Είναι ο εμπαιγμός, ηλίθιε

Του Νίκου Μπογιόπουλου

Υπάρχουν ψέματα και ψέματα. Υπάρχει προπαγάνδα και προπαγάνδα. Υπάρχουν «δράκοι» και «δράκοι». Ενίοτε, όμως, εμφανίζεται και εκείνη η κατηγορία του ολότελα, του απύθμενα, του απροσμέτρητα ψεύτικου… ψεύδους. Μιλάμε για εκείνο το ψεύδος που είναι τόσο καταφανές ώστε η όποια ενασχόληση μαζί του να ενέχει τον κίνδυνο – και μόνο εκ του γεγονότος ότι ασχολείσαι μαζί του – να του δόσεις υπόσταση. Τέτοια είναι η περίπτωση του ψεύδους που τιτλοφορείται «έξοδος από το Μνημόνιο».

Εν γνώσει του παραπάνω κινδύνου, ας δούμε, κατ΄ αρχάς τα δεδομένα.

***

Πρώτο: Το «μεσοπρόθεσμο» πρόγραμμα για την περίοδο 2018-2022 περιλαμβάνει:

α) Θηριώδη πρωτογενή πλεονάσματα: 2018: 3,56% του ΑΕΠ, 2019: 3,96%, 2020: 4,15%, 2021: 4,53%, 2022: 5,19%. Με βάση την εκτίμηση για το ΑΕΠ, μόνο το 2022 τα περίφημα πλεονάσματα προσδιορίζονται στα 10,8 δισ. ευρώ! Με άλλα λόγια: Την περίοδο 2018 – 2022 (δηλαδή πέντε χρόνια μετά την υποτιθέμενη «έξοδο» από τα μνημόνια) τα πάλαι ποτέ «ματωμένα» πλεονάσματα μέσω της ληστρικής φορολογίας αθροιστικά ανέρχονται στα 40 δισ. ευρώ!

    β) Νεα υπερφορολόγηση : Σύμφωνα με το υπουργείο Οικονομικών, τα έσοδα από 86,16 δισ. το 2019 θα διογκώνονται κάθε χρόνο, με προοπτική να εκτιναχθούν στα 91,6 δισ. το 2022.  Είναι ενδεικτικό ότι η διόγκωση των άμεσων φόρων «φυσικών προσώπων» (όπου συμπεριλαμβάνονται φυσικά οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι) θα φτάσει κατ’ έτος κατά μέσο όρο στο 6,1% στην 5ετία 2018-2022, ενώ ταυτόχρονα οι έμμεσοι φόροι θα αυξάνονται κατά μέσο όρο με ετήσιο ρυθμό 1,3%. Αυτά μετά την «έξοδο»…

     γ) Συντάξεις: Το παιχνίδι είναι σικέ αφού το ερώτημα στην

πραγματικότητα δεν είναι αν θα επιβληθούν νέες περικοπές, αλλά – εν αναμονή και της 15ης Οκτωβρίου όπως προσδιόρισε ο κ.Μοσκοβισί – το πώς αυτές θα πλασαριστούν: Είτε λοιπόν πάρει αναστολή το μέτρο για να επανέλθει, είτε επιλεγεί άλλος τρόπος για να περικόψουν τα ίδια, όμως, ποσά, η αλήθεια καταγράφεται στο Μεσοπρόθεσμο (ΦΕΚ τεύχος Α’ 105/14.6.2018, σελ. 8672). Διαβάζουμε: «Συνταξιοδοτικές παρεμβάσεις: 2019: 2,882 δις, 2020: 2,967 δις, 2021: 3,115 δις, 2022: 2,918 δις». Σύνολο: 12 δις! Δηλαδή, μετά την… «έξοδο» και μέχρι το 2022, οι περικοπές στις συντάξεις που έχουν αποφασιστεί και θεσπιστεί ήδη, θα ισούνται με μια ντουζίνα δισεκατομμύρια. Γεγονός που καμία ντουζίνα ψέματα δεν μπορεί να κρύψει.

Σημείωση 1η: Τα παραπάνω έχουν προγραμματιστεί για μια ολόκληρη 5ετία αφότου θα έχουμε – υποτίθεται – «εξέλθει» των Μνημονίων…

Σημείωση 2η: Ο κ.Μητσοτάκης υποστηρίζει ότι κινείται στον αντίποδα αυτής της πολιτικής. Κατακρίνει την κυβέρνηση. Υπόσχεται “άλλο μίγμα”της ίδιας, όμως, πολιτικής. Και την ίδια ώρα έχει διατρανώσει σε όλους τους τόνους ότι τα μέτρα με τα οποία – λέει ότι – διαφωνεί, τα μέτρα τα οποία καταψήφισε, θα τα… εφαρμόσει! Το ίδιο έργο η ΝΔ το έπαιξε και επί πρώτου Μνημονίου όταν ο κ.Σαμαράς φρόντιζε να στέλνει διαβεβαιώσεις πως παρότι δεν το ψήφισε θα το εφάρμοζε, στο όνομα της συνέπειας έναντι των δεσμευσεων της χώρας… Το συμπέρασμα, μετά τις τέτοιες υποσχέσεις που και μόνο η εκφορά τους προκαλεί κατάγματα στην κοινή λογική, είναι ότι τα κόμματα – “σωτήρες” δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από εκείνα της εποχής του Θουκυδίδη που “για να δικαιολογούν τις πράξεις τους άλλαζαν ακόμα και τη σημασία των λέξεων”…

***

Δεύτερο: Όπως κι αν βαφτίζουν την μνημονιακή πολιτική, ο όρος «Μνημόνιο» σημαίνει καθεστώς δημοσιονομικής λιτότητας, καθεστώς εκποίησης του δημόσιου πλούτου, καθεστώς εποπτείας της χώρας. Παρά τα παχιά λόγια, ισχύουν τα εξής:

α) Λιτότητα: Εχουν υπογράψει να διατηρηθεί μέσω των εξωφρενικών και ματωμένων πλεονασμάτων μέχρι το 2060!

β) Εκποίηση: Εχουν υπογράψει να διατηρηθεί μέχρι το 2114 (!) μέσω της ύπαρξης του «Υπερταμείου» ξεπουλήματος για 99 χρόνια,

γ) Επιτροπεία και επιτήρηση: Εχουν συμφωνήσει (Κανονισμός της ΕΕ «αριθ. 472 της 21ης Μαΐου 2013») να διατηρηθεί για πολλές δεκαετίες και σίγουρα όχι πριν να «εξοφληθεί τουλάχιστον το 75% της χρηματοδοτικής συνδρομής» της Ελλάδας από τους τοκογλύφους – δανειστές της.

***

Τρίτο: «Έξοδος» από τα Μνημόνια σημαίνει:

α) Ακύρωση των 700 και πλέον μνημονιακών νόμων, των 60.000 μνημονιακών διατάξεων και των 300.000 (!) υπουργικών και εφαρμοστικών μνημονιακών αποφάσεων. Ερώτηση: Αυτά ισχύουν ή όχι μετά την «έξοδο» που κήρυξε ο πρωθυπουργός; Η απάντηση είναι προφανής.

