Αξιολόγηση! Μια κοροϊδία κυβέρνησης- δανειστών

Όσοι έχουν την εντύπωση ότι οι δανειστές και η ελληνική κυβέρνηση ασχολούνται στα σοβαρά με κάποια αξιολόγηση της ελληνικής οικονομίας ή με αξιολόγηση των πεπραγμένων της κυβέρνησης για την αναδιάρθρωση και αλλαγή του ελληνικού οικονομικού μοντέλου απατώνται. Δανειστές και κυβέρνηση κοροϊδεύουν ο ένας τον άλλον, και οι δύο μαζί τον ελληνικό λαό και τους φορολογούμενους της ευρωζώνης.

Για να το πούμε πιο απλά: Για να κάνεις αξιολόγηση πρέπει να έχει προηγηθεί κάποια αλλαγή στην ακολουθούμενη πολιτική, κάποια πράξη, μια μεταβολή που θα την αξιολογήσεις. Μέχρι στιγμής όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις από το 2010 έχουν αλλάξει μόνο 7 βασικά πράγματα, που δεν έχουν σχέση με μετασχηματισμό της Ελλάδας σε προοδευμένη χώρα:

Τις εργασιακές σχέσεις, προωθώντας την κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων. Οι ελαστικές μορφές εργασίας θυμίζω ότι είχαν θεσμοθετηθεί επί Σημίτη. Απλώς τώρα κυριάρχησαν. Αυτές τις εργασιακές σχέσεις, όμως, τις άλλαξε επί της ουσίας η κυβέρνηση Παπανδρέου με το πρώτο μνημόνιο. Τώρα, προστίθενται πινελιές στο σχέδιο «Η εργασία απελευθερώνει». Ιδίως όταν πληρώνεται όσο όσο.

Τις μισθολογικές σχέσεις, προωθώντας τη φθηνότερη δυνατή εργασία. Και αυτές θεσμοθετήθηκαν επί κυβέρνησης Παπανδρέου και οι επόμενες κυβερνήσεις απλώς κατεβάζουν τον πήχη, έχοντας δημιουργήσει στην πράξη τη γενιά των 200 ευρώ.

Την εξαφάνιση των δημόσιων επενδύσεων, που ξεκίνησε επίσης επί Παπανδρέου και έφτασε στον φετινό προϋπολογισμό να προβλέπονται 175.000.000 ευρώ!

Την υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας για 99 χρόνια στους δανειστές, κατόρθωμα που μόνο μία προδοτική κυβέρνηση μπορούσε να κάνει.

Τη θεσμοθέτηση της ιδιωτικοποίησης φιλέτων του δημοσίου, που έγινε από τον Γ Παπανδρέου και διαρκώς καρκινοβατεί.

Τον αφελληνισμό στις διοικήσεις των τραπεζών και την απώλεια του ελέγχου από τους επιτρόπους της κυβέρνησης, κατόρθωμα επίσης της σημερινής συγκυβέρνησης.

Την απόλυση από το δημόσιο εκείνων που πραγματικά δούλευαν, δηλαδή των συμβασιούχων, και τη συνταξιοδότηση όλων όσων είχαν πείρα, κατόρθωμα των πρώτων κυβερνήσεων.

Για αυτά χρειάστηκαν 7 κυβερνήσεις και 7 χρόνια χαμένα για 11.000.000 πολίτες μόνο και μόνο για ένα λόγο: Επειδή όλες οι κυβερνήσεις εδώ και 7 χρόνια αρνούνται να αξιολογήσουν τι χρειάζεται αυτός ο τόπος για να γίνει χώρα αντί για χώρος που κατάντησε. Και για να αλλάξουν όλα όσα δεν χρειάζεται κανείς ξένος να τα ζητήσει ή να τα επιβάλει. Οι κυβερνήσεις έπρεπε από μόνες τους να τα αλλάξουν. Αντ’ αυτού:

Αρνούνται να διαλύσουν τη Λερναία Ύδρα του δημόσιου τομέα και να χτίσουν ένα δημόσιο που θα δουλεύει για τους πολίτες και όχι για τους υπαλλήλους του.

Αρνούνται να καταργήσουν τα προνόμια δεκάδων επαγγελμάτων που λειτουργούν σε βάρος της τσέπης των πολιτών. Δηλαδή, αρνούνται να απελευθερώσουν τα επαγγέλματα από τον πανάκριβο για τους πολίτες προστατευτισμό τους.

Αρνούνται να κυνηγήσουν τη μεγάλη φοροδιαφυγή στα καύσιμα, στα καπνικά, στον μεγάλο πλούτο και στους ελεύθερους επαγγελματίες.

Αρνούνται να φτιάξουν έναν φορολογικό και εισπρακτικό μηχανισμό, ανεξάρτητο από τις παρεμβάσεις του κάθε πολιτικού και της κάθε κυβέρνησης, που θα στελεχώνεται από γνώστες και όχι από καρεκλοκένταυρους συνδικαλιστές. Ευρωπαίοι και Αμερικανοί προθυμοποιήθηκαν να στείλουν εκπαιδευτές και πολυπληθές σώμα εφόρων και ελεγκτών για να μπει το νερό σε ένα αυλάκι, αλλά συνάντησαν τη σφοδρή αντίδραση των προυχόντων του κλάδου.

Αρνούνται να φτιάξουν ένα ασφαλιστικό που να είναι δίκαιο και βιώσιμο και όπου ο καθένας θα παίρνει όσα έχει καταβάλλει με πρόνοια για τους άνεργους και τους ανήμπορους. Τους κανονικούς ανήμπορους, όχι τα αρτιμελή πελατάκια. Το έκτρωμα Κατρούγκαλου και οι προηγούμενες ρυθμίσεις Βενιζέλου ήταν και είναι καθαρά εισπρακτικά νομοθετήματα.

Αρνούνται να φτιάξουν ένα φορολογικό σύστημα που να φορολογεί τον καθένα ανάλογα με τα εισοδήματά του και ανάλογα με τις ανελαστικές του δαπάνες. Όλα τα συστήματα, σύν το υπάρχον, είναι καθαρά εισπρακτικά.

Αρνούνται να φτιάξουν ένα σύστημα Υγείας χωρίς μεσάζοντες, εμπόρους, διευθυντές- επιχειρηματίες, καθηγητές και κλινικές διαπλεκόμενους, υπερτιμολογήσεις και «μαύρα» με φαρμακευτικές εταιρίες και εταιρίες προμήθειας υλικών. Όλοι μπαλώνουν μια κάλτσα, που δεν έχει πια ύφασμα. Και που παράγει ένα τεράστιο έλλειμμα για το κράτος.

Αρνούνται να μετατρέψουν τη λειτουργία κράτους, πολιτών και επαγγελματιών σε on line σύνδεση, ώστε να πολεμήσουν τη γραφειοκρατία και την κλοπή. Αντιθέτως, προσθέτουν πιστοποιητικά, τιμολόγια, αποδείξεις και άχρηστα ευθυνοφοβικά στοιχεία για να διατηρούνται άχρηστες και αναποτελεσματικές θέσεις εργασίας, μαζί με την εγκληματικότητα των υπαλληλικών και επαγγελματικών κυκλωμάτων.

Αρνούνται να εκσυγχρονίσουν την ελληνική δικαιοσύνη, που αρνησιδικεί κανονικότατα στην πράξη, αποτελώντας τροχοπέδη για πολίτες και επιχειρήσεις.

Αρνούνται να φτιάξουν ένα νομικό και επιχειρησιακό περιβάλλον, που να προωθεί την ελληνική παραγωγή αγροτικών και βιομηχανικών προϊόντων. Αντίθετα, αδιαφορούν εντελώς για την παραγωγή, τυποποίηση και εξαγωγή των διαμαντιών της ελληνικής φύσης και καταποντίζουν οικονομικά την επιχειρηματικότητα από την εγκληματική μονομανία για είσπραξη χαρατσιών. Χειρότερα από την τουρκοκρατία.

Αρνούνται να φτιάξουν μια Παιδεία που θα υπηρετεί το κοινωνικό σύνολο και το ελληνικό μοντέλο παραγωγής και ανάπτυξης. Σε μια χώρα που θα μπορούσε εύκολα να είναι έμπορος και μελετητής και παραγωγός προϊόντων προωθημένης τεχνολογίας, παραγωγός προϊόντων gourmet από τη σπάνια ελληνική πανίδα και χλωρίδα, παραγωγός ενέργειας και προϊόντων ενέργειας, παραγωγός μοντέλων ανάπτυξης για άλλες δεκάδες μικρές χώρες σε επίπεδο τεχνολογίας και έρευνας. Σε μια χώρα με 300 μέρες το χρόνο ήλιο και μέση θερμοκρασία 22 βαθμούς. Έναν ευλογημένο τόπο. Αυτοί εξορίζουν την αφρόκρεμα της νεολαίας να πάει να παράξει έρευνα, γνώση και εργασία σ αυτούς που μας έχουν βρει ανόητους και μας γδύνουν.

Αρνούνται να εκσυγχρονίσουν τις μεταφορές σε μια χώρα που είναι στο σταυροδρόμι Ανατολής- Δύσης! Δημόσια και ιδιωτικά μέσα, οι βάσεις τους, οι προγραμματισμοί τους και η ευελιξία για εξυπηρέτηση ανθρώπων και εμπορευμάτων είναι στα χέρια συντεχνιών επαγγελματιών και ανεξέλεγκτων κεφαλαιούχων.

