Τα δύο «όχι» και το ένα «ναι» του Αλέξη Τσίπρα

Βούληση σύγκλισης είναι η πρώτη απάντηση του Αλέξη Τσίπρα στο δίλημμα «συμφωνία ή ρήξη» - μια βούληση όμως, που αναμένεται να δοκιμαστεί σκληρά τις επόμενες ημέρες μέσα στις συμπληγάδες των (διχασμένων) πιστωτών και του πολωμένου εσωτερικού πολιτικού μετώπου.

Ο πρωθυπουργός έδειξε το δρόμο που επιλέγει να ακολουθήσει στην τελική, σκληρή  φάση της διαπραγμάτευσης με την χθεσινοβραδυνή του τοποθέτηση στη Βουλή λέγοντας δύο «όχι» κι ένα «ναι»: «Οχι» στο σχέδιο συμφωνίας που προτείνουν οι πιστωτές, «όχι» όμως και στη ρήξη και «ναι» σε συμφωνία υπό συγκεκριμένους όρους.

Η αποδοχή αυτών των - έξι στον αριθμό - όρων και προϋποθέσεων είναι και το μεγάλο στοίχημα που καλείται να κερδίσει τώρα η κυβέρνηση, μέσα στο δύσκολο, έως και εχθρικό, περιβάλλον που έχει διαμορφωθεί στις διαπραγματεύσεις.

«Κανείς δεν θέλει την ρήξη, ο χρόνος όμως λιγοστεύει για όλους» είπε στη Βουλή ο Αλέξης Τσίπρας προσδιορίζοντας ταυτόχρονα το πολιτικό πλαίσιο μιας αποδεκτής συμφωνίας στους εξής έξι άξονες:

Χαμηλά πρωτογενή πλεονάσματα (κατεβάζουν το κόστος κατά 8 δις)

Απομείωση - αναδιάρθρωση του χρέους

Προστασία των συντάξεων και μισθού

Αναδιανομή εισοδημάτων προς όφελος της κοινωνικής πλειοψηφίας.

Επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων

Ισχυρό επενδυτικό πρόγραμμα

Από αυτούς τους έξι άξονες ο πρώτος, εκείνων των χαμηλών πλεονασμάτων, θεωρείται ήδη κλεισμένο «deal», στα εργασιακά και το επενδυτικό πακέτο η σύγκλιση είναι κοντά, ενώ η αναδιανομή των εισοδημάτων είναι μια μακρά, και μάλλον πολιτικά αφηρημένη, διαδικασία. Οπερ, η μεγάλη μάχη αναμένεται να δοθεί για την «προστασία των συντάξεων», η δε συζήτηση της αναδιάρθρωσης του χρέους θεωρείται, ακόμη και από κυβερνητικά στελέχη, πως δεν θα ανοίξει παρά μόνον όταν θα έχει υπάρξει «κλεισμένο deal» σε όλα τα υπόλοιπα. Εν ολίγοις, θα είναι η «σφραγίδα γενναιοδωρίας. των πιστωτών όταν θα έχει επέλθει η σύγκλιση στα δύσκολα και η, αναγκαία και απαραίτηση, πολιτική συνθήκη για την ελληνική κυβέρνηση προκειμένου να περάσει η συμφωνία στο εγχώριο, πολιτικό και κοινωνικό, ακροατήριο.

Μια προσεκτική, δε, ανάγνωση της χθεσινής ομιλίας Τσίπρα δείχνει ότι οι «βαριές» κόκκινες γραμμές στο σχέδιο που έχουν βάλει στο τραπέζι οι πιστωτές είναι η μη κατάργηση του ΕΚΑΣ και η μη υπαγωγή του ηλεκτρικού ρεύματος στον συντελεστή ΦΠΑ του 23%.

Εάν οι δύο αυτές απαιτήσεις αποσυρθούν από το τραπέζι, τότε το κλίμα στο εξωτερικό διαπραγματευτικό μέτωπο μπορεί και να αλλάξει άρδην. Κι από εκεί και πέρα, η μάχη θα δοθεί εντός κόμματος, κυβέρνησης και εσωτερικού πολιτικού σκηνικού.

«Πυξίδα», δε, για το Μαξίμου σ' αυτή την - εσωτερική - μάχη, γίνονται και οι τελευταίες δημοσκοπήσεις: Με τη μεν Metron Analysis να δείχνει σήμερα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ προηγείται της ΝΔ με 24 μονάδες διαφορά αλλά και ότι το 47% των πολιτών θέλει να γίνει δεκτό το σχέδιο των δανειστών, τη δε Alco να εμφανίζει το 50% των ερωτηθέντων να ζητούν συμφωνία ακόμη κι αν χρειαστεί να «πέσουν» κόκκινες γραμμές.

Με αυτά τα δεδομένα, και σε αυτό το πολιτικό πλαίσιο, η επόμενη, ουσιαστική πράξη του δράματος αναμένεται να παιχτεί μετά τη νέα πενταμερή Μέρκελ - Ολάντ -Γιούνκερ - Λαγκάρντ - Ντράγκι που, σύμφωνα με όλες τις τελευταίες πληροφορίες θα γίνει τη Δευτέρα στο Βερολίνο.

Πηγή

Βάστα Αλέξη

Του Κώστα Βαξεβάνη

Οι κάτοικοι αυτής της χώρας πρέπει κάποια στιγμή να ισορροπήσουν ανάμεσα στην απαίτηση αυτών που θέλουν και στην αναίρεση που δημιουργούν όσα κάνουν. Τα θέλουμε όλα ακόμα και αν δεν κάνουμε τίποτα. Ακούω αυτές τις μέρες τις βαθυστόχαστες αναλύσεις στα καφενεία, τις σφιγμένες κουβέντες στις παρέες και τις προφητείες στα τηλεπαράθυρα. Όλοι κάτι θέλουν και καλά κάνουν. Ανησυχούν για τις αγορές, φοβούνται για τη συμφωνία, ασκούν κριτική απ’ τα Αριστερά για την υποχωρητικότητα της κυβέρνησης. Όταν τα αθροίσεις όλα, βγαίνει ένας κόσμος που για πρώτη φορά έρχεται αντιμέτωπος με την ευθύνη, την επικαλείται αλλά τη φοβάται κιόλας.

Αναρωτιέμαι μερικές φορές αν η κυβέρνηση πάρει την απόφαση να προχωρήσει σε ρήξη, ποιός θα ακολουθήσει; Όσοι καταναλώνουν τον νεο-lifestyle που κρέμεται στα περίπτερα; Αυτοί που αγοράζουν εφημερίδα για τα DVD; Όσοι παρακολουθούν τα κανάλια διακατεχόμενοι από το σύνδρομο της Στοκχόλμης;

Αυτοί που παίρνουν συμβουλές ζωής από ξασμένες ξανθές; Αυτοί που ανησυχούν μήπως κλείσουν τα ΑΤΜ αν και στην Τράπεζα δεν έχουν ούτε σεντς; Ποιοί λοιπόν; Μήπως οι άλλοι; Οι συνειδητοποιημένοι που θέλουν η αλλαγή να έχει τα δικά τους μέτρα, τη δική τους ιδεολογική καθαρότητα και τη δική τους έγκριση; Όσοι αντιλαμβάνονται τη Δημοκρατία ως τη δική τους πλευρά η οποία έχει πιστοποίηση αλάθητου; Οι επαναστάτες του αντιβιοτικού που κάνουν επανάσταση τρεις φορές ημερησίως μετά το φαγητό, σα να παίρνουν αντιβιοτικό; Ποιοί αλήθεια;

Δεν είμαι των μέσων όρων, ούτε των μέσων δρόμων. Αλλά κοιτάξτε γύρω. Είμαστε μια χώρα που μαθαίνει ξαφνικά σε μια άλλη στάση και μια άλλη ευθύνη. Που μαθαίνει να ψελίζει «όχι» και προσπαθεί να το πιστέψει. Δεν αναφέρομαι στους προσκυνημένους, σε αυτούς που ανοιχτά παρακαλάνε να αποτύχει η κυβέρνηση γιατί διαφορετικά θα αποδειχθεί πόσο ψεύτες και απατεώνες ήταν. Αναφέρομαι στην πλειοψηφία του κόσμου που βγαίνει από τη βρώμα τόσων χρόνων και πασχίζει να αλλάξει κάτι με τέτοια αγωνία που θέλει όλα να αλλάξουν σχεδόν αυτόματα.

