Δεκαπέντε Νομπελίστες προς ΕΕ και ΗΠΑ: Στηρίξτε την Ελλάδα

Δεκαπέντε νομπελίστες, διακεκριμένοι επιστήμονες από όλο τον κόσμο, υπογράφουν μια διακήρυξη για την στήριξη της ανάπτυξης στην Ελλάδα, απευθυνόμενοι στους ηγέτες της Ευρώπης και των ΗΠΑ.

Οι δεκαπέντε νομπελίστες, με την πρωτοβουλία «Υποστήριξη για την Ελλάδα (Support For Greece)», καλούν τις πολιτικές ηγεσίες Ευρώπης και Αμερικής να αναλάβουν δράσεις για να επιστρέψει η Ελλάδα σε συνθήκες ανάπτυξης και ευημερίας.

Στόχος της πρωτοβουλίας είναι να συμβάλλει στις αποφάσεις που λαμβάνονται αυτή τη στιγμή για την Ελλάδα, καθώς η στήριξη της  Έρευνας και του εξαιρετικού ανθρώπινου δυναμικού που διαθέτουν τα Πανεπιστήμια και τα Ερευνητικά Κέντρα της χώρας μας, μπορούν να αποτελέσουν μοχλό ανάπτυξης και δίοδο εξόδου της από την κρίση.

Στην επιστολή του προς τον Αν. Υπουργό Έρευνας & Καινοτομίας, Κώστα Φωτάκη, ο βραβευμένος με Nobel Φυσιολογίας/Ιατρικής καθηγητής Haraldzur Hausen ενημερώνει πως το αίτημα που συνυπογράφεται από τους 15 κατόχους Νόμπελ έχει αποσταλεί στην πολιτική ηγεσία της Ε.Ε, Μάρτιν Σουλτς, Ντόναλντ Τουσκ και Ζαν Κλοντ Γιούνκερ.

«Τα μέτρα λιτότητας που έχουν επιβληθεί στη χώρα είναι σκληρά και άδικα για τους πολίτες και την ακαδημαϊκή κοινότητα και δεν μπορεί να οδηγήσουν πουθενά. Μέτρα και πολιτικές πρέπει να εμπεριέχουν την παράμετρο της ανάπτυξης ειδάλλως είναι αναποτελεσματικές, αναχαιτίζουν την πρόοδο και οδηγούν σε περαιτέρω ύφεση», αναφέρεται μεταξύ άλλων στην επιστολή.

Οι 15 Νομπελίστες που συνυπογράφουν την επιστολή είναι οι παρακάτω:

• Prof. James D. Watson, Βραβείο Νόμπελ Φυσιολογίας/Ιατρικής 1953
• Prof. Peter Doherty, Βραβείο Νόμπελ Φυσιολογίας/Ιατρικής 1996
• Prof. Elizabeth H. Blackburn, Βραβείο Νόμπελ Φυσιολογίας/Ιατρικής 2009
• Prof. Günter Blobel, Βραβείο Νόμπελ Φυσιολογίας/Ιατρικής 1999
• Prof. Εdmont H. Fischer, Βραβείο Νόμπελ Φυσιολογίας/Ιατρικής 1992
• Prof. Jules A. Hoffman, Βραβείο Νόμπελ  Φυσιολογίας/Ιατρικής 2011
• Sir Richard Timothy (Tim) Hunt, Βραβείο Νόμπελ Φυσιολογίας/Ιατρικής 2001
• Prof. Wolfgang Ketterle, Βραβείο Νόμπελ Φυσικής 2001
• Prof. Yuan T. Lee, Βραβείο Νόμπελ Χημείας 1986
• Prof. Robert, Lord May of Oxford, Βραβείο Σουηδικής Ακαδημίας Crafoord 1996
• Prof. Roger D. Kornberg, Βραβείο Νόμπελ Χημείας 2006
• Sir Richard J. Roberts, Βραβείο Νόμπελ Φυσιολογίας/Ιατρικής 1993
• Prof. Hamilton O. Smith, Βραβείο Νόμπελ Φυσιολογίας/Ιατρικής 1978
• Kurl Wüthrich, Βραβείο Νόμπελ Χημείας 2002
• Prof. Albert Fert, Βραβείο Νόμπελ Φυσικής 2007

Ολόκληρη η Επιστολή εδώ

Πηγή

Ο εθνομηδενισμός της κ. Αναγνωστοπούλου

γράφει ο Δημήτρης Διαμαντής

Η κα Αναγνωστοπούλου ασκεί εκτελεστική εξουσία. Που σημαίνει ότι εφαρμόζει τους νόμους που ψηφίζει η Βουλή και φυσικά τηρεί πιστά το Σύνταγμα της χώρας, χωρίς να εξαρτά τις αποφάσεις της από τις προσωπικές της απόψεις.

Το Συνταγμα, ως γνωστόν, είναι καταστατικός χάρτης, δηλαδή η βούληση του λαού δια των αντιπροσώπων του, η οποία υπερτερεί κάθε άλλης εξουσίας. Τι λέει το Σύνταγμα; Στο άρθρο 16 λέει: “Η παιδεία...έχει σκοπό...την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης των ελλήνων”.

Η κα Αναγνωστοπούλου όμως, σε συνέντευξή της στην Καθημερινή, δήλωσε ρητά πως “...πρέπει να πάψει να μπαίνει σε καλούπια εθνόμετρου η έρευνα και η άποψη των επιστημόνων για την Ιστορία και όπως αυτή διδάσκεται στο σχολείο”.

Πρόκειται για ευθεία αμφισβήτηση θεμελιωδών διατάξεων του συντάγματος και φυσικά για άμεση προσβολή του λαού και της βούλησής του. Ποιος ανέθεσε στην κα Αναγνωστοπούλου να διοικεί με βάση τις προσωπικές της απόψεις; Δεν τοποθετήθηκε ως ιστορικός στο υπουργείο παιδείας, αλλά ως υπουργός. Το ποιες είναι οι προσωπικές της απόψεις δεν ενδιαφέρει. Αυτό που έχει σημασία, εν προκειμένω, είναι πως τα σχολικά βιβλία πρέπει να καλλιεργούν την εθνική συνείδηση. Υπουργείο διοικεί η κα Αναγνωστοπούλου, όχι εταιρεία μελετών.

Επί της ιστορικής ουσίας, η υπουργός διακονεί μια άποψη μερίδας ιστορικών της αριστεράς, η οποία είναι ιδεολογικά προσηλωμένη στην θέση πως δεν υπάρχουν έθνη, αλλά αυτό που ονομάζουμε έθνη είναι μια κατασκευή του κράτους- μια άποψη που έχει διατυπώσει πρώτος ο σοβιετικός εισαγγελέας Βισίνσκυ, στις δίκες της Μόσχας το 1936.

Σύμφωνα με τη μερίδα αυτή των ιστορικών δεν υπάρχουν έλληνες, αλλά ελληνόφωνοι. Και δεν υπήρξε ελληνική επανάσταση το 1821, που να εκφράζει εθνική και θρησκευτική διαφορετικότητα, αλλά ένα πολιτικό γεγονός που οφείλεται αποκλειστικά στην ανάπτυξη του εμπορίου και την επέμβαση των δυτικών. Οι ίδιοι ιστορικοί αποκαλούν εθνικιστές όλους τους ιστορικούς που προφανώς δέχονται ως ιστορικό δεδομένο τις εθνικές κοινότητες, με ιδιαίτερη παράδοση και αίσθηση του ανήκειν. Δεν διστάζουν μάλιστα να κατατάσσουν στον εθνικισμό, ακόμη και τη γενιά του 30, τον Σεφέρη δηλαδή, τον Ελύτη κλπ, επειδή μιλάνε για “ελληνισμό”!

Η κα Αναγνωστοπούλου είπε και τα εξής, μάλλον αφελή: ότι ο εθνικιστής έχει «τη μανία ότι τα κατορθώματα του έθνους του, αποτελούν εθνική ιδιομορφία και ...ότι ο Κολοκοτρώνης υπήρξε επειδή ήταν Έλληνας και επειδή ο ηρωισμός είναι ίδιον της φυλής, ενώ ο ιστορικός τον κατατάσσει ως ηρωική μορφή μιας ευρωπαϊκής περιόδου επαναστάσεων»!

Μα η εθνική ιδιομορφία είναι ιστορική πραγματικότητα δεν είναι εφεύρεση κάποιων εθνικιστών και φυσικά προϋπάρχει όχι μόνον του σύγχρονου εθνκισμού, αλλά και του σύγχρονου κράτους. Αίσθηση εθνικής ιδιομορφίας έχουν όλα τα “ιστορικά έθνη”- 'οπως το ελληνικό έθνος-για να χρησιμοποιήσουμε και μια έκφραση του 'Ενγκελς, την οποία θάπρεπε να γνωρίζει καλά. Το να αρνείσαι την εθνική ιδιομορφία κάθε λαού, σημαίνει ότι έχεις αποδεχθεί την ολοκληρωτική ιδεολογία μιας παγκόσμια κοινότητας χωρίς δικαίωμα αναγνώρισης της επιμέρους εθνικής ταυτότητας κάθε λαού- αίτημα παγκόσμιας εμβέλειας σήμερα.

Είπε όμως και άλλο ένα αμίμητο η υπουργός. Για την μικρασιατική καταστροφή πάλι! Μα τι μανία έχει πιάσει μερικούς – υποτίθεται αριστερούς- ιστορικούς μ' αυτό το θέμα; Είναι κάτι που ενοχλεί; Τέλος πάντων. Η μικρασιατική καταστροφή «δεν συνέβη επειδή οι Έλληνες είναι Έλληνες με μια συγκεκριμένη μοίρα, αλλά είναι ένα μεγάλο εθνικό γεγονός, επειδή το προσφυγικό είναι μεγάλο ζήτημα στην ανθρώπινη ιστορία»!

