Ποιοι θέλουν να γίνει ο Τσίπρας ο… νέος Γιώργος Παπανδρέου

Ο Αντώνης Σαμαράς το λέει «μεγάλη εθνική συνεννόηση». Έτεροι πρόθυμοι σωτήρες, εξ ομόκεντρων πολιτικών και τραπεζικών κύκλων προερχόμενοι, το λένε «κυβέρνηση τεχνοκρατών και εθνικής σωτηρίας». Είναι οι ίδιοι κύκλοι που το βράδυ της Τρίτης, λίγο πριν αρχίσει η συνάντηση Γιούνκερ – Τσίπρα, διοχέτευαν στα δημοσιογραφικά γραφεία «πληροφορίες» για «κλίμα νέων Κανών στις Βρυξέλλες» και που χθες το απόγευμα προανήγγειλαν ότι ο πρωθυπουργός θα ζητήσει σήμερα «εσπευσμένα» ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή.

Ούτε νέες Κάνες υπήρξαν βεβαίως, ούτε ψήφος εμπιστοσύνης θα υπάρξει σήμερα – το σχέδιο, όμως, είναι υπαρκτό και παραμένει στο τραπέζι. Μόνον που η υλοποίησή του, θα προϋπέθετε να γίνει ο Αλέξης Τσίπρας ιδανικός πολιτικός αυτόχειρας και να προσφέρει εαυτόν και κυβέρνηση προς σφαγή, σε ρόλο νέου Γιώργου Παπανδρέου.

Το σενάριο μιας νέας, διορισμένης και όχι εκλεγμένης, «κυβέρνησης Παπαδήμου» βγαίνει με θόρυβο μέσα από το εμπρηστικό σχέδιο συμφωνίας που κατέθεσαν οι δανειστές. «Εάν οι προτάσεις τους δεν είναι τακτικός, διαπραγματευτικός μαξιμαλισμός, τότε απλώς θέλουν να ρίξουν την κυβέρνηση», έλεγε χαρακτηριστικά χθες κυβερνητικός παράγοντας. 

Ο ίδιος, όπως και άλλα στελέχη που έχουν παρακολουθήσει εκ των έσω τις διαπραγματεύσεις, εμφανίζονται πεπεισμένοι πως μέσα στις σκληρές «συνιστώσες» των πιστωτών υπάρχουν συγκεκριμένοι κύκλοι που «ζητώντας τα αδύνατα και αδιανόητα» πιέζουν και εξωθούν για πολιτική ανατροπή και για ένα νέο κυβερνητικό σχήμα «μνημονιακών προθύμων».

Πρώτος, ένθερμος υποστηρικτής αυτών των κύκλων στο εγχώριο μέτωπο εμφανίζεται ο Αντώνης Σαμαράς. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν δίστασε χθες – σε προφανή… δημοκρατική έξαρση – να καλέσει άπαντες να εγκαταλείψουν τις «ανοησίες για εκλογές» και να απευθύνει, για πολλοστή φορά, προσκλητήριο «μεγάλης εθνικής συνεννόησης». 

Παραπλεύρως, απολύτως και δημοσίως πρόθυμος είναι πάντα ο, προσφιλής των δανειστών, κεντρικός τραπεζίτης Γιάννης Στουρνάρας, ενώ και ο Σταύρος Θεοδωράκης περιοδεύει, με τις ευλογίες Σουλτς, στην ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία και ζητά σχεδόν καθημερινάσυμμετοχή του Ποταμιού στην κυβέρνηση, με αποπομπή της Αριστερής Πλατφόρμας και των ΑΝΕΛ. 

Εδώ, πρόκειται για την «κεντρώα» παραλλαγή του σεναρίου πολιτικής ανατροπής, την οποία πάντως «έκαψε» χθες μέχρι και ο Πολ Μέησον του Channel 4, μετά από 24 ώρες παραμονής και ρεπορτάζ στην Αθήνα: «Τα σενάρια για φιλοτροϊκανή, κεντρώα κυβέρνηση υπό τον Τσίπρα είναι φαντασία των αναλυτών», έγραψε στο twitter προσθέτοντας: «Η λογική υπόθεση ήταν η μεγάλη υπαναχώρηση που ήδη έχει γίνει. Αλλά δεν πρόκειται να πάνε (οι κυβερνητικοί) παραπέρα».

Αυτό το «παραπέρα», το μεγάλο βήμα υποχώρησης που θα έφερνε την εσωτερική ρήξη στον ΣΥΡΙΖΑ, είναι, όπως λένε κυβερνητικά στελέχη, και το μεγάλο στοίχημα των μνημονιακών κύκλων εκτός και εντός συνόρων. Χαρακτηριστικό επ’ αυτού είναι και το σχόλιο του επικεφαλής αναλυτή της La Tribune Ρομαρίκ Γκοντέν: «Το σχέδιο αυτό», έγραψε για την πρόταση των πιστωτών, «ήταν μια πραγματική πρόκληση. Επρόκειτο για μια νέα κούρα λιτότητας που θα εξασθένιζε ακόμα περισσότερο τους πιο αδύναμους. Ήταν επίσης μια προσπάθεια πρόκλησης της αριστερής πτέρυγας του ΣΥΡΙΖΑ ώστε να επέλθει διάσπαση, μέσα από την σαφή θέληση των πιστωτών να πατήσουν πάνω στις κόκκινες γραμμές που έχει χαράξει η κυβέρνηση Τσίπρα για το θέμα των συντάξεων».

Ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας είχε το… μισό βλέμμα στις προσπάθειες και τα σενάρια αυτά, ότανπροειδοποιούσε χθες μέσω συνεργατών του ότι «κάποιοι πρέπει να σταματήσουν να παίζουν παιχνίδια στις πλάτες του ελληνικού λαού». Και η σημερινή προ ημερησίας διάταξης στη Βουλή για την διαπραγμάτευση θα είναι η εσωτερική πολιτική του ρελάνς στα «εθνικά προσκλητήρια» και τους «ανένδοτους» Σαμαρά.

Την ίδια ώρα κυβερνητικά στελέχη διαμηνύουν ότι όσοι ονειρεύονται νέες… Κάνες και Παπαδήμους, έχουν στήσει μισά σενάρια: «Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει Βενιζέλο και ο Τσίπρας δεν είναι Παπανδρέου. Ουδείς θα παραδοθεί αμαχητί», έλεγε χθες έμπειρος κυβερνητικός βουλευτής. Προσθέτοντας πως, εάν οι δανειστές επιμείνουν στα άκρα, η διέξοδος είναι μία και δεδομένη και δεν είναι άλλη από την δημόσια καταγγελία και τις εκλογές…

Πηγή