Πρέπει να βρεθεί ισορροπία και αυτή την ισορροπία δεν θα την φέρουν οι συμψηφισμοί ούτε οι εφορμήσεις σε θερινά ανάκτορα αλλά η ευθύνη. Η Αριστερά επί δεκαετίες κάνει ένα μεγάλο λάθος. Δίνει στη λέξη «ευθύνη» ένα αόριστο κοινωνικό νόημα με αυτοματισμούς και λαϊκές ομοβροντίες. Αυτή η ευθύνη είναι πολλές φορές εύκολη και συγκαλυπτική. Κανένας δεν απαιτεί, κανένας δεν απολογείται. Οι κοινωνικές μάζες κινούνται ευθύγραμμα προς την ευθύνη με ρομαντικό και μαγικό τρόπο. Αυτός ο αχταρμάς της ευθύνης, κατάλοιπο του υπαρκτού σοσιαλισμού και της στρέβλωσης της διαλεκτικής, δεν έχει χρησιμότητα σήμερα, γιατί πολλύ απλά η Αριστερά έχει την ευθύνη για όσα συμβαίνουν.

Το δάχτυλο λοιπόν πρέπει να στραφεί προς τα μέσα και να δείχνει συγκεκριμένα πράγματα. Δεν χρειάζονται αγκιτάτορες, ινστρούχτορες και τακτικές. Χρειάζεται όσοι διοικούν να σταθούν απέναντι στη δική τους ευθύνη. Και όσοι διοικούνται να επαναπροσδιορίσουν την ευθύνη τους απέναντι στα πράγματα.

Τι θέλουν κάποιον να τους σώσει; Ακόμη και αν έχει τις ικανότητες, αυτές αναιρούνται όταν ο πολίτης στερεί την δική του προωθητική δύναμη.

Ο Τσίπρας έχει ένα στοίχημα όχι μόνο απέναντι στη χώρα αλλά την Ευρώπη. Να αλλάξει αυτή η Ευρώπη με τα δομικά λάθη και τους οικονομικούς καταναγκασμούς. Το στοίχημα αυτό δεν σχετίζεται με την διαπραγμάτευση, αλλά είναι πολιτικό. Έχει τις αντικειμενικές δυνατότητες να το πετύχει, αλλά θα αποτύχει αν δεν υπάρξει συλλογική ευθύνη. Όσο αποδυναμώνεται απ αυτή, τόσο θα χάνει. Είναι εύκολο ίσως να εκθέτεις όσους χαιρέκακα εύχονται να αποτύχει λέγοντας πως αυτοπροσδιορίζονται ως η τρόικα του εσωτερικού. Το δύσκολο είναι να αποτελέσεις την έκφραση όλων των υπόλοιπων. Και των φοβισμένων, και των άπειρων, και όσων ανακαλύπτουν τη δύναμή τους και εκείνων που στον ύπνο τους φοράνε όλα τα φωτοστέφανα των χαμένων μαχών ακόμη και αν δεν τα δικαιούνται. Δύσκολη υπόθεση. Βάστα Αλέξη.

Πηγή

Να υπογράψουμε ή να μην υπογράψουμε;

γράφει ο Φέλιξ

Υπογράψτε λένε οι δανειστές. Δεν υπογράφω μια συμφωνία που οδηγεί στο φαύλο κύκλο της λιτότητας λέει ο Τσίπρας. Τι πρέπει να κάνει η κυβέρνηση; Καλό θα ήταν να το απαντήσουν πρώτα τα πολιτικά κόμματα. Τι απαντάνε;

Ο Σαμαράς θέλει κυβέρνηση εθνικής ενότητας, αυτή είναι η απάντησή του. Ο Βενιζέλος ως συνήθως δίνει μια απάντηση που είναι δύσκολο να καταλάβει κάποιος χωρίς τη μετάφραση ενός κάποιου Πρετεντέρη. Ο δε Σταύρος έχει πάρει τη σκεπτική πόζα με το χέρι στο πηγούνι αγναντεύοντας το Ποτάμι και εξακοντίζοντας ανορθόγραφους χρησμούς ασαφούς ανησυχίας.

Κανένας δεν απαντάει στην ερώτηση, "να υπογράψει η κυβέρνηση ή να μην υπογράψει;". Να υπογράψει μεγάλους συντελεστές ΦΠΑ (φόρου δηλαδή), κόψιμο συντάξεων και άλλα που μας επιστρέφουν στον καιρό των μνημονίων;

Αγωνιούν για την επιβίωση της χώρας, προφητεύουν την καταστροφή της, οραματίζονται τους εαυτούς  τους πάλι σε κυβέρνηση κοπής Λουκά Παπαδήμου. Μάλιστα. Θεμιτές οι φιλοδοξίες και δικαιολογημένη η αγωνία σωτηρίας. Αλλά ποιός θα απαντήσει στο ερώτημα τι θα κάνει η όποια κυβέρνηση; Να υπογράψει τη συμφωνία; Να μην υπογράψει; Αυτή την απλή ερώτηση θα την απαντήσουν πολιτικά και καθαρά ή θα στρίβουν δια του αρραβώνος με την μπουρδολογία;

Αφού θεωρούν πως ο Τσίπρας έχει ανεύθυνη στάση σύγκρουσης με τους δανειστές, άρα η υπεύθυνη στάση να υποθέσω πως είναι του εναρμονισμού μαζί τους; Της υπογραφής συμφωνίας δηλαδή με προβλέψεις για μεγάλο ΦΠΑ, σύνταξη στα 67, απολύσεις και άλλα τέτοια. Ας το πούνε λοιπόν αντί να κρύβονται πίσω απ τα δημοσιεύματα της καταστροφολογίας.

Πηγή

Ποιοι θέλουν να γίνει ο Τσίπρας ο… νέος Γιώργος Παπανδρέου

Ο Αντώνης Σαμαράς το λέει «μεγάλη εθνική συνεννόηση». Έτεροι πρόθυμοι σωτήρες, εξ ομόκεντρων πολιτικών και τραπεζικών κύκλων προερχόμενοι, το λένε «κυβέρνηση τεχνοκρατών και εθνικής σωτηρίας». Είναι οι ίδιοι κύκλοι που το βράδυ της Τρίτης, λίγο πριν αρχίσει η συνάντηση Γιούνκερ – Τσίπρα, διοχέτευαν στα δημοσιογραφικά γραφεία «πληροφορίες» για «κλίμα νέων Κανών στις Βρυξέλλες» και που χθες το απόγευμα προανήγγειλαν ότι ο πρωθυπουργός θα ζητήσει σήμερα «εσπευσμένα» ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή.

Ούτε νέες Κάνες υπήρξαν βεβαίως, ούτε ψήφος εμπιστοσύνης θα υπάρξει σήμερα – το σχέδιο, όμως, είναι υπαρκτό και παραμένει στο τραπέζι. Μόνον που η υλοποίησή του, θα προϋπέθετε να γίνει ο Αλέξης Τσίπρας ιδανικός πολιτικός αυτόχειρας και να προσφέρει εαυτόν και κυβέρνηση προς σφαγή, σε ρόλο νέου Γιώργου Παπανδρέου.

Το σενάριο μιας νέας, διορισμένης και όχι εκλεγμένης, «κυβέρνησης Παπαδήμου» βγαίνει με θόρυβο μέσα από το εμπρηστικό σχέδιο συμφωνίας που κατέθεσαν οι δανειστές. «Εάν οι προτάσεις τους δεν είναι τακτικός, διαπραγματευτικός μαξιμαλισμός, τότε απλώς θέλουν να ρίξουν την κυβέρνηση», έλεγε χαρακτηριστικά χθες κυβερνητικός παράγοντας. 

