Τρέχει τρέχει τρέχει το αυτοκινητάκι

“Ολαρία ολαρά, μαύρο τύμπανο χτυπά,

τα παιδιά που αγαπούν τα στρατιωτάκια,

τ’ αλογάκια και τα ξύλινα σπαθιά,

βρικολάκιασαν σε τούτα τα στιχάκια,

στην σκεπή μας κάποιος ξαγρυπνά.”

Δ. Σαββόπουλος

“Finally I understand

The feelings of the few

Ashes and diamonds, foe and friend

We were all equal in the end”

Two suns in the sunset, Pink Floyd

~~~~~~~~~~~~

Δεν υπάρχει τίποτα πιο τρομακτικό από την παιδική χαρά. Τίποτα πιο απειλητικό από το παιδικό τραγουδάκι. Κάποτε θα μου φαινόταν αστείο κάτι τέτοιο. Τώρα δεν μπορώ να γελάσω. Μόνο ένα πράγμα σκέφτομαι: Να σώσω το παιδί μου.

Όλα ξεκίνησαν με τον θάνατο του άντρα μου. Όχι! Για μένα ξεκίνησαν τότε, όμως το κακό είχε γεννηθεί πριν πολύ καιρό.

~

Δεν υπήρχε κανένας λόγος για να σκοτωθεί ο Πέτρος. Δεν ήταν στρατιωτικός ή πυροσβέστης ή αστυνομικός ή δεν ξέρω τι, κάτι επικίνδυνο. Όχι πως τότε θα το δεχόμουν αδιαμαρτύρητα, αλλά όπως και να το κάνεις το ‘χεις στο πίσω μέρος του μυαλού σου.

Οι πιλότοι πολεμικής αεροπορίας σκοτώνονται σε ώρα καθήκοντος, συμβαίνει. Αλλά οι πολιτικοί μηχανικοί;

Ο Πέτρος ήταν υπεύθυνος της τρύπας του μετρό στην Καλαμαριά, που ολημερίς χτιζόταν το βράδυ γκρεμιζόταν. Παλιά έθαβαν ζώα στα θεμέλια. Πιο παλιά ανθρώπους, έτσι έχω διαβάσει. Έτυχε να θυσιαστεί ο άντρας μου.

Τυχαίο ήταν, τυχαίο κι άδικο, όμως ποιος είπε ότι η ζωή είναι δίκαιη; Κανείς. Γιατί δεν είναι.

Ένας κωλόγερος οδηγούσε το φορτηγό της εταιρείας. Πώς τον έβαλαν στη δουλειά ρωτήστε τον υπουργό που είχε βύσμα. Του ‘φυγε το αυτοκίνητο κι έπεσε στον γερανό. Κανονικά, αν τηρούνταν οι κανόνες ασφαλείας, τίποτα δεν θα ‘χε γίνει. Αλλά δεν συνέβη στο Τόκυο, συνέβη στη Θεσσαλονίκη,

Το ένα πόδι του γερανού πατούσε δυο μέτρα απ’ την τρύπα. Το χτύπησε το αυτοκίνητο, το έσπρωξε, όχι πολύ, ίσως ένα μέτρο ή ενάμιση. Το έδαφος υποχώρησε.

Σαν τα πουλιά, τους γερανούς, έμεινε για μια στιγμή να ισορροπεί στο ένα, να αεροβατεί, έκανε έναν χορό ερωτοτροπίας, σαν τα πουλιά, τους γερανούς. Μετά έπεσε. Όπως συνηθίζουν να κάνουν τα πράγματα. Είκοσι τόνοι ατσάλι.

Τραυματίστηκαν τρεις, σκοτώθηκε ακαριαία ένας, ο Πέτρος μου.

~~

Όταν με πήραν τηλέφωνο

“Η κυρία Αϋφαντή;”

γέλασα γιατί δεν έχω το επίθετο του Πέτρου

“Έγινε ένα ατύχημα στο μετρό…”

κι όταν με φωνάζαν έτσι μου φαινότανε αστείο

“…είναι στο Παπαγεωργίου…”

και συνέχισα να γελάω, νευρικά

“…δυστυχώς απεβίωσε.”

γελούσα μέχρι που λιποθύμησα.

Στην κηδεία δεν πήγα. Ήμουν στο νοσοκομείο, γαλοπούλα γεμιστή με ηρεμιστικά. Όταν συνερχόμουν δαγκωνόμουν και προσπαθούσα να πηδήξω απ’ το παράθυρο. Με δέσανε για να μου βάλουν κι άλλη γέμιση.

Συνήλθα για το παιδί μου. Αν δεν ήταν ο Μαρίνος θα πέθαινα. Αλλά έπρεπε να ζήσω για κείνον.

~~

Γυρίσαμε στο σπίτι. Η εταιρεία με καλόπιασε με μια κολοσσιαία αποζημίωση, σχεδόν είκοσι τόνους, για να μην τους κάνω μήνυση. Δεν το ‘χα σκοπό, αλλά τα λεφτά τα πήρα.

Ο θάνατος του Πέτρου εξασφάλισε τη ζωή μου και τη ζωή του Μαρίνου. Ίσως και τη ζωή των παιδιών του Μαρίνου.

Αλλά δεν ήθελα να μένω στην Καλαμαριά. Δεν το άντεχα το σπίτι μας. Το σπίτι μας, ΜΑΣ. Είχαμε ζήσει τόσα με τον Πέτρο εκεί. Ήταν το πρώτο ΜΑΣ σπίτι, χρόνια πριν παντρευτούμε, όταν ήμασταν μόνο οι δυο ΜΑΣ.

Σε κάθε δωμάτιο, κάθε γωνιά, κάθε καρέκλα, πίσω απ’ τις κουρτίνες κι ανάμεσα στα πλακάκια του μπάνιου, στα κάγκελα του μπαλκονιού, στο κοντρόλ της τηλεόρασης, στις καμμένες λάμπες, παντού έβρισκα κομμάτια του.

Έκλαψα πολύ. Δεν το ήξερα. Δεν ήξερα ότι μπορεί ο άνθρωπος να κλάψει τόσο πολύ, τόσες πολλές μέρες, τόσα πολλά δάκρυα, δεν το ήξερα.

Όμως έπρεπε να σταματήσω να θρηνώ και να ζήσω. Όταν ζεις δεν έχεις άλλη επιλογή. Ή ζεις ή πηδάς απ’ το μπαλκόνι. Διαλέγεις. Κι αν έχεις παιδί πρέπει να διαλέξεις γρήγορα.

Να φύγουμε, να φύγουμε.

~~

Βεβαιώθηκα γι’ αυτό, αναγκάστηκα σ’ αυτό, όταν άρχισε το τραγουδάκι.

Τρέχει τρέχει τρέχει το αυτοκινητάκι και πού θα σταματήσει;

Καθόμουν στην καρέκλα της κουζίνας και κοιτούσα τα χέρια μου. Το ‘κανα για πολλές ώρες την ημέρα. Κοιτούσα τις παλάμες μου, τις γραμμές της ζωής -και τη βέρα.

Τρέχει τρέχει τρέχει το αυτοκινητάκι και πού θα σταματήσει;

Σηκώθηκα κι ακολούθησα τον ήχο. Ερχόταν απ’ το δωμάτιο του Μαρίνου, αλλά δεν έμοιαζε με τη φωνή του.

Τρέχει τρέχει τρέχει το αυτοκινητάκι και πού θα σταματήσει;

Ο Μαρίνος καθόταν στο πάτωμα. Πλάτη γυρισμένη στην πόρτα. Κρατούσε κάτι στο χέρι του και το ‘βαζε να τρέχει κάτω.

Τρέχει τρέχει τρέχει το αυτοκινητάκι και πού θα σταματήσει;

Του μίλησα.

“Μαρινούλη;”

Γύρισε απότομα.

“Μαμά.”

“Τι τραγουδάς;”

“Δεν τραγουδάω εγώ, μαμά.”

“Ποιος τραγουδάει, Μαρινούλη;”

“Το παιδάκι.”

Κοίταξε πάλι μπροστά. Έγειρε το κεφάλι αριστερά, σαν σκύλος που ακούει τ’ όνομα του. Μετά γύρισε πάλι σε μένα.

“Έφυγε τώρα”, μου είπε.

“Τι κρατάς στο χέρι σου;”

Μου έδειξε. Ήταν ένα φορτηγάκι, ο Μπάρμπας, απ’ την ταινία του Κεραυνού Μακουίν.

“Είναι τ’ αυτοκίνητο που σκότωσε τον μπαμπά”, μου είπε.

Έπεσα στα γόνατα και τον αγκάλιασα. Ναι, έπρεπε να φύγουμε.

~~

Θα μπορούσαμε να πάμε παντού, λεφτά είχαμε. Αλλά αποφάσισα να πάμε στο Πήλιο. Τότε νόμιζα ότι ήθελα να κρατήσω κάτι απ’ τον Πέτρο. Μάλλον ήταν το αίμα που με καλούσε.

Είχε ένα ερειπωμένο σπίτι στο Ανήλιο, στο ανατολικό Πήλιο. Ήταν του παππού του, είχε περάσει τα παιδικά του χρόνια εκεί, τα καλοκαίρια. Όταν πέθανε κι αυτός και η γιαγιά κανείς δεν ξαναπάτησε. Είκοσι χρόνια παρατημένο.

Ο Πέτρος το ‘χε όνειρο να το αναπαλαιώσει, σαν χρέος στον παππού του, που τον στήριξε για να σπουδάσει. Δεν υπήρχαν λεφτά για να το κάνει, μέχρι που σκοτώθηκε.

Δεν πήγα καν να το δω. Το ανέθεσα στον Σωτήρη, τον καλύτερο φίλο του Πέτρου απ’ τη σχολή, να το φτιάξει, χωρίς να με νοιάζει πόσο θα κοστίσει.

Το έβλεπα σαν δίκαιη λύση για όλους -όσο δίκαιη μπορεί να είναι μια λύση που περιλαμβάνει κι έναν θάνατο. Το όνειρο του Πέτρου θα γινόταν πραγματικότητα. Εγώ θα έφευγα απ’ το σπίτι ΜΑΣ. Κι ο Μαρίνος θα μεγάλωνε στην εξοχή.

Μακάρι να ‘χα αγοράσει ένα υπόγειο στην πλατεία Αττικής.

~~

Τέλειωσε σε τρεις μήνες. Όταν έχεις λεφτά να διαθέσεις όλα γίνονται. Μέχρι και διακοσμητή έβαλα, να μας το φτιάξει όπως ήθελε εκείνος και να το ετοιμάσει για κατοίκηση.

Το σπίτι ΜΑΣ στην Καλαμαριά το πούλησα. Τζάμπα το έδωσα, αλλά δεν με ένοιαζε. Έπρεπε να ξεφορτωθώ τα ΜΑΣ για να αντέξω.

Μετακομίσαμε στο Ανήλιο τον Ιούλιο. Χωρίς έπιπλα. Λίγες κούτες, με τ’ απαραίτητα και τα ρούχα, τις είχε πάει η μεταφορική. Εμείς πήγαμε άδειοι.

Σαν ανεβήκαμε το βουνό και βγήκαμε στην άλλη μεριά, εκεί που φαινόταν το Αιγαίο, ο Μαρίνος ενθουσιάστηκε. Κι εγώ. Η θάλασσα φαινόταν έτοιμη να μας ξεπλύνει. Το ίδιο πίστευε κι ο Αιγέας, μέχρι που είδε τα μαύρα πανιά.

Το σπίτι ήταν υπέροχο. Μικρό, αλλά μεγάλο -για δύο ανθρώπους. Όλο πετρόχτιστο, με κεραμίδια στο χρώμα της πέτρας. Είχε μια τεράστια αυλή που έμοιαζε με μπαλκόνι. Μπαλκόνι, γιατί το Ανήλιο είναι χτισμένο σε γκρεμό, οπότε όλα είναι κατηφορικά -ή ανηφορικά, εξαρτάται προς τα πού πας.

Κάτω απ’ την αυλή υπήρχε η παιδική χαρά του χωριού. Την έβλεπες σαν να παρακολουθείς όπερα απ’ το θεωρείο.

“Εδώ θα παίζεις με τα παιδάκια του χωριού”, είπα στον Μαρίνο. “Κι εγώ θα κάθομαι στην αυλή να πίνω τσάι και να σε προσέχω.”

Ο Μαρίνος κοίταξε την παιδική χαρά.

“Δεν έχει παιδάκια”, μου είπε.

“Θα έρθουν. Τώρα έχουν πάει για μπάνιο.”

Αλλά δεν ήρθε ποτέ κανένα. Πέρα από ‘κείνο.

~~

Το εσωτερικό του σπιτιού ήταν ακόμη πιο όμορφο. Για φωτογράφηση σε περιοδικό τύπου Aegean Houses.

Αλλά συνήθως σ’ αυτές τις φωτογραφήσεις βάζουν και μια ευτυχισμένη οικογένεια. Τα ροδομάγουλα παιδάκια, η καλλίγραμη μαμά, ο τρυφερός -και γυμνασμένος- μπαμπάς. Όλοι να χαμογελάνε και να τρώνε μεσογειακό πρωινό. Το σπίτι υπήρχε, αλλά έλειπαν τ’ άλλα.

Τα λεφτά δεν αγοράζουν την ευτυχία, έτσι λένε. Ίσως να μην το πιστεύετε. Εγώ το ξέρω.

~~

