Οικουμενική ή εκλογές;

γράφει ο Δημήτρης Διαμαντής

Όλο και πιο δυνατά τις τελευταίες μέρες ακούγονται φήμες για σχηματισμό οικουμενικής κυβέρνησης από την παρούσα Βουλή. Σκοπός μιας τέτοιας κυβέρνησης λέγεται πως θα είναι η λήψη όλων των μέτρων που απαιτούνται ώστε να υλοποιηθεί το πρόγραμμα που υπέγραψε η κυβέρνηση Τσίπρα, να γίνει επιτυχώς η αξιολόγηση, να λυθεί το πολιτικό πρόβλημα της ανεπαρκούς πολιτικά οριακής πλειοψηφίας των 153 βουλευτών και να αποφευχθούν οι πρόωρες εκλογές.

Μια τέτοια κυβέρνηση θα είχε ως προδιαγεγραμμένο πλαίσιο την ολοκλήρωση αυτής της διαδικασίας μέσα στο 2016, την κατάθεση προτάσεων για αναθεώρηση του Συντάγματος και του εκλογικού νόμου, ώστε οι επόμενες εκλογές να οδηγήσουν σε αναθεωρητική Βουλή και σε οριστικό πέρασμα της χώρας σε μια νέα πολιτική περίοδο. Οι εκλογές αυτές προσδιορίζονται έτσι μέσα στο 2017.

Αυτό λένε πως είναι το σχέδιο, το οποίο προκρίνουν τόσο οι δανειστές, όσο και πολιτικοί και οικονομικοί παράγοντες στο εσωτερικό, που έχουν τη δυνατότητα να σχεδιάζουν τις πολιτικές εξελίξεις. Από τη στιγμή που η κυβέρνηση έφτασε στο όριο των 153 βουλευτών και εφόσον δεν φαίνεται επαρκής πολιτικά μια στήριξη της κυβέρνησης από την Ένωση Κεντρώων- που εξάλλου την αρνείται, εάν δεν προκύψει οικουμενική- τότε η τύχη της κυβέρνησης εξαρτάται κυρίως από τους ΑΝΕΛ που δεν δείχνουν ιδιαίτερα ανθεκτικοί, αλλά και από αρκετούς βουλευτές του Συριζα που είναι έτοιμοι να καταψηφίσουν το ασφαλιστικό νομοσχέδιο.

Άρα, ο πρωθυπουργός δεν έχει τον πλήρη έλεγχο της κατάστασης. Αρκεί για παράδειγμα μια απόφαση του Καμμένου για να ρίξει την κυβέρνηση. Επομένως λύση δεν φαίνεται να υπάρχει, πλην της οικουμενικής. Οι εκλογές προκρίνονται ως εναλλακτική.

Το πράγμα περιπλέκεται και από την πιθανή εκλογή Μητσοτάκη στην ΝΔ. Εάν ο Κυριάκος αναλάβει την προεδρία τότε θα υπάρξει οριστική μεταστροφή στις Βρυξέλλες, οι οποίες θα δουν μια ορατή εναλλακτική πολιτική πρόταση, ένα σαφές σχέδιο μνημονιακής πολιτικής, έτοιμο να εφαρμοστεί. Με λίγα λόγια, στην περίπτωση αυτή, το φλερτ με τον Τσίπρα θα τελειώσει απότομα. Αλλά και στην περίπτωση αυτή ο Τσίπρας θα πιεστεί για σχηματισμό οικουμενικής κυβέρνησης, καθώς σ' αυτό δεν θα είναι αντίθετος ούτε ο Κυριάκος, εφόσον πλέον το πάνω χέρι στη διακυβέρνηση της χώρας θα έχουν οι καθαυτό μνημονιακές δυνάμεις.

Το ερώτημα είναι: πιο το όφελος για τον Τσίπρα; Κανένα. Αλλά στο σημείο που βρισκόμαστε δεν τίθεται ζήτημα οφέλους ή κόστους. Οι κινήσεις είναι υποχρεωτικές και ο Συριζα- εάν οι δανειστές επιμείνουν σε μειώσεις συντάξεων και μισθών, σε ομαδικές απολύσεις, σε πλειστηριασμούς και σε νέα μέτρα για κάλυψη και νέου δημοσιονομικού κενού– δεν έχει καμία επιλογή: είτε θα οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές, είτε σε οικουμενική. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν μπορεί να αντιδράσει.

