Την Παρασκευή θ’ ακούσουμε καλά νέα…

Του Γιάννη Παντελάκη

Την Παρασκευή θα ακούσουμε καλά νέα. Η ΕΛΣΤΑΤ θ' ανακοινώσει πως το πρωτογενές πλεόνασμα για το 2016 θα πλησιάζει το 4%. Ακούγοντας το κάποιος θα εντυπωσιαστεί αφού ο επίσημος στόχος ήταν 0,5%, δηλαδή θα είναι επταπλάσιο ή οκταπλάσιο από το προβλεπόμενο. Αν αυτός που το ακούσει ωστόσο είναι φορολογούμενος-εργαζόμενος, άνεργος, συνταξιούχος, επαγγελματίας-προφανώς θ' αναφωνήσει αυτό που έλεγε ο Τσίπρας ελάχιστα χρόνια πριν «Στο πλεόνασμα αυτό κρύβεται το δράμα εκατομμυρίων ανθρώπων»!

Αυτά που έλεγε ο Τσίπρας το 2014, έστω με ιδιαίτερα ενισχυμένες δόσεις λαϊκισμού, θα ήταν ικανά σήμερα να δώσουν μια εξήγηση για το σημερινό πλεόνασμα. Να αναφέρουμε μια πρόταση του  μόνο: «Στο πλεόνασμα κρύβεται η καταστροφή νοικοκυριών και επιχειρήσεων, οι λιποθυμίες παιδιών από ασιτία, τα εκατομμύρια των ανέργων, η ζωή εν τάφω στα νοσοκομεία, τα ψυχιατρεία και τα άσυλα ανιάτων, οι παγωμένες νύχτες και πεινασμένες μέρες χιλιάδων και χιλιάδων συνταξιούχων».

Ας αφαιρέσουμε τον λαϊκισμό (για τα παιδιά που λιποθυμούν από ασιτία κ.α.)  και ας δούμε τα στοιχεία με αντικειμενικούς όρους. Που οφείλεται το πλεόνασμα; Στην υπεραπόδοση εσόδων που προέρχονται από τις αυξημένες εισπράξεις από τον φόρο εισοδήματος, τους άμεσους φόρους και τον ΦΠΑ. Από την εξαντλητική υπερφορολόγηση δηλαδή των ίδιων ανθρώπων, των συνήθως φορολογούμενων. Τα στοιχεία δείχνουν ότι πολίτες  και επιχειρήσεις πληρώνουν υπέρμετρους φόρους και έχει εξαντληθεί η φοροδοτική ικανότητά τους. Δείχνουν ακόμα ότι το κράτος έχει σταματήσει να πληρώνει τις οφειλές του (υπολογίζονται ότι τα χρέη του Δημοσίου προς ιδιώτες το 2016 κυμαίνονται γύρω στα 8 δισ. ευρώ), τα νοικοκυριά πλησιάζουν με γρηγορότερους ρυθμούς σε οριακές καταστάσεις και έτσι το πλεόνασμα θριαμβεύει.

Την Παρασκευή με δόξες και τιμές, η κυβέρνηση θα πανηγυρίσει για μια ακόμα φορά για τις επιτυχίες της, οι βουλευτές που την στηρίζουν θα περιφέρονται θριαμβολογούντες στα κανάλια και ο Τσακαλώτος θα πάει στην επόμενη συνάντηση με τους Ευρωπαίους ομολόγους του με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ για το πλεόνασμα που πέτυχε η κυβέρνησή του. Θα τα ακούσουν όλα αυτά όμως και οι μακροχρόνια άνεργοι, οι εργαζόμενοι των 300 ευρώ και αυτοί που έβαλαν λουκέτο στο μικρό μαγαζί τους…

liberal.gr

  

Τέλος οι χάρτινες αποδείξεις για το αφορολόγητο – Τι προβλέπει απόφαση του Πιτσιλή

Τέλος στις χάρτινες αποδείξεις βάζει, με απόφασή του ο διοικητής της ανεξάρτητης Αρχής Δημοσίων Εσόδων, Γιώργος Πιτσιλής, απαλλάσσοντας τους φορολογούμενους από την υποχρέωση να κρατούν τις αποδείξεις πώλησης αγαθών ή παροχής υπηρεσιών για να χτίζουν το αφορολόγητο.

Tι προβλέπεται

Στην απόφαση ορίζεται ότι οι φορολογούμενοι οι οποίοι δικαιούνται το αφορολόγητο -μισθωτοί, συνταξιούχοι και αγρότες- δεν θα είναι πλέον υποχρεωμένοι να κρατούν τις αποδείξεις. Οι συγκεκριμένες δαπάνες τους που μετρούν στο αφορολόγητο θα μπορούν να επιβεβαιώνονται από την μηνιαία statement των τραπεζών που αφορούν στην κίνηση των χρεωστικών ή πιστωτικών καρτών τους από τους τραπεζικούς λογαριασμούς τους.

Σύμφωνα με την ίδια απόφαση στην περίπτωση συζύγων με κοινό τραπεζικό λογαριασμό, όπου ο ένας φορολογούμενος δικαιούται αφορολόγητο (πχ μισθωτός) και ο έτερος δεν δικαιούται (πχ ελεύθερος επαγγελματίες), ο δικαιούχος αφορολογήτου μπορεί να χρησιμοποιήσει το σύνολο των ηλεκτρονικών πληρωμών του κοινού λογαριασμού για το χτίσιμο του αφορολογήτου.

Υπενθυμίζεται ότι ελάχιστα ποσά δαπανών με πλαστικό χρήμα που θα πρέπει να συγκεντρώσουν οι φορολογούμενοι για να δικαιούνται το αφορολόγητο είναι τα ακόλουθα:

•10% του ετησίου εισοδήματος, εφόσον αυτό ανέρχεται έως 10.000 ευρώ,

•15% του κλιμακίου εισοδήματος από 10.001 έως και 30.000 ευρώ και

•20% για το υπερβάλλον των 30.000 ευρώ εισόδημα.

Στατιστικά στοιχεία Φόρου Εισοδήματος. Να γελάει ή να κλαίει κανείς ;

Το 2016 με βάση τα εισοδήματα του 2015, η ΕΛΣΤΑΤ όριζε ως «κατώφλι φτώχειας» το ατομικό εισόδημα των 4.512€ ετησίως. Το εισόδημα αυτό αντιστοιχεί σε ημερήσιο εισόδημα 12,40€. Αυτό σημαίνει ότι κάτω από το εισόδημα αυτό, ο πολίτης θεωρείται στατιστικά «Πτωχός» με βάση πάντα τα δηλωμένα εισοδήματα που επεξεργάζονται οι Υπηρεσίες του Κράτους και οι Ανεξάρτητες Αρχές όπως η ΕΛΣΤΑΤ και η νέο-συσταθείσα Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων (ΑΑΔΕ).

Η ΑΑΔΕ έδωσε στη δημοσιότητα λίγες ημέρες πριν το Πάσχα, τα στοιχεία από την επεξεργασία των δηλώσεων εισοδήματος του 2016 (που αφορούν το έτος 2015). Σύμφωνα με αυτά η κατανομή των νοικοκυριών στις εισοδηματικές κατηγορίες (σε 000€) φαίνεται στο Γράφημα 1. Το 58% των υπόχρεων σε δήλωση εισοδήματος νοικοκυριών, δηλώνει εισοδήματα μέχρι 10.000€ το χρόνο. Με τεχνική αναγωγής από το σύνολο των δηλώσεων στο σύνολο του πληθυσμού με βάση την τελευταία απογραφή, το μέσο ατομικό εισόδημα για κάθε μέλος του νοικοκυριού της κατηγορίας αυτής που δηλώνει μέχρι 10.000€ υπολογίζεται μεταξύ 2.900€ και 4.500€. Επομένως, θα μπορούσε κανείς να εκτιμήσει με μεγάλη πιθανότητα ότι το σύνολο των νοικοκυριών αυτής της κατηγορίας, δηλαδή το 58% του πληθυσμού, διαβιεί υπό συνθήκες φτώχειας, όπως αυτή ορίζεται από τα επίσημα στοιχεία.

Αν προστεθεί και η αμέσως ανώτερη κατηγορία εισοδήματος (10.000-20.000€), έχουμε το συμπέρασμα ότι το 83% των πολιτών ζει με εισοδήματα που φτάνουν το πολύ μέχρι 50% πάνω από το επίπεδο της στατιστικής φτώχειας, δηλαδή το πολύ μέχρι 6.800€ σε ατομική βάση. Με βάση επομένως τα στοιχεία, οι 8 στους 10 πολίτες έχουν ημερήσια εισοδήματα που κυμαίνονται από 8 μέχρι το πολύ 18 ευρώ. Οι 8 στους 10 πολίτες !

