λύκος...

Φωνάζει ο λύκος…γιατί νομίζει ότι απευθύνεται σε πρόβατα…

Στις 4/1/2015 σε άρθρο του με τίτλο «προς νέο 1920», ο βουλευτής της Ν.Δ. Χαρακόπουλος, προσπαθεί να τρομοκρατήσει τους πολίτες, ισχυριζόμενος ότι η απαγκίστρωσή μας απ την πορεία υποταγής στους εκβιαστές και καταστροφής που ακολουθούν οι κυβερνήσεις των ομοϊδεατών του, θα μας οδηγήσουν σε «νέα μικρασιατική καταστροφή».

Παρακαλώ δώστε μου το λόγο. Κοινωνία δεν είναι μόνο τα κόμματα. Έχω κι εγώ το δικαίωμα σαν πολίτης, ν απευθυνθώ στους συμπολίτες μου.

Ο εν λόγω κύριος αναγνωρίζει στο άρθρο του πως βρισκόμαστε «εν μέσω ενός σκληρού οικονομικού πολέμου» και ισχυρίζεται πως ακολουθούμε «πορεία ανασυγκρότησης της οικονομίας», με διαδρομή προς το «ξέφωτο». Απ την άλλη μιλάει για συμφωνίες με τους «εταίρους».

Με ποιους γίνεται ο οικονομικός πόλεμος; Που αρχίζουν οι «εταίροι» και που τελειώνουν οι οικονομικοί εχθροί και οι κερδοσκόποι; Μπορεί να μην απαντάει κανείς καθαρά σε τέτοια ζητήματα, σε εκλογές με «τεράστια σημασία για το μέλλον της χώρας» (όπως λέει);

Εν μέσω οικονομικού πολέμου, πως βρεθήκαμε με αντιπροσωπείες των ξένων εχθρών και εκβιαστών να λύνουν και να δένουν σ όλα τα υπουργεία;

Πως ισχυρίζεται ότι οδεύουμε προς το «ξέφωτο» όταν το χρέος από 120% που ήταν στην αρχή της κρίσης, σήμερα έφτασε στο 172% του ΑΕΠ και με λεηλατημένα (παράνομα) τα αποθεματικά των ταμείων, νοσοκομείων, πανεπιστημίων κ.λ.π; Όταν η ανεργία σκαρφάλωσε στο 1,5 εκατομμύριο ανέργους;

Για ποια πορεία προς το «ξέφωτο» μιλάει, όταν καταχώνιασαν τη δημοκρατία πίσω από δεκάδες Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου και νόμους εκατοντάδων σελίδων του ενός άρθρου (αδιάβαστους απ τους ψηφίσαντες βουλευτές), που οδήγησαν χιλιάδες συμπολίτες στην αυτοκτονία;

Ποια διαπραγμάτευση κάνουν, όταν βαφτίζουν «μονομερή ενέργεια» κάθε πρόταση διαφορετική απ των δανειστών;

Όταν βαφτίζουν «πρόγραμμά τους» τις απαιτήσεις των εκβιαστών/δανειστών κι απ αυτές κρύβουν τις πιο οδυνηρές;

Ποια αξιοπιστία μπορεί να έχουν τα λεγόμενα ανθρώπων, όπως ο «καταλληλότερος για πρωθυπουργός» Σαμαράς, που στο προεκλογικό του πρόγραμμα το 2012 έλεγε «όχι μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις», «όλα θα τα λύσουμε με εξοικονόμηση 18,4 δις από μείωση της σπατάλης και με ισοδύναμα μέτρα»; Κι αυτός ο άνθρωπος, όχι μόνο παραμένει μη «τιμωρητέος» (όπως θάπρεπε, για εξαπάτηση εκλογέων, σύμφωνα με τον κ. Βασ. Κόκκινο, Επιτ. Πρόεδρο του Αρείου Πάγου), αλλά συνεχίζει να θεωρείται «καταλληλότερος για πρωθυπουργός» και «ατού για τη Ν.Δ.», με ευθύνη και της αντιπολίτευσης.

Αυτοί οι άνθρωποι απειλούν με λιμούς και καταποντισμούς και με χρεωκοπία, αν χάσουν την εξουσία. Ποιος μπορεί να τους πιστέψει, όταν ΑΠΟΔΕΙΧΘΗΚΑΝ τόσο αισχροί ψεύτες;

Προσπαθούν να πλήξουν την αξιοπιστία της αντιπολίτευσης, με ΥΠΟΘΕΣΕΙΣ που ΘΑ συμβούν (κατ αυτούς), ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ, όταν ΑΠΟΔΕΙΧΘΗΚΕ ότι δεν μπορούν να προβλέψουν το παραμικρό (αν και κυβέρνηση), όπως όταν έλεγαν πριν 2-3 μήνες ότι βγήκαμε απ τα μνημόνια και μπήκαμε σε περίοδο ανάπτυξης κ.ο.κ, κ.ο.κ.

