Τι μας είπε η Δημοκρατική Συμπαράταξη;

Του Γιάννη Παντελάκη

Με δυο λόγια μας είπε ότι επέστρεψε η κεντροαριστερά, ότι τον Οκτώβριο θα εκλέξει από την βάση τον/την νέο αρχηγό και ότι θ' ακολουθήσει μια αυτόνομη πορεία. Αυτό το τελευταίο, παρότι θολό ως πολιτική απάντηση, είναι το πιο ενδιαφέρον. Η Δημοκρατική Συμπαράταξη θα κατέβει αυτόνομα στις επόμενες εκλογές. Αυτό όμως ήταν αυτονόητο. Το βασικό ερώτημα είναι αν χρειαστεί να μετάσχει σε κυβέρνηση συνεργασίας, τι θα κάνει;

Σ αυτό το ερώτημα, απάντηση δεν υπήρξε. Και μάλλον δεν θα μπορούσε να υπάρξει, πως να προβλέψει ένα ελληνικό κόμμα- όπως συμβαίνει με τα περισσότερα στη χώρα μας-με ποιόν θα πάει και ποιόν θ' αφήσει όταν αυτό χρειαστεί ; Για να συνέβαινε κάτι τέτοιο, θα έπρεπε οι αναφορές να αφορούσαν σε κόμματα με συγκεκριμένα προγράμματα ιδεολογικών αναφορών τα οποία συγκλίνουν με τα προγράμματα άλλων κομμάτων και αποκλίνουν από κάποια άλλα. Και παράλληλα, κόμματα που διατυπώνουν σε ανύποπτο πολιτικό χρόνο πιθανούς αυριανούς κυβερνητικούς εταίρους και απίθανους τέτοιους.

Η ΔΗΣΥ κράτησε ουσιαστικά αποστάσεις και από τα δυο κόμματα εξουσίας και τη Ν.Δ. και τον ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε αυτό σημαίνει κάτι όταν λέγεται σε νεκρό πολιτικό χρόνο. Όλα θα κριθούν όταν μελλοντικά χρειαστεί μια ανάγκη συνεργασιών. Η πρόεδρος της ΔΗΣΥ έκανε κάτι αναμενόμενο, κράτησε μια γραμμή «ουδετερότητας», κάτι που όφειλε να κάνει για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας. Όταν διατρανώνεις ότι «Η ΔΗΣΥ φιλοδοξεί να γίνει ο προοδευτικός πόλος που θα καθορίσει την πορεία της χώρας στη μεταμνημονιακή περίοδο», κάτι που σημαίνει ότι διεκδικείς να είσαι ένας από τους δυο πόλους εξουσίας, δεν αναφέρεσαι σε μελλοντικές συνεργασίες. Είναι σαν να παραδέχεσαι ότι δεν θα είσαι στους δυο πρώτους και δείχνει ηττοπάθεια.

Το πρόβλημα της ΔΗΣΥ, που δεν είναι μόνο δικό της, είναι ότι δεν έχει ξεκαθαρίσει μ' έναν συγκεκριμένο, σαφή και ουσιαστικό τρόπο πως βλέπει ότι μπορεί να προχωρήσει η χώρα. Με ποιο πρόγραμμα, με ποιους όρους και προς ποια κατεύθυνση. Όχι γενικές αναφορές, αλλά κάτι συγκεκριμένο. Ένα ρεαλιστικό νέο παραγωγικό μοντέλο που πρέπει ν' ακολουθήσει η χώρα, οι τρόποι υλοποίησης του, η θέση της κοινωνίας μέσα σ' αυτό. Αυτό ουσιαστικά δεν μας το έχει πει κανένα κόμμα, ούτε καν ο ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος βρίσκεται στην εξουσία. Η  ασκούμενη πολιτική του, έχει καθαρά επικοινωνιακό χαρακτήρα, ενώ επί της ουσίας διακρίνεται για τους αυτοσχεδιασμούς οι οποίοι συχνά είναι ανεπιτυχείς και αυτοακυρώνονται.

Πρόσφατα, έγιναν εκλογές στη Βρετανία, τα προγράμματα των δυο βασικών διεκδικητών της εξουσίας ήταν σαφή, διαφορετικά, συγκρουόμενα, υπήρξαν δυο διαφορετικές προτάσεις εξουσίας. Το ίδιο συγκεκριμένες ήταν και οι προθέσεις των δυο για μετεκλογικές συνεργασίες. Στη χώρα μας, λόγω των μνημονίων-αλλά όχι μόνο γι αυτό-υπάρχει μια απόλυτη σύγχυση. Ο ΣΥΡΙΖΑ για παράδειγμα που στο παρελθόν αντιστεκόταν σθεναρά στην πιο μικρή ιδιωτικοποίηση, είναι το κόμμα που κάνει το μεγαλύτερο κύμα ιδιωτικοποιήσεων που συνέβη ποτέ στη χώρα. Και ενδεχομένως και στην Ευρώπη. Ο ΣΥΡΙΖΑ παρ όλα αυτά δηλώνει ότι έχει αριστερό πρόσημο και κατηγορεί τη Νέα Δημοκρατία για οικονομικό φιλελευθερισμό.

Το πολιτικό σύστημα μοιάζει μ' έναν αχταρμά πολιτικών εκφράσεων ο οποίος επιχειρεί να λειτουργήσει σε συνθήκες κανονικότητας η οποία όμως δεν υπάρχει. Η συνεργασία ΝΔ.-ΠΑΣΟΚ το 2012  αρχικά χαρακτηρίστηκε παράταιρη, το ίδιο και η συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ το 2015. Όμως είναι φανερό πως σε όλα τα κόμματα υπάρχουν κάποιοι-όχι λίγοι- οι οποίοι έχουν νομιμοποιήσει πολιτικά τις προαναφερόμενες ανίερες συμμαχίες. Στην Δημοκρατική Συμπαράταξη, είναι ισχυρό το ρεύμα εκείνων που βλέπουν με καλό μάτι μια μελλοντική επανάληψη της συνεργασίας με τη Νέα Δημοκρατία. Αντίστοιχα στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν επίσης αρκετοί που νοιώθουν βολεμένοι με την κυβερνητική συνεργασία με τον σημερινό ακροδεξιό εταίρο.

Στις μέρες μας τα διακυβεύματα κεντροαριστερά-κεντροδεξιά, έχουν πάρει εντελώς διαφορετικό χαρακτήρα απ' ότι στο πρόσφατο (προ κρίσης) παρελθόν. Σήμερα θεωρείται σχεδόν φυσιολογικό οτιδήποτε και δεν προκαλεί εντύπωση οποιουδήποτε είδους κυβερνητική συνεργασία. Έχουμε τουλάχιστον πέντε μνημονιακά κόμματα τα οποία επιχειρούν να πείσουν ότι το ένα είναι θεαματικά διαφορετικό από το άλλο. Και ενδεχομένως είναι, διαφορές υπάρχουν αλλά αυτές δεν κινούνται στην παλαιά πολιτική οριογραμμή αλλά σε νεα δεδομένα τα οποία δημιουργήθηκαν τα χρόνια της κρίσης.

    

Η σοβιετία θέλει και παντελόνια επαναστατών

Μας έχουν ζαλίσει τον έρωτα διάφοροι επαναστάτες του γλυκού νερού, που είναι μπαρουτοκαπνισμένοι σε αρραβώνες και σε γάμους, με τη διαρκή επίδειξη αριστερής ταυτότητας στη θεωρία, ενώ στην πράξη επιδεικνύουν όλα τα χαρακτηριστικά ναινέκων, συνεργατών και δειλών υποτακτικών του κάθε ισχυρού. Τελευταία τέτοια επίδειξη η αμετροεπής σύνδεση της Σοβιετίας με τους Έλληνες ναινέκους, από τον πιο κραυγαλέο αντιπρόσωπό τους, τον κ Πολάκη και τον σιωπηρώς συναινούντα πρωθυπουργό του.

