Aνατροπή στη Μ. Βρετανία: Φρένο στο Brexit βάζει το Ανώτατο Δικαστήριο

  Αρμόδιο είναι πλέον το Κοινοβούλιο και όχι η κυβέρνηση

Φρένο στο Brexit βάζει με απόφαση του το ανώτατο Δικαστήριο της Βρετανίας που με πλειοψηφία 8 υπέρ και 3 κατά απεφάνθη ότι δεν μπορεί να ενεργοποιηθεί το άρθρο 50 για την έξοδο της χώρας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, χωρίς να περάσει από την έγκριση του Κοινοβουλίου.  

Το Ανώτατο Δικαστήριο απέρριψε το επιχείρημα της κυβέρνησης ότι η Τερέζα Μέι μπορεί να επικαλεσθεί τις εκτελεστικές της εξουσίες για να επικαλεσθεί το άρθρο 50 της συνθήκης της Λισαβόνας και να σημάνει την έναρξη της διετούς διαδικασίας διαζυγίου.  

Αυτό σημαίνει ότι αλλάζει όλη η διαδικασία για το Brexit και γίνεται ακόμη πιο δύσκολη η βρετανικής έξοδος, καθώς η κυβέρνηση Μέι είχε υποστηρίξει ότι οι υπουργοί είχαν την εξουσία να ενεργοποιήσουν τη διαδικασία εξόδου, κάτι που δεν δέχτηκε το Δικαστήριο.  

Μετά την απόφαση, ο Jeremy Wright, ο Γενικός Εισαγγελέας, έδωσε την πρώτη αντίδραση της κυβέρνησης ευχαριστώντας τους δικαστές και δηλώνοντας απογοητευμένος.   Συμπλήρωσε όμως ότι «έχουμε την τύχη να ζούμε σε μια χώρα όπου ο καθένας πρέπει να υπακούει στο νόμο.

Έτσι, φυσικά, η κυβέρνηση θα συμμορφωθεί».   Στο σκεπτικό της απόφασης αναφέρεται ότι «το 2016 το δημοψήφισμα έχει μεγάλη πολιτική σημασία. Ωστόσο, η νομική σημασία του καθορίζεται από το τι επιτρέπει το καταστατικό του Κοινοβουλίου να περιλαμβάνει και σημειώνει ότι η αλλαγή που απαιτείται για την εφαρμογή του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος πρέπει να γίνει με το μόνο τρόπο που επιτρέπεται από το σύνταγμα του Ηνωμένου Βασιλείου, και συγκεκριμένα από τη νομοθεσία.

 

Το Λονδίνο λέει ότι θα εφαρμόσει την απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου   Ο γενικός εισαγγελέας της Βρετανίας Τζέρεμι Ράιτ δήλωσε ότι η κυβέρνηση θα εφαρμόσει την απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου της χώρας, σύμφωνα με την οποία η πρωθυπουργός Τερέζα Μέι πρέπει να εξασφαλίσει την έγκριση του κοινοβουλίου πριν ξεκινήσει την επίσημη έξοδο της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

«Φυσικά η κυβέρνηση είναι απογοητευμένη με την έκβαση», δήλωσε ο Ράιτ έξω από το Ανώτατο Δικαστήριο. «Η κυβέρνηση θα συμμορφωθεί με την απόφαση του δικαστηρίου και θα κάνει ό,τι είναι απαραίτητο για να την εφαρμόσει», δήλωσε. Εκπρόσωπος Μέι: «Η σημερινή δικαστική απόφαση δεν αλλάζει το χρονοδιάγραμμα για το Brexit»  

Η Βρετανία θα εκκινήσει τη νόμιμη διαδικασία για την αποχώρησή της από την Ευρωπαϊκή Ένωση έως τα τέλη Μαρτίου παρά τη δικαστική απόφαση που προβλέπει ότι η κυβέρνηση χρειάζεται την έγκριση του κοινοβουλίου, δήλωσε σήμερα εκπρόσωπος της πρωθυπουργού Τερέζα Μέι.  

«Ο βρετανικός λαός ψήφισε υπέρ της αποχώρησης από την ΕΕ και η κυβέρνηση θα εφαρμόσει την ετυμηγορία τους – ενεργοποιώντας το Άρθρο 50, σύμφωνα με το σχεδιασμό, έως τα τέλη Μαρτίου. Η σημερινή απόφαση δεν το αλλάζει αυτό», δήλωσε ο εκπρόσωπος.   «Σεβόμαστε την απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου και σύντομα θα παρουσιάσουμε τα επόμενα βήματά μας στο κοινοβούλιο», πρόσθεσε    

Πηγή

Πέτρες στα τζάμια του Μαξίμου

Τι έχει αλλάξει στην Ελλάδα ώστε να βγει του χρόνου στις αγορές και να κερδίσει το ενδιαφέρον των επενδυτών; Στην πραγματικότητα τίποτα. Για αυτό και τη σωστή στιγμή ο Τσίπρας θα τα μαζέψει από το Μαξίμου και θα πάει στον Εθνικό Κήπο

 Του Κώστα Γιαννακίδη

Στις 20 Φεβρουαρίου έχει Eurogroup. Και αν η συμφωνία με τους θεσμούς δεν έχει ολοκληρωθεί ως τότε, τότε να είστε σίγουροι ότι την άνοιξη η φουστανέλα και τα τσαρούχια θα φορεθούν παντού. Ασφαλώς και με ένα φέσι από πάνω.

Στην κυβέρνηση έχουν πάρει το μήνυμα από κάθε πλευρά. Καλό είναι να τρέξουν, να προλάβουν το Eurogroup της 20ης Φεβρουαρίου, έτσι ώστε να τους περιμένει και ο Ντράγκι στο πρόγραμμα νομισματικής αναχρηματοδότησης. Αλλιώς την εποχή που παντού θα βρέχει χρήμα, εμείς θα κυκλοφορούμε με ομπρέλα και αδιάβροχο. Και μία παραδοσιακή φλοκάτη από πάνω.

Εντάξει. Ας υποθέσουμε ότι η κυβέρνηση παίρνει και άλλα μέτρα, φορολογώντας περισσότερο αυτούς που ακόμα έχουν κάτι λίγα στην τσέπη. Και η χώρα ξέπνοη, τρέχει, σηκώνει το χέρι, ζητάει από τον Ντράγκι να περιμένει πριν κλείσει την πόρτα, απλώνει και ο Ντράγκι το δικό του και την τραβάει μέσα σε ένα νέο χρηματοδοτικό περιβάλλον. Το σενάριο της κυβέρνησης λέει ότι αν συμβεί αυτό, θα ανοίξει και ο δρόμος για τις αγορές. Ε, από τη στιγμή που θα βγούμε στις αγορές θα αρχίσει να πέφτει και φως πάνω στη χώρα, διώχνοντας τα σκοτάδια της κρίσης.

Σοβαρά, ε; Ας υποθέσουμε ότι συμβαίνουν όλα αυτά. Μπαίνουμε στο πρόγραμμα της ΕΚΤ και βάζουμε το δάχτυλο του ποδιού στη θάλασσα των αγορών. Και μετά καταργούνται τα capital control. Υπάρχει περίπτωση να μείνει ευρώ στις τράπεζες; Μόνα τους θα φεύγουν. Τα κέρματα θα κυλάνε στους δρόμους και τα χαρτονομίσματα θα πετάνε, σαν φύλλα.

Εχετε διαβάσει καμιά έκθεση διεθνούς οίκου που να τα βλέπει αισιόδοξα για την Ελλάδα; Υπάρχουν πάνω από δύο σοβαροί αναλυτές που να καλούν τους πελάτες τους σε επενδυτικό σαφάρι στην Ελλάδα; Μόνο και μόνο τα capital controls λειτουργούν αποτρεπτικά προς τις επενδύσεις, αλλά, ας πούμε ότι κάποιος κάνει τα στραβά μάτια. Τι έχει αλλάξει προς το καλύτερο στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια; Μισό λεπτό, μην πει κανείς για θετικούς αναπτυξιακούς ρυθμούς. Πράγματι, κάτι καταγράφεται, πλην όμως η σύγκριση γίνεται με την περίοδο της υπερήφανης διαπραγμάτευσης και των κλειστών τραπεζών. Στην πραγματικότητα τίποτα δεν έχει αλλάξει προς το θετικό. Ακόμα και η αμελητέα μείωση της ανεργίας αποδίδεται σε αύξηση της μερικής απασχόλησης με μισθούς που αντιστοιχούν σε εκατό ευρώ τον μήνα ή σε κάτι ψιλά, ίσα-ίσα για να πληρώνονται τα ένσημα -πλέον υπάρχουν μικτοί μισθοί μικρότεροι των 300 ευρώ.

Ξανασκεφτείτε το. Το ελληνικό πρόγραμμα θα τελειώσει το καλοκαίρι του 2018. Πιστεύει κανείς ανάμεσά μας ότι η χώρα θα είναι σε κατάσταση που μπορεί να εμπιστευτεί κάποιος ιδιώτης ώστε να δανείσει τα χρήματά του; Ακόμα και αν δεν ανακαλεί την εμπειρία του PSI, τι είναι αυτό που θα καταστήσει στα μάτια του τη χώρα ελκυστική για δανειοδότηση; Τα επιτόκια; Μα, θα πρέπει να είναι παράλογου ύψους, δεδομένου του κινδύνου. Πάλι το μνημόνιο θα συμφέρει.