Πέσαμε να κοιμηθούμε στο διπλό κρεβάτι. Μαζί βεβαίως. Απ’ τη μέρα που έπεσε ο γερανός, κι αφού βγήκα απ’ το νοσοκομείο, κοιμόμασταν πάντα μαζί. Η ψυχίατρος δεν συμφωνούσε. Μου έλεγε ότι προσπαθούσα να αντικαταστήσω τον άντρα μου με τον γιο μου. Της έλεγα ότι είναι ηλίθια.

Ξαπλώσαμε. Απέξω, απ’ την παιδική χαρά, ακουγόταν η κούνια να τρίζει, σαν κάποιος να κουνιόταν. Ο Μαρίνος κατουρήθηκε. Τον σήκωσα και τον έβαλα για λίγο στον καναπέ της κουζίνας. Άλλαζα σεντόνια όταν τον άκουσα.

Τρέχει τρέχει τρέχει το αυτοκινητάκι και πού θα σταματήσει;

Πήγα στην κουζίνα και βρήκα τον Μαρίνο όρθιο, να κοιτάζει έξω απ’ το τζάμι της πόρτας.

“Πού το ξέρεις αυτό το τραγουδάκι;” του είπα όσο πιο ήρεμα μπορούσα.

“Το παιδάκι μου το ‘πε.”

“Και το παιδάκι πού το ξέρει;”

“Του το ‘πε ο μπαμπάς.”

Τρέχει τρέχει τρέχει το αυτοκινητάκι και πού θα σταματήσει;

Δεν ήθελα να ρωτήσω, φοβόμουν τι θ’ ακούσω, αλλά δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς, ρώτησα.

“Κι ο μπαμπάς που το ξέρει;”

Ο Μαρίνος με κοίταξε με τα γαλανά του μάτια, που τόσο έμοιαζαν του Πέτρου. Με κοίταξε και είπε:

“Του το ‘παν οι πεθαμένοι.”

Τρέχει τρέχει τρέχει το αυτοκινητάκι και πού θα σταματήσει;

Απέξω ακουγόταν η κούνια να τρίζει. Για να μη βλέπω άλλο τον Μαρίνο

(τα μάτια του, τα μάτια του)

άνοιξα την πόρτα και βγήκα στην αυλή.

Κοίταξα στην παιδική χαρά. Θα ήταν ωραία αν ένα παιδί έκανε κούνια -στις δύο το πρωί; Ή αν η κούνια κουνιόταν μόνη της, απ’ τον αέρα. Αλλά ήταν ακίνητη, τα πάντα ήταν ακίνητα, κι ακουγόταν μόνο το τρίξιμο, σαν να ‘ρχεται απ’ το τίποτα -ή από κάτι που τέλειωσε.

Μπήκα ξανά στο σπίτι, τρέμοντας. Κι ο Μαρίνος έλειπε. Τον φώναξα. Τρελάθηκα. Πήγα από δωμάτιο σε δωμάτιο. Ήταν στο κρεβάτι. Σκεπασμένος με το σεντόνι ως το κεφάλι. Το τράβηξα πιστεύοντας ότι θα τον βρω με τον λαιμό κομμένο.

Ο λαιμός του ήταν μια χαρά. Κοιμόταν. Κοιμόταν σαν μικρό παιδί που εξαντλήθηκε απ’ το πολύ παιχνίδι. Έπεσα δίπλα του, νομίζοντας ότι δε θα μ’ έπαιρνε ο ύπνος. Κοιμήθηκα σαν πέτρα στο βυθό σιωπηλών θαλασσών.

~~

Το επόμενο πρωί με ξυπνήσανε φωνές παιδιών που παίζανε. Ο Μαρίνος έλειπε απ’ το κρεβάτι. Άνοιξα το παράθυρο της κάμαρας και κοίταξα έξω. Η παιδική χαρά ήταν άδεια. Ακούγονταν φωνές και γέλια. Ο Μαρίνος έλειπε. Μετά μια διαφήμιση. “Θετική ενέργεια δυνατά. Θετική ενέργεια άψογα.”

Πήγα στην κουζίνα. Τον βρήκα στο τραπέζι να τρώει δαχτυλιδάκια μελιού ξερά και να ‘χει την τηλεόραση στη διαπασών. “Θετική ενέργεια άπειρη.”

“Τι κάνεις;” τον ρώτησα.

“Δεν μπορούσα ν’ ανοίξω το γάλα”, είπε.

Έκλεισα την τηλεόραση.

“Γιατί το ‘χεις τόσο δυνατά; Δεν ξέρεις ότι κοιμάμαι;”

“Δεν ήθελα ν’ ακούω το παιδάκι”, μου είπε.

“Ποιο παιδάκι;”

“Το παιδάκι στην παιδική χαρά.”

Δεν χρειαζόταν να κοιτάξω έξω. Ήξερα ότι δεν ήταν κανείς εκεί.

“Μου ‘λεγε να πάω να παίξω. Μου ‘λεγε κι άλλα.”

“Τι σου ‘λεγε;”

“Πώς σκοτώθηκε.”

Τρέχει τρέχει τρέχει το αυτοκινητάκι και πού θα σταματήσει;

Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα ότι έπρεπε να φύγουμε. Ξανά. Να μπούμε στο αμάξι, όπως ήμασταν, με τις πιτζάμες, και να φύγουμε.

Θυμήθηκα τη συχωρεμένη τη μάνα μου. Όταν με έβλεπε αγχωμένη ή στεναχωρημένη, ειδικά στην εφηβεία που βαρούσαν καμπανάκια στο κεφάλι μου χωρίς λόγο, μου έλεγε: “Όταν πας να τρελαθείς φάε μια μεγάλη ΙΟΝ αμυγδάλου.”

Και πάντα έπιανε η συμβουλή της -ακόμα και στην Αγγλία που δεν είχαν ΙΟΝ.

“Πάμε να πάρουμε μια σοκολάτα;” είπα στον Μαρίνο.

“Επιτρέπεται;” είπε αυτός.

Τον προσέχαμε τον Μαρίνο μας. Σπάνια γλυκό, ποτέ πατατάκια και λουκάνικα κι αηδίες. Γι’ αυτό του φάνηκε παράξενο.

“Σήμερα επιβάλλεται”, του είπα.

Δεν ντυθήκαμε. Βγήκαμε με τις παντόφλες. Στο χωριό ήμασταν, αυτή είναι μια πολυτέλεια που δεν σου επιτρέπεται στην πόλη.

Κατεβήκαμε στην πλατεία και μπήκαμε στο παντοπωλείο του κυρ-Βασίλη. Ο Πέτρος μου είχε πει γι’ αυτό, ήταν ένα μαγικό μέρος της παιδικής του ηλικίας. Και δεν είχε αλλάξει. Ο Μαρίνος γοητεύτηκε με την πρώτη ματιά. Κι εγώ έμεινα άναυδη.

Δεν υπήρχε η ψυχαναγκαστική τάξη του σούπερ μάρκετ, όμοια προϊόντα ίσια βαλμένα στα σωστά ράφια.

Το παντοπωλείο ήταν σαν να το είχε φτιάξει ένας τρελός, ένας άναρχος νους. Δυο κονσέρβες τούλιπ και δίπλα σερβιέτες. Απορρυπαντικό ρολ για πλύσιμο στο χέρι μαζί με το ρύζι. Και μπαταρίες ΑΑ δίπλα.

Τα προϊόντα στο σούπερ τα χαρτογραφείς με την πρώτη επίσκεψη. Εκεί μέσα, στο παντοπωλείο, μπορούσες να τριγυρνάς όλη σου τη ζωή και ποτέ να μη μάθεις που έχει τα λουκούμια.

Αυτή ήταν η μαγεία που δεν μπορούσε να εξηγήσει ο Πέτρος. Γιατί κι η ζωή είναι κάπως έτσι, μαγική. Δεν είναι όλα βαλμένα σωστά. Ο θεός δεν είναι υπάλληλος σούπερ μάρκετ. Είναι ένας γέρος παντοπώλης που αραδιάζει τα προϊόντα όπου τύχει. Κι ίσως ποτέ να μη μάθεις που είναι τα λουκούμια.

“Έχει σοκολάτες εδώ;” ρώτησε ο Μαρίνος.

“Κάπου θα ‘χει”, του είπα. “Παντού έχει σοκολάτες.”

Ακόμα και στην Κόλαση. Αλλά είναι λίγο λιωμένες.

Κι ενώ κοιτούσαμε τριγύρω μπήκε ο κυρ-Βασίλης. Ήταν το ίδιο γέρος όπως μου τον είχε περιγράψει ο Πέτρος.

“Ποιανού είσ’ εσύ;” ρώτησε τον Μαρίνο.

“Της μαμάς μου”.

Ο κυρ-Βασίλης γέλασε. Η μασέλα του ήταν λίγο πιο λευκή από κουφέτο.

“Τον πατέρα σου πώς τον λένε;” είπε μετά.

“Δεν τον λένε.”

“Γιατί;”

“Γιατί ‘ναι πεθαμένος.”

Ο παντοπώλης στράφηκε σε μένα.

“Είσαι η χήρα του Αϋφαντή. Συλλυπητήρια.”

“Σας ευχαριστώ.”

Η οικογένεια του Πέτρου ήταν γνωστή στο χωριό -όπως είναι όλες οι οικογένειες εκεί. Θα είχαν μάθει τα νέα απ’ την τηλεόραση, και θα τα ‘χαν συζητήσει το χειμώνα. Όλα τα κανάλια είχαν πρώτο θέμα τον τυχαίο θάνατο ενός μηχανικού. Κι ο χωριάτες έβλεπαν πολλή τηλεόραση.

Ο Μαρίνος τον σκούντηξε και τον ρώτησε αν έχει σοκολάτες.

“Έχω σοκολάτες από τότε που ήταν πρωθυπουργός ο Βενιζέλος”, είπε ο κυρ-Βασίλης.

“ΙΟΝ έχετε;” του είπε ο Μαρίνος.

“Ξέρει να διαλέγει ο μικρός.”

Γύρισε αργά, χωρίς καθόλου να το σκεφτεί. Ήξερε ακριβώς πού ήταν, ανάμεσα στις φρυγανιές και τη μουστάρδα. Για εκείνον δεν υπήρχε χάος, μόνο κάποια ανορθόδοξη τάξη.

Μας τις έδωσε χωρίς να δεχτεί χρήματα. Πήραμε δυο σοκολάτες και βγήκαμε. Τις ανοίξαμε στον δρόμο, ο καθένας τη δικιά του. Του είπα να περπατήσουμε στα καλντερίμια. Συμφώνησε. Μετά δεν μιλήσαμε ξανά, μόνο τρώγαμε.

Και για λίγο ένιωσα φυσιολογική, κανονική, ολόκληρη, σχεδόν χαρούμενη. Κάτι ήξερε η γιαγιά.

~~

Μισή σοκολάτα παρακάτω, ήταν στην αυλή της μια σκεβρωμένη γρια που πότιζε τα γεράνια της. Φορούσε ένα από εκείνα τα φορέματα-κουρτίνες κι η καμπούρα της φούσκωνε σαν σκεπασμένη πολυθρόνα.

Όταν πλησιάσαμε στράφηκε προς το μέρος μας. Όχι για να μας δει, δεν μπορούσε. Ήταν τυφλή. Έμοιαζε να μυρίζει τον αέρα και ν’ αφουγκράζεται την περπατησιά για να μας αναγνωρίσει.

“Ποιοι είστ’ εσείς;” είπε σαν φτάσαμε κοντά. Η φωνή της ίδια με κρώξιμο καρακάξας. “Ξένοι είστε;”

“Ναι”, είπα εγώ.

“Όχι”, είπε ο Μαρίνος.

Η γρια καρακάξα, σαν μυρίστηκε πτώμα, πλησίασε στα κάγκελα.

“Πού κάθεστε;” ρώτησε μυρίζοντας τον αέρα μας.

“Στο σπίτι του Αϋφαντή”, της είπα, περιμένοντας τα συλλυπητήρια.

Η γρια έκανε πίσω κι έφτυσε κάτω.

“Η χήρα του είσαι;”

“Αυτοπροσώπως.”

“Και τι γυρεύεις εδώ; Δεν σου ‘φτασαν όσα έκαμε ο άντρας σου;”

“Τι εννοείτε;”

Είχε εκνευριστεί κι ο Μαρίνος το κατάλαβε.

“Πάμε μαμά, πάμε”, είπε και με τράβηξε.

“Κι έφερες και το μωρό μαζί”, συνέχισε η γρια. “Τι σου φταίει το μωρό;”

“Δεν σας καταλαβαίνω”, είπα πιο έντονα. “Τι πρόβλημα έχετε μ’ εμένα και το παιδί μου;”

“Πάμε μαμά, πάμε.”

“Με τον άντρα σου έχω”, είπε η γρια.

“Ο άντρας μου… Ο άντρας μου είναι νεκρός, αν δεν το γνωρίζετε”, της φώναξα.

“Μαμά, μαμά, πάμε, πάμε.”

“Πήρε αυτό που του έπρεπε”, είπε η γρια.

Έμεινα άφωνη απ’ την οργή. Έσφιξα τη σοκολάτα τόσο που έλιωσε κι έσταξε στον δρόμο. Ίσως και να τη χτυπούσα, χωρίς να με νοιάζει αν ήταν γρια, τυφλή, καμπούρα. Θα το έκανα σίγουρα, αλλά με πρόλαβε ο Ιάσονας.