Σε ανάρτησή του στο κοινωνικό μέσο που προτιμά επίσης διακαώς και ο αντίστοιχης πνευματικότητας Ντόναλντ Τράμπ, απείλησε ότι «θα κάνει σοβιετία» τους «φιλελέδες  οπαδούς του κ Μητσοτάκη». Δεδομένου ότι ο κ Μητσοτάκης δεν έχει δική του αποκλειστικά χώρα, ο συναγωνιστής του Λένιν και του Τρότσκι κ Πολάκης …απειλεί και ονειρεύεται να κάνει σοβιετία την Ελλάδα.

Είτε πάρει κανείς στα σοβαρά είτε όχι την … απειλή, το βέβαιο είναι ότι ο υφυπουργός Υγείας, όπως και πλήθος από στελέχη και οπαδούς του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ δεν ανήκουν στην άλλοτε πλειοψηφία του Συνασπισμού, που είχε αποκλείσει από τον τίτλο του και την ιδεολογία του τη δικτατορία του προλεταριάτου και που είχε συμπλεύσει με την ευρωπαϊκή αριστερά,καταδικάζοντας το σοβιετικό αυταρχικό μοντέλο.

Οι τύποι Πολάκη, Τσίπρα και σια έγιναν πλειοψηφία στον ΣΥΡΙΖΑ επαναφέροντας όχι τον προσανατολισμό του ΚΚΕ εσωτερικού, αλλά εκείνον των αριστερίστικων γκρουπούσκουλων που κινούνταν στο περιθώριο της κομμουνιστικής ιδεολογίας και, φυσικά, του ΚΚΕ. Πολλή επαναστατική θεωρία, πολλή θολή ακτιβιστική δράση, έτσι, ανένταχτη από έναν απώτερο σχεδιασμό. Πιασιάρικη για τα ΜΜΕ, ντόρος να γίνεται για λίγο. Μετά… βλέπουμε.

Οι τύποι αυτοί, που τα δίνουν όλα αρκεί να κρατηθούν στην εξουσία για να αφήσουν «το αριστερό τους αποτύπωμα», όπως αρέσκεται να λέει ο πρωθυπουργός, ονειρεύονται πράγματι μια σοβιετία, παρ όλο που δεν έχουν το θάρρος να το ομολογήσουν, αλλά ξεχνάνε ορισμένα βασικά πράγματα.

Ξεχνάνε ότι τη σοβιετία την έφτιαξε ο συνδυασμός αληθινών ένοπλων επαναστατών και αληθινά ένοπλου επαναστατημένου λαού. Στην Ελλάδα, από επαναστάτες δεν υπάρχει κανείς που να έχει τα κότσια ούτε να δέσει τα κορδόνια των παπουτσιών του Λένιν. Είναι ανίκανοι και δειλοί όχι για επανάσταση, αλλά ούτε για ένα τόσο δα «όχι» σε οποιονδήποτε ισχυρότερο!

Στην Ελλάδα, επίσης, δεν υπάρχει ένοπλος επαναστατημένος λαός, γιατί αν υπήρχε δεν θα υπήρχαν οι κυβερνήσεις των τελευταίων 7 ετών, αυτής συμπεριλαμβανόμενης.

Στη σοβιετία ξηλώθηκε με πολύ αίμα ένα πολιτειακό, πολιτικό και κοινωνικό σύστημα συθέμελα για να χτιστεί ένα άλλο πολύ διαφορετικό. Και όταν οι εμπνευστές του και επαναστάτες διαπίστωσαν ότι οικονομικά το όραμά τους δεν βγαίνει στην πράξη, είχαν τα κότσια να κάνουν στροφή 180 μοιρών, και άφησαν ελεύθερη την οικονομία στα χέρια αγροτών και εργαζόμενων και μικρομεσαίων επιχειρηματιών (την ΝΕΠ), πετυχαίνοντας ραγδαία ανάπτυξη μέχρι την επιδρομή Στάλιν το 1927. Δεν έκατσαν πάνω στις φαντασιακές πολιτικές και οικονομικές αγκυλώσεις τους. Είχαν το θάρρος της αλλαγής.

Στη σοβιετία οι επαναστάτες άλλαξαν όλο το νομικό καθεστώς με τα όπλα. Δεν κάθονταν να μυξοκλαίνε στο κοινοβούλιο του αυτοκράτορα ότι έχουν την κυβέρνηση, αλλά δεν έχουν την εξουσία και το κράτος! Έχυσαν αίμα εκατοντάδων χιλιάδων σύντροφων και συμπατριωτών τους. Λέρωσαν τα χέρια τους μ’ αυτό. Δεν τραγουδούσαν αντάρτικα στα γλέντια τους με μαχαιροπίρουνα τα βράδυα, ενώ την άλλη μέρα με τα ίδια χέρια υπέγραφαν μνημόνια φτωχοποίησης του λαού, ξεδιάντροπα.

Στη σοβιετία της επανάστασης υπήρχε νόμος και τάξη. Απόλυτα. Και κάθε παραβάτης πήγαινε είτε στο απόσπασμα, είτε στην εξορία είτε στα μπουντρούμια των φυλακών. Επειδή οι επαναστάτες δεν άφηναν το κράτος τους να γίνει τσαρδάκι του κάθε λούμπεν και του κάθε περιθώριου που ήθελε να γράφει στα παλιά του τα παπούτσια το συμφέρον της κοινωνικής πλειοψηφίας.

Επειδή οι επαναστάτες πήραν την εξουσία για να είναι αυτό το κράτος της πλειοψηφίας και καμιάς μειοψηφίας. Δεν υπήρχε ανοχή σε μειοψηφίες. Κυρίως, δεν υπήρχε ανοχή σε αριστερίστικες και αναρχικές μειοψηφίες, τις οποίες οι κομμουνιστές επαναστάτες τις ξεπάστρεψαν. Δεν τις είχαν ούτε για συντρόφους τους ούτε για συμμάχους. Κράτος ήθελαν να φτιάξουν, όχι όμιλο προβληματισμού.

Στη σοβιετία, που πιάνουν στο στόμα τους ως πρότυπο ο κ Πολάκης και οι όμοιοί του, η θρησκεία εξοβελίστηκε, δεν έγινε συνδημιουργός σχολικών βιβλίων για μερικούς ψήφους και από το φόβο της σύγκρουσης με τον άμβωνα. Σε μια Ρωσία φανατικά Ορθόδοξη, όχι light σαν τη δική μας.

Στη σοβιετία επιβλήθηκε ένα σύστημα Υγείας αφού οι έμποροι εκτελέστηκαν ή πέθαναν στη Σιβηρία.  Δεν συνέχισαν ανενόχλητοι να χρεώνουν τα φάρμακα και τις υπηρεσίες όσο ήθελαν επειδή διαπλέκονταν με κολεγιές κυβερνητικές και κομματικές ή λάδωναν τους ενδιάμεσους.

Στη σοβιετία ο στρατός και οι υπηρεσίες ασφάλειας ήταν από την πρώτη μέρα στα χέρια των πιο δοκιμασμένων στελεχών και η κατάρτιση με τον εξοπλισμό τους και τη διαβίωσή τους ήταν στις προτεραιότητες της κυβέρνησης. Δεν ήταν σε χέρια ανθρώπων που σε άλλη χώρα θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν νούμερα.

