Παλαιστινιακό: μια αναγνώριση όπως θα την ήθελε το Ισραήλ

γράφει ο Θέμης Τζήμας

Τη Δευτέρα, ο Μαχμούντ Αμπάς θα βρίσκεται στην Αθήνα και η Βουλή των Ελλήνων θα υιοθετήσει ψήφισμα περί της αναγνώρισης παλαιστινιακού κράτους. Το Μαξίμου θα εμφανίσει την απόφαση αυτή ως ενδεικτική μιας πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής. Στην πραγματικότητα πρόκειται για άλλο ένα επικοινωνιακό τέχνασμα με μικρή πρακτική σημασία.

 Πρώτον, το ψήφισμα δεν είναι δεσμευτικό για την ελληνική κυβέρνηση. Η κυβέρνηση θα μπορούσε από τον Ιανουάριο να έχει αναγνωρίσει πλήρως και επισήμως το παλαιστινιακό κράτος, όπως άλλωστε είχε δεσμευθεί. Δέσμευση που ακολούθησε το σκίσιμο των μνημονίων και άλλες δεσμεύσεις στο καλάθι των αχρήστων. Αντί αυτής της αναγνώρισης, αρκείται σε ένα ψήφισμα που κανείς δεν ξέρει αν και πότε θα υλοποιηθεί από την κυβέρνηση. Δεύτερον, το ψήφισμα αναφέρεται σε παλαιστινιακό κράτος γενικώς και αορίστως. Όχι στο συγκεκριμένο παλαιστινιακό κράτος που ορίζεται από τις αποφάσεις του ΟΗΕ. Ποιος κερδίζει από μια τέτοια αόριστη αναφορά; η ακροδεξιά κυβέρνηση του Ισραήλ που επιχειρεί μέσα από συστηματικές παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου και μέσα από τετελεσμένα επί του εδάφους μια αναθεωρητική πολιτική εις βάρος των αποφάσεων του ΟΗΕ και της διεθνούς νομιμότητας.

Βεβαίως, δύσκολα θα περίμενε κανείς οτιδήποτε καλύτερο από μια εξωτερική πολιτική που αναφέρεται στην Ιερουσαλήμ ως ιστορική πρωτεύουσα του Ισραήλ, χωρίς να κοκκινίζει από ντροπή, ξεπερνώντας ακόμα και τα γεράκια της Ουάσινγκτον.  Ο Τσίπρας και στο παλαιστινιακό -προσπαθεί να- μιλά με φωνή Αντρέα αλλά εφαρμόζει πολιτικές Μητσοτάκη, στο πολύ χειρότερό τους. Η δε ελληνική εξωτερική πολιτική εξακολουθεί να εμφορείται από το πολλαπλώς διαψευσμένο δόγμα της εναπόθεσης της άμυνας της χώρας σε μια υποτιθέμενη στρατηγική συνεργασία με το Ισραήλ που επίσης υποτίθεται ότι είναι στρατηγικά αντίθετο προς την πολιτική Ερντογάν. Οι φαντασιώσεις και η εθνικοφροσύνη του δικτύου 21 συναντούν τον ατλαντισμό παλιών αριστερών και νέων σοσιαλφιλελεύθερων, που σε ένα φόντο ασχετοσύνης και αδυναμίας ανάλυσης νομίζουν ότι ασκούν ρεαλιστική εξωτερική πολιτική.

Από τη μια πλήττουν, όπως και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, στρατηγικές σχέσεις της Ελλάδας με κράτη της περιοχής, ταυτιζόμενοι την ίδια στιγμή με τον αναθεωρητισμό του Ερντογάν και με ακροδεξιές κυβερνήσεις, όπως αυτή του Νετανιάχου. Από την άλλη φαντασιώνονται στρατηγικές συνεργασίες που δεν έχουν το παραμικρό στρατηγικό βάθος αλλά αντίθετα αφήνουν Ελλάδα και Κύπρο έκθετες σε πολλαπλούς κινδύνους.

Σε κάθε περίπτωση, η ελληνική κυβέρνηση οφείλει εάν θέλει να διασώσει την αξιοπρέπειά της στο Παλαιστινιακό να αναγνωρίσει το συγκεκριμένο παλαιστινιακό κράτος, που περιγράφουν οι αποφάσεις του ΟΗΕ. Οτιδήποτε άλλο δεν είναι παρά επικοινωνιακά κόλπα.