Ο κ. Χαρακόπουλος και οι όμοιοί του, απευθύνονται στα ευαίσθητα τμήματα του πληθυσμού (συνταξιούχοι, νοικοκυρές, αγρότες) και φωνάζουν για να τα τρομοκρατήσουν, ευελπιστώντας να το καταφέρουν όπως το 2012.

Όμως τώρα υπάρχει Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ, τους ξέρουμε, ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΤΑΓΕΓΡΑΜΜΕΝΑ ΤΑ ΨΕΜΑΤΑ ΤΟΥΣ ΜΕ ΕΙΚΟΝΑ ΚΑΙ ΗΧΟ (και δεν μπορεί κανένας «παναθηναϊκάκιας» να εμποδίσει την πρόσβαση του καθενός σ αυτά τα ΑΠΟΔΕΙΚΤΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ, που υπάρχουν στο ίντερνετ για την ώρα και όχι στην TV) και κανείς δεν μπορεί να ξεγελαστεί, παρά μόνο συνειδητά…

Ευχαριστώ για τη φιλοξενία
Γιώργος Παπανικολάου
4 Γενάρη 2015

Ψέματα της Συγκυβέρνησης: Το Βίντεο που Πρέπει να Δούν και οι Πέτρες!

Η «στημένη» απάντηση της χρονιάς από τον Σαμαρά;

Ποικίλα σχόλια προκαλεί στο Ιντερνετ βίντεο από τον τηλεοπτικό σταθμό Mega, το οποίο αναρτήθηκε στο κανάλι  του enikos.gr.

Αρκετοί χρήστες του Ιντερνετ υποστήριξαν ότι ο τόνος της φωνής στην ερώτηση αλλά και το timing της απάντησης δεν παραπέμπουν σε αυθόρμητη ερώτηση.

Πολλά περισσότερα σχόλια όμως προκαλεί μια παλαιότερη δήλωση Σαμαρά. Είναι ενδεικτικό ότι και σε αυτή την περίπτωση έρχεται περπατώντας να απαντήσει σε μια ερώτηση που υποθέτουμε του έχει τεθεί από μακριά.
Από τότε βέβαια ο απερχόμενος πρωθυπουργός απέλυσε και τον δημοσιογράφο που κρατούσε το μικρόφωνο.
Λεωνίδας Σακλαμπάνης @LSaklabanis
Δήλωση του Α. Σαμαρά εξερχόμενος του Μεγάρου Μαξίμου https://www.youtube.com/watch?v=sab3shGAC28 …

Πηγή

Σταύρος Θεοδωράκης: Θάτσερ ή Φάρατζ;

Στη ταχύτατη εγκόλπωση των πιο ακραίων νεοφιλελεύθερων δυνάμεων προχωρά το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη εγκαταλείποντας, μέρα με την ημέρα, το «κεντροαριστερό» προφίλ των προηγούμενων μηνών.

Ο Γρηγόρης («σήμερα είμαστε όλοι χρυσαυγίτες») Βαλιανάτος και η Φιλελεύθερη Συμμαχία ήταν η πιο ηχηρή μεταγραφή των τελευταίων ημερών.

Η πολιτική και οικονομική ταύτιση των δυο κομμάτων ήταν δεδομένη. Το ερώτημα είναι πως ο Βαλιανάτος, που προωθούσε ένα ανθρωπιστικό προφίλ συμμετέχοντας σε δεκάδες αντιρατσιστικά πάνελ, θα εξηγήσει στους οπαδούς του τη συμπόρευση με ένα κόμμα που ζητά να απομακρύνονται από τη χώρα ακόμη και οι νόμιμοι μετανάστες, όταν τελειώνουν τη δουλειά τους.

Να σημειωθεί ότι παρεμφερείς θέσεις για το μεταναστευτικό έχει παρουσιάσει στη Βρετανία και η φασίζουσα δεξιά του Νάιτζελ Φάρατζ, ο οποίος ζητά πενταετή απαγόρευση εισόδου για όλους τους μετανάστες και παροχή προσωρινών αδειών εισόδου σε ξένους εργαζόμενους, οι οποίοι θα πρέπει να αποχωρούν μετά την ολοκλήρωση της εργασίας τους.