Αρνούνται να φτιάξουν τηλεπικοινωνίες του 21ου αιώνα. Τηλέφωνα και διαδίκτυα σέρνονται και πληρώνονται πανάκριβα για τις υπηρεσίες που πουλάνε οι εταιρίες, εκμεταλλευόμενες τον  τεχνολογικό αναλφαβητισμό της πλειονότητας του πληθυσμού.

Αρνούνται να διδάξουν, αναδείξουν, διαδώσουν, εκμεταλλευτούν εκπαιδευτικά και τουριστικά τον υλικό και πνευματικό πολιτισμό των προγόνων που έζησαν σ αυτή τη χώρα. Το πολιτιστικό επίπεδο σ αυτούς τους τομείς είναι ακόμα στο τζατζίκι και το σουβλάκι (εξαιρετικά, δε λέω) με θεατρικές παρωδίες άρπα κόλλα, greek tsolia και do you like mamzel the Greece. Με λίγες εξαιρέσεις, η χώρα είναι ακόμα στη δεκαετία του 1970.

Ο κατάλογος δεν έχει τέλος στην ελληνική καθήλωση και οπισθοδρόμηση. Και τίθεται το ερώτημα:

Σε το ακριβώς αξιολογείται η κυβέρνηση; Στο πόσα λεφτά θα κόψει από τους μισθούς και τις συντάξεις; Σε πόσους υπαλλήλους θα μπορεί να απολύει ο ιδιωτικός τομέας; Στον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων, αλλά όχι στην απόδοση του δημοσίου; Στο πόση ελληνική περιουσία θα χαρίσουμε στους δανειστές; Στο πόσους φόρους θα βάλουμε για να έχουμε να πληρώσουμε το χρέος;

Επειδή, μέχρι σήμερα όλες οι λεγόμενες αξιολογήσεις έχουν να κάνουν με ένα και μόνο θέμα: Πώς θα εισπράξουν οι ξένοι τα φραγκάκια τους. Και πώς θα τα αυγατίσουν παίρνοντας επιχειρηματικά τη θέση των Ελλήνων μέσα στην Ελλάδα.

Και όλα αυτά γίνονται επειδή οι ελληνικές κυβερνήσεις από το 2010 μέχρι και σήμερα δεν κάνουν τίποτε άλλο εκτός από το να προσπαθούν με νύχια και με δόντια να διατηρήσουν το πελατειακό τους δημόσιο. Αδιαφορώντας για τη χώρα. Κοροϊδεύοντας το λαό, την ΕΕ, το ΔΝΤ, και όποιον άλλο τύχει στο δρόμο τους.

Και η μεν ΕΕ με το ΔΝΤ έχουν τη δύναμη και φρόντισαν να κόψουν το βήχα της κοροϊδίας στις κυβερνήσεις, στην πλάτη του λαού φυσικά, ζητώντας όλο και πιο σκληρές εγγυήσεις από επιπόλαιους και άσχετους μικροαπατεώνες. Ο ελληνικός λαός πότε θα κόψει το βήχα στις κυβερνήσεις του, που τον κοροϊδεύουν κατάμουτρα και τον κατακλέβουν με τη δολιότητα και την ανικανότητά τους; Πότε, δηλαδή θα αξιολογήσει τον εαυτό του; Για να δει αν του αξίζει αυτή η ζωή.

Γ. Παπαδόπουλος- Τετράδης  

liberal.gr

Η ύβρις προς τη Μάγδα Φύσσα

Ο Παύλος Φύσσας δολοφονήθηκε τον Σεπτέμβριο του 2013. Όμως ο κατά ομολογίαν δολοφόνος του πηγαίνει στη δίκη σαν δημόσιος υπάλληλος. Και επιστρέφει στο σπίτι του. Εχουν περάσει τρία χρόνια και έξι μήνες από το έγκλημα και ο δράστης δεν έχει καν απολογηθεί

Του Κώστα Γιαννακίδη

Αν ήμουν στη θέση της Μάγδας Φύσσα, τα βράδια, λίγο πριν αναμετρηθώ με τους εφιάλτες, θα ονειρευόμουν ότι σκοτώνω τον φονιά του γιού μου.

Δεν ξέρω πώς ακριβώς θα το έκανα, το όνειρο θα έπαιζε λούπα. Μπορεί να του έβγαζα τα μάτια με τα δάχτυλα ή να χτυπούσα το κεφάλι του σαν χταπόδι στο βράχο. Άλλες φορές, θα έβαζα την κάνη του όπλου μου πάνω στην άθλια κεφαλή του. Το μέταλλο και ο φόβος θα τον πάγωναν ως τα νύχια.  Μετά θα πίεζα τη σκανδάλη, τινάζοντας τα μυαλά του στα παπούτσια μου. Όμως στο τέλος αυτός θα ήταν πάλι εκεί. Τα βράδια θα τον έβλεπα στον ύπνο μου, να πεθαίνει και να επιστρέφει πάλι. Και τα πρωινά θα τον είχα εκεί, στο εδώλιο. Να αισθάνομαι ακόμα και την ανάσα του ως ύβρι. Τις νύχτες θα τον δίκαζα εγώ. Και θα αισθανόμουν ότι αποδίδω δίκαιο. Τις ημέρες, όμως, είναι που αποδίδεται η δικαιοσύνη…

goldendawn

Ενταση, ύβρεις, εκτόξευση αντικειμένων και διακοπή της δίκης της Χρυσής Αυγής

Πατήστε εδώ

Κάθε μέρα η Μάγδα Φύσσα βλέπει τον φονιά του γιου της να φεύγει από τη δικαστική αίθουσα και να επιστρέφει στο σπίτι του. Εκεί, ο Γιώργος Ρουπακιάς κάνει το μπάνιο του, τρώει ένα πιάτο ζεστό φαΐ και μετά πέφτει στο κρεβάτι για να διώξει την ένταση της ημέρας. Το απόγευμα πίνει καφέ, χαζεύει τηλεόραση και αν έχει μάθει ανάγνωση ίσως τριγυρίζει στο διαδίκτυο. Δεν μπορώ να φανταστώ πώς κοιμάται τις νύχτες ο Ρουπακιάς. Προς το παρόν φτάνει που είναι στο σπίτι του.

Ο Παύλος Φύσσας δολοφονήθηκε τον Σεπτέμβριο του 2013. Όμως ο κατά ομολογίαν δολοφόνος του πηγαίνει στη δίκη σαν δημόσιος υπάλληλος. Και επιστρέφει σπίτι του. Εχουν περάσει τρία χρόνια και έξι μήνες από το έγκλημα και ο δράστης δεν έχει καν απολογηθεί στο ακροατήριο του δικαστηρίου. Αυτό δεν συμβαίνει μόνο εξαιτίας της λειτουργικής καχεξίας στο δικαστικό σύστημα. Υπάρχει και πολιτικό υπόβαθρο καθώς η δολοφονία Φύσσα συνδέθηκε με την κατηγορία της εγκληματικής οργάνωσης που αποδόθηκε στη Χρυσή Αυγή. Αφού, λοιπόν, οι δύο υποθέσεις «συγχωνεύθηκαν» σε κοινή δίκη, ήταν λογικό να προσφερθεί χρόνος στον Ρουπακιά.

«Πού είναι τώρα ο Παύλος σου;» ρωτούσαν οι χρυσαυγίτες τη Μάγδα Φύσσα, την ώρα που, μαζί με αντιεξουσιαστές, έσπαζαν τη δικαστική αίθουσα. Οι αντιεξουσιαστές συνόδευαν έναν δικό τους που πήγε να καταθέσει. Αυτοί ήταν έξω από την αίθουσα. Οι χρυσαυγίτες έχουν γίνει πια μόνιμοι εκεί μέσα. Για άλλη μία φορά η Μάγδα Φύσσα βρέθηκε μονάχη και γύρω της να περιδίνονται τα πάντα: το δικαστικό σύστημα που χωλαίνει, οι πολιτικές παρεμβάσεις και σκοπιμότητες, η βία και η αλητεία, οι θεσμικές δυσλειτουργίες και οι παθογένειες της κοινωνίας. Ελειπε το δίκαιο.

Η Μάγδα Φύσσα σέρνεται καθημερινά σε μία διαδικασία που επιτείνει το μαρτύριο της. Και αντί να παίρνει το ελάχιστο που της οφείλουμε, τη δικαίωση, δέχεται τις προσβολές των αλητών. Και είναι σαν κάθε μέρα που ξημερώνει να τη χλευάζει. Για όλο αυτό δεν υπάρχει δίκαιο. Ούτε και τιμωρία.

 protagon.gr

«Πυρά» κατά του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα για τη στάση του μετά το δημοψήφισμα από τον Γιάνη Βαρουφάκη

«Πυρά» κατά του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα για τη στάση του μετά το δημοψήφισμα από τον πρώην υπουργό-Τι είπε για τον Schauble και τον Draghi

Το Grexit όσο δαιμονοποιείται, τόσο γίνεται πιθανότερο τόνισε ο πρώην υπουργός Οικονομικών Γιάνης Βαρουφάκης, ο οποίος παραδέχθηκε πως κατά τη διάρκεια της θητείας του διέπραξε αρκετά λάθη.

«Έζησα τη δαιμονοποίηση γιατί δεν ήθελα να υπογράψω -τα μνημόνια τα υπογράφει ο υπουργός Οικονομικών. Από τη στιγμή που πτώχευσε το ελληνικό κράτος, έπρεπε να πάρουμε συγκεκριμένη απόφαση:

Να προσποιούμεθα παίρνοντας δάνεια ή να βάλουμε το μαχαίρι στο κόκκαλο;

Αυτό το ερώτημα έθετε ο λαός στον εαυτό του από το 2010.

