Γιάνη μου, το μπουμπούκι σου

Ο Βαρουφάκης κυκλοφορεί και σε έκδοση σαλονιού και σε λιμανιού, πουλώντας τρέλα ή επανάσταση, γεύματα με τσιπούρες ή πορείες με γαρίφαλα, ανάλογα με την περίσταση. Ετσι πορεύεται. Ετσι πορεύτηκε και τώρα, την Πρωτομαγιά, αμετανόητος για αυτά που έκανε (και που δεν έκανε)

  

γράφει ο Κοσμάς Βίδος

Για δες πού φτάσαμε! Από τον «άνθρωπο με το γαρίφαλο», αυτή τη ρομαντική μέσα στην τραγικότητά της φιγούρα που έρχεται από μια χώρα ρημαγμένη από τον Εμφύλιο, στον ναρκισσευόμενο άνθρωπο με το γαρίφαλο και με το «σιωπή, οραματίζομαι το μέλλον της πατρίδας» βλέμμα, που συμμετείχε στη φετινή πορεία για την Πρωτομαγιά, σχεδόν μονοπωλώντας την προσοχή μας. Αυτό που σίγουρα μένει αναλλοίωτο και στις δύο περιπτώσεις είναι το «χώρα ρημαγμένη», το βλέπουμε καθημερινά γύρω μας, το ζούμε στο πετσί μας. Εκείνο που αλλάζει είναι η ποιότητα των ανθρώπων που συμμετέχουν στην πολιτική ζωή της χώρας και η χρήση των συμβόλων.

Είναι συνεπής, για να λέμε την αλήθεια, ο Γιάνης Βαρουφάκης, στον τρόπο με τον οποίο περιφέρει τη δημόσια εικόνα του: από την εποχή ακόμα που σταδιοδρομούσε ως guest star στα τηλεοπτικά talk shows, προτού αναλάβει τη σωτηρία της Ελλάδας ως υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης Τσίπρα, και από το «διαζύγιό του» με τον Τσίπρα και τη δημιουργία δικού του κινήματος, μέχρι τη χθεσινή, πολυφωτογραφημένη συμμετοχή του στην πορεία της ΓΣΣΕ, παραμένει ο «αχαλίνωτος νάρκισσος» που περιγράφει ο Πιέρ Μοσκοβισί στο βιβλίο του «Αν είναι μεσάνυχτα στην Ευρώπη».

Φαίνεται αυτό και από τον αγέρωχο τρόπο με τον οποίο αντιμετώπισε τα μέσα μαζικής ενημέρωσης στην πορεία: φορώντας πάντα αυτή τη μόνιμη γκριμάτσα που περισσότερο μοιάζει με επιβεβαίωση της απαξίωσής του προς οποιονδήποτε δεν είναι Γιάνης, παρά με χαμόγελο. Ετσι χαμογελάει, μιλάει, ποζάρει ο Βαρουφάκης: απαξιώνοντας όποιον βρίσκεται απέναντί του («εσύ, μικρέ ανόητε, δεν ξέρεις!») και λάμποντας την ίδια στιγμή ως ο καλύτερος. Αυτοθαυμάζεται και δεν το κρύβει.

«Κάθε γενιά εργατών, όσο υπάρχει ακόμα καπιταλισμός, έχει υποχρέωση να δίνει ξανά και ξανά και ξανά τους αγώνες που έδωσαν το 1886 στο Σικάγο για 8ωρο, για ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς, για αξιοπρέπεια, για κοινωνική ασφάλιση» δήλωσε αυτή τη φορά κρατώντας ένα γαρίφαλο και καταγγέλλοντας τη «σκληρή ταξική πολιτική σε βάρος των εργαζομένων». Οι χρήστες του Internet βγήκαν αμέσως για να του θυμίσουν ποιος είναι στην πραγματικότητα, αναδημοσιεύοντας φωτογραφίες του από σαλόνια, πισίνες, από την περίφημη συνέντευξή του στο Paris Match, όταν την ώρα της εθνικής χρεοκοπίας διαφήμιζε τον έρωτά του για τη σύζυγό του Δανάη Στράτου και απολάμβανε μαζί της φρέσκο ψάρι.

Αν τον εξέθεσαν; Μα αυτή η αντίφαση, την οποία προσπάθησαν να τονίσουν παραθέτοντας τα πειστήρια της άνετης ζωής του στην προτροπή του προς τους εργάτες («έχετε υποχρέωση!») για αγώνες, είναι ένα από τα κύρια συστατικά του ναρκισσευόμενου εαυτού του. Ενα συστατικό το οποίο ο ίδιος καλλιεργεί και χιλιοπροβάλλει, γιατί αυτό τον διαφοροποιεί από τους άλλους: και από τους λεφτάδες που αποτελούν τους καθημερινούς συνδαιτυμόνες του στο καλοστρωμένο τραπέζι του (μετά τσιπούρας ή άνευ), και από τον απλό λαό του οποίου επιθυμεί να ηγηθεί διά του «Μετώπου Ρεαλιστικής Ανυπακοής 2025».

Ως Γιάνης (ακόμα και το «ανορθόγραφο» όνομά του το επέβαλε, θαρρείς, για να πληγώνει-προκαλεί την όρασή μας!), και του λιμανιού και του σαλονιού, αλλάζοντας δηλαδή προσωπεία ανάλογα με την περίσταση, ή φορώντας πολλά προσωπεία την ίδια στιγμή, μπορεί να πουλάει ό,τι θέλει: τρέλα ή επανάσταση. Και τρέλα και επανάσταση. Ετσι πορεύεται. Ετσι πορεύτηκε και τώρα, την Πρωτομαγιά, παρέα με τη ΓΣΣΕ, αμετανόητος για αυτά που έκανε (και που δεν έκανε) αλλά και για αυτά που θα επιχειρήσει να κάνει στο μέλλον. Παίζοντας το ίδιο παιχνίδι της αυτοπροβολής και του αυτοθαυμασμού που παίζει από την πρώτη μέρα που τον γνωρίσαμε. Αυτός είναι ο Γιάνης. Ακόμα να τον μάθουμε και να τον προσπεράσουμε;              

Σύλληψη Τούρκου στις Καστανιές Έβρου

Περίεργη υπόθεση στα ελληνοτουρκικά σύνορα- Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες o συλληφθείς μπήκε παράνομα στην Ελλάδα οδηγώντας εκσκαπτικό μηχάνημα.

Συναγερμός έχει σημάνει στις αστυνομικές αρχές του Εβρου, όταν περίπου στις 4 το μεσημέρι ένας Τούρκος πέρασε παράνομα τα ελληνοτουρκικά σύνορα. Η αρχική πληροφορία ανέφερε ότι επρόκειτο για στρατιωτικό, ωστόσο λίγο αργότερα διαπιστώθηκε ότι έφερε πάνω του πολιτική ταυτότητα.  Όπως δήλωσε ο ίδιος στις αστυνομικές αρχές είναι εργάτης.

Οι έως τώρα πληροφορίες για την περίεργη αυτή υπόθεση αναφέρουν ότι ο συλληφθείς έκανε εργασίες στην τουρκική πλευρά με εκσκαπτικό μηχάνημα και πέρασε στο ελληνικό έδαφος όπου και συνελήφθη. Κατά τις ίδιες, πάντα, πληροφορίες το μηχάνημα ανήκει στο δήμο Αδριανούπολης. Σημειώνεται ότι η σύλληψη έγινε πολύ κοντά στην περιοχή όπου έπεσαν στα χέρια τουρκικής περιπόλου οι δύο Έλληνες στρατιωτικοί Αγγελος Μητρετώδης και Δημήτρης Κούκλατζης.

Όπως επιβεβαιώνεται από στρατιωτικές πηγές ο Τούρκος δηλώνει εργάτης, ενώ την υπόθεση χειρίζονται οι αστυνομικές αρχές του Έβρου.            