Ο ίδιος, όπως και άλλα στελέχη που έχουν παρακολουθήσει εκ των έσω τις διαπραγματεύσεις, εμφανίζονται πεπεισμένοι πως μέσα στις σκληρές «συνιστώσες» των πιστωτών υπάρχουν συγκεκριμένοι κύκλοι που «ζητώντας τα αδύνατα και αδιανόητα» πιέζουν και εξωθούν για πολιτική ανατροπή και για ένα νέο κυβερνητικό σχήμα «μνημονιακών προθύμων».

Πρώτος, ένθερμος υποστηρικτής αυτών των κύκλων στο εγχώριο μέτωπο εμφανίζεται ο Αντώνης Σαμαράς. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν δίστασε χθες – σε προφανή… δημοκρατική έξαρση – να καλέσει άπαντες να εγκαταλείψουν τις «ανοησίες για εκλογές» και να απευθύνει, για πολλοστή φορά, προσκλητήριο «μεγάλης εθνικής συνεννόησης». 

Παραπλεύρως, απολύτως και δημοσίως πρόθυμος είναι πάντα ο, προσφιλής των δανειστών, κεντρικός τραπεζίτης Γιάννης Στουρνάρας, ενώ και ο Σταύρος Θεοδωράκης περιοδεύει, με τις ευλογίες Σουλτς, στην ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία και ζητά σχεδόν καθημερινάσυμμετοχή του Ποταμιού στην κυβέρνηση, με αποπομπή της Αριστερής Πλατφόρμας και των ΑΝΕΛ. 

Εδώ, πρόκειται για την «κεντρώα» παραλλαγή του σεναρίου πολιτικής ανατροπής, την οποία πάντως «έκαψε» χθες μέχρι και ο Πολ Μέησον του Channel 4, μετά από 24 ώρες παραμονής και ρεπορτάζ στην Αθήνα: «Τα σενάρια για φιλοτροϊκανή, κεντρώα κυβέρνηση υπό τον Τσίπρα είναι φαντασία των αναλυτών», έγραψε στο twitter προσθέτοντας: «Η λογική υπόθεση ήταν η μεγάλη υπαναχώρηση που ήδη έχει γίνει. Αλλά δεν πρόκειται να πάνε (οι κυβερνητικοί) παραπέρα».

Αυτό το «παραπέρα», το μεγάλο βήμα υποχώρησης που θα έφερνε την εσωτερική ρήξη στον ΣΥΡΙΖΑ, είναι, όπως λένε κυβερνητικά στελέχη, και το μεγάλο στοίχημα των μνημονιακών κύκλων εκτός και εντός συνόρων. Χαρακτηριστικό επ’ αυτού είναι και το σχόλιο του επικεφαλής αναλυτή της La Tribune Ρομαρίκ Γκοντέν: «Το σχέδιο αυτό», έγραψε για την πρόταση των πιστωτών, «ήταν μια πραγματική πρόκληση. Επρόκειτο για μια νέα κούρα λιτότητας που θα εξασθένιζε ακόμα περισσότερο τους πιο αδύναμους. Ήταν επίσης μια προσπάθεια πρόκλησης της αριστερής πτέρυγας του ΣΥΡΙΖΑ ώστε να επέλθει διάσπαση, μέσα από την σαφή θέληση των πιστωτών να πατήσουν πάνω στις κόκκινες γραμμές που έχει χαράξει η κυβέρνηση Τσίπρα για το θέμα των συντάξεων».

Ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας είχε το… μισό βλέμμα στις προσπάθειες και τα σενάρια αυτά, ότανπροειδοποιούσε χθες μέσω συνεργατών του ότι «κάποιοι πρέπει να σταματήσουν να παίζουν παιχνίδια στις πλάτες του ελληνικού λαού». Και η σημερινή προ ημερησίας διάταξης στη Βουλή για την διαπραγμάτευση θα είναι η εσωτερική πολιτική του ρελάνς στα «εθνικά προσκλητήρια» και τους «ανένδοτους» Σαμαρά.

Την ίδια ώρα κυβερνητικά στελέχη διαμηνύουν ότι όσοι ονειρεύονται νέες… Κάνες και Παπαδήμους, έχουν στήσει μισά σενάρια: «Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει Βενιζέλο και ο Τσίπρας δεν είναι Παπανδρέου. Ουδείς θα παραδοθεί αμαχητί», έλεγε χθες έμπειρος κυβερνητικός βουλευτής. Προσθέτοντας πως, εάν οι δανειστές επιμείνουν στα άκρα, η διέξοδος είναι μία και δεδομένη και δεν είναι άλλη από την δημόσια καταγγελία και τις εκλογές…

Πηγή

To μεγάλο δίλημμα του Αλέξη Τσίπρα: Συμφωνία ή ρήξη;

Νικόλ Λειβαδάρη

Το μεγάλο βήμα προς τη συμφωνία ή τη ρήξη ζυγίζει μέσα στα επόμενα 24ωρα ο Αλέξης Τσίπρας, μετά το καθαρό «όχι» στις εμπρηστικές προτάσεις των πιστωτών και την ηχηρή μεν, συμβολική δε,μετάθεση της πληρωμής της δόσης προς το ΔΝΤ.

Με τις δύο αυτές κινήσεις ο πρωθυπουργός έστειλε σαφές μήνυμα προς εταίρους και δανειστές ότι και η ρήξη αποτελεί πλέον υπαρκτή επιλογή – ταυτόχρονα, όμως, φρόντισε να αφήσει ανοιχτούς και τους διαύλους της συμφωνίας: Μετά τα 70 λεπτά της νέας,νυχτερινής τηλεδιάσκεψης με Μέρκελ και Ολάντ το μήνυμα που εξέπεμψε το Μαξίμου ήταν, και πάλι, εκείνο της «αισιοδοξίας για αμοιβαία επωφελή συμφωνία», ενώ, πολύ προσεκτικά, η κυβέρνηση επέλεξε να μην απορρίψει το σύνολο της πρότασης των πιστωτών αλλά τις «ακραίες θέσεις της».

«Η πρόταση που παρουσιάστηκε από τους θεσμούς περιέχει ακραίες θέσεις που δεν μπορούν να γίνουν αποδεκτές από την ελληνική κυβέρνηση», ανέφεραν αργά το βράδυ πηγές του Μαξίμου, ενώ την ίδια ώρα κοινοτικοί κύκλοι από τις Βρυξέλλες ανέφεραν ότι ο πρόεδρος της Κομισιόν Ζαν Κλοντ Γιούνκερ επεξεργάζεται νέο συμβιβαστικό σχέδιο. Κατά τους ίδιους κύκλους, είναι πολύ πιθανό τη Δευτέρα να υπάρξει νέα μίνι σύνοδος κορυφής των «πέντε» - Μέρκελ, Ολάντ, Λαγκάρντ, Ντράγκι, Γιούνκερ – ενώ, ακόμη και μέσα στο Σαββατοκύριακο δεν αποκλείεται και δεύτερη συνάντηση του Αλέξη Τσίπρα με τον πρόεδρο Κομισιόν και τον επικεφαλής του  Εurogroup Γερούν Ντάισελμπλουμ.

Η υπέρβαση, ωστόσο, και η λύση μόνον εύκολη δεν δείχνει. Η αφετηρία από την οποία ξεκινούν οι πιστωτές συνιστά, ουσιαστικά, νέο βαρύ Μνημόνιο, ενώ ακόμη και το πιο ήπιο ελληνικό σχέδιο των 47 σελίδωνπεριλαμβάνει μέτρα 1,9 δις ευρώ που – κυρίως στο φορολογικό μέτωπο - δείχνουν οριακά ανεκτά όχι μόνον από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και από την κοινωνία.

Οι σκληρές θέσεις της πρότασης των πιστωτώναιφνιδίασαν, άλλωστε, ακόμη και τα ίδια τα μέλη της διαπραγματευτικής ομάδας, με τον ίδιο τον αναπληρωτή υπουργό Οικονομικών Ευκλείδη Τσακαλώτο να δηλώνει «σοκαρισμένος». Πηγές του Μαξίμου τόνιζαν χαρακτηριστικά ότι στο σχέδιο των δανειστών «υπάρχουν «προτάσεις που δεν ανταποκρίνονται καν στις αλλαγές που είχαν αποδεχθεί στο Brussels Group» - η κυβέρνηση, ωστόσο, επιλέγει να αντεπιτεθεί δια του ρεαλισμού και της ψυχραιμίας.