Στη σοβιετία, που θέλει να μας κάνει ο κ Πολάκης και όσοι από τους ομοίους του δεν έχουν τα κότσια να το πουν, τα εργατικά συνδικάτα των πρώτων επαναστατικών χρόνων ήταν συνδημιουργοί του κράτους με την κυβέρνηση των επαναστατών στελεχών. Δεν ήταν μηχανισμοί συντεχνιακών διεκδικήσεων, μακριά από τους εργαζόμενους, σε διαρκή διεκδίκηση χαριστικών προνομίων σε βάρος των υπόλοιπων εργαζόμενων.

Μπορεί το μεγάλο πλήθος να μη θέλει τη σοβιετία και να διαφωνεί με κάθε θεωρία και πρακτική των επαναστατών που την έστησαν. Δεν μπορεί, όμως κανείς να αρνηθεί ότι στη σοβιετία της επανάστασης, που ονειρεύεται ο κάθε Πολάκης, οι επαναστάτες έβαλαν το κεφαλάκι τους στον πάγκο του χασάπη, ρίσκαραν ή έδωσαν τη ζωή τους για αυτά που πίστευαν.

Δεν έβριζαν από την ασφάλεια του σπιτιού ή του γραφείου τους τούς πολιτικούς τους αντίπαλους, ενώ την ίδια μέρα ψήφιζαν ό,τι ζητούσε ο αυτοκράτορας. Τουλάχιστον, είχαν αυτά τα παντελόνια.

Γ. Παπαδόπουλος- Τετράδης

liberal.gr 

Διηπειρωτικό πύραυλο εκτόξευσε με επιτυχία η Βόρεια Κορέα - Εντονη ανησυχία της διεθνούς κοινότητας

Εντονη αντίδραση και ανησυχία στη διεθνή κοινότητα έχει προκαλέσει η επιτυχημένη εκτόξευση διηπειρωτικού βαλλιστικού πυραύλου από τη Βόρεια Κορέα, ο οποίος σύμφωνα με τους ειδικούς θα μπορούσε να πλήξει ακόμη και εδάφη των ΗΠΑ και συγκεκριμένα την περιοχή της Αλάσκας.

Ο πύραυλος που εκτοξεύτηκε από την αεροπορική βάση Μπανγκιόν στην πόλη Κουσόνγκ, που βρίσκεται στα βορειοδυτικά, υπό την επίβλεψη του προέδρου της χώρας Κιμ Γιονγκ Ουν, θα μπορούσε να πλήξει οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη, όπως αναφέρει το πρακτορείο Reuters. Σύμφωνα με την κρατική τηλεόραση ο πύραυλος έφτασε το ύψος των 2.802 χλμ. και έπληξε τον στόχο του έπειτα από 39 λεπτά.

Πάντως, η είδηση για τον διηπειρωτικό πύραυλο έρχεται σε αντίθεση με όσα δήλωναν νωρίτερα αξιωματούχοι των ΗΠΑ και της Νότιας Κορέας, καθώς έκαναν λόγο για πύραυλο με μεσαίας ακτίνας δράση.

Η εκτόξευση έγινε έπειτα από συνομιλία του προέδρου των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ με τον πρωθυπουργό της Ιαπωνίας Σίνζο Άμπε για το ζήτημα των προγραμμάτων της Πιονγκγιάνγκ με σκοπό την απόκτηση βαλλιστικών πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς και πυρηνικών όπλων.

«Η Αμερικανική Διοίκηση Αεροδιαστημικής Άμυνας για την Βόρεια Αμερική (NORAD) εκτίμησε ότι η πυραυλική εκτόξευση που έγινε από τη Βόρεια Κορέα, δεν ήταν απειλή για την Βόρεια Αμερική», αναφέρει σχετική ανακοίνωση των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων.

Μήνυμα Τραμπ

Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ έκρινε σε μήνυμά του στο Twitter ότι είναι «δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι η Νότια Κορέα και η Ιαπωνία θα το ανέχονται αυτό για πολύ ακόμα», λίγες ώρες αφού η Βόρεια Κορέα προχώρησε σε νέα εκτόξευση βαλλιστικού πυραύλου.

«Ίσως η Κίνα να ασκήσει την πειθώ της στη Βόρεια Κορέα και να τερματίσει αυτή την ανοησία μια για πάντα», πρόσθεσε ο Τραμπ σε δεύτερο tweet του.

Ο Λευκός Οίκος δεν έχει σχολιάσει ακόμη επίσημα την εκτόξευση του βαλλιστικού πυραύλου.

Η Διοίκηση Ειρηνικού (USPACOM) των αμερικανικών ένοπλων δυνάμεων παρακολούθησε την τροχιά του πυραύλου για 37 λεπτά ώσπου έπεσε στη Θάλασσα της Ιαπωνίας. Σύμφωνα με την ίδια πηγή, το NORAD, η διοίκηση αεράμυνας της βόρειας Αμερικής, έκρινε ότι η εκτόξευση του πυραύλου από τη Βόρεια Κορέα «δεν αποτελούσε απειλή» για τις ΗΠΑ. Κατά την ίδια ανακοίνωση, ο πύραυλος εκτοξεύθηκε από την βορειοκορεατική αεροπορική βάση Πανγκγιόν. 

kathimerini.gr

FAZ: Θα καθυστερήσει και πάλι η εκταμίευση της δόσης;

Το χρονοδιάγραμμα καταβολής της δόσης των 8,5 δισ. στην Ελλάδα ενδέχεται να καθυστερήσει ακόμη και μετά τη συμφωνία του Eurogroup και την έγκριση από τη γερμανική Επιτροπή Προϋπολογισμού, αναφέρει σε δημοσίευμά της η γερμανική εφημερίδα Frankfurter Allgemeine Zeitung (FAZ).

«Διαφορετικά από ό,τι έχει προγραμματιστεί, τα αρμόδια όργανα του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας δεν πρόκειται να αποφασίσουν την εκταμίευση μέσα στην τρέχουσα εβδομάδα» σημειώνει η εφημερίδα.

Στις 10 Ιουλίου οι υπουργοί Οικονομικών θα πρέπει και πάλι να ασχοληθούν με το θέμα, όπως διαβεβαιώνουν την εφημερίδα πολλοί συμμετέχοντες στη διαδικασία, και μόνο στη συνέχεια θα δώσουν το πράσινο φως. Αιτία αυτής της εξέλιξης, συνεχίζει η εφημερίδα, «είναι καθυστερήσεις στην υλοποίηση ορισμένων προϋποθέσεων. Ανοιχτή παραμένει η παραπομπή στη δικαιοσύνη τριών τεχνοκρατών του ΤΑΙΠΕΔ, ενός Ισπανού, ενός Ιταλού και ενός Σλοβάκου, με βούλευμα ενώπιον του Αρείου Πάγου (σ.σ.: το οποίο στο μεταξύ αναιρέθηκε από αντιεισαγγελέα του Άρειου Πάγου)».

«Επίσης η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει υλοποιήσει όλες τις απαραίτητες προϋποθέσεις για την καταβολή της δόσης. Σύμφωνα με το ΔΝΤ λείπουν τέσσερα από τα συνολικά επτά τελευταία βήματα, παράλειψη που η Αθήνα έχει παραδεχθεί και έχει διαβεβαιώσει ότι θα διορθώσει, όπως αναφέρουν κοινοτικοί διπλωμάτες», καταλήγει το δημοσίευμα.

naftemporiki.gr

Αναιρέθηκε η απόφαση για τα 600 δισ. του Σώρρα

Ο Άρειος Πάγος έκρινε πως η πρωτόδικη απόφαση φέρει ελλιπής και εσφαλμένη αιτιολογία

Με μία απόφαση - καταπέλτη κατά του Η' Μονομελούς Πρωτοδικείου και της αθωωτικής ετυμηγορίας που είχε εκδώσει για τον Αρτέμη Σώρρα, ο Άρειος Πάγος αναίρεση την απόφαση. Έτσι πλέον, ο καταζητούμενος Σώρρας ή οι ακόλουθοί του δεν μπορούν να επικαλεστούν την επίμαχη απόφαση, καθώς από σήμερα θεωρείται ανύπαρκτη.

