Οπαδός του Αδωνη; Οχι, ευχαριστώ!

Οσο περισσότερο η Νέα Δημοκρατία πλησιάζει στις θέσεις του Αδωνη, τόσο περισσότερο προσεγγίζει τη Νέα Δεξιά. Οσο περισσότερο αγκαλιάζει τις ευρωσκεπτικιστικές δυνάμεις, τόσο περισσότερο θα μοιάζει με τις νεοσυντηρητικές και νατιβιστικές πολιτικές τερατογενέσεις του 21ου αιώνα 

Του Νίκου Μαραντζίδη  

Ας ξεκινήσω με κάτι προσωπικό. Ο Αδωνις είναι εντάξει άνθρωπος. Εξωστρεφής χαρακτήρας, φιλικός και ευχάριστος στην παρέα. Μαχητικός στις απόψεις του μεν, αλλά πάντοτε ευπρεπής όταν συνομιλεί κανείς μαζί του σε ιδιωτικό επίπεδο, με έμφυτη αίσθηση των ορίων και σεβασμό στους άλλους.  Σε δημόσιο επίπεδο πολλές φορές περνάει τα όρια, πράγμα που τον κάνει ευάλωτο σε πολλές επιθέσεις, αλλά από την άλλη καταλαβαίνω πως αυτό είναι η στρατηγική του για να διευρύνει το ακροατήριο των οπαδών του ανά την Ελλάδα. Πάντως, όποιος προσέξει λίγο καλύτερα όσα λέει, καταλαβαίνει πως το ύφος του περισσότερο συνδέεται με τη μέχρις εσχάτων προσπάθεια διάδοσης και υπεράσπισης των θέσεών του παρά με κακόβουλες ad hominem επιθέσεις. Οποιος επίσης τον γνωρίζει, έστω και λίγο, θα προσυπέγραφε νομίζω την άποψη πως όσο μπολσεβίκος είναι, για παράδειγμα, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, άλλο τόσο φασίστας είναι ο Αδωνις. Με απλά λόγια, το πρόβλημα με τον Αδωνη, δεν είναι ο Αδωνις. 

Ο Αδωνις Γεωργιάδης εκφράζει πολιτικά τη Νέα Δεξιά που αναδύεται και αλλάζει τον πολιτικό και ιδεολογικό χάρτη όχι μόνο εδώ, στην Ελλάδα, αλλά συνολικά στον δυτικό κόσμο. Από τις ΗΠΑ του Τραμπ μέχρι την Αυστρία του Κουρτς, την Ιταλία του Σαλβίνι ή την Ουγγαρία του Ορμπαν, ο κόσμος βλέπει  μια ανερχόμενη Νέα Δεξιά που επιτίθεται χωρίς συστολή στις κατακτήσεις της φιλελεύθερης δημοκρατίας και της φιλελεύθερης διεθνούς τάξης πραγμάτων. 

Η Δεξιά αυτή είναι φιλόδοξη, απειλητική και «ακομπλεξάριστη». Θέλει να ορίσει εκ νέου τα θεμελιώδη στοιχεία των δημοκρατιών μας αλλά και της παγκόσμιας τάξης στη βάση των φοβιών των λευκών χριστιανικών πλειοψηφιών των δυτικών κρατών. Τσιρίζει για τις κατακτήσεις του πολιτισμού αλλά στην πραγματικότητα πολιτισμό εννοεί μόνο το δικό της πολιτισμό, τους άλλους τους θεωρεί λίγο-πολύ υποδεέστερους, κι ας μην το λέει δημόσια γιατί είναι αρκετά έξυπνη για να καταλάβει τι λέγεται και τι όχι.  Ταυτίζει, τον εαυτό της με τις κατακτήσεις του δυτικού πολιτισμού και νομίζει πως με τις θέσεις της τον υπερασπίζεται. Δεν καταλαβαίνει ή δεν την πολυνοιάζει πως στην πραγματικότητα τον υπονομεύει. 

Η Νέα Δεξιά ενοχλείται από τα φιλελεύθερα δικαιώματα, ιδιαίτερα στα θέματα της προστασίας των μειονοτήτων και βλέπει σαν απειλή τον πλουραλισμό και την πολυπολιτισμικότητα. Ενοχλείται όμως και από τις φεμινίστριες και τον φεμινισμό. Ενοχλείται και από τις δημόσιες τοποθετήσεις της ΛΟΑΤ κοινότητας. Ενοχλείται και από τα κινήματα για την προστασία του περιβάλλοντος. Ενοχλείται και από τα συνδικάτα, που συνεχίζει να τα θεωρεί μήτρες κοινωνικής αναταραχής. Ενοχλείται και από τους φτωχούς όταν διεκδικούν. Αυτή η Νέα Δεξιά είναι ένα ιδεολογικο-πολιτικό υβρίδιο, συνονθύλευμα από συντηρητικές παραδόσεις, νεοφιλελεύθερες οικονομικές αντιλήψεις και ακροδεξιές εθνικολαϊκιστές θέσεις στα θέματα του έθνους και των σχέσεων μεταξύ γηγενών και μεταναστών. 

Η εμφάνιση αυτής της Νέας Δεξιάς προκλήθηκε από ένα είδος παρεξήγησης. Ενα τμήμα του δυτικού πολιτικού κόσμου, οι νεοσυντηρητικοί Ριγκανικοί νόμιζαν αρχικά, πως οι ελεύθερες αγορές της παγκοσμιοποίησης θα άνοιγαν μια νέα εποχή δυτικής κυριαρχίας με διαφορετικούς όρους σε σχέση με το παρελθόν αλλά με τα ίδια σχεδόν αποτελέσματα: την ηγεμονία των ΗΠΑ, μέσω της παγκόσμιας κυριαρχίας των πολυεθνικών τους επιχειρήσεων. 

Ελα όμως που τα πράγματα «στράβωσαν». Μέσα σε λίγες δεκαετίες ο Τρίτος Κόσμος κέρδισε περισσότερα από την παγκοσμιοποίηση και την τεχνολογία από ό,τι συγκριτικά οι Δυτικοί, σε τέτοιο μάλιστα βαθμό που το ερώτημα για το τέλος της κυριαρχίας της Δύσης να αρχίσει να πλανάται ευρέως. 

Σήμερα ακόμη και ριζοσπάστες πρώην εχθροί της παγκοσμιοποίησης άρχισαν να αντιλαμβάνονται πως σε πλανητικό επίπεδο η παγκοσμιοποίηση είναι η ευκαιρία των αδυνάμων, των πιο φτωχών, αυτών που παλεύουν να ζήσουν με ένα-δυο δολάρια ημερησίως. Χάρη στις τεχνολογίες και τις απελευθερωμένες αγορές, πρώην τριτοκοσμικές κομμουνιστικές χώρες σαν τη Κίνα και το Βιετνάμ βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή της παγκόσμιας βιομηχανικής παραγωγής. Κάθε μέρα γίνεται ολοένα και περισσότερο αντιληπτό πως κάτω από συνθήκες η παγκοσμιοποίηση μπορεί να αποτελέσει τη λύση για την ανάπτυξη του τρίτου κόσμου. 

Οπως οι γέροι του Μάπετ σόου, οι κυνικοί νεοσυντηρητικοί ενοχλήθηκαν από τη δυναμική του έργου στο οποίο είναι απλώς θεατές και όχι πρωταγωνιστές. Ενα μείγμα ανασφάλειας και θράσους γέννησε, λοιπόν, αυτό το υβρίδιο που αποκαλούμε Νέα Δεξιά. Οπως ο Τραμπ, αυτή η Δεξιά παριστάνει πως είναι χριστιανική και πατριωτική αλλά πρωτίστως είναι χυδαία. Χρησιμοποιεί υποκριτικά και χωρίς αιδώ τη θρησκεία, τη φυλή και το έθνος για να κυριαρχεί και να αντισταθεί στις παγκόσμιες τάσεις. Αυτή η Νέα Δεξιά οδύρεται τώρα για την παγκοσμιοποίηση και παριστάνει τον πατριώτη, παρότι μέχρι χθες ενθουσιαζόταν για τις μπίζνες των πολυεθνικών παρέχοντάς τες κάθε είδους φορολογικές διευκολύνσεις. Κλαίει και οδύρεται για τη δημοκρατία στη Βενεζουέλα αλλά λατρεύει τον Ορμπαν και τον Σαλβίνι που ονειρεύονται μια Ευρώπη κλειστών συνόρων (τι τρελή ουτοπία και αυτή) συγκροτούμενη από ρατσιστικά και απομονωμένα κράτη. 

