Οι Γερμανοί θέλουν να ρίξουν την κυβέρνηση

Του Δημήτρη Μηλάκα

Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ προσέγγισε τη διαπραγμάτευση με τους δανειστές έχοντας λάθος στη βασική της (προ)υπόθεση: ότι οι δανειστές (Γερμανοί) επιθυμούν μια κοινά αποδεκτή- επωφελή λύση. Ωστόσο αυτό που επιδιώκει πρώτα και κύρια η Γερμανία είναι η τοποθέτηση του Αλέξη Τσίπρα στο ίδιο ράφι που έχουν τοποθετηθεί οι τελευταίοι πρωθυπουργοί της χώρας (Γ. Παπανδρέου, Λ. Παπαδήμος, Αν. Σαμαράς+ Βενιζέλος) και η συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ και ότι αυτό το κόμμα κατάφερε να αντιπροσωπεύσει…

Για να πετύχει αυτόν τον βασικό του στόχο το Βερολίνο αξιοποιεί το χρόνο. Όσο η Γερμανία σαμποτάρει έναν «έντιμο συμβιβασμό» τόσο η ελληνική οικονομία οδηγείται σε ασφυξία ρευστότητας. Η γερμανική κυβέρνηση με αυτόν τον τρόπο εκτιμά πως—σε κάθε περίπτωση– έχει ήδη κερδίσει το παιχνίδι, γιατί:

• Είτε ο ΣΥΡΙΖΑ θα υποχωρήσει άτακτα και θα τοποθετηθεί στο μνημονιακό ράφι οπότε θα χάσει την λαϊκή υποστήριξη και οι προσδοκίες που δημιούργησε στην Ελλάδα και την Ευρώπη για μια διαφορετική πορεία θα εξανεμιστούν
• Είτε η έλλειψη ρευστότητας και τα προβλήματα που θα προκύψουν στην ελληνική οικονομία θα  υπονομεύσουν τη δυναμική της πολιτικής ισχύος του ΣΥΡΙΖΑ και θα περιθωριοποιήσουν  κάθε σκέψη αμφισβήτησης του γερμανικού δόγματος

Η επιλογή της πολιτικής αποσταθεροποίησης την οποία κρατούν ανοιχτή οι Γερμανοί, δεν βρίσκεται στο κενό, καθώς (πέρα από τα γνωστά (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι) ξόανα που καραδοκούν  ήδη στο παρασκήνιο ακούγονται «σενάρια διεξόδου» που περιλαμβάνουν «αριστερούς …Παπαδήμους» οι οποίοι κινούνται πέριξ (και εντός;) της κυβέρνησης αναμένοντας την εξέλιξη του σεναρίου καταστροφής και οδηγίες…

Η προσπάθεια αντιμετώπισης των σαφέστατων γερμανικών επιδιώξεων από την  κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα κριθεί από:

• Το κατά πόσο προετοιμασμένη είναι να αντιμετωπίσει την οικονομική ασφυξία που μπορεί να προκαλεί το Βερολίνο
• Την προετοιμασία της κοινωνίας και τη δύναμη του εσωτερικού μετώπου που μπορεί να αναπτύξει

ΥΓ Η πολιτική είναι η τέχνη του συμβιβασμού, ο οποίος δεν μπορεί να είναι «άνευ όρων»

Πηγή

Τα αρνάκια του χρέους που έγιναν «στρίγγλες»

Η διαπραγμάτευση είναι ένας ευφημισμός για συνθηκολόγηση εάν η σκιά της δύναμής σου δεν καλύπτει όλο των τραπέζι

Τζορτζ Σουλτζ, οικονομολόγος

Οι περισσότεροι από τους ηγέτες που τόλμησαν να τα βάλουν με το ΔΝΤ και ξένους δανειστές, επιβάλλοντας μονομερή διαγραφή χρέους, δεν ήταν επαναστάτες. Ήταν μετριοπαθείς πολιτικοί οι οποίοι συνειδητοποίησαν, υπό το βάρος της λαϊκής οργής, ότι ήταν η μόνη βιώσιμη πολιτική.

«Πού υπογράφω;», έλεγε το συντομότατο μήνυμα της Μπιργκίτα Γιονσντότιρ, όταν διάβασε το κείμενο της πρωτοβουλίας για τη μονομερή διαγραφή του ελληνικού χρέους, που κυκλοφορεί τις τελευταίες ημέρες στο Ιντερνετ. Για όσους την έχουμε γνωρίσει, η αντίδραση της Ισλανδής βουλευτού ήταν περισσότερο από αναμενόμενη. Έχοντας δώσει τη μάχη στο πλευρό του Ασάνζ για την πρώτη κυκλοφορία των Wikileaks –με κίνδυνο μάλιστα να συλληφθεί από τις αμερικανικές αρχές- η Γιονσντότιρ δεν θα δίσταζε μπροστά σε μια ριζοσπαστική πρωτοβουλία για τη διάσωση μιας χώρας. Αλλωστε ήταν από τους πρώτους Ισλανδούς πολιτικούς που έθεσαν το αίτημα moratorium στην αποπληρωμή των επαχθών χρεών της Ισλανδίας.

Παραδόξως η ριζοσπαστική ψυχή της Γιονσντότιρ αποτελεί μάλλον εξαίρεση μεταξύ των πολιτικών που στήριξαν και πέτυχαν μονομερείς στάσεις πληρωμών και διαγραφές χρεών. Στην πλειονότητά τους ήταν «άνθρωποι του συστήματος» που γνώριζαν από μέσα το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα και καταλάβαιναν ότι οι αγορές όχι μόνο δεν κρατούν κακία σε όσους αμφισβητούν την εξουσία τους, αλλά σχεδόν πάντα παρακολουθούν τις κινήσεις τους ανήμπορες να αντιδράσουν.

Η ίδια η Ισλανδία, που αθέτησε τις υποχρεώσεις της απέναντι στους τραπεζικούς καρχαρίες της Βρετανίας και της Ολλανδίας, το έκανε με τον πλέον πολιτισμένο τρόπο μέσω δημοψηφισμάτων. Ακόμη και στη Νότια Αμερική όμως οι πρόεδροι που αψήφησαν το ΔΝΤ και τους δανειστές τους, ξεκίνησαν την καριέρα τους από συντηρητικοί έως μετριοπαθείς «σοσιαλδημοκράτες».

Μια νιότη που ‘λεγε πως θα γινόταν άλλος είχε, παραδείγματος χάριν, ο πρόεδρος του Ισημερινού Ραφαέλ Κορέα, ο οποίος κατάφερε να διαγράψει περίπου το 70% του ομολογιακού χρέους του Ισημερινού πραγματοποιώντας λογιστικό έλεγχο και στάση πληρωμών. Ο Κορέα όχι μόνο δεν μπορεί να περηφανεύεται για το επαναστατικό του παρελθόν, αλλά υπήρξε υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών στην κυβέρνηση του Αλφρέντο Παλάσιο, που πραγματοποίησε μια γιγαντιαία «κωλοτούμπα» στις προγραμματικές δηλώσεις και αποφάσισε να συνεχίσει την πολιτική λιτότητας των προκατόχων της.

Για την Ιστορία, η στιγμή της ριζοσπαστικοποίησης του Κορέα ήρθε όταν η Παγκόσμια Τράπεζα (ως άλλη ΕΚΤ) καθυστέρησε την παροχή της δόσης ενός δανείου, προκειμένου να προκαλέσει προβλήματα ρευστότητας στην οικονομία. Ο Κορέα μετατράπηκε σε ένα είδος λαϊκού ήρωα υποβάλλοντας την παραίτησή του και έναν χρόνο αργότερα, ως πρόεδρος πλέον της χώρας, έγινε φόβος και τρόμος του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας. Ο ίδιος μάλιστα ζήτησε προσωπικά την απέλαση του επικεφαλής του ΔΝΤ, Μπομπ Τράα, ο οποίος στη συνέχεια ήρθε στην Ελλάδα για να συνεχίσει την καταστροφική του πολιτική σε μια ακόμη Μπανανία του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Ουδεμία σχέση με επαναστάσεις και ριζοσπαστικά κινήματα δεν είχε προφανώς και ο πρώην πρόεδρος της Αργεντινής, Νέστορ Κίρχνερ, ο οποίος υπό το βάρος της λαϊκής οργής αναγκάστηκε να χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι του ΔΝΤ και έτσι να χαρίσει στη χώρα του μια δεκαετία εκρηκτικής ανάπτυξης με ρυθμούς που έφταναν ακόμη και το 8%. Γέννημα-θρέμμα περονιστής (το αργεντίνικο ισοδύναμο του καραμανλισμού) ο Κίρχνερ, μαζί με τη σύζυγό του Φερνάντεζ, ήταν ένας από του λαομίσητους δικηγόρους που αναλάμβαναν τις εξώσεις και τις κατασχέσεις σπιτιών για λογαριασμό τραπεζών και ιδιωτικών εταιρειών.