Δηλαδή, δεν είχαμε εξόντωση του μικρασιατικού ελληνισμού το 1922, αλλά ένα σοβαρό προσφυγικό γεγονός! Πάλι καλά δηλαδή, που δεν αποκάλεσε τους έλληνες μικρασιάτες μεταναστευτική ροή...Τι να πει κανείς; Τουλάχιστον η Ρεπούση είπε για συνωστισμό. Εδώ περάσαμε σε νέα φάση, σε μια προσφυγική ροή...

Εκεί στο Παιδείας καλά θα κάνουν να σοβαρευτούν, να αφήσουν τις τροτσκιστικές και σταλινικές εμμονές του μεσοπολέμου, να αντιληφθούν ότι κυβερνούν ως κυβέρνηση συμμαχική, δηλαδή μειοψηφική και να λάβουν υπόψιν τους πως ο λαός δεν περιμένει από τον υπουργό ή τον ιστορικό να του πει αν είναι έλληνας και τι είναι εθνικό και τι όχι. Αυτά ο λαός τα έχει αποφασίσει. Είναι το βίωμά του το ιστορικό. Ο επιστήμονας καλείται να κατανοήσει αυτό το βίωμα και ο υπουργός να το υπηρετήσει. Δεν δίνει πιστοποιητικά ο ιστορικός, δεν μοιράζει ταυτότητες. Το τί είναι ο Κολοκοτρώνης το λέει ο ίδιος. Ανοίγουμε τα απομνημονεύματά του και το διαβάζουμε.

Από τον υπουργό λοιπόν περιμένουμε να διοικήσει, στα πλαίσια των νόμων και του συντάγματος.

Εάν ο υπουργός δεν συμφωνεί με τους κανόνες αυτούς θα πρέπει να δώσει σε άλλον τη θέση του, ο δε πρωθυπουργός είναι απολύτως υπεύθυνος για τους υπουργούς που διορίζει.

Παράλληλο πρόγραμμα σε... δόσεις – Από αύριο οι πρώτες τροπολογίες

Από αύριο, Τρίτη, αναμένεται να περάσουν με τροπολογίες κάποια από τα μέτρα που περιλαμβάνονταν στο «παράλληλο πρόγραμμα» του ΣΥΡΙΖΑ το οποίο αναχαίτισαν οι θεσμοί την προηγούμενη εβδομάδα.

«Πολλά από όσα θα περάσουν αύριο ήταν σε γνώση των θεσμών» εξηγεί κυβερνητικό στέλεχος που αφήνει αν και αναγνωρίζει μη επιτυχημένο χειρισμό από την πλευρά της κυβέρνησης, αφήνει να διαφανεί κυβερνητική δυσαρέσκεια για την τακτική του ΓΛΚ σε αρκετές περιπτώσεις.

Τα υπόλοιπα μέτρα του «παράλληλου προγράμματός» θα έρθουν αμέσως μετά τις γιορτές ενώ η καυτή περίοδος για την κυβέρνηση αναμένεται να κλείσει στα μέσα Φεβρουαρίου.

Πρώτα το ασφαλιστικό μέχρι τις 15/1 και μετά τα κόκκινου δάνεια οριοθετούν τον οδικό χάρτη της κυβέρνησης για τις επόμενες εβδομάδες, ενώ τα φορολογικά των αγροτών που δεν περιλαμβάνονται στα προαπαιτούμενα, θα έρθουν αργότερα.

Η κυβέρνηση «καίγεται» να κλείσει ως τα μέσα Φλεβάρη την αξιολόγηση ώστε να ανοίξει η συζήτηση περί χρέους. Για το μοντέλο διαπραγμάτευσης, και πάλι αναμένεται να λειτουργήσει η απ' ευθείας τηλεφωνική γραμμή Τσίπρα με Ολάντ και Μέρκελ ώστε να ασκηθεί η μεγαλύτερη δυνατή επιρροή στους εκπροσώπους των θεσμών για να επιδείξουν ευελιξία σε θέματα, όπως αυτο του ασφαλιστικού.

Πηγή 

Χωρίς μετρό η Αθήνα μετά τις 9 το βράδυ

Ακινητοποιημένοι θα είναι τη Δευτέρα οι συρμοί του μετρό από τις 9 το βράδυ έως τη λήξη της βάρδιας, καθώς το Σωματείο λειτουργίας (ΣΕΛΜΑ) προκήρυξε προειδοποιητική στάση εργασίας σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τις αποκρατικοποιήσεις.

Οι εργαζόμενοι στο μετρό "λένε όχι στις πολιτικές του ξεπουλήματος, στις πολιτικές διάλυσης του κοινωνικού ιστού, όχι στα μνημόνια και στην φτωχοποίηση του λαού".

Υπενθυμίζεται, επίσης, πως αύριο θα υπάρξουν ματαιώσεις και τροποποιήσεις στα δρομολόγια όλου του σιδηροδρομικού δικτύου της ΤΡΑΙΝΟΣΕ και των προαστιακών γραμμών λόγω της τρίωρης στάσης εργασίας από τις 12.00 έως 15.00, που έχει εξαγγείλει η Πανελλήνια Ομοσπονδία Σιδηροδρομικών (Π.Ο.Σ). Οι εργαζόμενοι στα τρένα αντιτίθενται στις ιδιωτικοποιήσεις ΟΛΠ, ΟΛΘ, ΤΡΑΙΝΟΣΕ, ΕΕΣΣΤΥ.

Το διάστημα της στάσης εργασίας δεν θα εξασφαλίζεται η κυκλοφορία για τους σταθμούς του μετρό στο τμήμα Δ. Πλακεντίας - Αεροδρόμιο, ενώ οι ματαιώσεις των δρομολογίων στα τρένα της ΤΡΑΙΝΟΣΕ θα υπάρξουν πριν και μετά τη στάση εργασίας.

Σημειώνεται τέλος πως οι εργαζόμενοι στις μεταφορές και τα λιμάνια σε συνεργασία με άλλους κοινωνικούς φορείς προγραμματίζουν στις 12 το μεσημέρι πορεία από την πλατεία Κλαυθμώνος προς το ΤΑΙΠΕΔ.

Πηγή

Μεϊμαράκης ή Μητσοτάκης στις 10 Ιανουαρίου

Βαγγέλης Μεϊμαράκης και Κυριάκος Μητσοτάκης θα είναι το δίδυμο στον δεύτερο γύρο της εκλογικής αναμέτρησης στη Ν.Δ. που θα διεξαχθεί στις 10 Ιανουαρίου.

Αν και τα επίσημα αποτελέσματα της χθεσινής αναμέτρησης αναμένονται αργά το απόγευμα, τις πρώτες πρωινές ώρες κ. Μεϊμαράκης συγκέντρωνεπάνω από το 40% των ψήφων, ο κ. Μητσοτάκης πλησίαζε το 30%, ενώ ο κ. Τζιτζικώστας ήταν λίγο πάνω από το 20%, με τέταρτο τον κ. Γεωργιάδη να πλησιάζει το διψήφιο.

«Όπως γνωρίζετε, περάσαμε μια πολύ εξαντλητική νύχτα, η οποία συνεχίζεται βέβαια», ανέφερε το πρωί ο προεδρεύων της ΚΕΦΕ, Γιάννης Τραγάκης.

Και υπενθύμισε: «Χθες το βράδυ σάς τόνισα ότι βάσει του καταστατικού μας το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας βγαίνει από τις τηλεομοιοτυπίες - fax που μας στέλνουν οι κατά τόπους εφορευτικές επιτροπές. Η ροή των fax συνεχίζεται ακόμα και τώρα και θα συνεχίζεται. Επομένως, επίσημο αποτέλεσμα θα έχουμε αργά σήμερα το απόγευμα».

Στροφή στην Κεντροδεξιά

Ευχάριστη έκπληξη στο «γαλάζιο» στρατόπεδο αποτέλεσε η μαζική συμμετοχή των Νεοδημοκρατών που ξεπέρασε τις 400.000 ψήφους και από όλους τους υποψηφιίους μεταφράστηκε ως μήνυμα της κεντροδεξιάς βάσης ότι «η Νέα Δημοκρατία είναι ζωντανή και ότι η κυβέρνηση και ο Αλέξης Τσίπρας δεν παίζει μόνος του στο πολιτικό σκηνικό».

Ο κ. Μεϊμαράκης ήταν αναμενόμενο ότι θα κόψει πρώτος το νήμα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης όμως ανέτρεψε τα προγνωστικά που τον ήθελαν δεύτερο πίσω από τον Απόστολο Τζιτζικώστα.

«Σήμερα 400.000 πολίτες πήραν τη Νέα Δημοκρατία στα χέρια τους. Ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμά μας. H συμμετοχή ξεπέρασε κάθε προσδοκία» ανέφερε στη δήλωσή του ο κ. Μητσοτάκης όταν είχε ξεκαθαρίσει η σειρά της εκλογής.

Και πρόσθεσε: «Σήμερα σε κάθε γωνιά της Ελλάδας παραδοσιακοί ψηφοφόροι της Νέας Δημοκρατίας ενώθηκαν με πολλές χιλιάδες νέους φίλους του κόμματός μας... Η σιωπηλή πλειοψηφία δεν είναι πλέον σιωπηλή. Πολίτες κάθε ηλικίας περίμεναν υπομονετικά στις ουρές και έστειλαν πολλαπλά μηνύματα. Έστειλαν μήνυμα να ξανακάνουμε τη Νέα Δημοκρατία μεγάλη κεντροδεξιά παράταξη. Να προχωρήσουμε σε δημιουργική ανανέωση. Να γίνουμε το ταχύτερο αξιόπιστη κυβερνητική λύση».

Προδιαγράφοντας πώς θα κινηθεί στον δεύτερο γύρο ο Κυριάκος Μητσοτάκης εμφανίστηκε αισιόδοξος και έστρεψε τα πυρά του κατά της κυβέρνησης και του Αλέξη Τσίπρα: «Οι πολίτες έστειλαν ισχυρό μήνυμα ενάντια στην ανίκανη και ιδεοληπτική κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ που οδηγεί τη χώρα σε αδιέξοδα, την οικονομία σε καταστροφή, την κοινωνία σε μαζική ανεργία και φτωχοποίηση. Ο κ. Τσίπρας σήμερα κατάλαβε ότι η ελληνική κοινωνία δεν ανέχεται άλλο τα ψέματα και την αναξιοπιστία του.

