Η Αριστερά του ρεαλισμού

γράφει ο Γιώργος Σταματόπουλος

Mωρέ δεν πάει να χαλάει ο κόσμος· οι άνθρωποι θα τρώνε τα σουβλάκια τους, τον πασατέμπο τους, θα θρηνούν, θα χαίρονται και λοιπά. Τι το παράδοξον; Ουδέν. Πραγματικά. Θα πει κανείς «ποιο το αντίθετο» του πραγματικά;

Θα 'θελα -μέρες που 'ναι- να μπορούσαμε να αντικρούσουμε τον Ηράκλειτο [οι πολλοί κεκόρηνται όκωσπερ κτήνεα, η πλέμπα δηλαδή χορταίνει σαν τα κτήνη (γεμίζει την κοιλιά της και δεν πάνε να γ... όλοι και όλα)]. Αμ, δεν μπορούμε! Ο ρεαλισμός uber alles [πάνω απ' όλα, όπως συνηθίζουν να λένε οι Γερμανοί για: την πατρίδα, τη θρησκεία, το έθνος, τη γλώσσα, την ηθική (μπα;), την εξουσία...].

Και τι λέει ο περιώνυμος ρεαλισμός; Ιδού:

α) Κραυγές επιτίμησης και χειροκροτήματα στο κοινότοπο, στο κουραστικό, στο μηδέν γίγνεσθαι του πολιτισμού και της πολιτικής ζωής, όπως τουλάχιστον όλα αυτά εμφανίζονται στα μέσα μαζικής ενημέρωσης.

β) Δεν υπάρχει εναλλακτική λύση (There Is No Alternative)· σκάστε και υπογράψτε (και να λέτε κι ευχαριστώ που δεν σας πετάμε στους αρχαϊκούς Καιάδες σας).

γ) Η ζωή, αδέλφια, ανήκει στους κυνικούς (τι παραφθορά της υπέροχης αυτής λεξιπλασίας!), στους αλαζόνες και στους γλείφτες. Μην καμώνεστε πως δεν καταλαβαίνετε τι σημαίνει γλείφτης (και απατεώνας και αγράμματος και συνθηκολογημένος και αυτοακυρωμένος).

Γλείφτης: ο αιώνιος άνθρωπος, ο γελοίος, ο μικρός, αυτός που εναντιώνεται, παρακαλώ, στον νιτσεϊκό υπεράνθρωπο, διότι, τάχα μου, ο τελευταίος θυμίζει τον Αριο, τον φασιστή, τον ανορθολογιστή (και λοιπές αριστεροδεξιές ανοησίες)! Δεν λέω, δύσκολο να κοιταχτεί κάποιος στον καθρέφτη της συνείδησής του· γι' αυτό παραπέμπουμε σαν τάχα μου συνειδητοί (sic) αριστεροί στις προβολές του Φρόιντ (ενός σημαντικού ασήμαντου της ιστορικής γραμματείας μας...), ο οποίος διάβασε τον Σοπενάουερ και τον Νίτσε (τους πρώτους -και σημαντικότερους- αναλυτές του ασυνείδητου) και τους έκανε «γαργάρα». Αλλά έτσι συμβαίνει με τους προηγούμενους· τους εκμεταλλευόμαστε αδιάντροπα στο όνομα, πάντα, του ορθολογισμού (των νέων συνθηκών ζωής, του πολιτισμού ως πηγής δυστυχίας και λοιπά φληναφήματα).

Λοιπόν: είμαστε ικανοί να κοιταχτούμε σ' έναν καθρέφτη; Εάν ναι, καλώς· εάν όχι, ας το βουλώσουμε, δεξιοί τε και αριστεροί (και όσοι παλαβοί επηρεαζόμαστε από τις παιδικές τούτες ωριμότητες...). Χριστούγεννα λοιπόν και όποιος αντέχει σε τούτες τις εορταστικές συμφιλιώσεις (με τι;). Δεν χρειάζονται απαντήσεις όταν μάλιστα οι ερωτήσεις είναι ασαφείς και αδύναμες· και ολίγον γραφικές, θα συμπληρώναμε.

δ) Εγώ ειμί (ο ρεαλισμός ομιλεί, μην ξεχνιόμαστε) κύριος ο θεός σας, ουκ έσονται σοι θεοί έτεροι πλην εμού και λοιπά. Ρεαλισμός: Τσίπρας, Φλαμπουράρης, Παππάς, πατήρ και υιός, Γεροβασίλη (αχ, βρε Ολγα...), Φίλης· κι άλλοι... κι άλλοι... μην τρώμε τα συκώτια μας· γιορτές, είπαμε...ε) Φίλος από το Αργος μάς προσκαλεί στον γάμο του: «Σας προειδοποιώ· εγώ σας καλώ να 'ρθούτε· ε, άμα δεν ερθούτε να πα να γαμηθούτε». Αυτός κι αν είναι ρεαλισμός. Κι εδώ τέλος, με την ανυπόστατη και φιλελεύθερη και γελοία έννοια. Γιορτές, λοιπόν, όπου εισχωρούν το άλογο και το απρόσμενο, το διονυσιακό και η ανυπακοή στο ούτω πολιτικώς άρχεσθαι (τζιτζιφιόγκοι...).

Εξεγειρόμεθα κι εμείς ακούοντες τέτοιες υποτιμητικές αναφορές στην προσωπικότητά μας. Μπα; Τώρα το θυμηθήκαμε ότι είμαστε προσωπικότητες; Δεν θέλουμε, αδελφέ, να μας πείθει η Αριστερά (sic) για το τι σημαίνει ρεαλισμός. Το γνωρίζαμε καλύτερα απ' όλα τα στελέχη της, εμείς οι μικροί και ταπεινοί αριστεροί, της παράδοσης και του πάνσοφου πολιτισμού των προγόνων. Για άλλα πράγματα τη θέλαμε την Αριστερά· και οι γονείς μας και εμείς.