Αυτή η Νέα Δεξιά συνιστά αναμφίβολα μια απειλή για τη φιλελεύθερη δημοκρατία. Γιατί δεν υπάρχει τίποτε πιο επικίνδυνο από το να επιχειρείς να τραβήξεις το χειρόφρενο την ώρα που το αυτοκίνητο είναι σε πλήρη κίνηση. Αν το κάνεις να είσαι έτοιμος για τις συνέπειες, δυστυχώς και οι συνεπιβάτες σου. 

Κάπως έτσι φτάνουμε στο αρχικό μας ζήτημα. Οσο περισσότερο η Νέα Δημοκρατία πλησιάζει στις θέσεις του Αδωνη τόσο περισσότερο προσεγγίζει τη Νέα Δεξιά. Οσο περισσότερο αγκαλιάζει τις ευρωσκεπτικιστικές και νατιβιστικές δυνάμεις τόσο περισσότερο θα μοιάζει με τις νεοσυντηρητικές πολιτικές τερατογεννέσεις του 21ου αιώνα.  

Στα Χανιά «μπήκε » το «Mykonos Palace» με απόφαση του ΣΑΣ λόγω της… Ryanair

Η φυγή της Ryanair λόγω των υψηλών τελών που επέβαλλε η γερμανική εταιρεία Fraport στο Αεροδρόμιο Χανίων, είναι η αιτία που χρειάζεται η δρομολόγηση πλοίου των Μινωικών για να καλύψουν τις “έκτακτες ανάγκες”. Αυτό υποστήριξε ο εκπρόσωπος των Μινωικών Γραμμών.

Μέσα στην καρδιά του καλοκαιριού δρομολογούν οι Μινωϊκές Γραμμές το επιβατηγό-οχηματαγωγό «Mykonos Palace» με απόφαση του Συμβουλίου Ακτοπλοϊκών Συγκοινωνιών το οποίο συνεδρίασε σήμερα το απόγευμα, Τετάρτης 4 Ιουλίου.

Στη γραμμή αυτή έως τώρα δραστηριοποιείτο η κοινοπραξία Attica-ANEK με δύο πλοία, το «Blue Galaxy» και το «Ελευθέριος Βενιζέλος», ενώ εκτελούν δρομολόγια και δύο πλοία Ro-Ro.

  

Μετά τη γνωμοδότηση του ΣΑΣ απομένει η υπογραφή του υπουργού Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής, Παναγιώτη Κουρουμπλή για να ξεκινήσει το πλοίο των Μινωϊκών τα δρομολόγια.

Στη διάρκεια της συνεδρίασης του Συμβούλιου η διαφωνία που υπήρχε μεταξύ των δύο ομίλων ήταν όχι αν θα δρομολογηθεί το πλοίο αλλά το πότε. Οι Μινωϊκές ζητούσαν άμεση δρομολόγηση ενώ οι εκπρόσωποι της κοινοπραξίας υποστήριξαν ότι το πλοίο έπρεπε να δρομολογηθεί από 1η Νοεμβρίου στο πλαίσιο της ετήσιας τακτικής δρομολόγησης αφού δεν υπάρχουν έκτακτες συγκοινωνιακές ανάγκες οι οποίες θα έπρεπε να καλυφθούν το κατακαλόκαιρο.

Πιο συγκεκριμένα οι εκπρόσωποι των Μινωϊκών Γραμμών προέταξαν ως επιχείρημα για την αναγκαιότητα τα άμεσης δρομολόγησης του «Mykonos Palace» ότι είναι ένα σύγχρονο πλοίο το οποίο θα καλύψει έκτακτες ανάγκες που προέκυψαν μετά την απόσυρση της αεροπορικής εταιρείας χαμηλού κόστους, Ryanair από τα Χανιά. Επίσης τόνισαν την αύξηση του τουριστικού ρεύματος προς την Κρήτη και τα Χανιά.

Ο εμπορικός διευθυντής επιβατών των Μινωικών Γραμμών, Χρήστος Μπατσίδης έκλεισε την τοποθέτησή του με τη φράση: «Όλοι οι καλοί χωράνε» ενώ ο Νίκος Ταμιχάκης εντεταλμένος Ναυτικής Τεχνικής Λειτουργίας των Μινωϊκών Γραμμών δήλωσε στο ΣΑΣ: «Ήρθαμε για να μείνουμε».

Εκ μέρους της Κοινοπραξίας μίλησε ο εμπορικός διευθυντής, Διονύσης Θεοδωράτος ο οποίος αφού ξεκαθάρισε από την αρχή ότι τάσσεται υπέρ της δρομολόγησης του πλοίου σε ετήσια βάση από την 1η Νοεμβρίου 2018, στη συνέχεια υποστήριξε ότι δεν υπάρχει πρόβλημα στη γραμμή Πειραιάς-Χανιά για την εξυπηρέτηση των επιβατών αυτή την περίοδο αφού η πληρότητα στα πλοία δεν ξεπερνά το 42%, ενώ το ποσοστό θα ανέβει μόλις στο 44% εξαιτίας της απόσυρσης της Ryanair.

Το «Mykonos Palace» έχει ελληνικό πλήρωμα αυξημένης σύνθεσης ενώ είναι εγγεγραμμένο στο νηολόγιο του Πειραιά. Πέρασε από τη θυγατρική των Μινωικών στη μητρική εταιρεία η οποία κατέβαλε 21 εκατομμύρια ευρώ για τις υποθήκες που υπήρχαν.

Η Διοίκηση των Μινωϊκών Γραμμών τονίζει ότι « η δρομολόγηση του Cruise Ferry MYKONOS PALACE, ενός από τα πλέον σύγχρονα και πολυτελή πλοία στην κατηγορία του, θα συμβάλλει στην αναβάθμιση των θαλάσσιων μεταφορών στη συγκεκριμένη γραμμή, θα ενισχύσει τον υγιή ανταγωνισμό, ενώ θα βελτιώσει περαιτέρω τις παρεχόμενες υπηρεσίες προς το επιβατικό κοινό και τον εμπορικό κόσμο».

newmoney.gr

Μαμά, τι θα πει καλή κόρη;

Της Ειρήνης Δερμιτζάκη

Με πόση λαχτάρα με κοιτάξανε τα μάτια σου όταν μπήκα στο σπίτι και σε βρήκα φάντασμα στην αναπηρική καρέκλα. Μάνα γλυκιά μου. Δεν πειράζει. Στο διάολο όλα. Ποιος έχει βγάλει σχολείο για να είναι καλός γονιός; Το παίρνω αυτό το βλέμμα σαν το βλέμμα αποδοχής.

Σε συναντώ μάνα. Η καρδιά μου χτυπά δυνατά. Είμαι 36 και εσύ 61. «Μάνα» σου λέω. Επιστρέφω Ελλάδα. Με κούρασε το Λονδίνο. Η αφορμή όμως δεν είναι αυτή. Η αφορμή μάνα είναι μια γυναίκα. Είμαι ερωτευμένη μαζί της. Με κάνει και νιώθω δυνατή. Νομίζω πως με αγαπά πραγματικά." Κι εσύ μάνα με κοιτάς. Με εκείνο το βλέμμα το ζεστό όπως τότε στην αναπηρική καρέκλα. Γεμάτη αγάπη και περηφάνια μου λες «έλα παιδάκι μου πίσω και όταν κατέβεις στην Κρήτη φέρε την κοπέλα να την γνωρίσω.»

Μαμά, τι θα πει καλή κόρη; Καλή κόρη είναι αυτή που ζει. Αυτή που είναι ελεύθερη να ζήσει όπως θέλει και όχι εκείνη που ακολουθεί τις προσδοκίες των γονιών της.