~~~~~~~~

Συνεχίζεται: “Και πού θα σταματήσει;”

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Γελωτοποιός  

Νέα Δημοκρατία: Πατρίς, θρησκεία και… Πινοσέτ!!!

 Του Νίκου Μπογιόπουλου


Ο Βορίδης θέλει οι θεσμοί και το κράτος να δράσουν κατά της αριστερής ιδεολογίας…

    Ο Γεωργιάδης ενοχλείται από την Κοινωνιολογία ως Επιστήμη διότι κάνει τα παιδιά αριστερά…

    Και τώρα ήρθε και τούτος, ο Καραγκούνης, για να διαφημίσει το ασφαλιστικό του φασίστα Πινοσέτ (!) σαν το «πιο πετυχημένο παγκοσμίως» (!) και να προαναγγέλλει (γελώντας!) την εφαρμογή του από τη ΝΔ!

    Πριν εξηγήσουμε τι είναι ακριβώς αυτό που στη ΝΔ εμφανίζουν σαν το «πιο πετυχημένο (ασφαλιστικό) παγκοσμίως», πάρτε μια γεύση των σχετικών δηλώσεων του Κώστα Καραγκούνη, τομεάρχη της ΝΔ (στο NEWS 24/7 RADIO):  

Αφού σημειώσουμε ότι αυτοί οι τύποι δεν έχουν μετονομαστεί (ακόμα) σε «Νέα Ακροδεξιίλα» και ότι συνεχίζουν να ονομάζονται (ακόμα) «Νέα Δημοκρατία», πάμε τώρα στο πιο… πετυχημένο ασφαλιστικό παγκοσμίως:

Το πιο μισητό του κόσμου!

