Αγνοί πατριώτες; Οχι και τόσο…

Ο πατριωτισμός –εν προκειμένω με τη μορφή του «μακεδονισμού– δεν είναι πάντα αυτό που φαίνεται. Πέρα από τις όποιες ενστάσεις για πτυχές της συμφωνίας των Πρεσπών, έχουμε να κάνουμε με υπονόμευση μιας βασικής επιλογής της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, η οποία (υπονόμευση) ταυτίζεται με τις, ανοιχτά διατυπωμένες, επιδιώξεις άλλης χώρας

Του Γιώργου Καρελιά  

Δύο, τουλάχιστον περίεργα, φαινόμενα παρατηρούνται το τελευταίο διάστημα. Αφορούν το ίδιο θέμα (Μακεδονικό) και είναι, όπως αποδεικνύεται εκ των υστέρων, αλληλένδετα. 

Το πρώτο: Μια αριστερή κυβέρνηση φτάνει στο σημείο να απελάσει Ρώσους διπλωμάτες. Το γεγονός θεωρείται εξαιρετικά ακραίο για τρεις λόγους. Η Ελλάδα το έχει αποφύγει συστηματικά στο παρελθόν. Η σημερινή κυβέρνηση στην αρχή της θητείας της στήριξε πολλά στη ρωσική υποστήριξη έναντι των ευρωπαίων δανειστών, άσχετα αν βρήκε (ρωσικό) τοίχο. Ηταν προγραμματισμένη η επίσκεψη του υπουργού Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ στην Αθήνα. Η απέλαση των Ρώσων διπλωματών (ορισμένοι δρούσαν ως κανονικοί πράκτορες, είναι κοινό μυστικό) φανερώνει ότι ξεπεράστηκαν τα συνήθη όρια, καθώς στην Αθήνα έχουν πειστεί ότι η Ρωσία υπονομεύει ανοιχτά μια βασική επιλογή της Ελλάδας, όπως είναι η επίλυση του προβλήματος με τα Σκόπια.  

Το δεύτερο: Κινήσεις, κομματίδια, παράγοντες της ευρείας Δεξιάς, η οποία μεγάλωσε και αναπτύχθηκε με όχημα τον «κομμουνιστικό κίνδυνο», εμφανίζονται σήμερα να ταυτίζονται με τις ρωσικές θέσεις στο Μακεδονικό! Παράλληλα, σύμφωνα με όσα αποκαλύπτονται, η ρωσική διείσδυση στα ελληνικά πολιτικά πράγματα αφορά και άλλα πεδία της ελληνικής ζωής(θρησκεία, Τοπική Αυτοδιοίκηση, Μέσα Ενημέρωσης, επιχειρήσεις), χωρίς να είναι ευδιάκριτο πόσα και ποια από όλα αυτά χρησιμοποιήθηκαν για να τορπιλιστεί η συμφωνία των Πρεσπών. Πάντως, οι κυβερνητικές διαρροές κάνουν λόγο ακόμα και για απόπειρα εξαγοράς βουλευτών(των ΑΝΕΛ) και αυτό ήταν το γεγονός που «ξεχείλισε το ποτήρι». 

Δεν είναι εύκολο να διακρίνει κανείς μέσα σε όλα αυτά πού βρίσκεται η πραγματικότητα και πού η υπερβολή. Η ρωσική πλευρά διατυπώνει την κατηγορία ότι οι ενέργειες της ελληνικής κυβέρνησης υπαγορεύθηκαν (και) από πιέσεις των Αμερικανών. Είναι βέβαιο. 

Πάντως, είναι εξίσου αληθές ότι η Ρωσία έχει ταχθεί ανοιχτά εναντίον της ένταξης της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ. Και ανάλογες κατηγορίες για υπονόμευση της συμφωνίας με την Ελλάδα έχουν διατυπωθεί και στα Σκόπια, όπου η αντίθεση στη συμφωνία φτάνει μέχρι το προεδρικό μέγαρο (Ιβάνοφ). 

Σε κάθε περίπτωση, ακόμα και οι μισές από τις αποκαλύψεις του Σαββατοκύριακου να είναι αληθινές (περισσότερα εδώ και εδώ), εγείρονται πολλά ερωτηματικά για το πόσο οι αντιδράσεις τη συμφωνία εκκινούσαν από αγνό πατριωτισμό. Διότι, εν προκειμένω, είναι άλλο οι απλοί πολίτες, οι οποίοι από άγνοια, αφέλεια ή φανατισμό κραύγαζαν στις συγκεντρώσεις «προδότες» και άλλο όσοι οργανώνουν, ενισχύουν και συντηρούν αυτό το κλίμα: Μητροπολίτες, Δήμαρχοι, στελέχη επιχειρήσεων, μέσα ενημέρωσης κ.α. 

Οι πατριώτες -εν προκειμένω με τη μορφή του «μακεδονομάχου»- δεν είναι πάντα αυτό που φαίνονται. Πέρα από τις όποιες- εύλογες- ενστάσεις για πτυχές της συμφωνίας, έχουμε να κάνουμε με υπονόμευση μιας επιλογής της ελληνικής εξωτερικής, η οποία (υπονόμευση) ταυτίζεται με τις, ανοιχτά διατυπωμένες, επιδιώξεις άλλης χώρας. Και αυτό είναι κάτι που ξεπερνά κάθε αντιπολιτευτική αντίδραση. Διότι όσα κόμματα της αντιπολίτευσης αντιδρούν στη συμφωνία, δεν διαφωνούν με την επιλογή της λύσης του προβλήματος, διαφωνούν με ορισμένες πλευρές της. Αντίθετα, η συνολική απόρριψη κάθε λύσης και η εκτόξευση κατηγοριών περί «προδοσίας» μπορεί να εκκινούν από άλλα κίνητρα, όχι και τόσο αγνά. 

Μέχρι τώρα ξέραμε ότι, σύμφωνα με τη γνωστή ρήση, «ο πατριωτισμός είναι το καταφύγιο των απατεώνων». Στις σημερινές περιστάσεις πάμε ένα κλικ παραπέρα. Εχουμε τους πατριώτες με το αζημίωτο…