Ξέρουν οι «καθηγητές του Χάρβαρντ» τι παράγει η Ελλάδα;

γράφει ο Άγγελος Κολέμπας

Στα τελευταία έξι χρόνια, της μεγαλύτερης οικονομικής κρίσης, εν καιρώ ειρήνης, που έχουμε  βιώσει σχεδόν όλοι, έχει γίνει πολύ επίκαιρο, πολύ της μόδας, η  θεωρία- γιατί μόνο έτσι μπορεί να εκληφθεί, αφού μέχρι σήμερα, έργο, αποτέλεσμα δεν έχουμε δει - της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας μας.

Κυρίως, η ανάπτυξη του πρωτογενούς τομέα παραγωγής, που πιστεύω ότι είναι ίσως, ο μόνος τομέας που μπορεί γρήγορα να βοηθήσει στην αύξηση της παραγωγής, με άμεση συνέπεια τη μείωση της ανεργίας, την αύξηση των εσόδων, του κράτους, των νοικοκυριών, των ασφαλιστικών ταμείων και τη μη περαιτέρω μείωση των συντάξεων.

Για παραγωγικό σχέδιο, παραγωγική ανασυγκρότηση, μιλάνε όλοι.

Στην Ελλάδα μας, δυστυχώς, είμαστε πρώτοι στη θεωρία και στο βερμπαλισμό, αλλά τελευταίοι και καταϊδρωμένοι στα έργα, στο αποτέλεσμα.

Καλοί είναι οι « μεγάλοι καθηγητές» από τα Χάρβαντ, αλλά αυτοί είναι καλοί μόνο για να διδάσκουν στα αμφιθέατρα των πανεπιστημίων, διότι  αυτοί δεν έχουν καμιά επαφή με  το λαό, με τη κοινωνία που στενάζει, που υποφέρει, που πτωχεύει κάθε μέρα, αφού το κράτος τελώντας υπό την εποπτεία των Δανειστών ή Τραπεζών ή Ολιγαρχών, που ελέγχουν τις Τράπεζες, αδυνατεί να βοηθήσει.

Τι χρειάζεται λοιπόν να γίνει;

Κάτι πρέπει να γίνει άμεσα, διότι η συνέχιση της αδράνειας και η με κάθε μέρα λήψη φοροεισπρακτικών και αντιαναπτυξιακών μέτρων, που όχι τυχαία ή άσκοπα επιβάλλουν οι Ολιγάρχες ή Δανειστές, οδηγεί στη περαιτέρω φτωχοποίηση και καταστροφή σε όποιο παραγωγικό τομέα της οικονομίας, έχει απομείνει ακόμα.

Η άποψή μου, τώρα, σήμερα περισσότερο από ποτέ, είναι:

Πρώτον η άμεση και πλήρης ενημέρωση των κατοίκων των χωριών και των πόλεων, σε όλη τη χώρα,  για την οικονομική κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε.

Δεύτερο η πλήρης απογραφή των πάντων (κινητής και ακίνητης περιουσίας) και καταγραφή του ιστορικού παραγωγής της κάθε περιοχής δηλαδή τι προϊόντα καλλιεργούσαν από γενέσεως του Ελληνικού κράτους για εμάς και όχι για τους Δανειστές. 

Τρίτο η σύνταξη πλάνου, μελέτης, προγράμματος παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας μας από Έλληνες οικονομολόγους, μηχανικούς και παραγωγούς.

Όχι με τον συνηθισμένο και εκ των προτέρων αποτυχημένο τρόπο, που γινόταν μέχρι σήμερα, δηλαδή με το αποφασίσαμε και διατάσουμε και των δια των τηλεοράσεων ανακοινώσεων των αποφάσεων, προγραμμάτων ερήμην των πολιτών που τοπικά γνωρίζουν, καλύτερα από τον κάθε τεχνοκράτη-επιστήμονα, το χώρο-περιοχή που ζουν, που έχουν ζήσει οι γονείς και οι παππούδες των.

Οι περιφερειάρχες και οι Δήμαρχοι, τα πολιτικά κόμματα, οι σύλλογοι και λοιποί φορείς σε πρώτο στάδιο, στις γενικές συνελεύσεις των κατοίκων να καταγράψουν τις προτάσεις, τις απόψεις, τις ιδέες των κατοίκων και να συναποφασίσουν για τα είδη των προϊόντων που μπορούν να παραχθούν σε κάθε περιοχή.

Αν δεν ευαισθητοποιείται η Τοπική Αυτοδιοίκηση, τότε αναγκαστικά θα αναλάβουν δράση οι τοπικές κοινότητες-κοινωνίες.

Σε δεύτερο στάδιο να συνταχθούν οι οικονομοτεχνικές μελέτες, οι μελέτες βιωσιμότητας και περιβαλλοντολογικές, από τους τεχνοκράτες των Δήμων και Περιφερειών, αφού έχουν αρκετούς τέτοιους που πρέπει να δράσουν πολύ γρήγορα, το αργότερο σε διάστημα έξι (6) μηνών να έχουν τελειώσει όλα και να αρχίσει η υλοποίηση και παραγωγή προϊόντων.

Πιστεύω ότι η μόνη λύση, ο μόνος δρόμος επιτυχίας και ανάπτυξης, από όποια σκοπιά και αν το δούμε, είναι να υπάρξει βομβαρδισμός ενημέρωσης, από την TV,  τα ΜΜΕ  αλλά και  δια  των γενικών συνελεύσεων  των κατοίκων σε κάθε  περιοχή της χώρας, για το νέο πλάνο, σχέδιο, πρόγραμμα που διαμορφώθηκε  μαζί με τους πολίτες.

