Πιο μακριά Αθήνα – Μόσχα

Του Δημήτρη Μηλάκα

Ήταν τον περασμένο Μάρτη όταν ο Έλληνας πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας ανακοίνωνε στους Ευρωπαίους εταίρους, στη Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε., ότι την προηγούμενη μέρα είχε τηλεφωνική επικοινωνία με τον πρόεδρο της Ρωσίας Βλαντιμίρ Πούτιν, ζητώντας τους «να μην παρασυρθούν σε μία σύγκρουση με τη Ρωσία» προχωρώντας σε απελάσεις Ρώσων διπλωματών ως αντίποινα για την υπόθεση Σκριπάλ (του Ρώσου διπλού πράκτορα που δηλητηριάστηκε στο Λονδίνο από πράκτορες της Μόσχας, όπως υποστήριζαν οι Βρετανοί). Τρεις μήνες μετά, η ελληνική κυβέρνηση προχώρησε στην απέλαση δύο Ρώσων (ο ένας στέλεχος της ρωσικής πρεσβείας στην Αθήνα) και απαγόρευσε σε δύο ακόμα την είσοδο στη χώρα.

Τι μεσολάβησε μέσα σ’ αυτό το τρίμηνο και οδήγησε την ελληνική κυβέρνηση να προχωρήσει σε μία κίνηση σύγκρουσης με τη Ρωσία; Μήπως οι παρεμβάσεις των Ρώσων που ενόχλησαν την Αθήνα εκδηλώθηκαν ακριβώς μέσα σ’ αυτό το τελευταίο τρίμηνο ενώ μέχρι τότε οι προσπάθειες τους για επιρροή ήταν ανύπαρκτες; Ή μήπως τις δραστηριότητες της ρωσικής πρεσβείας η ελληνική κυβέρνηση και οι αρμόδιες υπηρεσίες της απλώς τις πήραν χαμπάρι τώρα;

Πριν περιγράψουμε τις αφορμές που χρησιμοποίησε η κυβέρνηση για την απέλαση των Ρώσων (όπως αποκάλυψε η εφημερίδα «Καθημερινή») αξίζει να προτάξουμε το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγουν έμπειροι διπλωμάτες με τους οποίους συνομίλησε το «Ποντίκι». Όπως μας είπαν, εν όψει της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ που ξεκίνησε σήμερα με στόχο να συσπειρώσει τους συμμάχους απέναντι στον αντίπαλο ή εχθρό Πούτιν, η ελληνική κυβέρνηση θέλησε να υπογραμμίσει ότι έχει κάνει όλα της τα μαθήματα και δεν έχει αφήσει κανένα ακάλυπτο σημείο που θα μπορούσε να εκληφθεί ως απροθυμία συστράτευσης με το δυτικό – αμερικανικό μέτωπο κατά της Ρωσίας.

Οι ρωσικές παρεμβάσεις

Σύμφωνα με το ρεπορτάζ της «Καθημερινής», η οποία και αποκάλυψε το θέμα, τα μέτρα (οι απελάσεις) που έλαβε η ελληνική κυβέρνηση αποτελούν απάντηση σε παράνομες ενέργειες εντός της ελληνικής επικράτειας, οι οποίες συνιστούν παρέμβαση στις εσωτερικές υποθέσεις της Ελλάδας. Ανάμεσα στις κατηγορίες που απευθύνει η Αθήνα προς τους διπλωμάτες είναι οι απόπειρες αλίευσης και διακίνησης πληροφοριών, αλλά και χρηματισμού κρατικών λειτουργών.

Σύμφωνα με τις πηγές του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών που επικαλείται η «Καθημερινή», η συγκεκριμένη υπόθεση φέρνει στην επιφάνεια μια υπόγεια ένταση που φαίνεται να υπάρχει ανάμεσα σε Αθήνα και Μόσχα, τα τελευταία δύο χρόνια, για λόγους οι οποίοι συνδέονται και με το γενικότερο περιβάλλον ασφαλείας στην ευρύτερη περιοχή. Σύμφωνα με τις ίδιες διπλωματικές πηγές, παρά την προσπάθεια της Αθήνας να διατηρήσει τις σχέσεις με τη Μόσχα σε ένα καλό επίπεδο, το τελευταίο χρονικό διάστημα, διάφοροι «μηχανισμοί» που συνδέονται με τα ρωσικά συμφέροντα στην Ελλάδα προσπαθούν να αναμειχθούν στα εσωτερικά της χώρας.

Τα σημεία τριβής

Αναζητώντας μια πειστική εξήγηση για την εκδήλωση αυτής της πρωτοφανούς – για τις ελληνορωσικές σχέσεις – έντασης θα πρέπει να ληφθούν υπόψη δυο γεγονότα, τα οποία έχουν να κάνουν με τη σαφή επιλογή της ελληνικής κυβέρνησης να ευθυγραμμιστεί απόλυτα με την «αμερικανική» γραμμή στην περιοχή (η οποία στρέφεται κατά της ρωσικής επιρροής, αλλά κατά την άποψη της ελληνικής κυβέρνησης, συμπίπτει και εξυπηρετεί τα συμφέροντα της χώρας).

Γεγονός πρώτο: η ελληνοαμερικανική συμφωνία για δημιουργία τερματικού σταθμού για το αμερικανικό σχιστολιθικό φυσικό αέριο στην Αλεξανδρούπολη. Ο σταθμός θα «υποστηρίζεται» και από αμερικανική στρατιωτική βάση. Με τη συμφωνία αυτή μπαίνει οριστικό τέλος στον νότιο ελληνικό δρόμο μεταφοράς ρωσικού αερίου προς την Ευρώπη.

Γεγονός δεύτερο: η συμφωνία των Πρεσπών με την οποία ανοίγει ο δρόμος ένταξης της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ. Με αυτόν τον τρόπο οι ΗΠΑ δημιουργούν «φράγμα» στη ρωσική επιρροή στα δυτικά Βαλκάνια, έχοντας μέσα από το πλαίσιο του ΝΑΤΟ ρυμουλκήσει σ’ αυτήν την «αντιρωσική» επιλογή το σύνολο των Ευρωπαίων.

Αυτές οι δύο αποφάσεις / επιλογές της Αθήνας πιθανότατα πολλαπλασίασαν σε βαθμό «ενοχλητικό» τη ρωσική δραστηριότητα, με στόχο την επιρροή στο ελληνικό έδαφος. Όπως μεταφέρει το ρεπορτάζ της «Καθημερινής», το τελευταίο χρονικό διάστημα, διάφοροι «μηχανισμοί» που συνδέονται με τα ρωσικά συμφέροντα στην Ελλάδα προσπαθούν να αναμειχθούν στα εσωτερικά της χώρας.

Σύμφωνα με όσα υποστηρίζουν στο ελληνικό ΥΠΕΞ, ο ρωσικός δάκτυλος διά της παροχής υλικών και χρηματικών κινήτρων επιχείρησε να επηρεάσει δήμους και μητροπολίτες, με στόχο θετικές προς τα συμφέροντα της Μόσχας παρεμβάσεις σε ιδιαίτερα ευαίσθητα εθνικά ζητήματα και συμφέροντα της Ελλάδας στα Βαλκάνια, ειδικότερα στο θέμα της ονοματολογικής διαφοράς με την ΠΓΔΜ.

Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Δημήτρης Τζανακόπουλος, σε σχόλιό του στον ΣΚΑΪ, επιβεβαίωσε το γεγονός της απέλασης λέγοντας ότι η Ελλάδα θέλει καλές σχέσεις με όλα τα κράτη, και πρόσθεσε πως όλοι οφείλουν να σέβονται το διεθνές δίκαιο και εμάς. «Σε αυτό το πλαίσιο, όποτε έχει χρειαστεί, έχουν ληφθεί μέτρα, και αυτό έγινε και αυτή τη φορά».

Η υπόθεση αυτή, όπως υποστηρίζουν διπλωματικές πηγές, εγκαινιάζει μια περίοδο δυσκολιών στις ελληνορωσικές σχέσεις, οι οποίες θα αποτυπωθούν στο εγγύς μέλλον. Προς το παρόν, πάντως, η Μόσχα, από την πλευρά της, ανακοίνωσε πως είναι έτοιμη να «απαντήσει» με τον ίδιο τρόπο σε αυτή την κίνηση της Αθήνας, όπως μετέδωσε το πρακτορείο ειδήσεων Interfax επικαλούμενο το υπουργείο Εξωτερικών της Ρωσίας…

FT: Απόπειρα δωροδοκίας στην Αλεξανδρούπολη από τους Ρώσους διπλωμάτες

Στην Αλεξανδρούπολη εκτυλίχθηκε η δράση των δύο Ρώσων διπλωματών που απελάθηκαν, όπως αποκαλύπτει ρεπορτάζ της ανταποκρίτριας των Financial Times στην Ελλάδα, το οποίο επικαλείται δύο άτομα με γνώση των δραστηριοτήτων τους.