Όπως αναφέρει η Ολομέλεια του ανώτατου ποινικού δικαστηρίου, το Η' Μονομελές "εσφαλμένα και αντιφατικά δέχθηκε ότι δεν προκάλεσε ανησυχία και έλλειψη εμπιστοσύνης στους πολίτες η είδηση ότι (ο Αρτέμης Σώρρας) έχει αμύθητο ποσό το οποίο θα διαθέσει για την Ελλάδα, ενώ αντικειμενικά μια τέτοια είδηση προκαλεί ανησυχία στους πολίτες γιατί φέρεται ότι το κράτος δεν μπορεί να καλύψει τις υποχρεώσεις του ενόψει της δυσμενούς οικονομικής κρίσης".

Παράλληλα, κάνει λόγο για ελλειπή, εσφαλμένη και ασαφή αιτιολογία. Μεταξύ άλλων, στην απόφαση:

- δεν προσδιορίζεται με ποιό αμετάκλητο πληρεξούσιο είναι ο Αρτέμης Σώρρας διαχειριστής του ποσού των  600 δισεκατομμυρίων δολαρίων

- δεν αναφέρονται τα ακριβή στοιχεία των διεθνών γραμματειών που ο Αρτ. Σώρρας ισχυρίζεται πως έχει στην κατοχή του, ούτε και πού ακριβώς αυτά φυλάσσονται σε Τράπεζα του Καναδά

- δέχεται ότι το επίμαχο ποσό φυλάσσεται για πίστωση και χορήγηση της Ελλάδος, ενώ την ίδια στιγμή και τελείως αντιφατικά δέχεται ότι ο Αρτέμης Σώρρας σκοπεύει να   χορηγήσει το ποσό αυτό  στο Ελληνικό Δημόσιο με την μορφή δανείου διάρκειας 100 ετών και με επιτόκιο 0,5%

Υπενθυμίζεται ότι Πρόκειται για την περιβόητη απόφαση με την οποία το δικαστήριο ουσιαστικά έκρινε ότι ο Αρτέμης Σώρρας είναι διαχειριστής 600 δισεκατομμυρίων δολαρίων, αθωώνοντάς τον για το αδίκημα της διασποράς ψευδών ειδήσεων       

Αντωνία Ξυνού   

 news247.gr

Ερχεται τσουνάμι... κατασχέσεων -Σε ποιες περιοχές χρωστάνε περισσότερα

ΜΟΛΙΣ 16 ΑΠΟ ΤΑ 95 ΔΙΣ. ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΕΙΣΠΡΑΧΘΟΥΝ

       

Όταν από ένα «βουνό» χρεών που ξεπερνά το 55% του ΑΕΠ (95 δισ. ευρώ) οι υπηρεσίες σου λένε ότι στην καλύτερη περίπτωση μπορείς να εισπράξεις 16 δισ. ευρώ, τότε για να πιάσεις τους εισπρακτικούς και μνημονιακούς στόχους θα πρέπει ο σχεδιασμός και οι κινήσεις να είναι χειρουργικής ακρίβειας.

Κάθε μήνα, στο επιτελείο της ΑΑΔΕ μαζεύουν στοιχεία από όλες τις Δ.Ο.Υ., τα οποία δείχνουν αφενός το ρυθμό αύξησης των οφειλών αφετέρου την αποτελεσματικότητα στην είσπραξη. Τι δείχνουν αυτά τα στοιχεία; Ότι ο μηχανισμός της ΑΑΔΕ παλεύει για να καταφέρει να εισπράξει περίπου το 20% του συνόλου των οφειλών, καθώς το υπόλοιπο stock θεωρείται- λίγο ως πολύ- χαμένη υπόθεση! Με φόντο την επισήμανση της Τράπεζας της Ελλάδας ότι η ελληνική οικονομία φαίνεται να έχει παγιδευτεί σε ένα φαύλο κύκλο οφειλών, αυξήσεων φορολογικών συντελεστών, στασιμότητας, τα αναλυτικά στοιχεία απ’ όλη την Επικράτεια αποκαλύπτουν ότι εκεί που έχει συσσωρευθεί ο μεγαλύτερος όγκος χρεών, εκεί εκτιμάται ότι είναι η χαμηλότερη εισπραξιμότητα. Ειδικότερα:

Στις εφορίες της Αθήνας, όπου συμπεριλαμβάνονται και μεγάλες Δ.Ο.Υ. της Στερεάς Ελλάδας, το σύνολο των χρεών φτάνει στα περίπου 44 δισ ευρώ, εκ των οποίων μόλις τα 8 δισ ευρώ θεωρούνται εισπράξιμα

Στις εφορίες του Πειραιά, όπου συμπεριλαμβάνονται μεγάλες νησιωτικές Δ.Ο.Υ. (π.χ. της Κρήτης), οι φορολογούμενοι έχουν δημιουργήσει χρέη περίπου 11 δισ ευρώ, εκ των οποίων κάτι λιγότερο από 3 δισ ευρώ εκτιμάται ότι μπορούν να εισπραχθούν

Στις εφορίες της Β. Ελλάδας, οι ληξιπρόθεσμες οφειλές φτάνουν στα 22 δισ ευρώ, από τα οποία περίπου 5 δισ ευρώ θεωρούνται εισπράξιμα

Στις εφορίες της Δυτικής Ελλάδας και της Πελοποννήσου τα χρέη αγγίζουν τα 5,5 δισ ευρώ και μπορούν να εισπραχθούν περίπου 1,9 δισ ευρώ

Αυτό που έχει κινήσει το ενδιαφέρον είναι ότι πέρα από τις μεγάλες Δ.Ο.Υ., παρατηρείται αύξηση του stock των ληξιπρόθεσμων οφειλών σε πολλές περιφερειακές εφορίες. Έτσι, αν και ο όγκος των περίπου 20 δισ ευρώ στη ΦΑΕ Αθηνών προκαλεί δέος, δεν έχει διαφύγει της προσοχής ότι π.χ. στην εφορία της Καλλιθέας ή της Ελευσίνας, καταγράφονται οφειλές άνω των 2 δισ ευρώ σε κάθε μία από αυτές.

Η μεγάλη δεξαμενή, από την οποία μπορούν να εισπραχθούν τα περισσότερα, είναι οι οφειλές που κυμαίνονται μεταξύ 3.000- 1.500.000 ευρώ. Με βάση την ποιοτική ανάλυση που έχουν στη διάθεση τους οι αρμόδιες υπηρεσίες, από τα 16 δισ ευρώ των εισπράξιμων οφειλών, περίπου 8,6 δισ ευρώ αφορούν σε χρέη αυτής της κατηγορίας, εκ των οποίων κάτι λιγότερο από 4 δισ ευρώ βρίσκονται σε εφορίες της Αθήνας.

Με δεδομένες τις μεγάλες ελλείψεις προσωπικού, το μεγάλο στοίχημα είναι η αποτελεσματικότητα στη διαδικασία της είσπραξης, όπου όσον αφορά στις εισπράξεις επί των νέων οφειλών καταγράφεται υπερκάλυψη έναντι του στόχου (περίπου 114%), χωρίς να λείπουν οι εξαιρέσεις και ήδη εξετάζεται τι φταίει και πώς μπορεί να βελτιωθεί η κατάσταση.