Ο αμοραλισμός και η πολιτική ευφυΐα του τού επέτρεψαν να γίνει κυβερνήτης της Σάντα Κρουζ και στη συνέχεια (όταν ο ένας μετά τον άλλο οι «μνημονιακοί» ηγέτες της Αργεντινής φυγαδεύονταν με ελικόπτερα) να καταλάβει και τον προεδρικό θώκο. Χωρίς να διαθέτει την προνοητικότητα και τις οικονομικές γνώσεις του Ραφαέλ Κορέα, για να πραγματοποιήσει λογιστικό έλεγχο και έτσι να εντοπίσει τα παράνομα και απεχθή τμήματα του χρέους, ο Κίρχνερ πραγματοποίησε μια από τις πιο άτσαλες στάσεις πληρωμών της σύγχρονης Ιστορίας. Ακόμη και έτσι όμως με την απόφασή του κατάφερε να ανασύρει εκατομμύρια ανθρώπους από την απόλυτη φτώχεια και να διαψεύσει τις κασσάνδρες που προβλέπουν την απόλυτη καταστροφή πίσω από κάθε μονομερή διαγραφή χρέους.

Αν όμως αυτά κάνουν οι «άνθρωποι του συστήματος», εύκολα καταλαβαίνει κανείς ότι οι κινήσεις τους δεν είναι ριζοσπαστικές, αλλά αποτελούν εκ των ων ουκ άνευ προϋπόθεση για την επιβίωση πτωχευμένων κρατών.

Info

Παράταση δανειακής συμφωνίας θα ζητήσει η Αθήνα

Η Ελλάδα σκοπεύει να ζητήσει την Τετάρτη, την παράταση της δανειακής συμφωνίας της με την ευρωζώνη, διακρίνοντάς την από το πρόγραμμα διάσωσης, αναφέρουν πηγές από τις Βρυξέλλες και κυβερνητικοί κύκλοι. Σημειώνεται επίσης πως η Αθήνα θα ζητήσει επέκταση ως 6 μήνες, αλλά οι όροι της συμφωνίας είναι ακόμα υπό διαπραγμάτευση. 

«Εξετάζουμε το ενδεχόμενο να ζητήσουμε επέκταση της δανειακής σύμβασης, διαχωρίζοντάς την σαφώς από το πρόγραμμα/ μνημόνιο», υπογράμμιζαν, το βράδυ της Τρίτης, κυβερνητικές πηγές. 

Υπογράμμιζαν, επίσης, πως η ελληνική κυβέρνηση δεν δέχεται τελεσίγραφα και δεν πρόκειται να ζητήσει την παράταση του προγράμματος.

Νωρίτερα, το πρακτορείο Reuters -επικαλούμενο πηγές από τις Βρυξέλλες- ανέφερε πως η Αθήνα θα ζητήσει επέκταση της δανειακής συμφωνίας της, ως 6 μήνες. 

Ο Αλέξης Τσίπρας, μιλώντας το μεσημέρι της Τρίτης, στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, έκανε έναν διαχωρισμό μεταξύ του προγράμματος διάσωσης και του θέματος του ελληνικού χρέους. Μία δανειακή συμφωνία -είπε- είναι διαφορετική από ένα πρόγραμμα διάσωσης. 

Αναφορικά με το ελληνικό χρέος, ο Γάλλος κεντρικός τραπεζίτης Κριστιάν Νουαγιέ δήλωσε σήμερα ότι υπάρχει διέξοδος. «Πιστεύω ότι η λύση θα είναι να προχωρήσουμε σε επιμήκυνση των πληρωμών, ενώ μπορούμε να κάνουμε κάτι και για τα επιτόκια, τα οποία έχουν μειωθεί στο 1,5%. Μπορούμε να φανταστούμε μία έμμεση μείωση της αξίας του χρέους, μέσα από αυτές τις παραμέτρους», σημείωσε.

Πηγή

Ο Τσίπρας κυκλώνει, απομονώνει και αποτελειώνει τον Σαμαρά!

Ο Αλέξης Τσίπρας «κατεβάζει» τον Προκόπη Παυλόπουλο για υποψήφιο Πρόεδρο της Δημοκρατίας από την 

…πλευρά της κυβέρνησης. Και κάνει την πρώτη κίνηση στη σκακιέρα για το «ματ» που θα αποτελειώσει τον Αντώνη Σαμαρά.

Ο Προκόπης Παυλόπουλος είναι ένα πρωτοκλασάτο στέλεχος της κεντροδεξιάς του καραμανλικού στρατοπέδου. Είναι βέβαιο ότι η υποψηφιότητα και εκλογή του στο ύπατο αξίωμα της Δημοκρατίας δεν στέλνει μόνο μήνυμα εθνικής ενότητας. Απομονώνει ακόμα περισσότερο τον Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος αν και ηττημένος των εκλογών έχει βιδωθεί στην προεδρική καρέκλα της Νέας Δημοκρατίας και δεν λέει με τίποτα να πάει σπίτι του.

Την ίδια ώρα ο Δημήτρης Αβραμόπουλος «απελευθερώνεται» για να διεκδικήσει την Προεδρία της Νέας Δημοκρατίας. Πράγματι, πώς να ξεφορτωθεί η κεντροδεξιά παράταξη τον Αντώνη Σαμαρά εάν δεν υπάρχει ένα πρωτοκλασάτο ηγετικό στέλεχος να αναλάβει την αρχηγία;

Ο Δημήτρης Αβραμόπουλος και ως αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας είναι ο επικρατέστερος για την ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Είναι ο μόνος που μπορεί να αποτελειώσει τον Αντώνη Σαμαρά και με γεωπολιτικές πλάτες, ώστε να αποσταλεί ξεκάθαρο μήνυμα στο Βερολίνο: «Η Ελλάδα δεν είναι πλέον γερμανικό προεκτοράτο, επιστρέφει στην παραδοσιακή της συμμαχία με τις ναυτικές δυνάμεις».

Αντώνης Σαμαράς, Ευάγγελος Βενιζέλος και Σταύρος Θεοδωράκης, πίσω από την ταυτότητα του «φιλοευρωπαϊστή» εννοούν ότι είναι ταγμένοι στη γερμανική ηγεμονία.

Οι άλλες ευρωπαϊκές δυνάμεις της χώρας είναι «δυτικές» αλλά όχι γερμανικές. Η γερμανική κατοχή στη χώρα τελειώνει σύντομα. Οι γερμανόφιλοι θα ξηλωθούν ο ένας μετά τον άλλον παντού. Αυτό είναι το μόνο βέβαιο.

Πηγή 

Ο Προκόπης Παυλόπουλος είναι ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Λάκης Μπέλλος

Πρώτες διαπιστώσεις από την ανακοίνωση Τσίπρα για την υποψηφιότητα του Προκόπη Παυλόπουλου ως Προέδρου της Δημοκρατίας:

1. Θα πέφτουν χαστούκια στην Ευρώπη και θα μένει ακίνητος ο Παυλόπουλος.

2. Οταν άκουσε το όνομά του δεν έμεινε ακίνητος, αλλά ξερός. Ετσι είναι μέχρι αυτή τη στιγμή. Τον χαστουκίζουν για να τον συνεφέρουν.

3. Ο Λαφαζάνης γέλασε γιατί νόμισε αρχικά ότι ο Τσίπρας έκανε πλάκα.

4. Η επιλογή έγινε τελικά ανάμεσα στον Πάκη Παυλόπουλο και τον Ακη Παυλόπουλο.

5. Ακίνητος έχει μείνει στις Βρυξέλλες και ο Δημήτρης Αβραμόπουλος και μάταια προσπαθούν να τον συνεφέρουν γιατί είχε ράψει φράκο για την ορκωμοσία.

