Σε κατάσταση ακραίας φτώχειας 1,5 εκατ. Ελληνες

Το ποσοστό της ακραίας φτώχειας στην Ελλάδα το 2016 έχει υποχωρήσει στο 13,6%, σύμφωνα με τη νέα έρευνα της διαΝΕΟσις. Ανεργοι, αυτοαπασχολούμενοι και νέοι τα μεγάλα θύματα. Ποιες λύσεις προτείνει.

Σε κατάσταση ακραίας φτώχειας 1,5 εκατ. Ελληνες

Το 2016, αν και το ποσοστό ακραίας φτώχειας έχει μειωθεί σε σχέση με το 2015, 1.488.714 Έλληνες παραμένουν σε κατάσταση ακραίας φτώχειας σύμφωνα με νέα έρευνα της διαΝΕΟσις.

Από αυτούς, το 68,5% είναι άνεργοι και το 20,6% αυτοαπασχολούμενοι. Ποσοστό 2,9% των ατόμων που παραμένουν σε κατάσταση ακραίας φτώχειας είναι συνταξιούχοι ενώ το 0,6% είναι υπάλληλοι Δημοσίου/ΔΕΚΟ/Τραπεζών.

Τα ποσοστά ακραίας φτώχειας μειώθηκαν για τρίτη χρονιά το 2016 καθώς διαμορφώθηκαν στο 13,6% έναντι 15% το προηγούμενο έτος, 15,7% το 2014 και 17,1% το 2013. Ενδεικτικά, το 2009, πριν η χώρα εισέλθει σε μνημόνιο, το ποσοστό διαμορφωνόταν μόλις στο 2,2%.

Από την ανάλυση της διαΝΕΟσις προκύπτει ότι η ακραία φτώχεια πλήττει κυρίως μικρότερες ηλικίες καθώς το 22,6% έχει ηλικία 18-29 ετών και το 15,4% ηλικία ως 17 ετών.

Τα μέτρα που προτείνει η διαΝΕΟσις

Οι ανανεωμένες προτάσεις της διαΝΕΟσις εστιάζουν κυρίως σε ένα σχέδιο ενδυνάμωσης του κοινωνικού διχτυού ασφαλείας και περιλαβάνουν:

1. Tην επέκταση του τακτικού επιδόματος ανεργίας.

2. Tην αναβάθμιση του ενιαίου επιδόματος στήριξης τέκνων.

3. Tη θεσμοθέτηση του επιδόματος ενοικίου για δικαιούχους του κοινωνικού εισοδήματος αλληλεγγύης.

Η αθροιστική επίδραση της προτεινόμενης δέσμης μέτρων θα:

• βοηθούσε 163.800 άτομα να υπερβούν το όριο της ακραίας φτώχειας.

• συνέβαλε στη μείωση του συνολικού χάσματος ακραίας φτώχειας κατά 14%.

• τετραπλασίαζε το ποσοστό των ανέργων που λαμβάνουν επίδομα ανεργίας.

• αύξανε κατά 50% το ποσό του επιδόματος τέκνων.

• παρείχε πρόσθετη στήριξη σε ενοικιαστές πολύ χαμηλού εισοδήματος.

Ο πρόσθετος αριθμός ωφελουμένων θα έφτανε τα 415.500 άτομα (3,8% του πληθυσμού). Οι λύσεις που προτείνει η διαΝΕΟσις έχουν δημοσιονομικό κόστος 830 εκατ. ευρώ ή 0,47% του ΑΕΠ.

euro2day.gr

Η χάρτινη αυτοκρατορία

Του Περικλή Κοροβέση

Εκτός από τα πενηντάχρονα της χούντας, υπάρχει και μια άλλη επέτειος που ακόμα δεν έχουμε αρχίσει να τη θυμόμαστε. Κλείνουν εκατό χρόνια από την Μπολσεβίκικη Επανάσταση.

Σύμφωνα με τον μεγάλο ιστορικό Ερικ Χομπσμπάουμ, ήταν μεγαλύτερο ιστορικό γεγονός από τη Γαλλική Επανάσταση. Και όντως, το ένα τρίτο του κόσμου, συμπεριλαμβανομένης και της Κίνας, ήταν υπό κομμουνιστικό καθεστώς.

Αν το δούμε με όρους αυτοκρατορίας, ουδέποτε υπήρξε στην Ιστορία μια τόσο μεγάλη σε έδαφος και πληθυσμό δύναμη. Αλλά και η πιο βραχύβια. Οι προηγούμενες αυτοκρατορίες μετρούσαν τη ζωή τους σε εκατοντάδες χρόνια, ενώ η τελευταία μέτρησε λίγες δεκαετίες.

Από όλο αυτό το ιμπέριουμ διασώθηκε μόνο η Β. Κορέα και λίγα Κ.Κ. που είναι από ανύπαρκτα έως περιθωριακά. Στην καλύτερη περίπτωση έχουν μια μικρή κοινοβουλευτική δύναμη, ανάμεσά τους και το δικό μας.

Να σημειώσουμε πως όλα αυτά τα καθεστώτα δεν έπεσαν ύστερα από κάποια στρατιωτική παρέμβαση, επανάσταση ή πραξικόπημα. Διαλύθηκαν από μόνα τους. Σίγουρα υπήρξε ένας ολόκληρος Ψυχρός Πόλεμος που δεν ήταν αυτό που λέει το όνομά του. Στην περιφέρεια γινόταν θερμός.

Το πιο εντυπωσιακό παράδειγμα ήταν το Βιετνάμ. Η μεγάλη παγκόσμια προσδοκία, μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, «ποτέ πια πόλεμος και διαρκής και μόνιμη ειρήνη», αποδείχτηκε φενάκη. Οι πόλεμοι συνεχίστηκαν μέχρι τις μέρες μας.

Είτε με άμεση συμμετοχή των μεγάλων δυνάμεων είτε με συνασπισμούς χωρών (ΝΑΤΟ) είτε διά αντιπροσώπων (Συρία). Αλλά δεν ήταν ο Ψυχρός Πόλεμος που έριξε το Σοβιετικό Ιμπέριουμ. Ηταν οι εσωτερικές αντιθέσεις. Δεκάδες χιλιάδες βιβλία έχουν γραφτεί για την άνοδο και την πτώση του κομμουνισμού.

Και εξακολουθούν να γράφονται κατά δεκάδες. Η μεγάλη πλειονότητα είναι αντικομμουνιστικά και προπαγανδιστικά υπέρ του καπιταλισμού. Είναι οι κυρίαρχες ιδέες του πλανήτη μας και βρήκαν την πλήρη δικαίωσή τους με το δόγμα του νεοφιλελευθερισμού, ενώ σε μερικές περιπτώσεις απέδωσαν ακροδεξιά και φασιστικά κινήματα.

Για να γίνουν πιστευτά αυτά τα αφηγήματα χρειαζόταν και μια αναθεώρηση της Ιστορίας, χτίζοντας μια νέα μυθολογία. Η πιο τρανταχτή περίπτωση είναι η άρνηση των στρατοπέδων εξόντωσης των ναζί που τη θεωρούν προπαγάνδα των Εβραίων.

Και για να μιλήσουμε για τα καθ’ ημάς, υπάρχει ο μύθος πως η χούντα δεν άφησε χρέος. Στην πραγματικότητα υπερτετραπλασίασε το χρέος και το πληρώνουμε ακόμα μαζί με τα άλλα που δημιούργησαν οι κυβερνήσεις της Μεταπολίτευσης.

Αλλά άλλοι μελετητές που κινούνται από τη σκοπιά της κοινωνικής δικαιοσύνης και πιστεύουν πως αυτός ο αγώνας είναι πάντα επίκαιρος και δεν σταματάει ποτέ, ψάχνουν να βρουν τι πήγε στραβά και η επανάσταση έγινε δικτατορία.

Ακόμα και για αυτούς που ήταν οι πρωτεργάτες της και κατέληξαν ή στο απόσπασμα ή στη Σιβηρία. Πώς είναι δυνατόν ένας Τρότσκι, ισόβαθμος του Λένιν, να εξαφανίζεται από έναν ασήμαντο γραμματέα, τον Στάλιν (σε αυτή τη θέση θα μπορούσαν να έπαιρναν κάποια ικανή κοπέλα) και να κατορθώσει αυτός ο ικανός γραφειοκράτης και τακτικιστής να γίνει κοσμικός παντοκράτορας; Τα ερωτήματα είναι πολλά και ευτυχώς πια υπάρχουν σημαντικές και αξιόλογες μελέτες.

Και το κεντρικό πρόβλημα που μπαίνει είναι η εξουσία. Μπορεί ποτέ η όποια εξουσία, από οπουδήποτε και αν προέρχεται, να είναι δημοκρατική;

Η ίδια η λέξη που είναι αρχαιοελληνική, εκ του έξεστι, σε αντίθεση με άλλες λέξεις που έχουν επιζήσει στη νεοελληνική αλλά με άλλο νόημα, αυτή έχει κρατήσει αυτούσια τη σημασία της. Και όποιος έχει εξουσία κινείται κατά τη θέλησή του. Και θα πρόσθετα εγώ, και κατά τα συμφέροντά του.

Αρα η εξουσία που διεκδικεί τη θέση της στο όνομα οποιασδήποτε ιδεολογίας, φιλοσοφίας ή θρησκείας, καταλήγει να λειτουργεί για τον εαυτό της και για τα συμφέροντα των εξουσιαστών.

