Ενάντια στη μέθοδο

Γράφει η Νόρα Ράλλη

Με την επιστροφή στο κλεινόν άστυ κατάλαβα, σχετικά άμεσα, δύο πράγματα: πρώτον, ότι η πόλη αυτή σε εξαντλεί. Και, δεύτερον, ότι όλα ήταν όπως τα άφησα.

Για το πρώτο, δεν θα ρίξω το φταίξιμο ούτε στην πόλη ούτε στους εκατοντάδες τουρίστες που, επειδή δεν μιλάνε ελληνικά μάλλον, νιώθουν ότι μπορούν να γκαρίζουν στο μετρό και πάντα φτάνω στη δουλειά με πονοκέφαλο.

Δεν ήταν έτσι η Αθήνα. Ετσι έγινε. Για πολύ συγκεκριμένους, πολιτικούς λόγους, μεταμορφώθηκε και συνεχίζει να μεταλλάσσεται σε ένα μπετονένιο τερατούργημα, που εξαπλώνεται γύρω και μέσα μας. Μήπως είναι τυχαίο πως από τη Βουλή δεν μπορείς καν να δεις τον Παρθενώνα, γιατί ανάμεσά τους «κάποιος» έδωσε τις άδειες ν' ανεγερθούν τεράστιες πολυκατοικίες; Αν δεν βλέπεις το σύμβολο της Δημοκρατίας, πώς να την υπηρετείς; Το κορνιζάρεις για να τη θυμάσαι;

Για το δεύτερο, πάλι στα ίδια θα καταλήξω. Απογοητευμένοι άνθρωποι, κουρασμένοι στα όρια της εξάντλησης, έχουν - δεν έχουν δουλειά, περιδιαβαίνουν μοχθηρά πεζοδρόμια, ανάμεσα σε εχθρικά πρόσωπα (το δικό μου είναι σίγουρα τέτοιο) και γίνονται όλο και περισσότερο εριστικοί.

Με το Mega να παίζει επαναλήψεις και τον ΣΚΑΪ να παίζει με τα νεύρα μας, έξω λαλάκα και μέσα... άντε να μην πω, πώς να μη χαμογελάει ο Κυριάκος, πατέρα; Εναν εξαντλημένο λαό, αν μη τι άλλο, χαίρεσαι να τον βλέπεις, ακριβώς γιατί η μισή δουλειά σου έχει ήδη γίνει. Τα υπόλοιπα τα αφήνεις στον Βορίδη να τα αποτελειώσει.

«Ποτέ πια Αριστερά!», είπε ο τρισμέγιστος. Κάποιοι, όχι πολλοί, κάπως αναρίγησαν, άλλοι ούτε καν το έμαθαν (ούτε που νοιάστηκαν για να το μάθουν), μερικοί ανακουφίστηκαν.

Μπορεί να μη χωνεύουν ούτε τ' ακροδεξιά άντερά του, ωστόσο μέσα στην αριστερή μελαγχολία τους και την μπετονένια μπίχλα τους, κάπως ωραίο το ακούνε.Τι κι αν κρύβεται από πίσω όλο το μένος της Δεξιάς απέναντι σε όσους άλλα οραματίζονταν και γι' αυτά πολέμησαν καθ' όλη την Ιστορία της νεότερης Ελλάδας; 'Η μάλλον, τι κι αν ΔΕΝ κρύβεται πλέον;

Είναι τέτοια η κόπωση και, για κάποιους (πολλούς και πολύ λιγότερο μεγαλοσχήμονες απ' όσους φαντάζεσαι), τόσα τα συμφέροντα, που αυτά φαντάζουν ψιλά γράμματα. Οπότε, ή αφήνουν τους Βορίδηδες να μιλάνε ή αρκούνται σε σοφιστείες και αξιολογικές ρήσεις. Λέγοντας και γω δεν ξέρω τι ακατάσχετες αρλούμπες για να επιβεβαιώσουν εαυτόν, που εν τω μεταξύ έχει ήδη χάσει κάπου στον δρόμο, που ποτέ δεν είχε και καλοαποφασίσει ποιος ήθελε να 'ναι.

Τουτέστιν, κουλουβάχατα... Με τρομάζουν αυτά τα κουλουβάχατα. Ωρες ώρες νιώθω σαν να με περιμένουν στη γωνία.

Μου είναι απολύτως αδύνατον να συνεχίσω την οποιαδήποτε συζήτηση, όταν, αντί για επιχείρημα, ακούω αυτές τις αξιολογικές κρίσεις.

Ποιος διαλογικός χώρος παραμένει, αν σου πετάει ο άλλος ατάκες του τύπου «Η Νόρα είναι η δείξε και η μπήξε» ή «ο Αλέξης είναι ο μπήξε και ο δείξε» ή «ο Κυριάκος είναι ομορφόπαιδο, τζιμάνι (ξουράφα σκέτη μιλάμε!) και κυρίως αδιάφθορος»; (τα ονόματα είναι εντελώς τυχαία επιλογή. Οι επιθετικοί προσδιορισμοί όχι και τόσο).

Κάτι τέτοιες στιγμές, στον νου μου έρχεται ένας γενειοφόρος γεράκος που πολύ έχω σε εκτίμηση. Ο Γαλιλαίος ήταν ο καλύτερος αυτού του είδους. Αν και δεν ήταν δυνατόν να αποδείξει πειραματικά τίποτα απ' όσα ισχυριζόταν, ακριβώς γιατί δεν υπήρχαν τα κατάλληλα μέσα τότε, ωστόσο ήταν τόσο καλός στη χρήση παρελκυστικών τεχνικών, λογικών τρικ και προπαγάνδας, που κατάφερε να πείσει για κάτι που δεν μπορούσε να αποδείξει και το ήξερε.

Αυτό κατέδειξε, αιώνες μετά τον Ιταλό ομόλογό του, ο Πολ Φεγεράμπαντ, φυσικός, αιρετικός και αναρχικός της επιστήμης, στο πρώτο του βιβλίο με τίτλο «Ενάντια στη μέθοδο». Και είχε δίκιο. Οπως και ο Γαλιλαίος.

Αν είναι να περιμένεις κάποιον στη γωνία, εύχομαι να σε λένε Γαλιλαίο. Διαφορετικά, είσαι ή μαφιόζος ή φασίστας. 'Η απλώς περαστικός που θέλει να πάρει μάτι. Να δει (στα κρυφά) τι συμβαίνει, χωρίς να πάρει θέση. Πρωτοπόρος, πάντως, δεν είσαι. Μήτε επαναστάτης... Και, πραγματικά, δεν ξέρω πλέον τι είναι χειρότερο από τα τρία.     

Η ανατολή της Κίνας στην εποχή του Τραμπ

Καθώς συμπληρώνεται ο δεύτερος χρόνος της προεδρίας του Donald Trump κι ο έκτος του Xi Jinping ο κόσμος παρακολουθεί μία από αυτές τις συγκρούσεις ΗΠΑ - Κίνας που μπορούν να αλλάξουν το περίγραμμα της παγκόσμιας εξουσίας. Είναι αλήθεια πως οι εκατέρωθεν επιδιώξεις και η μάχη από το οικονομικό μέχρι το γεωστρατηγικό πεδίο για την κυριαρχία και τις σφαίρες επιρροής θα μπορούσε να φέρει τα πάνω-κάτω μέσα στον 21ο αιώνα.