Ορατότης… μηδέν

Του Δημήτρη Μηλάκα

Ήταν αρκετή η (απίστευτη, όπως εξελίχθηκε) υπόθεση με τις γαλλικές φρεγάτες για να μετατρέψει τους κυβερνώντες και τον στόμφο με τον οποίον εμφανίζονται σε καρικατούρες. Πέρα απ’ το γελοίο, αυτή η ιστορία, με τις φρεγάτες που οι Γάλλοι πρόεδροι από την εποχή του Σαρκοζί μέχρι σήμερα προσπαθούν να πασάρουν στις ελληνικές κυβερνήσεις, είναι ωφέλιμη διότι οδηγεί σε κάποια συμπεράσματα τα οποία – μέρες που είναι – καλό είναι να τα έχουμε κατά νου:

● Μηδέν (αμυντικός) σχεδιασμός.

● Μηδέν (ενδοκυβερνητική) επικοινωνία.

● Μηδέν (τακτική στη) διαπραγμάτευση.

Η ιστορία (με τις φρεγάτες) εξελίχθηκε λίγο πολύ ως εξής: Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛΛ «άκουσε» κάποια στιγμή τους επικεφαλής των Ενόπλων Δυνάμεων να φωνάζουν ότι δεν μπορούν να ανταποκριθούν στο παιχνίδι της έντασης (και σε όσα ενδεχομένως αυτό συνεπάγεται) με την Τουρκία επειδή:

● η Τουρκία υπερ-εξοπλίζεται,

● οι ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις δεν έχουν χρήμα όχι μόνο για ανανέωση του οπλισμού, αλλά ούτε για τη συντήρηση του υπάρχοντος.

Όταν το παιχνίδι χόντρυνε με τις καθημερινές εικονικές ναυμαχίες και αερομαχίες και όταν η κυβέρνηση άρχισε να αντιλαμβάνεται τι μπορεί να σημάνει για το πολιτικό της αφήγημα (έξοδος από τα μνημόνια και τις εποπτείες) ένα χοντρό ελληνοτουρκικό επεισόδιο, απευθύνθηκε στους γνωστούς προστάτες, οι οποίοι παρεμπιπτόντως είναι αυτοί που διαθέτουν τα απαιτούμενα (πολεμικά) παιχνίδια. Στην προκειμένη περίπτωση στους Αμερικανούς για αεροπλάνα (εκσυγχρονισμός F-16) και στους Γάλλους για πλοία.

Εδώ (παρενθετικά) θα πρέπει να σημειώσουμε ότι οι προστάτες παρέχουν οπλισμό όχι μόνο έναντι δισεκατομμυρίων. Ο εξοπλισμός του υποτελούς συνεπάγεται υποχρεώσεις και καθήκοντα, δηλαδή την αφοσιωμένη συμμετοχή στους σχεδιασμούς και τους στόχους που έχει ο «προστάτης».

Η συνεργασία με τις ΗΠΑ

Από τον περασμένο Οκτώβριο (συνάντηση Τσίπρα με Τραμπ στην Ουάσιγκτον) βιώνουμε σιγά – σιγά τα επακόλουθα της αναβαθμισμένης ελληνοαμερικανικής συνεργασίας σε όλο το εύρος (Κρήτη – Σούδα, Κυκλάδες – Σύρος, Πελοπόννησος – Ανδραβίδα, Θεσσαλία – Λάρισα, Θράκη – Αλεξανδρούπολη) της ελληνικής επικράτειας. Αυτή η αναβαθμισμένη ελληνοαμερικανική στρατιωτική σχέση «πουλήθηκε» από την ελληνική κυβέρνηση ως διπλωματική της επιτυχία.

Η αλήθεια, ωστόσο, είναι ότι οι Αμερικανοί αποφάσισαν την αναβάθμιση της παρουσίας τους στην Ελλάδα εξ αιτίας της αποδόμησης των αμερικανοτουρκικών σχέσεων. Με άλλα, πιο απλά λόγια, δεν είναι η κυβέρνηση που έφερε πιο κοντά τις ΗΠΑ στην Ελλάδα, αλλά οι αμερικανικές ανάγκες που επέβαλαν στην ελληνική κυβέρνηση να δεθεί χειροπόδαρα στο αμερικανικό άρμα εξωτερικής πολιτικής. Καθώς, λοιπόν, οι αμερικανοτουρκικές σχέσεις δοκιμάζονται, είναι προφανές ότι η Ελλάδα θα πρέπει να είναι εξοπλισμένη ως άλλο ένα αμερικανικό χαλίκι στο πασουμάκι του σουλτάνου.

Το γαλλικό σχέδιο

Μέσα σε αυτό το κλίμα, λοιπόν, και καθώς ο «φωτισμένος» Μακρόν διεκδικεί και αναλαμβάνει για λογαριασμό της χώρας του (καθώς οι Βρετανία αποχωρεί από την Ε.Ε.) την ηγεσία στο στρατιωτικό επίπεδο ως δεξί ευρωπαϊκό χέρι της αμερικανικής υπερδύναμης αναζωπυρώνεται μια συζήτηση για αγορές από τη γαλλική πραμάτεια που είχαν ξεκινήσει από το 2009 σε συζητήσεις των τότε ηγετών Σαρκοζί – Καραμανλή.

Το σχέδιο αφορούσε την κάλυψη των (πραγματικών) επιχειρησιακών αναγκών του ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού με γαλλικές φρεγάτες. Το εν λόγω σχέδιο (ενοικίαση δυο φρεγατών και ναυπήγηση ακόμη δύο ή τριών σε ελληνικά ναυπηγεία) με στόχο η Ελλάδα μετά το τέλος του προγράμματος, που θα τραβούσε για μια πενταετία, να έχει στην κατοχή της τέσσερις έως πέντε τελευταίας τεχνολογίας φρεγάτες, επανέφερε και ο επόμενος πρόεδρος της Γαλλίας Φρανσουά Ολάντ στις κυβερνήσεις Παπανδρέου και Σαμαρά.

Η προτεραιότητα των περικοπών (τις οποίες επέβαλαν οι δανειστές, ανάμεσα στους οποίους και η Γαλλία) πάγωσε τον σχεδιασμό, αλλά δεν τον ματαίωσε…

Το ξεδίπλωμα του μεγάλου παιχνιδιού στην κυπριακή ΑΟΖ, όπου η γαλλική TOTAL έχει συμφέροντα, και η επιλογή της Γαλλίας να ενθυμηθεί το ένδοξο ιμπεριαλιστικό της παρελθόν (και) στην περιοχή της ανατολικής Μεσογείου και τη Μέση Ανατολή επανέφεραν στο τραπέζι το παλιό ελληνογαλλικό εξοπλιστικό πρότζεκτ.

Η σχετική συζήτηση έγινε σε τηλεφωνική επαφή του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα με τον Εμανουέλ Μακρόν. Είχαν προηγηθεί επαφές σε χαμηλότερο επίπεδο με στόχο το «ξεσκόνισμα» των παλαιότερων ελληνογαλλικών συζητήσεων. Στην επικοινωνία Τσίπρα – Μακρόν επιβεβαιώθηκε η πολιτική βούληση των δύο πλευρών για να προχωρήσει η διαδικασία, η οποία είναι πολύπλοκη και χρονοβόρα.

Ο χρόνος, ωστόσο, δεν είναι σύμμαχος των πολιτικών ειδικά όταν βιάζονται να επιδείξουν έργο. Και ο Φώτης Κουβέλης λίγο έλειψε να παρκάρει τις νοικιασμένες φρεγάτες στον Φλοίσβο και να τις έχει πρώτο πλάνο ο ΣΚΑΪ, όπου, μη μπορώντας να κρατηθεί, τα είπε όλα. Αποκάλυψε δηλαδή το πλάνο μιας συμφωνίας το οποίο μόλις έχει ξεκινήσει…

Απουσία στρατηγικής

Απ’ όλα τα παραπάνω μπορεί κάποιος να βγάλει πολλά και διάφορα συμπεράσματα. Εμείς θα αρκεστούμε στα παρακάτω:

1. Η ελληνική κυβέρνηση (η χώρα γενικότερα και η αστική της τάξη) δεν έχουν ούτε το παραμικρό σχέδιο – όχι επέκτασής τους, αλλά ούτε καν επιβίωσής τους.