Δείτε στο tvxs.gr τη σύγκριση των δυο σχεδίων

Σ’ αυτό το πλαίσιο, οι πληροφορίες αναφέρουν ότι το μείζον ζητούμενο τις επόμενες ώρες και ημέρες είναι να υπάρξει υπαναχώρηση των πιστωτών στο θέμα της μείωσης των συντάξεων, ενώ το Μαξίμου ξεκαθαρίζει ήδη προς πάσα κατεύθυνση πως δεν πρόκειται να υπογράψει συμφωνία «που δεν θα περιλαμβάνει λύση για το χρέος».

«Δεν έχει κανένα νόημα να υπογράψουμε έστω κι ένα επώδυνο μέτρο εάν δεν υπάρχει πρόβλεψη για ελάφρυνση του χρέους. Χωρίς λύση για το χρέος σε λίγους μήνες θα βρεθούμε μπροστά στα ίδια αδιέξοδα, ακόμη κι αν… καταργήσουμε εντελώς μισθούς και συντάξεις», τόνιζε χαρακτηριστικά στέλεχος που μετέχει στις διαπραγματεύσεις. Ως περαιτέρω βασικοί άξονες για την όποια συμφωνία τίθενται τα χαμηλά πλεονάσματα – στα οποία ήδη υπάρχει σύγκλιση -, η ύπαρξη προγράμματος επενδύσεων και, βεβαίως, οι «κόκκινες γραμμές» μισθών και συντάξεων.

Από την άλλη πλευρά, ωστόσο, το μήνυμα που εκπέμπεται είναι ότι για κάθε «έκπτωση» στις μνημονιακές απαιτήσεις, η Αθήνα θα πρέπει να παρουσιάσει κοστολογημένα ισοδύναμα μέτρα. Οι πιστωτές, δε, δείχνουν έτοιμοι να επιστρατεύσουν και το «όπλο» της νέας παράτασης στο μαρτύριο της σταγόνας – ήτοι, να προχωρήσουν σε νέα παράταση του «ισχύοντος προγράμματος» και μετά το τέλος Ιουνίου όπως μετέδιδε αργά χθες το Reuters, οδηγώντας σε νέο κύκλο αβεβαιότητας και στασιμότητας.

Σ’ αυτό το σκηνικό, και με το κλίμα να επιβαρύνεται από τον πόλεμο διαρροών και το όργιο φημολογίας, ο Αλέξης Τσίπρας αναμένεται να δώσει πρόγευση προθέσεων στην αποψινή προ ημερησίας διάταξης συζήτησης στη Βουλή. Ο πρωθυπουργός θα πετάξει μεν το γάντι στην αντιπολίτευση καλώντας τη να πει καθαρό «ναι» ή καθαρό «όχι» στη συμφωνία που προτείνουν οι θεσμοί, ταυτόχρονα όμως θα κληθεί να δώσει και στίγμα της δικής του απάντησης στο μεγάλο δίλημμα των επόμενων ημερών.

Θα είναι μια απάντηση εξαιρετικά δύσκολη, με δεδομένο το σκληρό παρασκήνιο, τη διγλωσσία και τις διαφωνίες μεταξύ των πιστωτών, αλλά και το εμπόριο φόβου που ήδη κορυφώνεται…

* Φωτογραφία: Άρης Μεσσίνης /AFP via Getty Images

Πηγή

Η δύναμη ενός ενημερωμένου κοινού

Μέσω της Διεθνούς Αμνηστίας η «Εφημερίδα των Συντακτών» εξασφάλισε και δημοσιεύει σήμερα κατ' αποκλειστικότητα στην Ελλάδα ένα άρθρο γνώμης του Εντουαρντ Σνόουντεν, του 32χρονου Αμερικανού πρώην αναλυτή της CIA και της NSA, ο οποίος αποκάλυψε τον Ιούνιο του 2013 αυτά που οι περισσότεροι υποψιαζόμασταν, αλλά δεν είχαμε τα στοιχεία να τα αποδείξουμε: τις οργουελικές διαστάσεις των προγραμμάτων μαζικής παρακολούθησης και «φακελώματος» εκατομμυρίων απλών πολιτών από τις μυστικές υπηρεσίες των Ηνωμένων Πολιτειών και τις αντίστοιχες υπηρεσίες κατασκοπίας σε χώρες όλου του πλανήτη. Ο Σνόουντεν καταζητείται από τις αμερικανικές αρχές, ζώντας εδώ και δύο χρόνια αυτοεξόριστος στη Ρωσία που του έχει χορηγήσει άσυλο.

Το άρθρο του, με αφορμή τις τελευταίες εξελίξεις στο μείζον θέμα της παραβίασης των προσωπικών δεδομένων στις ΗΠΑ, γράφτηκε για την εφημερίδα «New York Times», η οποία το δημοσιεύει στο σημερινό της φύλλο. Εκτός από την «Εφ.Συν.» δημοσιεύεται ταυτόχρονα και σε άλλα έντυπα και μεγάλα ΜΜΕ ανά τον κόσμο, όπως στη Γερμανία, τη Γαλλία, την Ισπανία, την Πορτογαλία, τη Δανία κ.α. 

'Αρθρο του Εντουαρντ Σνόουντεν

«Πριν από δύο χρόνια σαν σήμερα, τρεις δημοσιογράφοι και εγώ εργαζόμασταν πυρετωδώς σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου του Χονγκ Κονγκ περιμένοντας να δούμε πώς θα αντιδρούσε ο κόσμος στην αποκάλυψη ότι η Εθνική Υπηρεσία Ασφαλείας (NSA) κατέγραφε σε αρχεία σχεδόν κάθε τηλεφωνική κλήση στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Τις μέρες που ακολούθησαν εκείνοι οι δημοσιογράφοι και άλλοι δημοσιοποίησαν έγγραφα, τα οποία αποκάλυπταν ότι δημοκρατικές κυβερνήσεις παρακολουθούσαν τις ιδιωτικές δραστηριότητες απλών πολιτών που δεν είχαν κάνει τίποτα κακό.

Εντός ολίγων ημερών η κυβέρνηση των ΗΠΑ αντέδρασε με την απαγγελία κατηγοριών εναντίον μου με βάση νόμους κατά της κατασκοπίας από την εποχή του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Οι δημοσιογράφοι ενημερώθηκαν από δικηγόρους πως κινδύνευαν με σύλληψη ή παραπομπή σε δίκη, αν επέστρεφαν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Πολιτικοί έσπευσαν να καταδικάσουν τις προσπάθειές μας ως αντιαμερικανικές, ακόμα και προδοτικές.

Ιδιωτικά υπήρξαν στιγμές που ανησύχησα ότι ενδεχομένως είχαμε διακινδυνεύσει τις προνομιούχες ζωές μας για το τίποτε – πως το κοινό θα αντιδρούσε με αδιαφορία ή κυνισμό στις αποκαλύψεις.

Ποτέ δεν χάρηκα περισσότερο που είχα κάνει τόσο πολύ λάθος.

Δύο χρόνια αργότερα, η διαφορά είναι πρόδηλη. Μέσα σε μόνο ένα μήνα το επιθετικό πρόγραμμα παρακολουθήσεων της NSA κηρύχθηκε παράνομο από τα δικαστήρια και καταγγέλθηκε από το Κογκρέσο.

Επειτα από έρευνα του Λευκού Οίκου, που κατέληξε πως αυτό το πρόγραμμα δεν είχε αποτρέψει ούτε μία τρομοκρατική ενέργεια, ακόμα και ο πρόεδρος, ο οποίος κάποια στιγμή υπερασπίστηκε την ορθότητά του και επέκρινε την αποκάλυψή του, έχει τώρα δώσει εντολή για τον τερματισμό του.

Αυτή είναι η δύναμη ενός ενημερωμένου κοινού.