Αν κανείς πιστέψει το παραπάνω στοιχείο, θα πρέπει να αναρωτηθεί πως συντηρείται η χώρα και η οικονομία, ακόμα και στην κακή κατάσταση που βρίσκεται, όταν πρακτικά το 80% του πληθυσμού διαθέτει ανύπαρκτα ως απειροελάχιστα εισοδήματα που με πολύ προσπάθεια θα έφταναν μόνο και μόνο για τις απολύτως βασικές ανάγκες διαβίωσης. Πως συντηρείται η κατανάλωση, το εμπόριο, οι υπηρεσίες όταν ένα τόσο μεγάλο τμήμα του πληθυσμού κινείται γύρω από το κατώφλι της φτώχειας; Και οι εξηγήσεις μπορεί μόνο δύο να είναι: «Τρώνε από τα έτοιμα» ή «μας δουλεύουν». Συνδυαστικά και τα δύο ισχύουν αλλά προσωπικά – λόγω και της διάρκειας της κρίσης στη χώρα – ποντάρω πολύ περισσότερο στην δεύτερη εξήγηση. Το μέγεθος της φοροδιαφυγής / φοροκλοπής είναι τόσο τεράστιο που οποιοδήποτε στατιστικό εύρημα σχετικό με την οικονομία στη χώρα αυτή, θεωρείται σοβαρά αλλοιωμένο και επομένως χωρίς αξία. Για να επιβεβαιωθεί και η σχετική ατάκα «Υπάρχουν ψέματα, μεγάλα ψέματα και η Στατιστική».

Με τη διαφορά όμως ότι στα στοιχεία αυτά δεν ταιριάζει το χιούμορ. Γιατί καθορίζουν – παρότι μακράν της πραγματικότητας σε μεγάλο βαθμό – την φορολογική επιβάρυνση όλων όσοι δηλώνουν τα εισοδήματα που πραγματικά έχουν, αφού στο τέλος θα πρέπει τα συνολικά έσοδα από φόρους να υπακούσουν στις ανάγκες της χώρας και τις επιταγές των μνημονίων. Και το αποτέλεσμα δεν είναι άλλο από την πλήρη κατάρρευση κάθε λογικής στην φορολογική συμμετοχή όπου δεν υπάρχει πια η έννοια της βαθμιαίας φορολόγησης αλλά αυτή της εκθετικής φορολόγησης όπως δείχνει και το Γράφημα 2 που αποτυπώνει με ακρίβεια το μέσο ετήσιο φόρο ανά κατηγορία εισοδήματος. Όταν λοιπόν πάνω από 3.500.00 νοικοκυριά πληρώνουν από 112€ ετήσιο φόρο, δηλαδή 30λεπτά του ευρώ την ημέρα, θα πρέπει να ζητηθεί από τη μεσαία τάξη των 20.000-50.000€ ετήσιου οικογενειακού εισοδήματος που έχει περίπου 7-πλάσιο εισόδημα να πληρώνει πάνω από 30-πλάσιο φόρο σε μέσους όρους. Για δε τα υψηλότερα κλιμάκια εισοδήματος, η κατάσταση έχει απλά ξεφύγει από κάθε λογική.

Είναι πιστεύω προφανές ότι το φορολογικό σύστημα απαιτεί βαθιά μεταρρύθμιση η οποία θα προέλθει μόνο όταν αποδώσουν οι τεχνικές αποκάλυψης των πραγματικών εισοδημάτων των πολιτών, αφού ως λαός επιμένουμε σε μεγάλη κλίμακα να επιλέγουμε τη φοροδιαφυγή.

Θετικά μέτρα είναι αυτά της συσχέτισης της χρήσης των τραπεζικών λογαριασμών και των μέσων πληρωμών με τα εισοδήματα όπως και η συσχέτιση των δηλωμένων εισοδημάτων με τα τεκμήρια διαβίωσης που το 2016 αύξησαν τη φορολογητέα ύλη κατά περίπου 7 δισ.€. Με τη διαφορά όμως ότι η κατεύθυνση πρέπει να είναι ισοβαρής σε όλες τις κατηγορίες δηλωμένων εισοδημάτων και όχι όπως συνήθως γίνεται στα υψηλά εισοδήματα. Το μεγάλο πλήθος των φορολογουμένων που «παίζει» γύρω από τα αφορολόγητα όρια και μπορεί να αποκρύπτει εισοδήματα με ευκολία, είναι – όπως δείχνουν τα στοιχεία – η μεγάλη πληγή του συστήματος.

Αν αναλογιστεί κανείς ότι από την 1.1.2017 το ύψος του εισοδήματος καθορίζει και τις ασφαλιστικές εισφορές όλων πια των πολιτών, αντιλαμβάνεται πόσο σημασία έχει η απόσταση μεταξύ δηλούμενου και πραγματικού εισοδήματος και πόσο άδικα το συνδυασμένο σύστημα εισφορών και φορολόγησης λειτουργεί σε βάρος του ειλικρινούς και συνεπούς πολίτη.

Ο Άλμπερτ Αϊνστάϊν έχει πει την περίφημη φράση : «Το πιο δύσκολο πράγμα να καταλάβει κανείς στον κόσμο είναι ο φόρος εισοδήματος». Όντως έτσι είναι, πολύ περισσότερο στην Ελλάδα όπου ο φόρος εισοδήματος παραμένει επί δεκαετίες ένα σύστημα που βασίζεται σε αναληθή στοιχεία και παράγει πολύ μεγάλες αδικίες. Η διαφορά από την εποχή του Αϊνστάϊν είναι ότι σήμερα υπάρχουν όλα τα μέσα στη διάθεση της φορολογικής διοίκησης για να αντιμετωπιστεί η μεγάλη παθογένεια της φοροδιαφυγής. Απομένει μόνο η πολιτική βούληση για να γίνει αυτό πραγματικότητα και να κινηθεί η χώρα προς ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα που δεν θα κάνει πια όσους δεν μπορούν να αποκρύψουν εισοδήματα να θεωρούν τους εαυτούς τους ηλίθιους.

Μωυσής Μίνος - marketnews.gr

    

Focus: Μόνο οι φτωχοί πληρώνουν για τις μεταρρυθμίσεις στην Ελλάδα

Στους φτωχούς που επωμίζονται τα βάρη των μεταρρυθμίσεων στην Ελλάδα, αναφέρεται το περιοδικό Focus.

«Ψηφοφόροι του Αλέξη Τσίπρα ελπίζουν ότι ο πρωθυπουργός θα φορολογήσει, επιτέλους, τους πλουσίους, γράφει το γερμανικό περιοδικό Focus σε ανταπόκριση από την Αθήνα με τίτλο "Μόνο οι φτωχοί πληρώνουν για τις μεταρρυθμίσεις":

Ο Αλ. Τσίπρας δεν πραγματοποίησε την υπόσχεσή του. Απ΄ την 13η σύνταξη και τις φορολοαπαλλαγές βγήκαν κερδισμένοι και ευκατάστατοι. Οι φτωχότεροι είναι εκείνοι που θα επωμιστούν τα νέα μέτρα λιτότητας που αποφασίστηκαν στη Μάλτα. Σε αυτά ανήκει και η μείωση του αφορολόγητου. Παράλληλα όσοι έχουν εισόδημα 450 ευρώ μικτά το μήνα θα πληρώνουν φόρο εισοδήματος.. 

Την ίδια στιγμή οι φόροι ακινήτων καθιστούν την Ελλάδα μια από τις πιο ακριβές χώρες για ιδιοκατοίκηση, συνεχίζει το περιοδικό. Οι σχετικοί φόροι είναι υψηλότεροι από εκείνους στη Γερμανία. Κατά συνέπεια καταρρέουν οι τιμές των ακινήτων. Την εξέλιξη αυτή εκμεταλλεύονται όλο και συχνότερα ξένοι εκτός ΕΕ, οι οποίοι μόνο πέρυσι αγόρασαν για 250 εκ. ευρώ ακίνητα και μαζί με αυτά μια βίζα για το χώρο του Σέγκεν. Την ίδια στιγμή πολλοί Έλληνες αδυνατούν να πληρώσουν δόσεις και φόρους και έτσι τα ακίνητά τους απειλούνται με πλειστηριασμό. Ενώ ο Αλ. Τσίπρας είχε υποσχεθεί ότι δεν θα δώσει κανένα σπίτι σε τραπεζίτες, οι δημοπρασίες εξπρές θα γίνουν πραγματικότητα». 

Τι αλλάζει στις σχέσεις Ελλάδας – Τουρκίας μετά το δημοψήφισμα

Ο Έρντοαν κέρδισε το δημοψήφισμα με όση βία και νοθεία μπορούσε να ασκήσει – και την οποία τεκμηριώνουν οι διεθνείς παρατηρητές και τα ασφράγιστα ψηφοδέλτια που έπεσαν βροχή και κηρύχτηκαν έγκυρα- αλλά το ερώτημα που ορθώνεται σε πρακτικό επίπεδο εδώ είναι ένα: Τι αλλάζει σε σχέση με την Ελλάδα το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος; Και η απάντηση δεν είναι μία.