2. Η ελληνική κυβέρνηση (το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα, καθώς και η αστική τάξη που το στηρίζει) έχουν μόνο σημείο αναφοράς την εξάρτησή τους από ξένα συμφέροντα και κέντρα λήψης αποφάσεων.

3. Ως εκ τούτου λειτουργούν συμπληρωματικά ως υποτελείς σε σχεδιασμούς των προστάτιδων δυνάμεων αγνοώντας τους κινδύνους που συνεπάγεται κάτι τέτοιο για τη χώρα, η οποία είναι εντελώς απροετοίμαστη να αντιμετωπίσει σοβαρές απειλές με ίδιες δυνάμεις.

Κατά τα λοιπά, «καλή τύχη μάγκες»…          

Ο Χίτλερ του YouTube

“Όποιος δεν έχει αμφιβολίες είναι τρελός.”

Πίτερ Ουστίνοφ

“Αν θες να πεις την αλήθεια στους ανθρώπους, καν’τους να γελάσουν. Αλλιώς θα σε σκοτώσουν.”

Όσκαρ Ουάιλντ

~~~~~~~~~~~

Μια υπόθεση: Τι θα γινόταν αν ο Χίτλερ ζούσε σήμερα;

Όχι ο Χίτλερ γέρος, 129 χρονών. Ούτε ένας κλωνοποιημένος Χίτλερ. Ούτε η μετενσάρκωση του Χίτλερ σε κάποιο άλλο σώμα (στο σώμα ενός Εβραίου θα ήταν ωραίο κοσμικό αστείο).

Όχι, να ζούσε ο Αδόλφος Χίτλερ αυτούσιος, ψυχή τε και σώματι, πενήντα κάτι χρονών. Η κοινωνία θα τον αποδεχόταν; Θα τον έκλειναν στη φυλακή, σε άσυλο ή μήπως θα τον έκαναν πάλι Φύρερ;

Πριν απαντήσετε θυμηθείτε ότι ο Χίτλερ είχε εκλεγεί απ’ τον Γερμανικό λαό -πριν καταργήσει τη δημοκρατία. Ο Βίλχελμ Ράιχ, στη Μαζική Ψυχολογία του Φασισμού, έγραφε ότι ένα σαδιστικό άτομο δεν θα μπορούσε να διαπρέψει σε μία μη-σαδιστική κοινωνία. Άραγε ο σημερινός κόσμος θα τον απέρριπτε;

Είναι ερωτήσεις που δεν μπορούν ν’ απαντηθούν στην πραγματικότητα, αλλά μπορούν να γίνουν ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα.

Ο Τίμουρ Βέρμες το έγραψε, “Κοίτα ποιος ήρθε πάλι”, εκδόσεις Κλειδάριθμος.

~~

Την ημέρα της αυτοκτονίας του, στις 30 Απριλίου 1945, ο Αδόλφος δεν πεθαίνει. Μεταφέρεται χρονικά στη Γερμανία του σήμερα. Όχι όμως στο σώμα κάποιου άλλου.

Συνέρχεται σ’ ένα γιαπί στο Βερολίνο, με το μουστάκι του, τη φράντζα του, τη στολή του, τη μνήμη του -και λίγο πονοκέφαλο, σαν να είχε μεθύσει την προηγούμενη, αν και ποτέ δεν έπινε αλκοόλ.

Φυσικά δεν μας απασχολεί γιατί και πώς έγινε αυτό, το μυθιστόρημα είναι σατιρικό, όχι επιστημονικής φαντασίας.

Το θέμα είναι τι θα κάνει ο Αδόλφος Χίλτερ και πώς θα τον αντιμετωπίσουν οι συγκαιρινοί μας Γερμανοί.

~~

Το πιο δύσκολο για τον συγγραφέα, όπως λέει ο ίδιος, ήταν να μπει στο κεφάλι του Χίτλερ. Γιατί η αφήγηση είναι πρωτοπρόσωπη. Την ιστορία τη διηγείται ο ίδιος ο Αδόλφος.

Βλέπουμε τη σύγχρονη Γερμανία μέσα απ’ τα μάτια του Χίτλερ, ακούμε τις σκέψεις του. (Και κανένας δεν πιστεύει για τον εαυτό του ότι είναι κακός -ούτε καν ο Thanos της Marvel.)

Ένα απ’ τα πράγματα που μου έμαθε ο Ιάκωβος Καμπανέλλης είναι ότι ο συγγραφέας πρέπει να κατανοεί τους ήρωες του -“ακόμα κι αν γράφεις για τον Χίτλερ, ακόμα κι αν ήσουν σε στρατόπεδο εξόντωσης”.

Ο Βέρμες διάβασε, για να καταλάβει τον Χίτλερ, το “Ο Αγώνας μου”, το “Μονόλογοι από το αρχηγείο του Φύρερ”, του Χάινριχ Χάιμ, και το “Επιτραπέζιες συζητήσεις του Χίτλερ”, του Χένρι Πίκερ.

Εκεί αντιλήφθηκε ότι ο Χίτλερ δεν ήταν το “Απόλυτο Κακό”. Το πρόβλημα του (μας) ήταν ότι δεν είχε αμφιβολίες. Πίστευε ότι ήταν απεσταλμένος της “Πρόνοιας” για να κάνει πάλι μεγάλο τον γερμανικό λαό. Πίστευε ότι οι Εβραίοι και οι άλλοι “υπάνθρωποι” μολύνουν την Άρια φυλή. Κι είχε σύστημα στη τρέλα του.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα όμως, ήταν ότι ένας τέτοιος άνθρωπος έπεισε τον γερμανικό λαό να τον ακολουθήσει. Πώς το κατάφερε αυτό;

Σίγουρα είναι τεράστιο ερώτημα, με χιλιάδες παραμέτρους, αλλά στο μυθιστόρημα του Βέρμες φαίνονται τα προτερήματα του Χίτλερ -που δεν είναι άλλα απ’ τα μειονεκτήματα του.

~~

Ο Αδόλφος Χίτλερ στον εικοστό πρώτο αιώνα δεν προσπαθεί να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα. Δεν κόβει το μουστάκι ούτε κρύβει τις ιδέες του. Παραμένει χωρίς αμφιβολίες. Δεν είναι έξυπνος, είναι βέβαιος, απόλυτα βέβαιος, για όσα πιστεύει.

Κι αυτό είναι παράξενο στη σύγχρονη κοινωνία -ίσως να ήταν και σ’ εκείνη της μεσοπολεμικής Γερμανίας. Δυστυχώς, δεν είναι μόνο παράξενο, είναι και σαγηνευτικό.

Ο Χίτλερ του Βέρμες εμφανίζεται πρώτα στη thrash-tv. Όλοι νομίζουν ότι πρόκειται για έναν sui generis κωμικό, που χρησιμοποιεί τη Μέθοδο, το σύστημα του Στανιλάφσκι, προκειμένου να είναι πάντα στον ρόλο του.

Εκείνος δεν προσποιείται. Λέει ακριβώς ότι έλεγε και πριν 80 χρόνια.

Όταν ένα βίντεο του ανεβαίνει στο YouTube γίνεται viral. Ο Χίτλερ του YouTube αρέσει στον κόσμο.

Σύντομα γίνεται διάσημος. Ο Χίτλερ του YouTube κατακρίνει τους πολιτικούς και ειδικά τους ακροδεξιούς που είναι πολύ συμβιβασμένοι για τα γούστα του. Στον κόσμο αρέσει αυτό.

Όταν τον ρωτάνε για τους Εβραίους, ο Χίτλερ λέει: “Το ζήτημα των Εβραίων δεν είναι αστείο”. Οι σύγχρονοι νομίζουν ότι συμμερίζεται την απέχθεια τους για το Ολοκαύτωμα. Όμως εκείνος εννοεί κάτι διαφορετικό.

~~

Για να μην κάνω περίληψη του βιβλίου, ας πούμε ότι το κοινό λατρεύει τον Χίτλερ του YouTube, οι γυναίκες γοητεύονται απ’ τον Χίτλερ (αυτό ίσχυε και στη προπολεμική Γερμανία), οι πολιτικοί κάθε κόμματος τον εκλιπαρούν να μπει στο ψηφοδέλτιο τους.

Όμως εκείνος τους απορρίπτει, καθώς πιστεύει ότι μόνο μέσα απ’ το δικό του κόμμα (το Εθνικοσοσιαλιστικό) θα καταφέρει να πάρει την εξουσία, προκειμένου να κάνει τη Γερμανία μεγάλη -όπως είναι το πεπρωμένο του.

~~

Κι ενώ στην αρχή του μυθιστορήματος χαμογελάμε, μετά γελάμε, στο τέλος τρομάζουμε.

Γιατί βλέπουμε ότι η σύγχρονη κοινωνία όχι μόνο δεν θα απέρριπτε, αλλά θα αγαπούσε τον Χίτλερ, που σε σύγκριση με τους μοντέρνους πολιτικούς θα φαινόταν ειλικρινής και ασυμβίβαστος.

Ένας τρελός χωρίς αμφιβολίες μπορεί να εκλεγεί ηγέτης μιας χώρας σήμερα; Είναι δυνατόν; Αν όχι, τότε πώς έγινε πρόεδρος των ΗΠΑ ο Ντόναλντ Τραμπ; Ο Πούτιν; Ο Ερντογάν;

~~

Ο Βέρμες, γράφοντας ένα σατιρικό μυθιστόρημα, μας έδειξε με αστείο τρόπο τι συμβαίνει στον κόσμο. Ξανά.

Κι εμείς γελάμε.

“Αν θες να πεις την αλήθεια στους ανθρώπους, καν’ τους να γελάσουν. Αλλιώς θα σε σκοτώσουν.”

