Κούρασαν το λαό…

Του Γιάννη Σιδέρη

Η οικονομική δυσχέρεια, η προσωπική αγωνία, για το τώρα και το μέλλον, η σίγαση των ηχηρών υποσχέσεων, το θάμπωμα των λαμπερών ελπίδων, το καταλάγιασμα του συλλογικού πάθους των πλατειών, (ασχέτως αν η αιτία που το άναψε ήταν ψευδής και γι’ αυτό θνησιγενής), η επανάληψη των χειρότερων εκδοχών της εξουσιαστικής μεθοδολογίας που υιοθέτησαν από τους προηγούμενους, είχαν τα αποτελέσματά τους. Ατόνησαν τα αντανακλαστικά των πολιτών.

Μια αύρα παθητικότητας, ανημπόριας, παράδοσης στο αναπότρεπτο, διαχέεται και ανακυκλώνεται  εξοστρακίζοντας την ελπίδα. Ο κόσμος  βουβά αποσύρει την στήριξή του στην κυβερνητική παράταξη, χωρίς εκρήξεις θυμού, κινητοποίησης, κατακραυγές. Δεν είναι ξαφνική ωριμότητα, είναι προϊούσα παραίτηση.  Σε αυτό το καταλαγιασμένο, ακίνητο  τοπίο, η κυβέρνηση προσποιείται ακόμα ηρωικές μάχες και εξακολουθεί δήθεν  να υπερασπίζεται τα δίκια του λαού, ενώ του τα τσαλαπατάει ανενδοίαστα εκ του αποτελέσματος.

Σέρνεται σε μια διαπραγμάτευση την οποία δεν έχει καταφέρει να ολοκληρώσει, ενώ θα όφειλε να την είχε ενάμισι χρόνο πριν! Αλλάζει… «ενδυματολογικές προτιμήσεις», ακροβατεί από την ελπίδα ότι θα φορέσει γραβάτα, στο φόβο ότι θα της φορέσουν φέσι. Αυτό θα είναι η συμβολική αισθητική απεικόνιση μιας πορείας αλλεπάλληλων ηττών που υπέστη, κλεισμένη το δικό της σύμπαν, σε έναν κόσμο κανόνων, που δεν τους αποδέχεται γιατί δεν τους κατανοεί.

Σκέπτεται διαφορετικά  αλλά σκέπτεται λάθος. Δέχεται αλλεπάλληλες  παροτρύνσεις ότι το χρέος δεν είναι το πρώτιστο. Αυτό κάποια στιγμή ίσως ερχόταν πιο εύκολα, εφόσον έδειχνε ότι ωθεί τη χώρα σε μια πορεία προόδου, δια των μεταρρυθμίσεων. Δεν αντιμετωπίζουμε ως φετίχ  τη λέξη μεταρρύθμιση. Ωστόσο, όπως έλεγε κάποιος, που για του αριστερούς είναι ό,τι… ο Πλάστης για τους χριστιανούς, «Ελευθερία είναι η γνώση της αναγκαιότητας». Την ελευθερία μας, στην παρούσα συγκυρία,  την καθόρισε η αναγκαιότητα  να ξεμπερδεύουμε γρήγορα με τις υποχρεώσεις μας  –  έχουμε άλλωστε δεσμευτεί γι αυτές –  προκειμένου να  αρχίσουμε να απολαμβάνουμε τα έστω λειψά οφέλη όσων διεκδικούμε.

Αλλά το νεανικό και ανώριμο επιτελείο του Μαξίμου σκέπτεται διαφορετικά  –  και συνήθως ιεραρχεί ανάποδα. Κάποτε νόμιζε ότι θα αλλάξει την Ευρώπη. Μετά νόμιζε ότι με την απειλή του αυτοχειριασμού, θα την τρομάξει. Τώρα δηλώνει αρειμανίως ότι «απαιτεί». «δεν δέχεται να μην», (να μην υπάρξει οριστική επίλυση του προβλήματος του χρέους, ποσοτική χαλάρωση, έξοδο στις αγορές), και απειλεί να ξεπεράσει το Eurogroup και να θέσει το ελληνικό ζήτημα του χρέους στην Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ.

 Και εκεί όλοι αγάλλοντες θα τους χειροκροτήσουν και θα συναινέσουν άμεσα, ειδικά τα πρώην σοβιετικά κράτη ας πούμε, που οι πολίτες τους έχουν κατά κεφαλήν εισόδημα το μισό από το δικό μας, ή η Μάλτα, που – λόγω μικρού μεγέθους – μας έχει δανείσει το 4,5% του ΑΕΠ της! Λες  και στην Σύνοδο Κορυφής, μετέχουν ηγεσίες άλλων χωρών, διαφορετικές από αυτές που μετέχουν στο Eurogroup (Πέραν βέβαια του γεγονότος ότι η Σύνοδος Κορυφής δεν έχει τέτοια αρμοδιότητα).

Αλλά οι δικοί μας είναι επαναστάτες. Ξεπερνούν  τις αστικές γραφειοκρατικές αγκυλώσεις, και τα πρωτόκολλα που έχουν συσταθεί,  όχι για να εναρμονίζουν  τις σχέσεις μεταξύ κρατών όπως ψευδώς λέγεται, αλλά για να δένουν με χαλκά τα χέρια των λαών. Ελπίζουν  πάλι σε πολιτική λύση, όπως την… πέτυχαν τόσες φορές, και αντί να γυρίσουν  τροπαιοφόροι, γύρισαν  με την ουρά στα σκέλια.

Άλλωστε γιατί να μην ξεπεράσουν το Eurogroup;  Όπως έχει πει,  με νεανική αγωνιστικότητα  ο ΠτΔ κ. Παυλόπουλος, το Eurogroup δεν είναι θεσμικό όργανο. Το ίδιο επανέλαβε προχθές και το Μαξίμου, λες και αυτό είναι το πρόβλημα, και όχι η πραγματική εξουσία που έχει, απόδειξη ότι τσάκισε τόσες φορές τις ελπίδες τους, τους απέρριψε στις εξετάσεις και τους έστειλε να  διορθώσουν τα γραπτά – να συμπληρώσουν δηλαδή τα προαπαιτούμενα.

Είναι κουραστική αυτή η αέναη επανάληψη  του ανώριμου τσαμπουκά και του θεατρικού θάρρους,  που σωρεύει ήττες, των αλλεπάλληλων τηλεφωνικών επαφών, που ένα τουλάχιστον  – αυτό γνωρίζουμε  – κατέληξε  βάζει ο Ολάντ την συνομιλία του με τον έλληνα πρωθυπουργό, σε  συνακρόαση με τους δημοσιογράφους που ήταν στο γραφείο του.

ΥΓ: Τελείωναν αυτές οι γραμμές και θα τελείωναν κάπως αλλιώς, αλλά διαβάσαμε τη δήλωση Ζουράρι ότι «η έλλειψη πολιτικής νομιμοποίησης δεν  εκδηλώνεται μέσω δημοσκοπήσεων»! Και θυμηθήκαμε  τον Τσίπρα να λέει στον Σαμαρά  ότι  «Το 30% που αθροίζουν τα δύο κόμματα  στις δημοσκοπήσεις (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ),  δεν τους νομιμοποιεί να παίρνουν αποφάσεις.

Άλλαξαν οι εποχές και οι αξίες, και πλέον η νέα κυβέρνηση νομιμοποιείται προφανώς. Τέτοιο χοντρόπετσο δούλεμα ασκούν στους πολίτες!    

.liberal.gr

Δίωξη για ξέπλυμα μαύρου χρήματος κατά του Γιάννου-Απαγόρευση εξόδου

Ποινική δίωξη για ξέπλυμα βρόμικου χρήματος ασκήθηκε σε βάρος του πρώην υπουργού Γιάννου Παπαντωνίου και της συζύγου του Σταυρούλας Κουράκου ενώ εκδόθηκε και διάταξη για απαγόρευση εξόδου από τη χώρα.