Το τέλος της μαζικής παρακολούθησης των ιδιωτικών τηλεφωνικών κλήσεων με βάση τον Πατριωτικό Νόμο (Patriot Act) των ΗΠΑ είναι μια ιστορική νίκη για τα δικαιώματα κάθε πολίτη, αποτελεί όμως μόνο την τελευταία συνέπεια μιας αλλαγής στην παγκόσμια συνειδητοποίηση.

Από το 2013 θεσμοί ανά την Ευρώπη έχουν κρίνει παράνομους παρόμοιους νόμους και πρακτικές και έχουν επιβάλει νέους περιορισμούς σε [παρεμφερείς] μελλοντικές δραστηριότητες.

Τα Ηνωμένα Εθνη κήρυξαν τη μαζική παρακολούθηση ως μια αδιαμφισβήτητη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Στη Λατινική Αμερική οι προσπάθειες πολιτών της Βραζιλίας οδήγησαν στον Marco Civil, τον πρώτο Νόμο Δικαιωμάτων για χρήστες του Διαδικτύου.

Αναγνωρίζοντας τον κρίσιμο ρόλο ενός ενημερωμένου κοινού στην επανόρθωση των καταχρήσεων μιας κυβέρνησης, το Συμβούλιο της Ευρώπης ζήτησε τη θέσπιση νέας νομοθεσίας που θα αποτρέπει τη δίωξη όσων αποκαλύπτουν ευαίσθητες πληροφορίες (whistleblowers).

Πέρα από τα όρια του νόμου, η πρόοδος επήλθε ακόμα πιο γρήγορα.

Επιστήμονες τεχνολογίας έχουν εργαστεί ακούραστα για να επανασχεδιάσουν την ασφάλεια των συσκευών που μας περιβάλλουν, μαζί και τον κώδικα του ίδιου του Διαδικτύου.

Κρυφές ατέλειες σε κρίσιμες υποδομές, που αξιοποιήθηκαν από κυβερνήσεις για να διευκολύνουν τη μαζική παρακολούθηση, έχουν εντοπιστεί και διορθωθεί.

Βασικές τεχνικές δικλίδες ασφαλείας, όπως η κρυπτογράφηση -πάλαι ποτέ θεωρούμενη ως απόκρυφη και περιττή-, ενεργοποιούνται τώρα αυτόματα στα προϊόντα πρωτοπόρων εταιρειών όπως η Apple, διασφαλίζοντας πως ακόμα κι αν το τηλέφωνό σας κλαπεί, η ιδιωτική σας ζωή παραμένει ιδιωτική.

Τέτοιες δομικές τεχνολογικές αλλαγές μπορούν να εξασφαλίσουν την προστασία της ιδιωτικότητας πέρα από σύνορα προφυλάσσοντας τους απλούς πολίτες από την αυθαίρετη ψήφιση νόμων κατά της ιδιωτικότητας, όπως αυτοί που επιβάλλονται τώρα στη Ρωσία.

Παρότι έχουμε διανύσει έναν μακρύ δρόμο, το δικαίωμα στην ιδιωτικότητα -το θεμέλιο των ελευθεριών που κατοχυρώνει η Χάρτα Δικαιωμάτων (Bill of Rights) των ΗΠΑ- εξακολουθεί να απειλείται από άλλα προγράμματα και αρχές.

Ορισμένες από τις δημοφιλέστερες διαδικτυακές υπηρεσίες έχουν καταχωριστεί ως εταίροι στα προγράμματα μαζικής παρακολούθησης της NSA, ενώ εταιρείες τεχνολογίας πιέζονται από κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο να εργαστούν εναντίον των πελατών τους αντί υπέρ τους.

Δισεκατομμύρια κλήσεις και αρχεία για τη γεωγραφική θέση κινητών τηλεφώνων συνεχίζουν να υποκλέπτονται από άλλες υπηρεσίες, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η ενοχή ή η αθωότητα όσων πλήττονται.

Εχουμε μάθει ότι η κυβέρνησή μας αποδυναμώνει σκόπιμα τη στοιχειώδη ασφάλεια του Διαδικτύου με «παραθυράκια» που μετατρέπουν ιδιωτικές ζωές σε ανοιχτά βιβλία.

Τα μεταδεδομένα (metadata), που αποκαλύπτουν τις προσωπικές συναναστροφές και τα ενδιαφέροντα απλών χρηστών του Διαδικτύου, υποκλέπτονται ακόμα και παρακολουθούνται σε κλίμακα πρωτοφανή στην Ιστορία: καθώς εσείς διαβάζετε αυτό το κείμενο, η κυβέρνηση των ΗΠΑ σάς καταγράφει.

Εκτός Ηνωμένων Πολιτειών, αρχικατάσκοποι στην Αυστραλία, τον Καναδά και τη Γαλλία έχουν εκμεταλλευτεί πρόσφατες τραγωδίες επιδιώκοντας νέες παρεμβατικές εξουσίες, παρά τις συντριπτικές αποδείξεις πως τέτοιες εξουσίες δεν θα είχαν αποτρέψει επιθέσεις.

Ο Βρετανός πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον πρόσφατα αναρωτήθηκε: «Θέλουμε να επιτρέψουμε ένα μέσο επικοινωνίας μεταξύ ανθρώπων, το οποίο δεν μπορούμε να διαβάσουμε;»

Γρήγορα βρήκε την απάντηση, διακηρύσσοντας πως «για πολύ καιρό υπήρξαμε μια παθητικά ανεκτική κοινωνία, λέγοντας στους πολίτες μας: όσο υπακούτε στους νόμους, θα σας αφήνουμε ήσυχους».

Στο γύρισμα της χιλιετίας λίγοι φαντάζονταν ότι πολίτες αναπτυγμένων δημοκρατιών θα αναγκάζονταν σύντομα να υπερασπιστούν την έννοια της ανοιχτής κοινωνίας απέναντι στους ίδιους τους ηγέτες τους.

Κι όμως η ισορροπία δυνάμεων αρχίζει να αλλάζει. Ζούμε την ανάδυση μιας μετα-τρομοκρατικής γενιάς, η οποία απορρίπτει μια κοσμοθεωρία που καθορίζεται από μια μοναδική τραγωδία.

Για πρώτη φορά μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου βλέπουμε το περίγραμμα ενός νέου πολιτικού λόγου, που απομακρύνεται από την αντίδραση και τον φόβο και ευνοεί την αποφασιστικότητα και τη λογική.

Με κάθε δικαστική νίκη, με κάθε αλλαγή στη νομοθεσία, αποδεικνύουμε πως τα γεγονότα είναι πιο πειστικά από τον φόβο.

Και ως κοινωνία ανακαλύπτουμε ξανά πως η αξία ενός δικαιώματος δεν βρίσκεται σε αυτό που κρύβει, αλλά σε αυτό που προστατεύει.

* Αμερικανός πρώην αναλυτής της CIA και της NSA, καταζητούμενος από τις ΗΠΑ, αυτοεξόριστος στη Ρωσία

Το πρωτότυπο κείμενο στα αγγλικά μπορείτε να το διαβάσετε ΕΔΩ.

Επιμέλεια - Μετάφραση: Βίκυ Καπετανοπούλου

Πηγή

Ενα non paper φωτιά: Πόλεμος της κυβέρνησης με τους δανειστές

«Πόλεμο» κατά των δανειστών, ανοίγει με non paper – βόμβα που έστειλε το Μαξίμου στους δημοσιογράφους, το βράδυ της Πέμπτης, και με το οποίο …

κατηγορεί ευθέως τους Θεσμούς ότι έχουν σκοπιμότητες και δεν θέλουν να προχωρήσει μια επωφελής συμφωνία.

Η κυβέρνηση κάνει μια ενδελεχή σύγκριση των δύο προτάσεων θέλοντας να δείξει ότι οι ελληνικές θέσεις είναι οι πιο ρεαλιστικές και «καρφώνει» τους δανειστές για τις ακραίες απαιτήσεις που έχει καταθέσει και που η Ελλάδα δεν μπορεί να αποδεχθεί.

Συγκεκριμένα, στο non paper τονίζεται:

Η πρόταση που παρουσιάστηκε από τους θεσμούς στις Βρυξέλλες προχθες, Τετάρτη, περιέχει ακραίες θέσεις που δεν μπορούν να γίνουν αποδεκτές από την ελληνική κυβέρνηση.