~~~~~~~~~~~~~~

Γελωτοποιός        

Αναβρασμός στην Τουρκία: Μέτωπο αντιπολίτευσης κατά Ερντογάν

Το κόμμα του προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν AKP έχει ανακοινώσει ότι θα συνεργαστεί με το εθνικιστικό κόμμα MHP.     

Το Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα (CHP) και τρία ακόμη κόμματα της αντιπολίτευσης θα υπογράψουν αύριο Πέμπτη συμφωνία συνεργασίας ενόψει των εκλογών που θα πραγματοποιηθούν στην Τουρκία στις 24 Ιουνίου, μετέδωσαν το NTV και άλλα τηλεοπτικά δίκτυα.

Σύμφωνα με τα μέσα ενημέρωσης, το CHP κατέληξε σε συμφωνία με το κόμμα Iyi, το ισλαμιστικό κόμμα Saadet και το Δημοκρατικό Κόμμα. Η συμφωνία θα υπογραφεί αύριο στις 15:00 (τοπική ώρα και ώρα Ελλάδας).

Το κόμμα του προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν AKP έχει ανακοινώσει ότι θα συνεργαστεί με το εθνικιστικό κόμμα MHP.

To αριστερό-φιλοκουρδικό HDP , που αποτέλεσε την έκπληξη των τελευταίων προεδρικών εκλογών στην Τουρκία, όταν έλαβε το 9,8% των ψήφων και αναδείχτηκε σε τρίτη πιο ισχυρή πολιτική δύναμη της χώρας, πρόκειται να ορίσει ως υποψήφιο τον χαρισματικό ηγέτη του Σελαχατίν Ντεμιρτάς, ο οποίος είναι προφυλακισμένος από τον Νοέμβριο του 2016, παρά το γεγονός ότι στο κόμμα έχει εκλεγεί νέα ηγεσία.

Cumhuriyet: Πιθανόν ο Ερντογάν να ακυρώσει τις εκλογές

Την ίδια στιγμή, η εφημερίδα Cumhuriyet, κάνει λόγο για το ενδεχόμενο ακύρωσης των εκλογών από τον Ερντογάν, ο οποίος βλέπει τις δημοσκοπήσεις να μην είναι πολύ ευχάριστες για αυτόν. Άλλωστε, το Συνταγματικό Δικαστήριο της χώρας αναμένεται να αποφασίσει αύριο σχετικά με το αίτημα ακύρωσης των εκλογών που υπέβαλε το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα.

Ο αρχηγός του στρατού «έπεισε» τον Γκιουλ να μην είναι υποψήφιος

Υπενθυμίζεται ότι την έντονη αντίδραση των κομμάτων της τουρκικής αντιπολίτευσης προκάλεσαν οι πληροφορίες σύμφωνα με τις οποίες ο αρχηγός του τουρκικού γενικού επιτελείου, ο στρατηγός Χουλουσί Ακάρ, και ο εκπρόσωπος της τουρκικής προεδρίας, ο Ιμπραήμ Καλίν, επισκέφθηκαν τον πρώην πρόεδρο Αμπντουλά Γκιουλ για να τον πείσουν να μη θέσει υποψηφιότητα για το ανώτατο κρατικό αξίωμα στις επικείμενες πρόωρες εκλογές, υπογραμμίζοντας πως η επίσκεψη αυτή «ισοδυναμεί με επέμβαση του στρατού στα πολιτικά πράγματα» της Τουρκίας, έγραψε τη Δευτέρα η τουρκική εφημερίδα Hürriyet.

«Πρόκειται ξεκάθαρα για πραξικοπηματική ενέργεια, για μια προσπάθεια να σχεδιαστούν οι πολιτικές εξελίξεις από τα χέρια του στρατού. Με αυτή την επίσκεψη, το πολιτικό πραξικόπημα της 20ής Ιουλίου φόρεσε (στρατιωτική) στολή», δήλωσε ο εκπρόσωπος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, του Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος (CHP), ο Μπουλέντ Τεζτζάν, κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου, σημείωσε η Hürriyet.

Με το σχόλιο αυτό, ο Τεζτζάν παρέπεμπε στην κατηγορία του ηγέτη του CHP, του Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου, εναντίον του κυβερνώντος κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP), ότι υπονόμευσε, όπως τονίζει, την εξουσία της τουρκικής εθνοσυνέλευσης.

Για τον Κιλιτσντάρογλου, το κυβερνών κόμμα είχε διαπράξει ένα «πολιτικό πραξικόπημα» την 20ή Ιουλίου 2016, όταν είχε κηρύξει κατάσταση έκτακτης ανάγκης, όπως υπενθυμίζει η αντιπολιτευόμενη τουρκική εφημερίδα στο πρώτο θέμα της αγγλόφωνης ηλεκτρονικής της έκδοσης.

Η αντίδραση του εκπροσώπου του CHP ακολούθησε τις φήμες κατά τις οποίες ο στρατηγός Ακάρ και ο Καλίν επισκέφθηκαν τον πρώην πρόεδρο και πρώην πρωθυπουργό Γκιουλ προκειμένου να τον πείσουν να μην κατέβει στις προεδρικές εκλογές.

Ο Γκιουλ, ιδρυτικό μέλος του AKP, ήταν ένα από τα ονόματα που ακούγονταν πολύ συχνά στις συζητήσεις για τους πιθανούς υποψήφιους της αντιπολίτευσης στις προεδρικές εκλογές, ιδίως αφού έκανε μια εμφάνιση στο πλευρό του ηγέτη του Κόμματος Ευτυχίας (SP), του Τεμέλ Καραμολάογλου, την 22α Απριλίου.

Με πληροφορίες από ΑΠΕ - ΜΠΕ / Reuters    via  thetoc.gr

Ο ύπνος του ραγιά

Πόσο θα πληρώσουν οι Έλληνες πολίτες από τις τσέπες τους την προπαγάνδα της καθαρής εξόδου; Περισσότερο από όσο φαντάζονται και λέγεται. Τελευταίος λογαριασμός αυτός που αποκαλύπτει ο ευρωβουλευτής Νότης Μαριάς με 10-12 δις. που θα πληρωθούν χρυσάφι στα πόδια της κυβερνητικής φιέστας.

Σύμφωνα με τον ευρωβουλευτή- που προέρχεται από τη μήτρα του ΣΥΡΙΖΑ αν και πολιτεύτηκε με τους ΑΝΕΛ- η κυβέρνηση δεν έχει εισπράξει όλο το ποσό των 86 δις του τρίτου μνημονίου. Για την ακρίβεια, δεν έχει εισπράξει 27 δις, αν και έχει ψηφίσει όλα τα μέτρα και για τα 86 δις!