Είμαι συγγραφέας και λεσβία. Δε θα κάνω μάλλον ποτέ παιδιά. Μπορείς να με αγαπήσεις έτσι; Μπορείς να αγαπήσεις την κακή μαθήτρια; Το ανήσυχο αγοροκόριτσο που εξόργιζε τους δασκάλους; Που ξέρναγε από το ποτό στις τουαλέτες της Εστίας; Που της αρέσουν οι γυναίκες; Μπορείς μαμά να το αγαπήσεις όλο αυτό; Εγώ σε δικαιολόγησα και δέχτηκα όλα όσα ήσουν και όσα δε μου είπες. Εσένα; Φτάνει μέχρι εκεί η αγάπη σου;

Μάνα. Έφυγες.

Δυο φορές με έμαθες να ζω. Μία όταν ήμουν μωρό. Που με τάιζες και με έμαθες να μιλώ και να περπατάω. Και μία στα είκοσι έξι μου με τον θάνατο σου.

Δε σ΄ αγκάλιασα ποτέ μου χωρίς φόβο. Γιατί; Τι στο διάολο με φόβιζε και νικούσε την αγάπη;

Μαμά μου σε αγκαλιάζω και σου λέω σ’ αγαπώ και σου λέω αντίο.  

Οι κρυφές σκοπιμότητες πίσω από τη ρύθμιση του χρέους

Του Μάκη Ανδρονόπουλου

Είναι σαφές από τις παραδοχές των εκθέσεων βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους της Κομισιόν, του ΔΝΤ, του ESM και τώρα της Τράπεζας της Ελλάδος πως μεσοπρόθεσμα, ήτοι μέχρι το 2032-2035 το ελληνικό χρέος είναι βιώσιμο και διαχειρίσιμο. Από εκεί και πέρα δεν είναι βιώσιμο, γι΄ αυτό και οι δανειστές συμφώνησαν να υπάρξει το 2032 επανεξέταση της βιωσιμότητας και νέα ελάφρυνση αν χρειαστεί. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει πολλά δύσκολα, μερικά καλά και πολλά ύποπτα.

1. Γιατί οι Γερμανοί δεν επέτρεψαν οριστική λύση, αλλά κράτησαν ανοιχτό το ζήτημα του ελληνικού χρέους; Εδώ χωράνε πολλές απαντήσεις και η αλήθεια μάλλον έχει να κάνει με το μίγμα τους. Πρώτον, για να μην υπάρχει ευνοϊκό προηγούμενο για χώρες που μπορεί να σκάσουν όπως η Ιταλία. Δεύτερον, γιατί φοβούνται την υπόθεση του αναγκαστικού κατοχικού δανείου που κρατάει τη φαρέτρα της η ελληνική πλευρά (Σ.Σ: απαίτηση που έχει νομική υπόσταση, όχι όπως οι απειλές για αποζημιώσεις των Πολωνών). Τρίτον, για να είναι βολική η Ελλάδα στις προσεχείς κρίσιμες αποφάσεις για την Ευρωζώνη. Τέταρτον, γιατί η Ελλάδα μπορεί να πάει καλά και το 2032-2035 να αποφανθούν ότι μπορεί να εξυπηρετήσει το χρέος της, ειδικά εάν έχουν συμβεί αυτά που θα αναλύσουμε παρακάτω.

2. Η 15ετία έχει πολύ θετικές δυναμικές, έστω και με μια γραμμική εξέλιξη της οικονομίας. Όμως, ήδη κάποιοι γκουρού των αγορών λένε ότι η Ελλάδα θα μπορεί να δανείζεται με καλούς όρους με 5ετή και 7ετή ομόλογα, που είναι πιο ευέλικτα μέσα στην καλή περίοδο. Οι εκδόσεις των 10ετών για παράδειγμα μετά το 2022 ή το 2025 θα αρχίσουν να γίνονται στυφές, αφού θα λήγουν μέσα στην περίοδο της προβληματικότητας, δηλ. μετά το 2032.

3. Εδώ έρχεται η έκθεση Στουρνάρα που είναι… ναι μεν αλλά. Γράφει ο διοικητής στην έκθεσή του: «Στην απόφαση του Eurogroup προβλέπονται πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ μέχρι το 2022 και 2,2% του ΑΕΠ κατά μέσο όρο από το 2023 μέχρι το 2060. Ουδεμία χώρα στον κόσμο, με πιθανή εξαίρεση τις πετρελαιοπαραγωγούς χώρες, έχει επιτύχει τόσο υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα και για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα». Όπερ εις την απλήν ελληνικήν σημαίνει ότι η σωτηρία της πατρίδος θα έλθει από τα πετρέλαια…

Ώρα για γεωπολιτική

4. Κι εδώ ακριβώς, οι παίκτες, οι μεγάλοι παίκτες παίρνουν θέση και αρχίζει η γεωπολιτική. Ο Αμερικανός πρέσβης Τζέφρι Πάιατ μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ δηλώνει πως «Είμαστε προσηλωμένοι στο να στηρίξουμε την ελληνική κυβέρνηση, την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό καθώς μπαίνουν σε αυτή τη νέα φάση», ενώ λίγες μέρες πριν είχε ενθέρμως χαιρετίσει την επέκταση του αγωγού φυσικού αερίου ΤΑΡ στη Βουλγαρία, και παράλληλα προωθείται και η δημιουργία του πλωτού σταθμού μεταφόρτωσης και αεριοποίησης LNG στην Αλεξανδρούπολη.

Να υπενθυμίσουμε εδώ ότι τον περασμένο Ιανουάριο επισημαίναμε την γεωοικονομική διάσταση του Μακεδονικού στο επίκεντρο της οποίας βρίσκεται η Νέα Πλωτή Οδός που θα ενώσει τον Δούναβη με το λιμάνι της Θεσσαλονίκης μέσω της Σερβίας (Μοράβας) της ΠΓΔΜ (Βαρδάρης) και της Ελλάδας (Αξιός). Τα βαλκανικά πρότζεκτ είναι πολλά και άλλοτε αντιπαλεύουν, άλλοτε συμπλέουν και με το κινέζικο σχέδιο one belt, one road…

5. Έχοντας υπόψιν όλα αυτά, αλλά και την προοπτική της εκμετάλλευσης των πιθανών ενεργειακών πόρων του Αιγαίου, ορίσαμε ως νέο εθνικό στοίχημα, τρεις μέρες μετά το Εurogroup, την επανιδιωτικοποίηση του χρέους επισημαίνοντας πως έχουμε δεκαπέντε χρόνια για να μετακυλήσουμε σταδιακά το χρέος στις αγορές. Πρόκειται για ένα δύσκολο εγχείρημα λόγω του τεραστίου ονομαστικού και σχετικού μεγέθους του χρέους (188% του ΑΕΠ) που όμως εάν επιτευχθεί στην 15ετία να περάσει στην αγορά ένα 25-30% και με καλούς όρους, τότε όλα τα απαισιόδοξα σχέδια και οι προβολές ανατρέπονται.

Σημειωτέον ότι κατά την έκθεση της Κομισιόν, τα επιτόκια στις αγορές αναμένεται να διαμορφωθούν στο 4,1% το 2019, στο 5,4% το 2030 και μείωση στο 5,1% το 2060. Μεσοσταθμικά αναμένεται επιτόκιο στο 5,1% (περίοδος 2018 – 2060) αντί για 4,9% προηγουμένως. Αν και η τάση των επιτοκίων είναι ανοδική, εφόσον η ελληνική οικονομία αναπτυχθεί με ταχύτερους από τους προβλεπόμενους ρυθμούς, τότε μπορεί να προσδοκά σε αισθητά καλύτερη καμπύλη επιτοκίων.

Το καμπανάκι της έκθεσης Στουρνάρα

Πάντως, η έκθεση Στουρνάρα δεν είναι αρνητική. Αντίθετα, περιλαμβάνει και μία απρόσμενη και θετική προοπτική. Η συμφωνία του Εurogroup για το ελληνικό χρέος παρέχει στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα τη διακριτική ευχέρεια να εξετάσει τη διατήρηση της “παρέκκλισης” (waiver) για την αποδοχή των ελληνικών ομολόγων ως εξασφαλίσεων στις πράξεις νομισματικής πολιτικής του Ευρωσυστήματος. Αυτό σημαίνει ότι θα το θέσει στο ΔΣ της ΕΚΤ. Έτσι, επαυξάνουμε εμείς, αν προλάβουμε όπως-όπως και την πιστωτική χαλάρωση (QE) μέχρι το τέλος του χρόνου και επιπλέον, ο Ντράγκι αποφασίσει να παρατείνει το μέτρο για ομόλογα μακράς ωρίμανσης (ώστε να αυξήσει τη μέση ωρίμανση των 2,6 τρισ. ομολόγων που έχει φορτωθεί), τότε, μπορούμε ως οικονομία να ελπίζουμε σε μια νέα πρόσθετη ένεση ρευστότητας που μέχρι τώρα δεν έχει μπει στα επίσημα σενάρια.