Βιοι αντίθετοι

Σε κάθε περίπτωση, οι συγκεκριμένες χώρες, όπως κι οι ηγέτες του, φαίνεται να ακολουθούν αμοιβαία αντίστροφη πορεία. Γιατί σήμερα η Κίνα είναι μια ανερχόμενη υπερδύναμη, ακολουθώντας ένα κύμα ταχείας οικονομικής επέκτασης με μια ανοδική βιομηχανική και τεχνολογική υποδομή, ένα αυξανόμενο μερίδιο του παγκόσμιου εμπορίου και μια αυξανόμενη αυτοπεποίθηση. Αντίθετα, οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι πλέον ένας ηγεμόνας υπό αμφισβήτηση. Το "κομμάτι" της Αμερικής στην παγκόσμια οικονομία συρρικνώνεται, ενώ η κοινωνία της είναι βαθιά διχασμένη.

Σε ό,τι αφορά τους ηγέτες τους, μετά από μια ζωή ως πρόσωπο του πολιτικού παρασκηνίου, ο Xi Jinping έγινε πρόεδρος της Κίνας το 2013, προωθώντας ένα φιλόδοξο σχέδιο για την ενίσχυση της Κίνας μέσω τεράστιων επενδύσεων σε Ασία, Αφρική και Ευρώπη. Από την άλλη, μετά από μια σύντομη πολιτική θητεία ως θιασώτης της πολιτικής συνωμοσίας, ο Donald Trump ανέλαβε το αξίωμα του 2017 ως ένας οργισμένος Αμερικανός εθνικιστής Πρόεδρος που αποφάσισε να διαταράξει ή ακόμα και να διαλύσει την καθιερωμένη λογική της απόλυτης διεθνούς κυριαρχίας για να κάνει "ξανά την Αμερική πρώτη".

Η Κίνα ως αναδυόμενη δύναμη εδώ και μια δεκαετία

Παρά το γεγονός ότι άρχισαν τον εικοστό πρώτο αιώνα με φιλικούς όρους, η Κίνα και οι ΗΠΑ έχουν, τα τελευταία χρόνια, επιδοθεί σε έντονο στρατιωτικό ανταγωνισμό κι ανοιχτές οικονομικές συγκρούσεις. Όταν η Κίνα εισήχθη στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου (ΠΟΕ) το 2001, η Ουάσιγκτον ήταν πεπεισμένη ότι το Πεκίνο θα έπαιζε με τους καθιερωμένους κανόνες και θα γινόταν συμμορφούμενο μέλος μιας διεθνούς κοινότητας υπό την ηγεσία των Αμερικανών. Δεν υπήρξε σχεδόν καμία συνειδητοποίηση του τι θα μπορούσε να συμβεί όταν ένα πέμπτο της ανθρωπότητας προσχωρούσε στο παγκόσμιο σύστημα ως οικονομικό ισότιμο για πρώτη φορά μετά από πέντε αιώνες.

Μέχρι τη στιγμή που ο Xi Jinping έγινε ο έβδομος πρόεδρος της Κίνας, μια δεκαετία ταχείας οικονομικής μεγέθυνσης κατά μέσο όρο 11% ετησίως και των συναλλαγματικών αποθεμάτων σε ένα άνευ προηγουμένου 4 τρισεκατομμυρίων δολαρίων, δημιούργησε το οικονομικό δυναμικό για μια ραγδαία, ριζική μεταστροφή της παγκόσμιας ισορροπίας εξουσίας. Μετά από μερικούς μήνες στην προεδρία, ο Xi άρχισε να αξιοποιεί τα τεράστια αποθέματα για να ξεκινήσει μια τολμηρή γεωπολιτική μάχη, μια πραγματική πρόκληση για την κυριαρχία των ΗΠΑ στην Ευρασία και στον κόσμο πέραν αυτής. Ανησυχώντας για το καθεστώς της μοναδικής υπερδύναμης μετά τη «νίκη» του Ψυχρού Πολέμου, η Ουάσιγκτον δυσκολεύτηκε αρχικά να καταλάβει αυτές τις νεοεμφανιζόμενες παγκόσμιες πραγματικότητες κι αντέδρασε καθυστερημένα.

Η εξωτερική πολιτική Τραμπ επισπεύδει την πτώση της αμερικάνικης κυριαρχίας

Το χρονοδιάγραμμα της κινέζικής οικονομικής ανόδου δε θα μπορούσε να είναι τυχαίο. Μετά από σχεδόν 70 χρόνια ως ο ηγεμόνας του πλανήτη, η κυριαρχία της Ουάσινγκτον στην παγκόσμια οικονομία είχε αρχίσει να μαραίνεται και το άλλοτε ανώτερο εργατικό δυναμικό της έχασε σταδιακά το ανταγωνιστικό του πλεονέκτημα. Η άνοδος του Donald Trump το 2016 στην προεδρία των ΗΠΑ απλά επιτάχυνε την παρακμή, καθώς ο ίδιος με τη διχαστική και αλλοπρόσαλλη εξωτερική πολιτική του, κατάφερε να διαλύσει πολλές από τις πλέον σταθερές συμμαχίες της χώρας του στην Ασία και την Ευρώπη.

Είναι αυτή ακριβώς η εξωτερική πολιτική που σε μεγάλο βαθμό οδηγεί τις ΗΠΑ σε μια ιδιόμορφη διεθνή απομόνωση. Αντί των πολυμερών εμπορικών συμφώνων όπως η NAFTA, η εταιρική σχέση Trans-Pacific (TPP) ή ακόμα και ο ΠΟΕ, ο Trump τάσσεται υπέρ των διμερών συμφωνιών για να ενισχύσει το (υποτιθέμενο) πλεονέκτημα των Ηνωμένων Πολιτειών. Αντί των συνηθισμένων δημοκρατικών συμμάχων, όπως ο Καναδάς και η Γερμανία, προσπαθεί να πλέξει έναν ιστό προσωπικών δεσμών με εθνικιστές και αυτοκρατορικούς ηγέτες, όπως είναι ο Vladimir Putin στη Ρωσία, ο Viktor Orban στην Ουγγαρία, η Narendra Modi στην Ινδία, ο Adel Fatah el-Sisi στην Αίγυπτο και ο πρίγκιπας Mohammad bin Salman της Σαουδικής Αραβίας.

Αντί για παλιές συμμαχίες όπως το ΝΑΤΟ, ο Trump ευνοεί χαλαρούς συνασπισμούς ομοειδών χωρών. Δείχνει να θεωρεί ότι μια Αμερική σε αναβρασμό θα παρασύρει τον κόσμο μαζί της, ενώ θα συντρίψει τους τρομοκράτες και θα ασχολείται με τους μοναδικά προσωπικούς του τρόπους με κράτη, όπως το Ιράν και τη Βόρεια Κορέα.

Το καθένα από τα υπερπόντια ταξίδια του Trump αποτελεί αποστολή καταστροφής ως προς την αμερικανική παγκόσμια εξουσία. Στην ουσία ανατρέπει τις συμμαχίες που αποτέλεσαν τη βάση για την παγκόσμια εξουσία της Ουάσιγκτον από τη δεκαετία του 1950. Οι διαρκείς διενέξεις του στις συνόδους του ΝΑΤΟ, η σύγκρουση με την Ευρώπη, ο εμπορικός πόλεμος με την επιβολή δασμών, ακόμη και η επιθετική ρητορική απέναντι στη Theresa May επειδή δεν προχωράει σε ένα σκληρό Brexit προκάλεσαν δυσφορία μέχρι και στους κόλπους του Ρεπουμπιλκανικού κόμματος.