Οι εξουσιαζόμενοι πρέπει να πιστέψουν κάτι που να τους πείθει πως στο τέλος θα βρουν τη σωτηρία τους. Αυτή η πίστη δεν έχει και μεγάλες διαφορές από τη θεολογική προσέγγιση των μονοθεϊστικών δογμάτων.

Αν και αυτή η «ορθοδοξία» αμφισβητείται από επιφανείς θεολόγους που υποστηρίζουν πως ο Θεός είναι άναρχος και είναι ειρήνη και αγάπη (Αναστάσιος Αλβανίας). Αλλά η ειρήνη και η αγάπη είναι ανθρώπινες ενέργειες και το θείο γίνεται βίωμα και όχι μια αφηρημένη αναφορά. Και εδώ μπαίνουμε στα δύσκολα.

Ο στυγνός ολοκληρωτισμός του Σοβιετικού Ιμπέριουμ δικαιολογήθηκε με έναν μυθολογικό λόγο που κωδικοποιήθηκε από την Γ’ Διεθνή και αποτέλεσε την ιδεολογική καθαρότητα, διά πυρός και σιδήρου, του κάθε Κ.Κ. ανά τον κόσμο, με αποτέλεσμα τον αργό ή γρήγορο ευνουχισμό του.

Εξ ου και η τύφλωσή τους και η αποκοπή τους από την πραγματικότητα. Και στην ίδια παγίδα έπεσαν και όλες οι κομμουνιστικές διασπάσεις που προσπάθησαν να δημιουργήσουν μια νέα «ορθοδοξία» εκτός πραγματικότητας και κοινωνίας.

Γιατί να μην έχουμε κρίση; Μπορούμε να δούμε διά γυμνού οφθαλμού την πραγματικότητα, χωρίς τα παραμορφωτικά γυαλιά της όποιας μυθολογίας-ιδεολογίας;

efsyn.gr  

Αποκαλύψεις Βαρουφάκη: Τι μου πρότεινε ο Σόιμπλε

Αποκαλύψεις

O πρώην υπουργός Οικονομικών, στην προδημοσίευση του νέου του βιβλίου «Ανίκητοι ηττημένοι – Για μια ελληνική άνοιξη μετά από ατελείωτους μνημονιακούς χειμώνες», περιγράφει ένα περιστατικό που έλαβε χώρα στις 11 Μαΐου του 2015, λίγο πριν από το Eurogroup εκείνης της ημέρας.

Βασικοί πρωταγωνιστές του ο ίδιος, ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και η πρότασή του για Grexit…

Η αφήγηση του Βαρουφάκη

Η κίνηση του Βόλφγκανγκ

Πιστός στη συμβουλή «κράτα τους φίλους σου κοντά αλλά τους εχθρούς σου κοντύτερα», όταν κανόνισα να συναντηθώ με τον Βόλφγκανγκ, πήρα μαζί μου τον Θεοχαράκη και τον Χουλιαράκη. Η συνάντηση θα γινόταν στα γραφεία της γερμανικής αντιπροσωπείας στις Βρυξέλλες, λίγο πριν αρχίσει το Eurogroup.

Μας δέχτηκε μαζί με τους υφυπουργούς του και μπήκε κατευθείαν στο ψητό:«Κοίτα», είπε, «είναι λάθος να πιστεύεις οτιδήποτε από αυτά που σου λέει η Επιτροπή. Τι μπορούν να σου δώσουν; Όλο λόγια είναι και τίποτα παραπάνω. Μην τους δίνεις σημασία».

Βάσει προηγούμενων εμπειριών, ήξερα ότι είχε απόλυτο δίκιο. Αυτό που δεν ήξερα, όμως, ήταν ότι στον κατάλογο αυτών που με συμβούλευε να αγνοήσω συμπεριλάμβανε και την ίδια την καγκελάριο της Γερμανίας.

«Ξέρω ότι ο πρωθυπουργός σου μιλάει μαζί της όλη την ώρα», είπε. Με φανερή έξαψη συνέχισε ρωτώντας: «Γιατί μιλάει μαζί της τόσο πολύ; Για ποιο πράγμα; Τι περιμένει από κείνη; Δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να του δώσει!».

Αναδίπλωση

Πιθανώς αντιλαμβανόμενος ότι είχε υπερβεί για λίγο τα όρια της ευπρέπειας, συνέχισε σε ήπιο τόνο:

«Χάρηκα πολύ που άκουσα τον πρωθυπουργό σου να αναφέρει την πιθανότητα δημοψηφίσματος. Αυτό θα ‘ταν τέλειο! Αλλά πρόσεξε. Πρέπει να είσαστε πολύ πολύ ξεκάθαροι απέναντι στους Ελληνες ως προς το ποιες είναι οι επιλογές τους. Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, η πλειοψηφία είναι υπέρ του ευρώ. Πρέπει να τους πείτε ότι, αν θέλουν το ευρώ, πρέπει να δεχτούν το μνημόνιο. Αν δεν θέλουν το μνημόνιο, δεν πειράζει, ας προχωρήσουν. Ας προχωρήσουν».

Aνταπάντησα ότι η συμμετοχή μιας χώρας στην Ευρωζώνη δεν μπορεί να έχει ως προϋπόθεση τη συγκατάθεση σε αποτυχημένες πολιτικές που υπονομεύουν το μέλλον της χώρας σε αυτή την ίδια την Ευρωζώνη. Απέρριψε το επιχείρημά μου χωρίς δεύτερη σκέψη:

«Το μνημόνιο, το μνημόνιο, ως έχει χωρίς αλλαγές. Ή τη δραχμή. Πρέπει να δεχτείτε το μνημόνιο, αν θέλετε το ευρώ. Αν δε θέλετε το ευρώ, αυτό είναι άλλο ζήτημα. Ο ελληνικός λαός πρέπει να το αποφασίσει αυτό. Γι’ αυτό χάρηκα που άκουσα τον πρωθυπουργό σας να μιλάει για δημοψήφισμα. Πρέπει πραγματικά να το οργανώσετε αυτό το δημοψήφισμα. Και ξέρεις, αν οι Ελληνες χρειάζονται έξι μήνες καιρό για να πάρουν την απόφασή τους μετά από σοβαρό διάλογο και σκέψη, κανένα πρόβλημα. Θα σας χρηματοδοτήσουμε πλήρως για έξι μήνες».

Εδώ ήμασταν λοιπόν. Ολη εκείνη η φιλολογία περί αναντίρρητων κανόνων που – ανεξαρτήτως πολιτικής βούλησης-απαγόρευαν στην ΕΚΤ να μας παράσχει ρευστότητα «επειδή απλά τηρεί τους κανόνες της» αποδεικνυόταν ένα σκέτο ψέμα.

Αν ήθελαν, για πολιτικούς λόγους, μπορούσαν να χρηματοδοτήσουν «πλήρως» τις δανειακές υποχρεώσεις της κυβέρνησης μας. Και όχι μόνο για δύο ή τρεις εβδομάδες, όπως τους ζητούσαμε εμείς, αλλά για έξι ολόκληρους μήνες, το οποίο πρακτικά σήμανε την εκταμίευση εκ μέρους τους 11 δισεκατομμύρια ευρώ για εκείνο το εξάμηνο!

«Όμως, Βόλφγκανγκ», απάντησα σοκαρισμένος ακόμα από τα λόγια του, «ως υπεύθυνοι ηγέτες και ευρωπαϊστές – πρέπει να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να αποφύγουμε το Grexit και να προσφέρουμε στους λαούς μας την προοπτική μιας αξιοπρεπούς διαβίωσης μέσα στην Ευρωζώνη. Το να τους πιέζουμε να διαλέξουν μεταξύ μιας καταστροφικής δημοσιονομικής πολιτικής εντός Ευρωζώνης και μιας καταστροφικής εξόδου από την Ευρωζώνη δεν είναι δείγμα πεφωτισμένης πολιτικής ηγεσίας. Δεν βλέπεις ότι το πρόβλημα με το μνημόνιο είναι ότι στερεί κάθε ελπίδα για ένα αξιοπρεπές μέλλον;».

Παραδοχή

Φυσικά και το έβλεπε, το παραδέχτηκε άλλωστε: «Το μνημόνιο είναι κακό για τον λαό σας. Δεν θα σας αφήσει να ανακάμψετε. Δε βοηθάει την ανάπτυξη. Γι’ αυτό χρειάζεστε το δημοψήφισμα. Για να γίνει αυτό ξεκάθαρο».

Σοκαρισμένος από την άνεση με την οποία υποστήριζε ουσιαστικά την αποδόμηση της Ευρωζώνης, του απάντησα: «Ας αφήσουμε για λίγο στην άκρη την Ελλάδα, πιστεύεις στ’ αλήθεια ότι μπορείς να ελέγξεις την κατάσταση όταν ανοίξουν οι ασκοί του Αιόλου με το Grexit; Αυτό είναι σκέτη τρέλα. Κανείς δεν θα μπορεί να την ελέγξει. Θα είναι ένα λάθος ιστορικών διαστάσεων».

«Μην το λες Grexit τότε», είπε ο Βόλφγκανγκ. «Δεν είναι ανάγκη να το σκέφτεσαι ως μόνιμη έξοδο. Σκέψου το σαν time – out. Όπως το καταλαβαίνω εγώ, βγαίνετε για λίγο, ανακτάτε την ανταγωνιστικότητά σας μέσω της υποτίμησης και έτσι επανακάμπτετε πολύ γρήγορα. Και μετά από έναν χρόνο περίπου, όταν θα έχετε ανακτήσει το μεγαλύτερο μέρος της χαμένης σας ανταγωνιστικότητας, μπορείτε να ξαναμπείτε».