Στις σχέσεις της Τουρκίας με την Ελλάδα το μόνο επόμενο χειρότερο στάδιο από αυτό που υπάρχει σήμερα είναι η ένοπλη σύγκρουση. Επειδή οι φραστικές προκλήσεις, οι διεκδικήσεις και οι ναυτικές και αεροπορικές «επιδρομές» είναι καθημερινές εναντίον της Ελλάδας από την Άγκυρα. Είτε από την κυβέρνηση είτε από την αντιπολίτευση.

Αλλά, ακόμα και αυτή η ένοπλη σύγκρουση είναι απολύτως ελεγχόμενη από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Όπως και με τα Ίμια, τίποτε δεν μπορεί να εξελιχθεί ανεξέλεγκτα στην περιοχή και μάλιστα για πολλή ώρα.

Στην πράξη, η μόνη αποτρεπτική δύναμη απέναντι σε ενδεχόμενη τουρκική πρόκληση είναι η ίδια η ελληνική ικανότητα και αποφασιστικότητα. Πολιτική, διπλωματική, στρατιωτική. Κανείς άλλος. Επομένως, οι αμιγείς ελληνοτουρκικές σχέσεις δεν είναι τόσο στο χέρι του Έρντοαν ή κάθε Έρντοαν. Είναι στο χέρι της Ελλάδας να υπερασπιστεί τον εαυτό της.

Επίσης, η Τουρκία υπό οποιαδήποτε διακυβέρνηση μπορεί να χρησιμοποιήσει τους πρόσφυγες για να πιέσει ή να προκαλέσει πρόβλημα στη χώρα για τους δικούς της λόγους. Μόνο που η Άγκυρα χρειάζεται να κρατάει σε μεγάλο όγκο τους πρόσφυγες στο έδαφός της για να πιέζει στα τρία μεγάλα της μέτωπα: Το Ιράκ, τη Συρία, το Κουρδιστάν.

Επιπροσθέτως, ΗΠΑ και ΕΕ, παρ ‘όλη τη σχετική αδιαφορία και περιχαράκωσή τους στο θέμα, έχουν απλώσει ένα δίχτυ δικής τους ασφάλειας ώστε να μην μπαίνουν μέσα σε ευρωπαϊκά σύνορα ανεξέλεγκτοι αριθμοί  προσφύγων. Απτά παραδείγματα η δύναμη του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο και η συμφωνία ΕΕ- Τουρκίας.

Αλλά, καιεδώ η μόνη δύναμη που μπορεί να αντιμετωπίσει το θέμα αποτελεσματικά είναι η ελληνική διοίκηση. Με οργανωμένες δομές ελέγχου και χώρους υποδοχής και διαμονής, εποπτευόμενες από το κράτος και όχι από ανεξέλεγκτες οργανώσεις, και χρηματοδοτημένες από τα εκατομμύρια της ΕΕ, που η ελληνική κυβέρνηση απαξιοί να εκμεταλλευτεί, παρ όλο που της δίνονται αφειδώς!

Το τρίτο ελληνοτουρκικό θέμα είναι το Κυπριακό. Το γεγονός ότι η μεγάλη πλειοψηφία των τουρκοκυπρίων ψήφισε «όχι» δεν σημαίνει σχεδόν τίποτε στην πορεία και εξέλιξη του θέματος. Ο εκάστοτε τουρκοκύπριος ηγέτης είναι δέσμιος της Άγκυρας, όταν δεν είναι φερέφωνο, και το θέμα το διαχειρίζεται η Τουρκία, θεωρώντας την Κύπρο ως υπό απόκτηση έδαφος.

Κι αυτό το θέμα εξαρτάται από τους χειρισμούς των Κυπρίων και της Ελλάδας ως προς την αποφασιστικότητα, με την οποία θα κρατήσουν το νησί ανεξάρτητο και διοικούμενο με βάση την αρχή της πλειοψηφίας και, κυρίως, επανενωμένο και όχι διχασμένο σε κρατίδια και ομοσπονδίες. Χωρίς να υποχωρούν από τη θέση ότι το Κυπριακό είναι θέμα εισβολής και κατοχής. Όλα τα άλλα λειτουργούν υπέρ της Τουρκίας.

Τίποτε από αυτά δεν είναι απλό. Αλλά και τίποτε δεν είναι ακατόρθωτο. Είδαμε το καλοκαίρι του 2004 πώς ενάντια σε κάθε πρόβλεψη και εκφοβισμό οι Κύπριοι απώθησαν με την ψήφο τους μια καταστροφή και μπήκαν στην Ευρώπη χωρίς να χάσουν τίποτε από την  κυριαρχία και τα εδάφη τους που είχαν ως εκείνη τη στιγμή. Δένοντας, αντιθέτως, χειροπόδαρα την τουρκοκυπριακή μειονότητα σε καθεστώς ελεγχόμενο από ευρωπαϊκή ομπρέλα.

Η απουσία Δημοκρατίας

Τι άλλαξε για την Ελλάδα μετά το δημοψήφισμα; Τίποτε. Γιατί η Τουρκία, είτε υπό τον πολιτικό Κεμαλισμό είτε υπό τον στρατό είτε υπό το δόγμα Νταβούτογλου είτε υπό τον Ερντοανικό ισλαμισμό έχει μία και την ίδια πολιτική ως προς το στόχο: Την επέκταση σε βάρος των γειτόνων.

Δεύτερο και σοβαρό, η Τουρκία δεν ήταν ποτέ Δημοκρατία. Δεν αναγνωρίζει τη Δημοκρατία στην πράξη ως καθεστώς και ουσιαστικά δεν εφαρμόζει τη Δημοκρατία. Όλα λειτουργούν με βάση τους σκοπούς του έθνους και του καθεστώτος. Ο λαός είναι υποχείριο. Οι δημοκρατικοί θύλακοι της Πόλης και της Σμύρνης, που αποτελούν μικρή μειψηφία δεν είναι αποτέλεσμα της κουλτούρας της χώρας, αλλά της δυτικής επιρροής σε κύκλους διανοουμένων και μεγαλοαστών.

Ο λεγόμενος διχασμός που αναφέρεται για το δημοψήφισμα δεν έχει σχέση με αντιπαράθεση «σουλτανιστών» και δημοκρατών. Είναι η αντιπαράθεση μεταξύ εκείνων που γοητεύονται από μια οθωμανική αναγέννηση και εκείνων που τη φοβούνται για τη βία της με εκείνους που γοητεύονται από τον Κεμαλισμό. Καμιά Δημοκρατία δεν αντιπαρατίθεται με τον Ερντοανικό ισλαμισμό και αυταρχισμό.

Με άλλη μορφή, είναι ο πάγιος παλιός διαχωρισμός των λεγόμενων «λευκών Τούρκων» της Δυτικής χώρας με τους λεγόμενους «μαύρους Τούρκους» της ενδοχώρας και της Ανατολίας. Οι μεν πρώτοι εξ αιτίας της συγκατοίκησης με Έλληνες και δυτικούς σε όλη τη Μικρά Ασία, την Πόλη και τη Θράκη, και χάρη στην επαφή τους με την «ανοιχτόμυαλη» θάλασσα,έχουν μια πιο κοσμική αντίληψη για τον κόσμο απ’ όση έχουν οι Τούρκοι της ενδοχώρας.

Δεν είναι τυχαίο που ο χάρτης των «ναι» και «όχι» του δημοψηφίσματος είναι χωρισμένος εκεί που χωρίζονται τα όρια των «λευκών» από τους «μαύρους» Τούρκους. Και τα όρια των Τούρκων από τους Κούρδους.

Οι «μεγάλες δυνάμεις»

Και επειδή τα κράτη δεν δρουν μόνα τους παρά μόνο σε περιπτώσεις αφροσύνης, η Τουρκία του Έρντοαν έχει μια εύθραυστη ισορροπία σχέσεων με τη Ρωσία (που έσπευσε χτες να αναγνωρίσει ως αναμφισβήτητο το αποτέλεσμα) και μια αμφιλεγόμενη σχέση με τη νέα προεδρία των ΗΠΑ (που προειδοποίησε να μη γίνει κατάχρηση εξουσίας). Ταυτόχρονα, έχει μια οικονομικά πολύ εξαρτώμενη σχέση με την ΕΕ, σε μια πολιτικά μάλλον ψυχρή έως αντιπαρατιθέμενη τροχιά.

Μ αυτά τα δεδομένα, περνάει την πιο ασταθή διεθνώς πολιτική της περίοδο εδώ και τουλάχιστον 75 χρόνια. Το μόνο που την διατηρεί σε μη απειλούμενη κατάσταση είναι η γεωστρατηγική της θέση σε σχέση με την εύθραυστη κατάσταση σε όλη τη Μ Ανατολή.