β) Ακύρωση όλων των συνεπειών που επέφεραν τα Μνημόνια και αναπλήρωση όλων των απωλειών που υπέστη ο λαός σε όλα τα επίπεδα (εισοδηματικά, εργασιακά δικαιώματα κλπ) αυτά τα χρόνια. Για παράδειγμα: Τα κλεμμένα από το λαό μέσα σε αυτή την μνημονιακή 8ετία ανέρχονται σε 80 δισ. ευρώ. Πότε τα επέστρεψαν στο λαό ή πότε θα γυρίσουν ώστε να μπορούν να μιλούν για «έξοδο»;

Τέταρτο: Η άρχουσα τάξη και το πολιτικό της προσωπικό – ανεξαρτήτως των μικρών, μεγάλων ή και πολύ μεγάλων διαφορών μεταξύ των κομματικών φορέων που έχουν αναλάβει κατά περιόδους την διαχείριση των υποθέσεών της – δεν έδειξαν ποτέ φειδώ στην προσπάθεια (ειδικά όταν είναι για λύπηση) να εξιδανικεύουν τον εαυτό τους βαφτίζοντας το μαύρο – άσπρο. Για παράδειγμα:

Την δεκαετία του ’40, όταν έμπαιναν οι Γερμανοί στην Αθήνα, αυτοί μιλούσαν για το «τέλος του πολέμου»…

Την δεκαετία του ’50, με την Ελλάδα του ΝΑΤΟ να έχει έμβλημα τα Μακρονήσια, αυτοί μιλούσαν για «νέο ελληνικό πολιτισμό» και «ανεξαρτησία»…

Την δεκαετία του ’60, τότε που η βία, η νοθεία και τα τρίκυκλα οδήγησαν στη χούντα των συνταγματαρχών, αυτοί μιλούσαν για «δημοκρατία»…

Την δεκαετία του ’70, με την αλλαγή φρουράς του αστικού καθεστώτος να αποτυπώνεται και στην μηδέποτε γενόμενη «αποχουντοποίηση», αυτοί μιλούσαν για «μεταπολίτευση»…

Την δεκαετία του ’80, όταν «έφευγαν» οι βάσεις που έμεναν, «πάγωναν» οι μισθοί, έμπαινε ο γύψος των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου κατά των απεργιών και γεννιόνταν τα «νέα τζάκια», αυτοί μιλούσαν για «αλλαγή» και «σοσιαλισμό»…

Την δεκαετία του ’90, όταν η λαίλαπα του νεοφιλελευθερισμού πήγαινε χέρι – χέρι με την απάτη του χρηματιστηρίου και η διαφθορά έπαιρνε το όνομα «διαπλοκή», αυτοί μιλούσαν για «ανάπτυξη» και «εκσυγχρονισμό»…

Την δεκαετία του 2000, όταν το «όραμα» της ΟΝΕ έσκασε σαν φούσκα ενώπιον της κρίσης κι αφού προηγουμένως είχε μετατραπεί σε πάρτι των εργολάβων και της τραπεζοκρατίας, αυτοί μιλούσαν για «ισχυρή Ελλάδα»…

Την δεκαετία του 2010, με τις ερπύστριες των Μνημονίων να αλέθουν τα πάντα, αυτοί μιλούσαν για «σωτηρία»…

Συμπέρασμα 1ο: Ο,τι συμβαίνει σήμερα στο επίπεδο της τρέχουσας προπαγάνδας με τα περί της «εξόδου» από τα Μνημόνια, είναι εξωφρενικό. Αλλά όχι πρωτότυπο. Φυσικά, η έλλειψη πρωτοτυπίας καθόλου δεν το καθιστά λιγότερο εξωφρενικό. Το αντίθετο μάλιστα. Διότι, εκτός των άλλων, μετά τα όσα έχουν συμβεί και τα όσα έχουν προγραμματιστεί να συμβούν, «είναι και ο εμπαιγμός, ηλίθιε».

Συμπέρασμα 2ο: Η «έξοδός τους» από τα Μνημόνια είναι τόσο «έξοδος», όσο το 3ο τους Μνημόνιο ήταν «κατάργηση των Μνημονίων με ένα νόμο και ένα άρθρο»…

Η «έξοδός τους» από τα Μνημόνια είναι τόσο «έξοδος», όσο Όχι ήταν το «Όχι» τους στο δημοψήφισμα…

Η «έξοδός τους» από τα Μνημόνια, εντέλει, είναι τόσο «έξοδος», όσο Αριστερά είναι η «Αριστερά» τους για την οποία ο πρώην πρωθυπουργός της Γαλλίας, ο Μανουέλ Βαλς, δήλωνε: «Ζηλεύω τον Τσίπρα. Πέρασε 7.500 σελίδες με μέτρα χωρίς καμία αλλαγή, χωρίς απεργίες»…

Η «έξοδός τους» από τα Μνημόνια είναι τόσο «έξοδος», όσο η Σπιναλόγκα είναι Καστελόριζο κι όσο η Φαλκονέρα είναι Ιθάκη.

***

(*) Το σκίτσο είναι του Μιχάλη Κουντούρη (16/8/2018, https://www.efsyn.gr/skitso/toy-mihali-koyntoyri-679)  

Ο ανασχηματισμός του Οδυσσέα!

Του Γεράσιμου Χολέβα

Οι συμβολισμοί τους σήμερα έκαναν στάση στην Ιθάκη.

Μέχρι να πιάσει λιμάνι ο Οδυσσέας – ΣΥΡΙΖΑ περπάτησε πάνω στο δικό τους μνημόνιο,με στήριγμα τα δικά του ματωμένα πλεονάσματα και με υποκλίσεις σε …αγγελικούς Τραμπ.

Η πραγματικότητα μπορεί να ξεχνιέται (από κάποιους) αλλά δεν διαγράφεται.

Η πραγματικότητα και ο τρόπος που διαμορφώθηκε από τις πολιτικές τους πράξεις είναι ο καθρέφτης τους.

Και κάτι ακόμα: Η πραγματικότητα δεν κάνει στάσεις (ούτε στην Ιθάκη) και γρήγορα αποδεικνύεται τι τελειώνει, τι αρχίζει και τι συνεχίζεται.

Η επιλογή της Ιθάκης, αν καταφέρνει κάτι προς όφελος τους, είναι καμιά δεκαριά τίτλους (εύκολων συνειρμών) στα διεθνή μέσα ενημέρωσης.

Όσο για την εγχώρια κατανάλωση των συμβολισμών;

Ο πρωθυπουργός δεν έπεισε στο ρόλο του Οδυσσέα.

Οι ταξιδιάρικες περιγραφές του ξέφυγαν από τον Όμηρο και τον Καβάφη και κατέληξαν σε εκείνους τους στίχους του Μάριου Χάκκα:

«…πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι

γιατί δεν άρχισε να βρέχει βατράχια…»!

Οι στίχοι του Χάκκα συνεχίζουν ως εξής:

«…αν και θα επινοηθούν ειδικά αλεξιβρόχια

αποσμητικά κατά της αηδίας

εώς ότου εξοικειωθούμε με την μπόχα

των νεκρών αισθημάτων κι ελπίδων…»

(από τη «Νεκρώσιμη ακολουθία” του Μάριου Χάκκα).

Ο ΣΥΡΙΖΑ ξέρει καλά τι σημαίνει να πουλάς ελπίδες στο όνομα συμβόλων και συμβολισμών. Μην ξεχνάμε, άλλωστε, πως ο πρώτος συμβολισμός που οργάνωσε, αφού ανέλαβε την κυβέρνηση, ήταν σε έναν τόπο σύμβολο: Το Σκοπευτήριο της Καισαριανής.

Πάντως, οι συμβολισμοί  – όσο βάρος κι αν έχουν  – εάν χρησιμοποιούνται σαν διαφημισούλες μιας χρήσης, τότε μετατρέπονται σε κακομούτσουνες μαριονέτες που καταπίνουν εκείνους που σαν καλοί μάνατζερ  σκέφτηκαν μια «ωραία ιδέα».

