Αυτοί είναι οι νέοι Προϊστάμενοι σε Εφορίες, ΚΕΦΟΜΕΠ, ΚΕΜΕΕΠ -Ολα τα ονόματα

Τους νέους προϊσταμένους στα Κέντρο Ελέγχου Φορολογούμενων Μεγάλου Πλούτου (Κ.Ε.ΦΟ.ΜΕ.Π.), στο Κέντρο Ελέγχου Μεγάλων Επιχειρήσεων (Κ.Ε.ΜΕ.ΕΠ.), αλλά και Δ.Ο.Υ., προχώρησε ο Γενικός Γραμματέας Δημοσίων Εσόδων, Γιώργος Πιτσιλής.

Οι νέοι προϊστάμενοι επελέγησαν μετά από εξεταστική διαδικασία.

Συγκεκριμένα, τοποθετούνται:

Κ.Ε.ΦΟ.ΜΕ.Π.:

Προϊσταμένη, η Βασιλική Ηλιοπούλου

Α’ Υποδιευθυντής Ελέγχων, ο Βασίλειος Γλούμης

Κ.Ε.ΜΕ.ΕΠ.:

Προϊστάμενος, ο Περικλής Πολύζος

Α’ Υποδιευθυντής Ελέγχων, ο Ευστάθιος Φουστέρης

Β’ Υποδιευθυντής Ελέγχων, ο Ευάγγελος Γαβαλάς

Φ.Α.Ε. Αθηνών:

Προϊστάμενος, ο Αλέξιος Καββαθάς

Δ.Ο.Υ. Πλοίων:

Προϊσταμένη, η Γεωργία Μανωλάκου

Δ.Ο.Υ. Κατοίκων Εξωτερικού:

Προϊστάμενος, ο Δημήτριος Καραγιάννης

Υποδιευθύντρια, η Φωτεινή Δαυίδ

Φ.Α.Ε. Πειραιά:

Υποδιευθύντρια, η Γεωργία Πουτογλίδου

«Η Γενική Γραμματεία Δημοσίων Εσόδων συνεχίζει με απόλυτη διαφάνεια και αξιοκρατία τη διαδικασία αξιολόγησης όλων των Προϊσταμένων των Διευθύνσεων και την εξέταση των υποψηφιοτήτων για κάθε θέση, με μοναδικό γνώμονα την αύξηση της αποτελεσματικότητάς της, την είσπραξη των δημοσίων εσόδων και την εδραίωση κλίματος φορολογικής δικαιοσύνης» αναφέρει σε ανακοίνωσή της η ΓΓΔΕ.

Πηγή

Χ. Παππάς σε Καμμένο: Θες να σου θυμίσω τις συναντήσεις μας στο γραφείο σου και το ακροδεξιό σου παρελθόν;

Άναψαν τα αίματα σήμερα στη Βουλή και αιτία ήταν κάποιοι λεκτικοί διαξιφισμοί ανάμεσα στον Χρήστο Παππά της Χρυσής Αυγής και τον ΥΠΕΘΑ Πάνο Καμμενο, οι οποίοι έδωσαν ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον στη σημερινή συζήτηση. Μία συζήτηση που έγινε με αφορμή το σχεδίο νόμου του Υπουργείου Εθνικής Αμύνης, που αφορά την κύρωση συμφωνίας μεταξύ Γαλλίας και Ελλάδας περί συνεργασίας στο Τεχνολογικό Σύστημα Επίδειξης μη επανδρωμένου αεροσκάφους.

Ειδικότερα, μετά το πέρας της ομιλίας του βουλευτή της Χρυσής Αυγής Χρήστου Παππά ο οποίος έκανε εκτεταμένη αναφορά τόσο στην επικείμενη επίσκεψη του Μπαράκ Ομπάμα, αλλά και στις «σχέσεις» Ελλάδας – Βουλγαρίας, τον λόγο πήρε ο Πάνος Καμμένος. Εκεί, πάνω σε μία αποστροφή του λόγου του, αναφέρθηκε απευθυνόμενος στον Χρ. Παππά στα περί «Εαμοβουλγάρων«, που ταλανίζουν τη νεότερη ιστορία μας και κυρίως στις περιοχές της βόρειας Ελλάδας.

Η αντίδραση του βουλευτή της Χρυσής Αυγής ήταν άμεση και σχεδόν ακαριαία. Χαρακτήρισε εξυπνακισμούς τα όσα είπε ο υπουργός Εθνικής Αμύνης, του συνέστησε να διαβάσει καλύτερα την ιστορία και είπε κάτι που ενδέχεται να προκαλέσει πολιτικό σεισμό, αν ισχύει και υπάρξουν ντοκουμέντα.

«Θες να σου θυμίσω το ακροδεξιό σου παρελθόν; Θες να σου θυμίσω τις συναντήσεις μας στο γραφείο σου»;

Είπε ο βουλευτής της Χρυσής Αυγής κοιτώντας τον Πάνο Καμμένο, για να πάρει τον λόγο αμέσως ο πρόεδρος και τον δώσει στον επόμενο ομιλητή.

Πηγή

Θεοχάρης: Κρύβεται κάτι σκοτεινό στην απομάκρυνση Αλεξιάδη

Τη δική του εκδοχή για τα έσοδα, το χρέος και την αποπομπή Αλεξιάδη έδωσε ο ανεξάρτητος βουλευτής Χάρης Θεοχάρης, μιλώντας στο Βήμα fm.

«Στο καλύτερο δυνατό σενάριο να καταφέρει η κυβέρνηση να κερδίσει στο Eurogroup μέτρα βραχυπρόθεσμης διευθέτησης του χρέους και ένταξη στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης, δεν πρόκειται να υπάρξει βελτίωση για τον πολίτη όσο το τείχος των κόκκινων δανείων αποκόπτει τις τράπεζες από την οικονομία.

Το μόνο που θα κάνει η κυβέρνηση είναι επικοινωνιακή διαχείριση, ότι δήθεν πήρε λύση για το χρέος. Έτσι νόμιζε όμως και με τις άδειες των καναλιών, πίστευε ότι θα πήγαινε τροπαιούχος στη ΔΕΘ. Είδαμε πόσο βοήθησε τον πρωθυπουργό. Το ίδιο θα γίνει και το 1ο τρίμηνο του 2017 με τις εξελίξεις στην οικονομία.

Το παράθυρο συμμετοχής του ΔΝΤ παραμένει ανοιχτό μόνο και μόνο για να μπορέσει να μετακυλήσει τα κεφάλαιά του, γιατί την επόμενη χρονιά πρέπει να αποπληρώσουμε δάνεια που μας έχουν δοθεί. Ούτε ένα ευρώ από αυτά δεν θα πάει στην αγορά, χρόνο θα μας δώσουν όχι χρήματα.

Είναι προφανές ότι η οδός αυτή έχει ξεκλειδώσει από τον ανασχηματισμό. Θεωρούν στο εξωτερικό ότι έχει δείξει πυγμή ενάντια στο κόμμα του ο κ. Τσίπρας. Ωστόσο, είναι πολύ ύποπτη η απομάκρυνση του κ. Αλεξιάδη  και κανείς δεν έχει καταλάβει γιατί έγινε, ήρθε ως κεραυνός εν αιθρία. Έχω την αίσθηση ότι κρύβεται κάτι σκοτεινό αλλά δεν έχω πιο συγκεκριμένη πληροφόρηση.

Το κακό είναι ότι δίνει σήμα στους υπουργούς ότι δεν έχει σημασία αν κάνουν τη δουλειά που έχουν αναλάβει, αλλά οι προσωπικές προτεραιότητες του κ. Τσίπρα, ποιους πρέπει να κρατήσει ευχαριστημένους. Για τον κ. Φίλη το καταλάβαμε, για τον κ. Αλεξιάδη δεν μας έχει εξηγήσει ο πρωθυπουργός ποιον θέλει να ευχαριστήσει με την αποπομπή του».

Πηγή

Κλίντον ή Τραμπ…

Του Νίκου Μπογιόπουλου

Η… «προσωπικότητα» του Τραμπ υπήρξε το δυνατό χαρτί του συστήματος ώστε να περιοριστεί κατά πολύ η ενασχόληση της αμερικάνικης αλλά και – κυρίως - της διεθνούς κοινής γνώμης όχι με τις διαφορές αλλά με τις ομοιότητες των δυο υποψηφίων για την προεδρία των ΗΠΑ.

    Μια ομοιότητα που προκύπτει από την ομοιότητα των συμφερόντων που εκπροσωπούν και η Κλίντον και ο Τραμπ.

    Η πρώτη – ως εκπρόσωπος του συστήματος των δισεκατομμυριούχων, όπως ο μέχρι πρότινος χρηματοδότης των Κλίντον, ο Τραμπ -  εξασφαλίζει τα κέρδη του στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος εγγυώμενη την διαιώνιση του πολέμου ανά τον κόσμο στο όνομα της… δημοκρατίας, της ανεκτικότητας και του φιλελευθερισμού.

