Η «Σχεδία», ο δρόμος, η αλληλεγγύη

Του Γιώργου Σταματόπουλου

Κυκλοφορεί σήμερα στους δρόμους της πόλης το πολύ ωραίο περιοδικό «Σχεδία». Για τους ανενημέρωτους ή για κείνους που ξεχνούν εύκολα, η «Σχεδία» είναι περιοδικό δρόμου - δεν πωλείται με κατεστημένους τρόπους παρά μόνο στον δρόμο και από διαπιστευμένους πωλητές οι οποίοι προέρχονται από ευάλωτες πληθυσμιακές ομάδες: άστεγους, που είναι και οι περισσότεροι, άνεργους, πένητες και όλους εκείνους που, αποδεδειγμένα, ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας.

«Είναι άνθρωποι -διαβάζουμε σε σχετικό Δελτίο Τύπου- που βιώνουν με τον πιο σκληρό τρόπο τις συνέπειες της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης που μαστίζει την ελληνική κοινωνία».

Το πολύ σπουδαίο είναι ότι από την τιμή πώλησης του περιοδικού (3 ευρώ) το 50% πηγαίνει απευθείας στον ίδιο τον πωλητή. Αρα είναι σημαντικό, μέρες που 'ναι, να αγοράσουμε το περιοδικό όπου και να βρούμε τους πωλητές - θα είναι ένα ισχυρό βοήθημα για όλους που υπομένουν το κρύο του χειμώνα προσδοκώντας μια κίνηση ανθρωπιάς από τον συνάνθρωπο· ζεστασιά, θαλπωρή, επιβίωση...

Είναι μια πρόκληση για την ευαισθησία και τα ανώτερα ευγενικά συναισθήματα που δεν είναι άλλα από την αλληλεγγύη και τη συμπάθεια, κυρίως την πρώτη. Ολόκληρο φιλοσοφικό σύστημα «έστησε» πάνω σ' αυτό το συναίσθημα ένας αριστοκράτης αναρχικός, ο Ρώσος Πιερ Κροπότκιν (ή Κραπότκιν), κόντρα στις εξελικτικές θεωρίες και τον δαρβινισμό που πρέσβευαν, ότι τα ανώτερα είδη επικρατούν στα κατώτερα και -άρα- αυτή είναι η ουσία της ζωής.

Γεμάτος ανθρωπιά, ο Ρώσος πρίγκιπας αντέταξε πως τους αδύναμους οφείλουμε να τους συντρέχουμε και ότι -άρα- η αλληλεγγύη είναι το πρώτιστο καθήκον του ανθρώπου. Γιά να τον ξαναδιαβάσουμε... μπας και καθαρίσει λίγο το μυαλό μας από τους λογής φιλελευθερισμούς και αλυσιτελείς «αριστερισμούς» - καλό θα μας κάνει.

Πάντα έβρισκαν εναλλακτική λύση οι κοινωνίες, ακόμα και στις μεγαλύτερες τυραννίες - δεσποτείες - δικτατορίες· πάντα ο άνθρωπος ξεσηκώνεται όταν αντικρίζει την άβυσσο και αρχίζει να φοβάται ότι τείνει να αυτοεξαφανιστεί. Είναι το ένστικτο της αυτοσυντήρησης; Είναι η οργή που νιώθει από τον αυταρχισμό των εξουσιών;

Η ανάγνωση του τεύχους ικανοποιεί και τους πιο απαιτητικούς. Υγεία, μαφία, λογοτεχνία, διεθνή θέματα, προσφυγικό, μακ ντόναλντ στον Αγιο Πέτρο, πορνεία, πείνα, χιούμορ, γελοιογραφίες, ζωγραφική. Χορταστικό και «ευαίσθητο», κοινωνικό και πολιτικό με την ευρύτερη έννοια τον όρων «κοινωνία» και «πολιτική».

Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι με φρέσκες ιδέες, κοντά στον «πλησίον» και απέναντι στην κυριαρχία του κατεστημένου, του εμπορίου (ο θάνατός σου η ζωή μου), και αυτών των ίδιων των πολυεθνικών! Το κρισιμότερο βέβαια είναι η βοήθεια σε ανθρώπους που θα τους είχε φάει η μαρμάγκα εάν δεν έβρισκαν διέξοδο στην εργασία αυτή - και είναι όλοι τους πολύ ευγενικοί, κάτι σπάνιο στις μέρες μας.

Μας λέει ο οιονεί διευθυντής, Χρήστος Αλεφάντης, ότι λίγες μέρες πριν από την κυκλοφορία του περιοδικού μαζεύονται όλοι οι ενασχολούμενοι και συζητούν τα θέματα καθώς και τον τρόπο διανομής - μια αμεσοδημοκρατική διαδικασία που θα τη ζήλευαν πολλοί επαγγελματίες του χώρου ή που θα όφειλαν να μιμηθούν!

Σπαζοκεφαλιά για όλους τα σκίτσα του Μιχάλη Κουντούρη, αλλά το ξεπερνάνε ανώδυνα: με μεγαλοθυμία και χιούμορ. Να το προμηθευτούμε (και να το διαβάσουμε).