Αντίδραση

Δεν ήξερα από πού να αρχίσω. «Βόλφγκανγκ, δεν μπορώ να αποδεχτώ την έξοδο της Ελλάδας από μια νομισματική ένωση στην οποία παραδέχομαι ότι δεν έπρεπε να έχουμε μπει. Εφόσον χρειάζεται να περάσει ένας χρόνος αφότου δημιουργήσεις ένα νέο νόμισμα μέχρι να μπορέσεις να το υποτιμήσεις, είναι σαν να ανακοινώνεις μια νομισματική υποτίμηση έναν χρόνο νωρίτερα. Το βραχυπρόθεσμο κόστος θα ήταν τεράστιο. Αν και φοβάμαι λιγότερο αυτό το κόστος από το κόστος της επ’ αόριστον παραμονής στο ευρώ υπό το καθεστώς ενός καταστροφικού μνημονίου, επιμένω ότι το να μας τίθεται το δίλημμα μνημόνιο ή δραχμή δε συνάδει με το συμφέρον της Ευρώπης.

Ακόμα κι αν δεν σε ενδιαφέρει η Ελλάδα, ένα Grexit ή time out, πες το όπως θες, θα κάνει το ευρώ να σταματήσει να φαίνεται ως κάτι αναπόδραστο. Αυτό θα φέρει ένα άμεσο και γερό χτύπημα στην Ιταλία και στην Ισπανία, πριν οι συνέπειες φτάσουν στο Παρίσι. Και τότε δε θα υπάρχει τίποτα που να μπορεί να κάνει ο Μάριο Ντράγκι για να περιορίσει τη ζημιά, ακόμα κι αν τυπώσει έναν πακτωλό χρημάτων. Η νομισματική ένωση θα ξηλωθεί από παντού από δυνάμεις που δεν μπορείτε να ελέγξετε».

Ο Βόλφγκανγκ διαφωνούσε. Αλλά εξέφρασε τη διαφωνία του μέσα από ένα περίεργο κομπλιμέντο. «Μέσα στο Εurogroup είσαι ο μόνος που καταλαβαίνει ότι η Ευρωζώνη δεν είναι βιώσιμη», είπε. «Η Ευρωζώνη φτιάχτηκε με λάθος τρόπο. Πρέπει να αποκτήσουμε μια πολιτική ένωση, δεν υπάρχει αμφιβολία γι’ αυτό». «Πάντα ήξερα ότι είσαι αφοσιωμένος φεντεραλιστής», τον διέκοψα. «Θυμάμαι τη διαφωνία σου με τους συναδέλφους σου στις αρχές της δεκαετίας του ΄90 και τα άρθρα σου με τον Lammers. Είμαι σίγουρος ότι η κ. Μέρκελ δεν έβλεπε με τόσο καλό μάτι όπως εσύ τη δημιουργία ομοσπονδιακής πολιτικής δομής παράλληλα με τη νομισματική ένωση».

Προς στιγμήν έδειξα ευχαριστημένος, «Ούτε οι Γάλλοι το έβλεπαν», πρόσθεσε. «Μου αντιτάχθηκαν». «Το ξέρω», είπα. «Ηθελαν να χρησιμοποιούν το μάρκο σας χωρίς να μοιραστούν την κυριαρχία τους!».

Ο Βόλγκανγκ συμφώνησε εγκάρδια: «Ναι έτσι είναι. Και δεν θα το δεχτώ», διαβεβαίωσε. «Βλέπεις λοιπόν», συνέχισε, «ότι ο μόνος τρόπος να επιβιώσει η ένωση, το μόνο πράγμα που μπορεί να μας κρατήσει είναι περισσότερη πειθαρχία. Οποιος θέλει το ευρώ πρέπει να αποδεχτεί την πειθαρχία. Η Ευρωζώνη θα δυναμώσει πολύ αν ένα Grexit επιβάλει την πειθαρχία».

Με την άκρη του ματιού μου έβλεπα τον Χουλιαράκη να χλωμιάζει. Ο Θεοχαράκης από την άλλη έδειχνε εντυπωσιασμένος αλλά όχι έκπληκτος με τον υπουργό Οικονομικών, που είχε πάρει φωτιά. Σε μια απέλπιδα προσπάθεια, επέστρεψα σε αυτό που θεωρούσα την ουσία του θέματος: «Δε θα μπορέσετε να ελέγξετε τη χαοτική διαδικασία που θα πυροδοτήσει ένα Grexit. Ξέχνα το προσωρινό time – out. Απαξ και βγήκατε, τελείωσε, είμαστε εκτός, και θα ακολουθήσουν κι άλλοι. Σχεδιάζεις να ελευθερώσεις μια δυναμική που δεν μπορείς να ελέγξεις».

«Δεν συμφωνώ μαζί σου», απάντησε κουνώντας το κεφάλι ενώ κοίταζε το πάτωμα. «Μπορούμε να θωρακίσουμε καλύτερα το ευρώ όταν φύγετε, με τεράστια βοήθεια από εμάς προς εσάς, και μετά ξαναγυρνάτε».

Ηταν φανερό ότι δεν είχε νόημα να προσπαθώ να τον πείσω ότι δεν μπορεί να ελέγξει ένα φαινόμενο τρομερό σαν δύναμη της φύσης. Και όταν ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών προσφέρει στην εξαθλιωμένη χώρα σου «τεράστια βοήθεια», οφείλεις να ζητήσεις διευκρίνιση. Ετσι τον ρώτησα: «ΟΚ, όταν λες τεράστια βοήθεια, τι εννοείς με τον όρο “τεράστια”; Παρεμπιπτόντως, η καγκελάριος είναι ενήμερη γι΄ αυτό;».

Κοιτώντας με έντονα και με ένα χαμόγελο γεμάτο σημασία μου είπε: «Αν σου απαντήσω σε αυτή την ερώτηση και το διαρρεύσεις, θα σε σκοτώσω με τα ίδια μου τα χέρια!».

«Βόλφγκανγκ» του είπα, «έχω ποτέ διαρρεύσει τίποτα από όσα λέμε στις συναντήσεις μας; Εσύ το έχεις κάνει αλλά όπως ξέρεις, εγώ όχι!»

Γέλασε και είπε: «Ναι, έχεις δίκιο, έχεις δίκιο. Είναι ενήμερη και θα την πείσω ότι είναι καλή ιδέα».

Το «δράμα»

Όπως είχα υποψιαστεί, η καγκελάριος ήξερε το σχέδιο του Βόλφγκανγκ αλλά δεν το ενέκρινε. Εκείνη τη στιγμή με πλημμύρισε η συνειδητοποίηση πως είχαμε κάτι κοινό. Διαφωνούσαμε στα πάντα, συμπεριλαμβανομένου του Grexit, αλλά μοιραζόμασταν ένα δράμα: λειτουργούσαμε υπό ηγέτη, τόσο εκείνος όσο και εγώ, που αυτοσχεδίαζε χωρίς αποφασιστικότητα, χωρίς συγκεκριμένο σχέδιο. «Από αυτά που μου λες καταλαβαίνω ότι αυτή είναι μια συζήτηση που δεν έχεις την εξουσιοδότηση να κάνουμε», του είπα, για να ξεχάσω εκείνη τη στενόχωρη σκέψη.

«Ναι», συμφώνησε. «Για να κάνουμε αυτή την κουβέντα, εσύ χρειάζεσαι έγκριση από τον πρωθυπουργό σου και εγώ από την καγκελάριο».  «ΟΚ», του είπα, «θα σε καλέσω αργότερα». Ανταλλάξαμε τηλέφωνα και συμφωνήσαμε να μιλήσουμε μετά το Eurogroup που ακολουθούσε.

Πηγή: Καθημερινή  

Η αιματοβαμμένη Πρωτομαγιά του ΄44

ΕΚΤΕΛΕΣΗ 200 ΠΑΤΡΙΩΤΩΝ ΣΤΗΝ ΚΑΙΣΑΡΙΑΝΗ

Το ημερολόγιο έδειχνε τέλη Απριλίου 1944, όταν η τανάλια της φρίκης έσφιξε για μια ακόμα φορά τις καρδιές του λαού που διάβαζε στους τοίχους των σπιτιών της Αθήνας και στον κατοχικό Τύπο την εξής ανακοίνωση: «Την 27.4.1944 κομμουνιστικαί συμμορίαι, παρά τους Μολάους, κατόπιν μίας εξ ενέδρας επιθέσεως, εδολοφόνησαν ανάνδρως έναν Γερμανό στρατηγό και τρεις συνοδούς του αξιωματικούς και ετραυμάτισαν πολλούς Γερμανούς στρατιώτες.

Εις αντίποινα θα εκτελεσθούν:

1. Ο τυφεκισμός 200 κομμουνιστών την 1η Μαΐου 1944.

2. Ο τυφεκισμός όλων των ανδρών, τους οποίους θα συναντήσουν τα γερμανικά στρατεύματα επί της οδού Μολάων προς Σπάρτην, έξωθι των χωρίων.

Υπό την εντύπωσιν του κακουργήματος τούτου, Έλληνες εθελονταί (σσ: ταγματασφαλίτες) εφόνευσαν αυτοβούλως 100 άλλους κομμουνιστάς.

Ο στρατιωτικός Διοικητής Ελλάδος».