    Ο δεύτερος – ως εκπρόσωπος ενός συστήματος που το δημιούργησε η τάξη του και ανέθεσε στους κάθε λογής «Κλίντον» να το διαχειρίζονται - εξασφαλίζει τα ίδια συμφέροντα, αλλά αυτή τη φορά «ο Θεός (θα) ευλογεί την Αμερική» διότι η «εξαγωγή της δημοκρατίας» της θα είναι και «ιδεολογικά» θωρακισμένη πάνω στον εθνικισμό, τον ρατσισμό, τον φασισμό και τον… ανθρωπισμό της Κου Κλουξ Κλαν.

    Είναι ακριβώς αυτή η ομοιότητα που οδηγεί το 82% της αμερικανικής κοινής γνώμης να απαντά στις δημοσκοπήσεις ότι θεωρεί αποκρουστικές τις παραπειστικές προεκλογικές εκστρατείες και των δυο.

    Βέβαια αυτό δεν αποτρέπει και στις ΗΠΑ και στον υπόλοιπο κόσμο να αναπαράγεται το γνωστό δίλλημα: «Με τον Πλαστήρα ή με τον Παπάγο;»…

    Στην ημετέρα, δε, μπανανία, το αστικό πολιτικό σύστημα έχει τοποθετηθεί από καιρό «δημοκρατικά» – και μάλιστα από εκεί που δεν το περιμένεις.

    Θυμίζουμε: Στις αμερικανικές εκλογές του 2008

ο τότε κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΝΔ, ο κ. Παναγιωτόπουλος υπήρξε σαφής: Το κόμμα του, είχε πει, συμπορεύεται ιδεολογικά (μπα!) και πολιτικά (μπα!) με τους Δημοκρατικούς των ΗΠΑ (τσάμπα, δηλαδή, τα εδέσματα της  Μαρίκας Μητσοτάκη προς τον Τζορτζ Μπους τον πρεσβύτερο). Ως εκ τούτου, η ΝΔ είχε ψηφίσει: Ομπάμα.

«Ελπίζω να εκλεγεί ο Μπάρακ Ομπάμα, γιατί σε αυτή την περίπτωση θα υπάρχουν σημαντικά περιθώρια για τη διαμόρφωση πολιτικής με βάση τις προτάσεις των σοσιαλδημοκρατών», δήλωνε ο κ. Γ. Παπανδρέου. Ως εκ τούτου, το ΠΑΣΟΚ είχε ψηφίσει: Ομπάμα .

Η εφημερίδα «Αυγή», στο τότε πρωτοσέλιδό της, ισχυριζόταν ότι οι αμερικανικές εκλογές είχαν φέρει «αντιμέτωπους δυο υποψηφίους από εντελώς διαφορετικούς κόσμους με εκ διαμέτρου αντίθετες "κοσμοθεωρίες" για την εξουσία και το ρόλο της Αμερικής στο σημερινό κόσμο»! Για την «Αυγή», η πιθανή εκλογή Ομπάμα σήμαινε «μεγάλη υπέρβαση» και «αλλαγή». Ως εκ τούτου, ο ΣΥΝ – κάτι που θα μπορούσε να υπενθυμίσει σε λίγες μέρες ο κ.Τσίπρας στον εκλεκτό επισκέπτη του - είχε ψηφίσει: Ομπάμα.

(σ.σ.: Μάλιστα, η «Αυγή» έδινε μεγάλη σημασία στο ότι θα επρόκειτο για τον «πρώτο μαύρο Πρόεδρο των ΗΠΑ». Η εφημερίδα μάλλον δε συνυπολόγιζε το γεγονός ότι ο Ομπάμα δεν ήταν περισσότερο ...μαύρος ούτε από τον Πάουελ, ούτε από την Κοντολίζα Ράις, που το χρώμα της επιδερμίδας τους δεν είχε παίξει κάποιον ιδιαίτερο ρόλο ούτε στην εξόντωση γυναικόπαιδων σε Ιράκ και Αφγανιστάν, ούτε στα βασανιστήρια κρατουμένων σε Αμπού Γκράιμπ και Γκουαντάναμο).

Η «Αυγή» ξεχείλιζε τότε από «προσδοκίες» καθώς έβλεπε στη νίκη Ομπάμα την προοπτική «να σταματήσουν οι πόλεμοι» (!) αλλά και «να μην πληρώσουν οι φτωχοί για την οικονομική κρίση»… 

   

    Το «έργο», που εν συντομία περιγράψαμε παραπάνω, το είχαμε ξαναδεί. Τη δεκαετία του '70 υπήρχαν εφημερίδες στην Ελλάδα που έντυναν τον τότε υποψήφιο - και κατοπινό Πρόεδρο - των Δημοκρατικών, τον Τζίμι Κάρτερ, με ...φουστανέλα, θέλοντας έτσι να τονίσουν τα «φιλελληνικά» αισθήματα του ανδρός...

    Με ακόμα μεγαλύτερη ένταση, η ίδια παράσταση ξαναδόθηκε με την εκλογή του Μπιλ Κλίντον, το 1992. Ήταν τότε που:

Ο πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης διέβλεπε στην επικράτηση του Κλίντον την «προώθηση της ειρήνης και της συνεργασίας στον κόσμο».

Ο Αντρέας Παπανδρέου πανηγύριζε για τη νίκη του Κλίντον, δηλώνοντας, την επομένη των αμερικανικών εκλογών , ότι επρόκειτο για «ειρηνικό επαναστάτη» (!) που «επανέφερε το μήνυμα της αλλαγής και της ελπίδας, όπως εμείς το '81» (!).

Ο Δημήτρης Ρέππας, ως κυβερνητικός εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ, δήλωνε μερικά χρόνια αργότερα (στις 10/11/1999, και αφού είχε συντελεστεί, ήδη, η σφαγή στη Γιουγκοσλαβία) ότι «ο κ. Κλίντον, υπό την ευρεία έννοια, είναι κεντροαριστερός» (!)

και η κ. Δαμανάκη, ως πρόεδρος τότε του ΣΥΝ, πανηγύριζε για την «καθαρή νίκη Κλίντον», που σηματοδοτούσε, όπως έλεγε, «μια πολύ σημαντική αλλαγή»...

    Για την αξία των παραπάνω εκτιμήσεων έχει αποφανθεί η ίδια η ζωή και ο σκουπιδοτενεκές της Ιστορίας.

    Είναι επίσης η Ιστορία που, όσον αφορά τις διαφορές «Δημοκρατικών» και «Ρεπουμπλικάνων», υπενθυμίζει:

Από τον Τρούμαν, που έριξε την ατομική βόμβα στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, που δημιούργησε το μακελειό στην Κορέα, που με το γνωστό «δόγμα» του έσυρε τον πλανήτη στον «ψυχρό πόλεμο» και στις αμερικανικές επεμβάσεις στα εσωτερικά τρίτων χωρών,

τον Κένεντι, που ξεκίνησε τη σφαγή του βιετναμέζικου λαού το 1961 με την αποστολή 15.000 πεζοναυτών στο Βιετνάμ, και τον Τζόνσον, που τον διαδέχτηκε στο έγκλημα,

τον Κλίντον, που εισήγαγε την ανθρωπότητα στους «ανθρωπιστικούς πολέμους» τύπου Γιουγκοσλαβίας και την υπουργό των Εξωτερικών του, την Μαντλίν Ολμπράιτ, που όταν τη ρώτησαν το 1996 για το χαμό 500.000 παιδιών λόγω του εμπάργκο κατά του Ιράκ δήλωσε ότι «είναι πολύ σκληρό, αλλά είναι το απαραίτητο τίμημα» (!),

όλοι αυτοί «Δημοκρατικοί» ήταν...

    Με τον Ομπάμα, λοιπόν, η βιτρίνα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού αναπαλαιώθηκε στο πλαίσιο μιας παράστασης χολιγουντιανών προδιαγραφών, αλλά τα πράγματα εξελίχτηκαν  όπως ακριβώς μονολογούσε ο «Γατόπαρδος» του Βισκόντι:

«Για να μείνουν όλα ίδια, πρέπει να αλλάξουν».

    Αυτό που έμεινε μετά από το παιχνίδι με τις γιρλάντες και τα «καθρεφτάκια» που οι «σκηνοθέτες» και οι πρόθυμοι βοηθοί τους μοίρασαν ανά τον κόσμο για να θαμπώσουν τους «Ινδιάνους» του πλανήτη, είναι τούτο:

«Η αμερικανική πολιτική μένει ίδια, ακόμα κι αν το στιλ αλλάξει».

    Το ίδιο ακριβώς θα συμβεί μετά και το αποτέλεσμα των σημερινών εκλογών στις ΗΠΑ. Και τούτο όχι γιατί δεν έχουν σημασία τα προσωπικά χαρακτηριστικά του Τραμπ (πως θα μπορούσε άλλωστε;) ή της Κλίντον.