Επίσης, στην έκθεσή του ο κ. Στουρνάρας προβαίνει σε μια συνολική θεώρηση των εξελίξεων της περιόδου 2010-2018 κάνοντας στις ακόλουθες βασικές εκτιμήσεις που αφορούν τις αγορές: Οι αλλαγές που πραγματοποιήθηκαν ήταν εξαιρετικά σημαντικές, καθώς η μεγάλη δημοσιονομική προσαρμογή, που εξάλειψε χρόνια ελλείμματα του δημόσιου τομέα, ενώ παράλληλα, διορθώθηκαν οι εξωτερικές ανισορροπίες, βελτιώθηκε η ανταγωνιστικότητα και εισήχθησαν αξιόλογες μεταρρυθμίσεις στη λειτουργία των αγορών. Οι αλλαγές που υιοθετήθηκαν από διαδοχικές κυβερνήσεις, καλύπτουν ένα ευρύ πλειοψηφικό τόξο του πολιτικού φάσματος και ψηφίστηκαν από τη Βουλή των Ελλήνων.

Όμως ο κ. Στουρνάρας προειδοποιεί και για μια νέα γενιά προβλημάτων που δημιούργησε η κρίση, αφού η διάρκεια της προσαρμογής ήταν μακρά και το κόστος πολύ υψηλό σε όρους ύφεσης, εισοδημάτων και φορολογικής επιβάρυνσης: το υψηλό δημόσιο χρέος, η υψηλή μακροχρόνια ανεργία, το επενδυτικό κενό, το μεγάλο απόθεμα μη εξυπηρετούμενων δανείων και το μεγάλο ποσοστό πληθυσμού που ωθείται κάτω από το όριο της φτώχειας είναι τα νέα προβλήματα-προκλήσεις… για τις μεταμνημονιακές κυβερνήσεις. Και είναι προφανές, συμπληρώνουμε εμείς, ότι αυτά τα ζητήματα δεν μπορούν να τα λύσουν αυτοί που τα δημιούργησαν.

     

«Δωράκια» Μπέου σε παπάδες

Γύρω στις 200.000 ευρώ για ένα έτος ήθελε να προσφέρει το ΔΣ του δήμου Βόλου στους Ιερούς Ναούς της Μητρόπολης Δημητριάδος ως επιχορήγηση, όμως την απόφαση έκρινε εν μέρει  παράνομη η Αποκεντρωμένη Διοίκηση Θεσσαλίας και Στερεάς Ελλάδας καθώς κρίθηκε ότι δεν είναι επιτρεπτή η χορήγηση οικονομικής ενίσχυσης για την κάλυψη των λειτουργικών αναγκών των ναών. Πολλοί μιλούν για προεκλογικό "δωράκι" του δήμου στους ναούς. Είναι όμως έτσι;

Όπως μας εξηγεί ο δημοσιογράφος και εκδότης της «Μαγνησίας» Δημήτρης Καρεκλίδης «Το προκλητικό είναι πως αυτά τα χρήματα προορίζονταν όχι για φιλανθρωπικό έργο, αλλά για εκδηλώσεις,, συναυλίες υλικό για την προώθηση αυτών».

Ρίχνοντας μια ματιά στην απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου βλέπουμε ότι ενώ κάποιοι ναοί όπως ο Ιερός Ναός Αγίας Αικατερίνης Βόλου, καλεί το Δήμο Βόλου να τον επιχορηγήσει με το ποσό των πέντε χιλιάδων επτακοσίων δέκα έξι ευρώ και σαράντα λεπτών, 5.716,40 €, όπως περιγράφεται στο επισυναπτόμενο αίτημα του, προκειμένου να καλύψει δαπάνες για την αναβάθμιση των χώρων και εξοπλισμού για την ασφαλή και ποιοτική λειτουργία του Σπιτιού Γαλήνης Χριστού προκειμένου να ανταπεξέλθει στις συνεχώς αυξανόμενες ανάγκες των αναξιοπαθούντων ενοριτών και για μια εκδήλωση,  στον Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου Λαυρεντίου εγκρίνεται από τον δήμο το ποσό των 8.500,00 €, προκειμένου να καλύψει δαπάνες για τη διοργάνωση πολιτιστικής εκδήλωσης συναυλία με θέμα «Με καράβι την Ελλάδα» που θα διεξαχθεί στον Αγ. Λαυρέντιο, το έτος 2018, με τον Πέτρο Γαϊτάνο!

Ο δήμος φαίνεται να έχει εγκρίνει σε αρκετούς ναούς επιχορήγηση 8 έως 10 χιλιάδων ευρώ για συντήρηση του Σπιτιού της Γαλήνης.

Ο Ιερός Ναός Αγίου Γεωργίου Αγριάς είχε ζητήσει 14.688,00 ευρώ μεταξύ άλλων για διοργάνωση τοπικού τουρνουά μπάσκετ 3χ3, Διοργάνωση τιμητικής εκδήλωσης στη μνήμη Οσίας Παρασκευής της Επιβατινής και συγκεκριμένα μουσικοχορευτική εκδήλωση με συμμετοχή συλλόγων και χορευτικών από την ευρύτερη και όχι  μόνο περιοχή με θέμα τη ζωή και το θεάρεστο έργο της Οσίας Παρασκευής αλλά και για το ανέβασμα της κωμωδίας «Μία τρελή τρελή σαραντάρα»!!

«Με επιστολή του προς τα πολιτιστικά και αθλητικά σωματεία της πόλης, ο Δήμος Βόλου είχε απευθύνει πρόσκληση για να κατατεθούν προτάσεις για χρηματοδότηση δράσεων. Το συνολικό ποσό που είχε αποφασίσει να διαθέσει η Δημοτική Αρχή Βόλου ήταν περίπου 1 εκ. ευρώ (για τα επόμενα δύο χρόνια). Για πρώτη φορά εκτός από αθλητικά και πολιτιστικά σωματεία, ζήτησε και προτάσεις από Ιερούς Ναούς» λέει ο Δ. Καρεκλίδης. Ο δήμος στηρίχθηκε στο  ότι ο νόμος επιτρέπει σε νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου (όπως είναι και οι ναοί)  να επιχορηγούνται από δήμους και αναφέρει τη σχετική παράγραφο στην απόφαση του ΔΣ. Ωστόσο, στο κομμάτι που αφορά στην ενίσχυση 15 Ιερών Ναών με σκοπό την αναβάθμιση χώρων και εξοπλισμού ακυρώθηκε καθώς διαπιστώθηκε η οικονομική ενίσχυση από πλευράς Δήμου Βόλου θα κάλυπτε λειτουργικές δαπάνες των ναών κάτι που δεν επιτρέπεται από τη νομοθεσία.  

Φωτεινή Λαμπρίδη 

Μην τους κοιτάς στα μάτια

Τρεις κανόνες υπάρχουν για να επιβιώσεις:

1) Μην τους κοιτάς στα μάτια.

2) Αν τους κοιτάξεις, κάνε σαν να μην τους είδες.

3) Αν νιώσουν ότι τους είδες κι έρθουν για σένα, τότε κλείσε τα μάτια σου.

(Και προσευχήσου, αν πιστεύεις ακόμα στο θεό)

~~

Γράφω στις 4 το πρωί, στο μπαλκόνι. Δεν κυκλοφορεί τίποτα στο δρόμο, το φεγγάρι μπαινοβγαίνει στα σύννεφα ως συνήθως. Μοιάζει σαν ένα κανονικό βράδυ του Ιουλίου -με συννεφιά.

