
“Απ΄όλους τους ήρωες της ιστορίας
και των μύθων, απ’ όλους εκείνους τους επώνυμους και διάσημους και ένδοξους,
εγώ πάντα δύο θα θυμάμαι.”
“Πώς τους έλεγαν;”
“Δεν ξέρω. Δεν θυμάμαι.”
“Ποιοι ήταν;”
“Παιδιά.”
Γύρισα απ’ την άλλη για να μη με
δει να χαμογελάω. Ο νουνός μου ήταν πια ενενήντα έξι ετών. Το μυαλό του
κουδούνιζε στο κεφάλι του, σαν μαραζωμένη ψίχα στο καρύδι. Έτσι νόμιζα.
“Σου φαίνεται αστείο;”
“Όχι,...