    Αλλά γιατί η πολιτική που έχει ως αποτέλεσμα

πάνω από 47 εκατομμύρια - σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία - Αμερικανοί πολίτες να ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας,

πάνω από 15 εκατομμύρια παιδιά - σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία – να διαβιούν στις ΗΠΑ σε συνθήκες φτώχειας, εξαθλίωσης και εγκατάλειψης,

ανυπολόγιστος αριθμός ανθρώπων του πλανήτη να βιώνει τον πόλεμο είτε αυτός έχει ως εμπροσθοφυλακή τους πεζοναύτες, είτε το χρηματιστικό καρτέλ, είτε συμφωνίες τύπου ΤΤΙΡ,

    είναι μια πολιτική κινείται πέρα από την προσωπικότητα του ενός ή του άλλου υποψηφίου και δεν αφήνει καμία αμφιβολία ότι στο καθεστώς της καπιταλιστικής βαρβαρότητας «αν οι εκλογές άλλαζαν τα πράγματα θα τις είχαν καταργήσει»…

    Αυτός είναι ο λόγος που το 2004, πριν ανοίξουν οι κάλπες στις ΗΠΑ - σε μια αναμέτρηση που ψηφίζουν οι μισοί και εκλέγουν πρόεδρο οι μισοί των μισών - η ψήφος είχε μοιραστεί έτσι:

ΟιMorgan Stanley, UBS Americas, Goldman Sachs, Citigroup, US Government, Bankof America, Microsoft - πρόκειται για αμερικανικές πολυεθνικές, χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, τράπεζες, εταιρείες πληροφορικής - αποτέλεσαν τους μεγαλύτερους χρηματοδότες και των δυο υποψήφιων προέδρων. Τόσο του Μπους, όσο και του Κέρι.

    Αυτός είναι ο λόγος που στις εκλογές των ΗΠΑ, το 2008:

Στη λίστα με τις πολυεθνικές που χρηματοδότησαν τον έναν υποψήφιο, τον Ομπάμα, στην 1η θέση βρισκόταν η Goldman Sachs. Η ίδια εταιρεία βρισκόταν στην 4η θέση των χρηματοδοτών και του άλλου υποψηφίου, του Μακέιν.

Στη λίστα με τους μεγαλοκαρχαρίες του χρηματοπιστωτικού καρτέλ που είχαν σπονσοράρει τον έναν υποψήφιο, η Citigroup βρισκόταν στην 3η θέση. Στη λίστα με τους ισχυρούς σπόνσορες του άλλου υποψήφιου, η ίδια εταιρεία, η Citigroup, βρισκόταν στη 2η θέση.

Ο ένας είχε στη 4η θέση της λίστας των μεγάλων χρηματοδοτών του την JP Morgan. Ο άλλος την είχε στην 5η θέση.

Ο ένας είχε στη λίστα με τους μεγάλους χορηγούς του τα πιράνχας της UBS AG στην 7η θέση. Ο άλλος την είχε στη 15η θέση.

«Πες μου τον χρηματοδότη σου, να σου πω ποιος είσαι…», λέγαμε τότε στο σχετικό γράφημα που είχαμε φτιάξει για τον «Ριζοσπάστη» 

    Αύριο, λοιπόν, θα έχει ολοκληρωθεί η διαδικασία των εκλογών στις ΗΠΑ. Θα ξέρουμε ποιο από τα δυο «άλογα» θα κόψει πρώτο το νήμα σε μια κούρσα, για την οποία - σε ανύποπτο χρόνο – έχουν επισημανθεί τα εξής:

«Εδώ το καθένα από τα δυο μεγάλα κόμματα, που διαδέχονται το ένα το άλλο στην εξουσία, διευθύνεται με τη σειρά του από ανθρώπους που κάνουν την πολιτική προσοδοφόρα υπόθεση, που κερδοσκοπούν πάνω στις έδρες της νομοθετικής συνέλευσης (...) και που όταν το κόμμα τους νικήσει ανταμείβονται με θέσεις (...). Έχουμε δυο μεγάλες συμμορίες από πολιτικούς κερδοσκόπους, που παίρνουν διαδοχικά στα χέρια τους την κρατική εξουσία και την εκμεταλλεύονται με τα πιο διεφθαρμένα μέσα και για τους πιο διεφθαρμένους σκοπούς, ενώ το έθνος είναι ανίσχυρο μπροστά στους δυο μεγάλους αυτούς συνασπισμούς των πολιτικών που βρίσκονται δήθεν στην υπηρεσία του, μα που στην πραγματικότητα το εξουσιάζουν και το καταληστεύουν».

    Η παραπάνω περιγραφή - για την ακρίβεια η παραπάνω «ακτινογραφία» - του πολιτικού συστήματος των ΗΠΑ, που θα μπορούσε να αποτελέσει εργαλείο ανάλυσης και του εκκωφαντικού διχασμού που παρατηρείται σήμερα στην αμερικανική κοινωνία – ενός διχασμού που εκδηλώθηκε καθαρά κατά την διάρκεια της προεκλογικής περιόδου - χρονολογείται εδώ και σχεδόν 140 χρόνια!

    Είναι τα λόγια του Ένγκελς για τον αμερικανικό δικομματισμό και περιέχονται στον πρόλογό του στο έργο του Μαρξ «Ο εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία». 

Ενός Φίλη, μύρια έπονται…

Του Γιάννη Παντελάκη

Οργίστηκε πολύ. Αλλά και καθυστέρησε πολύ. Το κακό έχει γίνει. Η φορτισμένη ομιλία Φίλη στράφηκε κατά του Τσίπρα, του Καμμένου και του Ιερώνυμου. Με αυτούς όμως συγκυβερνά από τον Ιανουάριο του 2015. Με αυτούς ανέπτυξαν εξαιρετικές σχέσεις συνεργασίας δημιουργώντας ένα μοντέλο αρμονικής συνύπαρξης ετερόκλητων στοιχείων, που τελικά δεν αποδείχτηκαν τέτοια. Με αυτούς αναπαρήγαγαν βαθιά συντηρητικά πρότυπα δίνοντας τους νομιμοποίηση με το δήθεν αριστερό πρόσημο. Η ακροδεξιά στην οποία ουσιαστικά αναφέρθηκε με την ομιλία του, συγκυβερνά εδώ και εικοσιδύο μήνες. Και ο ίδιος δεν βρισκόταν μακριά.

Ο Φίλης, έμοιαζε χθες να έπεσε από τα σύννεφα επειδή ο Τσίπρας έκανε το χατήρι των ιεραρχών.  Όμως, οι προθέσεις του Τσίπρα να διατηρηθούν τα προνόμια της εκκλησίας στο ακέραιο, είχαν φανεί πριν καν αναρριχηθεί στην εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ. Από τότε, ήταν ορατές και οι προθέσεις συνεργασίας με το ακροδεξιό λαϊκίστικο μόρφωμα των ΑΝΕΛ. Δεν δικαιολογείται τόση οργή, με τόση καθυστέρηση. Γνώριζε όλα τα δεδομένα και συμμετείχε για μεγάλο χρόνο σ αυτό το κυβερνητικό συνονθύλευμα που παρά την ακύρωση των προσδοκιών εκατομμυρίων ανθρώπων, έχει γαντζωθεί στην εξουσία.

Παρόλα αυτά, επειδή ζούμε σε μια ιδιόμορφη χώρα, ο Φίλης αποτελεί ήδη ένα μεγάλο πολιτικό πρόβλημα για τον Τσίπρα. Μεγαλύτερο απ' ότι φαντάζει.  Πίσω από τον Φίλη που άλλωστε επέμεινε στο ελάχιστο (μάθημα θρησκευτικών) και όχι το μέγιστο (διαχωρισμός εκκλησίας-κράτους), υπάρχει μια μεγάλη ομάδα φίλων και στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που αναζητούν την ελάχιστη δικαίωση. Η νίκη των παπάδων απέναντι στον Φίλη, είναι η αφορμή για να συσπειρωθούν αρκετοί γύρω του και όχι η αιτία.

Η αιτία, βρίσκεται πίσω απ όλα όσα συμβαίνουν καιρό τώρα. Οι συνεχείς κυβιστήσεις σε όλα τα επίπεδα. Από το σκληρό μνημόνιο, μέχρι την αθέτηση υποσχέσεων που δεν συνδέονται με το μνημόνιο και οικονομικές παραμέτρους. Σωρευμένη απογοήτευση και οργή που ως τώρα δεν έχει εκδηλωθεί. Υπέμεναν καρτερικά παρότι γνώριζαν πως δεν μπορεί σε όλα να έχουν γίνει τόσα πολλά λάθη.

Η ανάδειξη του Φίλη στην δεύτερη θέση των μελών της κεντρικής επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, δεν ήταν τυχαία. Δεν τον ψήφισαν για το έργο του στο υπουργείο Παιδείας, αλλά επειδή είπε δυο λόγια κατά των ιεραρχών. Και αυτό (μέσα στην παραδοξότητά του), είναι αρκετό για να απελευθερώσει εκείνους που έβλεπαν αλλά δεν μίλαγαν.