Ο πιο ασφαλής, ο μοναδικός τρόπος αποφυγής του Grexit, είναι να το φοβάσαι λιγότερο από προγράμματα που σχεδιάστηκαν να το αποφύγουν», είπε ο κ. Βαρουφάκης και συνέχισε:

«Δεν ήμουν ποτέ υπέρ της δραχμής.

Στόχος μας πρέπει να είναι μια βιώσιμη συμφωνία εντός της Ευρωζώνης.

Η κυβέρνηση πρέπει να καταθέσει το δικό της σχέδιο εξόδου. Να βάλει τη βάση, και αν δεν γίνει δεκτό, τότε να πει ‘πετάξτε μας έξω. Να πούμε στους δανειστές ότι δεν θα πάμε στο 3,5%, γιατί είναι αυτογκόλ για μια οικονομία που προσπαθεί».

Ο πρώην υπουργός είπε, πως θα έπρεπε να παραιτηθεί στις 24 Φεβρουαρίου του 2015, όταν ανατράπηκε η απόφαση του Eurogroup η οποία είχε προηγηθεί τέσσερις μέρες νωρίτερα.

Στην ερώτηση αν μπορεί να είναι ήσυχος με τον τρόπο που λειτούργησε, ο κ. Βαρουφάκης απάντησε πως είναι εντάξει με τη συνείδησή του, αφού λειτούργησε με βάση τις πληροφορίες που είχε τότε.

Αν ήξερε ότι το «όχι» του δημοψηφίσματος θα γινόταν «ναι» τότε δεν θα είχε κάνει ό,τι έκανε την περίοδο της υπουργίας του, υπογράμμισε ο κ. Βαρουφάκης σε συνέντευξή του στον Alpha.

Το Grexit είναι το όνειρο ζωής του Wolfgang Schauble είπε ακόμη αναφερόμενος στον Γερμανό υπουργό Οικονομικών ενώ κατηγόρησε τον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Mario Draghi, πως αυτός έκλεισε τις τράπεζες, κόβοντας τον ELA και τον τερματισμό της ρευστότητας.

Σε ερώτηση για το πώς αισθάνεται όταν τον κατηγορούν ευθέως πως έχει χρεώσει τη χώρα με 86 δισ. ευρώ, ο Γιάνης Βαρουφάκης σημείωσε: «Αισθάνομαι πάρα πολύ καλά. Όταν διαπραγματευόμουν στην Ευρώπη, από τη μία μεριά μου έλεγαν “υπέγραψε ό,τι σου δώσουν”.

Παράλληλα, μου έλεγαν “να μην τολμήσεις να αυξήσεις τον ΦΠΑ, μην τολμήσεις να αυξήσεις τους φόρους των επιχειρήσεων”. Αυτά τα δύο δεν πάνε μαζί».

Μάλιστα, ο πρώην υπουργός τόνισε: «Τους παρακαλώ να στήσουν ειδικό δικαστήριο για εμένα προσωπικά. Δεν θα το κάνουν, γιατί είναι δειλοί».   

La Tribune: «Ελλάδα: Η παγίδα του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε κλείνει»

Τον Αύγουστο του 2013, ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε είχε θέσει ως όρο για να δεχθεί τη στήριξη της Ελλάδας τη συμμετοχή σ' αυτήν του ΔΝΤ στην αρωγή προς τη χώρα, γνωρίζοντας ωστόσο πολύ καλά πως η συμμετοχή αυτή δεν είναι στην πραγματικότητα δυνατή.

Στόχος του ήταν και είναι, μόλις αποκαλυφθεί αυτή η αλήθεια, να επαναφέρει το θέμα της συμμετοχής της Ελλάδας στην ευρωζώνη, που είχε κλείσει το 2015, γράφει ο Ρομαρίκ Γκοντέν στη γαλλική οικονομική εφημερίδα La Tribune υπό τον τίτλο «Ελλάδα: η παγίδα του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε κλείνει».

Διότι, όπως επισημαίνει η εφημερίδα, αν το ΔΝΤ αρνιόταν να συμμετάσχει στο πρόγραμμα, καθώς οι απαιτήσεις του Ταμείου για μαζικές περικοπές στο χρέος με αντάλλαγμα ορισμένες στοχευμένες μεταρρυθίσεις είναι απαράδεκτες για τον Σόιμπλε, το πρόγραμμα θα καθίστατο άκυρο για το Βερολίνο, καθώς θα είχε καταπέσει μία από τις προϋποθέσεις του (η συμμετοχή του ΔΝΤ), και τότε ο Σόιμπλε θα μπορούσε να ανοίξει και πάλι το ζήτημα του Grexit. Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών ήξερε συνεπώς πολύ καλά τι έκανε, αφού η συμμετοχή του ΔΝΤ στο πρόγραμμα στήριξης της Ελλάδας στην πραγματικότητα δεν ήταν εξαρχής δυνατή, τονίζεται στο δημοσίευμα της La Tribune.

Τον Ιούλιο του 2015, ο Σόιμπλε είχε προτείνει την έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη για «πέντε χρόνια». Την πρότασή του είχε τότε απορρίψει η καγκελάριος Άγγελα Μέρκελ, όμως ο υπουργός Οικονομικών δεν είχε πει την τελευταία λέξη του. Σύμφωνα με τον Ρομαρίκ Γκοντέν, ο Σόιμπλε έβαλε ένα σκουλήκι μέσα στο μνημόνιο, το ΔΝΤ, που στο τέλος το κατέφαγε και του επιτρέπει τώρα να επαναφέρει το θέμα. Διότι ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε προωθεί το δικό του σχέδιο για την οργάνωση της Ευρώπης, το σχέδιο της δημιουργίας ενός «σκληρού πυρήνα» της ευρωζώνης. 

Και κάμερες παρακολούθησης στα βαγόνια του μετρό, με καπέλο!

Δεν εξηγείται αλλιώς. Κάποιοι που παίρνουν αποφάσεις στη δημόσια  εταιρία ΣΤΑΣΥ και την «Αττικό Μετρό» έχουν ψυχοσύνθεση κυπατζή ή πρέπει να ελέγξει κανένας δικαστικός τον τομέα των ηλεκτρονικών προμηθειών! Μετά τις οθόνες που χωρίς διαγωνισμό μεταδίδουν ειδήσεις του κρατικού ΑΠΕ, που είναι όργανο της εκάστοτε κυβέρνησης, και μετά τα ηλεκτρονικά εισιτήρια με όλα τα προσωπικά δεδομένα των επιβατών, τώρα μπαίνουν κάμερες παρακολούθησης μέσα στα βαγόνια του μετρό, υπερπληρωμένες!

Αυτή τη στιγμή σε δύο συρμούς οι κάμερες λειτουργούν «πιλοτικά» και αναμένεται η ενεργοποίηση του … κατάλληλου λογισμικού για να λειτουργήσουν κανονικά σε όλους τους συρμούς, που διαθέτουν εγκατεστημένη την τεχνολογία!

Γιατί δεν λειτουργεί τώρα το λογισμικό και πώς μπαίνουν κάμερες ερήμην των πολιτών; Εκτός του ότι η δημοκρατία που έχουμε βρίσκεται σε επίπεδα μπανανίας, αυτή η μπανανία σε επίπεδο συντονισμού και προγραμματισμού βρίσκεται σε επίπεδα βλακείας ή συναλλαγής. Εξηγούμαι:

Στις αρχές του 2016 η «Αττικό Μετρό» είχε ζητήσει από την Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων να επιτρέψει τη βιντεοσκόπηση με κάμερες μέσα στα βαγόνια «για λόγους ασφαλείας».

Η Αρχή έδωσε έγκριση υπό τον όρο οι καταγραφές να αποθηκεύονται μόνο για 48 ώρες. Αλλά, στους 17 καινούργιους συρμούς, που προμηθεύτηκε η εταιρία το καλοκαίρι, χωρίς να έχει υπολογίσει την Αρχή (!), οι κάμερες ήταν ήδη τοποθετημένες, με λογισμικό που πρόβλεπε την αποθήκευση των λήψεων για αόριστο χρόνο!

Με την απόφαση της Αρχής Προστασίας οι κάμερες αυτές μ αυτό το λογισμικό δεν μπορούν να λειτουργήσουν στους 17 συρμούς που τις έχουν προεγκατεστημένες, ούτε να εγκατασταθούν νέες στα βαγόνια- παλιά και νέα- που δεν τις έχουν.

Κι εδώ θριαμβεύει η ελληνική άρπα κόλλα δημόσιας υπηρεσίας με τα λεφτά των φορολογούμενων!

Οι νέοι συρμοί παραγγέλθηκαν και ήρθαν πριν η Εταιρία πάρει την απόφαση της Αρχής Δεδομένων για την εγκατάσταση και λειτουργία των καμερών!

Μετά την απόφαση πρέπει να αλλάξει το λογισμικό και να μην αποθηκεύει επ’ αόριστον, αλλά μόνο για 48 ώρες τις βιντεοσκοπήσεις!

Η αλλαγή λογισμικού, εξ αιτίας του άρπα κόλλα προγραμματισμού, για να λειτουργήσουν οι κάμερες σύμφωνα με την απόφαση της Αρχής, χρειάζεται χρόνο και, κυρίως, πρόσθετα κονδύλια, τα οποία θα πληρώσουν οι βιντεοσκοπούμενοι φορολογούμενοι!

Πρόσθετα κονδύλια θα χρειαστούν και οι πρόσθετες κάμερες με το λογισμικό τους που θα τοποθετηθούν και σε όλα τα παλιά βαγόνια, που δεν έχουν ούτε καν την υποδομή για τη λειτουργία του κλειστού κυκλώματος παρακολούθησης. Γιατί δε γίνεται να σε παρακολουθούν μόνο στους καινούργιους 17 συρμούς!

