Αναρτήσεις
Οι άνθρωποι που υπηρετούν τον καπιταλισμό μπορεί να μη φημίζονται για την ευφυΐα τους ή την οξυδέρκειά τους, αυτό, όμως, δεν εμποδίζει το αναίσχυντο αυτό οικονομικό (πολιτισμικό και λοιπά) σύστημα να επικρατεί, χρησιμοποιώντας τα πιο απίθανα μέσα, την ίδια την Αριστερά, λόγου χάριν, η οποία προκειμένου να κυβερνήσει παρατάει κάθε ιδεολογία και κάθε ηθική.
Το ίδιο αυτό απεχθές σύστημα μεριμνά να δώσει χώρο σε οικολόγους της κακιάς ώρας, σε μη κυβερνητικές τάχα οργανώσεις, που πληρώνονται αδρά για να υβρίζουν το εν λόγω σύστημα, αλλά που στο βάθος κάνουν τα πάντα για την ομαλή διατήρησή του.
Οι άνθρωποι που ζουν στην περιφέρεια της χώρας έχουν -έτσι φαίνεται- «λύσει» τα μέγιστα ηθικά και πολιτικά ζητήματα.
Αρνούνται όλα τα πολιτικά κόμματα, αλλά αδυνατούν ταυτόχρονα να ξεφύγουν απ’ αυτά, ακόμη κι αυτοί που έχουν προσεγγίσει με «φιλοσοφική» διάθεση τη ζωή ή όσοι έχουν πειστεί ότι ο βίος είναι αβίωτος χωρίς χορό και παιχνίδι, ποίηση και έρωτα, έννοιες που υπάρχουν παντού, ακόμη και μέσα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης…
Θέλω να πω ότι αυτοί που υπηρετούν αγόγγυστα τον καπιταλισμό ίσως να νιώθουν υπέρτεροι ημών των υπολοίπων, να ξέρουν π.χ. ότι η ζωή είναι πεπερασμένη και ότι μόνο όσοι είναι κοντά στην εξουσία μπορούν να περάσουν καλά, οι ίδιοι και τα παιδιά τους (αν είναι δυνατόν τα εγγόνια τους και… δεν έχει τελειωμό η ανθρώπινη απληστία).
Οσοι πεινάμε και υποφέρουμε και ενώ γνωρίζουμε πώς παίζεται αυτό το παιχνίδι, είμαστε άξιοι της τύχης μας και ολίγον μαλάκες.
Ε, αφού ξέρουμε και δεν εκμεταλλευόμαστε τούτη μας τη γνώση πώς αλλιώς να μας χαρακτηρίσουν; Ρεαλιστικά έχουν δίκιο, έλα όμως που η ζωή δεν είναι σκέτος ρεαλισμός.
Σύμφωνα με τους ινστρούχτορες της θεωρίας του ρεαλισμού, είναι λογικό (!) να επικρατούν οι πιο οξύνοες, οι πιο «μετρημένοι» (στην ουσία είναι οι συμβιβασμένοι με ένα ξεροκόμματο ή ένα μικρό παντεσπάνι - το ίδιο είναι).
Η ζωή όμως είναι πολύπλοκη· οι σχέσεις δεν μπορούν να προγραμματιστούν ούτε βάσει συμφερόντων ούτε βάσει φιλίας.
Πάντα υπάρχει το αναπάντεχο, που πηγάζει από τις πιο βαθιές, τις πιο άγνωστες ρίζες του μύχιου και του ασυνείδητου, οπότε άντε να βγάλεις άκρη.
Είναι εν τούτοις εποχή για περισυλλογή, για επαναστοχασμό, για ριζοτομικές αποφάσεις. Είτε θα συμβιβαστεί κάποιος με το κατεστημένο (ακόμη και με την Αριστερά…) και θα περάσει ζωή και κότα είτε θα ακολουθήσει τον ρουν των χυμών του και της ανεξάρτητης θέλησης με αντίτιμο όμως τον παραγκωνισμό του και τον αποκλεισμό του από τα ελέη της εξουσίας. Δεν γίνεται διαφορετικά.
Ετσι ξεκινάει το δράμα της συνύπαρξης, που, όμως, στο βάθος του, είναι μία κωμωδία, ένα θλιβερό ευθυμογράφημα, μία εύθυμη θλίψη.
Ναι, αλλά πίσω απ’ αυτά καραδοκεί η παρανόηση, ο ίδιος ο θάνατος. Και όσο κι αν ο θάνατος δεν έχει σχέση με εμάς (τους αποθανόντες) έχει μεγάλη σχέση με τη ζωή (με αυτούς που μένουν).
0 comments :
Δημοσίευση σχολίου