»Tο ρεύμα της δημιουργικής ανανέωσης, για το οποίο αγωνίστηκα μαζί με εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες, θα επιβεβαιωθεί και θα είναι νικηφόρο στις 10 Ιανουαρίου. Γιατί στις 10 Ιανουαρίου είναι μια άλλη εκλογή. Απευθύνομαι προσωπικά σε όλους τους 400.000 πολίτες που προσήλθατε σήμερα στις κάλπες, ανεξάρτητα από το ποιόν τιμήσατε με την ψήφο σας.

»Σας καλώ στις 10 Ιανουαρίου να ενώσουμε όλοι τις δυνάμεις μας στη μεγάλη προσπάθεια για μια νέα εποχή στη Νέα Δημοκρατία με δημιουργική ανανέωση, ενότητα και αξιοκρατία. Στις 11 Ιανουαρίου θα ξημερώσει μια νέα μέρα για τη Νέα Δημοκρατία και την Ελλάδα». 

Η στάση των Τζιτζικώστα – Γεωργιάδη

Όσο για τον δεύτερο γύρο, ο μεν Απόστολος Τζιτζικώστας αποχωρώντας χθες από το εκλογικό του κέντρο δεν έδειξε προς ποια κατεύθυνση θα κινηθεί. Από το περιβάλλον του έλεγαν ότι είναι νωρίς και πρόσθεταν ότι το πιο πιθανό είναι ότι θα τηρήσει ουδέτερη στάση και σε κάθε περίπτωση θα αποφύγει τα παζάρια.

Αν και η πλευρά του Αδ. Γεωργιάδη προανήγγειλε χθες ότι θα στηρίξει στον δεύτερο γύρο τον Κυρ. Μητσοτάκη, σήμερα ο ίδιος σχολίασε μέσω twitter ότι θα μιλήσει επίσημα μετά το τελικό αποτέλεσμα των εκλογών για την προεδρία του κόμματος, σημειώνοντας πως θέλει μια Ν.Δ. «δυνατή και ενωμένη».

Πηγή

Λαφαζάνης κατά Τσίπρα για την προσέλευση στις εκλογές της Ν.Δ.

«Ο μεταλλαγμένος ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα, εφαρμόζοντας το τρίτο καταστροφικό μνημόνιο και εκτελώντας συνεχή πολιτικά και οικονομικά εγκλήματα σε βάρος του τόπου και του λαού, αποδεικνύεται ο καλύτερος στρατολόγος της Νέας Δημοκρατίας», αναφέρει σε ανακοίνωσή του ο Παναγιώτης Λαφαζάνης.

«Οι πολίτες αυτήν την ώρα, στο όνομα των πολιτικών εγκλημάτων του ΣΥΡΙΖΑ, δεν πρέπει να ξεχνούν τα σημεία και τέρατα των κυβερνήσεων της ΝΔ και τον σημερινό κατάπτυστο προσανατολισμό της υπέρ του τρίτου Μνημονίου κοινωνικής διάλυσης», συνεχίζει ο επικεφαλής της Λαϊκής Ενότητας.

«Μετά τις κάλπες στη Ν.Δ. το αδιέξοδο του ΣΥΡΙΖΑ γίνεται ακόμα πιο έντονο και μπορεί να έρθει πιο κοντά μια πιθανή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – Ν.Δ. και των μνημονιακών δορυφόρων τους, η οποία όμως το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να δώσει τη χαριστική καταστροφική βολή στον τόπο», προσθέτει.

«Η Ελλάδα δεν έχει κανένα μέλλον αν ο ελληνικό λαός δεν αποφασίσει να βάλει ταφόπετρα στον μεταλλαγμένο ΣΥΡΙΖΑ και τη Ν.Δ. πριν ρημάξουν ολοσχερώς τη χώρα. Ένα μεγάλο πολιτικό και λαϊκό μέτωπο αριστερών προοδευτικών δημοκρατικών αντιμνημονιακών δυνάμεων, το οποίο προτείνει η ΛΑ.Ε, είναι σήμερα η μόνη λύση και διέξοδος», καταλήγει ο Παναγιώτης Λαφαζάνης.

Πηγή

Σταθάκης: Απαιτούνται επενδύσεις 70 δισ. για να επιστρέψει η οικονομία στο 2010

Τα βασικά σημεία του νέου αναπτυξιακού νόμου παρουσίασε στην Επιτροπή Παρακολούθησης και Ελέγχου του Κυβερνητικού Έργου για τον τομέα της Ανάπτυξης από ο Γιώργος Σταθάκης και ο γ.γ. Ιδιωτικών Επενδύσεων, Λόης Λαμπριανίδης.

Ξεκινώντας ο υπουργός ανέφερε ως κεντρική ιδέα των κυβερνητικών πρωτοβουλιών «να κινητοποιήσουμε όλα τα εργαλεία, ώστε να υπάρξει, όσο το δυνατόν, μεγαλύτερη, κυρίως εξωστρεφής, επενδυτική δραστηριότητα». Στην κατεύθυνση αυτή, τα σημαντικότερα εργαλεία που υπάρχουν είναι το ΕΣΠΑ, ο νέος αναπτυξιακός νόμος, καθώς και μια σειρά χρηματοδοτικών εργαλείων, που είτε προϋπήρχαν είτε προέκυψαν τώρα, (όπως το Σχέδιο Γιούνκερ). Για τα τελευταία επεσήμανε τη χρησιμότητα που μπορεί να έχει ένας αναπτυξιακός φορέας, που θα βοηθά να έχουν πρόσβαση σε αυτά τα εργαλεία μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις.

Ο κ. Σταθάκης περιέγραψε τους δύο σημαντικούς σταθμούς της προσεχούς περιόδου: Την ίδρυση του Αναπτυξιακού Συμβουλίου, που θα δρα συντονιστικά και συμβουλευτικά σε συνεργασία με άλλους φορείς και την παρουσίαση του αναπτυξιακού σχεδίου στις αρχές της άνοιξης. Θα πρέπει, παράλληλα, να προχωρήσουν θεσμικές αλλαγές, σε συνεργασία με διεθνείς Οργανισμούς, όπως ο ΟΟΣΑ, με κεντρικό στόχο την ενίσχυση του ανταγωνισμού, την κατάργηση της γραφειοκρατίας και τη δημιουργία ενός φιλικότερου περιβάλλοντος για την υγιή επιχειρηματικότητα. Ιδιαίτερη έμφαση έδωσε στις νέες πρωτοβουλίες για την ενίσχυση της διαφάνειας στο δημόσιο, αλλά και τον ιδιωτικό τομέα. Προανήγγειλε ότι σύντομα θα κατατεθεί νομοσχέδιο για τις δημόσιες συμβάσεις, το οποίο θα αποτελέσει μια ουσιαστική τομή, εξασφαλίζοντας τη διαφάνεια και ενισχύοντας τον ανταγωνισμό στην αγορά.

Τα βασικά σημεία του νέου αναπτυξιακού νόμου

Στη συνέχεια, ο κ. Λαμπριανίδης παρουσίασε τα βασικά σημεία του νέου αναπτυξιακού νόμου, που στόχο θα έχει την προσέλκυση κεφαλαίων, ώστε να ανακτηθεί το χαμένο έδαφος και να επιστρέψει το πάγιο ιδιωτικό κεφάλαιο της οικονομίας στα επίπεδα του 2010. Εκτιμάται ότι για το σκοπό αυτό θα απαιτηθούν επενδύσεις, ύψους 70 δισ. ευρώ. Ο γενικός γραμματέας άσκησε κριτική στους προηγούμενους αναπτυξιακούς νόμους, οι οποίοι πέτυχαν εξαιρετικά περιορισμένα αποτελέσματα, ενώ ακόμα «βαραίνουν» τον προϋπολογισμό με οφειλές τουλάχιστον 2 δισ. ευρώ, που θα πρέπει να καλυφθούν την προσεχή τριετία. 

Ο νέος νόμος θα έχει ως βασικούς στόχους:

•  Την αύξηση της απασχόλησης, πρωτίστως του ειδικευμένου ανθρωπίνου δυναμικού
•  Την ενίσχυση της καινοτομίας και της εξωστρέφειας
•  Την επανεκβιομηχάνιση
•  Την ανάσχεση του κύματος φυγής νέων επιστημόνων από τη χώρα
•  Την αύξηση της εγχώριας προστιθέμενης αξίας
•  Την τόνωση της υγιούς και ορθά στοχευμένης επιχειρηματικότητας
•  Την ανάπτυξη συστάδων ομοειδών επιχειρήσεων (cluster) και εγχειρημάτων συνεταιριστικής, κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας

Κυρίως, όμως, ο νέος Αναπτυξιακός Νόμος θα προσφέρει την ευκαιρία να διαμορφωθεί μια νέα ταυτότητα της χώρας (branding), με έμφαση στους κλάδους τεχνολογίας-πληροφορικής-επικοινωνιών και την αγροδιατροφική αλυσίδα.

Σχετικά με τις καινοτομίες του νέου νόμου, αυτός θα δίνει έμφαση στην αύξηση της απασχόλησης, κυρίως, ειδικευμένων ατόμων, στην αύξηση του καινοτόμου χαρακτήρα και της εξωστρέφειας των επιχειρήσεων, στη δυνατότητα ενίσχυσης επιχειρήσεων «σε φάση αναδιάρθρωσης», καθώς και στην ενίσχυση άυλων δαπανών. Οι επιδοτήσεις θα είναι περιορισμένες. Οι ενισχύσεις θα αφορούν πρωτίστως φοροαπαλλαγές, υπεραποσβέσεις, εγγυήσεις δανείων, κεφαλαιακές συμμετοχές, κλπ, ενώ σημαντικός θα είναι και ο ρόλος των υπό σχεδιασμό νέων χρηματοδοτικών εργαλείων. Ουσιαστικές αλλαγές θα υπάρξουν και στα κριτήρια αξιολόγησης, με την προτεραιότητα να δίνεται σε επιχειρήσεις που συμβάλλουν στην επίτευξη του οράματος και των στρατηγικών του νόμου.