Σε κάθε περιοχή παράγονται διαφορετικά προϊόντα, ανάλογα με το κλίμα και το περιβάλλον.

Για παράδειγμα στη περιφέρειά μας την Ήπειρο μπορεί να υπάρξει καλύτερη οργάνωση και ανάπτυξη της κτηνοτροφίας, της μελισσοκομίας, της επεξεργασίας τσαγιού, ρίγανης, φασκόμηλου, σπαραγγιών, τυροκομικών ποιοτικών προϊόντων και ότι άλλο φυτικό ή ζωικό υπάρχει προς παραγωγή και αξιοποίηση, αλλά πάντα με τη δημιουργία συλλογικών μονάδων, συνεταιρισμών, ετερορρύθμων εταιρειών και γενικά μικρού μεγέθους μονάδες, όχι μεγάλες μονάδες, δεν ενδείκνυνται για τη χώρα μας, για την οικονομία μας, για την ανεργία.

Αφού, λοιπόν έχουν γίνει όλες οι μελέτες και έχουν χαραχθεί τα τοπικά προγράμματα ανάπτυξης, πάλι η τοπική και περιφερειακή εξουσία, οφείλουν να ενημερώσουν πάλι τους κατοίκους μέσω τοπικών γενικών συνελεύσεων, στις οποίες θα εκδηλώσουν ενδιαφέρον, οι νέοι της περιοχής αλλά και γειτονικών περιοχών, που θα ασχοληθούν, θα δημιουργήσουν συλλογικές εταιρείες και συνεταιρισμούς.

Βασική, αναγκαία προϋπόθεση είναι να υπάρξει ένα πλήρες και καθαρό πλαίσιο όρων και δεσμεύσεων της πολιτείας, όσον αφορά τον χρόνο, το σταθερό φορολογικό καθεστώς, τουλάχιστον για 10 χρόνια αλλά και σοβαρά κίνητρα οικονομικά και κοινωνικά για τους νέους μας, που δυστυχώς στα τελευταία πέντε χρόνια έχουν μεταναστεύσει περίπου 225.000 νέοι επιστήμονες, ότι πιο εγκληματικό για μία χώρα σαν τη δική μας.

Πιστεύω ότι με μια καλή ενημέρωση και προετοιμασία θα έχουμε θετικά αποτελέσματα.

Στην οικονομική κρίση που βιώνουμε, και μη έχοντας πολλές επιλογές οι νέοι μας αλλά και όλοι εμείς, καλό θα είναι να αποφασίσουμε όλοι να αλλάξουμε  και να διαγράψουμε το για πολλά χρόνια υπερκαταναλωτικό τρόπο και μοντέλο που βιώσαμε και μας εμφύσησε με τη δύναμη που έχει η καπιταλιστική ελίτ που εξουσιάζει, κυρίως μέσω των ΜΜΕ που είτε τα ελέγχει πλήρως, είτε τελούν υπό την ιδιοκτησία της.

Μπορούμε να ζήσουμε και με πολύ λιγότερη κατανάλωση, αρκεί να καταλάβουμε ότι εάν παράγουμε τοπικά τα περισσότερα προϊόντα και απεξαρτηθούμε από τις εισαγωγές, και συνεργαστούμε με τις γειτονικές περιοχές που παράγουν διαφορετικά προϊόντα, δεν θα υπάρχει κανένα πρόβλημα, δεν θα έχουμε το σημερινό άγχος της επιβίωσης, της φτωχοποίησης που συνεχίζεται τα τελευταία έξι (6) χρόνια.

Μεγάλες βιομηχανίες και επενδύσεις, είναι σχεδόν αδύνατο να πραγματοποιηθούν στη χώρα μας, διότι πάντα θα υπάρχουν χαμηλότερα ημερομίσθια και μισθοί, χαμηλότεροι φόροι και  γενικά περισσότερα κέρδη σε άλλες χώρες του πλανήτη μας.

Εδώ στη χώρα μας, πως μπορεί κανείς να επενδύσει στη χώρα μας με καπιταλιστικούς όρους, όταν οι φόροι και εισφορές προσεγγίζουν το 60%, ενώ για παράδειγμα στις γειτονικές χώρες Αλβανία, Βουλγαρία, Σκόπια κλπ είναι μόλις 10% έως 15%.

Για αυτό, λοιπόν ας πάρουμε τις τύχες στα χέρια μας, ας τολμήσουμε σε κάτι διαφορετικό από ότι μέχρι σήμερα κάναμε και πιστεύω ότι θα είναι καλύτερο το μέλλον ημών και των παιδιών μας, πιο ήσυχο, πιο λιτό, χωρίς μεγάλη κατανάλωση και με λιγότερο άγχος, που όλους μας έχει κατακυριεύσει τα τελευταία χρόνια.

Ελπίδα μου είναι, ότι  μέσω του παραπάνω άρθρου μου, να ξεκινήσει έστω συζήτηση από την οποία κάτι καλό θα βγει.

Εξ άλλου η Ελπίδα πεθαίνει τελευταία.

* Ο Άγγελος Κολέμπας είναι πτυχιούχος ΑΣΟΕΕ-Οικονομολόγος