Οι εργαζόμενοι το μετρό αντιδρούν στην εγκατάσταση συστήματος παρακολούθησης μέσα στα βαγόνια, υποστηρίζοντας ότι «αυτά αποσκοπούν σε άλλα πράγματα. Ξεφεύγει το πράγμα».

Εδώ, όμως, εκτός από τα χρήματα των φορολογούμενων που σπαταλιώνται, υπάρχει και ένα σοβαρό θέμα για όλους τους επιβάτες: Κανείς δεν εγγυάται- ούτε η Αρχή- ότι στις 48 ώρες που θα είναι το υλικό διαθέσιμο στα χέρια εργαζόμενων ή στελεχών της ΣΤΑΣΥ ή της Αττικό Μετρό, δεν θα υποκλέπτεται και δεν θα πουλιέται ή δεν θα διακινείται με οποιονδήποτε τρόπο!

Ήδη, η Αρχή Ελέγχου της Δημόσιας Διοίκησης έχει αποφανθεί στην πρόσφατη ιστορία με τη συμμορία υπαλλήλων του μετρό που θησαύριζαν με την πώληση παράνομων εισιτήριων, ότι υπάρχει πλημμελής έλεγχος έως και αδιαφορία των διοικητικών μηχανισμών της εταιρίας για έλεγχο!

Αλλά το επίσης μεγάλο ερώτημα παραμένει αναπάντητο: Τα στελέχη της διοίκησης που με τις ενέργειές τους επιβαρύνουν την τσέπη των φορολογούμενων επί πλέον των προϋπολογισμών των έργων, δεν έχουν καμιά ευθύνη; Καμιά επίπτωση; Καμιά ποινή;

Γιατί θα πρέπει κάθε υπέρβαση να την πληρώνει ο φορολογούμενος; Να την πληρώνει από την τσέπη του όποιος την προκάλεσε. Και να πηγαίνει και σπίτι του. Αρκετά πληρώνουν τα κορόιδα για να ζεσταίνουν τις τσέπες τους και τις καρέκλες τους οι διορισμένοι καρεκλοκένταυροι.

Γ. Παπαδόπουλος- Τετράδης 

Τι θα συμβεί εάν επιστρέψουμε στη Δραχμή για καταθέσεις, τράπεζες, δάνεια

Ποιες οι επιπτώσεις αν επιστρέψουμε στη Δραχμή σε καταθέσεις, τράπεζες και δάνεια;

Οι πιθανές επιπτώσεις μιας επιστροφής στη δραχμή εξετάζονται σε ανάλυση του Γιάννη Μαστρογεωργίου, διευθυντή του Δικτύου για τη Μεταρρύθμιση στην Ελλάδα και την Ευρώπη

Όπως υπογραμμίζεται στην αρχή της ανάλυσης του Γιάννη Μαστρογεωργίου, οι επιπτώσεις που τυχόν θα έχει η δραχμή, είναι σχετικά απροσδιόριστες, καθώς δεν έχει υπάρξει αντίστοιχο προηγούμενο στην ΟΝΕ.

«Η Ελλάδα ανήκει ήδη σε μία νομισματική ένωση, δεν είχαμε συνδεδεμένο νόμισμα με το Δολάριο πχ όπως η Αργεντινή, δεν είχαμε προετοιμαστεί μετά την είσοδο στην ΟΝΕ για κάποια μετάπτωση, άρα δεν είναι εύκολο να έχουμε σαφή εικόνα των επιπτώσεων. Όμως, υπάρχουν κάποια αδιαμφισβήτητα δεδομένα που ένα ανίσχυρο νέο εθνικό νόμισμα θα επιφέρει άμεσα» αναφέρεται σχετικά.

Όπως σημειώνεται στην ανάλυση, οι οπαδοί της δραχμής υπερτονίζουν την πιθανή θετική εκδοχή του εθνικού νομίσματος μέσω κυρίως της τεράστιας υποτίμησης που θα ακολουθήσει. «Η δραχμή παρέχει ρευστότητα, υποστηρίζουν και η υποτίμηση θα οδηγήσει σε ανταγωνιστικότητα.

Σε ενδεχόμενη επιστροφή της Ελλάδος στη δραχμή, η Ελλάδα σύμφωνα με τη θετική όψη του παραμυθιού, θα έχει ξανά στη διάθεση της τα εργαλεία εκείνα, που θα τη βοηθήσουν να αντιμετωπίσει ικανά την κρίση, είτε κατεβάζοντας τα επιτόκια, κάτι που τώρα δεν μπορεί να κάνει, είτε αφήνοντας το νόμισμα να διολισθήσει 20-30%» .

«Το παραμύθι της Δραχμής εστιάζει στο θυμικό της κυρίαρχης χώρας που ορίζει εκείνη τις τύχες της. Όμως, σε ένα απόλυτα απαιτητικό παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον και χωρίς πρόσβαση σε χρηματοδότηση, χρειάζονται ισχυρές εμπορικές συμμαχίες αφού η χώρα μόνη της δεν θα μπορέσει να σταθεί ανταγωνιστικά» συμπληρώνεται.

Οι επιπτώσεις

Το πιο πιθανό όμως, εκτιμάται, είναι η χώρα να δοκιμάσει ένα «ισοπεδωτικό κοκτέιλ υπερπληθωρισμού, υψηλών επιτοκίων και διεθνούς απομόνωσης, παραπέμποντας σε τριτοκοσμικές εικόνες οικονομικής και πολιτικής αστάθειας».

Η σίγουρη υποτίμηση, όπως υπογραμμίζεται στην ανάλυση, σημαίνει μεγάλη πτώση του βιοτικού επιπέδου, «ενώ καλό είναι να θυμόμαστε ότι η μεταπολιτευτική πραγματικότητα δείχνει πως οι συνεχείς υποτιμήσεις είχαν τελικά μικρό έως και ανύπαρκτο αντίκρισμα ως προς την ανταγωνιστικότητα.

Οι αλλεπάλληλες υποτιμήσεις της δεκαετίας του ’80, όταν η δραχμή πήγε από τις 40 δραχμές το δολάριο στις 150 το δολάριο, συνοδεύτηκαν από μείωση των εξαγωγών από το 24% στο 18% του ΑΕΠ και εξαιρετικά χαμηλή ανάπτυξη. Μετά το 1985 και το 2002 η δραχμή υποτιμήθηκε 100% και οι εξαγωγές αυξήθηκαν μόνον 16%!

Αυτή η εξέλιξη ήταν συνέπεια της λογικής της υποτίμησης ως «εύκολης λύσης» προσωρινής τόνωσης της οικονομίας, η οποία όμως συνοδευόταν από τύπωμα χρήματος και πληθωρισμό που αναιρούσε τα αρχικά οφέλη».

Η διεθνής εμπειρία υποδεικνύει ότι η υποτίμηση που θα ακολουθήσει την επιστροφή σε ένα εθνικό νόμισμα θα είναι ραγδαία, όπως υπογραμμίζεται στην ανάλυση. «Αυτοί που θα βρεθούν στα χέρια με “νέες δραχμές”, θα επιδιώξουν να τις μετατρέψουν σε Ευρώ για να αποφύγουν πιθανές μελλοντικές απώλειες, εντείνοντας έτσι τις πτωτικές τάσεις του νέου νομίσματος».

Τι θα συμβεί με τις καταθέσεις;

Οι καταθέσεις θα είναι υποχρεωτικά μετατρέψιμες σε δραχμές. Όση θα είναι η υποτίμηση της δραχμής, τόση αγοραστική δύναμη θα χάνουν. Το μέγεθος αυτό θα βρίσκεται σε συνάρτηση με τον ρυθμό αύξησης του πληθωρισμού. Προϋπόθεση για το σενάριο αυτό είναι να έχουν μείνει όρθιες οι τράπεζες, τονίζεται στην ανάλυση.

Τι θα αλλάξει στα δάνεια;

Τα δάνεια τα οποία έχουν συναφθεί σε συνάλλαγμα εξακολουθούν να οφείλονται σε συνάλλαγμα. Αυτό σημαίνει ότι το κεφάλαιο του χρέους θα αυξάνεται διαρκώς σε συνάρτηση με την υποτίμηση του νομίσματος. Το ίδιο θα ισχύει και με τους τόκους.

Τι θα γίνει με τις τράπεζες;

Οι τράπεζες είναι βιώσιμες μόνο αν έχουν κεφαλαιακή επάρκεια. «Τα «κόκκινα» δάνεια θα εκτοξευτούν, καθώς οι επιχειρήσεις – οφειλέτες δεν θα έχουν έσοδα για την εκπλήρωση των υποχρεώσεών τους λόγω μεγάλης πτώσης του τζίρου.

Οι ιδιώτες οφειλέτες επίσης δεν θα έχουν έσοδα, ως άνεργοι ή εργαζόμενοι ιδιαίτερα χαμηλών απολαβών. Επομένως, στο διάστημα που θα μεσολαβήσει για μια μετάβαση στη δραχμή, είναι πιθανό να έχουν εξανεμιστεί οι καταθέσεις».

Τι θα γίνει με το δημόσιο χρέος;

To δημόσιο χρέος που αφορά σε δάνεια που διέπονται από το ελληνικό δίκαιο, είναι δυνατό να μετατραπεί σε δραχμές. Δεν ισχύει το ίδιο, όμως, με το δημόσιο χρέος που αφορά σε δάνεια τα οποία διέπονται από το αγγλικό δίκαιο, δηλαδή σε όλα τα δάνεια των τελευταίων ετών μέσω των ευρωπαϊκών μηχανισμών στήριξης. «Παράλληλα, η πραγματική αξία του εξωτερικού μας χρέους θα αυξηθεί, καθιστώντας πολύ δύσκολη την εξυπηρέτησή του.