Η στρατηγική του Πεκίνου

Απέναντι στην εκδοχή του στενού οικονομικού εθνικισμού από την ηγέτιδα δύναμη του πλανήτη, ο Xi Jinping είχε μια τέλεια ευκαιρία να παίξει τον ρόλο της νέας παγκόσμιας δύναμης και την άρπαξε. Κάλεσε το Οικονομικό Συμβούλιο Ασίας-Ειρηνικού (APEC) να στηρίξει μια πιο ανοικτή και ισορροπημένη οικονομική τάξη, για «τα μελλοντικά οικονομικά σχέδια της Κίνας ως μια ιστορική προσφορά για διασυνδεδεμένη ανάπτυξη και την επίτευξη κοινής ευημερίας στις ασιατικές, ευρωπαϊκές και αφρικανικές ηπείρους».

Κάπως έτσι, ο Xi Jinping ακουγόταν σαν μια κινεζική εκδοχή ενός αμερικανικού προέδρου του εικοστού αιώνα, το ακριβώς αντίθετο από τον Donald Trump. Κι όλα αυτά τη στιγμή που χώρες όπως η Ιαπωνία κι ο Καναδάς έβαζαν ένα ακόμη καρφί στο φέρετρο της αμερικάνικης κυριαρχίας ανακοινώνοντας μαζί με τους άλλους 9 εταίρους του Συμφώνου για το Εμπόριο του Ειρηνικού (ΤΡΡ) σημαντική πρόοδο στην οριστικοποίηση της συμφωνίας - χωρίς τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Ενώ η επιρροή της Ουάσιγκτον στην Ασία υποχωρεί, το Πεκίνο μεγαλώνει όλο και πιο δυναμικά και επεκτείνεται και πέρα από την Ασία με το σχέδιο «μια ζώνη, ενός δρόμου», ενας σύγχρονος «δρόμος του μεταξιού» που στόχο έχει την οικονομική ενσωμάτωση της τεράστιας ευρασιατικής γης γύρω από την ηγεσία του Πεκίνου. Μέσα σε ένα χρόνο, το Πεκίνο είχε ιδρύσει μια Ασιατική Τράπεζα Επενδύσεων και Υποδομών με 56 έθνη μέλη και εντυπωσιακό κεφάλαιο 100 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Η οικονομική επεκτατικότητα της Κίνας δεν περιορίζεται στα όρια της Ασίας, καθώς χρηματοδοτεί ήδη την κατασκευή του πιο πολυσύχναστου λιμένα της Μεσογείου στον Πειραιά, ενός μεγάλου πυρηνικού σταθμού στην Αγγλία, ενός σιδηρόδρομου αξίας 6 δισεκατομμυρίων δολαρίων στο Άμστερνταμ.

Το Πεκίνο αναμένεται να αναλάβει μέχρι το 2027 πρωτοβουλίες για μια οικονομική επένδυση 10 φορές μεγαλύτερη από το σχέδιο Μάρσαλ κι η οποία θα εκτείνεται σε 70 χώρες από τη Βαλτική μέχρι τον Ειρηνικό. Αν και η Ευρασία είναι η πρωταρχική της εστίαση, η Κίνα επιδιώκει επίσης την οικονομική επέκταση στην Αφρική και τη Λατινική Αμερική για να δημιουργήσει κάτι που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως «Στρατηγική των τεσσάρων ηπείρων».

Για να συνδέσει την Αφρική με το προβλεπόμενο ευρασιατικό της δίκτυο, το Πεκίνο είχε ήδη διπλασιάσει τις εμπορικές σχέσεις μέχρι το 2015 σε 222 δισεκατομμύρια δολάρια, τρεις φορές υψηλότερο από αυτό των Ηνωμένων Πολιτειών, χάρη σε μια μαζική έγχυση κεφαλαίου που ενδέχεται να φτάσει έως και το ένα τρισεκατομμύριο δολάρια μέχρι το 2025. Ομοίως, το Πεκίνο έχει επενδύσει σε μεγάλο βαθμό στη Λατινική Αμερική, αποκτώντας τον έλεγχο πάνω από το 90% των αποθεμάτων πετρελαίου του Εκουαδόρ. Ως αποτέλεσμα, το εμπόριο του με την ήπειρο αυτή διπλασιάστηκε σε μια δεκαετία, φτάνοντας τα 244 δισ. δολ. το 2017, καλύπτοντας τις εμπορικές σχέσεις των ΗΠΑ σε μια περιοχή που κάποτε ήταν γνωστή ως δική τους «αυλή».

Μια σύγκρουση με παράπλευρες απώλειες

Σε κάθε περίπτωση, η κλιμακούμενη σύγκρουση μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας δεν είναι δυνατό να αποβεί αναίμακτη για την παγκόσμια οικονομία. Ήδη οι Financial Times προειδοποίησαν ότι το «tit-for-tat», κοινώς η διαδικασία διαρκών αντιπαραθέσεων μεταξύ των δύο πλευρών με την επιβολή δασμών εκατέρωθεν, μπορεί να κλιμακωθεί σε έναν «πλήρη εμπορικό πόλεμο με τραγικές επιπτώσεις για την παγκόσμια οικονομία». Την ίδια στιγμή,παρατηρητές ανησυχούν ότι ένας μακρόχρονος εμπορικός πόλεμος θα μπορούσε να αποσταθεροποιήσει αυτό που οι New York Times ονόμασαν «βουνό χρέους» που στηρίζει μεγάλο μέρος της παγκόσμιας οικονομίας. Στην Ουάσινγκτον, ο συνήθως σιωπηλός πρόεδρος της Federal Reserve εξέδωσε μια ασυνήθιστη προειδοποίηση ότι «οι εμπορικές εντάσεις θα μπορούσαν να θέσουν σοβαρούς κινδύνους για τις ΗΠΑ και την παγκόσμια οικονομία».

Μπορεί η Κίνα να πάρει τα σκήπτρα;

Παρά το γεγονός όμως πως η Κίνα δείχνει να διαθέτει όλες τις προϋποθέσεις για να πάρει τα σκήπτρα από τις ΗΠΑ ως ο επόμενος παγκόσμιος ηγέτης, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει κάτι τέτοιο με ασφάλεια. Ωστόσο, ούτε η Κίνα ούτε κάποιο άλλο κράτος φαίνεται να έχει το πλήρες "πακέτο" των στοιχείων ώστε να μπορέσει να αντικαταστήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες ως τον κυρίαρχο παγκόσμιο ηγέτη. Εκτός από την αυξανόμενη οικονομική και στρατιωτική της επιρροή, η Κίνα, όπως και η μερικώς σύμμαχός της Ρωσία, έχει μια αυτοαναφερόμενη κουλτούρα και μη δημοκρατικές πολιτικές δομές.

Εκτός από τα θεμελιώδη στοιχεία της στρατιωτικής και οικονομικής εξουσίας, «κάθε επιτυχημένη αυτοκρατορία», παρατηρεί η ιστορικός Joya Chatterji του Πανεπιστημίου του Cambridge, «έπρεπε να επεξεργαστεί ένα παγκοσμιοποιημένο και περιεκτικό αφήγημα» για να κερδίσει τη στήριξη των υποδεέστερων κρατών του κόσμου και των ηγετών τους. Η επιτυχία μιας αυτοκρατορίας βασίζεται εν μέρει στη "σκληρή δύναμη" των όπλων και των χρημάτων. Απαιτείται όμως και η "μαλακή δύναμη" της πολιτιστικής κυριαρχίας, ώστε να επιτευχθεί μια σταθερή παγκόσμια κυριαρχία.