Τα 27 δις δεν εισπράττονται με το αιτιολογικό ότι αφορούσαν στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, που μέχρι στιγμής δεν κρίθηκε απαραίτητη. Η αποκάλυψη είναι ότι από τα 27 δις θα χρησιμοποιηθούν τα 10-12 δις ως εγγύηση μέσω ESM για να βγει η χώρα στις αγορές και να δανειστεί χρήμα!

Για όποιον δεν κατάλαβε, η χώρα κάνει να παίρνει 27 δις με επιτόκιο 1%, τα οποία αρνείται, προκειμένου να βγει στις αγορές και να δανειστεί με 3,5%- 4%! Δηλαδή, προκειμένου να κάνει η κυβέρνηση την προπαγανδιστική προεκλογική φιέστα της περί καθαρής εξόδου, θα χρεώσει όλους τους Έλληνες με 4 φορές ψηλότερα τοκοχρεολύσια, τα οποία θα φορτωθούν για δεκαετίες!

Και γιατί να μην τα φορτωθούν, θα πει κάποιος τρίτος παρατηρητής. Στη χτεσινή πορεία της Πρωτομαγιάς, της 8ης με άγρια εισοδηματικά και φορολογικά μέτρα από όλες τις κυβερνήσεις, οι συγκεντρωμένοι ήταν απογοητευτικά λίγοι σε σχέση με τους θιγόμενους Έλληνες και η μαχητικότητα ήταν αναιμική.

Κι αυτό είναι το πιο επικίνδυνο μήνυμα σ αυτούς που κυβερνάνε. Γιατί τους αποθρασύνουν και τους κάνουν να αισθάνονται ότι παίζουν εν ου παικτοίς, για να μην πούμε το χειρότερο: Ότι αισθάνονται «δικαιωμένοι από το λαό».

Ο ελληνικός λαός μοιάζει εδώ και χρόνια να αδιαφορεί στην πράξη για τη ληστεία της τσέπης του από τις κυβερνήσεις. Και σ αυτό το σημείο είναι συνυπεύθυνος γι αυτή τη ληστεία. Αντί για την τοποθέτηση Κοντονή, ότι καθένας έχει δικαίωμα να υπερασπίζεται την περιουσία του σύμφωνα με το νόμο, προτιμά την τοποθέτηση Τόσκα: Και μόλις οι κυβερνήτες μπουκάρουν στο σπίτι του για ληστεία παριστάνει ότι κοιμάται.

Πιθανώς μάλιστα και να μην παριστάνει. Μπορεί να κοιμάται πράγματι. Τον ύπνο του ραγιά.

Γ. Παπαδόπουλος- Τετράδης

Η «πολυτελής» συζήτηση θάβει τα δύσκολα…

Τα επουσιώδη, αλλά πιασάρικα, κυριαρχούν ως, δήθεν, σοβαρά και επικίνδυνα. Και τα, όντως, σοβαρά και επικίνδυνα –η φτώχεια, η υποαπασχόληση και κυρίως το δημογραφικό– παραμερίζονται. Κάπως έτσι έρχεται η χειραγώγηση και η παραπλάνηση

Του Γιώργου Καρελιά

Την προηγούμενη περίοδο (2010-2015) ο δημόσιος διάλογος στην Ελλάδα κυριαρχήθηκε από το δίπολο μνημόνιο-αντιμνημόνιο. Σπανίως κάποιο άλλο ζήτημα διεκδικούσε με αξιώσεις να μπει σφήνα. Η φάση αυτή παρήλθε. Και τα τελευταία δύο χρόνια η βαριά κληρονομιά της κρίσης (ανεργία, υποαπασχόληση και υποαμοιβές, μετανάστευση κ.α) έχουν φύγει από τη δημόσια ατζέντα, η οποία έχει γίνει «πολυτελής»: περιλαμβάνει θέματα δευτερεύοντα και περιθωριακά ή, όταν είναι μεγάλου ενδιαφέροντος, είναι για λάθος λόγους.

Παρατηρώντας τα θέματα αυτού του «πολυτελούς» διαλόγου, διακρίνουμε εύκολα δύο κατηγορίες: «Πατρίς-θρησκεία-οικογένεια» η μια, «νόμος και τάξις» η άλλη. Μέσα σ’ αυτές, απλώς ενδεικτικά είναι και τα θέματα που «συζητούνται»:

1.ΠΑΤΡΙΣ. Δεν ξέρουμε πόσο κινδυνεύει . Πάντως, αν κινδυνεύει, κινδυνεύει εξ ανατολών, δεν χρειάζεται επεξήγηση. Όμως, η μοναδική μαζική «αφύπνιση» που είχαμε το τελευταίο διάστημα ήταν τα συλλαλητήρια για το Μακεδονικό. Προφανώς, η ελληνική Μακεδονία κινδυνεύει από την… υπερδύναμη της πρώην γιουγκοσλαβικής Μακεδονίας περισσότερο απ’ ότι κινδυνεύει το Αιγαίο από τον τουρκικό (έστω με ξύλινα πόδια) γίγαντα. Για την αντιμετώπιση της βόρειας υπερδύναμης έχουν γίνει κάμποσες συναντήσεις (ελληνικής) κορυφής, για τα συμβαίνοντα στα ανατολικά μας αρκεί η συνεχής τουρκολογία και τουρκοφαγία.

2.ΘΡΗΣΚΕΙΑ. Την ώρα που ο (αριστερός) Τσίπρας τα έχει βρει σε όλα με τον Ιερώνυμο και αλλάζει υπουργούς σύμφωνα με τις επιθυμίες του και την ώρα που οι Αμβρόσιοι κάνουν πάρτι, δημιουργείται η δημόσια ψευδαίσθηση ότι απειλούνται τα ιερά και τα όσια με τις αλλαγές στο μάθημα των Θρησκευτικών! Αυτό οδηγεί την πλειοψηφία του ανώτατου δικαστηρίου της χώρας σε μια απόφαση που ταιριάζει περισσότερο σε θεοκρατικές κοινωνίες παρά σε δημοκρατίες δυτικού τύπου. Ατέλειωτη φλυαρία για το αν και πόσο κινδυνεύει η Ορθοδοξία σε μια χώρα με πληθυσμό 99% ορθόδοξο. Κινδυνεύει όσο κινδύνευσε και από την καθιέρωση του πολιτικού γάμου(ή και από την επικείμενη καύση των νεκρών), δηλαδή καθόλου!

3. ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ. Εκεί να δείτε κινδύνους. Αφού η ελληνική οικογένεια δεν διαλύθηκε από τον πολιτικό γάμο, δεν διαλύθηκε από την αναγνώριση της ταυτότητας φύλου, τώρα «απειλείται» από την καθιέρωση της αναδοχής (και) από ομόφυλα ζευγάρια. Ντόρος και απίθανη (μετά συγχωρήσεως) παπαραλογία, για ένα εντελώς περιθωριακό θέμα. Θα πούμε παρακάτω από τι απειλείται η ελληνική οικογένεια, αλλά γι’ αυτόν τον κίνδυνο αγρόν αγοράζουμε.

4. ΤΑΞΙΣ ΚΑΙ ΑΣΦΑΛΕΙΑ. Οι οποίες απειλούνται (σοβαρώς…) από τα τρικάκια και τις μπογιές του Ρουβίκωνα. Εννοείται ότι απειλούνται και από τα συμβαίνοντα (εδώ και καμιά τριανταριά χρόνια) περί την πλατεία Εξαρχείων και το Πολυτεχνείο. Φυσικά, αυτό δεν το καταλαβαίνει το 99% της ελληνικής επικράτειας, η οποία κοιμάται και ξυπνάει με τον… φόβο του Ρουβίκωνα, διαβάζοντας τα πομπωδώς προβαλλόμενα «κατορθώματά» του. Nα δούμε πόσο θα αποκατασταθεί η τάξη τώρα που έπιασαν κάποιον «αρχηγό» του.