Ο Βαλλιανάτος θα έπρεπε θεωρητικά να βρίσκεται σε σύγκρουση με το Σταύρο Θεοδωράκη και ύστερα από την τραγωδία στο Φαρμακονήσι, όταν ο σημερινός επικεφαλής του Ποταμιού είχε επιχειρήσει να «ξεπλύνει» τις ευθύνες του Λιμενικού, προκαλώντας την οργισμένη αντίδραση μεταναστευτικών κοινοτήτων αλλά και αρκετών οργανώσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Μετά τη Φιλελεύθερη Συμμαχία, σειρά είχε η Δράση του Θεόδωρου Σκυλακάκη, η οποία θα ανακοινώσει τηστήριξη στο Ποτάμι τη Δευτέρα 5 Ιανουαρίου.

Το στίγμα της συνεργασίας είχε δώσει από το πρωί του Σαββάτου ο Στέφανος Μάνος, ο οποίος με μήνυμα του στο Twitter δήλωνε περήφανος για τη συμμετοχή πρώην στελεχών του κόμματος στο Ποτάμι.

Τα δυο κόμματα, εκτός από τη νεοφιλελεύθερη ιδεολογία των στελεχών τους μοιράζονται πολλά στοιχεία και σε ό,τι αφορά την πολιτική νόμου και τάξης.

Υπενθυμίζεται ότι ο Στέφανος Μάνος ήταν ο πρώτος πολιτικός που είχε αναφερθεί στο ενδεχόμενο παρέμβασης του στρατού (κατά τη διάρκεια της εξέγερσης του Δεκέμβρη του 2008), θέση την οποία επανέλαβαν σε άλλες περιστάσεις και πρώην συνεργάτες του Θεοδωράκη μέσω της αρθρογραφίας τους στο Protagon.

Άνοιγμα όμως στο Ποτάμι είχε πραγματοποιήσει πριν από μήνες και ο Θάνος Τζήμερος, ο οποίος μέσω του λογαριασμού του στο facebook δήλωνε ότι αν το “ποτάμι” εκτός από ρεύμα αποδείξει ότι διαθέτει δημοκρατική καθαρότητα και πολιτικό βάθος εγώ μετά χαράς θα συμμετείχα ακόμα και με τον ρόλο της σταγόνας.

Η συμμαχία του Ποταμιού με τις πιο ακραίες δυνάμεις του νεοφιλελευθερισμού στην Ελλάδα ήταν κάτι περισσότερο από αναμενόμενη. Ίσως ορισμένοι εξωτερικοί παρατηρητές να δυσκολευτούν να καταλάβουν γιατί τα συγκεκριμένα κόμματα συνεργάζονται με έναν πολιτικό, όπως ο Στ.Θεοδωράκης, που συχνά προωθεί τα συμφέροντα των πιο κρατικοδίαιτων εργολάβων σε πείσμα ακόμη και της ΕΕ,  οι αρχηγοί της Δράσης και της Φιλελεύθερης Συμμαχίας όμως φαίνεται ότι έχουν λύσει αυτού του είδους τα προβλήματα.

Άρης Χατζηστεφάνου

Πηγή

Οι New York Times δικαιώνουν τον ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ: Φωνάζουν για αλλαγή οι ψηφοφόροι στην Ελλάδα λόγω λιτότητας

Νέα αντιμετώπιση της Ελλάδας και αναβολή αποπληρωμής των δόσεων του χρέους για το 2015, ζητά από την Τρόικα η εφημερίδα New York Times, σε κύριο άρθρο της με τίτλο “Μία κουρασμένη Ελλάδα εξετάζει τις επιλογές της” (A Weary Greece Considers Its Options).  Η εφημερίδα επιτίθεται στη λιτότητα που επέβαλαν οι δανειστές, αναφέρει πως αυξήθηκε το χρέος αντί να μειωθεί και τονίζει ότι “ο πόνος που προκαλείται από τις πολιτικές (των δανειστών) ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για την απογοήτευση που αισθάνονται οι ψηφοφόροι στην Ελλάδα, την Ισπανία, την Ιταλία και αλλού στην Ευρώπη για τα βασικά πολιτικά κόμματα”. Σημειώνει επίσης ότι οι ψηφοφόροι φωνάζουν για αλλαγή.