Η Κίνα, σε αυτόν τον τομέα, δεν έχει τίποτα συγκρίσιμο με τις ΗΠΑ. Πρόκειται για ένα τελείως διαφορετικό πολιτισμό με ιδιαίτερα ιδεολογικοπολιτικά χαρακτηριστικά, που δύσκολα θα μπορούσαν να διαδοθούν στη Δύση. Επίσης αν και η Κίνα μπορεί να είναι σε θέση να υποκαταστήσει την οικονομική και στρατιωτική εξουσία της Ουάσινγκτον, η ικανότητά της να αναλάβει την ηγεσία μέσω του δικτύου διεθνών οργανισμών που βασίζονται στο κράτος δικαίου παραμένει αμφισβητήσιμος.

Αν το όραμα του Donald Trump για την παγκόσμια αναταραχή είναι ένα σημάδι του αμερικανικού μέλλοντος, με σταθερά βήματα προς την παρακμή, τότε πράγματι σύντομα η παγκόσμια κονότητα να βρεθεί προ ενός κενού εξουσίας. Εάν το Πεκίνο, προωθώντας δισεκατομμύρια δολάρια σε επενδύσεις για υποδομές, πετύχει την ενοποίηση του εμπορίου και των μεταφορών της Ασίας, της Αφρικής και της Ευρώπης, τότε ίσως ξεπεράσει όλα τα εμπόδια και η παγκόσμια ηγεσία θα κατευθυνθεί προς το Πεκίνο, σαν φυσικό επακόλουθο. Αλλά αν αυτή η φιλόδοξη πρωτοβουλία τελικά αποτύχει, τότε για πρώτη φορά εδώ και πολλούς αιώνες ο κόσμος μπορεί να αντιμετωπίσει μια "αυτοκρατορική μετάβαση" χωρίς έναν σαφή διάδοχο ως παγκόσμιο ηγεμόνα. Αυτό θα μπορούσε ενδεχομένως να οδηγήσει ακομη και σε έναν τερματισμό της ίδιας της ιδέας του παγκόσμιου ηγεμόνα.   

tvxs.gr

Επανέρχονται οι e-πλειστηριασμοί: Στο «σφυρί» 2.300 σπίτια από Σεπτέμβριο

Από Τετάρτη 5 Σεπτεμβρίου, μετά από έναν μήνα διακοπής  λόγω Αυγούστου, πλατφόρμα των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών (e-πλειστηριασμοί) επιστρέφει δυναμικά σε φυσικούς ρυθμούς λειτουργίας.

Συγκεκριμένα για τον επόμενο μήνα έχουν αναρτηθεί 2300 πλειστηριασμοί, έναντι 2.650 που διενεργήθηκαν τον Ιούλιο, ενώ σημειώνεται ότι από τις 21 Φεβρουαρίου που ξεκίνησε επίσημα τη λειτουργία της η ηλεκτρονική πλατφόρμα, έχουν βγει στο «σφυρί» 16.190 ακίνητα, στη συντριπτική τους πλειονότητα από τις τέσσερις συστημικές τράπεζες.

Διπλάσιοι του αρχικού στόχου οι πλειστηριασμοί φέτος 

Κατά μέσο όρο, διενεργούνται 3.000 πλειστηριασμοί μηνιαίως, γεγονός που ανεβάζει κατά πολύ τον αρχικό στόχο για 15.000 – 18.000 πλειστηριασμούς εντός του 2019. Εάν η διαδικασία των ρευστοποιήσεων συνεχίσει με τους ίδιους ρυθμούς, οι πλειστηριασμοί φέτος θα αγγίξουν τις 30.000 –αριθμός διπλάσιος από τον αρχικό στόχο που είχαν θέσει οι τράπεζες.

Πρέπει να τονιστεί, βέβαια, ότι από τα ακίνητα που αναρτώνται στην πλατφόρμα eauction.gr, μόνο τα μισά ακίνητα βρίσκουν αγοραστή (περίπου το 55%), ενώ οι υπόλοιποι πλειστηριασμοί είτε αναστέλλονται λόγω ρύθμισης με τον οφειλέτη την τελευταία στιγμή, είτε κηρύσσονται άγονοι λόγω έλλειψης αγοραστικού ενδιαφέροντος.

Τα αποτελέσματα

Το σημαντικό είναι, πάντως, ότι από τα ακίνητα που «αλλάζουν χέρια», το 85% καταλήγει στο ενεργητικό των ίδιων των τραπεζών που τα επισπεύδουν, γεγονός που εμπνέει ανησυχία στις διοικήσεις των τραπεζών, αλλά κυρίως στον εποπτικό φορέα της ΕΚΤ. Οι τράπεζες, ωστόσο, θεωρούν αναγκαίο να στηρίξουν την «ανώριμη» ακόμη αγορά ώστε να μην προκληθούν τριγμοί στις τιμές των ακινήτων της χώρας που έχουν αρχίσει δειλά να ανακάμπτουν. Με αυτόν τον τρόπο, επιχειρούν να δημιουργήσουν τη ζήτηση για τα ακίνητα των πλειστηριασμών –κάτι το οποίο φαίνεται πως αποφέρει ήδη κάποια αποτέλεσματα.

Σύμφωνα με πηγές του κλάδου, οι τράπεζες στοχεύουν να μειώσουν το ποσοστό αυτό στο 50% στο βάθος τριετίας, προχωρώντας μεταξύ άλλων και στην αναδιαμόρφωση της ηλεκτρονικής πλατφόρμας ώστε να είναι πιο φιλική προς τους χρήστες και ιδίως τους ιδιώτες.

reporter.gr

Από το Μάτι στη ΔΕΘ: εκλογές με άλλη ατζέντα…

Η πραγματική εικόνα -και η προεκλογική- θα διαμορφωθεί όταν θα αρχίσουν να εφαρμόζονται τα πρώτα μεταμνημονιακά μέτρα, που θα αφορούν εκατομμύρια ψηφοφόρους και θα εξυπηρετούν τον βασικό εκλογικό στόχο του Αλέξη Τσίπρα

Του Γιώργου Καρελιά   

Για όσους είχαν αμφιβολίες, αυτό που οι αναλυτές αποκαλούν «ατζέντα» άλλαξε ήδη. Η τραγωδία στην Aνατολική Aττική πέρασε σε δεύτερη μοίρα και σε λίγο θα φύγει εντελώς από την επικαιρότητα (μέχρι να έρθουν οι πλημμύρες του χειμώνα, αν έρθουν). Ετσι έχει γίνει σε ανάλογες περιπτώσεις στο παρελθόν, έτσι θα γίνει και τώρα. 

Η «ατζέντα» καθορίζεται ήδη από τα απόνερα της «εξόδου από τα μνημόνια». Απολύτως αναμενόμενο. Καθορίζεται από το «διχαστικό» μήνυμα Τσίπρα, που η προπαγάνδα της ΝΔ προσπαθεί να αντιμετωπίσει με το εφεύρημα «ΠαραμΙΘΑΚΗ». Αλλά κι αυτή η εικόνα είναι πρόσκαιρη και εν μέρει παραπλανητική. Ολα αυτά είναι για έναν μικρόκοσμο περί τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, που νομίζει ότι διαμορφώνει «κλίμα». Πλάκα έχει. 

Το μεγάλο (εκλογικό) κοινό δεν πολυσκοτίζεται για αυτά. Ο πολύς κόσμος έχει τα καθημερινά προβλήματά του και ποσώς ενδιαφέρεται αν ο Τσίπρας διαβεβαίωσε ότι «ξημερώνει καινούργια μέρα» ή αν ο Μητσοτάκης του απάντησε «μαύρη είναι η νύχτα στα βουνά». Κάπως έτσι θα τα έλεγαν, σε κάθε περίπτωση. 