Πηγή 

Ενα παράλληλο πρόγραμμα σε ένα παράλληλο Σύμπαν

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Μπορεί να συνυπάρξει η σκληρή καθημερινότητα της λιτότητας και της φτώχειας με έναν παράλληλο κόσμο ευημερίας ή τουλάχιστον οικονομικής ισότητας και δικαιοσύνης;

Στο πέρασμα των αιώνων φιλόσοφοι, καλλιτέχνες αλλά ακόμη και επιστήμονες από τον χώρο της κβαντομηχανικής οραματίστηκαν παράλληλα Σύμπαντα. Μέχρι σήμερα όμως οι ελπίδες τους αποδείχτηκαν… παραμύθια της Χαλιμάς.

«Σε ένα παράλληλο Σύμπαν το αγαπημένο σου συγκρότημα μπορεί να μη διασπάστηκε ποτέ»

Στίβεν Χόκινγκ

H πίστη των ανθρώπων ότι μαζί με τον κόσμο μας συνυπάρχει και ένας καλύτερος κόσμος είναι παλιά όσο και ο ανθρώπινος πολιτισμός. Είτε το αποκαλέσεις παράδεισο, βουνό του Ολύμπου ή πολυσύμπαντα οι αποδείξεις που έχουμε στη διάθεσή μας για την ύπαρξή του είναι πάντα μηδενικές.

Αυτό δεν εμπόδισε όμως χιλιάδες πολιτικούς, ιερείς και λοιπούς παραμυθάδες να επικαλούνται έναν παράλληλο κόσμο με μοναδικό στόχο να πείσουν τους ανθρώπους να ανεχτούν για λίγο ακόμη τη σκληρή και άδικη καθημερινότητα που οι ίδιοι τούς επιβάλλουν.

Για αρκετούς ιστορικούς αλλά και φιλοσόφους η πρώτη συγκροτημένη προσπάθεια παρουσίασης ενός «παράλληλου Σύμπαντος», στο οποίο όλα θα ήταν αγγελικά πλασμένα, έγινε από τον Πλάτωνα με την ιδανική πολιτεία.

«Πάντα θα υπάρχει», έγραφε ο καθηγητής φιλοσοφίας Ιωάννης Θεοδωρακόπουλος, «απόσταση και ένταση ανάμεσα στην πραγματική, εμπειρική και στην ιδανική πολιτεία, γιατί πάντα η ζωή θα έχει ανάγκη να υπερνικάει την ατέλειά της, την αμορφωσιά της και τη φυσική της αδικία».

Δεν είμαστε σίγουροι εάν ο Πλάτωνας θα αποδεχόταν σήμερα να «παγώσει» τις θεωρίες του για την ιδανική πολιτεία –ή ακόμη χειρότερα να αποδεχθεί ένα πακέτο με 80% παράλληλου Σύμπαντος και 20% του κανονικού-, το βέβαιο όμως είναι ότι είναι ένας από τους πρώτους που οραματίστηκε έναν παράλληλο καλύτερο κόσμο.

Αρκετά μακριά από τη φιλοσοφία και πολύ πιο κοντά στην επιστημονική φαντασία, όπως την κατανοούμε σήμερα, θα βρεθούν μερικούς αιώνες αργότερα οι δημιουργοί της συλλογής παραμυθιών «Χίλιες και μία νύχτες».

Σε μια από τις ιστορίες τους ο πρωταγωνιστής Αμπντουλάχ ο Ψαράς αποκτά την ικανότητα να αναπνέει κάτω από το νερό και ανακαλύπτει μια υποβρύχια κοινωνία, η οποία απεικονίζεται ως μια ανεστραμμένη αντανάκλαση της κοινωνίας της ξηράς - με τη διαφορά ότι η υποβρύχια κοινωνία ακολουθεί μια μορφή πρωτόγονου κομμουνισμού. Οπως χαρακτηριστικά αναφέρει και η Wikipedia, η κοινωνία αυτή είναι τόσο κομμουνιστική ώστε «οι άνθρωποι δεν χρησιμοποιούν χρήματα και ρούχα»!

Η αναζήτηση πιο δίκαιων κοινωνιών, που μπορούν να συνυπάρξουν με τις δικές μας, θα εμπνεύσει εκατοντάδες συγγραφείς και σκηνοθέτες τους επόμενους αιώνες. Από τον Βρετανό Doctor Who, που κινείται στον χώρο και τον χρόνο, μέχρι τους ήρωες του StarTrek (που παρεμπιπτόντως ανακαλύπτουν και αυτοί μια κομμουνιστική κοινωνία στην οποία κατοικούν οι Kohms) όλοι ελπίζουν ότι μπορούν να οικοδομήσουν ένα καλύτερο παράλληλο Σύμπαν.

Ολα τα μοτίβα που χρησιμοποιούν όμως οι συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας πηγάζουν από λίγες βασικές ιστορίες των μεγαλύτερων πολιτισμών του πλανήτη.

Την ίδια περίπου εποχή που συγκεντρώνονται οι ιστορίες από τις «Χίλιες και μία νύχτες» (γνωστές σήμερα και ως παραμύθια της Χαλιμάς) η ινδική μυθολογία δημιουργεί τα δικά της παράλληλα Σύμπαντα, τα οποία μάλιστα είναι άπειρα σε αριθμό.

Οι σχετικές ιστορίες περιλαμβάνονται στις περίφημες πουράνες, τις συλλογές κειμένων που αριθμούν 1.600.000 στίχους. Παρά το γεγονός όμως ότι τα παράλληλα Σύμπαντα αρχίζουν να θυμίζουν αρκετά ορισμένες από τις ανεπιβεβαίωτες θεωρίες της σύγχρονης κοσμολογίας, οι Ινδοί παραμυθάδες φροντίζουν να εξοπλίζουν κάθε Σύμπαν και με ένα διαφορετικό «σετ» θεών.

Θα πρέπει να σημειωθεί βέβαια ότι ακόμη και οι σημερινές θεωρίες για τα λεγόμενα παράλληλα Σύμπαντα ή πολυσύμπαντα (Multiverse) έχουν κατηγορηθεί ότι κουβαλούν περισσότερη θρησκευτική πίστη παρά επιστημονικές αποδείξεις για την ύπαρξή τους.

Το 2003 ο Βρετανός φυσικός Πολ Ντέιβις υποστήριζε με άρθρο του στους New York Times ότι το να χρησιμοποιείς θεωρίες για παράλληλα Σύμπαντα προκειμένου να εξηγήσεις όσα συμβαίνουν στο δικό σου Σύμπαν θυμίζει περισσότερο μια συζήτηση ανάμεσα σε θεολόγους και εν τέλει παραπέμπει στην ύπαρξη ενός αθέατου Δημιουργού. «Οσο και αν ντύσουμε αυτές τις θεωρίες με επιστημονική ορολογία», συνέχιζε, «για να τις πιστέψουμε χρειάζεται μεγάλες ποσότητες πίστης».

Ισως τελικά όλες οι θεωρίες ενός παράλληλου, καλύτερου κόσμου, είτε προέρχονται από τη μυθολογία, τη φιλοσοφία ή ακόμη και ανεπιβεβαίωτες επιστημονικές θεωρίες, να εντάσσονται στον ορισμό της θρησκείας του Μαρξ: «Ο αναστεναγμός του καταπιεσμένου, η καρδιά ενός άκαρδου κόσμου… το όπιο του λαού». Οσο για τα παράλληλα προγράμματα, αυτά ανήκαν εξ αρχής στον χώρο της επιστημονικής φαντασίας.

Γίνε συμπαραγωγός στο νέο ντοκιμαντέρ των δημιουργών του Debtocracy, Catastroika και Fascism Inc.

Αναζητώντας το κέντρο

Της Μαρίας Χούκλη

«Κάτι νέο και μεγάλο έχει ανάγκη η χώρα», λέει ο Αλέκος Παπαδόπουλος στην πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη του στον Θανάση Μαυρίδη.

Κάτι που μπορεί να δημιουργηθεί μόνο στον χώρο του κέντρου, όπως διευκρινίζει.

Εξ αριστερών της της Δεξιάς μέχρι τις δεξιές παρυφές του ΣΥΡΙΖΑ, αν καταλαβαίνω καλά τι εννοεί ο γνωστός πολιτικός και επιχειρούσα να το ορισοθετήσω πάνω στην ευθεία του ιδεολογικού υποδεκάμετρου.

Είναι όμως εφικτό; Απο ποιους και με ποιους;

Δεν ξέρω ποια κόμματα θα συνέπρατταν, δεν ξέρω ποια πρόσωπα θα συνέβαλλαν στην προσπάθεια, αλλά ξέρω ότι είναι πολλοί οι πολίτες που συμμερίζονται την άποψη του Αλέκου Παπαδόπουλου. Είναι όλοι εκείνοι που δεν αντέχουν πλέον τον λαϊκισμό, τα μεγάλα λόγια και τις ανύπαρκτες πράξεις, τις κούφιες αντιπαλότητες, τη μετατροπή της χώρας σε χέρσο χωράφι όπου σε λίγο δεν θα φυτρώνει τίποτα. Θέλουν τομές και όχι εμβαλωματικές λύσεις. Όσοι πιστεύουν ότι κάθε στιγμή είναι το σημείον μηδέν μιας καινούργιας αρχής. Εδώ και τώρα κόψιμο του ομφάλιου λώρου με το κακό παρελθόν μας και όχι μικροδιευθετήσεις που ουσιαστικα το διατηρούν, αν δεν το αναπαράγουν. Όσοι ζητούν δραστικές αλλαγές σε ο,τι εμποδίζει τις υγιείς οικονομικές μονάδες να παράξουν θέσεις εργασίες και πλούτο. Τώρα που τελειώσαμε με την ολέθρια διάκριση «μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί», πρέπει να ακουστεί η φωνή εκείνων που ζητούν αξιοκρατία, δικαιοσύνη, σοβαρότητα, σχέδιο και αποφασιστικότητα για υλοποίηση του.