Οι μεγάλες δυνάμεις δεν θα διακινδύνευαν μια αποσταθεροποίηση της Τουρκίας υπό αυτές τις συνθήκες. Ο Έρντοαν το ξέρει καλά. Όπως ξέρει όμως, ότι υπό αυτές τις συνθήκες δεν έχει τις ισχυρές πλάτες που του χρειάζονται για να ασκήσει μια πιο επιθετική πολιτική με αποτελεσματικότητα. Κι αυτό είναι το τίμημα που πληρώνει για να θέλει να εφαρμόσει το όραμά του για μια σουνιτική Τουρκία απέναντιστοσιιτικό Ιράν. Στο ρόλο μιας ηγέτιδας δύναμης των μουσουλμάνων. Ή θα είσαι ηγέτης ή θα είσαι συμβιβασμένος.

Αλλά, οι σχέσεις των κρατών δεν περιορίζονται στα στενά όρια μερικών ετών και μερικών ηγετών. Τις βλέπει κανείς σε βάθος πολλών ετών. Εξαίρεση είναι η κρίσιμες στιγμές που ηγέτες κλήθηκαν να πάρουν αποφάσεις με επιπτώσεις δεκαετιών, όπως ο Βενιζέλος και ο Κεμάλ. Ο Έρντοαν δεν ανήκει σε τέτοια εποχή. Ευτυχώς για την Ελλάδα.

Επομένως, η Αθήνα έχει να αντιμετωπίσει την πάγια εδώ και 43 χρόνια τουρκική πολιτική πρόκλησης, η οποία έχει συγκεκριμένους και κατονομασμένους στόχους. Και, τελικά, εξαρτάται από τη διπλωματική της ευελιξία, την πολιτική της αποφασιστικότητα και την αμυντική της ικανότητα η σχέση της με την Τουρκία του Έρντοαν και του κάθε Έρντοαν. Είτε ως προέδρου, είτε ως πρωθυπουργού, είτε ως σουλτάνου.

Επειδή η ιστορία δεν γράφεται με πλήθη και αριθμούς. Γράφεται με ποιότητα πολιτικών και ανθρώπων.

Γ Παπαδόπουλος- Τετράδης - liberal.gr

Δημ. Καμμένος: Καλύτερα στο κράτος παρά στον… εγγονό το 100€ του παππού (Βίντεο)

«Το να του παίρνει ένα 100αρικο το μήνα ο εγγονός για να πίνει φραπέ και να παίζει τάβλι, προτιμώ να του πάρω εγώ σαν κράτος το 100αρικο και να το κάνω εργοδοτική εισφορά, να πάω να βρώ δουλειά στο παιδί για να μην πίνει φραπέ». Τάδε έφη, Δημήτρης Καμμένος.

Μια δήλωση που αναμφίβολα θα συζητηθεί έκανε ο βουλευτής των Ανεξαρτήτων Ελλήνων Δημήτρης Καμμένος το μεσημέρι της Τρίτης (18.04.2017) στην τηλεόραση του ΣΚΑΙ. Και δεν θα συζητηθεί γιατί ο βουλευτής των ΑΝΕΛ μάλλον δεν είναι… φαν του φραπέ ή δεν του αρέσει το τάβλι.

Ο Δημήτρης Καμμένος, θέλοντας να αποδείξει ένα… point για τα μέτρα της κυβέρνησης, έφερε ως παράδειγμα το χαρτζιλίκι που δίνουν οι παππούδες στα εγγόνια τους και κυρίως σε εκείνα που είναι άνεργα.

«Όταν κόψω τη φορολογία από το 29% στο 26% δεν έχει άμεσο αντίκτυπο σε αυτόν που στο ΑΤΜ θα πάρει 40 ή 20 ευρώ λιγότερα το μήνα. Έχει όμως διότι τα παιδιά του παππού ή οποιουδήποτε τη σύνταξη την κόβω, εάν καταφέρουμε και εξηγήσουμε στον κόσμο ότι από το να έχει τη σύνταξη ο παππούς και να του παίρνει ένα 100αρικο το μήνα ο εγγονός, να πίνει φραπέ και να παίζει τάβλι, προτιμώ να του πάρω εγώ σαν κράτος, εφόσον είμαι σοβαρό, το 100αρικο και να το κάνω εργοδοτική εισφορά, να πάω να βρώ δουλειά στο παιδί για να μην πίνει φραπέ», είπε χαρακτηριστικά ο βουλευτής των ΑΝΕΛ. 

Κι αν αυτή ήταν μια ατάκα που προκάλεσε, υπήρξε κι άλλη μια για τον επίσης βουλευτή των ΑΝΕΛ (συνεργαζόμενο για την ακρίβεια), τον υφυπουργό Παιδείας Κώστα Ζουράρι. Αλλά έγινε σε επίπεδο πλάκας και με ποδοσφαιρικούς όρους. Βέβαια, τα πιο σημαντικά –λένε- λέγονται μεταξύ αστείου και σοβαρού.

Είπε λοιπόν σχολιάζοντας τα όσα ακούγονται τελευταία για τις εσωκομματικές σχέσεις και το αν παραμένει στέλεχος των ΑΝΕΛ. Το γύρισε λοιπόν στο… ποδοσφαιρικό και θυμήθηκε την εμφάνιση του Κώστα Ζουράρι (πάλι στον ΣΚΑΙ) με μπλουζάκι του ΠΑΟΚ. «Έγραψε μια εφημερίδα φίλα προσκείμενη σε εμάς του Ολυμπιακούς ότι κάτι γίνεται με το κόμμα. Όχι, δεν γίνεται κάτι. Με τον κ. Ζουράρι έχω θέμα. Με την έννοια δεν μπορεί να έχω τύπου χούλιγκαν υφυπουργό, με μπλουζάκι του ΠΑΟΚ». 

candianews.gr

H αντίσταση των λίγων

Του Περικλή Κοροβέση

Πριν από πενήντα χρόνια, αυτόν τον ανοιξιάτικο μήνα, η χούντα έβγαλε περίπατο τα τανκς και σε μια-δυο ώρες πήρε την εξουσία αυτής της χώρας, σχεδόν χωρίς να ανοίξει ρουθούνι, και την κράτησε εφτά ολόκληρα χρόνια. Μια ολόκληρη κοινοβουλευτική δημοκρατία και ένα πανίσχυρο παλάτι πέσανε σαν τραπουλόχαρτα.

Πώς εξηγείται αυτό; Και καλά οι θεσμοί, αλλά κι αυτός ο δημοκράτης λαός και η Αριστερά (ΕΔΑ τότε) που θα έπρεπε να κατέβουν στους δρόμους, προτίμησαν να μείνουν στο σπίτι τους και να κοιτάζουν τα τεκταινόμενα πίσω από τις γρίλιες. Μια παρέα φίλων, που είχαμε βρεθεί την ίδια μέρα για άλλο σκοπό, είπαμε να κατεβούμε στο κέντρο της Αθήνας.

Η πόλη έρημη και σε όλα τα δημόσια κτίρια τανκς. Αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε, από μόνοι μας, μια αντιστασιακή ομάδα, με την ελπίδα πως και άλλοι θα είχαν σκεφθεί σαν και μας και στην πορεία θα συναντιόμασταν. Σκέψη που δεν ήταν λάθος. Αλλά, δυστυχώς, δεν βρεθήκαμε.

Η ομάδα μας κατέληξε στο Πατριωτικό Μέτωπο, από παραπλάνηση. Δεν θέλαμε να έχουμε σχέση με το ΚΚΕ που βρισκόταν στο εξωτερικό, ούτε με την ΕΣΣΔ. Και όταν στο 3ο Δελτίο του Πατριωτικού Μετώπου, αν θυμάμαι καλά, υπήρχε η σαφής διευκρίνιση πως το κίνημά μας ήταν ανεξάρτητο, αυτό δεν ανταποκρινόταν στην αλήθεια.

Ηταν η αυθόρμητη παρέμβαση δύο συντακτών του δελτίου (Γ. Βότσης, Αρ. Μανωλάκος) που δημιούργησε πολλά προβλήματα. Αλλά εντούτοις αυτό ήταν το πνεύμα των ανθρώπων της Αριστεράς που ήθελαν να αντισταθούν στη χούντα, την περίοδο που το κόμμα (ΕΔΑ) ήταν άφαντο.

Αντίστοιχες κινήσεις έγιναν σε όλους τους πολιτικούς χώρους, ακόμα και στον στρατό. Μαθαίναμε τις άλλες κινήσεις όταν τους έπιαναν ή, στη χειρότερη περίπτωση, τις μαθαίναμε μετά τη χούντα.

Μετά τη Μεταπολίτευση, έγινε πολύς λόγος για την ηρωική αντίσταση του ελληνικού λαού απέναντι στο φασιστικό καθεστώς της χούντας. Και όλα τα κόμματα διεκδικούσαν τη μερίδα του λέοντος.

