Για μια κλειστή κρυμμένη πόρτα

γράφει η  Άντα Ψαρρά

Μια αποκαλυπτική μαρτυρία αναδημοσιεύτηκε χθες στην εφημερίδα «Το Ποντίκι». Μίλησε αρχικά στον Realfm ο ιδιοκτήτης του οικοπέδου που έγινε τελικά τάφος για τους 26 παγιδευμένους ανθρώπους, εξηγώντας ότι υπήρχε πρόσβαση στην παραλία από το δικό του οικόπεδο στο οποίο υπάρχει μια πόρτα με σκάλα που οδηγεί στη θάλασσα.

Μάλιστα ο ίδιος θεώρησε ότι προφανώς γνώριζαν κάποιοι για την ύπαρξη της πόρτας και κατέφυγαν στο οικόπεδο για να κατέβουν από τις σκάλες στην παραλία ή δεν το γνώριζαν οπότε βρέθηκαν στην πλευρά του γκρεμού.

Προφανώς ο άνθρωπος αυτός, όπως και τόσοι άλλοι οικοπεδούχοι σε κάθε ακτή της χώρας είχαν και έχουν τη δυνατότητα, πέρα από την όποια αυθαίρετη ή νόμιμη κατασκευή, να περιφράξουν τα παραθαλάσσια οικόπεδά τους κατασκευάζοντας τις ατομικές διόδους από το σπίτι τους προς τη θάλασσα. Προφανώς επίσης κανένας από όλους αυτούς δεν σκέφτηκε ποτέ ότι μια καλά κρυμμένη κλειστή πόρτα μπορεί να οδηγήσει συνανθρώπους του στον θάνατο σε περίπτωση πυρκαγιάς.

«Μπήκαν οι άνθρωποι στο σπίτι, δεν μπόρεσαν να δουν την πόρτα για να κατέβουν στην παραλία και αυτοί είναι που βρέθηκαν αγκαλιασμένοι. Ο κόσμος που κάηκε μέσα στο σπίτι μου κάηκε γιατί δεν υπάρχει ένα σχέδιο από πού να φύγουν σε ανάλογη περίπτωση».

Με δυο λόγια μόνο αποτυπώνεται εδώ η διαχρονική συνενοχή κυρίως σε επίπεδο φορέων αλλά και των πολιτών στην αυθαιρεσία.

Οι μάντρες στις οποίες αναφέρθηκε χθες στην «Εφ.Συν.» η πρώην ειδική γραμματέας Επιθεωρητών Περιβάλλοντος, Μαργαρίτα Καραβασίλη, έχουν φράξει τις διόδους προς την παραλία.

Παραλιακές ιδιοκτησίες και κατασκευές κάθε είδους εμποδίζουν μεν την πρόσβαση «ανεπιθύμητων» λουόμενων στις «ατομικές» παραλίες, αλλά δυστυχώς, όπως τραγικά αποδείχτηκε, εμποδίζουν και τη διάσωση ανθρώπων σε περιπτώσεις πυρκαγιάς.

Φράχτες και μάντρες σε κάθε παραλιακό μέτωπο της Αττικής αλλά και όλης της χώρας με τα μάτια της τοπικής αυτοδιοίκησης και των αρμόδιων κρατικών φορέων ερμητικά κλειστά διασφαλίζουν την «ιδιωτικότητα» και κανείς τουλάχιστον μέχρι χθες δεν συνειδητοποιούσε πού μπορεί να οδηγήσει η πρακτική της περίφραξης.

Υπάρχουν δε περιπτώσεις όπου ακόμα και οι ίδιοι οι δήμαρχοι παραλιακών μετώπων έχουν κάνει το ίδιο, διασφαλίζοντας το «δικαίωμά» τους σε ιδιωτική παραλία.

Τα δρομάκια και τα μονοπάτια μετατράπηκαν σιγά σιγά σε αδιέξοδα, τα παραλιακά οικόπεδα έγιναν χώροι περίκλειστοι και να που ήρθε -δυστυχώς και σε τόσο μαζικό επίπεδο- η «κακιά η ώρα», με τους πολίτες να παγιδεύονται σαν τα ποντίκια και τελικά να καίγονται.

Τα τυφλά οικόπεδα έγιναν οικοδομήσιμα χωρίς δυνατότητα πρόσβασης σε δρόμους, με την ευγενική παραχώρηση λίγων μόνο μέτρων από τους ιδιοκτήτες και την όλο και μεγαλύτερη συρρίκνωση των δρόμων μέχρι σημείου πλήρους εξαφάνισης!

Οσο για το σχέδιο διαφυγής στο οποίο αναφέρθηκε ο ιδιοκτήτης του οικοπέδου, προφανώς δεν θα υπάρξει κι ούτε θα μπορεί να λειτουργήσει ποτέ αν αύριο το πρωί στις πλέον ευαίσθητες σε πυρκαγιά περιοχές δεν γκρεμιστούν μάντρες και φράκτες, αν δεν ανοίξουν όλες αυτές οι κλειστές πόρτες έτσι ώστε ακόμα κι αν οι… ενοχλητικοί λουόμενοι απολαμβάνουν τις ατομικές παραλίες, τουλάχιστον να είναι όλοι ασφαλείς γι’ αυτή την κακιά την ώρα.

Κι όλα αυτά πρέπει τώρα, χωρίς ειδικές εκπτώσεις, να γίνουν άμεσα με κρατική εποπτεία και με τη συνδρομή της τοπικής αυτοδιοίκησης και των περιφερειών, ώστε η Ελλάδα ναι μεν να συνεχίσει φυσικά να χαρακτηρίζεται ως η χώρα της αυθαίρετης δόμησης και της άναρχης ανάπτυξης, αλλά τουλάχιστον να μη διεκδικήσει άλλη μια πρωτιά στις λίστες των φονικών πυρκαγιών του 21ου αιώνα.