Προσοχή. Να επιδιωχθεί το μεγαλύτερο δυνατό όφελος για το μεγαλύτερο δυνατό αριθμό πολιτών. Ναι στις ανατροπές, αλλά με μετριοπάθεια, αυτό είναι το αίτημα των καιρών. Όχι μόνον ανατροπές χωρίς να προμετράται το ανθρώπινο κόστος, ούτε ισοπεδωτική προστασία όλων χωρίς διαβάθμιση και διευκόλυνση εκείνων που παράγουν το εισόδημα για να γίνει κοινωνικό μέρισμα. Η πολιτική βούληση υπάρχει, θα αντιτείνει κάποιος. Ακούμε πολλούς απο διάφορους κομματικούς χώρους να μιλούν για «μεγάλες αλλαγές που χρειάζεται ο τόπος». Τι γίνεται στην πράξη μετράει. Έχουμε φθάσει σε μια στιγμή που το νέο φοράει τη λεοντή του παλιού και το παλιό επιχειρεί να υποδυθεί το νέο για να συνεχίσει να υπάρχει. Έτσι δεν χτίζεται εμπιστοσύνη με τον κόσμο που μπορεί θα χρειαστεί να σηκώσει το βάρος των απαιτούμενων θυσιών ώστε να βγεί η χώρα απο τη νεκροφάνεια, όπως λέει ο Αλέκος Παπαδόπουλος.

Πρέπει πρώτα τα κόμματα να βάλλουν το δάχτυλο επί τον τύπο των ήλων, να αλλάξουν δομές και πρόσωπα, να δουν το δάσος και οχι το δένδρο, να τολμήσουν να εξηγήσουν στην κοινωνία τι χρειάζεται να γίνει, να ξεχάσουν τις ηγεμονικές φιλοδοξίες τους και να δουλέψουν για την ανάταξη της χώρας. Τότε μπορεί και η ελληνική κοινωνία να αποφασίσει οτι μπορεί να σωθεί. Όμως, δεν υπάρχει χρόνος. Το αύριο πέρασε. Ας προλάβουμε τουλάχιστον τη μεθεπόμενη μέρα.

Με τα μάτια ενός ξένου...

Του Γιάννη Παντελάκη

Το πολυσυζητημένο ντοκιμαντέρ του Πολ Μέισον για το Channel 4, είναι κάτι περισσότερο από αποκαλυπτικό. Δεν μας θυμίζει μόνο τα τραγικά λάθη που έγιναν από την Ελληνική πλευρά στις διαπραγματεύσεις, με τον ίδιο τον Τσίπρα να παραδέχεται σε ανύποπτο χρόνο πως «χάσαμε χρόνο, στο τέλος μας τέλειωσαν τα χρήματα και οι δυνάμεις, αν το ήξερα, θα είχα πάρει πιο γενναίες αποφάσεις από την αρχή». Δεν αναδεικνύει απλά την πλήρη γνώση που είχε ο Βαρουφάκης (και κατ’ επέκταση η κυβέρνηση) ότι από τις 21 Ιουνίου και νωρίτερα,  είχε προβλεφθεί το κλείσιμο των Τραπεζών παρ ότι διαβεβαίωναν για το αντίθετο.

Μέσα από αυτά τα 65 λεπτά του ντοκιμαντέρ, με τα μάτια ενός ξένου καταγράφεται ολόκληρη η Ελληνική παθογένεια. Που ξεκινάει από τους υποσχόμενους μάγους που αναρριχήθηκαν στην εξουσία υποσχόμενοι τα πάντα, παρ’ ότι συνειδητά γνώριζαν ότι δεν μπορούν να υλοποιηθούν, εκμεταλλεύτηκαν την χρεοκοπία αξιοπιστίας του μεταπολιτευτικού πολιτικού προσωπικού για να δώσουν ελπίδα (και μάλιστα αριστερή, συκοφαντώντας την) και γαλούχησαν μεγάλες ομάδες της κοινωνίας σε εξωπραγματικούς όρους ερμηνείας της κρίσης.

Κάποια στιγμή, στο ντοκιμαντέρ εμφανίζεται ένας προπονητής μποξ ή κάτι ανάλογο, ο οποίος ερμηνεύει με τους δικούς του όρους τις αιτίες της κρίσης. Όπως λέει «είμαστε απόγονοι Θεών, είμαστε αυτοί που μας χρωστάνε και όχι αυτοί που χρωστάμε». Και στη συνέχεια, χτυπάει με δύναμη κάποια κρεμασμένα λάστιχα αυτοκινήτου που παίζουν ρόλο σάκων του μπόξ και φωνάζει «πάρτην Μέρκελ τώρα…».  Δεν πρόκειται για μια μεμονωμένη γραφική περίπτωση. Σε αυτόν τον Έλληνα, μπορεί κάποιος να δει μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων, οι οποίοι ενίσχυσαν την άποψη του «περιούσιου λαού» που είναι αρκετά διαδομένη. Μεταξύ των φορέων ανάλογων απόψεων  και πολιτικοί. Πόσοι από αυτούς δεν καλλιέργησαν την άποψη ότι «μας χρωστάνε», ότι «δανειζόμαστε γιατί μας υποχρέωναν», ότι  «το χρέος είναι παράνομο». Αλλά και η απάντηση τους στην κρίση, ήταν μια απάντηση χωρίς εναλλακτικό σχέδιο και προετοιμασία, μια απάντηση με επιθετικότητα και ανέξοδο τσαμπουκά.

Ας μην ξεχνάμε, ότι αυτή την λογική και τακτική, ακολούθησε μια ολόκληρη κυβέρνηση μετά τις 25 Ιανουαρίου, γιατί να μην την υιοθετεί και ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας  ; Μια κυβέρνηση που πόνταρε ιδιαίτερα σ αυτό που επισημαίνει ο Βρετανός δημοσιογράφος. Ό,τι δηλαδή  «κάποιοι άνθρωποι περίμεναν  ολόκληρη τη ζωή τους για να δουν την αριστερά στην εξουσία». Και αυτή την ανάγκη, την κακοποίησαν, την έκαναν χλεύη, έδειξαν πολύ κατώτεροι για να την ικανοποιήσουν. Η κριτική, δεν αφορά μόνο την απουσία οποιασδήποτε προετοιμασίας για κάτι που γνώριζαν ότι θα συμβεί στην οικονομία. Αλλά και στην απόλυτη εγκατάλειψη κάθε ιδέας που είχε συνοδευτεί με την αριστερά. Για τα στοιχειώδη μιλάμε. Τον περιορισμό της διαπλοκής και των υπερεξουσιών εξωθεσμικών κέντρων (π.χ. εκκλησία), την ενίσχυση της αξιοκρατίας, τη κατάργηση του κομματικού κράτους κ.ο.κ.

Με τα μάτια ενός ξένου-του Μέισον-συνειδητοποιήσαμε ένα σωρό αντιφάσεις που αντιμετωπίζουμε ως μια λογική πραγματικότητα. Δεν υπάρχουν δημοσιογράφοι απέναντι στην κάθε εξουσία, υπάρχουν «δημοσιογράφοι του ΣΥΡΙΖΑ» (προφανώς σε αντιστοίχηση δημοσιογράφων άλλων κομμάτων). Υπάρχουν πολιτικοί (π.χ. Βαρουφάκης), που συμπεριφέρονται ως είδωλα, τους ανεβάζουν στα Ιμαλάια σ ελάχιστο χρόνο  και στον ίδιο χρόνο τους απαξιώνουν. Υπάρχουν η εξοργιστική άνεση, από τους ίδιους ανθρώπους από τους οποίους δημιουργείται μια προσδοκία, από τους ίδιους ν ακυρώνεται και αυτό να θεωρείται φυσιολογικό.

Παλαιστινιακό: μια αναγνώριση όπως θα την ήθελε το Ισραήλ

γράφει ο Θέμης Τζήμας

Τη Δευτέρα, ο Μαχμούντ Αμπάς θα βρίσκεται στην Αθήνα και η Βουλή των Ελλήνων θα υιοθετήσει ψήφισμα περί της αναγνώρισης παλαιστινιακού κράτους. Το Μαξίμου θα εμφανίσει την απόφαση αυτή ως ενδεικτική μιας πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής. Στην πραγματικότητα πρόκειται για άλλο ένα επικοινωνιακό τέχνασμα με μικρή πρακτική σημασία.

 Πρώτον, το ψήφισμα δεν είναι δεσμευτικό για την ελληνική κυβέρνηση. Η κυβέρνηση θα μπορούσε από τον Ιανουάριο να έχει αναγνωρίσει πλήρως και επισήμως το παλαιστινιακό κράτος, όπως άλλωστε είχε δεσμευθεί. Δέσμευση που ακολούθησε το σκίσιμο των μνημονίων και άλλες δεσμεύσεις στο καλάθι των αχρήστων. Αντί αυτής της αναγνώρισης, αρκείται σε ένα ψήφισμα που κανείς δεν ξέρει αν και πότε θα υλοποιηθεί από την κυβέρνηση. Δεύτερον, το ψήφισμα αναφέρεται σε παλαιστινιακό κράτος γενικώς και αορίστως. Όχι στο συγκεκριμένο παλαιστινιακό κράτος που ορίζεται από τις αποφάσεις του ΟΗΕ. Ποιος κερδίζει από μια τέτοια αόριστη αναφορά; η ακροδεξιά κυβέρνηση του Ισραήλ που επιχειρεί μέσα από συστηματικές παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου και μέσα από τετελεσμένα επί του εδάφους μια αναθεωρητική πολιτική εις βάρος των αποφάσεων του ΟΗΕ και της διεθνούς νομιμότητας.