Έχει έρθει άλλωστε η επόμενη «ωραία ιδέα» (με εμφανώς πιο ρηχούς συμβολισμούς):

Ο Οδυσσέας ετοιμάζει ανασχηματισμό!   

Η γερμανική εφημερίδα FAZ «σφάζει» με το βαμβάκι τον Τσίπρα στην Ιθάκη

«Ο πολυμήχανος Αλέξης Τσίπρας, μετά από μακρά περιπλάνηση, οδήγησε και πάλι τη χώρα του έξω από τα προγράμματα των δανειστών – αυτό το μήνυμα στέλνει στους ψηφοφόρους του. Πολλά προβλήματα όμως παραμένουν», γράφει η γερμανική Frankfurter Allgemeine Zeitung σε άρθρο με τίτλο: «Ο νέος Οδυσσέας της Ελλάδας».

«O Έλληνας πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας, αγαπά τις συμβολικές εμφανίσεις. Το τηλεοπτικό του διάγγελμα για το τέλος του τρίτου προγράμματος διάσωσης το εκφώνησε στην Ιθάκη, με φόντο τη θάλασσα…Με την εμφάνιση στην Ιθάκη ο Τσίπρας στέλνει το μήνυμα ότι είναι ο Οδυσσέας της Ελλάδας, που μετά από πολλές φουρτούνες οδήγησε τη χώρα στον προορισμό. Ταυτόχρονα, πλησίασε τον εαυτό του και τη χώρα του και πάλι στην Ευρώπη, αφού μίλησε σε ένα νησί κοντά στην Ιταλία, αντί στο ανατολικό άκρο κοντά στην Ατάλλεια», γράφει η FAZ.

H γερμανική εφημερίδα τονίζει ότι «λίγο μετά την εκλογή του το 2015, η συμβολική γλώσσα του Τσίπρα ήταν ακόμα εντελώς διαφορετική: Με αντιγερμανική και αντιευρωπαϊκή διάθεση προσέφερε λουλούδια σε ένα μνημείο, όπου οι Γερμανοί ναζί κατακτητές είχαν εκτελέσει Έλληνες.

Εν τέλει ανήλθε στην εξουσία από εκλογές διαμαρτυρίας για τις μεταρρυθμιστικές επιταγές των δανειστών της Ευρωζώνης, πίσω από τους οποίους βρισκόταν - όπως πίστευαν οι Έλληνες και σύμφωνα με τις προεκλογικές ομιλίες του Τσίπρα - το αυστηρό χέρι της Άνγκελα Μέρκελ... Στο μεταξύ, δεν ακούγονται πια πολλοί αντιευρωπαϊκοί τόνοι, αφού ο Τσίπρας, έστω και την τελευταία στιγμή τον Αύγουστο του 2015, κατάλαβε ότι για τη σωτηρία της Ελλάδας έπρεπε να παραμείνει στην ΟΝΕ και εξαρτιόταν από νέα δάνεια των ευρωπαίων εταίρων. Αυτό σήμαινε απόρριψη των περιπετειωδών σχεδίων των ακροαριστερών μελών του ΣΥΡΙΖΑ και του τότε υπουργού Οικονομικών, Γιάνη Βαρουφάκη…

Τώρα, τρία χρόνια μετά, ο Άλέξης Τσίπρας εμφανίζεται προς τα έξω περισσότερο πολιτικός ηγέτης. Αποφεύγει στις ομιλίες του τους υψηλούς τόνους και έχει απομακρύνει από το υπουργικό συμβούλιο υπουργούς του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι στην αρχή εμφανίστηκαν ως "πρωταθλητές στην οργάνωση διαδηλώσεων"». «Με την καγκελάριο Α. Μέρκελ προφανώς ο Τσίπρας ανέπτυξε μια καλή σχέση εργασίας, κυρίως λόγω των ελληνικών εκτάκτων αναγκών εξαιτίας του προσφυγικού.

Απέναντι στους βόρειους γείτονες, την ΠΓΔΜ, αλλά και την Αλβανία και τη Βουλγαρία, ο Τσίπρας μπόρεσε να δείξει το προφίλ διπλωμάτη, τόσο πολύ μάλιστα, ώστε να διαραγούν οι άλλοτε ειδικές σχέσεις με τη Ρωσία», εκτιμά η FAZ.

H γερμανική εφημερίδα υποστηρίζει ότι «η μεταστροφή του σήμερα 44χρονου Τσίπρα σε ρεαλιστή πολιτικό και οι ηγετικές χειρονομίες του συγκαλύπτουν ωστόσο πολλές αντιφάσεις. Το φθινόπωρο του 2014, ο Τσίπρας, πριν από την πρώτη εκλογική νίκη του, είχε υποσχεθεί στους Έλληνες κούρεμα του χρέους, ειδικά επενδυτικά προγράμματα πέρα από το Σύμφωνο Σταθερότητας ή κατώτατο μισθό 751 ευρώ το μήνα.

Σήμερα το παλιό πρόγραμμα αποτελεί κομμάτι ενός ονειρικού κόσμου, για τον οποίο όμως συνεχίζουν να πενθούν αλλοτινοί ριζοσπάστες οπαδοί της ελληνικής Αριστεράς, μαζί με τους οποίους ο νεαρός πολιτικός μηχανικός, Αλέξης Τσίπρας, τότε Γραμματέας της νεολαίας του Συνασπισμού, ίδρυσε το πολυσυλλεκτικό κίνημα του ΣΥΡΙΖΑ».

«Οι πιστοί οπαδοί του Τσίπρα βλέπουν σ’ αυτόν τώρα τον εκπρόσωπο μιας σοσιαλδημοκρατικής πολιτικής. Όπως λένε, κανείς δεν πίστευε ότι η Ελλάδα θα βγει από τα προγράμματα εξυγίανσης. Τώρα η κυβέρνηση έχει μεγαλύτερα περιθώρια.

Το Σεπτέμβριο ο Τσίπρας θα εξαγγείλει φορολογικές ελαφρύνσεις και κυρίως μείωση του ΕΝΦΙΑ, χαμηλότερες ασφαλιστικές εισφορές, στήριξη των φτωχών, επιστροφή στις συλλογικές διαπραγματεύσεις και υψηλότερο κατώτατο μισθό.

Κατά την άποψη των επικριτών του, και στον οικονομικό κόσμο, ο Τσίπρας επιστρέφει έτσι στις παλιές υποσχέσεις του 2014, χωρίς να έχει λύσει σοβαρά στα χρόνια που μεσολάβησαν τα προβλήματα της Ελλάδας: όπως τις περιορισμένες επενδύσεις των επιχειρήσεων ή τη συνεχιζόμενη αβελτηρία της Διοίκησης», αναφέρει η γερμανική εφημερίδα.

ΑΠΕ-ΜΠΕ

  

Μια χωριάτικη, δυο ποτήρια για τη μπύρα

Κρίνουμε τους τουρίστες από τις μπουκιές τους: πόσα πιάτα παράγγειλαν, πόσες μερίδες μοιράστηκαν. Οδηγούμαστε σε αφορισμούς σχετικά με την ανθρώπινη φύση «οι Γάλλοι είναι τσιγγούνηδες» και σχετικά με τις πολιτικές εξελίξεις «οι Γερμανοί λιμπίζονται το σαγανάκι της διπλανής παρέας».