Το αδιέξοδο είναι μπροστά μας και, πιθανότητα, δεν υπάρχει τρόπος παράκαμψης. Το τέταρτο μνημόνιο, έστω και με άλλο σχήμα, δείχνει ως η πιθανότερη και αναπόφευκτη επιλογή. Ε, τι πιο λογικό για τον Τσίπρα από το να τα έχει μαζέψει από το Μαξίμου πριν φτάσουμε εκεί; Για να πάει ο Μητσοτάκης, να ζητάει από τη Δημοκρατική Συμπαράταξη να συγκυβερνήσουν και η Φώφη να απαντά ότι μπαίνει σε κυβέρνηση μόνο με τον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά τότε ο Αλέξης θα είναι στον Εθνικό Κήπο, θα μαζεύει πέτρες για να τις πετάει στα τζάμια του Μαξίμου. 

Η Ελλάδα ξανά σε βαλκανική καραντίνα

Του Γιάννη Σιδέρη

Η Ε.Ε. μπορεί να μην καταρρέει, αλλά εκφυλίζεται θεσμικώς, καθώς επί μέρους δυνάμεις συστήνουν πυρήνες συμφερόντων και αυτοάμυνας, δρώντας έξω από τις προβλεπόμενες θεσμικές διαδικασίες ή δημιουργώντας παρα-θεσμικές δικές τους. Μια τέτοια είναι και η συνδιάσκεψη για το προσφυγικό, που οργανώνεται στις 8 Φεβρουαρίου στη Βιέννη και η οποία αφήνει εκτός - ως μαύρο πρόβατο- τον κύριο ενδιαφερόμενο, τη χώρα μας, αφού γίνεται εξαιτίας μας.

Τη διάσκεψη των υπουργών Εσωτερικών και Άμυνας χωρών της Κεντρικής Ευρώπης και των Βαλκανίων, με θέμα την ασφάλεια των εξωτερικών συνόρων, ερήμην Ελλάδας και Ευρωπαϊκής Ένωσης, συγκαλεί ο υπουργός Άμυνας της Αυστρίας, Hans Peter Doskozil.

Έχουν προσκληθεί οι υπουργοί Εσωτερικών και Άμυνας Ουγγαρίας, Σλοβακίας, Τσεχίας, Κροατίας, Σλοβενίας, Σερβίας, Βουλγαρίας και Ρουμανίας. Πραγματοποιείται ακριβώς έναν χρόνο μετά την επίσης εξωθεσμική Διάσκεψη της Βιέννης για τα Δυτικά Βαλκάνια, που είχε πραγματοποιηθεί σε επίπεδο υπουργών Εσωτερικών και Εξωτερικών.

Σε εκείνη τη διάσκεψη με θέμα τη μείωση της προσφυγικής ροής, οι υπουργοί Εσωτερικών και Εξωτερικών, Johanna Mikl-Leitner και ο γνωστός μας Sebastian Kurz, είχαν καλέσει τους ομολόγους τους από εννέα βαλκανικές χώρες, με πάλι εξαίρεση της Ελλάδας.

Θεατρικές αντιδράσεις

Να υπενθυμίσουμε τότε, ο έλληνας ΥΠΕΞ Νίκος Κοτζιάς, αντιδρώντας με στόχο τον εντυπωσιασμό, είχε ανακαλέσει την ελληνίδα πρέσβη, Χρυσούλα Αλειφέρη, προκειμένου… «να διαφυλαχθούν οι φιλικές σχέσεις μεταξύ των κρατών και των λαών της Ελλάδας και της Αυστρία», ενώ με την κίνησή του τις επιδείνωνε, και παράλληλα είχε ζητήσει τη βοήθεια της Ε.Ε., η οποία ουδέν έπραξε, αφού ήταν εκτός αρμοδιοτήτων της το θέμα.

Παρ' όλα αυτά η Αυστρία τότε, έκανε μια κίνηση καλής θέλησης, με την υπουργό Εσωτερικών κα Leitner να εκδηλώνει την πρόθεση να επισκεφθεί τη χώρα μας για να δώσει εξηγήσεις. Η ελληνική κυβέρνηση, με μια αδιανόητη απόφαση, την κήρυξε… persona non grata! Ωστόσο, δυόμισι μήνες μετά, η κα Αλειφέρη συνοδεύοντας τον κο Κοντζιά, επέστρεψε στη Βιέννη, χωρίς να έχουν αρθεί οι λόγοι της ανάκλησης και φυσικά οι λόγοι που η υπουργός είχε κηρυχθεί ανεπιθύμητη στη χώρα μας!

Στη διάσκεψη της 8ης Φεβρουαρίου προβλέπεται η συζήτηση «συνολικού πακέτου μέτρων» με τρεις άξονες, όπως φέρεται να προτείνει ο κ. Doskozil, με πρώτο την αποσαφήνιση ως προς το τι χρειάζονται τα κράτη για την προστασία των συνόρων. Δήλωσε δε, ότι η χώρα του «θα αλλάξει το νόμο, ώστε να μπορεί να προστατεύει τα σύνορα εκτός Αυστρίας χωρίς να υπάρχει καμιά αποστολή της Ε.Ε.».

Φυσικά, η Αυστρία έχει συμμαχήσει ατύπως και με τις χώρες του Βίσεγκραντ (Τσεχία, Ουγγαρία, Πολωνία, Σλοβακία). Ατύπως μεν, ουσιαστικώς δε, καθώς όπως έδειξε η εμπειρία των φραχτών, νότια τα σύνορα της Ευρώπης γίνονται τα βόρεια σύνορα της Ελλάδας, αφήνοντας τη χώρα μας εκτός.

Πριν βέβαια πάλι κατηγορήσουμε τους βόρειους «ρατσιστές» για τα κλειστά σύνορα, ας έχουμε υπ' όψιν:

Α) Η Ελλάδα απουσιάζει συστηματικά από τα Βαλκάνια, που τελευταίως επιβεβαιώνουν εκ νέου το παλιό κλισέ, ότι «βράζουν», και άφησε χώρο παρέμβασης σε άλλες μικρομεσαίες δυνάμεις της ευρύτερης περιοχής. Ο πρωθυπουργός περιφέρεται στη Μέση Ανατολή, όχι μόνο για τις ενεργειακές διαδρομές (σωστό) αλλά και προσπαθώντας να πει στο κάδρο των διεθνών ηγετών, να συμβάλει υποτίθεται στην επίλυση των προβλημάτων – θέματα που είναι για πολύ μεγάλους παίχτες, και όχι για πρωθυπουργούς μιας μικρής, χρεοκοπημένης χώρας.

Αντιθέτως στα Βαλκάνια, όπου είναι η άμεση γειτονιά μας, με ζέοντα προβλήματα και με επιπτώσεις της συμπεριφοράς τους στη χώρα μας, δε καταδέχτηκε - ή δεν κατάλαβε ότι έπρεπε – να ασχοληθεί. Μόλις τώρα, δύο χρόνια μετά την άνοδό του στην εξουσία, μεταβαίνει στο τέλος του μήνα στην Σερβία.

Β) Χθες ο κ. Μουζάλας δήλωσε ότι το 70% όσων εισέρχονται στα νησιά μας, είναι νέοι άντρες χωρίς οικογένεια. (Προφανώς είναι… ιδιότυποι πρόσφυγες πολέμου. Φαίνεται θα έρχονται από κάποια εμπόλεμη περιοχή όπου είναι έθιμο οι άντρες  δραπετεύουν για να γλυτώσουν και αφήνουν τα γυναικόπαιδα και τους γέρους να πολεμούν!). Φυσικά ειρωνική η παρένθεση: Απλώς έχει γίνει παγκοσμίως γνωστό ότι είμαστε τόσο… φιλάνθρωποι, που όποιος θέλει μπαίνει, γι' αυτό και έχουν καταγραφεί παράνομοι μετανάστες, όχι μόνο από χώρες της Ασίας και της Αφρικής αλλά και της… Καραϊβικής, που προτιμούν τη χώρα μας για να εισέλθουν στη συνέχεια στην Ε.Ε.!

Και φυσικά στον κόσμο της διοικητικής απειρίας (ου μην και κυβερνητικής ανικανότητας) που ζει ο κ. Μουζάλας, (και πολιτικώς του  άσπρου – μαύρου, χωρίς αποχρώσεις), άφησε να εννοηθεί ότι ή θα τους δεχόμαστε ή θα βουλιάζουμε τις βάρκες και θα τους πνίγουμε (παλιά θεωρία του ΣΥΡΙΖΑ, που είχε αποδώσει στην κυβέρνηση Σαμαρά τέτοιες ενέργειες).

Η σύσκεψη της 8ης  Φεβρουαρίου, σαφώς δείχνει και την αποσάθρωση της ευρωπαϊκής συνοχής, αλλά και την ασθενή θέση - για να μην πούμε ανυποληψία - στην οποία έχει περιέλθει η χώρα.

Η σύσκεψη των 9 χωρών της Βιέννης, απλώς δεν μας θεωρεί ευρωπαϊκή χώρα, και για μια ακόμη χρονιά μας βάζει σε καραντίνα – και δεν θα τους προβληματίσουν οι όποιες ανακλήσεις πρέσβεων.

   

Ημέρα αυταπάτης...

Του Γιάννη Παντελάκη

Υπάρχουν πολλοί και καλοί λόγοι ώστε η 24η Ιανουαρίου -μια μέρα σαν τη σημερινή- να ονομαστεί «ημέρα αυταπάτης». Είναι μια ημέρα πριν το σχήμα ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ κερδίσει την εξουσία μέσα από μια απέραντη υποσχεσιολογία, η οποία βρήκε πρόσφορο έδαφος σε μια κοινωνία που ήδη είχε βιώσει με βίαιο τρόπο δραματική επιδείνωση των όρων επιβίωσής της. Οι υποσχέσεις που σχεδόν στο σύνολό τους δεν υλοποιήθηκαν και από κάποιους ονομάστηκαν αυταπάτες και από κάποιους απλά, πολιτικές απάτες.