Δεν ανταποκρίνονται, μάλιστα, στις αλλαγές που είχαν αποδεχθεί στο Brussels Group! Δεν έχουν κάνει ούτε βήμα πίσω, ανεξάρτητα αν στους τέσσερις αυτούς μήνες οι δύο πλευρές είχαν συγκλίνει σε μεταρρυθμίσεις, τις οποίες, ενώ η ελληνική κυβέρνηση ενσωμάτωσε στην πρότασή της, η πρόταση των δανειστών δεν τις εμπεριέχει.

Αυτή τους η στάση δημιουργεί εύλογα ερωτήματα σχετικά με το κατά πόσο συμβάλει στην εύρεση αμοιβαία επωφελούς συμφωνίας. Αν γίνουν αποδεκτές οι προτάσεις τους θα συνεχιστεί το τραγικό λάθος της κυβέρνησης Σαμαρά/Βενιζέλου που οδήγησε τη χώρα σε στρατηγικό αδιέξοδο λιτότητας.

Η πρόταση της ελληνικής κυβέρνησης δεν αντικατοπτρίζει τις αρχικές της θέσεις –όπως αυτές εκφράστηκαν στις προγραμματικές της δηλώσεις- αλλά είναι προϊόν υποχωρήσεων και συμβιβασμών στη βάση των επεξεργασιών του Brussels Group και των τεχνικών κλιμακίων. Η κυβέρνηση, μάλιστα, συναρτά την υπογραφή της συμφωνίας μόνο με λύση για το χρέος, καθώς και με την κάλυψη των χρηματοδοτικών αναγκών της ελληνικής οικονομίας. Ειδικότερα, όπως είχε τονίσει και ο πρωθυπουργός στο συνέδριο του Economist, η όποια συμφωνία συναρτάται με τέσσερα βασικά σημεία:

α. Χαμηλά πρωτογενή πλεονάσματα, ώστε να μπορέσει η χώρα να διασπάσει το μηχανισμό αναπαραγωγής της λιτότητας και να ανακτήσει τον αναγκαίο δημοσιονομικό χώρο.

β. Να μην υπάρξουν δεσμεύσεις, υποχρεώσεις για νέες περικοπές. Καμιά νέα περικοπή σε μισθούς και συντάξεις, σε μέτρα δηλαδή που θα εντείνουν την κοινωνική ανισότητα και θα ξαναφέρουν την οικονομία στο σπιράλ της ύφεσης.

γ. Αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους ώστε να μπει τέλος στο φαύλο κύκλο της τελευταίας πενταετίας όπου η χώρα αναγκάζεται διαρκώς να παίρνει νέα δάνεια για να ξεπληρώνει τα προηγούμενα και τέλος

δ. Ισχυρό Πρόγραμμα επενδύσεων, συντονισμένη χρηματοδότηση επενδύσεων, ιδίως στις υποδομές και τις νέες τεχνολογίες.

Η σύγκριση μεταξύ όχι μόνο των δύο προτάσεων, αλλά και με το μεσοπρόθεσμο 2015-2018, που έχει ψηφίσει η κυβέρνηση Σαμαρά/Βενιζέλου, καθώς και με το γνωστό mail Χαρδούβελη, αποκαλύπτει ποιοι θέλουν τη χώρα εγκλωβισμένη και τι συμφέροντα εξυπηρετούν.

Οι θεσμοί ζητούν την ψήφιση όλων των μέτρων τον Ιούνιο και άμεση εφαρμογή τους από την 1η Ιουλίου 2015. Ζητούν ακόμα μέτρα ύψους 4,5 δισ. ευρώ για τη διετία 2015-2016!

1. Πρωτογενή πλεονάσματα

Τα πρωτογενή πλεονάσματα έχουν τεράστιο ρόλο στην πορεία για την ανάπτυξη. Μία ποσοστιαία μονάδα χαμηλότερου πρωτογενούς πλεονάσματος μεταφράζεται σε 1,8 δισ. ευρώ που διατίθεται στην πραγματική οικονομία και όχι στη μαύρη τρύπα του χρέους.

	2015	2016	2017	2018
Μνημόνιο Σαμαρά	3%	4,5%	4,5%	4,2%
Δανειστές	1%	2%	3%	3,5%
Κυβέρνηση	0,6%	1,5%	2,5%	3,5%

Συνολικά στην 4ετία το όφελος για την ελληνική οικονομία είναι περίπου 14 δισ. ευρώ [ακόμα και δεν υπολογίσουμε την ανάπτυξη του ΑΕΠ που μεγαλώνει ακόμα περισσότερο το ποσό]. Ανά έτος αναλογεί περίπου σε 3.6 δισ. ευρώ, 5.4 δισ. 3.6 δις, 1.1 δις αντίστοιχα.

2. ΦΠΑ

Δανειστές: Επιπλέον έσοδα 1% του ΑΕΠ [1,8 δισ. ευρώ τον χρόνο]. Άμεση εφαρμογή της κατάργησης όλων των εξαιρέσεων από 01/07/2015.

Συντελεστής ΦΠΑ	Δανειστές	Κυβέρνηση
6%	–	Φάρμακα, Βιβλία, Θέατρα
11%	Φάρμακα, Τρόφιμα	Σίτιση, Εφημερίδες, Ενέργεια, Περιοδικά, Ξενοδοχεία, Φρέσκα τρόφιμα, Νερό
23%	Ενέργεια, Σίτιση	Ειδική κατηγορία τροφίμων, αλλαντικά

Κυβέρνηση: Η εφαρμογή του νέου ΦΠΑ σε ξενοδοχεία, καταλύματα και νησιά [όπου καταργούνται οι εξαιρέσεις] θα εφαρμοστούν από την 1ηΟκτωβρίου του 2015. Ουσιαστικά μειώνονται οι τιμές των φαρμάκων [έστω και κατά μισή ποσοστιαία μονάδα], ενώ σημαντικά μειώνονται και οι τιμές του ηλεκτρικού ρεύματος.

3. Συντάξεις – ΕΚΑΣ

Δανειστές:

• Σύνταξη στα 67! Όσοι συνταξιοδοτούνται μετά την 30η Ιουνίου 2015 θα εισπράττουνανταποδοτική σύνταξη και αφού συμπληρώνουν την ηλικία των 67 ετών.
• Σταδιακή κατάργηση του ΕΚΑΣ ως το τέλος του 2016. Να σημειωθεί ότι η κατάργηση του ΕΚΑΣ περιλαμβάνονταν στα προαπαιτούμενα που είχε υπογράψει ο Γ. Στουρνάρας.
• Περικοπές στις συντάξεις κατά 1% του ΑΕΠ τον χρόνο [1,8 δισ. ευρώ!]

Κυβέρνηση:

• Καμιά περικοπή σε συντάξεις.
• Δεν θα θιγούν ώριμα συνταξιοδοτικά δικαιώματα.
• Αναστολή εφαρμογής ρήτρας μηδενικού ελλείμματος.
• Αντικίνητρα για πρόωρες συνταξιοδοτήσεις.

4. Φάρμακα

Δανειστές: Αύξηση της συμμετοχής των συνταξιούχων στη δαπάνη ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Επίσης αύξηση του ΦΠΑ στα φάρμακα στο 11%, από το 6% που ζητάει η κυβέρνηση και το 6.5% που είναι σήμερα.

5. Ασφαλιστικό σύστημα

Οι δανειστές ζητούν:

• Ενοποίηση των ασφαλιστικών ταμείων [γεγονός που αποδέχεται και η κυβέρνηση].
• Κατάργηση των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων.
• Σύνδεση ασφαλιστικών εισφορών με τη σύνταξη.
• Εφαρμογή ρήτρας μηδενικού ελλείμματος στις επικουρικές συντάξεις, που θα οδηγήσει στην εξάλειψή τους.

