Απασφαλίζοντας το 2016

Του Αλέξανδρου Ζέρβα

Την ώρα που διανύουμε τις πρώτες ημέρες μιας χρονιάς, από την οποία η συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας όχι μόνο δεν έχει προσδοκίες, αλλά μάλλον περιμένει τα χειρότερα, ο πολιτικός κόσμος κινείται μεταξύ έκδηλης αμηχανίας κι υφέρποντος πανικού. Το θέατρο του παραλόγου που μόλις ξεκίνησε (κι αναμένεται να ξετυλιχτεί σε όλο του το μεγαλείο το αμέσως προσεχές διάστημα) όσον αφορά στην επονομαζόμενη «μάχη του ασφαλιστικού» θα αναδείξει πιθανότατα όλες τις πτυχές του εν λόγω αδιεξόδου.

Θυμάστε την περίφημη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας προ ενός περίπου μηνός, με τους παράλληλους μονόλογους όλων ανεξαιρέτως των συμμετεχόντων; Ε κάπως έτσι, αλλά σε περισσότερα επεισόδια...

Σ' αυτό το μοτίβο, η κυβέρνηση θέλει να ελπίζει πως τελικά θα τη βγάλει καθαρή με ένα επικοινωνιακά διαχειρίσιμο νομοσχέδιο, το οποίο δεν θα περιέχει μειώσεις στις υφιστάμενες τουλάχιστον κύριες συντάξεις. Κι αυτό γιατί, όπως φάνηκε κι από το προσχέδιο του νομοσχεδίου, τόσο οι επικουρικές συντάξεις όσο και οι μελλοντικοί συνταξιούχοι θεωρούνται ήδη χαμένες υποθέσεις.

Παρ’ όλα αυτά, το επικρατέστρο σενάριο παραμένει πως δε θα καταφέρει να αποφύγει τελικά να πιει το πικρό ποτήρι μέχρι και την τελευταία σταγόνα  για δυο βασικούς λόγους: πρώτον, γιατί θέτει ένα τόσο σημαντικό ζήτημα, όπως η επίλυση του Ασφαλιστικού, σε διαπραγμάτευση με ένα όργανο τόσο σκληρά νεοφιλελεύθερο, όπως οι λεγόμενοι θεσμοί, το οποίο ούτε έχει γνώση, πολλώ δε μάλλον δε θέλει να αποκτήσει εικόνα σχετικά με τις ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας. Και δεύτερον, επειδή επιχειρεί να το κάνει υπό τις χειρότερες δυνατές συνθήκες, όντας ουσιαστικά δεμένη χειροπόδαρα μετά τη συνθηκολόγηση του καλοκαιριού. Υπάρχει, αλήθεια, κανείς σε διεθνές επίπεδο που να πιστεύει πως η κυβέρνηση Τσίπρα μπορεί να υπερασπιστεί πλέον σοβαρά και μέχρι τέλους τις όποιες «κόκκινες γραμμές» της;

Έχοντας αυτά υπόψη ο Αλέξης Τσίπρας παίζει εσχάτως το χαρτί της συναίνεσης, μήπως και μπορέσει να βγάλει τη θηλιά της οριακής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Μόνο που σε αυτήν την περίπτωση, η ατυχία του είναι πως όλες οι πολιτικές δυνάμεις στις οποίες μπορεί να απευθυνθεί τελούν σε κατάσταση νευρικής κρίσης. Πρώτη και καλύτερη η ΝΔ, η οποία εξακολουθεί να καρκινοβατεί μεταξύ νεοφιλελευθερισμού, λαϊκής δεξιάς αλλά κι ακροδεξιάς, ενώ η ενότητα του κόμματος μόνο διασφαλισμένη δεν είναι, ακόμη και μετά την επικείμενη εκλογή νέου αρχηγού. Από την άλλη, το ΠΑΣΟΚ εξακολουθεί να ψάχνει και να ψάχνεται, στο Ποτάμι οι περισσότεροι δε δείχνουν σίγουροι πως θα παραμείνουν για πολύ ακόμη υπό την ίδια πολιτική στέγη, ενώ ο Βασίλης Λεβέντης λειτουργεί ως «λαγός» εκείνων των οικονομικών κι πολιτικών κύκλων, που καλοβλέπουν την επανάληψη του πειράματος Παπαδήμου.

Σε κάθε περίπτωση, το παραπάνω πολιτικό αλισβερίσι συνεχίζει να διεξάγεται έχοντας την κοινωνία στο περιθώριο, η οποία έχει μείνει να παρακολουθεί ένα ατέρμονο blame game μεταξύ παλιών και νέων μνημονιακών δυνάμεων. Μόνο που όλες αυτές δείχνουν να ξεχνούν ότι ένα πολύ μεγάλο κομμάτι αυτής της κοινωνίας έχει προ πολλού ξεπεράσει τα όρια του. Έχει βιώσει εδώ κι έξι χρόνια στο πετσί του τη φτώχεια και την ανεργία, παράλληλα με την όλο εντεινόμενη υπερφορολόγηση, ενώ πλέον είναι αναγκασμένο να ζει και με το φόβο ενδεχόμενων πλειστηριασμών, αφού τα κόκκινα δάνεια του τα διαχειρίζονται οι «επενδυτές» των ξένων funds. Αν σε αυτά προσθέσει κανείς και την πλήρη διάψευση των προσδοκιών από την κυβερνώσα Αριστερά μέσα στο 2015, ίσως και και να αντιληφθεί ότι δε θέλει και πολύ για να απασφαλίσει μέσα στο 2016. Κι είναι αλήθεια πως το Ασφαλιστικό φαντάζει ικανό να λειτουργήσει ως η θρυαλλίδα μιας ενδεχόμενης κοινωνικής έκρηξης.

Απέναντι σε αυτό τα περισσότερα κομματικά επιτελεία επιλέγουν να χαράζουν επικοινωνιακές στρατηγικές, να σκαρώνουν νέες κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες και να ανταλλάσσουν κάθε τόσο άσφαιρα πυρά γύρω από το «ποιος έβαλε τη χώρα πιο βαθιά στην κρίση». Για να αποδείξουν και αυτοί με τη σειρά τους πόσο πεισματικά νυχτωμένοι παραμένουν σχετικά με τα πραγματικά αποτελέσματα της οικονομικής αφαίμαξης του ελληνικού λαού.