Την ημέρα εκείνη, ο άνθρωπος που σε λίγες ώρες θα γινόταν πρωθυπουργός της χώρας επικαλούμενος αριστερό πρόσημο, με δηλώσεις και συνεντεύξεις του συνόψιζε ένα πακέτο υποσχέσεων που είχαν δοθεί σε μια μεγάλη διάρκεια χρόνου που είχε προηγηθεί. Ένα σημαντικό μέρος του κόσμου, ήταν έτοιμο να ακούσει, να πιστέψει και να αποδεχτεί, πως είχε φτάσει η στιγμή για να βιώσει μια διαφορετική διαχείριση από εκείνες που είχαν προηγηθεί και οι οποίες σε μεγάλο βαθμό ήταν οι αιτίες που η χώρα έφτασε σε μια πολυεπίπεδη κρίση.

Οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, βρίσκονται ήδη στην κυβέρνηση δυο χρόνια, μεσολάβησαν οι ομολογημένες αυταπάτες για τα θέματα της οικονομίας και τα μνημόνια που θα ακυρωνόντουσαν μ' έναν νόμο. Μεσολάβησαν και εκλογές που τους έδωσαν, έστω με θεαματικά μικρότερο αριθμό ψήφων, πάλι την εξουσία. Ακόμα και αν παραβλέψουμε όμως τις υποσχέσεις που δόθηκαν για την οικονομία, τα μνημόνια και τα παρεπόμενά τους (τα οποία θεωρητικά ας υποθέσουμε πως καλύφθηκαν με την παραδοχή της αυταπάτης), σχεδόν σε κανένα τομέα δεν προχώρησε κάτι με διαφορετικό τρόπο. Θέματα που αφορούσαν στον εκσυχρονισμό του κράτους, των θεσμών, του περιορισμού της διαπλοκής, τις σχέσεις της πολιτικής εξουσίας με εξωθεσμικά κέντρα κ.ο.κ., συνεχίζουν να υπάρχουν όπως πάντα παραπέμποντας σε μια τριτοκοσμική χώρα που γεωγραφικά μόνο ανήκει στην Ευρώπη.

Κανένας δανειστής και κανένα μνημόνιο δεν εμπόδισε το σημερινό κυβερνητικό σχήμα να μην προχωρήσει σε δεσμεύσεις που είχαν δοθεί και δεν συνδεόντουσαν με την οικονομία. Υποσχέσεις για το μικρό και ευέλικτο σχήμα των δέκα υπουργών, για τον περιορισμό ή κατάργηση των προνομίων της εξουσίας, για το διαχωρισμό εκκλησίας κράτους, για τη μείωση της στρατιάς συμβούλων και μετακλητών, για την πάταξη της διαφθοράς, της διαπλοκής, της ανομίας, της μεγάλης φοροδιαφυγής.

Αυτά και άλλα πολλά υποσχόταν ο Τσίπρας ακόμα και μια ημέρα πριν κερδίσει την πολυπόθητη εξουσία. Την 24η Ιανουαρίου 2015. Υποσχέσεις που χρειάζονται εκατοντάδες ακόμα λέξεις για να περιγραφούν. Και που έμειναν μετέωρες για να θυμίζουν πως οι ελπίδες ακυρώθηκαν μέσα σε ελάχιστο πολιτικό χρόνο, τον οποίο χρησιμοποίησε το σημερινό κυβερνητικό σχήμα για ν΄αρχίσει να αποκτά χαρακτηριστικά ενός καθεστώτος που έχει μετατρέψει την παραμονή στην εξουσία σε αυτοσκοπό.

Κάθε χρόνο την ημέρα αυτή, οι Καμμένος και Δούρου, που διαθέτουν άλλωστε και το know how, θα πρέπει να οργανώνουν στις κεντρικές πλατείες εκδηλώσεις εθνικολαϊκού χαρακτήρα με νταούλια και χορούς. Κάτι σαν μια ημέρα μνήμης για το πως μια ομάδα ανθρώπων που καπηλεύτηκε ιδεολογίες και εκμεταλλεύτηκε ανάγκες και προσδοκίες, ανέβηκε στην εξουσία ξεχνώντας ποίοι ήταν και τι έλεγαν έως χθες... 

Τι (δεν) γνωρίζει ο πλούσιος υπουργός…

Δεν φτάνει που δεν έχει ιδέα τι γίνεται στην αγορά εργασίας, αλλά δεν κάνει τον κόπο να κοιτάξει τα στοιχεία που ανακοινώνει το υπουργείο της συναδέλφου του. Γι’ αυτό δηλώνει με άνεση ότι έρχεται η ανάπτυξη και πέφτει η ανεργία

Του Γιώργου Καρελιά

Εντάξει, ο άνθρωπος δεν έχει καμιά σχέση με την ελληνική πραγματικότητα. Στην Αμερική ζούσε μέχρι που ο Αλέξης Τσίπρας τον φώναξε και τον έκανε υπουργό. Ξεκαθαρίζουμε ότι δεν είναι αρνητικό στοιχείο ότι ζούσε και εργαζόταν στο εξωτερικό, αλλά όταν αναλαμβάνεις μια δημόσια θέση πρέπει να γνωρίζεις στοιχειωδώς ποια είναι η κατάσταση της χώρας σου. Αλλιώς θα (νομίζεις ότι) υπουργεύεις σε άλλη χώρα.

Κάπως έτσι ο υπουργός Οικονομίας και Ανάπτυξης Δημήτρης Παπαδημητρίου μας είπε το πρωί ότι δεν γνωρίζει για μισθούς των 200 ευρώ και ότι, αντίθετα, γνωρίζει πώς η ανεργία μειώνεται και ήρθε η ανάπτυξη (εδώ για όποιον αντέχει).

Hand in Ceremony at the Ministry of Finance, in Athens, on Nov. 7, 2016 / Παράδοση-Παραλαβή στο Υπουργείο Οικονομικών, στις 7 Νοεμβρίου, 2016

Παπαδημητρίου: «Αστοχία» τα περί αφορολόγητου

Πατήστε εδώ

Δεν φτάνει που δεν έχει ιδέα τι γίνεται στην αγορά εργασίας, αλλά δεν κάνει τον κόπο να κοιτάξει τα στοιχεία που ανακοινώνει το διπλανό υπουργείο της συναδέλφου του Εφης Αχτσιόγλου.

Επίσης, είναι φανερό ότι ο κ. Παπαδημητρίου δεν παρακολουθεί τα στοιχεία που δημοσιεύονται τα τελευταία χρόνια στα ελληνικά μέσα ενημέρωσης, ακόμα και στα μέσα που ανήκουν ή υποστηρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ. Αν διάβαζε θα ήξερε ότι οι εξευτελιστικοί μισθοί δεν είναι μεν σημερινό φαινόμενο (εδώ ένα παράδειγμα από το 2014), αλλά στα δύο χρόνια της αριστερής διακυβέρνησης η κατάσταση επιδεινώθηκε, αφού καταγράφονται περίπου 150 χιλιάδες εργαζόμενοι με μισθούς έως 200 ευρώ και άλλες 200 χιλιάδες με μισθούς από 200 έως 400 ευρώ (εδώ).

Και πρόκειται για στοιχεία υπεράνω πάσης υποψίας. Δεν τα δίνει κάποιος υπονομευτής από την αντιπολίτευσης, αλλά το σύστημα ΕΡΓΑΝΗ του υπουργείου Εργασίας (προσοχή του σημερινού, του αριστερού υπουργείου).

Δεν μιλάμε πλέον για τη «γενιά των 700 ευρώ», στην οποία υποσχόταν ο ΣΥΡΙΖΑ αυξήσεις, αλλά έχουμε φτάσει στη «γενιά των 100 ευρώ» (εδώ).

Ενας υπουργός –όσο πλούσιος κι αν είναι, ακόμα και άσχετος με την ελληνική πραγματικότητα να είναι– δεν δικαιούται να επιδεικνύει τέτοια άγνοια. Πολύ περισσότερο να πετάει κατάμουτρα στους ανθρώπους που τη ζουν τέτοιες κοτσάνες, σαν κι αυτές που πέταξε από τα πρωϊνά τηλεπαράθυρα ο κ. Παπαδημητρίου.

Επιτέλους, υπάρχουν κάποια όρια στην πρόκληση και στην επίδειξή της…     

Τι φινέτσα…

Του Νίκου Μπογιόπουλου

Τι μπρίο, τι φινέτσα, τι προσεγμένες παρουσίες στη Βουλή. Και τι ωραίες ατάκες!

Όπως του κ.Τσίπρα προς τον κ.Μητσοτάκη ότι η ΝΔ κινείται μεταξύ του «βάστα Σόιμπλε» και του «βάστα ΔΝΤ». Μόνο να: Θυμόμαστε ότι την τελευταία φορά που ο κ.Τσίπρας συναντήθηκε με τον Σοιμπλε και ο δεύτερος πέταξε εκείνο το ιταμό «είναι η εφαρμογή (του Μνημονίου), ανόητε», ο πρωθυπουργός δεν βρήκε κάτι λεβέντικο να αντιτείνει. Όσο για το ΔΝΤ, το κείμενο της 12 Ιουλίου 2015, που αναφέρει ότι «(…) η Ελλάδα θα ζητήσει τη συνέχιση της στήριξης του ΔΝΤ (…)»,  την υπογραφή του κ.Τσίπρα δεν φέρει;

Εξίσου υπέροχος ο κ.Μητσοτάκης: «Με τους δανειστές είσαστε εσείς που υπογράψατε τρίτο μνημόνιο», είπε στον πρωθυπουργό. Μόνο να: Ο κ.Μητσοτάκης δεν ήταν που υπερψήφισε το ίδιο Μνημόνιο με αυτό που υπέγραψε ο Τσίπρας; Ένα μήνα πριν δεν ήταν που ούτε τα ψίχουλα κοροϊδίας στους συνταξιούχους δεν ψήφισε η ΝΔ, ταυτιζόμενη, όλως τυχαίως, με τον Σόιμπλε;

Εξαιρετική και η κυρία Γεννηματά. Που κατηγόρησε τον κ.Τσίπρα πως με το αριστερό χέρι διώχνει το ΔΝΤ και με το δεξί  χέρι το προσκαλεί. Απορία: Η κυρία Γεννηματά με ποιο χέρι αντάλλαξε χειραψία με τον κ.Γιώργο Παπανδρέου – εκείνον που έφερε το ΔΝΤ στην Ελλάδα  – κατά την «τελετή» επιστροφής του τελευταίου στο κόμμα της;

Συμπέρασμα: Η παράσταση με τους ολετήρες να παριστάνουν τους «σωτήρες», συνεχίζεται. Για πόσο ακόμα; Για όσο θα τους το επιτρέπουν τα θύματά τους.