6. Ο Παυλόπουλος όχι μόνο είναι αριστερός , αλλά είναι ακραία αριστερός έως σκέτη αναρχία. Είναι ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

 

Πηγή

Stratfor: «Η Ευρώπη παίζει ένα πάρα πολύ σκληρό παιχνίδι»

«Το μήνυμα, μετά την ολοκλήρωση της συνάντησης των υπουργών Οικονομικών της ευρωζώνης, υποδηλώνει ότι η Ευρώπη παίζει ένα πάρα πολύ σκληρό παιχνίδι» αναφέρεται σε ανάλυση του αμερικανικού γεωπολιτικού ινστιτούτου Stratfor, υποστηρίζοντας ότι «μια έστω καθυστερημένη συμφωνία είναι ακόμη κατ' αρχήν επιτεύξιμη».

Όπως αναφέρεται, «ένα πράγμα είναι σαφές: στην πρόσφατη ιστορία οικονομικών κρίσεων στην Ευρώπη, οι ηγέτες της αποδείχθηκαν ικανοί στην επινόηση λέξεων για την επίλυση των προβλημάτων της» προσθέτοντας ότι «το μήνυμα που έστειλε χθες ο πρόεδρος του Eurogroup Γερούν Ντάισελμπλουμ, μετά την ολοκλήρωση της συνάντησης των υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης, υποδηλώνει ότι η Ευρώπη παίζει ένα πάρα πολύ σκληρό παιχνίδι. Με την άσκηση πιέσεων στον ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να φτάσει στο σημείο μιας ταπεινωτικής οπισθοχώρησης για να αποφύγει την καταστροφή, το Eurogroup ανέβασε το επίπεδο μιας ριψοκίνδυνης διπλωματίας».

Σύμφωνα με την ανάλυση, το Stratfor θεωρεί ότι «κανένα από τα δύο μέρη δεν θα ήθελε να δει την έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη και ότι μια έστω καθυστερημένη συμφωνία είναι ακόμη κατ' αρχήν επιτεύξιμη. Τα γεγονότα, ωστόσο, της Δευτέρας έφεραν το ρολόι της ημέρας της κρίσης της ευρωζώνης ένα βήμα πιο κοντά στα μεσάνυχτα».
Όπως σημειώνεται, μεταξύ άλλων, «η διαφωνία σχετικά με το λεξιλόγιο αποτελεί την πρόσφατη απειλή της ευρωπαϊκής νομισματικής ένωσης. Δύο μέρη συζητούν έναν παρόμοιο συμβιβασμό, αλλά κανένα δεν βρίσκει λέξεις που να γίνονται αποδεκτές από όλους.

Η μία πλευρά είναι ένα "ριζοσπαστικό" πολιτικό κόμμα, που κατέλαβε την εξουσία μετά από μια προεκλογική καμπάνια για αλλαγή, και η άλλη είναι ένα κατεστημένο που αισθάνεται να τρομοκρατείται στην ιδέα δημιουργίας προηγουμένου, καθώς θεωρεί ότι οι όποιες παραχωρήσεις θα μπορούσαν να ενισχύσουν παρόμοια κόμματα στην Ευρώπη.

Ο ΣΥΡΙΖΑ επιθυμεί να φανεί διαφορετικός από το κόμμα που αντικατέστησε, ενώ οι δανειστές δεν θέλουν να φανούν υποχωρητικοί έναντι της Ελλάδας. Οι δανειζόμενοι θέλουν ένα λεξιλόγιο που να δηλώνει μια νέα συμφωνία, ενώ οι πιστωτές χρειάζονται τη συνέχεια του status quo. Ο ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει μια νέα "συμφωνία-γέφυρα", ενώ οι πιστωτές ζητούν "παράταση" της υπάρχουσας συμφωνίας».

Πηγή

Εγώ λυπάμαι κύριε Σόιμπλε

Αγαπητέ μου Πιτσιρίκο, ζω σε αυτή τη χώρα επτά χρόνια. Όταν ξεκίνησε η κρίση ανέχτηκα τα εξώφυλλα της άθλιας «Bild», η οποία κατά τα άλλα στο οπισθόφυλλο παρουσιάζει γυμνές γυναίκες. Έτσι αντιλαμβάνεται κανείς το επίπεδο του αναγνωστικού κοινού. Ανέχτηκα το εξώφυλλο του άθλιου περιοδικού που σατίρισε ένα από τα πιο όμορφα αγάλματα που έχω δει στη ζωή μου. Θυμάμαι ακόμα τα δάκρυα που κύλησαν από τα μάτια μου όταν ανέβαινα τη σκάλα του μουσείου του Λούβρου και εκείνη έστεκε στην κορυφή, περήφανη και Ελληνίδα.

Ανέχτηκα σχόλια γνωστών, «φίλων» και συναδέλφων που αναρωτιόνταν αν υπάρχει ακόμα η Ελλάδα, όπου σκόπευα να περάσω τις καλοκαιρινές μου διακοπές, αν πετάνε εκεί ακόμα τα αεροπλάνα και αν γίνονται ακόμα γάμοι (το καυστικό σχόλιο «φίλου» όταν ανακοίνωσα το γεγονός του γάμου μου στην Ελλάδα).

Κανείς από όλους αυτούς δε με ρώτησε ποτέ αν η οικογένεια μου είναι καλά, αν οι φίλοι μου είναι άνεργοι, αν η γιαγιά μου ζει αξιοπρεπώς με τη σύνταξή της ή αν χρειάζεται να συνεισφέρω οικονομικά.

Όταν η Ελλάδα έπαψε να είναι πρωτοσέλιδο, τα σχόλια περιορίστηκαν. Οι «φίλοι» αρκούνταν να συμπεριλαμβάνουν την Ελλάδα σε συζητήσεις περί των τεμπέληδων νοτιοευρωπαίων που τρώνε πολύ αργά το μεσημέρι γιατί πιο πριν κοιμούνται μην έχοντας κάτι καλύτερο να κάνουν.

Χθες εξοργίστηκα πιο πολύ από κάθε άλλη φορά.

Ο κύριος Σόιμπλε είπε ότι με λυπάται. Όχι. Τώρα δεν πρέπει να με λυπάται.

Ας με λυπόταν όλα τα προηγούμενα χρόνια που οι κυβερνήσεις ξεπουλούσαν την ιστορία, την αξιοπρέπεια και το φυσικό πλούτο της χώρας μου.

Ας μη με λυπάται τώρα που επιτέλους κάποιος ήρθε να σκίσει τα εξώφυλλα που τόσα χρόνια με διακωμωδούσαν, να ορθώσει το ανάστημά του και να αντιμιλήσει σε όσους με χλεύασαν.

Εδώ και επτά χρόνια προσπαθούσα να αντιληφθώ και την άλλη πλευρά, την πλευρά της γερμανικής κοινής γνώμης.

Κατανοούσα ως ένα βαθμό τις αντιρρήσεις και τις επιφυλάξεις τους. Σήμερα αποφάσισα για πρώτη φορά να επιτρέψω στον εαυτό μου να εξοργιστεί με το λαό αυτό που από χθες κατακεραυνώνει σε ιστοσελίδα σοβαρής εφημερίδας ό,τι έχει σχέση με την Ελλάδα και τους Έλληνες.

Μάλλον φταίει το γεγονός ότι εδώ και βδομάδες δεν έχει βγει ο ήλιος, είπαν να κάνουν ένα διάλειμμα από την υπερκατανάλωση αλκοόλ και αποφάσισαν «να απελευθερώσουν τον εαυτό τους από τους Έλληνες».

Όμως, ας μην ξεχνούν ότι «όλα τα δηλητήρια του φθόνου, της ύβρεως και του μίσους έχουν αποδειχθεί ανεπαρκή να διαταράξουν την υπέροχη ομορφιά των Ελλήνων» (Friedrich Nitzsche, Η γέννηση της τραγωδίας).

Φιλιά από Γερμανία

Μ.Π.

Υ.Γ. Υπάρχουν και ελάχιστες εξαιρέσεις, φιλέλληνες που πραγματικά κατανοούν τη δυσμενή κατάσταση στην Ελλάδα. Αυτούς δε θέλω να τους αδικήσω, απεναντίας, τους ευχαριστώ για την αλληλεγγύη.

(Αγαπητή φίλη, δεν θα αργήσει η ημέρα που οι πολίτες της Γερμανίας θα αντιδράσουν απέναντι στην κυβέρνησή τους. Με τον γερμανικό λαό δεν μας χωρίζει τίποτα. Αντιθέτως, μας ενώνουν πάρα πολλά. Έρχονται καλύτερες μέρες για όλους μας. Να είστε καλά. Την αγάπη μου.)

