Οι τζάμπα μαγκιές του Πολάκη

Ο τρομερός Παύλος Πολάκης αποφάσισε να ξαναχτυπήσει. Αυτή τη φορά με στόχο τον καθηγητή Συνολάκη

Του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου

Κάτι λιγότερο από 2 μήνες από την τραγωδία στο Μάτι, η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα αρνείται πεισματικά να αναλάβει τις ευθύνες της.

Να πει κάναμε (και όχι απλώς «έγιναν»…) λάθη.

Να κάνει αυτοκριτική και πολιτικές πρωτοβουλίες ώστε να μην έχουμε ξανά τέτοια τραγωδία.

Αντ’ αυτού επιμένει να θέλει να κατασκευάσει ένα σχεδόν παρανοειδές σχήμα όπου φταίνε όλοι οι άλλοι εκτός από αυτήν.

Μάλιστα, για να είναι πιο «συνεκτικό» αυτό το σχήμα, η θεωρία που έχει λανσάρει η κυβέρνηση είναι ότι «ήταν απολύτως αδύνατο να είχε αποφευχθεί η καταστροφή και η απώλεια ζωών.

Η καταστροφή ήταν αναπόφευκτη εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής και της αυθαίρετης δόμησης».

Μόνο που αυτή η θεωρία και αυθαίρετη είναι και ανατριχιαστικά επικίνδυνη, εφόσον λέει ότι λίγο πολύ υπάρχουν κίνδυνοι έναντι των οποίων είμαστε εντελώς απροστάτευτοι.

Επιπλέον, αυτή η θεωρία δεν επιτρέπει να κάνουμε πραγματικά συζήτηση, να ερευνήσουμε τι έγινε όντως, να βγάλουμε συμπεράσματα και όντως να πάρουμε μαθήματα ώστε στο μέλλον να μην έχουμε ανάλογες καταστροφές.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, όμως, προτιμά σήμερα να θυσιάσει αυτή την αναγκαία δημόσια συζήτηση στο όνομα του να υπερασπιστεί ένα προκατασκευασμένο αφήγημα που δικαιώνει την κυβέρνησή του.

Αυτό φάνηκε και στην αντιμετώπιση του πορίσματος της επιτροπής υπό τον καθηγητή Συνολάκη.

Αντί να συζητήσουν ή να αντικρούσουν τι λέει το συγκεκριμένο πόρισμα, γραμμένο από έναν καθηγητή, μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, ειδικό τις φυσικές καταστροφές, στράφηκαν αμέσως στο ότι έχει κουμπαριά με την οικογένεια Μητσοτάκη και αργότερα στο Ίδρυμα Καραμανλή.

Άρα είναι «κομματικός» της ΝΔ και επομένως κατά τεκμήριο για τον ΣΥΡΙΖΑ αναξιόπιστος.

Εγώ δεν έχω αντίρρηση να δεχτώ ότι όντως θέλει πάντα μεγάλη προσοχή όταν τα κόμματα μπλέκονται με τις επιστήμες, μια που η επιστημονική έρευνα και γνώμη απαιτούν μια ορισμένη αμεροληψία.

Όμως, ακόμη και με αυτούς τους περιορισμούς, παίρνεις το πόρισμα ενός ειδικού και το διαβάζεις.

Δεν τον απαξιώνεις παρότι είναι κορυφή στον κλάδο του.

Το πόρισμα λέει εκτός όλων των άλλων με ένα τεκμηριωμένο τρόπο αυτό που έχουν πει πολλοί άλλοι.

Ότι στο Μάτι, εάν δεν είχε υπάρξει μια αλυσίδα από καθυστερήσεις και λανθασμένες εκτιμήσεις, όπως και μία αποδιάρθρωση και έλλειψη σχεδιασμού στις υπηρεσίες πολιτικές προστασίας, υπήρχε χρόνος για εκκένωση και άρα για περιορισμό των απωλειών.

Η κυβέρνηση αυτό δεν μπορεί να το συζητήσει, γιατί διαλύει το αφήγημα ότι ήταν αναπόφευκτη η καταστροφή.