Πηγή: Εφημερίδα Real News 22/1/2017    

Σύγκρουση δικαστών για τα όρια συνταξιοδότησης. Τι υποστηρίζει το ΣτΕ και η Ένωση Δικαστικών Λειτουργών. Τι απαντά η Θάνου

Το όριο συνταξιοδότησης και η σύγκλιση, την ερχόμενη Πέμπτη, της διοικητική Ολομέλειας του Αρείου Πάγου για το συγκεκριμένο ζήτημα, έχει καταστεί αιτία σύγκρουσης μεταξύ των δικαστικών.

Η Ένωση Δικαστικών Λειτουργών του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ), σε ανακοίνωσή της, σημειώνει ότι η παράταση του ορίου συνταξιοδότησης των δικαστικών λειτουργών μπορεί να γίνει μόνο με αναθεώρηση του Συντάγματος και «οποιαδήποτε άλλη λύση δίνει τη δυνατότητα να ανατρέπονται διατάξεις του Συντάγματος με σαφές και ανεπιφύλακτο περιεχόμενο».

Την ίδια ώρα η Ένωση Διοικητικών Δικαστών αναφέρει ότι μόνο με συνταγματική αναθεώρηση είναι δυνατή η μεταβολή του ορίου συνταξιοδότησης των δικαστών.

Όμως από την πλευρά της η πρόεδρος του Αρείου Πάγου, η κ.Βασιλική Θάνου, χαρακτηρίζει αδικαιολόγητες τις ανακοινώσεις ορισμένων μελών επιστημονικών και συνδικαλιστικών φορέων, για τη σύγκληση της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου, την ερχόμενη Πέμπτη, 26 Ιανουαρίου 2017 και σε δική της ανακοίνωση υποστηρίζει ότι αυτές οι ανακοινώσεις δημιουργούν εύλογα ερωτηματικά, καθώς με το περιεχόμενό τους προσπαθούν να στοχοποιήσουν προσωπικά την ίδια, ενώ καταγγέλλει ότι επιχειρείται επηρεασμός των αρεοπαγιτών.

«Το αίτημα αύξησης της ηλικίας συνταξιοδότησης των Δικαστών δεν είναι αίτημα προσωπικό, αλλά αίτημα της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ανώτατων και Ανώτερων Δικαστικών Λειτουργών, οι οποίοι κατ’ επανάληψη είχαν απευθυνθεί και εξακολουθούν να απευθύνονται και στην Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων, ζητώντας να στηρίξει το δίκαιο και νόμιμο αίτημά τους.2) Ο Πρόεδρος του Αρείου Πάγου διαθέτει απόλυτα νόμιμο δικαίωμα (άρθ. 14 παρ. 2 και 4 ΚΟΔΚΔΛ - Ν. 1756/1988) να συγκαλεί την Ολομέλεια, για να γνωμοδοτήσει επί νομικών ζητημάτων, δικαίωμα το οποίο και κατά το παρελθόν συχνά έχει ασκήσει ο εκάστοτε Πρόεδρος» γράφει μεταξύ άλλων στην ανακοίνωσή της η κ. Θάνου.

Οι ανακοινώσεις

Η Ένωση Δικαστικών Λειτουργών του Συμβουλίου της Επικρατείας, σε ανακοίνωσή της, σημειώνει ότι η παράταση του ορίου συνταξιοδότησης των δικαστικών λειτουργών μπορεί να γίνει μόνο με αναθεώρηση του Συντάγματος και «οποιαδήποτε άλλη λύση δίνει τη δυνατότητα να ανατρέπονται διατάξεις του Συντάγματος με σαφές και ανεπιφύλακτο περιεχόμενο». Επίσης, αναφέρει ότι οι συνταγματικές διατάξεις περί ορίου εξόδου των δικαστών από το Σώμα δεν παραβιάζουν ούτε το ευρωπαϊκό νομοθετικό πλαίσιο.

«Ο καθορισμός από το Σύνταγμα του 1975 συγκεκριμένου ορίου ηλικίας αποτρέπει παρεμβάσεις του νομοθέτη που θα αποσκοπούσαν, είτε στην παράταση παραμονής ήδη υπηρετούντων ανώτατων δικαστών, είτε στην πρόωρη απομάκρυνσή τους με τη μείωση του ορίου, ενώ ταυτόχρονα διασφαλίζει την ανανέωση των προσώπων στις ανώτατες θέσεις της δικαστικής ιεραρχίας που αποτελεί βασική επιλογή ενός δημοκρατικού πολιτεύματος», τονίζει, μεταξύ άλλων, η Ένωση.

«Εξάλλου, δεν τίθεται ζήτημα παραβίασης του ενωσιακού δικαίου, το οποίο σέβεται τη συνταγματική ταυτότητα των κρατών μελών (άρθρο 4 παρ. 2 της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση), συμπεριλαμβανομένων και των διατάξεων του Συντάγματος για τη δικαστική ανεξαρτησία», προστίθεται στην ανακοίνωση.

Η Ένωση Διοικητικών Δικαστών σε σημερινή ανακοίνωσή της αναφέρει: «τα τακτικά διοικητικά δικαστήρια και το Συμβούλιο της Επικρατείας εδώ και 40 χρόνια είναι τα κατεξοχήν δικαστήρια εκδίκασης των συνταξιοδοτικών διαφορών (πλην αυτών των υπαλλήλων και λειτουργών του Δημοσίου). Συνεπώς, τέτοιας βαρύτητας και σημασίας αλλαγή στη δικαιοδοσία εκδίκασης των εν λόγω διαφορών θα έπρεπε σε κάθε περίπτωση να προκύψει κατόπιν σοβαρής διαβούλευσης με τους αρμόδιους φορείς και προεχόντως με το Συμβούλιο της Επικρατείας και την Ένωση Διοικητικών Δικαστών. Επίσης η μεταφορά των εν λόγω κατηγοριών υποθέσεων στο Ελεγκτικό Συνέδριο θα δημιουργήσει περαιτέρω προσκόμματα στο δικαίωμα πρόσβασης στη Δικαιοσύνη της πλειοψηφίας των συνταξιούχων που κατοικούν στην περιφέρεια, οι οποίοι σήμερα έχουν τη δυνατότητα να προσφεύγουν στο αρμόδιο κατά τόπο διοικητικό δικαστήριο της κατοικίας της περιοχής τους».

Το πλήρες κείμενο της ανακοίνωση της κ. Θάνου έχει ως εξής:

«Οι ανακοινώσεις ορισμένων μελών επιστημονικών και συνδικαλιστικών φορέων, σχετικά με τη σύγκληση της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου, της 26-1-2017 είναι αδικαιολόγητες και δημιουργούν εύλογα ερωτηματικά, και τούτο διότι με το περιεχόμενο των ανακοινώσεών τους προσπαθούν να στοχοποιήσουν προσωπικά την Πρόεδρο του Αρείου Πάγου, παρότι γνωρίζουν πολύ καλά ότι:

1) Το αίτημα αύξησης της ηλικίας συνταξιοδότησης των Δικαστών δεν είναι αίτημα προσωπικό, αλλά αίτημα της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ανώτατων και Ανώτερων Δικαστικών Λειτουργών, οι οποίοι κατ’ επανάληψη είχαν απευθυνθεί και εξακολουθούν να απευθύνονται και στην Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων, ζητώντας να στηρίξει το δίκαιο και νόμιμο αίτημά τους.

2) Ο Πρόεδρος του Αρείου Πάγου διαθέτει απόλυτα νόμιμο δικαίωμα (άρθ. 14 παρ. 2 και 4 ΚΟΔΚΔΛ - Ν. 1756/1988) να συγκαλεί την Ολομέλεια, για να γνωμοδοτήσει επί νομικών ζητημάτων, δικαίωμα το οποίο και κατά το παρελθόν συχνά έχει ασκήσει ο εκάστοτε Πρόεδρος. Τα μέλη της Ολομέλειας είναι εκείνα, τα οποία θα αποφασίσουν για τη νομική ορθότητα, τη βασιμότητα και τη συνταγματικότητα ή μη των τεθέντων ερωτημάτων.

Ας αφήσουν λοιπόν ανεπηρέαστους τους Δικαστές του Αρείου Πάγου, οι οποίοι δεν έχουν ανάγκη ούτε υποδείξεων ούτε παραινέσεων, για να εκφράσουν την επιστημονική τους άποψη.

Οι ανακοινώσεις των ως άνω φορέων λίγες μόλις ημέρες πριν από τη συνεδρίαση της Ολομέλειας και χωρίς να αναμένουν για να ακουσθεί και η αντίθετη προς τη δική τους νομική άποψη, μπορούν δικαιολογημένα να θεωρηθεί ότι συνιστούν ανεπίτρεπτη προσπάθεια επηρεασμού και παρεμπόδισης της ελεύθερης έκφρασης γνώμης των μελών του Ανωτάτου Δικαστηρίου και αποτελούν σαφή παρέμβαση, για την έκδοση της απόφασης της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου».

