Εβγαλε βρώμα η ιστορία ότι ξοφλάμε...

Του Θάνου Οικονομόπουλου

Και ο εξευτελισμός, δεν μπορεί, κάπου έχει το όριό του...

Με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, το όριο του εξευτελισμού της είναι στον ανύπαρκτο πάτο της δίνης μέσα στην οποία στροβιλίζεται. Δειλή, μοιραία, άβουλη, καταστροφική...

Η “13η σύνταξη”... έβγαλε τα αποκριάτικα της και έγινε “εφ' άπαξ” παροχή, με το που κατσούφιασαν οι “θεσμοί”! Η μείωση του ΦΠΑ στα νησιά “όσο διαρκεί η κρίση!”, συρρικνώθηκε στην διάρκεια ενός μόνο χρόνου και με την “πρόνοια” να ληφθούν ισοδύναμα δημοσιονομικά μέτρα να καλύψουν την διαφορά. Το.. επαναστατικό αγέρωχο υφάκι του Κομαντάντ Αλέξη “δεν θα μας πού οι ξένοι που θα διοχετεύουμε τα πλεονάσματα μας!”, προσγειώθηκε. Και με την μάσκα του Τσακαλώτου, υπετάγη “τοις κείνων (των ειδεχθών ξένων...) ρήμασι τις εντολές, και πήρε την μορφή επιστολής προς τους δανειστές με ρητές υποσχέσεις “δεν θα ξανακάνουμε τίποτε πριν σας ρωτήσουμε και μας δώστε την άδεια...”. Πως γράφουν τα παιδάκια 100 φορές “δεν θα ξανά-αντιμιλήσω”; Ε, κάπως έτσι...

Κι' όλο αυτή η κατρακύλα στην σκάλα της κακιάς αναξιοπιστίας της χώρας, άνευ ουσιαστικού λόγου! Για να κάνει ο Κομαντάντ την... επαναστατική φιγούρα του! Να πείσει τους ιθαγενείς, ότι αυτός “καθαρίζει” για πάρτη τους. Και μάλιστα στα... ψέμματα, αφού τα ψίχουλα που μοίρασε, θα τα πάρει πίσω ως... καρβέλια ολόκληρα, με την περικοπή του ΕΚΑΣ και τις νέες μειώσεις στις συντάξεις! Θα μπορούσε κάλλιστα να έχει ενημερώσει, να έχει αιτιολογήσει την παροχή και να έχει πάρει την άδεια (όπως έχει συνομολογήσει ότι πρέπει να γίνεται!) από τους δανειστές-αλλά δεν το' κανε. Γιατί τότε, τι σόι “φιλολαϊκός” Ζαπάτα θα ήταν;

Η Ελλάδα, το 1980 με την ένταξή της στην ΕΟΚ, έγινε από αντικείμενο, υποκείμενο της ευρωπαϊκής πραγματικότητας. Με την κρίση, την οποία η χώρα βιώνει πολύ πιο δραματικά από τις άλλες λόγω σωρευμένων επί δεκαετίες εθνικών παθογενειών, έγινε πάλι “αντικείμενο”, και με τα καραγκιοζιλίκια και τους ανεύθυνους ερασιτεχνισμούς της κυβέρνησης (που ξαναζεί τον..,. “θρίαμβο” του ερέβους και της καταστροφής του 2015) κατάντησε, φευ, κλοτσοσκούφι που δεν “ανησυχεί”, αλλά ούτε και ενδιαφέρει κανέναν. Το grexit ξαναμπαίνει στο τραπέζι, το φάσμα μιας αναγκαστικής και ασχεδίαστης χρεοκοπίας προβάλλει. Και το πιο δυσοίωνο, και δυστυχώς διόλου απίθανο, σενάριο είναι η πρόταση Σόϊμπλε του 2014 “γυρίστε στην δραχμή μόνοι σας και κάπως θα σας βοηθήσουμε...”, να φτάσει πολύ σύντομα η στιγμή που θα φαντάζει ως... χαμένη ευκαιρία.

Ο Τσίπρας αρχίζει να συνειδητοποιεί (σε κάποι εκλάμψεις του ιδεοληπτικού φαντασιακού του...), ότι το παιγνίδι δεν βγαίνει. “Απειλεί” τους Ευρωπαίους, αλλά δεν τους καίγεται καρφάκι. Όσα “ηρωικά” και μπουφόνικα κι' αν σκαρφιστεί, η κοινωνία τον εγκαταλείπει. Σε λίγους μήνες στραγγίζουν τα δημόσια ταμεία, νέο μνημόνιο δεν πρόκειται να υπάρξει, στις αγορές δεν θα είμαστε σε θέση να βγούμε. Θα αναγκασθεί να καταφύγει σ' εκλογές λόγω ασφυκτικού αδιεξόδου σε μια απέλπιδα προσπάθεια “να σώσει οτιδήποτε αν σώζεται...”. Έστω την... χαμένη τιμή της Αριστεράς, που τόσο ξεδιάντροπα διακόρευσε. Και πάντως, την δικιά του ανευθυνότητα να την φορτώσει ως ευθύνη στους επόμενους...

Από το2009 και μετά, η χώρα περνάει πολύ δύσκολες ώρες. Που απαιτούσαν σύνεση, ψυχραιμία, ενδοσκόπηση, αναγνώριση των λαθών μας με ειλικρίνεια και υπευθυνότητα, ενσυνείδητη αλλαγή πορείας, επανεκκίνηση. Με τα συνήθη νεοελληνικά πισωγυρίσματα, κουτσά-στραβά και με όχι και τόσο δίκαια κατανεμημένες θυσίες, κάτι προσπαθούσαμε να κάνουμε.

Τα δυο τελευταία χρόνια όμως, ότι μικρό είχαμε αρχίσει να πετυχαίνουμε, το κλοτσήσαμε. Παγιώθηκε η εθνική αναξιοπιστία μας στο εξωτερικό. Ως κοινωνία, συνηθίσαμε, παθητικά αποδεχθήκαμε, την ανωμαλία. Την διαρκή εκκρεμότητα. Το μη μεταρρυθμίσιμο της σαραβαλιασμένης κρατικής υπόστασης. Την αδυναμία διακυβέρνησης. Την καθημερινή βία. Φτάσαμε να λέμε “που μπήκαν φωτιές; Στα Εξάρχεια, α καλά μωρέ...”! Βουλιάζουμε σε μια θανατερή απάθεια, με μόνη “ελπίδα” το ξόρκι ότι “δεν μπορεί, κάτι θα γίνει...”, για να μην επισυμβεί το πολύ πιθανό “αδιανόητο”.

Που κουρταλεί τες θύρες μας...