Αυτό θα οδηγήσει σε στάση πληρωμών όχι μόνο από το κράτος αλλά και από τις μεγάλες ελληνικές επιχειρήσεις που έχουν δανειστεί από το εξωτερικό. Αυτή η αθέτηση των υποχρεώσεων θα αποκόψει τη χώρα από τις διεθνείς χρηματαγορές, τουλάχιστον μέχρι να υπάρξει συμφωνία για νέο “κούρεμα”, κάτι που συνήθως απαιτεί πολύχρονες διαπραγματεύσεις».

Ο τουρισμός δεν θα ενισχυθεί με τη δραχμή;

Οι τιμές υπηρεσιών του τουρισμού και οι τιμές των κατοικιών, θα μειωθούν σημαντικά και πολλοί προσβλέπουν σε ανάπτυξη του τουρισμού και στην προσέλκυση νέων επενδύσεων.

Ωστόσο, όπως αναφέρεται στην ανάλυση, εκτιμάται ότι τουρίστες και επενδυτές θα έρθουν σε μια κατεστραμμένη χώρα με διάχυτη τη φτώχεια, τις κοινωνικές συγκρούσεις, την πολιτική αστάθεια και τη διαρκή αβεβαιότητα.

«Επομένως, τα δύο βασικά επιχειρήματα για την επιστροφή στη δραχμή, δηλαδή η αύξηση της ανταγωνιστικότητας και οι θετικές συνέπειες στον ρυθμό ανάπτυξης από την αύξηση των εξαγωγών και του τουρισμού, καταρρίπτονται καθώς οι θετικές συνέπειες θα είναι περιορισμένες».

Θα σταματήσει η λιτότητα;

«Όχι γιατί η αγοραστική δύναμη της δραχμής θα μειώνεται από τον πληθωρισμό και την υποτίμηση για μεγάλο διάστημα».

Η χώρα θα είναι πιο ισχυρή και εθνικά κυρίαρχη;

«Σε περίπτωση εξόδου από την ευρωζώνη η Ελλάδα πιθανότατα θα αναγκαζόταν να εγκαταλείψει και την ΕΕ. Θα ήταν αδύνατον για την Ελλάδα να παραμείνει ως πλήρες μέλος της ΕΕ έχοντας αποχωρήσει ως χρεοκοπημένη χώρα από την ευρωζώνη, καθώς με την έξοδο από το Ευρώ θα αναγκαζόταν να εφαρμόσει μέτρα και πολιτικές, όπως ελέγχους στη διακίνηση κεφαλαίων, αγαθών, ατόμων κ.λπ., που θα παρέβαιναν τους κανόνες της ενιαίας, εσωτερικής αγοράς.

Η παράβαση των κανόνων της ενιαίας, εσωτερικής αγοράς θα αποτελούσε τη βασικότερη αιτιολογία για αποχώρηση από την ΕΕ. Επίσης, η έξοδος από την ευρωζώνη θα έθετε σε κίνδυνο την εθνική ασφάλεια της χώρας, καθώς, η συμμετοχή στην ΟΝΕ και στους ευρωπαϊκούς θεσμούς διαφυλάττει σε μεγάλο βαθμό τα εθνικά συμφέροντα και την εθνική κυριαρχία της χώρας». 

Πηγή

Πώς ενισχύεις τον ρατσισμό...

Του Γιάννη Παντελάκη

Τις προάλλες ο υπουργός Μουζάλας είπε πως οι πρόσφυγες στο Ελληνικό έχουν πράγματα που δεν είχαν στα σπίτια τους και ότι τα παιδιά τους πάνε με το σχολικό κάτι που δεν συμβαίνει με τα παιδιά των Ελλήνων! Χθες, ο Ανδριανόπουλος σχολίασε πως οι φιλοξενούμενοι μετανάστες στο Ελληνικό έχουν βαρεθεί να τρώνε λαζάνια αλλά κάποιος πρέπει να τους πει ότι οι Έλληνες ψάχνουν στα σκουπίδια! Δυο πολιτικοί με διαφορετικές πολιτικές αφετηρίες με αβάσιμες υποθέσεις, κάνουν ό,τι μπορούν για να ενισχυθεί ο ρατσισμός.

Και οι δυο δηλώνουν ή σχολιάζουν χρησιμοποιώντας επιχειρήματα που δεν έχουν πραγματική βάση, που συγκρίνουν ανόμοια δεδομένα και που χωρίς επεξεργασία και γνώση οδηγούν στο ίδιο συμπέρασμα. Ότι οι μετανάστες και πρόσφυγες είναι κάποιοι άνθρωποι που ζητούν ευνοϊκή μεταχείριση σε βάρος των Ελλήνων. Ότι οι άνθρωποι αυτοί, απαιτούν κάτι το οποίο δεν το δικαιούνται. Ότι τελικά θα πρέπει να δουν πρώτα τις συνθήκες που βιώνουν χιλιάδες Έλληνες και μετά να μιλήσουν. Πρόκειται για την ιδανική συνταγή ώθησης ανθρώπων στον ρατσισμό.

Και οι δυο, οδηγούνται στις δηλώσεις τους βασισμένοι σε μια απόλυτα λανθασμένα δεδομένα τα οποία ωστόσο δεν είναι απαραίτητο να γνωρίζουν οι αποδέκτες των μηνυμάτων τους. Οι τελευταίοι, εισπράττουν σχόλια πολιτικών που λίγο ως πολύ τους λένε πως οι μετανάστες και πρόσφυγες τους ζουν σε βάρος τους. Ή τέλος πάντων, έχουν πολυτέλειες τις οποίες δεν έχουν οι Έλληνες. Γι’ αυτό, ας πάψουν να διαμαρτύρονται, βρίσκονται σε πλεονεκτική θέση.

Το κόστος για τους χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες που βρίσκονται στη χώρα μας, το έχει αναλάβει κάποιος τρίτος, η Ευρωπαϊκή Ένωση. Είτε απευθείας στην κυβέρνηση, είτε μέσω διάφορων ΜΚΟ η Ε.Ε. έχει εγκρίνει να δοθούν πολλά εκατομμύρια ευρώ στη χώρα μας. Από τα εκατομμύρια αυτά έχει απορροφηθεί μόνο το 50% και είναι ορατός ο κίνδυνος να χαθούν τα υπόλοιπα χρήματα με ευθύνη της Ελληνικής κυβέρνησης. Ο κ. Μουζάλας, που κάνει τις δηλώσεις διαχωρισμού προνομίων Ελλήνων και μεταναστών, είναι υπουργός της κυβέρνησης που αδυνατεί ν’ απορροφήσει τα κονδύλια.

Η μη απορρόφηση των κονδυλίων, έχει οδηγήσει στο φαινόμενο που καταγγέλλεται σχεδόν καθημερινά από δεκάδες φορείς, οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων κ.ο.κ. Οι συνθήκες διαβίωσης των προσφύγων και μεταναστών είναι επιεικώς απαράδεκτες. Ζουν σε παγωμένα αντίσκηνα, πεθαίνουν προσπαθώντας να ζεσταθούν και γενικότερα βιώνουν έναν Γολγοθά. Όλα αυτά δεν οφείλονται στην έλλειψη πόρων, ούτε οι πόροι αυτοί έχουν σχέση με εθνικούς πόρους. Γι’ αυτό, οι συγκρίσεις που κάνουν οι κ. Μουζάλας και Ανδριανόπουλος αφορούν σε ανόμοια πράγματα.

Με τις δηλώσεις αυτές, ενισχύουν την αίσθηση ότι τα χρήματα που δίνονται γι’ αυτούς, θα μπορούσαν να δοθούν για τους Έλληνες (κάτι που δεν έχει βάση). Αυτή την αίσθηση σύγκρισης άσχετων μεταξύ τους δεδομένων, την εισπράττουν οι αποδέκτες των δηλώσεών τους και την θεωρούν δεδομένη. Κάπως έτσι δημιουργείται η αίσθηση ότι οι ξένοι μας παίρνουν ότι μας ανήκει. Κάπως έτσι διαμορφώνεται η βεβαιότητα ότι το κράτος δίνει σημασία στους ξένους και όχι στους Έλληνες. Κάπως έτσι ενισχύεται ο ρατσισμός…   

Γιατί κινδυνεύει να καταρρεύσει η ΔΕΗ και τι σημαίνει αυτό για την χώρα

Του Γιώργου Φιντικάκη

Χρονιά-σταυροδρόμι ανάμεσα στην χρεοκοπία και την επιβίωση είναι το 2017 για την ΔΕΗ. Το είπε περισσότερο ξεκάθαρα παρά ποτέ, ο πρόεδρος της ΔΕΗ Μανώλης Παναγιωτάκης σε συνέντευξη Τύπου που έδωσε στην Πτολεμαΐδα κατά την διάρκεια επίσκεψης στο λιγνιτικό κέντρο της περιοχής.

"Τον Φεβρουάριο πρέπει να πληρώσουμε ένα ομόλογο 100 εκατ ευρώ και τον Απρίλιο ένα άλλο ομόλογο 400 εκατ. ευρώ. Αν δεν τα πληρώσουμε - που θα τα πληρώσουμε, αφού τα έχουμε- μας πάνε για χρεοκοπία, όχι μόνο εμάς αλλά και ολόκληρη τη χώρα", ήταν τα λόγια σε δραματικούς τόνους του επικεφαλής της επιχείρησης.