Επίσης η Ένωση Ανωτάτων και Ανωτέρων Δικαστών και Εισαγγελέων, σε ανακοίνωσή της, επισημαίνει ότι τα μέλη της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου, «έχουν πλήρη συναίσθηση της ευθύνης τους, διαθέτουν επιστημονική επάρκεια, ωριμότητα και ήθος, ώστε να κρίνουν με βάση τη νομιμότητα και δεν χρειάζονται τις υποδείξεις ή τις παρεμβάσεις οποιουδήποτε τρίτου για να εκφράσουν την νομική τους άποψη», στην Ολομέλεια της ερχόμενης Πέμπτης, 26 Ιανουάριου 2017, «όπως πάντοτε μέχρι σήμερα πράττουν». 

Πηγή 

Την έξοδο των ΗΠΑ από την TPP υπέγραψε ο πρόεδρος Τραμπ

Ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ, υπέγραψε σήμερα, Δευτέρα, διάταγμα που θα σημάνει το τέλος της συμμετοχής των Ηνωμένων Πολιτειών στη Σύμπραξη των Χωρών του Ειρηνικού (TPP), την οποία είχε διαπραγματευθεί επί σειράν ετών η κυβέρνηση Ομπάμα και θεωρείται αντίβαρο στην αυξανόμενη επιρροή της Κίνας, μεταδίδουν αμερικανικά ΜΜΕ.

Πρόκειται για την πρώτη κίνηση του προέδρου Τραμπ, ο οποίος είχε στο παρελθόν κατηγορήσει την κυβέρνηση Ομπάμα ότι με την TPP παραβιάζει τα συμφέροντα των Αμερικανών εργαζομένων. Το κείμενο αυτό, που είχε προωθηθεί από την Ουάσινγκτον και φιλοδοξούσε να διαμορφώσει τους κανόνες για τη διεξαγωγή του διεθνούς εμπορίου τον 21ο αιώνα, υπογράφτηκε το 2015 αλλά δεν έχει ακόμη τεθεί σε ισχύ.

Η γερμανική βιομηχανία θα μπορούσε να επωφεληθεί από τυχόν εμπορικές ευκαιρίες στην Ασία και τη Νότια Αμερική, που άφησαν οι ΗΠΑ, υποστηρίζει ο αντικαγκελάριος της Γερμανίας Ζίγκμαρ Γκάμπριελ, λίγη ώρα μετά την αποχώρηση των ΗΠΑ.

Σε συνέντευξή του που θα δημοσιευτεί στο αυριανό φύλλο της εφημερίδας Handelsblatt ο Γκάμπριελ φαίνεται να είπε: «Αν ο Τραμπ ξεκινήσει εμπορικό πόλεμο με την Ασία και τη Νότια Αμερική, θα ανοιχθούν ευκαιρίες για εμάς». 

Πηγή

Οι Οικολόγοι - Πράσινοι Αττικής «απειλούν» τον ΣΥΡΙΖΑ

Με «κούρεμα» βουλευτών απειλεί τον ΣΥΡΙΖΑ η Οργάνωση Αττικής των Οικολόγων- Πρασίνων, οι οποίοι πραγματοποιούν συνέδριο στις 27-29 Ιανουαρίου.

Με κείμενό τους- εισήγηση προς το Συνέδριο, τονίζουν ότι «οι σχέσεις μας με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι σχέσεις συνεργατών μα σχέσεις υποτέλειας» και αναφέρουν πως «οι Οικολόγοι Πράσινοι διατηρούμε το αναφαίρετο δικαίωμα να ζητήσουμε από τους δύο βουλευτές μας να ανεξαρτητοποιηθούν πλήρως από τον ΣΥΡΙΖΑ, εάν το κρίνει πολιτικά απαραίτητο το κόμμα μας».

Μεταξύ άλλων μάλιστα δηλώνουν ότι: «Οι Οικολόγοι Πράσινοι δηλώνουμε πως σε περίπτωση έκτακτων ή τακτικών εθνικών εκλογών δεν θα αναζητήσουμε αυτή τη φορά την ψήφο των Ελλήνων πολιτών μέσω των ψηφοδελτίων του ΣΥΡΙΖΑ».

Παράλληλα, καλούν τους «Οικολόγους Πράσινους βουλευτές που συμμετέχουν στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ να προχωρήσουν σε δημόσια δήλωση προς το Προεδρείο της Βουλής των Ελλήνων όπου θα δηλώνουν τη διακριτή συμμετοχή τους στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ».

Αναλυτικά, το κείμενο, έχει ως εξής:

«Στο 13ο Τακτικό συνέδριό μας αναμετριόμαστε με την ιστορία της πολιτικής οικολογίας στην Ελλάδα. Στις πολιτικές εμπειρίες των Οικολόγων Εναλλακτικών και την εκλογή ευρωβουλευτή το 2009 για πρώτη φορά με το ψηφοδέλτιο των Οικολόγων Πράσινων, έρχεται να προστεθεί η κοινοβουλευτική μας δράση στο ελληνικό Κοινοβούλιο, η συμμετοχή στο εκτελεστικό κομμάτι της εξουσίας με την ανάληψη θέσης Αναπληρωτή Υπουργού, οι θέσεις ευθύνης στελεχών μας στην Τοπική Αυτοδιοίκηση και η συμμετοχή μελών μας σε Διοικητικά Συμβούλια οργανισμών του δημοσίου τομέα.

Η εποχή της νεότητας και της αγνότητας ίσως έχει παρέλθει και τώρα βιώνουμε μια φάση που θα καθορίσει εάν θα επιδιώξουμε να ανακτήσουμε το δυναμισμό για να αποκτήσουμε πάλι το δικό μας ακροατήριο ή θα παρακολουθούμε αμέτοχοι μια πορεία πολιτικής μας εξαΰλωσης. Η μετατροπή του πολιτικού μας φορέα σε κόμμα-σφραγίδα ή αρχηγικό κόμμα είναι πιθανή, εάν παραμείνουμε προσκολλημένοι στην άνευ όρων παράδοσή μας στον ΣΥΡΙΖΑ.

Έχει περάσει το απαραίτητο χρονικό διάστημα από τον Ιανουάριο του 2015 ώστε να μπορούμε να κάνουμε μια αποτίμηση των δικών μας δράσεων, επιτυχιών και αποτυχιών. Το ίδιο ισχύει και για τη συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ. Το ίδιο ισχύει και για κανονιστικές ή άλλου τύπου προτεινόμενες αλλαγές, έχοντας υπόψη μας και τις νέες σχέσεις που αναπτύσσονται γύρω από τα μέλη-στελέχη μας που είναι σε θέσεις αυξημένης ευθύνης, είναι αμειβόμενα και επιδιώκουν να διαδραματίσουν και κομματικό ρόλο.

Ποτέ άλλοτε από το 2002 δεν ήταν τόσο αδύναμο το κόμμα μας στην κοινωνία μα και ως οργανισμός πoυ παράγει πολιτική . Στο Πανελλαδικό Συμβούλιο 34 μελών δεν εκπροσωπούνταν στην περασμένη σύνθεσή του όλες οι περιφέρειες. Ο αγώνας εγγραφής μελών συνεχίζεται χωρίς να υπάρχουν οι δομές υποδοχείς νέων μελών για τις οποίες συζητάμε χρόνια. Ο αγώνας αυτός ποτέ δεν έγινε εξωστρεφής αγώνας προσέλκυσης νέων ανθρώπων με οικολογικό προσανατολισμό, ένα άνοιγμα στην κοινωνία και ανάδειξη νέων στελεχών μα μετατράπηκε σε εσωκομματικό παιχνίδι.

Όσον αφορά τα θετικά της πολιτικής μας παρουσίας στην κυβέρνηση φυσικά και οφείλουμε να είμαστε και είμαστε περήφανοι για όσα έχουμε επιτύχει. Οι πολιτικές μας στα απορρίμματα, στα δάση, στην κοινωνική οικονομία αλλά και γενικότερες επιλογές της κυβέρνησης στη σωστή κατεύθυνση μας χαροποιούν, όπως σε θέματα δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων, σ’ αυτά των προσφύγων και μεταναστών, στην πάταξη της φοροδιαφυγής και στην καταστολή της διαφθοράς τόσο στον δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα μας ικανοποιούν.  Ας έχουμε όμως στο νου μας πως το σημείο διαχωρισμού πολιτικών αποφάσεων που έγιναν λόγω σαφούς πολιτικού προσανατολισμού από αποφάσεις που έτσι κι αλλιώς θα γίνονταν είναι λεπτή. Επιλέγουμε όμως συνειδητά να βλέπουμε το ποτήρι μισογεμάτο.