Ο Φίλης, αυτόματα μετατρέπεται σ' έναν βασικό πόλο εσωτερικής αντιπολίτευσης. Ο οποίος μάλιστα βρίσκεται εκτός κυβέρνησης. Και γι αυτό, ενδεχομένως να υπερκεράσει το μέτωπο των 53, επικεφαλής των οποίων είναι ο άνθρωπος που συμφώνησε και υλοποιεί το μνημόνιο. Το ερώτημα είναι, αν ο ίδιος ο πρώην υπουργός έχει διάθεση να δημιουργήσει πρόβλημα στον Τσίπρα. Σίγουρα μπορεί. Το θέλει;

Ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία ή ΣΥΡΙΖΑ reloaded;

Του Θανάση Χειμωνά

Με το «Stop» που της έβγαλε το ΣτΕ για τα κανάλια, η κυβέρνηση Τσίπρα έχει μόλις εισπράξει την ισχυρότερη φάπα από την εποχή της 17ωρης «διαπραγμάτευσης». Τα γκάλοπ την δείχνουν έτη φωτός πίσω από την προπορευόμενη Ν.Δ. και ακόμη και ο πάλαι ποτέ πανίσχυρος Νίκος Παππάς δείχνει να βρίσκεται, για πρώτη φορά,  υπό αμφισβήτηση. Και ξαφνικά, το ΠΑΣΟΚ, ψηφίζοντας τις σχετικές τροπολογίες,  προσφέρει απλόχερα  μια σανίδα σωτηρίας. Μια ανέλπιστη ένδειξη πως το αντιπολιτευτικό μέτωπο «σπάει». Και μάλιστα με την παροχή στήριξης στα αποφάγια της πιο αντιδημοκρατικής κίνησης που έχει επιχειρηθεί από  κυβέρνηση τα τελευταία χρόνια. Γιατί;

Κάποια «πράσινα» στελέχη μίλησαν για «συναίνεση», άλλα έφτασαν στο σημείο να υποστηρίξουν πως η ψήφος τους εξέθεσε (!) τον Παππά. Ασόβαρα πράγματα και το ερώτημα παραμένει: Για ποιο λόγο προέβη το ΠΑΣΟΚ σε μια τόσο αψυχολόγητη ενέργεια;

Ξέρω, φίλε αναγνώστη, πως κάπου εδώ περιμένεις  την αποκλειστικότητα. Λες μέσα σου: «Τόσα χρόνια είναι στο ΠΑΣΟΚ ο Χειμωνάς, κάποια inside information θα έχει. Κι όμως. Ό,τι ξέρετε ξέρω. Όλα όσα θα πω παρακάτω αποτελούν προσωπικές εκτιμήσεις και συμπεράσματα από αυτά που ζω από τις εκλογές του Σεπτεμβρίου και μετά.

Εδώ και καιρό λοιπόν, στο ΠΑΣΟΚ υπάρχει μια γραμμή: «Φέρτε πίσω τους ψηφοφόρους μας από τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν μας ενδιαφέρουν οι κεντρώοι, δεν χρειαζόμαστε νέους σε ηλικία ψηφοφόρους. Από τη στιγμή που η πλειοψηφία των οπαδών μας μετακινήθηκε στον ΣΥΡΙΖΑ το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να τους “ψήσουμε” να επιστρέψουν μαζικά».

Όσο και αν εγώ προσωπικά διαφωνώ, το θεωρώ απόλυτα θεμιτό. Το θέμα όμως είναι πως αυτή τη στιγμή στο ΠΑΣΟΚ υπάρχουν κάποιοι κύκλοι (οι οποίοι ξεκινούν από την κομματική βάση και φτάνουν ως το περιβάλλον της Φώφης Γεννηματά) που έχουν αποφασίσει την πλήρη μετατροπή του κόμματος σε έναν νέο ΣΥΡΙΖΑ. Έχουμε με άλλα λόγια μια ολική επαναφορά: Μετά τον ΣΥΡΙΖΑ που προσπάθησε να γίνει ΠΑΣΟΚ, το ΠΑΣΟΚ θα προσπαθήσει να γίνει ΣΥΡΙΖΑ.

Πως μπορεί να γίνει αυτό; Η σκέψη μάλλον απλοϊκή: Αν προσέξει κανείς κάποιες από τις τελευταίες ανακοινώσεις του ΠΑΣΟΚ θα παρατηρήσει πως η ορολογία θυμίζει έντονα προκυβερνητικό ΣΥΡΙΖΑ. Λέξεις κλειδιά όπως «νεοφιλελευθερισμός» ή «αντιλαϊκά μέτρα» αλλά και σφοδρή επίθεση στην Ευρώπη (που προφανώς «Δεν είναι αυτή που θέλουμε»). Κουβέντες που συνηθίζονταν σε άτομα όπως π.χ. η Ζωή Κωνσταντοπούλου πριν την εκπαραθυρώσει ο Τσίπρας. Στο μυαλό ορισμένων λοιπόν υπάρχει το εξής σχέδιο:  Το ΠΑΣΟΚ θα συνεχίσει να αντιπολιτεύεται τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά σταδιακά θα υιοθετήσει πλήρως αντιμνημονιακό λόγο. Π.χ. η –ορθή- καταγγελία των fast track ιδιωτικοποιήσεων που πραγματοποιεί ο ΣΥΡΙΖΑ θα δώσει τη θέση της στην ολική άρνηση κάθε ιδιωτικοποίησης κ.ο.κ.  Δεν αποκλείω στην πορεία να υπάρξουν ακόμα και υποσχέσεις για αυξήσεις μισθών και συντάξεων. Εξάλλου, μόνο  τυχαίο δεν είναι πως οι γραμμιτζήδες του ΠΑΣΟΚ στα σόσιαλ μίντια έχουν ήδη αποκηρύξει την «προδοτική» διετία 2012-14 ενώ δεν αποκλείεται να συμβεί το ίδιο και για το πρώτο μνημόνιο στην περίπτωση που ο ΓΑΠ δεν επιστρέψει.

Παράλληλα, θα ενταθούν οι «διαφοροποιήσεις» από την Νέα Δημοκρατία. Είπαμε, στόχος αυτής της τάσης στο ΠΑΣΟΚ είναι η προσέγγιση hardcore πασοκτζήδων. Δε μιλάμε για εκσυγχρονιστές,  για φαν του open gov και τέτοια φλώρικα αλλά για εκείνους που ξεβράκωναν τον κόσμο στην Ομόνοια. Για να ξαναέρθουν όλοι αυτοί από τον ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να γίνει ξεκάθαρο  πως «Εμείς είμαστε το ΠΑΣΟΚ που αγαπήσατε. Δεν έχουμε σχέση με την ΔΕΞΧΙΑ».

 Έτσι, μετά από τις εκλογές, που κάποια στιγμή θα γίνουν, το ΠΑΣΟΚ θα αποφύγει με κάθε κόστος να συγκυβερνήσει. Αν η Νέα Δημοκρατία πάρει αυτοδυναμία έτσι κι αλλιώς δεν θα τεθεί ζήτημα αλλά ακόμη και αν χρειαστεί η συμμετοχή του κόμματος για να υπάρξει κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ θα αρνηθεί μετά βδελυγμίας να συναινέσει, πιθανότατα καταγγέλλοντας τον «Γιο του Εφιάλτη».

Μπορεί να αποδώσει αυτή η τακτική; Για μένα, όχι. Πέρα από το γεγονός ότι έξι χρόνια συνέπειας και θησείων (πρωτοφανές πανελλήνιο ρεκόρ για κόμμα) θα πεταχτούν στα σκουπίδια, πέρα από το ότι θα πρόκειται για μια κωλοτούμπα εφάμιλλη σχεδόν με εκείνη του Τσίπρα δεν θα αποφέρει παρά μόνο βραχυπρόθεσμα αποτελέσματα. Όντως ο ΣΥΡΙΖΑ θα κλατάρει κάποια στιγμή και, λογικά, κάποιοι συριζοταλιμπάν θα ξαναγίνουν «αυριανοτομπριστές». Πόσοι θα είναι αυτοί όμως; Τι ηλικίας; Τι ποιότητας; Το ΠΑΣΟΚ θα καταλήξει ένα vintage κόμμα ηλικιωμένων. Κάτι ανάμεσα σε ΚΚΕ (χωρίς την διαχρονική ιδεολογία του αλλά και την δυναμική μιας ΚΝΕ και ενός ΠΑΜΕ) και ΔΗΚΚΙ. Ένα κόμμα που θα μπετοναριστεί  αρχικά σε ένα ποσοστό γύρω στο 5-7% αλλά σταδιακά θα φθείρεται καθώς οι ψηφοφόροι του θα φεύγουν από τη ζωή λόγω γήρατος.

Υπάρχει άλλος δρόμος; Προφανώς. Ο λεγόμενος Μεσαίος Χώρος (μεταρρυθμιστικός χώρος, Κεντροαριστερά –όπως θέλετε πείτε τον)  παρακολουθεί ανέστιος τις εξελίξεις. Πρόκειται για μια χρυσή ευκαιρία για το ΠΑΣΟΚ να τον αγκαλιάσει και να εξελιχθεί σε ένα μοντέρνο κεντροαριστερό κόμμα. Ένα κόμμα που ναι μεν «Δεν θα ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά» αλλά και θα απαντά με προοδευτική σκέψη, προτάσεις και λύσεις στον σκοταδισμό και τη χυδαιότητα του ΣΥΡΙΖΑ. Ένα κόμμα που θα βάλει τις βάσεις για να μετατραπεί –επιτέλους- η Ελλάδα σε ευρωπαϊκή χώρα.