Πηγή

Μ.Γλέζος: "Εξάμηνο πάγωμα και stop στην αποπληρωμή τόκων - Να γίνει λογιστικός έλεγχος"

Επικαλούμενος Μένανδρο και Πλούταρχο, ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Μανόλης Γλέζος επιχειρηματολόγησε ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν πρέπει να συζητά για συνέχιση της παροχής δανείων από τους Ευρωπαίους δανειστές.

Ο λαός κατεψήφισε τα δάνεια γιατί τα δάνεια, όπως έλεγε ο Μένανδρος "τους ανθρώπους δούλους ποιούν" και στη συνέχεια επικαλέστηκε τον Πλούταρχο λέγοντας: "Της εσχάτης παραφροσύνης και της μαλακίας εστί".

«Ο λαός καταψήφισε τα δάνεια.Ε,τι;Θα συζητάμε για τα δάνεια; Τα καταψήφισε ο λαός τα δάνεια, τώρα τον βάζουν να πάρει πίσω την ψήφο του;» αναρωτήθηκε ο κ. Γλέζος και πρόσθεσε: «Δεν θέλω να δυσκολέψω το έργο της κυβέρνησης».

Ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ απάντησε και στις δηλώσεις του Ισπανού υπουργού Εξωτερικών Μάργκαλο, ότι με τα δάνεια που παραχώρησε στην Ελλάδα, η Ισπανία θα μπορούσε να έχει αυξήσει τις συντάξεις κατά 38% και να έχει μειώσει την ανεργία των Ισπανών κατά 50%.

«Αντί να δώσουν τα χρήματα για να σταματήσει η ανεργία στην Ισπανία τα έδωσαν για να βοηθήσουν τον ελληνικό λαό.Ποιον ελληνικό λαό; Τα έδωσε για να βοηθήσει το χρηματοπιστωτικό σύστημα!» εκτίμησε ο κ. Γλέζος και συμπλήρωσε: «Ελα εδώ Ραχόι.Ποιο είναι το πραγματικό δάνειο και πόσα είναι τα τοκοχρεολύσια που εισέπραξες;»

«Τους έχουμε ξοφλήσει όλους» εξέφρασε ορθά-κοφτά την άποψή του ο κ. Γλέζος και πρόσθεσε: «Ας μας καλέσουν να κουβεντιάσουμε. Να γίνει ένας λογιστικός έλεγχος»

Κατά την άποψη του ιστορικού στελέχους της Αριστεράς «πρέπει να ξεκαθαρίσουμε: Βάζουμε τον λαό να πάρει πίσω την ψήφο του; Αυτό συζητάμε. Πρέπει να καταλάβει ο κ. Σόιμπλε ότι αν μας εμποδίσει να βγάλουμε τον βρόχο από τον λαιμό του ελληνικού λαού,θα σπάσουνε τα μούτρα τους».

Ο κ. Γλέζος υποστήριξε ότι πιθανό Grexit θα προκαλέσει μεγάλο πρόβλημα στην Ευρωζώνη. «Σε ζημιά τους θα γίνει - εγώ δεν θέλω να βγούμε απ' το ευρώ- έχουν μετρήσει ότι θα είναι σε ζημιά τους να βγούμε απ' το ευρώ».

«Η μόνη λύση σ' αυτό το αδιέξοδο είναι να παγώσουν όλα, να έρθουν μετά από έξι μήνες να συζητήσουμε» συνέχισε και τόνισε: «Η κυβέρνηση ζητάει από τους δανειστές-τους καταπιεστές να παγώσουν όλα για έξι μήνες, χωρίς να σημαίνει ότι για έξι μήνες θα μπαίνουν τόκοι: Πάγωμα απόλυτο».

Σε ερώτηση αν διαφωνεί με τους ακολουθούμενους χειρισμούς από την κυβέρνηση ο κ. Γλέζος απάντησε: «Μην το βάζεις σε διαφωνία, εγώ έχω μια άποψη».

Ερωτηθείς για το πρόσωπο του Προέδρου της Δημοκρατίας, ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ τόνισε ότι η αλλαγή την οποία ψήφισε ο ελληνικός λαός να είναι ο ένας κυβέρνηση και ο άλλος να είναι Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι ένα παιχνίδι που δεν πρέπει να ξοδευτούμε.

«Γιατί δεν τολμούμε να αναδείξουμε έναν πρόεδρο της Αριστεράς για να ολοκληρωθεί η αλλαγή;» αναρωτήθηκε ο κ. Γλέζος.

 

Οι καλοί φράχτες κάνουν τους καλούς γείτονες!

Του Αλέξανδρου Ρασκόλνικ

Οι καλοί φράχτες κάνουν τους καλούς γείτονες, λέει μια παροιμία. 

Αλλά οι Εγγλέζοι που επινόησαν αυτήν την παροιμία, γιατί εγγλέζικη είναι, ενδεχομένως αγνοούν ίσως ότι στην εποχή του Τάπερμαν, που έλεγε και η συχωρεμένη η Μαλβίνα, η Ελλάδα έγινε σε μία νύχτα ξέφραγο αμπέλι. Τα αγνοούν και αρκετοί απληροφόρητοι Έλληνες, αυτά!

Ο φαιδρός παρ’ ολίγον σωτήρας μας, ο Mind-the-GAPapandreou, ως «Υπουργός» Εξωτερικών το 2003, υπέγραψε την περίφημη συμφωνία που είναι γνωστή ως «Δουβλίνο  ΙΙ», μετατρέποντας την πατρίδα μας αυτοστιγμεί, αυθωρεί και παραχρήμα -αμελλητί, σαν να λέμε, για να χρησιμοποιήσουμε και μια λέξη του συρμού, σε αποθήκη ανθρώπινων ψυχών.

Αυτό ήταν το αποτέλεσμα -κι αφού οι Τούρκοι στήσανε από απέναντι την μπιζνα την καλή, τώρα, δεν είναι και τίποτα κορόιδα να την κλείσουνε ξαφνικά την επιχείρηση, έτσι δεν είναι?

Tι να σου κάνουν οι φράχτες κι αυτοί οι τύποι της Frontex? Ότι κάνει το FBI στα σύνορα με το Μεξικό κάνουν κι αυτοί, για τον φόβο των Ιουδαίων: Μια τρύπα στο νερό. Οι μπόμπες, ο βούρδουλας κι η πείνα δεν είναι χειρότερα κακά από τις κακουχίες των κολασμένων στην έξοδο απελπισίας, εκεί που ο πνιγμός είναι μόνο μια νοσηρή πιθανότητα που λίγο μετράει στον λογαριασμό των απελπισμένων.

Οι απέναντι, αρχίσανε λοιπόν τη φάμπρικα με τις ευλογίες των ανεκδιήγητων που μας κυβέρνησαν και που στο αναμεταξύ τους, άλλοι συνεχίζουν να μας κυβερνούν, κι άλλοι από το σπίτι τους επιμένοντας να διεκδικούν δημόσιο λόγο, μας κουνούν κι από πάνω το δάχτυλο, ορισμένοι από όλους αυτούς τους ανεκδιήγητους.

Κι αρχίσανε οι απέναντι να στέλνουνε στα μέρη μας όσους δυστυχισμένους ήταν περισσευούμενοι δούλοι, τόσοι και τόσοι διωγμένοι από τους τόπους τους, από την πείνα, από τον βούρδουλα της γιαγιάς Σαρίας, από τις βόμβες των συμμάχων και των φίλων μας. 

Δεν χρειαζόταν καλύτερη ευκαιρία για τους εθνικούς μας εργολάβους, εκείνη την εποχή που κανονίζονταν αυτά, για μπόλικη φτηνή κι ανασφάλιστη εργασία, προκειμένου να δουλέψει αποδοτικά ο κασμάς και με το διάφορό του να αποδώσει το χαμαλίκι των δούλων, εκείνο τον καιρό που ο χρόνος έτρεχε γρήγορα! Τι σημασία είχε που μας τα χρέωναν όλα τα ολυμπιακά έργα διπλά και τρίδιπλα? Έβγαζαν κι απ' το μεδούλι των δούλων. Χτιζόταν τότε η Μεγάλη Νέα Ιδέα, η Ολυμπιακή Φλόγα θα γύρναγε και μπορεί και να έμενε στον γενέθλιο τόπο της -κι αν σφάχτηκαν σαν τα κοκόρια στα θεμέλια των υπέρλαμπρων υποδομών, μερικοί από δαύτους τους δούλους, δεν χάλασε δα κι ο κόσμος μπροστά στον υπέρτατο σκοπό. 