Κάπως έτσι διαμορφώνεται η «πολυτελής» ατζέντα του δημόσιου διαλόγου. Στην οποία έχουν εντελώς περιθωριακή (ή και καθόλου) θέση «δευτερεύοντα» ζητήματα, όπως αυτό που αναδεικνύουν πρώτο οι Ελληνες σε όλες τις δημοσκοπήσεις: ανεργία-υποαπασχόληση-φτώχεια-κοινωνικός αποκλεισμός.

Από τι απειλείται η ελληνική οικογένεια; Από την αναδοχή και την ταυτότητα φύλου ή από την υποαπασχόληση και τις εξευτελιστικές αμοιβές των νέων ανθρώπων (εδώ); Πώς θα κάνουν (κανονικές και όχι με αναδοχή) οικογένειες τα νέα παιδιά; Με αμοιβές-χαρτζιλίκια; Πώς δεν θα απειληθεί η πατρίς σε λίγα χρόνια (όχι από την μακεδονική βόρεια υπερδύναμη και από τα Θρησκευτικά αλλά) από την βόμβα του δημογραφικού, που θα την μετατρέψει σε χώρα γερόντων διαρκώς συρρικνούμενη πληθυσμιακά (εδώ), όταν η Τουρκία θα φτάνει τα εκατό εκατομμύρια;

Τελευταίο, αλλά όχι έσχατο: ακόμα και στην πρόσφατη συζήτηση για την ΔΕΗ στη Βουλή η σύγκρουση έγινε για το σημερινό (αριστερό) «ξεπούλημα» (είχε προηγηθεί το «δεξιό») και όχι για τη σκληρή πραγματικότητα πίσω από αυτό: εκατομμύρια καταναλωτές δεν μπορούν να πληρώσουν τους λογαριασμούς τους!

Ετσι διαμορφώνεται ο «πολυτελής» δημόσιος διάλογος. Με τα επουσιώδη, αλλά πιασάρικα, να κυριαρχούν ως, δήθεν, σοβαρά και επικίνδυνα. Και με τα, όντως, σοβαρά και επικίνδυνα να παραμερίζονται ή και να θάβονται, αφού η αντιμετώπισή τους είναι δύσκολη και δεν προσφέρεται για κομματική και προπαγανδιστική εκμετάλλευση.

Καπως έτσι έρχεται η χειραγώγηση και η παραπλάνηση. «Το βασικό εργαλείο για τη διαστρέβλωση της πραγματικότητας είναι η διαστρέβλωση των λέξεων», κατά τον αμερικανό συγγραφέα Φίλιπ Ντικ. Ο Γάλλος Βωβενάργκ το είχε πει αλλιώς: «Η τέχνη του να αρέσεις είναι η τέχνη του να ξεγελάς».     

Ράπισμα στην Τουρκία από τον S&P την πέταξε στα... «σκουπίδια»

O οίκος αξιολόγησης Standard & Poor's υποβάθμισε την Τουρκία στέλνοντας  στο πεδίο των «σκουπιδιών» -των τοποθετήσεων που δεν θεωρούνται επενδύσεις- το αξιόχρεο των κρατικών ομολόγων της Τουρκίας.

Σε ανακοίνωσή του με την οποία αιτιολόγησε την απόφαση αυτή, ο S&P επικαλέστηκε ανησυχίες για την προοπτική του πληθωρισμού, εν μέσω μαζικών εκποιήσεων της λίρας, του τουρκικού νομίσματος.

Ο S&P σημείωσε ότι η υποβάθμιση (σε BB-/B από BB/B) δεν αποτελούσε μέρος των προγραμματισμένων αξιολογήσεων του τουρκικού κρατικού αξιόχρεου και ότι έλαβε την απόφαση λόγω των εντεινόμενων «ανησυχιών» του.

«Η υποβάθμιση αντανακλά τις ανησυχίες μας για την επιδεινούμενη προοπτική του πληθωρισμού και τη μακροπρόθεσμη υποτίμηση και αστάθεια ως προς τη διαμόρφωση της συναλλαγματικής ισοτιμίας (του νομίσματος) της Τουρκίας», εξηγεί η ανακοίνωση του οίκου.

Κατά τον S&P, η υποβάθμιση αντανακλά επίσης τις «ανησυχίες» για την επιδεινούμενη θέση της Τουρκίας ως προς τις εξαγωγές και την αναταραχή «στον ιδιωτικό τομέα», που βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στις εμπορικές συναλλαγές με το εξωτερικό.

thetoc.gr

Έρχεται νέα χαλάρωση στα capital controls, μετά τα stress test

Οι τραπεζικές διοικήσεις εκτιμούν ότι το υπουργείο Οικονομικών, θα λάβει από την Φρανκφούρτη μέχρι τις αρχές του Ιουνίου το πράσινο φως για να προχωρήσει σε αλλαγές

Νέο κύμα χαλάρωσης των capital controls τις επόμενες εβδομάδες αναμένουν οι τραπεζίτες μετά την επιτυχία των τεσσάρων συστημικών ομίλων στα stress test της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ), τα αποτελέσματα των οποίων θα ανακοινωθούν το ερχόμενο Σάββατο.

Η εξέλιξη αυτή σε συνδυασμό με την αύξηση των καταθέσεων το Μάρτιο, που ξεπέρασε τα 1,1 δισ. ευρώ, τη συνεχή μείωση της εξάρτησης των τραπεζών από τον έκτακτο μηχανισμό χρηματοδότησης ELA της Τράπεζας της Ελλάδος και τη βελτίωση του κλίματος στην οικονομία, ανοίγει το δρόμο για νέες βελτιωτικές κινήσεις στο περιοριστικό πλαίσιο που ισχύει σήμερα στην κίνηση των κεφαλαίων.

Οι τραπεζικές διοικήσεις εκτιμούν ότι το υπουργείο Οικονομικών, που είναι αρμόδιο για την έκδοση των σχετικών αποφάσεων, θα λάβει από την Φρανκφούρτη μέχρι τις αρχές του Ιουνίου το πράσινο φως για να προχωρήσει σε αλλαγές.

Σε αυτές θα περιλαμβάνεται σε κάθε περίπτωση μία γενναία αύξηση των ορίων για εκτέλεση εισαγωγών, κι οι οποίες είναι ζωτικής σημασίας για την ομαλή λειτουργία των επιχειρήσεων.

Από εκεί και πέρα, αν υπάρξουν τροποποιήσεις στις συναλλαγές που αφορούν τους πολίτες, δηλαδή κατά βάση στο μηνιαίο όριο ανάληψης μετρητών, αυτές θα είναι συμβολικού χαρακτήρα, πχ. μία αύξηση των 2.300 ευρώ στα 2.500 ευρώ.

Ενδεχομένως, για …επικοινωνιακούς λόγους, να υπάρξει μικρή αύξηση του ορίου αποστολής εμβασμάτων σε λογαριασμούς του εξωτερικού, που σήμερα ανέρχεται σε 2.000 ευρώ το δίμηνο.

Στόχος αυτών των περιορισμένης κλίμακας αλλαγών, εφόσον εγκριθούν από την ΕΚΤ, θα είναι να σταλεί το μήνυμα στους καταθέτες ότι το τραπεζικό σύστημα οδεύει με ταχείς ρυθμούς προς την κανονικότητα.

Τα επόμενα βήματα

Σε επόμενη φάση, εφόσον επιβεβαιωθεί η επιτυχής κατάληξη των διαπραγματεύσεων κυβέρνησης και θεσμών για έξοδο από το τρίτο πρόγραμμα και συνεχιστεί η πορεία επανασύνδεσης Δημοσίου και τραπεζών με τις αγορές, θα υπάρξουν πιο δραστικές αλλαγές σε αυτά τα δύο μέτωπα.

Όπως εξηγούν τραπεζικοί κύκλοι, οι αναλήψεις μετρητών και τα εμβάσματα προς το εξωτερικό, θα είναι τα δύο τελευταία περιοριστικά μέτρα που θα αρθούν. Ωστόσο, δεν μπορούν να προεξοφλήσουν πότε θα γίνει αυτό.