Η δεύτερη επιλογή είναι η δύσκολη. Θέλει τομές, ρίσκα και ανανέωση καθώς είναι ξεκάθαρο πως με τα πρόσωπα που προωθεί τους τελευταίους μήνες το ΠΑΣΟΚ είναι δύσκολο να πραγματοποιηθεί. Δεν αποτελεί  όμως άπιαστο όνειρο. Το ΠΑΣΟΚ  έχει πάρει προοδευτικές θέσεις σε πολλά ζητήματα ενώ και η ίδια η Φώφη μέσα στη Βουλή έχει αποδείξει πως μπορεί με άνεση να αρθρώσει έναν λόγο σύγχρονο και δυναμικό που κινείται ουσιαστικά προς αυτήν την κατεύθυνση, αρκετά διαφορετικό δηλαδή  από όταν απευθύνεται σε κομματικό ακροατήριο.

Φυσικά, είναι εύκολο για μένα να τα γράφω όλα αυτά. Να τα στείλω στο Liberal και μετά να βγω για «ΠΟΤΑΡΕΣ». Όταν όμως είσαι πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ τα χρόνια της κρίσης τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Η βόμβα έσκασε στα χέρια του πάλαι ποτέ κραταιού κόμματος και ο εκάστοτε αρχηγός του παίζει ένα είδος ρώσικης ρουλέτας. Το πιστόλι θα εκπυρσοκροτήσει στο κεφάλι εκείνου που θα δει το ΠΑΣΟΚ να διαλύεται υπό την ηγεσία του και να μένει εκτός Βουλής. Ο ΓΑΠ και ο Βενιζέλος το απέφυγαν μεν με τεράστιες προσωπικές απώλειες δε. Το όπλο πλέον βρίσκεται στα χέρια της Φώφης. Η πίεση είναι ασφυκτική  και μια εύκολη –έστω και μικρή- αύξηση των ποσοστών φαντάζει δελεαστική και ανακουφιστική. Για μένα όμως η Φώφη οφείλει να αγνοήσει την ευκολία και να φανεί γενναία και διορατική.  Αλλιώς, φοβάμαι πως το ΠΑΣΟΚ θα κλειδωθεί οριστικά μέσα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Λαϊκισμού επέλαση

Κλίντον η Τράμπ; Αύριο θα είναι γνωστό το αποτέλεσμα των αμερικανικών εκλογών, οι οποίες, απροσδόκητα, έγιναν αμφίρροπες. Δεν είναι όμως αβάσιμος ο ισχυρισμός ότι ανεξάρτητα από το τελικό αποτέλεσμα, το ιδεολογικό και κοινωνικό ρεύμα που εκφράζει ο Τραμπ κατέκτησε την πλήρη νομιμοποίησή του. Λίγα χρόνια πριν, θα ήταν αδιανόητο να διατυπωθούν στη δημόσια σφαίρα τα όσα απερίγραπτα εκφέρει ο Τραμπ και τώρα όχι μόνο εκφέρονται αλλά επιδοκιμάζονται και από τον μισό σχεδόν εκλογικό πληθυσμό. Ο λόγος του Τραμπ διαθέτει στο έπακρο τα στερεότυπα του ακραίου λαϊκισμού. Αντισυστημική δημαγωγία, αδιαμεσολάβητη σχέση με τον «λαό», αναπαραγωγή της ανασφάλειας ,απλοϊκές υποτιθέμενες λύσεις, καταγγελτικές κραυγές, μανιχαϊσμό, σεξισμό, απροκάλυπτο ρατσισμό, ξενοφοβία, απομονωτισμό και άλλα πολλά. Δυστυχώς όμως δεν είναι μόνο η αμερικανική κοινωνία δεκτική στις σειρήνες του αντισυστημικού λαϊκισμού.

Σε πολλές χώρες της Ευρώπης, ανεξάρτητα από την οικονομική τους κατάσταση, εμφανίστηκαν τέτοια αντίστοιχα κινήματα και κατέκτησαν σημαντικά εκλογικά ποσοστά. Στη Μ. Βρετανία μάλιστα πέτυχαν την έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ενωση, ενώ στη Γερμανία το αντιμεταναστευτικό κόμμα Εναλλακτική για τη Γερμανία εισήλθε με υψηλά ποσοστά σε αρκετά τοπικά κοινοβούλια. Στη Γαλλία η Λεπέν είναι πρώτη, ενώ στην Ιταλία υπάρχει το κίνημα του Πέπε Γκρίλο, το οποίο εκφράζει, με εντυπωσιακή αποδοχή και αυτό, τέτοιες αντιλήψεις. Είναι γνωστά δε και τα εγχώρια παρόμοια φαινόμενα. Το ερώτημα που πλανάται βέβαια είναι γιατί αποδομήθηκε με τέτοια ευκολία το παλιό πολιτικό σύστημα και αναδείχθηκε ο λαϊκισμός ως αντίπαλον δέος του. Προφανώς μία από τις αιτίες είναι η οικονομική κρίση και η ανασφάλεια, αλλά το φαινόμενο των αντισυστημικών κομμάτων εμφανίζεται και σε χώρες χωρίς προβλήματα.

Η έξαρση δε των μεταναστευτικών ροών και ο φόβος του μη ενσωματώσιμου Αλλου, μαζί με όλες τις πραγματικές και φανταστικές ανατροπές που επιφέρουν, συντελούν σημαντικά στην αποδοχή των ακραίων φωνών. Είναι όμως μόνο αυτά; Μήπως έχουν σημαντικές ευθύνες και τα κόμματα της κραταιάς κάποτε σοσιαλδημοκρατίας και της Αριστεράς; Μέχρι το τέλος του προηγούμενου αιώνα, τα κόμματα αυτά υποδέχονταν και εξέφραζαν τη λαϊκή δυσαρέσκεια και διαμαρτυρία. Τα τελευταία χρόνια όμως έχουν συγκλίνει σε ένα άχρωμο ταξικά κέντρο και συμμετέχουν στη «ρεαλιστική» διαχείριση της εξουσίας και της οικονομίας. Και όχι μόνο αυτό. Εχουν αλλάξει ρητορική και κοινωνική στόχευση. Αντί να απευθύνονται πρωτίστως στους ανθρώπους της εργασίας και να θέτουν τα προβλήματα της ανεργίας, της ασφάλειας και της κατάρρευσης των κοινωνικών δομών, ασχολούνται κυρίως με ζητήματα πολιτισμικών ταυτοτήτων και μειονοτικών δικαιωμάτων. Δυστυχώς, όπως φαίνεται, το κενό καλύπτεται από τους λαϊκιστές κάθε είδους.

Κώστας Καρακώστας (Νομικός - κριτικός βιβλίου)

«Ντου» της εφορίας στα σπίτια που νοικιάζονται μέσω Airbnb -Φόρος ως 45% και πρόστιμα-«φωτιά»

Όταν επιστρατεύονται η τεχνολογία και η έμπνευση, ο σχεδιασμός των κυβερνήσεων πάει περίπατο, μαζί με κάποιες εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ, που υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να καταλήγουν στα κρατικά ταμεία ως φορολογικά έσοδα.

Η ενοικίαση κατοικιών ως τουριστικών καταλυμάτων για κάποιες ημέρες, εβδομάδες ή μήνες, μέσω ηλεκτρονικής πλατφόρμας, δεν είναι ελληνικό φαινόμενο. Ωστόσο, η άνθιση που γνωρίζει στη χώρα μας είναι αντιστρόφως ανάλογη με τα αντανακλαστικά που επιδεικνύουν οι αρμόδιες Αρχές, με αποτέλεσμα μια ακόμα εστία φοροδιαφυγής να «ρουφάει» εκατομμύρια ευρώ. Σύμφωνα με υπολογισμούς που έχει κάνει το υπουργείο Οικονομικών- όπως αποκαλύπτεται στον τόμο των 130 σελίδων που παρέδωσε ο Τ. Αλεξιάδης στη νέα υφυπουργό- τα διαφυγόντα φορολογικά έσοδα ανέρχονται ήδη στα 250 εκατ. ευρώ σε ετήσια βάση, αλλά με την ταχύτητα που αναπτύσσεται το φαινόμενο, οι απώλειες θα πολλαπλασιαστούν.

Πέρα από τον προβληματισμό και τις δράσεις που αναμένεται να αναληφθούν σε ευρωπαϊκό επίπεδο, τα συναρμόδια υπουργεία Οικονομικών και Ανάπτυξης τρέχουν για να βουλώσουν την «τρύπα», αναπτύσσοντας ένα πρώτο «πακέτο» μέτρων. Τι περιλαμβάνει αυτό;

Τη δημιουργία μητρώου καταλυμάτων που εκμισθώνονται μέσω ηλεκτρονικής πλατφόρμας και σύνδεσης κάθε  καταλύματος  με  τον  αντίστοιχο ΑΤΑΚ   (Αριθμός Ταυτότητας Ακινήτου).