Γράφει η Λώρη Κέζα

Αμέσως μόλις αρχίζει η άφιξη επισκεπτών από άλλες χώρες, αρθρώνονται βαθυστόχαστες οικονομικές αναλύσεις, για ζευγάρια που μοιράζονται έναν μουσακά και μια σαλάτα πίνοντας νερό. Η λιτή παραγγελία παρουσιάζεται ως τεκμήριο μίζερης ζωής, σε αντιδιαστολή με τον Έλληνα που θα πάρει τον μισό κατάλογο, θα αφήσει φεύγοντας μισογεμάτα πιάτα, φαγητό στα σκουπίδια, και θα πληρώσει περισσότερα από όσα ήταν απαραίτητο για να χορτάσει. Πιθανώς να πληρώσει και με δανεικά, με κάρτα. Έχει γαλουχηθεί με διακοποδάνεια, εορτοδάνεια, πιστωτικές που τις έδιναν οι τράπεζες σε περαστικούς στήνοντας τραπεζάκια στους δρόμους, σαν να πουλάνε κουπόνια για φεστιβάλ του «Οδηγητή».

Η κριτική της παραγγελίας των ξένων είναι κριτική του μέτρου. Δηλαδή από τη μια πλευρά διεκδικούν τους επτά σοφούς, τον Κλεόβουλο και το γνωμικό «μέτρον άριστον» και από την άλλη αρνούνται να το υιοθετήσουν ως κανόνα της καθημερινής ζωής. Επαινούν τη χυδαιότητα της αμετροέπειας, της σπατάλης, της υπερκατανάλωσης, επαινούν την εικόνα ατόμων που τσιμπολογάνε από δέκα πιάτα ταυτόχρονα, επειδή αυτή είναι η καλή ζωή, ο φαταούλας είναι το πρότυπο, ο κιμπάρης, που θα ξοδεύει σαν να μην υπάρχει αύριο.

Η σύγκριση των δυο εικόνων, των λιτοδίαιτων, μετρημένων αλλοδαπών που κάθονται δίπλα από παρέες με υπερφορτωμένα τραπέζια και «φέρε άλλη μια μπεκρή μεζέ» οδηγεί σε σύγκριση νοοτροπιών. Να σημειωθεί δε ότι τα σχόλια περί ορέξεως καταλήγουν σε σύγκριση οικονομικών μεγεθών, «παίρνουν τετραπλάσιο μισθό αλλά δεν ξοδεύουν τίποτα», «τρώνε μεγάλο πρωινό στο ξενοδοχείο για να μην ξοδεύουν την υπόλοιπη ημέρα», «μετράνε ακόμα και το κέρμα που θα ξοδέψουν». Αυτά καταλήγουν σε αξιολογήσεις για το εθνικό χρέος «θα μας τα πάρουν όλα, δεν θα μας πάρουν τη θάλασσα».

Η χρηστή διαχείριση των οικονομικών δεν αποτελεί προτεραιότητα στην εκπαίδευση των ελληνόπουλων. Και δεν μιλάμε για τα χρόνια της κρίσης, οι διαπιστώσεις αφορούν τις γενιές που μεγάλωσαν στη μεταπολίτευση. Πόσοι φοιτητές εργάζονταν τα καλοκαίρια για να έχουν χαρτζιλίκι; Πόσοι έκαναν κάτι τα απογεύματα ώστε να έχουν ανεξαρτησία; Οι πλειονότητα ενηλικιώθηκε λαμβάνοντας επιδόματα από τους γονείς, όπως ακριβώς το ελληνικό κράτος ευημερούσε από τα ευρωπαϊκά πακέτα, από τις επιδοτήσεις, από τα προγράμματα ανάπτυξης. Η κακομαθησιά στο μεγαλείο της, σε οικογενειακό και κρατικό επίπεδο.

  

Όλα αυτά βεβαίως αποτελούν γενικότητες, είναι διαπιστώσεις που προκύπτουν παρατηρώντας τους ανθρώπους. Οι περισσότεροι όμως θα συμφωνήσουν με την αξιολόγηση, είτε θεωρούν ότι παραγγέλνοντας όλο το μαγαζί είναι δείγμα καλοπέρασης είτε θεωρούν ότι τούτο είναι μια συνήθεια χυδαίας υπερβολής: Οι συνήθειές μας στο τραπέζι προδίδουν τον χαρακτήρα και τη νοοτροπία γενικότερα. 

Προειδοποιήσεις ειδικών για τις γέφυρες στην Ελλάδα

Καμπανάκι για την κατάσταση και την παρακολούθηση γεφυρών στην Ελλάδα χτυπούν εμπειρογνώμονες, στον απόηχο της κατάρρευσης της γέφυρας Μοράντι στην Γένοβα που στοίχισε την ζωή σε 43 ανθρώπους.

Μιλώντας στον ΣΚΑΪ ο μηχανικός γεφυροποιίας Γιάννης Σιγάλας τόνισε πως είναι αναγκαίο να καταρτιστεί πρόγραμμα επιθεωρήσεων ώστε κάθε γέφυρα να αξιολογείται τακτικά ανά εξάμηνο και εκτάκτως μετά από φυσικές καταστροφές, όπως σεισμοί ή πυρκαγιές.

Επισήμανε πως οι επιθεωρητές θα πρέπει να είναι ειδικά εκπαιδευμένοι και ότι κάθε έλεγχος θα πρέπει να έχει συγκεκριμένο περιεχόμενο.

Στα μικρότερα γεφύρια που είναι διάσπαρτα ανά την ελληνική επαρχία στάθηκε από την πλευρά του ο Πρόεδρος του Οργανισμού Αντισεισμικού Σχεδιασμού και Προστασίας Ευθύμης Λέκκας.

Όπως είπε στον ΣΚΑΪ, ο κ. Λέκκας επισήμανε πως απαιτείται ιδιαίτερη περιοχή σε περιπτώσεις πλημμυρικών φαινομένων που μπορούν να προκαλέσουν σοβαρή φθορά σε γέφυρες, ειδικά τις μικρές.

Ένας ακόμα παράγοντας κινδύνου είναι η μεγάλη αύξηση στον όγκο της κίνησης που καλείται να αντέξει κάθε γέφυρα, ειδικά στην επαρχία, δήλωσε στον σταθμό μας ο Γιώργος Γκαζέτας, καθηγητής πολιτικών μηχανικών στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο.

Όπως επισήμανε, το σκυρόδεμα που είχε χρησιμοποιηθεί σε παλιές κατασκευές ουδέποτε είχε την προοπτική να κρατήσει για έναν αιώνα, ενώ γέφυρες που κάποτε χειρίζονταν ελάχιστα αυτοκίνητα πλέον καλούνται να υποστούν σαφώς μεγαλύτερο όγκο οχημάτων.

Γέφυρες που παρουσιάζουν ελλιπή εικόνα συντήρησης δεν αποτελούν πάντως αποκλειστικό προνόμιο επαρχιακών πόλεων. Ενδεικτικό παράδειγμα είναι η γέφυρα επί της οδού Σκυλίτση στον Πειραιά, που είναι γεμάτη σκαλωσιές ενώ οι σιδεριές έχουν βγει έξω από το τσιμέντο.

Διεθνείς φορείς, μηχανικοί αλλά και καθηγητές στο Πολυτεχνείο έχουν τονίσει πως είναι επιτακτική ανάγκη η σύσταση εθνικού προγράμματος επιθεώρησης και συντήρησης υφισταμένων τεχνικών έργων.

Πού ανήκουν οι ευθύνες;

Ένα ακόμα ερώτημα είναι το ποιος έχει την αρμοδιότητα για την κάθε γέφυρα, ειδικά σε περίπτωση που χρειαστούν ταχείες αντιδράσεις, και μάλιστα στον απόηχο του αλαλούμ ανάμεσα στις δημόσιες υπηρεσίες που κατέδειξε η τραγωδία στο Μάτι.

