Ποιος υποδέχεται στ’ αλήθεια τους πρόσφυγες;

Οι δυτικές κυβερνήσεις προσποιούνται πως ανακάλυψαν πόσο μεγάλο χάος επικρατεί στη Συρία κατά τη διάρκεια των τελευταίων μηνών, όταν άρχισαν να καταφθάνουν στο έδαφός τους οι πρόσφυγες. Ωστόσο, μονάχα μια απειροελάχιστη μειοψηφία των 11 εκατομμυρίων Σύριων που εγκατέλειψαν το σπίτι τους για να αποφύγουν τον εμφύλιο πόλεμο έχει κατορθώσει να φτάσει μέχρι την Ευρώπη, μετά από ένα εξαιρετικά επικίνδυνο ταξίδι. Το μεγαλύτερο μέρος τους βρήκε καταφύγιο είτε σε μια άλλη περιοχή της χώρας τους, είτε στην Τουρκία, στον Λίβανο ή στην Ιορδανία. Μάλιστα, η μαζική παρουσία τους σε αυτές τις περιοχές διαταράσσει τις πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές ισορροπίες.

Ο δεκαπεντάχρονος Χαμάντ Χαμντανί διηγείται: «Η μητέρα μου έμεινε στο χωριό μαζί με τον μικρότερο αδελφό μου για να φροντίσει τα ηλικιωμένα μέλη της οικογένειας. Επέμεινε να φύγω στην Τουρκία μαζί με τον θείο μου. Ήθελε να βρεθώ σε ασφαλές μέρος γιατί φοβόταν για μένα, εξαιτίας των παραστρατιωτικών ομάδων που έχουν πλέον τον έλεγχο της Αζάζ». Πάνε κιόλας τρία χρόνια που ο Χαμντανί εγκατέλειψε το χωριό του στη Συρία, το οποίο βρίσκεται στα περίχωρα της μικρής πόλης Αζάζ, βόρεια του Χαλεπίου. Τον Ιούλιο του 2012, ο πατέρας του είχε σκοτωθεί από τη ρίψη ενός βαρελιού γεμάτου εκρηκτικά, την οποία είχε πραγματοποιήσει η αεροπορία του Μπασάρ Αλ Άσαντ. Μερικές εβδομάδες αργότερα, πριν ακόμα χαράξει, ο έφηβος αποχαιρέτησε τη μητέρα του κι ανέβηκε στο φορτηγάκι στο οποίο είχε στοιβαχθεί η οικογένεια του θείου του, που είχε λιποτακτήσει από τον κυβερνητικό στρατό. Καθένας από τους πρόσφυγες που βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα, έχει να αφηγηθεί τη δική του ιστορία, η οποία όμως αποτελεί μονάχα μια ψηφίδα του μωσαϊκού του δράματος της Συρίας και των συνεπειών που αυτό έχει στις γειτονικές χώρες.

Αρχικά, ο Χαμντανί και οι δικοί του εγκαταστάθηκαν στο τουρκικό στρατόπεδο προσφύγων του Ονκουπινάρ, στην επαρχία του Κιλίς, από την άλλη πλευρά των συνόρων. Πρόκειται για ένα από τα είκοσι δύο κέντρα υποδοχής προσφύγων που άνοιξαν οι αρχές της Άγκυρας στις οκτώ επαρχίες της χώρας που συνορεύουν με τη Συρία. Σύμφωνα με την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (UNHCR), περισσότερα από 4 εκατομμύρια άτομα έχουν εγκαταλείψει τη Συρία για να ξεφύγουν από τον εμφύλιο πόλεμο, ενώ παράλληλα άλλα 7,6 εκατομμύρια άτομα εγκατέλειψαν το σπίτι τους και κατέφυγαν σε κάποια άλλη περιοχή της χώρας τους (1). Οι μισοί περίπου από τους Σύριους πρόσφυγες ζουν σήμερα στην Τουρκία (1,9 εκατομμύρια σύμφωνα με την HCR). Μάλιστα, το 80% από αυτούς ζει εκτός των στρατοπέδων προσφύγων.

Έτσι, η οικογένεια Χαμντανί βρίσκεται σήμερα σε ένα μικρό διαμέρισμα σε μια λαϊκή συνοικία της Γκαζιαντέπ, μιας πόλης όπου οι Σύριοι ξεπερνούν το 10% του πληθυσμού. Ο Χαμντανί εργάζεται ως γκαρσόνι σε ένα καφενείο και ο θείος του δουλεύει ως βοηθός μάγειρα στο ίδιο μαγαζί, ενώ κάνει και τις παραδόσεις των παραγγελιών. Ο Βαέλ, ο θείος του Χαμντανί, μας εξηγεί: «Αρχικά, το στρατόπεδο του Κιλίς ήταν καθαρό και καλά οργανωμένο. Δεν μας έλειπε τίποτε. Ωστόσο, υπήρχε συνωστισμός. Δεν μπορούσα να υποφέρω τον φράχτη και τον έλεγχο κατά την είσοδο και την έξοδο από το στρατόπεδο. Δεν ρισκάρισα τα πάντα λιποτακτώντας για να ξαναβρεθώ κλεισμένος, λες κι είμαι στο στρατώνα. Ένοιωθα την ανάγκη να είμαι σε κίνηση, να δουλέψω, να θρέψω την οικογένειά μου». Από την πλευρά του, ο Χαμντανί νοσταλγεί το στρατόπεδο προσφύγων λόγω του σχολείου στο οποίο φοιτούσε. Τώρα, συγκαταλέγεται στις χιλιάδες «χρήσιμους νεαρούς».

Σύμφωνα με τον πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, η μαζική εισροή προσφύγων «αποτελεί μια κολοσσιαία πρόκληση για την Τουρκία». Όπως εξηγεί ο αρθρογράφος Αλί Μπαϊράμογλου, πέρα από όλα τα προβλήματα που δημιουργούνται στους τομείς της ασφάλειας και του εφοδιασμού των προσφύγων με τα αγαθά που απαιτούνται για τη συντήρησή τους, δεδομένου ότι η Τουρκία φροντίζει για την εικόνα της στη διεθνή κοινότητα, επιθυμεί «να τους υποδεχθεί εξασφαλίζοντάς τους όσο το δυνατόν πιο αξιοπρεπείς συνθήκες παραμονής». Πολλά διεθνή μέσα ενημέρωσης έχουν τονίσει την ποιότητα των υπηρεσιών που προσφέρονται στους πρόσφυγες. Τα στρατόπεδα προσφύγων χρησιμεύουν ως ένας πρώτος χώρος υποδοχής και επιτηρούνται στενά από τις τουρκικές υπηρεσίες ασφαλείας, ενώ η διοίκηση πραγματοποιείται από κοινού από τις τουρκικές αρχές και την UNHCR.

Για να εγκαταλείψει κανείς τα στρατόπεδα, οφείλει να αναφέρει στις αρχές τον τόπο στον οποίο σκοπεύει να μεταβεί. Κι όσο κι αν η Άγκυρα τονίζει ότι απαγορεύει την είσοδο στους μαχητές της Οργάνωσης του Ισλαμικού Κράτους, ο τουρκικός Τύπος ασκεί σφοδρή κριτική στις αρχές, κατηγορώντας τες ότι κάνουν πως δεν βλέπουν όλα όσα συμβαίνουν στην πραγματικότητα.

Η δεύτερη πρόκληση αφορά τη συνοχή της τουρκικής κοινωνίας. Η τουρκοσυριακή μεθόριος έχει μήκος 800 χλμ. και κατοικείται από ένα πολύπλοκο εθνοτικό και θρησκευτικό μωσαϊκό, το οποίο αποτελείται από Τουρκμένους, Κούρδους, Αρμένιους, Ορθόδοξους, Σουνίτες ή Αλεβίτες, Αραβόφωνους ή Τουρκόφωνους. Το τουρκικό κράτος χρειάστηκε έναν αιώνα για να επιτύχει την ειρηνική συνύπαρξη όλων αυτών των πληθυσμών. Η εισροή προσφύγων που ανήκουν σε διάφορες εθνοτικές ομάδες ξανανοίγει ένα κομμάτι της συλλογικής ιστορίας της χώρας στο οποίο δεν είχαν δοθεί οι ενδεδειγμένες λύσεις στο παρελθόν. Κάθε τόσο ξεσπάνε επεισόδια. Στις αρχές του καλοκαιριού, στο νοτιοδυτικό τμήμα, οι αραβόφωνοι Τούρκοι κατηγορήθηκαν ότι ενθαρρύνουν την εισροή Συρίων για να «εξαραβίσουν» την περιοχή και κυρίως το πρώην σαντζάκι της Αλεξανδρέττας, το οποίο αποτέλεσε αντικείμενο μιας ιστορικής διαμάχης με τη Συρία από την εποχή που προσαρτήθηκε στην Τουρκία, το 1939 (2).

Η Τουρκία υπέγραψε, το 1951, τη Σύμβαση της Γενεύης (προσθέτοντας, ωστόσο, μια ρήτρα η οποία περιορίζει τη δέσμευσή της στους ευρωπαϊκούς πληθυσμούς), ενώ τον Απρίλιο του 2013 υιοθέτησε έναν νόμο για τους αλλοδαπούς, ο οποίος προβλέπει μεταξύ άλλων τη μη επαναπροώθηση των Σύριων υπηκόων, καθώς και τη θέσπιση ενός ελαστικότερου νομοθετικού πλαισίου όσον αφορά τη χορήγηση αδειών εργασίας στους αλλοδαπούς. Επίσης, η Άγκυρα δημιούργησε, τον Απρίλιο του 2014, μια Γενική Διεύθυνση Μεταναστεύσεων η οποία τέθηκε κάτω από τον άμεσο έλεγχο του πρωθυπουργού. Εξάλλου, οι τουρκικές αρχές δεν κλείνουν την πόρτα στην οριστική εγκατάσταση προσφύγων στο τουρκικό έδαφος: μάλιστα, οι Σύριοι με τουρκική καταγωγή ή οι Τουρκμένοι ενθαρρύνονται να ζητήσουν την τουρκική υπηκοότητα.

Σκληρή δοκιμασία για την τουρκική φιλοξενία

Τέλος, η τρίτη πρόκληση είναι οικονομικής φύσης. Η άνοδος της τοπικής δημογραφίας, η αύξηση των ενοικίων και του κόστους ζωής, αλλά και η πτώση του τουρισμού, τροφοδοτούν την επιφυλακτική στάση και τη δυσπιστία των τοπικών πληθυσμών απέναντι στους πρόσφυγες. Βέβαια, δεν έχει σημειωθεί καμία σημαντική αντιπαράθεση και, γενικότερα, η Τουρκία εξακολουθεί να αποτελεί ένα σχετικά ασφαλές καταφύγιο για τους εξόριστους. Όμως, ο πόλεμος στη Συρία χρησιμεύει ως πρόσχημα για τον πρόεδρο Ερντογάν, ο οποίος ποντάρει στη στρατηγική της έντασης για να αυξήσει την εκλογική του επιρροή (3). Τα εθνικιστικά κόμματα κατηγορούν την κυβέρνηση ότι θέτει σε κίνδυνο την εθνική ταυτότητα, ενώ η Αριστερά, που είναι υπέρμαχη του κοσμικού κράτους, φοβάται μήπως τα στρατόπεδα προσφύγων καταλήξουν να μετατραπούν σε βάσεις των μετόπισθεν του Ισλαμικού Κράτους. Όπως εξηγεί ο Νάσσερ Αχσέν, επιχειρηματίας από το Χαλέπι, ο οποίος έχει σήμερα εγκατασταθεί στη Σμύρνη, «πριν από το 2011 και μετά την κατάργηση της βίζας, οι Σύριοι ήταν καλοδεχούμενοι στην Τουρκία. Άφηναν χρήματα στη χώρα και τόνωναν τις εμπορικές σχέσεις ανάμεσα στα δύο κράτη. Σήμερα, εξακολουθούν να τους υποδέχονται με καλό τρόπο, αλλά η κατάστασή τους χειροτερεύει. Υπάρχει δε η αίσθηση ότι θα σημειωθεί κάμψη στις προσπάθειες που καταβάλλονται για τη φιλοξενία των προσφύγων. Γι’ αυτόν τον λόγο ορισμένοι σκέφτονται να φύγουν στην Ευρώπη».

Το οικονομικό κόστος της υποδοχής των προσφύγων αυξάνεται διαρκώς. Ο Νουμάν Κουρτουλμούς, ο αντιπρόεδρος της τουρκικής κυβέρνησης, προέβη στην εξής δήλωση στα μέσα Σεπτεμβρίου: «Καταβάλλουμε τη μεγαλύτερη οικονομική προσπάθεια, καιρός είναι να τύχουμε υποστήριξης». Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του, το σύνολο των δαπανών που έχει πραγματοποιήσει η Τουρκία «από το 2011 ανέρχεται στα 7 δις δολάρια», ενώ κατηγόρησε την Ευρωπαϊκή Ένωση για «ακινησία και εγωισμό».