Τη συμφωνία με επιμέρους ηλεκτρονικές πλατφόρμες για την παροχή πληροφοριών στη φορολογική διοίκηση ως προς τα εκμισθωμένα ακίνητα

Τη διενέργεια ελέγχων από μικτά κλιμάκια για την εξασφάλιση συμμόρφωσης ως προς το δημιουργούμενο μητρώο.

Την επιβολή διοικητικών και φορολογικών προστίμων σε περιπτώσεις μη συμμόρφωσης.

 Το δεύτερο «πακέτο» μέτρων για την αντιμετώπιση της «σκιώδους φιλοξενίας» συζητείται ήδη με τους δανειστές και προβλέπει την επιβολή ειδικής φορολογίας με συντελεστές ως 45%. Συγκεκριμένα:

Ο υποψήφιος εκμισθωτής πρέπει να είναι φυσικό πρόσωπο και να εγγραφεί σε ειδικό μητρώο της Γ.Γ.Δ.Ε., το οποίο θα αποτελεί την ταυτότητα του προς εκμίσθωση ακινήτου και θα συνοδεύει κάθε συναλλαγή. Η μη συμμόρφωση επισύρει πρόστιμο ύψους 50.000 ευρώ.

Τίθεται όριο στον αριθμό των εκμισθούμενων ακινήτων ανά εκμεταλλευτή και στην ετήσια διάρκεια της μίσθωσης.

Επιβάλλεται φόρος βραχυχρόνιας μίσθωσης ίσος με το 5% επί της αξίας της διανυκτέρευσης, ο οποίος θα αποδίδεται στο Ελληνικό Δημόσιο από οποιονδήποτε λειτουργεί ως ενδιάμεσος (κυρίως τις ηλεκτρονικές πλατφόρμες)

Οι εκμεταλλευτές των ακινήτων μέσω της οικονομίας διαμοιρασμού αποκτούν εισόδημα από ακίνητα και όχι από επιχειρηματική εκμετάλλευση. Έτσι η πλειοψηφία των εκμισθωτών που διαθέτουν ένα ή δύο ακίνητα τα οποία εκμισθώνουν και αποκτούν εισόδημα έως και 12.000 ευρώ /έτος φορολογούνται με το χαμηλό φορολογικό συντελεστή 15%. Αντίθετα, όσοι υποκρύπτονται πίσω από την οικονομία του διαμοιρασμού και λειτουργούν σκιώδη ξενοδοχειακά καταλύματα αποκτώντας υψηλά εισοδήματα χωρίς, μέχρι σήμερα, να αποδίδουν φόρους και ασφαλιστικές εισφορές επιβαρύνονται με φορολογικούς συντελεστές 35% και 45% επί των ακαθάριστων κερδών τους, γεγονός που λειτουργεί ως αντικίνητρο.

Το «κλειδί» του σχεδίου είναι αναμφίβολα η πρόσβαση στα στοιχεία αυτών των ακινήτων, κάτι που μόνο εύκολο δεν είναι. Γι’ αυτό, οι ελληνικές Αρχές θα αφενός θα επιδιώξουν συνεργασία με τεχνικές διευθύνσεις και παρόχους υπηρεσιών (ηλεκτρονικές πλατφόρμες) για την επιβολή φόρου επί της ηλεκτρονικής συναλλαγής σε πραγματικό χρόνο (real time), αφετέρου θα συνάψουν συμφωνίες για την παροχή στοιχείων των εκμισθούμενων κατοικιών- έστω δειγματοληπτικά- στις ελληνικές φορολογικές και ελεγκτικές Αρχές, εγχείρημα που θα έχει μεγαλύτερες πιθανότητες επιτυχίας αν «τρέξει» με ανάλογη ευρωπαϊκή «ομπρέλα».

Γιώργος Παππούς

Κόκκινα χρέη ...και χρεολήπτες

γράφει η Παναγιώτα Μπλέτα (συγγραφέας)

Η σχέσεις δανειοληπτών και τραπεζών , έχω αναφέρει και σε προηγούμενα άρθρα μου, δεν μπορούν να στηριχτούν σε μια δίκαιη βάση ανταλλαγής χρήματος και υπηρεσιών. Και αυτό γιατί η ιδιωτική ταυτότητα πλέον των τραπεζών κατευθύνεται από εξωχώρια πολιτική, που συνδέεται άμεσα με την πολιτική χειραγώγηση της χώρας και των πολιτών της.

Το ιδιωτικό χρέος έχει υποδουλώσει νοικοκυριά και επιχειρήσεις, με αποτέλεσμα να πλήττεται σοβαρά το αναφαίρετο δικαίωμα του ανθρώπου στην αξιοπρεπή διαβίωση, η αγοραστική δύναμη και η ανάπτυξη του επιχειρηματικού ιστού, που αποτελεί το οικονομικό σώμα της χώρας. Κατ’ επέκταση πλήττεται η ίδια η χώρα, καθώς οι πόροι δεν επαρκούν για να ασκεί αυτεξούσια πολιτική δράση και καταφεύγει στον εξωτερικό δανεισμό, που συνίσταται την διαρκή διαπραγμάτευση των κυριαρχικών της δικαιωμάτων πάνω στον λαό , στα σύνορα  και την περιουσία της.

Το κλειδί για τον απεγκλωβισμό της  και την επανεκκίνηση της οικονομίας, αποτελεί η κρατικοποίηση των τραπεζών. Μόνο όταν περάσουν οι τράπεζες σε εθνικό έλεγχο το τραπεζικό σύστημα μπορεί να σταματήσει την αποπληρωμή του αισχροκερδούς χρέους , χωρίς  να φύγει απαραίτητα και άμεσα από την Ευρωπαική Ένωση και να ασκήσει «σεισάχθεια», μια δυνατή εφαρμογή γνωστή από τους αρχαίους ημών προγόνους.

Μόνο έτσι θα μπορούμε να έχουμε πραγματική και πρακτική σύνδεση της οικονομίας με την κοινωνική δικαιοσύνη. Διότι κανένα από τα δύο δεν δημιουργεί μόνο του το πλαίσιο ενός λειτουργικού κράτους.

Τι είναι όμως η σεισάχθεια;

Ο Σόλωνας ο Αθηναίος είχε διαγράψει όλα τα χρέη προς τους ιδιώτες και το αθηναϊκό Δημόσιο και απαγόρεψε τα δάνεια «επί σώμασι», δηλαδή τις αξιώσεις που καθιστούσαν τον οφειλέτη δούλο απέναντι στον πιστωτή. Αυτό αποτέλεσε και την πρώτη οικονομική θεωρία βασισμένη επάνω στη διαχείριση των οικονομικών και πολιτικών κρίσεων, που αφήνει περιθώρια στην ανάπτυξη και ευημερία κρατών και λαών.

Ο ρυθμιστικός ρόλος του κράτους στην λειτουργία των τραπεζών είναι απαραίτητος και αναγκαίος όχι μόνο για την τόνωση την οικονομίας , αλλά και για την προστασία των δανειοληπτών  από την ασύδοτη λειτουργία των τραπεζών, που δεν τηρούν ούτε τους βασικούς και νόμιμους κανόνες λειτουργίας, προκειμένου να ληστέψουν το ίδιο καταναλωτικό κοινό στο οποίο απευθύνονται. Που όμως δεν έχει εναλλακτική να αντιπαλαίψει το σύστημα.

Παράδειγμα:

Η ΑΤΕ πωλήθηκε στην Τράπεζα Πειραιώς. Στην πραγματικότητα  χαρίστηκε στην Τράπεζα Πειραιώς, με 7,5 δισ. ευρώ διαφορά ενεργητικού και παθητικού. Αυτή η διαφορά της παλιάς ΑΤΕ, η οποία ανακεφαλαιοποιήθηκε  από χρήματα εξωτερικού δανεισμού που επιβαρύνουν τον έλληνα φορολογούμενο, πληρώθηκε με μετρητά στην Τράπεζα Πειραιώς. Δηλαδή, η Τράπεζα Πειραιώς "αγόρασε" την ΑΤΕ με 90 εκατ. ευρώ και επωφελήθηκε με 7,5 δισ. ευρώ!!!

Στη συνέχεια τα κόκκινα ιδιωτικά δάνεια πωλούνται σε εταιρίες που αναλαμβάνουν το σύστημα διαχείρισης οφειλετών και οφειλών (Debt Collection Software), προκειμένου να εκκαθαρίσουν τα «κόκκινα χρέη».

Στις αρχές του 2016 λοιπόν, ορίστηκε κατόπιν διαγωνισμού Ειδικός Εκκαθαριστής από την Τράπεζα της Ελλάδας, με σκοπό την «αποτελεσματικότερη διαχείριση της περιουσίας των ειδικών εκκαθαρίσεων και την επίτευξη υψηλότερων επιχειρησιακών στόχων, προς όφελος του δημόσιου συμφέροντος, παράλληλα με τη λειτουργική ενοποίηση των υπό ειδική εκκαθάριση ιδρυμάτων», η εταιρεία PQH Ενιαία Ειδική Εκκαθάριση Α.Ε., της οποίας μέτοχοι είναι οι  εταιρείες PwC Business Solutions Α.Ε. , Qualco Α.Ε. και Hoist Kredit Aktiebolag.