Βεβαίως, δύσκολα θα περίμενε κανείς οτιδήποτε καλύτερο από μια εξωτερική πολιτική που αναφέρεται στην Ιερουσαλήμ ως ιστορική πρωτεύουσα του Ισραήλ, χωρίς να κοκκινίζει από ντροπή, ξεπερνώντας ακόμα και τα γεράκια της Ουάσινγκτον.  Ο Τσίπρας και στο παλαιστινιακό -προσπαθεί να- μιλά με φωνή Αντρέα αλλά εφαρμόζει πολιτικές Μητσοτάκη, στο πολύ χειρότερό τους. Η δε ελληνική εξωτερική πολιτική εξακολουθεί να εμφορείται από το πολλαπλώς διαψευσμένο δόγμα της εναπόθεσης της άμυνας της χώρας σε μια υποτιθέμενη στρατηγική συνεργασία με το Ισραήλ που επίσης υποτίθεται ότι είναι στρατηγικά αντίθετο προς την πολιτική Ερντογάν. Οι φαντασιώσεις και η εθνικοφροσύνη του δικτύου 21 συναντούν τον ατλαντισμό παλιών αριστερών και νέων σοσιαλφιλελεύθερων, που σε ένα φόντο ασχετοσύνης και αδυναμίας ανάλυσης νομίζουν ότι ασκούν ρεαλιστική εξωτερική πολιτική.

Από τη μια πλήττουν, όπως και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, στρατηγικές σχέσεις της Ελλάδας με κράτη της περιοχής, ταυτιζόμενοι την ίδια στιγμή με τον αναθεωρητισμό του Ερντογάν και με ακροδεξιές κυβερνήσεις, όπως αυτή του Νετανιάχου. Από την άλλη φαντασιώνονται στρατηγικές συνεργασίες που δεν έχουν το παραμικρό στρατηγικό βάθος αλλά αντίθετα αφήνουν Ελλάδα και Κύπρο έκθετες σε πολλαπλούς κινδύνους.

Σε κάθε περίπτωση, η ελληνική κυβέρνηση οφείλει εάν θέλει να διασώσει την αξιοπρέπειά της στο Παλαιστινιακό να αναγνωρίσει το συγκεκριμένο παλαιστινιακό κράτος, που περιγράφουν οι αποφάσεις του ΟΗΕ. Οτιδήποτε άλλο δεν είναι παρά επικοινωνιακά κόλπα.

Αναγνωστοπούλου: Σχολικά βιβλία Ιστορίας χωρίς εθνικές αναφορές -Τι λέει για την Ρεπούση

Να αλλάξουν τα σχολικά βιβλία της ιστορίας χωρίς τη χρήση "εθνόμετρου", και να μετατραπούν σε γνωμοδοτικά τα συμβούλια στα ΑΕΙ, δηλώνει σε συνέντευξη της, στην "Καθημερινή" η αναπληρώτρια υπουργός Παιδείας Σια Αναγνωστοπούλου η οποία μετά την πολύμηνη συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και παρά την ιδεολογική της αντίθεση για τους τελευταίους εκφράζεται θετικά, αποκλείοντας κάθε περίπτωση πολιτικού καιροσκοπισμού.

Η υπουργός για τα σχολικά ιστορικά βιβλία δηλώνει, ότι «πρέπει να πάψει να μπαίνει σε καλούπια εθνόμετρου η έρευνα και η άποψη των επιστημόνων για την Ιστορία και όπως αυτή διδάσκεται στο σχολείο». Στην Ελλάδα , συνεχίζει, εθνική ιστορία θεωρείται ό,τι κάποιοι έχουν επιβάλει . Δηλαδή αυτό που οι ίδιοι θεωρούν πως αποτελεί την εθνική ιστορία των Ελλήνων. Για παράδειγμα χαρακτηρίζει την Μικρασιατική καταστροφή ως ένα μεγάλο ιστορικό γεγονός, το οποίο όμως «Δεν συνέβη επειδή οι Έλληνες είναι Έλληνες με μια συγεκριμένη μοίρα αλλά είναι ένα μεγάλο εθνικό γεγονός, επειδή το προσφυγικό είναι μεγάλο ζήτημα στην ανθρώπινη ιστορία».

Η κυρία Αναγνωστοπούλου παρουσιάζοντας τη διαφορά ιστορικής και εθνικής ταυτότητας, σημειώνει ότι ο εθνικιστής έχει «τη μανία ότι τα κατορθώματα του έθνους του, αποτελούν εθνική ιδιομορφία». Εξηγεί δε, ότι «ο εθνικιστής θεωρεί ότι ο Κολοκοτρώνης υπήρξε επειδή ήταν Έλληνας και επειδή ο ηρωισμός είναι ίδιον της φυλής, ενώ ο ιστορικός τον κατατάσσει ως ηρωική μορφή μιας ευρωπαϊκής περιόδου επαναστάσεων». Ερωτηθείσα για το κρυφό σχολείο σημειώνει ότι «εάν υπήρχε ή όχι αφορά την ιστορική έρευνα» και ότι η Ορθόδοξη εκκλησία είχε θρησκευτικά σχολεία. Επισημαίνει ακόμη, ότι στη δημόσια ιστορία το σχολείο ως δημόσιο αγαθό είναι προϊόν του έθνους-κράτους. Για την υπόθεση της Μαρίας Ρεπούση, η οποία είχε εκφράσει παρεμφερείς απόψεις η κ. Αναγνωστοπούλου, ομολογεί ότι «φοβήθηκα τον φανατισμό που έστησε έναν άνθρωπο στον τοίχο με τάση απομόνωσής του ως εθνικό προδότη».

Σε ότι αφορά την στάση της απέναντι στα Συμβούλια η υπουργός απαντά ότι δεν έπραξαν αυτό για το οποίο ορίστηκαν (εξεύρεση πόρων για τα ιδρύματα) και προσθέτει: «Σε πολλές περιπτώσεις λειτούργησαν αντιδημοκρατικά στο θέμα της προεπιλογής υποψηφίων πρυτάνεων. Συχνά αδυνατούσαν να συνεδριάσουν λόγω της απουσίας πολλών μελών τους στο εξωτερικό, ενώ την ίδια στιγμή εντός των ΑΕΙ δημιουργήθηκε μια δυσλειτουργική δυαρχία ανάμεσα στον πρύτανη και το Συμβούλιο».

Πηγή 

Ισπανικές εκλογές: Πρώτος, αλλά όχι αυτοδύναμος ο Ραχόι, τρίτο το Podemos -Τα σενάρια της επόμενης ημέρας

Μετά το πέρας της ψηφοφορίας στις εκλογές της Κυριακής 20 Δεκεμβρίου στην Ισπανία, όλα δείχνουν ότι όχι μόνον η χώρα αποτινάσσει πλέον το σύστημα του δικομματισμού, που επί 35 από τα 38 χρόνια της μεταπολίτευσης δέσποζε στην πολιτική πραγματικότητα, αλλά και εισέρχεται στην εποχή της ρευστότητας και των κυβερνήσεων συνεργασίας. 

Και αυτό γιατί με βάση το 90% των καταμετρημένων ψηφοδελτίων κανένα κόμμα, ούτε και το πρώτο—το δεξιό Λαϊκό Κόμμα (ΡΡ) κατορθώνει να συγκεντρώσει την απαραίτητη αυτοδυναμία.

Με ενσωματωμένο το 90% των αποτελεσμάτων, τα ισπανικά κόμματα συγκεντρώνουν τα εξής ποσοστά: 

• Λαϊκό Κόμμα (Μαριάνο Ραχόι): 28,5% -122 έδρες 
• Σοσιαλιστικό Κόμμα: 22% -91 έδρες
• Podemos: 20,5% -69 έδρες
• Ciudadanos: 14% -40 έδρες

Σύμφωνα με τους νέους συσχετισμούς κι εάν αυτοί δεν αλλάξουν δραστικά έως το τέλος της καταμέτρησης, η κατάσταση φαντάζει περίπλοκη, απαιτώντας είτε τη συνεργασία τριών κομμάτων για να σχηματισθεί κυβέρνηση, είτε μία ‘Μεγάλη Συμμαχία’ PP και PSOE, που κύκλοι από τα δύο κόμματα, με τους οποίους επικοινώνησε το ΑΠΕ-ΜΠΕ και πριν τα αποτελέσματα και μετά, τουλάχιστον σε πρώτη φάση το αποκλείουν —τηρώντας όμως στάση αναμονής έως ότου ολοκληρωθεί η καταμέτρηση και φυσικά συνεδριάσουν τα σχετικά όργανα των κομμάτων.

Νωρίτερα το Reuters μετέδισε ότι ομάδα Αριστερών κομμάτων, ανάμεσά τους το Σοσιαλιστικό Κόμμα, το Podemos, η Ενωμένη Αριστερά και δύο τοπικοί σχηματισμοί συγκεντρώνουν περισσότερες από 180 έδρες, πάνω από το όριο των 176 που απαιτούνται για την εξασφάλιση της απόλυτης πλειοψηφίας, μετά τη καταμέτρηση άνω του 50 των ψήφων. Το Λαϊκό Κόμμα εξασφαλίζει 122 έδρες, ενώ οι Ciudadanos, και πιθανοί εταίροι του, 40 έδρες.