Από την πλευρά του, ο Λίβανος φιλοξενεί σήμερα περισσότερους από 1,1 εκατομμύρια πρόσφυγες, αριθμό που αντιστοιχεί στο ένα τέταρτο του πληθυσμού της χώρας. Αντίθετα απ’ ό,τι συμβαίνει στην Τουρκία, η παρουσία τους δεν κινητοποιεί σχεδόν καθόλου τις αρχές. Κι αυτό δεν εκπλήσσει διόλου όσους γνωρίζουν την πολιτική κατάσταση της χώρας: εδώ κι έναν χρόνο, ο προεδρικός θώκος είναι κενός (4), το Κοινοβούλιο αποφάσισε μονομερώς να παρατείνει τη θητεία των βουλευτών του και το υπουργικό συμβούλιο περιορίζεται απλά στη διεκπεραίωση των τρεχουσών υποθέσεων. Οι αποφάσεις για το άνοιγμα ή το κλείσιμο των συνόρων διαδέχονται η μια την άλλη δίχως καμία προφανή λογική. Καθώς στον Λίβανο υπάρχει ένα πολιτικό μπλοκάρισμα, η χώρα λαμβάνει μονάχα αποφάσεις ήσσονος σημασίας: υποδοχή ή όχι μιας συγκεκριμένης ομάδας προσφύγων, καθιέρωση βίζας εισόδου από τον Φεβρουάριο του 2015… Παρά τον επείγοντα χαρακτήρα της κατάστασης, δεν έχει δοθεί καμία οικονομική βοήθεια στον Λίβανο, ούτε και έχει κατασκευαστεί το παραμικρό στρατόπεδο προσφύγων. Παρόλη τη βοήθεια της UNHCR και των πολυάριθμων ξένων και τοπικών ΜΚΟ, οι πρόσφυγες είναι παρατημένοι μέσα «σε μια χώρα που έχει εγκαταλειφθεί στη μοίρα της», όπως σπεύδουν να μας εξηγήσουν πολλοί νεαροί Λιβανέζοι που διαδηλώνουν εκφράζοντας την οργή τους ενάντια στον πολιτικό κόσμο.

Στη Βηρυτό, όταν ρωτάμε έναν περαστικό πού βρίσκονται οι Σύριοι πρόσφυγες, παίρνουμε αμέσως την εξής απάντηση: «Είναι παντού κι οπουδήποτε». Περιδιαβαίνοντας τους δρόμους, συναντάει συχνά κανείς στις εισόδους μιας πολυκατοικίας ή σε μια γωνιά του πεζοδρομίου προστατευμένη από τον άνεμο, οικογένειες προσφύγων καθισμένων καταγής, να μοιράζονται ένα λιτό γεύμα ακουμπημένο πάνω σε εφημερίδες που χρησιμεύουν ως τραπεζομάντηλο. Στα λιγοστά άκτιστα οικόπεδα που έχουν απομείνει στη λιβανική πρωτεύουσα βλέπει κανείς σκηνές με τον λογότυπο της UNHCR. Συναντήσαμε σε ένα καφενείο της συνοικίας Χάμρα τον Λιβανέζο δημοσιογράφο Ραντβάν Ελ Ζαΐντ, ο οποίος μας περιγράφει ως εξής την κατάσταση: «Καταρχάς κατέφτασαν οι πλούσιοι Σύριοι. Στη συνέχεια ήλθαν οι λιγότερο πλούσιοι και τώρα οι φτωχότεροι. Ωστόσο, ορισμένοι, αηδιασμένοι από την κατάσταση που συναντούν, επιστρέφουν στη Συρία. Πρόσφατα μάθαμε τον θάνατο ενός εφημεριδοπώλη που ήταν γνωστός στη συνοικία. Τελικά επέστρεψε σπίτι του και σκοτώθηκε σε έναν βομβαρδισμό».

Για τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα, η πλειονότητα των Σύριων προσφύγων υποφέρει από «ψυχολογική απόγνωση που φθάνει σε επικίνδυνα επίπεδα» και ζει «κάτω από εξαιρετικά κακές και επισφαλείς συνθήκες». Από την πλευρά της, η UNHCR θεωρεί εξαιρετικά λυπηρό το γεγονός ότι, από τα 400.000 παιδιά πρόσφυγες, στο σχολείο πηγαίνουν μονάχα 100.000. Το βάρος της πρόσφατης ιστορίας της χώρας, από την οποία είναι αδύνατον να ξεφύγει κανείς, καθώς και οι τρεις δεκαετίες συριακής στρατιωτικής παρουσίας στον Λίβανο (1975-2005) (5) κάνουν τους Λιβανέζους να ανησυχούν κυρίως για τον μεγάλο αριθμό των προσφύγων, τον οποίο μάλιστα θεωρούν σε μεγάλο βαθμό υποεκτιμημένο. Μετά την έναρξη των συγκρούσεων στη Συρία, το 2011, ο Λίβανος έχει χωριστεί σε δύο αντίπαλα στρατόπεδα, τα οποία είναι αδύνατον να συμφιλιωθούν. Ενώ η πλειονότητα των σουνιτών υποστήριζε τη συριακή αντιπολίτευση, η σιιτική Χεζμπολάχ προσέφερε ολοένα μεγαλύτερη υποστήριξη στο καθεστώς του Άσαντ. Ως συνήθως, οι Χριστιανοί ήταν διαιρεμένοι. Όπως σχολιάζει ένας Μαρωνίτης (6) πολιτικός υπεύθυνος, ο οποίος επιθυμεί να διατηρήσει την ανωνυμία του, «σε ορισμένους κύκλους, η μνησικακία απέναντι στους Σύριους δεν έχει εξαφανιστεί. Ο εμφύλιος πόλεμος στην απέναντι πλευρά των συνόρων εκλαμβάνεται, τόσο ως τιμωρία αυτών που κατείχαν τη χώρα μας επί τριάντα χρόνια, όσο και ως μείζων παράγων αποσταθεροποίησης της περιοχής. Επιπλέον, πιστεύεται ότι η πτώση του καθεστώτος του Άσαντ θα αποτελέσει μεγάλο κίνδυνο για τις μη μουσουλμανικές μειονότητες της περιοχής».

Η Ερσάλ, σουνιτική κοινότητα στην κοιλάδα της Μπεκάα, που συνορεύει με τη Συρία, βρίσκεται σε έναν διάδρομο ο οποίος αποτελεί συνέχεια της συριακής ορεινής περιοχής του Καλαμούν. Στον βαθμό που στην περιοχή εντείνονταν οι μάχες ανάμεσα στις δυνάμεις του συριακού καθεστώτος που υποστηρίζονταν από τη Χεζμπολάχ και στις διάφορες φατρίες της αντιπολίτευσης (κυρίως του Μετώπου Αλ Νόσρα που πρόσκειται στην Αλ Κάιντα), η ροή των προσφύγων αυξανόταν, οδηγώντας στον τριπλασιασμό του πληθυσμού. Οι τζιχαντιστές της ένοπλης συριακής αντιπολίτευσης ανακατεύτηκαν με τις μάζες των αμάχων, ενώ έκαναν την εμφάνισή τους σημαίες της Οργάνωσης του Ισλαμικού Κράτους. Παρά το γεγονός ότι η Χεζμπολάχ είχε δεσμευτεί να υποστηρίζει το καθεστώς του Άσαντ μονάχα στο συριακό έδαφος, αντέδρασε σε αυτήν την εξέλιξη επικαλούμενη την ύπαρξη σουνιτικής απειλής. Το καλοκαίρι του 2014, και στη συνέχεια τον Μάιο του 2015, σημειώθηκαν αιματηρές αντιπαραθέσεις, οι οποίες προκάλεσαν τον θάνατο δεκάδων ατόμων και τη δυναμική παρέμβαση του λιβανικού στρατού.

Ελλείψει οργανωμένης κρατικής απάντησης στο πρόβλημα των προσφύγων, τη σκυτάλη παίρνουν οι θεσμοί που στηρίζονται στη θρησκευτική πίστη. Οι χριστιανικές ενορίες, όλων των δογμάτων, έχουν δημιουργήσει ένα δίκτυο αλληλεγγύης το οποίο επιτρέπει την περίθαλψη των ομόδοξών τους προσφύγων. Κατά τον ίδιο τρόπο, ορισμένες λαϊκές συνοικίες της Βηρυτού και της Τρίπολης στις οποίες διέμεναν στο παρελθόν Σύριοι που είχαν έρθει στο Λίβανο για να εργαστούν, μετατρέπονται σε τόπο υποδοχής των προσφύγων. Το ίδιο συμβαίνει και στην περίπτωση των παλαιστινιακών στρατοπέδων προσφύγων του Ναχρ Αλ Μπαρέντ, της Σατίλα, του Μπουρζ Αλ Μπαραζνέχ και του Αΐν Ελ Χελουέχ. Τέλος, μερικές συριακές οικογένειες αναζητούν καταφύγιο στην ύπαιθρο ή στην ενδοχώρα, είτε πληρώνοντας για τη φιλοξενία τους, είτε προσφέροντας σε αντάλλαγμα τις υπηρεσίες τους ως φύλακες ή κηπουροί. Μερικές φορές, μετά από κοινή συμφωνία, οι λόγοι που θα μπορούσαν να προκαλέσουν έριδες και διχόνοια θάβονται βαθιά. Για παράδειγμα, στο νότιο τμήμα της χώρας, στην κοινότητα του Μπιντ Τζμπάιλ, η οποία αποτελεί φέουδο της σιιτικής Χεζμπολάχ, ζουν σουνιτικές οικογένειες που εγκατέλειψαν τη Ράκα και την Ντεράα. Για τους πρόσφυγες, η σιωπή -δηλαδή η μη έκφραση των θρησκευτικών και πολιτικών πεποιθήσεών τους- έχει μετατραπεί σε άγραφο νόμο της επιβίωσης: αν και κανένας δεν το απαιτεί ρητά, ο κανόνας τηρείται αυστηρά.

Η τρίτη χώρα που επηρεάζεται από αυτόν τον πόλεμο είναι η Ιορδανία, η οποία σύμφωνα με την UNHCR φιλοξενεί 630.000 πρόσφυγες. Η χώρα δεν σταμάτησε ποτέ να υποδέχεται πρόσφυγες. Το τελευταίο κύμα χρονολογείται από το 2003, όταν η εισβολή της αγγλοαμερικανικής συμμαχίας στο Ιράκ προκάλεσε τη μαζική εισροή Ιρακινών στη χώρα (υποστηρίχθηκε ότι ο αριθμός τους έφτανε τις 300.000). Από αυτούς, οι πλέον εύποροι εγκαταστάθηκαν μόνιμα στην Ιορδανία, ενώ οι υπόλοιποι είτε βρήκαν τον τρόπο να μεταβούν στην Ευρώπη, είτε επέστρεψαν στο Ιράκ.

Σήμερα, όπως και κατά τη διάρκεια εκείνης της περιόδου, ενεργοποιείται η αλληλεγγύη ανάμεσα σε συγγενικούς πληθυσμούς, όπως συνέβη στην περίπτωση της συριακής Ντεράα και της ιορδανικής Αλ Ράμθα. Πρόκειται για δύο δίδυμες πόλεις, χτισμένες εκατέρωθεν της συνοριακής γραμμής, οι οποίες συνδέονται με ιστορικούς δεσμούς κοινωνικοποίησης και εμπορίου (γάμοι, λαθρεμπόριο, σταθμοί καραβανιών, μετακινήσεις νομαδικών πληθυσμών).

Καθισμένες η μια δίπλα στην άλλη, δύο γυναίκες από την Ντεράα διηγούνται την ιστορία τους. Η μια είναι η μητέρα και η άλλη η θεία δύο νεαρών που συνελήφθησαν το 2011 από τις υπηρεσίες ασφαλείας του συριακού καθεστώτος. Το μοναδικό έγκλημά τους ήταν ότι είχαν γράψει τη λέξη «Ερχάλ» («ξεκουμπίσου», το σύνθημα όλων των εξεγερμένων της Αραβικής Άνοιξης) στον τοίχο του γυμνασίου τους. Φυλακίστηκαν και βασανίστηκαν. Ο τρόπος με τον οποίο τους φέρθηκε το καθεστώς πυροδότησε τις πρώτες διαδηλώσεις, οι οποίες, παρά την καταστολή, εξαπλώθηκαν σε ολόκληρη την χώρα, για να εκφυλιστούν στη συνέχεια σε αιματηρή σύγκρουση. Η Ουμ Κασέμ, η μητέρα των νεαρών, μας διηγείται: «Μας παρέδωσαν τα παιδιά μας σε φριχτή κατάσταση. Δεν είπαμε τίποτα. Τι άλλο μπορούσαμε να κάνουμε, άλλωστε; Δεν θέλαμε να φύγουμε από τον τόπο μας, αλλά αναγκαστήκαμε να το πάρουμε απόφαση. Το σπίτι μας το χρησιμοποιούσαν ως ορμητήριο οι ελεύθεροι σκοπευτές των ειδικών μονάδων του καθεστώτος. Όλοι οι κάτοικοι της Ντεράα θα σας διηγηθούν παρόμοιες ιστορίες. Θα σας πουν ότι κανένας από εμάς δεν εγκατέλειψε με τη θέλησή του τον τόπο του. Θα σας πουν επίσης ότι δεν υπάρχει ούτε ένας κάτοικος της Αλ Ράμθα ο οποίος να μην έχει φιλοξενήσει μια οικογένεια προσφύγων». Αποδείχθηκε ότι ενεργοποιήθηκαν όλοι οι μοχλοί της αλληλεγγύης (σε επίπεδο οικογενειακό ή οικονομικό, σε επίπεδο χωριού ή φυλής), μέσα σε έναν ενθουσιασμό που θύμιζε ξανασμίξιμο, οι πρώτοι που εντυπωσιάστηκαν από αυτήν την εξέλιξη ήταν οι ίδιοι οι κάτοικοι. Ένοιωθαν σαν να είχε ξαναέλθει η μακρινή και οριστικά χαμένη μέχρι τότε εποχή που ολόκληρη η περιοχή του Χουράν αποτελούσε ένα αρμονικό σύνολο, κομμάτι της Γαλιλαίας, την εποχή που ήταν ακόμα δυνατή η ελεύθερη κυκλοφορία των ατόμων (7).