Η συγκεκριμένη εταιρία/ κοινοπραξία όμως δεν έχει υπογράψει σχετική σύμβαση ακόμη με την Τράπεζα της  Ελλάδας και τις τράπεζες προκειμένου και για την νόμιμη εκπροσώπησή των τραπεζών. Και αυτό προφανώς προσκρούει στη νομιμότητα διαχείρισης των «κόκκινων χρεών», όχι μόνο από ηθικής , αλλά και από νομικής πλευράς και ενδέχεται να σηκώσει θύελλα αντιδράσεων.

Οι τράπεζες όμως συνεχίζουν τις δικαστικές δράσεις, τα εξώδικα, τις διαταγές πληρωμής και τους πλειστηριασμούς  χωρίς νόμιμη εκπροσώπηση  από τον αγοραστή/ εκκαθαριστή.

Πιο συγκεκριμένα:

Η Αγροτική Τράπεζα της Ελλάδας (ATE) τελεί  Υπό Εκκαθάριση Χωρίς Νόμιμο Εκκαθαριστή, γεγονός που καθιστά  άκυρες και πλαστές όλες τις δικαστικές Ενέργειες και τα Δικόγραφα, Διαταγές Πληρωμής, Κατασχέσεις κλπ. που γίνονται από τον Εκκαθαριστή της ΑΤΕ ΥΕΕ, PQH AE ή  Νίκος Μαράντος.

Σύμφωνα με την αρ. ΕΠΑΘ 180/3/22.2.2016 της Τράπεζας της Ελλάδος (ΦΕΚ 717/17-3-2016) για τον Κανονισμό Εκκαθάρισης των Τραπεζών και με την αρ. 182/4-4-2016 ΕΠΑΘτης Τράπεζας της Ελλάδος (ΤτΕ)  (ΦΕΚ Β` 925/5-4-2016)

επαύθη ο Νικόλαος Μαράντος ως Ειδικός Εκκαθαριστής της ΑΤΕ Υπό Εκκαθάριση (ΑΤΕ ΥΕΕ) και όλες τις αρμοδιότητες τους Ειδικού Εκκαθαριστή της αναλαμβάνει, από της δημοσίευσης του ΦΕΚ αυτού (4-4-2016) η «PQH Ενιαία Ειδική Εκκαθάριση Α.Ε.», ΑΦΜ 800721689, (άρθρο. 4 της ΕΠΑΘ 182/2016).

Συμπέρασμα : Από την 05-04-2016 δηλαδή  όλες οι Αρμοδιότητες της Εκκαθάρισης μεταφέρονται στην PQH AE, ενώ αυτές αφαιρούνται από τον προηγούμενο εκκαθαριστή Νικόλαο Μαράντο.

Μεταξύ όμως της PQH AE και της Τράπεζας της Ελλάδος και της ΑΤΕ ΥΕΕ έπρεπε να υπογραφεί μια Σύμβαση Ανάθεσης κι Εκτέλεσης Έργου, δηλ. της Εκκαθάρισης από την PQH AE,με συγκεκριμένους συμβατικούς όρους αμοιβής της κλπ. (αρ. 1 παρ.2 ΕΠΑΘ 180/3/22.2.2016), ώστε να αρχίσει να εκτελείται η Εκκαθάριση από την PQH AE.Όμως η Σύμβαση Ανάθεσης κι Εκτέλεσης Έργου της Εκκαθάρισης μεταξύ της PQH AE και της Τράπεζας της Ελλάδος και την ΑΤΕ ΥΕΕ δεν έχει υπογραφεί μέχρι σήμερα και γι αυτό η PQH AE δεν έχει αναλάβει ακόμα την εκκαθάριση.

Συμπέρασμα : Η ΑΤΕ ΥΕΕ από τις 5ης Απριλίου 2016 μέχρι σήμερα δεν έχει νόμιμο εκκαθαριστή !

Και η πληγή δεν θα πω των κόκκινων δανείων αλλά των «ΚΟΚΚΙΝΩΝ ΧΡΕΩΝ», διότι χρέη μας πούλησαν κύριες/οι , ΧΡΕΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΔΑΝΕΙΑ,  γίνεται ακόμη μεγαλύτερη.

Και όλα αυτά για να εξυπηρετηθούν οι βαθύτεροι στόχοι ξεπουλήματος της χώρας , αλλά και οι εσωτερικοί κερδοσκοπικοί στόχοι (που τους βάφτισαν επιχειρησιακούς στόχους) των εκτελεστηκάριων και οι οποίοι καμία σχέση δεν έχουν με το δημόσιο συμφέρον, αλλά και με την ίδια την εξυπηρέτηση της οικονομίας και της χώρας.

Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΜΙΑ ΧΩΡΑΣ ΔΕΝ ΕΚΠΟΡΕΥΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΑΛΛΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΟ ΛΑΟ ΤΗΣ…

Καμμένο τον λένε, σύντροφός σας είναι…

Πολύ αργά ήρθαν τα δάκρυα του Νίκου Φίλη. Οταν έγινε η εξωφρενική αποκάλυψη ότι ο Καμμένος ζήτησε από τον Ιερώνυμο να του πει αν θέλει να ρίξει την κυβέρνηση (!), ουδείς αντέδρασε. Όταν ο Καμμένος τους αποκαλούσε «συντρόφους», χασκογελούσαν...

Γιώργος Καρελιάς

14 Οκτωβρίου, συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Από το βήμα ο Πάνος Καμμένος εξαπολύει εκείνο το μνημειώδες «συντρόφισσες και σύντροφοι» (εδώ). Γέλια και ευθυμία από κάτω. Τους άρεσε. Στον Αλέξη Τσίπρα σίγουρα, ο τηλεοπτικός φακός τον έπιασε να γελάει πλατιά.  Υποθέτω ότι  θα υπήρχαν και κάποιοι που θα δάγκωσαν τα χείλη τους. Ελάχιστοι τόλμησαν να ψελλίσουν δυο λόγια αντίρρησης.

2 Νοεμβρίου. Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος επιβεβαιώνει ότι ο υπουργός Αμυνας Πάνος Καμμένος του είπε πώς θα ρίξει την κυβέρνηση, αν του το ζητήσει, για το θέμα των Θρησκευτικών. Η ανατριχιαστική αυτή αποκάλυψη είχε γίνει λίγες μέρες πριν. Ούτε την πρώτη ούτε τη δεύτερη φορά αντέδρασε κάποιος από την κυβέρνηση.

Απόλυτη σιωπή για μια αδιανόητη ενέργεια ενός υπουργού. Ο Καμμένος ζήτησε από τον Αρχιεπίσκοπο να του πει αν πρέπει να ανατρέψει την κυβέρνηση. Με άλλα λόγια, μπορεί κανείς να το χαρακτηρίσει ως ιδιότυπη πραξικοπηματική ενέργεια. Η αποκάλυψη δεν συγκίνησε κανέναν κυβερνητικό. Αντίθετα,ο δράστης έγινε δεκτός με «συντροφιλίκια» στο αριστερό συνέδριο.

7 Νοεμβρίου. Ο αποπεμφθείς Νίκος Φίλης, συγκινημένος και συγχυσμένος, μίλησε για «συμβόλαιο πολιτικού θανάτου του», με εκτελεστή τον Αρχιεπίσκοπο. Δεν έχει άδικο. Αλλά αυτό είναι η μισή αλήθεια. Ο Αρχιεπίσκοπος ήταν ο εμπνευστής, ο Καμμένος ο υποστηρικτής και ο Τσίπρας ο εκτελεστής του «συμβολαίου εκτέλεσής του».

Μίλησε ακόμα ο Φίλης για «πρόθυμους πολιτικούς παράγοντες» να ρίξουν την κυβέρνηση, αν το ζητούσε ο Αρχιεπίσκοπος. Πάλι ο αποπεμφθείς υπουργός δεν τόλμησε να πει τα πράγματα με το όνομά τους. Δεν είναι κάποιοι «πολιτικοί παράγοντες». Πάνος Καμμένος είναι το όνομά του. Αυτός απείλησε να ρίξει την κυβέρνηση μέσω του Αρχιεπισκόπου. Αυτός απαίτησε από τον Πρωθυπουργό να διώξει τον υπουργό Παιδείας και ο Πρωθυπουργός υπέκυψε. Είναι ο «σύντροφος» Πάνος Καμμένος.

Πράγματι, έχει δίκιο ο Φίλης. Αυτά που έγιναν με τον Καμμένο και τον Ιερώνυμο ξεπερνούν τους πάντες, είναι θέμα δημοκρατίας. Και ευτυχώς που ο Ιερώνυμος συγκρατήθηκε και δεν είπε στον Καμμένο: «Ρίξ’ την, Πάνο».