Σημαντική πάντως κρίνεται η απόδοση του συνεργαζόμενου με το Podemos σχηματισμού Comu’ Podem στην Καταλονία, που το ζήτημα της ανεξαρτησίας της, ή μη, κι η σχέση της με το Ισπανικό κράτος απετέλεσε ένα από τα κύρια διακυβεύματα των εκλογών. Η παράταξη, που επικεφαλής της είναι η δημοφιλέστατη σε όλη την Ισπανία για την δράση της κατά των εξώσεων νυν δήμαρχος της Βαρκελώνης Άντα Κολάου, κατόρθωσε να επιβληθεί ως δύναμη, αφαιρώντας μεγάλα ποσοστά από το συντηρητικό κι υπέρ της ανεξαρτησίας της Καταλονίας Covergencia I Unio’ του Αρτούρ Μας, αποδεικνύοντας ότι η πρόταση των Podemos για δημοψήφισμα υπέρ της ανεξαρτησίας εάν γίνει κυβέρνηση, απηχεί στη συνείδηση των τοπικών ψηφοφόρων.

Η Καταλωνία μαζί με την Βαλένθια είναι οι μόνες περιοχές, στις οποίες επικράτησαν οι Podemos με τους συνεργαζόμενους συνδυασμούς τους. Στον εκλογικό χάρτη της υπόλοιπης χώρας επικρατεί το ΡΡ, εξόν από τον Νότο όπου το PSOE διατηρεί, ιδίως στην Ανδαλουσία, το πολιτικό φέουδό του.

Πηγή 

Εκλογές ΝΔ: Πρώτος Μεϊμαράκης -Δεύτερος Μητσοτάκης -Δεύτερος γύρος στις 10 Ιανουαρίου

Στις 10 Ιανουαρίου θα αναδειχθεί ο νέος πρόεδρος της ΝΔ, όπως ανακοίνωσε και μετά τα μεσάνυχτα ο Γιάννης Πλακιωτάκης, αφού σε αυτό τον πρώτο γύρο, που χαρακτηρίστηκε από την τεράστια συμμετοχή του κόσμου, κανείς από τους τέσσερις υποψηφίους δεν συγκέντρωσε ποσοστό άνω του 50%. Μονομάχοι στη μάχη του Ιανουαρίου, όπως όλα δείχνουν, οι Ευάγγελος Μεϊμαράκης και Κυριάκος Μητσοτάκης. 

Οι πληροφορίες, με καταμετρημένες τις ψήφους στο 50% των εκλογικών τμημάτων, θέλουν τους 4 υποψηφίους να συγκεντρώνουν τα εξής ποσοστά: 

• Μεϊμαράκης: Στο 40%
• Μητσοτάκης: Κοντά στο 30% 
• Τζιτζικώστας: Λίγο πάνω από το 20%
• Γεωργιάδης: Κάτω από 10%

Τα τελικά αποτελέσματα αναμένεται να ανακοινωθούν το πρωί και συγκεκριμένα στις 08:00, με τη Συγγρού να διατείνεται ότι είναι απαραίτητη η διασταύρωση των στοιχείων των εφορευτικών επιτροπών από την ψηφιακή βάση που δημιούργησε η Vodafone και ότι μέχρι τις 01:00 είχαν μικρό ποσοστό της επικράτειας (περίπου 11%). 

Μεϊμαράκης: Μήνυμα στην κυβέρνηση η μαζική προσέλευση στις κάλπες

Ο κ. Μεϊμαράκης, μιλώντας σε δημοσιογράφους αργά τη νύχτα, τόνισε ότι η μαζική προσέλευση του κόσμου στην εκλογική διαδικασία για την ανάδειξη του νέου προέδρου της ΝΔ ήταν μια απάντηση στην κυβερνητική πολιτική από την οποία δεν είναι ευχαριστημένοι οι πολίτες.  Οσον αφορά το αποτέλεσμα δήλωνε ότι η εκλογή θα πάει σε δεύτερο γύρο και δεν τίθεται θέμα περί του αντιθέτου. 

Στενοί συνεργάτες του κ. Μεϊμαράκη αναφέρθηκαν και στην επιρροή που είχαν οι διαρροές του κ. Καραμανλή στο αποτέλεσμα τονίζοντας ότι οι εκλογές της 20ης Δεκεμβρίου αποτελούν μια μεγάλη νίκη της Νέας Δημοκρατίας και ο Κώστας Καραμανλής είναι ο ακρογωνιαίος λίθος μας.

Μητσοτάκης: Καλώ τους 400.000 ψηφοφόρους, στις 10 Ιανουαρίου να ενώσουμε τις δυνάμεις μας

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, με το που άρχισε να σχηματίζεται εικόνα για το αποτέλεσμα, δεν άφηνε κανένα περιθώριο παραίτησης υπέρ του πρώτου. Αντίθετα, ξεκαθάρισε ότι θα πάει κανονικά σε δεύτερο γύρο και ότι μάλιστα θα βγει πρώτος. 

Την πρόθεσή του αυτή επιβεβαίωσε στη δήλωση που έκανε μετά τα μεσάνυχτα, όπου και ξεκαθάρισε ότι θα είναι στον δεύτερο γύρο, ενώ απηύθυνε έκκληση στους ψηφοφόρους της ΝΔ. «Απευθύνομαι προσωπικά στους 400.000 πολίτες, σας καλώ να ενώσουμε τις δυνάμεις μας για μία νέα εποχή στη ΝΔ», ανέφερε ο Κυριάκος Μητσοτάκης και πρόσθεσε ότι «στις 11 Ιανουαρίου ξημερώνει μία νέα εποχή για τη ΝΔ και την Ελλάδα».

Ο κ. Μητσοτάκης ευχαρίστησε τους ψηφοφόρους του κόμματος και σημείωσε: «Η συμμετοχή ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Σήμερα παραδοσιακοί ψηφοφόροι ενώθηκαν με χιλιάδες νέους. Έστειλαν μήνυμα να κάνουμε την ΝΔ μεγάλη κεντροδεξιά παράταξη. Έστειλαν όμως μήνυμα και κατά της ανίκανης κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ».

Τι θα κάνουν Τζιτζικώστας-Αδωνις 

Μετά την ανακοίνωση του επίσημου αποτελέσματος αναμένεται να τοποθετηθούν υπέρ κάποιου υποψηφίου και οι Απόστολος Τζιτζικώστας και Αδωνις Γεωργιάδης που έμειναν εκτός δεύτερου γύρου. Πληροφορίες ανέφεραν νωρίτερα ότι ο κ. Γεωργιάδης θα τοποθετηθεί υπέρ του Κυριάκου Μητσοτάκη. 

Πηγή 

Η εποπτεία

γράφει ο Γιώργος Σταματόπουλος

Ούτε καν ψήγματα ανεξαρτησίας μπορεί κάποιος να εντοπίσει στο κυβερνητικό έργο. Σε κάθε βήμα «αυτονόμησης» που επιχειρούν οι κυβερνώντες έρχεται ο πέλεκυς των δανειστών και τους κόβει τα πόδια (τα φτερά έχουν προ πολλού κοπεί...).

Τι θα πει παράλληλο κυβερνητικό πρόγραμμα, χωρίς την έγκρισή τους; Από πού κι ώς πού θα διορίζουν όπως θέλουν τους διοικητικούς στα Πανεπιστήμια και τα νοσοκομεία; Πήραν την άδεια από τους επιτρόπους;

Ο κάθε επιτροπάκος έχει πλέον το δικαίωμα να τραβάει τ’ αυτί σ’ όσους θελήσουν να χαράξουν μία, ελάχιστη έστω, ελληνική πολιτική. Ανακοίνωσαν το παράλληλο πρόγραμμα μετά βαΐων και κλάδων, γρήγορα γρήγορα όμως το αναίρεσαν (μετά προφανώς από ένα απλό τηλεφώνημα ενός απλού υπαλλήλου των Βρυξελλών).

Ισως να μην περίμεναν τέτοια αυστηρότητα εκ μέρους των «θεσμών» οι άνθρωποι της κυβέρνησης και ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Τι, διάολο, υποθέτουμε ότι έλεγαν, θα τους ζητάμε την έγκριση ακόμη και για το πώς ντυνόμαστε, πώς γελάμε, πώς κλαίμε, πώς διασκεδάζουμε, πώς θρηνούμε;

Θα ’πρεπε να το γνωρίζουν ότι η συνθηκολόγηση χωρίς καμία αντίδραση οδηγεί σε ταπεινωτικές καταστάσεις, από τραγικές έως τραγελαφικές. Με λίγα λόγια, κλαυσίγελως.

Δίνεται έτσι η ευκαιρία στους αντιπάλους να επιχαίρουν, αυτοί που οδήγησαν τη χώρα με την εθελοδουλία τους και τη δειλία τους, και την ανεπάρκειά τους προφανώς, στην οικονομική εξαθλίωση, στην αποδιάρθρωση της κοινωνίας και στην «εμφύτευση» ενοχλητικών και δυσάρεστων συναισθημάτων στον ψυχισμό και στη συνείδηση ενός ολόκληρου λαού.

Γι’ αυτούς όμως ξέραμε ότι είναι πιστοί υπηρέτες του εταιρικού συστήματος, ότι συνειδητά οδήγησαν τη χώρα στον γκρεμό, γιατί η «φιλοσοφία» τους ήταν ακριβώς ίδια με αυτή των δανειστών.

Λένε οι τωρινοί κυβερνώντες ότι πράττουν δύσθυμα, ότι εποπτευόμαστε και επιτροπευόμαστε και άρα δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Αφού, λοιπόν, γνωρίζουν ότι δεν μπορούν όντως να κάνουν κάτι, γιατί δεν σιωπούν; Γιατί επιδίδονται σε γελοίες «θεατρικές παραστάσεις»; Για να αποδεικνύεται κάθε φορά η γύμνια τους και η ενοχή τους;

Γιατί προσποιούνται ότι είναι δήθεν παλικάρια (της φακής) και γιατί λεονταρίζουν όταν δεν φέρουν παρά δορά λεοντής; Τους αρέσει μήπως να εκτίθενται; Μήπως είναι επηρεασμένοι από κάποιον σύγχρονο Μαζώχ και αυτοϊκανοποιούνται; Δοκιμάζουν ώς ποιο σημείο μπορούν να αντέξουν τη χλεύη και τις λοιδορίες όλων, «εχθρών» και φίλων;

Εκτός βέβαια εάν δελεάστηκαν και γοητεύτηκαν από τις καρέκλες της εξουσίας και δεν ξεκολλάνε ό,τι και να λένε γι’ αυτούς. Εντάξει, άνθρωποι είναι, ίσως έχουν τις αδυναμίες τους. (Ξέχασαν, όμως, εάν είναι έτσι, ότι οι αριστεροί δεν έχουν τέτοιου είδους αδυναμίες...).

