Η εποπτεία

γράφει ο Γιώργος Σταματόπουλος

Ούτε καν ψήγματα ανεξαρτησίας μπορεί κάποιος να εντοπίσει στο κυβερνητικό έργο. Σε κάθε βήμα «αυτονόμησης» που επιχειρούν οι κυβερνώντες έρχεται ο πέλεκυς των δανειστών και τους κόβει τα πόδια (τα φτερά έχουν προ πολλού κοπεί...).

Τι θα πει παράλληλο κυβερνητικό πρόγραμμα, χωρίς την έγκρισή τους; Από πού κι ώς πού θα διορίζουν όπως θέλουν τους διοικητικούς στα Πανεπιστήμια και τα νοσοκομεία; Πήραν την άδεια από τους επιτρόπους;

Ο κάθε επιτροπάκος έχει πλέον το δικαίωμα να τραβάει τ’ αυτί σ’ όσους θελήσουν να χαράξουν μία, ελάχιστη έστω, ελληνική πολιτική. Ανακοίνωσαν το παράλληλο πρόγραμμα μετά βαΐων και κλάδων, γρήγορα γρήγορα όμως το αναίρεσαν (μετά προφανώς από ένα απλό τηλεφώνημα ενός απλού υπαλλήλου των Βρυξελλών).

Ισως να μην περίμεναν τέτοια αυστηρότητα εκ μέρους των «θεσμών» οι άνθρωποι της κυβέρνησης και ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Τι, διάολο, υποθέτουμε ότι έλεγαν, θα τους ζητάμε την έγκριση ακόμη και για το πώς ντυνόμαστε, πώς γελάμε, πώς κλαίμε, πώς διασκεδάζουμε, πώς θρηνούμε;

Θα ’πρεπε να το γνωρίζουν ότι η συνθηκολόγηση χωρίς καμία αντίδραση οδηγεί σε ταπεινωτικές καταστάσεις, από τραγικές έως τραγελαφικές. Με λίγα λόγια, κλαυσίγελως.

Δίνεται έτσι η ευκαιρία στους αντιπάλους να επιχαίρουν, αυτοί που οδήγησαν τη χώρα με την εθελοδουλία τους και τη δειλία τους, και την ανεπάρκειά τους προφανώς, στην οικονομική εξαθλίωση, στην αποδιάρθρωση της κοινωνίας και στην «εμφύτευση» ενοχλητικών και δυσάρεστων συναισθημάτων στον ψυχισμό και στη συνείδηση ενός ολόκληρου λαού.

Γι’ αυτούς όμως ξέραμε ότι είναι πιστοί υπηρέτες του εταιρικού συστήματος, ότι συνειδητά οδήγησαν τη χώρα στον γκρεμό, γιατί η «φιλοσοφία» τους ήταν ακριβώς ίδια με αυτή των δανειστών.

Λένε οι τωρινοί κυβερνώντες ότι πράττουν δύσθυμα, ότι εποπτευόμαστε και επιτροπευόμαστε και άρα δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Αφού, λοιπόν, γνωρίζουν ότι δεν μπορούν όντως να κάνουν κάτι, γιατί δεν σιωπούν; Γιατί επιδίδονται σε γελοίες «θεατρικές παραστάσεις»; Για να αποδεικνύεται κάθε φορά η γύμνια τους και η ενοχή τους;

Γιατί προσποιούνται ότι είναι δήθεν παλικάρια (της φακής) και γιατί λεονταρίζουν όταν δεν φέρουν παρά δορά λεοντής; Τους αρέσει μήπως να εκτίθενται; Μήπως είναι επηρεασμένοι από κάποιον σύγχρονο Μαζώχ και αυτοϊκανοποιούνται; Δοκιμάζουν ώς ποιο σημείο μπορούν να αντέξουν τη χλεύη και τις λοιδορίες όλων, «εχθρών» και φίλων;

Εκτός βέβαια εάν δελεάστηκαν και γοητεύτηκαν από τις καρέκλες της εξουσίας και δεν ξεκολλάνε ό,τι και να λένε γι’ αυτούς. Εντάξει, άνθρωποι είναι, ίσως έχουν τις αδυναμίες τους. (Ξέχασαν, όμως, εάν είναι έτσι, ότι οι αριστεροί δεν έχουν τέτοιου είδους αδυναμίες...).

Δυστυχώς γι’ αυτούς όλα δείχνουν, από τη συμπεριφορά τους, ότι στην ερώτηση γιατί δεν σιωπούν η απάντηση οδηγεί στο τελευταίο συμπέρασμα, στο ότι έχουν γίνει δηλαδή αλαζονικοί, μεθυσμένοι από το νέκταρ της εξουσίας· επαναλαμβάνουμε: δυστυχώς.

«Δεν έχει ξαναγίνει στα κοινοβουλευτικά χρονικά να αποσύρεται νομοσχέδιο ενώ πηγαίνει για δεύτερη ανάγνωση στις αρμόδιες επιτροπές και είναι ήδη προγραμματισμένη η ψήφισή του από την Ολομέλεια», βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ έφα. Αλλα αντ’ άλλων.

Φωνασκεί μάλιστα: «Αποικία είμαστε, προτεκτοράτο». Συνέλθετε, κύριοι βουλευτές. Φτάνει πια τόση γελοιότητα (και γελοιοφρένεια;) Αρκετά με τους παλικαρισμούς και τον πόνο ψυχής. Κοιτάχτε τουλάχιστον να κάνετε μια στάλα δουλειά και αφήστε τους θεατρινισμούς. Σας γνώρισε η ελληνική κοινωνία· πάλι δυστυχώς (για όλους μας).