Το «αυστριακό» 12ωρο δουλειάς στη φυλακή της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Του Γεράσιμου Χολέβα

Αφορμή για τη φανταστική (;) ιστορία που θα διαβάσετε στη συνέχεια ήταν οι αποφάσεις τωνυπουργών Απασχόλησης της Ευρωπαϊκής Ένωσηςγια το χρόνο εργασίας, στη σύνοδο τους στο Λουξεμβούργο στις 10 Ιουνίου του 2008.

Τότε, οι υπουργοί Εργασίας της «αγίας» Ευρωπαϊκής Ένωσης επικύρωσαν, μεταξύ άλλων, τοδιαχωρισμό του χρόνου εργασίας των εφημεριών σε ενεργό και ανενεργό και δόθηκε ηδυνατότητα σε κάθε κράτος – μέλος να παρέχει στους εργοδότες τον τρόπο να επιβάλλουν στους εργαζόμενους 65 ώρες δουλειάς την εβδομάδα και πάνω.

Ποιος ήταν ο τρόπος;  Η μοναδική δέσμευση για τον εργοδότη ήταν να οργανώνει το χρόνο εργασίας έτσι ώστε ανάμεσα σε δυο εργάσιμες περιόδους να μεσολαβούν 11 ώρες ανάπαυσης. Άρα, θα μπορούσε ο εργοδότης τις υπόλοιπες 13 ώρες του 24ώρου να έχει στη διάθεση του τον εργαζόμενο. Συνεπώς: Συνολικός εργάσιμος χρόνος σε πενθήμερη εργασία να φτάνει τις 65 ώρες, σε εξαήμερη εργασία τις 78 ώρες και σε επταήμερη εργασία τις 91 ώρες. Διαβάστε εδώ [Ριζοσπάστης 15/ 6 / 2008] τις λεπτομέρειες για την επίτευξη αυτής της… εξίσωσης που έδινε τη δυνατότητα μετατροπής των εργαζομένων σε δούλους του 21ου αιώνα.

Όλα τα παραπάνω μας τα θύμισε η απόφαση της αυστριακής Βουλής που ενέκρινε χθες τη θέσπιση12ωρης ημερήσιας εργασίας ή 60ωρης εβδομάδιαίας (διαβάστε εδώ τις λεπτομέρειες της απόφασης που ψήφισε η κυβέρνηση συνασπισμού του συντηρητικού Λαϊκού Κόμματος του καγκελάριου Σεμπάστιαν Κουρτς και του ακροδεξιού «Κόμματος των Ελευθέρων», μαζί με τις ψήφους του νεοφιλελεύθερου κόμματος της αντιπολίτευσης «Νέα Αυστρία»).

Ακολουθεί η φανταστική (;) ιστορία που αναφερθήκαμε στην αρχή του κειμένου. Δημοσιεύθηκε στονΡιζοσπάστη (εδώ) στις 24/6/2008, με τίτλο «Παρόν ή μέλλον;». Ο τίτλος, πια (μετά τα μέτρα που ακολούθησαν από το 2008 στην «αγία» ΕΕ και τη θέσπιση του 12ωρου στην Αυστρία), μπορεί να αλλάξει: Το «αυστριακό» 12ωρο δουλειάς στη φυλακή της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ο ήλιος ίσα – ίσα που ‘χει ξεπροβάλει στον ουρανό. Στο μυαλό της τριγυρίζουν ασταμάτητα τα λόγια του γιατρού για τα αποτελέσματα των εξετάσεων. Εάν επρόκειτο γι’ αυτή δε θα την ένοιαζε τόσο. Αφορούσαν, όμως, την κόρη της που, μόλις πριν δέκα μέρες, έκλεισε πέντε χρόνια ζωής. Ευτυχώς, μέσα σε λίγους μήνες η υγεία της μικρής μπορεί να επανέλθει, αλλά, δυστυχώς, χρειάζονται άμεσα χρήματα, ώστε να ξεκινήσει η θεραπεία. Το ταμείο δεν καλύπτει το σύνολο των εξόδων.