Φυσικά, εφόσον συμμετέχουμε σε μια συμμαχική κυβέρνηση, επωμιζόμαστε και το μερίδιο ευθύνης των πράξεών μας  ή την απουσία αυτών εξαιτίας  ίσως και των υποχωρήσεων λόγω αντιδράσεων καθώς και πιέσεων από τους πολιτικούς μας εταίρους. Ακόμα επωμιζόμαστε το βάρος κυβερνητικών πολιτικών λαθών καθώς και λαθών τακτικής στο εσωτερικό και στο εξωτερικό . Στάσεις που μας γέμισαν και γεμίζουν ντροπή όπως η εθνοκάπηλη τακτική του #2 της κυβέρνησης, ΥΕΘΑ Π. Καμμένου. Όπως η εν τέλει δουλική στάση απέναντι στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος μέσω της απομάκρυνσης του Νίκου Φίλη. Όπως η ανικανότητα άμεσων διοικητικών κινήσεων, για παράδειγμα στα κέντρα φιλοξενίας προσφύγων και μεταναστών.  Όπως στο Ελληνικό, στον Ερημίτη, στις Σκουριές, στον λιγνίτη και στις εξορύξεις για πετρέλαιο, στις ρυθμιστικές διάταξεις για το κυνήγι, τη λειτουργία των φορέων διαχείρισης των προστατευόμενων περιοχών…

Επωμιζόμαστε μνημονιακές πολιτικές, ενώ ξέρουμε πως είναι αβάσταχτες για την κοινωνία μας και πως δεν πρόκειται να οδηγήσουν σε ανάκαμψη μα σε παιχνίδια αριθμών. Αυτή η αναμενόμενη και πολυπόθητη "ανάπτυξη" πόρρω απέχει από ιδεολογικές μας αναφορές και λογικές ευημερίας, αποανάπτυξης και λιτής αφθονίας.  Αυτό συμβαίνει ακόμα και σε πολιτικές που δεν σχετίζονται άμεσα με την οικονομική κατάσταση της χώρας, όπως η αλλαγή του εκλογικού νόμου, στην οποία είχαμε και με δημόσια δήλωση την "άδεια" του Πρωθυπουργού να κρατήσουμε όποια στάση νομίζουμε. Παρόλ’ αυτά οι βουλευτές των ΟΠ απλά ψήφισαν ως βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ.

Οι σχέσεις μας με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι σχέσεις συνεργατών μα σχέσεις υποτέλειας. Κι αν γι’ αυτό κυρίως φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ και οι πολιτικοί τακτικισμοί του δεν είμαστε αμέτοχοι εμείς και οι αδυναμίες μας. Η αδυναμία τακτοποίησης των οικονομικών υποχρεώσεών μας από πιο παλιά δεσπόζει αρνητικά. Η αδυναμία θεσμοθέτησης των όποιων οικονομικών σχέσεών μας με το συνεργαζόμενο κόμμα δημιουργεί ένα κλίμα μόνιμης διαπραγμάτευσης που ευτελίζει την πολιτική. Η απουσία στρατηγικής από μεριάς μας έρχεται να προστεθεί στην απουσία στρατηγικής μα λογική διαχείρισης και τακτικής από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ. Εάν η περιβόητη παραγωγική ανασυγκρότηση στα δικά μας μυαλά σημαίνει ήπιες, μικρού μεγέθους και αειφόρες παρεμβάσεις, βιολογικές καλλιέργειες, κοινωνικές συνεταιριστικές επιχειρήσεις, δίκαιο εμπόριο και προώθηση νέων σχέσεων του ανθρώπου με το περιβάλλον, σε πολλούς συνοδοιπόρους μας στον ΣΥΡΙΖΑ σημαίνει κάθε άλλο παρά τα παραπάνω. Στη σύγκρουση εργασίας-φύσης και η φιλελεύθερη μα και η "αριστερή" ανάπτυξη δεν προσεγγίζουν το ζήτημα οικολογικά μα αναπτυξιακά.

Οι σχέσεις μεταξύ δύο κομμάτων εταίρων πρέπει να διέπεται από σαφήνεια και εμπιστοσύνη. Ειλικρινά απορούμε για την έλλειψη εμπιστοσύνης του ΣΥΡΙΖΑ προς τους ΟΠ, που πυροδοτεί αντίστοιχη έλλειψη από πλευράς ΟΠ προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Το γεγονός πως σε αντίθεση με τους άλλους κυβερνητικούς εταίρους, όπου υπήρξε σαφής καθορισμός αποκλειστικής κυβερνητικής ευθύνης (πχ για τους ΑΝΕΛΛ η εθνική άμυνα κι ο τουρισμός και για την κίνηση "Πράττω" η εξωτερική πολιτική και η δημόσια ασφάλεια) στην περίπτωση των ΟΠ ο Οικολόγος Πράσινος υπουργός είχε πάντα πολιτικό προϊστάμενο οδηγώντας τον ίδιο και τους ΟΠ σε μια αρχική διαπραγμάτευση αρμοδιοτήτων εν μέσω δυσπιστίας και ανταγωνισμού για να καταλήξει να έχει μόνιμη αναφορά σε κάποιο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ (Λαφαζάνης, Σκουρλέτης, Αποστόλου).

Στο διάστημα που διανύσαμε από το προηγούμενο συνέδριό μας μέχρι τώρα έχει γίνει σαφές πως οι αναφορές μας στην κοινωνία των πολιτικών, σε περιβαλλοντικές και φιλοζωικές οργανώσεις και σε ΜΚΟ που δραστηριοποιούνται στο περιβάλλον έχουν μειωθεί. Αυτή τη στιγμή αδυνατούμε πλήρως να ορίσουμε το ακροατήριό μας συγχέοντας την προβολή ενός υπουργού της κυβέρνησης με τους ΟΠ ή απολαμβάνοντας αυτάρεσκα τους ρόλους που απορρέουν από μια πολιτική σύμπραξη που μας αφήνει εκτός δημοσκοπήσεων και μας μετατρέπει σε τσόντα του αρχηγικού πλέον και υπό συνεχή πολιτική μετάλλαξη ΣΥΡΙΖΑ.

Η χώρα μας είναι σε μια κρίσιμη καμπή. Οι εσωτερικές αδυναμίες, η διεθνής αστάθεια, η αδυναμία της Ευρωπαϊκής Ένωσης να ενωθεί και οι φυγόκεντρες τάσεις που κερδίζουν έδαφος, οι εθνικισμοί και οι πόλεμοι στη γειτονιά μας, ο επανακαθορισμός πολιτικών από μεγάλες δυνάμεις όπως το Ηνωμένο Βασίλειο και οι ΗΠΑ, οι συνομιλίες για το μέλλον της Κύπρου και οι ενεργειακοί σχεδιασμοί των επόμενων δεκαετιών είναι κάποια τμήματα ενός εύθραυστου παζλ. Κανείς μας δε θέλει την πυροδότηση μιας πολιτικής στη μέση της πορείας της. Ούτε επίσης κανείς θέλει διχαστικά πολιτικά παιχνίδια σε μια κοινωνία ρημαγμένη κι ανήμπορη.

Όλοι μας οφείλουμε να εξετάζουμε τα συν και τα πλην της και να κάνουμε διορθωτικές κινήσεις, με το μυαλό μας πάντοτε στο κατά πόσον εξυπηρετούνται οι αρχές και θέσεις του ολιστικού πολιτικού μας προτάγματος της πολιτικής οικολογίας . Όσο οι Οικολόγοι Πράσινοι αδρανούμε μπροστά στα λάθη της σχέσης μας με τον ΣΥΡΙΖΑ τόσο τα λάθη θα πολλαπλασιάζονται και το κόμμα μας θα γίνει κόμμα-καρικατούρα με τα στελέχη των ΟΠ με δημόσια αναφορά να ‘συριζοποιούνται’ χάνοντας παράλληλα οποιαδήποτε αναφορά και σύνδεση με το Ευρωπαϊκό Πράσινο Κόμμα.

Μέσα στο παραπάνω πλαίσιο:

Καλούμε  για μια συνάντηση της νέας ΕΓ με το αντίστοιχο ανώτατο όργανο του ΣΥΡΙΖΑ, όπου θα επιδιωχθεί ο επανακαθορισμός των σχέσεων αυτών και η δημοσιοποίηση ενός κειμένου που να αποκρυσταλλώνει αυτές τις σχέσεις σε όλα τα επίπεδα. Ο στρατηγικός σχεδιασμός οφείλει να αποτελεί μέρος αυτού του κειμένου.

καλούμε το συνέδριο να τονίσει πως οι Οικολόγοι Πράσινοι δεν ταυτίζουμε την πολιτική μας δράση με οφφίκια και καρέκλες. Οι δύο βουλευτές μας είναι αντανάκλαση των πολιτικών μας δυνάμεων στην κοινωνία. Οι Οικολόγοι Πράσινοι δηλώνουμε πως σε περίπτωση έκτακτων ή τακτικών εθνικών εκλογών δεν θα αναζητήσουμε αυτή τη φορά την ψήφο των Ελλήνων πολιτών μέσω των ψηφοδελτίων του ΣΥΡΙΖΑ.

Καλούμε τους Οικολόγους Πράσινους βουλευτές που συμμετέχουν στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ να προχωρήσουν σε δημόσια δήλωση προς το Προεδρείο της Βουλής των Ελλήνων όπου θα δηλώνουν τη διακριτή συμμετοχή τους στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ.

Δηλώνουμε πως οι Οικολόγοι Πράσινοι διατηρούμε το αναφαίρετο δικαίωμα να ζητήσουμε από τους δύο βουλευτές μας να ανεξαρτητοποιηθούν πλήρως από τον ΣΥΡΙΖΑ, εάν το κρίνει πολιτικά απαραίτητο το κόμμα μας. Οι Οικολόγοι Πράσινοι βουλευτές εξελέγησαν στο ελληνικό Κοινοβούλιο ως αντανάκλαση της επιρροής των ΟΠ στην ελληνική κοινωνία κι όχι ως χορηγία κάποιου φιλεύπλαχνου δωρητή. Απειλές περί παραίτησης δυστυχώς παραπέμπουν σε ατομοκεντρικές λογικές παλαιοκομματικού τύπου.

Καλούμε για έλεγχο των οικονομικών του κόμματος από ανεξάρτητο ορκωτό λογιστή για το διάστημα από την τελευταία έκθεση ανεξάρτητου ορκωτού λογιστή μέχρι σήμερα.

Καλούμε για την οικονομική και πολιτική οργάνωση των Οικολόγων Πράσινων  για την εύρεση πόρων και την ανάδειξη των προσώπων που θα διεκδικήσουν την εκλογή τους στο ελληνικό Κοινοβούλιο μέσα από πράσινα ψηφοδέλτια των Οικολόγων Πράσινων, όταν θα γίνουν οι επόμενες έκτακτες οι τακτικές εθνικές εκλογές». 

