Εμπαίζουν, θολώνουν τα νερά και ξεπουλάνε

γράφει η Δήμητρα Μυρίλλα

Η εκχώρηση, στην προκειμένη περίπτωση, η υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας σε κάθε είδους γύπες – είτε λέγονται δανειστές είτε λέγονται επενδυτές – αποτελεί σε κάθε περίπτωση ληστεία και λεηλασία. Η συμπερίληψη αρχαιολογικών χώρων και μνημείων συνιστά το απόγειο του θράσους και του πολιτικού, αλλά και οικονομικού κυνισμού.

Σχεδόν τρία εικοσιτετράωρα από την ώρα που το θέμα της μεταβίβασης αρχαιολογικών χώρων, μνημείων, ιστορικών κτιρίων και μουσείων στο Υπερταμείο, ως υποθήκη 99 χρόνων για την εξόφληση των δανείων, έλαβε τις γνωστές διαστάσεις, η κυβέρνηση δεν έχει τολμήσει να δημοσιοποιήσει την πλήρη λίστα, η οποία ωστόσο αποκαλύπτεται σταδιακά κάνοντας ακόμα πιο απεχθές αυτό που έχει συμβεί.  Ο Λευκός Πύργος της Θεσσαλονίκης, η Ροτόντα, τα βυζαντινά τείχη της πόλης, ο αρχαιολογικός χώρος της Κνωσού,  τα ενετικά τείχη του Ηρακλείου, τα βυζαντινά αρχαιολογικά μουσεία, όπως του Ηρακλείου, της Σπάρτης και του Αργοστολίου, περιλαμβάνονται στα 10.119 ακίνητα που μεταβιβάζονται  στο Ταμείο. Παράλληλα οι κυβερνητικοί  παράγοντες επιδίδονται  σε διάφορες ανεκδιήγητες δηλώσεις και παραθέσεις άρθρων και διατάξεων που όχι μόνο συσκοτίζουν, αλλά διαστρέφουν προκλητικά την πραγματικότητα, δημιουργώντας μια εικονική πραγματικότητα όπου:

Τα μνημεία, οι αρχαιολογικοί χώροι και τα μουσεία μεταβιβάζονται μεν, αλλά τελικά εξαιρούνται

Ηταν να εξαιρεθούν, αλλά δεν εξαιρέθηκαν, για να εξαιρεθούν αφού μεταβιβαστούν

Οι Υπουργικές Αποφάσεις και τα ΦΕΚ με τις λίστες των μνημείων δεν έχουν και μεγάλη σημασία, αφού αν ένας υπουργός και δηλώσει  προφορικά  «τα τάδε ακίνητα εξαιρούνται» τότε όλα είναι εντάξει.

Δηλαδή αστεία πράγματα, που αν δεν ήταν πραγματικά για κλάματα θα ήταν για γέλια… Αλλά αυτό που συμβαίνει δεν είναι καθόλου αστείο.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, άλλοτε ως ασπόνδυλος υπηρέτης και άλλοτε ως κρίσιμος ενεργών προς εξυπηρέτηση επιχειρηματιών, επενδυτών, πολυεθνικών  έκανε αυτό που δεν είχε τολμήσει κανείς νωρίτερα, όσο και αν το επιθυμούσε.  Εκχώρησε και υποθήκευσε εν κρυπτώ τη χώρα, μηδέ εξαιρουμένης της υλικής ιστορικής μνήμης. Καθώς κλήθηκε με συνοπτικές διαδικασίες να ολοκληρώσει τα προαπαιτούμενα για τη δανειακή σύμβαση συγκέντρωσε πάνω από 10.000 και ακίνητα, τα μεταβίβασε στο Υπερταμείο και εκπλήρωσε την υποχρέωση υποθήκευσης του δημόσιου πλούτου για έναν αιώνα. Στην πραγματικότητα, το γεγονός ότι στα υποθηκευμένα ακίνητα υπάρχουν αρχαιολογικοί χώροι, μνημεία και μουσεία, ενδιέφερε εντελώς προσχηματικά και επιφανειακά, δηλαδή μέχρι το σημείου να μην είναι εξόφθαλμα αντισυνταγματικοί (που τελικά είναι!). Αυτός είναι ο ρόλος της παραγράφου 4 του άρθρου 196 του Ν. 4389/2016. Μια προσχηματική εξαίρεση των αρχαιολογικών χώρων η οποία αναιρείται από την αμέσως επόμενη παράγραφο, την παράγραφο 5 του ίδιου άρθρου, σύμφωνα με την οποία τα εξαιρούμενα ακίνητα παραμένουν στη διαχείριση της ΕΤΑΔ Α.Ε και μάλιστα με την «επιφύλαξη υφιστάμενου δικαιώματος οποιουδήποτε νομικού προσώπου εκτός του Ελληνικού Δημοσίου».

Διότι αυτό που στην πραγματικότητα συμβαίνει ότι μπορεί η κυριότητα στους χαρακτηρισμένους αρχαιολογικούς χώρους και μνημεία να μην μεταβιβάζεται, αλλά μεταβιβάζεται η χρήση, δηλαδή η εκμετάλλευση, δηλαδή εκείνο το κομμάτι που θα τα μετατρέψει σε αγοραίο και κερδοφόρο υλικό. Από την άλλη πλευρά υπάρχουν εκατοντάδες μουσεία που δεν είναι χαρακτηρισμένα ως μνημεία. Σε αυτή την περίπτωση δεν εμπίπτουν καν στην υποτιθέμενη εξαίρεση και «νόμιμα» το κέλυφος του μπορεί να εκχωρηθεί προς εκμετάλλευση, αλλά εννοείται μαζί με το αρχαιολογικό τους περιεχόμενο τελικά. Με άλλα λόγια ο ελληνικός λαός θα πληρώνει για έναν χρόνο ενοίκιο στους «διαχειριστές».