«Κανονικά θα έπρεπε μαζί με τη λήξη του τρίτου μνημονίου τον ερχόμενο Αύγουστο να τελειώσουν και τα capital controls. Ωστόσο αυτό δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένο, καθώς ο χρόνος έως τότε είναι πολύ λίγος για να «χωνευτούν» τόσο σημαντικές αλλαγές. Άρα δεν αποκλείω να παραμείνουν κάποιοι περιορισμοί και μετά το καλοκαίρι, έως ότου οι αρχές αισθανθούν σίγουρες ότι δεν υπάρχει κίνδυνος πισωγυρίσματος» σημειώνει γενικός διευθυντής συστημικού ομίλου.

Γυρίζουν καταθέσεις

Το θετικό είναι πάντως ότι οι καταθέσεις τους πρώτους μήνες του 2018 παρουσιάζουν ικανοποιητική εικόνα. Σύμφωνα με τα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα η Τράπεζα της Ελλάδος την περασμένη Δευτέρα, το Μάρτιο τα υπόλοιπα εγχώριων επιχειρήσεων και νοικοκυριών αυξήθηκαν σε μηνιαία βάση κατά 1,1 δισ. ευρώ.

Η άνοδος αυτή προήλθε κατά το μεγαλύτερο μέρος της από τις καθαρές εισροές ύψους 958 εκατ. ευρώ που σημειώθηκαν στους λογαριασμούς των ιδιωτών.

Θετική ήταν η εικόνα και για τις επιχειρήσεις, τις μη χρηματοπιστωτικές, που αύξησαν τις καταθέσεις τους κατά 647 εκατ. ευρώ σε ένα μήνα.

Πλέον, το σύνολο των καταθέσεων κατοίκων εσωτερικού, συμπεριλαμβανομένου και του δημοσίου, διαμορφώνεται σε 140,5 δισ. ευρώ. Πρόκειται για το υψηλότερο επίπεδο που καταγράφεται από το Μάιο του 2015, πριν δηλαδή την επιβολή των capital controls.

Αντίστοιχα, οι καταθέσεις των νοικοκυριών έχουν αναρριχηθεί σε υψηλό 33 μηνών, ξεπερνώντας τα 104 δισ. ευρώ.

Το α΄ τρίμηνο του 2018 έκλεισε με μείωση 328 εκατ. ευρώ για τις καταθέσεις ιδιωτών και επιχειρήσεων, επίδοση που θεωρείται ικανοποιητική δεδομένου ότι πάντα οι πρώτοι μήνες της χρονιάς για εποχικούς λόγους είναι πτωτικοί.

Πέρυσι την ίδια περίοδο, τα υπόλοιπα είχαν μειωθεί κατά 2 δισ. ευρώ και στο τέλος της χρονιάς η αύξησή τους ξεπέρασε τα 5 δισ. ευρώ.

Ως εκ τούτου, οι τραπεζίτες θεωρούν απολύτως εφικτή την ενίσχυση της καταθετικής βάσης σε μεγαλύτερο βαθμό εφέτος, εάν δεν υπάρξουν δυσάρεστες εκπλήξεις που θα μπορούσαν να ανακόψουν την πορεία ανάκαμψης στην οποία έχει εισέλθει η οικονομία.  

in.gr

Το «κόμμα Αντώναρου» ανησυχεί τη ΝΔ

Η ανάλυση των δημοσκοπήσεων που κάνουν στην Πειραιώς καταλήγει στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει χώρος, ούτε τύχη, για οποιοδήποτε νέο κόμμα στον κεντροδεξιό ή κεντρώο χώρο – ήτοι, σε έναν χώρο που θα μπορούσε να πιέσει την ΝΔ εξ «αριστερών» της.

Όταν όμως η εν λόγω ανάλυση τίθεται υπ’ όψιν του Ευάγγελου Αντώναρου, εκείνος συνηθίζει να λέει ότι η παράταξη της οποίας διετέλεσε κυβερνητικός εκπρόσωπος έχει αφήσει προ πολλού έξω από τις αναλύσεις και τις προτεραιότητές της τον χώρο του «κοινωνικού κέντρου». Και θεωρεί ότι υπάρχουν ουκ ολίγα πρόσωπα, μάχιμα και μη, εντός και πέριξ της Νέας Δημοκρατίας που έχουν την ίδια άποψη και τους ίδιους προβληματισμούς.

Η θέση αυτή αποτυπώνεται ουσιαστικά και στο κείμενο που ανάρτησαν χθες, με την ευκαιρία της Πρωτομαγιάς, ο Ευάγγελος Αντώναρος, η Κατερίνα Παπακώστα και ο Νίκος Καραχάλιος – ένα κείμενο, το οποίο ερμηνεύεται και ως το «πρόπλασμα» για την πολιτική πλατφόρμα του νέου κόμματος που έχει ήδη προαναγγείλει ο Ευάγγελος Αντώναρος. «Θέλουμε να συναντηθούμε με όλες τις υγιείς δυνάμεις της κοινωνίας μας στο χώρο του ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ», αναφέρεται στο κείμενο και προστίθεται: «Είμαστε παρόντες στις εξελίξεις με αυτοπεποίθηση για να εκφράσουμε τα ζητούμενα των πολιτών και να κάνουμε πράξη τις απόλυτα δικαιολογημένες προσδοκίες τους».

Στο ίδιο κείμενο, οι «τρεις» θέτουν ως βασικό διακύβευμα του πολιτικού τους «προσκλητηρίου» την διαχείριση της επόμενης ημέρας για την χώρα για την οποία, όπως λένε, δεν έχουν ικανοποιητικές απαντήσεις ούτε η κυβέρνηση, ούτε η αντιπολίτευση.

«Το ζήτημα», επισημαίνουν, «είναι ποιος μπορεί σε ένα τόσο σύνθετο τοπίο, ναρκοθετημένο κοινωνικά και υπονομευόμενο αναπτυξιακά, να διαχειριστεί την επόμενη ημέρα υπηρετώντας 3 άξονες:

Τη γεωπολιτική σταθερότητα και την ευρωπαϊκή προοπτική της Χώρας.

Tην κοινωνική ειρήνη και την αποκατάσταση των αβυσσαλέων κοινωνικών ανισοτήτων που μαστίζουν ιδιαίτερα τους λιγότερο ευνοημένους,

Tην ισόρροπη και βιώσιμη ανάπτυξη με κοινωνικό πρόσημο μέσα σε ένα πλαίσιο ισονομίας και διαφάνειας».

Απαντήσεις και σχόλια επ’ αυτής της «πλατφόρμας» από την πλευρά του ηγετικού επιτελείου της ΝΔ προφανώς και δεν υπήρξαν. Όταν ερωτώνται άλλωστε δημοσίως, τα στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης αντιμετωπίζουν τουλάχιστον απαξιωτικά τις πολιτικές πρωτοβουλίες Αντώναρου.

Στην πραγματικότητα όμως, στην ΝΔ υπάρχει ανησυχία. Και αυτή η ανησυχία δεν έχει να κάνει με τις θέσεις και τα πολιτικά μηνύματα αλλά με την ταυτότητα, τις πολιτικές καταβολές και τις παραταξιακές αναφορές των προσώπων που ηγούνται της κινητικότητας στον χώρο της κεντροδεξιάς: Κοινώς, το στοιχείο που προκαλεί δυσφορία στην Πειραιώς είναι πως και οι τρεις υπογράφοντες το χθεσινό κείμενο είναι ακραιφνείς εκπρόσωποι του «καραμανλικού μπλοκ», με ό,τι αυτό μπορεί να σηματοδοτεί για την εκλογική συσπείρωση του κόμματος.

Ο, προσφάτως διαγραφείς από την ΝΔ,  Ευάγγελος Αντώναρος ήταν ο κυβερνητικός εκπρόσωπος επί πρωθυπουργίας Κώστα Καραμανλή. Κι όσο κι εάν ο ίδιος επιμένει πως οι κινήσεις του και οι δηλώσεις του δεν έχουν καμία σχέση με τον πρώην πρωθυπουργό, άπαντες γνωρίζουν ότι είναι τακτικός συνομιλητής του Κώστα Καραμανλή. Η Κατερίνα Παπακώστα – η οποία επίσης διαγράφηκε από τον Κυριάκο Μητσοτάκη – είναι επίσης από τους βουλευτές της απολύτου επιρροής Καραμανλή. Ο δε Νίκος Καραχάλιος ήταν ο υπεύθυνος πολιτικού σχεδιασμού του κόμματος επί κυβέρνησης Καραμανλή, θεωρείται βαθύς γνώστης των μηχανισμών της ΝΔ, και είναι επίσης στενός πολιτικός φίλος του Βαγγέλη Μεϊμαράκη.