Το πρόβλημα είναι ότι η αποτελεσματικότητα των εισπρακτικών μηχανισμών μεταφράζεται σε ένταση των μέτρων αναγκαστικής εκτέλεσης σε βάρος των οφειλετών. Με φόντο τα στοιχεία, που δείχνουν ότι έχουν ήδη γίνει κατασχέσεις σε κάτι λιγότερο από 1 εκατομμύριο οφειλέτες, οι υπηρεσίες της ΑΑΔΕ καλούνται να ανεβάσουν ρυθμούς, έτσι ώστε από το stock των παλιών οφειλών να έχουν εισπραχθεί τουλάχιστον 2,2 δισ ευρώ ως το τέλος Σεπτεμβρίου και 2,7 δισ ευρώ ως το τέλος του έτους, δηλαδή περίπου 250 εκατ. Ευρώ παραπάνω από πέρσι. Όσον αφορά, δε, στις νέες οφειλές, ο πήχης ανεβαίνει στο 24% από 22,5% που επιτεύχθηκε πέρσι.    

Γεώργιος Παππούς

iefimerida.gr

Αυξήθηκαν οι εξαγωγές ελληνικών κρασιών στην Ιαπωνία .!

Στα 482.000 ευρώ το 2016, από 158.000 ευρώ το 2013, αυξήθηκαν οι εξαγωγές ελληνικού οίνου στην Ιαπωνία, ενώ οι ιαπωνικές επιχειρήσεις που εισάγουν τα ελληνικά κρασιά, αυξήθηκαν από 3 το 2013 σε 8 το 2016, σύμφωνα με τον Οργανισμό Enterprise Greece, που σήμερα ολοκλήρωσε τις δράσεις του τρίτου κύκλου προβολής του ελληνικού κρασιού στην Ιαπωνία.

Το ολοκληρωμένο πρόγραμμα που ξεκίνησε το 2015 περιελάμβανε σειρά εστιασμένων δράσεων όπως καταχωρήσεις και άρθρα στον κλαδικό τύπο, οργανωμένες επισκέψεις ιαπωνικών ΜΜΕ, προκειμένου να γνωρίσουν τον ελληνικό αμπελώνα και πρόσκληση εισαγωγέων στην έκθεση «Οινόραμα» στην Αθήνα, για επιχειρηματικές συναντήσεις με Έλληνες οινοποιούς.

   

Στο Τόκυο και στην Οσάκα διοργανώθηκαν ειδικές γευσιγνωσίες και εκπαιδευτικά σεμινάρια για τους επαγγελματίες του οινικού χώρου και της μαζικής εστίασης καθώς και θεματικά master class σεμινάρια από τον Κωνσταντίνο Λαζαράκη MW, ενώ για τους οινόφιλους καταναλωτές διοργανώθηκαν σε Τόκυο και Κιότο γαστρονομικές βραδιές με ελληνικό κρασί.

  

Ταυτόχρονα, η Ελλάδα συμμετείχε για πρώτη φορά στην έκθεση κρασιού Vinexpo Tokyo με ένα εντυπωσιακό περίπτερο που τράβηξε την προσοχή των επισκεπτών με τη μεγάλη ποικιλία κρασιών και την υψηλή ποιότητα τους.

Αξίζει να αναφερθεί πως  το ελληνικό κρασί που εξάγεται στη Ιαπωνία είναι κυρίως κρασιά μεσαίας και ανώτερης κατηγορίας.

Τέλος, σημειώνεται ότι οι δράσεις προβολής του κρασιού στην Ιαπωνία χρηματοδοτούνται από το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, στο πλαίσιο της Κοινής Οργάνωσης Αγοράς οίνου και από τον Enterprise Greece. Το πρόγραμμα θα συνεχιστεί και το 2018 προς την κατεύθυνση της αύξησης αναγνωρισιμότητας των ελληνικών ετικετών και την επίτευξη στόχου εξαγωγών ενός εκατομμυρίου ευρώ μέχρι το τέλος του 2018.  

Στο 22,5% η ανεργία στην Ελλάδα σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat - Μονοψήφια νούμερα στην ΕΕ

Στα ύψη βρίσκεται η ανεργία στην Ελλάδα σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Υπηρεσίας (Eurostat) που δόθηκαν σήμερα στη δημοσιότητα, φτάνοντας το 22,5% για τον Μάρτιο.

Προ έτους, τον Μάρτιο του 2016, η ανεργία ήταν στο 23,8%.

Στην ευρωζώνη και στην «ΕΕ των 28» η ανεργία παρέμεινε σταθερή το Μάιο, έναντι του Απριλίου στο 9,3% και 7,8% αντίστοιχα. Ένα χρόνο πριν, το Μάιο του 2016, η ανεργία στην ευρωζώνη και στην «ΕΕ των 28» ήταν 10,2% και 8,7% αντίστοιχα (δεν υπάρχουν στοιχεία για την Ελλάδα τον Μάιο και τον Απρίλιο).

Συνολικά τον Μάιο καταγράφονται 19,11 εκατομμύρια άνεργοι στην ΕΕ και 15,03 εκατομμύρια άνεργοι στην ευρωζώνη. Τα υψηλότερα επίπεδα ανεργίας στην ΕΕ καταγράφονται στην Ελλάδα (22,5% τον Μάρτιο) και στην Ισπανία (17,7%). Τα χαμηλότερα ποσοστά ανεργίας σημειώθηκαν στην Τσεχία (3%) και στη Γερμανία (3,9%).

Ειδικότερα στην Ελλάδα, ο αριθμός των ανέργων τον Μάρτιο διαμορφώθηκε στα 1,068 εκατομμύρια. Το ποσοστό ανεργίας στους άνδρες διαμορφώθηκε στο 19,1% και στις γυναίκες στο 26,7%.

Το ποσοστό ανεργίας των νέων (κάτω των 25 ετών) στην Ελλάδα, μειώθηκε στο 46,6% το Μάρτιο, από 47,1% το Φεβρουάριο. Τα υψηλότερα ποσοστά ανεργίας των νέων στην ΕΕ καταγράφονται στην Ελλάδα (46,6% τον Μάρτιο), στην Ισπανία (38,6%) και στην Ιταλία (37%). Το χαμηλότερο ποσοστό καταγράφεται στη Γερμανία (6,7%). Τον Μάιο η ανεργία των νέων στην ευρωζώνη διαμορφώθηκε στο 18,9% και στην ΕΕ στο 16,9%. 

Η χαμένη πολιτική αθωότητα και ο Πολάκης...

Του Γιάννη Παντελάκη

Ο Κλάους Ρέγκλινγκ δίνει εύσημα στον Τσίπρα γιατί «είναι πολύ αφοσιωμένος» στο μνημόνιο, ο Σόιμπλε μιλάει για «βήματα προόδου». Και η κομματική εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ σημειώνει πρωτοσέλιδα ότι η χώρα ανακτά την εμπιστοσύνη των δανειστών. Το απόλυτα μνημονιακό κόμμα, μοιάζει υπερβολικά με κάτι που όσοι το ακολουθούσαν είχαν μάθει να μισούν. Οι Πολάκηδες που ανακαλύπτουν εχθρούς και επιτίθενται σε «φιλελέδες και συνοδοιπόρους του Κυριάκου», αποτελούν αναγκαιότητα για τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ένα μεγάλο πρόβλημα στρατηγικής. Μετά το αντιμνημονιακό αφήγημα που κατέρρευσε το 2015, την ίδια τύχη έχει και εκείνο που έλεγε πως η χώρα βγαίνει από το τούνελ το επόμενο καλοκαίρι. Η χώρα έχει εγκλωβιστεί σε μια λιτότητα διαρκείας τουλάχιστον έως το 2060. Με αυτά τα δεδομένα, πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος για να συσπειρώσει εναπομείναντες ψηφοφόρους που θα αποτελέσουν την  βάση για μια επανεκκίνηση εν όψει των επόμενων εκλογών. Όποτε και αν αυτές γίνουν, μάλλον όχι αργότερα από το τέλος της επόμενης χρονιάς.