Δείτε το κύριο άρθρο της αμερικανικής εφημερίδας:

“Το ανθρώπινο κόστος της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα υπήρξε σημαντικό: Η πείνα, οι αυτοκτονίες και η ανεργία έχουν αυξηθεί απότομα, χάρη στις χρόνιες άστοχες πολιτικές λιτότητας. Έτσι, δεν είναι καθόλου συγκλονιστικό το γεγονός ότι οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι οι ψηφοφόροι είναι πιθανόν να δώσουν τον έλεγχο του Κοινοβουλίου στο αριστερό πολιτικό κόμμα, τον ΣΥΡΙΖΑ, στις εκλογές που θα γίνουν αργότερα αυτό το μήνα.

Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να κάνει τη ζωή των Ελλήνων καλύτερη είναι ένα αναπάντητο ερώτημα. Το κόμμα και χαρισματικός ηγέτης του, Αλέξης Τσίπρας, έχουν υποσχεθεί να επαναδιαπραγματευτούν το δημόσιο χρέος, να μειώσουν τους φόρους, να αντιστρέψουν τις περικοπές των συντάξεων και να αυξήσουν τις δαπάνες για δημόσιες τις υπηρεσίες. Αλλά για να επιτευχθεί αυτή η φιλόδοξη ατζέντα, ο κ, Τσίπρας θα πρέπει να πείσει τους ηγέτες της λεγόμενης τρόικα – η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο – για την ελάφρυνση των όρων του χρέους της χώρας.

Αυτό δεν θα είναι εύκολη υπόθεση. Ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, Wolfgang Schäuble, έχει ήδη δηλώσει ότι οι εκλογές δεν θα “αλλάξουν τίποτα” για τις συμφωνίες ανάμεσα στην Ελλάδα και την τρόικα. Δεν είναι έκπληξη το γεγονός ότι ο κ Σόιμπλε, ο οποίος υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους υποστηρικτές της λιτότητας στην Ευρώπη, παίρνει μια τέτοια απολυταρχική θέση πριν από τις εκλογές, ίσως σε μια προσπάθεια να πείσει τους Έλληνες να μην ψηφίσουν το ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά η επιμονή για τον σφοδρό βομβαρδισμό της Ελλάδας δεν κάνει τίποτα για να βοηθήσει ώστε η χώρα να πραγματοποιήσει πό γρήγορα τις μεταρρυθμίσεις. Οι ηγέτες της τρόικα πρέπει να λάβουν μια πιο πραγματιστική προσέγγιση – με, για παράδειγμα, την αναβολή αποπληρωμής των δόσεων του χρέους που λήγουν τον επόμενο χρόνο.

Σε θετικό πρόσημο, οι ηγέτες του ΣΥΡΙΖΑ έχουν δηλώσει ότι θέλουν να κρατήσουν την Ελλάδα στη ζώνη του ευρώ. Η αποχώρηση από τη νομισματική ένωση θα είναι ιδιαίτερα καταστρεπτική για την αδύναμη οικονομία της χώρας. Και ενώ οι επενδυτές δεν φαίνονται τόσο ανήσυχοι για το τι μπορεί να σημαίνει μια ελληνική έξοδος από το ευρώ για άλλες χώρες όπως η Ισπανία, η Πορτογαλία και η Ιταλία, όπως ήταν πριν από λίγα χρόνια, στην πραγματικότητα έχουν κάποιες ανησυχίες.

Αυτό είναι σαφές: περισσότερη δυστυχία δεν θα σταθεροποιήσει την Ελλάδα και δεν θα της επιτρέψει να εξοφλήσει τα χρέη της. Το ποσοστό ανεργίας ήταν 25,5% κατά το τρίτο τρίμηνο του 2014. Είναι μέτρια χαμηλότερο από το μέσο ποσοστό του 27,5% το 2013. Ο αποπληθωρισμός είναι μια πραγματικότητα. Οι τιμές καταναλωτή υποχώρησαν 1,2% το Νοέμβριο μετά από μια πτώση 1,8% τον Οκτώβριο. Παρά το γεγονός ότι η οικονομία αναπτύσσεται και πάλι – το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν αυξήθηκε 0,7% κατά το τρίτο τρίμηνο από το προηγούμενο τρίμηνο – οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν δει βελτίωση στη ζωή τους.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι οι πολιτικές λιτότητας, όπως η μείωση των δαπανών και η αύξηση των φόρων, που ζήτησε η τρόικα σε αντάλλαγμα για την βοήθεια προς την Ελλάδα και άλλες προβληματικές χώρες της ευρωζώνης έχουν παρατείνει και έχουν εμβαθύνει την οικονομική τους κατάρρευση. Ένα άλλο σημαντικό μειονέκτημα στην προσέγγιση της τρόικας ήταν ότι έμεινε η Ελλάδα με πολύ περισσότερο χρέος από ό, τι η χώρα θα μπορούσε ποτέ να ελπίζει να αποπληρώσει, κάτι που ακόμη και το ΔΝΤ αναγνώρισε την περασμένη χρονιά.

