Οπαδός του Αδωνη; Οχι, ευχαριστώ!

Οσο περισσότερο η Νέα Δημοκρατία πλησιάζει στις θέσεις του Αδωνη, τόσο περισσότερο προσεγγίζει τη Νέα Δεξιά. Οσο περισσότερο αγκαλιάζει τις ευρωσκεπτικιστικές δυνάμεις, τόσο περισσότερο θα μοιάζει με τις νεοσυντηρητικές και νατιβιστικές πολιτικές τερατογενέσεις του 21ου αιώνα 

Του Νίκου Μαραντζίδη  

Ας ξεκινήσω με κάτι προσωπικό. Ο Αδωνις είναι εντάξει άνθρωπος. Εξωστρεφής χαρακτήρας, φιλικός και ευχάριστος στην παρέα. Μαχητικός στις απόψεις του μεν, αλλά πάντοτε ευπρεπής όταν συνομιλεί κανείς μαζί του σε ιδιωτικό επίπεδο, με έμφυτη αίσθηση των ορίων και σεβασμό στους άλλους.  Σε δημόσιο επίπεδο πολλές φορές περνάει τα όρια, πράγμα που τον κάνει ευάλωτο σε πολλές επιθέσεις, αλλά από την άλλη καταλαβαίνω πως αυτό είναι η στρατηγική του για να διευρύνει το ακροατήριο των οπαδών του ανά την Ελλάδα. Πάντως, όποιος προσέξει λίγο καλύτερα όσα λέει, καταλαβαίνει πως το ύφος του περισσότερο συνδέεται με τη μέχρις εσχάτων προσπάθεια διάδοσης και υπεράσπισης των θέσεών του παρά με κακόβουλες ad hominem επιθέσεις. Οποιος επίσης τον γνωρίζει, έστω και λίγο, θα προσυπέγραφε νομίζω την άποψη πως όσο μπολσεβίκος είναι, για παράδειγμα, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, άλλο τόσο φασίστας είναι ο Αδωνις. Με απλά λόγια, το πρόβλημα με τον Αδωνη, δεν είναι ο Αδωνις. 

Ο Αδωνις Γεωργιάδης εκφράζει πολιτικά τη Νέα Δεξιά που αναδύεται και αλλάζει τον πολιτικό και ιδεολογικό χάρτη όχι μόνο εδώ, στην Ελλάδα, αλλά συνολικά στον δυτικό κόσμο. Από τις ΗΠΑ του Τραμπ μέχρι την Αυστρία του Κουρτς, την Ιταλία του Σαλβίνι ή την Ουγγαρία του Ορμπαν, ο κόσμος βλέπει  μια ανερχόμενη Νέα Δεξιά που επιτίθεται χωρίς συστολή στις κατακτήσεις της φιλελεύθερης δημοκρατίας και της φιλελεύθερης διεθνούς τάξης πραγμάτων. 

Η Δεξιά αυτή είναι φιλόδοξη, απειλητική και «ακομπλεξάριστη». Θέλει να ορίσει εκ νέου τα θεμελιώδη στοιχεία των δημοκρατιών μας αλλά και της παγκόσμιας τάξης στη βάση των φοβιών των λευκών χριστιανικών πλειοψηφιών των δυτικών κρατών. Τσιρίζει για τις κατακτήσεις του πολιτισμού αλλά στην πραγματικότητα πολιτισμό εννοεί μόνο το δικό της πολιτισμό, τους άλλους τους θεωρεί λίγο-πολύ υποδεέστερους, κι ας μην το λέει δημόσια γιατί είναι αρκετά έξυπνη για να καταλάβει τι λέγεται και τι όχι.  Ταυτίζει, τον εαυτό της με τις κατακτήσεις του δυτικού πολιτισμού και νομίζει πως με τις θέσεις της τον υπερασπίζεται. Δεν καταλαβαίνει ή δεν την πολυνοιάζει πως στην πραγματικότητα τον υπονομεύει. 

Η Νέα Δεξιά ενοχλείται από τα φιλελεύθερα δικαιώματα, ιδιαίτερα στα θέματα της προστασίας των μειονοτήτων και βλέπει σαν απειλή τον πλουραλισμό και την πολυπολιτισμικότητα. Ενοχλείται όμως και από τις φεμινίστριες και τον φεμινισμό. Ενοχλείται και από τις δημόσιες τοποθετήσεις της ΛΟΑΤ κοινότητας. Ενοχλείται και από τα κινήματα για την προστασία του περιβάλλοντος. Ενοχλείται και από τα συνδικάτα, που συνεχίζει να τα θεωρεί μήτρες κοινωνικής αναταραχής. Ενοχλείται και από τους φτωχούς όταν διεκδικούν. Αυτή η Νέα Δεξιά είναι ένα ιδεολογικο-πολιτικό υβρίδιο, συνονθύλευμα από συντηρητικές παραδόσεις, νεοφιλελεύθερες οικονομικές αντιλήψεις και ακροδεξιές εθνικολαϊκιστές θέσεις στα θέματα του έθνους και των σχέσεων μεταξύ γηγενών και μεταναστών. 