    Δεν υπάρχει μήνας σχεδόν τα τελευταία χρόνια στη Χιλή που ο λαός δεν διαδηλώνει κατά κύματα στους δρόμους με αίτημα την κατάργηση του ασφαλιστικού που επέβαλε από το 1981 στη χώρα η στυγνή χούντα του Πινοσέτ.

    Οι διαδηλωτές τον περασμένο Απρίλη, για παράδειγμα, ξεπέρασαν μόνο στο Σαντιάγο τους 100.000. «Οι διαδηλωτές έκαναν πορεία στο κέντρο της πρωτεύουσας της Χιλής για να καταγγείλουν το σημερινό σύστημα, το οποίο ελέγχεται από τους Διαχειριστές των Συνταξιοδοτικών Ταμείων και χορηγεί συντάξεις ύψους 285 ευρώ τον μήνα κατά μέσο όρο» (https://www.naftemporiki.gr/story/1343224/xili-diadilosi-kata-tou-asfalistikou-sustimatos-pou-eixe-dimiourgithei-epi-imeron-pinoset).

    Η 24η Ιούλη, δε, θεωρείται ημερομηνία – σταθμός για το λαϊκό κίνημα στη Χιλή αφού εκείνη την ημέρα, μόλις πριν από δύο χρόνια, το 2016, στο Σαντιάγο οι διαδηλωτές ξεπέρασαν τις 200.000 και σε όλη τη χώρα το 1 εκατομμύριο (http://net.xekinima.org/chile-mazikes-kinitopoiiseis-enantia/).

    Γιατί διαδήλωναν και διαδηλώνουν όλοι αυτοί; Για να ξηλωθεί από τη χώρα τους το «πιο πετυχημένο παγκοσμίως» (κατά Καραγκούνη και ΝΔ) ασφαλιστικό του Πινοσέτ…

Τα «Chicago boys» της Νέας Δημοκρατίας…

    Ποιο είναι αυτό το ασφαλιστικό μοντέλο, το λεγόμενο «τριφασικό» (που όντως η βασική φιλοσοφία του έχει περάσει σε όλες σχεδόν τις χώρες της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, που στην ΕΕ το προωθούν ήδη από την δεκαετία του ’90, που στην Ελλάδα το πρωτοεισήγαγε ο «εκσυγχρονισμός» του Σημίτη και που στις ράγες του κινούνται ήδη βασικές πλευρές του ασφαλιστικού στη χώρα μας);

    Το ασφαλιστικό μοντέλο της Χιλής που λατρεύουν τα «boys» του κ.Μητσοτάκη, είναι έμπνευσης της ακραία νεοφιλελεύθερης σχολής του Σικάγου με σημαιοφόρους τον Μίλτον Φρίντμαν και τα περιλάλητα «Chicago boys» του. Προωθήθηκε όχι, φυσικά, για να παρέχει συντάξεις στους εργαζόμενους, αλλά για να απαλλάσσει από εργοδοτικές εισφορές τα μονοπώλια.

    Από τους αρχιτέκτονές του θεωρείται ο Γραμματέας Ασφάλισης της χιλιανής δικτατορίας, ο Χοσέ Πινέρα, ο οποίος επέλεξε την 1η Μαϊου 1981 ως ημέρα κατάργησης της δημόσιας ασφάλισης και εφαρμογής του «τριφασικού» έτσι ώστε «να μη γιορτάζεται η Πρωτομαγιά ως ημέρα ταξικής πάλης, αλλά ως ημέρα ελεύθερης επιλογής συστήματος σύνταξης» (http://www.posoaee.gr/index.php/9-uncategorised/205-xili-syntaksioyxoi-kai-ergazomenoi-apaitisan-dimosia-asfalistika-tameia-pou-dielyse-i-xoynta-tou-pinoset).

    Το «τριφασικό σύστημα» ελέγχεται στη Χιλή από έξι συνταξιοδοτικά μονοπώλια που δημιουργήθηκαν επί χούντας Πινοσέτ, γνωστά στη χώρα με το ακρωνύμιο «AFP» (ανάμεσά τους είναι οι ασφαλιστικοί όμιλοι «ΜetLife» και «Principal Financial Group») και διαμορφώνεται στις διάφορες παραλλαγές του ως εξής:

    Πρώτος πυλώνας η «εθνική σύνταξη», ένα φιλοδώρημα πενίας, ένα βοήθημα ελεημοσύνης, που χρηματοδοτείται από τη γενική φορολογία, δεύτερος πυλώνας η κύρια σύνταξη που χρηματοδοτείται από τις εισφορές και που αν καταφέρει ο εργαζόμενος να φτάσει στο βαθύ γήρας για να την λάβει δεν του αναπληρώνει ούτε κατά το ήμισυ τον εργάσιμο μισθό του, τρίτος πυλώνας που βασίζεται στο κεφαλαιοποιητικό σύστημα και είναι ευθέως παραδομένος στην ιδιωτική ασφάλιση.

Συντάξεις: Το 80% κάτω από τον κατώτατο μισθό, το 44% κάτω του ορίου της φτώχειας!

    Οι συνέπειες:

Το ασφαλιστικό Πινοσέτ θεωρείται ένα από τα βασικότερα εργαλεία των κεφαλαιοκρατών της χώρας ώστε να πετύχουν το 1% του πληθυσμού να κατέχει το 35% του πλούτου και να κατατάσσεται η Χιλή στις πρώτες θέσεις της κοινωνικής ανισότητας χώρες του ΟΟΣΑ. (http://net.xekinima.org/chile-mazikes-kinitopoiiseis-enantia/)

Το «πιο πετυχημένο παγκοσμίως» ασφαλιστικό σύστημα αντί της «ελεύθερης επιλογής συστήματος σύνταξης» έχει παραδοθεί στα 6 ασφαλιστικά μονοπώλια που απομυζούν εισφορές που ανέρχονται στα 170 δισ. δολάρια καθώς για 37 χρόνια λυμαίνονται τις ασφαλιστικές εισφορές εκατομμυρίων Χιλιανών εργαζομένων.

Οι εργαζόμενοι υποχρεώνονται σε παρακράτηση του 10% των μισθών τους σε μηνιαία βάση σε ατομικούς λογαριασμούς που εκμεταλλεύονται τα μονοπώλια καθ’ όλη τη διάρκεια του εργασιακού τους βίου (αυτό θα πει «ελεύθερη επιλογή»!).

Οι άνδρες η σύνταξη που λαμβάνουν δεν ξεπερνά κατά μέσο όρο το 38% των ασφαλιστικών εισφορών που τους παρακρατήθηκαν επί χρόνια (αντί το 70% και 75% που είχε «υποσχεθεί» ο δικτάτορας Πινοσέτ) ενώ οι γυναίκες παίρνουν μόλις το 33% των εισφορών που κατέβαλαν κατά τη διάρκεια του εργασιακού τους βίου.

Σήμερα στη Χιλή μια μέση σύνταξη μετά από 35 και 40 χρόνια σκληρής δουλειάς δεν ξεπερνά τα 450 δολάρια, η οποία μόλις που μπορεί να καλύψει τις ανάγκες διατροφής και στοιχειώδους διαβίωσης ενώ μεγάλος όγκος συντάξεων κινείται στα 150, στα 200 και 285 δολάρια.

Μεταξύ 2007 και 2014, το 80% των συντάξεων στη Χιλή ήταν πολύ χαμηλότερες από τον κατώτατο μισθό και το 44% αυτών κάτω από το όριο της φτώχειας. (https://www.rizospastis.gr/page.do?id=16348&publDate=23%2F8%2F2016&pageNo=14, http://www.posoaee.gr/index.php/9-uncategorised/205-xili-syntaksioyxoi-kai-ergazomenoi-apaitisan-dimosia-asfalistika-tameia-pou-dielyse-i-xoynta-tou-pinoset)

    Αυτό είναι το «πιο πετυχημένο ασφαλιστικό παγκοσμίως». Ετσι εξηγείται και το γιατί χρειάστηκε να ανέβει πάνω στις ερπύστριες μιας από τις πιο στυγνές φασιστικές χούντες του πλανήτη για να επιβληθεί.