Σύμφωνα με πληροφορίες, ένας εκ των τριών λογαριασμών που έδωσαν στην ελληνική Δικαιοσύνη οι ελβετικές εισαγγελικές Αρχές ανήκει και στη λίστα Μπόργιανς και περιέχει ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό.  

Αυτό ήταν το εύρημα που προκάλεσε την άσκηση της ποινικής δίωξης, αλλά και τη διάταξη για απαγόρευση εξόδου στο ζεύγος Παπαντωνίου, ενώ η Εισαγγελία κατά της Διαφθοράς συνεχίζει την έρευνά της που σχετίζεται με την περιουσιακή κατάσταση του πρώην υπουργού, μετά την εμπλοκή του με τα εξοπλιστικά προγράμματα. 

Νωρίτερα, ο Γιάννος Παπαντωνίου και η σύζυγός του δεν κατάφεραν να καταθέσουν τα δικαιολογητικά για το ποσό των 1.923.000 ευρώ το οποίο βρίσκεται σε 46 διαφορετικούς λογαριασμούς σε τράπεζες της Ελλάδας. Αυτό προέκυψε από στοιχεία που κατατέθηκαν στην προανακριτική επιτροπή της Βουλής και έχουν να κάνουν με ελέγχους του ΣΔΟΕ.  

reporter.gr

Γερμανικό ΥΠΟΙΚ: Η ελάφρυνση του ελληνικού χρέους αντιστοιχεί σε νέο μνημόνιο

Η ελάφρυνση του ελληνικού χρέους θα ήταν ένα de facto νέο μνημόνιο, αναφέρεται σε επιστολή του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών προς μέλος του Κοινοβουλίου, την οποία δίνει στη δημοσιότητα το Reuters.

Όπως μεταδίδει το πρακτορείο, το υπουργείο εξέτασε τα διάφορα σενάρια αναδιάρθρωσης που παρέθεσε ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας (ESM) και εκτιμά ότι ένα σενάριο ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους που θα μεταθέτει την αποπληρωμή των τόκων μέχρι το 2048 θα σήμαινε ότι οι Ευρωπαίοι πιστωτές της Ελλάδας θα αναβάλουν την είσπραξη εσόδων έως 123 δισ. ευρώ.

"Μία τέτοια αναβολή στην αποπληρωμή των τόκων, θα ήταν ένα de facto νέο μνημόνιο το ύψος του οποίου εξαρτάται από την εξέλιξη των επιτοκίων", αναφέρει το έγγραφο. "Ο εκτιμώμενος όγκος των αναβαλλόμενων τόκων έως το 2048 θα ήταν περίπου 118-123 δισ. ευρώ".

Νοικοκυρεύοντας τα οικονομικά της χώρας…

Του Γιάννη Παντελάκη

Η χθεσινή είδηση αναφέρει το εξής: Ο ΟΑΕΔ ανακοίνωσε ότι σύμφωνα με τις διατάξεις της περ. Δ της παρ 1 του άρθρου 57 του ν.4472/2017 (ΦΕΚ 74 Α), καταργείται το άρθρο 2 του ν.1545/85 (ΦΕΚ 91 Α). Να το «μεταφράσουμε»: Ο ΟΑΕΔ ανακοίνωσε πως μετά την ψήφιση του τέταρτου μνημονίου, καταργείται το επίδομα των 73,73 ευρώ τον μήνα που δινόταν για πέντε μήνες σε ανέργους 20-29 χρόνων. Κάπως έτσι, αρχίζουν να μπαίνουν σε τάξη τα οικονομικά της χώρας!

Το επίδομα αυτό δινόταν από το 1985 σε νέους ανθρώπους που βρίσκονται στην τρίτη δεκαετία της ζωής τους, οι οποίοι ήταν άνεργοι και παρέμεναν γραμμένοι στα μητρώα ανέργων για ένα χρόνο. Το συνολικό ποσό που καταβαλλόταν σ αυτούς τους πέντε μήνες έφτανε το ιλιγγιώδες ποσό των 366.85 ευρώ. Καμία κυβέρνηση από τότε που θεσπίστηκε ως σήμερα, δεν τόλμησε να το «πειράξει». Το έκανε η σημερινή που αυτοχαρακτηρίζεται και αριστερή. Οι 153 και ιδιαίτερα οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζουν ότι το ψήφισαν;

Και αν δεν γνωρίζουν γι αυτό, γνωρίζουν πως μέσα από τις χίλιες σελίδες αυτού του μνημονίου στο οποίο είπαν «ναι σε όλα», καταργούνται επίσης το επίδομα ενδείας που έπαιρναν λιγότεροι από χίλιοι απόλυτα φτωχοί άνθρωποι, το επίδομα 44.02 ευρώ τον μήνα που δινόταν στα απροστάτευτα παιδιά (ορφανά ή εγκαταλειμμένα), το πενιχρό ΕΚΑΣ σε όσους είχε απομείνει, το επίδομα που δινόταν σε οικογένειες με ιδιαίτερα χαμηλά εισοδήματα και με ανήλικα παιδιά;

Ακόμα και αν η κατάργηση τέτοιου είδους επιδομάτων αποτελούσε προϊόν πιέσεων από τους δανειστές, αν η κυβέρνηση θα έπρεπε να δώσει μια μάχη, θα έπρεπε να είναι αυτή.  Για κάτι τέτοια επιδόματα που αποτελούσαν τον ελάχιστο δείκτη μιας μικρής έστω προστασίας για τους ανθρώπους που βρίσκονται σε απόλυτη ανέχεια. Δεν δόθηκε ωστόσο τέτοια μάχη, δίνονται υποτίθεται μάχες για τα μεγάλα-όπως η ρύθμιση του χρέους-οι οποίες όμως κι αυτές χάνονται όπως αναδεικνύεται κάθε μέρα.

Όταν οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ κλήθηκαν να ψηφίσουν αυτό το νέο επώδυνο πακέτο, χρησιμοποίησαν οι ίδιοι ενός είδους ελαφρυντικό. Ότι το κάνουν για χάρη ενός υπέρτερου διακυβεύματος που είναι η ρύθμιση του χρέους. Ψηφίζουν τα σκληρά μέτρα για να πετύχει η κυβέρνηση τον στρατηγικό της στόχο. Και η ίδια η κυβέρνηση άλλωστε είχε κάνει την σχετική σύνδεση, ο ίδιος ο Τσίπρας το είχε κάνει με την ομιλία του και στη Βουλή. Οι εξελίξεις όπως διαμορφώνονται καθημερινό ωστόσο, αναδεικνύουν πως δεν υπάρχει καμιά σχετική διάθεση από την πλευρά των δανειστών για μια τέτοια ρύθμιση και ιδιαίτερα από την Γερμανία.

Ότι στο θέμα αυτό βρισκόμαστε σε μηδενικό σημείο, το παραδέχθηκε και ο ίδιος ο πρωθυπουργός μόλις χθες. Από την ηρωική του αναφορά για τα εξαιρετικά καλά νέα για το χρέος που έρχονται λίγες ημέρες πριν και τα οποία θα τον αναγκάσουν να φορέσει γραβάτα, έχουμε περάσει στην απόλυτη διάψευση των προσδοκιών. Χαμηλώνοντας απόλυτα τον πήχη που ο ίδιος είχε βάλει δήλωσε χθες πως το σημαντικό δεν είναι η γραβάτα αλλά να μη φύγει από την επικείμενη σύνοδο της Ε.Ε. με φέσι!