Το δημοσίευμα σημειώνει ότι οι δύο απελαθέντες ήταν καλά γνωστοί στην πόλη, όπου υπάρχει μικρή κοινότητα Ρώσων και όπου έχει ιδρυθεί το «Σπίτι της Ρωσίας» ως πολιτιστικό κέντρο, με χρηματοδότηση από τη Μόσχα και με Ρώσους χορηγούς που έχουν διασυνδέσεις με την Αγία Πετρούπολη να πληρώνουν για την ανέγερση νέου ναού με τις ευλογίες του τοπικού μητροπολίτη Άνθιμου.

Η εφημερίδα αναφέρει ότι οι διπλωμάτες κατηγορούνται ότι συνέπραξαν με επιχειρηματίες για να χρηματίσουν τοπικούς άρχοντες, κληρικούς, μέλη πολιτιστικών ενώσεων και ακροδεξιές ομάδες στη βόρεια Ελλάδα με στόχο να εντείνουν τη δημόσια αντίδραση στη συμφωνία των Πρεσπών για το όνομα της ΠΓΔΜ.

Ανώτερος Έλληνας διπλωμάτης δηλώνει στην εφημερίδα ότι «οι Ρώσοι θέλουν να επιφέρουν την κατάρρευση των συνομιλιών. Ενέτειναν την κανονική ανάμιξή τους στη Μακεδονία και στη Θράκη».

Μία απόπειρα δωροδοκίας απέτυχε, αποκαλύπτει η βρετανική εφημερίδα, όταν ένας Έλληνας στρατιωτικός ανέφερε το περιστατικό στο διοικητή του.

Οι FT σχολιάζουν ότι το να απελάσει η Ελλάδα Ρώσους διπλωμάτες είναι εντυπωσιακό όχι μόνο λόγω των στενών πολιτιστικών και θρησκευτικών σχέσεων μεταξύ των δύο χωρών, αλλά και επειδή στην ηγεσία είναι ένα αριστερό κόμμα που κάποτε απολάμβανε θερμούς δεσμούς με το Κρεμλίνο.

«Νομίζω ότι είναι πρωτοφανές», συνεχίζει ο Έλληνας διπλωμάτης. «Ακόμα και στο απόγειο του Ψυχρού Πολέμου, όταν ήμασταν ένα κράτος μετώπου αντιμέτωπο με το Σύμφωνο της Βαρσοβίας, η Ελλάδα απέφυγε να απελάσει Ανατολικοευρωπαίους διπλωμάτες».

Οι Ρώσοι διπλωμάτες, συνεχίζει το δημοσίευμα, πιστεύεται ότι πλήρωσαν ακροδεξιές ομάδες μέσω τοπικού Έλληνα επιχειρηματία. «Μπορείς να αγοράσεις πολλή υποστήριξη με 20-30 χιλιάδες ευρώ σε μέρη όπως η Αλεξανδρούπολη, όπου η ανεργία είναι υψηλή και οι νέοι έχουν μπουχτίσει με τα υπάρχοντα πολιτικά κόμματα», δηλώνει μία πηγή της εφημερίδας.

Δυτικός διπλωμάτης σχολιάζει: «Είναι μία αρκετά εκλεπτυσμένη επιχείρηση που διεξάγεται υπό το προπέτασμα προώθησης των μακρόχρονων πολιτιστικών δεσμών μεταξύ Ελλάδας και Ρωσίας και της κοινή ορθόδοξης θρησκευτικής τους κληρονομιάς».

Αφού αναφέρεται στις μέχρι τώρα θερμές σχέσεις του Έλληνα πρωθυπουργού με τη Μόσχα και στη μη απέλαση Ρώσων διπλωματών από την Ελλάδα μετά από την υπόθεση Σκριπάλ, σε αντίθεση με άλλες δυτικές χώρες, οι FT αναφέρουν ότι υπάρχουν συζητήσεις στους ακροδεξιούς κύκλους της χώρας για ένα νέο κόμμα με βάση στη Μακεδονία. Θα λειτουργούσε με εθνικιστική πλατφόρμα και θα επιδίωκε να δυναμώσει τους δεσμούς με τη Μόσχα.

Ένα τέτοιο κόμμα, καταλήγει το δημοσίευμα, θα αναμενόταν να έχει ισχυρή στήριξη από τον ποντιακό πληθυσμό της χώρας, ο οποίος αισθάνεται πολύ κοντά στην ορθόδοξη Εκκλησία και διατηρεί κάποια νοσταλγία για την πρώην Σοβιετική Ένωση.

Πολιτικός αναλυτής χαρακτηρίζει τους Πόντιους «φυσικό στόχο για τον ρωσικό ακτιβισμό».

Πηγή 

Το τέλος της Β’ και των βαρόνων…

H κατάτμηση της αχανούς Β’ Αθηνών είναι εξυγιαντικό μέτρο και σημαντική τομή στο πολιτικό και εκλογικό μας σύστημα. Ευχάριστη εξέλιξη η υπερψήφισή της και από την αντιπολίτευση, εγγράφεται στα θετικά της αρχηγίας Μητσοτάκη. Υποβαθμίζεται ο ρόλος των «βαρόνων» της ΝΔ 

Του Γιώργου Καρελιά  

Συμβαίνει συχνά στην πολιτική: μέσα από διάφορες πολιτικάντικες ρυθμίσεις, που οι κυβερνήσεις νομίζουν ότι θα τις βοηθήσουν να έχουν μικρότερες απώλειες στις επικείμενες εκλογές, προκύπτει και κάτι καλό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες μέρες με το νομοσχέδιο του υπουργού Εσωτερικών: 

1. Ο υπουργός είχε ανακοινώσει ότι οι περιφερειακές και δημοτικές εκλογές θα γίνουν τον Οκτώβριο του 2019. Όμως, οι εκλογομάγειροι του Μαξίμου τον υποχρέωσαν να φέρει μια τροπολογία, με βάση την οποία οι εκλογές αυτές θα γίνουν τον Μάιο, μαζί με τις Eυρωεκλογές. Κι έτσι φούντωσαν τα σενάρια ότι τότε θα γίνουν και οι βουλευτικές εκλογές, δηλαδή θα στηθούν τριπλές κάλπες. Δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι θα γίνει έτσι. Όμως, αν αυτοί οι εκλογομάγειροι πιστεύουν ότι οι ψηφοφόροι θα «εκτονωθούν» στις άλλες κάλπες και  θα έχει καλύτερη τύχη ο ΣΥΡΙΖΑ στις βουλευτικές εκλογές, είναι μακριά νυχτωμένοι. Αν ποντάρουν (μόνο) σε τέτοια, είναι χαμένοι από χέρι.    

2. Θεσμοθετείται η απλή αναλογική στις δημοτικές εκλογές. Χωρίς, όμως, τα αντίβαρα που θα αποτρέψουν την ακυβερνησία στους δήμους, αφού υπάρχει ο κίνδυνος οι δήμαρχοι να μην έχουν πλειοψηφία και να χρειάζεται να κάνουν κάθε φορά διαφόρων ειδών συμμαχίες, για να μπορούν να παίρνουν  αποφάσεις. Πρόκειται για μικροκομματικό υπολογισμό του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος δεν διαθέτει ισχυρές δυνάμεις στην Αυτοδιοίκηση. Αν νομίζει ότι θα τις αποκτήσει έτσι, πάλι γελασμένος είναι. 

3. Θεσμοθετείται η κατάτμηση δύο μεγάλων εκλογικών περιφερειών της Αττικής. Ειδικά αυτή της Β’ Αθηνών είναι σημαντική τομή στο εκλογικό σύστημα, αφού έχει αναγνωριστεί σχεδόν απ’ όλους ότι η αχανής και ανομοιογενής αυτή περιφέρεια ήταν εκκολαπτήριο διαπλοκής και, κυρίως, όσοι εκλέγονταν εκεί ήταν αδύνατο να εκπροσωπούν τους ψηφοφόρους, όπως οι βουλευτές στις άλλες περιφέρειες. Ευλόγως, διότι δεν μπορείς να εκπροσωπείς ταυτόχρονα την Κηφισιά και την Εκάλη, την Γλυφάδα και την Καλλιθέα, το Περιστέρι και το Αιγάλεω. 

Ετσι, μέσα στους μικροκομματικούς υπολογισμούς της σημερινής πλειοψηφίας, προκύπτει και κάτι θετικό. Το «σπάσιμο» του «τέρατος» της Β’ Αθηνών είναι εξυγιαντικό μέτρο και σημαντική τομή στο πολιτικό κι εκλογικό μας σύστημα. Ακόμα πιο ευχάριστο είναι το γεγονός ότι ψηφίστηκε και από την αντιπολίτευση(ΝΔ, ΚΙΝΑΛ, Ποτάμι) συγκεντρώνοντας την απαιτούμενη πλειοψηφία 200 βουλευτών και θα ισχύσει από τις προσεχείς εκλογές. 

