Καλώς τα ναυτάκια τα ζουμπουρλούδικα

Η κυβέρνησή μας αποφάσισε ότι όχι μόνο ανήκουμε εις την Δύσιν αλλά και είμαστε η 51η Πολιτεία των ΗΠΑ 

Του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου

 

Ήταν Οκτώβριος του 1971 και στην Ελλάδα είχαμε Χούντα.

Τη χώρα επισκέπτεται ο Aντιπρόεδρος των ΗΠΑ Σπίρο Άγκνιου, ελληνοαμερικανικής καταγωγής και η Χούντα οργανώνει υποδοχή εθνικού ήρωα.

Τα σπίτια ασβεστώνονται, οι δρόμοι καθαρίζονται, τα κτίρια σημαιοστολίζονται, οι κάτοικοι βάζουν τα γιορτινά τους, τα σχολεία κατεβαίνουν υποχρεωτικά στην υποδοχή και η επίσκεψη μένει στη μνήμη όσων την έζησαν.

Άλλο που η καριέρα του Άγκνιου θα τελειώσει λίγο μετά με κάτι προβλήματα με τη δικαιοσύνη.

Οι εικόνες αυτές ξαναήρθαν στη μνήμη διαφόρων σήμερα.

Η Θεσσαλονίκη μετατράπηκε σε μια τεράστια επιτροπή υποδοχής των εκπροσώπων των ΗΠΑ.

Ο δήμαρχος γέμισε την πόλη κόκκινα, λευκά και μπλε αστεράκια, το Μακεδονία Παλλάς φωτίστηκε στα χρώματα της αστερόεσσας, το περίπτερο των ΗΠΑ στην έκθεση εγκαινιάστηκε με τραγουδίστρια που τραγούδησε με πάθος τον ύμνο των ΗΠΑ, ο Τσίπρας έπαιξε μπάσκετ, ο Καμμένος έβαλε τα ΟΥΚ να κάνουν επιδείξεις και γενικά η κυβέρνηση προσπάθησε να πείσει τους πάντες ότι ήταν, είναι και θα είναι με τη μεριά των ΗΠΑ.

Αν όλα αυτά είχαν γίνει από καμιά προηγούμενη κυβέρνηση, οι εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ θα είχαν ξεσαλώσει.

«Αμερικανόδουλους» θα τους έλεγαν, τον Βαν Φλητ και τον Πιουριφόι θα θυμόντουσαν, διαδηλώσεις για τα εγκλήματα του ιμπεριαλισμού θα οργάνωναν.

Όμως, αυτή τη φορά η κυβέρνησή μας απλώς πανηγυρίζει και κορδώνεται επειδή «ήρθε το δολάριο».

Μικρή σημασία έχει ότι γενικά οι ΗΠΑ πολλές επενδύσεις εδώ πέρα δεν κάνουν και κυρίως τους νοιάζει να μην κάνουν επενδύσεις οι αντίπαλοί τους (βλ. τη σπουδή τους να διαλέξουμε τους «σωστούς» αγωγούς δηλ. όσους δεν έχουν σχέση με τη Ρωσία).

Το βασικό είναι ότι αυτή η κυβέρνηση έχει αποφασίσει εδώ και καιρό να είναι η πιο φιλοαμερικανική των τελευταίων ετών.

Ξεχάστηκαν και τα αντιιμπεριαλιστικά και οι διαδηλώσεις κατά των βομβαρδισμών στη Γιουγκοσλαβία και το Ιράκ και η Παλαιστίνη.

Το μόνο που μετράει είναι να μπορέσει να δείξει ότι έχει «διεθνή στηρίγματα».

Εδώ ακόμη και ένα από τα σοβαρότερα θέματα, το «Μακεδονικό», η κυβέρνηση αποφάσισε να το «λύσει» όχι επειδή έκρινε ότι ήταν ώριμες οι συνθήκες ή επειδή έπρεπε επιτέλους να απαλλαγούμε από μια ανοιχτή πληγή, αλλά επειδή πίεσαν οι ΗΠΑ οι οποίες είδαν ένα «παράθυρο ευκαιρίας» να ενισχύσουν την παρουσία τους στα δυτικά Βαλκάνια.

Εκεί όπου ένα υποτίθεται από τα γνωρίσματα της αριστεράς ήταν να έχει μια εξωτερική πολιτική αρχών και γνώμονα την εθνική ανεξαρτησία και μια στοιχειώδη αξιοπρέπεια, εδώ έχουμε μια κυβέρνηση της αριστεράς υποτίθεται, που αντιμέτωπη με κλιμακούμενη δυσαρέσκεια στο εσωτερικό της χώρας κάνει ό,τι μπορεί για να δείξει ότι έχει την «έξωθεν καλή μαρτυρία».

Γι’ αυτό και έδωσε στους δανειστές ό,τι ζήτησαν μόνο και μόνο για να μπορεί να λέει «βγαίνουμε από τα μνημόνια», γι’ αυτό και βλέπουμε όλα αυτά τα καραγκιοζιλίκια τώρα στη Θεσσαλονίκη για να μπορεί ο Τσίπρας να φαντασιώνεται ότι γίνεται ηγέτης διεθνούς εμβέλειας.

Βέβαια με το χρέος σε δυσθεώρητα ύψη, το 10ετές ομόλογο στο 4,6% και την Τρόικα να έρχεται «σαν να μην πέρασε μια μέρα», είναι ένα ερώτημα για ποια «διεθνή εμβέλεια» μιλάμε;

Όμως, το βασικό είναι να βγαίνουν σωστά τα χαμόγελα στις φωτογραφίες και να είναι σε εμφανές σημείο η επιγραφή: «ανοίξαμε και σας περιμένουμε».

Ας ελπίσουμε τουλάχιστον ότι η κυβέρνηση θα λύσει το γνωστό μεταφραστικό πρόβλημα: Πώς λένε στα αγγλικά «Καλώς τα ναυτάκια τα ζουμπουρλούδικα»;