Και αν ο Τσίπρας συνεχίζει –με αποτυχημένο τρόπο-να διαχειρίζεται και αυτό το πρόβλημα με επικοινωνιακό τρόπο, οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που ψήφισαν το τελευταίο πακέτο μέτρων, δεν έχουν κάτι να πουν; Για το πως δέχτηκαν (για όσους τουλάχιστον υπήρχε αυτό το άλλοθι) να ψηφίσουν όχι μόνο τις νέες περικοπές συντάξεων, αλλά ακόμα και την κατάργηση των μικρών αυτών επιδομάτων χάρη της ρύθμισης του χρέους που δεν υπάρχει;

       

Νέα βάρη στα ΙΧ από πιο πολύπλοκα τέλη

Η υφυπουργός κ Παπανάτσιου ανακοίνωσε χτες ότι γίνεται αναλογικότερος ο υπολογισμός στα τέλη κυκλοφορίας των αυτοκινήτων. Θα συνυπολογίζονται κυβικά, παλαιότητα, τιμή αγοράς, ρύπανση κα. Η ηλικία του ιδιοκτήτη προς το παρόν εξαιρείται… Η πραγματική είδηση λέει ότι θα πληρώνουμε ακριβότερο φόρο για τα αυτοκίνητα. Επειδή τα αυτοκίνητο είναι η σταθερή και εύκολη αγελάδα αρμέγματος όλων των κυβερνήσεων.

Προς το παρόν η κυβέρνηση κάνει προσθαφαιρέσεις για να δει πόσα λεφτά της λείπουν ώστε να βάλει τα απαραίτητα χαράτσια. Οι αριθμοί λένε περί το 1 δις! Οι υπολογισμοί των κυβερνήσεων τα τελευταία χρόνια συγκρούονται, όμως, με την πραγματικότητα. Σε βάρος του δημόσιου ταμείου.

Η πράξη τα τελευταία 7 χρόνια έχει δείξει ότι όσο πιο πολύ ακριβαίνεις τα τέλη τόσα πιο πολλά εκατομμύρια χάνει το δημόσιο ταμείο! Οι εισπράξεις από τα τέλη κυκλοφορίας το 2010 ήταν 1,6 δις και το 2015 μετά βίας  μαζεύτηκε 1 δις! Γιατί;

Γιατί, με τα τέλη αρμέγματος, πάνω από 700.000 πινακίδες έχουν κατατεθεί τα τελευταία 7 χρόνια! Και δεν είναι μόνο αυτό. Στα 600 εκ. χασούρα δεν περιλαμβάνεται και ο αμέτρητος αριθμός εκατομμυρίων που χάνει το κράτος από τα καύσιμα που θα κατανάλωναν τα ΙΧ, τα διόδια, τον ΦΠΑ των ανταλλακτικών, τον ΦΠΑ των σέρβις, τα ΚΤΕΟ, τις κάρτες καυσαερίων, τον ΦΠΑ των ασφαλιστηρίων, τον ΦΠΑ της αγοράς νέων ή της ανταλλαγής των παλιών, τον φόρο ταξινόμησης, τον φόρο πολυτελούς διαβίωσης και πάει λέγοντας.

Φυσικά, στα χαράτσια δεν υπολογίζουμε και τις απατεωνιές να δίνονται κίνητρα από τις κυβερνήσεις για να αγοραστούν αυτοκίνητα αντιρρυπαντικά ή πετρελαιοκίνητα και στη συνέχεια τα κίνητρα να γίνονται επιπλέον φόροι, αφού χιλιάδες εύπιστοι πολίτες πιάστηκαν θύματα ενός κράτους- μαφία.

Το αποτέλεσμα είναι ότι η αγορά έχει κάτσει και το πλήθος που μπορεί ακόμα να αγοράσει αυτοκίνητο περιορίζεται στα μικρά που έχουν και τη μικρότερη απόδοση φόρων στο κράτος. Να μην εκπλαγεί κανείς αν η κυβέρνηση, στα χνάρια των προηγούμενων, επιβάλει πρόσθετο φόρο στα μικρά αυτοκίνητα επειδή η μικρή απόσταση μεταξύ μπροστινών και πίσω τροχών φθείρει ταχύτερα την άσφαλτο!

Με τις νέες ρυθμίσεις που φέρνει η κυβέρνηση το αλαλούμ προβλέπεται απόλυτο. Ένα κράτος που δεν μπορεί να φτιάξει  ένα αρχείο ασφαλισμένων, που δεν ξέρει πού βρίσκονται τα 50.000 κρατικά αυτοκίνητα και που κάνει πάνω από 5 χρόνια για να βρει ποιος έχει πληρώσει ασφάλιστρα και ποιος όχι καλείται να ταξινομήσει τα πάνω από 8.000.000 αυτοκίνητα της χώρας προσθέτοντας κριτήρια!

Το ελληνικό κράτος με τις δεκάδες αλληλοεμπλεκόμενες υπηρεσίες, αντί να απλοποιεί διαδικασίες τις περιπλέκει!

Για την ακρίβεια, θα σπάσει σε μικροκατηγορίες 5,1 εκ. επιβατικά, 1,2 εκ. μοτοσικλέτες, 1,3 εκ. φορτηγά και τα υπόλοιπα λεωφορεία! Ο αναγνώστης πρέπει να ξέρει ότι ήδη για τα επαγγελματικά οχήματα παίζουν ρόλο το βάρος, ο αριθμός των αξόνων και το επίπεδα θορύβου.

Η κυβέρνηση μάλλον πρέπει να σοβαρευτεί. Και αφού κόπτεται για τα λαϊκά στρώματα θα πρέπει να πάρει υπ όψιν της δύο πολύ σοβαρές παραμέτρους. Ότι οι πιο αδύναμοι οικονομικά δεν μπορούν να αλλάξουν αυτοκίνητο εδώ και τουλάχιστον 8-9 χρόνια. Και ότι τα εισοδήματα της μεσαίας τάξης που διατηρεί δύσκολα ακόμα αυτοκίνητο έχουν μειωθεί στο μισό. Οι τιμές των αυτοκινήτων αντίστοιχα, όπως και της βενζίνης, των φόρων, των διοδίων δεν έχουν μειωθεί. Έχουν αυξηθεί!

Παρ όλα αυτά, εδώ και 7 χρόνια οι πολιτικές αυτοκινήτου είναι απολύτως εισπρακτικές. Το κράτος διψάει για έσοδα και αρμέγει μια αγελάδα που δύσκολα μπορεί να εξαφανίσει τον εαυτό της. Η αγελάδα απέδειξε παρ όλα αυτά ότι ξέρει να τιμωρεί το αχόρταγο φοροκράτος. Δια της βλακείας του. Αποσύρεται, δεν πληρώνει και του στερεί πολλαπλάσια έσοδα από αυτά που του δίνει!

Σήμερα εκείνο που λείπει είναι μια πολιτική κινήτρων για όσους έχουν στην κατοχή τους ένα αμάξι και το συντηρούν με τα δόντια και για όσους δεν έχουν και το έχουν ανάγκη. Το αυτοκίνητο μπορεί να αποδώσει στο δημόσιο ταμείο αν αντιμετωπιστεί σαν παραγωγός έμμεσου πλούτου και όχι σαν είδος πολυτελείας.

Το κράτος ετοιμάζεται να χαρατσώσει πάλι το αυτοκίνητο, αλλά καλό είναι να ξέρει ότι η αγελάδα για να σου δώσει γάλα πρέπει να τρέφεται.

Μπορεί ο πρωθυπουργός να δήλωσε δημοσίως  ότι η μαζική έξοδος αυτοκινήτων το Πάσχα είναι ένδειξη ευημερίας. Αλλά δεν ξέρει προφανώς ότι ο Έλληνας δεν καθόταν μέσα στο σπίτι του ούτε επί γερμανικής κατοχής. Δεν θα κάτσει επί ελληνογερμανικής.