    Αυτά είναι και τα μαντάτα για το πρόγραμμα της ΝΔ από τα ίδια τα στελέχη της ΝΔ. Που στην αντιπαράθεσή τους με την «αριστερά» των Κατρούγκαλων έχουν το θράσος να πλασάρουν την αντιδραστική σκουριά του Πινοσετικού φασισμού σαν κατιτίς το «νέο» και φτάνουν να δηλώνουν (γελώντας μάλιστα!) ότι θα την εφαρμόσουν στην Ελλάδα…       

Αγιασμένα βότανα και διακίνηση μισαλλοδοξίας

Του Παντελή Μπουκάλα

O τηλεοπτικός χρόνος είναι ακριβός. Πανάκριβος. Ετσι εξηγείται το γεγονός ότι τα κανάλια, αδιαφορώντας (τι περίεργο) για τις επιταγές του ΕΣΡ, δεν χαραμίζουν ούτε καν τα δευτερόλεπτά τους για να παρουσιάσουν την κίνηση όσων κομμάτων ή φορέων δεν συνάδουν με τις δικές τους πολιτικές προτιμήσεις, δεν αναχαράζουν τον αμανέ που προτιμά κάθε δίαυλος. Ετσι εξηγείται επίσης το ότι τα σποτάκια ιδιαίτερου κοινωνικού ενδιαφέροντος (για την προστασία του περιβάλλοντος, για τον αγώνα κάποιας ειδικής ομάδας νοσούντων κτλ.), που δεν αφήνουν κέρδος, προβάλλονται τα χαράματα, σφηνωμένα ανάμεσα σε τσοντοδιαφημίσεις. Τυπικά, τα κανάλια είναι εντάξει. Επί της ουσίας, αντιμετωπίζουν και αυτή την υποχρέωσή τους όπως όλες τις υπόλοιπες: διά της περιφρονήσεως. Την πεποίθησή τους ότι αποτελούν κράτος εν κράτει δεν θα την αποβάλουν ποτέ, όσοι διαγωνισμοί κι αν γίνουν. Ή μάλλον θα την αποβάλουν όταν βρεθεί κυβέρνηση που θα αποδεχτεί, έστω με βαριά καρδιά, πως η δημόσια τηλεόραση είναι όντως δημόσια, και όχι υποχρεωτικά φιλοκυβερνητική, δηλαδή χειραγωγημένη.

Παρά την ακρίβεια του τηλεχρόνου πάντως, η οποία συνιστά ένα παράδοξο ζευγάρι με τη φτήνια του τηλεπροϊόντος, στα μισά «επίσημα» κεντρικά κανάλια και σε δεκάδες περιφερειακά προβάλλονται δεκάλεπτα, εικοσάλεπτα, ενίοτε δε και ημίωρα «διαφημιστικά μηνύματα», και μάλιστα σε ζώνες υψηλής θεαματικότητας. Αγορά είναι, έχει τους δικούς της ιερούς νόμους. Κι όποιος διαθέτει ιερότατο χρήμα σε περίσσεια και το δαπανά για ν΄ αγοράσει τηλεχρόνο και να διαφημίσει τις αρετές ενός μαγικού τηγανιού που μέχρι και τα κρεμμύδια καθαρίζει μόνο του, ενός παντοδύναμου καρπουζοκόφτη, μιας σόμπας με τις ιδιότητες της φλεγομένης αλλ΄ουχί καιομένης βάτου, ενός φακού που η δέσμη του περνάει αλώβητη ακόμα και μέσα από μαύρες τρύπες ή ενός πανέξυπνου κινητού που μόνο καπουτσίνο φρέντο δεν φτιάχνει, αξίζει τον έπαινο του δήμου και των σοφιστών. Μπράβο του τού πατριώτη, που κρατάει εδώ τα λεφτά του και δεν τα στέλνει εις τας οφσορίους εξοχάς, όπως τόσοι ευπατρίδες, που τυγχάνουν όμως και οπαδοί ενός διεθνισμού νέου τύπου, όχι ακριβώς προλεταριακού.

Κάποια προβληματάκια υπάρχουν πάντως, ίσως της αρμοδιότητας του ΕΣΡ, πιθανόν και του ΕΟΦ. Πρόβλημα πρώτο, τα γιατροσόφια κάθε λογής. Κάθε καιρός και η μόδα του βέβαια. Δεν βρισκόμαστε πια στην εποχή του Καματερού και του ιαματικού νερού του ούτε της φραπελιάς. Αυτά είναι αρχαιότητα. Ακόμα και το όζον, αυτό το «υπερόπλο» εναντίον πάσης νόσου, μοιάζει προϊστορία μπροστά στο γανόδερμα και τις κηραλοιφές, που κατακαλύπτουν τον τελευταίο καιρό τη μικρή οθόνη. Από κοντά τα «ευλογημένα» βότανα με τα βαρύηχα ονόματα, «Βυζαντινόν», «Αυτοκρατορικόν» κ.ο.κ., με το νι στο τέλος να προσθέτει τάχα αρχαιοπρέπεια και κύρος. Να ΄χουν ακούσει κάτι οι προπαγανδιστές για τις απόψεις του Οδυσσέα Ελύτη περί του νι, ίσως και του Κ. Π. Καβάφη; Μπα, περιττό. Αυτοί είναι σίγουρα της σχολής που δογματίζει ότι τα αρχαία ελληνικά ήταν γλώσσα θεϊκή αλλά και θεραπευτική. Πώς αυτό; Χάρη στα πολλά της νι ο αρχαιοελληνικός εγκέφαλος οξυγονωνόταν πολύ περισσότερο διά της ομιλίας απ΄ ό,τι ο αρχαιοπερσικός ή ο αρχαιοαιγυπτιακός (τι νι να έχουν τα ιερογλυφικά). Αρα δούλευε εντατικότερα και ποιοτικότερα, άρα άρχισε να μεγαλουργεί όταν οι άλλοι στας Ευρώπας, οι άΝΙδροι (συγγνώμη για την ανορθογραφία), έψαχναν ακόμα τρόπο να κατέβουν από τα δέντρα.

Ολα τα υπερφάρμακα λοιπόν εκθειάζονται σαν τέκνα του Ασκληπιού και της Πανάκειας, πάμφθηνα μεν, πανίσχυρα δε. Και όλα τους θεραπεύουν τα πάντα, με το ρήμα «θεραπεύουν» ωστόσο κλεισμένο μέσα στα δεκάδες αχρείαστα εισαγωγικά που βλέπουμε καθημερινά στη μικρή οθόνη και στις εφημερίδες, τοποθετημένα εκεί από τον τρόμο της μεταφοράς και της μετωνυμίας. Γιατρεύουν τον καρκίνο, τη ρευματοαρθρίτιδα, τις μαγουλάδες, τη φαλάκρα, το άσθμα, το αλτσχάιμερ, την κατάθλιψη, τον πονόδοντο, το ζάχαρο. Μόνο για την υπνική άπνοια δεν έχουν πει τίποτε οι τηλεθεραπευτές. Κακώς. Αν τα μαντζούνια τους τη γιάτρευαν και αυτή, ίσως το μάθαινε ο Αριστείδης Φλώρος της σκανδαλοποιού Energa (δεν είναι και λίγα τα 250 εκατομμύρια ευρώ που υπεξαίρεσαν οι στυλοβάτες της εν λόγω ρευματοδότριας επιχείρησης για να μας αλλάξουν τα φώτα), και θα έλυνε το πρόβλημά του ο άνθρωπος. Δεν θα ’μπαινε σε μπελάδες, αναζητώντας γνωματεύσεις ευφάνταστων ορκισμένων στον άμοιρο Ιπποκράτη που να βεβαιώνουν ότι το ροχαλητό αποτελεί μορφή αναπηρίας.

Υποτίθεται επίσης ότι όλα τα σούπερ φάρμακα, πρωτοξαδερφάκια των σούπερ φουντ, έχουν έρθει από το Αγιον Ορος, το ιερό Κατμαντού, τις αγνές Ανδεις κ.ο.κ., ή ότι έχουν κατασκευαστεί στα πιο προχωρημένα εργαστήρια του κόσμου, τα οποία κατά τύχην όλως δεν προσδιορίζονται. Υποτίθεται τέλος πως έχουν ελεγχθεί ενδελεχώς από δεκάδες «έγκριτους επιστήμονες», οι οποίοι επίσης κατά τύχη δεν κατονομάζονται, κι έτσι ουδείς μπορεί να εξακριβώσει πώς έγιναν «έγκριτοι». Ο ενθουσιώδης παρουσιαστής-διακινητής ανεμίζει απλώς κάποια χαρτιά, η σεμνότυφη κάμερα αποφεύγει να ζουμάρει και ο τηλεθεατής-καταναλωτής μένει με την ψευδαίσθηση ότι όσα του προτείνουν να αγοράσει «σε τιμή σοκ» είναι καρατσεκαρισμένα, εξοπλισμένα με την πιστοποίηση δεκάδων ινστιτούτων και κρατικών φορέων. Πώς βλέπουμε σε άλλες διαφημίσεις, κανονικές, μονόλεπτες, έναν κύριο ή μια κυρία να λέει πόσο καλή είναι η τάδε οδοντόβουρτσα ή κρέμα, κι εμείς εικάζουμε ότι για να φοράει την άσπρη μπλούζα ή ποδιά, έμβλημα κύρους, επιστημοσύνης και αγνότητας, είναι γιατρός με τα όλα του, και όχι ηθοποιός ή μοντέλο που παριστάνει τον γιατρό, πρωταγωνιστώντας σε μια καραμπινάτη αντιποίηση αρχής; Κάπως έτσι. Παιχνίδια με τον πόνο των ανθρώπων και τα βάσανά τους. Πανάρχαια. Στον τόπο μας και παντού. Απλώς, τώρα πια, και χάρη στην παγκοσμιοποίηση και του κομπογιανιτισμού, τη γιαγιά μας τη μαμμή, που τέλος πάντων την έκανε τη δουλίτσα της, την αντικατέστησαν βιοενεργειακοί σωτήρες, θεραπευτές φενγκ σούι και γανοδερματέμποροι.

