Η απελευθέρωση του σατανιστή

Του Θανάση Χειμωνά

Φυσικά και θυμάμαι τον Ασημάκη Κατσούλα. Η υπόθεση των «Σατανιστών της Παλλήνης», όπως ονομάστηκε η συμμορία Κατσούλα-Δημητροκάλλη-Μαργέτη, αποτέλεσε ένα από τα πολύκροτα και στυγερά εγκλήματα που συγκλόνισαν  την δεκαετία του ’90. Πρόχειρα μπορώ να θυμηθώ τον παρανοϊκό δολοφόνο Θεόφιλο Σεχίδη που δολοφόνησε και τεμάχισε μέλη της οικογένειάς του αλλά και τη μαγείρισσα-φόνισσα (ο ίδιος ο εισαγγελέας της υπόθεσης την είχε παρομοιάσει με την Φραγκογιαννού του Παπαδιαμάντη) Μαρία Σαμπανιώτη που δηλητηρίασε βάζοντας παραθείο σε τηγανόψωμα επτά άτομα, στέλνοντας τρία από αυτά στον  άλλο κόσμο. Και οι τρεις αυτές μακάβριες ιστορίες είναι οικίες στο ελληνικό τηλεοπτικό κοινό ανεξαρτήτου ηλικίας καθώς αργότερα μετατράπηκαν σε επεισόδια σειρών του Πάνου Κοκκινόπουλου.

Στο θέμα μας όμως. Η Δήμητρα Μαργέτη αποφυλακίστηκε σχετικά νωρίς καθώς είχε καταδικαστεί για απλή συνεργεία. Ο Δημητροκάλλης βγήκε το 2014 και, πριν λίγες μέρες, αφέθηκε ελεύθερος και ο «αρχηγός» της ομάδας, Ασημάκης Κατσούλας.

Η απελευθέρωση του Κατσούλα προκάλεσε την οργή της κοινής γνώμης. Καμία έκπληξη. Βλέπετε το δικονομικό σύστημα της ελληνικής «κοινής γνώμης» δεν διαφέρει και πολύ από αυτό του ISIS. Αν δεν το πιστεύετε, μπείτε στον κόπο να διαβάσετε τα σχόλια κάτω από τις ειδήσεις που αφορούν συλλήψεις ατόμων που έχουν διαπράξει διάφορα ειδεχθή εγκλήματα. Δεν έλειψαν μάλιστα δε και εκείνοι που απέδωσαν την αποφυλάκιση του βαρυποινίτη στον νόμο Παρασκευόπουλου, εξαπολύοντας ένα ανάθεμα κατά του Αλέξη Τσίπρα. Λίγη σοβαρότητα δε βλάπτει… Είμαι ο πρώτος που έχει κατηγορήσει την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ για μύρια όσα σε βάρος της χώρας αλλά δεν είναι σωστό να του φορτώνουμε ό,τι κατεβάζει η γκλάβα μας.

Η πραγματικότητα είναι πως ο Κατσούλας κάθισε στην φυλακή για 22 χρόνια. Παίζει μάλιστα να αποτελεί έναν από τους ρέκορντμαν του είδους καθώς το μάξιμουμ που προβλέπεται βάσει του ποινικού κώδικα είναι τα 25 έτη. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που καταδικάστηκαν σε ισόβια κάθειρξη και βγήκαν έξω πάρα πολύ νωρίτερα (π.χ. ο μακαρίτης Στυλιανός Παττακός) όπως και κάποιοι άλλοι που έφαγαν στο κεφάλι «εικοσάρες» και «τριαντάρες» αλλά έμειναν μέσα για ελάχιστο καιρό  (π.χ. ο, επίσης, μακαρίτης, Μάκης Ψωμιάδης).

Για να μη μιλήσω φυσικά για στυγνούς εγκληματίες που κατάφεραν να τη σκαπουλάρουν χωρίς να περάσουν ούτε λεπτό στη «μπουζού».

Ήταν αποτρόπαια τα εγκλήματα του Κατσούλα; Βεβαίως. Φριχτά. Αδιανόητα. Ο άνθρωπος βίασε και σκότωσε δύο γυναίκες- η μία εκ των οποίων ήταν μόλις 14 ετών… Ο Κατσούλας όμως πλήρωσε το αντίτιμο της πράξης του. Στερήθηκε την ελευθερία του για σχεδόν ένα τέταρτο αιώνα, βλέποντας ολόκληρη την νεότητά του να καταλήγει στο καλάθι των αχρήστων. Ο νόμος λοιπόν εξάντλησε –και πολύ σωστά- την αυστηρότητά του πάνω του. Η ελληνική νομοθεσία όμως (όπως συμβαίνει με τους νόμους των περισσοτέρων προοδευτικών χωρών του κόσμου καθώς και όλης της Ευρώπης) έχει ως στόχο τον σωφρονισμό του δράστη και όχι την τιμωρία του. Η (βαριά) ποινή που επιβάλλεται αποσκοπεί στο να αναγκάσει τον εγκληματία να βάλει μυαλό και όχι να ικανοποιήσει την διψασμένη για αίμα αρένα των «αγανακτισμένων πολιτών».

Το κλασικό επιχείρημα που ακούγεται σε τέτοιες περιπτώσεις είναι το: «Καλά, ας είχε σκοτώσει την κόρη σου ή την αδερφή σου και θα λέγαμε». Ναι. Όντως, αν είχε σκοτώσει την κόρη μου ή την αδερφή μου (δεν έχω ούτε το ένα ούτε το άλλο αλλά λέμε τώρα…) ενδεχομένως να ήθελα να τον γδάρω ζωντανό. Σημασία όμως δεν έχει τι θέλω εγώ ή ο Χ, Ψ, Ζ συγγενής του εκάστοτε θύματος.  Δεν ζούμε στην προϊστορική εποχή ούτε εντός των ορίων του Ισλαμικού Κράτους. Ζούμε σε μια προοδευτική και οργανωμένη κοινωνία στην οποία εφαρμόζονται νόμοι με απώτερο σκοπό την εξάλειψη των εγκλημάτων και όχι την πληρωμή τους με ίδιο νόμισμα. Αλλιώς καταλήγουμε σε μια μορφή επίσημης αυτοδικίας. Και η αυτοδικία αποτελεί ένα από τα πιο «ύπουλα» εγκλήματα μια και  είναι δεδομένο ότι ο δράστης της θα αντιμετωπιστεί με συμπάθεια και θα βρει υποστηρικτές. Εξάλλου, είναι διαπιστωμένο πως σκληρές τιμωρίες όπως π.χ. η θανατική ποινή δεν μειώνουν ούτε στο ελάχιστο την εγκληματικότητα. Νομίζω πως το παράδειγμα των ΗΠΑ είναι το πλέον γλαφυρό.

Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν ο Ασημάκης Κατσούλας έχει συνετιστεί. Κάποιοι όμως που βρέθηκαν παλιότερα στη θέση του το κατάφεραν, ξεκινώντας μια νέα ήσυχη και νομοταγή ζωή. Η επανένταξη των ανθρώπων αυτών στη κοινωνία είναι το μεγάλο στοίχημα που πρέπει να κερδίσουμε.