Γ. Παπαδόπουλος- Τετράδης   

liberal.gr  

Ο Γιώργος Παπανδρέου πρέπει να μιλήσει με γεγονότα και… διευθύνσεις

Του Γιάννη Σιδέρη

Σε αγωνιώδη - και άγονη - προσπάθεια δικαίωσης, επιδίδεται ο κ. Γιώργος Παπανδρέου, σχετικά με την εισαγωγή τη χώρας στα μνημόνια.

Δεν υιοθετούμε τα συνωμοσιολογικά, ότι σκοπίμως και κρυφίως έφερε το ΔΝΤ, για να υποδουλώσει τη χώρα και να δώσει τη δυνατότητα στους δανειστές να αρμέξουν τις πλουτοπαραγωγικές  πηγές της. Ωστόσο υπάρχουν πολλές αδιευκρίνιστες πτυχές για το πώς, πότε και γιατί, η Ελλάδα περιέπεσε στην αρμοδιότητα του ΔΝΤ και δι΄ αυτής εισήλθε στην Ευρώπη.

Ο κ. Παπανδρέου είναι ο πρωταγωνιστής του δράματος και θα έπρεπε ήδη να έχει συγγράψει ένα βιβλίο- ημερολόγιο, όπου θα εξιστορεί τα γεγονότα της εποχής. Και γεγονότα της εποχής  είναι κυρίως οι συναντήσεις και οι συζητήσεις του από το καλοκαίρι του  2009, έως την αποφράδα ημέρα του Καστελόριζου. Οι σποραδικές συνεντεύξεις, δεν  φωτίζουν τον «αρμαγεδδώνα» των  δραματικών γεγονότων.

Το θέμα τεράστιο, η δημοσιογραφική και συγγραφική  ματιά, στα βιβλία που έχουν εκδοθεί (κάποια σοβαρά όπως του Μιχάλη Ιγνατίου, «Τρόικα, ο δρόμος προς την καταστροφή») έχουν προσλαμβάνοντα στοιχεία κυρίως από πηγές του εξωτερικού (εκτός από το προσωπικό βιβλίο του Γιώργου Παπακωνσταντίνου «Game over»). Αλλά, ντόπιας παραγωγής, είναι συνωμοσιολογικά, αναπαράγουν γεγονότα γνωστά για να  ανακυκλώσουν φημολογίες και υποψίες, ενώ  δεν πείθουν για έλλειψη πολιτικής σκοπιμότητας.

Φυσικά δεν θα προβούμε σε ανάλυση, στο πλαίσιο ενός ιντερνετικού επιφυλλιδογραφήματος. Κάποιες σκόρπιες επισημάνσεις  και απορίες θα καταθέσουμε, με αφορμή τους ισχυρισμούς του κ. Παπανδρέου χθες, στον Realfm. Διαβεβαιώνουμε δε εκ προοιμίου, ότι θεωρούμε τον κ. Παπανδρέου άνθρωπο καλών προθέσεων, που βρέθηκε ως πρωθυπουργός, σε λάθος χρόνο και σκέφτηκε με λάθος τρόπο.

Είπε π.χ. στην συνέντευξη: Σκέφτηκα να πω όχι στο πρώτο μνημόνιο, αλλά ένα  «όχι»  θα ήταν πιθανώς χρεοκοπία την επόμενη ημέρα».

Σωστά! Θα μπορούσε ωστόσο να αναρωτηθεί κανείς όταν κατάλαβε τα πρόβλημα, γιατί  δεν προσπάθησε να κουρέψει το χρέος κατ’ ευθείαν από τις δανείστριες τράπεζες,  την στιγμή που αυτές ήταν «ανοιχτές» απέναντί μας και έτρεμαν την χρεοκοπία μας, ενώ συναίνεσε το χρέος από ιδιωτικό να γίνει δημόσιο, και να επιβαρύνει το βαλάντιο των ευρωπαίων  πολιτών.  Ποιοι δεν τον άφησαν;

Το δεδομένο είναι ότι  ο κ. Παπανδρέου και το επιτελείο του, άργησαν  να κατανοήσουν  το μέγεθος του προβλήματος. Είναι η πιο δίκαιη και καλόγνωμη κατηγορία που μπορεί να τους προσάψει κανείς. Τεκμαίρεται και από το γεγονός ότι ενώ ήδη η οικονομία σπάραζε, μακρηγορούσαν, και ο μέγιστος προβληματισμός τους ήταν να δώσουν το επίδομα κοινωνικής αλληλεγγύης, γιατί το προεκλογικό πρόγραμμα  ήταν «αδιαπραγμάτευτο».

Πριν τις εκλογές είχε υπάρξει το  «λεφτά υπάρχουν». Βέβαια σποραδικά - αλλά πολύ σποραδικά - εξηγούσε πως θα κοιτάξει γραμμή - γραμμή τον προϋπολογισμό, ώστε να δει τι θα εξοικονομήσει, και από κει θα έβρισκε τα λεφτά.  Ωστόσο η πλειοψηφία του κόσμου που τον ψήφισε είχε πιστέψει το βασικό  σύνθημα για την ύπαρξη χρημάτων, χωρίς τις υποσημειώσεις. Το επιτελείο του γνώριζε ότι η  πλειοψηφία του κόσμου που τον ψήφισε, είχε πεισθεί από το βασικό σύνθημα. Όταν στις συνεντεύξεις, και δη τις τηλεοπτικές, τον ρωτούσαν που θα βρει λεφτά, δεν απαντούσε ευκρινώς.

Κάποια στιγμή , μετά τα Χριστούγεννα, ο τοίχος ήρθε πάνω τους. Σύμβουλός του, του πρότεινε να κηρύξει εκλογές τον Φεβρουάριο του 2010 με άλλο, περιοριστικό, πρόγραμμα. Το επιχείρημα το είχε έτοιμο. Είχε ρωτήσει στο debate τον Κ. Καραμανλή, εάν το έλλειμμα είναι της τάξεως του  6, 5%, όπως έλεγε, «γιατί εμείς με βάση αυτό προγραμματίζουμε».  Επίσης είχε και δήλωση του Α. Σαμαρά ως υπουργού  Πολιτισμού, που έριχνε ακόμη περισσότερο το ποσοστό του ελλείμματος. Κυρίως είχε το αδιαφιλονίκητο επιχείρημα: Δεν ήμασταν κυβέρνηση, δεν είχαμε πρόσβαση στα οικονομικά «κιτάπια» του κράτους, τώρα που αποχτήσαμε είδαμε το μέγεθος της καταστροφής, λεφτά δεν αφήσατε ώστε  να υπάρχουν, ζητάμε εκλογές με νέο πρόγραμμα! Δεν το έκανε και ανέλαβε ιστορική ευθύνη. 

Σε άλλο σημείο λέει: Καθίσαμε με τον υπουργό Οικονομικών, και τους συμβούλους, και βάλαμε τα σενάρια. 1ο  χρεοκοπία. 2ο να φύγουμε από την Ευρωζώνη ή να τα κάνουμε και τα δύο. «Είπαμε, όχι, για τον τόπο θα βάλουμε πλάτη εμείς, έστω κι αν η αντιπολίτευση μας πετάει πέτρες»!

Η αντιπολίτευση δεν τους πέταξε απλώς πέτρες. Τους στιγμάτισε και τους άλωσε. Σεβαστή η αυτοθυσία του κ. Παπανδρέου. Μόνο που δεν είχε λαϊκή εντολή να λάβει  τέτοιες αποφάσεις. Απαντήσεις τέτοιας ιστορικής βαρύτητας, μόνο ο λαός μπορεί να πάρει, γιατί και λάθος να αποφασίσει, το  δικαιούται, αφού αυτός θα πληρώσει (ούτως ή άλλως πληρώνει και τώρα για τις αποφάσεις άλλων).