Την περασμένη Τρίτη στη Βουλή ο εισηγητής της ΝΔ Μάκης Βορίδης ήταν αρνητικός, εξαρτώντας τη θετική ψήφο του κόμματος από την ταυτόχρονη αποδοχή από την κυβέρνηση της παροχής ψήφου στους αποδήμους (εδώ). Δυο μέρες μετά ο Κυριάκος Μητσοτάκης τον άδειασε και η ΝΔ ψήφισε την κατάτμηση.  

Φυσικά, η κατάτμηση βολεύει εσωκομματικά τον κ. Μητσοτάκη, αφού υποβαθμίζει πολύ το ρόλο των λεγόμενων βαρόνων: είναι άλλο να είσαι βουλευτής της αχανούς Β’ Αθηνών με δεκάδες ή και εκατοντάδες χιλιάδες σταυρούς και άλλο βουλευτής το βόρειου ή του νότιου ή του δυτικού τομέα  της με πολύ λιγότερες ψήφους. Όμως, σε κάθε περίπτωση, η υπερψήφισή της εγγράφεται στα θετικά της περιόδου της δικής του αρχηγίας στη ΝΔ.  

Περί άλλων τυρβάζουν Σκουρλέτης και Πατούλης

Του  Σταύρου Λυγερού

Η δημόσια κόντρα του υπουργού Εσωτερικών με την Κεντρική Ένωση Δήμων λόγω του «Κλεισθένη», όπως συμβαίνει συνήθως, κρύβει μικροκομματικές σκοπιμότητες και όχι θεσμικού χαρακτήρα διαφωνίες. Είναι γνωστό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν διαθέτει επιρροή στην Τοπική Αυτοδιοίκηση και στα συνδικάτα ούτε κατά προσέγγιση αντίστοιχη με την επιρροή του στο επίπεδο των βουλευτικών εκλογών. Ο Σκουρλέτης, λοιπόν, επιδιώκει με θεσμικού χαρακτήρα παρεμβάσεις να την διευρύνει.

Τα μείζονος σημασίας προβλήματα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, ωστόσο, είναι άλλα από αυτά για τα οποία ανταλλάσσουν πυρά ο υπουργός με τον Πατούλη. Δήμοι και Περιφέρειες απέχουν πολύ από το να επιτελούν με επάρκεια την αποστολή τους. Πέρα από τα οργανωτικά προβλήματα και την υποχρηματοδότηση, εμφανίζουν μεγάλο πρόβλημα διαπλοκής και διαφθοράς. Για την ακρίβεια, το φαινόμενο εμφανίζεται σε πολλαπλάσιο βαθμό από ότι στο κεντρικό κράτος.

Στην Τοπική Αυτοδιοίκηση συχνά δεν τηρούνται ούτε καν τα προσχήματα. Όσοι έχουν συναλλαγές με δημαρχίες, παλαιότερα με νομαρχίες και τώρα πια με περιφέρειες έχουν να διηγηθούν πολλές ιστορίες. Δεν είναι τυχαία ούτε η μεγάλη ζήτηση γι’ αυτά τα αξιώματα, ούτε η εντυπωσιακή αύξηση των προεκλογικών δαπανών στις τοπικές εκλογές.

Παλαιότερα, όλο το παιχνίδι των ρουσφετιών σε μια εκλογική περιφέρεια το μοίραζε ο βουλευτής, με μόνους ανταγωνιστές τους συνυποψηφίους του. Σήμερα, η εικόνα έχει αλλάξει. Ενώ ο βουλευτής προσδοκά την υπουργοποίησή του για να ασκήσει εξουσία, ο δήμαρχος και ο περιφερειάρχης την ασκεί αμέσως, και μάλιστα χωρίς σοβαρό έλεγχο. Οι τοπικές εκλογές έχουν καταντήσει μια υπόθεση μερικών χιλιάδων υποψηφίων και μερικών εκατοντάδων εργολάβων και προμηθευτών.

Έχοντας αποκτήσει εξουσία και αρμοδιότητες που τους επιτρέπουν να διαχειρίζονται σημαντικούς πόρους, οι δήμαρχοι και οι περιφερειάρχες έχουν αποκτήσει σημαντική προσωπική πολιτική δύναμη. Το μοίρασμα της πίτας τούς έχει δώσει τη δυνατότητα διαπλοκής με τοπικούς επιχειρηματίες και τοπικά ΜΜΕ. Και βεβαίως τους έχει δώσει τη δυνατότητα να υφάνουν πελατειακά δίκτυα, τα οποία δεν είναι πάντα αντιστοιχισμένα με τους κομματικούς διαχωρισμούς. Με άλλα λόγια, έχουν οικοδομήσει τον δικό τους εκλογικό μηχανισμό και τα δικά τους ερείσματα.

Οι παιδικές ασθένειες

Αξίζει να σημειωθεί ότι οι περισσότεροι από τους συμβούλους της πλειοψηφίας διορίζονται αντιδήμαρχοι, πρόεδροι δημοτικών συμβουλίων, πρόεδροι δημοτικών επιχειρήσεων και πρόεδροι νομικών προσώπων του δήμου. Το αντίστοιχο συμβαίνει και στις περιφέρειες. Όλες αυτές οι θέσεις προσφέρουν μεγάλες δυνατότητες για μαύρο χρήμα, μέσω της διαφθοράς, η οποία κατά κανόνα είναι πολύ πιο απροσχημάτιστη απ’ αυτήν που υπάρχει στην κεντρική πολιτική σκηνή.

Οι εκθέσεις των αρμόδιων ελεγκτικών αρχών αποτυπώνουν ένα μικρό μόνο μέρος του προβλήματος, αλλά είναι αποκαλυπτικές για την έκταση της αυθαιρεσίας και της παρανομίας των τοπικών αρχόντων. Στην Τοπική Αυτοδιοίκηση εμφανίζονται και όλες οι παιδικές ασθένειες, τις οποίες το καθόλου αθώο κεντρικό κράτος έχει περισσότερο ή λιγότερο ξεπεράσει.

Οι δήμαρχοι και οι περιφερειάρχες έχουν την τάση να πολιτεύονται με κύριο κριτήριο την προάσπιση και την ενίσχυση της δικής τους εξουσίας, η οποία τους επιτρέπει να διατηρούν ένα σχετικά υψηλό βαθμό πολιτικής αυτονομίας. Γι’ αυτό και η απονομή του χρίσματος μετατρέπεται σε σκληρή μάχη εντός και εκτός κάθε κόμματος.

Έτσι κι αλλιώς, πάντως, ο αποφασιστικός ρόλος των κομματικών ηγεσιών στην επιλογή των υποψηφίων έχει σχετικά αποδυναμωθεί. Οι τοπικές πολιτικές ελίτ, με τα ιδιαίτερα συμφέροντα και τις αντιθέσεις τους, έχουν την τάση να χειραφετούνται από τις κεντρικές κομματικές σκοπιμότητες και να επιβάλλουν σε μεγάλο βαθμό τις δικές τους επιλογές, μέσω των τοπικών παραγόντων και δικτύων επιρροής.

Καθοριστικό ρόλο παίζει το γεγονός ότι οι κομματικές οργανώσεις και τα πελατειακά δίκτυα των βουλευτών σε κάθε νομό λειτουργούν περισσότερο ως εκφραστές των τοπικών αντιθέσεων και λιγότερο ως ιμάντες επιβολής των αποφάσεων της ηγεσίας. Η απειλή για τις κομματικές ηγεσίες είναι, βεβαίως, η κάθοδος ανεξάρτητων υποψηφίων που προέρχονται από την παράταξή τους. Η τάση αυτονόμησης των περιφερειαρχών και δημάρχων έχει ενισχυθεί από την όξυνση της κρίσης πολιτικής αντιπροσώπευσης, την οποία έχει προκαλέσει η οικονομική κρίση.

    

Σε απολογία καλείται ο Γιάννος Παπαντωνίου - Τι του καταμαρτυρούν οι δικαστικές αρχές

Σε απολογία καλείται ο πρώην υπουργός Άμυνας Γιάννος Παπαντωνίου, ο οποίος τα τελευταία χρόνια βρίσκεται υπό συνεχή  δικαστικό έλεγχο στο πλαίσιο των ανακριτικών ερευνών για σειρά συμβάσεων που αφορούν σε προμήθειες εξοπλιστικών προγραμμάτων, που υπογράφηκαν επί των ημερών του στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας και για λογαριασμό της συζύγου του που εντοπίστηκε στη λεγόμενη λίστα Λαγκάρντ.