Δυστυχώς γι’ αυτούς όλα δείχνουν, από τη συμπεριφορά τους, ότι στην ερώτηση γιατί δεν σιωπούν η απάντηση οδηγεί στο τελευταίο συμπέρασμα, στο ότι έχουν γίνει δηλαδή αλαζονικοί, μεθυσμένοι από το νέκταρ της εξουσίας· επαναλαμβάνουμε: δυστυχώς.

«Δεν έχει ξαναγίνει στα κοινοβουλευτικά χρονικά να αποσύρεται νομοσχέδιο ενώ πηγαίνει για δεύτερη ανάγνωση στις αρμόδιες επιτροπές και είναι ήδη προγραμματισμένη η ψήφισή του από την Ολομέλεια», βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ έφα. Αλλα αντ’ άλλων.

Φωνασκεί μάλιστα: «Αποικία είμαστε, προτεκτοράτο». Συνέλθετε, κύριοι βουλευτές. Φτάνει πια τόση γελοιότητα (και γελοιοφρένεια;) Αρκετά με τους παλικαρισμούς και τον πόνο ψυχής. Κοιτάχτε τουλάχιστον να κάνετε μια στάλα δουλειά και αφήστε τους θεατρινισμούς. Σας γνώρισε η ελληνική κοινωνία· πάλι δυστυχώς (για όλους μας).

Οι διαπλεκόμενοι

γράφει ο Γιώργος Γιαννουλόπουλος

Αν κρίνουμε από τη ρητορική της κυβέρνησης, η «για πρώτη φορά Αριστερά» δεν δέχεται μόνο τα πυρά των απανταχού νεοφιλελεύθερων, αλλά έχει μπει και στο στόχαστρο εσωτερικών εχθρών που φέρουν το όνομα «διαπλεκόμενοι».

Το τι σημαίνει ο χαρακτηρισμός παραμένει ασαφές διότι –και όχι τυχαία θα έλεγα– όσοι τον χρησιμοποιούν αποφεύγουν να δώσουν τον επακριβή ορισμό του. Σίγουρα πάντως παραπέμπει σε μια ανομολόγητη σύμπραξη δύο ομάδων για την επίτευξη ενός αμοιβαία επωφελούς στόχου.

Αυτό που εγώ τουλάχιστον κατάλαβα είναι ότι πρόκειται για μια ανίερη συμμαχία διαφόρων μεγαλοεπιχειρηματιών με τα ΜΜΕ, τα οποία αναλαμβάνουν να προωθήσουν τα ιδιοτελή συμφέροντα των εντολέων τους δημιουργώντας την κατάλληλη ατμόσφαιρα.

Πιο συγκεκριμένα, οι διαπλεκόμενοι δημοσιολογούντες προσπαθούν με κάθε μέσο να υπονομεύσουν την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ. παρερμηνεύοντας τις προθέσεις της, απορρίπτοντας από χέρι τις πράξεις της, αποσιωπώντας τα όποια επιτεύγματά της και μεγαλοποιώντας τις όποιες αδυναμίες της.

Το γεγονός ότι οι υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ θα αποδέχονταν μέσες-άκρες αυτόν τον ορισμό της διαπλοκής δεν σημαίνει ότι κάπου εδώ τελειώνει και το θέμα. Νομίζω ότι το αντίθετο ισχύει. Γιατί αν το καλοσκεφτούμε, ο εκ του Μαξίμου εκπορευόμενος λόγος περί διαπλοκής σηκώνει πολλή συζήτηση. Και για την οικονομία της θα περιοριστώ σε τρεις παρατηρήσεις.

Παρατήρηση πρώτη: Ο υπαινιγμός ότι εμείς έχουμε ιδέες, εσείς συμφέροντα, προϋποθέτει την προφανή διάκριση μεταξύ των δύο εννοιών. Στην πραγματικότητα το αντίθετο ισχύει και πάλι.

Διότι η θέση ότι μόνο ο ιδιωτικός τομέας δημιουργεί ανάπτυξη –θέση με την οποία προσωπικά διαφωνώ και πολύ μάλιστα– αποτελεί άποψη την οποία πολλοί συμμερίζονται, όχι επειδή κάποιοι λεφτάδες τούς είπαν να την πλασάρουν, αλλά γιατί απλώς την πιστεύουν.

Από την άλλη μεριά, όσοι προσφάτως «ριζοσπαστικοποιήθηκαν» όταν κατάλαβαν ότι θα μπει τέλος στις συντάξεις μεγαλύτερες από τον τελευταίο μισθό και με εξαψήφιο εφάπαξ ή θα χάσουν τη βολή τους για να μην πω την αργομισθία τους στο Δημόσιο, αυτοί δεν κινήθηκαν από το προσωπικό τους συμφέρον;

Παρατήρηση δεύτερη: Αν εκείνοι που συστηματικά τα βάζουν με την κυβέρνηση βρίσκονται σε διατεταγμένη υπηρεσία, όπως ισχυρίζεται το Μαξίμου, μήπως ισχύει ακριβώς το ίδιο για εκείνους που εξίσου συστηματικά την υπερασπίζονται; Για να το διατυπώσω αλλιώς, δεν είναι μόνο οι πανίσχυροι επιχειρηματίες που μπορούν να στρατολογήσουν ανδρείκελα. Τι εμποδίζει την κυβέρνηση να αποκτήσει τα δικά της χρησιμοποιώντας τα μέσα που της δίνει η δεσπόζουσα θέση της; Θα άρεσε λοιπόν σε έναν αριστερό που ειλικρινά συμφωνεί με την κυβέρνηση να τον αποκαλούν απλό φερέφωνο της εξουσίας;

Παρατήρηση τρίτη (και φαρμακερή): Μέσα από τις καταγγελίες για διαπλοκή στα ΜΜΕ αναδύεται μια αίσθηση κυβερνητικού αυταρχισμού. Το θέμα είναι λεπτό και οφείλω κάποιες εξηγήσεις: Δεν αρνούμαι την ύπαρξη της διαπλοκής. Δυστυχώς διαπλοκή υπάρχει και παραϋπάρχει.

Το φαινόμενο όμως δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πρέπει μοιρολατρικά να το αποδεχθούμε) επειδή οι πλούσιοι και ισχυροί, ό,τι και να λένε τα Συντάγματα των δημοκρατικών χωρών, έχουν τον τρόπο τους να επιβάλλονται. Συνεπώς ο κίνδυνος είναι διαρκής και απαιτεί αδιάλειπτη εγρήγορση, δηλαδή συγκεκριμένα μέτρα, όπως π.χ. να μην επιτρέπεται σε επιχειρηματίες στον τομέα δημόσιων έργων να ελέγχουν μέσα ενημέρωσης.

Το πρόβλημα βρίσκεται αλλού. Οταν οι κυβερνώντες αρνούνται να διακρίνουν ανάμεσα σε εκείνους που απλώς προωθούν τα συμφέροντα των αφεντικών τους και εκείνους που πράγματι πιστεύουν ότι η κυβέρνηση ψεύδεται, δημαγωγεί και ενδιαφέρεται πρωτίστως για την εξουσία, τότε η διαπλοκή γίνεται μια ρετσινιά που οι κρατούντες μπορούν να χρησιμοποιήσουν εκφοβιστικά και συκοφαντικά ή να την επικαλεστούν ως πρόφαση για να μη λογοδοτήσουν.

Ετσι, ο κάθε υπουργός που δέχεται κριτική ή στριμώχνεται από ενοχλητικά ερωτήματα –αυτή δεν είναι η δουλειά των δημοσιογράφων;- μπορεί να ξεγλιστρήσει χαρακτηρίζοντας τον δημοσιογράφο «διαπλεκόμενο» (παράδειγμα ούτε φανταστικό ούτε τυχαίο). Και κάτι άλλο: Η επικοινωνιακή πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ. ενεργοποιεί έμμεσα τον εξής συλλογισμό που αν διατυπωθεί ρητά θα φανεί πόσο ανυπόστατος είναι: επειδή οι διαπλεκόμενοι επικρίνουν την κυβέρνηση, όποιος επικρίνει την κυβέρνηση είναι διαπλεκόμενος.

Με άλλα λόγια, αντί να αντικρούσουν την κριτική, όπως μπορούν και πρέπει να κάνουν, απλώς αποδίδουν στους επικριτές τους ύποπτα κίνητρα, ανακυκλώνοντας την περιβόητη ρήση του αείμνηστου Μένιου Κουτσόγιωργα ότι «δεν δικαιούνται διά να ομιλούν».

Αυτό σημαίνει αυταρχισμός της εξουσίας: να απονομιμοποιείς από θέση ισχύος και εκ των προτέρων την κριτική που δέχεσαι. Η Αριστερά οφείλει να το γνωρίζει γιατί επί δεκαετίες οι εθνικόφρονες της αφαίρεσαν τον λόγο χρησιμοποιώντας την ίδια διάτρητη δικαιολογία.

Λύση υπάρχει και είναι πολύ απλή: Οποιαδήποτε μομφή κατά της κυβέρνησης διατυπωμένη από οποιονδήποτε πρέπει να αντικρούεται με επιχειρήματα. Κι αφού γίνει αυτό, τότε ο δέκτης της κριτικής μπορεί να υπενθυμίσει το ποιόν και τις προθέσεις των επικριτών.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ. έχει αντιστρέψει αυτή τη διαδικασία. Δεν απαντά ως όφειλε· απλώς χαρακτηρίζει διαπλεκόμενο όποιον την ενοχλεί για να μην μπει σε συζητήσεις από τις οποίες μάλλον δεν θα βγει δαφνοστεφανωμένη.