Για την ψήφιση του μνημονίου με 180 ψήφους, απάντησε πως αν είχαμε ζητήσει και δεν είχαμε πάρει 180, την επόμενη ημέρα η γερμανική Βουλή ψήφιζε για το αν θα δώσει χρήματα στην Ελλάδα (και άρα δεν θα έδινε). Πολλοί δημοσιογράφοι του έχουμε νέα: Τους 180 τους είχε. Στελέχη της ΝΔ έλεγαν σε συναδέλφους, και στον υποφαινόμενο, πως δεν θα άφηναν τη χώρα να πτωχεύσει. Επίσης και αυτό να γινόταν, θα είχε μεταφέρει το πρόβλημα στη ΝΔ και δεν θα το υφίστατο μονομερώς το κόμμα του.( Αυτά δεν τα λέμε εκ των υστέρων. Μπορούσε το επιτελείο του να προσεγγίσει βουλευτές της  ΝΔ, δεκτικούς στο «ΝΑΙ»,  και να τους  ζητήσει να διερευνήσουν τις προσθέσεις και άλλων συναδέλφων τους. Αυτά γίνονται μέσα σε ένα απόγευμα. Αλλά χρειάζεται πείρα, ικανότητα πολιτικής διαχείρισης, δεν αρκούν τα πτυχία στελεχών ασχέτων με την πολιτική…).

Επίσης δεν τον ψήφισε ο λαός ως… πυροβάτη, ούτε ως… Ιησού, για να άρει τον σταυρόν μαρτυρίου. Για το λεφτά υπάρχουν τον ψήφισε,  για τις νεωτερικές του ιδέες, για τις απόψεις του στην οικολογία και τα κοινωνικά δικαιώματα. Αφού δεν μπορούσε να κάνει αυτά,  ας προσέφευγε στο λαό, έστω δια του δημοψηφίσματος - που θέλησε, και τελικά το ακύρωσε. Δεν έχει σημασία αν τον υπονόμευσαν. Αυτός ήταν ο ηγέτης, αυτός είχε την ιστορική ευθύνη.

Κοντολογίς, θέλουμε να πούμε με αυτά τα ελάχιστα, ότι ο κ. Παπανδρέου κληρονόμησε ένα πρόβλημα από τον Κ. Καραμανλή. Είναι υποχρεωμένος να εξηγήσει πότε το κατανόησε, με ποιους συζήτησε, τι λύσεις προσφέρθηκαν, τι συμβουλές άκουσε, από ποια πρόσωπα κύρους και οικονομικο-πολιτικών μηχανισμών, εντός και εκτός ελληνικής επικράτειας. 

Είναι αυτός που έβαλε τη χώρα στο συρίγγιο της ανέχειας, κονιορτοποίησε το ρωμαλέο κόμμα του, άφησε αχλή μυστικών σκοπιμοτήτων και άδικες υπόνοιες για το άτομό του. Δεν αρκούν τα έσωσα τη χώρα. Είναι καιρός για… ονόματα και διευθύνσεις.    

liberal.gr

«Δικαιώθηκε»;

Του Νίκου Μπογιοπουλου

Ο θάνατος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη έδωσε την αφορμή σε ένα πλήθος διαμορφωτών της κοινής γνώμης να αναμηρυκάζουν: «Η πολιτική του δικαιώθηκε».

Ταυτόχρονα, κάθε ένας που προσπαθεί να αρθρώσει αντίθετο πολιτικό λόγο απέναντι σε αυτή την (εξόχως πολιτική) προσέγγιση, αντιμετωπίζεται περίπου σαν «υβριστής» που δεν σέβεται την μνήμη ενός ανθρώπου που έφυγε από τη ζωή και καταγγέλλεται σαν «ασεβής» διότι προσβάλλει ακόμα και τα ταφικά έθιμα του αρχαιοελληνικού πολιτισμού!

Όμως οι αρχαίοι Έλληνες ήξεραν ότι μαζί με τον άνθρωπο δεν ενταφιάζεται και η αλήθεια. Ότι μαζί με τον νεκρό δεν πεθαίνει και το αποτύπωμά του στη ζωή.

Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο όταν πέθαιναν οι άνθρωποι «έστελναν» τους άξιους στα Ηλύσια Πεδία, στο σκοτάδι του Αδη εκείνον τον «λάθε βιώσας» που πέρασε μάταια από τον μάταιο τούτο κόσμο και τους εγκληματίες τους έριχναν στα υπόγεια του Αδη, στα Τάρταρα.     

Συνεπώς καλό είναι να αφήσουμε τους αρχαίους Έλληνες και τον πολιτισμό τους στην ησυχία τους και να έρθουμε στα δικά μας. Που προφανώς σχετίζονται απολύτως με την αρχαιοελληνική μας παράδοση. Για παράδειγμα στην Ελλάδα – πλην ταγματασφαλιτών και φασιστών (αλλά τη σχέση έχουν αυτοί με Ελλάδα;) που έστηναν χορούς γύρω από τα κομμένα κεφάλια του Αρη και του Τζαβέλα – δεν είδαμε ποτέ πολιτικούς αντιπάλους οιουδήποτε νεκρού να κάνουν πανηγύρια στους δρόμους, όπως συνέβη με τον θάνατο της Θάτσερ στην Αγγλία…..

Στα δικά μας, λοιπόν, ένα πράγμα είναι ο αυτονόητος σεβασμός στην απώλεια κάθε ανθρώπου και στον πόνο των οικείων του. Άλλο πράγμα είναι ο πολιτικός λόγος. Που ακόμα και η σφοδρότητά του όταν δεν αναιρεί την με ήθος άρθρωσή του, δεν συνιστά «προσβολή». Συνιστά δημοκρατία.  

Στον πολιτικό λόγο, επομένως, που αυτός θέλει – και μάλιστα εξόφθαλμα – να εκμεταλλευτεί τον θάνατο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ενός ανθρώπου που δέσποζε δεκαετίες στην πολιτική ζωή, για να «δικαιώσει» την κυρίαρχη πολιτική, αντιτείνουμε:   

·         Αν έχει «δικαιωθεί» το «0+0=14%», τότε είναι «δικαιωμένη» και η πολιτική της διαρκούς λιτότητας που βαφτίζεται «σωτηρία». Είναι;

·         Αν έχει «δικαιωθεί» η συνθήκη του Μάαστριχτ, δηλαδή ο «συνταγματικός χάρτης» του ευρωενωσιακού Κολοσσαίου, τότε είναι «δικαιωμένη» και η πολιτική των Μνημονίων που κατά τον υπερενενηντάχρονο τότε Κ.Μητσοτάκη δεν είχε σημασία αν ήταν δίκαιη ή άδικη, αλλά ότι είναι «αναγκαία», όπως έλεγε. Είναι;

·         Αν έχει «δικαιωθεί» η αποστολή ελληνικών φρεγατών στον Περσικό Κόλπο και η μετατροπή της βάσης της Σούδας σε προκεχωρημένο φυλάκιο του ιμπεριαλισμού στις επιδρομές του για την «εξαγωγή δημοκρατίας» στη Μέση Ανατολή, τότε είναι «δικαιωμένη» και η πολιτική της συμμετοχής και της συνενοχής στον χαμό των μικρών Αιλάν στο Αιγαίο. Είναι;

·         Αν έχει «δικαιωθεί» η πολιτική της μείωσης συντάξεων και της αύξησης των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης με τους νόμους Σιούφα – Σουφλιά, τότε είναι «δικαιωμένη» και η πολιτική των PSI, του «κουρέματος» συντάξεων και των μνημονιακών «Κατρούγκαλων». Είναι;