Αλλά κάποιοι που έζησαν κάθε μέρα και κάθε στιγμή εκείνης της περιόδου και ήταν ενεργοί εναντίον του δικτατορικού καθεστώτος έχουν διαφορετική εικόνα: μετριούνταν κι έβγαιναν τρεις κι ο κούκος. Τελικά, πόσοι άνθρωποι αντιστάθηκαν με την όποια μορφή εναντίον της χούντας;

Η σχετική βιβλιογραφία για την περίοδο της δικτατορίας είναι πενιχρή. Ακόμα δεν έχει βρει τον έγκυρο ιστοριογράφο της. Και επομένως οι γνώσεις που έχουμε είναι εμπειρικές. Ρώτησα παλιούς μου συναγωνιστές από τη ΣΦΕΑ 1967-74 (Σύνδεσμος Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων Αγωνιστών στη χουντική περίοδο) για τον αριθμό των μελών μας.

Είμαστε γύρω στους 800. Κάναμε έναν πρόχειρο υπολογισμό για το περίπου πόσοι ήταν αυτοί που πήραν ενεργό μέρος. Υπολογίσαμε πως το μάξιμουμ ήταν διόμισι-τρεις χιλιάδες. Ενδεικτικός αριθμός θα ήταν οι καταδίκες των στρατοδικείων - έρευνα που δεν έχει γίνει ακόμα.

Και εδώ να κάνω μια μικρή παρένθεση. Θεωρώ αντίθετους με τη χούντα αυτούς που άκουγαν κρυφά τα ξένα ραδιόφωνα στα βραχέα, αυτούς που πιάστηκαν την πρώτη μέρα της δικτατορίας χωρίς να προλάβουν να κάνουν τίποτα, ακόμα και αυτούς που αναγκάστηκαν να διαφύγουν στο εξωτερικό, και έχουν τη βαθιά εκτίμησή μου.

Αν τους μετρήσουμε όλους μαζί, ίσως βγουν αρκετές χιλιάδες. Τι έκαναν οι υπόλοιποι; Οποια δυσαρέσκεια και να υπήρχε, είχαν αποδεχτεί τη χούντα. Με εξαίρεση τη Νομική και το Πολυτεχνείο, που και αυτά ήταν μειοψηφικά φαινόμενα σε σχέση με τον πληθυσμό της χώρας.

Και κάποιες πρωτοβουλίες ατόμων από όλους τους πολιτικούς χώρους (ακόμα και βασιλικοί), η μεγάλη πλειονότητα αυτού του λαού ανέχτηκε τους συνταγματάρχες.

Και μια μειονότητα υπήρξε συνειδητά χουντική, και εκφράζεται σήμερα με τη Χρυσή Αυγή, που μέχρι πρότινος ήταν τρίτο κόμμα στη Βουλή. Δηλαδή συμβιώνουμε με περίπου 390.000 «μεταχουντικούς» σε διάφορες βαθμίδες και δράσεις.

Οπως προηγούμενα συμβίωνε η χούντα με τον κοινοβουλευτισμό. Από τον φασισμό του Ι. Μεταξά μέχρι την 21η Απριλίου είχαμε έναν «παράνομο» γάμο κράτους-παρακράτους.

Ολα τα κόμματα ήξεραν αυτόν τον αφύσικο δεσμό. Αλλά τον θεώρησαν εγγύηση της υπάρχουσας τάξης. Και γι’ αυτό πιάστηκαν όλοι στον ύπνο όταν η χούντα με μια απλή παρέλαση πήρε την εξουσία.

Το βιβλίο της Λένας Δουκίδου (προσφορά της «Εφ.Συν.») δίνει μια απάντηση σε όλα αυτά. Είναι μια σειρά από συνεντεύξεις που δημοσιεύτηκαν στην «Καθημερινή» το 1975.

Εκεί όλα τα... καθιερωμένα ονόματα των αντιστασιακών δίνουν τη δική τους εξήγηση για το τι πέτυχε η αντίσταση εναντίον της χούντας. Και έχουμε έναν τραγέλαφο πολιτικής σκέψης όλου του πολιτικού φάσματος, με κάποιες μικρές εξαιρέσεις.

Και η 17Ν, αν ήταν λίγο πιο διαβαστερή, θα μπορούσε να έκανε αναφορά σε αυτά τα λαμπρά ονόματα της Αντίστασης, με τις εμμονές τους στη δυναμική αντίσταση, και να υποστηρίξει πως είναι οι συνεχιστές της. Και η έκπληξη είναι ο Α. Παναγούλης, που λέει πως τα βασανιστήρια συνηθίζονται.

«Στην αρχή, το ξύλο είναι φοβερό. Μετά γίνεται υποφερτό, στο τέλος συνηθίζεις». Για τον Μουστακλή, που τα συνήθισε, κουβέντα.       

efsyn.gr

Ο τουρκικός λαός ύψωσε το ανάστημά του, εμείς;

Μπορεί πολλοί στην Ελλάδα να είναι τουρκοφάγοι. Πολλοί και δικαίως να μισούν τη γείτονα χώρα επειδή αποτελεί μόνιμη απειλή για τη χώρα μας. Κάποιοι, κι εμείς βεβαίως, χαρακτηρίζουμε ισλαμοφασίστα ή δικτάτορα τον Ερντογάν.

Όμως, κανείς δεν μπορεί παρά να κάνει ορισμένες θλιβερές σκέψεις συγκρίνοντας τα δύο δημοψηφίσματα, αυτό του Σουλτάνου και αυτό του Τσίπρα. Και θα διαπιστώσει ότι ο Ερντογάν είναι τεράστιος ηγέτης (για τη χώρα του) ενώ εμείς έχουμε ένα παιδαρέλι, αμόρφωτο, αναποφάσιστο, που διαλύει τη χώρα του αλλά συνεχίζει να κάνει χιούμορ δεκαπενταμελούς, αστειάκια πενταήμερης εκδρομής στην Κέρκυρα. Έναν πρωθυπουργό ντροπή για τη χώρα μας και για το παρελθόν της. Κι όταν ο Ερντογάν μπορεί και κάνει κουμάντο έναν ολόκληρο λαό 70 εκατ. κι έχει καταστήσει την Τουρκία ισχυρή δύναμη που δεν «μασάει» θα πρέπει να μας πιάνει θλίψη όλους εμάς που κάθε μέρα βλέπουμε την Ελλάδα να μικραίνει.

Σκεφτείτε τι έγινε στην Τουρκία και τι εδώ και θα καταλάβετε ότι πρέπει να πάρουμε μαθήματα από τον τουρκικό λαό. Ο Ερντογάν «έστησε» ένα πραξικόπημα, έχει φυλακίσει, απολύσει ή διώξει δεκάδες χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους και στρατιωτικούς. Έχει καθυποτάξει την τουρκική δικαιοσύνη. Έχει τρομοκρατήσει τον κόσμο, και ειδικά όσους δεν μπορούν να βλέπουν να διολισθαίνει η χώρα τους από μια αστική δημοκρατία σε ένα ισλαμοφασιστικό, κλειστό κράτος.

Κι όμως, αυτός ο τρομοκρατημένος λαός ύψωσε το ανάστημά του στον πραγματικά σπουδαίο αυτόν ηγέτη, τον ισχυρό και δυναμικό πρόεδρο. Αυτός ο λαός αντί να του δώσει «λευκή επιταγή», του έβαλε καλούπια και παραλίγο να του προκαλέσει ένα ανεπανόρθωτο έμφραγμα.

Σκεφτείτε το καλά. Ο τουρκικός λαός έχει έναν μεγάλο ηγέτη ο οποίος ζήτησε με εκβιασμό και εκφοβισμό το «ναι». Κι ο λαός δε μάσησε και του έδωσε μόλις και μετά βίας 51%. Ενδεχομένως να του έστειλε κι ένα ηχηρό μήνυμα ότι δεν θα ανεχθεί να μετατραπεί η Τουρκία σε κράτος του Σουλτάνου. Αυτός ο… αμόρφωτος λαός, οι «βάρβαροι» όπως πολλοί από εμάς τους αποκαλούμε στάθηκε στο ύψος των ιστορικών περιστάσεων σε ένα κρίσιμο δημοψήφισμα.

Για πάμε στο δικό μας δημοψήφισμα, στον λαό μας και στον μεγάλο μας… ηγέτη Αλέξη. Χωρίς κανέναν εκφοβισμό, χωρίς ανελευθερία, διώξεις και απειλές, ο ελληνικός λαός έδωσε 62%, δηλαδή λευκή επιταγή στον Τσίπρα να κάνει ό,τι γουστάρει. Σε ένα κίβδηλο δημοψήφισμα, σε μια σκέτη απάτη που έστησε μια ανίκανη παρεούλα. Ποιος Έλληνας θα έπαιρνε στο σπίτι του ή στη δουλειά του τον Τσίπρα, τον Παππά, τον μπάρμπα Αλέκο ή τον Δραγασάκη με τον Σπίρτζη; Κάτι απίθανοι τύποι παγίδευσαν τον ελληνικό λαό κι αυτός έφαγε και συνεχίζει να τρώει τον σανό που του σερβίρουν. Δύο χρόνια τώρα συνεχίζει να σκύβει το κεφάλι, να κάθεται στον καναπέ του και να ανέχεται ένα άθλιο τσούρμο που βουλιάζει τη χώρα και που κυρίως διαλύει κάθε έννοια αξιοπρέπειας της πατρίδας.