Με μπροστάρηδες τις οργανώσεις του ΚΚΕ και του ΕΑΜ, που έδιναν στην κυριολεξία το αίμα τους, σηκώνοντας το βάρος της Εθνικής Αντίστασης, ξεκίνησαν πολύμορφες και μαζικές εργατικές, λαϊκές και φοιτητικές κινητοποιήσεις για να σωθούν από την εκτέλεση οι αγωνιστές που ήταν φυλακισμένοι στο Στρατόπεδο Χαϊδαρίου. Το Στρατόπεδο αυτό άρχισε να λειτουργεί στις 3 Σεπτεμβρίου 1943 και ήταν ένα από τα πλέον σκληρά, από τα συνολικά 36 αντίστοιχα που υπήρχαν στην Ελλάδα.

Ο αριθμός των κρατουμένων σε αυτό, που ανανεωνόταν συνεχώς, ξεπέρασε τους 3000. Στο κολαστήριο πέρασαν μέρες, μήνες και χρόνια άνδρες, γυναίκες, ακόμα και παιδιά με τις μητέρες τους. Νους και καρδιά της αντίστασης της οργάνωσης, της αγωνιστικής ανάτασης και καθοδηγητικός πυρήνας στο κολαστήριο του Χαϊδαρίου, ήταν οι Ακροναυπλιώτες κομμουνιστές, που παραδόθηκαν από το αστικό κράτος στα κατοχικά στρατεύματα.

Το Στρατόπεδο του Χαϊδαρίου ήταν έρημο μέχρι τις αρχές Σεπτέμβρη του 1943, όταν έφτασαν από τη Λάρισα οι πρώτοι κρατούμενοι. Ήταν η περίοδος που η ΕΑΜική Εθνική Αντίσταση είχε φουντώσει και το ΕΑΜ, με κύριο αιμοδότη και τροφοδότη του το ΚΚΕ, είχε ήδη εξελιχθεί στην κύρια πολιτική δύναμη, κύριο εκφραστή του αγώνα του λαού, για την απαλλαγή από τη χιτλερική, φασιστική κατοχή. Την ίδια περίοδο, ο ΕΛΑΣ, είχε ήδη απελευθερώσει μια σειρά από περιοχές στη χώρα.

Η ολοένα αυξανόμενη δύναμη του ΕΑΜικού κινήματος οδήγησε τις ιταλικές φασιστικές δυνάμεις, που έλεγχαν τις φυλακές-στρατόπεδα στη Νότια Ελλάδα, στην απόφαση να διαλύσουν εκείνα που βρίσκονταν σε επισφαλείς θέσεις. Οι κρατούμενοι της Ακροναυπλίας και των Τρικάλων μεταφέρθηκαν στη Λάρισα τον Μάιο του 1943, αλλά επειδή ακόμα και εκεί οι ιταλικές φασιστικές δυνάμεις δεν ήταν σίγουρες, στις 29 Αυγούστου 1943 επέλεξαν πάνω από 600 κρατούμενους και τους απέστειλαν σιδηροδρομικώς στην Αθήνα. Μεταξύ αυτών ήταν οι 243 κομμουνιστές, μέλη και στελέχη του ΚΚΕ και της ΟΚΝΕ, Ακροναυπλιώτες, από την εποχή του Μεταξά, και 20 Αναφιώτες. Ήταν οι κομμουνιστές δεσμώτες, που αφού το αστικό κράτος τούς αρνήθηκε τη συμμετοχή -που είχαν ζητήσει- στον Πόλεμο του 1940, τούς κράτησε στην Ακροναυπλία και την Ανάφη και με την είσοδο των χιτλερικών στην Ελλάδα τους παρέδωσε στους ναζί. Επίσης, υπήρχαν και 327 ήρωες του Αλβανικού Μετώπου, αλλά και όσοι είχαν κατά καιρούς συλληφθεί στα μπλόκα.

Από τον Οκτώβριο του 1943 και μετά, στο Στρατόπεδο Χαϊδαρίου οδηγούνταν ολοένα και περισσότεροι κρατούμενοι, συλληφθέντες είτε σε μπλόκα, είτε από την Γκεστάπο. Οι τελευταίοι αρχικά οδηγούνταν στο αρχηγείο των «Ες-Ες» στην Αθήνα, το διαβόητο κτίριο της οδού Μέρλιν στο Κολωνάκι, προκειμένου να ανακριθούν και να βασανιστούν. Στη Μέρλιν, συντάσσονταν τα φυλακιστήρια για το Χαϊδάρι, καθώς και οι καταστάσεις των εκτελέσεων. Οι «Ες-Ες», τέθηκαν σχεδόν αμέσως επικεφαλής του Στρατοπέδου Χαϊδαρίου, το οποίο ήταν στρατηγικής σημασίας γι' αυτούς, διότι δεν ήταν απλώς ένας χώρος όπου κρατούνταν, βασανίζονταν και εκτελούνταν τα παιδιά του λαού, οι αγωνιστές της Αντίστασης.

Οι διαδόσεις σχετικά με τα βασανιστήρια και τα εγκλήματα που γίνονταν στο Χαϊδάρι, αποτελούσαν ένα από τα βασικότερα μέσα τρομοκρατίας του λαού για την προσπάθεια καταστολής εξεγέρσεων και της αντιστασιακής δράσης. Στόχος των χιτλερικών, ήταν το στρατόπεδο να μετατραπεί σε ένα είδους «φόβητρο» για τον ίδιο το λαό.

«Η διαμονή στο Χαϊδάρι έπρεπε να έχει κάτι το αβέβαιο, το αόριστο, το διαρκώς επικίνδυνο. Να γίνει ο μπαμπούλας, φόβητρο, συνώνυμο με το Χάρο και να παραδοθεί έτσι στη φαντασία του ευαίσθητου Λαού μας, που με τη δύναμη και τη γονιμότητά της το συμπλήρωνε, το τελειοποιούσε, και αυτόματα η δύναμη αυτή έμπαινε στην υπηρεσία του εχθρού. Το Χαϊδάρι ιδρύθηκε περισσότερο για τους έξω και λιγότερο για τους ίδιους τους κρατούμενους», Θέμος Κορνάρος: «Στρατόπεδο του Χαϊδαρίου».

Στις 30 Απριλίου 1944, φάνηκαν στο Στρατόπεδο τα προμηνύματα της ματωμένης Πρωτομαγιάς, όταν έγινε γνωστή η γερμανική ανακοίνωση.

Οι Ακροναυπλιώτες κομμουνιστές αμέσως κατάλαβαν ότι αυτοί ήταν που θα εκτελεστούν. Περπάτησαν το θάνατο δίχως να σκοντάψουν. Συγκεντρώθηκαν αμέσως στο θάλαμό τους, αποχαιρέτησαν φίλους και συντρόφους τους κρατούμενους σε άλλα μπλοκ και νίκησαν τον Χάρο στα μαρμαρένια αλώνια με τραγούδι και χορό.

Τα ξημερώματα της Πρωτομαγιάς, άρχισαν να διαβάζουν τα ονόματα όσων θα πήγαιναν για εκτέλεση. Όσοι άκουγαν τα ονόματά τους φώναζαν ζωηρά «παρών», αποχαιρετούσαν τους άλλους, ζητωκραύγαζαν για την Ελλάδα και τη λευτεριά, για το ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ, το ΚΚΕ, και με σταθερό και περήφανο βήμα προχωρούσαν και σχημάτιζαν εικοσάδες, μπροστά στο Μπλοκ 15.

ΝΑΠΟΛΕΩΝ ΣΟΥΚΑΤΖΙΔΗΣ

Διακόσια ονόματα. 200 ήρωες, 200 «Παρών!» Όταν ακούστηκε το όνομα Σουκατζίδης Ναπολέων, και η βροντερή απάντηση «Παρών!», όλο το στρατόπεδο πάγωσε. Έπαιρναν τον Ναπολέοντα, τον διερμηνέα του στρατοπέδου, το στήριγμα όλων των κρατουμένων. Η συγκίνηση μεγάλωσε πιο πολύ, όταν παρέδωσε τη σφυρίχτρα και τα χαρτιά στο δεύτερο διερμηνέα, Θανάση Μερεμέτη, λέγοντας του: «Θανάση, μην ξεχνάς ποτέ πως είσαι Έλληνας κρατούμενος και εξυπηρετείς Έλληνες στρατιώτες. Να είσαι πάντα καλός μαζί τους. Στο πρόσωπό σου τούς αποχαιρετώ όλους».

Ο διοικητής Φίσερ πρότεινε στον Ναπολέοντα να τον εξαιρέσει. Ο Ναπολέων τον ρώτησε αν μετά την αφαίρεση του ονόματός του, η λίστα θα συμπληρωνόταν από άλλον κρατούμενο. Μετά την καταφατική απάντηση του Φίσερ, ο Σουκατζίδης αρνήθηκε να εξαιρεθεί και να μπει άλλος αγωνιστής στη θέση του, προτιμώντας τον παλικαρίσιο θάνατο παρά την ταπεινή συναλλαγή.

ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ 1944

Δέκα φορτηγά ξεκίνησαν από το στρατόπεδο του Χαϊδαρίου κουβαλώντας μελλοθάνατους στην Καισαριανή. Ο δρόμος προς το Σκοπευτήριο γέμισε ρούχα και σημειώματα των μελλοθάνατων, όχι «αποχαιρετιστήρια» σημειώματα, αλλά πλήρους λεβεντιάς και περηφάνιας καλέσματα για αγώνα και εκδίκηση: «Δε σας ξέχασα ποτές. Για σας και για τον ελληνικό λαό έδωσα τη ζωή μου. Σήμερα, 1η Μάη 1944, σας φιλώ για τελευταία φορά»/ «Αγαπημένοι μου. Ο θάνατος δε θα πρέπει να σας λυπήσει, αλλά να σας ατσαλώσει πιο πολύ για πάλη που διεξάγετε. Σφίξετε τις καρδιές σας και βγείτε παλικάρια από τη νέα αυτή δοκιμασία. Έτσι θα μας τιμήσετε καλύτερα. Όταν ο άνθρωπος δίνει τη ζωή του για ανώτερα ιδανικά, δεν πεθαίνει ποτέ. Με πολλή αγάπη. Σας φιλώ»/ «Καλύτερα να πεθαίνει κανείς στον αγώνα για τη λευτεριά, παρά να ζει σκλάβος»/ «Πρωτομαγιά. Γεια σας. Όλοι πάμε στη μάχη».

Στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής οι 200 χωρίστηκαν ανά 20άδες για να στηθούν στον τοίχο. Ακούστηκαν, δέκα φορές η ομοβροντία του εκτελεστικού αποσπάσματος και δέκα φορές οι χαριστικές βολές. Τα πτώματα μετέφεραν στα φορτηγά οι επόμενοι 20 που ήταν για εκτέλεση. Πήγαιναν ως το απόσπασμα τραγουδώντας και χορεύοντας ώσπου να έλθει η σειρά τους. Οι φωνές τους πάσχιζαν να καλύψουν τους ήχους των όπλων: «Αδέλφια, γεια σας!», «Ζήτω το ΚΚΕ! Ζήτω το ΕΑΜ! Ζήτω η Ελλάδα», «Εκδίκηση! Λευτεριά!»

«...10 η ώρα το πρωί, τους φέρανε και ως τις 12 το μεσημέρι βάσταξε κείνη η τελετή. Κατά εικοσάδες έβγαιναν και στήνονταν στον τοίχο. Αντίκρυ στον τοίχο, απάνω σε σιδερένια τρίποδα, στις γωνιές ήταν τα πολυβόλα. Και τα πυρά τους τα 'ριχναν διασταυρωμένα. Μέσα στο χώρο της εκτέλεσης ήταν δύο εργάτες του Δήμου κι ένας παπάς. Ο παπάς εξομολόγαγε, τι του εξομολογιόντανε οι μελλοθάνατοι. Χαιρετίσματα στη γυναίκα μου. Ζήτω ο Κόκκινος Στρατός. Εκδίκηση. Ζήτω η ελευθερία. Πεθαίνουμε για τη Λευτεριά και τη Δημοκρατία. Δεν άντεξε για μια στιγμή ο παπάς, κάνει να στρίψει αλλού το πρόσωπο. Τον πρόγκιξαν οι Γερμανοί με τα πιστόλια. Ο κόσμος γύρω στα λοφάκια και τις ταράτσες στέκεται βουβός. Ακούγεται καθαρή - καθαρή η ομοβροντία και η ριπή της κάθε ομάδας. Τότε ο κόσμος όλος μαζί άρχισε να κλαίει. Κλαίγαν και οι γέροι και παιδιά. Λέγαν «Κατάρα - ανάθεμα». Σ' όλο το διάστημα οι καμπάνες του συνοικισμού χτυπούσαν νεκρικά. Μια γυναίκα αστυφύλακα, που κοίταζε από ψηλά τρελάθηκε...

Ο κόσμος πήρε ξοπίσω τα καμιόνια, που φεύγαν με τα νεκρά κορμιά. Οι άνδρες βγάζαν στο πέρασμά τους τα καπέλα, οι γυναίκες τρέχανε και κουβαλούσανε λουλούδια.

Την ίδια μέρα όλοι οι γύρω συνοικισμοί κήρυξαν γενική απεργία.

 2 ΜΑΗ 1944

Την επόμενη μέρα, ο λαός της Καισαριανής, αψηφά την τρομοκρατία και μετονομάζει το δρόμο που κύλησε το αίμα, την οδό Σκοπευτηρίου, σε «ΟΔΟ ΗΡΩΩΝ». Στους τοίχους του γράφεται το σύνθημα: «Αυτός ο δρόμος είναι ΔΡΟΜΟΣ ΗΡΩΩΝ. Τον διαβαίνουν οι λεβέντες του έθνους. Χτες 1 του Μάη τον διάβηκαν 200 παλικάρια».

ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ

«Εδώ πέσαμε. Παιδιά του λαού. Γνωρίζετε γιατί. / Γυμνοί: κατάσαρκα φορώντας τις σημαίες - / η Ελλάδα τις έραψε με ουρανό και άσπρο κάμποτο. / Ακούσατε τις ομοβροντίες στα μυστικόφωτα αττικά χαράματα. / Είδατε τα πουλιά που πέταξαν αντίθετα στις σφαίρες/ αγγίζοντας με τα φτερά τους τον ανατέλλοντα πυρφόρον. / Είδατε τα παράθυρα της γειτονιάς ν' ανοίγουν στο μέλλον. Εμείς/ μερτικό δε ζητήσαμε. Τίποτα. Μόνον/ θυμηθείτε το: αν η ελευθερία/ δε βαδίσει στα χνάρια του αίματός μας, / εδώ θα μας σκοτώνουν κάθε μέρα. Γειά σας», Γιάννης Ρίτσος: «Σκοπευτήριο Καισαριανής».

Από τον Γ. Μηλιώνη  

eleftheria.gr

Οι σπόροι της ζωής φύτρωσαν στο πτωχευμένο Ντιτρόιτ

Η ιστορία μιας πόλης

Tο Ντιτρόιτ, η 11η σε μέγεθος πόλη των Η.Π.Α και κέντρο τη δεκαετία του 1960 της αμερικανικής αυτοκινητοβιομηχανίας -εξού και το προσωνύμιο «Motor City»- κατέληξε ως το απόλυτο σύμβολο της παρακμής.

Η χρηματοοικονομική κρίση του 2008 κατασπάραξε την πόλη κυριολεκτικά.

Είναι χαρακτηριστικό ότι, τo 2012, θεωρήθηκε από το περιοδικό Forbes ως η «πιο μίζερη πόλη των ΗΠΑ».

Ήταν η χρονιά που το κύμα φυγής ήταν τόσο δραματικό, ώστε η πόλη μετρούσε μόλις 700.000 κατοίκους.

Στις 18 Ιουλίου 2013 έκανε αίτηση για πτώχευση.

Το 35% του δήμου ήταν έρημο. Ακατοίκητο. Και επιπλέον, άρχισαν οι μαζικές κατεδαφίσεις κτιρίων, ενώ τα καταστήματα -μεταξύ αυτών και τα σούπερ μάρκετ- έβαζαν λουκέτο το ένα μετά το άλλο, σχολεία συγχωνεύτηκαν, νοσοκομεία έκλεισαν.

Την ίδια χρονιά ωστόσο, το 2013, η οργάνωση The Greening of Detroit άρχισε να παρέχει σπόρους και εργαλεία στους κατοίκους της πόλης -με την ανάλογη εκπαίδευση και ενημέρωση- προκειμένου να δημιουργήσουν αστικούς λαχανόκηπους.

Η οργάνωση φρόντισε να προσφέρει το ήμισυ της ετήσιας παραγωγής σε τράπεζες τροφίμων και οργανώσεις, αλλά, γεγονός ακόμη πιο σημαντικό, να δώσει νέα πνοή στην πόλη.

Σε λιγότερα από δέκα χρόνια συντελέσθηκε ένα θαύμα: Δημιουργήθηκαν περίπου 1.800 οικογενειακοί και συλλογικοί λαχανόκηποι τους οποίους καλλιεργούν 15.000 αγρότες.

Ο λόγος για αγρότες νεόκοπους, της κρίσης και της πόλης, αρκετοί από τους οποίους πέραν της κάλυψης των οικογενειακών αναγκών, πωλούν μέρος της παραγωγής τους.

Το κέρδος αποδείχτηκε πολλαπλό.

Κατ’ αρχάς η παραγωγή αγγίζει τους 200 τόνους φρούτων και λαχανικών ετησίως.

Εκτός αυτού, η πόλη έχει εν πολλοίς μεταμορφωθεί. Από «έρημη χώρα» το τοπίο έχει βρεθεί ξανά με πράσινο και κήπους.

Επιπλέον, άνθρωποι που με την κρίση έμειναν χωρίς δουλειά και σταδιακά πέρασαν στην επώδυνη κατάσταση της απραξίας, απέκτησαν μία δραστηριότητα, αλλά και γνώσεις τις οποίες μπορούν πλέον να αξιοποιήσουν επαγγελματικά.

Τέλος, οι κοινότητες σε επίπεδο γειτονιάς έχτισαν ισχυρές σχέσεις, που σημαίνει ότι έμαθαν να βρίσκουν από κοινού λύσεις για μικρότερα ή μεγαλύτερα θέματα της καθημερινότητας τους.

tvxs.gr  

Το Facebook ως μέσο προπαγάνδας των κυβερνήσεων

Το μέσο κοινωνικής δικτύωσης κατηγορεί τις κυβερνήσεις χωρών ότι χρησιμοποιούν το δίκτυο για τη χειραγώγηση της κοινής γνώμης.

Το γεγονός ότι κυβερνήσεις έχουν εκμεταλλευτεί κατά καιρούς την πλατφόρμα του παραδέχτηκε το Facebook, σε μια έκθεση που δημοσιοποίησε πρόσφατα η ομάδα ασφαλείας της εταιρείας αυτής. Όπως αναφέρει σε δημοσίευμά της η βρετανική εφημερίδα The Guardian, ορισμένες κυβερνήσεις εκμεταλλεύτηκαν την υπηρεσία κοινωνικής δικτύωσης επιδιώκοντας να χειραγωγήσουν την κοινή γνώμη σε άλλες χώρες, όπως κατά τη διάρκεια των αμερικανικών και γαλλικών προεδρικών εκλογών. Για τον λόγο αυτόν, το Facebook δεσμεύτηκε ότι θα προχωρήσει στην κατάργηση τέτοιου είδους «επιχειρήσεων πληροφοριών».