Η σημερινή ανάγκη του συνδέεται με την επαναχάραξη κάποιων διαχωριστικών γραμμών με τους «απέναντι», σε μια εποχή που όλα μοιάζουν διαφορετικά. Παλαιότερα, ζούσαμε την εποχή που ο ΣΥΡΙΖΑ κατήγγειλε την πιο μικρής έκτασης ιδιωτικοποίηση που έκανε παλαιότερα η κυβέρνηση Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ. Σήμερα ζούμε στην εποχή που η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ κατηγορούν την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο ότι πουλάει τα πάντα μισοτιμής αλλά και γιατί υπέγραψε την μεταφορά όλων των δημόσιων επιχειρήσεων σ ένα υπερταμείο στο οποίο η Ελληνική πλευρά δεν έχει τον έλεγχο. Με αυτά τα δεδομένα, οι διαχωριστικές γραμμές που θα βασίζονται σε ορατές διαφορές στην οικονομική πολιτική τουλάχιστον με το συντηρητικό κόμμα, είναι δύσκολο να στηθούν. Πρέπει να βρεθεί κάποιος άλλος τρόπος για να υψωθούν τα τείχη.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, περισσότερο λόγω του τρόπου διακυβέρνησης που ακολούθησε και λιγότερο λόγω των οικονομικών του επιλογών, έχει χάσει οποιαδήποτε πολιτική αθωότητα του είχε απομείνει. Εκείνη που περικλείεται στις έννοιες «ηθικό πλεονέκτημα» και «αντισυστημικότητα». Συμπεριφέρεται σαν μια από τις πιο κακές εκδοχές της μεταπολίτευσης. Δημιουργεί μηχανισμούς στο κράτος, επεμβαίνει στις άλλες εξουσίες, αναπαράγει παλαιοκομματισμό άλλων εποχών και έχει αποφασίσει να αναγάγει τον αγοραίο λόγο και τον λαϊκισμό σε κυρίαρχο και υποκατάστατο του όποιου επιπέδου υπήρχε. Η αθωότητα εχει χαθεί, δεν μπορεί να αποτελέσει σημείο αισθητής διαφοράς.

Την νέα αναγκαιότητα του ΣΥΡΙΖΑ, μόνο ο «Παυλής», όπως τον αποκάλεσε ο Τσίπρας, μπορεί να καλύψει. Ο Πολάκης που προφανώς δεν είναι ο μόνος που εκφράζει αυτή την λογική, υπάρχουν πολλοί ακόμα, είναι  εν τούτοις ίσως ο πιο χαρακτηριστικός εκπρόσωπος. Οι νέες διαχωριστικές γραμμές που χαράζουν είναι αυτές που περιλαμβάνουν οργή, πόλωση, μίσος.

Ωστόσο – και εδώ δεν κάνουν λάθος οι εμπνευστές αυτής της στρατηγικής – υπάρχει πρόσφορο έδαφος σ ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας για να πιάσει τόπο αυτός ο δημόσιος λόγος ο διανθισμένος με χαμηλά στάνταρτ, χυδαιότητα και μπόλικο μίσος. Είναι το κομμάτι εκείνο που εκπαιδεύτηκε με αυτόν τον τρόπο ο οποίος υπήρχε υπόκωφα χρόνια τώρα και αναδείχτηκε στην επιφάνεια τις εποχές του «ή εμείς ή αυτοί» και των πλατειών με τους αγανακτισμένους.

Το αμιγώς πολιτικό επιχείρημα με ιδεολογικά χαρακτηριστικά, σε όποιον βαθμό αυτό αποτελούσε κριτήριο επιλογής για τον Ελληνα ψηφοφόρο, υποκαταστάθηκε από έναν λόγο οργής που στηριζόταν περισσότερο στο συναίσθημα. Αυτή η τακτική σε περιόδους ιδιαίτερα βαθειάς παρακμής (όχι μόνο οικονομικής) βρίσκει πιο εύκολα απήχηση, είναι ευκολοχώνευτη και αποδοτική. Σ αυτούς που μετά την μνημονιακή στροφή του ΣΥΡΙΖΑ έχουν απομείνει σήμερα μετέωροι, απευθύνονται οι Πολάκηδες. Και μάλλον είναι πολλοί.

Αυτό σημαίνει, πως όσο ο χρόνος τρέχει και η κυβέρνηση υλοποιεί το ένα μετά το άλλο από τα σκληρά μέτρα που συμφώνησε (στα οποία θα προστεθούν μερικά ακόμα από την τρίτη αξιολόγηση που ακολουθεί) θα πρέπει ν ανακαλύπτει εχθρούς εκτός των τειχών οι οποίοι θα είναι ανάλγητοι και σκληρά φιλελεύθεροι. Βέβαια, ποιός μπορεί να είναι πιο ανάλγητος από αυτόν που κατάργησε το ΕΚΑΣ και εκοψε τις αναπηρικές συντάξεις, είναι ένα ερώτημα, αλλά αυτό για τα κυβερνητικά μυαλά δεν σημαίνει κάτι. Σημασία έχει να υπάρξει εχθρός...  

liberal.gr

Κεντροαριστερά μπαίνοντας ή βγαίνοντας;

Και από τη σύμπτυξη πέντε κομμάτων, μικρών και άλλοτε μεγάλων, γεννήθηκε χτες το ένα που δηλώνει ότι εκπροσωπεί την Κεντροαριστερά στην Ελλάδα. Καλώς. Μένει να μας δηλώσει και ποια ακριβώς είναι η ιδεολογία, το πολιτικό πιστεύω και ποιο το πολιτικό πρόγραμμα. Επειδή, από την ιδρυτική συγκέντρωση δεν ακούσαμε τίποτε περισσότερο από ευχολόγια, μεγαλοστομίες και τετριμμένα συνθήματα. Α! Και τα ίδια παλιά, φθαρμένα πρόσωπα. Και δεν ακούσαμε ούτε μία συγνώμη!

Στην πολιτική, όπως και στην οικοδομή δεν μπορείς να χτίσεις στέρεο οικοδόμημα από παλιά φθαρμένα υλικά. Κατ αρχήν δεν πουλάει. Δεύτερον δεν αντέχει.

Και μόνο η ενεργός παρουσία δύο πρώην πρωθυπουργών, που απαξίωσαν το όνομα και την υπόσταση του κραταιού ΠΑΣΟΚ και το μετέτρεψαν σε κομματάκι του 6% θα αρκούσε για συνταγή αποτυχίας. Όχι κατ ανάγκη εκλογικής. Αποτυχίας πολιτικής. Αποτυχία σε ενδεχόμενη διακυβέρνηση της χώρας.

Ο μεν κ Σημίτης κατατροπώθηκε εκλογικά από τη δυσωδία των σκανδάλων επί πρωθυπουργίας του, για τα οποία δεν αισθάνθηκε ούτε στιγμή την υποχρέωση απέναντι στο λαό και το κόμμα του να ζητήσει συγνώμη, ακόμα και αν δεν συμμετείχε σ αυτά. Ποια είναι η ευθύνη του πρωθυπουργού αν όχι η ευθύνη της λειτουργίας της κυβέρνησής του;

Ο κ Σημίτης ακόμα και σήμερα συμπεριφέρεται σαν να ήταν άλλος από την κυβέρνησή του! Ένας άμωμος εν μέσω ληστών και καταχραστών. Ένας ανεύθυνος για τους υπουργούς του. Στην πραγματικότητα όμως ήταν ο τρόπος που πρωθυπούργευσε που έδωσε το δικαίωμα σε τόσους πολλούς να ορμήξουν σε τόσα πολλά. Αυτό, ο κατά τα άλλα εύθικτος κύριος Σημίτης δεν είχε ποτέ την ευθιξία να το αισθανθεί.

