Προσδοκίες χωρίς όραμα για το 2016

γράφει ο Κώστας Παπαδόπουλος

Βαδίζουμε ήδη τις πρώτες ημέρες της νέας χρονιάς. Η γιορτινή …παρένθεση, λαμβάνει σιγά σιγά τέλος και η σκληρή πραγματικότητα έρχεται ξανά να μας χτυπήσει την πόρτα. Όχι ότι την είχαμε ξεχάσει δηλαδή… (με ΕΝΦΙΑ, Τέλη Κυκλοφορίας, λοιπούς φόρους και υποχρεώσεις…). Απλά, θέλοντας και μη, χαλαρώσαμε λίγο υπό το κλίμα των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς. Έρχονται και τα Θεοφάνια, ελπίζοντας πως θα χαρίσουν απλόχερα «Θεία Φώτιση» σε κυβερνώντες, αντιπολιτευόμενους και, κυρίως, στους πολίτες αυτής της πολύπαθης χώρας.

Οι προσδοκίες του κοινωνικού συνόλου για το νέο χρόνο περιορίζονται σε …μικρό καλάθι. Ο Αλέξης Τσίπρας και το «παρεάκι» που κυβερνά έχουν προ πολλού εξαντλήσει την κοινωνική συναίνεση. Απλά λόγω έλλειψης «αντίπαλου δέους» συνεχίζουν την προδιαγεγραμμένη πορεία τους. Πώς να υπάρξει αμφισβήτηση και πώς αυτή να εκπροσωπηθεί από τον «όποιον» Βαγγέλη ή Κυριάκο, τον «τετριμμένο» Κουτσούμπα, τον «συστημικό» Θεοδωράκη, την «Γεννηματά» Φώφη, τον «υπέργειρο» – και σε απόψεις, Βασίλη Λεβέντη ή τους ακραίους της Χρυσής Αυγής; Τί μπορεί να περιμένει ένας λαός από ένα συνθηκολογημένο πολιτικό προσωπικό με μοναδικό μέλημα την εναλλαγή στην εξουσία και τους «χρυσούς θρόνους»; Όταν οι διαχρονικά ευνοημένοι παραμένουν οι οικογένειες των πολιτικών, οι πολιτικοί φίλοι και μια στενή κλίκα υψηλών ταξικών κλιμακίων, που ήδη έχουν εξασφαλισμένο το μέλλον τους;

Υπάρχει αλήθεια κάποιος που αφουγκράζεται την άποψη ότι υπάρχει πολιτική προσωπικότητα, στο υπάρχον πολιτικό σκηνικό, που να προσδώσει όραμα για ένα καλύτερο αύριο στην Ελλάδα; Διακρίνει κάποιος μια φωτεινή προσωπικότητα, διατεθειμένη να… «βγει μπροστά», να έρθει σε σύγκρουση με το λεγόμενο, αλλά όχι ανύπαρκτο, «πολιτικό κατεστημένο» που πηγάζει από τους κυβερνητικούς θώκους και το θέλει άβουλο όργανο των ευρωπαϊκών θεσμικών αποφάσεων; Ρεαλιστικά, τέτοιος άνθρωπος, δεν είναι αυτή τη στιγμή ορατός.

Η Ελλάδα, μέσω των εκάστοτε πολιτικών που βρέθηκαν στο τιμόνι της, έχει απωλέσει τον ρόλο του διαμορφωτή των διεθνών εξελίξεων και περιορίζεται στο ρόλο του ακόλουθου. Του τελευταίου κομπάρσου. Κάθε διπλωματική εφεδρεία έχει χαθεί. Κάθε πλεονέκτημα που πηγάζει από τη γεωστρατηγική της θέση, τον πλούτο της και τα κυριαρχικά της δικαιώματα έχει παραχωρηθεί, χωρίς το παραμικρό ανταποδοτικό όφελος, χωρίς καμία εγγύηση ή έστω κάποιου είδους εξασφάλιση. Οι επιχειρηματικές της δυνατότητες και οι διεθνείς πρωτοκαθεδρίες έχουν απαξιωθεί ή βρίσκονται σε, ηθελημένη, χειμερία νάρκη.

Αυτός που θα δώσει το όραμα, ακόμα, αναζητείται. Αυτός που θα ηγηθεί της ανάκαμψης με μοναδικό σκοπό την αναγέννηση αυτού του τόπου, παραμένει ευσεβής πόθος ενός ολόκληρου λαού. Ακόμα κι αν εμφανιστεί, σαρκοβόρα τσακάλια απειλούν να τον εξαφανίσουν στο λεπτό και ύαινες είναι έτοιμες, κατόπιν, να ασελγήσουν στο κουφάρι του. Εκεί είναι που πρέπει να βγει μπροστά η κοινωνία. Εκεί πραγματικά καλείται να «βάλει πλάτη» ο κόσμος. Να δημιουργήσει ασφαλείς προϋποθέσεις, να απαρνηθεί μίζερες νοοτροπίες του παρελθόντος, να παραμερίσει προσωπικά συμφέροντα και να αναδείξει αυτόν τον Έλληνα για το, ένα και μοναδικό, κοινό καλό. Γιατί το να μην υπάρχει, ένας τέτοιος, …αποκλείεται!

Μακάρι αυτό να γίνει τούτη εδώ την χρονιά! Μέσα στο 2016!