Ο Λούκος και η εξουσία

γράφει ο Δημήτρης Διαμαντής

Ο επικεφαλής του Φεστιβάλ Αθηνών, ο κ. Γιώργος Λούκος, παραμένει στη θέση του παρότι έχει διαταχθεί ανάκριση για ζημία που προκάλεσε στο ελληνικό δημόσιο η διαχείρισή του, ύψους 2,7 εκατομμυρίων ευρώ!

Η ιστορία είναι γνωστή και δεν χρειάζονται πολλές λεπτομέρειες. Η Εφημερίδα των Συντακτών αποκάλυψε προσφάτως πως το Ελληνικό Φεστιβάλ έκανε διπλές πληρωμές σε προμηθευτές, σε εταιρείες που παρήχαν ήχο και φως στις παραστάσεις. Οι εταιρείες δανείζονταν από τράπεζες με ενέχυρο την αμοιβή τους, αλλά το φεστιβάλ τους πλήρωνε κανονικά, αντί να πληρώνει τις τράπεζες! Και στο τέλος οι τράπεζες στράφηκαν δικαστικά εναντίον του Φσστιβάλ και το υποχρέωσαν να πληρώσει δεύτερη φορά, ζημιώνοντας έτσι το ελληνικό δημόσιο σχεδόν 3 εκατομμύρια!

Το πόρισμα των ανακριτών λέει πως η οικονομική υπηρεσία του Φεστιβάλ δεν καταχωρούσε την εκχώρηση προς τις τράπεζες και έτσι πλήρωνε τους προμηθευτές σαν να μη συνέβαινε τίποτα... Δηλαδή, με λίγα λόγια, το Φεστιβάλ Αθηνών παρανομούσε σε βαθμό κακουργήματος, πληρώνοντας παρανόμως επιχειρηματίες.

Τι γίνεται τώρα; Διατάχθηκε ανάκριση. Αλλά ο Λούκος παραμένει στη θέση του. Ούτε ο ίδιος το κρίνει σκόπιμο να παραιτηθεί- εφόσον επέρχεται και δίωξη σε βαθμό κακουργήματος το πιθανότερο- ούτε όμως ο αρμόδιος υπουργός ο κ. Μπαλτάς τον απομακρύνει από τη θέση του, παρότι ρωτήθηκε σχετικά από τον βουλευτή του Συριζα Πάνο Σκουρολιάκο, διότι λέει  “ η αξία του κ. Λούκου ως προέδρου του Φεστιβάλ είναι αυτή που αναγνωρίζουν όλοι οι καλλιτέχνες -οι περισσότεροι, τουλάχιστον... και από κει και πέρα το τι φταίει, πώς έγινε και πώς προέκυψαν τέτοιου τύπου προβλήματα, δεν είναι δική μου αρμοδιότητα. Είναι δουλειά των ανακριτικών αρχών, αρμοδιότητα των επιθεωρητών Δημόσιας Διοίκησης.”!

Δηλαδή; Ο αρμόδιος υπουργός που ασκεί διοίκηση ερωτάται για το καλλιτεχνικό προϊόν ή για μια κακουργηματική ευθύνη ενός υπαλλήλου του; Τι ενδιαφέρει εν προκειμένω η καλλιτεχνική άποψη του κ Λούκου, εάν κάλεσε δηλαδή τον Κέβιν Σπέϊσυ ή έναν θίασο από το Καμερούν; Τι ενδιαφέρει εάν θα ανεβάσει μια παράσταση του Αριστοφάνη σε στυλ Δελφινάριο ή μια παράσταση της Κονιόρδου; Αυτά είναι ζητήματα των κριτικών.

Εδώ πρόκειται για άλλο ζήτημα, απείρως σοβαρότερο, ζήτημα ποινικών ευθυνών σε βαθμό κακουργήματος, δεν πρόκειται για κριτική θεάτρου. Δεν ερωτάται δηλαδή ο υπουργός ως θεατής του Φεστιβάλ, αλλά ως κυβερνητική εξουσία.

Επομένως, είναι υποχρεωμένος ο κ. Μπαλτάς να απομακρύνει τον κ. Λούκο από τη θέση του, διότι, πολύ απλά, επί της θητείας του άρχισε ανάκριση για κακούργημα. Μα, θα μου πείτε, να μην περιμένουμε το τέλος της ανάκρισης; Όχι βέβαια. Διότι ο υπουργός κρίνει την θητεία του προέδρου δεν βγάζει δικαστικές αποφάσεις. Και εφόσον η διοίκηση του κ. Λούκου ζημίωσε αποδεδειγμένα το ελληνικό δημόσιο με 3 εκατομμύρια, τότε πρέπει να τον απομακρύνει ως υπεύθυνο. Το εάν ο κ. Λούκος διωχθεί σε βαθμό κακουργήματος και το εάν θα καταδικαστεί, αυτό δεν αφορά τον κ. Μπαλτά, είναι θέμα της δικαιοσύνης.

Αλλά, ας υποθέσουμε ότι ο υπουργός δεν ενεργεί όπως θα έπρεπε. Ο ίδιος ο κ. Λούκος δεν έπρεπε επιτόπου να παραιτηθεί; Είναι δυνατόν να έχει αρχίσει ανάκριση σε βαθμό κακουργήματος και εσύ ο πρόεδρος να έχεις βιδωθεί στην καρέκλα σου;

Είναι. Στην Ελλάδα έτσι συμβαίνει. Τσίπα σπανίως υπάρχει. Η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων που έτυχε κάποια στιγμή να έχουν κάποια εξουσία, δεν εννοούν να καταλάβουν πως αυτή τους η εξουσία δεν είναι εκ θεού, αλλά είναι μια απόφαση που έλαβε η διοίκηση εξ ονόματος του λαού, δηλαδή εξ ονόματός μας.

Η ιστορία με τα σκάνδαλα του Φεστιβάλ Αθηνών δεν είναι σημερινή. Και το 2012 η διοίκηση του κ Λούκου είχε κατηγορηθεί ότι δαπανά εκατομμύρια ευρώ χωρίς διαφάνεια και μάλιστα είχε διαταχθεί έρευνα και τότε από τον εισαγγελέα Πεπόνη, η οποία μάλλον δεν κατέληξε κάπου.

Τώρα όμως τα πράγματα είναι σαφή, το αδίκημα χειροπιαστό και όσοι εμπλέκονται προφανώς θα κάτσουν στο σκαμνί με ιδιαίτερα ατιμωτικές κατηγορίες. Οι δε καλλιτέχνες και δημοσιογράφοι- ιδίως αυτοί που καλύπτουν το πολιτιστικό ρεπορτάζ και τώρα υπογράφουν υπέρ ενός κρατικού αξιωματούχου-κακώς μαζεύουν υπογραφές υπέρ του κ. Λούκου, διότι θ άπρεπε να γνωρίζουν πως πάνω από την άποψη περί τέχνης υπάρχει το δίκαιο, πως υπάρχει ένας κόσμος εκεί έξω που απαιτεί αυτό το ρημάδι το ελληνικό δημόσιο να πάψει να είναι χώρος παράνομου πλουτισμού των αξιωματούχων του, σε βάρος φυσικά του λαού, ένας κόσμος δηλαδή που κοιτάζει αποσβολωμένος τον χορό των εκατομμυρίων στην πλάτη του Σοφοκλή και του Αισχύλου.