Πες το όπως ο Λάκης…

Ο Λάκης Λαζόπουλος είχε αποδώσει την πολιτική του Σόιμπλε στην αναπηρία του. Ο Αλέξης Τσίπρας στην ψυχική του κατάσταση, αν και έσπευσε να ανακαλέσει. Τι έχει συμβεί και Λάκης και Αλέξης αρχίζουν να μοιάζουν όλο και πιο πολύ;

Του Κώστα Γιαννακίδη

«Να έχουν την ευλογία να αισθάνονται καλά και να είναι ευτυχισμένοι στην ψυχή τους. Όσοι δεν είναι καλά στην ψυχή τους, δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα της χώρας τους, ούτε τα προβλήματα της Ευρώπης, ούτε τα προβλήματα του κόσμου ολόκληρου». Ο Πρωθυπουργός.

Αργότερα διευκρινίστηκε ότι δεν εννοεί τον υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας. Το διαψεύδει με εξειδικευμένη αναφορά; Δηλαδή το επιβεβαίωνει με εμφατικό τρόπο. Εντάξει, αλλά σε ποιον αναφέρθηκε; Α, πιθανώς σε όσους ασχολούνται με προβλήματα σε χώρες, στην Ευρώπη, στον κόσμο. Δεν είναι στα καλά τους όλοι αυτοί; Εχουν ψυχή που πονάει; Μήπως πάλι ο Αλέξης Τσίπρας είπε να πρωτοτυπήσει και αντί να ευχηθεί ειρήνη και υγεία στον κόσμο, ζήτησε από τον Αγιο Βασίλη να φροντίσει για τη ψυχολογική κατάσταση των ισχυρών; Ανοησίες, τι καθόμαστε και το συζητάμε; Στον Σόιμπλε αναφερόταν, απλώς δεν είχε προετοιμάσει αυτό που ήθελε να πει, του προέκυψε αυθορμήτως, δεν κατάλαβε τι εκστόμισε. Ηθελε να κάνει μία σκληρή δήλωση και του έφυγε κάτι παραπάνω. Και από Πρωθυπουργός, έγινε Λαζόπουλος. Διόλου παράξενο, συχνά δεν μπορείς να τους ξεχωρίσεις. Ο Λάκης είχε διαγνώσει στον Σόιμπλε εμμονές που οφείλονται στην αναπηρία του. Πάλι καλά, λοιπόν, που ο Τσίπρας δεν άφησε υπονοούμενο για εκείνους που εμποδίζουν την Ευρώπη να σταθεί στα πόδια της. Λες όμως για τη ψυχή κάποιου που καθηλώθηκε σε καροτσάκι μετά από δολοφονική απόπειρα; Αυτό τα τρολς στο twitter το λένε «σκατοψυχιά».

Κουταμάρες. Ο Τσίπρας στέλνει το μήνυμα στον Σόιμπλε και μετά κάνει συνέχεια refresh για να δει μήπως και του απάντησε. Αν μη τι άλλο, η κατάλληλη απάντηση από τον Σόιμπλε θα έφτανε εδώ ως ευλογία. Να απαντούσε με ένα «οι Ελληνες έχουν τον Πρωθυπουργό που τους αξίζει» και αντί για γαλοπούλες θα σούβλιζαν αρνιά στο Μαξίμου.

Μόνο που αυτό δεν είναι πολιτική. Δεν είναι καν διαπραγματευτικός χειρισμός. Είναι μία κοινή κουταμάρα με υλικά από θυμικό καφενείου. Και, ξέρετε, δεν είναι μόνο γελοίο. Όταν για ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας η αφήγηση της κρίσης ξεκινάει από σχέδιο που εκπονήθηκε στο εξωτερικό, η απόδοση ευθυνών στην ψυχολογική κατάσταση του βασικού δανειστή δίνει το ρυθμό για τα δημοτικά και τους χορούς στο Σύνταγμα. Ο ένας σταυρώνει αεροπλάνα, ο άλλος λέει στον συνταξιούχο ότι πληρώνει την τρέλα του Γερμανού και οι Πολάκηδες βγάζουν αφρούς από το στόμα. Φυσικά και όλο αυτό συσπειρώνει ένα κομμάτι της κοινωνίας που θα πέσει να σκάψει χαρακώματα. Ετσι δεν θα πάει ποτέ τη χώρα μπροστά.

Υπάρχει επικοινωνιακός αντίκτυπος στους εταίρους; Μήπως αύριο οι Σλοβάκοι και οι Λιθουανοί δουν τα εσώψυχα τους κάτω από το χριστουγεννιάτικο δένδρο του Μαξίμου. Όχι καλέ, ποιος από αυτούς μας παίρνει πια στα σοβαρά; Εν ανάγκη, αν τα πράγματα οξυνθούν θα βρεθεί εδώ κάποιος που θα γράψει κάτι σαν συγγνώμη, όπως ο Τσακαλώτος καλή ώρα.

Και ο Σόιμπλε; Ναι, έχει όντως ενδιαφέρον να δούμε την αντίδρασή του. Αν υπάρξει, αν βγει με λύσσα κατά του Τσίπρα, τότε είναι εμφανές ότι κάνει το παν για να τον στηρίξει, ως έναν Πρωθυπουργό που υπογράφει όσα του βάζουν στο τραπέζι.

Όμως, εν προκειμένω, το πρόβλημα μας δεν είναι τα αντανακλαστικά του Σόιμπλε. Θυμηθείτε μόνο τα μικρά των δύο τελευταίων ημερών. Ο Πρωθυπουργός θυμώνει με δημοσιογράφους και αγρότες, κάνει χυδαίες ως επικίνδυνες δηλώσεις και έχουμε βάσιμους λόγους να υποψιαζόμαστε ότι δεν επιθυμεί φωτογραφίες της αυτοκινητοπομπής του. Δεν ξέρουμε τελικά ποιον εννοούσε όταν ευχήθηκε… καλή ψυχή, αλλά φοβάμαι ότι και εκείνος μπορεί να του ανταποδώσει.