Παράδειγμα είναι παλιά γέφυρα του Ευρίπου στην Χαλκίδα, η οποία υπέστη ζημιές τον Μάιο του 2016 όταν χτυπήθηκε από πλώρη πλοίου.

Η γέφυρα, που κατασκευάστηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1960, επισκευάστηκε με δαπάνη του υπουργείου Υποδομών. Παλαιότερα άνηκε στο ΥΠΕΧΩΔΕ, στη συνέχεια μεταβιβάστηκε σε υπηρεσία της περιφέρειας η οποία καταργήθηκε, ενώ επιφορτισμένος με την συντήρηση και λειτουργία της είναι τυπικά ο Οργανισμός Λιμένος Χαλκίδας.

Πηγή: ΣΚΑΙ

           

Νέα αύξηση του δημόσιου χρέους,!

Το δημόσιο χρέος συνεχίζει την ανηφόρα και αυξήθηκε εκ νέου και το δεύτερο τρίμηνο του 2018… Συγκεκριμένα το χρέος της Κεντρικής Διοίκησης στις 30 Ιουνίου 2018, διαμορφώθηκε στο ποσό των 345,379 δισ. ευρώ,  έναντι 343,740 δισ. ευρώ στις 31 Μαρτίου 2018.

Αυτό προκύπτει από τα τριμηνιαία στοιχεία του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους για την πορεία εξέλιξης του δημοσίου χρέους. Τα ταμειακά διαθέσιμα του Ελληνικού Δημοσίου στις 30 Ιουνίου 2018 ανέρχονταν στο ποσό των 13,082 δισ. ευρώ έναντι 12,328 δισ. ευρώ στις 31 Μαρτίου.

Η σύνθεση του χρέους της Κεντρικής Διοίκησης αποτελείται από ομόλογα και βραχυπρόθεσμους τίτλους ύψους 68,138 δισ. ευρώ και από δάνεια ύψους 277,240 δισ. ευρώ εκ των οποίων τα 23,450 δισ. ευρώ είναι βραχυπρόθεσμα δάνεια με τη μορφή ρέπος.

Όσον αφορά στη διάρθρωση του χρέους, από την ανάλυση του ΓΛΚ προκύπτει ότι σχεδόν οκτώ στα δέκα ευρώ του χρέους έχουν μέση υπολειπόμενη διάρκεια άνω των πέντε ετών ενώ ένα ποσοστό της τάξεως του 23% λήγει μέσα στην επόμενη πενταετία.

Συγκεκριμένα από τα 345,379 δισ. ευρώ δημοσίου χρέους, βραχυπρόθεσμο (μέχρι ένα έτος) είναι ένα ποσοστό 13,18% ή 45,516 δισ. ευρώ, μεσοπρόθεσμο (διάρκεια από 1 έως πέντε έτη) είναι ένα ποσοστό 10,8% ή 37,3 δισ. ευρώ και μακροπρόθεσμο (άνω των 5 ετών) το 76,02% του χρέους ή 262,560 δισ. ευρώ. 





























imerodromos.gr

Αθεολόγητες μουντζούρες

Του Παντελή Μπουκάλα

Οποιος κι αν σωζόταν από του Χάρου τα δόντια, όπως σώθηκε ο Ιταλός που το φορτηγό του σταμάτησε μιαν ανάσα από το χείλος της γκρεμισμένης γέφυρας στη Γένοβα, και ιδιαιτέρως πιστός αν δεν ήταν, τα ίδια θα έλεγε: ότι τον έσωσε ο Θεός. Εντρομος και ευγνώμων συγχρόνως, ο Ιταλός, σαν χριστιανός, δεν μπορούσε παρά να σκεφτεί την Παναγία, παραμονή της Κοιμήσεως. Αν γιόρταζε ο Αγιος Γεώργιος, αν ήταν Πάσχα ή Χριστούγεννα, θα ονόμαζε άλλον σαν σωτήρα του, όπως κι αν ήταν βουδιστής, μουσουλμάνος, ζωροαστριστής, Εβραίος.

Μες στην τρελή χαρά του, θα ήταν των αδυνάτων αδύνατο, αδιανόητο μάλλον και ανήθικο, να επιτρέψει στον εαυτό του τη στοιχειώδη λογική. Να σκεφτεί δηλαδή ότι καμία θεότητα, πλην του Βάαλ, δεν θα επέτρεπε στον δικό της εαυτό τέτοια ανθρωποφάγα επίδειξη δύναμης, τέτοια τερατωδώς μικρόψυχη μεγαλοψυχία: να σώζει έναν τη στιγμή που αφήνει να πεθάνουν πολλοί. Οι σαράντα νεκροί της Γένοβας δεν ήταν οπωσδήποτε περισσότερο αμαρτωλοί από τον φορτηγατζή, άρα λιγότερο άξιοι διασώσεως. Ηταν και παιδιά άλλωστε ανάμεσά τους. Πότε πρόλαβαν να αμαρτήσουν, ώστε να αποφασίσει την τιμωρία τους η αμείλικτη θεϊκή καρικατούρα που προσκυνούν οι Αμβρόσιοι αυτού του κόσμου, όποιας θεότητας τοποτηρητές και πρέσβεις κι αν δηλώνουν;

Πριν από δεκατρία χρόνια, επίσης παραμονή της Κοιμήσεως, το κυπριακό αεροπλάνο «Ηλιος» συνετρίβη στο Γραμματικό. Σκοτώθηκαν 121 άνθρωποι. Αν το Μπόινγκ έπεφτε σε κατοικημένη περιοχή, οι νεκροί θα ήταν πολύ περισσότεροι. «Η Παναγία έκανε το θαύμα της, σώζοντας την Αθήνα» γράφτηκε τότε από ανθρώπους που, παλιά ιστορία, δεν ξέρουν τι ακριβώς να πράξουν με την πίστη και την ευλάβειά τους (ή με το νόθο ομοίωμά τους). Πάλι φονική λοιπόν η ουράνια φιλανθρωπία.

Η πρόσφατη ανακοίνωση της Μητρόπολης Μεσογαίας, που διαβεβαίωσε με αλγεινή οίηση το χαροκαμένο ποίμνιο ότι από την πυρκαγιά στο Μάτι «καμία εκκλησία και κανένα προσκυνητάρι δεν υπέστη την παραμικρή ζημιά, ούτε καν μουντζούρα», θα μείνει μνημείο αθεολόγητης αναλγησίας για όσο θα κρατάει το πένθος: εσαεί. Πρέπει λοιπόν να πιστέψουμε πως οι ουρανοί απέδειξαν την ισχύ τους διαφυλάσσοντας τις πέτρες και τα ξύλα και αδιαφορώντας για τους ανθρώπους που απανθρακώνονταν; Κι αν αυτό αποτελεί τεκμήριο πως υπάρχει Θεός και είναι παντοδύναμος, τι πρέπει να πιστέψουμε για τις πάμπολλες περιπτώσεις όπου πυρκαγιές, σεισμοί ή πλημμύρες καταστρέφουν και ναούς; Οτι δεν υπάρχει Θεός; Ή ότι δεν είναι παντοδύναμος;

        

Περισσότεροι οι χοίροι από τους ανθρώπους στην Ισπανία - Φόβοι για το περιβάλλον

Υπάρχουν περισσότεροι χοίροι στην Ισπανία από κατοίκους για πρώτη φορά, σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσίευσε το υπουργείο περιβάλλοντος της χώρας, ανακοινώνοντας ότι οι χοίροι ανέρχονται σε 50 εκατομμύρια και οι κάτοικοι σε 46,5 εκατομμύρια.