Υπάρχει όμως ένα επιπλέον ζήτημα με τις δεκάλεπτες διαφημίσεις. Πρόβλημα κοινωνικό και πολιτικό. Οι μισές εξ αυτών αποτελούν προπαγάνδα ωμή και απροσχημάτιστη. Και δεν προπαγανδίζονται προϊόντα αλλά «ιδέες»: οι «ιδέες» του βλακώδους σωβινισμού, που στηρίζει σε χονδροειδή ψέματα την «αλήθεια» του, του προσφυγοφάγου ρατσισμού, της ακραίας συνωμοσιολογίας («Οι Τούρκοι έκαψαν το Μάτι» κ.ο.κ.). Οι αστερίσκοι της Ακροδεξιάς, ο (ιδιοκτήτης κόμματος) Κυριάκος Βελόπουλος, ο Δημοσθένης Λιακόπουλος και οι όμοιοί τους αγοράζουν άφθονο τηλεχρόνο σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Ηράκλειο, Πάτρα κ.α., για να πουλήσουν όχι τόσο βότανα και γανόδερμα όσο μισαλλοδοξία, φαιό ελληνοχριστιανισμό και προδοτολογία, πάντα με το πρόσχημα της Μακεδονίας. «Κάμερα σ’ εμένα»…

Προπαγανδιστικό site κατά της κυβέρνησης δημιούργησε η ΝΔ

Ειδικό site, το mauresselides.gr, με τα πεπραγμένα του ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση και ως κυβέρνηση δημιούργησε η ΝΔ, προκειμένου να προβάλλει «τα ψέματα και τις ανακολουθίες του κ. Τσίπρα», που σύμφωνα με τη ΝΔ «στοίχισαν στη χώρα μας περισσότερα από 100 δισ. ευρώ».

Όπως αναφέρει η ΝΔ, «πρόκειται για μια ιστοσελίδα ψηφιακής ανασκόπησης των πεπραγμένων.. της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με την μορφή χρονολογίου που συγκεντρώνει βίντεο, εικόνες, δηλώσεις κυβερνητικών παραγόντων, πρωτοσέλιδα διεθνών και ελληνικών μέσων ενημέρωσης, μέχρι και στοιχεία διεθνών οργανισμών».

Τελικός στόχος είναι να αποδομήσει «το νέο αφήγημα του πρωθυπουργού στην ΔΕΘ». Χαρακτηριστικά αναφέρουν οι διαχειριστές του: «Τώρα ο κ. Τσίπρας, καθώς γνωρίζει την επικείμενη εκλογική συντριβή του είναι βέβαιο ότι θα κάνει τα πάντα για να την αποτρέψει... Το βλέπουμε ήδη τις τελευταίες εβδομάδες στα όσα ψελλίζουν τα στελέχη του. Οι ίδιοι που είχαν παραδεχθεί ότι η υπερφορολόγηση της μεσαίας τάξης ήταν συνειδητή επιλογή τους, τώρα ξαφνικά υπόσχονται μείωση των φόρων. Κανείς ωστόσο πια δεν πιστεύει τον κ. Τσίπρα. Το πρόβλημα ωστόσο δεν είναι μόνο τα ψέματα που λέει ξανά». 

 zoornalistas.com

Κυβερνητικό θέατρο βορείου Ελλάδος

Δεν περιμένει κανείς αποκαλύψεις ούτε φυσικά να προκύπτει κάποια είδηση από την παραδοσιακή συνέντευξη Τύπου του Πρωθυπουργού στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης. Είναι απλά μια παράσταση, κάποιες φορές με κακή σκηνοθεσία, καλή ώρα.

Γράφει η Λώρη Κέζα

Ο Αλέξης Τσίπρας ήταν αναγκασμένος να παίξει το ρόλο του, να πει με δικά του λόγια ότι «λεφτά υπάρχουν» και «θα σκίσουμε τα μνημόνια», μια διασκευή όσων οι πολίτες έχουν ακούσει ξανά από τους προηγούμενους. Δική του συμβολή στο μονόπρακτο ο διχασμός, όπου και με όποιους μπορεί. Τα λαϊκά σπίτια και τα λαϊκά στρώματα έχουν προτεραιότητα, σαν να είναι μόνο αυτά που έχασαν την ποιότητα της ζωής τους, σαν να είναι μόνο αυτά που αδυνατούν να επιβιώσουν.

Ο φόρος ακινήτων θα μειωθεί σταδιακά, κυρίως για τα λαϊκά στρώματα. Έτσι είπε. Τα κόκκινα δάνεια θα τύχουν φροντίδας, όχι οι στρατηγικοί κακοπληρωτές, όσοι αδυνατούν πραγματικά να ανταπεξέλθουν, δηλαδή τα λαϊκά στρώματα. Αυτό που αποσιωπά ο πρωθυπουργός είναι ότι όλοι ζουν όπως αυτά που αποκαλεί «λαϊκά στρώματα». Οι πανεπιστημιακοί, οι ένστολοι, οι δικαστικοί, στους οποίους προτίθεται να μοιράσει ένα δισεκατομμύριο, ζουν σε κατάσταση ένδειας. Οι ελεύθεροι επαγγελματίες έχουν χρέη από εισφορές που αδυνατούν να καλύψουν στον αιώνα το άπαντα.

Ο πρωθυπουργός χαρίζει, προσφέρει, υπόσχεται, αρθρώνει τα μεγάλα λόγια όπως οφείλει κάθε ηθοποιός που συμμετέχει στο έργο της διεθνούς έκθεσης. Χρειάζεται άραγε να του δίνει κανείς σημασία; Εφόσον ποτέ δεν προκύπτει είδηση από αυτή τη συνάντηση με τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, αφού ποτέ δεν μπαίνουμε στην ουσία της διακυβέρνησης, ποτέ δεν ανακοινώνονται αληθινά και εφαρμόσιμα μέτρα. Είναι πάντα το ίδιο σκηνικό, όπου ορισμένοι εκπρόσωποι μέσων ενημέρωσης έχουν ρόλο κλακαδόρου.

Θα έπρεπε ίσως οι δημοσιογράφοι να απαξιώσουν αυτήν την παράσταση, πριν απαξιωθούν οι ίδιοι. Ίσως αυτή τη φορά να έπρεπε να αποχωρήσουν, ειδικά τα μέσα ενημέρωσης που είναι ιστορικά ή έχουν μεγάλο κοινό. Αναγκάστηκαν να περιμένουν σε μια γωνίτσα χωρίς δικαίωμα λόγου. Ας άφηναν τον πρωθυπουργό εκεί να μονολογεί χωρίς κοινό, χωρίς τους δημοσιογράφους και χωρίς τα πλήθη των αναγνωστών και ακροατών που εκπροσωπούν με την παρουσία τους.

Είναι προφανές ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν μπορεί να αξιολογήσει σωστά τις καταστάσεις ούτε τι συμβαίνει με τους πολίτες ούτε ποιοι είναι σημαντικοί και άξιοι συνομιλητές στο πεδίο της ενημέρωσης. Είναι δική του επιλογή να απομονώνεται, να στήνει φράχτες γύρω του.   

Δυσεύρετη η φοιτητική στέγη λόγω Airbnb

Αντιμέτωποι με την αγωνία εξεύρεσης κατοικίας προς ενοικίαση βρίσκονται χιλιάδες γονείς και φοιτητές που πέτυχαν στις εξετάσεις και έρχονται στην Αθήνα για τις σπουδές τους. Τα ενοίκια στο κέντρο της Αθήνας έχουν εκτοξευτεί λόγω της στροφής των ιδιοκτητών στη βραχυχρόνια μίσθωση μέσω της πλατφόρμας της Airbnb, που είναι η πιο γνωστή. Αυτή η τάση έχει διαμορφώσει νέα εικόνα στην κτηματαγορά. Ταυτόχρονα ανεβαίνει η ζήτηση σε επαγγελματίες που σχετίζονται με την ανακαίνιση σπιτιών. Παράλληλα το υπουργείο Οικονομικών προσδοκά έσοδα από τη βραχυχρόνια μίσθωση, καθώς πλέον είναι υποχρεωτική η ηλεκτρονική καταγραφή τους στο μητρώο.

Ο Aχιλλέας περιγράφει στην “Α” την οδύσσεια της αναζήτησης σπιτιού στην Αθήνα για την κόρη και τον γιο του που πέρασαν στο πανεπιστήμιο. “Ήταν μια τραγική εμπειρία. Τα σπίτια στην Αθήνα είναι πανάκριβα, ακόμη και οι παλιές κατασκευές” σημειώνει. “Τα ενοίκια σε σπίτια που βρίσκονται κοντά σε μετρό είναι απλησίαστα” αναφέρει χαρακτηριστικά ο Αχιλλέας εξηγώντας ότι για 40 έως 50 τ.μ. το ενοίκιο ξεκινά από 350 ευρώ, ενώ για 75 τ.μ. οι ιδιοκτήτες ζητούν ενοίκιο που ξεκινά από 450 ευρώ. “Πώς να το πληρώσει ένας μισθωτός που παίρνει 500 ευρώ;” διερωτάται.

“Δύσκολες οι διαπραγματεύσεις”

Ο Αχιλλέας, που διατηρεί ξενοδοχειακή μονάδα στην Πάργα και ως επιχειρηματίας έχει έρθει αντιμέτωπος με τις επιπτώσεις της βραχυχρόνιας μίσθωσης μέσω πλατφόρμας όπως η Airbnb, σημειώνει πως “οι ιδιοκτήτες που συνάντησα ήταν πολύ απαιτητικοί. Ζητούσαν υψηλό ενοίκιο και δεν έδειχναν διαθέσιμοι να διαπραγματευτούν”, γιατί, όπως του έλεγαν, ενδιαφέρονταν για τη βραχυχρόνια μίσθωση, που τους απέδιδε πολύ περισσότερα έσοδα. “Πρέπει όμως να μπει μια τάξη. Δεν μπορεί οι ξενοδόχοι να φορολογούνται όπως μια κανονική επιχείρηση και αυτός που μισθώνει μέσω Airbnb ένα διαμέρισμα να πληρώνει μόλις 15% φόρο” σημειώνει ο Αχιλλέας.