Όλα αυτά μπορεί να σημαίνουν πολλά, μπορεί να μην σημαίνουν και τίποτα. Το ερώτημα, όμως, «γιατί δεν συγκρατεί τα πολιτικά του παιδιά  ο Κώστας Καραμανλής» ακούγεται όλο και πιο συχνά στα ηγετικά κλιμάκια της ΝΔ. Η απάντηση που δίνουν οι πλέον καχύποπτοι είναι η γνωστή θεωρία σύμφωνα με την οποία «η καραμανλική συνιστώσα της ΝΔ είναι και η τρίτη συνιστώσα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ». Οι πιο ψύχραιμοι, αλλά και περισσότερο προβληματισμένοι, βλέπουν απλώς τις πρώτες συνέπειες της πρόσδεσης Μητσοτάκη στο άρμα Σαμαρά και Αδωνι Γεωργιάδη. Και δεν κρύβουν την ανησυχία τους ότι στις επόμενες εθνικές κάλπες μπορεί να βρουν μπροστά τους ένα ψηφοδέλτιο του «κοινωνικού κέντρου», χωρίς ενδεχομένως μεγάλη εκλογική τύχη αλλά ικανό να κάνει την μεγάλη πολιτική ζημιά στην συσπείρωση και τα τελικά ποσοστά της ΝΔ.

 tvxs.gr

Ο Τσίπρας, η «καθαρή έξοδος» και η αντιπολίτευση της ΝΔ

Του Σταύρου Λυγερού

Μετά από μία πολύ επώδυνη πορεία, η Ελλάδα βρίσκεται σε απόσταση λίγων μηνών από το τέλος των Mνημονίων, από αυτό που ο Τσίπρας αρέσκεται να αποκαλεί «καθαρή έξοδος». Λόγω κυρίως της άρνησης των Γερμανών, η κυβέρνηση δεν κατάφερε μέχρι τώρα να επιτύχει την ανακοίνωση των μεσοπρόθεσμων μέτρων για την ελάφρυνση του χρέους και ως εκ τούτου δεν μπόρεσε να συμμετάσχει στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, όπως διακαώς επιδίωκε.

Παρά τους αλλεπάλληλους επαίνους που εισπράττει, με τελευταίους αυτούς του Γκουρία (επικεφαλής του ΟΟΣΑ), τα δύσκολα είναι μπροστά και όχι πίσω. Η διαπραγμάτευση για το καθεστώς μετά τον Αύγουστο θα αρχίσει επισήμως μετά την ολοκλήρωσης της 4ης αξιολόγησης. Και όλα δείχνουν ότι η στάση των δανειστών θα παραμείνει ιδιαίτερα ανελαστική παρά τα καλά τους λόγια.

Ακόμα, όμως, και εάν ισχύσει το αισιόδοξο σενάριο, «καθαρή έξοδος» δεν υφίσταται. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για σύνθημα, με σκοπό την επικοινωνιακή εμβέλεια του σχετικού πολιτικού αφηγήματος που σερβίρει ο Τσίπρας και το κόμμα του. Η Ελλάδα έχει αναλάβει δύσκολες δεσμεύσεις για πολλά-πολλά χρόνια και θα παραμείνει σε καθεστώς εποπτείας, έστω κι αν αυτή τη στιγμή δεν έχουν καθοριστεί οι λεπτομέρειες. Εκτός κι αν «καθαρή έξοδος» θεωρηθεί το ότι δεν θα υπάρξει προληπτική πιστωτική γραμμή. Οπότε η κυβέρνηση χρησιμοποιεί βολικό, αλλά λάθος όρο.

Από την άλλη πλευρά, είναι αλήθεια ότι η κυβέρνηση, παρά τα λάθη της, επιδεικνύει μία σταθερότητα στις επιλογές που προωθεί και στην εξωτερική πολιτική και στην οικονομία. Η σταδιακά αναδυόμενη αυτή εικόνα της Αθήνας γίνεται ευνοϊκά αποδεκτή από ξένες πρωτεύουσες. Η φιλολογία περί failed state και τα σενάρια περί Grexit έχουν προ πολλού υποχωρήσει. Μένει να αποδειχθεί στην πράξη, όμως, εάν οι δανειστές θα της δώσουν, έστω και με αργό ρυθμό, ευκαιρίες για διέξοδο από την παγίδα, στην οποία έχει εγκλωβισθεί. Αυτό είναι που έχει τη σημασία.

Με σημαία τις πρόωρες εκλογές

Το θετικό αυτό κλίμα, πάντως, έχει φέρει σε δυσχερή θέση την ηγεσία της ΝΔ, αλλά και του ΚΙΝΑΛ. Αμφότερες έχουν «καταστροφολογήσει». Έχουν κατά κόρον ισχυρισθεί ότι αν είχαν παραμείνει στο τιμόνι η Ελλάδα θα είχε προ πολλούς βγει από τα Μνημόνια και η Ελλάδα θα είχε εισέλθει με πολύ καλύτερους όρους στη μεταμνημονιακή εποχή. Πρόκειται για έναν ισχυρισμό, ο οποίος έχει επικοινωνιακό, αλλά όχι πρακτικά πολιτικό νόημα.

Η πραγματικότητα είναι πως οι ψηφοφόροι τον Ιανουάριο του 2015 έδωσαν την εντολή στον ΣΥΡΙΖΑ και έξι μήνες αργότερα στο δημοψήφισμα απέρριψαν με το εντυπωσιακό 62% την πρόταση του ευρωιερατείου. Η αντιπολίτευση δεν χάνει ευκαιρία να υπενθυμίζει τα όσα έλεγε και έκανε ο Τσίπρας ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και να τα συγκρίνει με τα έργα του ως πρωθυπουργός. Από την πλευρά της καλά κάνει να υπογραμμίζει τις κραυγαλέες αντιφάσεις του τότε με το τώρα. Δεν έχει άδικο και ο Τσίπρας, όμως, όταν υπενθυμίζει πως το εκλογικό σώμα του ανανέωσε την εντολή στις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015, μετά την υπογραφή του 3ου Μνημονίου.

Και τελικώς, παρά το γεγονός ότι ο Μητσοτάκης αναγόρευσε την αποσταθεροποίηση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και την επιβολή εκλογών σε κεντρικό αντιπολιτευτικό στόχο του, απέτυχε. Και απέτυχε, έχοντας μεγάλη στήριξη από τα κατεστημένα Μίντια. Εκλογές, λοιπόν, δεν έγιναν και είναι πλέον σαφές πως θα γίνουν όποτε το αποφασίσει το Μαξίμου. Ούτε οι δανειστές, ούτε ο επιχειρηματικός κόσμος, άλλωστε, θέλουν να ακούσουν για κάλπες. Αλλά και στο επίπεδο των πολιτών οι δημοσκοπήσεις δεν καταγράφουν τέτοιο ρεύμα.

Είναι προφανές ότι η καθημαγμένη από τα Μνημόνια Ελλάδα χρειάζεται σταθερότητα και σχέδιο για την επόμενη περίοδο. Πολιτική σταθερότητα υφίσταται, αν και απειλείται από το κλίμα πρωτοφανούς πόλωσης. Όσον αφορά δε το σχέδιο, η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι διαθέτει και το διαπραγματεύεται με τους δανειστές. Στην πραγματικότητα, όμως, αυτό που διαπραγματεύεται είναι ένα «χλωμό» πρόγραμμα για τη μεταμνημονιακή περίοδο και όχι ένα ολοκληρωμένο σφαιρικό σχέδιο ανάταξης, το οποίο έχει ζωτική ανάγκη η Ελλάδα.