Η πραγματική εικόνα (και η προεκλογική) θα διαμορφωθεί αν και όταν εξαγγελθούν -και κυρίως εφαρμοστούν- τα πρώτα μεταμνημονιακά μέτρα, που θα αφορούν εκατομμύρια ψηφοφόρους. Μέχρι τότε θα παίζουν πόλεμο οι εκατέρωθεν προπαγανδιστές και τα τρολ τους. 

Για να έχουμε μια εικόνα για το τι θα συμβεί μετά, ας συνυπολογίσουμε τα εξής στάδια: 

1. Σε λίγες μέρες θα γίνει ανασχηματισμός της κυβέρνησης. Η πραγματική επιρροή του στο πολιτικό κλίμα θα είναι από μηδενική έως ελάχιστη. Αδιάφορο, εκτός αν δεν είναι μόνο ανασχηματισμός ενδο-ΣΥΡΙΖΑίικων διευθετήσεων. 

2. Σε 15 μέρες από σήμερα ο Τσίπρας θα πάει στη ΔΕΘ και εκεί θα κάνει αυτό που (δεν) υποψιάζεται η αντιπολίτευση. Θα «τα δώσει όλα»; Οχι, θα κρατήσει και μερικά «καβάτζα» για μετά. Οι παροχές θα γίνουν σε δόσεις. Και θα έχουν τα πάντα: άμεσες χρηματικές παροχές (π.χ. 13η σύνταξη ή ό,τι άλλο προκύψει), έμμεσες παροχές (π.χ. μείωση του ΕΝΦΙΑ ή χάρισμα της τελευταίας δόσης του), άλλες εξαγγελίες, όπως μείωση φόρων για νοικοκυριά και επιχειρήσεις κ.ο.κ. Επίσης, θα έχουμε κι άλλα, περισσότερο συμβολικά μέτρα, όπως αύξηση του κατώτατου μισθού, κ.ά. Η επίδραση τέτοιων μέτρων και αποφάσεων θα μετρηθεί από τις αρχές του 2019, οπότε θα έχουμε -και ουσιαστικά- την έναρξη της προεκλογικής περιόδου, η οποία μπορεί να είναι τετράμηνη (εκλογές τέλη Μαΐου), μπορεί και συντομότερη… 

3. Περί τα τέλη Οκτωβρίου θα αποφασιστεί τι θα γίνει με τις συντάξεις. Ενδεχόμενη αναστολή της προγραμματισμένης μείωσής τους θα ενισχύσει το κυβερνητικό οπλοστάσιο. 

4. Παράλληλα με όλα αυτά θα «ξανατρέξουν» υποθέσεις σκανδάλων με πρόσωπα του «παλιού πολιτικού συστήματος». Η επιρροή τους στο εκλογικό σώμα δεν αναμένεται σημαντική, πλην απροόπτου… 

Ολα αυτά δείχνουν ότι οι εκλογές θα γίνουν με «ατζέντα Τσίπρα» και όχι με «ατζέντα Μάτι», όπως ήλπιζε η αντιπολίτευση μέχρι πρότινος. Η από το 2016 προσδοκία της ΝΔ για κατάρρευση της κυβέρνησης και άμεσες εκλογές διαψευδόταν χρόνο με τον χρόνο. Η θεωρία της σύντομης αριστερής παρένθεσης διαψεύστηκε οριστικά. Η κυβέρνηση θα ξεπεράσει σε θητεία όλες τις προηγηθείσες μνημονιακές. 

Και τώρα το ερώτημα που προκύπτει από όλα αυτά: αρκούν για να γυρίσει ο Τσίπρας το παιχνίδι; Και «ναι» και «όχι». Ο Τσίπρας και οι συν αυτώ έχουν ως βασικό στόχο τους -όσο κι αν φαίνεται παράδοξο- να πάθουν ό,τι έπαθε η ΝΔ και όχι το ΠΑΣΟΚ. Ιδού: 

Η ΝΔ έπαθε εκλογικό στραπάτσο τον Μάιο του 2012 (18,85%). Ανέκαμψε μερικώς τον Ιούνιο (29,66%) και κυβέρνησε. Εν συνεχεία ηττήθηκε δύο φορές το 2015, αλλά αξιοπρεπώς (27,81% τον Ιανουάριο και 28% τον Σεπτέμβριο). Σήμερα ετοιμάζεται να επανακάμψει.

Αντιθέτως, το ΠΑΣΟΚ υπέστη διαδοχικές εκλογικές πανωλεθρίες. Τον Ιανουάριο του 2015 ήταν έβδομο(!) κόμμα και μόλις που διεσώθη κοινοβουλευτικά (4,68%) και τον Σεπτέμβριο ανέβηκε στην τέταρτη(!) θέση με 6,29%. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα δεν κινδυνεύει να γίνει ΠΑΣΟΚ. Αν δεν μπορέσει να «γυρίσει το παιχνίδι» παίρνοντας τρίτη εκλογική νίκη, έχει ως βασική επιδίωξη να παραμείνει μόνος και κυρίαρχος στην αντιπολίτευση. Σε αυτό διευκολύνεται από τη διαφαινόμενη αποτυχία ανάκαμψης του ενδιάμεσου χώρου (ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, κ.ά.). Τα δύο αυτά κόμματα απειλούνται και από το κομμάτι εκείνο των (δυνητικών) ψηφοφόρων τους που δηλώνουν ότι θα ψηφίσουν οι μεν (φιλελευθερίζοντες) Μητσοτάκη «για να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ» και οι δε (αντιδεξιοί) Τσίπρα «για να μην έρθει ο Μητσοτάκης». 

Στην πολιτική οι εξελίξεις σπανίως είναι γραμμικές, δεν εξελίσσονται μόνο προς μία κατεύθυνση. Η βεβαιότητα στις προβλέψεις είναι μόνο για τα Μαντεία, αν και αυτά συχνά έβγαζαν διφορούμενους χρησμούς. Σήμερα θα μπορούσε να ισχύει ο γνωστός, ελαφρώς παραλλαγμένος για την περίσταση, χρησμός: «Ηξεις, αφήξεις, ουκ εν κάλπη θνήξεις» (το κόμμα μπαίνει όπου θέλει ο καθένας…)   

Φαρμακευτική αλλεργία: Όσα πρέπει να γνωρίζουμε

Με αφορμή τον θάνατο του 5χρονου κοριτσιού, μετά από αλλεργία σε αντιβιοτικό, στη Φλώρινα, οι ειδικοί εξηγούν τι είναι και τι θα πρέπει να προσέχουμε στις φαρμακευτικές αλλεργικές αντιδράσεις.

Όπως εξηγεί στο Αθηναϊκό Πρακτορείο η αλλεργιολόγος Τζένη Καψάλη, διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Αθηνών, «η φαρμακευτική αλλεργία είναι μια αντίδραση που προκαλείται όταν ένα άτομο πάρει ένα φάρμακο και στον οργανισμό του υπάρχουν ειδικά αντισώματα ή ειδικά κύτταρα εναντίον του συγκεκριμένου φαρμάκου».