Σύμφωνα με πληροφορίες , η ανακρίτρια κατά της Διαφθοράς Ηλιάνα Ζαμανίκα , η οποία μαζί με τον επίκουρο ανακριτή Γιώργο Ευαγγέλου , που διενεργούν την έρευνα για το σύνολο των εκκρεμών δικογραφιών με κεντρικό πρόσωπο τον πρώην υπουργό, έστειλαν ήδη κλήση προς απολογία για τις 25 Ιουλίου 2018 , οπότε  ο Γιάννος Παπαντωνίου αναμένεται να εμφανιστεί ενώπιόν τους ως κατηγορούμενος.

Τα αδικήματα που βρίσκονται στο μικροσκόπιο των ανακριτιών αφορούν σε νομιμοποίηση εσόδων από παράνομες δραστηριότητες (ξέπλυμα μαύρου χρήματος ) ενώ του είχε ασκηθεί από την Εισαγγελία Διαφθοράς και δίωξη για δωροδοκία.

Η δίωξη για τη δωροδοκία είχε ασκηθεί  τον Απρίλιο του 2017  από την  επικεφαλής της Εισαγγελίας κατά της Διαφθοράς Ελένη Τουλουπάκη μετά από σχετικό αίτημα της αρμόδιας ανακρίτριας. Το αίτημα εκείνο στηριζόταν στην αξιολόγηση στοιχείων αλλά και σε νεώτερα που είχαν φτάσει στις αρχές Μαρτίου του ίδιου έτους στην Εισαγγελία Διαφθοράς από την Ομοσπονδιακή Εισαγγελία της Ελβετίας για την ύπαρξη δύο λογαριασμών που συνδέονται με τον πρώην υπουργό και ενός ασφαλιστηρίου συμβολαίου.

Επίσης, η ανακρίτρια είχε αξιολογήσει ως σημαντικά όσα έχουν προκύψει από τις πολυετείς έρευνες των εισαγγελικών αρχών για τους λογαριασμούς που διέθετε η σύζυγος του πρώην υπουργού, Σταυρούλα Κουράκου, στην Ελβετία και οι οποίοι ερευνήθηκαν, όταν τυχαία αποκαλύφθηκαν στο πλαίσιο των ερευνών για τη λίστα Λαγκάρντ.

Από την πλευρά του πάντως, σύμφωνα με πληροφορίες,  ο Γιάννος Παπαντωνίου έχει δώσει τη συναίνεσή του προκειμένου να ελεγχθούν όλοι οι τραπεζικοί του λογαριασμοί και στην Ελβετία, καθώς ο ίδιος αρνείται ότι έχει οποιαδήποτε σχέση με οποιαδήποτε αξιόποινη πράξη . Ο πρώην υπουργός αναμένεται να ζητήσει προθεσμία προκειμένου ο ίδιος και οι συνήγοροί του να ενημερωθούν για τα στοιχεία της δικογραφίας και να προετοιμάσει την υπεράσπισή του.

Ιωάννα Μάνδρου 

   

Μόσχα: Η Ουάσιγκτον πίσω από την αντιρωσική απόφαση της Ελλάδας

Σύμφωνα με το ρωσικό Υπουργείο Εξωτερικών η απέλαση δύο Ρώσων διπλωματών από την Ελλάδα είναι αβάσιμη και θα μπορούσε να βλάψει σοβαρά τις διμερείς σχέσεις.  

Μαίνεται ο έμμεσος διπλωματικός πόλεμος ανάμεσα σε ΗΠΑ και Ρωσία με επίκεντρο την κίνηση της Αθήνας να απελάσει τους ρώσους διπλωμάτες αλλά και την έναρξη των ενταξιακών συνομιλιών του ΝΑΤΟ με την πΓΔΜ.

Μετά τη χθεσινή στήριξη του Στέιτ Ντιπαρτμεντ στην απόφαση τη;ς Αθήνας, η Μόσχα σήκωσε σήμερα το γάντι και σε ανακοίνωση του το ρωσικό υπουργείο Εξωτερικών υποστηρίζει ότι «η Ουάσιγκτον βρίσκεται πίσω από την αντιρωσική απόφαση της κυβέρνησης της Ελλάδας».

Σύμφωνα με το ρωσικό Υπουργείο Εξωτερικών η απέλαση δύο Ρώσων διπλωματών από την Ελλάδα είναι αβάσιμη και θα μπορούσε να βλάψει σοβαρά τις διμερείς σχέσεις. Το ρωσικό υπουργείο Εξωτερικών δήλωσε ότι η ελληνική πλευρά δεν παρείχε δικαιολογία για την απέλαση των Ρώσων διπλωματών τονίζοντας ότι η Μόσχα θεωρεί το περιστατικό απόλυτα αβάσιμο.

«Θεωρούμε ότι αυτή η ενέργεια είναι απολύτως παράλογη, δεν επιβεβαιώνεται από γεγονότα από την ελληνική πλευρά η οποία έρχεται σε αντίθεση με τη φύση των διμερών σχέσεών μας και είναι ικανή να προκαλέσει σοβαρές ζημιές», αναφέρει το ρωσικό υπουργείο και προσθέτει ότι κάλεσε τον Έλληνα  πρεσβευτή, Ανδρέα Φρυγάνα, για να διαμαρτυρηθεί για την απέλαση των Ρώσων διπλωματών και να ενημερωθεί για τις επόμενες κινήσεις της Μόσχας.

Χθες, απαντώντας σε σχετική ερώτηση του ιστότοπου Hellas Journal, αξιωματούχος του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών τόνισε πως οι ΗΠΑ στηρίζουν πλήρως την Ελλάδα στο δικαίωμα της να υπερασπιστεί την κυριαρχία της, υπογραμμίζοντας παράλληλα τον αποσταθεροποιητικό ρόλο που διαδραματίζει η Ρωσία στην ευρύτερη περιοχή.

Σύμφωνα με τον συγκεκριμένο αξιωματούχο του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, οι ΗΠΑ ανησυχούν για τις πιθανές προσπάθειες που καταβάλει η Ρωσία με σκοπό την υπονόμευση της συμφωνίας που επετεύχθη για την επίλυση του θέματος του ονοματολογικού με την πΓΔΜ.

Λίγη ώρα αργότερα η εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ με ανάρτησή της στο Twitter στήριξε την ελληνική απόφαση.

Heather Nauert

✔

@statedeptspox

 #Greece expelled two Russian officials and barred entry of two others for attempting to interfere in Greek politics. We support Greece defending its sovereignty. #Russia must end its destabilizing behavior.

5:58 PM - Jul 12, 2018

570

258 people are talking about this

Twitter Ads info and privacy

 thetoc.gr

Fiat-Ανιέλι-Ρονάλντο: Τώρα η μπάλα στους εργάτες

Του Παναγιώτη Θεοδωρόπουλου

Οι εργάτες της Fiat, ιδιοκτησίας της οικογένειας Ανιέλι, έχουν να πάρουν αυξήσεις στους μισθούς δέκα χρόνια. Χιλιάδες εργαζόμενοι του ομίλου έχουν υποστεί μειώσεις μισθών. Οι απολύσεις είναι μια από τις καθημερινές απειλές της εργοδοσίας, ενώ εκατοντάδες έχουν δει, ήδη την πόρτα της εξόδου.

Για τους εργάτες της Fiat, δεν υπάρχουν λεφτά! Η εργοδοσία Ανιέλι επικαλείται την οικονομική κρίση για να παγώσει μισθούς, να ρίξει μεροκάματα, να στείλει στην ανεργία χιλιάδες ανθρώπους.

Αυτά για τους εργαζόμενους. Ο πρόεδρος της Γιουβέντους, Αντρέα Ανιέλι,  πρόσφερε 225 εκατομμύρια ευρώ για τα «χρυσά πόδια» του Ρονάλντο. Τα 105 εκατομμύρια θα δοθούν στη Ρεάλ και ο Πορτογάλος άσος θα λάβει 120 εκατ. ευρώ για τέσσερα χρόνια! Τα κεφάλαια της οικογένειας Ανιέλι, προέρχονται κυρίως από τα κέρδη της Fiat. Από την αρπαγή του ιδρώτα των εργαζομένων της αυτοκινητοβιομηαχίας.  “Εμείς είμαστε αυτοί που σε πληρώνουμε” γράφει η αφίσα που κυκλοφόρησε το Ιταλικό συνδικάτο Si Cobas, με το πρόσωπο του Ρονάλντο και τη φανέλα της Γιουβέντους.

Η μεταγραφή του Κριστιάν Ρονάλντο στη Γιουβέντους, με το νέο μυθικό συμβόλαιο, μέρος του οποίου θα καλύψει η Ιταλική αυτοκινητοβιομηχανία της οικογένειας Ανιέλι, εξόργισε τους εργάτες!   Οι εργαζόμενοι της Fiat ανακοίνωσαν ότι προχωρούν σε διήμερη απεργία.