Αλλά έφερε γουρσουζιά το άδικα χυμένο αίμα στα ολυμπιακά θεμέλια, γιατί τα ρημάξανε και τα ολυμπιακά τα έργα, οι Ολετήρες, κατά που ξέρουνε αυτοί πιο καλά απ’ όλους και όλα να κάνουνε: μόνο να καταστρέφουν και να μας υπνωτίζουν για να υφαρπάζουν την ψήφο μας με τα χυδαία ψεύδη τους, για να εκλέγονται και να σιτίζονται δωρεάν στο Πρυτανείο, είναι μόνον άξιοι.

Κι ύστερα, πριν να προλάβομε να συνέλθομε από τον εφιάλτη, είδαμε να χάνονται μαζί με όλα τα άλλα και οι ποταπές δουλειές που τους βάζαμε να κάνουν ανασφάλιστοι και κακοπληρωμένοι, σε όλες τις Μανωλάδες και τα μέχρι προχθές σφύζοντα από τη δουλειά εργοτάξια της χώρας.

Και θα μου πεις, εγώ υπάλληλος γραφείου ήμουν, τι να έκανα, δεν έχω ευθύνη! 

Μα δεν είναι τώρα η ώρα να μιλήσομε για τις ευθύνες μας και για την ένοχη σιωπή μας στη θέα όλων τούτων ούτε να μπλέξομε σε ατέρμονες και αδιέξοδες συζητήσεις πάλι, καλύτερα να κοιτάξομε τι θα κάνουμε με όλους αυτούς που ξεβράζει η θάλασσα, μισοπνιγμένους στις ακτές μας. 

Όπως το βλέπω εγώ, η πρώτη δουλειά είναι να τους περιθάλψομε -κι αυτό βέβαια δε μπορεί να γίνεται στο κέντρο της Αθήνας, αλλά κάπου αλλού και μακριά. 

Σκορπισμένοι σε μέρη που υπάρχει γη παρατημένη και χειρωνακτική δουλειά. Θα τους ταΐσουν οι ντόπιοι με το αζημίωτο, αφού τα Ευρωπέη πρόθυμα πληρώνουν τα έξοδα των ατασθαλιών και των ανομημάτων τους για να έχουν την ησυχία τους -και στο κάτω-κάτω, καλύτερα είναι να τα τρώνε τα λεφτά οι δουλέμποροι της Αμυγδαλέζας?  Ας ωφεληθούν οι πρόθυμοι να προσφέρουν λίγην ανθρώπινη φροντίδα. 

Κι ύστερα όταν σταθούν στα πόδια τους όλοι αυτοί οι κατατρεγμένοι, να υπάρχει κι ένα μεροκάματο για να συντηρούν τους εαυτούς τους κι ίσως αυτούς που άφησαν πίσω τους, με κάποια αξιοπρέπεια, μέχρι να αποφασιστεί η τύχη τους.

Παρατημένες γιαγιάδες χωρίς τους παππούδες τους στα άδεια χωριά, κοιτάνε χωρίς ελπίδα τις εγκαταλειμμένες κι άσκαφτες πεζούλες που χάσκουν μισογκρεμισμένες και δεν έτυχε να έχουν ακούσει ποτέ για το πείραμα του Ριάτσε  γιατί αν είχαν ακούσει τίποτα, μπορεί και να είχαν σε κάτι να ελπίζουν.

Και για να σε προλάβω κι εσένα αριστερούλη μου και καλέ μου σύντροφε, που πάλι θα βάλεις τις φωνές και θα μου πεις ότι αυτό που σου προτείνω είναι αντιδημοκρατική εκμετάλλευση ανθρώπου από τον άνθρωπο, θα σου πω ότι κάποιοι πρέπει επιτέλους και να σκάψουν τα παρατημένα χωράφια και να πληρωθούν σαν σκαφτιάδες κι όχι σαν να ήταν διευθυντάδες τραπέζης, που λέει ο λόγος, γιατί, να σου πω την αλήθεια, τον βαρέθηκα τον ταβερνιάρη από δίπλα να μου γκρινιάζει από το πρωί μέχρι το βράδυ, ότι αναγκάζεται να φτιάχνει το τζατζίκι που πουλάει στους τουρίστες, με κινέζικα σκόρδα. Ασφαλώς δεν πρόκειται να πάει να σκάψει ούτε ο εξάδελφός σου, ο απολυμένος καθηγητής Τεχνικών, αλλά ούτε κι ο κανακάρης σου που πρόκοψες να τον σπουδάσεις ψυχολόγο, με μεταπτυχιακά στο τέταρτο της Σορβόνης -κι ας παραμένει άνεργος ο καημένος, αμαρτία δεν είναι κοτζάμ ψυχολόγο με τόσα κορνιζωμένα πτυχία, να τον κάνεις σκαφτιά και παραγωγό σκόρδων?

Διότι αν δεν θέλουμε να αερολογούμε, κι επειδή ούτε να τους πνίξουμε τους ανθρώπους αυτούς, ως να ήτανε ανεπιθύμητα γατιά, μπορούμε, όπως υποδεικνύουν ουρλιάζοντας οι ανεγκέφαλοι που πληθαίνουν ούτε να τους «επαναπροωθήσουμε» (sic) πίσω στην κόλαση απ' όπου μας ήρθαν ούτε όμως κι επ’ αόριστον να τους ταΐζουμε επειδή είναι πάρα πολλοί και, κυρίως, γιατί πεινάμε κι εμείς οι ίδιοι, τώρα∙ πρέπει λοιπόν να κοπούν τα αστεία.

Γιατί αν, βέβαια, είναι να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση που θα πάμε? Αυτός ο κακός χαμός που κάνει κάποιους να θέλουν να ανοίξουν κεφάλια μεταναστών για εκτόνωση, επειδή έχουν απηυδήσει με όλα τα αίσχη που του έχει επιφυλάξει η ζωή τους τον τελευταίο καιρό, μια ζωή που γίνεται όλο και πιο σκυφτή, και που κάτι τέτοιοι, σαν τις μύγες που πέφτουν στο ψόφιο κρέας, έτσι κι αυτοί, οι λιγότερο ψύχραιμοι πέφτουν να φάνε τους ξένους, να τους διώξουν από τις γειτονίες τους που μεταλλάσσονται σε γκέτο, ας τους λες εσύ φασίστες, εγώ καθόλου δε θα διαφωνήσω μαζί σου, αλλά έτσι είναι η ζωή, τι να κάνομε? Άλλον ο Θεός τον έκανε φιλεύσπλαχνο, υπομονετικό  κι ανθρωπιστή –κι άλλον τον έφτιαξε με μεγάλη μύτη. Τι να κάνουμε, τώρα, να τις κόψουμε τις μύτες από εκείνους που τις έχουν μεγαλύτερες?

Όχι, εγώ λέω ότι μέχρι να δούμε τι θα κάνουμε με την αναθεώρηση των κατάπτυστων συνθηκών που έχουν συνυπογράψει ή έχουν επωάσει οι αχαρακτήριστοι πολιτικοί σκερβελέδες που μας κυβερνούν, οφείλουμε να στρωθούμε κάτω και να σχεδιάσομε στα σοβαρά τον τρόπο που θα γίνει η διαχείριση αυτής της λαοθάλασσας. 

Τόσοι άνθρωποι αβοήθητοι στους δρόμους και μερικοί μαντρωμένοι σε απάνθρωπες φυλακές που λέγονται χώροι φιλοξενίας, δεν είναι καθόλου καλό πράγμα. Έτσι που το πάνε οι φαυλεπίφαυλοι που μας κυβερνούν, θα χυθεί αίμα –και δεν θα είναι κατά ανάγκη ούτε μόνο το αίμα αυτών των απρόσκλητων ξένων. 

Πηγή

 

το 2015 έρχεται από πολύ παλιά... (Βάσω και Γιώργος Θανασέκος)

γράφει ο ΠάνοςΣκουρολιάκος*

Με το βλέμμα και την καρδιά μας στραμμένα εκεί, στις μακρινές Βρυξέλλες, πασχίζουμε λοιπόν όλοι μαζί να τιμήσουμε τους αγώνες όλων όσων προετοίμασαν την 25η Γενάρη 2015 από παλιά. Από πολύ παλιά!           