Ακριβώς επειδή η ΔΕΗ είναι μια συστημική επιχείρηση, ό,τι και να συμβεί, η κυβέρνηση θα την διασώσει, δεν πρόκειται να την αφήσει να καταρρεύσει. Ακριβώς επειδή τυχόν χρεοκοπία της ΔΕΗ θα σήμαινε ένα τεράστιο ντόμινο σε όλη την οικονομία. Από τους χιλιάδες πελάτες-προμηθευτές της πανελλαδικά, τις τοπικές κοινωνίες στη Μακεδονία και την Πελοπόννησο που ζουν από αυτήν, έως τις μικρές, μεσαίες και μεγαλύτερες επιχειρήσεις αλλά κυρίως τους εκατοντάδες χιλιάδες των ευάλωτων καταναλωτών, που ουδείς θα τους έδινε ρεύμα αν δεν υπήρχε η ΔΕΗ ως το τελευταίο καταφύγιο.

Είναι επομένως τέτοιος ο ρόλος της ΔΕΗ που είναι καταδικασμένη να διασωθεί, ακόμη και αν χρειαστεί κάποιου είδους "bail out". Αλλά και μόνο το γεγονός ότι συζητάμε πως σε περίπτωση χρεοκοπίας της ΔΕΗ θα χρεοκοπήσει η χώρα, δείχνει πόσο ζοφερή είναι η κατάσταση με τα οικονομικά της.

Δίχως διάθεση για κινδυνολογία, και δίχως αυτό να σημαίνει ότι η ΔΕΗ θα σκάσει αύριο, εντούτοις οι προκλήσεις που αντιμετωπίζει είναι αμέτρητες. Δεν τελειώνουν με τα 2 και πλέον δισ ευρώ των ληξιπρόθεσμων λογαριασμών, ούτε τα περίπου 900 εκατ ευρώ που χρωστά στους προμηθευτές της.

Από το σωσίβιο των νέων δανείων...

Η απειλή της χρεοκοπίας για τον μεγάλο ασθενή της ενέργειας έρχεται και επανέρχεται στη συζήτηση όχι μόνο γιατί η ΔΕΗ βιώνει μια πρωτόγνωρη για την ίδια κατάσταση υποχρεωτικής σμίκρυνσης, όσο κυρίως γιατί η κυβέρνηση ακόμη "ψάχνεται" ως προς το ποιες είναι οι σωστές απαντήσεις για την επόμενη ημέρα. Είναι για παράδειγμα τόσο άσχημη η ρευστότητα της ΔΕΗ, που αν δεν συμφωνούσε προ ημερών με τις τέσσερις συστημικές τράπεζες σε ένα νέο δάνειο 200 εκατ. ευρώ, ουδείς ξέρει αν θα κατάφερνε να αποπληρώσει τα ομόλογα που λήγουν το επόμενο διάστημα. Ένα δάνειο όμως που η ΔΕΗ πλήρωσε πανάκριβα, αφού στο όνομα της διατήρησης του ΑΔΜΗΕ υπό τον έλεγχο του Δημοσίου, η ΔΕΗ κατέληξε να ενεχυριάσει στις τράπεζες πολύτιμα για την ρευστότητά της, μελλοντικά έσοδα από μεγάλους πελάτες της.

...στις περικοπές ρεύματος

Είναι τέτοια η κατάσταση, που η διοίκηση της ΔΕΗ όπως άφησε να εννοηθεί από την Πτολεμαΐδα ο κ. Παναγιωτάκης, φέρεται να εγκαταλείπει εν μέρει τουλάχιστον, τη "χαλαρή" έως σήμερα πολιτική που εκτίναξε τις οφειλές της. Και εμφανίζεται αποφασισμένη να κόβει το ρεύμα σε όσους μπορούν να το πληρώσουν αλλά δεν το κάνουν, με εύλογο ωστόσο το ερώτημα πως θα αντιδράσει η κυβέρνηση μπροστά στο πολιτικό κόστος που συνεπάγονται οι περισσότερες αποκοπές. "Δεν διατυμπανίζουμε ότι θα προχωρήσουμε σε αποκοπές ρεύματος, αλλά δεν κάνουμε και κοινωνική πολιτική", ήταν το μήνυμα Παναγιωτάκη, ερωτηθείς αν συνεχίζει να ισχύει το άτυπο "εμπάργκο" σε αποκοπές παροχών για χρέη έως τα 1.000 ευρώ.

Και στο δώρο της κυβέρνησης...

Είναι επίσης τέτοια η κατάσταση της ΔΕΗ που η κυβέρνηση συμφώνησε προ ημερών, να της κάνει δώρο, την προπληρωμή για έναν ολόκληρο χρόνο της κατανάλωσης του στενού Δημοσίου τομέα, ύψους περίπου 100 εκατ. ευρώ. Ενεση ρευστότητας εξαιρετικά σημαντική, με αντάλλαγμα την παροχή από την ΔΕΗ έκπτωσης 6%. Αλλά οι εκπτώσεις έχουν το κακό ότι περιορίζουν περαιτέρω τον τζίρο μιας επιχείρησης, άρα και τη ρευστότητά της, λειτουργώντας και σαν "φαύλος κύκλος". Για παράδειγμα, η μείωση 9,2% του κύκλου εργασιών της ΔΕΗ στο εννεάμηνο του 2016, δεν προήλθε μόνο από την μεγάλη απώλεια μεριδίου που κατέληξε στον ανταγωνισμό, αλλά και από την έκπτωση 15% που παρέχει από τον περασμένο Ιούλιο στους συνεπείς της πελάτες.

Ένα τεράστιο ερωτηματικό πλανάται φέτος πάνω από τον μεγάλο ασθενή της οικονομίας, αφού τους επόμενους μήνες θα ξεδιπλωθεί η πλήρης εφαρμογή των δεσμεύσεων του μνημονίου, με επίκεντρο την δραστική μείωσης του μεριδίου της.

Η χρέωση ενέργειας, οι δημοπρασίες, η πώληση πελατών

Σε αυτήν ακριβώς την ΔΕΗ, η κυβέρνηση μετέφερε το μεγαλύτερο μέρος από το έξτρα κόστος της χρέωσης προμηθευτή, μέτρο που σχεδιάστηκε μέσα στην προχειρότητα, προκάλεσε αλαλούμ στην αγορά, με τους ιθύνοντες (ΥΠΕΝ, ΡΑΕ, ΛΑΓΗΕ), να τρέχουν τώρα και να μην φτάνουν για να κατεβάσουν την τιμή.

Στην ίδια ΔΕΗ, η κυβέρνηση έχει μεταφέρει μέσω των δημοπρασιών υποχρεωτικής πώλησης ρεύματος (ΝΟΜΕ) που περηφανεύεται ότι πέτυχε έναντι της "Μικρής ΔΕΗ", την υποχρέωση να περιορίσει σταδιακά το μερίδιό της σε χονδρική και λιανική ως το 2019, στο 49,5%. Επιλογή από την οποία γκρινιάζουν οι πάντες. Τόσο οι ιδιώτες της ενέργειας που επειδή στην τελευταία δημοπρασία, οι τιμές "χτυπήθηκαν" σε υψηλά επίπεδα, υποστηρίζουν ότι εξάλειψαν τα περιθώρια ανταγωνισμού στα τελικά τιμολόγια, όσο και η ίδια η ΔΕΗ που εκτιμά ότι θα έχει φέτος απώλειες περί τα 300 εκατ ευρώ επειδή υποχρεώνεται να τους πουλά ρεύμα στο κόστος. Σαν αποτέλεσμα, η τρόικα πιέζει αφενός για αύξηση των δημοπρατούμενων ποσοτήτων, αφετέρου για την ανάγκη λήψης πιο δομικών μέτρων, περιλαμβάνοντας σε αυτά και την πώληση μονάδων, όπως αναγνώρισε ο ίδιος ο κ. Παναγιωτάκης, επιβεβαιώνοντας τις σχετικές πληροφορίες, τις οποίες μόλις πριν από λίγες ημέρες κυβερνητικοί παράγοντες διέψευδαν.

Βέβαια ο επικεφαλής της ΔΕΗ διαφωνεί με την πώληση μονάδων, και υποστηρίζει ότι η αγορά θα ανοίξει με το σχέδιο που ο ίδιος προωθεί για την πώληση χαρτοφυλακίου 600.000-700.000 πελατών κάθε είδους (καλοπληρωτών και κακοπληρωτών) σε ιδιώτες ανταγωνιστές της. Αν και όπως λέει συζητά ήδη το θέμα με δυνητικούς αγοραστές των εταιρειών αυτών, γνωρίζει ωστόσο ότι το σχέδιο του έχει ένα μεγάλο "ναι μεν, αλλά". Διότι δεν αποκλείεται ο ανταγωνισμός να αρνηθεί να προσθέσει στο υγιές σήμερα χαρτοφυλάκιό του, πελάτες που δεν πληρώνουν τους λογαριασμούς τους, σε μια στιγμή που ούτως ή άλλως μπορεί να κερδίζει τους "καλούς" προσφέροντάς τους εκπτώσεις.

Το Plan B, και η πώληση μονάδων

Κάπως έτσι έχει προς ώρας η εικόνα. Και το ερώτημα δεν είναι αν υπάρχει κάποιο "Plan B" για να ικανοποιηθεί το μνημονικό άνοιγμα της αγοράς, όσο κυρίως για να μην καταρρεύσει η ΔΕΗ. Διότι έτσι όπως πάνε τα πράγματα, τα έσοδα της θα συνεχίσουν μαθηματικά να συρρικνώνονται, δίχως ουδείς να μπορεί να διασφαλίσει ότι η ΔΕΗ θα καταφέρει τελικά να εισπράξει ένα μεγάλο μέρος από το 1 δισ ευρώ που της χρωστούν σήμερα 1,5 εκατομμύριο πελάτες της, έχοντες και μη. Σημειωτέον ότι άλλο ένα 1 δισ ευρώ έχει διακανονιστεί σε δόσεις, τις οποίες ωστόσο είναι άγνωστο για πόσο καιρό θα συνεχίσουν να τις τηρούν όσοι έχουν ενταχθεί στο μέτρο.