Θλιβερά πράγματα, αναμφισβήτητα. Όμως, είναι πολύ αργά για δάκρυα. Το «συμβόλαιο εκτέλεσης του πολιτικού θανάτου» (του Φίλη) το συνέταξαν ο Ιερώνυμος και ο Καμμένος, αλλά το υπέγραψε ο  Αλέξης Τσίπρας. Ο οποίος επιβράβευσε στον ανασχηματισμό τον Καμμένο, τον υπουργό και συγκυβερνήτη, που ήταν πρόθυμος να ρίξει την κυβέρνησή του, αν του το ζητούσε ο Αρχιεπίσκοπος.

Αυτές οι εξελίξεις δεν μπορεί  παρά να προκαλούν θλίψη και ανησυχία σε κάθε πολίτη που πιστεύει στις αρχές του δημοκρατικού πολιτεύματος. Προφανώς, κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει με τον Πρωθυπουργό, τους υπουργούς και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε θλίβονται ούτε ανησυχούν.

Γι’ αυτό και η  σημερινή «έκρηξη» του Νίκου Φίλη δεν βρήκε καμιά ανταπόκριση στους συντρόφους του. Γι’ αυτό ο άλλος «σύντροφός» τους, ο Πάνος Καμμένος , θα χαμογελούσε σαρδόνια την ώρα που τον άκουγε.

Εκεί καταντήσαμε, δυστυχώς.

Συνωστισμός στου Μαξίμου : 3 υπουργοί Επικρατείας, 1 υπουργός παρά τω Πρωθυπουργώ.!

Μεγάλωσε ο αριθμός των υπουργών Επικρατείας που θα εγκατασταθούν στο Μέγαρο Μαξίμου, στη νέα κυβέρνηση Τσίπρα, μετά τον ανασχηματισμό της περασμένης Παρασκευής.

Ενώ η προηγούμενη κυβέρνηση είχε μόνο δύο υπουργούς Επικρατείας, και μάλιστα με εντελώς ξεχωριστές αρμοδιότητες, τους κ.κ. Νίκο Παππά και Αλέκο Φλαμπουράρη, η νέα κυβέρνηση απέκτησε τρεις: Βερναρδάκης, Φλαμπουράρης, Τζανακόπουλος.

Σε αυτούς προστίθεται και ένας τέταρτος, ο νέος υπουργός παρά τω Πρωθυπουργώ Δημήτρης Λιάκος, οι αρμοδιότητες του οποίου δεν έχουν ακόμη διευκρινιστεί, αν και ειπώθηκε ότι θα ασχολείται με την υλοποίηση του Μνημονίου, αφού είναι οικονομολόγος, ενώ ταυτόχρονα, όπως όλα δείχνουν, διατηρεί και τη θέση του ως μέλος του διοικητικού συμβουλίου του διεθνούς αεροδρομίου «Ελευθέριος Βενιζέλος»

Ο Χριστόφορος Βερναρδάκης ανέλαβε τον συντονισμό του κυβερνητικού έργου (ρόλο που είχε προηγουμένως ο Αλέκος Φλαμπουράρης), ενώ ο κ. Φλαμπουράρης ανέλαβε τα πρωτόγνωρα καθήκοντα «αρμόδιος της κυβέρνησης για την καθημερινότητα»! Ο Δημήτρης Τζανακόπουλος ανέλαβε καθήκοντα κυβερνητικού εκπροσώπου και θα συνεχίσει το έργο της Ολγας Γεροβασίλη.

Πληροφορίες αναφέρουν ότι η… πληθώρα υπουργών θα προκαλέσει χωροταξικό στρίμωγμα στο Μέγαρο Μαξίμου. Γιατί μπορεί να άδειασε το γραφείο της κ. Γεροβασίλη στο δεύτερο υπόγειο του Μαξίμου, αλλά τώρα, ουσιαστικά, αναζητώνται γραφεία για πέντε υπουργούς, αφού και ο Νίκος Παππάς αναμένεται να κρατήσει το δικό του γραφείο στο πρωθυπουργικό μέγαρο. 

Πηγή

Ημί-εξεγερμένοι υπουργοί. Αυτή η μάστιγα!

«Το δίκαιο το φτιάχνουν οι λαοί. Δεν το φτιάχνουν οι τεχνοκράτες της Τρόικα. Αυτό μόνο και τίποτα άλλο!» δήλωνε μέσα από ένα καταγγελτικό ραπ η Έφη Αχτσιόγλου σε βίντεο που αναρσύθηκε στο youtube. Η νέα υπουργός Εργασίας, όμως, έχει ήδη υπερβεί την εποχή που ο ΣΥΡΙΖΑ έσπερνε αντιμνημονικά protest politics, καθώς άνηκε στο επιτελείο του απερχόμενου υπουργού κ. Κατρούγκαλου και διαπραγματευόταν με την Τρόικα για το συνταξιοδοτικό ως στέλεχος του δημόσιου τομέα, εκ μέρος της ελληνικής κυβέρνησης.

Είναι σωστό, άραγε, να ασκούμε κριτική στην υπουργό (προφανώς όχι επειδή είναι νέα, αριστούχος και γυναίκα καριέρας) για την αναντιστοιχία λόγων και έργων, όταν ολόκληρη η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ έκανε συνειδητή στροφή, υπογράφοντας το τρίτο Μνημόνιο; Πολύ φοβάμαι ότι πρέπει, γιατί εδώ εδράζεται η κυρίαρχη ιδιότητα της πολιτικής κουλτούρας που εξακολουθεί να ορίζει την κακοδαιμονία μας.Τα διπλά στάνταρτς. Και για να είμαστε πιο ακριβείς, ούτε καν τα διπλά στάνταρτς, αλλά τα διπλά ημί-στάνταρτς.

Είναι ένδειξη σωφροσύνης και σεμνότητας να παραδέχεσαι ότι έχεις το δικαίωμα να αναγνωρίζεις λάθη και να αλλάζεις γνώμη και κοσμοθεωρία. Το αντίθετο, συνήθως, αποτελεί τεκμήριο αλαζονείας, ανοησίας και δογματικής αντίληψης της καθημερινότητας. Είναι μάλλον φασίζουσα και ύποπτη η στάση εκείνων που σπεύδουν να κατηγορήσουν κάποιον επειδή άλλαξε στάση ή πορεία. Όμως, το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε εν γένει δεν είναι η αλλαγή κοσμοθεωρίας, αλλά η συμφεροντολογική και κουτοπόνηρη ακροβασία σε αντιφατικές, ασυνάρτητες και αυτοαναιρούμενες θέσεις και απόψεις ως τακτική (πολιτικής) επιβίωσης.

«Οι συνταξιούχοι έχουν δίκιο να διαμαρτύρονται!» έφη ο κ. Κατρούγκαλος, έπειτα από τις αντιδράσεις των συνταξιούχων για το πετσόκομα των επικουρικών συντάξεων. Δεν γίνεται, όμως, όλοι να έχουν σχεδόν δίκιο ταυτόχρονα. Κάπου κάποιος έχει άδικο. Ή κάποιος θέλει να διαστρεβλώνει την πραγματικότητα. Οι πολίτες της χώρας είναι σαν να παίζουν κομπάρσοι σε κάποιο μεταμοντέρνο αβάν-γκαρντ δρώμενο με τους υπουργούς της κυβέρνησης να εναλλάσουν τη ρητορική του Αλέν Μπαντιού με την επιχειρηματολογία του ΔΝΤ, τα θεία και ιερά ευαγγέλια της ορθόδοξης εκκλησίας και του Μαρξ και τον εθνικισμό των απανταχού ελλαδεμπόρων.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κατορθώσει να καταργήσει όλες τις ταυτότητες. Η πεμπτουσία της ταυτότητας του είναι η μη ταυτότητα. Από «την κατάληψη του κράτους» από τα άλλοτε παιδιά των κινημάτων μέχρι τον αγώνα κατά της «κατάληψης των τηλεοπτικών συχνοτήτων» (όπως διακήρυξε εκ νέου ο κ. Τσίπρας), η κυβέρνηση βρίσκεται πέρα από τον λαϊκισμό, πέρα από την αριστερά και την δεξιά, πέρα από την πραγματικότητα. Αν όλα αυτά συνέβαιναν σε κάποιο παράλληλο σύμπαν στο οποίο η χώρα δεν βίωνε την οικονομική και κοινωνική απόγνωση, ίσως να γελούσαμε. Πρέπει, όμως, να τα αντιμετωπίσουμε ως είναι: επικίνδυνα.

Ο κ. Ζουράρις, υφυπουργός Παιδείας, δήλωσε ότι αισθάνεται υπουργός σε κυβέρνηση υπό κατοχή και σκοπεύει να αντισταθεί. Ο νέος υπουργός Παιδείας κ. Γαβρόγλου δήλωσε ότι έχει μάθει να ακούει αλλά να μήν υπακούει. Το σήμα για «τεχνοκρατική» και μεταρρυθμιστική στροφή και κλείσιμο της αξιολόγησης που -θεωρητικά πάντα- έδωσε ο πρωθυπουργός με τον ανασχηματισμό, μένει να αποδειχθεί. Προς το παρόν, η νέα κυβέρνηση συνεχίζει στον ίδιο δρόμο της ταχυδακτυλουργικής ασάφειας και της βολικής «μισό-εξέγερσης»...

Νίκος Άγουρος