Πότε μπορεί κάποιος να αντιδράσει μετά από τη χορήγηση φάρμακου;

Την πρώτη φορά που κάποιος θα λάβει ένα φάρμακο, κατά κανόνα δεν θα αντιδράσει. Είναι όμως πιθανό, αν έχει κάποια προδιάθεση, το ανοσολογικό του σύστημα να αρχίσει να παράγει αντισώματα εναντίον του συγκεκριμένου φαρμάκου, δηλαδή το άτομο να ευαισθητοποιηθεί και σε τυχόν επόμενη λήψη του φαρμάκου να εμφανίσει αλλεργική αντίδραση. Αν η πρώτη λήψη του φαρμάκου διαρκέσει αρκετά (7-10 ημέρες) μπορεί να υπάρχει επαρκής χρόνος για ευαισθητοποίηση και αντίδραση από την πρώτη φορά που θα πάρει κάποιος το φάρμακο.

Πόσο συχνές είναι οι αλλεργικές αντιδράσεις στα φάρμακα;

Υπολογίζεται ότι λιγότερο από 10% των ανεπιθύμητων αντιδράσεων στα φάρμακα είναι αλλεργικές αντιδράσεις.

Ποιοι κινδυνεύουν περισσότερο;

Μεγαλύτερη πιθανότητα να εμφανίσουν αλλεργική αντίδραση σε φάρμακο έχουν οι ενήλικες (γιατί έχουν πάρει αρκετά φάρμακα και έχει υπάρξει χρόνος να ευαισθητοποιηθούν), όσοι έχουν ήδη εμφανίσει φαρμακευτική αλλεργία σε άλλο φάρμακο και όσοι λαμβάνουν το φάρμακο σε ενέσιμη μορφή.

Ποια φάρμακα προκαλούν συχνότερα αλλεργικές αντιδράσεις;

Τα αντιβιοτικά (πχ η πενικιλλίνη και γενικότερα τα λεγόμενα β-λακταμικά αντιβιοτικά όπως η αμοξυκιλλίνη, η αμπικιλλίνη και οι κεφαλοσπορίνες), τα μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη όπως π.χ. η ασπιρίνη, η ινσουλίνη, κάποια γενικά αναισθητικά. Πάντως, κάθε φάρμακο έχει θεωρητικά τη δυνατότητα να προκαλέσει αλλεργική αντίδραση.

Πώς εκδηλώνεται η φαρμακευτική αλλεργία;

Η φαρμακευτική αλλεργία μπορεί να εμφανιστεί με διάφορα πρόσωπα. Ανάλογα με το μηχανισμό που εμπλέκεται, τα συμπτώματα μπορεί να εμφανιστούν άμεσα (μέσα σε λίγα λεπτά μέχρι και μία ώρα από τη λήψη του φαρμάκου) ή καθυστερημένα (αρκετές ώρες από τη χρονική στιγμή της λήψης του φαρμάκου) και να αφορούν διάφορα όργανα του σώματος.  Τα συμπτώματα από το δέρμα είναι τα πιο συνηθισμένα και μπορεί να είναι ήπια (πχ εξάνθημα σαν της ιλαράς, κνίδωση ή το σταθερής έκθυσης φαρμακευτικό εξάνθημα) ή σοβαρά όπως το πολύμορφο ερύθημα και η αποφολιδωτική δερματίτιδα. Αν το φάρμακο χορηγείται τοπικά στο δέρμα (σε μορφή κρέμας, ωτικών σταγόνων κλπ) μπορεί να εμφανιστεί τοπική μόνο αντίδραση όπως είναι η δερματίτιδα εξ επαφής. Σε άλλες περιπτώσεις μπορεί να έχουμε εκδηλώσεις από όργανα όπως το συκώτι (ηπατίτιδα από φάρμακα), τους νεφρούς, τις αρθρώσεις (ορονοσία). Η συστηματική αναφυλαξία που μπορεί να οδηγήσει σε αλλεργικό shock είναι η πιο επικίνδυνη μορφή αλλεργικής αντίδρασης και μπορεί να εκδηλωθεί με ταυτόχρονα συμπτώματα σε διάφορα όργανα (δέρμα, κυκλοφορικό, πνεύμονες) και απώλεια συνείδησης. Αν δεν αντιμετωπιστεί άμεσα, η έκβαση μπορεί να είναι μοιραία.

Από τι εξαρτάται η βαρύτητα των συμπτωμάτων;

Όσο μεγαλύτερη ευαισθησία έχει το άτομο στο συγκεκριμένο φάρμακο, τόσο σοβαρότερη αντίδραση θα εμφανίσει. Τα συμπτώματα της φαρμακευτικής αλλεργίας μπορεί να είναι ίδια ή βαρύτερα σε επόμενες χορηγήσεις του ίδιου ή παρόμοιων χημικά φαρμάκων.

Πώς μπορώ να ξέρω αν έχω αλλεργία σε ένα φάρμακο;

Δεν γίνεται προληπτικός έλεγχος γιατί παρά το τυχόν αρνητικό αποτέλεσμα δεν αποκλείεται το άτομο να ευαισθητοποιηθεί μελλοντικά στο συγκεκριμένο φάρμακο.  Έλεγχος γίνεται στα άτομα που έχουν εμφανίσει κάποια αντίδραση και ο έλεγχος αυτός είναι εκτεταμένη αλλεργιολογική αξιολόγηση, δεν πρόκειται για απλή εξέταση αίματος. Ο έλεγχος περιλαμβάνει δερματικές δοκιμασίες και δοκιμασίες πρόκλησης. Σημαντική βοήθεια στη σωστή αξιολόγηση μιας αντίδρασης προσφέρουν οι σωστές πληροφορίες από τον ασθενή και την οικογένειά του: πόση ώρα μετά τη λήψη του φαρμάκου εμφανίστηκαν τα συμπτώματα, είχε πάρει άλλοτε το φάρμακο στο παρελθόν, έπαιρνε άλλα φάρμακα ταυτόχρονα, τι ακριβώς συμπτώματα εμφάνισε;

Πώς αντιμετωπίζεται η φαρμακευτική αλλεργία;

Όταν υπάρχει διαγνωσμένη φαρμακευτική αλλεργία επιβάλλεται η αποφυγή του συγκεκριμένου φαρμάκου και όλων όσων ανήκουν στην ίδια ευρύτερη οικογένεια. Ο αλλεργιολόγος που πραγματοποίησε τον έλεγχο θα χορηγήσει ένα ενημερωτικό σημείωμα με τα αποτελέσματα του ελέγχου και τα ενοχοποιούμενα φάρμακα. Το σημείωμα αυτό θα πρέπει να το δείχνουν ο ασθενής, ή η οικογένειά του, σε κάθε γιατρό που πρόκειται να του δώσει φαρμακευτική αγωγή.

Τι κάνουμε όταν υποψιαζόμαστε αλλεργική αντίδραση σε κάποιο φάρμακο;

• Ενημερώνουμε άμεσα το γιατρό μας για να εκτιμήσει τη σοβαρότητα του προβλήματος.
• Ακολουθούμε ακριβώς τις οδηγίες του σε ότι αφορά τη διακοπή του φαρμάκου και την αντιμετώπιση της αντίδρασης.
• Κρατάμε τη συσκευασία του φαρμάκου που προκάλεσε την αντίδραση. Αν η αντίδραση έγινε στο νοσοκομείο ζητάμε ενημερωτικό σημείωμα που να αναφέρει το φάρμακο, το είδος της αντίδρασης και τον τρόπο που αυτή αντιμετωπίστηκε.
• Απευθυνόμαστε σε αλλεργιολόγο για να γίνει η προβλεπόμενη αξιολόγηση και να ενημερωθούμε για εναλλακτικά φάρμακα που μπορούμε να πάρουμε με ασφάλεια.
• Δεν πειραματιζόμαστε μόνοι μας με νέα λήψη του πιθανά υπεύθυνου φαρμάκου ακόμη κι αν έχουν περάσει χρόνια από την φαρμακευτική αντίδραση.