Στην έκθεση, η οποία δημοσιοποιήθηκε την Πέμπτη, παρουσιάζονται λεπτομερώς τεχνικές που έχουν χρησιμοποιήσει διάφορες κυβερνήσεις και οργανισμοί επιδιώκοντας να διαδώσουν παραπλανητικές πληροφορίες και ψευδολογίες για γεωπολιτικούς σκοπούς. Αυτές οι προσπάθειες ξεπερνούν τις «ψευδείς ειδήσεις», αναφέρει στην έκθεση η εταιρεία, αφού περιλαμβάνουν τη διάδοση αναληθών πληροφοριών, τη στοχοποιημένη συλλογή δεδομένων και τη δημιουργία ψεύτικων λογαριασμών οι οποίοι χρησιμοποιούνται ώστε να ενισχύσουν μια συγκεκριμένη άποψη, να σπείρουν τη δυσπιστία και να προκαλέσουν σύγχυση.

«Πρέπει να διευρύνουμε την ασφάλεια πέραν της παραδοσιακής καταχρηστικής συμπεριφοράς, όπως η παραβίαση λογαριασμών, το κακόβουλο λογισμικό, τα ανεπιθύμητα μηνύματα και τις οικονομικές απάτες, ώστε να συμπεριλάβουμε και άλλες πιο ύπουλες μορφές κατάχρησης, όπως οι προσπάθειες για χειραγώγηση του πολιτικού λόγου και της εξαπάτησης των πολιτών», αναφέρεται στην έκθεση.

Στην προσπάθειά του να περιορίσει τις «επιχειρήσεις πληροφοριών», το Facebook ανέστειλε τη λειτουργία τουλάχιστον 30.000 λογαριασμών στη Γαλλία πριν από τις προεδρικές εκλογές. Η εταιρεία αναφέρει στην έκθεση ότι ήταν υψίστης σημασίας η απομάκρυνση ύποπτων λογαριασμών.

Η εταιρεία εξηγεί επίσης τον τρόπο με τον οποίο παρακολουθούσε «διάφορες καταστάσεις», οι οποίες ταίριαζαν στο πρότυπο των «επιχειρήσεων πληροφοριών» κατά τη διάρκεια της διεξαγωγής των προεδρικών εκλογών στις ΗΠΑ. Όπως αναφέρεται, ειδικοί σε θέματα ασφάλειας του Facebook είχαν εντοπίσει «κακόβουλους παράγοντες», οι οποίοι χρησιμοποιούσαν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ώστε να διαδίδουν ψευδείς πληροφορίες «με απώτερο σκοπό να βλάψουν τη φήμη συγκεκριμένων πολιτικών προσώπων».

«Αναγνωρίζουμε ότι, στο σημερινό περιβάλλον πληροφοριών, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στη διευκόλυνση της επικοινωνίας -όχι μόνο σε περιόδους πολιτικών γεγονότων, όπως οι εκλογές αλλά και στην καθημερινή έκφραση των ανθρώπων», αναφέρεται στην έκθεση.

«Σε ορισμένες περιπτώσεις, ωστόσο, αντιλαμβανόμαστε ότι ο κίνδυνος είναι μεγάλος όταν κακόβουλοι παράγοντες επιδιώκουν να χρησιμοποιήσουν το Facebook με σκοπό να παραπλανήσουν τους πολίτες ή να επικοινωνήσουν μη αυθεντικές πληροφορίες».   

fortunegreece.com  

Δέκα μύθοι και αλήθειες για τα πρωτογενή πλεονάσματα

Η αλήθεια των αριθμών που δείχνει αν θα κλάψουμε ή θα γελάσουμε

Μπορεί το 2016 να δημιουργήσαμε πρωτογενές πλεόνασμα της τάξεως των 7 δισ. ευρώ, αλλά στα ταμεία του Δημοσίου δεν υπάρχει… ευρώ τσακιστό. Πολύ απλά διότι το μεγαλύτερο μέρος από αυτό το ποσό κατευθύνθηκε για να πληρωθούν οι τόκοι του χρέους. Όσοι ονειρεύονται έκτακτο μέρισμα και το 2017, θα χρειαστεί να περιμένουν μέχρι το τέλος του έτους, καθώς το… φέτος είναι διαφορετικό από το πέρυσι.

Όσον αφορά τις «πηγές» του πλεονάσματος, τα στοιχεία είναι αποκαλυπτικά: βίαιη περικοπή των επενδυτικών δαπανών με προφανείς συνέπειες στην ανάπτυξη αλλά και κατακόρυφη αύξηση των εσόδων από φόρους, με τα… capital controls να παίζουν καθοριστικό ρόλο. Είναι μερικά από τα «μυστικά» του πρωτογενούς πλεονάσματος που κρύβονται πίσω από τους αναλυτικούς αριθμούς.

Οι αριθμοί αυτοί είναι που δείχνουν αν υπάρχουν περιθώρια για πανηγυρισμούς ή αν ο προβληματισμός πρέπει να κυριαρχήσει και πάλι. Οι 10 μύθοι και αλήθειες έχουν, μία προς μία, ως εξής:

1 Το… μνημονιακό και το κατά ESA πλεόνασμα. Το πρωτογενές πλεόνασμα με βάση τον μνημονιακό ορισμό είναι διαφορετικό από αυτό που υπολογίζει η Ελληνική Στατιστική Αρχή και πιστοποιεί η Eurostat. Διαμορφώθηκε, με βάση τα στοιχεία που ανακοίνωσε το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, στο 4,2% του ΑΕΠ, δηλαδή υψηλότερα σε σχέση με το 3,9% που ανακοίνωσε η ΕΛΣΤΑΤ και προφανώς υψηλότερα από κάθε πρόβλεψη που είχε γίνει είτε από την ελληνική κυβέρνηση είτε και από τους θεσμούς. Το «μνημονιακό» πλεόνασμα δεν περιλαμβάνει τη δαπάνη που πραγματοποιείται για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών (σ.σ.: η οποία ήταν σχεδόν αμελητέα το 2016, καθώς περιορίστηκε στα 70 εκατ. ευρώ), τα έσοδα ορισμένων αποκρατικοποιήσεων (σ.σ.: κυρίως αυτών που αφορούν μετοχές εισηγμένων εταιρειών), ενώ κατόπιν συμφωνίας με τους θεσμούς δεν περιλαμβάνει και τις δαπάνες για το μεταναστευτικό. Αυτές οι τελευταίες ήταν που οδήγησαν το μνημονιακό πλεόνασμα σε υψηλότερα επίπεδα από το κατά ΕΛΣΤΑΤ πλεόνασμα. Οι δαπάνες για τους πρόσφυγες αποτυπώθηκαν στα στοιχεία της Στατιστικής Υπηρεσίας, όχι όμως και στο μνημονιακό πλεόνασμα.

2 Το πλεόνασμα και το κοινωνικό μέρισμα. Θεωρητικά, η κυβέρνηση διατηρεί το δικαίωμα να προχωρήσει σε διανομή του πλεονάσματος που παρήγαγε το 2016, τουλάχιστον το τμήμα αυτού που ξεπέρασε τον στόχο του 0,5% του ΑΕΠ. Αν το κάνει όμως, αν επαναλάβει το «μέρισμα» που διένειμε τον περασμένο Δεκέμβριο, η δαπάνη θα εγγραφεί στον προϋπολογισμό του 2017 και θα επηρεάσει το φετινό πλεόνασμα. Έτσι, σχετική απόφαση δεν πρόκειται να ληφθεί, παρά μόνο αν προκύψει – προς το τέλος του χρόνου – υπέρβαση σε σχέση με τον δημοσιονομικό στόχο, ο οποίος φέτος έχει ανέβει στο 1,75% του ΑΕΠ.

3 Πλεόνασμα και υπερφορολόγηση. Οι φόροι ήταν ξεκάθαρα ένας από τους λόγους που οδήγησαν στο υπερ-πλεόνασμα του 2016. Οι φόροι στην παραγωγή και στις εισαγωγές απέδωσαν 30,004 δισ. ευρώ το 2016 έναντι 28,253 δισ. ευρώ το 2015, δηλαδή 1,751 δισ. ευρώ περισσότερα. Από την άλλη, οι φόροι στον εισόδημα και στην περιουσία απέφεραν στα κρατικά ταμεία 18,147 δισ. ευρώ έναντι 17,085 δισ. ευρώ το 2015, δηλαδή 1,06 δισ. ευρώ παραπάνω. Αθροιστικά προκύπτει ότι οι φόροι – αυτοί που εισπράχθηκαν – ήταν κατά 2,81 δισ. ευρώ περισσότεροι συγκριτικά με το 2015. Ουσιαστικά, αποδεικνύεται ότι σχεδόν όλα τα φορολογικά μέτρα που υποχρεώθηκαν να επωμισθούν οι Έλληνες φορολογούμενοι κατά τη διάρκεια της περυσινής χρονιάς ήταν πρακτικά αχρείαστα. Ή, τουλάχιστον, θα μπορούσαν να επιβληθούν και αργότερα. Με τον στόχο στο 0,5% του ΑΕΠ για το πρωτογενές πλεόνασμα θα μπορούσε κάλλιστα να μην αυξηθεί ο ΦΠΑ από το 23% στο 24%, να μην καταργηθεί το ειδικό καθεστώς για τα περισσότερα νησιά του Αιγαίου και να μην μειωθεί το αφορολόγητο ή να μην αυξηθεί η ασφαλιστική εισφορά. Ακόμη και αν έλειπαν αυτά τα μέτρα, πάλι το πρωτογενές πλεόνασμα του 2016 θα ήταν σαφώς υψηλότερο από τους στόχους.