Ο Τραμπ στα χνάρια του Αλέξη…

Τι είναι ο Τραμπ; Σύμφωνα με όλες του τις δηλώσεις ένας επικίνδυνος εθνικιστής, που υπερασπίζεται τον απομονωτισμό! Λίγο αλληλοσυγκρουόμενα πράγματα. Και τι είναι σε σχέση με την Ελλάδα; Ένας απολύτως απρόβλεπτος παράγοντας, που στα λόγια την έχει παραδώσει στη Γερμανία, αλλά ίσως δεν του έχουν πει οι (και ελληνοαμερικάνοι) σύμβουλοί του ότι η χώρα συνορεύει με τον αγαπημένο του Έρντοαν και είναι αγκυροβόλιο του αμερικάνικου και του ρωσικού στόλου!

Η τελευταία δήλωση του νέου αμερικανού προέδρου για την Ελλάδα αφορούσε στο χρέος της:

«Εμείς δεν έχουμε καμιά δουλειά με την Ελλάδα. Ας αφήσουμε τη Γερμανία να ασχοληθεί με το θέμα αυτό, που άλλωστε το γνωρίζει καλύτερα. Ή ακόμα και τον Βλάντιμιρ Πούτιν και τη Ρωσία. Αυτοί μπορούν να χειριστούν την κατάσταση», είχε πει.

Μπορεί να βγάλει κανείς συμπεράσματα από τις δηλώσεις Τραμπ; Όσο μπορεί και από τις δηλώσεις Τσίπρα! Και δεν αστειεύομαι.

Οι δύο πολιτικοί έχουν ένα τουλάχιστον πολύ έντονο κοινό χαρακτηριστικό: Αμολάνε (αυτή είναι η ακριβής λέξη) στον αέρα ό,τι τους κατέβει στο κεφάλι από αυτά που πιστεύουν στον κόσμο που ζούσαν, χωρίς να έχουν καμιά έγκυρη πληροφόρηση και χωρίς να έχουν υπολογίσει ΤΗΝ ΠΡΑΞΗ.

Όταν ο Τραμπ λέει ότι θα κάνει πάλι την Αμερική μεγάλη δεν λαϊκίζει. Όποιος έχει γυρίσει τη χώρα την τελευταία δεκαετία θα διαπιστώσει ότι η κατάσταση της πλειοψηφίας του πληθυσμού είναι κακή. Υπάρχει ευημερία σχεδόν αποκλειστικά στις μεγάλες πόλεις και τη βλέπει κανείς μόνο στα κέντρα των πόλεων. Στις γειτονιές έξω από το κέντρο οι κάτοικοι ζουν σε γκέτο ή σε φτωχογειτονιές και η ίδια εικόνα μιας μεσαίας τάξης σε ένδεια κυριαρχεί σ' όλη την ύπαιθρο με ελάχιστες εξαιρέσεις.

Σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα στοιχεία του Προγράμματος Διατροφικής Βοήθειας ο αριθμός των αμερικανικών νοικοκυριών που ζει χάρη σε κουπόνια συσσιτίων έσπασε κάθε προηγούμενο ρεκόρ, φθάνοντας τα 23.116.441 (με το κάθε νοικοκυριό να εισπράττει κατά μέσο όρο μηνιαίως το ισόποσο των 274,3 δολ. ή 208 ευρώ). Αυτό εξηγεί βεβαίως και τα πανηγύρια της Wall Street, αφού αποδεικνύει ότι η μεταβίβαση πλούτου από τις κατώτερες και μεσαίες εισοδηματικά τάξεις στο 1-5% των πλουσίων συνεχίζεται ανεμπόδιστα, ακόμη κι αν απειλεί την ίδια την ύπαρξη μεγάλου μέρους του πληθυσμού που παλεύει να κρατηθεί στο όριο της επιβίωσης.

Γι' αυτά μιλάει ο Τράμπ, που είναι ο μόνος από τους πολιτικούς εκτός από τον Σάντερς, που λέει αυτό που συμβαίνει: Ότι οι πολιτικοί στην Ουάσινγκτον και τις άλλες Πολιτείες, σε αγαστή συνεργασία με τραπεζίτες και μεγάλους επιχειρηματίες έχουν φέρει την πλειοψηφία του αμερικανικού λαού στα πρόθυρα της φτώχειας. Τον εαυτό του τον αφήνει απ' έξω; Αυτός είναι άλλο. Θα τους σώσει!

Όλα αυτά μπορεί να ακούγονται εξωπραγματικά στους Έλληνες που νομίζουν ότι οι Αμερικάνοι κολυμπάνε στο δολάριο, αλλά δεν έχουν παρά να δουν το αποτέλεσμα. Ότι ένας γραφικός μεγαλοκατασκευαστής, τρόφιμος της trash TV, γύριζε την Αμερική και φώναζε αυτά που ζούσαν οι Αμερικάνοι και όχι τις στρογγυλοποιημένες κουβέντες των πολιτικών. Γι' αυτό κέρδισε. Γιατί στα εκατομμύρια των Αμερικάνων που ζουν με το κεφαλάκι στον πάγκο του χασάπη, αυτό το «να ξανακάνουμε την Αμερική μεγάλη πάλι» ακούγεται σαν η νεκρανάσταση του διάσημου και χαμένου εδώ και χρόνια Αμερικάνικου Ονείρου.

Τα πιο πολλά απ' όσα απειλεί να κάνει ο Τραμπ για να ξανακάνει την Αμερική μεγάλη είναι επιπολαιότητες. Θυμίζουν Αλέξη. Από τη μία θα αποδεσμεύσει τις ΗΠΑ από τις υποχρεώσεις της στο διεθνές εμπόριο, στην κλιματική αλλαγή, στα ανθρώπινα δικαιώματα, στο ΝΑΤΟ, στις κοστοβόρες παρεμβάσεις στη Μ. Ανατολή, αλλά, από την άλλη θα χρειαστεί τις διεθνείς αγορές για να πουλήσει τα δύσχρηστα πια αμερικάνικα προϊόντα, θα χρειαστεί να πληρώσει τις ρήτρες για τα fees στις ρυπαίνουσες βιομηχανίες και τα ποσοστά στη μεταφορά ρύπων, θα συνεχίσει να κάνει ετήσιες εκθέσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα σε όλες τις χώρες μόλις του πουν οι σύμβουλοί του ότι είναι μεγάλο μέσο πολιτικής πίεσης προς την παγκόσμια κοινότητα, θα συνεχίσει να πληρώνει στο ΝΑΤΟ μόλις του πουν ότι είναι το μακρύ χέρι των ΗΠΑ για να τρομοκρατούν τον κόσμο και να κυβερνούν, θα συνεχίσει τις παρεμβάσεις στη Μέση Ανατολή γιατί πώς αλλιώς θα εξαφανίσει από προσώπου γης τον ισλαμικό εξτρεμισμό που υποσχέθηκε!

Ο κατάλογος δεν έχει τέλος με όσα τέτοια ανεδαφικά έχει πει. Αλλά, μια ένδειξη του πόσο εύκολα τα παίρνει πίσω είναι και οι ρεβεράντζες που έκανε στα γραφεία της CIA μια μόλις μέρα αφού ορκίστηκε και δύο μόλις μέρες αφού την είχε κατηγορήσει για ανικανότητα και είχε ακούσει από τον διευθυντή της τα εξ αμάξης!

Είναι χαρακτηριστικό των μεγάλων φαφλατάδων να κάνουν ακριβώς τα αντίθετα από αυτά που λένε. Έτσι, κανείς δεν ξέρει τι από όσα έχει πει ο Τράμπ θα τα κάνει πράξη. Επιπλέον και γιατί η Ουάσινγκτον δεν είναι Αθήνα. Ακολουθεί μια πολιτική εξυπηρέτησης των συμφερόντων των ΗΠΑ σε επίπεδο ισχύος και επικράτησης σε παγκόσμιο επίπεδο με πλήθος καταρτισμένων ειδικών, συμβούλων, lobbies, υπηρεσιών, εξειδικευμένων επιστημόνων και πάει λέγοντας. Δεν διορίζουν Καρανίκες εκεί.

Όλες οι δηλώσεις Τραμπ, λοιπόν, εξαρτώνται από όλη αυτή τη στρατιά, που πληρώνεται για να παραμένει η Αμερική υπερδύναμη, είτε με πλούσιο πληθυσμό είτε με φτωχότερο. Και στην ικανότητά της να τον μαζέψει και να τον βάλει στα καλούπια της πάγιας πολιτικής. Θα τα καταφέρει; Μέχρι ένα σημείο ναι. Ποιο σημείο; Άγνωστο. Επομένως…

Επομένως, αν η ελληνική κυβέρνηση θα εξακολουθεί να παραμένει υπό την προστασία των ΗΠΑ, που την έσωσαν ήδη από ένα grexit το καλοκαίρι του 2015, παραμένει ερωτηματικό. Γιατί κάποιος από τους συμβούλους του Τραμπ θα του σφυρίξει ότι εκτός από το ΝΑΤΟ υπάρχει και το ΔΝΤ, μέσω του οποίου οι ΗΠΑ ασκούν πολιτική πιέσεων και ισχύος σε παγκόσμιο επίπεδο και μάλιστα οικονομικής.

Ίσως τότε ο νέος αμερικανός πρόεδρος σκεφτεί ότι εκτός από την καθιέρωση ημέρας πατριωτισμού, εκτός από τον εξανδραποδισμό όλων των μεξικανών μεταναστών, εκτός από το τείχος των ΗΠΑ, εκτός από τους τρεις πυλώνες ασφαλείας που θα στηριχτεί (στρατό, αστυνομία, Θεό) και εκτός από το δόγμα «αγόραζε αμερικανικά προϊόντα και προσλάμβανε Αμερικανούς», ο αμερικανικός καπιταλισμός έχει εφεύρει πολύ πιο προχωρημένους διεθνείς Οργανισμούς πίεσης και επιβολής!