Εξ’ ου και η κυβέρνηση αναλίσκεται σε κενές περιεχομένου δηλώσεις, αλλά δεν προχωράει στις πράξεις που πραγματικά θα εξαιρούσαν τα μνημεία. Δηλαδή, όπως συγκεκριμένα περιγράφει ο Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων:

1. Αμεση ταύτιση των σχετικών κωδικών αριθμών Εθνικού Κτηματολογίου (Κ.Α.Ε.Κ.), με σύνταξη και δημοσιοποίηση του πλήρους καταλόγου αρχαιολογικών χώρων, μνημείων και μουσείων και γενικότερα ακινήτων που χρησιμοποιούνται από την Αρχαιολογική Υπηρεσία.

2. Εκδοση σχετικής Υπουργικής Απόφασης ονομαστικής εξαίρεσης από τη μεταβίβαση κάθε δικαιώματος (κυριότητας και διαχείρισης) όλων των παραπάνω και του περιβάλλοντος χώρου αυτών ή μέρους των ακινήτων αυτών που δεν εμπίπτουν στις διατάξεις της παραγράφου 4 του άρθρου 196 του Ν. 4389/2016 προς την ΕΤ.Α.Δ. Α.Ε. και οποιαδήποτε συναφή εταιρεία ή οργανισμό στο διηνεκές. Το ίδιο να ισχύσει και για τυχόν άλλα παρόμοια ακίνητα, που θα αποκαλύπτονται ή θα χαρακτηρίζονται στο μέλλον συμπληρώνοντας την πολιτιστική μας κληρονομιά.

3. Η διασφάλιση με νομοθετική ρύθμιση ότι επίσης εξαιρούνται της μεταβίβασης και τα μνημεία, οι αρχαιολογικοί χώροι, τα μουσεία και άλλα συναφή ακίνητα αρμοδιότητας της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας που συμπεριλαμβάνονται στην παράγραφο 5 του άρθρου 196 του Ν. 4389/2016, για τα οποία η ίδια η πολιτική ηγεσία του ΥΠ.ΠΟ.Α. αποδέχεται ότι, ακόμη και αν εξαιρεθεί η μεταβίβαση κυριότητας, η ΕΤ.Α.Δ. Α.Ε. διατηρεί την διαχείρισή τους και επομένως την νομή τους (ενδεικτικά αναφέρονται το Μέγαρο Τσίλλερ-Νομισματικό Μουσείο, ακίνητα του ΥΠΠΟΑ στην Πλάκα, αποθηκευτικοί χώροι φύλαξης αρχαιοτήτων σε πολλούς νομούς και πόλεις κλπ.). Πρόκειται για 71.000 ακίνητα, τα οποία κατά τον χρόνο δημοσίευσης του Ν. 4389/16 είχαν ήδη  μεταβιβασθεί, ενώ λόγω της αυτοδίκαιης προστασίας τους από το Σύνταγμα, θα πρέπει η διαχείρισή τους από την ΕΤ.Α.Δ. να εξαιρείται.

4. Η νομοθετική διασφάλιση των κτηρίων των αρχαιολογικών μουσείων, των αρχαιολογικών αποθηκών και συναφών κτηρίων ή υπαίθριων χώρων που ανήκουν στο ελληνικό δημόσιο και χρησιμοποιούνται για τις ανάγκες της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας, της φύλαξης αρχαιοτήτων και γενικότερα για αρχαιολογικούς σκοπούς.

Βέβαια, ακόμα κι αν εξαιρούνταν οι αρχαιολογικοί χώροι, δεν αλλάζει η κεντρική στόχευση, που είναι η εκχώρηση του περιβάλλοντος και του δημόσιου χώρου σε πεδίο οικονομικής εκμετάλλευσης. Αυτή η γκαγκστερική επιδρομή στο δημόσιο πλούτο είναι ουσιαστικά  εφαρμογή ενός μοντέλου ανάπτυξης  το οποίο επιτρέπει μεγάλης κλίμακας επενδυτικές παρεμβάσεις σε έναν καταργημένο ουσιαστικά δημόσιο χώρο. Ενα δημόσιο χώρο που χάνει την κοινωνική και λαϊκή του λειτουργία και ταυτόχρονα θα μετατρέπεται σε εκκολαπτήριο βάναυσων εργασιακών σχέσεων και καταπάτησης εργασιακών δικαιωμάτων.

Επομένως, ότι έχει συμβεί με τους αρχαιολογικούς χώρους είναι μέρος ενός συνολικότερου σχεδίου ουσιαστικής ιδιωτικοποίησης της δημόσιας και λαϊκής περιουσίας, που εντάσσεται μέσα στο πλαίσιο μιας βάναυσης καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, που θα καταλήξει σε εκσυγχρονισμένη μεσαιωνικού τύπου σκλαβιά.

Το γεγονός ότι η αριστεροδέξια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ ανέλαβε να φέρει εις πέρας τη βρώμικη δουλειά, την οποία ξεκίνησαν προηγούμενοι και θα τη συνεχίσουν επόμενοι σημαίνει ότι έχουμε να κάνουμε με οσφυοκάμπτες κατ’ επάγγελμα  των οποίων ο πολιτικός κυνισμός αρχίζει από την υποθήκευση μνημείων, καταλήγει στο να εύχονται να πεθάνουν οι γέροντες και ποιος ξέρει τι άλλο θα ξεστομίσουν ή θα κάνουν!