Είναι ο Λεβέντης το «αναγκαίο κακό» για τον ΣΥΡΙΖΑ;

Εάν ο Πάνος Καμμένος έγινε κυβερνητικός εταίρος αυτοδιαφημιζόμενος ως «αναγκαίο καλό» ο Βασίλης Λεβέντης μπορεί και να αποτελεί το έσχατο «αναγκαίο κακό»: Ή άλλως, για μια μερίδα τουλάχιστον του επιτελείου του Μαξίμου, συνιστά την πιο βολική και ανώδυνη εφεδρεία στο Plan B – ή ενδεχομένως και το Plan C – των ασκήσεων πολιτικής επιβίωσης.

Το εάν η συγκεκριμένη άσκηση θα αποδειχθεί και πολιτικά σοφή θα κριθεί από τις τελικές – και διαθέσιμες επιλογές – της κυβερνώσας αριστεράς αλλά και από τις ευρύτερες αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό. Όσο εκλείπει, άλλωστε, ο βασικός αξιόμαχος αντίπαλος κάθε πείραμα, ακόμη και το πιο ακραίο, εμπεριέχει και την πολυτέλεια του ελάχιστου τιμήματος για την κυβέρνηση.

Η τακτική των «ανοιχτών θυρών»

Έως τότε το δεδομένο είναι πως κορυφαία κυβερνητικά στελέχη φροντίζουν να κρατούν ζεστές τις μηχανές της προσέγγισης με τον – άλλοτε «γραφικό» - Βασίλη Λεβέντη: Ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών Δημήτρης Μάρδας είπε χθες ότι «η Ένωση Κεντρώων δεν έχει πια σχέση με το παρελθόν» και διαθέτει «ενδιαφέρουσες θέσεις», ο υπουργός Επικρατείας Αλέκος Φλαμπουράρης δήλωσε προχθές πως ο «Λεβέντης έδωσε 35 χρόνια μάχη, υπερασπιζόμενος τα συμφέροντα των αδύναμων» και ο Νίκος Παππάς, στη συνέντευξή του την Κυριακή στη Real News, αναγνώρισε στον πρόεδρο της Ένωσης Κεντρώων πολιτική ωριμότητα σε ορισμένες περιπτώσεις, αν και επεσήμανε πως άλλες θέσεις του αντιφάσκουν.

Εν ολίγοις το φλερτ είναι σταθερό αλλά η ευτυχής κατάληξή του δεν είναι δεδομένη: Για τα στελέχη που πρωτοστατούν στην τακτική των «ανοιχτών θυρών» προς την Ένωση Κεντρώων το επιχείρημα είναι ένα και άπτεται του πολιτικού ρεαλισμού: Ο «καθαρός και μη διαπλεκόμενος Λεβέντης μπορεί να είναι η έσχατη αλλά προτιμητέα λύση» στην περίπτωση που η κοινοβουλευτική πλειοψηφία των 153 αποδειχθεί ασθενέστερη του προσδοκώμενου κόντρα στους μνημονιακούς κάβους, ή η συγκατοίκηση με τους ΑΝΕΛ του Πάνου Καμμένου προσκρούσει σε νέες – σοβαρότερες των μιλιταριστικών οραμάτων – περιπέτειες.

Το «δημαγωγικό συνονθύλευμα» της Ένωσης Κεντρώων

Στην άλλη όχθη εντός της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ το αντεπιχείρημα είναι εξίσου καθαρό και αγγίζει το ιδεολογικό DNA της Αριστεράς – ένα DNA στο οποίο «τα όρια των ηθικών και αξιακών εκπτώσεων δεν φθάνουν στο μοντέλο πολιτικής και αισθητικής Λεβέντη», όπως χαρακτηριστικά έλεγε χθες κοινοβουλευτικό στέλεχος.

Σ’ αυτή την όχθη εντάσσεται – στο βαθμό τουλάχιστον που εξακολουθεί να εκφράζει συμπαγή και ενιαία θέση – και η Ομάδα των «53», ενώ δεν είναι λίγα τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που υπενθυμίζουν και την πρόσφατη, μόλις στις αρχές Δεκέμβρη, απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής του κυβερνώντος κόμματος. Σ’ αυτή την απόφαση, και στο πλαίσιο της ανάλυσης του πολιτικού τοπίου της χώρας, η Κεντρική Επιτροπή επεσήμανε ότι «η ανάγκη του για εκλογική επιβίωση καθιστά το κόμμα της Ένωσης Κεντρώων απρόβλεπτο, ενώ οι πολιτικές του θέσεις συνιστούν ένα δημαγωγικό συνονθύλευμα».

Ο Αλέξης Τσίπρας για τον Λεβέντη

Ενώπιον αυτών των τάσεων, επιχειρημάτων και προσεγγίσεων, ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας δεν κλείνει τις θύρες αλλά επιχειρεί να κρατήσει και τον πήχη χαμηλά. «Εκτιμώ τον κύριο Λεβέντη», είχε πει στη συνέντευξή του στην ΕΡΤ, για να προσθέσει όμως ότι αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να φθάσουμε και στο άλλο άκρο. Και να τονίσει με νόημα πως «εκείνο που τον έχει καταστήσει ρυθμιστή της ελληνικής πολιτικής ζωής είναι το πολιτικό και μιντιακό σύστημα».

Οι σταθερές επιθέσεις φιλίας, ωστόσο, κυβερνητικών στελεχών προς τον πρόεδρο της Ένωσης Κεντρώων στηρίζουν μόνον εν μέρει την συγκεκριμένη πρωθυπουργική θέση. Και, παρεμπιπτόντως, δίνουν πεδίο στο κόμμα του Βασίλη Λεβέντη να διεκδικεί – ρητορικά και δια των τηλεπαραθύρων έστω – συνδιαμόρφωση της ατζέντας των συναινέσεων. Με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται για τις – αναγκαστικές ή μη – κινήσεις πολιτικής ουσίας του, μακρινού ή κοντινού, μέλλοντος…

Νικόλ Λειβαδάρη