Θα μπορούσα να είμαι κάποιος που μόλις έκανε σεξ και βγήκε να καπνίσει, με το χαμόγελο απ’ το ένα αυτί ως το άλλο. Η ζωή είναι ωραία, τι καλά που περνάμε, κι άλλα τέτοια χαζοχαρούμενα.

Ίσως πέρυσι τέτοια εποχή να τα έλεγα. Αλλά τότε δεν είχε ξεκινήσει. Όλα πήγαιναν κανονικά στον κόσμο (κατά διαόλου, αλλά κανονικά), μέχρι που εμφανίστηκε ο πρώτος.

Ήταν στην Τζακάρτα ή στο Λάγος, δεν θυμάμαι πού ακριβώς, κάποιο τριτοκοσμικό μέρος. Έτσι κι αλλιώς δεν έχει σημασία. Εξαπλώθηκε τόσο γρήγορα που δεν προλάβαμε να καταλάβουμε τι είναι. Παρά μόνο πως συμβαίνει. Κι ότι βρίσκονται παντού.

Τώρα προσπαθούμε να κάνουμε ότι όλα είναι κανονικά (κατά διαόλου κανονικά). Μάλλον πάντα έτσι κάναμε, ό,τι και να συνέβαινε. Και συνεχίζουμε να προσποιούμαστε πως όλα είναι εντάξει. Αλλά δεν είναι.

Χθες, σήμερα το πρωί, χάσαμε έν’ ακόμα παιδί. Και φοβάμαι ότι δεν θα σταματήσει. Το χειρότερο είναι ότι πλέον έχω αρχίσει να μη νοιάζομαι. Ίσως απλά πρέπει να το αποδεχτούμε.

Αλλά, γαμώτο, η Κατερίνα ήταν τόσο χαμογελαστή.

~~

Δεν ξέρω αν γεννιόμαστε ή γινόμαστε, αλλά όποιος έχει δουλέψει με παιδιά θα ξέρει ότι το καθένα έχει διαφορετικό χαρακτήρα. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι υπάρχουν κακά παιδιά, η κακία δεν ταιριάζει στην ηλικία τους. Αλλά σίγουρα κάποια μπορούν να φερθούν με άσχημο τρόπο, σχεδόν με μοχθηρία.

Η Κατερίνα δεν ήταν απ’ αυτά. Ενθουσιώδης, πάντα να χαμογελάει, πάντα να θέλει να βοηθήσει τα μικρότερα, πάντα να θέλει να φτιάξει κάτι όμορφο.

Το πρωί είχε κάτσει για να φάει το κολατσιό της απέναντι απ’ τη Σοφία. Εκείνη είναι… Ο πιο ταιριαστός χαρακτηρισμός που μπορώ να σκεφτώ είναι “κάφτρα”. Έχει ταλέντο να βρίσκει τις αδυναμίες του κάθε παιδιού, την αχίλλειο φτέρνα του, και να τα χτυπάει εκεί. Το κάνει με ευχαρίστηση, σαν να της αρέσει να πονάει τους άλλους.

Η Κατερίνα είχε δαγκώσει το κριτσίνι της κι ένα μπροστινό δόντι, έτοιμο να βγει, ξεκίνησε να ματώνει. Πήρε τη χαρτοπετσέτα της χωρίς να στεναχωρηθεί και την έβαλε στο στόμα. Τότε η Σοφία της είπε: “Μη χαμογελάς τώρα. Είσαι σαν βρικόλακας.”

Δεν ξέρω κατά πόσο γνώριζε η Κατερίνα τους βρικόλακες -και δυστυχώς δεν θα μπορέσω ποτέ να μάθω. Αλλά ξεκίνησε να κλαίει, ίσως επειδή δεν μπορούσε να χαμογελάει.

Είπα στη Σοφία να κάτσει στο άλλο τραπέζι -και τα παιδιά σ’ εκείνο μαζεύτηκαν στο καβούκι τους, έτοιμα για άμυνα. Προσπάθησα να παρηγορήσω την Κατερίνα, αλλά εκείνη συνέχιζε να κλαίει, με τη ματωμένη χαρτοπετσέτα στο στόμα, χωρίς χαμόγελο.

Σηκώθηκα για να της φέρω μια καινούρια και μέχρι να κάνω δυο βήματα κατάλαβα ότι είχε σταματήσει το κλάμα. Χάρηκα -ο αφελής- και γύρισα να της πω κάτι για να την επιβραβεύσω.

Την είδα να κοιτάει έξω. Όχι απλώς να κοιτάει. Να έχει καρφωθεί σε κάτι που ήταν έξω. Και κατάλαβα.

~~

Το εργαστήριο είναι ισόγειο, με τριπλές τζαμαρίες. Όταν ξεκίνησε η επιδημία βάλαμε ψηλά έπιπλα και ράφια μπρος στα τζάμια. Τα γεμίσαμε με κουτιά και κιβώτια, υλικά, υφάσματα και πίνακες ζωγραφικής, έτσι ώστε να μη φαίνεται τίποτα απ’ έξω -ούτε από μέσα.

Όμως χθες, σήμερα το πρωί, κάποιο παιδί είχε κατεβάσει ένα κουτάκι, για να βγάλει κλωστές υφαντικής, κι είχε αμελήσει να το βάλει στη θέση του. Υπήρχε ένα μικρό κενό, λίγα εκατοστά μόνο, στη τζαμαρία. Μικρό, αλλά αρκετά μεγάλο για να μπορείς να δεις.

Η Κατερίνα κοιτούσε ακριβώς εκεί.

Γύρισα το κεφάλι μου χωρίς να θέλω. Ήταν μια κίνηση ενστικτώδης -“τι κοιτάει αυτή;”

Έτσι όπως βαρούσε η καρδιά μου, και η αδρεναλίνη έκανε τον χρόνο να ρέει αργά σαν ποτάμι λάβας, όχι νερού, μπορούσα ν’ ακούσω το ένα ημισφαίριο του μυαλού μου να λέει μηκοιτάς μηκοιτάς μηκοιτάς ΜΗΚΟΙΤΑΣ!

Αλλά κοίταξα, γιατί όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Και είδα, σ’ εκείνο το μικρό κενό, τα μάτια του! Κοιτούσαν τη Κατερίνα κι όταν κατάλαβε ότι το κοιτούσα κι εγώ, γύρισε προς τα μένα.

~~

Κάποτε, πριν έναν μόλις χρόνο, είχαμε τα παιδιά στον χώρο με ανοιχτές τις πόρτες και τα παράθυρα. Δεν υπήρχε κάτι να μας φοβίζει. Και τα βγάζαμε στον πεζόδρομο να παίξουν μήλα, ποδόσφαιρο, σχοινάκι, αμπάριζα, για μια ώρα.

Αλλά πλέον είμαστε όλες τις ώρες κλειδαμπαρωμένοι μέσα, στις διπλές τζαμαρίες, με τα κιβώτια και τα υλικά να αποκλείουν την οπτική επαφή.

Κι όλα πήγαιναν καλά, μέχρι που δημιουργήθηκε εκείνο το μικρό κενό.

~~

Σαν τον είδα, και κατάλαβα ότι μας είχε δει που τον κοιτάζαμε, αντέδρασα αστραπιαία. Αυτός είναι ο δεύτερος κανόνας.

Γύρισα στα παιδιά και τους φώναξα ότι θα τραγουδούσαμε ένα τραγούδι.

Και ξεκίνησα, σαν να μην συνέβαινε τίποτα:

“Ήτανε ‘να μικρό καράβι, ήτανε ‘να μικρό καράβι

που ήταν α α αταξίδευτο, που ήταν α α αταξίδευτο

οε οε οεοε.”

Κάποια παιδιά τραγούδησαν μαζί μου. Αλλά τα περισσότερα κοιτούσαν την Κατερίνα, που κοιτούσε έξω, και σύντομα θα κοιτούσαν κι εκείνα έξω, θα κοιτούσαν εκείνο, και τότε σίγουρα δεν θα υπήρχε καμιά ελπίδα.

Φώναξα πιο δυνατά και σκούντηξα την Κατερίνα να με δει:

“Κι έκανε ‘να μακρύ ταξίδι, κι έκανε ‘να μακρύ ταξίδι

μέσα εις τη τη τη Μεσόγειο, μες εις τη τη τη Μεσόγειο,

οέ οέ οέ οέ.”