Ναι λοιπόν. Μπορεί να μη μας αρέσουν οι Τούρκοι, αλλά ας πάρουμε κανένα μαθηματάκι για το πώς πρέπει να αντιμετωπίζονται τα πολιτικά γεγονότα και το μέλλον της χώρας. Κι ας σκεφτούμε μέχρι πότε θα ανεχόμαστε τον Τσίπρα που ούτε στο δαχτυλάκι του Ερντογάν δεν μπορεί να σταθεί.    

 antinews.gr  

Μελανσόν: Εγώ δεν είμαι Τσίπρας

Ο Ζαν-Λουκ Μελανσόν διεκδικεί την προεδρία της Γαλλίας με τη σημαία της ριζοσπαστικής Αριστεράς και όπως είναι φυσικό έρχεται σε σύγκριση με τον Αλέξη Τσίπρα. Σχεδόν σε όλες του τις συνεντεύξεις δέχεται ερωτήσεις για το τι διαφορετικό θα πράξει εφόσον εκλεγεί και φυσικά ερωτάται για το πώς πιστεύει ότι θα καταφέρει να αναδιαπραγματευθεί τις καταστατικές συνθήκες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως υπόσχεται.

"Εγώ δεν είμαι ο Αλέξης Τσίπρας, δεν διαπραγματεύομαι 17 ώρες με ανθρώπους που με προσβάλλουν", απάντησε σχετικά ο Μελανσόν, μιλώντας στον ιστότοπο της γαλλικής εφημερίδας Le Parisien.

Οι πολιτικοί αντίπαλοι του Μελανσον, αλλά και πολλοί αναλυτές επισημαίνουν ότι σε μια διαπραγμάτευση για τις καταστατικές συνθήκες της ΕΕ, ο ριζοσπάστης αριστερός πολιτικός θα έβρισκε απέναντί του τον «τοίχο» της Γερμανίας.

«Οι Γερμανοί δεν έχουν δει ποτέ απέναντί τους μια Γαλλία η οποία να τους λέει όχι», απάντησε ο υποψήφιος πρόεδρος, του οποίου τα δημοσκοπικά ποσοστά έχουν αυξηθεί τις τελευταίες εβδομάδες, δίνοντάς του ελπίδες για συμμετοχή στον β' γύρο των εκλογών, στις 7 Μαΐου.

«Εγώ δεν μιλώ 17 ώρες με κάποιον που με προσβάλλει! Εγώ εκπροσωπώ τη Γαλλία!», διακήρυξε ο κ. Μελανσόν.      

Βρετανία: Πρόωρες εκλογές στις 8 Ιουνίου ανακοίνωσε η Μέι

 Αύριο θα καταθέσει τη σχετική πρόταση στη Βουλή των         

Σε έκτακτο διάγγελμα, έξω από το πρωθυπουργικό γραφείο στη Ντάουνινγκ Στριτ, η βρετανίδα πρωθυπουργός, Τερέζα Μέι, ανακοίνωσε ότι επιθυμεί τη διεξαγωγή πρόωρων εκλογών στις 8 Ιουνίου.  

Τόνισε ότι η Βρετανία χρειάζεται ασφάλεια, σταθερότητα και ισχυρή ηγεσία για τη διαχείριση της διαδικασίας εξόδου της χώρας από την Ευρωπαϊκή Ένωση.   Όπως είπε, αύριο θα καταθέσει τη σχετική πρόταση στη Βουλή των Κοινοτήτων και προκειμένου να εγκριθεί το αίτημά της πρέπει να επικυρωθεί με πλειοψηφία των δύο τρίτων από το κάτω σώμα του βρετανικού κοινοβουλίου. Βάσει της ισχύουσας νομοθεσίας, οι επόμενες εκλογές ήταν προγραμματισμένες για το 2020.        

Η Μέι επισήμανε πως η κυβέρνηση έχει το σωστό σχέδιο για τη διαπραγμάτευση με την ΕΕ, αλλά πρόσθεσε ότι χρειάζεται ενότητα στο κοινοβούλιο, ενώ τώρα υπάρχει διαίρεση. «Οι πολιτικοί αντίπαλοι κάνουν λάθος να πιστεύουν ότι θα αλλάξουμε πορεία για το Brexit», δηλώνει η Μέι, σημειώνοντας ότι η αντιπολίτευση αποδυναμώνει τη διαπραγματευτική θέση της κυβέρνησης.  

Λίγο μετά το διάγγελμα, ο ηγέτης του αντιπολιτευόμενου Εργατικού Κόμματος, Τζέρεμι Κόρμπιν, σημείωσε ότι χαιρετίζει την απόφαση της Μέι να προχωρήσει σε πρόωρες εκλογές, αφήνοντας να εννοηθεί ότι το κόμμα του θα δώσει τη στήριξη που χρειάζεται η βρετανίδα πρωθυπουργός.   Παράλληλα, η στερλίνα ενισχύθηκε έναντι του δολαρίου, αποτυπώνοντας την ανακούφιση των επενδυτών που δεν επιβεβαιώθηκαν οι προηγούμενες εικασίες για αιφνιδιαστική παραίτηση της Μέι. Μικρή άνοδο σημείωσαν οι αποδόσεις των δεκαετών βρετανικών ομολόγων.  

 www.lifo.gr     

Τα διόδια της ντροπής

Του Θανάση Χειμωνά

Όσοι συμπατριώτες μας κατηφόρισαν προς Πελοπόννησο μεριά τη Μεγάλη Παρασκευή βρέθηκαν μπροστά σε μια δυσάρεστη έκπληξη: Κάποιες δεκάδες μέλη της Χρυσής Αυγής (ανάμεσά τους και σχεδόν όλα τα προβεβλημένα τους στελέχη-υπόδικοι και μη) μοίραζαν «κομματικά» φιλοναζιστικά φυλλάδια. Δεν πρόκειται –δυστυχώς- για πρωτοφανή σκηνή. Οι τεράστιες σημαίες με αυτό το, κλασικό πλέον, κράμα αγκυλωτού σταυρού και μαιάνδρου που ανέμιζαν οι χρυσαυγίτες όμως έδιναν στην εικόνα μια απειλητική χροιά γερμανικού μεσοπολέμου.

Προσωπικά δεν θυμάμαι άλλα κόμματα (για την οικονομία της συζήτησης αποδεχόμαστε προσωρινά πως η Χ.Α. αποτελεί πολιτικό κόμμα) να μοιράζουν κομματικό υλικό σε διόδια σε εποχές εκτός εκλογών. Επαναλαμβάνω όμως πως σχεδόν σύσσωμη η κοινοβουλευτική ομάδα της Χρυσής Αυγής αποτελείται από υπόδικους για σοβαρότατα εγκλήματα, οι οποίοι είναι ελεύθεροι μόνο και μόνο επειδή η σχετική δίκη καθυστερεί απελπιστικά.

Μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και τις συλλήψεις πολλών στελεχών της η οργάνωση του Νίκου Μιχαλολιάκου κρατούσε χαμηλό προφίλ. Αρχικά υπό το σοκ των συλλήψεων, εν συνεχεία για λόγους που δεν γνωρίζουμε. Ως αντάλλαγμα, λέω εγώ, για την αποφυλάκισή τους. Εσχάτως όμως βλέπουμε πως οι χρυσαυγίτες έχουν ξεθαρρέψει. Φιέστες στα διόδια, «ντου» σε σχολεία, ξυλοδαρμοί «αντιφρονούντων».

Φοβάμαι πως ζούμε εκ νέου μια επανάληψη της δύσκολης περιόδου 2010-2013. Μιας εποχής που ουσιαστικά γιγάντωσε την Χρυσή Αυγή, βάζοντάς την στο Δήμο, μετά στη Βουλή και φτάνοντάς την να χτυπάει δεκαπεντάρια στις δημοσκοπήσεις. Εκείνο τον καιρό το κράτος –το οποίο ούτως ή άλλως βαλλόταν από παντού- στάθηκε ανήμπορο να αντιδράσει. Σήμερα όμως; Πόσο πιο ανεκτική θα φανεί η κυβέρνηση της Πρώτης Φοράς Αριστεράς; Εκτός αν κρύβεται κάτι άλλο από πίσω...    

liberal.gr

Με μια λαμπάδα στο χέρι...

