Στο σταυροδρόμι της ζωής..

γράφει η Λέττα Καλαμαρά

Αποτρόπαια τα σημερινά εγκλήματα σε Άγκυρα και Βερολίνο εναντίον της Ρωσίας, Τουρκίας και Γερμανίας. Τρία ισχυρά κράτη αποδείχθηκαν ανήμπορα να αποτρέψουν δύο καίρια χτυπήματα στην ασφάλειά τους με θύματα αθώους πολίτες. Γαλλία, Βέλγιο και Γερμανία είχαν δεχθεί ξανά στρατηγικά πλήγματα στις πόλεις τους χωρίς πολλά να άλλαξαν από τότε ως προς την αποτελεσματικότητα των μέτρων.

Η φύση του εχθρού και ο ανορθόδοξος τρόπος ενέργειάς του καθιστά κράτη με θεόρατους προϋπολογισμούς και ισχυρές δομές χάρτινους πύργους που διαβρώνονται με ευκολία, προκαλώντας παγκόσμιο σοκ. Εθνικά συστήματα πληροφοριών και αμυντικοί θεσμοί δεν δείχνουν ικανά να σταματήσουν τον εχθρό των λαών και των εξουσιών του που αναζητούν προφανώς λάθος τρόπους άμυνας.

Αξιοπερίεργο είναι ότι και διαφορετικοί τύποι εξουσίας, δημοκρατικοί ή αυταρχικοί, αδυνατούν να σταματήσουν αυτής της μορφής τις επιθέσεις στην οικονομία και την ασφάλεια των λαών τους. Αν αποδεχθούμε κενά σε δημοκρατικά καθεστώτα δυτικού τύπου έκπληξη παρουσιάζει το γεγονός ότι και απολύτως ελεγχόμενες κοινωνίες ολιγαρχικού τύπου ή ακόμα και φερόμενες από τον ελληνικό Τύπο ως δικτατορικές αποτυγχάνουν να παρέχουν στοιχειώδη μορφή άμυνας και ασφάλειας στους πολίτες και τους εκπροσώπους τους.

Είναι εύλογο άρματα και αεροσκάφη να αδυνατούν να σταματήσουν αποφασισμένους εκτελεστές πολιτών. Το ίδιο και συμβατικές μορφές οργανισμών προστασίας πολιτών. Είναι δεδομένο ότι άλλης μορφή άμυνα χρειάζεται στην αντιμετώπιση αυτών των επιθέσεων. Η εξακρίβωση της φύσης αυτής της απειλής και των σκοπών της ασφαλώς δεν είναι τόσο ορατή όσο στην παραδοσιακή επί αιώνες σύγκρουση των λαών μεταξύ κρατών, όπου επιδιώκεται οι πολιτικοί σκοποί του ενός να επιβληθούν στον άλλο ή στις αντικρουόμενες συμμαχίες.

Η Ελλάδα ευτυχώς δεν έχει έρθει αντιμέτωπη με τις πρωτόγνωρες καταστάσεις που έζησαν οι πολιτικοί ηγέτες των παραπάνω Κρατών και καλούνται να αλλάξουν τη μέχρι τώρα αποτυχημένη στάση τους. Αυτό βέβαια δεν είναι στοιχείο που πρέπει να εφησυχάζει μέχρι να είναι αργά. Η ανεξέλεγκτη προσφυγική  και όχι μόνο εισβολή ανώνυμων ανθρώπων τα τελευταία δύο σχεδόν χρόνια όπως αποδεικνύεται και με την ψήφιση ειδικών Νόμων του Κράτους αποτέλεσε γεγονός στο οποίο οι κρατικοί και τοπικοί θεσμοί οριακά αντιμετώπισαν. Μία πρόγευση ενός άλλου πεδίου συγκρούσεων λαών και ιδεών.

Η τεχνολογική καταγραφή κάθε απειλής όπως ζήτησε/απαίτησε η Καγκελάριος από τον Έλληνα Πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, ένα αποτελεσματικότερο διασυνδεδεμένο σύστημα ανταλλαγής πληροφοριών τουλάχιστον σ' ευρωπαϊκό επίπεδο και η επιθετικότερη στάση των Κρατών απέναντι στις απειλές του 21ου αιώνα που ήδη έχει μπει για τα καλά, θα μπορούσε να προστατεύσει καλύτερα τις κοινωνίες. Προϋπόθεση η ταύτιση των συμφερόντων λαών και εκλεγμένων ή μη εξουσιών τους, το οποίο ομολογουμένως σπανίως πια συμβαίνει.

Εν κατακλείδι, σε αυτό το νέο κόσμο με τα δύο ξεκάθαρα αντιμαχόμενα στρατόπεδα, ο ρεαλισμός σε πρώτη φάση, η συμπόρευση με τις νικήτριες δυνάμεις και αναμφίβολα η θαρραλέα στάση μας απέναντι στον ολοκληρωτισμό και το σκοταδισμό, όπως και στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο έπραξε ο λαός μας και η εξουσία του, μπορεί να φέρουν την ειρήνη και ασφάλεια στο λαό.

Ειδάλλως, ο εχθρός, όπως αποδείχθηκε και σήμερα, μπορεί να χτυπάει όποτε και όπου θέλει. Όπως θέλει και ό,τι θέλει...