Τα παιδιά, μαζί κι η Κατερίνα, τραγουδούσαν, αλλά το έκαναν χλιαρά, σαν να φαινόταν ότι κάτι άλλο είχαν στο μυαλό τους. Εκείνο, που στεκόταν έξω απ’ το τζάμι, το καταλάβαινε.

Έδωσα μια σπρωξιά στην Κατερίνα να κοιτάξει απ’ την άλλη και ξεκίνησα να ουρλιάζω σαν να ήμουν μαστουρωμένος τραγουδιστής σε ροκ συναυλία:

“Κι ύστερα ρίξανε τον κλήρο, ύστερα ρίξανε τον κλήρο,

να δούνε ποιος ποιος ποιος θα φαγωθεί, να δούνε ποιος ποιος ποιος θα φαγωθεί, ΟΕ ΟΕ ΟΕΟΕ.”

Χτύπησα τα χέρια στο τραπέζι.

“ΌΛΟΙ ΜΑΖΙ! ΟΕ ΟΕ ΟΕΟΕ!”

Τα παιδιά το επανέλαβαν, τρομαγμένα, διστακτικά.

“ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΑ”, τους φώναξα. “ΟΕ ΟΕ ΟΕΟΕ”.

Το είπαν λίγο πιο δυνατά, επειδή με φοβήθηκαν. Κι εγώ συνέχισα να στριγγλίζω, ΠΙΟΔΥΝΑΤΑ ΠΙΟΔΥΝΑΤΑ ΠΙΟΔΥΝΑΤΑ, μέχρι που τα μισά το είπαν με όση δύναμη είχαν και τ’ άλλα μισά ξεκίνησαν να κλαίνε.

Τα είχα καταφέρει. Υπήρχα μόνο εγώ, κανείς δεν κοίταζε έξω, κανείς δεν κοιτούσε μέσα. Τα είχα σώσει.

~~

Γελάω με τον εαυτό μου τώρα. Εκείνη την ώρα νόμισα ότι είχα καταφέρει κάτι. Πόσο σπουδαίος είμαι; Αλλά στις 4 το πρωί, χωρίς σεξ και χωρίς τσιγάρο και χωρίς η-ζωή-είναι-ωραία χαζοχαρούμενα μότο, ξέρω ότι απέτυχα.

Η μητέρα της Κατερίνας ήρθε στην ώρα της, όπως πάντα. Άφησε το αυτοκίνητο στο δρόμο, με αναμμένη τη μηχανή και μας χτύπησε το κουδούνι.

Άνοιξα την πόρτα κοιτώντας κάτω. Με τον ίδιο τρόπο, σαν να μη βλέπω, με την περιφερειακή μου όραση, είδα ότι τίποτα δεν κουνιόταν τριγύρω.

Η περιφερειακή όραση είναι καλύτερη για να εντοπίζει κίνηση, αλλά είναι ασπρόμαυρη, δεν βλέπει χρώματα, ούτε λεπτομέρειες.

Πήγα και έφερα την Κατερίνα. Την παρέδωσα στη μητέρα της, χωρίς πολλές κουβέντες. Και γύρισα για να μπω μέσα. Πριν κάνω δύο βήματα άκουσα την Ελένη, τη μαμά της Κατερίνας, να φωνάζει: “Μην το κοιτάς!”

Δεν γύρισα. Τα είδα όλα στο τζάμι, την αντανάκλαση των γεγονότων, σαν να έβλεπα τηλεόραση.

Εκείνο είχε ξαπλώσει στην είσοδο της διπλανής πολυκατοικίας. Η Κατερίνα το είδε, το κοίταξε στα μάτια και του χαμογέλασε. Η μάνα της την είδε να χαμογελάει και κοίταξε κι εκείνη με τη σειρά της. Όταν κατάλαβε το λάθος της προσπάθησε να βάλει την Κατερίνα στο αυτοκίνητο. Αλλά δεν κράτησε τη ψυχραιμία της. Ούτε καν έκλεισε τα μάτια. Και συνέχισε να κοιτάει.

Μπήκα μέσα όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Κλείδωσα την πόρτα και συνέχισα να προχωράω προς την αίθουσα όπου κάθονταν τα υπόλοιπα παιδιά.

Πίσω μου άκουγα κλάματα, φωνές, κραυγές. Ήταν η Κατερίνα, χαμογελαστή και υπέροχη, αλλά δεν μπορούσα να κάνω τίποτα πια. Shit happens.

Αν δεν σκέφτεσαι έτσι δεν υπάρχει περίπτωση να επιβιώσεις.

~~

Ένας άλλος κανόνας, που δεν είναι ακριβώς κανόνας, αλλά καλύτερα να τον ακολουθείς, είναι ν’ αποφεύγεις τις μετακινήσεις. Κάνε ό,τι δουλειά χρειάζεται να κάνεις απ’ το ίντερνετ. Ψώνια, πληρωμές, τα πάντα. Ακόμα και διασκέδαση, συναυλίες, γενέθλια, παρέα με φίλους, όλα απ’ την ασφάλεια του υπολογιστή. Όσο γίνεται μείνε μέσα.

Αλλά κάποιες φορές πρέπει να βγεις. Όπως τις προάλλες, που κυκλοφόρησε μια φήμη ότι στο μαγαζί με τα βιολογικά είχαν φέρει κινόα. Τόσο καιρό με ρύζι μπασμάτι και κόκκινα φασόλια ήταν απάνθρωπο.

“Θα πάω για κινόα”, είπα στη γυναίκα μου.

“Είναι ανάγκη;” με ρώτησε αυτή, αλλά ήξερα ότι συμφωνούσε.

“Δεν γίνεται να ζούμε σαν τα ποντίκια, ροκανίζοντας πλιγούρι όλη την ώρα”, της είπα.

Με φίλησε και μου είπε να προσέχω.

“Πάρε και γκότζι μπέρι, αν έχουν φέρει”, μου είπε.

~~

Το να περπατάς έξω είναι το πιο επικίνδυνο απ’ όλα. Πρέπει να έχεις πολύ εξασκημένη περιφερειακή όραση, ώστε να μπορείς να τους βλέπεις και να τους αποφεύγεις χωρίς να τους κοιτάς.

Μπορείς απλώς να κοιτάς κάτω, αλλά το καλύτερο είναι να έχεις το κινητό στο χέρι και να κάνεις ότι κοιτάς εκεί. Να σκρολάρεις, να βλέπεις φωτογραφίες και αναρτήσεις, να γράφεις και να γελάς.

Τα γυαλιά ηλίου, ακόμα κι οι καθρέφτες, δεν βοηθάνε. Γιατί με κάποιον τρόπο, δεν ξέρω τι υπεραισθήσεις έχουν αναπτύξει, μπορούν να σε καταλάβουν ότι τους κοιτάς, ακόμα και πίσω απ’ τα γυαλιά.

Περπατάς με χαμηλωμένο το κεφάλι και ελέγχεις τον χώρο με την περιφερειακή όραση. Συνήθως τους καταλαβαίνεις απ’ τον τρόπο που περπατάνε. Δεν πηγαίνουν κανονικά. Είτε είναι πολύ σφιγμένοι είτε κάνουν παράξενες κινήσεις. Κάποιοι μονολογούν. Αν κάνεις το λάθος να νομίσεις ότι σου μιλάνε και τους κοιτάξεις… Εντάξει, το είπαμε ήδη, τότε προσευχήσου στον θεό που δεν πιστεύεις.

Η ηλικία δεν είναι κριτήριο. Κάποιοι είναι γέροι που κάθονται σε παγκάκια και πεζούλια. Μπορεί να είναι και νέοι, ακόμα και παιδιά. Κάποιες φορές είναι ξαπλωμένοι κάτω, στο πεζοδρόμιο, σκεπασμένοι με κουβέρτες. Ακόμα και μέσα στους κάδους των σκουπιδιών μπορείς να τους βρεις ή να κάνουν ότι πουλάνε περιοδικά.