Ο δεύτερος, κ Γ.Α Παπανδρέου, αφού έβαλε τη χώρα σε τροχιά καταστροφής με την ένταξή της σε επιτήρηση, αντί να ακολουθήσει σφιχτή δημοσιονομική πολιτική αμέσως μόλις εκλέχτηκε, ψήφισε την κατάργησή της χώρας από τον πίνακα των χωρών με εθνική κυριαρχία, όπως πρόβλεπε το Μνημόνιο 1, το οποίο αναπαράγεται σε όλα τα επόμενα ως προς τα βασικά εδάφια.

Επιπλέον, επέτρεψε έναν αχταρμά ασυνεννοησίας και βιλαετίων ανάμεσα στους υπουργούς του, ενώ εκείνος στήριζε τη διακυβέρνηση τη χώρας σε ένα στενό οικογενειακό κογκλάβιο! Η ακυβερνησία ήταν προφανής και ο γολγοθάς των άγριων περικοπών σε μισθούς, συντάξεις, με άνοδο της ανεργίας και ύφεση πρωτοφανής για τους κατοίκους.

Ο άνθρωπος που έχει δηλώσει, και δικαίως, ότι δεν ήθελε να γίνει πρωθυπουργός, αλλά καθηγητής πανεπιστημίου, εμφανίζεται πάλι στο πολιτικό προσκήνιο λες και ένα «αόρατο» οικογενειακό χέρι τον υποχρεώνει.

Οι άλλοτε υπουργοί και πρόεδροι του ΠΑΣΟΚ που αποτελούν το βαρύ πυροβολικό του νέου, πενταμελούς, κόμματος της κεντροαριστεράς με το όνομα Δημοκρατική Συμπαράταξη, έχουν στην πλάτη τους το πιο σημαντικό στοιχείο: Απέτυχαν να βελτιώσουν τη ζωή των πολιτών, απέτυχαν να εμπνεύσουν την εμπιστοσύνη τους για το μέλλον, απέτυχαν στα υπουργικά τους καθήκοντα.

Επιπλέον, βαρύνονται με το γεγονός ότι αρνούμενοι να εφαρμόσουν πολιτικές για την εξυγίανση του άρρωστου κρατικού μηχανισμού, εφάρμοσαν κι από πάνω πολιτικές παραπέρα εξόντωσης εισοδημάτων, επιχειρήσεων, εργαζόμενων, και απαξίωσης του πλούτου της χώρας.

Το πιο σημαντικό: Απαξίωσαν στη συνείδηση του πολίτη κάθε φιλολαϊκότητα που είχε ως αναπόσπαστο συστατικό στοιχείο του το ΠΑΣΟΚ. Έγιναν κι αυτοί για τους πολίτες εχθροί του λαού.

Ξόδεψα 500 λέξεις για όλα αυτά επειδή τα κόμματα παγκοσμίως έχουν δύο κύρια ατού: Την ιδεολογία τους και τα πρόσωπα. Η νέα Δημοκρατική Συμπαράταξη δεν έχει να προσθέσει τίποτε σε κανένα από τα δύο χαρακτηριστικά.

Τα πρόσωπα, από τα οποία απαρτίζεται είναι πολιτικώς ευνουχισμένα. Καθένας που έχει αποτύχει να προσθέσει στη χώρα υπουργεύοντας δεν θα μπορεί να επιχειρηματολογήσει πουθενά. Σε μία Έλλάδα που έχει τεράστια ανάγκη από άφθαρτες πολιτικές παρουσίες. Ο αυτόματος συνειρμός κάθε πολίτη και κάθε πολιτικού αντίπαλου θα είναι «σε είδαμε κι εσένα τι έκανες».

Επειδή, όμως, η χώρα έχει κατέβει στην πολιτική απολιτισιά με τις προσωποπαγείς πολιτικές και με την απουσία σαφών ιδεολογιών των κομμάτων και σαφών πολιτικών προγραμμάτων, ένα ακόμα συνονθύλευμα πολιτικών προσώπων με την αοριστία «Κεντροαριστερά» δεν έχει να προσφέρει τίποτε στο λαό.

Ένα τέτοιο συνονθύλευμα, χωρίς σαφές ιδεολογικό και πολιτικό πρόγραμμα είναι πέρα από σαφές πως το μόνο που έρχεται να κάνει είναι μια ακόμα διαχείριση της ίδιας πολιτικής που ακολουθεί ήδη ο ΣΥΡΙΖΑ και που ακολουθούσαν τα μέλη του ΠΑΣΟΚ και της κυβερνητικής ΔΗΜΑΡ προηγουμένως.

Ποια είναι η διαφορά; Εμείς, λένε, δεν είμαστε τόσο ψεύτες και τόσο ανίκανοι όσο οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Μπορεί μέχρι ένα σημείο να έχουν δίκιο ως προς το δεύτερο. Γιατί ως προς το πρώτο δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε σε ποιόν από τα δύο πολιτικά μορφώματα να δώσουμε το χρυσό μετάλλιο της ψευτιάς.

Αυτά τα χαρακτηριστικά που λένε ότι διαφοροποιούν την υπάρχουσα κατάσταση από την υποσχεμένη δεν αρκούν. Οι πολίτες έχουν ανάγκη να ξέρουν τι ακριβώς πιστεύεις κι τι θα κάνεις. Πιο πολύ κι από τους πολίτες το έχει ανάγκη η ίδια η διακυβέρνηση:

Ποια οικονομική πολιτική θα ακολουθήσεις, ποια ασφαλιστική πολιτική θα εφαρμόσεις, ποιο είναι το πρόγραμμά σου για τους εργαζόμενους, τους επιχειρηματίες, τη σχέση εισοδημάτων- φόρων, τη σχέση ασφάλειας- ελευθερίας, τη σχέση εργοδότη- εργάτη, την πολιτική για την Παιδεία, για την Υγεία, για τη Γεωργία, την εξωτερική πολιτική (χωρίς έξω οι βάσεις που έμειναν).

Όλα αυτά, και άλλα πολλά, είναι το στίγμα, η σαφής υπόσχεση ενός κόμματος στους πολίτες για να διεκδικήσει όχι απλώς την ψήφο τους. Να διεκδικήσει το καθήκον μιας ΣΟΒΑΡΗΣ διακυβέρνησης. Αλλιώς είναι μία από τα ίδια.

Ο λαός έχει φτάσει στο αμήν με το μία από τα ίδια Και τα έχει δοκιμάσει όλα τα ίδια αρκετές φορές από το 1974 και μία φορά το 2015. Στην κυριολεξία και μεταφορικά «τα έχει δει όλα».

Οι ομιλίες, οι παρουσίες και οι τοποθετήσεις στην ίδρυση της νέας Δημοκρατικής Συμπαράταξης μας λένε σαφώς ένα πράγμα: Έγινε μια συγκόλληση για να μην καλύψει το κενό του κέντρου ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και για να καλυφθεί το εκλογικό κενό σε μια ενδεχόμενη ήττα του ΣΥΡΙΖΑ. Κοινώς, να μετρήσουμε ψήφους για να’ ρθουμε μια μέρα πάλι στην εξουσία. Θεμιτό. Αλλά…

Αλλά, δεν είναι αυτό που έχει ανάγκη ο τόπος. Ο τόπος έχει ανάγκη από ανθρώπους και κόμματα με σαφή προσανατολισμό.  Οι ΟΦΑ και τα φλού τον έχουν καταστρέψει. Και το πολιτικό σκηνικό σε επίπεδο δυνάμεων εξουσίας είναι περίπου σαφές.