·         Αν έχει «δικαιωθεί» η πολιτική του «εσείς είστε το κράτος» προς τα ΜΑΤ και την Αστυνομία, τότε είναι «δικαιωμένη» και η καταστολή που ψεκάζει με χημικά τον Γλέζο και τον Θεοδωράκη, που ψεκάζει με χημικά τους συνταξιούχους, που μετατρέπει σε στόχο των γκλομπς και σε πεδίο βολής δακρυγόνων τις διαδηλώσεις του λαού κατά των Μνημονίων. Είναι;

·         Αν έχει «δικαιωθεί» η πολιτική της εκποίησης της ΑΓΕΤ και του ΟΤΕ, τότε είναι «δικαιωμένη» και η πολιτική του ξεπουλήματος του τόπου για 99 χρόνια. Είναι;

·         Αν έχει «δικαιωθεί» η πολιτική που καταγγέλλει τη «διαπλοκή» και τα «χαμαιτυπεία» αλλά μετά συμφιλιώνεται με τους καταγγελλόμενους ως φορείς της, τότε είναι «δικαιωμένη» η πολιτική των «νέων τζακιών», η πολιτική της «δικής μας καλής διαπλοκής» και οι συμπεριφορές «γλύφω εκεί που έφτυνα». Είναι;

·         Αν έχει «δικαιωθεί» η πολιτική των «δικών μας παιδιών», τότε είναι «δικαιωμένη» και η πολιτική μετατροπής του δημόσιου χώρου σε «κομματικό φέουδο», η πολιτική του ρουσφετιού, η πρακτική του νεποτισμού και της οικογενειοκρατίας. Είναι;

·         Αν έχει «δικαιωθεί» η περίοδος της «αποστασίας» ή η εξωτερική πολιτική του «μετά από 5 – 10 χρόνια κανείς δεν θα το θυμάται», τότε είναι «δικαιωμένη» και η τακτική της εργαλειοποίησης της Ιστορίας ως μέσο προώθησης της πολιτικής αφασίας δια της ιστορικής άγνοιας. Είναι;   

·         Αν έχει «δικαιωθεί» ως τακτική πολιτικής επιβολής η ανοχή σε ομάδες κρούσης που αντιλαμβάνονται την κοινωνική και πολιτική σύγκρουση ως προέκταση του λοσταριού πάνω στο κεφάλι του Τεμπονέρα, τότε είναι «δικαιωμένη» και η μεθόδευση διαγραφής από το προσκήνιο κάθε έννοιας «αντικειμενικής πολιτικής ευθύνης». Είναι;

Η απάντηση η δική μας – θα μας το επιτρέψουν οι περί «δικαίωσης» κήρυκες της ίδιας ταξικής όχθης που εκπροσώπησε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης- είναι προφανής.

Εξίσου προφανές το συμπέρασμα: Αν όσα πρέσβευε με την πολιτική του πριν από 30 χρόνια ο Κ.Μητσοτάκης εφαρμόζονται σήμερα από «αριστερούς» και δεξιούς, αυτό δεν «δικαιώνει» την πολιτική αυτή, ούτε τότε, ούτε σήμερα. Δικαιώνει εκείνους που επιμένουν ότι η αντίσταση, η αποτελεσματική αντίσταση απέναντί της, έχει καθυστερήσει. Δεκαετίες.

imerodromos.gr

Απόσυρση των ΗΠΑ από τη συμφωνία για το κλίμα ανακοίνωσε ο Τραμπ

Την απόσυρση των ΗΠΑ από τη συμφωνία του Παρισιού για την κλιματική αλλαγή ανακοίνωσε αργά το βράδυ της Πέμπτης ο Αμερικανός πρόεδρος, Ντόναλντ Τραμπ, τηρώντας την υπόσχεσή του να προτάξει τα συμφέροντα των Αμερικανών εργατών, όπως εξήγησε.

Πρόκειται για μια διαδικασία ιδιαίτερα χρονοβόρα, η οποία αναμένεται να ολοκληρωθεί το 2020, ενώ αξίζει να σημειωθεί ότι οι ΗΠΑ είναι, μαζί με τη Συρία και τη Νικαράγουα, οι τρεις χώρες που δεν έχουν υπογράψει την εν λόγω συνθήκη.

Στην ανακοίνωσή του ο Τραμπ δεσμεύθηκε ότι θα επιδιώξει μια καλύτερη συμφωνία, καθώς αυτή του Παρισιού είναι υπερβολικά δαπανηρή για τις ΗΠΑ, ενώ «η Κίνα θα μπορούσε να αυξάνει τις εκπομπές ρύπων μέχρι το 2030», όπως είπε.

Οι αντιδράσεις από τη διεθνή κοινότητα ήταν σφοδρές. Τη σημασία της συμφωνίας υπογράμμισαν με δηλώσεις τους το Κρεμλίνο, η καγκελάριος Αγκελα Μέρκελ και ο γενικός γραμματέας  του ΟΗΕ, ενώ, μεταξύ άλλων, εκπρόσωπος του Βατικανού χαρακτήρισε την έξοδο των ΗΠΑ καταστροφική. «Ο πλανήτης μπορεί να βασιστεί στην Ευρώπη», υποστήριξε ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ  

kathimerini.gr

Σόιμπλε: Η ελληνική κυβέρνηση επιμένει να επιβαρύνει τους αδύναμους - Έντονη αντίδραση από το Μαξίμου

«Μην κατηγορείτε εμένα για τις δομικές αδυναμίες του ελληνικού προγράμματος», ανέφερε ο Β.Σόιμπλε, ασκώντας κριτική στην ελληνική κυβέρνηση, που παρά τα βήματα προόδου που έχει κάνει η χώρα, «η πολιτική ηγεσία της επιμένει να φορτώνει το βάρος στους αδύναμους».

Έντονη αντίδραση από το Μαξίμου που τονίζει ότι «οι ευθύνες του κου Σόιμπλε για την διαχείριση της ελληνικής κρίσης έχουν καταγραφεί ιστορικά. Δεν έχει κανένα νόημα να προσπαθεί να τις επιρρίψει σε άλλους».

Ειδικότερα, όπως αναφέρει το Bloomberg, o γερμανός υπουργός Οικονομικών από το βήμα συνεδρίου για την ΕΕ, απαντώντας, εμμέσως πλην σαφώς, στην κριτική που δέχεται για τη σκληρή στάση που κρατά στο ζήτημα της Ελλάδας και κυρίως στο θέμα της διευθέτησης του χρέους, για το οποίο ανυποχώρητος παραπέμπει για τη λήψη αποφάσεων στο τέλος του προγράμματος, είπε χαρακτηριστικά «μην κατηγορείτε εμένα για τα δομικά προβλήματα στην Ελλάδα».

Όπως μάλιστα συμπληρώνει η Καθημερινή, πρόσθεσε ότι η Αθήνα «έχει κάνει βήματα προόδου, όμως η πολιτική ηγεσία της επιμένει να φορτώνει το βάρος στους αδύναμους».

Αναφερόμενος δε στον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα του άσκησε κριτική για την υπόσχεση που δεν τήρησε για την φορολόγηση των εφοπλιστών, ενώ ανέφερε παρατήρηση του ΔΝΤ ότι η στελέχωση διοικητικών θέσεων του Ταμείου Αποκρατικοποιήσεων έγινε με πρόσωπα κομματικού περιβάλλοντος.

