Ο κόσμος της παράνοιας και οι «πολεμιστές του Θεού»

Του Γιάννη Σιδέρη

Στους καιρούς των δολοφόνων δεν έχεις τι να σχολιάσεις και που να αποδώσεις δίκιο.

Οι γεωπολιτικές περιπέτειες στις οποίες έχουν εμπλακεί τόσο η Δύση όσο και η Ρωσία, με κόστος το αίμα αθώων να τρέχει ποτάμι, απελευθερώνει τον ψυχισμό ένθερμων «εκδικητών του θεού» (ο Αλλάχ είναι μεγάλος» που φώναξε και ο δολοφόνος του ρώσου πρέσβη στην Άγκυρα), ελεύθερων πελταστών, «ηρώων» και πολεμικών θρησκευτικών μαρτύρων, ξέμπαρκων «ασασίνων», που προσφέρουν τους εαυτούς τους ως παρανάλωμα στη δόξα του Αλλάχ, και με οδηγό το παμπάλαιο μίσος του «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων».

Κι ενώ γράφονταν αυτές οι γραμμές, συνέβη και το άλλο αδιανόητο, στο Βερολίνο...

Δεν πρόκειται εδώ να… μιλήσουμε για λύσεις, δεν έχουμε την ικανότητα να τις διακρίνουμε – στην παρούσα συγκυρία τουλάχιστον. Οι «μαχητές του Θεού» είναι κίνημα που έγινε «μόδα», παρασύρει τους πιο ασταθείς, τους πιο απελπισμένους, τους πιο φανατικούς ή τους πιο αλαφροΐσκιωτους. Υπακούουν. γίνονται πιόνια στις παραινέσεις σκοτεινών θρησκευτικών και κοσμικών ηγετών, χύνουν αίμα συνήθως αθώων, θεωρούν πως είναι επίλεκτοι στρατιώτες της δικής τους «εποποιίας» που οι ειδικοί κοινωνικοί επιστήμονες, ονόμασαν εδώ και χρόνια  ως «Η επιστροφή του θεού».

 Βέβαια η μοίρα των κινημάτων είναι κάποτε να καταλαγιάζουν. Αλλά ως τότε…

...ως τότε, εκείνο που θα αφήσει πίσω τους στη Δύση είναι πιο αστυνομοκρατούμενες κοινωνίες (ως φυσική συνέπεια της ανάγκης των πολιτών για άμυνα), πιο βαθιούς διαχωρισμούς, περισσότερη καταφρόνια, φόβο και μίσος, έναντι των μουσουλμανικών γκέτο και των κατοίκων τους στις δυτικές πρωτεύουσες, πιο ανεπτυγμένη την ρατσιστική διάθεση των δυτικών πολιτών, αδιακρίτως έναντι των μουσουλμάνων, και περισσότερο θεριεμένες τις ξενοφοβικές  πολιτικές ομάδες και τα αντιδραστικά κόμματα.

Δυστυχώς αυτό παίρνει την μορφή τη νομοτέλειας και οι όποιες καταγγελίες του φαινομένου είναι αναποτελεσματικές  - και ας «μηρυκάζει» ο έλληνας πρωθυπουργός την ιδεοληψία του, ότι γι αυτό φταίνε ο νεοφιλελευθερισμός  και τα ανοιχτά σύνορα των εμπορευμάτων και των επιχειρήσεων, ενώ αντιθέτως θέλει ανοιχτά τα σύνορα  για τη διέλευση των ανθρώπων, κάτι που σαφώς θρέφει τον αρνητισμό στη Δύση.

Αναμφίβολα φταίνε κυρίως οι πόλεμοι της Δύσης, οι παρεμβάσεις τους, με φωτιά, σίδερο και θάνατο, στις αραβικές χώρες. Φταίει όμως και η παλινδρόμηση των αραβικών λαών στα αιματηρά σοκάκια της δική τους μεσαιωνικής ιστορίας, όπου το αίμα ποτέ δεν σταμάτησε να ρέει στις μεταξύ τους διαμάχες  - μάλλον «στους μεταξύ τους ξολοθρεμούς», είναι η καταλληλότερη λέξη.