         

tvxs.gr

Γιατί οι σούπερ ήρωες φοράνε το εσώρουχο πάνω από τη στολή τους;

Σίγουρα θα έχετε παρατηρήσει ότι το κόκκινο εσώρουχο του Σούπερμαν βρίσκεται πάνω από το μπλε κολάν του. Αναρωτηθήκατε όμως, γιατί πολλοί σούπερ ήρωες συνηθίζουν να φοράνε το εσώρουχό πάνω από τη στολή; Είναι φυσιολογικό;

Μία απάντηση που είχε κυκλοφορήσει ειρωνικά είναι ότι επειδή οι περισσότεροι σούπερ ήρωες έμειναν ορφανοί από γονείς σε μικρή ηλικία, δεν έμαθαν ποτέ ότι τα εσώρουχα μπαίνουν μέσα από τα κανονικά ρούχα. Αλλά προφανώς, δεν ήταν αυτός ο πραγματικός λόγος.

Ο Τζούλιους Σουόρτζ, ο αρχισυντάκτης των DC Comics από το 1944 μέχρι το 1986, ήταν εκείνος που επέβλεψε και τη δημιουργία του Σούπερμαν. Αποκάλυψε ότι οι στολές των πρώτων σούπερ ηρώων ήταν βασισμένες στα κοστούμια των παλαιστών και των ακροβατών του τσίρκου. Αφού οι σούπερ ήρωες εκτελούσαν αντίστοιχα εντυπωσιακές σωματικές ασκήσεις με εκείνους, θεωρήθηκε πολύ φυσικό να υιοθετηθεί ο δικός τους τρόπος ντυσίματος. Βέβαια, οι παλαιστές και οι ακροβάτες δεν φορούσαν πράγματι εσώρουχα, αλλά στενά σορτσάκια πάνω από τα κολάν τους, που προστάτευαν τα ευαίσθητα σημεία από τυχόν τραυματισμούς. ...

Ίσως η παλαιότερη απεικόνιση τέτοιας στολής για σούπερ ήρωα είναι αυτή του Φλας Γκόρντον, το 1934. H στολή του Σούπερμαν, που ολοκληρώθηκε το 1938. Ποιος ήταν ο αρχικός Σούπερμαν; Η πρώτη έκδοση του Σούπερμαν δεν είχε καμία σχέση με αυτή που γνωρίζουμε σήμερα, δηλαδή ένας παντοδύναμος εξωγήινος που αφιερώνει τη ζωή του στο να σώζει την ανθρωπότητα. Το 1933, ο Σούπερμαν ήταν ένας άστεγος, που πήρε μέρος σε ένα πείραμα για να πάρει τα χρήματα που είχε ανάγκη. Το πείραμα του έδωσε σούπερ δυνάμεις και ο άστεγος έγινε ο Σούπερμαν, ο οποίος είχε βάλει στόχο να κατακτήσει όλο τον κόσμο....

Σκότωσε τον επιστήμονα που του έδωσε τις δυνάμεις, αλλά μετά ανακάλυψε ότι οι επιδράσεις του πειραμάτος λειτουργούσαν για περιορισμένο διάστημα. Δεν καταφέρνει να επαναλάβει το πείραμα και καταλήγει πάλι στο δρόμο. Αυτή η ιστορία ονομαζόταν “Η Κυριαρχία του Σούπερμαν” και το όνομα του κεντρικού χαρακτήρα ήταν Μπιλ Νταν. Ένα χρόνο αργότερα, ξανασχεδίασαν τον χαρακτήρα με τη μορφή που έχει σήμερα και του έδωσαν το όνομα Κλαρκ Κεντ. Το όνομα ήταν συνδυασμός των ονομάτων δύο πολύ γνωστών ηθοποιών, του Κεντ Τέιλορ και του Κλαρκ Γκέιμπλ....

  mixanitouxronou.gr     

'Ολαφ Σολτς: Μην Παραβιάζετε τα συμφωνηθέντα για την περικοπή των Συντάξεων

«Οι συμφωνίες πρέπει να τηρούνται», το μήνυμα του γερμανού ΥΠΟΙΚ προς την Ελληνική κυβέρνηση    

Αυστηρό μήνυμα στην ελληνική κυβέρνηση, σχετικά με την τήρηση των συμφωνηθέντων για τις περικοπές στις συντάξεις, στέλνει ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Όλαφ Σολτς, μέσα από συνέντευξή του στην εφημερίδα «Νέα Σαββατοκύριακο».

Ο Όλαφ Σολτς, ξεκαθαρίζει ότι οι συμφωνίες της Ελλάδας με τους εταίρους της πρέπει να τηρηθούν και μετά το τέλος των Μνημονίων. Οι Ευρωπαίοι δανειστές και εταίροι της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, υπενθυμίζουν ότι οι αντιλαϊκές δεσμεύσεις που έχουν ψηφιστεί και υπογραφεί πρέπει να τηρηθούν μέχρι κεραίας,

Έρχονται ουσιαστικά να κλυδωνίσουν το κυβερνητικό αφήγημα περί «τέλος των μνημονίων», υπενθυμίζοντας ότι η εποχή της «αυξημένης επιτήρησης» δεν διαφέρει σε τίποτα από το προγενέστερο αντιλαϊκό στάδιο.

Ειδικότερα αναφερόμενος στην περικοπή των συντάξεων, επισήμανε ότι δεν συμμετέχει σε «εικασίες» για το ενδεχόμενο αναβολής των περικοπών στις συντάξεις τον Ιανουάριο του 2019 και προειδοποιεί να μην παραβιαστούν όσα συμφωνήθηκαν για τις συντάξεις, τα πρωτογενή πλεονάσματα και το ρόλο του ΔΝΤ στο μηχανισμό της μεταμνημονιακής επιτήρησης της Ελλάδας.

Η συμφωνία «αποτελεί τη βάση, ώστε επενδυτές και επιχειρηματίες να ανακτήσουν την εμπιστοσύνη στην Ελλάδα και να επενδύσουν στη χώρα», υποστήριξε ο Ολ. Σολτς, χρησιμοποιώντας από τη μια πλευρά το καρότο της δήθεν ανάπτυξης και από την άλλη το μαστίγιο της οικονομικής ασφυξίας.

Ο ίδιος αναφέρθηκε και στο ρόλο του ΔΝΤ, σημειώνοντας πως «παραμένει όπως και πριν στην Ελλάδα με πιστώσεις άνω των 10 δισ. ευρώ και συμμετέχει επίσης με την τεχνογνωσία του στο πλαίσιο της επιτήρησης μετά το τέλος του προγράμματος».    

imerodromos.gr

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ο καλύτερος σύμμαχος του Αλέξη Τσίπρα

Με την επιμονή του σε ένα μείγμα νεοφιλελευθερισμού και αυταρχικού συντηρητισμού ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιτρέπει στον Αλέξη Τσίπρα να διεκδικεί προοδευτικό προφίλ

  

 Του Λευτέρη  Χαραλαμπόπουλου

Κανονικά η πολιτική συζήτηση θα έπρεπε να κυριαρχείται από τον τρόπο που ο Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνησή του πανηγυρίζουν για την έξοδο από τα μνημόνια αντί να απολογούνται για μια σκληρή και κοινωνικά ανάλγητη πολιτική που παρατείνει τις προβλέψεις των μνημονίων σε βάθος δεκαετιών.