«Με τα χρήματα του Ρονάλντο οι εργαζόμενοι θα μπορούσαν να πάρουν αύξηση 200 ευρώ τον μήνα», δήλωσε ο εκπρόσωπος των εργαζομένων στο εργοστάσιο της FIAT στο Ρομιλιάνο Ντ’ Άρκο κοντά στη Νάπολι, Τζεράλντο Τζιανόνε.

Στην ανακοίνωση του, το Σωματείο των εργαζομένων της Fiat, αναφέρει:

«Αντιμέτωποι με τόση ενοχή δεν μπορούμε από το να προχωρήσουμε σε απεργία. Είναι απαράδεκτο το γεγονός ότι ενώ οι εργαζόμενοι εξακολουθούν για χρόνια να κάνουν τεράστιες οικονομικές θυσίες η ίδια η εταιρεία αποφασίζει να δαπανήσει εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ για την αγορά ενός ποδοσφαιριστή. Μας λένε ότι η στιγμή είναι δύσκολη. Και ενώ οι εργαζόμενοι και οι οικογένειές τους σφίγγουν όλο και περισσότερο τις ζώνες τους, η εταιρεία αποφασίζει να επενδύσει πολλά χρήματα σε μόνο έναν άνθρωπο! Είναι εντάξει; Είναι φυσιολογικό για ένα άτομο να κερδίζει εκατομμύρια και χιλιάδες οικογένειες να μην μπορούν να ανταπεξέλθουν έως τα μέσα του μήνα;

Είμαστε όλοι εξαρτημένοι από το ίδιο αφεντικό, αλλά σε αυτήν την στιγμή τεράστιας κοινωνικής δυσκολίας, αυτή η άνιση μεταχείριση δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνει αποδεκτή. Οι εργαζόμενοι της Fiat έχουν υπηρετήσει την εταιρεία για τουλάχιστον τρεις γενιές, πλουτίζοντας όποιον κινείται γύρω στην εν λόγω εταιρεία, και σε αντάλλαγμα έλαβαν πάντα και μόνο μια ζωή δυστυχίας. Η εταιρεία θα μπορούσε να επενδύσει σε μοντέλα αυτοκινήτων που διασφαλίζουν το μέλλον των χιλιάδων ανθρώπων και όχι μόνο σε έναν άνθρωπο. Προτιμούν τον κόσμο του παιχνιδιού, την διασκέδαση για ο,τιδήποτε άλλο. Για τους λόγους που περιγράφονται ανωτέρω, το Διοικητικό Συμβούλιο της Ένωσης κηρύσσει απεργία από την Κυριακή (22:00) 15 Ιουλίου μέχρι την Τρίτη (06:00), 17 Ιουλίου 2018».

Για την οικογένεια Ανιέλι, ο Ρονάλντο είναι μια ακόμα επένδυση. Θα αξιοποιηθεί όπως σχεδιάζει η Fiat για να διαφημίσει τα αυτοκίνητα της, σε όλο τον πλανήτη. Προσβλέπει σε κέρδη από τις πωλήσεις αυτοκινήτων, όπως και από τις φανέλες με το «R» στην πλάτη, τα εισιτήρια – που πλέον θα αυξηθούν – για να παρακολουθήσει κάποιος τη Γιουβέντους.

Ο Ρονάλντο είναι «εμπόρευμα», όπως και «εμπόρευμα» είναι η Γιουβέντους. Συνολικά το ποδόσφαιρο. Στο Τορίνο, τη μεγάλη «εργατομάνα» της Ιταλίας, έδρα και της Fiat, το ποδόσφαιρο έχει φανατικούς οπαδούς. Πολλοί από αυτούς εργάζονται στην τεράστια αυτοκινητοβιομηχανία.

Μπορεί λοιπόν η πρόκληση της μεταγραφής Ρονάλντο να είναι τεράστια! Μπορεί να προκαλεί τη δίκαιη οργή των εργαζόμενων! Όμως πίσω από φαινόμενο, οι εργάτες της Fiat, οφείλουν να δουν την ουσία. Τα «τσουβάλια» ευρώ της μεταγραφής Ρονάλντο, δεν θα κατέληγαν ποτέ στις δικές τους τσέπες…  Οι εργάτες της Fiat, δεν θα έπαιρναν καμιά αύξηση μισθού, ακόμα και αν οι Ανιέλι δεν αγόραζαν τον Πορτογάλο ποδοσφαιριστή.

Γι’ αυτούς ισχύει  ο καπιταλιστικός νόμος της υπεραξίας. Τα κέρδη των αφεντικών αυξάνονται όσο μειώνονται οι μισθοί των εργατών. Όσο υπάρχουν Ανιέλι, τα κέρδη που παράγουν οι εργάτες θα χρησιμοποιούνται για τα κάθε λογής παιχνίδια των κεφαλαιοκρατών…

       

Μια παγκόσμια θεά

Του Δημήτρη Μηλάκα

Η ουσία της ύπαρξης και τα αναπάντητα υπαρξιακά ερωτήματα πιθανότατα θα παραμένουν ίδια και απαράλλαχτα «βασανίζοντας» τον σημερινό άνθρωπο, όπως ίσως τυραννούσαν τους αρχαίους προγόνους του. Ο «κόσμος» ωστόσο αλλάζει και μαζί του αλλάζουν όλα τα σπουδαία από τα ασήμαντα που τον συνθέτουν.

Το ποδόσφαιρο – όπως μπορούν να αποδείξουν οι τηλεθεάσεις και οι τζίροι δισεκατομμυρίων που εξασφαλίζει – δικαίως διεκδικεί τον τίτλο του «σημαντικότερου από τα ασήμαντα» αυτά πράγματα που διεγείρουν εδώ και έναν αιώνα με πολλούς και διάφορους τρόπους την ανθρώπινη ύπαρξη. Ίσως επειδή έχει βρει τον τρόπο να αλλάζει ακολουθώντας κατά πόδας έναν κόσμο που αλλάζει με ολοένα και μεγαλύτερη ταχύτητα.

Η περιοδική, από το 1930, ανά τετραετία διοργάνωση του ποδοσφαιρικού Παγκοσμίου Κυπέλλου προσφέρει προνομιούχες γωνίες παρατήρησης για όποιον ενδιαφέρεται και θέλει να δει έναν κόσμο που αλλάζει, μαζί και το ποδόσφαιρο.

Παρακολουθώντας τα παιχνίδια του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Ρωσίας και φέρνοντας στο μυαλό του άλλες διοργανώσεις του παρελθόντος, το πρώτο που συνειδητοποιεί κάποιος είναι η ομοιομορφία στο στυλ του παιχνιδιού που έχουν υιοθετήσει ομάδες χωρών από κάθε γωνιά του πλανήτη. Μια δεύτερη διαπίστωση είναι ότι η απόσταση που χωρίζει την ποιότητα του παιχνιδιού (φυσική κατάσταση, τεχνική κατάρτιση, αγωνιστική τακτική) μεταξύ των ομάδων (από κάθε γωνία του πλανήτη, και αυτό έχει τη σημασία του) τείνει να ελαχιστοποιηθεί.

Το καταγεγραμμένο οπτικό υλικό από Παγκόσμια Κύπελλα ή άλλους ποδοσφαιρικούς αγώνες του παρελθόντος εύκολα οδηγεί στο συμπέρασμα ότι όσο πιο πίσω μπορούμε να κοιτάξουμε, τόσο μεγαλύτερη είναι η διαφορά ποιότητας (φυσική κατάσταση, τεχνική κατάρτιση, αγωνιστική τακτική) υπέρ του ποδοσφαιρικού παιχνιδιού όπως αυτό διεξάγεται (ή διαδραματίζετε αν προτιμάτε) στους αγωνιστικούς χώρους του παρόντος.

Η γέννηση

Για να συνειδητοποιήσουμε ωστόσο το ποδοσφαιρικό παιχνίδι που βλέπουμε σήμερα, στον 21ο πρώτο αιώνα, είναι απαραίτητο να πάμε έναν αιώνα πίσω, στην εποχή όπου άρχισε να θεμελιώνεται. Τότε, τέλη του 18ου αιώνα, ορίστηκαν οι κανόνες του παιχνιδιού (το μέγεθος του αγωνιστικού χώρου, των γκολπόστ, ο αριθμός των παικτών, ο διαιτητής και οι επόπτες, τι είναι φάουλ και οφσάιντ κ.λπ.) σε μια συμφωνία νεαρών κυρίων, φοιτητών βρετανικών κολεγίων.