Ο Τραμπ είναι επικίνδυνος για την παγκόσμια ασφάλεια (αν υπάρχει τέτοια) έτσι κι αλλιώς. Και γιατί εκτός από τις κοντά στην Κου Κλουξ Κλαν πρωτόγονες και πεζοδρομιακές πεποιθήσεις του έρχεται με διάθεση ρήξης. Που θα επεκταθεί και στις σχέσεις του με τη Ρωσία οπωσδήποτε.

Η ανθρωπότητα δεν έχει ελπίδα έτσι κι αλλιώς αν δεν ξυπνήσουν οι λαοί και δεν καταλάβουν τι παιχνίδια παίζονται στην πλάτη τους, ενώ εκείνοι χειροκροτάνε ηγέτες!

Αλλά, θα έχει μία παραπάνω αν ο Τραμπ συνεχίσει στα χνάρια του Αλέξη. Και από πομπώδης λαϊκιστής γίνει και κωλοτούμπας.

Γ. Παπαδόπουλος – Τετράδης     

Φυσικά και πετάει ο γάιδαρος…

Του Γιάννη Παντελάκη

Υπάρχει μια πολιτική λογική που λέει πως αν ένας βουλευτής εκφράζει μια σχεδόν παράλογη άποψη, το κόμμα του δεν πρέπει να τον αποδοκιμάζει και να τον αναγκάζει να αναδιπλωθεί, γιατί την ίδια άποψη έχουν πολλοί εν δυνάμει ψηφοφόροι του κόμματος.  Άρα, δεν πρέπει η ηγεσία του κόμματος να αποδοκιμάζει τους βουλευτές που έχουν ακραίες ή εκτός λογικής απόψεις γιατί έτσι απομακρύνει τους ψηφοφόρους που θα την βοηθήσουν να έρθει στην εξουσία. Η στρατηγική αυτή, δεν είναι καινοφανής και έχει τεράστιο μερίδιο ευθύνης για την πολυεπίπεδη κρίση που περνάει η χώρα.

Ένας δημοσιογράφος έγραψε πως δεν έπρεπε να αναγκαστεί να ζητήσει συγνώμη ο Γιακουμάτος για τις δηλώσεις του περί ομοφυλοφιλίας (που είναι μεταδοτική!) γιατί περίπου κάτι ανάλογο πιστεύουν πολλοί πολίτες. Το άρθρο ενός δημοσιογράφου, δεν είναι κάτι περισσότερο από το άρθρο ενός δημοσιογράφου. Όπως είναι κι αυτό που διαβάζετε. Αν η λογική αυτή ωστόσο μετατραπεί από ένα κόμμα ως πολιτική στρατηγική με την οποία χαϊδεύοντας τ’ αυτιά ψηφοφόρων σκοπεύει να μαζέψει ψήφους, τότε υπάρχει πρόβλημα. Και μεγάλο.

Στην Ελληνική κοινωνία, υπήρχε διάχυτη η εντύπωση πως η οικονομική κρίση ήταν μια προσχεδιασμένη από διάφορα κέντρα απόφαση. Το σχετικό ποσοστό που είχε αυτή την άποψη το 2014 έφτανε στο 72,25% (Πανεπιστημιακή ερευνά που παρουσιάστηκε στο Βερολίνο). Δεν γνωρίζω που κυμαίνεται αυτό το ποσοστό σήμερα, αλλά αν κρίνουμε από αντιδράσεις για διάφορα θέματα που καταγράφονται ιδιαίτερα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, εξακολουθεί να είναι μεγάλο. Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ, την εποχή εκείνη στην οποία έγινε η έρευνα, ανέβηκαν σε μεγάλο βαθμό στο άρμα εκείνου του ποσοστού. Με ανορθολογικό τρόπο ερμήνευαν την κρίση και τις λύσεις της.

Έτσι, αφού τα ξένα κέντρα δημιούργησαν την κρίση, λογικά δεν υπάρχει πρόβλημα στην Ελληνική οικονομία, άρα πρέπει να αποιδεολογικοποιήσουμε την κρίση (δεν έχει ευθύνη ούτε το μοντέλο που ακολουθούμε, ούτε η κυριαρχία της αγοράς, γενικά κανένας), να αφήσουμε στην άκρη τα όποια δομικά προβλήματα έχουμε και να προτάξουμε το δίκιο μας που το καταπνίγουν. Κάποιοι ξένοι, συνήθως. Τα επιχειρήματα περί «επονείδιστου χρέους», περί «κατάργησης του μνημονίου μ’ ένα άρθρο και έναν νόμο» κ.ο.κ. γίνονται πιο εύκολα αποδεκτά από τους παραλήπτες τους. Η απόσταση μεταξύ σκηνοθετημένης κρίσης και άμεσης λύσης του προβλήματος, είναι πολύ μικρή.

Για να είμαστε ειλικρινείς, την λογική που θέλει τα κόμματα εξουσίας να πηγαίνουν με το κύμα – όπως οι σέρφερ – δεν την εγκαινίασε ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν ήταν ο μοναδικός φορέας που την εκμεταλλεύτηκε. Όλα τα κόμματα της μεταπολίτευσης που βρέθηκαν στην εξουσία, φρόντιζαν με μεγάλη συχνότητα να ακουμπάνε ακόμα και τα πιο ταπεινά ένστικτα ή ακραίες και ανορθολογικές θεωρίες που κυριαρχούσαν σε μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας για να τα πάρουν μαζί τους στις κάλπες. Οι εξαιρέσεις ήταν ελάχιστες. Τα περισσότερα κόμματα ανταποκρινόντουσαν σε λογικές ότι πράγματι, ο γάιδαρος μπορεί να πετάει.

Υπάρχει και μια άλλη παράμετρος ωστόσο σ αυτή την λογική. Πως ένα κόμμα την ακολουθεί για να κερδίσει την εξουσία, την κερδίζει, αλλά αμέσως μετά εγκλωβίζεται σ' αυτή. Γίνεται όμηρος της ίδιας στρατηγικής που επέλεξε. Πολλοί πρώην ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ πιστεύουν πως το κόμμα που πίστεψαν ενώ θα μπορούσε να αποκαλύψει τα ξένα κέντρα που οδήγησαν τη χώρα στα μνημόνια ή να διαγράψει το χρέος, δεν τα έκανε. Εγκατέλειψαν τον ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή για λάθος λόγους…   

Με στόχο το 10% η Φώφη φλερτάρει με άλλους τέσσερις βουλευτές

Αέρα στα πανιά της Δημοκρατικής Συμπαράταξης δίνουν οι τελευταίες δημοσκοπήσεις, κυρίως όμως η απόφαση συμπόρευσης μαζί της του Γιώργου Παπανδρέου και του Κινήματος Δημοκρατών Σοσιαλιστών, αλλά και η διεύρυνση της κοινοβουλευτικής της δύναμης.

Μετά τη δημοσκόπηση του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, που έδωσε ήδη μία επιπλέον μονάδα στο κόμμα της Φώφης Γεννηματά, στελέχη του κόμματος έχουν αναθαρρήσει και ανεβάζουν ήδη τον εκλογικό πήχη στο 10% και πλέον. Ειδικά, δεδομένου ότι παρατηρούν πως ο κόσμος που παρακολουθεί τις εκδηλώσεις της Δημοκρατικής Συμπαράταξης ανά την Ελλάδα έχει διπλασιαστεί σε σύγκριση με τον Σεπτέμβριο του 2015, όταν στις εκλογές επικράτησε για δεύτερη φορά ο ΣΥΡΙΖΑ.

Την ίδια στιγμή, η ΚΟ της Δημοκρατικής Συμπαράταξης συνεχώς διευρύνεται. Μετά την επιστροφή του Λεωνίδα Γρηγοράκου και την ένταξη σε αυτήν του Ιλχάν Αχμέτ, μετρά ήδη 18 βουλευτές, όσους δηλαδή και η Χρυσή Αυγή, ενώ αναμένονται και νέες …αφίξεις. Δεν είναι λίγοι όσοι αφήνουν να εννοηθεί ότι νέο ‘απόκτημα’ της Δημοκρατικής Συμπαράταξης θα είναι γρήγορα ο Γιώργος Καρράς που εξελέγη με τη σημαία της Ένωσης Κεντρώων, ενώ πολλοί θεωρούν πιθανή την ‘μεταγραφή’ τόσο του Χάρη Θεοχάρη και της Κατερίνας Μάρκου, όσο και του Κώστα Μπαργιώτα.

Ο τελευταίος, μιλώντας στο Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων, υποστήριξε ότι «η παγίωση ενός μικρού πολιτικού σχήματος που θα κινείται από εκλογές σε εκλογές μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας δεν μπορεί να προσφέρει τίποτα στην πολιτική ζωή της χώρας», περιγράφοντας έτσι το Ποτάμι και στρέφοντας δειλά το βλέμμα του προς τη Δημοκρατική Συμπαράταξη. Εκτίμησε μάλιστα ότι η δημιουργία νέου πολιτικού φορέα στον χώρο είναι περισσότερο αναγκαία από ποτέ, τονίζοντας ότι δεν μπορεί να ευοδωθεί καμία ενωτική προσπάθεια χωρίς τη συνεργασία και τη σύγκλιση της Δημοκρατικής Συμπαράταξης με το Ποτάμι και τις υπόλοιπες δυνάμεις του χώρου. «Το οργανωτικό σχήμα της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, παρά τις αδυναμίες, μπορεί να αποτελέσει μία βιώσιμη ενδιάμεση λύση στον δρόμο για τη δημιουργία ενός ενιαίου πολιτικού φορέα», είπε.

Πηγή