Υπερτιμημένο το κόστος της κατοικίας

Ξεκίνησε την αναζήτηση σπιτιού στην Αθήνα από τον Ιούλιο. “Μόλις βγήκαν οι βαθμολογίες των Πανελλαδικών εξετάσεων, άρχισα να ψάχνω σπίτι γιατί ξέρω ότι τον Σεπτέμβριο είναι αδύνατον να βρεις κάτι αξιόλογο” αναφέρει ο Αχιλλέας. “Στην αρχή έψαχνα στο Διαδίκτυο για να πάρω μια γεύση από τις τιμές ενοικίων” συνεχίζει προσθέτοντας: “Όταν πια στα τέλη Ιουλίου κατέβηκα στην Αθήνα, άρχισα να ψάχνω στις γειτονιές από τα ενοικιαστήρια που βρίσκονταν σε κάθε πολυκατοικία”.

“Μέσα σε δυο μέρες είδα 20 σπίτια. Δεν είχα και πολύ χρόνο στη διάθεσή μου, γιατί έπρεπε να επιστρέψω στην επιχείρησή μου” λέει ο Αχιλλέας εξηγώντας πως ήθελε να αποφύγει τα έξοδα του μεσίτη, γιατί “θα αναγκαζόμουν να πληρώσω αμοιβή ίση με ένα νοίκι και δεν διέθετα τόσα χρήματα”. “Είναι πολύ υπερτιμημένα τα σπίτια στην Αθήνα, ιδίως αυτά που βρίσκονται κοντά στην Πανεπιστημιούπολη, αλλά και αυτά που βρίσκονται κοντά στο μετρό ή στους μεγάλους οδικούς άξονες, απ’ όπου περνούν τα λεωφορεία” διαπιστώνει. “Είχα απογοητευτεί γιατί κανένα σπίτι δεν μου άρεσε, μέχρι που σκέφτηκα να τηλεφωνήσω στη γειτόνισσά μου στην Πάργα, η οποία είχε ένα σπίτι στην Αθήνα και ήξερα ότι το ενοικιάζει” λέει ο Αχιλλέας αναφερόμενος στο αίσιο τέλος της περιπέτειάς του.

Η τάση των ενοικίων

“Τα ενοίκια στο κέντρο της Αθήνας και σε περιοχές όπως το Μεταξουργείο ή το Κουκάκι και κάποιες περιοχές στα Άνω Πετράλωνα είναι πλέον απλησίαστα” υπογραμμίζει στην “Α” ο Κώστας, που διατηρεί επί χρόνια μεσιτικό γραφείο. Εξηγεί ότι η μέση τιμή εκκίνησης για σπίτια 40-50 τ.μ. σε άλλες περιοχές όπως οι Αμπελόκηποι, το Παγκράτι και ο Βύρωνας προσδιορίζεται στα 350 ευρώ. Ενώ για σπίτια περί τα 75 με 80 τ.μ., η τιμή εκκίνησης τα 450 με 500 ευρώ. “Συνήθως οι ιδιοκτήτες υπολογίζουν ότι στα σπίτια με δύο υπνοδωμάτια οι φοιτητές συγκατοικούν και γι' αυτό υπολογίζουν ότι το άτομο θα εισφέρει περί τα 200 με 250 ευρώ τον μήνα” αναφέρει ο Κώστας προσθέτοντας πως “τα σπίτια που είναι ανακαινισμένα δεν μένουν ξενοίκιαστα για πολύ καιρό”. Εκτιμά ότι αντιστοιχούν στο 20% των διαθέσιμων και σε πολλές περιπτώσεις οι φοιτητές τα ενοικιάζουν πολύ πριν ξεκινήσουν τις σπουδές τους στην Αθήνα.

Σε γενικές γραμμές τα ενοίκια σε περιοχές πέριξ του κέντρου της Αθήνας έχουν αυξηθεί κατά 20%-30%, ενώ σε περιοχές που δεν είναι κοντά στο κέντρο της Αθήνας τα ενοίκια είναι αισθητά χαμηλότερα. “Αυτό οφείλεται κυρίως στη στροφή των ιδιοκτητών στο κέντρο της Αθήνας για βραχυχρόνιες μισθώσεις” εξηγεί ο Κώστας, πράγμα που, όπως μας λέει, “συμπαρασύρει τις τιμές των ενοικίων προς τα πάνω”.

Σε ισχύ το μητρώο

Παράγοντες της κτηματαγοράς εκτιμούν ότι η στροφή ιδιοκτητών στις βραχυχρόνιες μισθώσεις μπορεί να επηρεάσει κι άλλο τις τιμές των ενοικίων, ενώ υποστηρίζουν ότι η τάση αυτή δεν πρόκειται να ανακοπεί παρά την υποχρεωτική ανάρτηση αυτής της κατηγορίας ακινήτων στο ηλεκτρονικό μητρώο. Σύμφωνα με την εγκύκλιο που εκδόθηκε προσφατα από την Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων “τα υπόχρεα πρόσωπα που έχουν συνάψει βραχυχρόνιες μισθώσεις από 1.1.2018 και μέχρι την έναρξη λειτουργίας της εφαρμογής του Μητρώου Ακινήτων Βραχυχρόνιας Διαμονής εγγράφονται στο ως άνω Μητρώο μέχρι την 30ή Νοεμβρίου 2018”. Επιπλέον πρέπει να υποβάλουν συγκεντρωτική, ανά ακίνητο, Δήλωση Βραχυχρόνιας Διαμονής μέχρι την 30ή Νοεμβρίου 2018, στην οποία θα συμπεριληφθούν όλες οι βραχυχρόνιες μισθώσεις που έχουν συναφθεί από 1.1.2018 έως και την ημερομηνία έναρξης της εφαρμογής (30.8.2018).

Επίσης προβλέπεται ότι “τα πρόσωπα που από 1.1.2018 και μέχρι την έναρξη λειτουργίας της εφαρμογής του Μητρώου Ακινήτων Βραχυχρόνιας Διαμονής έχουν συνάψει βραχυχρόνιες μισθώσεις στο πλαίσιο της οικονομίας του διαμοιρασμού και δεν δύνανται να εγγραφούν σε αυτό, θα πρέπει μόνο να δηλώσουν τα εισοδήματα που απέκτησαν από τη βραχυχρόνια μίσθωση ακινήτων της οικονομίας του διαμοιρασμού, διακριτά και συγκεντρωτικά, ανά ακίνητο, στα έντυπα των δηλώσεων φορολογίας εισοδήματος του φορολογικού έτους 2018”.

Πηγή 

Ο 20ός πελάτης

Γράφει  η Αρχοντία Κάτσουρα

Η μέρα δεν ξεκίνησε καλά. Ηταν από αυτές που δεν προλαβαίνεις να ανοίξεις τα μάτια σου και το ένα χτύπημα έρχεται πίσω από το άλλο: η καφετιέρα αρνούνταν να κάνει καφέ, οι φρυγανιές είχαν τελειώσει και τα ροδάκινα στο ψυγείο χάλασαν όλα μαζί. Μα γιατί υπάρχουν τα ψυγεία;

Είπε στην αρχή να μη δώσει σημασία. Καφέ θα έπαιρνε στον δρόμο. Τι πείραζε που τον εκνεύριζε να βλέπει ανθρώπους να περπατούν υπνωτισμένοι με ένα χάρτινο –ή χειρότερα, πλαστικό– ποτήρι ρουφώντας γουλιά γουλιά το τονωτικό τους; Ιδιοτροπία, το παραδεχόταν. Αλλά να, για ’κείνον ο καφές, με κάτι νόστιμο στο πλάι, ήταν μια μικρή πολυτέλεια της ρουτίνας, για το μισάωρο που χρειαζόταν μέχρι να γίνει λειτουργικός.

Αλλά το κακό δεν τελείωσε εκεί. Δεν πρόλαβε να βγει από το μπάνιο και, ούτε που κατάλαβε πώς, βρέθηκε μπρούμυτα φαρδύς-πλατύς στον διάδρομο. Κατακόκκινα και πονεμένα γόνατα, πλάτη που πονούσε από το τράνταγμα και παλάμες να τρέμουν. Τις είχε βάλει ασυναίσθητα για στήριγμα. Και ευτυχώς, γιατί θα μπορούσε να έχει σπάσει και καμιά μύτη.

Πάγο στα γόνατα, ένα παυσίπονο για να ξεγελάσει τον πόνο, ντύθηκε και έφυγε για το ταξιδιωτικό γραφείο.

Τι μέρα…

Δέκα τηλεφωνήματα και άλλα τόσα μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου μέσα στην πρώτη ώρα και όλα από πελάτες παραπονούμενους. Επιστράτευσε όση ευγένεια είχε –περισσότερη από αυτήν που επέτρεπε η κατάστασή του–, μίλησε, εξήγησε, έψαξε, αναζήτησε τυχόν λάθη, βρήκε λύσεις, οι παρεξηγήσεις λύθηκαν. Ολα καλά με τους πρώτους δεκαεννέα.

Αλλά, βρέθηκε και ένας εικοστός.

Η φωνή στο τηλέφωνο προϊδέαζε για την επερχόμενη θύελλα.

- Δεν πρόκειται ποτέ ξανά να εμπιστευθώ την εταιρεία σας. Είστε κλέφτες και απατεώνες.