Θυμήθηκε μια είδηση που ‘χε ακούσει πριν πολύ καιρό, αλλά δεν είχε δώσει σημασία. Οι κρατήσεις απ’ τον πενιχρό μισθό της είχαν «κάνει φτερά». Για την ακρίβεια, η τότε κυβέρνηση τις είχε …επενδύσει στο χρηματιστήριο. Εξοργίστηκε, μα δεν είχε χρόνο για άλλες τέτοιες σκέψεις. Αισθάνθηκε το κεφάλι έτοιμο να σπάσει. Είχε έρθει η ώρα για να πάει στη δουλειά της και δεν είχε κοιμηθεί ούτε λεπτό. «Δεν είμαι για να χάνω μεροκάματα», ψιθύρισε και σηκώθηκε να ετοιμαστεί.

Συνειδητοποίησε ότι θα αργούσε μισή ώρα, ξεφύσηξε και σκέφτηκε: «Τι να έκανα; Δεν άντεχα να σηκωθώ. Οπως και να ‘χει, όμως, δε θα χάσω τα λεφτά αυτής της μισής ώρας». Οταν έφτασε στη δουλειά εξήγησε στον προϊστάμενο το πρόβλημά της. Ηξερε μέχρι και τη σειρά των λέξεων της απάντησης του: «Σε καταλαβαίνω. Βέβαια, όπως ξέρεις, το μισάωρο το χάνεις». Πήγε γρήγορα – γρήγορα στο πόστο της.

Αδυνατούσε να συγκεντρωθεί. Η κούραση και η απελπισία ήταν αποτυπωμένες στο πρόσωπό της. Η συνάδελφός της, μόλις την αντίκρισε, της είπε: «Τι έπαθες; Πρώτη φορά σε βλέπω έτσι». Απάντησε κοφτά: «Θα σου πω όταν τελειώσει η βάρδιά μας». Τα μάτια της είχαν μαύρους κύκλους και ήταν έτοιμα να κλείσουν. «Γιατί όχι στο διάλειμμα;», ήρθε η επόμενη ερώτησή της. «Θα το δουλέψω το διάλειμμα. Αργησα μισή ώρα και δεν είμαι για να χάνω ούτε μισό ευρώ», της αποκρίθηκε. Ο διάλογος σταμάτησε εκεί.

Ηρθε η ώρα του διαλείμματος. «Φυσικά» δεν ήταν η μόνη η οποία θα ‘βγαζε 13 ώρες χωρίς παύση. Δεν το ‘κανε, άλλωστε, για πρώτη φορά. Εριξε μια ματιά στους συναδέλφους της που συνεχίζουν να δουλεύουν. Ξεκίνησε έναν εσωτερικό μονόλογο γεμάτο οργή, οι κινήσεις της άρχισαν να αποκτούν ένταση. Εδώ και χρόνια οι εργοδότες έχουν δικαίωμα, με μια ατομική σύμβαση, να χρησιμοποιούν τους εργαζόμενους σαν δούλους, αρκεί να τους αφήνουν …περιθώριο 11 ωρών ανάπαυσης.

Ακόμα κι αυτό το 11ωρο, βέβαια, δεν είναι «καθαρό». Οσοι «επέλεξαν» να κάνουν μισάωρο διάλειμμα, είχαν, ήδη, χάσει τη μισή ώρα ξεκούρασης απ’ τις 11. Η σημερινή καρτέλα τους θα έγραφε: 11 ή 11.30 ώρες ΑΝΕΝΕΡΓΟΣ ΕΡΓΑΣΙΜΟΣ ΧΡΟΝΟΣ. Το μέτρο αυτό πέρασε πρώτα στις εφημερίες και μετά γενικεύτηκε σε όλο τον εργάσιμο χρόνο.

Η έντασή της μεγάλωνε. Την έπιασε ένας ασυνήθιστος πονοκέφαλος. Δεν πέρασαν λίγα λεπτά και λιποθύμησε. Εκανε αρκετή ώρα για να αποκτήσει τις αισθήσεις κι ακόμα περισσότερες για να μπορέσει να σταθεί στα πόδια της. Σύνολο ωρών απ’ τη στιγμή που λιποθύμησε μέχρι τη στιγμή που ξανάπιασε δουλειά: 4. Ανοιξε τα μάτια της στο νοσοκομείο. Ο γιατρός τη συμβούλευσε να μη συνεχίσει τη δουλειά σήμερα, αλλά αυτή επέμεινε. «Δεν έχω περιθώριο να χάσω ούτε λεπτό. Χρειάζομαι χρήματα. Σήμερα έχω, ήδη, 4 ώρες ανενεργού χρόνου εργασίας. Καταλαβαίνετε;»…