Από τη μία πλευρά είναι η ΝΔ, η οποία εκπροσωπεί τη συντηρητική παράταξη, με την αντίστοιχη πολιτική σε όλους τους τομείς, συμφωνεί- δε συμφωνεί κανείς μαζί της. Η πολιτική της είναι εκφρασμένη σε όλους τους τόνους. Λίγο πιο φιλελεύθερη αλλού, λίγο πιο νεοφιλελεύθερη αλλού, δεν κάνει διαφορά. Είναι σαφής. Καθένας που την ψηφίζει ξέρει τι πιστεύει και τι να περιμένει.

Από την άλλη πλευρά είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος εκπροσωπεί τη μαρξιστική κομμουνιστική αριστερά στη μορφή που την καταλαβαίνουν τα στελέχη του. Στρεβλή- ξεστρευλή, αυτή είναι. Η πολιτική του είναι «τα κάνω όλα αρκεί να μη χάσω την εξουσία, γιατί ονειρεύομαι κρατώντας την να εφαρμόσω μια μέρα την κομμουνιστική πολιτική μου». Πώς θα εφαρμόσει μια μέρα πολιτική σπέρνοντας ερείπια είναι δικό του πρόβλημα. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν σταματάει σε κάθε ευκαιρία να το θυμίζει στο λαό. Είναι ξεκάθαρος.

Μεταξύ της παραδοσιακής παράταξης και της κομμουνιστικής αριστεράς ορφανεύει ένας πολιτικός ιδεολογικός χώρος: Η σοσιαλδημοκρατία. Με σαφείς πολιτικές, ιδεολογία, στόχους, προγράμματα. Και δεν ορφανεύει μόνο στη χώρα. Ορφανεύει και στα μυαλά των πολιτικών που την επικαλούνται, αλλά δεν την προωθούν. Όπως θα’ λεγε και ο παππούς Γ. Παπανδρέου «μας ερωτεύονται αλλά δεν μας παντρεύονται».

Η σοσιαλδημοκρατία, λοιπόν, που θα ήταν το μόνο αξιόμαχο και σοβαρό αντίπαλο δέος στη χαοτική μαρξιστική αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, την οποία και θα ξανάστελνε στο 3% του διανοουμενίστικου ομίλου προβληματισμού, απουσιάζει εντελώς από τη νέα Δημοκρατική Συμπαράταξη. Η οποία θέλει να είναι η συνέχεια ενός πανελλήνιου σοσιαλιστικού κινήματος παρ όλο που τα στελέχη της ευτέλισαν και το σοσιαλιστικό και το κίνημα.

Αλλά, το κυριότερο που απουσιάζει δεν είναι αυτό. Απουσιάζει αυτό που χρωστάει το κίνημα και τα στελέχη του και κυρίως οι δυο πρώην πρωθυπουργοί που καμάρωναν χαμογελαστοί σαν αθώες περιστερές αυτές τις μέρες στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας: Ένα ΣΥΓΝΩΜΗ στο λαό. Ένα  ΣΥΓΝΩΜΗ που απαξίωσαν κι αυτοί την πολιτική και τον κοινοβουλευτισμό, όπως όλες οι εδώ και δεκαετίες κυβερνήσεις. Και ένα ΣΥΓΝΩΜΗ που απαξίωσαν μια ιδεολογία.

Γ. Παπαδόπουλος- Τετράδης

liberal.gr

Πάνω από 200 δισ ευρώ ο τζίρος από τα "μαϊμού" προϊόντα

Φωτογραφικός εξοπλισμός και ιατρικά μηχανήματα, αθλητικά είδη και παιχνίδια - απομιμήσεις των γνήσιων, διοχετεύονται μέσω Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή αγορά, σύμφωνα με την πρόσφατη έκθεση του ΟΟΣΑ και του Γραφείου Διανοητικής Ιδιοκτησίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (EUIPO), που χαρτογραφεί τη διακίνηση των λεγόμενων προϊόντων- "μαϊμού" στη διεθνή αγορά και δημοσιεύεται στο ΑΠΕ-ΜΠΕ.

Σύμφωνα με το πόρισμα, η Ελλάδα είναι κόμβος, αν και όχι ο μεγαλύτερος, για δύο από τις δέκα κατηγορίες προϊόντων -ο διεθνής τζίρος των οποίων υπερβαίνει τα 200 δισ. ευρώ- που αποτελούν στόχο της βιομηχανίας απομιμήσεων.

Ειδικότερα, για το φωτογραφικό εξοπλισμό - ιατρικά μηχανήματα, κατηγορία στην οποία περιλαμβάνονται και τα γυαλιά ηλίου, η Ελλάδα είναι στην έβδομη θέση της κατάταξης των χωρών προέλευσης απομιμήσεων και στη δέκατη για τα προϊόντα που προορίζονται για την ευρωπαϊκή αγορά. Αντίστοιχα, για τα αθλητικά είδη - παιχνίδια, η Ελλάδα είναι στη δωδέκατη θέση των χωρών προέλευσης και στην όγδοη για την ευρωπαϊκή αγορά.

Οι άλλες οκτώ κατηγορίες προϊόντων που αποτελούν στόχο της βιομηχανίας απομιμήσεων, είναι τρόφιμα, φάρμακα, καλλυντικά - αρώματα, δερμάτινα είδη - τσάντες, ρούχα, παπούτσια, κοσμήματα και ηλεκτρονικά είδη.

Κατηγορίες, στις οποίες η Ελλάδα κατατάσσεται χαμηλά στη λίστα των χωρών προέλευσης ή των ενδιάμεσων σταθμών διακίνησης.

Στις 9 από τις δέκα κατηγορίες απομιμήσεων, η Κίνα είναι η κύρια χώρα και ακολουθούν Ινδία, Ταϊλάνδη, Τουρκία, Μαλαισία, Πακιστάν και Βιετνάμ. Στον τομέα της διακίνησης, οι σημαντικότεροι κόμβοι είναι το Χονγκ - Κονγκ, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και η Σιγκαπούρη, ενώ για την ευρωπαϊκή αγορά οι κύριες πύλες εισόδου είναι η Αλβανία, η Αίγυπτος, το Μαρόκο και η Ουκρανία.

Εντυπωσιακές είναι, εξάλλου, οι τεχνικές διακίνησης, αλλά και απόκρυψης των απομιμήσεων που χρησιμοποιούν οι παραγωγοί/διακινητές των προϊόντων αυτών, προκειμένου να φθάσουν στον τελικό καταναλωτή. Σύμφωνα με την έκθεση, τα προϊόντα μεταφορτώνονται διαδοχικά από/σε πλοία, σιδηροδρόμους, φορτηγά ή ακόμη και αεροπλάνα, μεγάλα φορτία "σπάνε" σε μικρότερα και αντίστροφα, με στόχο να χαθούν τα ίχνη και να τεθούν εμπόδια στον έλεγχο.

Όσο για τις τεχνικές απόκρυψης, οι συνηθέστερες είναι η τοποθέτηση των απομιμήσεων στο βάθος του κοντέινερ και η ανάμιξή τους με γνήσια προϊόντα. Όμως, έχουν εντοπιστεί και πιο εξελιγμένες τεχνικές, όπως η αποστολή των προϊόντων σε κομμάτια και η συναρμολόγησή τους στη χώρα προορισμού, η ξεχωριστή αποστολή των προϊόντων από τη συσκευασία κ.α.