Τότε, στον κολοφώνα της ισχύος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, οι νεαροί αριστοκράτες υιοθέτησαν το ποδόσφαιρο, ένα παιχνίδι της πλέμπας, το οποίο ένα – δυο αιώνες νωρίτερα, στη βικτωριανή εποχή, αν και απαγορευόταν με βασιλικά διατάγματα, παιζόταν με άλλους κανόνες (ή χωρίς κανόνες) στα απέραντα λιβάδια (χωρίς, δηλαδή, το συγκεκριμένο αγωνιστικό πλαίσιο που ορίζουν οι γραμμές του γηπέδου) ανάμεσα σε ομάδες με ακαθόριστο αριθμό παικτών, οι οποίοι, χτυπώντας με κάθε τρόπο κάτι που έμοιαζε με μπάλα και όποιον αντίπαλο τους πλησίαζε, διεκδικούσαν να κερδίσουν χώρο.

Έκτοτε, από τη στιγμή που οι γόνοι της αριστοκρατίας της βρετανικής αυτοκρατορίας έβαλαν τους κανόνες και υιοθέτησαν το ποδόσφαιρο ως παιχνίδι τους, η λέξη «ποδοσφαιριστής» έπαψε να είναι μια κοινή βρισιά, όπως την έχει αποτυπώσει σε έργα του ο Σαίξπηρ.

Οι υπερόπτες κληρονόμοι

Οι νεαροί αριστοκράτες της Βρετανικής Αυτοκρατορίας εκείνη την εποχή αποτύπωναν στο ποδοσφαιρικό τους παιχνίδι αυτό που ήταν: «κύριοι» ενός κατακτημένου (απ’ αυτούς) κόσμου. Έχοντας μια αίσθηση του σνομπισμού και της τυπολατρίας τους, ας προσπαθήσουμε να τους φανταστούμε να παίζουν.

Ο τρόπος του παιχνιδιού τους και η τακτική τους χαρακτηρίζονταν από την υπεροψία και την επίδειξη της υπεροχής των ανεπτυγμένων (καλοζωισμένοι γαρ) σωματικών προσόντων τους και της συντριπτικής αυτοκρατορικής δύναμής τους, η οποία είχε επιβληθεί όπου γης.

Έτσι, για τους αριστοκράτες σπόρτσμεν η μπάλα δεν μπορούσε να είναι τίποτε άλλο από «όπλο», μια μπάλα κανονιού η οποία εκτοξεύεται προς τον αντίπαλο. Η τεχνική ήταν απλή: μπάλα ψηλά και γεμίσματα από κάθε γωνιά του γηπέδου στην αντίπαλη περιοχή μέχρι, με κάποια κεφαλιά ή οποιονδήποτε άλλο τρόπο, να παραβιαστεί η εστία των εχθρών. Η άμυνα, όταν ο αντίπαλος είχε την μπάλα, λυσσαλέα, με δολοφονικά τάκλιν πριν αυτός προλάβει να χρησιμοποιήσει το όπλο – μπάλα, δηλαδή να σεντράρει…

Με αυτόν τον «αυτοκρατορικό» τρόπο διδάχτηκαν και έπαιζαν ποδόσφαιρο και τα βλαστάρια της βρετανικής εργατικής (πλην όμως αυτοκρατορικής στην παγκόσμια κλίμακα) τάξης. Αυτοί, στα λιμάνια του κόσμου της αυτοκρατορίας, μετάγγισαν τους κανόνες του παιχνιδιού στους αυτόχθονες. Καθ’ ότι λάτρεις των παραδόσεων, με αυτόν τον τρόπο συνέχιζαν να παίζουν επί έναν αιώνα – μέχρι και πριν μερικά Μουντιάλ – οι Βρετανοί, αδυνατώντας να «επηρεαστούν» από τις γοητευτικές προσθήκες τις οποίες οι υποτελείς τους έκαναν στο παιχνίδι που αυτοί είχαν επινοήσει…

Ύστερα ήλθαν οι καλλιτέχνες

Έναν, πάνω – κάτω, αιώνα πριν, η φτωχολογιά και τα χαμίνια των λιμανιών της Λατινικής Αμερικής ήρθαν σε επαφή με το παιχνίδι της βρετανικής αποικιοκρατικής αριστοκρατίας. Και το τροποποίησαν. Όπως γράφει ο Εδουάρδο Γκαλεάνο στο απίθανα διεισδυτικό βιβλίο του «Τα χίλια πρόσωπα του ποδοσφαίρου», στα γήπεδα του Μπουένος Άιρες και του Μοντεβίδεο γεννιόταν ένας νέος τρόπος ποδοσφαιρικού παιχνιδιού. Εκείνα τα χρόνια, σε εκείνα τα γοητευτικά αλλά και πονεμένα μέρη της Λατινικής Αμερικής, στις αυλές των φτωχόσπιτων, καθιερωνόταν η μιλόνγκα, ένας ιδιαίτερος χορός, πρόδρομος του τάνγκο.

«Οι χορευτές», γράφει ο Γκαλεάνο, «ζωγράφιζαν κυριολεκτικά, λικνιζόμενοι πάνω σε ένα μόνο πλακάκι, και οι ποδοσφαιριστές ανακάλυπταν τη δική τους γλώσσα στον ελάχιστο χώρο στον οποίο η μπάλα δεν κλοτσιόταν, αλλά αγκαλιαζόταν και κατακτιόταν, σαν να ήταν τα πόδια χέρια και αγκάλιαζαν το δέρμα. Και στα πόδια των πρώτων μιγάδων βιρτουόζων γεννήθηκε το παίξιμο: την μπάλα την παίζουν σαν να ήταν κιθάρα, μουσικό όργανο.

Ταυτόχρονα, το ποδόσφαιρο εγκλιματιζόταν στους τροπικούς, στο Ρίο ντε Τζανέιρο και στο Σάο Πάολο. Ήταν οι φτωχοί αυτοί που, ενώ το απαλλοτρίωναν, το εμπλούτιζαν. Το ξένο αυτό άθλημα γινόταν βραζιλιάνικο, στον βαθμό που έπαυε να είναι προνόμιο κάποιων λίγων εύπορων νέων, οι οποίοι το έπαιζαν αντιγράφοντας, και γονιμοποιούνταν από τη δημιουργική ενέργεια του λαού, ο οποίος το ανακάλυπτε.

Γεννιόταν έτσι το πιο όμορφο ποδόσφαιρο του κόσμου, αποτελούμενο από σπασίματα της μέσης, κυματισμούς του σώματος και άλματα των ποδιών, που προέρχονταν από την καποέιρα, τον πολεμικό χορό των μαύρων σκλάβων».

Από τα χαμίνια…

Από τη στιγμή που η φτωχολογιά συνάντησε το ποδόσφαιρο, η μπάλα έπαψε να κακοποιείται και να χρησιμοποιείται σαν οβίδα που εκτοξεύεται κατά στόχου. Έγινε ερωμένη πρόθυμη να απολαύσει το χάδι και να κάνει τα χατίρια των βιρτουόζων προσφέροντας ανεπανάληπτες στιγμές σε όσους έβλεπαν το παιχνίδι.

Προφανώς δεν είναι – δεν μπορεί να είναι – τυχαία αυτή η εξέλιξη ούτε σύμπτωση το ότι αυτοί οι πρώτοι μάγοι και εραστές της στρογγυλής θεάς υπήρξαν χαμίνια και αληταρία στις φτωχογειτονιές και τα λιμάνια, πιτσιρικάδες για όλες τις δουλειές, πεινασμένοι και έγχρωμοι νομάδες.

Αυτοί, για να επιβιώσουν στο παιχνίδι (και στη ζωή), ήταν υποχρεωμένοι να αναπτύξουν όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που είναι απαραίτητα για να «ξεφύγουν»: ταχύτητα, ευστροφία, πονηριά, αντοχή στον πόνο των χτυπημάτων, επιμονή μέχρι να φτάσουν κοντά ή μέσα στο «ξέφωτο», τη μεγάλη περιοχή, εκεί όπου βρισκόταν εντός της εμβέλειάς τους ο στόχος…

Όπως γράφει ο Γκαλεάνο στο βιβλίο του, «όπως προκύπτει μέσα στον χρόνο, οι καλύτεροι ποδοσφαιριστές στην ιστορία της Βραζιλίας, από τον Φρίντενραϊχ μέχρι τον Ρομάριο, περνώντας από τον Ντομίνγκος ντα Γκία, τον Λεόνιντας, τον Ζιζίνιο, τον Γκαρίντσα, τον Ντιντί και τον Πελέ, ήταν είτε μαύροι είτε μιγάδες».

…στα χέρια της αγοράς

Από τότε έχουν μεσολαβήσει πολλά και το σημαντικότερο σε ό,τι αφορά το ποδόσφαιρο είναι η απόλυτη, τελικά, κατάκτησή του και η υποταγή του στους νόμους της αγοράς.