6. Εισφορά αλληλεγγύης

Η κυβέρνηση τροποποιεί τις κλίμακες της εισφοράς αλληλεγγύης. Στόχος της να πληρώσουν επιτέλους τα υψηλότερα εισοδήματα και όχι, ως συνήθως, οι χαμηλόμισθοι και οι συνταξιούχοι:

* 12.000 – 20.000 ευρώ 0,7%

* 20.001 – 30.000 ευρώ 1,4%

* 30.001 – 50.000 ευρώ 2,0% [από 1,4%]

* 50.001 – 100.000 ευρώ 4,0% [από 2,1%]

* 100.001 – 500.000 ευρώ 6,0% [από 2,8%]

* Πάνω από 500.000 ευρώ` 8,0% [νέα κλίμακα]

7. Φορολογική δικαιοσύνη

Δανειστές:

• Ζητούνται έσοδα 2,65 δισ. ευρώ από τα ακίνητα [όσα, δηλαδή, αποδίδει ο ΕΝΦΙΑ] για το 2015 και άλλα τόσα για το 2016, παρά την όποια μείωση των αντικειμενικών τιμών ζώνης.
• Μεγάλη αύξηση της φορολογίας των αγροτών
• Οι κατασχέσεις τραπεζικών λογαριασμών να γίνου ευκολότερες.

Κυβέρνηση: Η κατεύθυνση της φορολογίας δείχνει τη θέληση της κυβέρνησης να συγκρουστεί με τον πυρήνα όλων όσων ευνοήθηκαν κατά την περίοδο των μνημονίων –και όχι μόνο- προκειμένου να ανακουφίσει τα χαμηλότερα στρώματα, τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους.

• Έκτακτη εισφορά στα κέρδη των μεγαλύτερων επιχειρήσεων
• Φόρος τηλεοπτικών διαφημίσεων
• Φόρος πολυτελείας 13% από 10% [αεροσκάφη, ανεμόπτερα, σκάφη αναψυχής, πισίνες, αυτοκίνητα των 2.500 κυβικών και άνω].
• Τηλεοπτικές άδειες.
• Είσπραξη προστίμων ΚΤΕΟ, ανασφάλιστων οχημάτων.
• Περιστολή φοροδιαφυγής και αύξηση εσόδων από ΦΠΑ μέσω ελέγχων και νομοθετικής δυνατότητας επίλυσης υποθέσεων για να υπάρχει η δυνατότητα είσπραξης των προστίμων.
• Πάταξη λαθρεμπορίου καυσίμων.
• Έλεγχοι στις τραπεζικές συναλλαγές/μαύρο χρήμα.
• Συνεργασία με αρχές χωρών όπου υπάρχουν αποκρυφθέντα κεφάλαια [ήδη υπάρχει τεχνική συνεργασία με Ελβετία].

8. Δημόσιο

Οι δανειστές ζητούν γενναίες μειώσεις μισθών στο δημόσιο. Ιδιαίτερα στους χαμηλόμισθους!

 Πηγή

Ερχεται ο διασυρμός τους! - La Tribune: «Ο Αλέξης Τσίπρας μόλις έδωσε ένα ωραίο μάθημα στρατηγικής σε όλες τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις»

Η είδηση είναι χθεσινή αλλά έχει διαχρονική αξία. Τουλάχιστον για εμάς Στο ΧΩΝΙ, που βιώνουμε τη μιντιακή προπαγάνδα σε σημεία πολύ πάνω από τον πήχη επικινδυνότητας!

Με αφορμή τη συνέντευξη Τσίπρα στη Le Monde, ο αρχισυντάκτης της οικονομικής Tribune, Ρ. Γκοντέν σε δικό του άρθρο με τίτλο «Ο Αλέξης Τσίπρας υπογράφει την αποτυχία της θηλιάς»αναφέρει:

«Πραγματικά ο Αλέξης Τσίπρας, μόλις έδωσε ένα ωραίο μάθημα στρατηγικής σε όλες τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, ότι είναι δυνατό να αντισταθεί κανείς στην Άγγελα Μέρκελ».

Και μετά επικεντρώνεται σε δύο βασικά σημεία της πολιτικής ανάλυσης:

Καταρχάς, αναφορικά με τον παράγοντα χρόνο, τονίζει ο Γάλλος αναλυτής:

· «Οι πιστωτές ήλπιζαν ότι όσο θα έσφιγγε η θηλιά και θα μεγάλωνε η οικονομική ασφυξία, τόσο η ελληνική αντίσταση θα μειωνόταν. Να όμως που συνέβη το αντίθετο».

· «Ο Αλέξης Τσίπρας έχει εντελώς ανατρέψει την κατάσταση»

· «Δεν είναι η Ελλάδα που θα πρέπει «να ζητιανέψει» μια συμφωνία αλλά θα πρέπει αυτοί (οι πιστωτές) να συνειδητοποιήσουν την πραγματικότητα των ελληνικών υποχωρήσεων και την πραγματικότητα μιας οικονομίας που «έχει ματώσει από το δικό τους μπλοκάρισμα».

· «Αυτή η κίνηση τακτικής του Αλέξη Τσίπρα είναι ιδιαίτερα έξυπνη. Από εδώ και στο εξής, είναι αυτός που βάζει τους κανόνες του παιγνιδιού και δείχνει αποφασισμένος να παραμείνει σταθερά στις θέσεις του όπως και εάν έχουν τα πράγματα. Ο χρόνος τώρα λειτουργεί κατά των πιστωτών που υποχρεούνται να επιλέξουν, και που έτσι κι αλλιώς έχουν χάσει: Μια υποχώρηση μπρος στην Αθήνα θα είναι μια πολιτική ήττα και αυτό παρά τις ελληνικές υποχωρήσεις, μια ώθηση προς ένα Grexit θα είναι καταστροφή».

Και επειδή είναι ωραίο να συγκρίνουμε, ας θυμηθούμε τι έγραφε Το ΧΩΝΙ, 2 εβδομάδες πριν, στο πρωτοσέλιδο θέμα του:

· Και όμως, τα έφερε έτσι η κυβέρνηση, που αυτή τη στιγμή, αυτοί που βιάζονται είναι οι δανειστές! Ο Αλέξης Τσίπρα επιβεβαίωσε με Μέρκελ και Ολάντ την πολιτική απόφαση να βρεθεί λύση.

· Ταυτόχρονα οδηγεί τις εξελίξεις, έχοντας θέσει ουσιαστικά ως ημερομηνία λήξης των διαπραγματεύσεων την 5η Ιουνίου. Εκανε το χρόνο να μετράει υπέρ του, παραδίδοντας διεθνώς μαθήματα διαπραγμάτευσης. Και έχει απέναντί του τους μνημονιακούς να του λένε ότι αυτά αποδεικνύουν «έλλειψη σχεδιασμού»!!! Κάποιος να τους πει «μπράβο».

Επίσης, ο Γάλλος αναλυτής αναφέρεται και στην κόντρα Σόιμπλε Ελλάδας και στην πολιτική λύση που ζητά -και σωστά- ο Τσίπρας. Αναφέρει συγκεκριμένα:

· «Το μήνυμα του Αλέξη Τσίπρα προς το Βερολίνο είναι: Ο Β. Σόιμπλε μπορεί να κερδίσει, μπορεί να πετύχει τους στόχους του, εάν δεν τον σταματήσει η καγκελάριος, διότι η Ελλάδα δεν θα υποχωρήσει στον εκβιασμό. Δεν μπορεί επομένως να χρησιμοποιηθεί (ο Σόιμπλε) ως μια απλή απειλή προς εκφοβισμό. Εξ ου και το αίτημα του Αλέξη Τσίπρα να δοθεί λύση στο ελληνικό πρόβλημα σε επίπεδο αρχηγών κυβερνήσεων».

· «Εάν η Άγγελα Μέρκελ δεν αναλάβει το θέμα, εάν αφήσει τον Σόιμπλε να αποφασίσει, τότε θα θέσει σε κίνδυνο το ευρωπαϊκό σχέδιο (όραμα), πράγμα που ο Έλληνας πρωθυπουργός γνωρίζει ότι η καγκελάριος δεν θέλει».