Τα στοιχεία δείχνουν αύξηση κατά 9 εκατομμύρια ζώα από το 2013 και αυξάνονται οι ανησυχίες για τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις μιας βιομηχανίας που παρήγαγε περισσότερους από 4 εκατομμύρια τόνους προϊόντων χοιρινού κρέατος και απέφερε πέρυσι στην ισπανική οικονομία 6 δισ. ευρώ.

Ο αυξανόμενος πληθυσμός χοίρων αποτελεί τον τέταρτο βασικό παράγοντα για την παραγωγή αερίων του θερμοκηπίου μετά τις μεταφορές, την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας και τη βιομηχανία.

Ο κλάδος καταναλώνει επίσης τεράστιες ποσότητες νερού σε μια χώρα που πλήττεται συχνά από ξηρασία. Με κάθε χοίρο να καταναλώνει 15 λίτρα την ημέρα, η βιομηχανία χρησιμοποιεί όλο και περισσότερο νερό από τις πόλεις Σαραγόσα, Σεβίλλη και Αλικάντε. Τα νιτρικά από τα απόβλητα των ζώων αρχίζουν επίσης να μολύνουν τα υπόγεια ύδατα, λένε οι περιβαλλοντολόγοι.

Η βιομηχανία έχει επίσης πληγεί από μια σειρά σκανδάλων. Φέτος διεξήχθη μια αστυνομική έρευνα όταν ένας πελάτης επέστρεψε ένα χαλασμένο αλαντικό σε ένα υποκατάστημα γνωστής γαλλικής αλυσίδας σούπερ μάρκετ. Η αστυνομία αποκάλυψε ένα δίκτυο προμηθευτών που ήταν έτοιμοι να διαθέσουν στην αγορά περισσότερους από 50 τόνους χαμόν που είχε λήξει προ πολλού και προορίζονταν για τον αποτεφρωτήρα αλλά αντίθετα επαναπροσδιορίστηκε με νέες ημερομηνίες πώλησης.

Το σκάνδαλο ήταν άλλο ένα χτύπημα σε μια βιομηχανία που έχει φήμη για δόλιες πρακτικές, ειδικά στην παραγωγή της βραβευμένης ονομασίας «Jam?n Ιb?rico de Βellota» (Χαμόν Ιμπέρικο ντε Μπελότα), της οποίας οι λιανικές πωλήσεις αντιστοιχούν σε εκατοντάδες ευρώ ανά κιλό.

Για να χαρακτηριστεί το χαμόν πρέπει να προέρχεται από καθαρόαιμους χοίρους, μαύρου χρώματος, οι οποίοι περνούν τους τελευταίους μήνες της ζωής τους ελεύθεροι, μέσα σε δάση δρυός και τρέφονται αποκλειστικά με βελανίδια. Το κρέας πρέπει στη συνέχεια να συντηρηθεί για τουλάχιστον 36 μήνες. Πρόκειται για μια αργή διαδικασία και η ζήτηση υπερβαίνει την προσφορά. Ο Φραντσίσκο Εσπαράγκο, ο οποίος παράγει Χαμόν Ιμπέρικο ντε Μπελότα στην Εξτρεμαδούρα, στη δυτική Ισπανία, δήλωσε ότι δεν υπήρχαν αρκετοί πόροι για την επιβολή των κανονισμών.

«Όταν δεν ελέγχεται μια βιομηχανία στην οποία παραδοσιακά γίνονται απάτες επειδή υπάρχει μεγάλη ζήτηση, αλλά όχι πολλά προϊόντα, αυτό συμβαίνει», είπε. «Για παράδειγμα, μερικά ζώα βόσκουν στο Dehesa αλλά αντί να ζουν με βελανίδια τους τελευταίους τρεις μήνες της ζωής τους, τους δίνεται ζωοτροφή. Ωστόσο ο επιθεωρητής βλέπει τους χοίρους στο δάσος και έτσι λαμβάνουν την ονομασία».

Οι Ισπανοί καταναλώνουν περίπου 21 κιλά χοιρινό κάθε χρόνο και η αγάπη του έθνους για χοίρους χρονολογείται από χιλιάδες χρόνια. Ρωμαίοι συγγραφείς έγραψαν για το ισπανικό χαμόν και οι χοίροι έλαβαν ειδική προστασία υπό την κατοχή των Γότθων που κυβέρνησαν μετά την αποχώρηση των Ρωμαίων. Όταν οι Μουσουλμάνοι κατέκτησαν μεγάλο μέρος της Ιβηρικής χερσονήσου, ο χοίρος έγινε σύμβολο της χριστιανικής αντίστασης. Από την Ιερά Εξέταση, η κατανάλωση χοιρινού κρέατος έγινε μάλιστα δοκιμασία πίστης για τους Εβραίους και τους Μουσουλμάνους, οι οποίοι είχαν αναγκαστικά ασπαστεί τον Χριστιανισμό.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ, Guardian

      

Η γήρανση του εργατικού δυναμικού εκτροχιάζει τις δαπάνες για συντάξεις

Αντιμέτωπη με μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις του 21ου αιώνα, τη γήρανση του πληθυσμού και δη του εργατικού δυναμικού της χώρας, αναμένεται να βρεθεί η κυβέρνηση και κυρίως η ηγεσία του υπουργείου Εργασίας την επόμενη κιόλας ημέρα των μνημονίων. Η δημογραφική βόμβα αναμένεται να πυροδοτηθεί τα αμέσως επόμενα χρόνια, προκαλώντας δραματικές αναταράξεις στην ελληνική οικονομία και κατά συνέπεια στο ασφαλιστικό, καθώς εκτιμάται πως μόνο εξαιτίας της αύξησης του προσδόκιμου ζωής, το σύστημα θα επιβαρυνθεί κατά 37,3 δισ. ευρώ σε παρούσες αξίες. Η συνολική αυτή επιβάρυνση μεταφράζεται σε περίπου 1,3 δισ. ευρώ ανά έτος για την περίοδο 2017-2057 ή σε μείωση των παροχών σε ασφαλισμένους και συνταξιούχους, κατά το αντίστοιχο αυτό ποσό.

Μελέτη του ομότιμου καθηγητή του Παντείου Πανεπιστημίου Σάββα Γ. Ρομπόλη και του υποψήφιου διδάκτορος Βασίλη Γ. Μπέτση, που παρουσιάζει σήμερα η «Κ», αποκαλύπτει τη συσχέτιση των ρυθμών μεταβολής του πληθυσμού και κυρίως του εργατικού δυναμικού, με τις μνημονιακές παρεμβάσεις στο ασφαλιστικό, τις μεταμνημονιακές δεσμεύσεις της κυβέρνησης και το μέλλον του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης. Και καταδεικνύει, μεταξύ άλλων, πόσο δύσκολη θα είναι στο μέλλον η επίτευξη υψηλών ρυθμών ανάπτυξης στην Ελλάδα, λόγω του γηρασμένου εργατικού δυναμικού. Μάλιστα, η γήρανση αυτή του εργατικού δυναμικού και η επίδραση στον ρυθμό μεταβολής του ΑΕΠ προκαλεί με τη σειρά της αρνητικές επιπτώσεις και στο κοινωνικο-ασφαλιστικό σύστημα.