Εν μέσω διαπραγματεύσεων στο Eurogroup του Αλέξη Τσίπρα και των υπουργών της κυβέρνησης, ώστε να μπει ένα τέλος στην εποχή των Μνημονίων, μας έρχονται στον νου πέτρινα χρόνια που εκτείνονται σε πολλές δεκαετίες πίσω. Η κυβέρνηση της Αριστεράς στη χώρα μας προέκυψε από τις εκλογές τρεις εβδομάδες πριν, αλλά αυτή η μέρα γεννήθηκε μέσα από τους αγώνες πολλών ανδρών και γυναικών αγωνιστών της Αριστεράς.

Βάσω Θανασέκου. Μία από αυτή τη μεγάλη χορεία των ανθρώπων που θυσίασαν τα πάντα στον κοινό, πανανθρώπινο σκοπό. Εκλέχτηκε βουλευτής Φθιώτιδος της Δημοκρατικής Ένωσης το 1956, όταν για πρώτη φορά οι Ελληνίδες απέκτησαν δικαίωμα ψήφου για τις βουλευτικές εκλογές. 19 Φεβρουαρίου ήταν. Τέτοιες μέρες δηλαδή, πριν από 59 χρόνια!

Η Βάσω Σαραβάνου, κόρη εύπορου πιλοποιού από την Άνδρο, μια μεγαλοαστή δηλαδή, γνωρίζει και ερωτεύεται τον Γιώργο Θανασέκο, αγωνιστή της Αριστεράς από το Κφησοχώρι ή Άνω Τιθορέα Φθιώτιδος. Ο Θανασέκος ήταν απόφοιτος της Σχολής Ευελπίδων. Στα χρόνια της σχολής διάβαζε κρυφά το «Κεφάλαιο» του Μαρξ και γοητεύτηκε από την Οκτωβριανή Επανάσταση. Ως λοχαγός του ιππικού, παίρνει μέρος στην πρώτη γραμμή κατά τη Μικρασιατική Εκστρατεία. Παραιτούμενος αργότερα από το στράτευμα, πολιτεύεται με το Αγροτοεργατικό Κόμμα του Αλέξανδρου Παπαναστασίου. Ως εκπρόσωπος της επαρχίας Λοκρίδος συμμετέχει στην εθνοσυνέλευση στις Κορυσχάδες, το 1944. Στη συνέχεια ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία.

Ο πολιτικός αγώνας της Βάσως Θανασέκου δεν ήταν ένας περίπατος. Ας αναλογιστεί κανείς την εικόνα μιας γυναίκας υποψηφίου της Αριστεράς στα κακοτράχαλα πολιτικά χωριά της μετεμφυλιακής περιόδου. Τότε που ακόμα και ο κεντρώος ψηφοφόρος θεωρείτο αιμοσταγής εαμοβούλγαρος. Οι δημοκρατικοί και αριστεροί πολίτες εξόριστοι, μετανάστες και φευγάτοι από τις πατρικές εστίες. Όσοι είχαν μείνει ήταν καταδικασμένοι σε αποχή από τα κοινά και σιωπή. Η τρομοκρατία της Δεξιάς σε πλήρη εξέλιξη. Δύσκολη ήταν και η μεταδικτατορική περίοδος σε αυτές τις πολιτικές εξορμήσεις. Πόσο μάλλον εκείνα τα πέτρινα χρόνια. Είναι γνωστό στη Φθιώτιδα το επεισόδιο όπου η Θανασέκου, μιλώντας σε ένα καφενείο χωριού στην Λοκρίδα, δέχθηκε, ως φιλοφρόνηση φαντάζομαι, μια καρέκλα που εκσφενδονίστηκε από θερμόαιμο πολίτη ακροδεξιών αντιλήψεων.

Αν κάνουμε ένα άλμα και έρθουμε στην πρόσφατη Ιστορία, θα βρούμε ξανά τη βουλευτίνα της Αριστεράς. Τη συναντάμε στην έκκληση προς τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που «ελπίζουν σε ένα διαφορετικό μέλλον από το ζοφερό του Μνημονίου». Καλούν αυτές τις δυνάμεις να συσπειρωθούν για «μια κυβέρνηση που θα φέρει τον λαό στην εξουσία». Μαζί με το όνομα στης Βάσως Θανασέκου στις υπογραφές, διαβάζουμε και εκείνα των Βαρδή Βαρδινογιάννη, Μανώλη Γλέζου, Νίκου Γουριώτη, Βούλας Δαμιανάκου, Μίκη Θεοδωράκη, Θεόδωρου Καλλίνου, Μαρίας Καραγιώργη, Παναγιώτη Κατερίνη, Ελένης και Τάκη Μπενά, Ευτύχη Μπιτσάκη και Γιώργου Τσαπόγα.

Η ευθύνη της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα απέναντι στον ελληνικό λαό έχει και ένα διαφορετικό ποιοτικό βάρος. Εμπεριέχει και την ευθύνη σε αγωνιστές σαν αυτούς που εκπροσωπούν οι πιο πάνω υπογράφοντες. Όλων αυτών που έφεραν την υπόθεση της Αριστεράς ώς τις μέρες μας με θυσίες, φυλακίσεις, αγώνα, πείσμα και αισιοδοξία. Είναι στον νου μας η δικαίωση των αγώνων όλων αυτών λοιπόν, που με την ευκαιρία της αναφοράς μας στη Βάσω και στον Γιώργο Θανασέκο ξαναθυμηθήκαμε. Η παρουσία του Αλέξη Τσίπρα στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής πριν διαβεί το κατώφλι του Μεγάρου Μαξίμου αυτό το χρέος συμβολίζει.

Με το βλέμμα και την καρδιά μας στραμμένα εκεί, στις μακρινές Βρυξέλλες, πασχίζουμε λοιπόν όλοι μαζί να τιμήσουμε τους αγώνες όλων όσων προετοίμασαν την 25^η Γενάρη 2015 από παλιά. Από πολύ παλιά!

* Ο Πάνος Σκουρολιάκος είναι μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ, βουλευτής Περιφέρειας Αττικής

Πάνος Σκουρολιάκος

Βουλευτής Περιφέρειας Αττικής

Η Μέρκελ αγνοεί το ιστορικό παράδειγμα της Έλενας Τσαουσέσκου

Του Κώστα Βαξεβάνη

Η Ευρώπη αποκαλύπτει όχι μόνο τα δομικά της προβλήματα, αλλά και πως ένα από αυτά είναι η έλλειψη Δημοκρατίας. Τα τελεσίγραφα θυμίζουν στους παλιότερους έλληνες το τελεσίγραφο που είχε στείλει ο φασιστικός Άξονας κατά τη διάρκεια του Β Παγκοσμίου Πολέμου και στους πιο νέους τις απειλές βομβαρδισμών στο Ιράκ και το Αφγανιστάν. Η Ελλάδα πρέπει μέσα σε εικοσιτετράωρα να υπογράψει όσα επιβάλει ο κύριος Ντάισελμπλουμ και ο υποβολέας του, το Βερολίνο. Δηλαδή μέχρι στιγμής, η Μέρκελ αδιαφορεί για δύο πολύ σοβαρά θέματα. Το πρώτο είναι πως οι πρόσφατες εκλογές ανέδειξαν μια κυβέρνηση πάνω στη βάση ενός προγράμματος που δεν προβλέπει τέτοιες υπογραφές.vΤο δεύτερο, πως η αδιέξοδη πολιτική που εφαρμόζεται στην Ευρώπη τη σπρώχνει σε περιπέτειες τις οποίες δεν θα δημιουργήσουν οι έλληνες, αλλά οι κάτοικοι της Ευρώπης.

Η κρίση αποκάλυψε πως η Ε.Ε είναι στημένη σε λάθος βάση. Πως η λιτότητα δεν είναι εργαλείο ούτε οικονομίας ούτε πολιτικής. Πως οι κανόνες αυστηρότητας έχουν ίσως μια αξία αν επιβεβαιώνονται και όχι όταν απορρίπτονται και διαψεύδονται.

Ο ευρωπαϊκός Βορράς με επίκεντρο το Βερολίνο, ανεβάζει τα κέρδη του σε καιρό κρίσης, αν και τα κέρδη αυτά τα εισπράττει μια οικονομική ελίτ, ένα καρτέλ συμφερόντων και όχι οι πολίτες. Ούτε καν οι γερμανοί. Στο Νότο, οι λαοί είτε αντιλαμβάνονται τα δομικά προβλήματα μιας ψευτοαλληλέγγυας Ευρώπης είτε όχι, το θέμα είναι πως δεν μπορούν να αντέξουν τη λιτότητα της οποίας μοναδικό αποτέλεσμα είναι η ανθρωπιστική κρίση.