Η Σαουδική Αραβία προσέφερε τροχόσπιτα

Η ιορδανική κυβέρνηση –η οποία έχει στη διάθεσή της λιγότερους οικονομικούς πόρους από την τουρκική, αλλά επιδεικνύει περισσότερο βολονταρισμό απ’ ό,τι η κυβέρνηση του γειτονικού Λιβάνου- προσπάθησε να μην αφήσει στη μοίρα τους τα κύματα των προσφύγων που συρρέουν στη χώρα. Στα τέλη του Ιουλίου του 2012, δημιουργήθηκε στρατόπεδο προσφύγων στο βόρειο τμήμα, στο Ζαατάρι. Εκείνη την εποχή, η Ιορδανία διέθετε μια κάποια εμπειρία σε αυτόν τον τομέα, μετά το προηγούμενο των Παλαιστίνιων προσφύγων που κατέφυγαν εκεί το 1948 και το 1967 και το κύμα των ξένων εργατών που εγκατέλειψαν το Ιράκ κατά τη διάρκεια του Πρώτου Πολέμου του Κόλπου (1990-1991), στους οποίους προστέθηκε και το κύμα προσφύγων που προκάλεσαν οι διάφορες φάσεις της θρησκευτικής βίας που πυροδοτήθηκε μετά την αμερικανική εισβολή στο Ιράκ, το 2003.

Πολύ σύντομα, οι εντάσεις μεταξύ Ιορδανών και προσφύγων, αλλά και η εμφάνιση τάσεων κοινωνικής αμφισβήτησης μέσα στους κόλπους του τοπικού πληθυσμού, οδήγησαν τις ιορδανικές αρχές να κινητοποιηθούν δυναμικά. Ο όρος «στρατόπεδο προσφύγων» κάνει την εμφάνισή του και υποδηλώνει τους οικισμούς που αποτελούνται από σκηνές και τροχόσπιτα. Επισήμως, υπάρχουν έξι στρατόπεδα, κατανεμημένα στις κυριότερες πόλεις του βόρειου τμήματος. Όμως, κάθε τόσο κάνουν την εμφάνισή τους και νέοι καταυλισμοί προσφύγων, κυρίως στο κέντρο της χώρας, οι οποίοι ξηλώνονται τακτικά. Στην πράξη, οι μοναδικές επιτάξεις γης στις οποίες προέβη η ιορδανική κυβέρνηση πραγματοποιήθηκαν για τη δημιουργία των στρατοπέδων του Ζαατάρι (2012) και του Αζράκ (2014), τα οποία προορίζονταν για τη φιλοξενία αντίστοιχα 120.000 και 130.000 ατόμων. Η χρηματοδότηση των εγκαταστάσεων και της λειτουργίας αυτών των δύο στρατοπέδων από το 2012, η οποία έχει υπολογιστεί στα 2 δισ. δολάρια, προέρχεται κατά 90% από ξένους δωρητές, κυρίως από τις μοναρχίες του Κόλπου.

Στο πρακτικό, καθημερινό επίπεδο, η UNHCR έχει αναλάβει τα διοικητικά βάρη, την καταγραφή των προσφύγων και την παροχή των διάφορων υπηρεσιών προς τους πρόσφυγες, υποβοηθούμενη από την UNRWA, την Υπηρεσία των Ηνωμένων Εθνών για την Βοήθεια και τα Έργα (8). Γενικότερα, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του ΟΗΕ, το συνολικό κόστος της υποδοχής των Σύριων προσφύγων στην Ιορδανία θα ανέλθει το 2015 στα 3 δισ. δολάρια. Πρόκειται για σημαντικό ποσό, αν σκεφθεί κανείς ότι το βασίλειο της Ιορδανίας έλαβε, το 2014, μονάχα 854 εκατομμύρια δολάρια, δηλαδή το 38% των 2,3 δισ. δολαρίων που αναγκάστηκε να δαπανήσει για τους πρόσφυγες.

Καθώς τα στρατόπεδα Ζαατάρι και Αζράκ διαθέτουν καλύτερες υποδομές από τα αντίστοιχα τουρκικά, μετατρέπονται σιγά σιγά σε πόλεις. Οι σκηνές αντικαθιστούνται από τα τροχόσπιτα και τα λυόμενα κτήρια που προσέφερε η Σαουδική Αραβία. Πραγματοποιούνται δενδροφυτεύσεις και οι δρόμοι τους βαφτίζονται με βουκολικά ονόματα: Οδός Γιασεμιών, οδός Τζιτζιφιών κ.λπ.. Κατά μήκος του κεντρικού δρόμου του Ζαατάρι συναντάμε πλήθος εμπορικών καταστημάτων κι εργαστηρίων κάθε είδους. Πολλοί κάτοικοι των στρατοπέδων κυκλοφορούν χάρη στα ποδήλατα που τους χάρισε ο δήμος του Άμστερνταμ.

Τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα χρηματοδοτούν ένα μέρος των έργων υποδομής για την ύδρευση και την αποχέτευση. Παρ’ όλες τις προσπάθειες, τα δύο στρατόπεδα που είναι χτισμένα καταμεσής της ερήμου, είναι ελάχιστα φιλόξενα και ο πληθυσμός τους έχει μειωθεί, από τους 156.000 τον Μάρτιο του 2013, στους 79.000 τον Αύγουστο του 2015: στο εξής, λειτουργούν στο ένα τρίτο της δυναμικότητας φιλοξενίας τους. Οι πρόσφυγες διακατέχονται από μια και μόνη έμμονη ιδέα: να φτάσουν μέχρι τις πόλεις -και κυρίως το Αμάν- και να εγκατασταθούν εκεί, περνώντας όσο το δυνατόν απαρατήρητοι. Η συγκεκριμένη εξέλιξη επηρεάζει το αστικό και το κοινωνικό τοπίο, κυρίως στο βόρειο τμήμα της χώρας. Οι Σύριοι φημίζονται ως τεχνίτες με μεγάλη τεχνογνωσία, αλλά και για το εμπορικό τους δαιμόνιο και τις γαστρονομικές τους επιδόσεις. Έτσι, θέτουν τις δεξιότητές τους στην υπηρεσία των ντόπιων. Παντού ανοίγουν ξυλουργεία, σιδεράδικα, εστιατόρια και μαγαζιά χονδρικής πώλησης. Η οικοδομή ωφελείται από τη ζήτηση κατοικιών που προορίζονται για τους πιο εύπορους πρόσφυγες, ενώ οι Σύριοι επιχειρηματίες επενδύουν στη βιομηχανική ζώνη του Αλ Χασάν, ιδίως στον τομέα των τροφίμων. Στο Αμάν έκαναν την εμφάνισή τους φημισμένες αλυσίδες ζαχαροπλαστείων της Δαμασκού, όπως το κατάστημα παγωτών Bakdassh, που ιδρύθηκε το 1885. Ορισμένα καφενεία έχουν σχεδόν αποκλειστικά συριακή πελατεία, η οποία ξαναβρίσκει λίγο πολύ τις παλιές της συνήθειες.

Υποτιθέμενη απειλή για την εθνική ταυτότητα

Αν και στο παρελθόν το αστικό σαβουάρ βιβρ των Σύριων χρησίμευε ως μοντέλο προς μίμηση για την ιορδανική μικροαστική τάξη, σήμερα, λόγω της μαζικής άφιξής τους, οι Σύριοι έχουν μετατραπεί σε φορτικούς και ενοχλητικούς προσκεκλημένους, με αποτέλεσμα οι ιορδανικές αρχές να σκληραίνουν τη στάση τους. Οι συνοριακοί έλεγχοι έχουν ενισχυθεί και τα άτομα που εισέρχονται παράνομα στο ιορδανικό έδαφος ενδέχεται ακόμα και να παραδοθούν στις συριακές αρχές, με πλήρη αδιαφορία για τους κινδύνους που διατρέχουν. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι τόσο η Ιορδανία όσο και ο Λίβανος δεν έχουν υπογράψει τις Συμβάσεις της Γενεύης και, συνεπώς, δεν θεωρούν ότι είναι υποχρεωμένες να σέβονται τη ρήτρα που επιβάλλει την παροχή προστασίας στους πρόσφυγες.

Όπως συμβαίνει και στην περίπτωση του Λιβάνου και της Τουρκίας, έτσι και στην Ιορδανία οι πρόσφυγες έχουν μετατραπεί σε ομήρους των διακυβευμάτων της εσωτερικής πολιτικής. Πολιτικές ομάδες που αυτοχαρακτηρίζονται ως «αριστερή αντιπολίτευση» και προβάλλουν τον προοδευτισμό τους και τον αντιιμπεριαλισμό τους, κατηγορούν τους πρόσφυγες ότι αποτελούν απειλή, τόσο για την εθνική ταυτότητα όσο και για την ασφάλεια της Ιορδανίας. Στις εφημερίδες που πρόσκεινται στο καθεστώς της Δαμασκού μπορεί κανείς να διαβάσει κείμενα όπως το παρακάτω: «Οι περισσότεροι από τους Σύριους πρόσφυγες που βρίσκονται στο εξωτερικό ανήκουν στις κοινωνικές κατηγορίες που είναι ανίκανες να προσαρμοστούν, τόσο στον πλουραλισμό, όσο και στον πολιτισμό που αποτελεί ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της Συρίας. Συνεπώς, η αναχώρησή τους και η απώλειά τους δεν είναι δυνατόν να θεωρηθούν ως δημογραφική αιμορραγία της χώρας» (9). Καθώς κατά τη διάρκεια των βουλευτικών και των δημοτικών εκλογών του 2013 το ιορδανικό καθεστώς χρησιμοποίησε και ενθάρρυνε τις ξενοφοβικές φωνές για να τιθασεύσει τη λαϊκή αμφισβήτηση και για να εξασθενίσει τους Αδελφούς Μουσουλμάνους (10), η συγκεκριμένη ρητορική αποκτά πλέον ολοένα μεγαλύτερη απήχηση. Ταυτόχρονα, η δυσπιστία απέναντι στους πρόσφυγες μεγαλώνει στον βαθμό που οι τζιχαντιστές σημειώνουν επιτυχίες στα πεδία των μαχών. Όσο για την κυβέρνηση, επικαλείται την κατάσταση εκτάκτου ανάγκης που δημιουργήθηκε από την εισροή των προσφύγων, για να δικαιολογήσει τις καθυστερήσεις στην υιοθέτηση των μεταρρυθμίσεων που είχε υποσχεθεί το 2011, αμέσως μετά το ξέσπασμα της «Αραβικής Άνοιξης».

Από αριθμητική άποψη, η έξοδος των Σύριων προσφύγων έχει ξεπεράσει την έξοδο των Παλαιστίνιων προσφύγων το 1948 και εύλογα μπορεί κανείς να αρχίσει να αναρωτιέται για τις τεράστιες κοινωνικές επιπτώσεις που ενδέχεται να προκαλέσουν αυτές οι μετακινήσεις πληθυσμών. Οι αντοχές των κοινωνιών των χωρών υποδοχής και η ικανότητα που επιδεικνύουν στην αντιμετώπιση καταστάσεων που εκ πρώτης όψεως φαίνονται καταστροφικές, είναι πραγματικά αξιοθαύμαστες. Εντούτοις, μεσοπρόθεσμα, παραμένει αβέβαιο το μέλλον των εθνικών συνόρων, τα οποία εξασθενούν τόσο από τα κύματα των προσφύγων, όσο και από την κυκλοφορία των ένοπλων ομάδων. Από την άλλη πλευρά, ο πολιτικός βολονταρισμός της Τουρκίας και η τάση της να αναλαμβάνει πρωτοβουλίες, δημιουργούν έντονη αντίθεση με τη φτώχεια των λύσεων με τις οποίες επιχειρούν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα ο Λίβανος και η Ιορδανία, παρά το γεγονός ότι οι κοινωνίες αυτών των δύο χωρών προέρχονται από την ίδια γλωσσική και πολιτισμική μήτρα με τη Συρία.

 

♦♦♦ Συνεχίστε την ανάγνωση με το ένθετο συμπλήρωμα Αντί να υποδέχονται τους πρόσφυγες, οι χώρες του Κόλπου προτιμούν να τους χρηματοδοτούν

 Βασίλης Παπακριβόπουλος (μετάφραση)

Πηγή

 

Ο ΚΙΜ ΓΙΟΝΓΚ ΟΥΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΙ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ: Γιατί η βόμβα υδρογόνου φοβίζει περισσότερο από την ατομική βόμβα

Η είδηση της νέας δοκιμής πυρηνικού όπλου από την Βόρεια Κορέα έσκασε σαν… βόμβα στην Διεθνή Κοινότητα.

Και αυτό γιατί δεν επρόκειτο για μία ακόμα από τις σχετικά συνηθισμένες (και αναμενόμενες) δοκιμές ατομικής βόμβας, αλλά για την πρώτη δοκιμή βόμβας υδρογόνου. Μιας βόμβας που όπως φαίνεται και από τις αντιδράσεις πολιτικών και οργανισμών σε όλο τον κόσμο, τρομάζει πολύ περισσότερο από την ατομική βόμβα.