Ωστόσο, στο σημείο αυτό, θα πρέπει να τονίσουμε το εξής: ο σχηματισμός οικουμενικής κυβέρνησης από την παρούσα Βουλή θα σημάνει το οριστικό τέλος της πολιτικής διακυβέρνησης της χώρας και το πέρασμα σε καθεστώτα εκτάκτων μέτρων. Τα καθεστώτα αυτά ελάχιστα απέχουν από το επόμενο βήμα που είναι και η τυπική κατάργηση του κοινοβουλευτισμού.

Τα πράγματα έγιναν πολύ σοβαρά, με ευθύνη όλων των κομμάτων πλέον- και της αριστεράς. Εάν σχηματιστεί οικουμενική κυβέρνηση, τότε θα πρόκειται για ευθεία παράκαμψη της λαϊκής βούλησης, για κοινοβουλευτικό πραξικόπημα στην ουσία. Κανένας δεν έχει δώσει τέτοια αρμοδιότητα στον πρωθυπουργό. Η μόνη τυπικά σωστή κίνηση που διαθέτει είναι η παραίτηση, όχι η οικουμενική.

Διότι, πρώτον δεν υπάρχει νομιμοποίηση για κάτι τέτοιο και δεύτερον διότι εάν σχηματιστεί μια κυβέρνηση Συριζα, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, ΕΚ, τότε μοιραία καταργείται η ουσία της πολιτικής διακυβέρνησης που είναι η ύπαρξη αντιπολίτευσης, που έχει το έργο του ελέγχου. Δεν είναι δυνατόν να κυβερνάται η χώρα χωρίς αντιπολίτευση. Αυτό είναι εκτροπή, που δικαιολογείται μόνον σε καιρό πολέμου.

Τέλος- και αυτό είναι το σπουδαιότερο- σε μια τέτοια περίπτωση, εφόσον έργο της οικουμενικής θα είναι η ταχύτερη εφαρμογή των μνημονιακών μέτρων, θα οδηγηθούμε σε γρήγορη ριζοσπαστικοποίηση μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας, εφόσον η μοναδική αντιπολίτευση που θα υπάρχει θα είναι το αντιμνημονιακό και αντιευρωπαϊκό μπλοκ, που σχηματίζει η παραδοσιακή αριστερά (ΚΚΕ και ΛΑΕ) και η νεοφασιστική ακροδεξιά (ΧΑ). Επειδή μάλιστα προβλέπεται πλήρης αποτυχία του προγράμματος, τότε είναι πολύ πιθανόν ο σχηματισμός της οικουμενικής κυβέρνησης να είναι το πρελούδιο μιας καθαυτό αντικοινοβουλευτικής λύσης.

Εάν δηλαδή όλα τα κόμματα συμφωνήσουν στην ουσιαστική κατάργηση της Βουλής, διά της καταργήσεως της αντιπροσώπευσης, τότε διευκολύνεται και η τυπική της κατάργηση.

Όπως γίνεται αντιληπτό, το αδιέξοδο είναι πλήρες. Εκλογές δεν μπορούν να γίνουν, λόγω δανειστών. Οικουμενική θα συνιστά ανωμαλία. Τι μένει; Τίποτα. Δυστυχώς, όπως πάνε τα πράγματα, μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Προτιμότερο όμως το ρέμα, διότι με τον γκρεμό τσακίζεσαι. Προτιμότερες δηλαδή οι εκλογές, οι οποίες θα έχουν μεν τεράστιο οικονομικό κόστος, πλην όμως θα διατηρήσουν ζωντανό το πολίτευμα και θα διατηρήσουν ζωντανές και τις όποιες ελπίδες εξόδου από την κρίση ή έστω συντεταγμένης εξόδου από το ευρώ.