Αναλυτικά, σύμφωνα με τους δύο επιστήμονες, τα επόμενα χρόνια θα έχουμε μείωση του συνολικού πληθυσμού της Ελλάδας, αύξηση του εργατικού δυναμικού και παράλληλα μείωση του ρυθμού αύξησης του πληθυσμού σε ηλικία εργασίας (15-64 ετών). Στο σχετικό διάγραμμα παρουσιάζεται η συγκριτική ανάλυση των ρυθμών μεταβολής του συνολικού πληθυσμού σε σχέση με τον ρυθμό μεταβολής του πληθυσμού σε ηλικία εργασίας (15-64) και του ρυθμού μεταβολής του εργατικού δυναμικού της Ελλάδας για τη χρονική περίοδο 2005-2017.

Οπως επισημαίνουν οι κ. Ρομπόλης και Μπέτσης, οι εμφανιζόμενες εξελίξεις στη δομή του πληθυσμού, του εργατικού δυναμικού και της απασχόλησης εξηγούνται από το γεγονός των ασκούμενων πολιτικών των τελευταίων ετών (μνημονίων), με τη συνεχιζόμενη, κατά βάση, αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης. Πράγματι, το 2010 η μέση πραγματική ηλικία συνταξιοδότησης ήταν 59 έτη, το 2017 αυξήθηκε σε 63 έτη και αναμένεται μέχρι το 2022 να φτάσει τα 65 έτη ηλικίας, λόγω της εφαρμογής του Ν. 4336/2015. Επιπλέον, τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης θα αυξηθούν περαιτέρω, αφού κατά το άρθρο 14 του Ν. 4387/2016, κάθε 10 έτη θα αναπροσαρμόζονται σύμφωνα με την αύξηση του προσδόκιμου ορίου ζωής. Συγκεκριμένα, το 2020 θα γίνει η νέα εκτίμηση του προσδόκιμου ζωής και εάν αυτό έχει αυξηθεί, τότε θα αναπροσαρμοστούν ανάλογα και τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης. Μάλιστα, στις πρόσφατες εκτιμήσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (AWG 2018) για τη βιωσιμότητα του κοινωνικο-ασφαλιστικού συστήματος στη χώρα μας, εκτιμάται ότι το 2060 το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης θα είναι τα 71 έτη. Το γεγονός αυτό της αύξησης των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης συνεπάγεται την αύξηση του εργατικού δυναμικού (ιδιαίτερα των γυναικών), καθώς και τη γήρανση του εργατικού δυναμικού, αφού η μείωση των νέων εργαζομένων λόγω της μειωμένης γονιμότητας και η αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης οδηγούν την κατανομή του εργατικού δυναμικού στις μεγαλύτερες ηλικίες. Αυτό με τη σειρά του προκαλεί επιπτώσεις στην παραγωγικότητα της εργασίας, αφού ένα πιο γηρασμένο εργατικό δυναμικό έχει μικρότερη παραγωγικότητα από ένα νεανικό εργατικό δυναμικό.

Στη μελέτη, οι δύο επιστήμονες επισημαίνουν πως οι δυσμενείς αυτές δημογραφικές προοπτικές στην Ελλάδα, σε συνδυασμό και με τη διεθνή και ευρωπαϊκή επιστημονική έρευνα, συνηγορούν στη μείωση της παραγωγικότητας της ελληνικής οικονομίας, καθώς και στους χαμηλούς ρυθμούς μεταβολής του ΑΕΠ, εξαιτίας της εξάλειψης της δημογραφικής ώθησης (demographic tailwind) που δίνει στις οικονομίες ο μεγάλος πληθυσμός ατόμων νεαρής ηλικίας που προσεγγίζουν το ανώτερο επίπεδο της παραγωγικότητάς τους.

Ειδικότερα για την Ελλάδα, οι κ. Ρομπόλης και Μπέτσης εκτιμούν πως εάν η επιδίωξη είναι μία ετήσια αύξηση του ΑΕΠ κατά 2%, λόγω της αρνητικής επίδρασης της γήρανσης του πληθυσμού στην αύξηση του ΑΕΠ, στην πραγματικότητα θα απαιτηθεί ετήσιος ρυθμός μεταβολής του ΑΕΠ κατά 4%. Αντίστοιχα, εκτιμήθηκε ότι και το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης θα επιβαρυνθεί, μόνο εξαιτίας της αύξησης του προσδόκιμου ζωής, κατά 37,3 δισ. ευρώ σε παρούσες αξίες, ήτοι κατά περίπου 1,3 δισ. ευρώ ανά έτος για την περίοδο 2017-2057.

Ρούλα Σαλούρου

Guardian: «Το πρόγραμμα διάσωσης της Ελλάδας ήταν κολοσσιαία αποτυχία»

«Κολοσσιαία αποτυχία» χαρακτηρίζει η εφημερίδα Guardian το πρόγραμμα διάσωσης από το οποίο βγαίνει επισήμως αύριο η Ελλάδα.

Με ένα ιδιαίτερα αιχμηρό άρθρο που υπογράφει ο Λάρι Ελιοτ η βρετανική εφημερίδα σημειώνει ότι η χώρα μπορεί επιτέλους να αποχωρεί από τα μνημόνια και αυτό να παρουσιάζεται ως το ελληνικό success story ωστόσο κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από την πραγματικότητα.

«Μετά από οκτώ χρόνια, η Ελλάδα από αύριο Δευτέρα θεωρείται αρκετά ισχυρή ώστε να σταθεί στα δικά της πόδια. Το διεθνές πρόγραμμα διάσωσης που προσέφερε στην Αθήνα οικονομική βοήθεια έκτακτης ανάγκης τερματίζεται.

Εκτός από τους βαρύτατους δημοσιονομικούς κανόνες, που ισχύουν για την επόμενη δεκαετία ή και περισσότερο, οι Έλληνες μπορούν να “αποχαιρετήσουν” την τρόικα - τους αξιωματούχους του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης – που πρακτικά διαχειρίζονταν τη χώρα από το 2010.

«Πρόκειται για μια διαφημιστική εκστρατεία που παρουσιάζει την Ελλάδα ως ένα success story, ένα φόρο τιμής στην αλληλεγγύη και μια λογική προσέγγιση που έχει αποκαταστήσει την οικονομική σταθερότητα και παρεμπόδισε την Ελλάδα να είναι η πρώτη χώρα που θα εγκαταλείψει το ευρώ. Τίποτα δεν θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από την αλήθεια» σημειώνει ο αρθρογράφος.

Και συμπληρώνει: «Η Ελλάδα ήταν μια κολοσσιαία αποτυχία. Πρόκειται για μια ιστορία ανικανότητας, άσκοπης καθυστέρησης και των συμφερόντων των τραπεζών που τέθηκαν πάνω από τις ανάγκες των ανθρώπων. Και θα υπάρξουν μακροπρόθεσμες συνέπειες».

Οταν η Ελλάδα έλαβε για πρώτη φορά βοήθεια το 2010, το σχέδιο ήταν να έχει πρόσβαση στις χρηματοπιστωτικές αγορές εντός δύο ετών. Έχει λάβει δύο επιπλέον πακέτα διάσωσης και έξι χρόνια για να συμβεί αυτό, τονίζει και προσθέτει: Παρά τα πακέτα διάσωσης η ελληνική οικονομία έχει τεράστιο έδαφος για να καλύψει, καθώς έχασε το 1/3 του ΑΕΠ της κατά τα χρόνια της κρίσης.

Σύμφωνα με το άρθρο του Guardian, το αρχικό σχέδιο διάσωσης προέβλεπε χρηματοδοτική βοήθεια ύψους 110 δισ. ευρώ σε αντάλλαγμα τη συρρίκνωσης του ελλείμματος κατά 7,5% το 2010. Αυτό δεν ήταν ποτέ εφικτό αλλά βασίστηκε στη θεωρία ότι η δέσμευση για συρρίκνωση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων και για μείωση των επιπέδων δημόσιου χρέους θα ενίσχυε την εμπιστοσύνη των χρηματοπιστωτικών αγορών.