Τι είναι αυτό που προκαλεί τέτοια αναστάτωση σχετικά με την βόμβα υδρογόνου; Η πιο σημαντική είναι ότι ο συγκεκριμένος τύπος είναι κατά πολύ ισχυρότερος από μία αντίστοιχη ατομική βόμβα. Μπορεί δηλαδή με το ίδιο περίπου ραδιενεργό υλικό με μία αντίστοιχη ατομική να προκαλέσει σημαντικά μεγαλύτερες ζημιές, και μάλιστα με το πλεονέκτημα του μικρότερου βάρους και του μικρότερου όγκου. Στοιχεία που όπως είναι αυτονόητο επιτρέπουν την χρήση του σε μικρότερους πυραύλους από ότι χρειάζεται μία ατομική βόμβα.

Οι διαφορές τους εντοπίζονται στον τρόπο που ενεργοποιούνται. Στην μέν ατομική βόμβα η ενέργεια που εκλύεται προκύπτει από την σχάση των ατόμων του ραδιενεργού υλικού, στην δε βόμβα υδρογόνου η ενέργεια προκύπτει από την σύντηξη των ατόμων, στην περίπτωσή τους υδρογόνου για να προκαλέσουν την έκρηξη.

Οι διαφορές σε ότι αφορά το… πρακτικό μέρος του πράγματος είναι ότι η δεύτερη διαδικασία είναι πολύ πιο ισχυρή, και αρκεί μία πολύ μικρότερη βόμβα υδρογόνου για να προκαλέσει τις ίδιες καταστροφές από μία πολύ μεγαλύτερη ατομική βόμβα.

Η βόμβα υδρογόνου, όπως επίσης λέγεται, αναπτύχθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 50, και από την Αμερική και από την Ρωσία, και μέχρι σήμερα αποτελεί ίσως το ισχυρότερο όπλο μαζικής καταστροφής στον πλανήτη. Γνωστή διεθνώς και ως H-Bomb (Hydrogen Bomb), συγκριτικά είναι 100 έως και 1.000 φορές πιο καταστροφική απ” ό,τι μια απλή ατομική βόμβα σχάσης.

Η πρώτη έκρηξη βόμβας υδρογόνου έγινε στις 31 Οκτωβρίου (1η Νοεμβρίου τοπική) 1952 στην ατόλη Enewetak, στα Νησιά Μάρσαλ (Marshall) του Ειρηνικού ωκεανού από τις ΗΠΑ. Στις 12 Αυγούστου στη Σοβιετική Ένωση πραγματοποιείται η πρώτη δοκιμή βόμβας υδρογόνου.

Στις 30 Οκτωβρίου του 1961 οι Ρώσοι χρησιμοποίησαν την μεγαλύτερη μέχρι τώρα βόμβα αυτού του είδους, σε ένα νησί κοντά στον Βόρειο Πόλο, με ισχύ 57 εκατομμυρίων τόνων δυναμίτη, η οποία όπως αναφέρουν οι τότε πηγές έγινε αισθητή μέχρι και την Σκανδιναβία, ενώ μπορούσε να προκαλέσει εγκαύματα τρίτου βαθμού σε απόσταση… 100 χιλιομέτρων. Για να υπάρχει ένα μέτρο σύγκρισης, η βόμβα αυτή ήταν 3.800 φορές πιο ισχυρή από την βόμβα της Χιροσίμα, στοιχείο που δείχνει την τεράστια καταστροφική δύναμη της βόμβας υδρογόνου.

Οι μέχρι τώρα δοκιμές (τρεις στον αριθμό) ατομικών βομβών της Βόρειας Κορέας δεν είχαν ανησυχήσει ιδιαίτερα την διεθνή κοινότητα. Όμως οι βόμβες υδρογόνου οι οποίες μπορούν να είναι και μικρές σε μέγεθος με απίστευτα καταστροφικά αποτελέσματα οδηγούν πλέον όλους να στρέψουν με μεγαλύτερη προσοχή τα μάτια τους στην χώρα του ικανού για όλα δικτάτορα.

Πάντως δεν λείπουν και οι σκεπτικιστές οι οποίοι υποστηρίζουν ότι η έκρηξη ενός τέτοιου όπλου θα είχε πολύ πιο έντονα φαινόμενα, ακόμα και αν έγινε υπόγεια, και όχι αυτό που τελικά έγινε αισθητό στην συγκεκριμένη έκρηξη που αντιστοιχεί σε μία τυπική δοκιμή ατομικής βόμβας. Μάλιστα κάποιοι αναλυτές κάνουν λόγο για μία «υβριδική» κατασκευή μιας πιο ισχυρής ατομικής βόμβας, στην περιοχή των 50 κιλοτόνων, στην οποία ο Κιμ βρήκε την ευκαιρία να την «διαφημίσει» ως βόμβα υδρογόνου.

Ενώ δεν λείπουν και οι πιο ψύχραιμες φωνές οι οποίες υποστηρίζουν ότι ο πονηρός δικτάτορας εκμεταλλεύθηκε τον σεισμό των 5,1 Ρίχτερ για να ανακοινώσει δύο ώρες αργότερα την υποτιθέμενη δοκιμή της βόμβας υδρογόνου που έχει κατασκευάσει.

Όπως και να έχει, ακόμα και η υπόνοια ότι οι το καθεστώς το Κιμ ιλ-Γιουνγκ είναι σε θέση να έχει κατασκευάσει μία βόμβα υδρογόνου προκαλεί φόβο σε όλο τον κόσμο. Μπορεί να μην έχει χρησιμοποιηθεί ποτέ στην ανθρώπινη ιστορία μια τέτοια βόμβα σε πόλεμο (με αποτέλεσμα να μην γνωρίζουμε τις απίστευτες επιπτώσεις που μπορεί να έχει), όμως τίποτα δεν εγγυάται τι μπορεί να γίνει όταν το κουμπί της εκτόξευσης ενός τέτοιου πυραύλου βρίσκεται στα χέρια ενός τρελού και απομονωμένου δικτάτορα.

Συγκίνηση στη Σμύρνη: Θεοφάνεια για πρώτη φορά μετά από 94 χρόνια

Για πρώτη φορά μετά το 1922 έγινε στη Σμύρνη αγιασμός των υδάτων. Μεγάλη η συγκίνηση από το πλήθος που είχε συγκεντρωθεί για να παρακολουθήσει τον εορτασμό των Θεοφανείων.

Φυσικά η τελετή δεν θα μπορούσε να μην προκαλέσει το έντονο ενδιαφέρον των τουρκικών ΜΜΕ.

Οπως ήταν αναμενόμενο, στο λιμάνι της ιστορικής πόλης ο εορτασμός έλαβε πανηγυρικό χαρακτήρα, με τα μέλη της παροικίας και τους ορθόδοξους της περιοχής να κάνουν για πρώτη φορά ελεύθερα την τελετή του αγιασμού των υδάτων σε ανοικτό χώρο, μετά από επίσημη άδεια που έλαβαν από τις τουρκικές αρχές.

Ο εορτασμός περιελάμβανε τη Θεία Λειτουργία στην Αγία Φωτεινή στις 8:30 το πρωί, ενώ στις 12:30 πραγματοποιήθηκε ο αγιασμός των υδάτων και η κατάδυση του Τιμίου Σταυρού στο λιμάνι της Σμύρνης. «Σήμερα αισθανθήκαμε τη συνέχεια της ιστορίας μας μέσα από αυτή την τελετή», δήλωσε ο Αρχιμανδρίτης Κύριλλος Συκής, που τέλεσε τον αγιασμό.

Μεγάλη η συγκίνηση

Με την ολοκλήρωση της τελετής, την απελευθέρωση του περιστεριού και την ανάσυρση του σταυρού, ο πατέρας Κύριλλος εξέφρασε τη συγκίνηση του για το «ιστορικό», όπως το χαρακτήρισε, γεγονός ευχαριστώντας τις Αρχές της χώρας πού επέτρεψαν, όπως είπε, «να αισθανθούμε στην πράξη τη συνέχεια της γενιάς, της φυλής, της πίστης, της ιστορίας έτσι όπως ο θεός την καταγράφει». Ευχαρίστησε τις Τοπικές Αρχές για την ασφάλεια και την βοήθεια που παρείχαν για την υλοποίηση αυτής «της ιστορικής ιερής τελετής». Ιδιαίτερα ευχαρίστησε τον γενικό πρόξενο Σμύρνης Θεόδωρο Τσακίρη «που με περισσή αγάπη αγκαλιάζει την κοινότητα και την εκκλησία», τον βουλευτή και εκπρόσωπο της ελληνικής κυβέρνησης Ανδρέα Μιχαηλίδη, τον αρχιεπίσκοπο της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας πατέρα Λορέτζο, τον προϊστάμενο του καθεδρικού ναού των Καθολικών πατέρα Μαξιμιλιανό, τους κολυμβητές που ανέσυραν τον «σταυρό του μαρτυρίου, της Εκκλησίας και του γένους μας» στους οποίους ευχήθηκε «κάθε πρόοδο και προκοπή μαζί με όλους τους άλλους ανθρώπους όπου και αν βρίσκονται».

Κλείνοντας ευχήθηκε σε όλη τη Ρωμιοσύνη να πορεύεται πάντα στο ρου και στον χρόνο της ιστορίας και σε οποιεσδήποτε συνθήκες να δηλώνει την παρουσία της και έστειλε σε όλους την «αγάπη μας με τις σταγόνες από τα δάκρυα και την χαρά των προγόνων μας σήμερα».

Ο εορτασμός είχε τελεστεί ανεπισήμως πριν λίγα χρόνια και το προσδοκώμενο όπως το εξέφρασε ο πατέρας Κύριλλος «είναι να καθιερωθεί ο εορτασμός των Φώτων στην παραλία, δηλαδή σε δημόσιο χώρο».

 Από το 1990 ερχόταν περιστασιακά για να τελέσει λειτουργίες

Ο Αρχιμανδρίτης Κύριλλος Συκής είναι ο πρώτος ορθόδοξος ιερέας ο οποίος λειτουργεί μόνιμα στη Σμύρνη μετά την καταστροφή και τον ξεριζωμό του 1922. Από το 1990 ερχόταν περιστασιακά για να τελέσει λειτουργίες, καθώς δεν υπήρξε ποτέ σταθερός ιερέας στη Σμύρνη μέχρι τον Αύγουστο του 2013, όταν ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος τού εμπιστεύθηκε μόνιμα τη θέση.

 

Πηγή

Από τον Πειραιά στην ...ασφάλεια της Δεξαμενής ο Alexis...!

Κάποιοι "αριστεροί" άρχισαν ήδη να φοβούνται τον κόσμο και την οργή του και κινούνται πλέον ασφαλώς σε ελεγχόμενα και αποστειρωμένα περιβάλλοντα...! 

Πάνε πλέον οι εποχές που οι ίδιοι ήταν πρωταγωνιστές σε προπηλακισμούς πολιτικών αντιπάλων τους. Τώρα φοβούνται μην τους συμβούν τα ίδια...

Ετσι,  για τον εορτασμό των Θεοφανείων, ο Τσίπρας κατευθύνθηκε τελικά στο ασφαλές ...λιμάνι της Δεξαμενής Κολωνακίου (!), καθότι το Μεγάλο Λιμάνι του Πειραιά, στο οποίο είχε μεταβεί πανηγυρικά πέρυσι (φωτό),  δρομολογείται να παραδοθεί ολόκληρο στους Κινέζους, και φέτος μύριζε έντονα μπαρούτι...! Βλέπετε, οι λιμενεργάτες δεν παίζουν!

Βέβαια, οι "αυλικοί" του Μαξίμου έσπευσαν να δικαιολογήσουν τη στροφή του "μικρού" προς τη Δεξαμενή, μιλώντας περί δήθεν δυσφορίας του Αlexis για τον μητροπολίτη Σεραφείμ και τις δηλώσεις του για το "σύμφωνο συμβίωσης". Ομως, είναι πασιφανές πως η συγκεκριμένη δικαιολογία ήταν απλά για λαϊκή κατανάλωση...!

Ποιοι είναι όμως αυτοί που φοβούνται σήμερα το λαό και την οργή του;

Μα φυσικά είναι αυτοί, που αφού έκαναν πράξη την υπόσχεσή τους για κατάργηση του μνημονίου με ένα νόμο, αφού διαπραγματεύτηκαν "υπερήφανα" επί 17 ώρες και στα ...τέσσερα το νέο μνημόνιο, αφού υλοποίησαν όλες τις δεσμεύσεις τους (κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, αύξηση των κατώτερων μισθών, επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων και της 13ης σύνταξης, καμία νέα φορολογική επιβάρυνση κ.λ.π κ.λ.π), ετοιμάζονται να κάνουν πράξη και τη δέσμευσή τους για "καμία μείωση στις συντάξεις, βασικές και επικουρικές"...!!!

Απόλυτα συμβιβασμένοι, αδαείς, ανίκανοι, ψεύτες και επικίνδυνοι, διαλύουν ότι απέμεινε στο Ασφαλιστικό, υπερασπιζόμενοι τη χειρότερη δυνατή πρόταση γι αυτό!

Το ...σύμφωνο συμβίωσης των νυν και μελλοντικών συνταξιούχων με τον εξευτελισμό είναι προ των πυλών στο ευρωπαϊκό Γκουαντάναμο των Κατρούγκαλου και Alexis....