Η συλλογική ψύχωση που μπορούσαν να δημιουργήσουν το παιχνίδι και οι μάγοι του άνοιγε την πόρτα για την εκμετάλλευσή του από την αγορά, όπου ισχύει – εκεί περισσότερο από οπουδήποτε αλλού – ότι το χρήμα δεν έχει οσμή. Έτσι τα πραγματικά αφεντικά του ποδοσφαίρου, μπροστά στην προοπτική του κέρδους, άφησαν κατά μέρος τις προκαταλήψεις τους και αποδέχτηκαν στην αρχή τους μαύρους και μιγάδες θεούς της μπάλας και σιγά – σιγά τις πολλά υποσχόμενες αγορές της Ασίας και της Αφρικής.

Εν τω μεταξύ, ο ευρωπαϊκός ορθολογισμός είχε προσθέσει κι αυτός το λιθαράκι του στην τακτική του παιχνιδιού. Καταρχάς, προκειμένου να αντιμετωπίσει τη φαντασία και επινοητικότητα των δεξιοτεχνών, εφηύρε το κατενάτσιο, το αμυντικό καταστροφικό παιχνίδι, το οποίο, ωστόσο, δεν αγαπούσαν ούτε αυτοί που κέρδιζαν…

«Υποχρεωτική ομοιομορφία»

Η βασική προσφορά και προσθήκη στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, αυτό που βλέπουμε να επικρατεί στην εποχή μας, προήλθε από την Ολλανδία του Ρίνους Μίχελς και ονομάστηκε ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο.

Είναι το ποδόσφαιρο με το οποίο μια ομάδα αποκτά τη δυνατότητα να αυξομειώνει τον αγωνιστικό χώρο: να τον μεγαλώνει όταν έχει την μπάλα, προκειμένου να δημιουργεί και να εκμεταλλεύεται κενούς χώρους, ή να τον μικραίνει όταν αμύνεται, ασκώντας ασφυκτικό πρέσινγκ όταν ο αντίπαλος κρατά την μπάλα. Για να γίνει κάτι τέτοιο επί 90 λεπτά της ώρας που διαρκεί ένας αγώνας, απαιτούνται ασταμάτητο τρέξιμο, καλλιέργεια εξωπραγματικών δυνάμεων και απόλυτη προσήλωση στην τακτική.

Αν φέρουμε στο μυαλό μας τις πετυχημένες ομάδες των τελευταίων χρόνων, θα διαπιστώσουμε ότι παίζουν – ή προσπαθούν να παίξουν – αυτό ακριβώς το ποδόσφαιρο. Αυτό ακριβώς το ποδόσφαιρο παίζουν και οι εθνικές ομάδες που βρίσκονται στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ρωσίας και, όπως προκύπτει από τα αποτελέσματα, σχεδόν όλες στάθηκαν ικανές να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της συγκεκριμένης αγωνιστικής τακτικής.

Παρά την παρουσία κάποιων ξεχωριστών ποδοσφαιριστών στον αγωνιστικό χώρο, οι οποίοι κάποιες στιγμές, μόνο, μπορούν να κάνουν τη διαφορά ζωγραφίζοντας την αναπάντεχη πινελιά τέχνης στο χόρτο, η αίσθηση που δημιουργείται είναι ότι (και) το ποδόσφαιρο μοιάζει να εξαντλεί τα περιθώρια βελτίωσής του, αφού εξακολουθεί να παίζεται από ανθρώπους στο μάξιμουμ των φυσικών ανθρώπινων δυνατοτήτων και σε έναν δεδομένο σε διαστάσεις αγωνιστικό χώρο.

Όπως το έθεσε ο Γκαλεάνο στα «Χίλια πρόσωπα του ποδοσφαίρου», «ζούμε σε μια εποχή υποχρεωτικής ομοιομορφίας του ποδοσφαίρου, όπως και όλων των υπολοίπων. Ποτέ έως τώρα ο κόσμος δεν ήταν τόσο άνισος ως προς τις ευκαιρίες που προσφέρει και τόσο εξισωτικός στις συνήθειες που επιβάλλει: στην εποχή μας, στο τέλος αυτού του αιώνα (ή στην αρχή του επόμενου που ήδη βρισκόμαστε), όποιος δεν πεθαίνει από την πείνα πεθαίνει από πλήξη».

Αυτός ίσως είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος που αντιμετωπίζει το ποδόσφαιρο ως εμπορικό προϊόν. Αυτό, ωστόσο, είναι πρόβλημα και αφορά, κατά κύριο λόγο, τα αφεντικά της επιχείρησης (FIFA, UEFA, διαφημιστικές κ.λπ.). Δεν αφορά καθόλου το παιχνίδι και όσους το αγαπούν κρατώντας ζωντανή τη σύνδεση που τους προσφέρει με την εποχή που υπήρξαν παιδιά…

Διπλωματικός πόλεμος ΗΠΑ-Ρωσίας για Σκόπια και απελάσεις

Διπλωματικός πόλεμος με επίκεντρο την κίνηση της Αθήνας να απελάσει τους ρώσους διπλωμάτες αλλά και την έναρξη των ενταξιακών συνομιλιών του ΝΑΤΟ με την πΓΔΜ.   

Το ρωσικό υπουργείο Εξωτερικών, όπως μεταδίδει το πρακτορείο Reuters, διαμαρτυρήθηκε την Πέμπτη για το γεγονός ότι η ΠΓΔΜ εισήχθη, όπως είπε «με το ζόρι» στο ΝΑΤΟ με αποτέλεσμα να ξεσπάσει ένας έμμεσος διπλωματικός πόλεμος με επίκεντρο την κίνηση της Αθήνας να απελάσει τους ρώσους διπλωμάτες αλλά και την έναρξη των ενταξιακών συνομιλιών του ΝΑΤΟ με την πΓΔΜ.

«Τέτοιες κινήσεις βαθαίνουν το χάσμα και αυξάνουν τις εντάσεις στην Ευρώπη» τονίζει το ρωσικό ΥΠΕΞ και προσθέτει πως «η απορρόφηση της πΓΔΜ στο ΝΑΤΟ με το ζόρι επιβεβαιώνει ότι η πολιτική των "ανοιχτών θυρών" έχει γίνει αυτοσκοπός και ένα εργαλείο με στόχο τη γεωπολιτική επιρροή».

Λίγη ώρα αργότερα το Στέιτ Ντιπάρτμεντ εξέδωσε ανακοίνωση για το θέμα της απέλασης των Ρώσων διπλωματών από την Αθήνα που κατηγορούνται ότι προέβησαν σε παράνομες ενέργειες κατά της εθνικής ασφάλειας, οι οποίες κρίνονται ως παρέμβαση στις εσωτερικές υποθέσεις της χώρας.

Απαντώντας σε σχετική ερώτηση του ιστότοπου Hellas Journal, αξιωματούχος του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών τόνισε πως οι ΗΠΑ στηρίζουν πλήρως την Ελλάδα στο δικαίωμα της να υπερασπιστεί την κυριαρχία της, υπογραμμίζοντας παράλληλα τον αποσταθεροποιητικό ρόλο που διαδραματίζει η Ρωσία στην ευρύτερη περιοχή.

«Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν εκφράσει την ανησυχία τους στο παρελθόν για τη ρωσική κακοήθη επιρροή σε αυτή τη περιοχή. Η παρέμβαση στις δημοκρατικές διαδικασίες των άλλων χωρών είναι απαράδεκτη και στηρίζουμε την Ελλάδα στην υπεράσπιση της κυριαρχίας της».

Σύμφωνα με τον συγκεκριμένο αξιωματούχο του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, οι ΗΠΑ ανησυχούν για τις πιθανές προσπάθειες που καταβάλει η Ρωσία με σκοπό την υπονόμευση της συμφωνίας που επετεύχθη για την επίλυση του θέματος του ονοματολογικού με την πΓΔΜ.

«Οι ΗΠΑ έχουν προχωρήσει σε παρόμοιες ενέργειες στο παρελθόν, όπως και άλλες χώρες, για να στείλουν ένα μήνυμα σχετικά με την αποσταθεροποιητική, απαράδεκτη ρωσική συμπεριφορά, και σημειώνουμε με ιδιαίτερη ανησυχία τις πιθανές ρωσικές προσπάθειες για την υπονόμευση της σημαντικής συμφωνίας μεταξύ Αθήνας και Σκοπίων για το θέμα του ονοματολογικού».

Χαμηλοί τόνοι από τη ρωσική πλευρά

«Σε θέματα όπως είναι οι απελάσεις διπλωματών υπάρχει η πάγια τακτική της συμμετρικής συνέπειας», τόνισε η εκπρόσωπος του ρωσικού ΥΠΕΞ, Μαρία Ζαχάροβα, απαντώντας σε ερώτηση που έγινε κατά τη διάρκεια της ενημέρωσης τύπου, αναφορικά με την είδηση της απόφασης της ελληνικής κυβέρνησης για την απέλαση Ρώσων διπλωματών.