Η εμφάνιση αυτής της Νέας Δεξιάς προκλήθηκε από ένα είδος παρεξήγησης. Ενα τμήμα του δυτικού πολιτικού κόσμου, οι νεοσυντηρητικοί Ριγκανικοί νόμιζαν αρχικά, πως οι ελεύθερες αγορές της παγκοσμιοποίησης θα άνοιγαν μια νέα εποχή δυτικής κυριαρχίας με διαφορετικούς όρους σε σχέση με το παρελθόν αλλά με τα ίδια σχεδόν αποτελέσματα: την ηγεμονία των ΗΠΑ, μέσω της παγκόσμιας κυριαρχίας των πολυεθνικών τους επιχειρήσεων. 

Ελα όμως που τα πράγματα «στράβωσαν». Μέσα σε λίγες δεκαετίες ο Τρίτος Κόσμος κέρδισε περισσότερα από την παγκοσμιοποίηση και την τεχνολογία από ό,τι συγκριτικά οι Δυτικοί, σε τέτοιο μάλιστα βαθμό που το ερώτημα για το τέλος της κυριαρχίας της Δύσης να αρχίσει να πλανάται ευρέως. 

Σήμερα ακόμη και ριζοσπάστες πρώην εχθροί της παγκοσμιοποίησης άρχισαν να αντιλαμβάνονται πως σε πλανητικό επίπεδο η παγκοσμιοποίηση είναι η ευκαιρία των αδυνάμων, των πιο φτωχών, αυτών που παλεύουν να ζήσουν με ένα-δυο δολάρια ημερησίως. Χάρη στις τεχνολογίες και τις απελευθερωμένες αγορές, πρώην τριτοκοσμικές κομμουνιστικές χώρες σαν τη Κίνα και το Βιετνάμ βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή της παγκόσμιας βιομηχανικής παραγωγής. Κάθε μέρα γίνεται ολοένα και περισσότερο αντιληπτό πως κάτω από συνθήκες η παγκοσμιοποίηση μπορεί να αποτελέσει τη λύση για την ανάπτυξη του τρίτου κόσμου. 

Οπως οι γέροι του Μάπετ σόου, οι κυνικοί νεοσυντηρητικοί ενοχλήθηκαν από τη δυναμική του έργου στο οποίο είναι απλώς θεατές και όχι πρωταγωνιστές. Ενα μείγμα ανασφάλειας και θράσους γέννησε, λοιπόν, αυτό το υβρίδιο που αποκαλούμε Νέα Δεξιά. Οπως ο Τραμπ, αυτή η Δεξιά παριστάνει πως είναι χριστιανική και πατριωτική αλλά πρωτίστως είναι χυδαία. Χρησιμοποιεί υποκριτικά και χωρίς αιδώ τη θρησκεία, τη φυλή και το έθνος για να κυριαρχεί και να αντισταθεί στις παγκόσμιες τάσεις. Αυτή η Νέα Δεξιά οδύρεται τώρα για την παγκοσμιοποίηση και παριστάνει τον πατριώτη, παρότι μέχρι χθες ενθουσιαζόταν για τις μπίζνες των πολυεθνικών παρέχοντάς τες κάθε είδους φορολογικές διευκολύνσεις. Κλαίει και οδύρεται για τη δημοκρατία στη Βενεζουέλα αλλά λατρεύει τον Ορμπαν και τον Σαλβίνι που ονειρεύονται μια Ευρώπη κλειστών συνόρων (τι τρελή ουτοπία και αυτή) συγκροτούμενη από ρατσιστικά και απομονωμένα κράτη. 

Αυτή η Νέα Δεξιά συνιστά αναμφίβολα μια απειλή για τη φιλελεύθερη δημοκρατία. Γιατί δεν υπάρχει τίποτε πιο επικίνδυνο από το να επιχειρείς να τραβήξεις το χειρόφρενο την ώρα που το αυτοκίνητο είναι σε πλήρη κίνηση. Αν το κάνεις να είσαι έτοιμος για τις συνέπειες, δυστυχώς και οι συνεπιβάτες σου. 

Κάπως έτσι φτάνουμε στο αρχικό μας ζήτημα. Οσο περισσότερο η Νέα Δημοκρατία πλησιάζει στις θέσεις του Αδωνη τόσο περισσότερο προσεγγίζει τη Νέα Δεξιά. Οσο περισσότερο αγκαλιάζει τις ευρωσκεπτικιστικές και νατιβιστικές δυνάμεις τόσο περισσότερο θα μοιάζει με τις νεοσυντηρητικές πολιτικές τερατογεννέσεις του 21ου αιώνα.