Ο κ. Σόιμπλε κατέστησε και πάλι σαφές ότι η Ελλάδα πρέπει άμεσα να σταθεί στα πόδια της και πως εάν θέλει να παραμείνει υπό τις ισχύουσες προϋποθέσεις συμμετοχής σε ένα σταθερό νόμισμα με χαμηλά επιτόκια, τότε πρέπει να θέσει την οικονομία και τον κρατικό της μηχανισμό σε κατάσταση που να διασφαλίζει αυτήν την παραμονή μακροχρόνια.

Επεσήμανε εξάλλου ότι έχουν γίνει πολλά αλλά όχι αρκετά, ενώ επανέλαβε ότι οι συντάξεις στην Ελλάδα βρίσκονται πάνω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο.

Σε ό,τι αφορά το χρέος, επέμεινε ότι «πρέπει να λειτουργήσουμε στο πλαίσιο της συνθήκης της Λισαβόνας», υπενθυμίζοντας ότι η συγκεκριμένη συνθήκη απαγορεύει την ανάληψη χρέους μιας χώρας από μία άλλη χώρα.

Η απάντηση της Αθήνας

Η τοποθέτηση του γερμανού υπουργού Οικονομικών προκάλεσε την έντονη αντίδραση της ελληνικής κυβέρνησης με πηγές του Μαξίμου να τονίζουν χαρακτηριστικά:

«Οι ευθύνες του κ. Σόιμπλε για την διαχείριση της ελληνικής κρίσης έχουν καταγραφεί ιστορικά. Δεν έχει κανένα νόημα να προσπαθεί να τις επιρρίψει σε άλλους».   

in.gr

Το χρέος είναι άλλοθι, δεν είναι το βασικό πρόβλημα. Η διακυβέρνηση είναι το πρόβλημα

Ο ελληνικός λαός βομβαρδίζεται καθημερινά εδώ και 2 χρόνια με ένα και μόνο θέμα: Το χρέος. Η κυβέρνηση δεν ασχολείται με τίποτε άλλο παρά μ αυτό. Ενίοτε ψηφίζει στη Βουλή ο,τι της επιβάλουν οι δανειστές, χωρίς να τα εφαρμόζει. Αν αύριο το πρωί μας χάριζαν όλο το χρέος, σε ελάχιστα χρόνια θα ξαναγυρίζαμε εδώ. Γιατί το πρόβλημα δεν είναι το χρέος. Το χρέος χρησιμοποιείται σαν άλλοθι για να μην κυβερνηθεί η χώρα χωρίς κομματοκρατία. Αυτό είναι όλο.

Τι λείπει από τη χώρα; Παραγωγή. Πώς γίνεται η παραγωγή; Με πρώτες ύλες, εργασία, κεφάλαια, ιδέες, κίνητρα. Τι από αυτά έχει η χώρα; Πρώτες ύλες, ιδέες και εργασία. Τι δεν έχει; Κίνητρα και κεφάλαια.

Οι πρώτες ύλες υπάρχουν. Απλώς χρειάζονται αξιοποίηση. Εργατικό δυναμικό υπάρχει. Κοντά 2.000.000 άνεργοι και 500.000 έτοιμοι να αλλάξουν δουλειά. Ιδέες υπάρχουν. Σε νέα κεφάλια, που φεύγουν έξω ή παλεύουν άγρια εδώ.

Κίνητρα δεν υπάρχουν. Η νομοθεσία είναι δαιδαλώδης. Φτιαγμένη έτσι εδώ και δεκαετίες από τις κυβερνήσεις ώστε να εξυπηρετεί ψηφοφορικές συντεχνίες και όχι επενδύσεις.

Δικαιοσύνη δεν υπάρχει στην πράξη γιατί οι ακραία χρονοβόρες διαδικασίες επιφέρουν πρακτικά αρνησιδικία. Η αρνησιδικία ωφελεί τον απατεώνα.

Υγιής ανταγωνισμός δεν υπάρχει στην πράξη γιατί ευνοούνται όσοι δίνουν το κάτι τις τους στις κυβερνήσεις με τις οποίες διαπλέκονται.  Ο ανταγωνισμός είναι κρατικοδίαιτος. Όπως το είπε αφοπλιστικά ο Ιβάν Σαββίδης, αν δεν έχεις Μέσο στην Ελλάδα δεν μπορείς να κάνεις σοβαρές δουλειές. Το ίδιο στη Σικελία, τη Νάπολη και τη Ρωσία.

Πολιτική σταθερότητα δεν υπάρχει. Οι κυβερνήσεις αλλάζουν σαν τα πουκάμισα και η κρατική μηχανή δεν λειτουργεί ανεξάρτητα. Είναι παρακλάδι των κομμάτων.

Φορολογική σταθερότητα δεν υπάρχει. Σήμερα φορολογείσαι με 29%, αύριο με 25% και μεθαύριο με 35%. Σήμερα πληρώνεις προκαταβολές φόρου, αύριο τις πληρώνεις με καπέλο έναν δείκτη πληθωρισμού. Κανείς δεν ξέρει.

Πάμε στα κεφάλαια. Κεφάλαια δεν υπάρχουν. Είτε αναπαύονται σε ασφαλή καταφύγια του εξωτερικού, είτε «εργάζονται» αλλά συνθλίβονται από τον εξωτερικό ανταγωνισμό, είτε αναπαύονται στα υπόγεια των τραπεζών, που τα κρατάνε για να προστατέψουν τους εαυτούς τους.

Το κράτος δεν δίνει όλα τα κεφάλαια που χρωστάει στους ιδιώτες. Τα κρατάει για να έχει ταμειακό πλεόνασμα και μαξιλάρι ασφάλειας για τα ξένα δάνεια.

Οι τράπεζες δεν δίνουν δάνεια. Δεν έχουν τόσα κεφάλαια όσα χρειάζονται και δεν μπορούν να ωφεληθούν από τα ευνοϊκά προγράμματα της ΕΚΤ γιατί η κυβέρνηση δεν εμπνέει εμπιστοσύνη ότι θα τα χρησιμοποιήσει για χρηματοδότηση επενδύσεων και όχι για διορισμούς και τάισμα ημετέρων. Αυτός είναι ο ένας σοβαρός λόγος που δεν μπαίνει στο περίφημο QE.

Ξένα κεφάλαια δεν έρχονται αν δεν έχουν εγγύηση ότι δεν θα πολεμηθούν από τη νομολογία, ότι δεν θα βαλτώσουν στα δικαστήρια και ότι δεν θα φορολογηθούν αύριο με τριπλάσιους φόρους από εκείνους που συμφωνήθηκε να πληρώνουν.

Συνεταιρισμοί, που θα μπορούσαν να πάρουν στα χέρια τους τον ελληνικό πλούτο και να τον απογειώσουν δεν υπάρχουν. Οι κάτοικοι δεν έχουν λεφτά. Το κράτος δεν έχει λεφτά. Κουλτούρα συνεταιρίζεσθαι δεν υπάρχει. Μόνο ο εαυτούλης. Όλοι σχεδόν οι μεταπολεμικοί συνεταιρισμοί διαλύθηκαν, είτε από κακοδιαχείριση, είτε από σκάνδαλα.

Συμπέρασμα: Η παραγωγή δεν μπορεί να ξεκινήσει χωρίς κίνητρα, συνεργασία και κεφάλαια. Άρα, δεν μπορεί να γίνει παραγωγή. Κι ας μας χαρίσουν όλο το χρέος.

Τα κίνητρα χρειάζονται διάλυση του υπάρχοντος κράτους και δημιουργία ενός άλλου από την αρχή, με άλλη νοοτροπία. Η συνεργασία, με την έννοια της συνεργατικής, χρειάζεται άλλη νοοτροπία κατοίκων. Αλλαγή νοοτροπίας απαιτεί άλλη νοοτροπία κυβερνητών και τουλάχιστον τρείς γενιές ανθρώπων.