4 Η συνδρομή των ασφαλιστικών εισφορών. Τα έσοδα από τις ασφαλιστικές εισφορές αυξήθηκαν κατά 510 εκατ. ευρώ το 2016, κάτι που σημαίνει ότι και ο συγκεκριμένος κωδικός συνέβαλε στη διαμόρφωση του πρωτογενούς πλεονάσματος. Ποιοι όμως επιβαρύνθηκαν τα επιπλέον ποσά; Οι εργαζόμενοι και όχι οι εργοδότες, όπως προκύπτει από τα αναλυτικά στοιχεία. Οι εργοδοτικές εισφορές διαμορφώθηκαν στα 7,713 δισ. ευρώ (όσες και το 2015), ενώ οι εισφορές των εργαζομένων στα 11,624 δισ. ευρώ έναντι 11,095 δισ. ευρώ το 2015.

5 Το «ξεζούμισμα» των οφειλετών. Αναλύοντας τους κωδικούς που οδήγησαν στην εκτόξευση του πλεονάσματος προκύπτει ότι ένα μεγάλο μέρος προέρχεται από τους «φόρους παρελθόντων ετών», τόσο τους άμεσους όσο και τους έμμεσους. Η υπεραπόδοση στους συγκεκριμένους δύο κωδικούς συνεχίζεται και το 2017 και προκύπτει κυρίως λόγω του κυνηγητού που γίνεται στους οφειλέτες του Δημοσίου, των δεσμεύσεων τραπεζικών λογαριασμών αλλά και της προσπάθειας που καταβάλλουν κυρίως οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις να πληρώνουν τη ρύθμιση των 100 δόσεων προκειμένου να μην χάσουν τα πλεονεκτήματα και κυρίως να μην αναβιώσουν τα ποσά που διαγράφηκαν από προσαυξήσεις. Το ζήτημα είναι ότι αυτές οι «ενέσεις» στα έσοδα δεν έχουν μόνιμο χαρακτήρα. Η Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων τραβάει το σκοινί και κάθε μήνα δεσμεύει περισσότερους από 30.000 τραπεζικούς λογαριασμούς. Αυτό όμως σημαίνει ότι 30.000 φορολογούμενοι ουσιαστικά βγαίνουν εκτός αγοράς. Κάποια στιγμή αυτό θα «χτυπήσει» και στα τρέχοντα έσοδα από φόρους, κάτι το οποίο έχει ήδη αρχίσει να φαίνεται.

6 Οι απλήρωτες οφειλές του Δημοσίου. Οι ληξιπρόθεσμες οφειλές του Δημοσίου δεν επηρεάζουν το πρωτογενές πλεόνασμα, καθώς οι δαπάνες αναγράφονται τη στιγμή που τιμολογούνται και όχι όταν αποπληρώνονται. Κι όπως ανέφερε και σε σχετική ανακοίνωση το υπουργείο Οικονομικών, «οι μεταβολές των ληξιπρόθεσμων υποχρεώσεων της γενικής κυβέρνησης συμπεριλαμβάνονται στον υπολογισμό του δημοσιονομικού αποτελέσματος, αφού εφαρμόζεται η δεδουλευμένη βάση, κάτι που σημαίνει ότι καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να διογκώσει το πλεόνασμα μέσω «στάσης πληρωμών» και «απλήρωτων λογαριασμών».

7 Το κρυφό έλλειμμα λόγω συντάξεων. Τίθεται πάντως ένα σοβαρό ερώτημα: τι γίνεται με τις εκατοντάδες χιλιάδες συντάξεις, οι οποίες δεν έχουν αποδοθεί ακόμη στους συνταξιούχους που έχουν καταθέσει τις αιτήσεις τους, αλλά δεν έχουν πάρει ακόμη απάντηση; Σε αυτή την περίπτωση δεν μιλάμε για «δεδουλευμένη βάση», καθώς ακόμη οι υπηρεσίες των ασφαλιστικών ταμείων δεν έχουν καν ξεκινήσει τη διαδικασία υπολογισμού αυτών των συντάξεων, οι οποίες, όταν θα οριστικοποιηθούν, θα πρέπει να καταβληθούν στους δικαιούχους αναδρομικά από την ημέρα υποβολής της αίτησης συνταξιοδότησης. Στελέχη με πολύ καλή γνώση του θέματος αναφέρουν ότι οι «επίτροποι» που έχουν οι δανειστές στα υπουργεία έχουν βάλει το χέρι τους ώστε και αυτές οι «μελλοντικές δαπάνες» να επηρεάζουν σε έναν βαθμό το πρωτογενές αποτέλεσμα. Ωστόσο, είναι σαφές ότι πίσω από το θέμα των συσσωρευμένων υποχρεώσεων για τις συντάξεις που βρίσκονται σε εκκρεμότητα υπάρχει ένα «κρυφό έλλειμμα» εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ, το οποίο κάποια στιγμή θα αποτυπωθεί.

8 Η προσωρινότητα του πλεονάσματος. Το πρωτογενές πλεόνασμα του 2016 δεν είναι οριστικό. Όπως κάθε χρόνο, η Ελληνική Στατιστική Αρχή διατηρεί το δικαίωμα να κάνει δεύτερη εκτίμηση του αποτελέσματος και αυτό θα συμβεί τον Οκτώβριο. Πέρυσι, η δεύτερη αναθεώρηση προκάλεσε μεγάλη μείωση του πρωτογενούς αποτελέσματος χωρίς όμως – ευτυχώς – να πυροδοτηθεί ο «κόφτης», καθώς παρά την αναθεώρηση ο στόχος του μνημονίου επιτεύχθηκε. Στελέχη που γνωρίζουν από… νούμερα πιστεύουν ότι δεν θα υπάρξει και φέτος επανάληψη του φαινομένου, κάτι που σημαίνει ότι τον Οκτώβριο δεν θα υπάρχουν σημαντικές διαφοροποιήσεις.

9 Η επενδυτική άπνοια και τα πρωτογενή πλεονάσματα. Συγκριτικά με το 2015, που είχαμε – με βάση την ΕΛΣΤΑΤ – πρωτογενές έλλειμμα (σ.σ.: άσχετα αν με βάση τον μνημονιακό ορισμό είχαμε πλεονάσματα και το 2015), το 2016 είχαμε βελτίωση σε απόλυτους αριθμούς, η οποία έφτασε κοντά στα 11 δισ. ευρώ. Από αυτά τα 11 δισ. ευρώ, τα 8,28 δισ. ευρώ αποτελούν μείωση δαπανών. Όχι όμως λειτουργικών δαπανών του Δημοσίου, αλλά επενδυτικών. Στον κωδικό «κεφαλαιακές μεταβιβάσεις» οι δαπάνες περιορίστηκαν στα μόλις 6,827 δισ. ευρώ έναντι 15,111 δισ. ευρώ το 2015 και 8,772 δισ. ευρώ το 2014. Ασφαλώς ένας σημαντικός λόγος είναι το γεγονός ότι το 2016 δεν υπήρξε ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, η οποία κόστισε (με βάση τα αναθεωρημένα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ) κάτι περισσότερο από 4,7 δισ. ευρώ. Η υπόλοιπη μείωση, όμως, είναι περικοπή επενδυτικών δαπανών, η οποία στοιχίζει στην πραγματική οικονομία. Αν δει κανείς τα αναλυτικά στοιχεία, θα σταθεί στον κωδικό του ακαθάριστου σχηματισμού κεφαλαίου, ο οποίος κατά κύριο λόγο αποτυπώνει την πορεία των δημοσίων επενδύσεων. Τα 6,166 δισ. ευρώ αποτελούν αρνητικό ρεκόρ πολλών ετών. Το 2015 δαπανήθηκαν 8,277 δισ. ευρώ, το 2014 7,1 δισ. ευρώ και το 2013 8,617 δισ. ευρώ. Χαμηλότερα ποσά είχαν εμφανιστεί μόνο το 2012, όταν η χώρα βυθιζόταν στα ελλείμματα και την ύφεση.