- Μα, τι λέτε, κύριε. Ποιο είναι το πρόβλημα, εξηγήστε μου. Ισως μπορώ να βοηθήσω.

- Παπαδόπουλος λέγομαι. Από το γραφείο σας έκλεισα τις διακοπές μου. Τίποτα δεν ήταν όπως υποσχεθήκατε.

- Παρακαλώ, περιμένετε να δω τον φάκελό σας.

Βρήκε τον εν λόγω κύριο, τις ημερομηνίες των διακοπών, τα εισιτήρια, το ξενοδοχείο. Ολα έμοιαζαν τέλεια: πρώτη θέση στο αεροπλάνο, ξενοδοχείο πέντε αστέρων, αυτοκίνητο από και προς το αεροδρόμιο, δωρεάν γεύματα, μια προσφορά για ιδιωτική ξενάγηση σε μουσείο.

- Εξηγήστε μου, παρακαλώ, τι πήγε στραβά.

- Τι να σου εξηγήσω, άνθρωπέ μου. Αλλα περίμενα και άλλα βρήκα, η φωνή γινόταν όλο και πιο άγρια.

Υπομονή και βαθιές ανάσες, ο υπάλληλος.

- Δεν σας εξυπηρέτησαν στο ξενοδοχείο; Το δωμάτιο δεν ήταν αυτό που είδατε στην μπροσούρα; Πώς ήταν το φαγητό;

- Δεν έφταιγε αυτό. Αλλο ήταν το πρόβλημα, ξεφώνισε ο πελάτης μέσα από το καλώδιο.

- Συνέβη κάτι με τις θέσεις στο αεροπλάνο; Δεν σας φρόντισαν οι συνοδοί; Δεν ήρθε αυτοκίνητο να σας παραλάβει;

- Ούτε αυτό έφταιγε.

- Μα, κύριε, προσπάθησε να ψελλίσει ο υπάλληλος, με τα γόνατά του να του ρίχνουν σουβλιές, το γραφείο μας φαίνεται να ανταποκρίθηκε στις απαιτήσεις σας. Ο,τι διαφημίσαμε το προσφέραμε.

- Τι λες, ρε ψεύτη, καραγκιόζη! Αγρίεψε ο πελάτης. Η μεγαλύτερη υπόσχεση δεν υλοποιήθηκε ποτέ.

- Ανοιξε το φυλλάδιο, διέταξε τον υπάλληλο.

Ανοιξε το φυλλάδιο ο υπάλληλος που είχε αρχίσει να δαγκώνεται για να μη μιλήσει.

- Τι λέει στη δεύτερη σελίδα; «Κάντε πραγματικότητα όσα ονειρευτήκατε», έτσι δεν λέει;

- Μάλιστα. Αυτό λέει. Τι ήταν αυτό που ονειρευτήκατε και δεν έγινε πραγματικότητα;

- Ηθελα να τα ξαναβρούμε με τη γυναίκα μου, να με ερωτευτεί ξανά, όπως παλιά. Μόλις γυρίσαμε από τις διακοπές με άφησε, είπε κι άρχισε να κλαίει.

Ο υπάλληλος συγκρατήθηκε και δεν μίλησε. Πάνω που θυμήθηκε την Τζένη Καρέζη σ’ εκείνη την ταινία να λέει στον Αλέκο Αλεξανδράκη «Αϊ στο διάολο, πρωί πρωί», τον λυπήθηκε. Προσπάθησε να τον καθησυχάσει και του έκανε μια προσφορά με έκπτωση για τις επόμενες διακοπές του.

Μετά ήπιε ακόμη ένα παυσίπονο.

Καλώς τα ναυτάκια τα ζουμπουρλούδικα

Η κυβέρνησή μας αποφάσισε ότι όχι μόνο ανήκουμε εις την Δύσιν αλλά και είμαστε η 51η Πολιτεία των ΗΠΑ 

Του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου

 

Ήταν Οκτώβριος του 1971 και στην Ελλάδα είχαμε Χούντα.

Τη χώρα επισκέπτεται ο Aντιπρόεδρος των ΗΠΑ Σπίρο Άγκνιου, ελληνοαμερικανικής καταγωγής και η Χούντα οργανώνει υποδοχή εθνικού ήρωα.

Τα σπίτια ασβεστώνονται, οι δρόμοι καθαρίζονται, τα κτίρια σημαιοστολίζονται, οι κάτοικοι βάζουν τα γιορτινά τους, τα σχολεία κατεβαίνουν υποχρεωτικά στην υποδοχή και η επίσκεψη μένει στη μνήμη όσων την έζησαν.

Άλλο που η καριέρα του Άγκνιου θα τελειώσει λίγο μετά με κάτι προβλήματα με τη δικαιοσύνη.

Οι εικόνες αυτές ξαναήρθαν στη μνήμη διαφόρων σήμερα.

Η Θεσσαλονίκη μετατράπηκε σε μια τεράστια επιτροπή υποδοχής των εκπροσώπων των ΗΠΑ.

Ο δήμαρχος γέμισε την πόλη κόκκινα, λευκά και μπλε αστεράκια, το Μακεδονία Παλλάς φωτίστηκε στα χρώματα της αστερόεσσας, το περίπτερο των ΗΠΑ στην έκθεση εγκαινιάστηκε με τραγουδίστρια που τραγούδησε με πάθος τον ύμνο των ΗΠΑ, ο Τσίπρας έπαιξε μπάσκετ, ο Καμμένος έβαλε τα ΟΥΚ να κάνουν επιδείξεις και γενικά η κυβέρνηση προσπάθησε να πείσει τους πάντες ότι ήταν, είναι και θα είναι με τη μεριά των ΗΠΑ.

Αν όλα αυτά είχαν γίνει από καμιά προηγούμενη κυβέρνηση, οι εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ θα είχαν ξεσαλώσει.

«Αμερικανόδουλους» θα τους έλεγαν, τον Βαν Φλητ και τον Πιουριφόι θα θυμόντουσαν, διαδηλώσεις για τα εγκλήματα του ιμπεριαλισμού θα οργάνωναν.

Όμως, αυτή τη φορά η κυβέρνησή μας απλώς πανηγυρίζει και κορδώνεται επειδή «ήρθε το δολάριο».

Μικρή σημασία έχει ότι γενικά οι ΗΠΑ πολλές επενδύσεις εδώ πέρα δεν κάνουν και κυρίως τους νοιάζει να μην κάνουν επενδύσεις οι αντίπαλοί τους (βλ. τη σπουδή τους να διαλέξουμε τους «σωστούς» αγωγούς δηλ. όσους δεν έχουν σχέση με τη Ρωσία).

Το βασικό είναι ότι αυτή η κυβέρνηση έχει αποφασίσει εδώ και καιρό να είναι η πιο φιλοαμερικανική των τελευταίων ετών.

Ξεχάστηκαν και τα αντιιμπεριαλιστικά και οι διαδηλώσεις κατά των βομβαρδισμών στη Γιουγκοσλαβία και το Ιράκ και η Παλαιστίνη.

Το μόνο που μετράει είναι να μπορέσει να δείξει ότι έχει «διεθνή στηρίγματα».

Εδώ ακόμη και ένα από τα σοβαρότερα θέματα, το «Μακεδονικό», η κυβέρνηση αποφάσισε να το «λύσει» όχι επειδή έκρινε ότι ήταν ώριμες οι συνθήκες ή επειδή έπρεπε επιτέλους να απαλλαγούμε από μια ανοιχτή πληγή, αλλά επειδή πίεσαν οι ΗΠΑ οι οποίες είδαν ένα «παράθυρο ευκαιρίας» να ενισχύσουν την παρουσία τους στα δυτικά Βαλκάνια.

Εκεί όπου ένα υποτίθεται από τα γνωρίσματα της αριστεράς ήταν να έχει μια εξωτερική πολιτική αρχών και γνώμονα την εθνική ανεξαρτησία και μια στοιχειώδη αξιοπρέπεια, εδώ έχουμε μια κυβέρνηση της αριστεράς υποτίθεται, που αντιμέτωπη με κλιμακούμενη δυσαρέσκεια στο εσωτερικό της χώρας κάνει ό,τι μπορεί για να δείξει ότι έχει την «έξωθεν καλή μαρτυρία».

Γι’ αυτό και έδωσε στους δανειστές ό,τι ζήτησαν μόνο και μόνο για να μπορεί να λέει «βγαίνουμε από τα μνημόνια», γι’ αυτό και βλέπουμε όλα αυτά τα καραγκιοζιλίκια τώρα στη Θεσσαλονίκη για να μπορεί ο Τσίπρας να φαντασιώνεται ότι γίνεται ηγέτης διεθνούς εμβέλειας.

Βέβαια με το χρέος σε δυσθεώρητα ύψη, το 10ετές ομόλογο στο 4,6% και την Τρόικα να έρχεται «σαν να μην πέρασε μια μέρα», είναι ένα ερώτημα για ποια «διεθνή εμβέλεια» μιλάμε;

Όμως, το βασικό είναι να βγαίνουν σωστά τα χαμόγελα στις φωτογραφίες και να είναι σε εμφανές σημείο η επιγραφή: «ανοίξαμε και σας περιμένουμε».

Ας ελπίσουμε τουλάχιστον ότι η κυβέρνηση θα λύσει το γνωστό μεταφραστικό πρόβλημα: Πώς λένε στα αγγλικά «Καλώς τα ναυτάκια τα ζουμπουρλούδικα»;