Η Ρωσίδα αξιωματούχος εξήγησε «ότι σίγουρα μια τέτοια εξέλιξη δεν προσφέρει τίποτα θετικό στις διμερείς σχέσεις. Ωστόσο, πρέπει να έχουμε υπ´ όψιν ότι οι διμερείς σχέσεις έχουν τη δική τους αξία διότι μιλάμε όχι για εικονικές σχέσεις αλλά για την πρακτική αμοιβαίας δράσης προς όφελος των δυο λαών».

Πάντως, η επίσημη ρωσική πλευρά κρατά χαμηλούς τόνους στο θέμα, παρά το γεγονός ότι ήταν στα ρωσικά ΜΜΕ για δεύτερη μέρα.

ΠΗΓΗ ΑΠΕ

Όλη η χώρα μια Ελένη από το Κωσταλέξι…

Της Ελένης Καρασαββίδου

Δεν μπορούμε να κατανοήσουμε πραγματικά τη διαφορετική έμφαση …. στον «γεννημένο παρεκκλίνοντα» ή τις «κοινωνικές συνθήκες», χωρίς να λάβουμε υπόψη την ιδιαιτερότητα της … διπολικής κοινωνικής-οικονομικής ανάπτυξης, η οποία συνεπαγόταν πολύ διαφορετικές μορφές οικονομικής ανάπτυξης, ποσοστών ανεργίας, τύπων της εργατικής τάξης στο Bορρά και το Nότο»,  έγραψε, για το Ιταλικό παράδειγμα,  ένας από τους σημαντικότερους κοινωνιολόγους του εγκλήματος, ο Melossi. Πράγματι για να ανακαλύψεις τις κρυμμένες πλευρές μιας κοινωνίας, άρα τις σημαντικότερες, έχει ενδιαφέρον να δεις όχι μόνο το πώς γεννιέται αλλά και το πώς αντιμετωπίζεται το έγκλημα. Τι επιλέγεται να μας σοκάρει, αν μας σοκάρει στ’ αλήθεια… Και παρόλο που δεν είναι μονάχα ελληνικό το φαινόμενο, είναι οι δικές μας ιδιαιτερότητες που αποτελεί ευθύνη μας`να μας απασχολήσουν.

Πάντοτε μου έκανε εντύπωση λοιπόν πως σε μια χώρα που μόλις 7 δεκαετίες πριν, επί εμφυλίου  κόβαν κεφάλια και τα καρφώναν σε πασάλους ή τα κρεμούσαν σε φανοστάτες,  ο «πολιτισμένος» αυτός λαός επέμενε πως διέπρεψε όπου πήγε ως μετανάστης, καθαγιάζοντας λόγω αρχαίας καταγωγής τους τόπους μετανάστευσής του. Βέβαια ο πιο δημοφιλής μας πολιτιστικός μύθος καταλύεται εύκολα αν διαβάσει κανείς τις καθεαυτό, αρετουσάριστες αναμνήσεις των ίδιων των Ελλήνων μεταναστών, όπως το βιβλίο της Αλεξάνδρας Πασχαλίδου «Σε Ξένες Γειτονιές» για την «ανεκτική» Σουηδία ή δει ταινίες όπως το «Με λένε Στέλιο», για να αναφέρουμε ελάχιστα παραδείγματα. Και προφανώς δεν ήταν οι Έλληνες μετανάστες που φταίγαν, αλλά δεν ήταν κι η καταγωγή ή η ‘τέλεια συμπεριφορά’ τους που τους έκανε ‘καλοδεχούμενους’…

Μου έκανε επίσης εντύπωση πως σε χώρα που η πανσπερμία του φόβου και της αγραμματοσύνης μέσα από τη συκοφαντία και τη ρουφιανιά του γείτονα (μαζί με τον διαταξικό  πολιτικό φανατισμό και το κυνηγητό του άμεμπτου μικροαστικού προφίλ σε όλες τις πολιτικές εκδοχές του) ήταν τα βασικότερα προαπαιτούμενα κοινωνικής ανόδου, (δομώντας το αντίστοιχο κοινωνικό υποκείμενο), υπήρξε αίσθημα έντονου σοκαρίσματος όταν αποκαλύφθηκε σαν σπυρί κακό που κανένα τουριστικό μεικ απ δεν μπορούσε να αναιρέσει, η Ελένη από το Κωσταλέξι.

Ακόμη και στις μέρες μας μου κάνει εντύπωση που η κοινωνία μας σοκαρίστηκε από την «τρομερή» λέει αποκάλυψη πως υπάρχουν φαινόμενα εκφοβισμού και σωματικής ή και σεξουαλικής βίας στα ελληνικά σχολεία.  Λες και μικρές και μεγαλύτερες κοινωνίες και οι θεμέλιοι λίθοι τους, οι νοικοκυραίοι,(πολύ κοντά συχνά -σαν το άλλο πρόσωπο του ίδιου δηλαδή του ‘Ιανού’- στους εξίσου νάρκισσους και μάτσο υπερεπαναστάτες) δεν βλέπουν το πώς αντιμετωπίζουν τα καμάρια τους τα άλλα πλάσματα: Το αναίτιο κυνηγητό στ’ αδέσποτα, ακόμη και στα πουλιά, το δίχως λόγο ποδοπάτημα των λουλουδιών. Λες και δεν ξέρουν αυτές οι κοινωνίες πως αποτελούν παιδικές και εφηβικές «πλάκες» φαινόμενα όπως το κατακρεουργημένο κουτάβι στο Άργος πριν λίγα χρόνια ή το σκυλί που το ανατίναξαν με βεγγαλικό στο στόμα το φετινό Πάσχα κάπου στην Πελοπόννησο. Λες και δεν αποτελεί κλιμάκωση αυτής της νοοτροπίας έπειτα το μπούλινγκ και των δίποδων διαφορετικών σε μια ευρύτερη κοινωνία στην οποία η βία έχει διαχυθεί «νομιμοποιημένη».

Όπως όμως έχει σωστά ειπωθεί το εθνικό μας σπορ είναι να πέφτουμε από τα σύννεφα. Για ακόμη μια φορά λοιπόν πέσαμε από τα σύννεφα με την αυτοκτονία ενός 15χρονου παιδιού και τη βία που είχε υποστεί όπως φαίνεται μέσα από κείνο το σπαρακτικό «με κατέστρεψαν». Λες και δεν είχε υπάρξει η περίπτωση της μαθήτριας από τη Βουλγαρία που βιάστηκε στις τουαλέτες του σχολείου της από παιδιά υπεράνω υποψίας… Λες και δεν έχει υπάρξει η περίπτωση του Βαγγέλη Γιακουμάκη που δολοφονήθηκε από (πιθανότατα πολιτικά προστατευμένους στη μικρή  κοινωνία καταγωγής τους) «λεβέντες».  Λες και δεν υπάρχουν μυριάδες περιστατικά πογκρόμ που δεν φτάνουν ποτέ στην επιφάνεια….

Όλη η χώρα μια Ελένη από το Κωσταλέξι. Χωμένη βαθιά στα έγκατα της γης για να μην δούμε το κρυφό πρόσωπό της. Και να μην αναλάβουμε την ευθύνη του. Η ίδια χώρα που ως επίσημη κρατική ανάγνωση (η κριτική αποτίμηση της οποίας δυστυχώς τσουβαλιάζει αδίκως, χάρην οικονομίας και αποκρυστάλλωσης, και τους διαφορετικούς) ειρωνευόταν δεκαετίες το φτωχικό μεγαλείο της Ψωροκώσταινας γιατί ήθελε, δίχως ηθικό και πνευματικό κόπο, να «μεγαλοπιαστεί». Άλλωστε γιατί αφού μας το χρωστούσε η μοίρα ως απογόνους του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη; Θα εξακολουθήσουμε να πέφτουμε από τα σύννεφα λοιπόν.  Είναι τόσο ενοχλητικό να αλλάξει…. Ο ιδεολογικός ρόλος του εγκλήματος και των στάσεων απέναντί του απορρέει από την ίδια την εγγενή σχέση του με την κάθε μικρή ή μεγάλη εξουσία, σχέση η οποία είναι λόγος ύπαρξης, αλλά και όρος επιβίωσής του. Οπότε όλοι κι όλες, σε διαφορετικές ποσότητες φυσικά (αφού κάποιοι κατεξοχήν άρχουν), και με διαφορετικές ποιότητες έστω, παραδομένοι στη γη και παραδαρμένοι στα σύννεφα, βολευόμαστε. «Its Elementary Watson».