Οι χειρότεροι είναι εκείνοι που σου μιλάνε. Αυτούς χρειάζεται υπερπροσπάθεια για να τους αποφύγεις. Μιλάνε κανονικά και μπορεί να σου πουν “συγνώμη, μήπως ξέρετε…” ή “μήπως έχετε ώρα;” ή… Οτιδήποτε. Νομίζεις ότι είναι κανονικοί, τους κοιτάς για να απαντήσεις, κι αυτό είναι το τέλος.

~~

Εγώ έχω πλέον εξασκηθεί. Δεν δίνω σημασία σε κανέναν τριγύρω, αν χρειαστεί να βγω. Μπορώ να τους καταλαβαίνω και μόνο απ’ τα πόδια τους. Συνήθως είναι πιο μαυριδεροί και φοράνε διαλυμένα παπούτσια. Συνήθως. Γιατί μερικές φορές τα φαινόμενα απατούν.

Έτσι την πάτησα όταν πήγα να πάρω κινόα, κι αν τώρα είμαι ζωντανός για να γράφω ήταν καθαρή τύχη.

Περπατούσα και κοιτούσα το κινητό μου, ελέγχοντας με την περιφερειακή όραση τον χώρο. Σ’ ένα φανάρι είδα δυο όμορφα γυναικεία πόδια. Φορούσε δερμάτινα σανδάλια, είχε βαμμένα νύχια, κατακόκκινα. Σήκωσα λίγο το βλέμμα κι ήταν δυο υπέροχες γάμπες πιο πάνω. Γόνατα στρογγυλά πιο πάνω, μπούτια γυμνά πιο πάνω, κι ένα σορτσάκι κολλητό. Αφαλός με πίρσινγκ, κοιλιά όχι ξελιγωμένη ούτε χοντρή, και περνώντας απ’ τα στητά στήθη χαμογέλασα και την κοίταξα στο πρόσωπο.

Ήταν τρία μέτρα μακριά μου κι ήταν όμορφη, παρά την αρρώστια. Με είδε που την κοίταξα και πάγωσα. Να προσποιηθώ ότι δεν την είχα δει δεν μπορούσα πια. Την είδα να έρχεται κατά πάνω μου. Έκλεισα τα μάτια, αλλά δεν προσευχήθηκα. Μόνο είπα: “Αυτό ήταν λοιπόν;”

Πίστευα ότι θα έβρισκα κάτι ωραίο να πω σαν τελευταία λόγια. Κάτι σαν το “πείτε τους ότι έζησα μια υπέροχη ζωή” του Βιτγκενστάιν. Ή έστω το “φως, περισσότερο φως”, του Γκαίτε -αν και πολλοί ισχυρίζονται ότι το είπε επειδή δεν έβλεπε καλά στο τέλος. Μάλλον είναι δύσκολο να βρεις κάτι καλό για να πεις όταν πεθαίνεις.

Ίσως να μην το βρήκα γιατί δεν πέθανα -όπως είναι προφανές, αφού συνεχίζω να είμαι στο ίντερνετ. Όποιος έχει σύνδεση είναι ζωντανός.

Όταν έκλεισα τα μάτια -κι είπα την επιθανάτια φράση μου- άκουσα την κραυγή ενός άντρα. Κοίταξα και είδα ότι η ωραία άρρωστη είχε πέσει πάνω σε κάποιον που βρισκόταν μισό μέτρο δίπλα μου. Μάλλον ήμασταν πολλοί που είχαμε σαγηνευτεί απ’ τα βαμμένα δάχτυλα της.

Όλοι όσοι περιμέναμε στο φανάρι κοιτάξαμε αλλού ή κάτω. Μέχρι που έγινε πράσινο και περάσαμε, αφήνοντας τον άτυχο πίσω μας. Εκείνη τη στιγμή δεν μπορείς να κάνεις τίποτα άλλο. Μόνο ν’ αδιαφορήσεις.

Αγόρασα κινόα. Βρήκα και σπόρους τσία! Η τύχη μου είχε γυρίσει.

Στο σπίτι η γυναίκα μου ρώτησε αν είχα συναντήσει κάποιον από κείνους. Δεν της είπα για το επεισόδιο με την κοπέλα στο φανάρι.

~~

Σε λίγο ξημερώνει Τετάρτη. Άλλες δυο μέρες και μετά φεύγουμε διακοπές. Κι εκεί θα πρέπει να προσέχουμε, το ξέρω. Κάποιες φορές έρχονται κι από τη θάλασσα. Μου το ‘πε ένας φίλος στο facebook που είχε πάει στο ίδιο νησί.

Απολάμβανε με τη γυναίκα του και τα παιδιά του τον ήλιο σ’ ένα μπιτς μπαρ. Κι όπως πίνανε τα καφεδάκια τους και μαυρίζανε βγήκε στην ακτή ένας από ‘κείνους. Αναγκαστικά όλοι σηκώθηκαν και γύρισαν στο ξενοδοχείο. Να δουλεύεις όλον τον χρόνο, για να πας λίγες μέρες στη θάλασσα, και να εμφανίζονται πάλι μπροστά σου.

Είναι σκληρό, αλλά πρέπει να μάθουμε να επιβιώνουμε, ακόμα κι έτσι.

~~

Ετοιμάζομαι να πάω για ύπνο. Αύριο έχουμε άλλη μια δύσκολη μέρα. Αλλά θα τα καταφέρουμε. Η ανθρωπότητα έχει περάσει πολλά, οι άνθρωποι έχουμε αντέξει πολλά. Σε κάθε πρόβλημα πάντα βρίσκουμε τη λύση.

Ίσως να καταφέρουμε να τους εξοντώσουμε. Ίσως αν συνεχίσουμε να τους αγνοούμε να εξαφανιστούν.

Το μόνο που έχει σημασία είναι να συνεχίσουμε να είμαστε ζωντανοί.

Ναι, το αντίδοτο στο δηλητήριο τους ίσως να είναι αυτό, μια φράση: Η ζωή είναι ωραία.

Θα το πω στα παιδιά αύριο. Το μόνο που έχουμε να φοβόμαστε είναι ο φόβος.