Πηγή

Προσδοκίες χωρίς όραμα για το 2016

γράφει ο Κώστας Παπαδόπουλος

Βαδίζουμε ήδη τις πρώτες ημέρες της νέας χρονιάς. Η γιορτινή …παρένθεση, λαμβάνει σιγά σιγά τέλος και η σκληρή πραγματικότητα έρχεται ξανά να μας χτυπήσει την πόρτα. Όχι ότι την είχαμε ξεχάσει δηλαδή… (με ΕΝΦΙΑ, Τέλη Κυκλοφορίας, λοιπούς φόρους και υποχρεώσεις…). Απλά, θέλοντας και μη, χαλαρώσαμε λίγο υπό το κλίμα των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς. Έρχονται και τα Θεοφάνια, ελπίζοντας πως θα χαρίσουν απλόχερα «Θεία Φώτιση» σε κυβερνώντες, αντιπολιτευόμενους και, κυρίως, στους πολίτες αυτής της πολύπαθης χώρας.

Οι προσδοκίες του κοινωνικού συνόλου για το νέο χρόνο περιορίζονται σε …μικρό καλάθι. Ο Αλέξης Τσίπρας και το «παρεάκι» που κυβερνά έχουν προ πολλού εξαντλήσει την κοινωνική συναίνεση. Απλά λόγω έλλειψης «αντίπαλου δέους» συνεχίζουν την προδιαγεγραμμένη πορεία τους. Πώς να υπάρξει αμφισβήτηση και πώς αυτή να εκπροσωπηθεί από τον «όποιον» Βαγγέλη ή Κυριάκο, τον «τετριμμένο» Κουτσούμπα, τον «συστημικό» Θεοδωράκη, την «Γεννηματά» Φώφη, τον «υπέργειρο» – και σε απόψεις, Βασίλη Λεβέντη ή τους ακραίους της Χρυσής Αυγής; Τί μπορεί να περιμένει ένας λαός από ένα συνθηκολογημένο πολιτικό προσωπικό με μοναδικό μέλημα την εναλλαγή στην εξουσία και τους «χρυσούς θρόνους»; Όταν οι διαχρονικά ευνοημένοι παραμένουν οι οικογένειες των πολιτικών, οι πολιτικοί φίλοι και μια στενή κλίκα υψηλών ταξικών κλιμακίων, που ήδη έχουν εξασφαλισμένο το μέλλον τους;

Υπάρχει αλήθεια κάποιος που αφουγκράζεται την άποψη ότι υπάρχει πολιτική προσωπικότητα, στο υπάρχον πολιτικό σκηνικό, που να προσδώσει όραμα για ένα καλύτερο αύριο στην Ελλάδα; Διακρίνει κάποιος μια φωτεινή προσωπικότητα, διατεθειμένη να… «βγει μπροστά», να έρθει σε σύγκρουση με το λεγόμενο, αλλά όχι ανύπαρκτο, «πολιτικό κατεστημένο» που πηγάζει από τους κυβερνητικούς θώκους και το θέλει άβουλο όργανο των ευρωπαϊκών θεσμικών αποφάσεων; Ρεαλιστικά, τέτοιος άνθρωπος, δεν είναι αυτή τη στιγμή ορατός.

Η Ελλάδα, μέσω των εκάστοτε πολιτικών που βρέθηκαν στο τιμόνι της, έχει απωλέσει τον ρόλο του διαμορφωτή των διεθνών εξελίξεων και περιορίζεται στο ρόλο του ακόλουθου. Του τελευταίου κομπάρσου. Κάθε διπλωματική εφεδρεία έχει χαθεί. Κάθε πλεονέκτημα που πηγάζει από τη γεωστρατηγική της θέση, τον πλούτο της και τα κυριαρχικά της δικαιώματα έχει παραχωρηθεί, χωρίς το παραμικρό ανταποδοτικό όφελος, χωρίς καμία εγγύηση ή έστω κάποιου είδους εξασφάλιση. Οι επιχειρηματικές της δυνατότητες και οι διεθνείς πρωτοκαθεδρίες έχουν απαξιωθεί ή βρίσκονται σε, ηθελημένη, χειμερία νάρκη.

Αυτός που θα δώσει το όραμα, ακόμα, αναζητείται. Αυτός που θα ηγηθεί της ανάκαμψης με μοναδικό σκοπό την αναγέννηση αυτού του τόπου, παραμένει ευσεβής πόθος ενός ολόκληρου λαού. Ακόμα κι αν εμφανιστεί, σαρκοβόρα τσακάλια απειλούν να τον εξαφανίσουν στο λεπτό και ύαινες είναι έτοιμες, κατόπιν, να ασελγήσουν στο κουφάρι του. Εκεί είναι που πρέπει να βγει μπροστά η κοινωνία. Εκεί πραγματικά καλείται να «βάλει πλάτη» ο κόσμος. Να δημιουργήσει ασφαλείς προϋποθέσεις, να απαρνηθεί μίζερες νοοτροπίες του παρελθόντος, να παραμερίσει προσωπικά συμφέροντα και να αναδείξει αυτόν τον Έλληνα για το, ένα και μοναδικό, κοινό καλό. Γιατί το να μην υπάρχει, ένας τέτοιος, …αποκλείεται!

Μακάρι αυτό να γίνει τούτη εδώ την χρονιά! Μέσα στο 2016!

Έξαλλος ο Μητροπολίτης Πειραιά: «Η κυβέρνηση πάσχει από όζουσα φασίζουσα νοοτροπία, από εμπάθεια και εκδικητικότητα»!

Σε άγρια κόντρα εξελίσσεται η διαμάχη της Κυβέρνησης με τον Μητροπολίτη Πειραιά Σεραφείμ με αφορμή τις δηλώσεις του δεύτερου για το σύμφωνο συμβίωσης και την απόφαση του Πρωθυπουργού να μην παραστεί στην τελετή αγιασμού των υδάτων στα Θεοφάνεια.

Η κόντρα φαίνεται να κορυφώνεται μετά την απόφαση της ΕΡΤ1 να μην καλύψει τηλεοπτικά την τελετή του αγιασμού των υδάτων, στον Πειραιά.

Έξαλλος έγινε ο Μητροπολίτης Σεραφείμ, ο οποίος σε δηλώσεις στο Star τόνισε: “Ανακάλεσε (σ.σ. η κυβέρνηση) την κρατική τηλεόραση, η οποία επί δεκαετίες μεταδίδει στα πέρατα της Γης την τελετή των Θεοφανείων, στο πρώτο λιμάνι της χώρας. Δυστυχώς, έχουμε μία κυβέρνηση, η οποία εξελέγη μεν δημοκρατικώς, εκμεταλλευόμενη την οικονομική τραγωδία της χώρας, αλλά πάσχει από όζουσα φασίζουσα νοοτροπία και από εμπάθεια και εκδικητικότητα”.

Πηγή

ΑΓΩΓΗ ΟΜΠΑΜΑ: Απειλεί με αστρονομικό πρόστιμο 90 δισ. δολαρίων την Volkswagen !

Η προσφυγή των αμερικανικών αρχών στη δικαιοσύνη εναντίον της αυτοκινητοβιομηχανίας Volkswagen την οποία απειλεί με πρόστιμο έως και 90 δισ. δολάρια, έχει φέρει πονοκέφαλο στην καγκελάριο Ανγκελα Μέρκελ αλλά και σε ολόκληρη τη Γερμανία.

Παρότι το πρόστιμο αναμένεται να είναι αρκετά χαμηλότερο από το αυστηρότερο που μπορεί θεωρητικά να επιβληθεί βάσει του νόμου, η αγωγή επαναφέρει την προσοχή στα προβλήματα της Φολκσβάγκεν, την ώρα που η διεύθυνση της αυτοκινητοβιομηχανίας εξέφραζε ελπίδες ότι άρχιζε να σημειώνεται πρόοδος στις προσπάθειες να ξεπεραστεί η υπόθεση.

«Ασφαλώς τα νέα από τις Ηνωμένες Πολιτείες είναι ανησυχητικά για εκείνους που ενδιαφέρονται για την προάσπιση των θέσεων εργασίας στην αυτοκινητοβιομηχανία της Γερμανίας», ανέφερε ο Ουμπέρτους Χάιλ, αντιπρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας των Σοσιαλδημοκρατών (SPD) στην Μπούντεσταγκ, την ομοσπονδιακή κάτω Βουλή. Ο Χάιλ εξέφρασε την ελπίδα ότι θα αποφευχθούν «δραματικές συνέπειες» για τον όμιλο της Φολκσβάγκεν μέσω μιας άμεσης και ολοκληρωμένης διευθέτησης του σκανδάλου, ενώ τόνισε πως οι εργαζόμενοι του ομίλου VW δεν μπορούν να αναλάβουν την ευθύνη για τις πράξεις αυτών που αποφάσισαν την εγκατάσταση του λογισμικού για την παραπλάνηση των συστημάτων ελέγχου των εκπομπών ρύπων.

Ο Μίχαελ Φουξ, αντιπρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Ένωσης Χριστιανοδημοκρατών (CDU), του κόμματος της καγκελαρίου Άγγελας Μέρκελ, έκρινε από την πλευρά του πως η σκληρή γραμμή που έχει υιοθετήσει η Ουάσινγκτον ενδέχεται να αποσκοπεί στην ενίσχυση των αμερικανικών αυτοκινητοβιομηχανιών έναντι των γερμανικών ανταγωνιστριών τους.

«Αρχίζω να υποψιάζομαι ότι οι αμερικανικές αρχές (…) επιδιώκουν την εφαρμογή μιας επιθετικής πολιτικής στον βιομηχανικό τομέα, που θα ευνοήσει την αμερικανική αυτοκινητοβιομηχανία σε βάρος της γερμανικής αυτοκινητοβιομηχανίας», υποστήριξε ο Φουξ.

Η γερμανική κυβέρνηση εν γένει έχει σταθεί στο πλευρό της VW αφότου η ομοσπονδιακή Υπηρεσία Προστασία του Περιβάλλοντος (Environmental Protection Agency, EPA) αποκάλυψε το σκάνδαλο. Το Βερολίνο προσπαθεί να περιορίσει κατά το δυνατόν τις ζημίες για τον όμιλο, που απασχολεί 270.000 ανθρώπους μόνο στη Γερμανία.

ΟΙ «9» ΕΚΛΕΚΤΟΙ ΤΟΥ ΒΟΥΤΣΗ: Καραμανλικοί και αριστεροί στους υποψηφίους για το ΔΣ του ΕΣΡ

Με πρόσωπα από την καραμανλική πτέρυγα συμπληρώθηκε η λίστα των «9″ εκλεκτών του Νίκου Βούτση για το ΔΣ του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης.

Η λίστα βρίσκεται πλέον στα χέρια των κομμάτων και από αυτούς θα επιλεγούν οι έξι οι οποίοι και θα στελεχώσουν το νέο Διοικητικό Συμβούλιο.

Αρκετοί είναι εκείνοι που προέρχονται από τον αριστερό χώρο, αλλά δεν λείπουν και πρόσωπα που ανήκουν στην λεγόμενη «καραμανλική» πτέρυγα. Μάλιστα, σύμφωνα με το real.gr το γεγονός αυτό έχει προκαλέσει ήδη και τις πρώτες αντιδράσεις από ορισμένα κόμματα της αντιπολίτευσης.

Αναλυτικά τα εννέα ονόματα:

Λαοκράτης Βάσσης: Ιστορικό στέλεχος της Αριστεράς και συγγραφέας. Συνέβαλε στη δημιουργία του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου, όπου παρέμεινε μέχρι το 2000 ως μέλος του Πολιτικού Γραφείου. Ανήκει στον στενό κύκλο άτυπων συμβούλων του Αλέξη Τσίπρα.

Ροδόλφος Μορώνης: Δημοσιογράφος. Δίδαξε τηλεοπτική δημοσιογραφία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Διετέλεσε κυβερνητικός εκπρόσωπος στην υπηρεσιακή κυβέρνηση της Βασιλικής Θάνου. Αναπληρωτής διευθύνων σύμβουλος της ΝΕΡΙΤ (20/5/2014 – 11/9/2014) και πρόεδρος του Ινστιτούτου Οπτικοακουστικών Μέσων (ΙΟΜ).

Κωνσταντίνος Αγγελόπουλος: Δημοσιογράφος. Πολιτικός συντάκτης των εφημερίδων Ελευθεροτυπία, Πρώτη και Καθημερινή. Διατέλεσε αρχισυντάκτης και διευθυντής της Καθημερινής και συνεκδότης της εφημερίδας Το Ποντίκι (1980-1990), ενώ δίδαξε (1992-1996) ανάγνωση της πολιτικής επικαιρότητας στο εργαστήριο του θεατρικού Οργανισμού “Εστία”. Έχει διατελέσει ακόμα ραδιοφωνικός σχολιαστής στο σταθμό ΣΚΑΪ (2003-2004) και έχει συνεργαστεί με το ραδιόφωνο της ΝΕΤ.

Γιάννης Τζανετάκος: Δημοσιογράφος. Ιδρυτικός γενικός διευθυντής του πρώτου μη-κρατικού ραδιοσταθμού, του Αθήνα 984, καθώς και του ASTRA Λευκωσίας. Διευθυντής του ραδιοσταθμού Flash. Γενικός διευθυντής της Ελληνικής Ραδιοφωνίας – ΕΡΤ από το 1996 ως το 2000.