10 Λεφτά… δεν υπάρχουν. Εύλογα αναρωτιούνται οι φορολογούμενοι τι γίνονται αυτά τα δισεκατομμύρια του πρωτογενούς πλεονάσματος για τα οποία μιλάει από την περασμένη Παρασκευή η κυβέρνηση. Η απάντηση είναι πολύ απλή και εύκολη. Προορίζονται σχεδόν στο σύνολό τους για να καταβληθούν οι τόκοι του χρέους, οι οποίοι μάλιστα βρίσκονται στο ναδίρ εξαιτίας των περιόδων χάριτος που έχουν χορηγηθεί από τους δανειστές. Από τα 6,937 δισ. ευρώ του πρωτογενούς πλεονάσματος του 2016, τα 5,649 δισ. ευρώ πήγαν για τόκους, ποσό που είναι το χαμηλότερο της τελευταίας 3ετίας. Δηλαδή, το πραγματικό πλεόνασμα που έμεινε στο ταμείο είναι 1,288 δισ. ευρώ. Να γιατί οι δανειστές θέλουν να παράγουμε πρωτογενή πλεονάσματα της τάξεως του 3,5% του ΑΕΠ. Για να μπορούμε να πληρώνουμε μόνοι μας τους τόκους και να μην χρειάζεται να δανειζόμαστε κάθε χρόνο επιπλέον ποσά. Το 2016 ήταν η πρώτη φορά που το καταφέραμε αυτό, καθώς το 2015 το ισοζύγιο της γενικής κυβέρνησης έκλεισε με έλλειμμα 10,427 δισ. ευρώ (κυρίως λόγω της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών), ενώ και το 2014 το πρωτογενές έλλειμμα έφτασε στα 6,516 δισ. ευρώ.   

topontiki.gr

Ο μίτος της Κεντροαριστεράς

Του Θάνου Χατζόπουλου

Ενα φάντασμα πλανιέται πάνω από τα υπολείμματα του ΠΑΣΟΚ. Το φάντασμα του Επινέ. Σ’ αυτήν τη γαλλική πόλη, όπως ξέρουν όσοι εντρυφούν στην ιστορική πορεία της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, διεξήχθη το μακρινό 1972 το συνέδριο επανίδρυσης του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος με την υπέρβαση των τότε μικρών σχημάτων του χώρου. Τα ονόματα εκείνων των σχημάτων δεν τα θυμάται πλέον σχεδόν κανείς, αλλά όλοι θυμούνται πως εκεί άρχισε να φέγγει ένα μετέπειτα λαμπρό άστρο της ευρωπαϊκής πολιτικής σκηνής. Το άστρο του Φρανσουά Μιτεράν.

Ένα νέο Επινέ ή, για να χρησιμοποιήσουμε τη δική τους φρασεολογία, ένα «ανοιχτό πολιτικό συνέδριο ενότητας της κεντροαριστεράς, με τη συμμετοχή όλων των κομμάτων και κινήσεων του χώρου, ακόμη και αυτών που μέχρι σήμερα δεν έχουν ανταποκριθεί, καθώς και όλων των προοδευτικών δυνάμεων της κοινωνίας» οραματίζονται και οι διαφωνούντες με την Φώφη Γεννηματά, οι οποίοι το περασμένο Σάββατο στη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ προχώρησαν σε επίδειξη δύναμης απέναντι στην πρόεδρο του κόμματος.

Ο γρίφος της ενότητας

Εδώ όμως τελειώνουν οι ιστορικές ομοιότητες και αναλογίες. Το γαλλικό 1972 δεν έχει τίποτε κοινό με το ελληνικό 2017 και, πάνω απ’ όλα, όσες φιλοδοξίες και να τρέφουν ίσως κάποια στελέχη του ΠΑΣΟΚ, από το κάδρο λείπει η κρισιμότερη παράμετρος: ο έλληνας Μιτεράν. Επιπλέον, οι διαφορές που χωρίζουν τα δύο αντιμαχόμενα εσωκομματικά στρατόπεδα του σημερινού ΠΑΣΟΚ δεν είναι και τόσο ευκρινείς. Για «συνέδριο ενότητας της Κεντροαριστεράς» μιλούν οι κατά τη Φώφη Γεννηματά «Δούρειοι Ίπποι έξω-παραταξιακών συμφερόντων», για «συνέδριο της  Δημοκρατικής Συμπαράταξης ως φορέα διεύρυνσης, μετεξέλιξης και ενοποίησης του ευρύτερου χώρου της Κεντροαριστεράς» μιλά και η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Ποια η διαφορά θα αναρωτηθεί κανείς. Φαίνεται πως η διαφορά έγκειται στους οργανωτικούς όρους και προϋποθέσεις με τους οποίους θα πραγματοποιηθεί αυτή η ενότητα. Οι μεν (ο γραμματέας της ΚΕ Στ. Ξεκαλάκης, οι ευρωβουλευτές Ν. Ανδρουλάκης και Εύα Καϊλή αλλά και άλλα πρόσωπα και κινήσεις πέριξ του ΠΑΣΟΚ) προκρίνουν ένα συνέδριο από μηδενική βάση όπου όλοι θα προσέλθουν χωρίς την προηγούμενη κομματική τους ταυτότητα και θα συμφωνήσουν από κοινού στις πολιτικές θέσεις και θα εκλέξουν νέα ηγεσία. Σ’ αυτήν την κατεύθυνση επιμένουν στο προσκλητήριο προς το Ποτάμι, την τρόικα της Ώρας Αποφάσεων και τους Οικολόγους-Πράσινους να συμμετέχουν παρά το γεγονός πως οι δύο τουλάχιστον από αυτούς τους σχηματισμούς (Ποτάμι και Ώρα Αποφάσεων) έχουν αρνηθεί να συμπράξουν. Προσπάθεια που θυμίζει το εγχείρημα του Ευ. Βενιζέλου να μεταφυτεύσει στο ελληνικό έδαφος την ιταλική «Ελιά». Η δε Φώφη Γεννηματά με την υποστήριξη της διευρυμένης, μετά τις προσχωρήσεις ανεξάρτητων βουλευτών, Κοινοβουλευτική Ομάδα της Δημοκρατικής Συμπαράταξης και την ανοχή της ΔΗΜΑΡ του Θ. Θεοχαρόπουλου έχει επιλέξει ένα πιο «σίγουρο» εσωκομματικά δρόμο: ιδρυτικό συνέδριο μόνο για τις πολιτικές θέσεις και διατήρηση των υπαρχόντων κομματικών σχηματισμών, δηλαδή με δεδομένη την πρωτοκαθεδρία του ΠΑΣΟΚ και προσωπικά της Φώφης Γεννηματά στο νέο σχήμα. Κάποιοι προσθέτουν και μια ακόμη πτυχή εσωκομματικού ενδιαφέροντος. Το σχήμα της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, λένε, το μόνο που πρόσφερε μέχρι στιγμής ήταν ότι λειτούργησε ως γέφυρα επαναπροσέγγισης του Γ. Παπανδρέου με το «επίσημο ΠΑΣΟΚ», κίνηση που δεν είδαν με καθόλου καλό μάτι πολλοί στη Χ. Τρικούπη.

Με ποια πολιτική;

Χωρίς να μπούμε στα εσωτερικά του ΠΑΣΟΚ (αν για παράδειγμα ήταν καταστατικά νόμιμη η κίνηση της Φώφης Γεννηματά να ξηλώσει τα όργανα και τον γραμματέα -προφανώς και όχι, θυμίζει αντίστοιχες ενέργειες του Ανδρέα Παπανδρέου) το καίριο ερώτημα στο οποίο αποφεύγουν να απαντήσουν και οι δύο πλευρές της εσωκομματικής σύγκρουσης στο ΠΑΣΟΚ είναι το εξής:

– Ποια θα είναι η πολιτική του νέου φορέα της Κεντροαριστεράς, αν θεωρήσουμε ως δεδομένο ότι υπάρχει θέση για ένα τέτοιο φορέα στο πολιτικό σκηνικό σήμερα;

Η μεν Φώφη Γεννηματά παλινδρομεί μεταξύ της συνεργασίας με τη ΝΔ και διεκδίκησης αυτόνομου ρόλου για το ΠΑΣΟΚ ευελπιστώντας ότι θα είναι τρίτο κόμμα στις επόμενες εκλογές και πως θα έχουν εξαφανιστεί εκλογικά το Ποτάμι και η Ένωση Κεντρώων. Η άλλη πλευρά απαντά με όρους πολιτικής χωροταξίας: να συνεννοηθούν οι όμοροι χώροι της σοσιαλδημοκρατίας έτσι ώστε οι πολίτες που είναι απογοητευμένοι από το ΣΥΡΙΖΑ να στραφούν στον σοσιαλδημοκρατικό χώρο και όχι στον Κυριάκο Μητσοτάκη, δηλώνει ο κ. Ξεκακαλάκης. Δηλαδή, θεωρεί πως ανάμεσα στα δύο «άκρα», τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ θα μπει σφήνα το νέο σχήμα. Το θέμα είναι πως αρκετές δυνάμεις του χώρου (π.χ. το Ποτάμι) πολιτικά δεν έχουν καμιά διαφορά από το νεοφιλελευθερισμό του Κ. Χατζηδάκη.

Αυτό δεν είναι Κεντροαριστερά

Κάτι που ομολογεί συνολικά και για τη σοσιαλδημοκρατία ένας από τους θεωρητικούς του χώρου, ο πρώην επιστημονικός διευθυντής του ΙΣΤΑΜΕ Γ. Σιακαντάρης. Θεωρεί ότι τόσο η Δεξιά όσο και η Σοσιαλδημοκρατία είναι φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις (σε αντίθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ) οι οποίες διαφέρουν μόνο στο πώς θέλουν να πετύχουν την ευημερία των πολιτών: μέσω μείωσης των φόρων και του κράτους η ΝΔ, με κρατικές παρεμβάσεις οι Σοσιαλδημοκράτες. Οπότε μπροστά στον «πραγματικό φόβο στην κοινωνία (που) είναι η παραμονή, με οποιονδήποτε τρόπο, στην κυβέρνηση της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ», οι διαφορές μεταξύ ΝΔ και Σοσιαλδημοκρατών μπορούν να παραμεριστούν κατά το παράδειγμα της κυβερνητικής συγκατοίκησης CDU-CSU και SPD στη Γερμανία. Δηλαδή η απάντηση στο ερώτημα είναι: ούτε Κόρμπιν, ούτε Αμόν, ίσως ούτε Σουλτς. Το πολύ-πολύ Ματέο Ρέντσι. Αλλά αυτό δεν είναι Κεντροαριστερά με την παραδοσιακή έννοια του όρου. Μάλλον για προσπάθεια ανασύστασης του παραδοσιακού μπλοκ εξουσίας πρόκειται.

 epohi.gr