Τα κεφάλαια χρειάζονται σοβαρές κυβερνήσεις με μακρόπνοα εφαρμόσιμα προγράμματα, που να νομοθετούν και να διοικούν με την ελάχιστη διαπλοκή (χωρίς διαπλοκή δεν υπάρχει στον κόσμο) και με γνώμονα την ευημερία του συνόλου και όχι μειοψηφιών. Χρειάζεται καλή διπλωματία στις σχέσεις με τον έξω κόσμο.

Η κυβέρνηση φωνάζει ότι έχει κάνει ό,τι της είπαν οι δανειστές και ζητάει επιτακτικά το χρέος ως υποχρέωσή τους. Παραμύθια.

Οι δανειστές έχουν ζητήσει ΕΦΑΡΜΟΓΗ και ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ των προαπαιτούμενων. Αντ αυτού η κυβέρνηση απλώς έχει ψηφίσει ΚΑΠΟΙΑ από τα μέτρα, τα οποία μάλιστα δηλώνει ότι δεν θα εφαρμόσει αν δεν πάρει ρύθμιση του χρέους. Επομένως, ούτε έχει εφαρμόσει τα προαπαιτούμενα ούτε δέχεται την ιδιοκτησία του προγράμματος και εκφοβίζει κι όλας!

Η απάντηση των δανειστών στον ψευτοεκβιασμό είναι η ουσιαστική άρνηση να δώσουν ο,τιδήποτε αν δεν εφαρμοστούν τα μέτρα! Η ανταπάντηση της κυβέρνησης δια στόματος πρωθυπουργού ήταν δώστε ό,τι να’ ναι αρκεί να δώσετε. Γιατί τέτοια αναδίπλωση;

Γιατί η κυβέρνηση έχει μόνο μια ελπίδα αν πάρει καμιά ψήφο παραπάνω όποτε γίνουν εκλογές ή δημοψήφισμα. Να πάρει τα λεφτά και να μοιράσει επιδόματα εξαγοράζοντας ψηφοφόρους αντί να τα ρίξει στην παραγωγή. Αναπαραγωγή της εξουσίας θέλει. Όχι παραγωγή της χώρας.

Όπως έγραψα και πιο πάνω το πρόβλημα δεν είναι το χρέος. Το πρόβλημα είναι ο τρόπος που (δεν) κυβερνιέται η χώρα. Και, όπως δείχνουν τα πραγματικά γεγονότα η λύση είναι μια:  Διάλυση εκ θεμελίων του μεταπολιτευτικού κρατικοδίαιτου, παρασιτικού, αντιπαραγωγικού κράτους και δημιουργία καινούργιου. Με πατριωτική και όχι κομματική συνείδηση.

Αλλά, αυτό δεν γίνεται αν οι πολίτες πρώτοι δεν το υπερασπιστούν ως δικό τους κάθε μέρα και σε κάθε λειτουργία του. Το σύνθημα πράγματι είναι «ή αυτοί ή εμείς». Μόνο που «αυτοί» είναι όσοι έχουν τη νοοτροπία της κυβέρνησης.

Γ. Παπαδόπουλος- Τετράδης  

liberal

Επανέρχονται άσυλο και παρατάξεις στη διοίκηση ΑΕΙ

Με μία διάταξη που θυμίζει... light 1982, το υπουργείο Παιδείας επαναφέρει την προστασία του πανεπιστημιακού ασύλου. Στον νόμο-πλαίσιο του 1982 αρμόδια για την απόφαση επέμβασης δημόσιας δύναμης στο ΑΕΙ ήταν η Σύγκλητός του, τώρα το υπουργείο Παιδείας ορίζει ως αρμόδιο για την κλήση της δημόσιας δύναμης το πρυτανικό συμβούλιο, στο οποίο μετέχει και εκπρόσωπος των φοιτητών. Και δεν είναι η μόνη διάταξη που σηματοδοτεί οπισθοδρόμηση προς τον νόμο-πλαίσιο του 1982. Ενδεικτικά, οι εκπρόσωποι των φοιτητών επανέρχονται στα όργανα διοίκησης των ΑΕΙ, με υπόδειξη των συλλόγων τους, το οποίο πρακτικά σημαίνει των φοιτητικών παρατάξεων. Επίσης, ο υπουργός Παιδείας θα μπορεί να ιδρύει και να διαλύει ΑΕΙ για επιστημονικούς λόγους.

Ειδικότερα, το ν/σ περιλαμβάνει συνολικά 70 άρθρα. Ενδεικτικά, μεταξύ αυτών ορίζονται: 

• Για το πανεπιστημιακό άσυλο «επέμβαση δημόσιας δύναμης σε χώρους των ΑΕΙ λαμβάνει χώρα σε περιπτώσεις κακουργημάτων και εγκλημάτων κατά της ζωής αυτεπαγγέλτως και σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση μετά από απόφαση του πρυτανικού συμβουλίου. Οι ως άνω περιορισμοί δεν ισχύουν για το Πυροσβεστικό Σώμα».

• Καταργούνται τα Συμβούλια Ιδρύματος και θεσμοθετούνται τα Ακαδημαϊκά Συμβούλια Ανώτατης Εκπαίδευσης και Ερευνας με συμμετοχή εκπροσώπων της περιφέρειας, υπουργείων κ.ά.

• Ο υπουργός μπορεί να συγχωνεύει και να καταργεί ΑΕΙ όταν «η λειτουργία μεμονωμένων ΑΕΙ δεν δικαιολογείται επιστημονικά και, αντιθέτως, δυσχεραίνει την έρευνα και τη διδασκαλία στα αντίστοιχα γνωστικά πεδία».

• Δημιουργείται υπηρεσία εσωτερικού ελέγχου του ιδρύματος καθώς και επιτροπή δεοντολογίας.

• Στη Σύγκλητο, ορίζονται έως τέσσερις εκπρόσωποι των φοιτητών, τρεις των προπτυχιακών και ένας των μεταπτυχιακών φοιτητών και των υποψηφίων διδακτόρων. Οι εκπρόσωποι των φοιτητών ορίζονται μετά από απόφαση των νομίμως εκλεγμένων μελών όλων των Διοικητικών Συμβουλίων των Φοιτητικών Συλλόγων.

• Το πρυτανικό συμβούλιο αποτελείται από τον πρύτανη, τους αντιπρυτάνεις, έναν εκπρόσωπο των φοιτητών, και τον εκπρόσωπο των διοικητικών υπαλλήλων.

• Με απόφαση του υπουργού Παιδείας είναι δυνατό να ιδρύεται σε κάθε ΑΕΙ Κέντρο Επιμόρφωσης και Διά Βίου Μάθησης.

• Στα μεταπτυχιακά επιτρέπεται η ύπαρξη τελών φοίτησης, το ύψος των οποίων πρέπει να αιτιολογείται. Απαλλάσσονται των τελών οι φοιτητές, εφόσον το οικογενειακό διαθέσιμο ισοδύναμο εισόδημα δεν υπερβαίνει αυτοτελώς το 70% του εθνικού διάμεσου διαθέσιμου ισοδύναμου εισοδήματος.

• Η αμοιβή των καθηγητών δεν μπορεί να υπερβαίνει το 20% του μισθού τους και εφόσον διδάσκουν σε ένα μεταπτυχιακό αμισθί.

• Τα πτυχία πενταετών σπουδών μετατρέπονται σε master.

• Με απόφαση του υπ. Παιδείας, μπορεί να οργανώνονται στα ΑΕΙ διετή προγράμματα επαγγελματικής εκπαίδευσης και κατάρτισης για αποφοίτους των Επαγγελματικών Λυκείων, τα οποία θα παρέχουν σχετικά διπλώματα επιπέδου 5 του Εθνικού και Ευρωπαϊκού Πλαισίου Προσόντων.

kathimerini.gr