Γιώργος Πλειός: Πανεπιστημιακός. Διδάσκει στο πανεπιστήμιο Αθηνών στο Τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ με γνωστικά αντικείμενα Κοινωνική Θεωρία Ι, Monitoring των ΜΜΕ, Εξουσία και Προπαγάνδα, Εκπαίδευση και ΜΜΕ, Έρευνα Θεματολογίας και Πλαισίωσης, Κοινωνιολογία της Εικόνας, Πολιτικός Λόγος Ιδεολογία και ΜΜΕ.

Βασίλης Καραποστόλης: Πανεπιστημιακός. Καθηγητής Πολιτισµού και Επικοινωνίας σπούδασε στο Τµήµα Πολιτικών και Οικονοµικών Επιστηµών του Πανεπιστηµίου Αθηνών και στο Πανεπιστήµιο Στέρλινγκ της Σκωτίας. 
Είναι καθηγητής στο Τµήµα Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Πανεπιστηµίου Αθηνών.

Φανή Πετραλιά: Δημοσιογράφος και γραμματέας μορφωτικού ιδρύματος της ΕΣΗΕΑ.

Αντώνης Μακρυδημήτρης: Πανεπιστημιακός. Είναι καθηγητής της Διοικητικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Είχε διατελέσει διατελέσει σύμβουλος του Κώστα Καραμανλή την περίοδο 2004-2009 για θέματα Δημόσιας Διοίκησης, καθώς και Πρόεδρος της ΝΕΡΙΤ.

Ανδρέας Νοταράς: Πανεπιστημιακός. Καθηγητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.

Πηγή

ΤΖΟΝ ΠΕΡΚΙΝΣ! Η Ελλάδα έπεσε θύμα οικονομικών εκτελεστών! Τι λέει για τον Βαρουφάκη και το ΔΝΤ

Αποκαλύψεις φωτιά από τον Τζον Πέρκινς, γνωστό και ως οικονομικό δολοφόνο, ο οποίος ρίχνει φως σε όσα συνέβησαν τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, την Κύπρο και σε άλλες χώρες με οικονομικά προβλήματα.

Ο Αμερικανός αποκάλυψε πως ο πρώην υπουργός Οικονομικών, Γιάνης Βαρουφάκης, του είχε αποστείλει πρόσφατα ένα e-mail, με το οποίο τον συνεχάρη για το βιβλίο του, ενώ αποκάλυψε επίσης ότι του μετέφερε πως ότι αυτά που αναφέρονται στο βιβλίο σχετίζονται με τα όσα συνέβησαν στην Ελλάδα, σύμφωνα με τα όσα είδε κατά τη θητεία του στη θέση του υπουργού Οικονομικών.

Στο βιβλίο του «Εξομολογήσεις ενός οικονομικού εκτελεστή», ο Πέρκινς αναφέρει ότι μεγάλες εταιρίες που δραστηριοποιούνται στην εκμετάλλευση πετρελαίου και φυσικού αερίου, καθώς επίσης η NSA, η Παγκόσμια Τράπεζα αλλά και ο ίδιος σε συνεργασία με διεφθαρμένους αξιωματούχους κυβερνήσεων τρίτων χωρών, εκμεταλλεύονταν οικονομικά τον πλούτο άλλων χωρών για να πλουτίσουν οι ΗΠΑ και να κτίσουντην οικονομική αυτοκρατορία που είναι σήμερα.

Η δουλειά του ως οικονομικού «δολοφόνου» ήταν απλή, όπως λέει ο ίδιος. Από το 1971-1980, υπό την κάλυψη του οικονομικού συμβούλου για μια ιδιωτική εταιρεία αμερικανικών συμφερόντων, μετέβαινε σε αναπτυσσόμενες χώρες που είχαν φυσικό πλούτο. Στη συνέχεια δωροδοκούσε αξιωματούχους και διευθετούσε για τις κυβερνήσεις υπέρογκα δάνεια, με αντάλλαγμα την αποκλειστική ανάθεση της εκμετάλλευσης του πετρελαίου και του φυσικού αερίου σε συγκεκριμένες εταιρείες υπό ευνοϊκούς όρους.

Ωστόσο, όπως δηλώνει ο Πέρκινς στην εφημερίδα «Σημερινή» της Κύπρου, τα χρήματα ουδέποτε κατέληγαν στη πλειοψηφία των πολιτών, αλλά στην τσέπη ορισμένων επιχειρηματιών, εκείνων που θα αναλάμβαναν τα διάφορα «αναπτυξιακά έργα» και τη δημιουργία των υποδομών για την εκμετάλλευση του φυσικού πλούτου, όπως εργοστάσια, δρόμοι, λιμάνια, αεροδρόμια κ.ά.

Οι χώρες αδυνατούσαν να εξοφλήσουν τα δάνειά τους, βυθίζονταν στο χρέος και υποδουλώνονταν στις ΗΠΑ. Οι καταχρεωμένες χώρες κατέφευγαν σε πολιτικές λιτότητας, όπως αύξηση φορολογιών, απόλυση εργαζομένων και περικοπές σε μισθούς και συντάξεις. Ήταν ξεκάθαρο από την πρώτη στιγμή ότι η Ελλάδα έπεσε θύμα των «οικονομικών εκτελεστών», σημειώνει ο Τζον Πέρκινς.

Στο βιβλίο του, ο Πέρκινς αποκαλύπτει πώς διεθνείς οργανισμοί, όπως το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα ισχυρίζονταν δημοσίως ότι «έσωζαν» χώρες και οικονομίες από τα οικονομικά προβλήματά τους, την ώρα που στην πραγματικότητα, έπαιζαν ένα παιχνίδι με τις κυβερνήσεις τους:

«Τους υπόσχονταν εντυπωσιακή ανάπτυξη, ολοκαίνουργια έργα υποδομών και ένα μέλλον οικονομικής ευημερίας. Με την προϋπόθεση, ωστόσο, ότι θα έπαιρναν τεράστια δάνεια από τους οργανισμούς αυτούς. Αντί να επιτύχουν την τεράστια οικονομική ανάπτυξη και επιτυχία, οι χώρες αυτές έπεφταν θύμα ενός ισοπεδωτικού και μη βιώσιμου χρέους». Και εκεί παρενέβαιναν οι «οικονομικοί εκτελεστές». Φαινομενικά κανονικοί άνδρες, ταξίδευαν στις χώρες αυτές και επέβαλαν τις σκληρές πολιτικές λιτότητας που υπαγόρευε το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα. Άνθρωποι σαν τον Πέρκινς ήταν εκπαιδευμένοι να «ξεζουμίζουν» κάθε σταγόνα πλούτου και πόρων από τις οικονομίες αυτές και συνεχίζουν να το κάνουν έως σήμερα.

Ο 70χρονος ισχυρίζεται επίσης πως ο πρώην Πρόεδρος του Εκουαδόρ Χάιμε Ρολντός και ο πρώην Πρόεδρος του Παναμά Ομάρ Τορίγιος Χερέρα, οι οποίοι σκοτώθηκαν σε αεροπορικά δυστυχήματα, δολοφονήθηκαν από τα «τσακάλια», επειδή αρνήθηκαν να εισακούσουν στις υποδείξεις των ΗΠΑ, οι οποίες είχαν ως μεσολαβητή τον ίδιο τον Πέρκινς. «Κτίσαμε μια παγκόσμια αυτοκρατορία, αλλά και ένα οικονομικό σύστημα το οποίο αποδεικνύεται ως μια αποτυχία», δηλώνει τώρα ο 70χρονος. Επισημαίνει, επίσης, πως μέχρι σήμερα οι ΗΠΑ, αλλά και οικονομικές δυνάμεις, επιστρατεύουν οικονομικούς «δολοφόνους» για να υποτάσσουν μικρότερες χώρες.

Πηγή

ΚΚΕ: Αιτία πολέμου το ασφαλιστικό για τον λαό

«Οι σημερινοί και αυριανοί συνταξιούχοι, οι εργατοϋπάλληλοι, οι φτωχοί αγρότες, οι επαγγελματίες, η νέα γενιά και οι γυναίκες των λαϊκών οικογενειών, θα κληθούν να πληρώσουν ακριβά το μάρμαρο για τη διαχρονική λεηλασία των ταμείων απ' το μεγάλο κεφάλαιο και το κράτος, καθώς και για την καπιταλιστική κερδοφορία, στο βωμό της οποίας θυσιάζονται τα ασφαλιστικά δικαιώματα», αναφέρει το ΚΚΕ σε σχόλιό του για το σχέδιο της κυβέρνησης και τις δηλώσεις της κυβερνητικής εκπροσώπου για το Ασφαλιστικό.

«Η κυβέρνηση εκβιάζει ωμά και κυνικά, όταν καλεί το λαό να επιλέξει ανάμεσα στο δικό της σχέδιο και την πλήρη κατάρρευση του ασφαλιστικού, αναπαράγοντας τα ίδια ακριβώς επιχειρήματα των προηγούμενων κυβερνήσεων. Επίσης, κοροϊδεύει προκλητικά όταν βαφτίζει την πρότασή της «κοινωνικά δίκαιη».

Η «δικαιοσύνη» της κυβέρνησης είναι το μοίρασμα της φτώχειας και η προς τα κάτω εξομοίωση μισθών, συντάξεων και των κοινωνικών παροχών, προς όφελος των μεγάλων συμφερόντων στην ιδιωτική υγεία και ασφάλιση» αναφέρει ακόμη στο σχόλιο του ΚΚΕ, καταλήγοντας ότι «για την εργατική τάξη και το λαό δύο δρόμοι υπάρχουν: Υποταγή στη σφαγή ή οργάνωση του αγώνα στο δρόμο της ριζικής ανατροπής».

Πηγή 

Κυβέρνηση: Θα γίνουν αυξήσεις στις συντάξεις... μετά το 2018

Σε επικοινωνιακή αντεπίθεση περνά το Μέγαρο Μαξίμου και με ένα εκτενές σημείωμα αποτελούμενο από 7 σημεία, τεκμηριώνει τις ελληνικές προτάσεις για το ασφαλιστικό.

Όπως επισημαίνεται, "δημοσιεύματα κάνουν λόγο για μείωση συντάξεων κατά 20% - 30%. Αυτά τα μεγέθη δεν προκύπτουν από πουθενά" και θυμίζουν μία προς μία τις περικοπές που έγιναν επί κυβερνήσεων ΝΔ-ΠΑΣΟΚ.

Τέλος, υπογραμμίζεται πως "η πρόταση της κυβέρνησης κάνει σαφές ότι τα ποσοστά αναπλήρωσης για όσους συνταξιοδοτηθούν είναι τέτοια ώστε να προστατεύουν πλήρως τις χαμηλές και μεσαίες συντάξεις, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις θα υπάρξουν ακόμα και αυξήσεις".

Ολόκληρο το σημείωμα της κυβέρνησης:

1.Αμέσως μόλις το σχέδιο της ασφαλιστικής μεταρρύθμισης είδε το φως της δημοσιότητας, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ έσπευσαν, παραπειστικά και εντελώς προσχηματικά, να ισχυριστούν ότι δήθεν η εφαρμογή του ν. 3863/2010 προστάτευε τους συνταξιούχους περισσότερο από ότι η σημερινή νομοθετική πρόταση της Κυβέρνησης. Καταρχάς τους υπενθυμίζουμε ότι τα όσα προέβλεπε ο ν. 3863/2010 ουδέποτε εφαρμόστηκαν, καθώς τα ίδια αυτά κόμματα, όσο ήταν Κυβέρνηση, προέβησαν σε 12 διαδοχικές μειώσεις των χορηγούμενων συντάξεων. Δεύτερον, ο ν. 3863/2010 όταν συντάχθηκε έλαβε υπόψη τα οικονομικά δεδομένα που ίσχυαν στη χώρα το έτος αυτό, τα οποία ουσιωδώς διαφέρουν από το οικονομικό περιβάλλον που είχε διαμορφωθεί, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβε για πρώτη φορά την διακυβέρνηση της χώρας. Χαρακτηριστικά το ΑΕΠ του 2010 –οπότε και ψηφίστηκε ο ν. 3863/2010 από το ΠΑΣΟΚ– ανερχόταν σε 227 δισ. ευρώ, ενώ το ΑΕΠ του 2014 σε 178 δισ. ευρώ.

2. Η βασική σύνταξη, επομένως, που προέβλεπε ο νόμος αυτός, σήμερα δεν θα ανερχόταν στο ποσό των 360 ευρώ -όπως παραπειστικά ισχυρίζονται τώρα η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Διότι πρώτον το ποσό αυτό, όπως ρητά προκύπτει από το κείμενο του νόμου, αφορούσε μόνο το 2010, και όχι τις συντάξεις του 2015 ή των επόμενων ετών. Δεύτερον στο νόμο του 2010 προβλεπόταν ότι το ποσό αυτό θα αναπροσαρμοζόταν ακόμα και αρνητικά, στη βάση συντελεστή που διαμορφώνεται κατά 50% από τη μεταβολή του ΑΕΠ και κατά 50% από τη μεταβολή του Δείκτη Τιμών Καταναλωτή του προηγούμενου έτους με την πρόσθετη πρόβλεψη ότι δεν θα υπερβαίνει την ετήσια μεταβολή του Δείκτη Τιμών Καταναλωτή. Επομένως εάν εφαρμοζόταν ο ν. 3863/2010 σήμερα, το ποσό της Βασικής σύνταξης για το έτος 2014 θα ανερχόταν πλέον στο ποσό των 343 ευρώ και όχι στο ποσό των 384 ευρώ, όπως είναι η πρόταση της κυβέρνησης.