Που θα βρουν καταφύγιο οι πολεμιστές του Θεού;

Μια άλλη πτυχή των ταραγμένων καιρών μας είναι ότι στον ορίζοντα αχνοφέγγει και το πρόβλημα της  εξόδου των πολεμιστών από τους τόπους της ήττας τους; Όταν οι έλληνες κομμουνιστές ηττήθηκαν, βρήκαν διέξοδο και προστασία  στα εδάφη του Ανατολικού Συνασπισμού. Όταν οι ναζί ηττήθηκαν, βρήκαν φιλόξενο έδαφος στη Λατινική Αμερική. Άραγε οι ηττημένοι πολεμιστές του  ISIS που θα βρουν καταφύγιο; Έστω και αν θεωρηθεί ότι προτρέχουμε, είναι ηλίου φανερότερο. Στην ανεκτική και - ακόμη - ακμάζουσα Δύση. Οπότε, ως απλή παρατήρηση, τα  τρομώδη προβλήματα είναι μπροστά μας.

Τα προηγούμενα ήταν αυθόρμητες σκόρπιες σκέψεις, με αφορμή και το τελευταίο γεγονός της δολοφονίας του Ρώσου πρέσβη στο όνομα του «Αλλάχ - που - είναι μεγάλος» και του τρομερού γεγονότος του Βερολίνου.

Ασύμμετρες καταστάσεις. Οι πρέσβεις είναι οι αγγελιοφόροι. Δεν τους εκτελείς. Οι πολεμιστές  του Θεού όμως δεν κάνουν τέτοιες «λεπτεπίλεπτες» διακρίσεις!

Φυσικά είναι  κατά συνθήκην οι αντιδράσεις των ελληνικών κομμάτων, όπως ας πούμε του Ποταμιού, που - σωστά - καλεί «τις κυβερνήσεις Ευρωπαϊκής Ένωσης να επισπεύσουν τις προσπάθειες για την εξεύρεση μιας διεξόδου από την κρίση και το οριστικό κλείσιμο του προβλήματος (της Συρίας), που με  τη διαιώνισή του έχει προκαλέσει αλυσιδωτά δεινά και απρόβλεπτες εξελίξεις σε πολλές χώρες».

Το γκροτέσκο είναι  ότι  σε αυτή την έκκληση το Ποτάμι συμπεριέλαβε «και πρωτίστως τη δική μας κυβέρνηση» (!), να συμβάλει δηλαδή στην επίλυση του προβλήματος της Συρίας.  Την ίδια στιγμή που ο Θεοδωράκης έκανε μια νουνεχή ομιλία για το προσφυγικό στο Διεθνές συνέδριο Greece Forward II, στην οποία έκανε και την χαρακτηριστική επισήμανση: «Στο Χαλέπι έχουν ρεύμα, στη Σούδα όχι», απευθύνεται σε αυτή την κυβέρνηση, και μάλιστα  «πρωτίστως»,  να συμβάλει στη λύση το Συριακού!   

Εμείς στα δικά μας 

Βέβαια εδώ έχουμε τα δικά μας προβλήματα. Η κυβέρνηση  με non paper  διαμαρτύρεται επιθετικά στη ΝΔ γιατί ο Λ. Αυγενάκης της ΝΔ υποστήριξε ότι  «μας κυβερνά μια πολιτική συμμορία του κ. Τσίπρα».  Ε ναι. Πώς να μην διαμαρτυρηθούν; Τους πνίγει το δίκιο. Αυτοί μόνο προδότη του έθνους, yes man και τσιράκι του Σόιμπλε είχαν χαρακτηρίσει τον αρχηγό του Αυγενάκη και αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης! 

Παράλληλα ο ΣΥΡΙΖΑ άρχισε και την επίθεση  τον «Κήρυκα των Χανίων» και την δανειοδότησή του. Δεν γνωρίζουμε το θέμα καθώς πέραν των πολιτικών, υπεισέρχονται νομικοτεχνικοί και οικονομικοί παράγοντες. Καλόν είναι τέτοια θέματα μνα επιλύονται δια της δικαστικής οδού. Αλλά για να  υπάρξει δικαιοσύνη, όχι μόνο του «Κήρυκα των Χανίων», αλλά και της Αυγής που πήρε  δάνειο με περιουσία την… ιστορικότητά της,  ή το κούρεμα του δανείου  για τα ακίνητο της Κουμουνδούρου.

 Όπως γίνεται κατανοητό, η πολιτική ζωή εισέρχεται στη ζώνη του δικού μας «πολέμου» χωρίς λογική  και χωρίς αρχές.