Εξ ου και οι επιθέσεις.

Εδώ να ξεκαθαρίσω κάτι.

Δεν έχω καμιά εμπιστοσύνη ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα χειριζόταν καλύτερα μια τέτοια καταστροφή.

Το πιο πιθανό, εάν θυμηθούμε και τη ΝΔ το 2007 τις φωτιές σε Ηλεία και Πάρνηθα, να είχε τα ίδια τραγικά αποτελέσματα.

Αυτό, όμως, δεν αναιρεί το γεγονός ότι το πόρισμα της επιτροπής υπό τον Συνολάκη διατηρεί την αξία του.

Έτσι λοιπόν είδαμε να αναλαμβάνει δράση ο απαραίτητος Παύλος Πολάκης.

Ο οποίος με ανάρτηση στο facebook ταυτόχρονα αποκάλυψε ποια είναι η διεύθυνση του καθηγητή Συνολάκη και τον κατηγόρησε ότι είναι ανεύθυνος επειδή έξω από το σπίτι του στα Χανιά έχει… κρεβατίνες στον στύλο της ΔΕΗ και δεν θα μπορεί να το εκκενώσει αν πάρει φωτιά.

Μάλιστα η ανάρτηση συνοδευόταν από σχετικές φωτογραφίες.

Δηλαδή, με αφορμή αναρριχώμενες πρασινάδες εντός αστικού ιστού προσπαθεί να απονομιμοποιήσει μια επιστημονική μελέτη. Πολύ «επιστημονικό».

Σαν να μην έφτανε αυτό, μετά το θόρυβο επανήλθε ο Πολάκης δριμύτερος με αναφορές σε κουμπαριές κ.λπ.

Δηλαδή, ένας υπουργός της κυβέρνησης «κρεμάει στα μανταλάκια» έναν επιστήμονα, ρουφιανεύοντας τη διεύθυνσή του και κατηγορώντας τον για αναρριχητικά φυτά στη γειτονιά του.

Έχει κάποια σχέση αυτό με οποιαδήποτε πολιτική ή δεοντολογία; Σε ποιο ήθος και ύφος εξουσίας εντάσσονται πέραν αυτού της  απλής αλαζονείας;

Τι σημαίνει για τη χώρα ένας υπουργός, επιστήμονας ο ίδιος και σε υπουργείο επιστημόνων, να απαξιώνει έτσι την παραγωγή επιστημονικής γνώμης ακόμη και εάν έχει βάσιμα σημεία κριτικής να διατυπώσει;

Πώς μπορεί να επανέλθει η εμπιστοσύνη των πολιτών στη δημόσια συζήτηση, όταν επιστημονικά πορίσματα απαξιώνονται εμμέσως πλην σαφώς με κομματικά κριτήρια;

Το μόνο που κάνουν όλα αυτά είναι να τροφοδοτούν την αντίληψη ότι δεν μπορούν να υπάρξουν απόψεις με επιστημονική τεκμηρίωση, αλλά μόνο «γνώμες υποκειμενικές» που συγκρούονται χωρίς αντικείμενο και ερευνητική προοπτική μια αντίληψη που διαλύει τη δημοκρατία.

Όλα αυτά δείχνουν ότι τόσο ο Πολάκης αλλά και συνολικά η κυβέρνηση του Τσίπρα και του Καμμένου ενδιαφέρονται κυνικά μόνο για το πολιτικό και επικοινωνιακό παιχνίδι και για τίποτα άλλο.

Όμως, για τον Παύλο Πολάκη, το να έχει καταντήσει να είναι για τον ΣΥΡΙΖΑ αυτό που είναι ο Άδωνις Γεωργιάδης στη ΝΔ, δηλαδή αυτός που τα λέει χοντρά και «με το ακαταλόγιστο», είναι στην πραγματικότητα μεγάλη κατρακύλα.

Από αλλού ξεκίνησε, αλλού κατέληξε.

Και αυτό δεν απαντιέται με μαντινάδες…