Το αξίωμα της  δημοσιονομικής σταθερότητας της Μέρκελ, παράγει δολοφονικούς κανόνες και αναποτελεσματική οικονομία, αν βέβαια υποθέσουμε πως οικονομία είναι το σύνολο των ανθρώπινων ενεργειών με ζητούμενο μια καλύτερη διαβίωση και όχι κέρδη μιας μικρής ομάδας συμφερόντων.

Η Ευρώπη -αυτό δείχνει η κρίση και το φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ που εξαπλώνεται- χρειάζεται πολιτικές λύσεις. Αναθεώρηση της λειτουργίας της, αλλαγή του προσανατολισμού της, επανεφεύρεση αξιών. Αυτό είναι το ζητούμενο αν θέλει να υπάρχει ως κοινωνία των πολιτών. Οι ηγέτες και οι λαοί της πρέπει να αποφασίσουν ποιοί είναι οι δείκτες και τα μέτρα που θα αντικαταστήσουν τους οικονομικούς δείκτες που κοσμούν το εικονοστάσι του μερκελικού οικονομικού προτεσταντισμού.

Αυτές οι αναγκαιότητες και όχι ο λαϊκισμός όπως θέλουν να λένε, έφεραν στην εξουσία στην Ελλάδα το ΣΥΡΙΖΑ, θα φέρουν τους Podemos στην Ισπανία ή θα αναγκάσουν το Ρέντσι να ακολουθήσει τα νέα κινήματα στην Ιταλία. Απέναντι σε αυτές τις νέες πραγματικές ανάγκες πρέπει να τοποθετηθεί η Ευρώπη, αντί να κρατάει το χάρακα σαν την συντηρητική δασκάλα σε μια τάξη ανήσυχων και σκεπτόμενων παιδιών.

Σε όλη αυτή την πολιτική πραγματικότητα που θα σφραγίσει τις εξελίξεις είτε το θέλει είτε όχι η κυρία Μέρκελ,οι εκφραστές της οικονομικής ελίτ στην Ευρώπη, αντιπαραθέτουν την τιμωρία, τα τελεσίγραφα και κάποια κείμενα μετανοίας που πρέπει να υπογράψει η Ελλάδα.

Μέσα στη μεγάλη αναγκαιότητα των αλλαγών που πρέπει να υπάρξει, η Μέρκελ προτιμά σαν το κακομαθημένο παιδί, να κάνει bullying την Ελλάδα, χρησιμοποιώντας την ισχύ απέναντι λογική. Την απειλή απέναντι στο διάλογο. Τη συντήρηση απέναντι στις νέες ορατές ανάγκες.

Όσα χρόνια οι κυβερνήσεις που είχαν την ευλογία της Μέρκελ κυβερνούν την Ελλάδα, ο λεγόμενος ευρωπαϊκός παράγοντας, η τρόικα, το Eurogroup, δεν ενοχλήθηκαν καθόλου από τη διαφθορά στην Ελλάδα με πρωταγωνιστές τους κυβερνώντες, από τους ολιγάρχες που συνέχιζαν να κλέβουν, από τη φοροδιαφυγή. Συστηματικά όμως ενοχλούνταν από τη σύνταξη των μερικών ευρώ για κάποια γιαγιά στην άκρη της Ελλάδας που δούλεψε όλη της ζωή. Δεν τους ενόχλησε η λίστα Λαγκάρντ, οι χαριστικοί νόμοι στους τραπεζίτες και τους επιχειρηματίες, οι νόμοι υπέρ των διεφθαρμένων αλλά ο μισθός πείνας που οδηγούσε όλη την κοινωνία σε θάνατο.

Είναι ένα ακόμη από τα στοιχεία που φανερώνει πως η ενιαία Ευρώπη πρέπει να επαναδιαμορφωθεί με νέους όρους Δημοκρατίας και όχι υποκρισίας και παρενόχλησης. Σε μια Ευρώπη όπου η Μέρκελ θα συνεχίσει να κάνει bullying και ο Σόιμπλε να παίζει το ρόλο του συμπλεγματικού δασκάλου (ποιός, ο Σόιμπλε που ήταν πρωταγωνιστής σκανδάλου χρηματισμών το 2000) τα πράγματα θα γίνουν ανεξέλεγκτα. Ίσως η Μέρκελ αγνοεί το ιστορικό προηγούμενο της Έλενας Τσαουσέσκου, οπαδού αντίστοιχων κανόνων λιτότητας στη Ρουμανία, η οποία πίστευε πως το πλήθος που είχε εξεγερθεί εναντίον της και ετοιμαζόταν να τη σκοτώσει, ήταν οπαδοί τους που προσπαθούσαν να της δείξουν την αγάπη τους. 

Πηγή

Το Κόμμα, η Κυβέρνηση και το Κράτος. Το «αμαρτωλό» τρίγωνο και οι προκλήσεις του νέου ΣΥΡΙΖΑ

Του Χριστόφορου Βερναρδάκη

Ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές και σχημάτισε Κυβέρνηση. Και από σήμερα καλείται, μεταξύ πολλών άλλων βεβαίως, να αντιμετωπίσει ένα καινούργιο και ίσως πολυπλοκότερο πρόβλημα. Αυτό των σχέσεων του κόμματος με την Κυβέρνηση και το Κράτος.

 Υπάρχουν σε γενικές γραμμές δύο τρόποι να απαντηθεί αυτό το πρόβλημα. Ο πρώτος είναι να αποδεχτεί κανείς ότι διαχειρίζεται την υφιστάμενη δομή, με τον ίδιο λίγο έως πολύ (παλαιό) τρόπο και την ίδια (παλαιά) μεθοδολογία. Ο δεύτερος να αποδεχτεί ότι έχει μια πρόκληση μπροστά του, τη διεύθυνση του κράτους (και της κυβέρνησης ειδικότερα) προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων, επομένως μια μακρά διαδικασία ριζικών μετασχηματισμών, τόσο του κράτους καθαυτού όσο και των δομών πολιτικής αντιπροσώπευσης.

Ενας ευρύτερα διατυπωμένος φόβος προεκλογικά ήταν το κατά πόσον ο «ΣΥΡΙΖΑ θα γινόταν ΠΑΣΟΚ». Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έγινε ΠΑΣΟΚ – ούτε θα μπορούσε να γίνει - λόγω της συμμετοχής στα ψηφοδέλτια ορισμένων ανθρώπων προερχόμενων από το ΠΑΣΟΚ, ούτε πρόκειται να γίνει ΠΑΣΟΚ εξαιτίας του γεγονότος ότι στην Κυβέρνηση συμμετέχουν ορισμένοι με ΠΑΣΟΚικό παρελθόν. Η συζήτηση αυτή – όσο κι’αν απηχεί υπαρκτούς και βάσιμους φόβους - είχε και έχει λάθος παραδοχές. Ο κίνδυνος ο «ΣΥΡΙΖΑ να γίνει ΠΑΣΟΚ»  θα γίνει ορατός τώρα. Αλλά τι ακριβώς σημαίνει αυτό; Σημαίνει: α) Να «απορροφηθεί» το κόμμα από το κράτος. Να «αδειάσει» δηλαδή το κόμμα και να γίνει «κράτος» και «κυβερνητικές θέσεις». β) να πάψει να αναζητεί τους πόρους του στην κοινωνία (όλων των ειδών τους πόρους: προγραμματικούς, ιδεολογικούς, οικονομικούς, ανθρώπινους, κοκ) και να μεταβληθεί σε ένα είδος «κρατικού κόμματος» όπου όλοι οι πόροι του εξαρτώνται και προέρχονται από το κράτος. γ) να θεωρηθεί ότι ο χώρος συγκρότησης και αναπαραγωγής της κοινωνικής συμμαχίας που εκπροσωπείται είναι η «Κυβέρνηση» (και το Κράτος κατ’επέκτασιν) και όχι το κόμμα. Το τρίτο αυτό στοιχείο θα επισφράγιζε την «κρατικοποίηση» του κόμματος και το μετασχηματισμό του σε ένα εκλογικίστικο και προσωποκεντρικό πελατειακό οργανισμό. Τότε και μόνον τότε «θα γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ νέο ΠΑΣΟΚ», αν δηλαδή ενσωματώσει λειτουργίες και δομές πολιτικής αντιπροσώπευσης που τον μεταβάλλουν από κόμμα της κοινωνίας σε κόμμα του κράτους. Αυτό δηλαδή που κατέληξε να είναι και να εκπροσωπεί το ΠΑΣΟΚ.