Αλλά πάντα θα βρίσκουμε βιολογική κινόα, ό,τι και να γίνει, παιδιά.

~~~~~~~~~~~~~

Γελωτοποιός  

Κι αν (δεν) κοπούν οι συντάξεις;

Οι ευρωπαίοι αξιωματούχοι αβαντάρουν την κυβέρνηση Τσίπρα και εκνευρίζουν την αντιπολίτευση. Τον Οκτώβριο θα κριθεί αν θα ισχύσει ή όχι η περικοπή των συντάξεων, από την οποία θα εξαρτηθεί και ο χρόνος των εκλογών 

Του Γιώργου Καρελιά   

Ο Αλέξης Τσίπρας έχει δύο όπλα  στην πορεία προς τις εκλογές. Το ένα αναμένεται να είναι έτοιμο για… εκπυρσοκρότηση στις 20 Αυγούστου, όταν θα λήξει τον τρίτο Μνημόνιο και θα γίνουν στην Αθήνα οι αναμενόμενες εορτές και πανηγύρεις. Το άλλο δεν είναι σίγουρο, είναι εν δυνάμει όπλο, το οποίο  θα φανεί αν μπορεί να ενταχθεί στο κυβερνητικό οπλοστάσιο στα μέσα Οκτωβρίου. Είναι οι προς περικοπήν συντάξεις, που μπορεί, όμως, να… μην περικοπούν! 

Η αντιπολίτευση έχει φροντίσει ήδη να απαξιώσει το πρώτο όπλο, χαρακτηρίζοντας την «καθαρή έξοδο» ως «τέταρτο Μνημόνιο». Δεν μπορεί, όμως, να γνωρίζει τι θα συμβεί με τις συντάξεις και αυτό είναι κάτι που της προκαλεί εκνευρισμό. Διότι αν δεν περικοπούν τελικά οι συντάξεις, θα χάσει η ίδια ένα προεκλογικό όπλο. 

Στη συζήτηση αυτή έχουν ήδη εμπλακεί και ο δανειστές. Οι οποίοι παίρνουν σαφώς το μέρος του κ. Τσίπρα. Και προς τούτο είναι απολύτως χαρακτηριστικά όσα συνέβησαν κατά την χτεσινή επίσκεψη του Πιερ Μοσκοβισί στην Αθήνα. Την ώρα που ο επίτροπος έλεγε ρητά και κατηγορηματικά ότι «τα Μνημόνια τελείωσαν» και «η τρόικα δεν θα ξανάρθει», η αντιπολίτευση μιλούσε για «τέταρτο Μνημόνιο». 

Είναι ολοφάνερο ότι οι Ευρωπαίοι (θέλουν να) αβαντάρουν τον κ. Τσίπρα. Και αυτό φαίνεται τόσο στη συμφωνία με τα Σκόπια όσο και στο θέμα της «εξόδου από τα Μνημόνια». Και στα δύο όλοι οι ευρωπαίοι αξιωματούχοι ενισχύουν την κυβερνητική επιχειρηματολογία. Ακόμα και τα ομόδοξα προς την ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ ευρωπαϊκά κόμματα δεν συμφωνούν μαζί τους, συμφωνούν με τον κ. Τσίπρα! 

Γιατί συμβαίνει αυτό; Διότι και στα δύο θέματα η σημερινή κυβέρνηση ακολουθεί πιστά την ευρωπαϊκή πολιτική. Η συμφωνία με τα Σκόπια είναι επιδίωξη όλων των ευρωπαϊκών δυνάμεων. Στην «καθαρή έξοδο» από τα Μνημόνια δεν θα μπορούσαν παρά να είναι με την κυβέρνηση, διότι θέλουν να την εμφανίσουν και ως δική τους «ιστορία επιτυχίας». Αν έλεγαν οτιδήποτε άλλο, θα ήταν σαν να παραδέχονταν και τη δική τους αποτυχία. Γι’ αυτό και  δεν ενδιαφέρονται για την εσωτερική πολιτική αντιδικία. 

Τι απομένει; Το θέμα των συντάξεων. Το οποίο, όμως, δεν θα ξεκαθαριστεί, πριν από τον Οκτώβριο. Τα μισόλογα των αξιωματούχων αφήνουν να αιωρείται η υποψία ότι έχει ήδη επέλθει κάποια άτυπη συμφωνία με την κυβέρνηση, ώστε το μέτρο να μην ισχύσει από την 1η Ιανουαρίου 2019. Χαρακτηριστικές είναι οι αμφίσημες δηλώσεις του Μοσκοβισί. Ο οποίος είπε μεν «pacta sunt servanda» (οι συμφωνίες πρέπει να τηρούνται), αλλά πρόσθεσε ότι οι συμφωνίες «δεν είναι άκαμπτες». Αυτό σημαίνει ότι, αν τον Οκτώβριο έχουμε υπερπλεόνασμα, όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοικτά. 

Αυτό το γνωρίζουν (ή το υποψιάζονται) στη ΝΔ, γι’ αυτό και ο  αντιπρόεδρος Κωστής  Χατζηδάκης, φανερά εκνευρισμένος και σε επιθετικό τόνο,  ζήτησε από το Επίτροπο να ξεκαθαρίσει το θέμα. Ματαίως. Το θέμα παραμένει ανοικτό. Είναι φανερό ότι  αντιπολίτευση έχει επενδύσει πολιτικά στην περικοπή των συντάξεων, διότι αυτή θα αποτελέσει την χαριστική (εκλογική) βολή για τον κ. Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ. Φυσικά τα γνωρίζουν και οι ίδιοι. Γι’ αυτό και θεωρείται βέβαιο ότι δεν πρόκειται να πάνε σε εκλογές με τις συντάξεις κομμένες. 

Aν δεν πάρουν την αναστολή ή ματαίωση του μέτρου, οι εκλογές θα γίνουν περί τα τέλη του έτους. Κι έτσι θα γίνει πράξη η «απειλή» του Πάνου Καμμένου, για την οποία γράψαμε χτες. Οσοι εξακολουθούν να πιστεύουν ότι ο Καμμένος θα ρίξει μονομερώς την κυβέρνηση διεκδικούν  βραβείο αφέλειας (εδώ η νέα εκδοχή της «απειλής»).  

Πιο Τζήμερος δεν υπάρχει!

Του Γεράσιμου Χολέβα

O Τζήμερος μιλά «για το μεγάλο έγκλημα της μεταπολίτευσης: την νομιμοποίηση του ΚΚΕ» και «για τους πολιτικούς και νομικούς λόγους για τους οποίους έπρεπε το ΚΚΕ να μην έχει δικαίωμα συμμετοχής στις εκλογές».

Έχει αναγγείλει το γεγονός από τη σελίδα του στο facebook και τώρα το υλοποιεί.

Φανταστείτε σε τι απόγνωση βρίσκεται για λίγο δημοσιότητα ο γνωστός φασιστοτζήμερος και ανθυποκασιδιάρης.

Με λίγα λόγια:

Πιο Τζήμερος δεν υπάρχει!

Γιατί;

Διότι το ανώτατο στάδιο του Τζήμερου δεν μπορεί να είναι κανένα άλλο από τον ίδιο Τζήμερο!

Τόσο Τζήμερος δεν μπορεί να γίνει κανείς!

Ας απολαύσει, λοιπόν, τη δημοσιότητα που του αξίζει: Ως Τζήμερος! 

Σκοπιανό: Τζάμπα μαγκιές με το βλέμμα στην κάλπη

Του Δημήτρη Μηλάκα

Τόσο ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ Πάνος Καμμένος όσο, πολύ περισσότερο, και ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, γνωρίζουν πολύ καλά ότι η Συμφωνία των Πρεσπών από τη στιγμή της υπογραφής της παράγει έννομα αποτελέσματα: την πρόσκληση για έναρξη διαδικασίας ένταξης  της Βόρειας Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ.

Κάτι που επίσης γνωρίζουν πολύ καλά και οι δύο «συνέταιροι» στην κυβέρνηση είναι ότι κάτι πρέπει να πράξουν προκειμένου να αντιμετωπίσουν το πολιτικό κόστος που αυτή η συμφωνία συνεπάγεται: Η δημιουργία/ σχεδιασμός μιας μεταξύ τους «σύγκρουσης» με αφορμή μια διαφωνία «αρχών» όπως εμφανίζεται σε διπλωματικό επίπεδο  «η τελειωμένη και τακτοποιημένη» για τις ανάγκες του ΝΑΤΟ υπόθεση των Σκοπίων, μπορεί υπό προϋποθέσεις να είναι μια καλή διέξοδος και για τους δύο.

Καθώς την άλλη βδομάδα στη Σύνοδο του ΝΑΤΟ αποτυπωθούν τα έμπρακτα νομικά αποτελέσματα της Συμφωνίας των Πρεσπών, δηλαδή ξεκινήσει η ανεπίστρεπτη διαδικασία ένταξης της Βόρειας Μακεδονίας στη συμμαχία (ουδείς θεωρεί ικανή καμία ελληνική κυβέρνηση του παρόντος ή του μέλλοντος να ανατρέψει εντός του πλαισίου του ΝΑΤΟ την διαδικασία ένταξης) ο Πάνος Καμμένος είναι υποχρεωμένος για λόγους πολιτικής επιβίωσης να διαφοροποιηθεί από την θέση του Αλέξη Τσίπρα για το Σκοπιανό.

Από την πλευρά του και ο πρωθυπουργός έχει να ωφεληθεί από τη «διαφωνία» (σε εισαγωγικά η λέξη διαφωνία γιατί αν ο κύριος Καμμένος διαφωνούσε θα εμπόδιζε την υπογραφή της Συμφωνίας και δεν θα φώναζε εκ των υστέρων) του συνεταίρου του στην εξουσία:

Μπορεί, με άλλα λόγια, να εκμεταλλευτεί αυτήν τη διαφωνία για να επιλέξει τον χρόνο των πρόωρων  εκλογών έτσι ώστε και να παραδώσει το πακέτο της Συμφωνίας των Πρεσπών για κύρωση σε επόμενη βουλή αλλά και –κυρίως- να αποφύγει το κόστος που συνεπάγονται τα ψηφισμένα μέτρα για την «ολοκλήρωση» των μνημονίων τα οποία θα αρχίσουν να εμφανίζονται τον επόμενο χρόνο.

Το «παιχνίδι» ωστόσο μοιάζει στημένο και ο κόσμος είναι πια ψυλλιασμένος…