Είναι φυσικό επακόλουθο όλων των παραπάνω, τα σενάρια της πώλησης μονάδων ή κάποιων παραλλαγών της "Μικρής ΔΕΗ" να έρχονται και να ξαναέρχονται στο τραπέζι, όχι για να ανοίξει η αγορά, αλλά ως μονόδρομος για να βάλει η εταιρεία ζεστό ρευστό στο ταμείο της. Ένα ταμείο μέσω του οποίου πρέπει να χρηματοδοτηθεί η κατασκευή της νέας λιγνιτικής "ναυαρχίδας" της ΔΕΗ, της Πτολεμαίδας V, που υπολογίζεται να είναι έτοιμη το 2020, θα αντικαταστήσει μια σειρά παλαιών σταθμών, και θεωρείται απαραίτητη για την ευστάθεια του συστήματος ηλεκτρισμού της χώρας τα επόμενα χρόνια.

Σε αυτή την αγορά ενέργειας όπου κυοφορούνται μεγάλες εξελίξεις, και όπου τα πάντα είναι ακόμη τόσο ρευστά, το ερώτημα για τον μεγάλο ασθενή των 17.000 εργαζομένων (ΔΕΗ, ΔΕΔΔΗΕ, ΑΔΜΗΕ), είναι περισσότερο επίκαιρο παρά ποτέ. Άραγε θα μπορέσει να ανακάμψει ή τουλάχιστον να βρει μια νέα ισορροπία έστω και με μικρότερο μέγεθος του σημερινού ή άραγε αυτή η κατάσταση τελικά θα την συνθλίψει, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την αγορά ηλεκτρισμού και την οικονομία. Ασφαλής απάντηση ακόμη δεν υπάρχει. 

Τα «μαύρα» έγιναν αναγκαία

Η κρίση και οι πολιτικές οι οποίες ακολούθησαν ευνοούν τη μετατροπή της οικονομικής δραστηριότητας σε Φαρ Ουέστ όπου όλο και περισσότεροι κινούνται με «μαύρα», όλοι χρωστούν σε όλους και όλοι μαζί στο κράτος και στις τράπεζες

Του Κώστα Γιαννακίδη

Φανταστείτε ότι η χώρα είναι ένα τεράστιο καζάνι. Ολοι χωράμε και κανένας δεν μπορεί να φύγει. Κάτω από το καζάνι καίει μία δυνατή φωτιά. Είναι η κρίση. Και εμείς γυρίζουμε σαν καρότα στη φασολάδα. Ο ένας περιστρέφεται γύρω από τον άλλον και όλοι μαζί βράζουμε στο ζουμί μας. Αυτό το ζουμί κοστίζει περί τα 240 δισ. ευρώ.

Τα στοιχεία που δημοσιεύει η «Καθημερινή της Κυριακής» είναι εντυπωσιακά. Αν πάρεις ένα τεφτέρι και μετρήσεις πόσα χρωστάμε στο Δημόσιο, στα Ταμεία, στις τράπεζες και ο ένας στον άλλον, γρήγορα θα χάσεις τα νούμερα. Τα 95 δισ. οφείλονται μόνο στην Εφορία. Οι μισοί Ελληνες δεν μπορούν να πάρουν φορολογική ενημερότητα. Πάνω από 400.000 είναι απλήρωτοι από τον εργοδότη τους. Κανένας δεν γνωρίζει πόσα ενοίκια δεν πληρώνονται κάθε μήνα. Το Δημόσιο οφείλει τουλάχιστον 4,5 δισ. ευρώ σε φορολογούμενους και προμηθευτές. Και όλα τα υπόλοιπα, μέχρι να φτάσουμε στα 240 δισ. είναι χρέη προς τις τράπεζες.

Όλα αυτά τα χρέη, το ζουμί στο καζάνι της κρίσης, ημέρα με την ημέρα φουσκώνουν. Κάποια στιγμή θα φτάσουν σε ονομαστικό ύψος που θα δείχνει τρομακτικό και θα ακούγεται αστείο. Και υπάρχουν πλέον σουρεαλιστικές περιπτώσεις. Ξέρω άνθρωπο, ζει στην Αθήνα, που είναι άνεργος και χρωστάει 2 εκατ. ευρώ σε Δημόσιο, Ταμεία και τρίτους. Ανησυχεί μόνο για τους τρίτους γιατί εκείνοι μπορούν να ντύσουν τις πατούσες του με τσιμέντο και να τον στείλουν να κοιτάξει για θαλάσσιες χελώνες. Ξέρω και άλλους που μιλούν πλέον για τα χρέη τους τόσο cool και ψύχραιμα που είναι σαν να σου περιγράφουν γκομενοδουλειά. Ελεύθερος επαγγελματίας έκανε login στον ΕΦΚΑ και είδε ένα ποσό ελαφρώς πάνω από τα πενήντα χιλιάρικα. Πήρε βαθιά τζούρα και μαζί με τον καπνό έβγαλε και μερικά μπινελίκια από το στόμα. Ακόμα καλύτερο: υπάρχουν άνθρωποι που απλώς αρνούνται να περάσουν καν από το site του ΕΦΚΑ. Και άλλοι που καταφέρνουν και ζουν σχεδόν στην αφάνεια, στην παρανομία. Με μηδενική φορολογική δήλωση, λεφτά σε λογαριασμό τρίτου και από πίσω χρέη να τους ακολουθούν σαν σκυλιά με αφρισμένο στόμα. Δεν είναι μόνο ένα σύμπτωμα της κρίσης. Είναι ένα κουβάρι που θα κάνει χρόνια να ξεμπλέξει. Και, κυρίως, μία παθογένεια που γίνεται κομμάτι της οικονομικής μας κουλτούρας.

Η κρίση και όσοι ωφελήθηκαν πολιτικά από αυτή, νομιμοποίησαν σε μεγάλο βαθμό την ηθική της αρπαχτής και τον τσαμπουκά του «Δεν πληρώνω». Αυτό που έχει συμβεί με τα «κόκκινα δάνεια» αποτυπώνεται και σε άλλες οικονομικές δραστηριότητες: τα λαμόγια και οι αεριτζήδες προσπαθούν να χαθούν μέσα στη μερίδα των ανθρώπων που χτυπήθηκαν από την ύφεση και τους φόρους. Παράλληλα η τρομακτική αύξηση των επιβαρύνσεων οδηγεί σε ενστικτώδη απόκλιση από τη νόμιμη δραστηριότητα, μόνο και μόνο για λόγους επιβίωσης. Κάθε μήνα πέντε με έξι χιλιάδες επαγγελματίες κλείνουν τα μπλοκάκια τους. Σε λίγο δεν θα βρίσκεις ηλεκτρολόγο ή υδραυλικό που να κόβει απόδειξη. Η κρίση ούτως ή άλλως σε προτρέπει να αναζητήσεις χρήματα έξω από το πλαίσιο της κανονικότητας. Αν αυτή η τάση ενισχυθεί και από την επίσημη πολιτική, τότε το παράλληλο σύστημα διογκώνεται. Ολο και περισσότεροι λειτουργούν όπως κάνουν στην Κούβα: είναι άλλες οι συναλλαγές (και το νόμισμα) με τους τουρίστες και άλλες με το κράτος.

Πριν από την κρίση η παραοικονομία εθεωρείτο ένα από τα βασικά, δομικά προβλήματα της οικονομίας με ισχυρό αποτύπωμα στην κοινωνία. Η αδυναμία δε για τη διεύρυνση της φορολογικής βάσης, περιγράφει σε μεγάλο βαθμό τα αίτια της καχεξίας μας. Τελικά, επτά χρόνια μετά το πρώτο μνημόνιο, η λειτουργία ενός παράλληλου συστήματος οικονομίας τείνει να αποτελέσει περιβάλλον επιβίωσης και κύριο προορισμό οικονομικής δραστηριότητας για ανθρώπους που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να κάνουν αλλιώς.

Με αυξανόμενη ταχύτητα ο οικονομικός χώρος μετατρέπεται σε Φαρ Ουέστ όπου ο καθένας προσπαθεί να επιβιώσει με οποιοδήποτε τρόπο, καθιστώντας πολυτελή αφέλεια κάθε έννοια ηθικής. Τα «μαύρα» δεν είναι πλέον κάτι για το οποίο οφείλεις να ντρέπεσαι. Είναι πια αναγκαιότητα.

Της μιας δραχμής οι απατεώνες

Παρακολουθώ τους δραχμολάτρες. Τόσο ρηχά ανεύθυνοι. Τόσο παιδικά επιπόλαιοι. Τόσο ψόφιοι να τραβήξουν προβολείς πάνω τους. Σε μια χώρα χωρίς ίχνος αυτονομίας και αυτοδυναμίας. Με διαλυμένους όλους τους τομείς της οικονομίας της. Με ακυρωμένους όλους τους θεσμούς. Πατώντας θάλασσα

γράφει η Ρέα Βιτάλη

Θυμάμαι τη φράση του. Δύσκολη ώρα αυτοκριτικής ενώ οριστικά το καράβι της επιχείρησής του βούλιαζε. Όχι, δεν ήταν απατεώνας. Μπήκε, όχι, όχι, μεθοδικά τον έβαλε το σύστημα, στο σύστημα. «Εμείς δεν γιορτάζαμε στις εξοφλήσεις αλλά στις υπογραφές δανείων. Υπέρογκων. Λες και τα λεφτά εκείνα ήταν δικά μας. Χωρίς υποχρεώσεις».