Στις 24 Μαΐου 2015, Το ΧΩΝΙ έγραφε σχετικά:

· «(Μέρκελ και Ολάντ) φυσικά και δεν μπορούν να διώξουν την Ελλάδα από την ευρωζώνη. Γιατί στην ουσία, την τελική απόφαση δεν θα την πάρει το Eurogroup (των υπουργών Οικονομικών, όπου κουμάντο κάνει ο Σόιμπλε) αλλά οι ηγέτες της Ευρώπης (πάει να πει Μέρκελ και Ολάντ). Και οι ηγέτες ξέρουν πολύ καλά ότι αν τυχόν φύγει η Ελλάδα από την ευρωζώνη, από την επόμενη μέρα οι αγορές θα ποντάρουν για το ποια θα είναι η επόμενη χώρα με πρόβλημα χρέους, που θα αναγκαστεί να φύγει από την Ενωση. Σύντομα, όποια χώρα κι αν μπει στο στόχαστρό τους, δεν θα μπορεί να βγει στις αγορές, γιατί το κόστος δανεισμού θα εκτοξευθεί στο Θεό! Και τότε τι θα κάνουν; Θα συνεχίσουν με το ίδιο δόγμα σκληρής λιτότητας;

· Τότε, πόσο θα αργήσει να φύγει -επειδή δεν αντέχει ο λαός- και η επόμενη χώρα; Για το τι θα γίνει μετά, δεν χρειάζεται να είναι κανείς οικονομολόγος για να το καταλάβει. Η νομισματική Ενωση αυτοδίκαια θα οδηγηθεί στη λύση της. Χωρίς πολλά λόγια.» .

Το συμπέρασμα μετά από όλα αυτά; Είτε κάποιος στη Γαλλία διαβάζει Το ΧΩΝΙ και πείθεται από τις αναλύσεις του και τις αναπαράγει, είτε όντως γράφει την αλήθεια Το ΧΩΝΙ -κόντρα στη γενικευμένη προπαγάνδα- και την οποία φαίνεται ότι αρχίζουν να αντιλαμβάνονται τα διεθνή μίντια και άρα αυτό σημαίνει ότι έχει αρχίσει από τώρα ο διεθνής διασυρμός τους. Γιατί αυτό έρχεται όπου να' ναι. Ο διεθνής διασυρμός όλων αυτών που έθεταν τα τελεσίγραφα και όλων αυτών που τα αναπαρήγαγαν καθημερινά. Όπου να' ναι, έρχεται.

Πηγή

Ναόμι Κλάιν: Η Ελλάδα έσωσε το ΔΝΤ από χρεοκοπία

«Η Ελλάδα θυσιάστηκε για να σωθεί η Ευρωζώνη. Και για να γίνει, σας εκπαιδεύουν να αισθάνεστε ένοχοι γι΄ αυτό που είστε. Έχουν ήδη διαγνώσει ότι είστε άρρωστοι».

Στο βιβλίο «Το δόγμα του σοκ» της Ναόμι Κλάιν υπάρχει μια λεπτομερέστατη καταγραφή της δράσης του ΔΝΤ σε διάφορες χώρες την τελευταία 30ετία, όπου αποτυπώνονται οι δραματικές επιπτώσεις της παρέμβασής του, κυρίως στη Λατινική Αμερική (Αργεντινή, Βολιβία), αλλά επίσης στη Ρωσία.

«Παρακολουθώ από πολύ κοντά την ελληνική κρίση και φυσικά την παρέμβαση της τρόικας του ΔΝΤ, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας» λέει στη συνέντευξη που παραχώρησε στο «Βήμα» η κυρία Κλάιν.

«Αυτό που με εντυπωσίασε» σημειώνει, «ιδιαίτερα στην αρχή της κρίσης, ήταν ότι οι Έλληνες αντιστάθηκαν στα όσα πήγαιναν να τους επιβληθούν. Όταν μάλιστα και στις Ηνωμένες Πολιτείες είχαμε την κρίση με τις τράπεζες, επεσήμαινα το γεγονός αυτό σε αμερικανούς συνομιλητές μου».

Μετά βέβαια το κλίμα σταδιακά άλλαξε. «Όταν τα πράγματα δυσκόλεψαν, άρχισε η “εκπαίδευση”. Κατ΄ αρχάς, το ΔΝΤ διέγνωσε ότι είστε άρρωστοι, ότι ο χαρακτήρας των Ελλήνων είναι άρρωστος. Και τώρα σας εκπαιδεύουν να αισθάνεστε ένοχοι γι΄ αυτό που είστε. Πρόκειται για μια τακτική κοινωνικής παθολογίας η οποία δεν περιορίζεται στην Ελλάδα.

Επεκτείνεται και στις υπόλοιπες χώρες του μεσογειακού Νότου».

«Πρόκειται» τονίζει η γνωστή συγγραφέας «για μια κλασική περίπτωση όπου οι κυβερνήσεις βρίσκουν το κατάλληλο άλλοθι. Αφού εμείς είμαστε ανίκανοι να τα καταφέρουμε μόνοι μας, ας φέρουμε κάποιους άλλους να το κάνουν για εμάς».

Κατά μία έννοια, «η περίπτωση της Ελλάδας είναι εμβληματική. Στην πορεία, ο στόχος από την παρέμβαση της τρόικας άλλαξε» υπογραμμίζει.

«Αν το δει κανείς σε παγκόσμιο επίπεδο, δεν μιλάμε πλέον απλώς για την ιδιωτικοποίηση μεγάλων τομέων της οικονομίας. O σκοπός είναι η απενοχοποίηση των τραπεζών, η μεταφορά του βάρους της αποτυχίας από τους ώμους των ελίτ σε εκείνους των απλών ανθρώπων» λέει η κυρία Κλάιν.

«Σώσατε το ΔΝΤ από τη χρεοκοπία»

«Στην Ουάσιγκτον υπάρχουν ορισμένα θέματα ταμπού και ο Ομπάμα δεν μπόρεσε να το ξεπεράσει αυτό» λέει η κυρία Κλάιν για τον Αμερικανό πρόεδρο.

«Γιατί το κοστούμι του ΔΝΤ δεν προσαρμόζεται στις ανάγκες κάθε χώρας και είναι ίδιο για όλες;» ήταν μία από τις ερωτήσεις προς την κυρία Κλάιν.

«Πραγματικά δεν μπορώ να σας δώσω ξεκάθαρη απάντηση» παραδέχεται με μια μικρή δόση ενοχής.

«Είναι απορίας άξιο πώς δεν κατάλαβαν ας πούμε ότι, καθώς η Ελλάδα δεν μπορούσε να προχωρήσει σε υποτίμηση, ο πληθωρισμός λογικά θα ανέβαινε. Υπάρχει επίσης και κάτι άλλο» προσθέτει.

«Μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης το 2008, οι περισσότεροι ανέμεναν ότι το ΔΝΤ θα άλλαζε μυαλά. Περιμέναμε ότι το ευρωπαϊκό μοντέλο θα υπερίσχυε του αμερικανικού. Τώρα γιατί δεν έγινε κάτι τέτοιο παραμένει άγνωστο. Ίσως οι άνθρωποι του ΔΝΤ να έχουν πέσει όλα αυτά τα χρόνια σε μια ιδεολογική παγίδα».

Ωστόσο, όπως εξηγεί η κυρία Κλάιν, μετά και την εμπειρία της Αργεντινής, «το ΔΝΤ ήταν έτοιμο κυριολεκτικά να χρεοκοπήσει, τόσο ιδεολογικά όσο και χρηματικά. Σε αυτό είχε βοηθήσει και η οικονομική κρίση μετά το 2008. Μην ξεχνάτε ότι το ΔΝΤ είχε αναγκαστεί να πουλήσει ακόμη και χρυσό από τα αποθέματά του.

Και βέβαια η εικόνα του στον αναπτυσσόμενο κόσμο ήταν τόσο κακή που οι ηγεσίες των χωρών αυτών δεν ήθελαν να το δουν μπροστά τους».

«Τώρα όμως» επισημαίνει «το ΔΝΤ βρήκε μια νέα “αγορά”: την Ευρώπη. Κατά έναν περίεργο τρόπο, σώσατε το ΔΝΤ από τη χρεοκοπία».

Πηγή