 Στην εφαρμοσμένη άσκηση της πολιτικής (και κυρίως της αστικής πολιτικής) θεωρείται ορθόν το «κόμμα» να υποβαθμιστεί και όλο το κέντρο βάρους να μετατοπιστεί στην «Κυβέρνηση». Τεράστιο στρατηγικό και ιστορικό λάθος. Το κόμμα είναι «μόνιμος» σχηματισμός («θεσμός»), η Κυβέρνηση «προσωρινή». Το κόμμα είναι η συνέχεια της συλλογικής συνείδησης, η Κυβέρνηση είναι μία στιγμή και μία πλευρά της πολιτικής του. Επομένως, το κόμμα είναι το επίκεντρο οργάνωσης και αναπαραγωγής κοινωνικών συμμαχιών, το κόμμα είναι ο συμπυκνωτής του πολιτικού προγράμματος που εφαρμόζεται, το κόμμα εντέλει είναι ο πυρήνας παραγωγής πολιτικής. Η λειτουργία αυτή δεν αφορά μόνον στα αριστερά κόμματα. Αφορά σε όλων των ειδών τα κόμματα αντιπροσώπευσης (ακόμα και τα αστικά ή συντηρητικά που δεν εξαρτώνται μονομερώς από το κράτος), αφού στη ρίζα αυτής της θέσης ενυπάρχει η αποδοχή του «κόμματος» ως του βασικού θεσμού πολιτικής αντιπροσώπευσης. Αλλά βεβαίως, αφορά πολύ περισσότερο ένα αριστερό κόμμα, ένα «κόμμα των μαζών» όπως θα λέγαμε κάποτε,

Με βάση τα παραπάνω επιβάλλεται στη σημερινή συγκυρία να ανοίξει μια σε βάθος συζήτηση για το «κόμμα ΣΥΡΙΖΑ», συζήτηση όμως που πρέπει να είναι μεθοδολογικά οριοθετημένη, τεκμηριωμένη και δυναμική σε νέες ιδέες. Με άλλα λόγια, δεν μπορεί να είναι μια συζήτηση «κωφών», ούτε μια συζήτηση ανθρώπων με προϋπάρχουσες ιδεοληψίες.

Εν’όψει αυτής της συζήτησης είναι πιστεύω κρίσιμες οι παρακάτω συντεταγμένες:

1.      Το «κόμμα ΣΥΡΙΖΑ» ισορροπεί σήμερα σε τεντωμένο σχοινί. Κάνει θαυμάσια πράγματα, αλλά και αδικαιολόγητα λάθη. Είναι και σεκταριστικό και ανοικτό. Είναι και γραφειοκρατικό και φιλελεύθερο. Για την ακρίβεια, αδυνατεί να οριοθετήσει μεθοδολογικά τη λειτουργία του. Απέχει πολύ από το να θεωρηθεί «κόμμα των μελών», με μεγάλη ευθύνη των ηγετικών του οργάνων, αλλά και οι Οργανώσεις των Μελών πολλές φορές αδυνατούν να λειτουργήσουν ως «κόμμα μαζών» και όχι ως «κόμμα στελεχών». Με δύο λόγια, το κόμμα μας απέχει πολύ από το να θεωρηθεί συλλογικός διανοούμενος  των «από κάτω».
                                                                                                  

2.      Χωρίς κόμμα ωστόσο δεν μπορεί να υπάρξει ούτε Κυβέρνηση, ούτε αριστερό πρόγραμμα, γιατί το κόμμα είναι ο οργανωτής και ο εκφραστής της «κοινωνικής συμμαχίας». Είναι το πεδίο αποκρυστάλλωσής της. Το κόμμα δεν μπορεί και δεν επιτρέπεται να ξεπεραστεί ή να αγνοηθεί. Επιβάλλεται να διορθωθεί, έτσι ώστε να διαδραματίσει ιστορικό ρόλο μακράς πνοής.
 

3.      Η συζήτηση περί σχέσεων Κόμματος – Κυβέρνησης δεν πρέπει να γίνει με παλαιές και ξεπερασμένες θεωρητικές προσεγγίσεις. Συνήθως η συζήτηση αυτή εξαντλείται σε διαπιστώσεις δεοντολογίας: «το κόμμα (πρέπει να) σπρώχνει την κυβέρνηση», «(να) κριτικάρει την Κυβέρνηση», «(να) ελέγχει την Κυβέρνηση», κοκ. Είναι κατά τη γνώμη μου λάθος μέθοδος συζήτησης, λάθος σημείο αφετηρίας. Το κόμμα για να τα κάνει όλα αυτά και πολύ περισσότερα πρέπει να αλλάξει το πεδίο της δραστηριότητάς του. Το κόμμα δεν πρέπει να «βλέπει» προς την Κυβέρνηση, αλλά προς την κοινωνία και το κοινωνικό σώμα. Να οργανώσει και να κάνει συνεκτική την κοινωνική συμμαχία που σήμερα κτίζεται. Εχει το δικό του πεδίο βολής, τον δικό του ορίζοντα. Θα ήταν δομικό λάθος να εξαρτήσει την δουλειά του και το χώρο του από την Κυβέρνηση. Ούτε μπρος ούτε πίσω από την Κυβέρνηση. Κανένας ετεροκαθορισμός από την Κυβέρνηση. Στροφή προς το κοινωνικό σώμα, με μαζικό προσανατολισμό, στρατηγική συγκρότησης κοινωνικών μετώπων και ανάδειξη μαζικών κοινωνικών στελεχών. Αφού τα κάνει όλα αυτά, τότε η επίδραση προς την «Κυβέρνηση» θα είναι αυτονόητη και πολύ σημαντική. Γιατί, απλούστατα, δεν θα είναι παρακολούθημα του κράτους αλλά «κόμμα της κοινωνίας».
 

4.      Το κόμμα επιβάλλεται να αποκτήσει μαζικό προσανατολισμό και συγκροτημένη δουλειά πεδίου. Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Το κόμμα πρέπει να ρίξει το βάρος του στη διεύρυνση και σταθεροποίηση της κοινωνικής εκλογικής βάσης, να αντιστοιχηθεί με αυτήν με ένα πολιτικό πρόγραμμα και μια πολιτική ανάδειξης νέας γενιάς μαζικών κοινωνικών στελεχών, με μετρήσιμους στόχους μέσα στην επόμενη πενταετία. Στην πρώτη γραμμή των στόχων του πρέπει να είναι η δημιουργία / ισχυροποίηση συνδικάτων και δομών κοινωνικής αντιπροσώπευσης, με έμφαση στην ένταξη όλων των «αποκλεισμένων» σε αυτήν, ο πλήρης εκδημοκρατισμός της ΓΣΕΕ και η οριστική συντριβή του συνδικαλιστικού καρτέλ που λυμαίνεται τα συνδικάτα, η ανάπτυξη ενός ισχυρού και δομημένου νεολαϊστικού και πολιτισμικού κινήματος στη χώρα, με έμφαση στην κατοχύρωση κοινωνικών και επικοινωνιακών δικαιωμάτων, και βεβαίως, η ενίσχυση των τοπικών δομών αλληλεγγύης με στόχο την καθοριστική ενίσχυση της Αριστεράς στο τοπικό κράτος (γειτονιές, Δήμοι, Περιφέρειες), εκεί δηλαδή που συγκροτούνται και ανασυγκροτούνται οι κοινωνικές συμμαχίες μακροχρόνια.
 

5.      Προφανώς, όλη αυτή η στρατηγική για το κόμμα περνάει μέσα από την ενίσχυση των δομών του και της ενδοκομματικής του δημοκρατίας. Επιβάλλεται μια διευρυμένη συζήτηση για ένα κόμμα μαζικό, ανοικτό στα κοινωνικά κινήματα και τις συλλογικότητες, με καταστατικές αλλαγές που θα εμβαθύνουν τη δημοκρατία και την εσωκομματική απογραφειοκρατικοποίηση, με αναβαθμισμένα όργανα πολιτικής συγκρότησης και παραγωγής πολιτικής και στρατηγικής.

Πηγή: εφημερίδα "ΕΠΟΧΗ"