Μιλούσε με το κεφάλι κάτω. Ένας, «μόνος» πια, αντιμέτωπος με τις ευθύνες των πράξεων του. Έτσι όντως δούλευε το σύστημα στην πλειοψηφία του. Δάνεια του αέρα. Ρυθμίσεις του αέρα. Κι άλλες ρυθμίσεις, κι άλλος αέρας. Για όλα. Για το ΙΚΑ, για την εφορία, για τον ΦΠΑ. Και στο τέλος; Ενα θρασύ «Και τι θα μου κάνουν στο κάτω κάτω; Θα πάρουν τ΄ αρχίδια μου». Μην αναρωτηθείς αν έκανε η κότα το αβγό ή το αβγό την κότα. Το σίγουρο είναι, ότι τον απατεώνα τον γεννάει η ανοχή, η μη ευθύνη, τα παραθυράκια, το αλισβερίσι. Η «ευρεσιτεχνία» του κράτους των πολιτικών να χώνουν το χεράκι τους, σε όλους τους τομείς, για να κρέμονται από πάνω τους, όλοι και όλα. Η αποτύπωση, του «Μαζί θα κυβερνήσουμε».

καφε

Συζητώντας στο καφενείο για τη δραχμή

Πατήστε εδώ

Παρακολουθώ τη συζήτηση για τη δραχμή. Το θράσος πίσω από τις λέξεις. Μυρίζομαι την κατάληξη «Και τι θα μας κάνουν; Θα πάρουν τ΄ αρχίδια μας». Πάλι; Τα πήραν ποτέ; Δεν μπλέκομαι σε περίπλοκες αναλύσεις οικονομικών εγκεφάλων. Ακολουθώ μια γραμμή απλής λογικής σχεδόν μπακαλίστικα. Την επομένη κιόλας της εισόδου μας στο δικό μας νόμισμα, στην τιμημένη μας δραχμή, θα καμαρώσουμε μια κολακευτική ισοτιμία, μια δραχμή προς ένα ευρώ. Την επομένη μέρα, αν κλείσει μέρα, θα βρεθούμε αντιμέτωποι με ισοτιμία δυο δραχμών προς ένα ευρώ και την μεθεπόμενη θα τριτώσει το «καλό».

Άρα από 320 δισεκατομμύρια, τόσο είναι το χρέος μας, θα έχει θεριέψει σε 320 δισεκατομμύρια επί τρία! Να, τα τρία μας! Ακούω τη φωνούλα μας απεγνωσμένη «Ε! Δεν πληρώνετε αυτό με τίποτα!». Στο «Δεν πληρώνω», το κατανοητά απεγνωσμένο μας, αυτόματα έχουμε απέναντί μας κράτη. Σε κράτη χρωστάμε. Το έχουμε εμπεδώσει; Απέναντί μας έχουμε πολίτες κρατών. Ήμαστε εν ολίγοις, εν μια νυκτί, όχι άνευ συμμάχων αλλά πλήρεις εχθρών. Από τη μια στιγμή στην άλλη. Πού πάμε βρε Καρανάσο; Με πληθυσμό στα επόμενα 10 χρόνια, 6.000.000 κατοίκων… Ναι! Έξι εκατομμυρίων. Όσος δηλαδή ο πληθυσμός της Ελλάδας το 1960. Και με σημερινά χρέη, το 175% του ΑΕΠ.

Ποια ακριβώς εποχή δραχμής, διηγούνται τα ξεφτέρια, στους «πονηρεμένους»; Ποια χρονολογία, μας υποδεικνύουν οι δραχμολάγνοι, όπου δήθεν, «όλα ήταν ωραία και οι Έλληνες χόρταιναν ψωμί»; Μήπως, για να πιάσουμε μια εποχή κοντινή μας, βρε αδελφέ, ν΄ αναφέρουμε, ότι δυνατή ήταν η δραχμή ούσα σφιχταγκαλιασμένη με το δολάριο, επί επταετίας; Αυτό το λένε ή το αποσιωπούνε; Μήπως, ιστορικά, μόνο όποτε λειτουργούσαμε με αντίστοιχες «τρόικες» μεγαλουργούσαμε; Αυτή την αλήθεια τη λένε ή όχι;

Παρακολουθώ τους δραχμολάτρες. Τόσο ρηχά ανεύθυνοι. Τόσο παιδικά επιπόλαιοι. Τόσο ψόφιοι να τραβήξουν προβολείς πάνω τους. Σε μια χώρα χωρίς ίχνος αυτονομίας και αυτοδυναμίας. Με διαλυμένους όλους τους τομείς της οικονομίας της. Με ακυρωμένους όλους τους θεσμούς. Πατώντας θάλασσα. Πού πάμε βρε «Καρανάσο»; Και πώς επιτρέπουμε στους εαυτούς μας να δίνουμε σημασία σε λόγια ανθρώπων, που ενώ δεν τα έχουν καλά με τον κόπο, βαυκαλίζονται «Ας πεινάσουμε και λίγο. Αλλά μετά…». Εμπιστεύεσαι τον χορτασμένο και τον εσαεί ξεκούραστο, να σου μιλήσει για πείνα;

Τους παρακολουθώ. Να σπέρνουν ακόμα μια φορά δαιμόνια, να σκορπάνε τζούφιες ελπίδες, να μας τάζουν χείρα βοηθείας από αορίστως αορίστους. Εξωγήινους; Ως άλλοι «Ζαχαριάδηδες» αναμένοντας αεροπλάνα από συμμάχους…  Απουσία συμμάχων. Και πάντα πίσω από το ναρκισσιστικό χαμογελάκι τους, βλέπω το είδος του ανθρώπου, που δεν πλήρωσε ποτέ, σε κανένα ταμείο. Κυρίως στο άτιμο ταμείο που πληρώνεις τη βλακεία και την ελαφράδα σου, όταν γυρνάει καταπάνω σου. Ακόμα και σ΄ αυτό, άλλοι θα πληρώσουν για άλλους. Τόσο αυτοκαταστροφικούς, δεν μας έχω. Πια! 

Στην εισαγγελία η μηνυτήρια αναφορά Βαξεβάνη για το αδήλωτο διαμέρισμα στο Παρίσι του Μητσοτάκη και της γυναίκας του

  

Στην εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών διαβίβασε η εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, Ξένη Δημητρίου, την μηνυτήρια αναφορά που έχει καταθέσει ο Κώστας Βαξεβάνης σε βάρος του πρόεδρου της ΝΔ Κυριάκου Μητσοτάκη και της συζύγου του Μαρέβας Γκραμπόφσκι-Μητσοτάκη, για τη γνωστή δήλωση του πόθεν έσχες της πρώτης, στην οποία δεν έχει συμπεριλάβει διαμέρισμα που έχει αγοράσει στο Παρίσι.

Όπως σημειώνει το left.gr, η εισαγγελέας του Αρείου Πάγου διαβίβασε την μηνυτήρια αναφορά στην εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών για τη διενέργεια προκαταρκτικής έρευνας.

Ο κ. Βαξεβάνης με την μηνυτήρια αναφορά του, στρέφεται κατά του Κυριάκου Μητσοτάκη, προκειμένου να ερευνηθεί εάν νόμιμα δεν περιέλαβε στην προσωπική-ατομική δήλωση περιουσιακής κατάστασης (πόθεν έσχες) και τη δήλωση της συζύγου του, ενώ ζητεί να διερευνηθούν οι λόγοι που δεν αναφέρθηκε το επίμαχο διαμέρισμα στην δήλωση του πόθεν έσχες της Μαρέβα Μητσοτάκη, όπως και η διαδρομή των χρημάτων με τα οποία έγινε η αγορά του ακινήτου.

Να σημειωθεί ότι ως προς τον Κυριάκο Μητσοτάκη, λόγω του νόμου περί ευθύνης των υπουργών, δεν μπορεί να κινηθεί καμία δικαστική διαδικασία εάν δεν υπάρξει η προηγούμενη συγκατάθεση της Βουλής, περί άρσης ασυλίας. Έτσι, η προκαταρκτική έρευνα η οποία θα διενεργηθεί, αφορά μόνο τη Μαρέβα Μητσοτάκη.

Υπενθυμίζεται ότι σύμφωνα με δήλωση (7.2.2017) της κ. Μητσοτάκη, «από το 2006 έως το 2014 έζησα την δυσκολότερη φάση της ζωής μου, γιατί βρέθηκα μακριά από τον άνδρα μου, Κυριάκο Μητσοτάκη, τον σύντροφό μου και πατέρα των τριών παιδιών μας» - με τον οποίο επανασυνδέθηκαν το 2014.

Ακόμη, στη δήλωση της χαρακτηρίζει την περίοδο εκείνη «τραγική», λέγοντας ότι «την μεταλλάσσουν σε προσπάθειά μας να αποφύγουμε δήθεν την δήλωση πόθεν έσχες».

«Ουδέν αναληθέστερον» απαντά στην κατηγορία αυτή η κ. Μητσοτάκη και δηλώνει ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης, «από το 2006 είχε δηλώσει στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής την υφιστάμενη διάσταση και το 2008 καταθέσαμε αίτηση συναινετικού διαζυγίου και ακολούθησε η πρώτη επ΄ακροατηρίω συζήτηση (ο νόμος τότε απαιτούσε δύο συζητήσεις για την έκδοση του διαζυγίου)».