Του Γιάννη Παντελάκη

Ο Τσίπρας αποδοκιμάστηκε από αρκετούς πολίτες που βρέθηκαν στον ίδιο χώρο μαζί του στην Κέρκυρα, αλλά αυτό δεν τον έκανε να χάσει το χαμόγελό του. Και είναι λογικό αυτό. Όσοι αποδοκιμάζουν τον ίδιο ή υπουργούς του στις δημόσιες εμφανίσεις τους, δεν ανήκουν πια στο ακροατήριο που τους ενδιαφέρει. Γνωρίζουν πως οι προδομένοι ψηφοφόροι δεν θα επιστρέψουν. Στοχεύουν σ' ένα διαφορετικό κομμάτι της κοινωνίας. Αυτό που έβλεπε τον άλλοτε άθεο και την πολιτική παρέα του, να κρατάνε με σεβασμό από μια λαμπάδα στο χέρι έξω από την εκκλησία περιμένοντας την ανάσταση.

Αργά αλλά σταθερά, ο Τσίπρας και η ηγετική ομάδα που τον ακολουθεί μετατρέπουν το ΣΥΡΙΖΑ σ' ένα κόμμα παλαιού τύπου, το οποίο έχει πετάξει στην άκρη οτιδήποτε μη συμβατικό, έχει αλλάξει την πολιτική του φυσιογνωμία και προσπαθεί ν' αποτελέσει ένα κόμμα εξουσίας το οποίο θα τη διεκδικεί με τους ίδιους αξιακούς κανόνες που το έκανε το ΠΑΣΟΚ, ιδιαίτερα από το 1985 και μετά. Μια εναλλακτική κυβερνητική πρόταση σ' αυτή της Νέας Δημοκρατίας, ένα κόμμα που θα αλώνει τον κρατικό μηχανισμό, θα ακολουθεί μικροπολιτικές τακτικές και γενικότερα θα ακολουθεί τις γνωστές εκείνες πολιτικές συνταγές που θα το διατηρήσουν σε τροχιά εξουσίας τα επόμενα χρόνια.

Όλες οι κινήσεις που ακολούθησε ο Τσίπρας από το Σεπτέμβριο του 2015 και μετά, δείχνουν πως η εξουσία αποτελεί αυτοσκοπό. Διατήρηση σ' αυτήν με κάθε τρόπο. Ουσιαστικά, παρά τις φραστικές κορώνες ή τις εικονικές δραματοποιήσεις στις σχέσεις με τους δανειστές, ικανοποιεί όλες ανεξαιρέτως τις απαιτήσεις τους στο οικονομικό πεδίο, ενώ στα θέματα που αφορούν στον εκσυχρονισμό του κράτους ή τις συντηρητικές αντιλήψεις μεγάλης μερίδας της κοινωνίας, επικαλείται ως άλλοθι τον ακροδεξιό του συνεταίρο για να μην κάνει τίποτα που θα αποτελέσει αιτία ρήξης με το νέο ακροατήριο.

Τις παραδοχές αυτές θα πρέπει να τις έχουν υπόψη τους όσοι βιάζονται να βγάλουν το συμπέρασμα πως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν θα συμφωνήσει στην αξιολόγηση ή θα αναγκαστεί από τη γενικότερη κατακραυγή να οδηγήσει την χώρα στις κάλπες. Τίποτα από αυτά δεν θα συμβεί. Η αξιολόγηση θα κλείσει, το κόστος της μεγάλης καθυστέρησης -το οποίο παραδέχονται και οι ίδιοι- δεν είναι κάτι που τους απασχολεί. Κυριαρχεί η επιθυμία τους να δείχνουν ότι δίνουν μάχες εντυπώσεων για το νέο εκλογικό ακροατήριο στο οποίο επιχειρούν να απευθυνθούν. Όσο για τις εκλογές, δεν υπάρχει περίπτωση προσφυγής νωρίτερα από το τέλος του 2018. Τότε, θα οδηγήσουν τη χώρα στις κάλπες, ώστε να μην αρχίσουν να εφαρμόζουν τα μέτρα τα οποία θα συμφωνήσουν τώρα με τους δανειστές.

Ο Τσίπρας γνωρίζει πως ακόμα και τότε, τις εκλογές θα τις χάσει. Επιθυμεί ωστόσο μια ήττα με αξιοπρεπή ποσοστά τα οποία θα του δώσουν τη δυνατότητα να διατηρήσει το κόμμα του - ένα πολιτικό συνονθύλευμα - ενωμένο ώστε να παίξει ρόλο στο άμεσο μέλλον. Το σχέδιό του αυτό, το βοηθάει ιδιαίτερα η αδυναμία του πολιτικού χώρου μεταξύ Νέας Δημοκρατίας και ΣΥΡΙΖΑ να διατυπώσει μια πειστική πρόταση μέσα από έναν ενιαίο πολιτικό φορέα, απαλλαγμένο από τα βαρίδια του παρελθόντος. Όσο εξακολουθεί ο χώρος αυτός να σπαράσσεται από εσωτερικές έριδες, αρχηγισμούς και έλλειψη ενιαίας έκφρασης, τόσο ο Τσίπρας θα εξακολουθεί να κερδίζει πολύτιμο ζωτικό χώρο σ’ αυτό που στην χώρα μας -κατ’ ευφημισμό- ονομάζουμε κεντροαριστερά ή σοσιαλδημοκρατία...

liberal.gr

   

Χώρα χωρίς οδό διαφυγής

Του Γιάννη Σιδέρη

Η μυσταγωγική, ειδυλλιακή παρένθεση του Πάσχα τελείωσε, η καθημερινότητα επιστρέφει ορμητική και δύστοκη, και η κυβέρνηση θα μπει υποτίθεται σε έναν αγώνα επιτάχυνσης για την ολοκλήρωση της αξιολόγησης. Λέμε υποτίθεται γιατί, γιατί όλο βιάζεται, όλο εκπέμπει σιγουριά, όλο συντονίζεται το επιτελείο της, και όλο εκπρόθεσμη βγαίνει.

Ο πρωθυπουργός με το ανέπνευστο αστείο, πριν πετάξει το παραδοσιακό κανάτι, τον «Μπότη», στο καντούνι της Κέρκυρας, «χιουμοριστικά» ανησύχησε μήπως… περνάει από κάτω ο Σόιμπλε. Πάντως το αδιανόητα αγενές, για αξιωματούχο άλλης χώρας, «αστείο» μας έφερε συνειρμικά μια ανήσυχη απευκταία εικόνα από το προσεχές μέλλον: Ο Σόιμπλε που σίγουρα το έμαθε (ενημερώνονται για τα πάντα), μήπως να πετάει δικά του «κανάτια», την ώρα που η χώρα θα διαβαίνει τον δρόμο για την ολοκλήρωση της αξιολόγησης.

Ήδη η κυβέρνηση αλλάζει σηματοδοτήσεις στον οδικό χάρτη. Η άτεγκτη, αποφασιστική ρήση του πρωθυπουργού, ότι «τα μέτρα θα ψηφιστούν παράλληλα με τα μεσοπρόθεσμα για το χρέος», και του Ευκλείδη, «τίποτα δεν έχει αποφασιστεί μέχρι να αποφασιστούν όλα», ήταν πομφόλυγες βραχείας ζωής, και καταχωνιάζονται στη λήθη, όπως και τόσα αρειμάνια που έχουν πει στο παρελθόν.

Η κυβέρνηση υποτάσσεται στις απαιτήσεις του ΔΝΤ και νομοθετεί μέτρα για μετά το 19, πριν ληφθούν οι αποφάσεις για το χρέος. Αυτό είναι λογικό και αναμενόμενο, αλλά ο κ. Τσίπρας δεν το γνώριζε ή το ξόρκιζε σκοπίμως, γιατί δεν βόλευε τον μύθο του αντιστασιακού. Ηταν αναμενόμενο γιατί - όπως είχαμε γράψει προσφάτως- τα μεσοπρόθεσμα (το μέγεθος και το χρονοδιάγραμμά τους), εξαρτώνται από οικονομικούς δείκτες που ακόμη δεν έχουν προσδιοριστεί ποσοτικά, και αυτό θα γίνει αργότερα, ως και το Καλοκαίρι του 18. Σε αυτό που μπορεί να ελπίζει τώρα, είναι απλώς η περιγραφή των μέτρων.

Πάντως δεν ορρωδούν, ξεχνούν αυτοστιγμής τις διαβεβαιώσεις, και αλλάζουν πορεία, ζαλίζοντας το δικό τους κυρίως προσωπικό – οι υπόλοιποι στέκονται σε απόσταση ασφαλείας γιατί τους έχουν μάθει. Το «θα ψηφιστούν μαζί όλα τα μέτρα», τώρα γίνεται θα τα ψηφίσουμε, κι αν τον Αύγουστο του 18 δεν εφαρμοστούν μέτρα για το χρέος, δεν θα εφαρμόσουμε και μεις τα ψηφισθέντα – διαβεβαίωση βέβαια που απέχει της σοβαρότητας.

Η ελπίδα της κυβέρνησης είναι μια συμφωνία στο Eurogroup της 22ας Μαΐου, ή σε κάποιο έκτακτο Eurogroup, κάτι που ωστόσο δεν είναι σίγουρο, καθώς το ακάνθινο στεφάνι που μόνη της έβαλε επί της κεφαλής της, παραμένει.