3. Υπενθυμίζουμε, ακόμη, ότι ο ν. 3863/2010 ρητά προέβλεπε ότι το συνολικό ύψος των δαπανών για τις συντάξεις, προβαλλόμενο έως το έτος 2060, δεν θα έπρεπε να υπερβαίνει το περιθώριο αύξησης των 2,5 ποσοστιαίων μονάδων του ΑΕΠ, με έτος αναφοράς το 2009. Και αυτό ουσιαστικά σημαίνει ότι η εφαρμογή του νόμου αυτού σήμερα θα απαιτούσε νέα οριζόντια περικοπή των κύριων συντάξεων. Επισημαίνουμε, λοιπόν, στους όψιμους προστάτες των συμφερόντων των συνταξιούχων ότι η εφαρμογή του νόμου που συνέταξαν το 2010, σήμερα όχι μόνο θα οδηγούσε σε οριζόντιες μειώσεις των συντάξεων, αλλά δεν θα διασφάλιζε ούτε στο ελάχιστο τη βιωσιμότητα του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης. Αντιθέτως, θα διατηρούσε τον πολυκερματισμό τους συστήματος, την άνιση μεταχείριση των ασφαλισμένων και τον άκριτο διαχωρισμό τους ανάλογα με το τυχαίο γεγονός του χρόνου υπαγωγής τους στην ασφάλιση. Θα διατηρούσε τις ευνοϊκές για λίγους ρυθμίσεις του παρελθόντος, εις βάρος του συνόλου του ασφαλιζόμενου πληθυσμού και των συνταξιούχων.

4. Δημοσιεύματα κάνουν λόγο για μείωση συντάξεων κατά 20% - 30%. Αυτά τα μεγέθη δεν προκύπτουν από πουθενά. Όσοι τα υποστηρίζουν οφείλουν τουλάχιστον να εξηγήσουν πού «ανακάλυψαν» αυτά τα νούμερα. Για τους σημερινούς συνταξιούχους, μέσω του «εργαλείου» της προσωπικής διαφοράς, δεν θα προκύψει καμία μείωση στις συντάξεις τους. Η πρόταση της κυβέρνησης κάνει σαφές ότι τα ποσοστά αναπλήρωσης για όσους συνταξιοδοτηθούν είναι τέτοια ώστε να προστατεύουν πλήρως τις χαμηλές και μεσαίες συντάξεις, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις θα υπάρξουν ακόμα και αυξήσεις. Με τη σύνδεση, εξάλλου, της εθνικής σύνταξης με το ρυθμό αύξησης του ΑΕΠ για πρώτη φορά, μετά από την πενταετία ΠΑΣΟΚ – ΝΔ, υπάρχει ορατή προοπτική αύξησης των συντάξεων μετά το 2018.

5. Στο σύνηθες ερώτημα αν «πληρώνουν οι νέοι τους παλιούς» σημειώνεται ότι η Ελλάδα αυτή τη στιγμή είναι η πρώτη χώρα στην Ευρώπη σε συνταξιοδοτική δαπάνη με ποσοστό 17,5% του ΑΕΠ. Την ίδια στιγμή στην ΕΕ-28 το ποσοστό αυτό βρίσκεται περίπου στο 11,5%. Είναι φανερό ότι αυτή η κατάσταση, αν αφεθεί ως έχει, θα οδηγήσει σε συνολική κατάρρευση του ασφαλιστικού συστήματος της χώρας. Με την μεταρρύθμιση που προτείνει η κυβέρνηση όχι μόνο εξασφαλίζεται η μακροχρόνια βιωσιμότητα του συστήματος αλλά δίνεται και προοπτική αύξησης των συντάξεων μετά το 2018. Ακόμα δεν πληρώνουν οι νέοι τους παλιούς αλλά όλη χώρα πληρώνει την εγκληματική διαχείριση του ασφαλιστικού συστήματος από ΠΑΣΟΚ - ΝΔ:

- Την κακοδιαχείριση των αποθεματικών,

- Το εγκληματικό PSI+ που στοίχισε 13 δισ. ευρώ στα αποθεματικά των ταμείων,

- Τις πελατειακές σχέσεις,

- Την εκτόξευση της ανεργίας καθώς και

- Την μαύρη και ανασφάλιστη εργασία που οργίασε στα χρόνια της συγκυβέρνησης  Σαμαρά - Βενιζέλου που στήριζαν με φανατισμό ο κ. Πλακιωτάκης και η κ. Γεννηματά.

6. Έργα και ημέρες ΝΔ – ΠΑΣΟΚ. Η μέση σύνταξη το 2010 ήταν 1.480 ευρώ. Τον Ιανουάριο του 2015 όταν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, ευτυχώς παρέδωσαν την εξουσία, η μέση σύνταξη είχε φτάσει τα 863 ευρώ. Η μεσοσταθμική μείωση έφτασε, δηλαδή, το 41%! Δεν θέλουμε να σκεφτόμαστε καν τι θα γινόταν αν συνέχιζαν να είναι στην κυβέρνηση. Μερικά παραδείγματα για το πόσο έπεσαν οι συντάξεις από το 2010 στο 2013:

- Από 2.300 ευρώ σε 1.648 ευρώ [-28%], 

- Από 2.000 ευρώ σε 1.425 ευρώ [-28%],

- Από 1.500 ευρώ σε 1.288 ευρώ [-14%] και

- Από 1.200 ευρώ σε 1.000 ευρώ [-16%].

7. Από την αντιπολίτευση και από έγκριτους, δήθεν, αναλυτές γίνονται αναφορές ότι μετά το μνημόνιο σταματάει η προσωπική διαφορά. Με βάση τις προβολές για την αύξηση του ΑΕΠ μετά το 2018, οι νέες συντάξεις θα εξισωθούν με τις παλιές και άρα θα εκλείψει ο λόγος ύπαρξης της προσωπικής διαφοράς. Ωστόσο αν, παρ’ ελπίδα, δεν συμβεί αυτό, προβλέπεται ότι η προσωπική διαφορά θα διατηρηθεί και μετά το 2018. Οι συντάξεις, πάντως, σύμφωνα με όλες τις εκτιμήσεις, από το 2018 και μετά, με δεδομένη την αναπτυξιακή πορεία της χώρας, θα ξεκινήσουν και πάλι να αυξάνονται. Καμία τέτοια προοπτική δεν υπήρχε με βάση το παλιό ασφαλιστικό σύστημα που έφτιαξαν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Το μόνο το οποίο θα έβλεπαν οι συνταξιούχοι θα ήταν οι περαιτέρω περικοπές.

ΠΑΣΟΚ: Εκτός τόπου και χρόνου

Αντιδρώντας στις δηλώσεις που έκανε η Ολγα Γεροβασίλη σήμερα, στις οποίες ανέφερε ότι η κυβέρνηση δεν μειώνει ούτε ένα ευρώ κύριες και επικουρικές συντάξεις, τον ΠΑΣΟΚ έκανε λόγο για εκτός τόπου και χρόνου αλαζονική δήλωση της κυβερνητικής εκπροσώπου.

«Όλοι πια γνωρίζουμε το ποιος είναι ο πιστός εντολοδόχος της τρόικας. Με το Κυβερνητικό σχέδιο οι συντάξεις μειώνονται και οι εισφορές αυξάνονται, αθροιστικά κατά 1,8 δισεκατομμύρια ευρώ. Ο λογαριασμός χρεώνεται αποκλειστικά στη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ που βύθισε την οικονομία, οδηγεί σε παρατεταμένη ύφεση και καθυστέρησε με ιδεοληπτική εμμονή την εφαρμογή του μεταρρυθμιστικού Νόμου 3863 του ΠΑΣΟΚ.

Προς επιβεβαίωση υπενθυμίζουμε ότι το e-mail Χαρδούβελη τον Δεκέμβριο του 2014, δεν περιλάμβανε μειώσεις συντάξεων. Περιμένουμε να αξιοποιήσουν έστω και τώρα ως διαπραγματευτικό ατού την άρνησή μας για νέες μειώσεις συντάξεων και αυξήσεις εισφορών», ανέφερε ακόμη η ανακοίνωση.

Ποτάμι: Ανίκανοι για μία ακόμη φορά

Ως τυπικό δείγμα πολιτικαντισμού της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ χαρακτηρίζει το Ποτάμι το νομοσχέδιο Κατρούγκαλου για το Ασφαλιστικό.

Με τίτλο της ανακοίνωσης «Ανίκανοι για άλλη μια φορά», το Ποτάμι κατηγορεί την κυβέρνηση ότι προσπαθεί να ξεγελάσει νυν και μελλοντικούς συνταξιούχους, κρύβοντας μειώσεις συντάξεων και αυξήσεις φόρων. Ακόμη, χαρακτηρίζει ψέμα την τοποθέτηση της κυβέρνησης ότι δεν θα γίνουν περικοπές στις συντάξεις, ενώ προειδοποιεί ότι με την αύξηση των εισφορών θα γιγαντωθεί το πρόβλημα της ανεργίας.

ΓΣΕΕ: Ταφόπλακα η μεταρρύθμιση

Με ανακοίνωση της, η ΓΣΕΕ έκανε επίθεση στην κυβέρνηση χαρακτηρίζοντας τη μεταρρύθμιση για το ασφαλιστικό ως «ταφόπλακα» για το σύστημα και την κατηγορεί ότι με επικοινωνιακά φτιασιδώματα επιχειρεί να «σερβίρει» το «πικρό ποτήρι».

«Αγνοώντας, για πολλοστή φορά, τους κοινωνικούς εταίρους και ειδικότερα τους εργαζόμενους, τους ασφαλισμένους και τους θεσμικούς εκπροσώπους αυτών, η κυβέρνηση χρησιμοποιεί έναν κατ΄ επίφαση διάλογο για να περάσει προειλημμένες αποφάσεις. Αγνοεί μάλιστα τους θεσμούς κοινωνικής διαπραγμάτευσης με προκλητικό τρόπο», αναφέρεται στην ανακοίνωση της ΓΣΕΕ, σημειώνοντας ότι το ασφαλιστικό δεν λύνεται με επικοινωνιακά τερτίπια και συνεχείς περικοπές αλλά με ανάπτυξη και δημιουργία νέων θέσεων εργασίας.

Κινητοποιήσεις από το ΝΑΤ

Την αντίδραση των εργαζομένων του ΝΑΤ προκάλεσε το σχέδιο για το ασφαλιστικό, με τον Σύλλογο Υπαλλήλων του Ταμείου να ανακοινώνει ότι θα συμμετάσχει σε 48ωρη απεργία που εξήγγειλε η Πανελλήνια Ομοσπονδία Υπαλλήλων Εμπορικής Ναυτιλίας για την Πέμπτη και την Παρασκευή 7 και 8 Ιανουαρίου.

Πηγή 

Απασφαλίζοντας το 2016

Του Αλέξανδρου Ζέρβα

Την ώρα που διανύουμε τις πρώτες ημέρες μιας χρονιάς, από την οποία η συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας όχι μόνο δεν έχει προσδοκίες, αλλά μάλλον περιμένει τα χειρότερα, ο πολιτικός κόσμος κινείται μεταξύ έκδηλης αμηχανίας κι υφέρποντος πανικού. Το θέατρο του παραλόγου που μόλις ξεκίνησε (κι αναμένεται να ξετυλιχτεί σε όλο του το μεγαλείο το αμέσως προσεχές διάστημα) όσον αφορά στην επονομαζόμενη «μάχη του ασφαλιστικού» θα αναδείξει πιθανότατα όλες τις πτυχές του εν λόγω αδιεξόδου.

Θυμάστε την περίφημη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας προ ενός περίπου μηνός, με τους παράλληλους μονόλογους όλων ανεξαιρέτως των συμμετεχόντων; Ε κάπως έτσι, αλλά σε περισσότερα επεισόδια...

Σ' αυτό το μοτίβο, η κυβέρνηση θέλει να ελπίζει πως τελικά θα τη βγάλει καθαρή με ένα επικοινωνιακά διαχειρίσιμο νομοσχέδιο, το οποίο δεν θα περιέχει μειώσεις στις υφιστάμενες τουλάχιστον κύριες συντάξεις. Κι αυτό γιατί, όπως φάνηκε κι από το προσχέδιο του νομοσχεδίου, τόσο οι επικουρικές συντάξεις όσο και οι μελλοντικοί συνταξιούχοι θεωρούνται ήδη χαμένες υποθέσεις.