Ο πόνος που προκαλείται από τις πολιτικές αυτές ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για την απογοήτευση που αισθάνονται οι ψηφοφόροι στην Ελλάδα, την Ισπανία, την Ιταλία και αλλού στην Ευρώπη για τα βασικά πολιτικά κόμματα. Στην Ελλάδα, έχει ευεργετηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Στην Ισπανία, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι το Podemos, ένα αριστερό κόμμα που σχηματίστηκε πριν από λιγότερο ένα χρόνο, έχει σημειώσει άνοδο σε δημοτικότητα. Και στην Ιταλία, το Κίνημα Πέντε Αστέρων, που θέλει τη χώρα να εγκαταλείψει το ευρώ, έχει μεν ξεθωριάσει πρόσφατα αλλά παραμένει δημοφιλές ανάμεσα σε μια αρκετά μεγάλη μειοψηφία του πληθυσμού.

Είτε ή όχι ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίσει την πλειοψηφία των εδρών στη Βουλή των Ελλήνων, είναι σαφές ότι οι ψηφοφόροι, που έχουν επηρεαστεί (αρνητικά) από την ευρωπαϊκή οικονομική πολιτική, φωνάζουν για αλλαγή”.

Πηγή

Αυτή είναι η Ελλάδα που παραδίδουν: Διαβάστε τους αριθμούς που βγάζουν ψεύτες Σαμαρά-Βενιζέλο όταν μιλούν για σταθερότητα

Ο Αντώνης Σαμαράς κι ο Βαγγέλης Βενιζέλος ορκίζονται στη «σταθερότητα» που έφεραν στη χώρα. Ας δούμε, λοιπόν, με αριθμούς τη «σταθερότητά» τους:

    -Η απώλεια 25% του εθνικού εισοδήματος λόγω της πολιτικής της βίαιης λιτότητας.

    -Τα 75 δισ. ευρώ που από το 2008 μέχρι και το τέλος του 2013 ανήλθαν οι συνολικές απώλειες καταθέσεων στην Ελλάδα λόγω της πολιτικής των Μνημονίων.

    -Τα 33 δισ. ευρώ που ανήλθαν οι απώλειες χρημάτων των Ασφαλιστικών Ταμείων μέσα στο ίδιο διάστημα (μόνο από το περίφημο PSI οι απώλειες των Ταμείων ξεπέρασαν τα 12,5 δισ. ευρώ).

    -Τα 63 δισ. ευρώ που όπως ομολόγησε ο κ. Στουρνάρας , αφαιμάχτηκαν από τον ελληνικό λαό ως συνέπεια των δημοσιονομικών μέτρων από το 2010 και μετά.

    -Η αύξηση του ελληνικού χρέους ως ποσοστού του ΑΕΠ από 120% στο 175%

    -Τα 6,3 εκατομμύρια του ελληνικού λαού που σύμφωνα με το Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής κινούνται μεταξύ φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού.

    -Το 1,5 εκατομμύριο των ανέργων και τα 2 εκατομμύρια των ημιάνεργων – «απασχολήσιμων».

   - Τα 700.000 παιδιά που σύμφωνα με την ΟΥΝΕΣΚΟ υποσιτίζονται στην Ελλάδα.

-Το γεγονός ότι - για πρώτη φορά από συστάσεως του ελληνικού κράτους - τα στοιχεία της απογραφής δείχνουν μείωση του ελληνικού πληθυσμού ως συνέπεια μιας πολιτικής που χαρακτηρίζεται «λευκή αναίμακτη γενοκτονία» του ελληνικού λαού.

   -Τα εκατομμύρια των Ελλήνων που ξεπαγιάζουν καθώς επί μνημονίων (σύμφωνα με τις έρευνες οικογενειακών προϋπολογισμών της ΕΛΣΤΑΤ) η μέση μηνιαία κατανάλωση πετρελαίου θέρμανσης μειώθηκε κατά 62,5% και τα νοικοκυριά χωρίς καθόλου θέρμανση αυξήθηκαν κατά 252,3%.

- Η ανακήρυξη της Ελλάδας σε χώρα, που τελεί υπό το αγγλικό δίκαιο, υπό την εποπτεία του Μεγάλου Δουκάτου του Λουξεμβούργου, που πορεύεται – «αξιοπρεπής» και «περήφανη» κατά τον κ. Σαμαρά - παραιτημένη από κάθε ασυλία περί τα περιουσιακά της στοιχεία.

Πηγή