Κανονικά θα έπρεπε να γίνεται μια μεγάλη συζήτηση για το εάν και κατά πόσο μπορούμε να αρνηθούμε αυτόν το μονόδρομο που υπόσχεται χαμηλούς μισθούς, εργασιακή επισφάλεια, ξεπουλημένη δημόσια περιουσία και απρόσιτες ιδιωτικοποιημένες κοινωνικές υπηρεσίες.

Κανονικά θα έπρεπε να υπάρχει αναζήτηση για το ποια πολιτική δύναμη θα τολμήσει να εκπροσωπήσει τα αιτήματα της κοινωνίας και την ανάγκη για πραγματική έξοδο από το διαρκή εφιάλτη των μνημονίων.

Αντί για αυτό έχουμε μια κυβέρνηση που βαφτίζει τα μνημόνια «προοδευτική πολιτική» και «κοινωνική δικαιοσύνη» και μια αξιωματική αντιπολίτευση που ούτε λίγο ούτε πολύ λέει ότι επιδιώκει να φέρει ακόμη πιο σκληρά μέτρα.

Μέχρι στιγμής ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει δεσμευτεί ότι δεν θα κάνει προσλήψεις στο δημόσιο και δεν θα αυξήσει τις δημόσιες δαπάνες, σε μια χώρα όπου σχολεία, νοσοκομεία και υποδομές είναι σε οριακή κατάσταση εξαιτίας της λιτότητας και των ελλείψεων σε προσωπικό.

Σε μια χώρα που καίγονται άνθρωποι επειδή η Πυροσβεστική δεν μπορεί να αντιμετωπίσει πάνω από μία μεγάλη δασική πυρκαγιά την ημέρα.

Σε μια χώρα που γίνεται μπλακάουτ στη μισή Αθήνα επειδή δεν μπορεί να γίνει κανονική συντήρηση του ηλεκτρικού δικτύου.

Σε μια χώρα όπου καθυστερούν επεμβάσεις στα δημόσια νοσοκομεία επειδή δεν έχουμε όσους γιατρούς χρειαζόμαστε.

Έχει επίσης δεσμευτεί ο πρόεδρος της ΝΔ ότι θα καταργήσει το νόμο Κατρούγκαλου αλλά χωρίς να πει ότι θα αυξήσει τις συντάξεις και τα ποσοστά αναπλήρωσης.

Εάν πρόκειται να μειώσει τις εισφορές σε μερικές κατηγορίες ελεύθερων επαγγελματιών αλλά όχι να αυξήσει τις συντάξεις για τον μεγάλο όγκο των συνταξιούχων που σήμερα λιμοκτονούν, τότε για ποια ανατροπή μιλάμε;

Ακόμη χειρότερα, τώρα που επιτέλους ανοίγει ξανά η κουβέντα για το τι θα γίνει με τον κύριο όγκο των μισθωτών και τις συλλογικές συμβάσεις, η ΝΔ και ο Κυριάκος Μητσοτάκης σπεύδουν να μιλήσουν για «παροχολογία».

Δηλαδή, η στοιχειώδης αξιοπρέπεια των μισθωτών και το να μπορέσουμε να μην έχουμε μισθούς πείνας θεωρούνται υπερβολικές παροχές.

Όμως, και ως προς το κράτος και την καθημερινότητα το μόνο που υπόσχεται ο Μητσοτάκης είναι ότι θα αντιμετωπίσει τα… Εξάρχεια και τα άλλα «κέντρα ανομίας».

Δηλαδή, κατά τη γνώμη του ο πολίτης που αγωνιά για το εάν θα υπάρχει διαθέσιμο χειρουργείο, για το εάν θα μπορέσει να πληρώσει τον ΕΝΦΙΑ, για το εάν το παιδί του θα συνεχίσει να είναι άνεργο, θα χαρεί απλώς και μόνο επειδή ο Μητσοτάκης θα στέλνει περισσότερες κλούβες των ΜΑΤ στα Εξάρχεια για να επιβάλουν τον νόμο και την τάξη.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης επέλεξε από την πρώτη στιγμή που ανέβηκε στην αρχηγία της ΝΔ να μην δώσει υποσχέσεις που θα αμφισβητούσαν το μνημονιακό κεκτημένο.

Καταγγέλλει τα μνημόνια του Τσίπρα αλλά ο ίδιος ήταν μνημονιακός υπουργός που βασικά ήθελε να απολύσει δημοσίους υπαλλήλους, την ίδια ώρα που δεν ομολογεί ότι και η ΝΔ να είχε κερδίσει τις εκλογές το 2015, νέο μνημόνιο θα είχε αναγκαστεί να αποδεχτεί.

Ο Μητσοτάκης δεν είναι καν συνεπής ακόμη και στην προσωπική του ιδεολογία.

Την ώρα που ακολουθώντας την οικογενειακή παράδοση σε αυτό είναι όντως φιλελεύθερος σε ορισμένα ζητήματα, επέλεξε να κάνει αντιπολίτευση σε ζητήματα όπως η ταυτότητα φύλου και το σύμφωνο συμβίωσης από συντηρητική και όχι φιλελεύθερη άποψη.

Το χειρότερο είναι ότι με αυτόν τον τρόπο ο Κυριάκος Μητσοτάκης προσφέρει τη δυνατότητα στον Αλέξη Τσίπρα να διεκδικήσει προοδευτικό προφίλ.

Αντί να «ματώνει» πολιτικά ο ΣΥΡΙΖΑ εξαιτίας της νεοφιλελεύθερης πολιτικής του, καταλήγει να μπορεί να δείχνει τις εξαγγελίες Μητσοτάκη και να λέει «κοιτάξτε υπάρχουν πάντα και χειρότερα».

Και βέβαια δεν βοηθάει η τακτική των στελεχών της ΝΔ να κατηγορούν τον ΣΥΡΙΖΑ επειδή είναι… «αριστερός».

Γιατί με αυτό τον τρόπο μια χαρά συντηρείται το παραμυθάκι του Καρτερού και του Τζανακόπουλου ότι χτυπούν τον ΣΥΡΙΖΑ επειδή αυτός εκπροσωπεί την αριστερά.

Σήμερα τίποτα δεν βολεύει καλύτερα τον ΣΥΡΙΖΑ από το να έχει απέναντί του μια ΝΔ που να υπόσχεται ακόμη πιο νεοφιλελεύθερα μέτρα και να βγάζει αυταρχικές αντικομμουνιστικές κραυγές.

Οξυγόνο παίρνει στην προσπάθειά του να χάσει τις εκλογές με τέτοιο τρόπο που να τον κρατά μέσα στο παιχνίδι.

Στην πραγματικότητα αυτό που στήνεται είναι ένα ιδιότυπο μνημονιακό δικομματικό γαϊτανάκι όπου η ΝΔ θα βολεύεται από την αριστερή ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ για να πλασάρει το νεοφιλελευθερισμό ως σωτηρία από τον… κομμουνισμό και ο ΣΥΡΙΖΑ θα βολεύεται καθώς θα υπάρχει ένα ακόμη πιο μνημονιακό κόμμα για να δείχνει σαν μπαμπούλα στους προοδευτικούς ψηφοφόρους.

Μόνο που μπορεί τα κομματικά επιτελεία να βολεύονται σε ένα τέτοιο πολιτικό θέατρο, όμως το μάρμαρο το πληρώνει η κοινωνία που και τα μνημόνια πρέπει να υποστεί και από πουθενά δεν βλέπει πολιτική διέξοδο.