Ήδη βιώνει δύο διαψεύσεις ελπίδας: Ή πρώτη ήρθε από ευρωπαίο αξιωματούχο, ο οποίος προειδοποίησε πως αν η Ελλάδα πληρώσει με δικά της χρήματα τη δόση του Ιουλίου, όλα θα ξεκινήσουν από την αρχή. Η δεύτερη ήταν όταν ο… παράκλητος Σουλτς, κατάλαβε ότι η διεκδίκηση της καγκελαρίας δεν επιτρέπει αφελείς δηλώσεις αλτρουιστικού διεθνισμού. Το να κόψει ελληνικό χρέος δεν έγκειται στην απόφαση οποιουδήποτε καγκελαρίου, όπως αφελώς νόμιζε η κυβέρνηση (δεν είναι λεφτά από την περιουσία του αλλά από την περιουσία του γερμανικού λαού). Έτσι, αλλάζοντας τροπάρι, δήλωσε ότι όσα έχουν συμφωνηθεί πρέπει να τηρηθούν, εισπράττοντας την αυτάρεσκη και ειρωνική δήλωση από τον Σόιμπλε «welcome to the club» κε Σουλτς».

Σε αυτά ήρθε να προστεθεί και η δήλωση του Δ/τη της Παγκόσμιας Τράπεζας Τζιμ Γιονγκ Κιμ, ότι η τράπεζα είναι δύσκολο να δανείσει την Ελλάδα ( δανείζει υποανάπτυκτες χώρες φρικώδους οικονομικής δυστυχίας), αλλά ακόμη και αν γίνει «το πρωτόγνωρο» για την τράπεζα βήμα, να δανείσει μία πλούσια χώρα(ακόμη είμαστε στις 40 πλουσιότερες του πλανήτη, ενώ μας δανείζουν πιο φτωχές της ΕΕ) το ποσό θα φτάσει το πολύ 1 δις.

Οπότε η κυβέρνηση, και δια αυτής η χώρα, έχει πλέον αποκλειστεί από κάθε οδό διαφυγής. Η μοίρα μας είναι να συμφωνήσουμε με τους δανειστές (στη γλώσσα της ΝΔ) ή να υποταχτούμε (στη γλώσσα του ΣΥΡΙΖΑ). Η άλλη λύση, να κάνουμε ηρωική ρήξη για έξοδο, αλλά αυτή είναι μόνο θεωρητική υπόθεση εργασίας. Δεν μπορεί να την προτείνει πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ γιατί έχασε το μομέντουμ, που λέει κι ο πρωθυπουργός.

liberal.gr

  

Η νίκη του Ερντογάν και η Ελλάδα

Εδώ και 15 χρόνια δεν έχει χάσει καμιά εκλογική αναμέτρηση. Και δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι θα συνέφερε αυτήν τη στιγμή την Ελλάδα να ηττηθεί ο Ερντογάν και να ανοίξει μια περίοδος απρόβλεπτης αστάθειας, με διαδόχους του που δεν είχαν στο παρελθόν καλύτερη στάση απέναντί της

Του  Γιώργου Καρελιά

Δεν συμμερίζομαι  την άποψη που λέει ότι ο Ερντογάν  περίπου… ηττήθηκε στο δημοψήφισμα της Κυριακής. Μπορεί η διαφορά μεταξύ του «Ναι» και του «Όχι» να είναι κάτι παραπάνω από μία μονάδα, αλλά η απόδοση του αποτελέσματος με το χαρακτηρισμό «Πύρρειος νίκη» ή «Νίκη χωρίς θρίαμβο» είναι λανθασμένη.

Αντίθετα, ο Ερντογάν θριάμβευσε. Για τους εξής λόγους:

Η οριακή, σε ποσοστά, νίκη του δεν τον εμποδίζει καθόλου να πετύχει το στόχο που είχε θέσει με το δημοψήφισμα, δηλαδή να γίνει απόλυτος κυρίαρχος, σουλτάνος.

Ο Ερντογάν κυριαρχεί στην πολιτική σκηνή της Τουρκίας από το 1994, όταν εξελέγη δήμαρχος στην Κωνσταντινούπολη. Εκτοτε δεν έχει χάσει καμιά εκλογική αναμέτρηση. Κέρδισε τις εκλογές του 2002, του 2007, του 2009(δημοτικές), του 2011, του 2014 (προεδρικές). Θα περίμενε κανείς να έρθει το τέλος της κυριαρχίας του. Ομως, κερδίζει και το δημοψήφισμα.

Η νίκη του έρχεται χωρίς, κατά τα φαινόμενα, να γίνει όργιο νοθείας. Οι καταγγελλόμενες παρατυπίες είναι συνήθη περιστατικά για μια χώρα σαν την Τουρκία με χαμηλή οργάνωση και με μικρή παράδοση δημοκρατίας. Αν το καθεστώς Ερντογάν είχε οργανώσει νοθεία, δεν θα ρίσκαρε το 51%-49%. Θα είχε «φροντίσει» η διαφορά να είναι ασφαλείας. Επίσης, τι είδους «νοθεία» είναι αυτή που βγάζει 60%, 70% και 80% «Όχι» σε πολλές περιοχές και μεγάλες πόλεις;

Η νίκη αυτή έρχεται την ώρα που ο Ερντογάν έχει καταστήσει την Τουρκία ουσιαστικά χώρα χωρίς συμμάχους. Δεν τα έχει καλά με σχεδόν καμία μεγάλη δύναμη (Ευρωπαϊκή Ενωση, Ρωσία), τώρα φαίνεται ότι προσπαθεί να αποκαταστήσει τις σχέσεις της με την Αμερική του Τραμπ. Δεν έχει ομαλές σχέσεις ούτε με τις άλλες χώρες της περιοχής (Ελλάδα, Ισραήλ, Αίγυπτος). Επιπλέον, η εμπλοκή της στην Συρία είναι αποτυχημένη και οι Κούρδοι αποτελούν μεγάλο κίνδυνο στα σύνορά της.

Οι πόλεις της υποφέρουν κάθε λίγο και λιγάκι από τρομοκρατικά χτυπήματα, που έχουν αποδιοργανώσει τον τουρισμό της. Η οικονομία της πάει από το κακό στο χειρότερο. Το δημοσιονομικό της  έλλειμμα εκτοξεύθηκε, η ανεργία έχει πάρει την ανηφόρα και οι προβλέψεις των διεθνών οργανισμών δεν είναι καλές (εδώ).

Μετά την απόπειρα πραξικοπήματος και τους διωγμούς που το καθεστώς του εξαπέλυσε, οι αντίπαλοι και εχθροί του Ερντογάν πολλαπλασιάστηκαν.

Κόντρα, λοιπόν, σε όλα αυτά ο Ερντογάν πετυχαίνει την πολλοστή εκλογική νίκη του. Οριακή μεν σε ποσοστά, αλλά πολύ μεγάλη, αν συνυπολογιστούν και οι έξι λόγοι που  αναπτύξαμε. Για να το πούμε πιο απλά: ο μισός τουρκικός λαός δεν βαρέθηκε ακόμα τον Ερντογάν κι ας τον έχει «στον σβέρκο του» εδώ και 15 χρόνια, μολονότι η έκφραση αυτή δεν συμβαδίζει με τις απανωτές εκλογικές νίκες του.

Κι εμείς; Δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι θα συνέφερε αυτή τη στιγμή την Ελλάδα να ηττηθεί ο Ερντογάν και να ανοίξει μια περίοδος απρόβλεπτης αστάθειας με διαδόχους του που στο παρελθόν δεν είχαν καλύτερη στάση απέναντί της. Με τον Ερντογάν είχαμε πολλά επεισόδια στο Αιγαίο, αλλά μάλλον συνήθη. Ολες οι σοβαρές κρίσεις (εισβολή στην Κύπρο το 1974, κρίση του Σισμίκ το 1987, κρίση στα Ιμια το 1996) συνέβησαν όταν κυβερνούσαν οι «κλασικές» τουρκικές κυβερνήσεις.

Ισως είναι πρόωρο να πει κανείς ότι η Ελλάδα έχει συμφέρον να έχει απέναντί της έναν παντοδύναμο θεσμικά Ερντογάν. Όμως, δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι ενδεχόμενη αποδυνάμωσή του θα τον καθιστούσε ακίνδυνο ή λιγότερο επικίνδυνο.

Σε αυτήν την ιστορική φάση, φαίνεται ότι ο βαθμός επικινδυνότητας της Τουρκίας έναντι της Ελλάδας εξαρτάται από αρκετούς άλλους εξωγενείς παράγοντες και όχι από τις εσωτερικές της εξελίξεις. Και αυτοί οι παράγοντες ευνοούν (θεωρητικά) τη χώρα μας. Μέχρι να (μην) αποδειχθεί στην πράξη το αντίθετο.

protagon.gr