Οι επενδυτές θα απαιτούσαν χαμηλότερη πριμοδότηση για την κατοχή κρατικού χρέους και αυτό θα οδηγούσε μακροπρόθεσμα σε χαμηλότερα επιτόκια. Η ελληνική κυβέρνηση ξεκίνησε ένα πρόγραμμα περικοπών των δημοσίων επενδύσεων, που είχε το αντίθετο αποτέλεσμα από το προσδοκώμενο. Η μείωση των μισθών του δημόσιου τομέα και η μείωση των παροχών οδήγησαν σε χαμηλότερη κατανάλωση και περαιτέρω συρρίκνωση των ιδιωτικών επενδύσεων.

«Τελικά αυτή η προσέγγιση οδήγησε σε μια σπειροειδή πτώση καθώς χάθηκαν θέσεις εργασίας και συρρικνώθηκαν τα φορολογικά έσοδα. Το δημόσιο χρέος αυξήθηκε αντί να μειωθεί οδηγώντας σε πιέσεις για ακόμη μεγαλύτερες περικοπές», σημειώνει στο άρθρο του ο Guardian.

iefimerida.gr      

Τα φλαμίνγκο δεν είναι χορτοφάγα

Γράφει η Νόρα Ράλλη

Οποια παραλία σέβεται τον εαυτό της, δεν σημαίνει ότι έχει γαλάζια σημαία. Οχι. Σοβαρή παραλία δεν σημαίνει καταγάλανα νερά, καθαρές ακτές, μη μπαζωμένος αιγιαλός, κάδοι για τα σκουπίδια των λουόμενων (το πόσο σκουπίδι μπορεί να παράξει καθένας από δαύτους αποτελεί θέμα διατριβής πάνω στην ανάλυση ψυχολογικού προφίλ μεταμοντέρνας εγκληματικής οργάνωσης τουλάχιστον), ναυαγοσώστης, ομπρέλες, και ξαπλώστρες που δεν φτάνουν ώς εκεί που σκάει το κύμα.

Οχι. Δεν είναι αυτά τα χαρακτηριστικά μιας «εξευρωπαϊσμένης» παραλίας.

Η παραλία που σέβεται τον εαυτό της κατ' αρχήν, πριν ακόμα και από το νερό το ίδιο, φέρει τα εξής δύο στοιχεία (αναγραφόμενα σε εμφανές σημείο, 5 χλμ. πριν): «Το κατάστημα διαθέτει pos και wi-fi». Και μην αναρωτηθεί κανείς αν για μπάνιο ξεκίνησε αλλά σε mall κατέληξε, γιατί θα τον στείλω σούμπιτο στον Κωστόπουλο να τον ξεβλαχιάσει.

Δεν πας για μπάνιο, αγαπητέ. Πας να γίνεις «cool». Και γι' αυτό πρέπει να είσαι συμβατός με κάποιες λίγες, μα απαραίτητες προϋποθέσεις.

Κατ' αρχάς, ξεχνάμε τα βασικά: με μια πετσέτα, ένα ζευγάρι γυαλιά και κλειστό παπούτσι δεν νοείσαι σύγχρονος Ελληνας παραθεριστής. Σιγά μη μου 'ρθεις και με στιβάνια! Τουλάχιστον δύο τσάντες παραλίας, τζαμποσακούλες για οικογενειάρχες, δίχαλο πλαστικό για τους άντρες και τακούνι/πλατφόρμα για τις γυναίκες.

Πρέπει να ακούγεται το «τάκα τάκα» σε κάθε βότσαλο. Πρέπει να νιώθεις τον παρατεταμένο, μονότονο, επαναληπτικό ήχο της τακούνας της δεσποινίδος καθώς σε πλησιάζει για να αραδιάσει ακριβώς μπροστά σου την πραμάτεια της: ειδική λοσιόν για τα μάτια, άλλη για τα μπράτσα, άλλη για τους γλουτούς (που εκτός από την ηλιοπροστασία, μειώνει και την κυτταρίτιδα, ανορθώνει και σμιλεύει ενώ εκείνη ξεροψήνεται στη θάλασσα, εκτός θαλάσσης).

Μετά τον αυτό ήχο (που μπροστά του το χαρακτηριστικό ηχητικό από τα «Σαγόνια του καρχαρία» μοιάζει με τη Μελωδία της Ευτυχίας), έρχεται και η εικόνα. Σκάει η τύπισσα ίδια η «ξημερώματα δίνεις δικαιώματα».

Και αν ρωτήσεις, γιατί χρειάζεται φουλ πάστωμα στην παραλία, η απάντηση φτάνει αφοπλιστική: «Μία αντηλιακή με λίγο χρώμα έβαλα, λίγο κραγιόν που δεν είναι ακριβώς κραγιόν αλλά ένα μπαλμ με λίγο χρώμα, έχω μόνιμες βλεφαρίδες με χρώμα και τατού στα φρύδια, λίγη τερακότα - σιγά το χρώμα... Οπότε, τι έχω βάλει; Τίποτα!».

Οσο για το μαλλί... Σφηνωμένη ανάμεσα σε γνωστούς αγνώστους, παρακάλεσα την εν λόγω μπροστά μου να γείρει έτσι, κάπως, λίγο, μπας και δω το ηλιοβασίλεμα.

«Ενοχλεί ο κότσος;» μου είπε όλο ευγένεια και λάδι. «Είναι σε στιλ Απω Ανατολή». Τι κι αν η κοπέλα είναι από... τα Πατήσια, που είπε κι ένας φίλος. Το αποτέλεσμα, ένα και το αυτό: γίναμε από... δυο χωριά.

Πήρα την πετσέτα, τα μαύρα μου γυαλιά, το βρεμένο μου κεφάλι και σ' άλλη παραλία. Χωρίς γκέισες, τσιτωμένα μπράτσα, λαδωμένους κοιλιακούς και τάκα τάκα τα τακουνάκια, στο τσιμέντο, στα βοτσαλάκια.

Αποφάσισα να πηγαίνω σε ασόβαρες παραλιούλες και μάλιστα πουρνό πουρνό. Μαζί μ' όλο το παππουδιστάν.

«Ξέρεις γιατί βάλανε τη φωτιά στο Μάτι;» είπε η κυρία με το τουρμπάνι (μην κατσαρώσει πιότερο η μπούκλα μέσα) στη φιλενάδα της. «Γιατί εκεί κρύβονταν οι Τούρκοι καταζητούμενοι αξιωματικοί!»...

Τα επιπλέοντα, χωρίς σώμα, ομιλούντα κεφάλια με φακιόλια δεν μου άφησαν κανένα περιθώριο επιλογής. Ηταν καιρός να πάρω τα βουνά - η θάλασσα δεν.

Μην παραγκρινιάζω. Στάθηκα και τυχερή. Τα είδα, ακόμα και στους πιο μικρούς κολπίσκους. Ροζ, μεγάλα, φουσκωτά, με περήφανο κεφάλι. Ολα μαζί, το ένα δίπλα στ' άλλο.

Δεκάδες φλαμίνγκο λιάζονταν καταμεσής του πελάγους, με μικροσκοπικούς ανθρώπους να τσιρίζουν μέσα τους.

Λένε πως τα φλαμίνγκο είναι χορτοφάγα. Αμ δε! Προσωπικά, με «φάγανε» με συνοπτικές διαδικασίες. Δεν μ' αφήσαν... μήτε λέπι.