Παρ’ όλα αυτά, το επικρατέστρο σενάριο παραμένει πως δε θα καταφέρει να αποφύγει τελικά να πιει το πικρό ποτήρι μέχρι και την τελευταία σταγόνα  για δυο βασικούς λόγους: πρώτον, γιατί θέτει ένα τόσο σημαντικό ζήτημα, όπως η επίλυση του Ασφαλιστικού, σε διαπραγμάτευση με ένα όργανο τόσο σκληρά νεοφιλελεύθερο, όπως οι λεγόμενοι θεσμοί, το οποίο ούτε έχει γνώση, πολλώ δε μάλλον δε θέλει να αποκτήσει εικόνα σχετικά με τις ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας. Και δεύτερον, επειδή επιχειρεί να το κάνει υπό τις χειρότερες δυνατές συνθήκες, όντας ουσιαστικά δεμένη χειροπόδαρα μετά τη συνθηκολόγηση του καλοκαιριού. Υπάρχει, αλήθεια, κανείς σε διεθνές επίπεδο που να πιστεύει πως η κυβέρνηση Τσίπρα μπορεί να υπερασπιστεί πλέον σοβαρά και μέχρι τέλους τις όποιες «κόκκινες γραμμές» της;

Έχοντας αυτά υπόψη ο Αλέξης Τσίπρας παίζει εσχάτως το χαρτί της συναίνεσης, μήπως και μπορέσει να βγάλει τη θηλιά της οριακής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Μόνο που σε αυτήν την περίπτωση, η ατυχία του είναι πως όλες οι πολιτικές δυνάμεις στις οποίες μπορεί να απευθυνθεί τελούν σε κατάσταση νευρικής κρίσης. Πρώτη και καλύτερη η ΝΔ, η οποία εξακολουθεί να καρκινοβατεί μεταξύ νεοφιλελευθερισμού, λαϊκής δεξιάς αλλά κι ακροδεξιάς, ενώ η ενότητα του κόμματος μόνο διασφαλισμένη δεν είναι, ακόμη και μετά την επικείμενη εκλογή νέου αρχηγού. Από την άλλη, το ΠΑΣΟΚ εξακολουθεί να ψάχνει και να ψάχνεται, στο Ποτάμι οι περισσότεροι δε δείχνουν σίγουροι πως θα παραμείνουν για πολύ ακόμη υπό την ίδια πολιτική στέγη, ενώ ο Βασίλης Λεβέντης λειτουργεί ως «λαγός» εκείνων των οικονομικών κι πολιτικών κύκλων, που καλοβλέπουν την επανάληψη του πειράματος Παπαδήμου.

Σε κάθε περίπτωση, το παραπάνω πολιτικό αλισβερίσι συνεχίζει να διεξάγεται έχοντας την κοινωνία στο περιθώριο, η οποία έχει μείνει να παρακολουθεί ένα ατέρμονο blame game μεταξύ παλιών και νέων μνημονιακών δυνάμεων. Μόνο που όλες αυτές δείχνουν να ξεχνούν ότι ένα πολύ μεγάλο κομμάτι αυτής της κοινωνίας έχει προ πολλού ξεπεράσει τα όρια του. Έχει βιώσει εδώ κι έξι χρόνια στο πετσί του τη φτώχεια και την ανεργία, παράλληλα με την όλο εντεινόμενη υπερφορολόγηση, ενώ πλέον είναι αναγκασμένο να ζει και με το φόβο ενδεχόμενων πλειστηριασμών, αφού τα κόκκινα δάνεια του τα διαχειρίζονται οι «επενδυτές» των ξένων funds. Αν σε αυτά προσθέσει κανείς και την πλήρη διάψευση των προσδοκιών από την κυβερνώσα Αριστερά μέσα στο 2015, ίσως και και να αντιληφθεί ότι δε θέλει και πολύ για να απασφαλίσει μέσα στο 2016. Κι είναι αλήθεια πως το Ασφαλιστικό φαντάζει ικανό να λειτουργήσει ως η θρυαλλίδα μιας ενδεχόμενης κοινωνικής έκρηξης.

Απέναντι σε αυτό τα περισσότερα κομματικά επιτελεία επιλέγουν να χαράζουν επικοινωνιακές στρατηγικές, να σκαρώνουν νέες κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες και να ανταλλάσσουν κάθε τόσο άσφαιρα πυρά γύρω από το «ποιος έβαλε τη χώρα πιο βαθιά στην κρίση». Για να αποδείξουν και αυτοί με τη σειρά τους πόσο πεισματικά νυχτωμένοι παραμένουν σχετικά με τα πραγματικά αποτελέσματα της οικονομικής αφαίμαξης του ελληνικού λαού. 

Ασφαλιστικό: Το μεγάλο «παζάρι» των μνημονιακών πάνω στα ερείπια

Του Θέμη Τζήμα

Οι προτάσεις της κυβέρνησης για το ασφαλιστικό, δηλαδή η αφετηρία της συζήτησής της με την τρόικα που μετά βεβαιότητας θα εξελιχθεί επί τα χείρω στην πορεία, δικαιώνει την πλέον νοσηρή μνημονιακή φαντασία, φέρνοντας σε αμηχανία- υποθέτει κανείς- ακόμα και τους πλέον κυνικούς ή αφελείς οπαδούς της κυβέρνησης. Ό,τι δεν τόλμησε ο Σαμαράς το υλοποιεί ο Τσίπρας. Όπου αντιστάθηκε η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ- ΝΔ- ΔΗΜΑΡ, υποχωρεί η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ.

Πέρα από τα επιμέρους καταστροφικά σημεία της πρότασης για το ασφαλιστικό πρέπει να επιμείνει κανείς στη λογική του, η οποία από τον κοινωνικό- ταξικό αυτοματισμό μας εισάγει ως κοινωνία και επισήμως στον “αυτοματισμό” των γενεών: “μην παραπονιέστε για τα ψίχουλα που θα παίρνετε οι νυν συνταξιούχοι, γιατί οι επόμενοι θα πάρουν ακόμα λιγότερα”.

Πρόκειται για μια καλοδουλεμένη, χυδαία τακτική, την οποία όλες οι μνημονιακές κυβερνήσεις και διάφοροι νεοφιλελεύθεροι κύκλοι επιχείρησαν αλλά καμιά δεν τόλμησε σε τέτοιο βαθμό: την ώρα που η ολιγαρχία πλουτίζει, τα μεσαία και κατώτερα στρώματα ωθούνται στη μεταξύ τους σύγκρουση με βιολογικούς δηλαδή απολιτικούς όρους, προκειμένου ακριβώς να μη στραφούν εναντίον του συστήμαος εξουσίας που τους απομυζά. Αυτή ακριβώς η πολιτική θεσμοποιείται από την παρούσα κυβέρνηση, με μπόλικες απειλές περί μη καταβολής συντάξεων σε μια 5ετία, ενώ γνωρίζουν καλά ότι με την πολιτική ύφεσης και ανεργίας που υπηρετούν, το ασφαλιστικό σύστημα ούτως ή άλλως οδεύει στην πλήρη κατάρρευση.

Ενόσω νομοθετείται ο αυτοματισμός των γενεών όμως λαμβάνει χώρα και ένα μεγάλο πολιτικό παζάρι, που έχει μια επιδιωκόμενη κατάληξη: τη συγκρότηση οικουμενικής ή έστω διευρυμένης κυβέρνησης συνεργασίας, με ή χωρίς αλλαγή πρωθυπουργού. Τα ίδια ακριβώς κόμματα που ψήφισαν το καλοκαίρι το μνημόνιο ή που το υποστήριξαν προεκλογικά, σήμερα αρνούνται να υποστηρίξουν την υλοποίηση όσων συνομολόγησαν, ενώ μάλιστα είναι σαφές ότι κανένα τους δεν επιθυμεί εκλογές.

Δεν πρόκειται μόνο για φτηνό επικοινωνιακό παιχνίδι, προκειμένου να χρεωθούν όλη τη φθορά αποκλειστικά και μόνο οι 153 της συμπολίτευσης. Πρόκειται επιπλέον και κυρίως για άσκηση πίεσης στον πρωθυπουργό, προκειμένου να εξαναγκαστεί σε οικουμενική ή σε κυβέρνηση ευρύτερης συνεργασίας, με έπαθλο για τους συμμετέχοντες τα προνόμια από τη συμμετοχή τους στη νομή της εξουσίας. Παρότι μάλιστα το σύστημα εξουσίας μάλλον θα κρατήσει τη ΝΔ ως μνημονιακή εφεδρεία, δεν είναι απίθανο να δούμε και την αξιωματική αντιπολίτευση να εντάσσεται αργότερα σε σχήματα μνημονιακής συγκυβέρνησης, υπό την εποπτεία του προέδρου της δημοκρατίας. Με άλλα λόγια, την ώρα που φτωχοποιείται περαιτέρω ο λαός, ένα παζάρι μνημονιακών λαμβάνει χώρα με μέσο εκατέρωθεν εκβιασμών το φόβο όλων τους για το λαό.

Η παρούσα Βουλή μόνο τέτοια παιχνίδια μπορεί να προσφέρει, συνοδευόμενα μάλιστα από δραματική συρρίκνωση των εισοδημάτων και των δικαιωμάτων των πολιτών. Δεν είναι παρά μια “αναβαθμισμένη” εκδοχή κοινοβουλευτικού κρετινισμού, που μόνο ο ίδιος ο λαός μπορεί να ανατρέψει με την καθολική του άρνηση και αντίθεση προς μια Βουλή υποτακτικών της τρόικας και του νεοφιλελευθερισμού.

Οι αγωγοί, ο ρόλος της ΑΟΖ, το Ισραήλ, η Τουρκία και η “οδός” της Κύπρου

Γράφει ο Θεόδωρος Καρυώτης *

Κυβερνητικοί παράγοντες της Κυπριακής Δημοκρατίας και κάποιοι ακαδημαϊκοί αντέδρασαν όταν έγραψα ότι ένα κράτος δεν έχει δικαίωμα να απαγορεύσει σε ένα άλλο κράτος να περάσει έναν αγωγό φυσικού αερίου από την ΑΟΖ του.

Πιο συγκεκριμένα, έγραψα:

Η Διεθνής Σύμβαση του Δίκαιου της Θάλασσας (UNCLOS III) μου θυμίζει τα Μνημόνια. Κανείς δεν τα έχει διαβάσει αλλά όλοι έχουν γνώμη: 

Άρθρο 79 Υποβρύχια καλώδια και αγωγοί στην υφαλοκρηπίδα

1. Όλα τα κράτη έχουν δικαίωμα να τοποθετούν υποβρύχια καλώδια και αγωγούς στην υφαλοκρηπίδα σύμφωνα με τις διατάξεις του παρόντος άρθρου.
2. Επιφυλασσομένου του δικαιώματος του να λαμβάνει πρόσφορα μέτρα για την εξερεύνηση της υφαλοκρηπίδας, την εκμετάλλευση των φυσικών πόρων της και την πρόληψη, μείωση και έλεγχο της μόλυνσης από αγωγούς,το παράκτιο κράτος δεν μπορεί να εμποδίζει την τοποθέτηση ή συντήρηση αυτών των καλωδίων ή αγωγών.
3. Η χάραξη της πορείας για την τοποθέτηση αυτών των σωληναγωγών πάνω στην υφαλοκρηπίδα, υπόκειται στη συναίνεση του παράκτιου κράτους.

Υπάρχουν δεκάδες αγωγοί και θα υπάρξουν, μελλοντικά, δεκάδες άλλοι στον πλανήτη Γη και κανένα τρίτο κράτος δεν μπορεί να εμποδίσει τους αγωγούς να περάσουν από την ΑΟΖ του. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να ζητήσει αλλαγή πορείας του αγωγού.

Ο παραπάνω χάρτης δείχνει την πιθανή πορεία του αγωγού Nord Stream από τη πόλη Vyborg της Ρωσίας στη πόλη Greifswald της Γερμανίας και θα έχει μήκος 1.224 χλμ. και ξεκάθαρα διασχίζει την ΑΟΖ αρκετών κρατών.

ΧΑΡΤΗΣ ΜΑΥΡΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ

Όλα τα κράτη της Μαύρης Θάλασσας, από την εποχή της Σοβιετικής Ένωσης, έχουν οριοθετήσει τις ΑΟΖ τους. Έτσι ο  αγωγός South Stream από την Ρωσία στη Βουλγαρία θα διέσχιζε την ΑΟΖ της Τουρκίας και η Τουρκία δεν έφερε καμία αντίρρηση, ούτε θα μπορούσε να φέρει.

Αυτή είναι η εσφαλμένη δήλωση του Προέδρου της Κύπρου:

«Οι αγωγοί είτε θα περάσουν μέσα από την Κύπρο είτε μέσα από την ΑΟΖ της. Και στις δύο περιπτώσεις όμως απαιτείται η συναίνεση της Κυπριακής Δημοκρατίας και η συγκατάθεσή της.»

Οι αγωγοί για να περάσουν μέσα από την Κύπρο απαιτείται συναίνεση της Κύπρου. Όμως, για να περάσουν από την ΑΟΖ της Κύπρου δεν απαιτείται συναίνεση. Κάποιοι ερμηνεύουν για τη χάραξη της πορείας του αγωγού.

Πριν αρκετά χρόνια είχε γραφτεί ότι σε περίπτωση που η Κύπρος δεν είχε θαλάσσια σύνορα με την Ελλάδα θα ήταν μεγάλη καταστροφή γιατί ένας αγωγός από την Κύπρο στην Ελλάδα έπρεπε να περάσει από την ΑΟΖ της Τουρκίας και, φυσικά, η Τουρκία δεν θα έδινε άδεια. Έγραψα και τότε ότι η Σύμβαση του Δίκαιου της Θάλασσας του 1982 (UNCLOS) απαγορεύει σε ένα κράτος να παρεμποδίσει την διέλευση αγωγού από την ΑΟΖ του. Τότε η κυπριακή κυβέρνηση αποδέχτηκε, με ανακούφιση, αυτή τη θέση μου, αλλά τώρα άλλαξε γνώμη!

*Ο οικονομολόγος Θεόδωρος Καρυώτης υπήρξε μέλος της ελληνικής αντιπροσωπείας στη Διάσκεψη του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας, όπου συζητήθηκαν διεξοδικά όλα τα παραπάνω θέματα.